Kamienny wojownik. Imperium Malazańskie. Tom 3 ebook

Podziękowania

Podzię­ko­wa­nia

Wyrazy naj­głęb­szej wdzięcz­no­ści dla Gerri, za jej nie­za­chwiane wspar­cie. Podzię­ko­wa­nia dla Dericka Bur­le­sona, za łaskawe pozwo­le­nie na wyko­rzy­sta­nie jed­nego z jego dzieł w tym kon­tek­ście. Chciał­bym też wyra­zić uzna­nie fanom Świata Malazu – czy­tel­ni­kom, a także tym, któ­rzy są aktywni na forach inter­ne­to­wych. Wasza ener­gia oraz entu­zjazm są inspi­ra­cją dla mnie i dla Steve’a.

Dramatis personae

Dra­ma­tis per­so­nae

Z mala­zań­skiego kor­pusu eks­pe­dy­cyj­nego

Szara Grzywa/Orjin Samarr: wielka pięść, dowódca kor­pusu eks­pe­dy­cyj­nego

Kyle: przy­boczny wiel­kiej pię­ści

Nok: admi­rał, dowódca sił mor­skich

Zakręt: admi­rał sił Nie­bie­skich Moran­thów

Ril­lish Jal Keth: pięść dywi­zyjna Czwar­tej Armii

Khe­met Shul: pięść dywi­zyjna Ósmej Armii

Deva­leth: mag kadrowy

Sie­dem­na­sta Dru­żyna Czwar­tej Kom­pa­nii Dru­giej Dywi­zji Czwar­tej Armii Impe­rium Mala­zań­skiego

Bet­te­ries: kapi­tan kom­pa­nii

Goss: sier­żant

Pyke: ciężka pie­chota

Yana: ciężka pie­chota

Suth: ciężka pie­chota

Sma­lec: ciężka pie­chota

Gamoń: ciężka pie­chota

Wess: ciężka pie­chota

Len: sabo­ta­ży­sta

Keri: sabo­ta­żystka

Faro: zwia­dowca

Inni

Urfa: porucz­nik z Czwar­tej Kom­pa­nii

Dwie Stopy: sier­żant z Szó­stej Kom­pa­nii

Koral: sier­żant z Dwu­dzie­stej Kom­pa­nii

Tolat: bar­gha­scka zwia­dow­czyni z Czwar­tej Kom­pa­nii

Z mala­zań­skiej Szó­stej Armii

Yeull ’ul Taith: naj­wyż­szy władca

Ussü: wielki mag i doradca

Borun: dowódca Czar­nych Moran­thów

Enesh-jer: emi­sa­riusz naj­wyż­szego władcy

Na Sztor­mo­wym Murze

Hiam: lord pro­tek­tor Sztor­mo­wego Muru, dowódca wszyst­kich Korel­rij­czy­ków

Quint: pierw­szy ofi­cer (mar­sza­łek Sztor­mo­wego Muru)

Shool: adiu­tant Hiama

Toral Sti­mins: naczelny inży­nier

Żela­zna Krata: obrońca Sztor­mo­wego Muru i Zaprzy­się­żony z Kar­ma­zy­no­wej Gwar­dii

Corlo: wię­zień i Kar­ma­zy­nowy Gwar­dzi­sta

Jemain: wię­zień i czło­nek załogi Kraty

Hagen: były obrońca Sztor­mo­wego Muru

Tol­len: mala­zań­ski jeniec

W Kró­le­stwie Rool

Bakune: główny ase­sor w Banith

Karien’el: porucz­nik, potem kapi­tan, Straży Miej­skiej

Hako: straż­nik miej­ski

Cią­gnik: straż­nik miej­ski

Sta­rvann Arl: opat Klasz­toru i Hospi­cjum Naszej Pani Wyba­wi­cielki

Ipshank: były kapłan Fenera

Manask: zło­dziej

Z jouri­lań­skiej Armii Reformy

Beneth: przy­wódca duchowy

Hegil Lesour ’an ’al: dowódca kon­nicy

Mar­tal: dowo­dząca armią, „Czarna Kró­lowa”

Ivanr: były wielki mistrz Jouri­lań­skich Igrzysk Cesar­skich

Carr: porucz­nik w armii

Z Kar­ma­zy­no­wej Gwar­dii

Blues

Pal­czak

Lazar

Shell

Synod Styg­gij­ski

Tot­sin Jurth Trzeci

Brat Car­fin

Sio­stra Gosh

Sio­stra Esa

Sio­stra Nebras

Brat Jool

W Kró­le­stwie Cie­nia

Kiska: dawna straż­niczka oso­bi­sta Tay­schrenna, wielki mag Impe­rium

Jhe­val: agent Kró­lo­wej Snów

Mor­scy Ludzie

Orzu: patriar­cha klanu

Ena: młoda matka z klanu

Prolog

Pro­log

Pra­dawna Era Szczy­towy okres Kru­cjat Jacu­ruku Wiele Wysp

Gdy tylko Uli zoba­czył, co się dzieje, uświa­do­mił sobie, że to zły omen. Przy­go­to­wy­wał sieci do przed­świ­to­wego połowu, kiedy nagle ujrzał nie­na­tu­ralną zie­lo­no­nie­bie­ską aurę. Poja­wiła się ona na jaśnie­ją­cym nie­bie na wscho­dzie i z każdą chwilą roz­ra­stała się coraz bar­dziej. Wody były wzbu­rzone, jakby pod­eks­cy­to­wały się tak samo jak on. Miał opory przed zepchnię­ciem swej płyt­kiej łodzi w fale zatoki, ale jego rodzina musiała jeść, a skur­czone żołądki wybe­kują nie­zli­czone skargi.

Z początku, zarzu­ca­jąc sieci, odwra­cał spoj­rze­nie od zja­wi­ska, które wisiało na odbar­wio­nym nie­bie, lśniąc niczym zło­wróżbne oko jakie­goś boga. Dzi­siej­szy połów nie zali­czał się do uda­nych: albo zjawa odwra­cała jego uwagę, albo ryby przed nią ucie­kły. Tak czy ina­czej, w końcu posta­no­wił, że porzuci swe wysiłki jako prze­klęte, cisnął sieć na dno łodzi i powio­sło­wał w stronę brzegu. Nie­bie­sko­zie­lone oko świe­ciło teraz jaśniej od słońca. Osło­nił oczy przed bły­skami obcego świa­tła odbi­ja­ją­cego się w falach i zaczął wio­sło­wać szyb­ciej.

Wtem jego gorącz­ko­wym wysił­kom kres poło­żył dziwny hałas. Potężny ryk, jakby osy­py­wała się zie­mia. Rozej­rzał się, wypa­tru­jąc jego źró­dła. Obce oko wypeł­niało chyba z pół nieba. Wody zadrze­wio­nego brzegu oraz ciem­nych wypu­kło­ści odle­głych wysp nie doty­kał już nawet naj­mniej­szy ślad cie­płego żół­tego bla­sku słońca. Powierzch­nia zatoki wygła­dziła się z nie­na­tu­ralną szyb­ko­ścią, jakby była zastra­szona. Uli wstrzy­mał oddech, prze­chy­la­jąc się z boku na bok w swej maleń­kiej łódce.

Oko zaczęło się roz­pa­dać. Oddzie­lały się od niego odpry­ski, cią­gnące za sobą łuki nie­bie­skich pło­mieni. Huk, jakiego ni­gdy dotąd nie sły­szał, spra­wił, że zatkał uszy dłońmi, krzy­cząc z bólu. Daleko na wscho­dzie na zie­mię runął ogromny, masywny obiekt, przy­po­mi­na­jący węgie­lek z pale­ni­ska jakie­goś boga. Biały gore­jący blask ośle­pił na moment Ulego. Wyglą­dało na to, że coś ude­rzyło w jakąś wielką wyspę.

Gdy zdol­ność widze­nia powró­ciła, gdzieś za ple­cami męż­czy­zny roz­bły­sła kolejna łuna. Na wodach zatoki poja­wił się jego cień, niby czarna wstęga. Uli odwró­cił się i wytrzesz­czył oczy na widok wiel­kiej chmary odpry­sków spa­da­ją­cych na zacho­dzie, pod­czas gdy nad jego głową wciąż poja­wiały się kolejne. Potarł obo­lałe oczy. Czy to mógł być koniec świata? Być może spa­dał kolejny z księ­ży­ców, jak opo­wia­dano w legen­dach. Przy­po­mniał sobie o wio­śle. Helta i dzie­ciaki z pew­no­ścią były prze­ra­żone. Znowu zaczął wio­sło­wać z despe­racką furią, nie­malże łka­jąc ze stra­chu.

Łódeczka z nie­wy­pra­wio­nych skór ugrzę­zła w bło­cie znacz­nie szyb­ciej niż zwy­kle. Zasko­czony Uli posta­wił stopę na zewnątrz. Pły­ci­zny, tam, gdzie przed­tem ich nie było. A brzeg na­dal był dość daleko. Woda jakby zni­kała. Uniósł wzrok i skrzy­wił się: na wscho­dzie pod niebo wzno­siła się potężna, ciemna chmura sza­ro­czar­nej barwy. Już zdą­żyła pochło­nąć słońce. Wokół Ulego leżały nie­zli­czone dobra: sterty pró­bu­ją­cych oddy­chać powie­trzem, mio­ta­ją­cych się w śmier­tel­nych kon­wul­sjach ryb.

Ale nie ma ani jed­nego ptaka. Gdzie się podziały ptaki?

Świa­tło przy­brało nie­sa­mo­wity ciem­no­zie­lon­kawy odcień. Uli obró­cił się powoli, kie­ru­jąc twarz ku morzu, i opu­ściła go wszelka nadzieja. Coś wzno­siło się na wodach: brud­no­zie­lona ściana. Potop, o jakich mówiły dawne opo­wie­ści. Góry wody zale­wa­jące ląd, jak prze­po­wia­dały wszyst­kie z nich. Fala była tak wysoka, że wyglą­dała, jakby wzno­siła się nad jego głową. Jej łuko­watą powierzch­nię pokry­wała piana, szczyt wień­czyła brudna biel. Mógł tylko uno­sić wzrok, gapiąc się na nad­cią­ga­jącą nie­ubła­ga­nie śmierć.

Ucie­kaj­cie, dzieci, ucie­kaj­cie! Woda wraca, by odzy­skać ląd!

Około 400 lat p.e.M. (przed erą Muru) Puste Wyspy

Temal wygra­mo­lił się z zim­nych fal przy­boju i przy­kuc­nął, uno­sząc miecz. Spoj­rzał bez zro­zu­mie­nia na ciem­nie­jącą powierzch­nię wód i otarł z twa­rzy mor­ską pianę.

Gdzie się podziały? W jed­nej chwili wal­czył o życie, a w następ­nej mor­skie demony znik­nęły, tak samo jak poprze­dza­jąca je mgła.

Z boku dobie­gły go odgłosy sła­bego kaszlu. Powlókł się ku mokremu, leżą­cemu pośród kamieni towa­rzy­szowi i pod­niósł go. To był Arel, jego daleki kuzyn. Choć Temal omdle­wał ze zmę­cze­nia, powlókł go w stronę brzegu. Oca­lali wojow­nicy z jego oddziału wbie­gli w przy­bój i pocią­gnęli obu ku wiel­kiemu, przy­wra­ca­ją­cemu życie ogni­sku, w któ­rym pło­nęło wyrzu­cone na brzeg drewno.

– Co się stało? – wyją­kał, dzwo­niąc zębami.

– Wyco­fali się – odpo­wie­dział star­szy mie­czowy brat Temala, Jhen­helf. W jego gło­sie pobrzmie­wały zdu­mie­nie i nie­do­wie­rza­nie. – Ale dla­czego? Mogli nas znisz­czyć.

Temal nie pole­mi­zo­wał z jego opi­nią. Był zbyt zmę­czony. Zresztą wie­dział, że to prawda. Miał w swoim oddziale nie­spełna dwu­dzie­stu zdro­wych męż­czyzn i zbyt wielu z nich było nie­do­świad­czo­nymi mło­dzień­cami.

– Wrócą o świ­cie, żeby nas wykoń­czyć – cią­gnął sie­dzący po dru­giej stro­nie ogni­ska Jhen­helf.

Temal spoj­rzał w oczy sta­rego towa­rzy­sza przez buzu­jące pło­mie­nie, ale na­dal się nie odzy­wał. Leżący u ich stóp Arel kaszl­nął i zwy­mio­to­wał połkniętą wodą mor­ską.

– Co z Red­de­nem? – zapy­tał jeden z nowo zwer­bo­wa­nych. – Mogli­by­śmy wysłać po pomoc.

Twa­rze wokół ogni­ska skie­ro­wały się ku niemu, pobla­dłe z zimna i stra­chu.

– Mógłby być tu o świ­cie…

– Red­den jest w rów­nie trud­nej sytu­acji jak my – prze­rwał im sta­now­czo Temal. – Musi bro­nić wła­snego brzegu. – Spoj­rzał kolejno w oczy wszyst­kim nie­spo­koj­nym wojow­ni­kom. – Nie może poświę­cić ludzi, by nam pomóc.

– W takim razie… – zaczął jeden z mło­dzień­ców.

– W takim razie zacze­kamy i odpocz­niemy! – wark­nął Jhen­helf. – Arel, Will, Otten, stań­cie na straży. Reszta niech się tro­chę prze­śpi.

Wdzięczny sta­remu przy­ja­cie­lowi za wspar­cie Temal usiadł na ziemi i wycią­gnął obute w san­dały nogi w stronę ognia, sta­ra­jąc się igno­ro­wać bole­sne szczy­pa­nie soli w licz­nych ska­le­cze­niach i otar­ciach. Poczuł wypeł­nia­jące go cie­pło i pochy­lił się, wspie­ra­jąc na udach rękę, w któ­rej ści­skał ręko­jeść scho­wa­nego w pochwie mie­cza. Przy­mru­żył powieki, obser­wu­jąc parę uno­szącą się z jego schną­cego skó­rza­nego stroju.

Nie miał poję­cia, dla­czego Jeźdźcy – te prze­klęte mor­skie demony – zaata­ko­wali. Pomimo ich obec­no­ści to były atrak­cyjne tereny. Pół­wy­spy i wyspy były liczne, a zie­mia nada­wała się pod uprawę. Cała oko­lica byłaby gotowa do zasie­dle­nia, gdyby nie garstka ciem­nych, dzi­kich tubyl­ców. Ojciec Temala, a przed nim jego dzia­dek, z tru­dem utrzy­my­wali nie­pewne pano­wa­nie nad nią. Jako przy­wódca wiel­kiego klanu musiał myśleć o przy­szło­ści. Dość już bez­ce­lo­wych wędró­wek! Utrzy­mają te wyspy i wszyst­kie zie­mie leżące za nimi. Ciemna Aval­li­thal ze swymi nawie­dza­nymi lasami nie była dla nich odpo­wied­nia, podob­nie jak dzi­kie wybrzeże Dhal-Horm czy posępne wyspy Malassy. Tutaj zatknęli swój sztan­dar. Tutaj jego przod­ko­wie spa­lili swe łodzie. Nie pozwoli, żeby Jeźdźcy ich prze­gnali. Nie mieli dokąd pójść.

