Miłość i inne słowa ebook

Dla Erin i Mar­cii

oraz ich domu po­ło­żo­nego w le­sie

nad stru­my­kiem

Pro­log

Mój tata był wyż­szy od mo­jej matki – i to sporo. Mie­rzył prze­szło metr dzie­więć­dzie­siąt pięć, pod­czas gdy ona miała za­le­d­wie metr sześć­dzie­siąt. Wielki Duń­czyk i ma­lutka Bra­zy­lijka. Gdy się po­znali, nie mó­wiła ani słowa po an­giel­sku. Do chwili, gdy zmarła – mia­łam wtedy dzie­sięć lat – zdo­łali opra­co­wać coś na kształt wła­snego ję­zyka.

Pa­mię­tam, w jaki spo­sób ją przy­tu­lał, gdy wra­cała z pracy do domu. Obej­mo­wał ją czule, wtu­lał twarz w jej włosy, a całe jego ciało na­chy­lało się nad jej syl­wetką. Jego ra­miona przy­po­mi­nały cu­dzy­słów, w który ujęto naj­słod­sze z se­kret­nych zdań.

Gdy tak trwali w uści­sku, ja się wy­co­fy­wa­łam, czu­jąc, że je­stem świad­kiem cze­goś nie­mal świę­tego.

Ni­gdy nie przy­pusz­cza­łam, że mi­łość może być czym­kol­wiek in­nym niż wszech­ogar­nia­jącą siłą. Na­wet jako dziecko wie­dzia­łam, że nie zgo­dzę się na nic in­nego.

Ale po­tem to, co za­częło się od zlepka zło­śli­wych ko­mó­rek, za­biło moją matkę, a ja nie chcia­łam do­świad­czać tam­tej siły – już ni­gdy. Gdy stra­ci­łam mamę, czu­łam się tak, jak­bym miała za­raz uto­nąć w mo­rzu mi­ło­ści, którą nie mia­łam już kogo ob­da­ro­wać. Wy­peł­niała mnie, dła­wiła ni­czym szmatka na­siąk­nięta naftą, wy­peł­zała na wierzch, przyj­mu­jąc po­stać łez i krzy­ków, a cza­sem cięż­kiej, pul­su­ją­cej ci­szy. Mimo to wie­dzia­łam, że nie­za­leż­nie od tego, jak wiele bólu czu­łam, ta­cie było jesz­cze cię­żej.

Za­wsze mia­łam pew­ność, że po stra­cie mamy już ni­gdy się nie za­ko­cha. Pod tym wzglę­dem ła­two było zro­zu­mieć mo­jego tatę. Był pro­sto­li­nijny i ci­chy: cho­dził ci­cho, mó­wił ci­cho, na­wet jego gniew był ci­chy. Za to jego mi­łość była ogłu­sza­jąco gło­śna. Była jak po­tężny ryk oce­anu. Ko­chał mamę z siłą równą słońcu, a po­tem rak ode­brał ją mu pod­stęp­nie. Do­my­śla­łam się, że resztę swo­ich dni prze­żyje ochry­pły od pła­czu i ni­gdy już nie bę­dzie pra­gnął żad­nej ko­biety w taki spo­sób, jak nie­gdyś po­żą­dał mamy.

Za­nim mama zmarła, zo­sta­wiła ta­cie li­stę rze­czy, o któ­rych miał pa­mię­tać w okre­sie mo­jego do­ra­sta­nia:

1. Nie roz­piesz­czaj jej za po­mocą za­ba­wek; rób to, ku­pu­jąc jej książki.

2. Po­wta­rzaj, że ją ko­chasz. Dziew­czyny po­trze­bują słów.

3. Gdy bę­dzie mil­cząca, ty weź na sie­bie mó­wie­nie.

4. Da­waj Macy dzie­sięć do­la­rów ty­go­dniowo. Do­pil­nuj, by od­kła­dała dwa. Na­ucz ją, jaką war­tość mają pie­nią­dze.

