Jego wysokość prezes ebook

Liam

Mężczyzna zerka na mnie i na Sama z przedniego siedzenia pasażera. Kierowca w uniformie szofera również przygląda nam się we wstecznym lusterku. Wkurzają mnie, obaj. Nie jesteśmy małpami w cyrku.

– Do domu, proszę pana? – pyta siedzący za kierownicą tego drugiego.

– Tak. Ale najpierw zawieź nas do Bella Gusto.

– Oczywiście, proszę pana.

I znów spojrzenie tego wymuskanego paniczyka w szytym na miarę garniturze. Wkurza mnie tak bardzo, że mam ochotę powiedzieć mu coś do słuchu. Ale zamiast tego tylko odwracam głowę i przytulam ciaśniej młodszego brata. Sam nadal jeszcze niewiele rozumie, ale dziś chyba czuje nadchodzące zmiany, bo drży w moich ramionach.

– Już – szepczę niemal bezgłośnie w jego włosy. – Nie obawiaj się. Przy mnie nic ci nie grozi.

* * *

– To polecenie służbowe – słyszę w słuchawce, więc zduszam cisnące się na usta przekleństwo.

Dziadka szanuję z wielu powodów – wiek jest jednym z nich. Ale kiedy dociera do mnie, czego tym razem ode mnie oczekuje, ledwie się powstrzymuję, żeby mu nie wygarnąć, co myślę o jego nieudolnym i jakże nietrafionym pomyśle.

– Nie do moich kompetencji należy niańczenie tego gówniarza – oznajmiam wprost.

„Jego interesów także” – dodaję bezgłośnie.

– Mam przez to rozumieć, że odmawiasz? – słyszę stanowczy, surowy głos.

Wzdycham. Na to akurat pozwolić sobie nie mogę. Z dwóch powodów. Zbyt długo pracowałem na stanowisko, na którym się znalazłem, a moja odmowa mogłaby go mnie pozbawić. Dziadek nie znosi bowiem nieposłuszeństwa. Jest uparty i lubi stawiać na swoim. W dodatku wie, jak to robić. Ma do tego właściwe narzędzie. Władzę, z którą lubi się obnosić.

– Nie. Ale wiedz, że wcale mi się nie podoba to, do czego mnie zmuszasz, dziadku. Jestem potrzebny tutaj, w Vancouver, nie w Nowym Jorku. To działka tego gamonia, Sama.

– Przypadkiem nie jesteś dla niego zbyt surowy?

Przypadkiem nie. Ale ty, dziadku, zbyt pobłażliwy, owszem – mam ochotę wykrzyczeć do słuchawki, ale powstrzymuję się i tylko wzdycham.

Na co by się zdała moja awantura? Dziadek już i tak podjął decyzję i wątpię, żeby moje próby wpłynięcia na niego cokolwiek zmieniły. Sam to jego pupilek. Od zawsze nim był. Pomimo głupot, które stale robił. Mimo niedojrzałości, którą nieustannie pokazuje.

– Nie sądzę. Ale zostawmy to, dziadku. Skoro mam osobiście zająć się interesami w Nowym Jorku, to niech tak będzie. – Mam tylko nadzieję, że to stan tymczasowy i nie potrwa zbyt długo, ale nie mówię tego na głos. – Przy okazji zapytam: kto chwilowo zajmie się moimi sprawami tu, w Vancouver?

– O to się nie martw, chłopcze. Sprawy banku mają się dobrze, więc…

Kręcę głową i już go nie słucham. Oczywiście, że sytuacja w placówce, w której sprawuję prezesurę, wygląda obiecująco, a nawet jest kwitnąca. W końcu od lat wszystkiego dopilnowywałem osobiście. Nie jestem taki, jak mój młodszy brat, który zamiast myśleć głową, myśli… fiutem. Ja także święty nie byłem i raczej nie grozi mi beatyfikacja, ale w odróżnieniu od brata umiem rozgraniczyć interesy od przyjemności. Tymczasem Sam kolejny raz udowadnia, że nie umie pogodzić obu tych spraw. Jego wyjazd na Karaiby, w dodatku z jedną z pracownic, która przez łóżko awansowała na stanowisko dyrektorki działu, jest dowodem na brak jego odpowiedzialności i kompetencji. Zresztą nie ona jedna i zapewne nie pierwsza dostała pracę w Sensed Parade za ładne oczy. Jak przypuszczam, było ich wiele, a w kolejce stoją następne karierowiczki.

