Jaskółczym szlakiem ebook i audiobook

Maria Rodziewiczówna

Jaskółczym szlakiem

Copyright © 2014, MG

Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kopiowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych – również częściowe – tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw.

ISBN: 978-83-7779-229-2

Projekt okładki: Elżbieta Chojna

Opracowanie redakcyjne: Wydawnictwo MG

Skład i łamanie: Fabryka Wyobraźni

00-871 Warszawa, ul. Żelazna 67 m. 31

www.wydawnictwomg.pl

[email protected]

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o. | www.legimi.com

I

Granica! Paszporty!

To hasło rzucane do wnętrza wagonów przy wtórze otwieranych drzwiczek, gwarze stacji, o szarym letnim świcie budziło brutalnie pasażerów.

Wpadło też z kolei do przedziału drugiej klasy, gdzie jakby czatowała na nie kobieta niemłoda, wyzierająca oknem na piaski krajobrazu, rozbudzona, dziwnie uśmiechnięta, szczęśliwa.

Zwróciła się żywo i poczęła trącać śpiącego na przeciwległej ławce mężczyznę.

– Kostuś, granica! Teraz ci spać więcej nie dam. Otwieraj oczy i uszy. Jesteśmy u siebie.

Mężczyzna usiadł, źle jeszcze rozbudzony, przetarł oczy, wyjrzał oknem i podniósł wzrok na kobietę.,

– Aha, to granica. Bardzo dobrze. Będą nas znowu rewidowali, po raz piąty pono! – rzekł powstając.

Już urzędnik stał z torbą u drzwiczek.

– Czego ten chce? – zagadnął mężczyzna nie rozumiejąc żądania. – Paszporty nasze oddaj!

Rozmawiali po francusku. Urzędnik odszedł.

Kobieta zbierała drobiazgi, które tragarz porywał śpiesząc się. Ruszyli za nim na stację.

– Ohydna dziura! A brudy! – mruknął mężczyzna. – Ciocia zostanie w bufecie, a ja wszystko załatwię.

Pokiwała głową roztargniona, oglądając ludzi, nastawiając uszu, uśmiechając się z wewnętrznym zadowoleniem.

On się z tłumem zmieszał, a jednak wyróżniał się wśród niego. Odgadywano w nim cudzoziemca.

Przy rewizji kufrów urzędnik zadał mu parę pytań, na które odpowiedzieć nie potrafił. Ruszył ramionami.

Wtedy jakiś towarzysz losu powtórzył mu pytanie po francusku i przetłumaczył urzędnikowi odpowiedź.

Z tej racji zawiązała się rozmowa.

– Pan dobrodziej do Warszawy?

– Tak.

– Z Paryża?

– Nie. Z Algieru.

– Oho! Kawał drogi. Ja tylko parę stacji. Wracam z Krakowa.

Kufry zamknięto. Ruszyli razem do bufetu.

– Będzie panu trudno porozumieć się nie znając języka.

– Umiem po polsku.

– Ach, tak! – rzekł tamten tonem podziwu.

Spojrzał na niego uważnie.

Śmieszny Francuz umiejący po polsku.

Był to młody człowiek, pięknie zbudowany, przystojny, z ruchów zdradzający wojskowego.

Twarz miał mocno śniadą, rysy ściągłe, włos tuż przy czaszce ścięty. Dziwnie przy tej ciemnej cerze odbijały jasne wąsiki i szare oczy, patrzące hardo i swawolnie spod płowych brwi i szerokiego czoła.

Ubiór wskazywał zamożność.

U drzwi pożegnali się, ale obywatel nie stracił go z oczu.

Dopilnował, gdy tamten wychodził pod rękę z jakąś starszą damą i w ślad za nim podążył.

Zajęli miejsca w jednym przedziale.

Kobieta ulokowała się przy oknie i kazała młodemu usiąść naprzeciw.

– Tylko uważaj teraz! Jesteśmy u siebie! – rzekła pieszczotliwie gładząc go po głowie.

Żandarm wracał z paszportami.

– Paszporty dwa francuskie: Konstatny i Felicja Jamont – rzekł młody człowiek.

– Aha, to już wiem! – mruknął do siebie obywatel z drugiego kąta, odbierając swój bilet nadgraniczny.

Milczał jednak aż pociąg ruszył. Wtedy dopiero uchylając panamy spytał kobiety:

– Czy pani dobrodziejce dym nie szkodzi?

Drgnęła i odwróciła się gwałtownie. Sekundę była bez głosu, czerwona, z oczami pełnymi łez, zasłuchana.

Potem wyciągnęła do niego rękę drobną, suchą i rzekła, walcząc ze wzruszeniem:

– O, pal pan cygaro i powiedz co jeszcze po naszemu!

– Pani dobrodziejka z daleka, jak to od syna słyszałem – uśmiechnął się obcy łagodnie.