5. Do czasu, gdy skoń­czy szes­na­ście lat, po­winna być w domu o dzie­sią­tej wie­czo­rem, bez żad­nych wy­jąt­ków.

Li­sta cią­gnęła się i cią­gnęła, liczba punk­tów prze­kra­czała pięć­dzie­siąt. Nie cho­dziło o to, że mu nie ufała – po pro­stu chciała, że­bym czuła mat­czyną tro­skę na­wet po jej odej­ściu. Tata czę­sto wra­cał do lek­tury jej in­struk­cji, ro­bił ołów­kiem no­tatki, pod­kre­ślał nie­które frag­menty, upew­nia­jąc się, że nie prze­ga­pił cze­goś istot­nego i ni­czego źle nie zro­zu­miał. W miarę jak do­ra­sta­łam, li­sta stała się w na­szym domu czymś w ro­dzaju Bi­blii. Cho­dziło nie tyle o zbiór za­sad, ile o upew­nie­nie się, że pro­blemy, z któ­rymi wraz z tatą się mie­rzymy, są zu­peł­nie nor­malne.

Jedna z re­guł szcze­gól­nie wryła się ta­cie w pa­mięć.

25. Gdy Macy wraca ze szkoły tak zmę­czona, że nie jest w sta­nie sfor­mu­ło­wać sen­sow­nej wy­po­wie­dzi, za­bierz ją gdzieś z dala od stresu co­dzien­nego ży­cia. Znajdź schro­nie­nie na week­end, miej­sce na tyle spo­kojne i bli­sko po­ło­żone, żeby mo­gła tam ode­tchnąć pełną pier­sią.

Mimo że ma­mie wcale nie cho­dziło o to, by­śmy ku­pili do­mek let­ni­skowy, mój tata – czło­wiek in­ter­pre­tu­jący po­le­ce­nia bar­dzo do­słow­nie – odło­żył pie­nią­dze, po czym prze­szedł do fazy pla­no­wa­nia. Spraw­dzał wszyst­kie małe mia­steczka po­ło­żone na pół­noc od San Fran­ci­sco, przy­go­to­wu­jąc się do dnia, w któ­rym bę­dzie mu­siał do­ko­nać in­we­sty­cji w nasz wy­po­czy­nek.

Przez pierw­szych kilka lat po śmierci mamy ob­ser­wo­wał mnie, a jego błę­kitne oczy o bar­wie lodu wpa­try­wały się we mnie miękko, a za­ra­zem ba­daw­czo. Za­da­wał py­ta­nia wy­ma­ga­jące dłuż­szych od­po­wie­dzi; nie wy­star­czało zwy­kłe „tak”, „nie” czy „wszystko mi jedno”. Za pierw­szym ra­zem, gdy od­po­wie­dzia­łam na jedno z tych szcze­gó­ło­wych py­tań bli­żej nie­okre­ślo­nym po­mru­kiem, wy­mę­czona po tre­ningu pły­wac­kim, od­ra­bia­niu pracy do­mo­wej oraz żmud­nej ro­bo­cie po­le­ga­ją­cej na wspie­ra­niu ce­chu­ją­cej się upo­rczy­wym dra­ma­ty­zmem ko­le­żanki, tata za­dzwo­nił do agentki nie­ru­cho­mo­ści, żą­da­jąc, by zna­la­zła dla nas do­mek let­ni­skowy gdzieś w He­alds­burgu w sta­nie Ka­li­for­nia.

Po raz pierw­szy oglą­da­li­śmy go pod­czas dnia otwar­tego. Pre­zen­ta­cji do­ko­ny­wała lo­kalna po­śred­niczka, która otwo­rzyła nam drzwi z sze­ro­kim uśmie­chem, by na­stęp­nie po­słać na­szej agentce, przy­by­łej z wiel­kiego mia­sta San Fran­ci­sco, krzywe spoj­rze­nie, w któ­rym czaił się osąd.