***

Temal ock­nął się nagle, zrzu­ca­jąc z sie­bie rękę budzą­cego go Jhen­helfa. Był już pra­wie świt.

– Atak? – zapy­tał i wstał z wysił­kiem. Nogi miał sztywne i odrę­twiałe.

Twarz jego zastępcy miała nie­znany mu dotąd wyraz.

– Nie – odparł Jhen­helf, wska­zu­jąc pod­bród­kiem ku tyłowi, gdzie wzno­siły się klify o poro­śnię­tych trawą szczy­tach, ku łąkom, lasom i leżą­cym za nimi zie­miom upraw­nym. Wszystko to wkrótce zgi­nie i zwięd­nie, jeśli pozwoli się mor­skim demo­nom bez prze­szkód upra­wiać ich magię.

Temal zauwa­żył, że wszy­scy gapią się w głąb lądu, zamiast wypa­try­wać na morzu pierw­szych per­ło­wych bły­sków zbli­ża­ją­cych się Jeźdź­ców.

– Co się dzieje?

Jhen­helf nie odpo­wia­dał. Tema­lowi przy­szło na myśl, że nie­zwy­kła mina na ogo­rza­łej, nazna­czo­nej przez liczne bitwy twa­rzy przy­ja­ciela może wyra­żać pełen bojaźni zachwyt. Przy­mru­żył powieki i wbił wzrok w szczyt poszar­pa­nego klifu. Stała tam jakaś postać, rysu­jąca się na tle ciem­nych chmur pod­świe­tlo­nych czer­wo­no­zło­tym bla­skiem nad­cho­dzą­cego świtu. Pro­por­cje tego, co widział, wydały się Tema­lowi dziwne: nie­zna­joma osoba musiała mieć olbrzymi wzrost, by z tak daleka wyda­wać się rów­nie wysoka.

– Ja tam pójdę – oznaj­mił, wle­pia­jąc wzrok w syl­wetkę. – Wy stój­cie na straży.

– Weź Willa i Ottena.

– Jeśli muszę.

***

Gdy wdra­pali się na górę, nad­szedł już świt. Will i Otten zamarli, wytrzesz­cza­jąc oczy. Choć dął silny wiatr od morza, noz­drza Temala wypeł­nił odra­ża­jący smród koja­rzący się z gni­ją­cym mię­sem. Męż­czy­zna zaci­snął usta, pró­bu­jąc uod­por­nić żołą­dek na fetor, i ruszył naprzód w poje­dynkę. Postać była ogromna, wykra­czała poza wszel­kie stan­dardy. Dwu­krot­nie prze­ra­stała wzro­stem Jaghu­tów, czy innych pra­daw­nych, o któ­rych sły­szał opo­wie­ści, takich jak Tobla­kai czy Tar­thi­noe. Wyglą­dała raczej na kobietę. Dłu­gie, prze­tłusz­czone włosy opa­dały jej do pasa, miała ster­czące piersi oraz gęstwę ciem­nych wło­sów w kro­czu. Spra­wiała jed­nak odra­ża­jące wra­że­nie: biała, cęt­ko­wana skóra jak u śnię­tej ryby, usiana otwar­tymi, gni­ją­cymi wrzo­dami. Temal omal nie zemdlał od smrodu. U boku istoty leżał wielki blok czar­nego kamie­nia, przy­po­mi­na­jący skrzy­nię albo ołtarz.

Męż­czy­zna zer­k­nął w stronę morza. Czy­sta, nie­ska­lana tafla lśniła w bla­sku poranka. Nie pozo­stał na niej nawet naj­mniej­szy ślad nie­sio­nych przez fale mor­skich demo­nów. Ponow­nie zer­k­nął na postać. Mroczny Zbie­ra­czu! Czy to mogła być ona? Miej­scowa bogini, do któ­rej w pew­nych tubyl­czych osa­dach kie­ro­wano prośby o opiekę? Która według wielu ofe­ro­wała azyl przed Jeźdź­cami?

Sze­ro­kie, bez­kr­wi­ste usta roz­cią­gnęły się w mądrym uśmie­chu, jakby istota czy­tała w jego myślach. Oczy jed­nak na­dal były pozba­wione wszel­kiego wyrazu: mar­twe i matowe niczym mleczne gałki oczne umar­łych. Temal poczuł się prze­obra­żony.

Nade­szła! Ura­to­wała ich od nie­chyb­nej śmierci zada­nej lan­cami mor­skich demo­nów!

Nie wie­dząc, co powie­dzieć, opadł na jedno kolano, skła­da­jąc bez­gło­śny hołd. Will i Otten rów­nież uklę­kli za jego ple­cami.

Postać wessała w płuca wielki haust powie­trza.

– Cudzo­ziem­cze – ode­zwała się – przy­by­li­ście, by osie­dlić się w tej kra­inie. Witam was i obie­cuję swą ochronę. – Bogini wska­zała sękatą, powy­krzy­wianą dło­nią na kamienny blok leżący u jej stóp. – Weź­cie ten nad­zwy­czaj cenny sar­ko­fag. W jego wnę­trzu spo­czywa ciało mego ciała. Ponie­ście go wzdłuż wybrzeża. Wyznacz­cie ścieżkę, a następ­nie zbu­duj­cie wzdłuż niej wielki mur. Barierę. Broń­cie go, a za jego osłoną będzie­cie bez­pieczni przed nad­cho­dzą­cymi z morza wro­gami, któ­rzy pra­gną spu­sto­szyć ląd. Czy przyj­mu­je­cie ten dar prze­zna­czony dla was i całego waszego ludu?

Temal nie­ja­sno czuł spły­wa­jące mu po twa­rzy łzy.

– Przyj­mu­jemy – wydy­szał, led­wie ufa­jąc wła­snemu gło­sowi.

Bogini sze­roko roz­po­starła potężne ramiona.

– Niech więc tak się sta­nie. Doko­nało się. Oto nasze przy­mie­rze. Nie­chaj nikt ni­gdy go nie zła­mie. Zosta­wiam was waszemu wiel­kiemu zada­niu.

Temal raz jesz­cze pochy­lił głowę. Bogini poczła­pała na połu­dnie. Czuł, że zie­mia, na któ­rej klę­czał, trzę­sie się pod jej kro­kami. Po paru chwi­lach znik­nęła. Nie wie­dział, jak długo pozo­sta­wał w takiej pozy­cji, ale w końcu pode­szli do niego Will i Otten. Gorące pro­mie­nie słońca grzały mu plecy. Wypro­sto­wał się drę­czony zawro­tami głowy.

Co uczy­nił? A co mógł uczy­nić? Nie miał wyboru. Prze­gry­wali. Co roku było ich coraz mniej, pod­czas gdy nie­przy­ja­ciel wciąż wyda­wał się rów­nie silny, jeśli nie sil­niej­szy. Wyco­fał się jed­nak na sam jej widok.

Will pierw­szy odzy­skał głos.

– Czy to była Jaghutka? Czy może ona? Bogini?

– To była ona. Zaofe­ro­wała nam ochronę.

– Ale teraz sobie poszła. A oni wrócą – stwier­dził zawsze scep­tyczny Otten.

– Nie. Na­dal tu jest – zaprze­czył Temal, wska­zu­jąc bazal­tową trumnę.

– Co to takiego? – zapy­tał Otten, wycią­ga­jąc rękę ku obiek­towi.

– Nie! – Temal ode­pchnął obu męż­czyzn. – Przy­pro­wadź­cie Jhen­helfa. I Red­dena.

– Powie­dzia­łeś, że mają stać na straży.

– Nie­ważne, co powie­dzia­łem. Wysłu­chaj­cie mnie uważ­nie. Przy­pro­wadź­cie tu ich obu i powiedz­cie, żeby zabrali drewno oraz liny.

– A co z demo­nami?

– Nie wrócą. Przy­naj­mniej nie bli­sko nas.

Wycią­gnął otwartą dłoń ku czar­nemu, lśnią­cemu blo­kowi. Buchał od niego żar, jakby kamień wycią­gnięto z ognia.

Ciało mojego ciała! Dobra bogini! Łaskawa pani! Oby­śmy ni­gdy nie zawie­dli cie­bie ani two­jego zaufa­nia.

Korel­rij­ski rok 4156 e.M. (ery Muru) 11. rok mala­zań­skiej oku­pa­cji Kró­le­stwo Rool Wyspa Pięść

Karien’el, porucz­nik Straży Miej­skiej, zapro­wa­dził Bakune’a, nie­dawno mia­no­wa­nego głów­nym ase­so­rem Banith, pod molo, gdzie leżało ciało mło­dej kobiety, zaplą­tane w wodo­ro­sty u stóp usy­pa­nego z kamieni falo­chronu. Porucz­nik, zawsze zwa­ża­jący na szarżę, wycią­gnął rękę, by pomóc dru­giemu męż­czyź­nie przejść po śli­skich gła­zach, mimo że liczył sobie wię­cej lat niż nowo mia­no­wany ase­sor Banith.

Gdy tylko Bakune poja­wił się na zim­nym, omy­wa­nym potęż­nymi falami brzegu, ludzie ze Straży się wypro­sto­wali. Nie­któ­rzy pośpiesz­nie zacią­gnęli rze­myki heł­mów i popra­wili skó­rzane kami­zelki, a także pałki oraz będące ich dumą – acz­kol­wiek krót­kie – mie­cze. Ze wszyst­kich miesz­kań­ców Pię­ści mala­zań­scy władcy tylko im pozwa­lali na ich nosze­nie. Bakune – na swój spo­sób rów­nież liczący się z szarżą – odpo­wie­dział nie­for­mal­nie na ich saluty, pra­gnąc, by prze­szli do postawy swo­bod­nej. Uwa­żał, że to nie w porządku, by ci ludzie, wśród któ­rych było wielu wete­ra­nów wojen inwa­zyj­nych, mu salu­to­wali. Skrę­po­wany otu­lił się cia­śniej sza­tami dla ochrony przed zim­nem i uniósł brwi, spo­glą­da­jąc na porucz­nika Straży.

– Gdzie ciało?

– Tutaj, ase­so­rze.

Karien’el popro­wa­dził go w dół, na sam brzeg, gdzie leniwe fale plu­skały o poczer­niałe, poro­śnięte wodo­ro­stami głazy, wiel­kie jak kadzie do wina. Cze­kał tam na nich stary męż­czy­zna, ogo­rzały od słońca i wia­tru. Przy­siadł na pię­tach, na brud­nych sto­pach miał zno­szone san­dały, a jego broda była rów­nie wystrzę­piona jak tunika.

– A to kto? – zapy­tał Karien’ela Bakune.

– Zapro­wa­dził nas do ciała.

Sta­ru­szek zamarł w bez­ru­chu, słu­cha­jąc uważ­nie. Jego twarz nic nie wyra­żała. Ciało leżało u jego stóp. Bakune przy­kuc­nął. Morze wyrzu­ciło je nie­dawno. Smród roz­kładu nie prze­bi­jał się jesz­cze przez odór brzegu. Kobieta była naga. Kraby obgry­zły jej dło­nie i stopy, a także znisz­czyły więk­szą część twa­rzy. A może to było celowe oka­le­cze­nie? Bar­dzo młoda i szczu­pła, z pew­no­ścią za życia była atrak­cyjna. Pro­sty­tutka? Dziwne ślady na szyi – udu­sze­nie. Wybla­kłe tatu­aże henną – pospo­lite ozdoby.

– Kim była dla cie­bie? – zapy­tał sta­ruszka Bakune, nie pod­no­sząc głowy.

– Nikim – wychry­piał męż­czy­zna, mówiąc po roolij­sku z sil­nym akcen­tem.

– To czemu wezwa­łeś Straż?

– Czy ano­ni­mowa mar­twa dziew­czyna nie zasłu­guje na waszą uwagę?

Bakune uniósł powoli głowę, spo­glą­da­jąc na męż­czy­znę: ciemna twarz, kędzie­rzawe, siwie­jące włosy. Ciemne oczy tam­tego patrzyły nań z nie­skry­waną uwagą, którą nie­któ­rzy mogliby uznać za imper­ty­nencką. Ase­sor pochy­lił głowę, wziął patyk i prze­su­nął rękę zabi­tej.

– Pocho­dzisz z ple­mion – stwier­dził. – Jesteś Dren­nem?

– Widzę, że znasz się na ple­mio­nach. To rzadko się zda­rza wśród najeźdź­ców.

Bakune ponow­nie uniósł wzrok, mru­żąc powieki.

– Najeźdź­ców? To Mala­zań­czycy są najeźdź­cami.

W kąci­kach ust sta­ruszka poja­wił się cień pozba­wio­nego wszel­kiej weso­ło­ści uśmieszku.

– Są najeźdźcy i najeźdźcy.

Bakune wypro­sto­wał się, upu­ścił patyk i spoj­rzał na tam­tego. Jako wyszko­lony ase­sor wie­dział, kiedy go… prze­słu­chi­wano. Skrzy­żo­wał ramiona na piersi.

– Jak się nazy­wasz?

Znowu ten cier­pliwy uśmie­szek.

– W waszym języku? Ghe­ven.

– W porządku, Ghe­ven. Co sądzisz o tej… sytu­acji?

– Jestem tylko wędrow­nym czło­wie­kiem z ple­mion, szla­chetny panie. Czemu moja opi­nia mia­łaby mieć zna­cze­nie?

– Dla mnie ma.

Usta sta­rego prze­ro­dziły się w pro­stą, mocno zaci­śniętą linię, a oczy nie­mal cał­ko­wi­cie znik­nęły pośród zmarsz­czek.

– Naprawdę?

Z jakie­goś dziw­nego powodu Bakune poczuł się, jakby opusz­czały go siły.

– Tak. Oczy­wi­ście. Jestem ase­so­rem. To mój obo­wią­zek.

Męż­czy­zna wzru­szył ramio­nami. Na jego twarz o twar­dych rysach powró­cił wyraz spo­koj­nej, pozba­wio­nej wyrazu czuj­no­ści.

