Jestem śmiercią ebook

Tytuł oryginału:

I am death

Copyright © Chris Carter, 2015

Copyright © 2017 for the Polish edition by Wydawnictwo Sonia Draga

Copyright © 2017 for the Polish translation by Wydawnictwo Sonia Draga

Projekt graficzny okładki: Szara Sowa / Marcin Słociński

Redakcja: Małgorzata Najder

Korekta: Aneta Iwan, Małgorzata Hordyńska, Edyta Antoniak-Kiedos

ISBN: 978-83-8110-199-8

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione i wiąże się z sankcjami karnymi.

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.

Szanujmy cudzą własność i prawo!

Polska Izba Książki

Więcej o prawie autorskim na www.legalnakultura.pl

WYDAWNICTWO SONIA DRAGA Sp. z o.o.

pl. Grunwaldzki 8-10, 40-127 Katowice

tel. 32 782 64 77, fax 32 253 77 28

e-mail:[email protected]

www.soniadraga.pl

www.facebook.com/wydawnictwoSoniaDraga

E-wydanie 2017

Skład wersji elektronicznej:

konwersja.virtualo.pl

Jeden

– Bardzo ci dziękuję, że przyszłaś tak szybko, Nicole – powiedziała Audrey Bennett, otwierając drzwi swojego białego dwupiętrowego domu w Upper Laurel Canyon. W tej dzielnicy, usytuowanej w rejonie Hollywood Hills w Los Angeles, mieszkali wyłącznie bardzo zamożni ludzie.

Nicole uśmiechnęła się promiennie.

– To żaden problem, proszę pani.

Nicole Wilson urodziła się w Evansville w Indianie i mówiła ze środkowo-zachodnim akcentem. Mierzyła około 1,6 metra, nie była zatem zbyt wysoka, a jej wyglądu żadne z czasopism o modzie nie określiłoby mianem „wystrzałowego”, jednak miała rozbrajający uśmiech i uroczy sposób bycia.

– Wejdź, wejdź – powiedziała Audrey, ponaglając ją jednocześnie ruchem ręki.

– Przepraszam, trochę się spóźniłam – odparła Nicole. Spojrzała na zegarek i weszła do środka. Było tuż po wpół do dziewiątej wieczorem.

– Jesteś chyba jedyną osobą w Los Angeles, która uważa, że cokolwiek poniżej dziesięciu minut jest spóźnieniem – zachichotała Audrey. – Reszta ludzi, których znam, nazwałaby to „byciem modnie na czas”.

Dziewczyna się uśmiechnęła, ale dalej wyglądała na trochę zawstydzoną. Zawsze szczyciła się punktualnością.

– Piękna suknia, pani Bennett. Czy to jakaś szczególna okazja?

Kobieta zacisnęła usta i skrzywiła się

– Uroczysta kolacja w domu sędziego. – Pochyliła się w jej stronę i wyszeptała. – Będzie straaasznie nudno.

Dziewczyna zaśmiała się.

– Cześć, Nicole – przywitał się mąż Audrey, schodząc po łukowatych schodach prowadzących na piętro.

James Bennett miał na sobie elegancki granatowy garnitur, jedwabny prążkowany krawat i pasującą do niego jedwabną chusteczkę, wystającą z kieszonki marynarki. Jego włosy w kolorze karmelowy blond były zaczesane do tyłu i – tak jak zawsze – ani jeden kosmyk nie odstawał.

– Jesteś gotowa, kochanie? – zapytał żonę, po czym szybko zerknął na swój zegarek marki Patek Philippe. – Musimy już iść.

– Wiem, jeszcze momencik – odparła Audrey i znów spojrzała na dziewczynę. – Josh już śpi. Cały dzień bawił się i biegał, co jest wspaniałe, bo przed dwudziestą był już tak zmęczony, że drzemał przed telewizorem. Zanieśliśmy go do łóżka i zasnął, zanim dotknął głową poduszki.

– Kochany chłopiec – powiedziała Nicole.

– Ten mały diabełek tak się dzisiaj wyszalał, że prawdopodobnie będzie spać do samego rana – wtrącił James, podchodząc do obu kobiet. – Powinnaś mieć spokojną noc. – Podniósł płaszcz żony ze skórzanego fotela i pomógł jej go włożyć. – Naprawdę musimy już iść, kochanie – wyszeptał jej do ucha, a następnie pocałował w kark.

– Wiem, wiem – odrzekła i ruszyła w stronę drzwi. Po drodze minęła wyłożony kamieniami kominek znajdujący się na wschodniej ścianie ich dużego salonu. – Wszystko w kuchni jest do twojej dyspozycji. Wiesz, gdzie co leży, prawda?

Nicole pokiwała głową.

– Jeśli Josh się obudzi i poprosi o kolejny kawałek ciasta czekoladowego, to mu go nie dawaj. Niepotrzebna mu następna dawka cukru w środku nocy.

– OK – przytaknęła dziewczyna i ponownie się uśmiechnęła.

– Możliwe, że wrócimy dzisiaj dość późno – ciągnęła pani Bennett – ale zadzwonię jeszcze, żeby sprawdzić, czy wszystko u was w porządku.

– Proszę się dobrze bawić – odpowiedziała Nicole, odprowadziwszy ich do wyjścia.

Kiedy Audrey odeszła kilka kroków od drzwi wejściowych, odwróciła się do niej i bezgłośnie wymówiła słowo „nudno”.

Opiekunka zamknęła za nimi, a następnie udała się na piętro i na palcach wśliznęła do pokoju Josha. Trzylatek spał jak aniołek, rękami obejmując pluszową zabawkę o wielkich oczach i uszach. Stojąc w progu, dziewczyna patrzyła na niego przez dłuższą chwilę. Wyglądał tak uroczo ze swoimi blond kosmykami i różowymi policzkami, że miała ochotę go przytulić. Nie chciała go jednak budzić, więc posłała mu tylko całusa i zeszła po schodach na dół.

Nicole usiadła w salonie przed telewizorem i przez mniej więcej godzinę oglądała jakąś starą komedię, do czasu, gdy usłyszała burczenie dochodzące z jej brzucha. Przypomniała sobie wtedy, że pani Bennett wspominała o cieście czekoladowym. Zerknęła na zegarek. Zdecydowanie była już pora na jakąś przekąskę, a ciasto pasowało idealnie. Wyszła z pokoju i ponownie zajrzała do sypialni Josha. Chłopiec spał tak mocno, że przez cały ten czas nawet się nie poruszył. Po powrocie na dół dziewczyna przemierzyła cały salon, otworzyła drzwi kuchenne i weszła do środka.

– Aaa! – wrzasnęła ze strachu i odskoczyła do tyłu.

– Aaa! – ułamek sekundy później wykrzyknął mężczyzna, jedzący kolację przy kuchennym stole. Przestraszony, skoczył na równe nogi, upuszczając kanapkę i rozlewając szklankę mleka. Przewrócone krzesło upadło za nim na podłogę.

– Kim pan, do diabła, jest? – zapytała Nicole, nie kryjąc zdenerwowania, po czym cofnęła się o kolejny krok.

Zmieszany mężczyzna wpatrywał się w nią przez kilka sekund, próbując zrozumieć, co się właściwie dzieje.

– Jestem Mark – odpowiedział w końcu, przytykając obie dłonie do piersi.

Przez parę kolejnych chwil mierzyli się wzrokiem, w końcu mężczyzna uświadomił sobie, że jego imię nic dziewczynie nie mówi.

– Mark? – powtórzył, zamieniając każde zdanie w pytanie, jakby Nicole powinna to wszystko wiedzieć. – Kuzyn Audrey z Teksasu? Przyjechałem na kilka dni w sprawie pracy? Mieszkam nad garażem, za domem? – Wskazał kciukiem punkt znajdujący się za jego prawym ramieniem.

Dziewczyna zaczęła mu się przyglądać jeszcze bardziej intensywnie.

– Audrey i James powiedzieli ci o mnie, prawda?

– Nie. – Pokręciła głową.

– Och! – Mężczyzna wyglądał teraz na jeszcze bardziej zmieszanego. – Hmm, jak już mówiłem, na imię mam Mark i jestem kuzynem Audrey. Ty musisz być Nicole, opiekunka do dziecka, prawda? Uprzedzili mnie, że przyjdziesz. Przepraszam, naprawdę nie miałem zamiaru cię przestraszyć, chociaż chyba odpłaciłaś mi się tym samym. – Przyłożył prawą dłoń do klatki piersiowej i kilka razy postukał w nią palcami. – O mały włos dostałbym zawału.