Drew­niana chata mie­ściła cztery sy­pial­nie, stromy dach kryty był gon­tem, do­dat­kowo wnę­trza ce­cho­wała wil­goć, a po­ten­cjal­nie w ką­tach mo­gła się czaić pleśń. Skryty w cie­niu lasu do­mek po­ło­żony był nad stru­mie­niem bez­u­stan­nie szem­rzą­cym tuż za moim przy­szłym oknem. Dom był za duży na na­sze po­trzeby, a przy­le­ga­jąca do niego działka zbyt roz­le­gła, by­śmy dali radę się nią za­jąć. Ani ja, ani tata nie zda­wa­li­śmy so­bie wtedy sprawy, że naj­waż­niej­szym po­miesz­cze­niem sta­nie się bi­blio­teka, którą tata zor­ga­ni­zuje dla mnie w daw­nej gar­de­ro­bie.

Oboje nie wie­dzie­li­śmy też, że naj­waż­niej­sze okaże się są­siedz­two, a klucz do drzwi mo­jego serca do­sta­nie wy­chu­dzony mol książ­kowy – El­liot Le­wis Pe­tro­po­ulos.

Te­raz

Wto­rek, 3 paź­dzier­nika

Gdyby na­ry­so­wać li­nię pro­stą wio­dącą z mo­jego miesz­ka­nia w San Fran­ci­sco do Ber­ke­ley, od­le­głość wy­nio­słaby za­le­d­wie dzie­sięć i pół mili, ale na­wet w naj­bar­dziej do­god­nych po­rach na do­jazd bez sa­mo­chodu trzeba li­czyć po­nad go­dzinę.

– Dzi­siaj zła­pa­łam au­to­bus o szó­stej – mó­wię. – Dwa prze­jazdy li­niami BART, a po­tem prze­siadka na au­to­bus. – Zer­kam na ze­ga­rek. – Siódma trzy­dzie­ści. Nie jest naj­go­rzej.

Sa­brina ociera mleczną piankę z gór­nej wargi. Mimo że na­prawdę ro­zu­mie moją nie­chęć do sa­mo­cho­dów, w głębi du­szy uważa, że po­win­nam po pro­stu prze­móc się i ku­pić so­bie ja­kie­goś priusa lub sub­aru, jak każdy sza­nu­jący się miesz­ka­niec Bay Area.

– Ni­gdy nie daj so­bie wmó­wić, że nie je­steś świętą ko­bietą.

– Że­byś wie­działa, że je­stem. A ty spra­wi­łaś, że opu­ści­łam swoją bańkę – od­po­wia­dam z uśmie­chem, po czym prze­no­szę wzrok na jej ma­lutką có­reczkę spo­czy­wa­jącą w mo­ich ob­ję­ciach. To moje dru­gie spo­tka­nie z księż­niczką Vi­vienne i wy­daje mi się, że od po­przed­niego uro­sła co naj­mniej dwu­krot­nie. – Cie­szę się, bo je­ste­ście tego warte.

Każ­dego dnia trzy­mam w ra­mio­nach dzieci, ale ni­gdy nie czuję tego, co te­raz. Za cza­sów stu­diów w Tu­fts miesz­ka­ły­śmy z Sa­briną na­prze­ciwko sie­bie, mia­ły­śmy po­koje na tym sa­mym ko­ry­ta­rzu w aka­de­miku. Na­stęp­nie wy­na­ję­ły­śmy miesz­ka­nie poza te­re­nem kam­pusu, by po­tem prze­nieść się (w teo­rii miało to być pod­wyż­sze­nie stan­dardu ży­cia) do roz­sy­pu­ją­cego się domu, w któ­rym miesz­ka­ły­śmy do chwili ukoń­cze­nia stu­diów – każda z nas na in­nym wy­dziale. Cu­dow­nym zrzą­dze­niem losu oby­dwie wy­lą­do­wa­ły­śmy osta­tecz­nie na Za­chod­nim Wy­brzeżu, w Bay Area, a te­raz Sa­brina miała dziecko. To, że by­ły­śmy wy­star­cza­jąco do­ro­słe, by ro­bić te wszyst­kie rze­czy – ro­dzić dzieci, roz­mna­żać się... – to naj­dziw­niej­sze uczu­cie na świe­cie.