– To nie mój syn, tylko synowiec. Jedziemy z Algieru. O, dawno tu nie byliśmy! Lat dwadzieścia. On był dzieckiem, a ja młodą dziewczyną. No i patrz pan, znowu jesteśmy.

– Musiała pani zatęsknić?

– Ba!

Rzuciła głową, a potem pokiwała nią w obie strony w milczeniu, zamyślona rzewnie.

Ale po chwili rzeczywistość znowu ją ogarnęła radosna, więc poczęła mówić:

– Bo to, widzi pan, mój brat tam osiadł. Kupił w Algierze posiadłość i dobrze się powiodło. Mamy ogród i pole, dęby korkowe, pomarańcze, ryż, warzywa, żeby tylko nie tak daleko!

– Pani do rodziny jedzie? Zapewne w odwiedziny?

– A tak! Zostawiliśmy tu dużo krewnych! Odwiedzimy wszystkich. Niech poznają naszego chłopca, a on niech też zobaczy, jak tutaj wygląda.

Zwróciła się do Konstantego z uśmiechem.

– No i niech nie sam wraca! – dodała.

– Aha, z żoneczką! – rzekł obywatel z uśmiechem.

Zapalił cygaro i po chwili namysłu spytał:

– Państwo mają krewnych w Warszawie? Znam profesora Jamonta w gimnazjum, gdzie mój syn się kształci.

– To z innych zapewne. Nasza rodzina z Polesia, na roli osiadła. Są tam dwie siostry zamężne, stryj i dzieci stryjowskie. A jakże na imię temu profesorowi?

– Władysław. Młody jeszcze człowiek, ale chorowity.

– Władysław? Patrzcie no! Był Władek u stryja! Ale skąd by się tam wziął? My z tych Jamontów, co na Polesiu!

– Ano, za chlebem mógł odejść jak wielu. Znam i drugiego tegoż nazwiska. Służy w moim sąsiedztwie, jest nadleśniczym w wielkich dobrach. No, ale państwo zapewne utrzymywali choćby listowny stosunek z rodziną, wiedzą o jej losach?

– Właśnie, że nie. Dużo listów musiało poginąć, bo nie było odpowiedzi. Ostatnie lat dziesięć byliśmy bez wieści. Co rok mieliśmy jechać, ale się to zwlokło z powodu służby wojskowej Kostusia, a potem żałoby w domu. Bratowa umarła zeszłego roku. Ach, ona biedaczka miała z nami jechać i ot, na mnie to spadło. Ale przecie odnajdziemy swoich.

– A czy znajdziemy ładne dziewczęta?

– O, ładne – pewnie. Coś wartych – to niewiele – mruknął nowy nieznajomy.

– Eh, to jakiś mizantrop – szepnęła panna Felicja powracając do okna. – Wyglądajmy lepiej na kraj.

– Wyglądałem przez czas rozmowy cioci. Widzę piaski pokryte marną sośniną lub pola w bardzo zaniedbanej kulturze. Wolę czytać, zanim się coś weselszego pokaże.

– Co tam! Aleś sośniny nie widział w Algierze ani takich macierzanek! Patrz, oto wieś i gościniec sadzony. Mój Boże! Ile się to taką drogą przejeżdżało w młodości!

– Żeby tylko ciocia trafiła do celu. Wnoszę z opowiadań tego pana, że może łatwo zabłądzić.

– At, gadanie. Żebym nie trafiła do Sadyb, gdziem się rodziła i wzrosła! Tylko się spuść na moją pamięć. Wstąpimy od razu do stryja Eustachego, bo to po drodze. Stamtąd pojedziemy do ciotki Matyldy, a rozkwaterujemy się na dłużej u ciotki Zofii, bo tam najliczniejsze sąsiedztwo, miasto pod bokiem, zjazdy, reduty, kontrakty, no i powinowatych i krewnych pełno w pobliżu. Wszystko to już sobie w domu ułożyłam i tak będzie, zobaczysz!

– Może mi już ciocia żonę wybrała? – zaśmiał się Konstanty.

– Żartuj zdrów! A pewnie, wybrałam jakoby. Ożenisz się albo z jaką Stocką albo z Zawirską.

– A to czemu?

– Bo widzisz, w tych rodzinach jest zawsze pełno panien i ładnych.

– A jeśli odstąpili od tradycyjnej cnoty i znajdziemy samych chłopców?

– Nie może być! No, to są jeszcze Wojniczowie i Janiccy. Nie będzie z tym kłopotu.

– A chociażby, to zawsze pozostanie nam jeszcze ucieczka do sąsiadów Tirardów. Ciocia pogodzi się z Klarą Tirard i będzie kwita.

– Za nic! – zawołała czerwieniejąc z zapału. – Francuzicy u nas nie będzie. Nie wspominaj mi tej sroki, bo mi się żółć rusza! Prawda, dla niej bym miała pracować! Akurat!