Dziewczyna sprawiała wrażenie odrobinę spokojniejszej.

– Rano przyleciałem w sprawie ważnej rozmowy o pracę, którą miałem dzisiaj po południu – wyjaśniał dalej.

Miał na sobie bardzo elegancki garnitur, który wyglądał na nowy. Był też całkiem przystojny.

– Wróciłem jakieś dziesięć minut temu i nagle mój żołądek przypomniał mi, że przez cały dzień nie miałem nic w ustach. – Przechylił głowę nieco na bok. – Potrafię sporo jeść, kiedy jestem zestresowany. Przyszedłem więc szybko przekąsić kanapkę i wypić szklankę mleka. – Spojrzał na miejsce, gdzie przed chwilą siedział, i zachichotał. – Które teraz jest na całym stole i właśnie zaczyna kapać na podłogę.

Podniósł krzesło i zaczął rozglądać się za czymś do sprzątnięcia tego bałaganu. Znalazł rolkę ręczników papierowych stojącą na blacie kuchennym obok wielkiej misy z owocami.

– Jestem trochę zdziwiony, że Audrey nie powiedziała ci o mojej wizycie – rzekł Mark, wycierając mleko z podłogi.

– Cóż, trochę im się spieszyło – przyznała Nicole. Nie wydawała się już taka spięta, jak jeszcze przed chwilą. – Pan Bennett spytał, czy przyjadę na dwudziestą, ale mogłam być najwcześniej o wpół do dziewiątej.

– W porządku. Czy Josh już się położył? Chciałbym powiedzieć mu dobranoc, jeśli nie jest za późno.

– Śpi jak suseł – oznajmiła Nicole, kręcąc głową.

– To wspaniałe dziecko – powiedział mężczyzna, zbierając mokre ręczniki, po czym wyrzucił je do kosza.

Opiekunka spojrzała na niego uważnie.

– Wygląda pan znajomo, czy już się kiedyś nie spotkaliśmy? – zapytała.

– Nie, pierwszy raz w życiu jestem w Los Angeles – odparł. – Prawdopodobnie widziałaś mnie na fotografiach w salonie i w gabinecie Jamesa. Jestem na dwóch z nich. No i mamy z Audrey identyczne oczy.

– A… zdjęcia. Pewnie ma pan rację – powiedziała dziewczyna. Mgliste wspomnienia krążyły na skraju jej świadomości, ale nie była ich do końca pewna.

Odległy dźwięk telefonu przerwał niezręczną ciszę, która zapadła po ostatnich słowach.

– To twój? – zapytał Mark.

Dziewczyna przytaknęła.

– Zapewne Audrey przypomniała sobie, że nie powiedziała ci o mnie – wzruszył ramionami i się uśmiechnął. – Już za późno.

Nicole również się uśmiechnęła.

– Zaraz wracam, tylko odbiorę – powiedziała, a następnie wyszła z kuchni i skierowała się do salonu. Wydobyła komórkę z torebki i sprawdziła wyświetlacz: rzeczywiście dzwoniła Audrey Bennett.

– Dobry wieczór. Jak przyjęcie?

– Jeszcze bardziej nudne, niż się spodziewałam. To będzie długa noc. No ale nic, dzwonię, żeby sprawdzić, czy wszystko u was w porządku.

– Tak, wszystko jest dobrze – odpowiedziała Nicole.

– Josh już się obudził?

– Nie, byłam u niego przed chwilą. Śpi twardo jak suseł.

– To wspaniale.

– A właśnie, spotkałam Marka w kuchni.

Słychać było, że na przyjęciu jest dość głośno.

– Przepraszam, Nicole, co mówiłaś?

– Spotkałam Marka, pani kuzyna z Teksasu, który mieszka nad garażem. Wpadłam na niego, jak jadł w kuchni kanapkę. Śmiertelnie się nawzajem wystraszyliśmy – zachichotała dziewczyna.

Minęło kilka sekund, zanim pani Bennett odpowiedziała.

– Gdzie on jest? Czy poszedł do pokoju Josha?

– Nie, nadal jest w kuchni.

– W porządku, Nicole, posłuchaj mnie. – Jej głos stał się poważny, słychać w nim było drżenie. – Pójdź po Josha tak szybko i cicho, jak to tylko możliwe, i uciekajcie z domu. Ja dzwonię już na policję.

– Co?

– Nie mam żadnego kuzyna z Teksasu. Nikt nie nocuje w pokoju nad garażem. Wyjdź z domu… natychmiast. Rozumi…

KLIK.

– Nicole?

– NICOLE?

Połączenie zostało przerwane.

Dwa

Detektyw Robert Hunter z wydziału zabójstw otworzył drzwi swojego małego biura na piątym piętrze Komendy Głównej w Los Angeles i wszedł do środka. Zegar na ścianie wskazywał godzinę 6:43.

Hunter rozejrzał się powoli po pomieszczeniu. Minęły dokładnie dwa tygodnie, od kiedy ostatni raz był w tym pokoju, i miał nadzieję, że wróci do niego zrelaksowany i ładnie opalony. Zamiast tego był całkowicie wykończony i zapewne nigdy wcześniej nie wyglądał tak blado. Robert miał pojechać na pierwsze od blisko siedmiu lat wakacje. Pani kapitan nalegała, żeby on i jego partner wzięli dwa tygodnie urlopu po ostatnim śledztwie, które zakończyli szesnaście dni wcześniej. Planował wybrać się na Hawaje, o odwiedzeniu których zawsze marzył, niestety w dniu wylotu jego bliski przyjaciel Adrian Kennedy, dyrektor w Narodowym Centrum ds. Analizy Przestępstw z Użyciem Przemocy*, poprosił go o pomoc w przesłuchaniu podejrzanego, zatrzymanego w sprawie o podwójne morderstwo. Hunter nie mógł mu odmówić, więc zamiast wyruszyć na Hawaje, wylądował w Quantico w Virginii.

Przesłuchanie miało trwać raptem kilka dni, ale detektyw mocno zaangażował się w śledztwo, które odmieniło jego życie na zawsze.

Wspólnie z FBI zamknęli tę sprawę niecałą dobę wcześniej. Po zakończeniu śledztwa Kennedy kolejny raz próbował namówić „cudowne dziecko” do dołączenia do biura.

Robert był jedynakiem, jego rodzice należeli do klasy średniej i mieszkali razem w Compton, dość ubogiej dzielnicy w południowej części Los Angeles. Jego matka przegrała walkę z rakiem, kiedy miał zaledwie siedem lat. Ojciec nie ożenił się ponownie i musiał pracować na dwa etaty, żeby być w stanie samotnie wychować syna.

Od najmłodszych lat wiadomo było, że Hunter jest inny niż rówieśnicy. Wyciągał wnioski szybciej od pozostałych dzieci. Szkoła go nudziła i frustrowała. Rozwiązał wszystkie zadania z podręczników do szóstej klasy w mniej niż dwa miesiące, więc żeby się czymś zająć, przerobił następnie materiał siódmej, ósmej i dziewiątej klasy.

Wówczas dyrektor szkoły skontaktował się z Komisją Edukacji w Los Angeles i po całym szeregu testów i egzaminów, w wieku dwunastu lat, Robert dostał stypendium w szkole dla uzdolnionych Mirman.

Gdy miał czternaście lat, ukończył już program z angielskiego, historii, matematyki, biologii i chemii. Czteroletnie liceum udało mu się przerobić w dwa lata i w wieku piętnastu lat ukończył szkołę z wyróżnieniem. Otrzymawszy rekomendacje od wszystkich nauczycieli, Hunter został przyjęty „na szczególnych warunkach” na Uniwersytet Stanforda.

W wieku dziewiętnastu lat Robert otrzymał dyplom z psychologii – summa cum laude – a w wieku dwudziestu trzech uzyskał tytuł doktora kryminalnej analizy behawioralnej i biopsychologii. Wtedy właśnie Kennedy próbował zwerbować go do biura po raz pierwszy.