– Ze­szłej nocy z po­wodu tej ma­łej by­łam na no­gach do je­de­na­stej – od­po­wiada Sa­brina, pa­trząc na nas dwie z czu­ło­ścią. Wi­dzę, że jej uśmiech staje się kwa­śny, gdy do­daje: – Na­stęp­nie wsta­łam o dru­giej. I o czwar­tej. I o szó­stej...

– No do­bra, wy­gra­łaś. Na­leży jed­nak nad­mie­nić, że pach­nie zde­cy­do­wa­nie le­piej niż więk­szość lu­dzi, któ­rych spo­tka­łam w au­to­bu­sie. – Skła­dam ca­łusa na czole Viv, na­stęp­nie ukła­dam małą wy­god­nie na zgię­tym ra­mie­niu, dzięki czemu mogę ostroż­nym ru­chem się­gnąć po kawę.

Czuję się nie­swojo, trzy­ma­jąc w dłoni ku­bek. To ce­ra­miczne na­czy­nie, nie pa­pie­rowa jed­no­ra­zówka. Nie przy­po­mina też ogrom­nia­stego ku­basa ze stali nie­rdzew­nej, który Sean każ­dego dnia na­peł­nia po brzegi, za­kła­da­jąc – ską­d­inąd słusz­nie – że po­trze­buję koń­skiej dawki ko­fe­iny, by zmie­rzyć się z wy­zwa­niami ko­lej­nego dnia. Mi­nęły wieki od czasu, gdy mo­głam po­zwo­lić so­bie spo­koj­nie usiąść z kub­kiem z praw­dzi­wego zda­rze­nia i po­woli są­czyć ja­ki­kol­wiek płyn.

– Już te­raz wy­glą­dasz jak mama – za­uważa Sa­brina, ob­ser­wu­jąc mnie po­chy­loną nad ma­łym sto­li­kiem ka­wo­wym.

– Efekt uboczny co­dzien­nej pracy z dziećmi.

Przez mo­ment Sa­brina wy­mow­nie mil­czy, a ja zdaję so­bie sprawę z po­peł­nio­nego wła­śnie błędu. Za­sada nu­mer je­den: ni­gdy nie wspo­mi­naj o pracy w obec­no­ści ma­tek, szcze­gól­nie świeżo upie­czo­nych. Nie­mal sły­szę, jak serce mo­jej przy­ja­ciółki przy­spie­sza rytm.

– Nie mam po­ję­cia, jak ty to ro­bisz – szep­cze.

To zda­nie jest w moim ży­ciu stale po­wta­rza­ją­cym się re­fre­nem. Moi przy­ja­ciele wciąż wy­dają się nie do­wie­rzać, że pod­ję­łam de­cy­zję, by pójść na Uni­wer­sy­tet Ka­li­for­nij­ski w San Fran­ci­sco, na wy­dział pe­dia­trii, a po­tem wy­brać spe­cja­li­za­cję z in­ten­syw­nej te­ra­pii. Bez pu­dła wy­chwy­tuję po­ja­wia­jący się w lu­dziach cień po­dej­rze­nia, że oto naj­wy­raź­niej brak mi ja­kiejś waż­nej czę­ści jaźni lub in­stynktu ma­cie­rzyń­skiego, dzięki czemu je­stem w sta­nie co dnia ob­ser­wo­wać cier­pie­nie dzieci.

Czę­stuję Sa­brinę moją ru­ty­nową od­po­wie­dzią.

– Ktoś musi się tym za­jąć – mó­wię – a ja je­stem w tym na­prawdę nie­zła.

– W to nie wąt­pię.

– Co in­nego neu­ro­lo­gia pe­dia­tryczna. Tego to bym nie mo­gła ro­bić – mó­wię i na­tych­miast gryzę się w ję­zyk, by nie po­wie­dzieć cze­goś wię­cej.

„Za­mknij się, Macy. Prze­stań kła­pać dzio­bem” – in­stru­uję samą sie­bie.