– Liam?

– Jestem – odpowiadam znużony. – Podeślij mi wszystkie niezbędne informacje, dziadku – dorzucam, tłumiąc kolejne ciche westchnienie.

– Cieszę się, że zawsze mogę na ciebie liczyć, chłopcze.

Chciałbym powiedzieć to samo, ale właśnie w takim momencie nie potrafię się na to zdobyć. Poza tym ujmowanie dziadkowi jego zasług względem mojej osoby byłoby krzywdzące. Bo to jemu zawdzięczam wszystko, własne życie.

Przebąkuję więc tylko pod nosem „nie ma sprawy”, a potem się rozłączam.

Odsuwam fotel i wstaję od biurka. Poluźniam krawat, rozpinam kilka guzików u koszuli i zerkam na rozciągającą się za oknem panoramę Vancouver oraz połyskującą w świetle zachodzącego słońca zatokę. Lubię to miasto i życie, które w nim prowadzę. Przez ostatnie trzy lata, po rozstaniu z Van, wrosłem w to miejsce i nawet nie przypuszczałem, że w najbliższym czasie przyjdzie mi je opuścić. A wszystko przez cholernego Sama i jego nieodpowiedzialne decyzje. Nie w smak mi przeprowadzka do Nowego Jorku. W zasadzie nie mam nic do samego miasta – w sumie do złudzenia przypomina mi to, w którym obecnie mieszkam – ale już do samych obowiązków, które mam przejąć po bracie, jak najbardziej mam spore obiekcje. Nie znoszę branży kosmetycznej, bo ani trochę się na tym nie znam. Czy to tak ciężko zrozumieć? Nie w głowie mi kremy, perfumy czy inne pachnidła. Cyfry od lat były moim sprzymierzeńcem. Kalkulowanie, budżetowanie i planowanie aktywów finansowych to sprawy, które nigdy nie były mi obce. Na perfumach znam się o tyle, o ile – kojarzę kilka markowych zapachów, których sam używam, nic poza tym. A kosmetyki to już w ogóle jakaś czarna magia. Zwłaszcza od podszewki. Oczywiście nie jestem jakimś jebanym jaskiniowcem. Używam pianki do golenia, wody toaletowej czy żelu pod prysznic. Ale przecież zakupy kilku produktów w drogerii to nie to samo co ich produkcja. Czy aż tak trudno to co poniektórym pojąć?

– Panie prezesie? – Moje wewnętrzne dywagacje przerywa sekretarka. Zanim wetknęła głowę do mojego gabinetu, zapukała cicho. – Mam odwołać wszystkie spotkania na najbliższy tydzień?

A więc dziadek o zaistniałych zmianach poinformował już nawet mój osobisty personel? Mogłem się domyślić, a nawet powinienem się tego po nim spodziewać.

– Obawiam się, że moja nieobecność w biurze może się przedłużyć nieco bardziej – odpowiadam szczerze.

– Rozumiem. – Ashley nie wydaje się zaskoczona. Najwyraźniej dziadek zdążył już ją wtajemniczyć w swój spisek bardziej, niż sądziłem. – Wobec tego będę czekała na dalsze instrukcje, panie prezesie.

A ja? Kiwam tylko ze zrozumieniem głową. Słowa wydają się tu zbędne.

* * *

Lot do Nowego Jorku przebiegł bez większych komplikacji. Dziadek zadbał o wszystko, jakby klasa biznes z wszelkimi udogodnieniami miała mi wynagrodzić inne niewygody. Po wyjściu z terminala łapię taksówkę i jadę prosto do wynajętego apartamentu w 432 Park Avenue, wieżowcu znajdującym się w ścisłym centrum, na Manhattanie. Kilkanaście pięter niżej znajduje się biuro Sensed Parade.

„Praktyczne rozwiązanie” – przelatuje mi przez głowę, kiedy wysiadam z auta i zerkam na zdający się sięgać nieba szklany budynek. „I będę miał stąd blisko do Central Parku”.