Praca doktorska Huntera, zatytułowana Zaawansowane badania psychologiczne nad działalnością kryminalną, trafiła na biurko Adriana. Zrobiła ona zarówno na nim, jak i na ówczesnym dyrektorze FBI tak wielkie wrażenie, że wkrótce została lekturą obowiązkową w NCAVC. W ciągu kilku kolejnych lat Kennedy kilkakrotnie próbował zwerbować Roberta. Dla Adriana nielogiczne było, że Hunter woli pracować jako zwykły detektyw w policji niż dołączyć do najlepszej w USA, a być może i na świecie, jednostki tropiącej seryjnych morderców. Jednak Robert nigdy nie wykazał nawet śladu zainteresowania pracą agenta federalnego i odrzucał wszystkie propozycje składane przez Kennedy’ego i jego przełożonych.

Detektyw usiadł przy swoim biurku, ale nie włączył komputera. Bawiło go, że wszystko w tym pokoju wyglądało zupełnie tak samo, a jednak wydawało się całkiem inne. Tę inność spowodował brak czegoś. A w zasadzie nie czegoś, tylko kogoś: Carlosa Garcii, który od sześciu lat był jego partnerem.

Poprzednie śledztwo, które prowadzili razem przed wymuszonym dwutygodniowym urlopem, zaowocowało pogonią za wyjątkowo sadystycznym mordercą, który transmitował swoje zbrodnie na żywo, przez internet. Ta sprawa doprowadziła ich obu na skraj obłędu, niemal kosztowała Huntera życie, a Garcię i jego rodzinę postawiła w sytuacji, do której ten przysiągł już więcej nie dopuścić.

Przed urlopem Garcia wyznał Robertowi, że nie wie, czy będzie w stanie wrócić do pracy w wydziale zabójstw. Zmieniły się jego priorytety. Rodzina zawsze musi być najważniejsza, niezależnie od wszystkiego. Hunter nie był żonaty, nie miał rodziny ani dzieci. Mimo to rozumiał partnera i wiedział, że niezależnie jaką decyzję podejmie, będzie ona słuszna.

Sekcja Specjalna wydziału zabójstw policji w Los Angeles była elitarną jednostką, nastawioną wyłącznie na ściganie seryjnych morderców oraz prowadzenie dochodzeń w sprawach o morderstwa, których rozwiązanie wymagało znacznych nakładów pracy i doświadczenia. Dzięki swojemu wykształceniu w dziedzinie psychologii behawioralnej Robert kierował jeszcze bardziej specjalistyczną komórką wewnątrz sekcji specjalnej. Wszystkie zabójstwa, w których sprawca wykazał się szczególnym okrucieństwem lub sadyzmem, były oznaczone przez wydział jako przestępstwa SO (Szczególnie Okrutne). Hunter i Garcia tworzyli jednostkę SO policji w Los Angeles, a Carlos był najlepszym partnerem i przyjacielem, jakiego Robert kiedykolwiek miał.

Detektyw w końcu schylił się, aby włączyć komputer, ale zanim zdążył wcisnąć przycisk, drzwi do jego biura ponownie się otworzyły i do środka wkroczył detektyw Garcia.

– O! – zawołał nieco zaskoczony Carlos, po czym spojrzał na zegar ścienny. – Jesteś wcześniej niż zwykle.

Hunter również rzucił okiem na zegar – była 6:51 – a następnie ponownie skierował wzrok na partnera. Dość długie, brązowe włosy Garcii, zaczesane do tyłu w gładki kucyk, nadal były wilgotne po porannym prysznicu, jednak w jego oczach dało się wyczytać zmęczenie i troskę.

– Tak, odrobinę – odpowiedział Robert.

– Nie opaliłeś się za bardzo, jak na kogoś, kto wrócił właśnie z Hawajów. – Carlos zamilkł na chwilę i zmarszczył brwi. – Wybrałeś się na urlop, prawda? – Hunter był największym pracoholikiem, jakiego znał.

– Tak jakby – odparł Robert.

– A co to niby znaczy?

– Wziąłem sobie wolne, tylko nie pojechałem na Hawaje.

– A gdzie pojechałeś?

– Po prostu odwiedziłem przyjaciela na wschodzie kraju.

– OK.

Garcia mógł się założyć, że kryło się za tym o wiele więcej. Znał jednak przyjaciela na tyle dobrze, by wiedzieć, że jak ten nie chce rozmawiać na jakiś temat, to nikt go do tego nie zmusi.

Carlos podszedł do swojego biurka, ale nie usiadł przy nim. Nie włączył też komputera. Zamiast tego otworzył szufladę i zaczął ją opróżniać, układając wyjęte przedmioty na blacie.

Partner obserwował go bez słowa.

W końcu Garcia spojrzał na niego.

– Przykro mi, brachu – rzekł i zabrał się do opróżniania drugiej szuflady, tym samym przerywając niezręczną ciszę.

Hunter pokiwał głową.

– Bardzo długo o tym myślałem – zaczął Carlos. – W zasadzie poświęciłem na rozmyślania każdą sekundę ubiegłych dwóch tygodni. Wszystko rozważyłem, rozpatrzyłem każdą możliwość i wiem, że mogę tego żałować do końca życia. Wiem również, że nigdy więcej nie wolno mi narazić Anny na podobne niebezpieczeństwo. Ona jest całym moim światem. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby coś jej się stało przez moją pracę.

– Wiem – przytaknął Robert. – Nie mam do ciebie żalu, ani trochę. Na twoim miejscu zrobiłbym to samo.

Serdeczne słowa przyjaciela wywołały nikły uśmiech na twarzy Carlosa. Hunter zdawał sobie sprawę z zakłopotania kolegi.

– Nikomu nie jesteś winien żadnych wyjaśnień, a już na pewno nie mnie.

– A właśnie akurat tobie jestem winien – przerwał mu Garcia. – Zawdzięczam ci moje życie. Zawdzięczam ci życie Anny. Oboje żyjemy wyłącznie dzięki tobie, pamiętasz?

Robert nie miał ochoty rozmawiać o przeszłości, więc zmienił temat tak płynnie, jak tylko mógł.

– A tak w ogóle, to jak się miewa twoja żona?

– Nadzwyczaj dobrze jak na kogoś, kto przeszedł coś takiego – powiedział Carlos, kiedy skończył opróżniać szuflady. – Zatrzymała się na kilka dni u rodziców.

– To bardzo silna kobieta – przyznał Hunter. – Zarówno fizycznie, jak i psychicznie.

– Tak, to prawda.

W pomieszczeniu znów zapadła niezręczna cisza.

– Dokąd się wybierasz? – zapytał Hunter.

Drugi detektyw zatrzymał się i spojrzał na niego. Tym razem wyglądał na zawstydzonego.

– Do San Francisco.

Robert nie potrafił ukryć zaskoczenia.

– Wyjeżdżasz z Los Angeles?

– Zdecydowaliśmy, że tak będzie dla nas najlepiej.

Tego Hunter się nie spodziewał. W milczeniu pokiwał ze zrozumieniem głową.

– Wydział zabójstw w San Francisco ma szczęście, że do nich dołączysz.

Teraz Garcia wyglądał na jeszcze bardziej zawstydzonego.

– Nie zostaję w wydziale zabójstw.

Zaskoczenie Roberta przerodziło się w zmieszanie. Wiedział, jak ciężko jego przyjaciel walczył o to, żeby zostać detektywem.

– Wydział ds. Walki z Przestępczością Gospodarczą – powiedział w końcu Carlos. – Odpowiednik naszego WCCU.

Hunterowi zdawało się, że się przesłyszał.

WCCU** to jednostka, która zajmuje się prowadzeniem wyspecjalizowanych dochodzeń w sprawach dotyczących poważnych oszustw, w których jest wielu poszkodowanych lub podejrzanych. Można do nich zaliczyć malwersacje, poważne, dobrze zorganizowane napady, przypadki łapówkarstwa oraz wszystkie dochodzenia dotyczące pracowników miejskich i osób publicznych.

Garcia uniósł obie ręce w geście kapitulacji.

– Wiem, wiem, ten wydział jest do bani. Jednak w tej chwili mają wolne tylko to jedno stanowisko. Anna się cieszy, bo w takiej robocie jest dużo bezpieczniej. Po tym wszystkim, co przeszła, nie można mieć o to do niej pretensji.

Hunter miał właśnie coś powiedzieć, kiedy zadzwonił telefon. Odebrał, słuchał przez kilka sekund, po czym bez słów odłożył słuchawkę.

– Kapitan mnie wzywa – oznajmił, wstając od biurka.