Sa­brina od­po­wiada de­li­kat­nym ski­nie­niem głowy, przez cały czas nie spusz­cza oczu z có­reczki. Viv uśmie­cha się do mnie, fi­ka­jąc nóż­kami z eks­cy­ta­cji.

– Nie wszyst­kie hi­sto­rie są smutne – stwier­dzam, ła­sko­cząc dziecko po brzuszku. – Ma­lut­kie cuda zda­rzają się każ­dego dnia. Prawda, sło­dziaku?

Sa­brina ewi­dent­nie po­trze­buje na­tych­mia­sto­wej zmiany te­matu, bo ko­lejne py­ta­nie za­daje za­ska­ku­jąco do­no­śnym gło­sem.

– Jak tam idą przy­go­to­wa­nia do we­sela?

Wy­daję z sie­bie jęk, kry­jąc twarz w słod­kim karczku Viv. Wdy­cham jej dzie­cięcy za­pach.

– Aż tak do­brze, co? – Sa­brina ze śmie­chem wy­ciąga ręce po có­reczkę, nie chce już dzie­lić się nią ani mi­nuty dłu­żej.

Trudno mi ją wi­nić. Dziew­czynka jest ta­kim ma­leń­kim, cie­plut­kim za­wi­ja­skiem...

– Jest po pro­stu ide­alna – mó­wię, prze­ka­zu­jąc przy­ja­ciółce dziecko. – Wspa­niała mała dziew­czynka.

A po­tem, tak jakby wszystko, co ro­bię, było w ja­kiś spo­sób po­wią­zane ze wspo­mnie­niami o nich – gwar­nym ży­ciu to­czą­cym się w domku obok w gro­nie ogrom­nej, cha­otycz­nej ro­dziny, któ­rej ja ni­gdy nie mia­łam – czuję falę no­stal­gii. Się­gam pa­mię­cią do ostat­niej nie­za­wo­do­wej re­la­cji z dziec­kiem, z któ­rym mia­łam oka­zję spę­dzić sporo czasu. Wspo­mnie­nie to do­ty­czy okresu, gdy jako na­sto­latka pa­trzy­łam na śpiącą w no­si­dełku małą Alex.

Na­stęp­nie mój mózg wy­świe­tla setki ob­ra­zów z prze­szło­ści: pani Dina szy­ku­jąca ko­la­cję wraz z Alex otu­loną w chu­stę przy jej piersi. Pan Nick trzy­ma­jący małą w po­tęż­nych wło­cha­tych ra­mio­nach, pa­trzący na dziew­czynkę z prze­ogromną czu­ło­ścią. Szes­na­sto­letni Geo­rge pró­bu­jący – bez suk­cesu – zmie­nić pie­lu­chę, nie do­pro­wa­dza­jąc przy tym do in­cy­dentu z udzia­łem ro­dzin­nej ka­napy. Nick Ju­nior, Geo­rge i An­dreas na­chy­la­jący się opie­kuń­czo nad nowo na­ro­dzoną, naj­uko­chań­szą sio­strą. Na­stęp­nie mój umysł nie­chyb­nie, w ten czy inny spo­sób, znaj­duje drogę do El­liota – cze­ka­ją­cego w ci­szy, aż jego starsi bra­cia wrócą do bi­ja­tyki, bie­ga­niny albo z po­wro­tem zajmą się ro­bie­niem ba­ła­ganu, dzięki czemu on bę­dzie mógł za­jąć się Alex, wziąć ją w ra­miona, czy­tać jej, ob­da­rzać ją nie­po­dzielną uwagą.

Czuję ból, tak strasz­nie za nimi wszyst­kimi tę­sk­nię. Naj­bar­dziej jed­nak za nim.

– Mace – po­na­gla mnie Sa­brina.

– Co ta­kiego? – Mru­gam kil­ku­krot­nie.

– We­sele?