Chłopak śmiał się swobodnie.

– To mi ciocia wreszcie nie pozwoli zakochać się nawet bez upoważnienia swego.

– Tutaj pozwolę, pozwolę – odparła – tutaj przecie swoi. Tam, za morzem, tylko szmatek był nasz, a reszta cudze. Tu zaś patrz, ot tak wszystko, co spojrzysz okiem swoje.

Szerokim ruchem ręki wskazała krajobraz za oknem, a mówiąc to tak promieniała, tak była żywa, odmłodzona, że Konstanty wpatrzył się w nią zdumiony i rzekł:

– Ciociu, żebym nie był synowcem, oświadczyłbym się w tej chwili o ciocię. Doprawdy, jaka ciocia ładna teraz.

Spojrzała nań z gniewem i otulając się jedwabnym płaszczem wsunęła się w głąb siedzenia ruchem obrażonej dziewicy.

– Francuski koncept z garnizonu – mruknęła.

– Ależ naprawdę nie poznaję cioci – tłumaczył się, mimo oporu całując rękę na przeprosiny. – Inna osoba!

– Boś mnie nigdy u siebie nie widział. Jeśli temu się dziwisz, to ci wstyd. Powinieneś sam to czuć.

Towarzysz podróży wtrącił się do rozmowy.

– A pan dobrodziej gospodarujesz w Algierze? – spytał.

– Właściwie dotąd pracowałem bardzo mało – odparł Konstanty. – Nauki mi zajęły dużo czasu, potem służba wojskowa. Ale od paru lat pomagam ojcu w robotach technicznych, bo to moja specjalność, a w ostatnim roku odbyłem kurs praktyki gospodarczej.

– Ho, ho! To pan dobrze przygotowany.

– Ma pracy dość! – zawołała panna Felicja. – Bo czy to tam w Algierze jak u nas, panie? U nas to po bożemu – jest dwór pięknie osadzony, jest rzeka, staw, wreszcie choćby studnie. Daje Bóg, prawda, zimę, ale za to latem w miarę upał – w miarę deszcz. Jest wioska i robotnik poczciwy, jest sąsiad na pociechę. Ale tam, w tym Algierze, wszystko jak w gorączce, wszystko z męką. Mówię panu, jak brat mój tę kotlinę kupił i nas sprowadził, tom ręce załamała. Wystaw pan sobie: wkoło góry, że aż zimno się robi na nie patrzeć, a tu jeździć przez nie trzeba z każdym towarem. W środku dolina, a na niej piasek i kaktusy – mówię panu – pustynia. A brat patrząc na nas głową trzęsie. „Ej, kobiety – powiada – przyglądać się nie ma czasu, wracać nie ma dokąd, iść dalej nie ma gdzie. Trzeba z tej skały i piasku zdobywać chleb i basta. Nazwiemy to Sadybami dla pamięci.” Tyle nas tylko pocieszył, a potem, patrząc na jego mękę i cierpliwość, jużeśmy nigdy słowa skargi nie pisnęły. I co pan powie, Bóg nas tam snadź osadził, bo dziwnie się powiodło. Przez lat osiemnaście nie było klęski ani rozboju ani choroby ani szarańczy.

– Tak mi to pani jasno maluje, że aż chęć bierze samemu tam drapnąć, za morze. A przynajmniej chłopców posłać, którzy w domu bąki zbijają nie wiedząc gdzie się podziać, co robić! Czy ziemia tam nie droga?

– Na pomorzu bardzo podrożała – odparła kobieta – w głębi kraju zaś niebezpiecznie osiadać w pojedynkę. Zresztą trzeba przywyknąć do klimatu, do miejscowych warunków i potrzeb. Nie wierzę, by komukolwiek było lżej i lepiej na obczyźnie niż u siebie.

– U siebie! Albośmy u siebie. – Zaśmiał się gorzko towarzysz podróży. – Tak, rola nasza, bo tak już zadłużona, że jej nikt nie ma ochoty odebrać. Ano i cmentarze nasze. Tam, gdzie państwo jadą, jeszcze gorzej podobno.

Konstanty miał pytanie na ustach, gdy wtem pociąg stanął i obywatel wyjrzał oknem.

– Co to? Już moja stacja! A tom się zagadał! – zawołał zrywając się i szturmując do drzwi. – Żegnam państwa, szczęśliwej drogi – dodał śpiesznie, wyrzucając manatki i kiwając na stróża.

Jeszcze z peronu podał dłoń Konstantemu, ukłonił się kapeluszem pannie Felicji.

– Żarski Nikodem – przedstawił się. – W każdym razie, kto wie, może chłopców do państwa przyślę. Nie skończyłem mówić, ale pan sam zobaczy. Padam do nóg, a życzę ładnej żoneczki!