Garcia zrobił to samo. Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę. W końcu Carlos postąpił krok naprzód, rozłożył szeroko ręce i objął przyjaciela, tak jakby ten był zaginionym przed laty bratem.

– Dziękuję, Robercie. Dziękuję za wszystko.

– Odzywaj się czasami – odparł Hunter. Jego głos zabarwił smutek.

– Będę.

Kiedy Hunter dotarł do drzwi, Garcia go zatrzymał.

– Robert.

Przyjaciel odwrócił się i spojrzał na niego.

– Dbaj o siebie.

Hunter pokiwał głową i wyszedł.

Trzy

Znowu się na niego gapili.

Dziewczyna o czarnych włosach i jej przyjaciele.

Gapili się, chichotali i znowu gapili. Nie ruszało go to. Jedenastoletni Ricky Temple był już do tego przyzwyczajony. Ubrania jak po starszym bracie, sterczące czarne włosy, strasznie chude ciało, szpiczasty nos i uszy jak parasole zawsze przyciągały uwagę. Przyciągały również drwiny. To, że nie był zbyt wysoki jak na swój wiek, również mu nie pomagało.

Chodził do pięciu różnych szkół w ciągu trzech lat, wszystko przez brak stabilnego zatrudnienia jego ojca. W każdej szkole sytuacja zawsze wyglądała tak samo. Dziewczyny się z niego naśmiewały. Chłopcy go popychali i bili. Nauczyciele chwalili za dobre oceny.

Ricky wpatrywał się w test leżący na jego ławce. Skończył wszystkie zadania jakieś dwadzieścia minut wcześniej niż pozostali. Mimo że oczy miał wlepione w kartkę papieru, czuł ich spojrzenia wwiercające się w jego plecy. Czuł ich drwiące chichoty.

– Czy panna Stewart znalazła w teście coś zabawnego? – zapytał sarkastycznie pan Driscall, nauczyciel matematyki w ósmej klasie.

Lucy Stewart wyglądała oszałamiająco. Miała piękne, orzechowe oczy, proste, kruczoczarne włosy, które wyglądały równie dobrze zaczesane w kucyk, jak i rozpuszczone, oraz urzekający uśmiech. Jej cera była niesamowicie gładka jak na czternastolatkę. Większość rówieśniczek zmagała się z trądzikiem, Lucy jednak wydawała się całkowicie odporna na tę przypadłość. Każdy chłopak w szkole zrobiłby dla niej wszystko, ale ona należała do Brada Nicholsa, a przynajmniej on tak twierdził. Ricky zawsze podejrzewał, że gdyby sprawdził w słowniku definicję słowa dupek, to zobaczyłby tam zdjęcie Brada.

– Nie, proszę pana – odpowiedziała Lucy, poprawiając się na krześle.

– Skończyłaś już pisać?

– Prawie, proszę pana.

– Więc proszę przestać chichotać i wracać do pracy. Zostało tylko pięć minut.

W klasie rozbrzmiały niespokojne szmery.

Lucy rozwiązała test tylko w połowie. Dziewczyna nienawidziła matematyki. W zasadzie nienawidziła większości szkolnych przedmiotów. Były dla niej zupełnie nieprzydatne, ponieważ wiedziała, że zostanie gwiazdą filmową w Hollywood.

Ricky żuł końcówkę ołówka i drapał się po nosie. Miał ochotę się odwrócić i postawić się dziewczynie, samemu się w nią wpatrując. Chłopak rzadko jednak robił to, na co miał ochotę. Za bardzo się obawiał… za bardzo bał się konsekwencji.

– Koniec czasu. Wychodząc, proszę zostawić prace na moim biurku.

Rozległ się dźwięk szkolnego dzwonka i Ricky był za to wdzięczny Bogu. Kolejny tydzień minął. Chłopak miał cały weekend przed sobą. Chciał jedynie zostać sam i zająć się tym, co kochał najbardziej: pisaniem opowiadań.

Przebrał się w krótkie spodenki, po czym wepchnął wszystkie podręczniki do wypłowiałego, zielonego plecaka i zabrał zardzewiały rower ze stojaka przed wejściem do szkoły. Nie mógł się już doczekać, aż opuści to miejsce.

Pojechał West 104th Street, po czym przeciął South 7th Avenue. Uwielbiał patrzeć na domy w tej części miasta. Były wielkie i barwne, przed każdym znajdował się piękny trawnik i ogródek z kwiatami. Na niektórych posesjach z tyłu był również basen. To zupełnie inny świat w porównaniu z zapyziałym mieszkaniem w Inglewood, w zachodniej części Los Angeles, gdzie mieszkał razem z agresywnym ojcem. Matka ich zostawiła bez pożegnania, kiedy chłopak miał sześć lat. Nigdy więcej jej nie zobaczył, ale tęsknił za nią każdego dnia.

Obiecał sobie, że kiedyś zamieszka w dużym domu z wielkim ogrodem i basenem. Zostanie pisarzem i odniesie wielki sukces.

Ricky tak się zamyślił, że nie usłyszał zbliżających się od tyłu rowerów. Kiedy w końcu je spostrzegł, było już za późno.

Jeden z pięciu rowerzystów podjechał do niego z lewej i zepchnął go w stronę wysokiego krawężnika. Spanikowany chłopak przyspieszył zamiast zahamować.

– Dokąd się, kurwa, wybierasz, dziwolągu? – krzyknął chłopak w kapturze. Dolną część twarzy zasłaniała mu niebiesko-biała bandana. – To nie twoja dzielnica, ty brzydki, chudy zjebie. Wracaj do swoich slumsów.

Dwóch innych rowerzystów również wykrzykiwało jakieś obelgi, ale Ricky był zbyt przestraszony, żeby je zrozumieć.

Zabrakło mu już miejsca i zaczął szorować kołem o krawężnik. Cały trząsł się ze strachu, wiedział, że zaraz się przewróci. Nagle drugi napastnik się z nim zrównał i kopnął chłopaka w lewą nogę. Ricky wraz z rowerem przeleciał nad krawężnikiem i spadł na chodnik. Mocno uderzył o ziemię, siłą rozpędu przeszorował po betonie metrowej długości odcinek, przez co zdarł niemal całą skórę z dłoni i kolan. Rower przekoziołkował i runął mu ciężko na nogi.

– Łuu huu! Brzydki chłopiec się przewrócił. – Ricky usłyszał głos jednego z chłopaków, kiedy odjeżdżali, śmiejąc się głośno.

Leżał przez chwilę nieruchomo z zaciśniętymi powiekami, próbując powstrzymać łzy. Wydawało mu się, że słyszy odgłos szybkich kroków.

– Wszystko w porządku? – zapytał męski głos.

Chłopak otworzył oczy, wzrok miał zamglony.

– Wszystko w porządku? – powtórzył nieznajomy.

Ricky poczuł, że ktoś zdejmuje rower z jego nóg. Dłonie i kolana piekły go strasznie, jakby polano je wrzątkiem. Spojrzał do góry i zobaczył klęczącego przy nim mężczyznę. Był ubrany w ciemny garnitur, gładko wyprasowaną białą koszulę i czerwony krawat. Brązowe włosy były pofalowane i przyjemnie zmierzwione. Miał wyraźne brwi, wysokie kości policzkowe i mocno zarysowaną szczękę, pokrytą schludnie przystrzyżoną kozią bródką.

– Co to były za dzieciaki? – zapytał mężczyzna, wskazując brodą kierunek, w którym odjechali rowerzyści. Na jego twarzy malowała się złość.

– Słucham? – zdezorientowany chłopiec odpowiedział pytaniem.

– Jechałem właśnie odebrać mojego syna ze szkoły, kiedy zobaczyłem, jak ta banda cię przewróciła. – Wskazał na pośpiesznie zaparkowany samochód po drugiej stronie ulicy. Dwoma kołami stał na chodniku, a drzwi kierowcy nadal były otwarte.

Ricky spojrzał w tym samym kierunku co mężczyzna. Wiedział, że tymi dzieciakami byli Brad Nichols i jego banda dupków, ale nic nie powiedział. I tak niczego by to nie zmieniło.

– Krwawisz – stwierdził z powagą nieznajomy, patrząc na dłonie i kolana chłopca. – Musimy to oczyścić, zanim wda się zakażenie. Trzymaj. – Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wręczył chłopakowi kilka chusteczek. – Na razie użyj tego, ale musimy dokładnie przemyć te skaleczenia mydłem dezynfekującym i ciepłą wodą.