– A... no tak. – Czuję, jak na­strój gwał­tow­nie mi się po­gar­sza; per­spek­tywa pla­no­wa­nia we­sela w po­łą­cze­niu z pracą w szpi­talu (w wy­mia­rze stu go­dzin ty­go­dniowo) spra­wia, że mo­men­tal­nie czuję się wy­czer­pana. – Jesz­cze się tym nie zaj­mo­wa­li­śmy. Wciąż mu­simy wy­brać kon­kretną datę, miej­sce... no, w su­mie wszystko jesz­cze przed nami. Sean nie przej­muje się za bar­dzo szcze­gó­łami, a to chyba do­brze, prawda?

– Oczy­wi­ście – od­po­wiada z uda­waną po­godą Sa­brina, ukła­da­jąc Viv na stole i dys­kret­nie prze­cho­dząc do kar­mie­nia. – A poza tym... skąd ten po­śpiech?

W tym zda­niu, tuż pod jego po­wierzch­nią, ukryte jest dru­gie, bliź­nia­cze py­ta­nie: „Je­stem twoją naj­lep­szą przy­ja­ciółką, wi­dzia­łam tego fa­ceta rap­tem dwa razy... Skąd ten po­śpiech, do cho­lery?”.

Ma ra­cję. Nie ma żad­nego po­śpie­chu. Je­ste­śmy ra­zem za­le­d­wie od kilku mie­sięcy. Cho­dzi o to, że Sean jest pierw­szym od de­kady fa­ce­tem, z któ­rym mogę się spo­ty­kać bez stale to­wa­rzy­szą­cego mi po­czu­cia, że coś w so­bie ha­muję. Jest taki ła­twy w kon­tak­cie i spo­kojny. A kiedy jego sze­ścio­let­nia córka Pho­ebe za­py­tała, kiedy się po­bie­ramy, wy­da­wało się, że to py­ta­nie coś w nim uru­cho­miło. W efek­cie za­py­tał mnie nieco póź­niej o to samo.

– Przy­się­gam – za­pew­niam Sa­brinę – że nie mam żad­nych re­we­la­cji. O prze­pra­szam, skła­ma­łam. W przy­szłym ty­go­dniu mam wi­zytę u den­ty­sty. – Przy­ja­ciółka od­po­wiada wy­bu­chem śmie­chu. – Do tego wła­śnie do­szło. To je­dyna od­miana, któ­rej mogę się spo­dzie­wać w naj­bliż­szej przy­szło­ści. Poza tym praca, sen, praca, sen – i tak w kółko.

Sa­brina in­ter­pre­tuje moją od­po­wiedź jako za­pro­sze­nie, by swo­bod­nie opo­wie­dzieć mi o swoim ro­dzin­nym ży­ciu we trójkę. Dzieli się ze mną li­stą nie­daw­nych osią­gnięć: pierw­szy uśmiech, pierw­szy śmiech pro­sto z brzuszka, a poza tym – zda­rzyło się to po raz pierw­szy nie da­lej jak wczo­raj! – Viv udało się wy­cią­gnąć łapkę i pre­cy­zyj­nie zła­pać mamę za pa­lec.

Słu­cham, z za­chwy­tem za­uwa­ża­jąc, że każdy z naj­bar­dziej zwy­czaj­nych szcze­gó­łów jest uzna­wany za cud, a wła­śnie tym w isto­cie jest. Z przy­jem­no­ścią ca­łymi dniami słu­cha­ła­bym o wszyst­kich „zwy­czaj­nych szcze­gó­łach”. Na­prawdę ko­cham swoją pracę, ale cza­sem bra­kuje mi... nor­mal­nych roz­mów.

Dzi­siaj za­czy­nam w po­łu­dnie i praw­do­po­dob­nie wyjdę z od­działu do­piero w środku nocy. Wrócę do domu, prze­śpię parę go­dzin, by na­stęp­nie po­wtó­rzyć ju­tro całą pro­ce­durę. Po spo­tka­niu z Sa­briną i Viv reszta tego dnia płyn­nie przej­dzie w dzień na­stępny, a co za tym idzie – o ile na od­dziale nie wy­da­rzy się coś na­prawdę tra­gicz­nego – nie za­pa­mię­tam z dziś zu­peł­nie nic.