Ta myśl sprawia mi przyjemność. Lubię spacery i ogólnie pojętą aktywność fizyczną, choć bywają dni, że nie mam czasu na sport i staram się pożytkować energię w inny, równie wyczerpujący sposób. Tutaj jednak, w obcym mieście, pewnie nie będę miał okazji spędzać wolnego czasu po pracy tak, jak preferuję. Kobiety, z którymi dość regularnie spotykam się w Vancouver, raczej nie przylecą do mnie tysiące mil na pstryknięcie palcami, a w Nowym Jorku w zasadzie nie znam nikogo, poza bratem rzecz jasna, który z dnia na dzień dał nogę ze swoją nową kochanką. A i obawiam się, że nawet gdybym chciał się z kimś zaprzyjaźnić, to zwyczajnie może mi zabraknąć na to czasu. Bo z tego, co zdążyłem się dowiedzieć, Sam zostawił mi niezły bajzel, więc każdą wolną chwilę zamierzam wykorzystać na sprzątanie tego syfu.

Naprawdę nie rozumiem jego postępowania. Też lubię się zabawić, i to nawet ostro. Ale żeby od razu stawiać wszystko na jedną kartę i tak z dnia na dzień wyjeżdżać na jakąś rajską wysepkę z kochanką? Brakuje tylko, żeby się tam z nią ożenił! Takie posunięcia trzeba gruntownie analizować, żeby potem uniknąć ewentualnych kłopotów. Wiem coś o tym.

Ruszam do budynku, ciągnąc za sobą dwie, niezbyt dużych rozmiarów walizki. Jestem praktyczny, dlatego zabrałem ze sobą tylko to, co uznałem za niezbędne. Podświadomie chyba jednak liczyłem, że nie zabawię w NYC zbyt długo. Naprawdę mam nadzieję, że mój młodszy brat się opamięta i wróci z wakacji wcześniej, niż zakłada dziadek. Nie mam ochoty zostawać tu dłużej niż to konieczne.

– Dzień dobry, proszę pana – dochodzi mnie zza kontuaru, jak tylko przekraczam próg wieżowca. – Pan Kennedy, prawda?

Kiwam głową, ale zanim cokolwiek odpowiem, mężczyzna w uniformie z logo Park Avenue, jak mniemam portier, mnie ubiega:

– Pańskie mieszkanie już na pana czeka. Pewnie jest pan zmęczony po podróży? – docieka, podchodząc do mnie i wręczając mi klucze. – Pan Kennedy senior zadbał o każdy szczegół, żeby czuł się pan tutaj jak najbardziej komfortowo. Kazał nawet…

Nie przysłuchuję się zbytnio temu, co mówi ten człowiek – luksusów mam pod dostatkiem również w Vancouver – więc tylko przywołuję windę, której drzwi natychmiast się przede mną rozsuwają, i zerkam na portiera. Jestem znużony i zmęczony, muszę odpocząć.

– Pomogę panu – proponuje, po czym odbiera ode mnie walizki i przepuszcza mnie przodem.

Nie oponuję, choć nie lubię nadskakiwania. To, kim jestem, nie powinno wzbudzać w ludziach przesadnej uniżoności. Lubię być traktowany na równi z innymi. Jak zwyczajny człowiek, nie arystokrata, za którego w oczach wielu uchodzę.

– Dziękuję – odpowiadam tylko, a potem obaj wchodzimy do windy.

Towarzyszący mi mężczyzna naciska właściwe piętro. Czemu jakoś specjalnie mnie nie dziwi, że moje lokum znajduje się na samym szczycie? Dziadek wie, jak połechtać moje ego. Ale jeśli sądzi, że w ten sposób wynagrodzi poniesione przeze mnie straty moralne, to jest w wielkim błędzie. Ze wszystkich wygód na świecie najbardziej cenię sobie prywatność i własne zdanie, które niestety zostało mi brutalnie narzucone, właśnie przez dziadka.

– Czy życzy sobie pan czegoś jeszcze? – pyta mnie… Harold; zauważam to imię na plakietce dopiętej do jego marynarki.

Mam nieprzemożoną ochotę odpowiedzieć, że brakuje mi tylko świętego spokoju, ale gryzę się w język. Nie on tu zawinił, a dziadek, który zlecił mu opiekę nade mną.