– To zda­rza się coraz czę­ściej – pod­jął. – Ale zaczęło się dawno temu. Oczy­wi­ście wszy­scy wini­cie Mala­zań­czy­ków. Owi Mala­zań­czycy są tu od… Ilu? Dzie­się­ciu lat? Cho­dzą po waszych uli­cach, kwa­te­rują w waszych domach i gospo­dach. Odwie­dzają wasze tawerny. Korzy­stają z usług waszych pro­sty­tu­tek. Wasze kobiety się z nimi spo­ty­kają. Takie dziew­czyny czę­sto giną z tego powodu. Z reguły z rąk ojców albo braci, za spla­mie­nie tego, co zwą tu „hono­rem”…

– Kła­miesz, cho­lerna ple­mienna świ­nio! To Mala­zań­czycy!

Bakune omal nie zerwał się z miej­sca. Zapo­mniał o porucz­niku Straży. Poło­żył dłoń na ramie­niu roz­wście­czo­nego męż­czy­zny, by go uspo­koić. Porucz­nik zaci­skał dłoń na ręko­je­ści krót­kiego mie­cza tak mocno, że aż zbie­lały mu kostki.

– Powie­dzia­łeś „z reguły”…?

Pomarsz­czona twarz męż­czy­zny wykrzy­wiła się w gry­ma­sie bez­kom­pro­mi­so­wego nie­smaku. Sękate dło­nie zwi­sały luźno u jego boków. Wyglą­dał, jakby nie wie­dział, że o mało nie obe­rwał. A może było mu to obo­jętne. Na szczę­ście dla niego Bakune podzie­lał jego nie­smak, a w znacz­nej czę­ści rów­nież opi­nie. Ghe­ven poki­wał kudłatą głową i roz­luź­nił zaci­śnięte usta.

– Tak. Z reguły. Ale nie tym razem. Znaczna część ciała znik­nęła, ale zwróć uwagę na wzór wysoko na pra­wym barku.

Bakune uklęk­nął i prze­su­nął ciało rękami, nie zawra­ca­jąc sobie głowy paty­kiem. Nama­lo­wane henną linie były stare i dodat­kowo wybla­kły od mor­skiej wody, ale pośród zwy­czaj­nych geo­me­trycz­nych abs­trak­cji jego uwagę przy­cią­gnął jeden sym­bol… prze­rwany krąg. Znak jed­nego z nowych, cudzo­ziem­skich kul­tów, wyję­tych spod prawa przez panu­jący w Korelu i na Pię­ści miej­scowy Kościół Wyba­wi­cielki, ich Pani Wyzwo­le­nia. Pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć, która to z osza­ła­mia­jąco licz­nych zagra­nicz­nych wiar, i po chwili mu się udało. Nie­wielki kult czczący „Upa­dłego Boga”.

– I co z tego? Chyba nie suge­ru­jesz, że przez ten jeden tatuaż gwar­dzi­ści Naszej Pani…

– Suge­ruję coś gor­szego. Przyj­rzyj się siń­com na jej gar­dle. Ranom na nad­garst­kach. Minęło wiele czasu, odkąd ta, która waszym zda­niem broni was przed mor­skimi demo­nami, Jeźdź­cami, ostat­nio zażą­dała zapłaty. Nie­praw­daż, ase­so­rze?

– Ty dreń­ska świ­nio!

Karien’el zła­pał męż­czy­znę za szyję. Żelazo zgrzyt­nęło o drewno, gdy wysu­wał miecz z pochwy.

– Porucz­niku! – Ofi­cer zatrzy­mał się, dysząc z furii. – Zapo­mi­nasz się. Ja tu jestem ase­so­rem.

Porucz­nik, powoli i nie­chęt­nie, cof­nął rękę, wsu­nął miecz z powro­tem do pochwy i ode­pchnął starca.

– Te same, stare kłam­stwa. Zawsze znie­sła­wiają Naszą Panią, pomimo ochrony, jaką nam zapew­nia. Ona broni nawet was, ludzi z ple­mion, przed mor­skimi demo­nami. Powin­ni­ście sie­dzieć w swych lasach albo górach i cie­szyć się z tego bło­go­sła­wień­stwa.

Ghe­ven nie odpo­wie­dział, ale w jego nie­mal cał­ko­wi­cie nie­ru­cho­mej twa­rzy Bakune dostrze­gał zacie­kłą, nie­złomną dumę.

– A co ty sądzisz na ten temat… ase­so­rze? – zapy­tał sta­ru­szek.

Bakune odda­lił się od brzegu i od potęż­nych fal zale­wa­ją­cych mu twarz zim­nymi bry­zgami. Wycią­gnął z rękawa chu­s­teczkę, by otrzeć słoną wodę.

– Twoje, hmm, podej­rze­nia, odno­to­wano, Ghe­ven. Muszę ci jed­nak z przy­kro­ścią oznaj­mić, że mocne zarzuty wyma­gają rów­nie moc­nych dowo­dów, a tych tutaj nie dostrze­gam. Jeśli nie odkry­jemy nowych fak­tów, musimy uznać to mor­der­stwo za – jak zasu­ge­ro­wa­łeś na początku – odra­ża­jącą zbrod­nię na tle hono­ro­wym. Taka jest moja ocena.

– Czy już tu skoń­czy­li­śmy? – zapy­tał Karien’el, nie spusz­cza­jąc ze starca spoj­rze­nia przy­mru­żo­nych oczu.

– Tak. I, porucz­niku, temu czło­wie­kowi nie może się stać krzywda. Speł­nił swój obo­wią­zek, zwra­ca­jąc naszą uwagę na tę paskudną zbrod­nię. Odpo­wia­dasz za niego oso­bi­ście.

Kwa­śna mina Karien’ela zwa­rzyła się jesz­cze bar­dziej. Ofi­cer pochy­lił jed­nak głowę na znak zgody.

– Tak jest, ase­so­rze.

Wspi­na­jąc się z powro­tem na szczyt falo­chronu, Bakune popra­wił szaty, a potem zaci­snął zzięb­nięte dło­nie w pię­ści, pró­bu­jąc przy­wró­cić czu­cie w pal­cach. Pew­nie, że widział znaki na szyi, ale nie­któ­rych rze­czy nie można było przy­zna­wać na głos. A przy­naj­mniej nie na tak wcze­snym eta­pie kariery. Spoj­rzał na porucz­nika, który podą­żył za nim, zawsze pełen gor­li­wo­ści, i stał teraz z jedną stopą na brzegu kamien­nego chod­nika.

– Zawia­dom mnie oso­bi­ście, jeśli znaj­dzie­cie wię­cej podob­nych ciał. Albo jeśli dotrą do was pogło­ski o znik­nię­ciach mło­dych ludzi obojga płci. Wśród nas może się ukry­wać potwór, Karien.

Straż­nik zasa­lu­to­wał, doty­ka­jąc pal­cami radeł­ko­wa­nego czoła meta­lo­wego hełmu.

– Tak jest, ase­so­rze.

Ofi­cer zszedł na dół. Jego buty stu­kały o kamie­nie, a płaszcz łopo­tał na wie­trze. Bakune sku­lił się z zimna. Pani, jakże nie­na­wi­dził brzegu. Chłod­nego wia­tru cuch­ną­cego Jeźdź­cami, natar­czy­wych fal oraz zim­nej wil­goci pokry­wa­ją­cej ple­śnią wszystko, czego dotknęła. Jed­nakże pozy­tywna ocena jego pracy może mu dać awans oraz sta­no­wi­sko w Paliss, na które liczył… To kolejny powód, by zacho­wać dys­kre­cję.

Spoj­rzał na mokre głazy, wypa­tru­jąc sta­ruszka, ale ten już znik­nął. I bar­dzo dobrze. Bakune nie chciał mieć na sumie­niu pobi­cia. Cóż za oskar­że­nie! Co go skło­niło do podob­nych wnio­sków? Co prawda w daw­nych cza­sach sta­ro­żytne prawa sank­cjo­no­wały podobne czyny w imię wyż­szego dobra, ale wszyst­kim takim prak­ty­kom poło­żyło kres przy­by­cie Naszej Wyba­wi­cielki, Bło­go­sła­wio­nej Pani.

Zapisy histo­ry­ków świad­czą też jasno, że to jego przod­ko­wie dopusz­czali się podob­nych czy­nów, a nie nasi! Stąd wzięła się dłu­go­trwała nie­chęć mię­dzy nami a tymi cza­ją­cymi się na bagnach i pust­ko­wiach dzi­ku­sami z ich nie­czy­stą krwią.

Być może zabój­stwa rze­czy­wi­ście był winien roz­wście­czony ojciec albo brat, ale któż mógłby to okre­ślić bez wystar­cza­ją­cych dowo­dów? Pod ich nie­obec­ność miej­scowi z pew­no­ścią dojdą do wnio­sku, że zbrodni – podob­nie jak poprzed­nich – winni byli krwio­żer­czy mala­zań­scy oku­panci.

***

Ukryty mię­dzy wyso­kimi gła­zami Ghe­ven obser­wo­wał dwóch odda­la­ją­cych się męż­czyzn. Ofi­cer Straży, Karien’el, zwle­kał, poszu­ku­jąc go wzro­kiem. Sta­rzec nie przej­mo­wał się tym. I tak zamie­rzał opu­ścić to miej­sce. W oczach roolij­skich oku­pan­tów ziemi, którą prze­zwali Pię­ścią, pro­wa­dził wędrowny tryb życia. I czemu by nie? W końcu był na piel­grzymce – wędro­wał po świę­tych ścież­kach i odwie­dzał święte miej­sca, a owe wędrówki i odwie­dziny wio­dły do ponow­nego opi­sa­nia i potwier­dze­nia. Godna uwagi zbież­ność dia­me­tral­nie prze­ciw­nych podejść.

Odwró­cił się, by odejść. Z każ­dym kro­kiem dostrze­gał wokół kra­jo­braz snów swej sta­ro­żyt­nej ojczy­zny. Ta zie­mia była ich grotą, a oni jej użyt­kow­ni­kami. Wszy­scy ci cudzo­ziem­scy najeźdźcy, śmier­telni i nieśmier­telni, naj­wy­raź­niej nie byli w sta­nie tego pojąć. On rów­nież już tu skoń­czył. Nasiona zasiano: czas pokaże, jak silne będą korze­nie czy jak głę­boko się­gną.

Jeśli ten nowy ase­sor był wierny swemu powo­ła­niu, Ghe­ve­nowi było go żal. Tych, któ­rzy mówili prawdę, ni­gdy nie witano miło, zwłasz­cza wśród swo­ich. Lepiej być opo­wia­da­czem histo­rii. Oni przy­naj­mniej rozu­mieli głę­boką prawdę, że wszy­scy wolą kłam­stwa.

Korel­rij­ski rok 4176 e.M. 31. rok mala­zań­skiej oku­pa­cji Kró­le­stwo Rool Wyspa Pięść

Wła­ści­ciel małej sza­lupy o łaciń­skim oża­glo­wa­niu prze­pro­wa­dził ją przez zatło­czony port Banith i przy­cu­mo­wał mię­dzy kupiecką galerą z Kra­dzieży a butwie­jącą jouri­lań­ską barką towa­rową. Rzu­cił na nabrzeże swój jedyny bagaż, belę mate­riału mocno zwią­zaną sznu­rem, a potem wspiął się na zaple­śniałe deski z czar­no­drewna. Przy­sa­dzi­sty męż­czy­zna roz­cią­gnął sze­ro­kie plecy, wspie­ra­jąc ręce na krzyżu, a potem wypro­sto­wał się z gry­ma­sem na twa­rzy.

Poborca akcyzy spraw­dza­jący ładu­nek galery wymie­rzył w niego swą urzę­dową buławę.

– Hej, ty! Nie możesz tu cumo­wać! To han­dlowe nabrzeże. Zabierz tę zabawkę do publicz­nego!

– Co mam zabrać? – zapy­tał obo­jęt­nym tonem męż­czy­zna.

Urzęd­nik otwo­rzył usta, by mu odpo­wie­dzieć, ale zaraz je zamknął. Nie­zna­jomy wyglą­dał na wie­ko­wego ze swą wygo­loną, mocno opa­loną głową, ale jego gruba, mię­si­sta szyja, sze­ro­kie bary oraz sękate dło­nie o wiel­kich kost­kach jasno świad­czyły, że na­dal jest silny. Jesz­cze bar­dziej nie­po­ko­jąco wyglą­dały wybla­kłe ślady sinych tatu­aży na czole, policz­kach oraz pod­bródku, przed­sta­wia­jące pysk groź­nie wyszcze­rzo­nego odyńca.

– Łódź. Prze­suń łódź.

– Nie jest moja.

– Jest! Przed chwilą widzia­łem, jak ją cumo­wa­łeś!

– Hej, ty! – zawo­łał przy­bysz do sta­ruszka w łach­ma­nach, który szo­ro­wał nabrzeże pumek­sem, wsparty na rękach i kola­nach. – Chciał­byś mieć łódkę? Jest tro­chę sfa­ty­go­wana, ale trzyma się na wodzie.

Sta­ru­szek wytrzesz­czył oczy, a potem roze­śmiał się chra­pli­wie, krę­cąc głową.

– Nie mam pie­nię­dzy.

– Już masz – odparł nie­zna­jomy, rzu­ca­jąc mie­dziaka na nabrzeże.

– Chwi­leczkę… – sprze­ci­wił się poborca, prze­no­sząc podejrz­li­wie spoj­rze­nie z jed­nego na dru­giego z nich.

Sta­ru­szek pod­niósł monetę, zer­k­nął żar­to­bli­wie na urzęd­nika, a potem rzu­cił ją wła­ści­cie­lowi. Przy­bysz zła­pał pie­nią­żek w powie­trzu.

– Roz­ma­wiaj z nim – rzekł do poborcy i odwró­cił się ple­cami.

– Hej! Nie możesz tak po pro­stu…

– Zaraz prze­sunę swoją łódź, panie! – Sta­ru­szek zachi­cho­tał, odsła­nia­jąc mroczną jamę pozba­wioną zębów. – Nawet by mi się nie śniło, żeby tu cumo­wać!

Odda­la­jący się przy­bysz roz­cią­gnął widoczne pod pła­skim, zła­ma­nym nosem usta w sze­ro­kim, żabim uśmie­chu.

***

Minął war­tow­nię miej­sco­wego portu, zatrzy­mu­jąc spoj­rze­nie na mala­zań­skich żoł­nier­zach sie­dzą­cych w cie­niu ganka. Zauwa­żył, że jeden z nich roz­piął skó­rzaną kami­zelkę, by nie cisnęła go w wydatny brzuch, drugi zaś śpi na odchy­lo­nym do tyłu krze­śle, a hełm opada mu na oczy.