Ricky wziął chusteczki i przytknął je do wnętrza dłoni.

Jego plecak otworzył się podczas upadku i wszystkie książki się wysypały.

Mężczyzna pomógł mu wstać, a następnie zaczął zbierać porozrzucane przedmioty.

– O! – wykrzyknął. – Uczysz się w Morningside? Tak jak mój syn. – Podał chłopcu ostatni podręcznik i zamilkł na chwilę odrobinę zaskoczony. – Chodzisz do ósmej klasy?

Nic nie mówiąc, Ricky pokiwał niedbale głową.

– Naprawdę? Wyglądasz, jakbyś miał dziesięć lat.

– Mam jedenaście – odparł chłopiec z odrobiną irytacji w głosie.

– Przepraszam, nie chciałem cię w żaden sposób urazić – mężczyzna zauważył swój nietakt i starał się szybko go naprawić. – Mimo wszystko nie jesteś trochę za młody na ósmą klasę? Mój syn ma dziesięć lat, a kończy dopiero czwartą.

Chłopak włożył ostatnią książkę do plecaka.

– Poszedłem do szkoły o rok wcześniej niż pozostałe dzieci, a ze względu na dobre oceny mogłem ominąć szóstą klasę. – Tym razem w jego głosie pojawiła się nutka dumy.

– Łał! To niesamowite. Zatem mam przed sobą prawdziwe złote dziecko.

Ricky skończył wycierać krew z dłoni, po czym spojrzał na wygięte przednie koło roweru.

– Kurde!

– Jest mocno uszkodzone – zgodził się mężczyzna. – Dzisiaj raczej nigdzie na nim nie pojedziesz.

Chłopak wyglądał, jakby nie miał pojęcia, co dalej zrobić. Nieznajomy zauważył jego niepokój.

– Słuchaj – zaczął, spoglądając na zegarek. – Mam odebrać syna, a jestem już trochę spóźniony, więc muszę lecieć. Jeśli chcesz, możesz tu na mnie poczekać, jak będę wracał z Johnem, to cię podwiozę. Będę tutaj za pięć minut, co ty na to?

– Dziękuję, ale poradzę sobie. I tak nie mogę wrócić w takim stanie do domu.

Ricky przyłożył chusteczki do poranionych kolan.

– Dlaczego nie? – Brwi mężczyzny uniosły się do góry w wyrazie zaskoczenia.

– Jeśli wrócę do domu zakrwawiony, z rozwalonym rowerem, to ta banda gnojków będzie wyglądała jak aniołki w porównaniu z moim ojcem.

– Co? Przecież to nie twoja wina. To te dzieciaki cię napadły.

– To bez znaczenia. – Ricky spojrzał w dal. – Wszystko jest bez znaczenia. – Ból w jego głosie był niemalże namacalny.

– A może razem z Johnem odwieziemy cię do domu? Wejdę z tobą i porozmawiam z twoim ojcem. Opowiem mu wszystko, co widziałem, i wyjaśnię, że to nie była twoja wina. Dorosłemu uwierzy.

– To nic nie zmieni. Nigdy nic nie zmienia. Dziękuję za pomoc, ale dam sobie radę. – Pokuśtykał naprzód, ciągnąc za sobą zniszczony rower.

– Hej, zaczekaj chwilę. Skoro nie idziesz do domu, to gdzie się wybierasz, wlokąc to ciężkie żelastwo? Naprawdę musisz porządnie oczyścić te rany.

Ricky szedł dalej, nie spojrzał nawet za siebie.

– Dobra, mam lepszy pomysł. Posłuchaj mnie – zaproponował mężczyzna, robiąc kilka kroków w stronę chłopaka. – Mój syn, John, to fajny dzieciak. Dość cichy, ale miły i z pewnością przydałby mu się przyjaciel. Wygląda na to, że tobie też. Mogę zabrać twój rower do bagażnika i razem pojedziemy pod szkołę. Potem odstawię was do domu jego mamy, to niedaleko stąd. Jest tam basen i inne rzeczy. W dodatku ona może zająć się twoimi dłońmi i kolanami.

Słowo „basen” sprawiło, że Ricky się w końcu zatrzymał i odwrócił w stronę mężczyzny.

– Mogę pojechać później do sklepu, w którym kupiłem rower dla syna. Jestem pewny, że naprawią twoje koło raz-dwa.

Chłopak wyglądał, jakby rozważał wszystkie możliwości.

Mężczyzna znowu spojrzał na zegarek.

– No chodź! – Zacisnął usta, po czym powiedział: – Dobra, będę z tobą szczery. Jedyne zajęcia Johna, kiedy nie jest w szkole, to czytanie komiksów i granie na komputerze… samotnie. Zobacz… – Sięgnął do kieszeni po portfel i wyjął z niego zdjęcie, które pokazał chłopakowi. – Widziałeś go może w szkole?

Ricky zmrużył oczy, kiedy przyglądał się fotografii chudego chłopca z krótkimi, brązowymi włosami.

– Chyba tak. Nie jestem pewny.

Mężczyzna nie był zaskoczony. Gimnazjaliści nigdy nie zadawali się z uczniami podstawówki, nawet takie odludki jak Ricky.

– W każdym razie – kontynuował mężczyzna – mój syn bardzo potrzebuje przyjaciela. Wiem, że on chodzi dopiero do czwartej klasy, ale jest bardzo bystry i ma całą masę różnych gier, więc z pewnością i tobie jakaś się spodoba. Moglibyście pograć razem.

Dał chłopakowi chwilę do namysłu.

– No dalej, nie masz przecież nic do stracenia, a w dodatku załatwię ci naprawę roweru. Co ty na to?

Ricky w zamyśleniu potarł podbródek.

Mężczyzna znowu spojrzał na zegarek.

– OK, to poczekaj tu na mnie pięć minut, pojadę po Johna i wrócę. Poznacie się i wtedy zdecydujesz.

– On lubi komiksy? – zapytał Ricky.

– Delikatnie mówiąc – odparł tamten, chichocząc.

Chłopak wzruszył ramionami.

– Wygląda na to, że może być fajnym gościem.

– Jest fajny. Naprawdę.

– W takim razie zgoda.

Mężczyzna uśmiechnął się i przeniósł rower chłopaka przez ulicę. Schował go do bagażnika, po czym usiadł za kierownicą.

– Musimy dokładnie wyczyścić twoje dłonie i kolana – powiedział, wrzucając bieg, po czym powoli ruszył. Skręcił w prawo, dojechał do końca przecznicy i pojechał w lewo.

Ricky zamarł, kiedy samochód, nie zatrzymując się, przejechał koło wejścia do szkoły Morningside.

– Minął pan szkołę. – Ricky obrócił głowę, żeby spojrzeć na kierowcę.

Mężczyzna patrzył na niego z nieprzyjemnym uśmiechem na ustach.

– Spokojnie, chłopcze. – Jego głos się zmienił. Przestał być ciepły i przyjazny. W tej chwili brzmiał zimno i gardłowo.

– Teraz już nikt nie może ci pomóc.

Cztery

Wydział zabójstw policji Los Angeles miał swoją siedzibę w zagraconym pomieszczeniu znajdującym się na końcu korytarza, patrząc od biura Huntera. Nie ustawiono w nim cienkich ścianek działowych ani żadnych innych konstrukcji rozdzielających labirynt biurek. Identyfikacji można było dokonać dzięki tabliczkom z nazwiskami na biurkach (o ile były one widoczne) lub krzycząc nazwisko danego detektywa i obserwując, kto podniesie rękę i odkrzyknie „tutaj”. Nawet tak wcześnie rano panował tu ruch jak w ulu. Całe tętniące życiem pomieszczenie wypełniał niezrozumiały gwar; można było odnieść wrażenie, że dobiega on z każdego kąta i zakamarka.

Biuro kapitan Barbary Blake mieściło się na przeciwnym krańcu piętra. Nie miało zbyt wielkich rozmiarów, ale było wystarczająco przestronne. Na południowej ścianie znajdowały się półki wypełnione po brzegi segregatorami, na północnej zaś wisiało kilka oprawionych w ramki fotografii oraz wyróżnienia i dyplomy. Wschodnią ścianę tworzyło panoramiczne, sięgające od podłogi do sufitu okno, z którego rozciągał się widok na South Main Street. Dokładnie na wprost mahoniowego biurka stały dwa skórzane fotele Chesterfield w kolorze burbonu. Prostokątny, biało-czarny dywan zajmował środek pomieszczenia.