– Dziękuję. – Silę się na uprzejmość, a następnie, gdy dojeżdżamy na miejsce, wręczam mężczyźnie spory napiwek, sięgam po swoje bagaże i wychodzę z windy prosto do prywatnego holu, za drzwiami którego znajduje się moje obecne lokum. – Z resztą już poradzę sobie sam – dorzucam jeszcze przez ramię, widząc, że portier też jest gotowy do wyjścia.

Ten dzień był dla mnie naprawdę trudny. I jedyne, o czym w tej chwili marzę, to prysznic i sen. Tak, tego mi trzeba. Niezaprzeczalnie.

Emma

Wciąż nie mogę uwierzyć, że dałam się przekonać. Od miesięcy tkwiłam w jednym i tym samym miejscu i było mi tam dobrze albo prawie dobrze. Gdyby nie dług, którego nie miałam za co spłacić, a który rósł z roku na rok, byłabym znacznie spokojniejsza. Ale chwilowo nie zamierzałam się tym przejmować. Teraz miałam inny problem na głowie. Nie rozumiałam tej siłowej wręcz chęci zmiany, którą narzucała mi babcia Trish. Wiem, chciała dobrze, dla nas obu. Ale żeby wysyłać mnie z taką misją aż do Nowego Jorku?

Stare, przez lata niezałatwione sprawy mojej babki powinny zostać już dawno przez nią zrealizowane, a najlepiej – w moim odczuciu rzecz jasna – zapomniane. Ale jeśli z jakiegoś powodu tak się nie stało i babcia wciąż żywiła urazę do faceta, który przed laty złamał jej serce – oczywiście Trish nie przyznaje się do tego, ale ja tam swoje wiem – a potem odszedł z czymś, co należało się im po połowie, to nikt inny jak ona sama powinna się tym osobiście zająć, a nie wyręczać się mną. Jednak z jakiegoś powodu jest inaczej – sama nie wiem, może chodzi o jej wiek i sprawność? Laska, której od jakiegoś czasu używa Trish, zdecydowanie nie jest atrybutem podróżowania – w tym, a także w wielu innych przypadkach nie byłam i nie jestem w stanie jej odmówić. A może nie o kondycję babci chodzi? Całkiem możliwe, że za moją decyzją stoi ta zawierucha, co ostatnio przeszła przez naszą okolicę, doszczętnie niszcząc plony, na które obie tak bardzo liczyłyśmy. To dzięki zbiorom tych roślin i potencjalnie zarobionych z ich sprzedaży pieniędzy byłybyśmy w stanie jakoś zaplanować życie na najbliższe kilka miesięcy. Pozyskane fundusze miały zasilić nasz domowy budżet, dzięki czemu mogłybyśmy opłacić bieżące rachunki i miałybyśmy co do garnka włożyć. Obie byłyśmy niezbyt wymagające, więc niewiele nam było trzeba, ale pewnych rzeczy po prostu nie da się przeskoczyć. Na przykład rachunków za prąd czy podatków za ziemię lub innych długów, o których żadna z nas nie lubiła gadać. Zupełnie jakby ten problem nie istniał. Ale on był. I to ogromny, a niezapłacone na czas faktury ciągnęły za sobą widmo bankructwa oraz wizję sprzedaży babcinej farmy, jej ojcowizny, za funt nic nieznaczących kłaków. Nie mogłam do tego dopuścić. Nie w obliczu tego, jak wiele dla mnie zrobiła Trish, a w zasadzie wciąż robi. Miałam i nadal mam wobec niej dług wdzięczności. I najwyraźniej nadszedł czas, żeby go spłacić.