Z twa­rzy przy­by­sza znik­nął uśmiech. Przed sobą miał przy­brzeżną ulicę Banith, bie­gnącą w przy­bli­że­niu ze wschodu na zachód. Mia­steczko wspi­nało się na niskie nad­mor­skie wzgó­rza, nad jego dachami domi­no­wały wyso­kie, ster­czące ku niebu wieże Świę­tego Klasz­toru, a także liczne spa­dzi­ste dachy pobli­skiego Hospi­cjum. Za nimi cią­gnęły się uprawne rów­niny, żyzne i pagór­ko­wate. Lesi­ste ongiś zie­mie nik­nęły w mgli­stej dali. Męż­czy­zna zwró­cił się w prawo. Szedł powoli, przy­glą­da­jąc się skle­po­wym witry­nom oraz stra­ga­nom. Minął grupkę ulicz­nych zbi­rów i zauwa­żył wśród nich ciem­niej­sze albo jaśniej­sze odcie­nie skóry pół­krwi Mala­zań­czy­ków, zupeł­nie różne od jed­no­li­cie sma­głej cery miesz­kań­ców Pię­ści.

– Rzuć nam monetę, żebrzący kapła­nie! – zawo­łał naj­śmiel­szy i naj­star­szy z mło­dzień­ców.

– Wszystko, co posia­dam, należy do was – odparł przy­bysz ochry­płym gło­sem.

To zasko­czyło mło­dzień­ców. Przez chwilę wymie­niali zdzi­wione spoj­rze­nia, aż wresz­cie naj­star­szy z nich prych­nął z nie­do­wie­rza­niem.

– W takim razie oddaj to nam.

– Łatwo będzie to zro­bić, ponie­waż niczego nie posia­dam – odparł przy­sa­dzi­sty męż­czy­zna, przy­glą­da­jąc się pustej wysta­wie skle­po­wej. – Czy ten budy­nek jest zajęty?

– To wię­zie­nie dla dłuż­ni­ków – wyja­śniła bosa dziew­czyna w podar­tych spodniach z żaglo­wego płótna oraz brud­nej blu­zie. Jej mocno krę­cone włosy świad­czyły o dzie­dzic­twie, w któ­rym Malaz mie­szał się z Kore­lem. – Tych, któ­rzy nie chcieli pła­cić podat­ków mala­zań­skim wład­com.

Przy­bysz uniósł musku­larne ramiona.

– W takim razie poświę­cam go w imie­niu swego boga.

– A który z waszych cho­ler­nych cudzo­ziem­skich bogów to będzie?

Męż­czy­zna odwró­cił się. Na jego krzy­wych ustach wykwitł uśmiech znie­kształ­ca­jący wybla­kły tatuaż dzi­czego pyska.

– Skoro pytasz… – zaczął moc­niej­szym gło­sem – …opo­wiem wam o swoim bogu. Jego domeną są poni­żeni i wydzie­dzi­czeni. Biedni i cho­rzy. Pozy­cja spo­łeczna, bogac­twa i pre­stiż są dla niego pustymi, pozba­wio­nymi zna­cze­nia zasło­nami. Jego pierw­szy prze­kaz brzmi tak, że wszy­scy jeste­śmy słabi. Wszy­scy jeste­śmy nie­do­sko­nali. Wszy­scy jeste­śmy śmier­telni. I musimy się nauczyć to akcep­to­wać.

– Akcep­to­wać? Co mie­li­by­śmy akcep­to­wać?

– Nasze sła­bo­ści. Albo­wiem wszy­scy jeste­śmy nie­do­sko­nali.

– A jak brzmi imię tego cho­rego, zbo­czo­nego boga?

Kapłan roz­po­starł ramiona, demon­stru­jąc puste, otwarte dło­nie.

– Jest tym, co mieszka w nas. Pozo­stali bogo­wie to tylko jego aspekty.

– Pozo­stali bogo­wie? Wszy­scy? Nawet Nasza Pani, która chroni nas przed złem?

– Tak. Nawet ona.

Wielu człon­ków gangu wzdry­gnęło się na te słowa. Odsu­nęli się od przy­by­sza, jakby wyczu­wali, że pod jego typo­wym dla cudzo­ziem­ców bra­kiem sza­cunku kryje się głęb­sze, bar­dziej nie­po­ko­jące świę­to­kradz­two.

– A drugi prze­kaz? – zapy­tała dziew­czyna. Pode­szła bli­żej, ale na­dal czuj­nie obser­wo­wała ulicę. Drwiący uśmie­szek utrzy­my­wał się na jej bez­kr­wi­stych ustach jak przy­kle­jony.

– Każdy może osią­gnąć zba­wie­nie i łaskę. One są dostępne dla wszyst­kich. Nikomu nie można ich odmó­wić, jak zwy­kłej monety.

– I dla nas rów­nież? – zapy­tała, wska­zu­jąc na swą chudą pierś. – Słu­dzy Uświę­co­nej Pani nie wpusz­czają nas za swój próg. Nawet do Hospi­cjum. Oplu­wają nas jako mie­szań­ców. A stary Mroczny Zbie­racz i tak żąda opłaty za każdą duszę.

Ciemne oczy męż­czy­zny roz­bły­sły weso­ło­ścią.

– Tego, o czym mówię, nie kupi się za docze­sne pie­nią­dze ani nie wymusi tego docze­sna wła­dza.

Zdzi­wiona dziew­czyna pozwo­liła, by kole­dzy ją odcią­gnęli. Oglą­dała się jed­nak z zamy­śloną miną, marsz­cząc ostro zary­so­wane brwi.

Przy­bysz znowu się uśmiech­nął, chwy­cił za klamkę i popchnął drzwi ze spo­kojną, mia­rową siłą, aż drewno pękło z trza­skiem i droga sta­nęła przed nim otwo­rem. Prze­spał noc na progu, przy­kryty swym cien­kim, piko­wa­nym kocem.

***

Ranek spę­dził, sie­dząc w otwar­tym wej­ściu i pozdra­wia­jąc ski­nie­niem głowy wszyst­kich prze­chod­niów. Ci, któ­rzy nie igno­ro­wali owego gestu, pierz­chali jak spło­szone źre­baki. Wkrótce po świ­cie poja­wiło się sze­ścioro mala­zań­skich żoł­nie­rzy, patro­lu­ją­cych nie­śpiesz­nie oko­licę. Kapłan obser­wo­wał, jak monety prze­cho­dzą z rąk han­dla­rzy do rąk sier­żanta, a żoł­nie­rze biorą sobie ze stra­ga­nów, co tylko zechcą, by jeść po dro­dze chleb, owoce oraz mięso na paty­kach, upie­czone nad węglami.

W końcu dotarli do niego. Wes­tchnął, opusz­cza­jąc spoj­rze­nie. Sły­szał, że sytu­acja na Pię­ści jest nie­do­bra – dla­tego wła­śnie tu przy­był – ale nie spo­dzie­wał się, że będzie aż tak źle.

Sier­żant zatrzy­mał się nagle, marsz­cząc gęste, ciemne brwi.

– Co, na cycki Togga, robi tu kapłan Fenera z Kra­dzieży?

Przy­bysz wstał.

– To prawda, jestem kapła­nem. Ale już nie służę Fene­rowi.

– Wywa­lili cię? Może za chę­do­że­nie chłop­ców?

– Za to dostaje się awans.

Męż­czyźni i kobiety z patrolu ryk­nęli śmie­chem. Sier­żant skrzy­wił się, marsz­cząc tłu­ste, nie­ogo­lone policzki. Wetknął dło­nie za pas, spo­glą­da­jąc chy­trze na swo­ich ludzi.

– Chyba mamy tu włó­częgę. Masz jakieś pie­nią­dze, stary żebraku?

– Mam.

Kapłan się­gnął do fałdy wystrzę­pio­nej koszuli i rzu­cił na bruk przy­cię­tego mie­dziaka.

– Bez­war­to­ściowy styg­gij­ski pół­gro­sik?

Sier­żant wykrzy­wił mię­si­ste usta.

– Masz rację, że jest bez­war­to­ściowy. Żadne pie­nią­dze nie mają war­to­ści. Nie­które po pro­stu są jesz­cze mniej war­to­ściowe od innych.

Sier­żant prych­nął pogar­dli­wie.

– W dodatku to prze­klęty przez Kap­tura mistyk – stwier­dził i wycią­gnął zza pasa drew­nianą pałkę. – W tym mie­ście nie tole­ru­jemy nie­ro­bów. Zabie­raj się stąd albo otrzy­masz ode mnie inną zapłatę.

Sze­ro­kie dło­nie kapłana zwi­sały luźno u boków. Jego żabie usta roz­cią­gnęły się w linii pro­stej.

– Masz szczę­ście, że ja też nie potrze­buję tej monety.

Sier­żant się zamach­nął. Pałka ude­rzyła w otwartą dłoń kapłana. Mala­zań­czyk stęk­nął, wytę­ża­jąc mię­śnie. Jego opa­lona twarz pociem­niała z wysiłku. Kapłan wyrwał mu nagłym szarp­nię­ciem pałkę, a potem zła­mał ją na kola­nie. Kawałki rzu­cił na ulicę. Męż­czyźni i kobiety z patrolu cof­nęli się o krok, się­ga­jąc po mie­cze.

Sier­żant uniósł rękę, by ich powstrzy­mać. Potem ski­nął głową, oka­zu­jąc kapła­nowi uzna­nie.

– Jesteś tu nowy, więc tym razem ci daruję, ale od dziś sprawy będą wyglą­dały tak: jeśli chcesz tu zostać, musisz pła­cić. To pro­ste. W prze­ciw­nym razie tra­fisz do pudła. Pod­po­wiem ci coś jesz­cze… jeśli posie­dzisz tam wystar­cza­jąco długo, sprze­damy twoją dupę Korel­rij­czy­kom. Oni zawsze potrze­bują cie­płych ciał na mur i nie dbają zbyt­nio o to, skąd się one biorą. – Pokrę­cił głową z trza­skiem krę­gów i uśmiech­nął się zło­wrogo. – Mówisz, że jesteś kapła­nem. My też mamy kapła­nów. Chyba ci ich tu pode­ślę, żeby­ście pody­sku­to­wali o filo­zo­fii. A na razie śpij dobrze.

Sier­żant ski­nął na swych ludzi, każąc im ruszać. Posłu­chali go, uśmie­cha­jąc się sze­roko. Jedna z żoł­nie­rek prze­słała mu całusa.

***

Kapłan usiadł, przy­glą­da­jąc się wymu­sza­ją­cym pie­nią­dze od kolej­nych ofiar żoł­nie­rzom. Zauwa­żył też, że mło­dzi ulicz­nicy znik­nęli.

Jest fatal­nie. Gorzej niż sobie wyobra­żał. Dobrze, że nie ma tu sta­rego komen­danta, bo gdyby to zoba­czył, cały gar­ni­zon wylą­do­wałby w pace.

Pod­niósł dwa leżące na ulicy frag­menty pałki.

Nie powi­nie­nem być dla nich zbyt surowy. Oku­pa­cja i pacy­fi­ka­cja miej­sco­wej lud­no­ści – zamie­rzone czy nie – to paskudna robota. Bru­talna. Budzi w obu stro­nach naj­gor­sze cechy. Pomy­śleć tylko, co sły­szy się o Sied­miu Mia­stach. A tu chyba wcale nie jest lepiej.

No cóż, miał swo­jego boga. Kapłan roz­cią­gnął w uśmie­chu sze­ro­kie usta. Ach tak, swo­jego boga. A także ster­ro­ry­zo­waną, uci­śnioną lud­ność, którą można będzie zwer­bo­wać. Żyzny grunt. Prze­chy­lił z namy­słem głowę. Tak jest… to może się udać…

Pierw­szy rok rzą­dów cesa­rza Mal­licka Rela „Miło­sier­nego” 1167 rok snu Pożogi Mia­sto Delanss, sub­kon­ty­nent Falar

Sie­dzący naprze­ciwko swego potęż­nie zbu­do­wa­nego przy­ja­ciela o siwych wło­sach Kyle ści­skał w rękach szklankę z winem, sta­ra­jąc się nie oka­zy­wać drę­czą­cego go nie­po­koju. W dłu­gich wło­sach barwy kamie­nia, któ­rym Szara Grzywa zawdzię­czał swój dawny przy­do­mek, widziało się teraz wię­cej sre­bra niż cyny. I choć ata­ko­wał ryż w pikant­nym falar­skim sosie papry­ko­wym z typową dla sie­bie pasją i ape­ty­tem, mło­dzie­niec dostrze­gał, że z pew­no­ścią ma kło­poty finan­sowe: wokół jego ust ufor­mo­wały się nowe bruzdy, oczy miał pod­krą­żone, a Kyle mógłby przy­siąc, że star­szy męż­czy­zna traci też na wadze.

Sie­dzieli na tara­sie wycho­dzą­cym na zamknięty dzie­dzi­niec wysy­pany pia­skiem, gdzie na sto­ja­kach można było zoba­czyć mie­cze naj­róż­niej­szej roboty, szty­lety, broń drzew­cową oraz drągi, a także wyście­łane kol­czugi i hełmy oraz tar­cze. Wszystko, czego potrze­buje szkoła walki, pomy­ślał Kyle.

Oprócz uczniów.

Według oceny mło­dzieńca do tej pory Szara Grzywa, obec­nie upie­ra­jący się, by zwra­cano się doń imie­niem Orjin, które nadano mu przy naro­dzi­nach, przy­cią­gnął do swej nowej szkoły walki naj­wy­żej trzy­dzie­stu pła­cą­cych uczniów. Sie­bie nie liczył; pró­bo­wał pła­cić za wszyst­kie lek­cje i ćwi­cze­nia, któ­rymi zaszczy­cił go Orjin, ale ten nie chciał przy­jąć ani gro­sza. Trzej kuzyni, któ­rzy przy­byli tu z nim i z Szarą Grzywą, rów­nież chcieli być pomocni, ale oka­zało się, że ich wer­sja „szko­le­nia” pro­wa­dzi do poła­ma­nych koń­czyn i roz­kwa­szo­nych nosów, zatem Orjin kazał im prze­stać. Znu­dzeni bez­czyn­no­ścią Skra­dacz, Głu­sza i Weszka poże­gnali się, wsie­dli na sta­tek i popły­nęli na zachód. Duch prze­wodni, który towa­rzy­szył Kyle’owi, czy może go stra­szył, rów­nież gdzieś znik­nął – Prze­chył, cień nie­ży­ją­cego Kar­ma­zy­no­wego Gwar­dzi­sty, jed­nego z Zaprzy­się­żo­nych, tych, któ­rzy ślu­bo­wali, że będą się sprze­ci­wiać Impe­rium Mala­zań­skiemu, dopóki będzie ist­niało. Owe Śluby dawały im bar­dzo wiele – prze­dłu­że­nie życia i nad­ludz­kie siły wią­zały ich rów­nież ze świa­tem po śmierci. Jed­nakże z upły­wem mie­sięcy Prze­chył wyblakł, być może wra­ca­jąc do pole­głych braci. Gdy duch poja­wił się po raz ostatni, by się poże­gnać, Kyle odniósł wra­że­nie, że dostrzega w jego oczach coś w rodzaju roz­cza­ro­wa­nia.