Zatrzaśnięto drzwiczki, pociąg ruszył.

– To dopiero muszą być niedołęgi te jego chłopcy – zdecydowała panna Felicja. – Niby to brak pracy na świecie.

– Dlaczego tutaj tak sennie wygląda? – zapytał Konstanty. – Mnie, patrząc na te okolice, powieki gwałtem się zamykają. Radbym już być u celu.

– Oho, a cóż ty myślisz, że ten kraj to taka figa jak Francja?

Ziewnięcie Konstantego odpowiedziało niezachęcająco. Wyciągnął się na ławce i, pomimo protestów ciotki, usnął niebawem.

Co prawda, zahartowany był i wytrzymały na trudy. Od wczesnej młodości walczył z naturą, z afrykańskim słońcem, z ludźmi, ze zwierzętami.

Ale trudy te były niczym wobec sił i gorączkowości panny Felicji, wobec jej żądzy pośpiechu i niespokojności charakteru.

Ze wstydem wyznać musiał młody człowiek, że go zmęczyła ze szczętem.

Od Algieru nie dała mu sekundy wytchnienia, spokoju i opamiętania.

Miał w głowie chaos utworzony z kołysania statku, turkotu wagonów, zamętu przy zmianach pociągów, kłopotów celnych i paszportowych i bezustannego gadania ciotki.

Nigdy nie przypuszczał, że jedna słaba kobieta będzie mogła go pokonać, a oto już w Wiedniu złożył broń i jako jedyny ratunek przyjął zasadę snu rzeczywistego lub udanego, w czym wkrótce doszedł do perfekcji.

Należy objaśnić, że wyprawa ta spod Algieru była wygnaniem, na które skazano go sądem familijnym po bardzo burzliwym posiedzeniu i że z początku był przez pannę Felicję traktowany jak niebezpieczny opryszek, zdany pod jej nadzór i odpowiedzialność.

Aż do Marsylii interpelowała go nawet w trzeciej osobie.

Kostuś był to sobie chłopak wesoły i pracowity, obowiązkowy i wytrwały o tyle, o ile nie weszła mu w drogę kobieta.

Że zaś był młody i swawolny, zamożny i przystojny, o pokusę nie było trudno. Choroba zakochania była u niego chroniczna, a odbijała się tragicznie na całej ludności kolonii.

Gdy był daleko, drżano o jego los i życie, gdy był w domu, dzień jeden nie przeszedł spokojnie, gdy wyjeżdżał na dni kilka, odprawiano nowenny, gdy wracał oddychano jak po zmorze. Życie z jego powodu było bezustanną gorączką.

Gdy wrócił ze szkół, przywlekła się za nim jakaś modystka, trzeba jej było w Algierze założyć magazyn.

Powrót z wojska urozmaicony został przybyciem jakiejś Arabki, za którą przygnał się cały jej klan i odebrawszy piękność, za waletę spalił owczarnię.

Przyjazd z praktyki gospodarskiej nie odbył się też pospolicie. Tym razem przywiózł sobie jakiegoś ojca z córką, którzy jakoby byli specjaliści ogrodnicy.

Osadzono ich tedy w ogrodzie, ale rychło się pokazało, że ojciec jest specjalistą od absyntu, córka zaś umiała tylko śpiewać kuplety i zabawiać Kostusia.

Tym razem opłacono gruby okup.

Pomniejszych wypadków było bez liku.

Po każdej takiej „fudze” Kostuś wracał do przytomności, pracował za trzech, żył jak mnich, odżegnywał się od miłości i od kobiet, jak pijak od wina, był uległym synem, miłym towarzyszem, słodkim i pokornym, choć go przyłóż do rany.

Mimo woli zapominano zgryzot i kłopotów. Usidlał nawet ojca, a kobiety zawsze pewne były, że to już ostatni wybryk – i wreszcie wyrzucano sobie, że go strofowano za mocno. Był przecie jedynakiem – nadzieją, chlubą, ukochanym tych trojga rozbitków, którym tyle odebrały los i życie.

Stary Jamont, zapracowany, wyschły jak daktyl, wciąż tylko przemyśliwał i zbierał, by chłopaka hulanki nie zubożyły, ciotka troskała się o jego zdrowie i wypoczynek, matka tylko jedna znalazła sposób radykalny.

– Trzeba go ożenić, Jasiu – mawiała do męża.

– Ba – odpowiadał wzruszając ramionami. – Chcesz, żeby jeszcze jednej osobie więcej czynił zgryzotę. A zresztą, pilno ci obcą tu zasadzić? Poczekaj, nacieszysz się nią rychło.

– Ależ nie obcą, Jasiu. Wezmę go ze sobą, pojadę do kraju, tam go ożenimy.

– Tere-fere! Która to zechce stamtąd odjechać tutaj dla takiego urwisa!