Od dziecka miałam dość duże oczekiwania względem życia, a także wobec samej siebie. Wkuwając już w liceum, żeby zdobyć stypendium na uniwersytecie w Bostonie, liczyłam na odrobinę więcej, niż życie mogło mi zaoferować. Samo zdobycie wymarzonego zawodu to było dla mnie zdecydowanie za mało. Wierzyłam, że po studiach zdobędę dobrze płatną pracę i spłacę długi babci, które ciągnęły się za nią przez te wszystkie lata. Skrycie marzyłam też, że babcia Trish, która tak kocha swoją farmę, da się w końcu namówić na zmiany. Nigdy jej o tym nie mówiłam, ale uważałam, że niszczeje na farmie niczym ta stara, niewiele warta chata, na której remont raczej nigdy nie będzie nas stać. Babcię widziałam u swego boku w jakimś nowoczesnym, pasywnym, energooszczędnym domu, może nawet zasilanym energią słoneczną. Najlepiej na peryferiach dużego miasta, jednak z dala od zgiełku, którego w zasadzie obie nie znosiłyśmy. Pragnęłam zmian dla nas obu, dlatego postawiłam na swoją karierę, na marzenia… i byłam dosłownie o krok od ich spełnienia. Ale marzenia to mrzonki, a ja nie przewidziałam jednego; że zanim moje dorosłe, odpowiedzialne życie rozpocznie się na dobre, to z hukiem, w dodatku z podkulonym ogonem, wrócę na farmę, by lizać rany, jakie zadało mi samo życie.

– Jak lot, kochanie?

Mój telefon rozdzwonił się zaraz po tym, jak samolot osiadł na płycie lotniska, a właściwie na chwilę po tym, jak odebrałam bagaż z taśmy. To wówczas uruchomiłam smartfon, a ten niemal od razu zaczął wibrować mi w ręce.

– W porządku, babciu – rzucam pospiesznie, przytrzymując aparat ramieniem.

O ile z moją walizką zdaje się być wszystko w porządku i udało mi się ją w miarę sprawnie przechwycić, o tyle zaciął mi się suwak w torebce i za nic w świecie nie chce puścić.

– Nie boli cię głowa? Mnie zawsze bolała od tych różnic ciśnienia. Dlatego nie znosiłam latać. Robiłam to tylko przez wzgląd na…

„Liama Kennedy’ego” – kończę za nią w myślach, dokładnie w chwili, kiedy zamek wreszcie drgnie i jakimś cudem udaje mi się go dopiąć.

Babcia niewiele zdradziła mi na temat tego człowieka. W zasadzie wspominała tylko, że ją oszukał. Ale nie byłam już dzieckiem i domyśliłam się, że łączyła ją z nim bardziej zażyła relacja, o której po prostu nie chciała mówić. Nie naciskałam na nią. Nie wypadało.

– Muszę kończyć, babciu – mówię, kiedy opuszczam halę lotniska i zauważam podjeżdżającą wolną taksówkę. – Zadzwonię, jak dojadę na miejsce. I jak już się trochę urządzę – dodaję, bo wiem, że inaczej nie da mi spokoju. A ja zwyczajnie potrzebuję odpocząć.

– Dobrze, córuś. Już ci nie przeszkadzam. Jedź do hotelu, odpocznij. Może wykąp się po podróży?

Kręcę głową. Babcia nawet na odległość próbuje się o mnie przesadnie troszczyć. Doceniam to, ale uważam też, że nieco ją ponosi. Jestem już całkiem dużą, a nawet powiedziałabym wyrośniętą dziewczynką i w sumie umiem o siebie zadbać. Powinna o tym wiedzieć od dawna.

– Emmo? Jesteś tam?

– Tak, babciu. Jestem – odpowiadam, kiedy taksówkarz pomaga mi z bagażem. – Ale teraz naprawdę nie mogę już dłużej…

– W porządku. Nie zatrzymuję cię. Uważaj na siebie, córeńko. I dawaj znać na bieżąco, co u ciebie. Wiesz, że się martwię.

– Zapewniam cię, że nie masz powodu. Dam sobie radę. – Gryzę się w język, bo omal nie dodałam „jak zawsze”.

A to nieprawda. Jeden jedyny raz życie mnie przerosło. I to właśnie wtedy, ten jeden raz, pomimo że wcześniej wydawało mi się, że jestem w stanie w pojedynkę góry przenosić, pokonana poszukałam schronienia w jej ramionach. A przecież zakładałam inaczej, mój plan na przyszłość był zgoła inny. To ja miałam na starość dać schronienie właśnie jej, nigdy odwrotnie.