Od tego czasu Kyle przy każ­dej oka­zji zachwa­lał szkołę walki pro­wa­dzoną przez Orjina. Podej­rze­wał jed­nak, że jego przy­ja­ciel nie jest zbyt­nio zain­te­re­so­wany zwy­czaj­nymi miesz­cza­nami i wie­śnia­kami, jakich mło­dzie­niec spo­ty­kał na tar­gach, w gospo­dach i w szyn­kach, lecz raczej kie­ruje spoj­rze­nie na znacz­nie wyżej posta­wioną i bogat­szą war­stwę delan­syj­skiego spo­łe­czeń­stwa.

Marne szanse. Delanss, sto­lica dru­giej pod wzglę­dem zalud­nie­nia wyspy falar­skiego sub­kon­ty­nentu i archi­pe­lagu, mógł się pochwa­lić sta­rymi, pre­sti­żo­wymi szko­łami: Aka­de­mią Griega, Szkołą Krzy­wej Klingi czy Szkołą Czar­nego Sokoła, aka­de­miami mogą­cymi rywa­li­zo­wać ze sławną szkołą ofi­cer­ską na Wyspie Ciosu. Oso­bi­ście Kyle nie wie­rzył, by jego przy­ja­ciel zdo­łał się kie­dy­kol­wiek wedrzeć na tak zamknięty, ople­ciony sie­cią wza­jem­nych powią­zań rynek w chyba rów­nie zamknię­tym i ople­cionym sie­cią wza­jem­nych powią­zań spo­łe­czeń­stwie. Odno­sił wra­że­nie, że jedy­nym skut­kiem kapi­tu­la­cji tej kra­iny przed mala­zań­skimi najeźdź­cami była zmiana koloru flagi powie­wa­ją­cej nad por­tową for­tecą.

Szara Grzywa – Orjin – ode­rwał sobie kawał nasą­czo­nego tłusz­czem pod­pło­myka i wytarł nim resztę sosu. Wyglą­dał, jakby chciał coś powie­dzieć, ale tylko prze­żuł ponuro kęs. Kyle pocią­gnął łyk bia­łego wina ryżo­wego, zasta­no­wił się, czy zapy­tać, czy na dzi­siaj są prze­wi­dziane jakieś lek­cje, i doszedł do wnio­sku, że lepiej tego nie robić.

Podej­rze­wał, że jego przy­ja­ciel czuje się szcze­gól­nie poiry­to­wany fak­tem, że musi ukry­wać swą prze­szłość. Gdyby kan­dy­daci na ofi­ce­rów o niej wie­dzieli, łomo­ta­liby tłum­nie do jego drzwi. Nie­stety, wie­ści o jego daw­nej karie­rze pię­ści, dowo­dzą­cego armiami Impe­rium Mala­zań­skiego, oraz o póź­niej­szym wyję­ciu spod prawa przez to samo Impe­rium rów­nież na tym sub­kon­ty­nen­cie uczy­ni­łyby go poszu­ki­wa­nym zbie­giem.

Dobie­ga­jący z dołu odgłos zwró­cił uwagę Kyle’a na pię­tro ćwi­czeń. Do środka wszedł jakiś męż­czy­zna. Na gło­wie miał płó­cienny melo­nik, a jego grube szaty i kosz­towna biżu­te­ria świad­czyły o tym, że należy do tej wła­śnie war­stwy spo­łecz­nej, któ­rej uwagę tak bar­dzo sta­rał się przy­cią­gnąć Orjin. Nie­zna­jomy rozej­rzał się z oszo­ło­mie­niem po pustej szkole. Orjin zer­k­nął na dół, podą­ża­jąc wzro­kiem za spoj­rze­niem Kyle’a, i zerwał się z krze­sła tak gwał­tow­nie, że aż zwa­liło się na pod­łogę.

– Pro­szę pana! – zagrzmiał. – Czym mogę słu­żyć?

Męż­czy­zna pod­sko­czył, sły­sząc ryk wyćwi­czony na polach bitew, i przy­mru­żył nie­pew­nie powieki.

– Ty jesteś wła­ści­cie­lem tego przy­bytku? – zapy­tał po taliań­sku, w dru­gim, nie­ofi­cjal­nym języku archi­pe­lagu.

– Tak jest! Pro­szę chwilkę zacze­kać! – Orjin otarł usta, uwol­nił się od prze­wró­co­nego krze­sła i ruszył w stronę scho­dów. Prze­cho­dząc przez pię­tro ćwi­czeń, ukło­nił się uprzej­mie. – W czym mogę pomóc?

Kyle dopił wino i podą­żył za przy­ja­cie­lem. Zatrzy­mał się u pod­stawy scho­dów, wsparty o poręcz z nie­gła­dzo­nego drewna. Przy­bysz był odziany w naj­mod­niej­szy strój pre­fe­ro­wany przez miej­scową ary­sto­kra­cję: liczne pier­ście­nie na pal­cach oraz grube srebrne łań­cu­chy opa­da­jące na szatę z futrza­nym obszy­ciem i man­kie­tami. Na gło­wie miał kape­lusz z ciem­no­bur­gun­do­wej tka­niny z naszy­tymi pół­sz­la­chet­nymi kamie­niami, a jego twarz ozda­biała pięk­nie przy­strzy­żona kozia bródka. Gła­skał ją, oglą­da­jąc Orjina od stóp do głów i demon­stru­jąc wiel­kie klej­noty w pier­ście­niach.

– Jakie masz refe­ren­cje?

Orjin ponow­nie się pokło­nił. Kyle miał nadzieję, że strój z gar­bo­wa­nych skór nadaje jego przy­ja­cie­lowi odpo­wied­nio srogi i pro­fe­sjo­nalny wygląd.

– Słu­ży­łem w mala­zań­skiej Czwar­tej Armii i osią­gną­łem sto­pień kapi­tana, nim zosta­łem ranny w Bitwie na Rów­ni­nach.

Męż­czy­zna uniósł brwi.

– Naprawdę? Zatem byłeś przy śmierci cesa­rzo­wej?

– Tak, ale nie widzia­łem jej na wła­sne oczy.

– Nie­wielu ją widziało, jak rozu­miem. A jakie wra­że­nie wywarł na tobie ten nowy cesarz, Mal­lick Rel?

Orjin obej­rzał się na Kyle’a i odchrząk­nął.

– Hmm, nie jestem poli­ty­kiem. Ucie­szy­łem się jed­nak, że nie posta­wił w stan oskar­że­nia ofi­ce­rów, któ­rzy zbun­to­wali się prze­ciwko cesa­rzo­wej.

Ponie­waż byłeś jed­nym z nich? – zda­wało się pytać pełne kal­ku­la­cji spoj­rze­nie przy­by­sza.

– No wiesz, on jest Falar­czy­kiem.

– Tak? Nie wie­dzia­łem o tym – odparł Orjin.

– Tak. Powiem ci coś jesz­cze. Wielu z nas by­naj­mniej nie zasko­czyły wie­ści o jego, hmm, awan­sie.

– Skoro tak mówisz.

Męż­czy­zna wzru­szył ze skrę­po­wa­niem ramio­nami pod licz­nymi war­stwami szat.

– Tak czy ina­czej… ile bie­rzesz?

– Pół srebr­nika za godzinę indy­wi­du­al­nych lek­cji.

Kąciki ust przy­by­sza opa­dły.

– To znacz­nie wię­cej, niż się spo­dzie­wa­łem.

– Ach, ale… – Potęż­nie zbu­do­wany męż­czy­zna ski­nął na Kyle’a. – Mogę rów­nież zaofe­ro­wać lek­cje udzie­lane przez mojego towa­rzy­sza, który słu­żył w sław­nej kom­pa­nii najem­ni­ków, Kar­ma­zy­no­wej Gwar­dii.

Szlach­cic spoj­rzał od nie­chce­nia na mło­dzieńca.

– A teraz wyko­rzy­stuje swe umie­jęt­no­ści do łama­nia rąk.

Orjin skrzy­wił się bole­śnie.

– To prawda. Jeśli uznasz, że te lek­cje nie przy­no­szą ci pożytku, zawsze możesz zre­zy­gno­wać.

– One nie są dla mnie. Cho­dzi o mojego syna.

– Rozu­miem? Ile ma lat?

– Wła­ści­wie jest jesz­cze chłop­cem, ale to łobuz. Bra­kuje mu dys­cy­pliny. – Prze­chy­lił głowę i pogła­skał się po koziej bródce. – Wyglą­dasz na kogoś, kto mógłby sobie z nim pora­dzić. – Przy­tak­nął z namy­słem. – Tak. Dzię­kuję. No to do zoba­cze­nia.

Ukło­nił się.

Orjin odwza­jem­nił ukłon.

– Nie mogę się docze­kać, aż go poznam.

Męż­czy­zna wyszedł, a Kyle pod­szedł do Orjina.

– Myślisz, że go jesz­cze zoba­czymy?

– Kto wie?

– Nawet nie popro­sił, żebyś poka­zał mu papiery.

– Być może wie, jak łatwo można pod­ro­bić taki syf.

– Może i tak. – Zer­k­nął z ukosa na przy­ja­ciela. – Pół srebr­nika za godzinę? To sporo. Nie mógł­bym sobie pozwo­lić na twoje usługi.

Męż­czy­zna uśmiech­nął się dra­pież­nie. W jego jasnych jak lód nie­bie­skich oczach poja­wiły się iskierki weso­ło­ści. Przez chwilę wyglą­dał tak, jak za daw­nych cza­sów.

– Spra­wiał wra­że­nie kogoś, kogo na to stać.

Kyle par­sk­nął śmie­chem.

– Zaiste. Zatem do jutra.

– Tak. Posłu­gi­wa­nie się mie­czem i tar­czą.

Kyle cof­nął się o krok i zbył suge­stię mach­nię­ciem ręki.

– Bogo­wie, nie. To nie wymaga żad­nych umie­jęt­no­ści.

– Żad­nych umie­jęt­no­ści! Cóż za igno­ran­cja. Któ­re­goś dnia może cię ona zgu­bić.

– Naj­pierw zała­twię ją nożem.

– Nożem? Nóż jest bez­u­ży­teczny prze­ciwko komuś, kto ma choć kawa­łek zbroi.

Kyle umilkł na moment.

– W takim razie…

Nagle ktoś zapu­kał do drzwi. Kyle zmarsz­czył brwi i otwo­rzył jedno z ich sze­ro­kich skrzy­deł. Stali za nimi trzej męż­czyźni. Byli zwy­czaj­nie ubrani, ale mieli dro­gie mie­cze w falar­skim stylu oraz szty­lety o pro­stych, wąskich klin­gach. Trzech kolej­nych klien­tów! Szara Grzywa naj­wy­raź­niej miał szczę­śliwy dzień. Ski­nął głową do jed­nego z nich.

– Dzień dobry!

Pierw­szy męż­czy­zna, młody ele­gant w zie­lo­nym fil­co­wym kape­lu­szu z sze­ro­kim ron­dem, przyj­rzał się Kyle’owi od stóp do głów, nie pró­bu­jąc ukry­wać dez­apro­baty.

– Ty jesteś tym nowym nauczy­cie­lem walki? – zapy­tał.

– Nie. – Kyle wska­zał dło­nią za sie­bie. – On jest tam.

Odsu­nął się na bok. Trzej męż­czyźni weszli do środka, zosta­wia­jąc drzwi uchy­lone. Ten obo­jętny, pogar­dliwy gest – jakby byli przy­zwy­cza­jeni do tego, że inni otwie­rają przed nimi drzwi i zamy­kają – spra­wił, że zacie­ka­wiony Kyle ruszył ich śla­dem.

***

Zatrzy­mał się u wylotu tunelu pro­wa­dzą­cego na dzie­dzi­niec. Trzej męż­czyźni spo­tkali Orjina przy sto­jaku z bro­nią.

– Ty jesteś nowym nauczy­cie­lem walki, Orji­nem Samar­rem? – zapy­tał ich przy­wódca nie­mal oskar­ży­ciel­skim tonem.

Orjin odwró­cił się i zamru­gał. W cie­niu jego oczy lśniły niczym sza­firy.

– Tak? W czym mogę pomóc? Jeste­ście zain­te­re­so­wani lek­cją?

Trzej męż­czyźni wymie­nili spoj­rze­nia, wykrzy­wia­jąc usta w iro­nicz­nych gry­ma­sach.

– Tak – odpo­wie­dział ten w zie­lo­nym kape­lu­szu, cofa­jąc się i kła­dąc urę­ka­wicz­nioną dłoń na ręko­je­ści mie­cza. – Możesz roz­strzy­gnąć zakład, który zawar­li­śmy we trzech… – Dwaj pozo­stali prze­su­nęli się na boki, zaj­mu­jąc pozy­cje po pra­wej i po lewej stro­nie Orjina. – Cho­dziło o to, czy jaki­kol­wiek cudzo­zie­miec może udzie­lić lek­cji choć zbli­żo­nych do jako­ści, jaką pobło­go­sła­wiono Delanss.

Orjin ski­nął głową ze zro­zu­mie­niem, zdjął drąg ze sto­jaka, uniósł go do oka i popa­trzył na nich wzdłuż drzewca.

– Rozu­miem. Z reguły biorę za lek­cję pół srebr­nika, ale ponie­waż jest was trzech, możemy poroz­ma­wiać o zniżce…

Wark­nęli ze zło­ścią i wycią­gnęli broń. Orjin zaata­ko­wał tego, który stał po jego pra­wej stro­nie, ude­rza­jąc drą­giem w jego prawą dłoń. Męż­czy­zna pisnął i scho­wał rękę pod pachą. Orjin zwró­cił się ku dwóm pozo­sta­łym prze­ciw­ni­kom. Kyle zdjął ze sto­jaka drew­nianą buławę i zaczął nią żon­glo­wać, przy­glą­da­jąc się walce.