– Już ja ją uproszę, zobaczysz. Ja bym tak chciała przed śmiercią tam jeszcze być. Pozwól, Jasiu.

– Ano, jak chcesz. Zobaczymy, jaki będzie zbiór owoców. Podróż kosztowna.

Czekali tedy zbioru. Myśl była rzucona, mówiono o niej coraz częściej, budowano plany. Kostuś się śmiał niefrasobliwie, nie wierząc w urzeczywistnienie projektu, a choćby i doszedł do skutku, no, to będzie zabawne. Napisano nawet do krewnych z oznajmieniem, zaprenumerowano pismo polskie, zakupiono mapę szczegółową Europy.

W dżdżyste wieczory był to temat rozmów niewyczerpanych, którym się Kostuś przysłuchiwał gryząc cygaro lub coś nucąc pod nosem. Wyglądało mu to na baśnie, zwykłe baśnie wieczorne na koloniach, gdzie nie ma towarzystwa ni nowin.

Na kominku winograd suchy trzaskał, po płaskim dachu deszcz pluskał, za ścianą Mohamed, służący, brzdąkał na arabskiej gitarze. A tu w izbie opowiadano o śnieżnych zamieciach, o brzozach, o łanach, o ludziach zupełnie mu niepojętych, o stosunkach dziwnych. Trochę legendy czuć było w tych pamiątkach sprzed dwudziestu lat, trochę poetycznego zabarwienia.

– Contes de Veliiees[1] – mruczał Kostuś.

Podróż nareszcie dostała termin i cel stanowczy. Zaczęto się do drogi sposobić nie na żarty. Chłopaka lęk trochę ogarniał, choć nadrabiał rezonem. Żenić się – brrr! Kto zaręczy, że żonie można będzie oczy zamydlić, gdy tak kto inny się spodoba.

Źle, to jakby się dobrowolnie brało do domu kwaterunek śledczej policji!

Ale nie było rady. Matka tak chciała, a on pono matki jednej się bał i słuchał, choć właśnie ona jedna nigdy go ostro nie strofowała. Wzdychając godził się z wolą starszych.

Tymczasem w podróż ruszyła tylko matka.

W podróż daleką, bezpowrotną.

Zabrało ją zapalenie płuc.

Po tym odejściu tak nagłym kolonia długi czas była jak łódź bez steru, jak martwe ciało. Ruch odbywał się mechanicznie, siłą raz danego rozpędu – powoli znać się dawało opuszczenie.

Istotnie pracowała jedna panna Felicja, stary Jamont osowiał i ręce opuścił. Kostuś zdawał się nie myśleć, wewnętrzny porządek się rozprzęgł. Stara ciotka nie była w stanie wszystkiemu podołać.

Nieurodzaj haniebny otrzeźwił starego. Poczuł, że grozi ruina. Wysiłkiem woli otrząsnął apatię i rozpacz, zagarnął znowu rządy w swe doświadczone dłonie.

Było to w pół roku po śmierci żony.

W domu jednak pozostała niczym nie zapełniona pustka; gdy wieczór ich zgromadzał, milczeli ponuro, by nie wspominać okropnej straty, pracowali bez chęci. Tak byli swoją troską zajęci, że czas jakiś nie zauważyli częstych eklips Kostusia, zrazu tylko wieczorem w święto, potem od rana w niedzielę, wreszcie i w dnie robocze.

Panna Felicja pierwsza, jak zwykle, uderzyła na alarm.

– Nie wiesz, Jasiu, gdzie Kostuś? – spytała razu pewnego.

– Gdzieżby miał być, w winnicy zapewne! – odparł Jamont niedbale.

– Ależ on już trzecią noc spędza poza domem. Mówię ci, to nowy paroksyzm amorów.

– Bój się Boga, kobieto – upomniał kolonista. – Toć on niedawno matkę pogrzebał. Co dzień jej na mogiłę nosi kwiaty.

Tak, kwiaty nosił Kostuś, ale nie ze swojego ogrodu.

W sąsiedztwie, o milę, osiadł przed rokiem nowy plantator, niejaki Tirard z Marsylii, posiadacz siedmiorga dzieci i sporej dozy handlowego sprytu. Siła rąk było do pracy, więc też w mig wywiercono kilka studni i na szmacie piasku zazieleniała winnica i pole pod uprawę tytoniu, w cieniu zaś kilkunastu eukaliptusów domek mieszkalny, otoczony kwietnikiem.

Sąsiad Tirard odwiedził Jamontów, chciał się zaprzyjaźnić nawet, ale między tymi dwoma rodzinami było tyle różnic szczepowych, tak mało porozumienia, że stosunki ledwie zawiązane, ograniczyły się do rzadkich odwiedzin za interesem lub w nagłej potrzebie.