W związku z tym, pod­czas gdy przy­ja­ciółka opo­wiada, sta­ram się przy­swoić z ze­wnętrz­nego świata tyle in­for­ma­cji, ile tylko je­stem w sta­nie. De­lek­tuję się za­pa­chem kawy i to­sta, słu­cham mu­zyki prze­bi­ja­ją­cej się przez gwar roz­mów po­zo­sta­łych klien­tów. Gdy Sa­brina po­chyla się, by wy­jąć z torby smo­czek, omia­tam spoj­rze­niem ladę, prze­no­sząc wzrok z ko­biety z ró­żo­wymi dre­dami na nie­wy­so­kiego męż­czy­znę z ta­tu­ażem na szyi; oboje przyj­mują za­mó­wie­nia na kawę. Na­prze­ciwko nich wi­dzę po­tężny mę­ski tors – i w jed­nej chwili staję się czujna jak ważka.

Jego włosy mają ko­lor zbli­żony do czerni. Są w nie­ła­dzie, gę­ste ko­smyki opa­dają mu na uszy. Koł­nie­rzyk ko­szulki jest wy­wi­nięty z jed­nej strony, rą­bek wy­suwa się zza pa­ska zno­szo­nych czar­nych dżin­sów. Ma na so­bie wsu­wane vansy z mod­nym wiele lat temu, wy­bla­kłym już na­dru­kiem. Sfa­ty­go­waną li­sto­noszkę ma prze­wie­szoną przez ra­mię i opartą na bio­drze.

Gdy tak stoi ple­cami do mnie, wy­gląda jak ty­siące in­nych męż­czyzn w Ber­ke­ley, ale ja do­sko­nale wiem, kim jest ten kon­kretny fa­cet.

Zdra­dziła go ciężka książka z oślimi uszami, którą trzyma pod pa­chą. Ist­nieje tylko jedna osoba, która co roku w paź­dzier­niku po raz ko­lejny po­grąża się w lek­tu­rze Ivan­hoe, od­da­jąc się temu ry­tu­ałowi z nie­słab­ną­cym za­chwy­tem.

Nie­zdolna spoj­rzeć w drugą stronę, sie­dzę jak spa­ra­li­żo­wana, ocze­ku­jąc na mo­ment, w któ­rym od­wróci się, a ja będę mo­gła zo­ba­czyć, jak zmie­niło go te nie­mal je­de­na­ście lat. Le­d­wie my­ślę o tym, jak sama się pre­zen­tuję: mam na so­bie uni­form w ko­lo­rze mię­to­wym, prak­tyczne spor­towe obu­wie, włosy nie­dbale ścią­gnięte w koń­ski ogon... Z dru­giej strony ni­gdy wcze­śniej nie my­śle­li­śmy o swo­ich twa­rzach czy o tym, jak wy­glą­damy w oczach tego dru­giego. Za­wsze by­li­śmy zbyt za­jęci za­pa­mię­ty­wa­niem sie­bie na­wza­jem.

Sa­bri­nie udaje się od­zy­skać moją uwagę w mo­men­cie, gdy duch prze­szło­ści zbiera się do za­pła­ce­nia za kawę.

– Mace?

Znów pa­ro­krot­nie mru­gam.

– Prze­pra­szam. Ja... prze­pra­szam. Yyy... co?

– Wła­śnie na­wi­ja­łam o wy­sypce wy­wo­ła­nej przez pie­luszki, ale znacz­nie bar­dziej in­te­re­suje mnie, co cię tak... – Od­wraca się, by spoj­rzeć w stronę lady. – Och.