Orjin ujął drąg w obie dło­nie i spa­ro­wał ude­rze­nia cien­kich, obu­siecz­nych mie­czy. Jego broń poru­szała się szybko jak bły­ska­wica. Męż­czy­zna w fil­co­wym kape­lu­szu odrzu­cił z wście­kło­ścią miecz i wycią­gnął szty­let. Trzask drąga ude­rza­ją­cego o ostrza poniósł się echem na dzie­dzińcu. Kyle nasłu­chi­wał cha­rak­te­ry­stycz­nego odgłosu żelaza wbi­ja­ją­cego się w drewno, ale do tej pory Orji­nowi uda­wało się unik­nąć tego nie­bez­pie­czeń­stwa. Twarz wal­czą­cego poczer­wie­niała i Kyle prze­stał pod­rzu­cać swój oręż.

Za wcze­śnie. Sta­now­czo za wcze­śnie, by zmę­cze­nie stało się widoczne.

– Oni mają noże – zauwa­żył od nie­chce­nia.

Orjin łyp­nął na niego spode łba. Zaczy­nał sapać. Trzech męż­czyzn tań­czyło wokół niego, a on prze­su­wał się powoli. Kolana miał ugięte, a drąg uno­sił przed sobą.

– W nor­mal­nej sytu­acji żaden z was nie miałby oka­zji mie­rzyć się z prze­ciw­ni­kiem posłu­gu­ją­cym się dwu­ręczną bro­nią… – Jeden z nich rzu­cił się do przodu i drąg tra­fił go w twarz. Napast­nik zato­czył się w bok i Orjin skie­ro­wał uwagę na dwóch pozo­sta­łych. – Taka broń z reguły jest zbyt wolna i nie­po­ręczna, by prze­su­wać ją z jed­nej strony na drugą. Zwinny prze­ciw­nik mógłby…

Ten sam męż­czy­zna rzu­cił się do kolej­nego ataku. Orjin spa­ro­wał jego cios, pochy­lił drąg i tra­fił go w kro­cze. Napast­nik padł na zie­mię jak mario­netka, któ­rej prze­cięto sznurki. Kyle skrzy­wił się.

Po twa­rzy Orjina spły­wał pot. Zwró­cił się ku dowódcy, który uśmiech­nął się, przyj­mu­jąc do wia­do­mo­ści uwagi nauczy­ciela, i natych­miast sko­czył na niego. Orjin spa­ro­wał cios i pochy­lił głowę.

– Tak, tak! – zawo­łał dla zachęty. – Tak wła­śnie się to robi. Prze­suń sztych w bok i przy­go­tuj lewak do zaska­ku­ją­cego ataku!

Kyle chciał ostrzec przy­ja­ciela, ale krzyk zamarł mu w gar­dle, gdy ten z napast­ni­ków, który obe­rwał w rękę, posta­no­wił znowu przy­łą­czyć się do walki i spró­bo­wał zła­pać Orjina od tyłu. To był zdu­mie­wa­jąco lek­ko­myślny manewr. Przy­ja­ciel Kyle’a był o połowę szer­szy w barach niż jaki­kol­wiek inny męż­czy­zna, któ­rego w życiu spo­tkał.

Orjin wzru­szył bar­kami, się­gnął za sie­bie, oto­czył ramie­niem głowę prze­ciw­nika i prze­rzu­cił go sobie przez ramię brzu­chem do góry niczym worek pia­sku.

– Teraz masz prze­wagę – powie­dział męż­czyź­nie w fil­co­wym kape­lu­szu. – Jed­no­ręki prze­ciw­nik!

Ten nie wahał się ani chwili. Szu­rał butami po pia­sku, uchy­lał się i pró­bo­wał fint, tań­cząc wokół poru­sza­ją­cego się ocię­żale Orjina. Kyle odbił się kop­nia­kiem od ściany.

Cho­lera! Naprawdę tego spró­buje!

Miecz zadra­pał powierzch­nię drąga i odsu­nął go na bok. Męż­czy­zna pod­szedł bli­żej i ude­rzył lewa­kiem, ale Orjin odwró­cił się bły­ska­wicz­nie, pozwa­la­jąc, by ostrze dra­snęło mu lekko bok. Nogi i buty czło­wieka, któ­rego prze­rzu­cił sobie przez ramię, ude­rzyły z wielką siłą jego towa­rzy­sza, który pole­ciał gwał­tow­nie w bok. Orjin zarzu­cił go na pierw­szego z napast­ni­ków i zatrzy­mał się, dysząc ciężko. Dotknął ostroż­nie boku i skrzy­wił się bole­śnie.

– Nauczka brzmi tak, że powin­ni­ście wszy­scy zaata­ko­wać razem, bez względu na ryzyko.

Kyle zauwa­żył, że klatka pier­siowa jego przy­ja­ciela poru­sza się ciężko. Już się zdy­szał? Nie­do­brze. Bar­dzo nie­do­brze. Odło­żył buławę na miej­sce.

Gdy przy­wódca spró­bo­wał się pod­nieść, Orjin posta­wił obutą stopę na jego ple­cach i skie­ro­wał męż­czy­znę kop­nia­kiem w głąb tunelu.

– Wziął­bym od was pie­nią­dze, ale podej­rze­wam, że nie jeste­ście w sta­nie cze­go­kol­wiek się nauczyć.

Wszy­scy zebrali broń i ruszyli ku wyj­ściu. Kyle pokło­nił się im, gdy prze­cho­dzili obok.

– Czci­godni pano­wie! – rzekł, ale oni tylko łypali na niego ze zło­ścią i mam­ro­tali prze­kleń­stwa pod nosem. Pod­szedł do otrze­pu­ją­cego ubra­nie Orjina.

– Już się zdy­sza­łeś…

Przy­ja­ciel zer­k­nął na niego ze zło­ścią.

– Dawno nie wal­czy­łem. – Zna­lazł szmatę i wytarł nią sobie twarz.

– Taka drobna potyczka nie powinna…

– Prze­stań.

Kyle uniósł brwi.

W dodatku zro­bił się ner­wowy.

– Przyjdę jutro po połu­dniu na tę lek­cję mie­cza i tar­czy. Mam wło­żyć pełną zbroję? Jak sądzisz?

Orjin skrzy­wił się ze zło­ścią.

– Bar­dzo zabawne. A teraz zjeż­dżaj stąd. Muszę posprzą­tać.

Kyle zasa­lu­to­wał i odszedł.

Ale mówił poważ­nie.

***

W mrocz­nym zaułku odle­głym o kilka prze­cznic młody zbir trzy­ma­jący w dłoni zie­lony fil­cowy kape­lusz uniósł jedwabną chustkę do krwa­wią­cego nosa i ust, po czym spoj­rzał na noszą­cego obszyty futrem strój oraz grube srebrne łań­cu­chy delan­syj­skiego szlach­cica. Ten uniósł upier­ście­nioną dłoń, prze­su­nął głowę mło­dzieńca w bok, przyj­rzał się jego policz­kowi i cmok­nął cicho.

– Widzę, że rze­czy­wi­ście sobie z tobą pora­dził…

– Ojcze!

– Jak myślisz? Czy to on?

– Na pewno. Uniósł Donasa jak małe dziecko.

– Bar­dzo dobrze. Wyślę wia­do­mość. Na razie wynaj­mij ludzi, żeby mieli oko na szkołę.

Mło­dzie­niec pokło­nił się ojcu.

– Tylko bez zemsty! Żad­nych kusz w nocy czy noży na tar­go­wi­sku. Chcą go dostać żywego.

Mło­dzie­niec wzniósł oczy ku niebu.

– Tak, ojcze.

Szlach­cic pogła­skał się po upstrzo­nej siwi­zną bródce i spoj­rzał na syna.

– Muszę przy­znać, że zaim­po­no­wało mi jego opa­no­wa­nie. Zała­twił cię, nie łamiąc ani jed­nej kości. Wyka­zał wielką cier­pli­wość w obli­czu skan­da­licz­nej znie­wagi.

– Ojcze!

Pierw­szy rok rzą­dów cesa­rza Mal­licka Rela „Miło­sier­nego” (1167 rok Snu Pożogi) Sub­kon­ty­nent Stra­tem

O świ­cie Kuhn Eshen, zwany Kuh­nem „Nosem”, kapi­tan kata­kań­skiego statku kupiec­kiego Zyskowne Wie­ści, zarzu­cił kotwicę nie­opo­dal mia­steczka Thick­ton i przez cały ranek cze­kał z nie­po­ko­jem, by się prze­ko­nać, czy opo­wie­ści o tym, że zie­mie Stra­temu znowu otwo­rzyły się przed świa­tem zewnętrz­nym, mówią prawdę.

Z upły­wem godzin do portu jak zwy­kle wpły­wały małe łodzie ofe­ru­jące na sprze­daż świeże owoce, chleb, ryby oraz świ­nie. W zim­nej wodzie pły­wali chłopcy i dziew­częta, pro­po­nu­jący człon­kom załóg, że zapro­wa­dzą ich do pen­sjo­na­tów bądź bur­deli albo podejmą się roli prze­wod­ni­ków i opro­wa­dzą ich po mia­steczku. Wszystko tu suge­ro­wało zwięk­szoną otwar­tość na han­del. W połu­dnie poja­wiły się więk­sze łodzie, mające na pokła­dach agen­tów kupiec­kich. Tych Kuhn przy­wi­tał oso­bi­ście. Pozwo­lił im skosz­to­wać styg­giij­skiego likieru, który tu przy­wiózł, i poka­zał bele jas­sań­skiego sukna. Wysłu­chali z led­wie skry­waną eks­cy­ta­cją przy­wie­zio­nych przez niego wie­ści z Korelu. Pocho­dziły one zaled­wie sprzed kilku tygo­dni, pod­czas gdy z reguły wia­do­mo­ści potrze­bo­wały dwóch albo trzech mie­sięcy, by dotrzeć do tej czę­ści izo­lo­wa­nego Morza Dzwo­necz­ków.

Jedyna pośród agen­tów kupiec­kich kobieta zasko­czyła jed­nak Kuhna. Obser­wo­wał ją z uwagą. Opie­rała się o burtę, sto­jąc z dala od pozo­sta­łych. Wdziała ciemny skó­rzany strój, do pasa przy­tro­czyła miecz, a dłu­gie, kasz­ta­nowe włosy spięła jaskra­wo­zie­loną klamrą z szyl­kretu. Przy­po­mi­nała nie­mal kogoś w rodzaju ofi­cera. Nie oka­zała zain­te­re­so­wa­nia towa­rami ofe­ro­wa­nymi przez Kuhna. Obser­wo­wała tylko jego ludzi, gapią­cych się na gęsto poro­śnięty drze­wami brzeg. Na Korel docie­rały jedy­nie nie­liczne, znie­kształ­cone opo­wie­ści doty­czące wyda­rzeń na zie­miach połu­dnio­wego sąsiada. Podobno zgraja najem­ni­ków wywal­czyła tam dla sie­bie pry­watne kró­le­stwo. To było dawno temu, ale Kuhn zasta­na­wiał się, czy kobieta może być jedną z nich.

Oka­zaw­szy zain­te­re­so­wa­nie sto­pami desko­wymi miej­sco­wego drewna, gar­bo­wa­nymi skó­rami oraz futrami, poświę­cił sporo czasu na prze­ka­zy­wa­nie wia­do­mo­ści z Korelu. Ota­cza­jący go krąg miej­sco­wych z uwagą słu­chał wszyst­kich jego słów – praw­dzi­wych czy nie. Gdy opo­wia­dał o Sztor­mo­wym Murze, słu­cha­cze nagle umil­kli. Wszy­scy skie­ro­wali spoj­rze­nia za jego plecy. Odwró­cił się.

Kobieta w skó­rza­nym stroju zatrzy­mała się tuż za nim. Przy­glą­dała mu się z uwagą, uno­sząc pod­bró­dek.

– Prze­pra­szam… – wyją­kał.

– Pyta­łam o to… o czym mówi­łeś.

– To tylko naj­now­sze wie­ści ze Sztor­mo­wego Muru, czci­godna pani. Kim jesteś?

– Repre­zen­tuję guber­na­tora tej pro­win­cji. Stra­tem­skiej pro­win­cji Przy­stań.

– Guber­na­tora? Naprawdę? – Kuhn zer­k­nął na pobli­skiego agenta, który poki­wał z powagą głową. Intry­gu­jące. Te wie­ści mogą być wiele warte w nie­któ­rych por­tach Korelu. – A jak się nazywa ten guber­na­tor?

Gdy pode­szła bli­żej, zauwa­żył wysoko na jej lewej piersi ozdobę przed­sta­wia­jącą smoka albo węża wyku­tego w sre­brze.

Unio­sła jeden koniu­szek wąskich ust w nie­malże okrut­nym uśmieszku.

– Ty pierw­szy.

Ach, więc tak chcesz to roze­grać? Kuhn wzru­szył ramio­nami i wsparł przed­ra­miona na relingu.

– Oczy­wi­ście, pani. Moje wie­ści nic nie kosz­tują. To chyba naj­waż­niej­szy powód, dla któ­rego kupcy wszę­dzie są mile widziani. Mówi­łem o Sztor­mo­wym Murze. No wiesz, sze­regi Wybra­nych się prze­rze­dziły, ale w ostat­nim roku na Murze poja­wił się nowy obrońca. Korel­rij­czycy cią­gle opo­wia­dają o jego czy­nach. Mówią na niego Krata. To dziwne imię.

Wzdry­gnął się, ujrzaw­szy reak­cję kobiety. Pobla­dła nagle i unio­sła dłoń, jakby chciała zaci­snąć ją na gar­dle Kuhna, ale ku jego uldze pochwy­ciła tylko powie­trze.

– Krata – wysy­czała tonem bli­skim bojaźni, a potem prze­sko­czyła przez reling i zsu­nęła się na dół po linie, posłu­gu­jąc się tylko rękami. Wylą­do­wała nie­zbyt pew­nie w łodzi i natych­miast kazała odpły­wać. Nawet sama zła­pała za wio­sła i musku­larni wio­śla­rze tylko z tru­dem mogli jej dorów­nać.

Kuhn przy­pa­try­wał się temu ze zdzi­wie­niem, dra­piąc się po skó­rze głowy.

– Kto to był, na Bło­go­sła­wioną Panią?

– Janeth, straż­niczka mia­sta.

– Straż­niczka? Co zna­czy ten tytuł? Czy to wasza wład­czyni?

Agent pokrę­cił głową.