Napastował kilkakroć Francuz Jamonta, aby mu syna udzielił do robót technicznych, przy nawodnieniu i utrzymaniu studzien, ale trafił na opór. Stary się tłumaczył wiekiem i pilną robotą i Kostusia nie puszczał. Potem choroba i śmierć żony zatarła mu w głowie nawet pamięć o sąsiedztwie.

Pewnego dnia, gdy Kostuś eskortował do stacji handlowej swój transport korkowego dębu, spotkał Klarę Tirard z bratem, wiozących na osłach kosze ananasów i moreli.

Kompanie na wąskiej drodze górskiej szły jedna za drugą powoli, młodzi zbliżyli się i poczęli rozmawiać, potem żartować, potem umawiać się na dalszą wspólną drogę.

Tak się i stało. Zdali towar jednocześnie, załatwili interesy i obładowawszy osły towarem europejskim, zabierali się do powrotu. Ale w ostatniej chwili Tirard gdzieś zabałamucił, przepadł w zaułkach gdzie tańczyły bajadery, nie dał się Konstantemu namówić do powrotu.

– Wracajcie. Dopędzę was konno! – rzekł.

Powrót ten sam na sam w cudną noc afrykańską przez góry cedrami poszyte z piękną i zalotną dziewczyną wystarczył, aby Kostuś stracił ze szczętem głowę i serce. Pojechał do sąsiadów raz i drugi na chwilę, ukradkiem, a widząc, że mu to bezkarnie uszło, począł bywać co dzień, spędzać tam dnie, potem wieczory, wreszcie noce.

Tirard zacierał ręce. Chłopak mu bezpłatnie przeprowadzał nawodnienie, robił niwelacje, wiercił studnie, no, a w dalszej perspektywie miał zostać zięciem. Francuz już uważał Sadyby za swoją własność.

No i Bóg wie, czy nie doszłoby do tego, gdyby nie czujne oko panny Felicji.

Widząc, że brat nie ma głowy ani pamięci, sama się zabrała do szpiegostwa.

Raz i drugi Kostuś wzięty na indagację wykręcił się śmiejąc się bezczelnie, pewny, że ciotka go nie upilnuje, rad, że jej płata figle. Miał na każdą nieobecność gotowe tłumaczenie. Oburzona wezwała brata do pomocy.

– Mówię ci. On nam gotuje jakąś straszną awanturę. Pilnuj go! Zapytaj, gdzie bywa.

Jamont, żeby ją zbyć, zawołał syna.

– Słuchaj no, ciotka mówi, że znowu urządzasz wariacje i wstyd. To być nie może, żebyś tak prędko matki zapomniał. Ona cię konając zaklinała, byś się szanował.

– Ja się też szanuję! – upewnił syn.

– Po co się zapierasz? Powiedz, w kim się znowu kochasz! – zawołała panna Felicja.

– Ciocia mnie zawsze przed ojcem oczerni! – westchnął Kostus z miną ofiary.

– Nieprawda. Kochasz się i domyślam się w kim. W tej czarnej małpie z sąsiedztwa.

– Dałeś się wciągnąć do Tirardów wbrew memu rozkazowi! – oburzył się Jamont. – A wiesz ty, skąd oni, co za jedni, czy na pieniądzach i rękach nie ma kradzieży lub oszustwa? Mężczyźni wyglądają jak komunardy, a córka chowała się w marsylskim porcie. To nie dla ciebie towarzystwo ani znajomość, ani tym bardziej partia. Zabraniam ci tam bywać i czynić im jakiejś nadziei na zbliżenie. Nie życzę sobie mieć żadnej sprawy z Tirardem.

Jamont, rzekłszy to, uważał kwestię za skończoną i zajął się czym innym.

Kostuś przyczaił się jak mysz pod miotłą i czas jakiś uśpiły się obawy panny Felicji.

Aliści dnia pewnego, wracając z pola do domu, usłyszała w winnicy szepty i śmiechy. Podkradła się bliżej i na własne oczy ujrzała Klarę Tirard i Kostusia, trawiących drogi czas na zalotach.

Chłopak, który krzesał winograd, dawno już snadź roboty zaniechał, narzędzia rzucił i wyciągnięty u stóp dziewczyny, na stosie świeżo pociętych gałęzi świątkował bez ceremonii i prawił czułości. Dziewczyna droczyła się z nim śmiejąc się zalotnie.

Panna Felicja na przełaj, tratując warzywo, kalecząc twarz, drąc odzież, puściła się ku domowi i wpadła do brata.

– Są, są! Siedzą w winnicy! Ona go nazywa „ty”, a on ją „ma chere”[2]. Sama słyszałam. Idź prędzej, Jasiu, oto masz bambus!

Jamont, oburzony, ruszył ku winnicy, bez bambusa wszakże.

Trafił jeszcze gorzej niż siostra, bo na bardzo czułe pożegnanie i stanął nad nimi jak karcące bóstwo.