Jej „och” na ra­zie nie zdra­dza peł­nego zro­zu­mie­nia sy­tu­acji. Od­nosi się wy­łącz­nie do tego, jak ten fa­cet pre­zen­tuje się od tyłu. Jest wy­soki – to aku­rat wy­da­rzyło się zu­peł­nie na­gle, gdy skoń­czył pięt­na­ście lat. Jego barki są sze­ro­kie – to rów­nież zmie­niło się nie­ocze­ki­wa­nie, ale nieco póź­niej. Do­sko­nale pa­mię­tam, gdy za­uwa­ży­łam to po raz pierw­szy; uno­sił się nade mną w gar­de­ro­bie (dżinsy miał zsu­nięte do ko­stek), a jego sze­roka syl­wetka za­sła­niała słabe świa­tło gór­nej ża­rówki. Jego włosy są gę­ste – to aku­rat żadna no­wość. Dżinsy wi­szą ni­sko na bio­drach, a jego ty­łek pre­zen­tuje się na­prawdę nie­sa­mo­wi­cie. A ja nie mam po­ję­cia, kiedy to wszystko się wy­da­rzyło.

Wła­ści­wie wy­gląda do­kład­nie jak ko­leś, któ­rego w mil­cze­niu tak­so­wa­ły­by­śmy wzro­kiem, by na­stęp­nie spoj­rzeć po so­bie i wy­szep­tać bez­gło­śnie: „Nie­zły, co nie?”. To jedna z naj­bar­dziej sur­re­ali­stycz­nych my­śli: uświa­da­miam so­bie, że do­ro­śle­jąc, za­mie­nił się w fa­ceta, za któ­rym z za­chwy­tem wo­dzę wzro­kiem.

To na­prawdę dziwne uczu­cie ob­ser­wo­wać go od tyłu. Wle­piam w niego wzrok z taką in­ten­syw­no­ścią, że przez chwilę udaje mi się prze­ko­nać samą sie­bie, że to jed­nak nie może być on. W su­mie to może być kto­kol­wiek – po po­nad de­ka­dzie roz­łąki nie znam już jego ciała tak do­brze, prawda?

Ale wła­śnie wtedy on się od­wraca, a ja czuję, jak z wnę­trza ka­wiarni ucieka całe po­wie­trze. Zu­peł­nie jak­bym do­stała na­gły cios w splot sło­neczny, a moja prze­pona prze­stała pra­co­wać.

Sa­brina sły­szy pi­skliwy, stłu­miony od­głos, który z sie­bie wy­daję, i pa­trzy z po­wro­tem w moją stronę. Wi­dzę, jak pod­nosi się z krze­sła.

– Mace? – pyta.

Wcią­gam po­wie­trze, ale nie je­stem w sta­nie wziąć głę­bo­kiego od­de­chu. W ustach mam kwa­śny po­smak, czuję pie­cze­nie pod po­wie­kami.

Jego twarz jest węż­sza, szczęka moc­niej za­ry­so­wana, po­ranny za­rost gęst­szy. Wciąż nosi oku­lary w gru­bych opraw­kach, ale te­raz nie czy­nią go już po­dob­nym do kra­snala, za to grube szkła spra­wiają, że jego orze­chowe oczy wy­dają się więk­sze. Nos mu się nie zmie­nił, ale te­raz nie wy­gląda na zbyt długi w sto­sunku do reszty twa­rzy. Usta też ma ta­kie same – o nie­na­gan­nym wy­kroju, zdolne uło­żyć się w naj­do­sko­nal­szy na świe­cie sar­do­niczny uśmiech.

Nie je­stem w sta­nie wy­obra­zić so­bie wy­razu jego twa­rzy, gdyby mnie te­raz do­strzegł. Może tej aku­rat miny nie wi­dzia­łam ni­gdy wcze­śniej?

– Mace? – Sa­brina wy­ciąga do mnie wolną rękę, ła­piąc mnie za ra­mię. – Skar­bie, wszystko gra?

Prze­ły­kam ślinę, po czym za­my­kam oczy, usi­łu­jąc otrzą­snąć się z transu.

– Ja­sne.

Wy­daje się nie­prze­ko­nana.

– Je­steś pewna?

– To zna­czy... – Ko­lejne prze­łknię­cie śliny, po któ­rym otwie­ram oczy, pró­bu­jąc spoj­rzeć na przy­ja­ciółkę, ale wzrok znów ucieka mi po­nad jej ra­mię. – Tam­ten fa­cet... to El­liot.

Tym ra­zem jej „och” jest bar­dziej zna­czące.