Hunter trzykrotnie zastukał w drzwi. Sekundę później ze środka dobiegło polecenie „wejść”.

Kapitan Blake siedziała za biurkiem, trzymając słuchawkę przy uchu.

– W ogóle mnie nie obchodzi, jak to zrobisz – powiedziała do telefonu, jednocześnie gestem dłoni zapraszając Huntera i pokazując mu, żeby poczekał chwilkę. – Po prostu to załatw… dzisiaj. – Z trzaskiem odłożyła słuchawkę.

Przynajmniej tutaj nic się nie zmieniło – pomyślał Robert.

Barbara Blake od pięciu lat pełniła funkcję kapitana wydziału zabójstw. Nie potrzebowała wiele czasu po przejęciu stanowiska od poprzednika, aby wyrobić sobie reputację szefa rządzącego twardą ręką. Z całą pewnością była intrygującą kobietą: wysoka, elegancka i bardzo atrakcyjna, miała długie, czarne włosy i przeszywające spojrzenie, którym potrafiła uspokoić rozmówcę lub wywołać u niego dreszcze. Nikt i nic nie potrafiło jej zastraszyć.

– Robercie – powiedziała, wstając. Miała na sobie jasnoszary, szyty na miarę kostium, białą bluzkę z wiskozy, czarne buty i wąski pasek w tym samym kolorze. Jej włosy były upięte w kok, a drobne, perłowe kolczyki pasowały do naszyjnika. – Witaj z powrotem. – Zrobiła krótką przerwę. – Przykro mi, że twój urlop w ogóle nie był urlopem.

W jej głosie słychać było szczere współczucie, mimo że nie wiedziała dokładnie, co się wydarzyło podczas krótkiego śledztwa, które Hunter prowadził we współpracy z FBI.

Detektyw skinął głową w odpowiedzi.

Kapitan podeszła do biurka, po czym się zatrzymała. Zmarszczyła nieznacznie czoło.

– Gdzie, do cholery, jest Carlos? – zapytała, jednocześnie instynktownie przechylając się w bok, żeby zajrzeć za detektywa.

Hunter odpowiedział jej spojrzeniem.

– Jest w naszym biurze, pakuje rzeczy. – Kciukiem wskazał kierunek ponad swoim ramieniem.

– Pakuje rzeczy? – Zmarszczki na jej czole pogłębiły się, dając wyraz zmieszaniu. – Jakie rzeczy?

Detektyw wyglądał na jeszcze bardziej zdziwionego: przecież Garcia musiał rozmawiać z szefową o przeniesieniu.

– Swoje rzeczy.

W oczach Barbary malowała się pustka.

– San Francisco? Wydział ds. Walki z Przestępczością Gospodarczą? Podobny do naszego WCCU? – podpowiadał detektyw.

Pustka przerodziła się w całkowite osłupienie.

– O czym ty, do jasnej cholery, gadasz?

W tym samym momencie otworzyły się drzwi i do środka wszedł Garcia.

– Przepraszam za spóźnienie, pani kapitan. Musiałem uporządkować kilka rzeczy na moim biurku.

Hunter spojrzał na niego całkowicie ogłupiały.

– Łał – powiedział Carlos, szczerząc się radośnie. – Łyknąłeś to wszystko jak młody pelikan, co nie? San Francisco? Przestępczość Gospodarcza? Serio, Robert? No daj spokój!

Na ustach kapitan Blake pojawił się wymuszony uśmiech. Nie musiała o nic pytać, domyśliła się wszystkiego.

– Sukin… – zaczął Hunter, po czym uśmiechnął się szeroko.

– Chyba się starzejesz, chłopie – żartował Carlos, poklepując przyjaciela po ramieniu. – Tracisz czujność. Byłem pewny, że przejrzysz mój blef od razu.

Hunter pochylił głowę, przyznając mu rację.

– Chyba faktycznie się starzeję. – Uśmiech nie schodził mu z twarzy. – Naprawdę się tego nie spodziewałem. Nawet jak powiedziałeś o Przestępczości Gospodarczej. To powinno mi dać do myślenia.

– A może po prostu jestem za dobry – odparł Garcia i znów się wyszczerzył. – To pożegnanie na samym końcu było świetne, nie? Jeszcze parę sekund, a chyba dałbym radę wycisnąć z siebie kilka łez.

– Nie musiałeś – powiedział Robert. – I tak uwierzyłem już we wszystko.

– OK – powiedziała przełożona, kładąc kres dowcipom. Jej ton szybko zmienił się z wesołego w poważny. Sięgnęła po dwie teczki spoczywające na jej biurku. – Czas na zabawę już minął, chłopcy. Witam ponownie w jednostce SO.

– Co my tu mamy, pani kapitan? – zapytał Carlos.

Barbara podała każdemu z detektywów po jednej teczce. Wahanie w jej głosie nie było celowym zabiegiem.

– Pieprzony koszmar, oto co mamy.

Pięć

Po tym, jak mężczyzna go uwięził, Ricky został rozebrany do naga i pobity do nieprzytomności. Kiedy odzyskał zmysły, oblano go lodowatą wodą pod ogromnym ciśnieniem, a następnie znowu pobito. Tym razem przy użyciu szerokiego paska, który przy każdym ciosie rozcinał skórę, powodując krwawienie. Wytrzymał tylko kilka uderzeń, zanim ponownie stracił przytomność.

Powieki chłopca drgały przez dłuższy czas, nim udało mu się w końcu otworzyć oczy. Nic to jednak nie zmieniło, ponieważ w małym pomieszczeniu bez okien panowały całkowite ciemności. Mimo to jego senne spojrzenie omiotło najpierw lewą, potem prawą część pokoju, tak jakby czegoś szukał, zanim oczy znów mu się niemal zamknęły. Jego mózg spowijała tak nieprzenikniona mgła, że nie był pewny, czy to wszystko dzieje się naprawdę, czy w ogóle jest przytomny, czy nie.

Wtedy nadszedł ból: potężny, niemożliwy do pomylenia z czymkolwiek innym, błyskawiczny jak wybuch atomowy. Rozprzestrzeniał się po całym jego ciele, docierając do każdej cząsteczki z niebywałą prędkością.

To nie był koszmar senny. To było coś znacznie, znacznie gorszego.

Uświadomienie sobie tego przyniosło strach tak wielki, jakiego chłopiec nigdy wcześniej nie doświadczył.

Zakasłał, co wzmocniło jeszcze udrękę.

Kolorowe iskry wybuchły mu tuż pod powiekami, a z każdą eksplozją miał wrażenie, że ktoś wbija mu gwóźdź głęboko w czaszkę. Chciał już ulec bólowi i pozwolić mu zaciągnąć się z powrotem do pustki nieświadomości, kiedy usłyszał dźwięk dobiegający gdzieś z prawej strony.

Ricky zamarł.

Klik.

Brzmiało to, jakby ktoś otwierał zamek do pomieszczenia, w którym był trzymany.

Pełne przerażenia oczy chłopca skierowały się w tamtą stronę.

Klik, klik.

Kolejne dwa obroty zamka, przerwa, a potem drzwi zaczęły się otwierać.

Powodowany czystym strachem chłopiec trząsł się na zimnej, cementowej podłodze, zakrył twarz rękami, podkulił nogi w obronnej, embrionalnej pozycji. Razem z jego ruchami nadszedł potężniejszy ból, a także mrożący krew w żyłach brzęk metalu trącego o metal. Dźwięk ten spowodowało uderzanie grubego łańcucha owiniętego wokół prawej kostki chłopca o pierścień mocujący go do nieotynkowanej, ceglanej ściany.

Łzy samoistnie wypełniły mu oczy, gardło zacisnęło się, a oddech stał się nierówny. Serce tłukło mu w piersi, jakby próbowało wyrwać się na wolność.

Żarówka zamontowana w drucianym obramowaniu na środku sufitu zamrugała kilkakrotnie, zanim rozbłysła. Zaczęła wtedy głośno bzyczeć, zupełnie jakby w pomieszczeniu znajdował się rój wściekłych os. Ricky tak długo leżał w całkowitych ciemnościach, że nawet przez zamknięte powieki światło piekło go w oczy.