Kostuś na sekundę stracił przytomność, po chwili jednak myśląc, że ojciec obrazi dziewczynę, hardo się wyprostował, gotowy ją bronić.

Ale stary odezwał się sztywno:

– Może mnie przedstawisz?

– Mój ojciec, panna Tirard – zamruczał tracąc rezon.

– Bardzo się cieszę, że panią spotykam – rzekł Jamont z ukłonem. – Właśnie mam do pani interes, otóż skorzystam ze zręczności, aby ją do domu odprowadzić i mą sprawę wyłuszczę po drodze.

Zwrócił się do syna i dodał:

– Zbierz, proszę cię zmysły, narzędzia i gałęzie, i nie odchodź, aż wrócę.

– To dopiero granat mi się rozerwie na głowie! – stęknął Kostuś trąc czuprynę.

Jamont wrócił późno w nocy, zastał syna na werandzie.

– Poproś ciotkę!

Panna Felicja była niedaleko, czyhała na tę chwilę.

A co? Dopilnowałam w porę! – myślała triumfująco.

Jamont bez długich wstępów sprawę zagaił.

– Jesteś kłamca, oszust, hulaka i głupiec w dodatku. Dałeś się wziąć na wędkę jak kiełb! Okłamałeś ciotkę, oszukałeś ojca, panna nazywa cię swoim narzeczonym. Jutro jej ojciec tu będzie, aby się umówić o dzień ślubu i o intercyzę, co najważniejsza. Rozporządziłeś się swoją osobą beze mnie, żyjże sam, z nową rodziną. Felu, upakujesz swoje i moje manatki, pojutrze pojedziemy stąd.

– Dokąd? – krzyknęła przerażona.

– Co ci do tego? Nie bój się! Nie zginiemy we dwoje. Świat wielki. Zaczniemy na nowo pracować.

– Ojcze! – wybuchnął Konstanty. – Jeśli wy pojutrze to ja jutro stąd ucieknę! Panna kłamie, nigdym nie był jej narzeczonym, niech mi to powtórzy!

– Czy ty wiesz, szalona pałko, co mówisz i czynisz, gdy cię nosi? Nie tłumacz się. Ratowałem cię dość często. Teraz basta! Pij sobie sam piwo, któregoś nawarzył.

– Za nic! Ani myślę na tych warunkach. Żeby ojciec dał się przekonać co do panny Tirard, to może bym się z nią ożenił, bo doprawdy nikogo nie ma, ale żebym miał dla niej was stracić! O, Boże! Ot, zabieram się i wracam do garnizonu. Tak się to najlepiej skończy! Ach, te panny. Bodaj bym ich nigdy nie spotykał! Żeby ojciec wiedział, co ja przez to cierpię!

– A po coś kłamał? – wtrąciła panna Felicja.

– Ba, żebym cioci zawsze prawdę mówił, to bym nigdy nie zaznał zabawy. Słowo daję – ożenię się, niech się to raz skończy.

– I owszem – rzekł chłodno ojciec. – Żeń się! Masz po temu dość choć lat, bo nie rozumu! Ja na to patrzeć nie będę!

– Tatusiu! – błagalnie zawołał Kostuś.

– Milcz! Zapomniałeś matki, zapomnisz i nas. Nam starym nie uczyć się nowych teorii. Ty zostaniesz pod opieka Tirardów. Jak cię oskubią do nitki, może nabierzesz rozumu, którego ani moje słowo, ani przykład nie mogły ci zaszczepić. Idź spać teraz i przygotuj się do rozmowy z przyszłym teściem. Ja z nim pertraktować nie będę

Nazajutrz istotnie Tirard się stawił, eskortowany przez trzech synów. Kazali się meldować Jamontowi, ale ponieważ go nie znaleźli, udali się za Arabem służącym do winnicy, gdzie Kostuś odrabiał wczorajsze świętowanie.

Zawiązała się rozmowa długa, coraz gwałtowniejsza, z której Kostuś osiągnął tę naukę, iż poznał, że dostał się w ręce zbójów i aferzystów, na wszystko zdecydowanych.

Ledwie się ich pozbył obietnicą zwłoki i decyzji ojca. Czuł jednak, że się słomą nie wykręci. Prosto stamtąd, zdesperowany, popędził do ojca.

– Nic nie pomoże. Zginąłem – jęknął.

– Nareszcie – odparł stary. – Dawno ci się to już należało. Trafił frant na franta.

– Ratujcie, tatusiu. Ja się żenić nie chcę.

– Za późno. Teraz się żenić musisz!

– Wcale nie, jeśli ojciec nie pozwoli. Ja im tak odpowiedziałem.

– Jesteś ideałem uległości, gdy ci to potrzebne. Ale ja się temu wcale sprzeciwiać nie będę. Jutro umówimy się z Tirardem ostatecznie.

Kostuś umilkł, sumował, potem nagle rzekł:

– Proszę mi, ojcze, dać sto franków!