Kiedy obie się rozłączamy, wsiadam do taksówki i podaję siedzącemu za kierownicą mężczyźnie adres. Widzę, że z niepokojem zerka na mnie we wstecznym lusterku. Wiem, dzielnica, w której znalazłam najtańszy pokój w mieście, nie cieszy się dobrą sławą. To szemrana okolica, ale tylko w takiej stać mnie na wynajem. Poza tym ostatecznie przekonał mnie dość istotny szczegół w umowie. Wynajmujący, chyba jako jedyni, nie zażądali ode mnie kaucji ani wpłaty za cały miesiąc z góry, co wpisane było we wszystkie inne oferty najmu. Było mi to BARDZO na rękę, bo chciałam sobie zaoszczędzić kłopotu, a w zasadzie pieniędzy. Nie miałam zbyt wiele oszczędności i wolałam wydawać je ostrożnie. Oprócz tego tak naprawdę nie wiedziałam, jak długo zabawię w Nowym Jorku, więc szukanie czegoś na dłużej wydawało mi się zbyteczne. Poszukiwania niejakiego Liama Kennedy’ego zamierzałam zacząć od możliwie najbardziej prawdopodobnego i pasującego do opisu babci tropu. Wszystkie inne nijak nie odpowiadały zarówno temu, co mówiła Trish, jak i samemu opisowi człowieka. Większość z nich po prostu nie miała nic wspólnego z perfumeriami tudzież branżami kosmetycznymi, od których zamierzałam zacząć poszukiwania. Sensed Parade, na czele którego od niedawna stał nikt inny jak Liam Kennedy, od razu wydało mi się idealnym i zarazem pierwszym z listy celem do sprawdzenia. I szczerze? Liczyłam, że okaże się tym, którego szukam, bo na dłuższy niż kilkudniowy pobyt w NYC zwyczajnie mnie nie stać – o czym oczywiście przed wyjazdem nie wspomniałam babci choćby słowem. Po prostu nie chciałam jej dokładać trosk.

Kiedy dojeżdżamy na miejsce, zerkam nieufnie na okolicę. Domy w tej części Nowego Jorku wyglądają gorzej aniżeli stare, czasem mocno sfatygowane farmy w Hunting. Mimo wszystko nabieram powietrza w płuca i dumnie wznoszę podbródek. Czas pokonać własne demony i zmierzyć się z rzeczywistością.

Płacę taksówkarzowi za kurs, a potem wysiadam i odbieram swoją niewielką walizkę, którą mężczyzna pomaga mi wyjąć z bagażnika. Jeszcze raz dziękuję mu za pomoc i ruszam w stronę ogrodzonej krzakami posesji. Ten widok budzi we mnie niechęć. Wszędzie rosną chaszcze.

„Wygląda to gorzej niż nieużytek państwa Hamingtonów” – dodaję w myślach. „Ich ziemia to chyba najbardziej zapuszczony grunt w całym stanie Wisconsin”.

Niepewnie rozglądam się wokół, a mój wzrok pada na kolejne zarośla. Te w przeszłości mogły być żywopłotem, dziś jednak zupełnie go nie przypominają. Trawnik zaś – albo raczej to coś, co po nim zostało – wygląda, jakby… W zasadzie sama nie wiem, do czego mogłabym go przyrównać. Nawet sąsiadujące z farmą babci pastwiska, na których wypasa się bydło lokalnych farmerów, nie sprawiają wrażenia tak zaniedbanych, choć w gruncie rzeczy daleko im do kwiecistych łąk żywcem wyjętych z czasopism promujących naturę.

Wzdycham i zmierzam w stronę wejścia. Nie mam wyboru, bo nie stać mnie na wynajęcie choćby taniego hotelu, więc nie czas kręcić nosem. Muszę zadowolić się tym, co mam. Zatrzymuję się przed drzwiami sfatygowanymi równie mocno jak cała reszta domu. Zauważam, że są lekko uchylone, ale nie wchodzę. Sięgam do dzwonka, ale kiedy przyduszam włącznik palcem, moich uszu nie dochodzi żaden dźwięk. Pukam więc w oblazłe od rdzawej farby skrzydło. Czynię to jednak zbyt lekko, bo i ten odgłos zdaje się nie przynosić zamierzonego skutku. Dlatego ponawiam czynność, tym razem waląc pięścią odrobinę mocniej.

– Już, już – dochodzi mnie wreszcie damski głos. – Pali się, czy co?