– Nie, szla­chetny panie. Mamy swoją radę. Janeth tylko pil­nuje prze­strze­ga­nia praw. Jej ludzie strzegą wybrzeża. Aresz­tują zło­dziei i mor­der­ców. Co prawda, od dawna nie mie­li­śmy tu mor­der­stwa. – Agent skrzy­żo­wał ramiona na relingu, wyraź­nie zain­te­re­so­wany tema­tem. – Nie­dawno poja­wili się tu łupieżcy z sąsied­niej Kobyły. Napa­dają na nas od czasu do czasu. Prze­pę­dziła ich ze swo­imi ludźmi.

Kuhn spoj­rzał na odda­la­jącą się łódź. Prze­pę­dzili koby­lań­skich łupież­ców? Ilu miała tych ludzi? Strze­że­nie prawa i ochrona. Pra­cuje dla tego samo­zwań­czego guber­na­tora. Czy to król pod inną nazwą? Te wie­ści o sen­nym dotąd połu­dnio­wym sąsie­dzie z pew­no­ścią zain­te­re­sują Korel­rij­ską Radę Wybra­nych.

– A jak się nazywa ten guber­na­tor pro­win­cji?

Agent wzru­szył ukry­tymi pod gru­bym skó­rza­nym stro­jem ramio­nami.

– Sły­sza­łem kie­dyś, jak mówili na niego Blues. My nazy­wamy go lor­dem guber­na­to­rem. Mieszka w sta­rym for­cie o nazwie Przy­stań. Dawno go tu nie widziano. Zresztą nawet gdy­bym go zoba­czył, i tak bym go nie poznał.

Na razie wystar­czy.

Kuhn uśmiech­nął się i pokle­pał agenta po ramie­niu.

– Dzię­kuję. Spo­tkamy się wie­czo­rem?

– Z pew­no­ścią. „U Esty”. To miej­sce jest bar­dzo czy­ste. Naj­lep­sze. Prze­ko­nasz się.

Naj­lep­sze? Przy­ja­cielu, bar­dzo wąt­pię, by to błot­ni­ste zadu­pie mogło kon­ku­ro­wać z atrak­cjami, jakie mają do zaofe­ro­wa­nia legen­darne lokale, jakimi mogą się pochwa­lić Danig w Kra­dzieży albo Heban w Styggu.

Księga I

Księga I

Morze

Tak zwane „imperium” malazańskie…

Tak zwane „impe­rium” mala­zań­skie zaczęło się jako talas­so­kra­cja, czyli mocar­stwo mor­skie. Ten bar­dzo istotny fakt czę­sto się prze­ocza w pozba­wio­nej god­no­ści pisa­ni­nie uczo­nych sta­ra­ją­cych się zde­fi­nio­wać i okre­ślić wcze­sne etapy impe­rial­nej histo­rii. Eks­pan­sja Mala­zań­czy­ków z pew­no­ścią prze­bie­gała w spo­sób typowy dla mocar­stwa mor­skiego i to wła­śnie miało klu­czowe zna­cze­nie dla jego wcze­snych suk­ce­sów, a także jed­nej z wcze­snych pora­żek, nie­roz­trop­nego najazdu na archi­pe­lag i sub­kon­ty­nent znany jako Pięść, Korel, a także Prze­klęty przez Sztormy. Korel rów­nież był wielką mor­ską potęgą, choć pozba­wioną skłon­no­ści do eks­pan­sji. A pod koniec to wła­śnie morze raz na zawsze poło­żyło kres dzia­ła­niom wojen­nym.

Kam­pa­nie impe­rialne (Oku­pa­cja Korelu) Tom II Pięść Imry­gyn Tal­lo­bant

Rozdział I

Roz­dział I

Czym jest sta­rzec, jeśli nie stertą więd­ną­cych liści?

Mądrość sta­ro­żyt­nych Kre­shen Reel, kom­pi­la­tor

Rok 33. oku­pa­cji mala­zań­skiej Korel­rij­ski rok 4178 e.M. Na pół­noc od Elri, Wyspa Korel

Biurko lorda pro­tek­tora Sztor­mo­wego Muru zbu­do­wano z desek pocho­dzą­cych z wraku koby­lań­skiej galery wojen­nej. Wróg, Jeźdźcy Sztormu, zdo­był ją i wyko­rzy­stał w pró­bie sta­ra­no­wa­nia muru. To był jeden z ich naj­le­piej zapla­no­wa­nych ata­ków w ostat­nim stu­le­ciu. Ponad trzy­dzie­stu Wybra­nych oddało życie, by zamknąć wyłom, i zostało świę­tymi męczen­ni­kami. Ówcze­sny lord pro­tek­tor, jeden z nie­licz­nych nie-Korel­rij­czy­ków, jacy kie­dy­kol­wiek pia­sto­wali ten czci­godny urząd, naka­zał zro­bić to biurko, by przy­po­mi­nało jego następ­com, że choć Jeźdźcy Sztormu przez stu­le­cia ata­ko­wali Mur, sto­su­jąc cią­gle tę samą, prze­wi­dy­walną tak­tykę, ni­gdy nie wolno ich lek­ce­wa­żyć.

Lord pro­tek­tor Hiam, obec­nie pia­stu­jący naj­wyż­szy urząd na sub­kon­ty­nen­cie, ostatni z nie­prze­rwa­nej linii zaczy­na­ją­cej się od pierw­szego lorda pro­tek­tora, legen­dar­nego Zało­ży­ciela Temal-Esha, prze­su­nął dło­nią po cie­płym, gład­kim bla­cie biurka, myśląc o tym aż nazbyt aktu­al­nym prze­ka­zie z prze­szło­ści. W szczy­to­wym momen­cie ataku Jeźdź­ców rogi blatu pokrył szron, jakby drewno przy­po­mniało sobie, w jak pod­stęp­nym celu kie­dyś je wyko­rzy­stano. To była jedna z naj­bar­dziej nie­bez­piecz­nych chwil w całej histo­rii Sztor­mo­wego Muru, ale przy­naj­mniej zagro­że­nie przy­cho­dziło z zewnątrz. Hiam z chę­cią zamie­niłby na nie to, przed któ­rym stał obec­nie.

Uniósł wzrok i zoba­czył, że jego adiu­tant, mar­sza­łek sztabu Shool, cze­kał cier­pli­wie przez cały czas, gdy on zato­pił się w myślach. Odchrząk­nął.

– Jak rozu­miem, pro­gnozy naboru na­dal spa­dają, Shool.

Adiu­tant na jed­nym przed­ra­mie­niu trzy­mał hełm, a przez dru­gie prze­rzu­cił sobie ciem­no­la­zu­rowy płaszcz. Pokło­nił się, usiadł i poło­żył pro­sty hełm na pod­ło­dze.

– Tak, lor­dzie pro­tek­to­rze.

– Jeśli uwzględ­nić przej­ścia w stan spo­czynku, straty w ludziach i zwy­kłe zuży­cie, w jakiej sytu­acji postawi nas to jesie­nią?

– W jesz­cze gor­szej niż w poprzed­nim roku.

A w poprzed­nim była gor­sza niż w tym, który był przed nim. Ten wyraźny trend zapo­wia­dał nie­unik­nioną totalną kata­strofę każ­demu, kto chciałby eks­tra­po­lo­wać go na przy­szłość. Ale Hiam nie miał zamiaru tego robić. Pani, ich Obroń­czyni, ocali ich jak zawsze. Wie­dział, że powszech­nie uważa się, iż spad­kowi liczby Wybra­nych winni są mala­zań­scy najeźdźcy. Nie pró­bo­wał wyper­swa­do­wać ludziom tego prze­ko­na­nia, wła­śnie dla­tego, że wie­dział, iż ten trend zaczął się na długo przed przy­by­ciem Mala­zań­czy­ków.

Pod­szedł do szcze­liny okna wycho­dzą­cego na naj­dłuż­szy i naj­po­tęż­niej­szy odci­nek cią­gną­cego się przez wiele mil Sztor­mo­wego Muru. Szara, spo­kojna tafla Morza Sztor­mów lśniła w bla­sku słońca. Ile razy stał w tym miej­scu i zasta­na­wiał się, co kryje się pod tą powierzch­nią? Czy nie­przy­ja­ciel w tej chwili rów­nież ich obser­wo­wał? A może po porażce wyco­fy­wał się do jakichś nie­wy­obra­żal­nych głębi bądź jaskiń, żeby prze­spać wie­lo­mie­sięczną prze­rwę? Nikt tego nie wie­dział, choć poeci i min­strele snuli roz­ma­ite spe­ku­la­cje w swych nie­zli­czo­nych roman­tycz­nych bal­la­dach i epo­sach.

Z pomocą Pani być może uda mu się także raz na zawsze uni­ce­stwić Jeźdź­ców.

Odwró­cił się od wąskiej szpary w gru­bym na dłu­gość ramie­nia Murze.

– Potrze­bu­jemy wię­cej pospo­li­tego rusze­nia z pro­win­cji, Shool. Naci­skaj na nich mocno. Przy­po­mnij Jas­stoń­czy­kom i Styg­gij­czy­kom o ich obo­wiąz­kach.

Shool pod­niósł hełm i zaczął obra­cać go w dło­niach, przy­glą­da­jąc się zabar­wio­nej na nie­bie­sko skó­rze i srebr­nemu gra­we­run­kowi Wybra­nego Sztor­mo­wego Gwar­dzi­sty.

– Spo­dzie­wasz się, że nowy mala­zań­ski cesarz zarzą­dzi ofen­sywę?

– Spo­dzie­wam się ofen­sywy, Shool – odparł ze spo­ko­jem Hiam. – Ale nie ze strony Mala­zań­czy­ków.

Hełm znie­ru­cho­miał w dło­niach adiu­tanta. Shool opu­ścił głowę w geście posłu­szeń­stwa.

– Wybacz, lor­dzie pro­tek­to­rze.

Hiam zdjął z haka przy oknie gruby weł­niany płaszcz, który nosił przez cały rok – zarówno gdy dęły mroźne wichry, jak i kiedy nad­cho­dziły let­nie upały.

– Pój­dziemy?

Shool wstał pośpiesz­nie i ski­nął głową.

– Tak jest, lor­dzie pro­tek­to­rze.

***

Wyszli z głów­nego don­żonu na sze­roki na pięć­dzie­siąt kro­ków, tar­gany wia­trem szczyt muru, miej­sce zbió­rek żoł­nie­rzy. Bli­żej morza znaj­do­wał się drugi, węż­szy mur, pełen kamien­nych kla­tek scho­do­wych i zwień­czony chod­ni­kiem oraz zewnętrz­nymi machi­ku­łami. Szare gra­ni­towe bloki, z któ­rych zbu­do­wano mur, lśniły po nie­daw­nym desz­czu, a w kału­żach odbi­jało się zachmu­rzone niebo.

Mala­zań­czycy tylko odwra­cają naszą uwagę od praw­dzi­wego obo­wiązku, jaki speł­niamy zgod­nie z boskim naka­zem, pomy­ślał Hiam. Wielu ludziom zbyt­nio zaim­po­no­wały suk­cesy odnie­sione przez Impe­rium w innych miej­scach. Oni jed­nak nie byli zapchlo­nymi bar­ba­rzyń­cami, zdu­mie­wa­ją­cymi się tajem­nicą zor­ga­ni­zo­wa­nej pie­choty, ani deka­denc­kimi miesz­czu­chami, któ­rych można było zastra­szyć bądź prze­ku­pić. Byli Sztor­mo­wymi Gwar­dzi­stami, Wybra­nymi. Bro­nili wszyst­kich krain przed ich naj­więk­szym wro­giem.

Nikt nie zdoła ich poko­nać. Abso­lut­nie nikt.

Wybrany spo­tkał ich tuż za drzwiami. Miał na sobie gruby ciem­no­nie­bie­ski płaszcz będący ich nie­ofi­cjal­nym mun­du­rem. Na gło­wie nosił hełm z kitą, a w dłoni dzier­żył włócz­nię o sze­ro­kim gro­cie. To był mar­sza­łek muru i kwa­ter­mistrz, Quint z Kra­dzieży. Pokło­nił się Hia­mowi, a na jego ciem­nej, nazna­czo­nej bli­zną twa­rzy poja­wił się srogi gry­mas. Lord pro­tek­tor pamię­tał, że tak wygląda jego uśmiech, i ski­nął głową w odpo­wie­dzi.

Roz­po­częli inspek­cję. Hiam nie mógł prze­oczyć nie­po­ko­ją­cych szcze­gó­łów, choć powstrzy­my­wał się od komen­ta­rzy. Popę­kane stop­nie w kiep­skim sta­nie, podarte kosze, które powinno się zastą­pić nowymi, cienka, wytarta lina, mająca już za sobą naj­lep­sze lata, wystrzę­piony płaszcz Quinta i jego zno­szone san­dały. Wszyst­kie te pro­blemy mogłyby roz­wią­zać ade­kwatne fun­du­sze, ale pie­nią­dze, jakie dosta­wali dzięki try­bu­tom, podat­kom oraz skład­kom, w cało­ści wyda­wano na zdo­by­cie żoł­nie­rzy na wszel­kie moż­liwe spo­soby.

A wpływy z try­bu­tów i podat­ków spa­dały, zwłasz­cza od chwili, gdy poja­wili się najeźdźcy. Mala­zań­czycy dodali śmia­ło­ści peł­nym resen­ty­men­tów sąsia­dom, takim jak Jas­ston i Stygg, któ­rzy byli teraz gotowi zapo­mnieć o obo­wią­zu­ją­cych od stu­leci trak­ta­tach oraz umo­wach.

– Jak idą naprawy, mar­szałku? – zapy­tał Hiam.

Nazna­czona bli­zną – pamiątką po wyszczer­bio­nym mie­czu Jeźdźca – twarz Quinta wykrzy­wiła się jesz­cze bar­dziej. Poru­szył ukry­tymi pod płasz­czem rękami, przy­ci­ska­jąc do sie­bie drzewce włóczni.

– Ci robot­nicy są powolni jak wybredne kurwy w bur­delu.

Hiam nie zdo­łał się powstrzy­mać przed iro­nicz­nym uśmiesz­kiem. Quint zasły­nął jako naj­strasz­liw­szy ze Sztor­mo­wych Gwar­dzi­stów. Znali się już od chwili wstą­pie­nia do Gwar­dii, choć Quint był tu wcze­śniej od niego.

– To nie są ochot­nicy, jak za daw­nych lat.

W prze­ci­wień­stwie do nas.

Mar­sza­łek ogra­ni­czył się do potwier­dza­ją­cego chrząk­nię­cia. Nikt inny nie pozwo­liłby sobie na coś takiego pod­czas roz­mowy z lor­dem pro­tek­to­rem.