– Tak zaraz? Nie mam przy sobie. Dostaniesz za dni parę.

Chłopak więcej nie nalegał, ale wieczorem, wzdychając ze skruchą, umizgał się do sakiewki ciotki. Cierpliwie wysłuchawszy admonicji godzinnej, dostał przecie żądaną sumę i uśmiechając się pod wąsem udał się na spoczynek.

Nazajutrz zostało po nim na kolonii tylko wspomnienie i kartka tej treści:

„Nie wrócę, aż mnie ojciec odczepi od Tirardów. Proszę do mnie pisać Algier – poste restante”.

– Przeklęty błazen! – wybuchnął Jamont. – Teraz ja zaprzysięgam, że on tutaj wróci żonaty. Za starzy jesteśmy, żeby go pilnować. Funduszu wreszcie nie starczy na te okupy!

Podarł kartkę i oczekiwał sąsiada.

Tirard nie zwlekał. Stawił się następnego dnia bardzo czuły i rozpromieniony.

– Połączenie naszych rodzin – zaczął – napełnia mnie radością i szczęściem!

– Jakie znowu połączenie! – przerwał Jamont. – Syn mój dziś w nocy został wezwany do wojska. Wysłano go do Chin podobno. Nie wiem, kiedy wróci. Ja zaś szukam kupca na kolonię. Wolę mieć kapitał niż ziemię – tym bardziej, wyznam panu, że moje studnie co rok ubożeją. Za dziesięć lat piasek pożre moją pracę! Trzeba uciekać, póki czas!

– To blaga! – odparł Tirard. – Pan mnie oszukujesz. Nie chcesz dać mi syna na zięcia! Ale ja go sam dostanę, znajdę, zmuszę! A wtedy zobaczymy!

– Kiedy tak, to rzecz skończona! Szukaj pan Kostusia. Odjeżdżając prosił mnie o przypomnienie panu należności za jego roboty. Podyktował mi rachunek. Oto jest. Zechce go pan uiścić!

– Nie było mowy o wynagrodzeniu.

– Ale jest na to prawo. Zresztą, jeśli pan trwa w chęci wydania zań swej córki i skłoni go do tego, ja jeden tylko stawiam warunek. Znamy się tak mało, że pragnąłbym mieć trochę więcej szczegółów o pochodzeniu i przeszłości pana. Zanim pan znajdzie Kostusia, ja udam się do Marsylii i zasięgnę o panu wiadomości. Tymczasem – żegnam!

Tirard odjechał. Panna Felicja przez czas jakiś co noc spodziewała się zemsty sąsiadów. Jamont czekał wezwania do sądu.

Ale jedno i drugie nie nadchodziło, aż wreszcie dowiedziano się, że panna Klara wyjechała do Francji.

– Przegrali! Zlękli się swej przeszłości! To się udało – odetchnął Jamont.

Kostuś, który tymczasem siedział w Algierze ukryty u znajomego i wychodził tylko w nocy, odebrał wreszcie list z domu:

„Będziemy w hotelu Algierskim pojutrze – czekamy na ciebie.”

Odetchnął. Więzienie mu już bardzo dokuczyło.

Gdy ujrzał ojca i ciotkę, zapomniał o swym przestępstwie i o ich gniewie. Jak szalony jął ich ściskać i całować.

– A co? Zwojował ojciec Tirardów! Czy ja nie mądrze zrobiłem? – wołał.

– Milczałbyś, nicponiu! Jutro rano odjeżdżasz z ciotką do Europy!

– Po co? Nie mam ochoty!

– Właśnie ja dbam o twoją ochotę. Jedziesz, bo ci każę i basta. Ciotka cię weźmie pod opiekę, będziesz jej służył i słuchał. Tam sobie wybierzesz żonę i wtedy wrócisz.

– Ależ, tatusiu! Jakże ojciec podoła sam tylu robotom tak długo! To niemożliwe.

– Wolę mieć trzy konie do zarządu niż ciebie jednego kawalera w domu! Trzeba z tym raz skończyć!

– To niech ciocia sama jedzie i przywiezie ze sobą jaką pannę. Ja ich tak nie cierpię! Mam wstręt, ohydę!

– Nie bredzić! Macie pieniądze, paszporty i pół roku czasu. O świcie statek rusza!

– To ja zresztą sam pojadę! – zawołał Kostuś zapominając o wstręcie i ohydzie.

– Pewnie! Żebyś nam znowu sprowadził jakąś modystkę czy awanturnicę! Pojedziesz pod moją opieką – odparła panna Felicja.

Kostuś stęknął, potarł czuprynę i spojrzał po nich desperacko.

– Pijcie moją krew! – zamruczał zrezygnowany.

I oto, jak się stał ciotki więźniem stanu.

[1](francuski) wieczorne baśnie.

[2](francuski) moja droga.