Gdy rozległ się stukot butów oprawcy, przez ciało chłopca przebiegła kolejna fala paniki. Ricky nie mógł powstrzymać drżenia. Nie musiał otwierać oczu. Wiedział, że mężczyzna jest blisko, ponieważ go czuł: gorzko-kwaśno-słodko-mdła, straszna mieszanina zapachów, która przeraziła chłopca do cna. Był pewien, że gdyby diabeł miał zapach, to cuchnąłby dokładnie tak samo.

Ten obrzydliwy odór wdarł się w nozdrza ofiary i drapał w gardło niczym kocie pazury.

Ricky chciał być silny, tak jak wtedy, gdy gnębił go Brad Nichols wraz z kolegami, jednak był tak przerażony, że praktycznie stracił kontrolę nad własnym ciałem.

– Proszę… nie… nie bić mnie więcej. – Te słowa wyrwały się na wolność bez jego zgody.

Nie padła żadna odpowiedź. Chłopiec słyszał tylko ciężki oddech stojącego przy drzwiach oprawcy, który sapał zupełnie jak wściekły, zionący ogniem smok.

– Pro… proszę. – Głos miał słaby i urywany.

Odgłos kroków się przybliżył.

Ricky skulił się jeszcze bardziej i mocno zacisnął powieki. Wiedział, co za chwilę się wydarzy, i oczekiwanie bolało równie mocno jak same ciosy.

– Jak masz na imię, chłopcze? – Władczy głos mężczyzny wypełnił cały pokój, jednak brzmiał zupełnie inaczej, niż kiedy rozmawiali niedaleko szkoły Ricky’ego. Teraz był zimny i gardłowy.

Chłopiec zamarł. Czyżby to była inna osoba?

Oddech dziecka stał się jeszcze bardziej ciężki.

– Spójrz na mnie – padły słowa, z trudem wypowiedziane przez zaciśnięte z gniewu zęby.

Przerażenie nie pozwoliło chłopcu drgnąć.

– Spójrz. Na. Mnie.

Ricky powoli poruszył kończynami, wychodząc z pozycji embrionalnej.

– Otwórz oczy i popatrz na mnie.

Wolno uniósł głowę z chroniących ją ramion. Jego powieki znowu zaczęły trzepotać, tym razem trochę dłużej, ponieważ przyzwyczajał się do światła. W końcu otworzył oczy i spojrzał na stojącego przed nim mężczyznę.

Kim on był?

– Nie poznajesz mnie, prawda?

Chłopak wypuścił powietrze, niezdolny do odpowiedzi.

– Może udałoby ci się, gdybym zaczął mówić w ten sposób i opowiedział trochę o Johnie, moim synu. Nieśmiałym dziecku. – Mężczyzna odezwał się bez żadnego wysiłku zupełnie innym głosem. Tym samym, którego używał niedaleko szkoły, kiedy pomagał mu się pozbierać po upadku z roweru. – Cóż, John tak naprawdę nie istnieje – zachichotał mężczyzna.

Ricky wytrzeszczył oczy ze zdumienia. Stojący przed nim człowiek wyglądał zupełnie inaczej niż wcześniej. Zniknęła kozia bródka i gęste, brązowe włosy. Cała głowa była dokładnie wygolona. Jasnoniebieskie oczy, które wcześniej wyrażały współczucie, teraz przybrały bardzo ciemny odcień brązu, wpadający w czerń.

– Nie dziw się tak, dzieciaku. Zmiana wyglądu wcale nie jest taka trudna.

Chłopiec nie przestawał się trząść.

– No więc spytam ponownie: jak masz na imię?

Usta dziecka się poruszyły, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

– Co powiedziałeś? Nic nie słyszałem.

Mężczyzna zrobił krok naprzód. Ricky odruchowo podniósł ręce, aby zasłonić twarz. Oprawca zatrzymał się i obserwował ofiarę.

– Richard. Nazywam się Richard Temple. – Jego głos był niewiele silniejszy od szeptu.

– Hmmm. – Mężczyzna pokiwał głową, drapiąc się po żuchwie. Najwyraźniej brakowało mu bródki. – Ale wszyscy nazywają cię Ricky, prawda? – Głos na powrót stał się zimny i gardłowy.

Chłopiec przytaknął.

– Już nie. – Oprawca wciągnął głośno powietrze przez nos, tak jakby chciał zaraz splunąć. – Zdradzę ci sekret. Miałeś tutaj zginąć. Zamierzałem zrobić z tobą wszystko, co by mi się żywnie spodobało, a potem cię zabić.

Po policzkach dziecka zaczęły cieknąć łzy.

– Zdecydowałem jednak, że tego nie zrobię. Przynajmniej jeszcze nie.

Ricky nie mógł oderwać wzroku od twarzy swojego oprawcy.

– Życie, które znasz, już się skończyło. Rozumiesz? Nigdy stąd nie wyjdziesz. Nigdy nie będziesz miał już żadnych przyjaciół. Chociaż pewnie i tak ich nie miałeś. Nigdy nie pójdziesz do szkoły, nie pobawisz się na dworze, nie zobaczysz swojej rodziny i nie będziesz robił niczego poza wykonywaniem moich rozkazów. Czy to jasne?

Strach nie pozwolił mu odpowiedzieć.

– Czy. To. Jasne?

Chłopiec zobaczył, że palce mężczyzny zaciskają się w pięść, wówczas powodowany strachem, przytaknął.

– Będziesz robił wszystko, co ci rozkażę. Nie otworzysz ust, dopóki nie dostaniesz pozwolenia, żeby mówić. Będziesz jadł tylko to, co zostanie na moim talerzu. Jeśli nic nie zostanie, to nie będziesz w ogóle jadł. Jeśli spróbujesz uciec, to się dowiem i spotka cię kara. Złamiesz którąkolwiek z moich zasad, to spotka cię kara. Zrozumiałeś?

Ricky ponownie przytaknął.

– To dla ciebie nowy początek. A skoro to nowy początek, to potrzebne ci nowe imię, ponieważ stare mi się nie podoba. – Otarł usta wierzchem dłoni i zamyślił się. – Wiesz, z czym mi się kojarzysz, taki niezdarny i chudy? – Nie czekał na odpowiedź. – Z glistą. Wyglądasz jak glista. Podoba mi się to. – Mężczyzna się uśmiechnął. – Takie więc będzie twoje nowe imię. Glista. Za każdym razem, gdy powiem twoje imię, to odpowiesz „Tak, proszę pana”. Zrozumiałeś, Glisto?

Chłopiec nie miał pojęcia, co zrobić, był całkowicie skamieniały ze strachu.

– CZY ZROZUMIAŁEŚ, GLISTO?

Krzyk mężczyzny odbił się echem od ceglanych ścian, niczym głos samej śmierci.

– Tak, proszę pana – odparł z płaczem.

Oprawca uśmiechnął się i poszedł w kierunku drzwi.

– Witaj w swoim nowym życiu, Glisto. Witaj w piekle.

Drzwi zamknęły się za nim z głuchym łoskotem, zupełnie jak wieko trumny.

Sześć

Kapitan Blake czekała, aż obaj detektywi zapoznają się z treścią otrzymanych teczek. Na wierzchu znajdujących się w każdej z nich dokumentów widniało kolorowe zdjęcie o wymiarach 30x21 cm, przedstawiające kobietę.

– Nazywała się Nicole Wilson – powiedziała Barbara, siadając na brzegu biurka. – Miała dwadzieścia lat, urodziła się i wychowała w Evansville w Indianie, gdzie dalej mieszkają jej rodzice. Jakiś rok temu dostała się na prawo na Uniwersytecie Stanowym Kalifornii i otrzymała pełne stypendium, więc przeprowadziła się do Los Angeles. Według danych z uczelni była znakomitą studentką. Dorabiała sobie kilka razy w tygodniu jako opiekunka do dzieci, kiedy zajęcia jej na to pozwalały. To miały być jej pierwsze wakacje na studiach, ale zamiast wrócić do rodziców w Indianie, zdecydowała się zostać tutaj. Znalazła dorywczą pracę w małej kancelarii prawnej, miała załatwiać tam różne drobne sprawy. Jeden z wykładowców pomógł jej dostać tę posadę.

Hunter i Garcia przyglądali się przez pewien czas fotografii. Nicole miała owalną twarz, z wyrazistymi oczami w kształcie oliwek, którą uzupełniał drobny nosek i pełne usta. Jej policzki były usiane piegami, a włosy jasnobrązowe, sięgające ramion.