– Gdyby pra­co­wali choć z ułam­kiem zapału, z jakim się skarżą, wszystko już dawno byłoby zro­bione. Powi­nie­neś ich posłu­chać, Hiam. Mówią, że zimą pra­cują wystar­cza­jąco ciężko, by nie musieć latem zasu­wać w bry­ga­dach remon­to­wych. Ale żaden z nich ni­gdy nie sta­nął na szczy­cie muru. Musimy pole­gać raczej na cudzo­ziem­skich robot­ni­kach niż na rodo­wi­tych Korel­rij­czy­kach. To cho­lerny skan­dal. Wcale bym się nie zdzi­wił… – Ucichł, a po chwili par­sk­nął ochry­płym śmie­chem. – Ale kiedy zaczyna sypać śnieg, śpie­wają inną pio­senkę, czyż nie tak, Hiam?

Lord pro­tek­tor zauwa­żył, że Quint gapi się na wstrzą­śniętą minę Sho­ola. Tak, stary przy­ja­cielu, nie jeste­śmy sami. Chcia­łeś powie­dzieć, że wcale byś się nie zdzi­wił, gdyby Nasza Pani odwró­ciła się od nas z powodu naszych grze­chów, mam rację? Sta­li­śmy się sta­rymi psami narze­ka­ją­cymi na upa­dek oby­cza­jów, jak nasi instruk­to­rzy i prze­ło­żeni przed nami.

Hiam zatrzy­mał się i ski­nął głową do Sho­ola.

– Wystar­czy. Spi­sami zaj­miemy się jutro.

– Tak jest, lor­dzie pro­tek­to­rze – odparł adiu­tant, kła­nia­jąc się.

Quint odpro­wa­dził go wzro­kiem.

– Minęło sta­now­czo za mało czasu, odkąd odsta­wiono go od cycka – poskar­żył się.

– Swoje już odsłu­żył – mruk­nął Hiam. – Odpo­wiedz mi szcze­rze, kwa­ter­mi­strzu. Bez swych zwy­kłych wykrę­tów.

– Wszystko się spier­do­liło i tyle. Jeste­śmy spóź­nieni na wszyst­kich odcin­kach. Na wschód od Vor jest szcze­lina w obli­cówce tak sze­roka, że mógłby się w niej posu­wać doro­sły męż­czy­zna. Ale… – odsło­nił krzywe, pożół­kłe zęby – …to samo można by powie­dzieć o pew­nej kobie­cie, którą pozna­łem w Jouri­la­nie.

– A co z inży­nie­rem Sti­min­sem?

Quint prych­nął z iry­ta­cją.

– Coś ci opo­wiem o naczel­nym inży­nie­rze Sti­min­sie. W zeszłym tygo­dniu zapro­wa­dził mnie do pod­stawy muru za piątą wieżą na pół­noc od Sztormu i poka­zał mi krętą smużkę pia­sku bie­gnącą mię­dzy kamie­niami. Wyrywa sobie włosy z głowy z powodu wyschnię­tego stru­myka, pod­czas gdy ja nie mogę zna­leźć kamie­nia­rzy, któ­rzy wypeł­ni­liby luki.

– Boi się o fun­da­menty.

– Nie chrzań. Mur jest masywny jak góra. Nie może się zawa­lić. Zresztą to tylko pozy­cja, któ­rej możemy bro­nić. Ważni są ci, któ­rzy na nim stoją. Potrze­bu­jemy ich wię­cej.

– Niech Pani pobło­go­sławi twoje słowa, Quint. Co z naj­now­szym nabo­rem? Jak sobie radzą?

– Tyle z nich pożytku, co z eunu­chów i kraw­co­wych. Ale nauczymy ich, czego trzeba. Jak zwy­kle odrzuty z wię­zień Kata­kanu i Kra­dzieży nie są warte żyw­no­ści, którą dla nich kupu­jemy, ale dour­kań­ski i jouri­lań­ski kon­tyn­gent są w porządku. Z Kobyły przy­słano nam mala­zań­skich jeń­ców. Mamy nawet tro­chę dłuż­ni­ków z Rool. Naj­wy­raź­niej Mala­zań­czycy na­dal na to pozwa­lają.

– Jestem pewien, że dostają działkę. Jeśli już o nich mowa, to jak sobie radzi nasz obrońca?

– Nie możemy liczyć, że wytrzyma kolejny sezon. Pra­gnie śmierci. Widzia­łem już takie przy­padki.

– To fatal­nie. Doko­nał zdu­mie­wa­ją­cych czy­nów.

– To prawda. Ale śmieje się jak sza­le­niec za każ­dym razem, gdy nazy­wamy go Mala­zań­czy­kiem.

Hiam poki­wał z namy­słem głową, słu­cha­jąc dobie­ga­ją­cych z wia­trem meta­licz­nych odgło­sów młot­ków ude­rza­ją­cych w kamień, nawo­ły­wań bry­ga­dzi­stów oraz cichego rytmu jesien­nych fal ude­rza­ją­cych o brzeg. Ramiona pociły mu się pod gru­bym płasz­czem.

– Zna­ko­mi­cie, kwa­ter­mi­strzu. Nie będę ci już dłu­żej prze­szka­dzał w pracy.

Quint prze­chy­lił podejrz­li­wie głowę.

– Dokąd się wybie­rasz?

– Spró­buję zna­leźć naszego naczel­nego inży­niera.

– Ha! Na pewno opadł na ręce i kolana i obwą­chuje nasze fun­da­menty jak pies.

– Rób swoje, mar­szałku muru, i nie wchodź w drogę naczel­nemu inży­nie­rowi.

– Z przy­jem­no­ścią.

***

Lord pro­tek­tor zdo­łał wytro­pić naczel­nego inży­niera Sti­minsa dopiero póź­nym popo­łu­dniem. Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­niami Quinta obwą­chi­wał pod­stawę muru. Do tego czasu Hiam pozy­skał już eskortę – dwoje wete­ra­nów, Stalla z Korelu i solidną Evessę z Jouri­lanu. Wielu podej­rze­wało, że w żyłach kobiety pły­nie wię­cej niż kro­pelka sta­rej krwi. Przy­byli tu na pole­ce­nie Quinta, który powie­dział im, że nie ucho­dzi, by lord pro­tek­tor łaził sam po murze, nie mając straż­ni­ków. Hiam nie wspo­mniał nic o tym, że kwa­ter­mistrz postą­pił rów­nie nie­sto­sow­nie, pozwa­la­jąc na to naczel­nemu inży­nie­rowi.

Usły­szał Sti­minsa na długo przed tym, nim go zoba­czył. Stał wśród wiel­kich, zwa­lo­nych gła­zów na stoku po tyl­nej stro­nie muru.

– Jesteś naprawdę piękny – mru­czał stary inży­nier. Hiam nie musiał się zasta­na­wiać, do czego prze­ma­wia inży­nier. – Naprawdę bar­dzo piękny.

Stall i Evessa, któ­rzy szli za nim, postu­ku­jąc włócz­niami, wymie­nili spoj­rze­nia, a potem wznie­śli oczy ku niebu.

Hiam zadał sobie pyta­nie, czy pod­krada się do papugi.

Wresz­cie okrą­żyli wysoki głaz i zoba­czył naczel­nego inży­niera. Sti­mins opadł na czwo­raki przed szcze­liną. Wyglą­dał jak blady pająk szu­ka­jący w niej poży­wie­nia.

– Naczelny inży­nie­rze… – zaczął lord pro­tek­tor.

Męż­czy­zna pode­rwał się nagle i obrzu­cił go krót­ko­wzrocz­nym spoj­rze­niem spod bia­łych, krza­cza­stych brwi.

– Kto mówi? Kto?

– Jestem Hiam, Sti­mins.

– Aha, młody Hiam. Co tu robisz, w imię Pani?

– Szu­kam cię – odpo­wie­dział cierp­kim tonem lord pro­tek­tor.

– Tak? A po co?

Hiam obej­rzał się na straż­ni­ków, naka­zu­jąc im się odda­lić. Posłu­chali go i oparli się o głazy, krzy­żu­jąc ramiona na drzew­cach włóczni.

– Twój raport.

Inży­nier bawił się kamy­kami, które trzy­mał w dłoni, obra­ca­jąc je bez końca.

– Raport? Jaki raport?

Lord pro­tek­tor ude­rzył otwartą dło­nią w szorstką, roz­grzaną powierzch­nię głazu, pokrytą bia­łymi smu­gami wyschnię­tego pta­siego guana oraz zie­lo­nymi i poma­rań­czo­wymi pla­mami poro­stów.

– Twój raport o sta­nie muru!

– Ach, ten raport. Nie jest jesz­cze ukoń­czony. Muszę dokład­niej zba­dać sprawę.

– To samo powie­dzia­łeś mi w zeszłym roku. I dwa lata temu.

Śnież­no­białe brwi unio­sły się wysoko. Załza­wione jasno­nie­bie­skie oczy wpa­try­wały się w lorda pro­tek­tora.

– Naprawdę? Sam widzisz.

– Z całym sza­cun­kiem, naczelny inży­nie­rze, nie mamy już czasu na takie luk­susy jak koń­cze­nie rapor­tów. Będzie nam musiało wystar­czyć to, co stwo­rzy­łeś do tej pory.

Sti­mins pocią­gnął z dez­apro­batą nosem.

– Na tym wła­śnie polega pro­blem z mło­dym poko­le­niem. Bra­kuje wam cier­pli­wo­ści, żeby wyko­nać robotę, jak należy. Dla­tego wszystko pędzi w Otchłań na uszko­dzo­nym wozie.

Hiam skrzy­żo­wał ręce na piersi, roz­chy­la­jąc płaszcz, by odsło­nić musku­larne, nazna­czone bli­znami przed­ra­miona. Na zarę­ka­wiach z brązu i gar­bo­wa­nej skóry pełno było głę­bo­kich bruzd i zadra­pań. Naczelny inży­nier wycią­gnął kości­stą dłoń. Zaci­skał ją mocno, aż knyk­cie zazna­czały się wyraź­nie. Hiam pod­su­nął mu swoją, otwartą. Spa­dły na nią dwa kamyki.

– Oto mój raport – oznaj­mił Sti­mins.

Zasko­czony lord pro­tek­tor przyj­rzał się kamy­kom. Ujął po jed­nym w obie dło­nie i prze­ko­nał się, że pasują do sie­bie dosko­nale. Były dwiema poło­wami tego samego kawałka.

– Co to ma być? Pęk­nięty kamień?

– Roz­po­ło­wiony przez nisz­czące zimno, lor­dzie pro­tek­to­rze.

Hiam spoj­rzał na niego ze zdzi­wie­niem.

– Zimno? Jak coś takiego może być moż­liwe?

Sti­mins uniósł rękę, pro­sząc go o cier­pli­wość.

– Pozwól, że się popra­wię. Przez szron. Wil­goć, która nagle zamar­zła. Gwał­tow­nie.

Hiam pomy­ślał o becz­kach wody porzu­co­nych pod­czas naj­groź­niej­szych ata­ków. Nie­które z nich eks­plo­do­wały od dotyku magii Jeźdź­ców.

– Rozu­miem… chyba.

– Na całej dłu­go­ści muru wil­goć co roku zama­rza, a potem top­nieje – kon­ty­nu­ował Sti­mins gło­sem, który nabrał roz­ma­rzo­nego brzmie­nia. – Ale to nie są powolne, łagodne pro­cesy natury, lecz nie­na­tu­ralna pięść Jeźdź­ców, ude­rza­jąca każ­dej zimy. Roz­bi­ja­jąca mur na frag­menty.

– Ile… – Hiam odkaszl­nął, żeby prze­czy­ścić sobie gar­dło. – Ile czasu nam zostało?

Stary inży­nier wzru­szył ramio­nami z iry­tu­jącą obo­jęt­no­ścią. Jego twarz na­dal była pozba­wiona wyrazu.

– Kto wie? Może sto lat, a może tylko jeden rok.

Sta­ra­jąc się nie stra­cić pano­wa­nia nad sobą, Hiam odrzu­cił kamyki, które ude­rzyły ze stu­kiem o głaz.

– Dzię­kuję za raport, naczelny inży­nie­rze. – Choć oka­zał się cał­ko­wi­cie bez­u­ży­teczny, jeśli cho­dzi o bie­żący kry­zys. – Przy­po­mi­nam ci, że takimi infor­ma­cjami możesz się dzie­lić tylko ze mną.

Sti­mins zamru­gał ze zdzi­wie­niem i zmarsz­czył brwi.

– Oczy­wi­ście, lor­dzie pro­tek­to­rze.

– Zna­ko­mi­cie. Rób dalej swoje.

Hiam opu­ścił swego naczel­nego inży­niera, by mógł na­dal dra­pać się po rzad­kich wło­sach i wpa­try­wać w głazy z zasę­pioną miną.

Jego straż­nicy, Stall i Evessa, odsu­nęli się od wiel­kich jak men­hiry gła­zów. Stall rzu­cił o nie garstką kamy­ków.

– Bar­dzo dziw­nie stu­kają, nie­praw­daż, Evessa?

– Echo jest tu nie­zwy­kłe, Stall.

***

Ivanr pro­wa­dził gospo­dar­stwo rolne na nie­spo­koj­nym dale­kim połu­dniu Jouri­lanu, u pod­nóża potęż­nego łań­cu­cha gór­skiego zwa­nego nie­kiedy Lodo­wym Grzbie­tem. Czę­sto prze­cho­dzili tędy wędrowcy oraz uchodźcy, ucie­ka­jący z poło­żo­nych na pół­nocy miast przed prze­śla­do­wa­niami reli­gij­nymi. Wielu twier­dziło, że Kapłanka jest bli­sko, ale zdzi­wił się, gdy pew­nego dnia poja­wiła się w jego gospo­dar­stwie. Gdy pochy­lał się nisko, zajęty pie­le­niem ogrodu, nagle usły­szał jej głos. Wypro­sto­wał się, pró­bu­jąc mru­ga­niem usu­nąć pot z oczu.

– Dla­czego się mnie boisz, Ivanr? – zapy­tała.

Przyj­rzał się sto­ją­cej przed nim mło­dej dziew­czy­nie odzia­nej w łach­many. Cudzo­ziemce, która przy­była tu, by nawró­cić cały kraj. Jej twarz nazna­czyły bruz­dami cier­pie­nia, jakich nie powi­nien dozna­wać nikt w tak mło­dym wieku. Koń­czyny miała chude, nie­malże wypa­czone od wysił­ków, do jakich była zmu­szana. Mimo to ota­czała ją nie­za­prze­czalna aura mocy, ostrze­ga­jąca wszyst­kich, któ­rzy mogliby mieć ochotę rzu­cić jej wyzwa­nie. Wzru­szył ramio­nami i wró­cił do pie­le­nia.