– Siedem dni temu – ciągnęła kapitan Blake, podczas gdy detektywi skończyli oglądać zdjęcie i przeszli do kolejnej strony, zawierającej dane o dziewczynie – Nicole została uprowadzona, kiedy opiekowała się dzieckiem Audrey i Jamesa Bennettów, zamożnej pary mieszkającej w Upper Laurel Canyon.

Pytające spojrzenie Roberta przeniosło się znad kartki na przełożoną.

– Tak – potwierdziła Barbara, odczytując niewypowiedziane pytanie – została uprowadzona, kiedy opiekowała się dzieckiem. Nie w drodze do pracy ani w drodze powrotnej. Porywacz zabrał ją z domu.

Uwagę detektywa ponownie przyciągnęły akta. Przewrócił kartkę i pobieżnie przejrzał tekst.

– Broniła się?

– Technicy nie znaleźli śladów walki – odpowiedziała kapitan. Zmierzyła wzrokiem obu mężczyzn, po czym kiwnęła głową. – Wiem, o czym myślicie: ofiara znała sprawcę i dobrowolnie zaprosiła go do domu, dlatego się nie broniła. Pomyślałam sobie to samo, kiedy pierwszy raz widziałam akta, ale w tym wypadku raczej tak nie było.

– Dlaczego? – zapytał Garcia.

Barbara wzruszyła ramionami i podeszła do ekspresu do kawy stojącego koło półek z segregatorami.

– Ponieważ sprawca zwiódł ją zmyśloną historyjką. – Wybrała kapsułkę i wsadziła ją do urządzenia. To była już druga kawa, od kiedy przyjechała do biura pół godziny wcześniej.

– Zmyśloną historyjką? – Hunter zmarszczył brwi.

– Zgadza się. Kawy?

Detektywi pokręcili głowami.

Kapitan patrzyła, jak ostatnia kropelka płynu wpada do filiżanki, następnie przystąpiła do wyjaśnień.

– Najwidoczniej porywacz udawał, że jest kuzynem pani Bennett, który przyjechał z Teksasu i zatrzymał się u niej w pokoju nad garażem. – Przerwała, aby Robert i Carlos mogli przetrawić nowe informacje. – Audrey nie ma żadnego kuzyna w Teksasie, nikogo również nie gościli na noc. – Wrzuciła jedną tabletkę słodziku do filiżanki. – A teraz posłuchajcie tego: sprawca jadł sobie kanapkę w kuchni, kiedy Nicole na niego wpadła.

Na twarzy Garcii widać było ciekawość połączoną z fascynacją.

– Jadł kanapkę?

– Tak twierdzi pani Bennett.

– Chwileczkę. – Hunter podniósł rękę. – Zakładam, że Nicole opiekowała się dzieckiem, kiedy Bennettów nie było w domu, prawda?

– Zgadza się – potwierdziła kapitan. – Byli na przyjęciu w domu sędziego. James Bennett jest bardzo znanym adwokatem.

– Skoro nie było ich w domu, to skąd Audrey wie, że przestępca podawał się za jej kuzyna?

– Właśnie w tym miejscu sprawa zaczyna się robić przerażająca – oznajmiła Barbara, popijając kawę. – Sprawca pozwolił Nicole odebrać telefon od pani Bennett i opowiedzieć jej o spotkaniu w kuchni, zanim ją porwał. – Wskazała na akta w dłoni detektywa. – Bardzo dokładna transkrypcja z rozmowy Audrey z Wydziałem ds. Osób Zaginionych jest w papierach, na następnej stronie. Znajduje się tam również zapis rozmowy, jaką odbyła z Nicole.

Obaj detektywi przewrócili kartki.

– Jak sprawca dostał się do domu? – spytał Hunter.

– Na razie nie wiadomo. Nie widać żadnych śladów włamania, ale drzwi z tyłu domu były otwarte. Sęk w tym, że pani Bennett nie pamięta, czy zamykała je przed wyjściem, czy nie. Nawet jeśli były zamknięte, to Nicole mogła je otworzyć i tak już zostawić, nie mamy żadnej szansy na sprawdzenie tego. Możliwe też, że porywacz posłużył się wytrychem. Technicy twierdzą, że nie ma żadnych uszkodzeń w zamku, ale wszyscy wiemy, że dysponując odpowiednią wiedzą i narzędziami, nie jest trudno go sforsować.

Hunter pokiwał głową i zaczął czytać dalej.

– Audrey zawiadomiła policję od razu po rozmowie z opiekunką – dodała kapitan. – Patrol przyjechał dwadzieścia dwie minuty później: dziewczyny już nie było.

– Są w pobliżu jakieś kamery monitoringu? – zapytał Garcia.

Barbara pokręciła głową.

– Żadnych, musiałbyś pojechać aż do wzgórz Hollywood, żeby na jakąś trafić.

– A co z chłopcem, którego pilnowała? – spytał Hunter, czytając akta.

– Joshua, trzylatek – odpowiedziała kapitan. – Sprawca go nie tknął. Policjanci znaleźli go śpiącego w pokoju na piętrze, tak, jak zostawili go tam rodzice. Chłopiec nic nie widział ani nie słyszał.

– Czy rodzice Nicole są zamożni?

– Nie, jak łatwo sobie wyobrazić. Ojciec jest nauczycielem, matka pracuje w supermarkecie.

– Czyli sprawca włamuje się do domu bogatej rodziny i porywa opiekunkę zamiast dziecka? – tym razem odezwał się Garcia.

– Nie brzmi to logicznie, ale tak – odparła Barbara i upiła kolejny łyk kawy. – Tutaj pojawia się pierwsze ważne pytanie: dlaczego? Dlaczego tak sobie utrudnił zadanie? Byłoby mu o wiele łatwiej, gdyby porwał dziewczynę w drodze do pracy albo po jej wyjściu od Bennettów. Po prostu by do niej podszedł i zaatakował. Po co zwiększać ryzyko, włamując się do domu i przystępując do działania w środku?

Detektywi doskonale rozumieli zdziwienie przełożonej. Wiedzieli, że zbieranie dowodów i śladów, takich jak odciski palców, włosy czy włókna tkanin, pozostawionych przez przestępcę na dworze, jest nieskończenie trudniejsze, nie wspominając już o negatywnym wpływie warunków atmosferycznych. Wszelkie ślady mogą z łatwością zostać zwiane przez wiatr, rozmyte przez deszcz lub zanieczyszczone na wiele innych sposobów. W przypadku, kiedy przestępca włamuje się do jakiegoś pomieszczenia, na przykład do mieszkania, ryzyko zanieczyszczenia śladów znacznie spada, dodatkowo policjanci mają wówczas znacznie mniejszy teren do zbadania.

– Mogą być dwa powody – powiedział Garcia, spoglądając najpierw na partnera, a potem ponownie na szefową. – Albo jest zbyt głupi, żeby zdawać sobie sprawę z zagrożenia, albo jest tak pewny siebie, że wiedział, iż nic po sobie nie zostawi.

Hunter skinął potakująco głową.

– Skoro jest tak pewny siebie, że jadł w kuchni kanapkę, a następnie pozwolił ofierze odebrać telefon, zanim zaatakował, zakładam, że to nie jest główny powód, dla którego tu jesteśmy, mam rację, pani kapitan? – kontynuował Carlos.

Barbara dopiła kawę i odstawiła filiżankę na biurko, po czym w końcu odpowiedziała.

– Tak. Technicy badali dom przez pełne dwa dni. Wszystko, co znaleźli, pasowało albo do Bennettów, albo do Nicole. Nasz nieznany sprawca nie zostawił absolutnie żadnych śladów.

– Czy FBI się włączyło? – zapytał Garcia.

Kapitan pokręciła głową.

– Nie, Wydział ds. Osób Zaginionych nie poprosił ich o pomoc. Jak już mówiłam, Nicole Wilson miała dwadzieścia lat, nie była więc nieletnia, zatem Prawo Lindbergha*** nie ma tutaj zastosowania.

Hunter przeczytał akta do końca. Nie było w nich więcej informacji.

– Kiedy zatem znaleziono ciało?

Przełożona przeszła za biurko, otworzyła górną szufladę i wyjęła z niej kolejne dwie teczki.

– Dzisiaj, wcześnie rano. Jej zwłoki zostały znalezione na pustym terenie koło lotniska. Jeśli uważacie, że włamywanie się do domu i jedzenie kanapki przed napaścią nie jest wystarczająco przerażające, to popatrzcie sobie na to gówno.