Korytarz podziemny „B” ebook

Czarna zasłona nocy utrudniała orientację w ogrodzie.

Podświadomie wcisnąłem się znowu w ten sam ciemny kąt między drewnianą budą a jakąś ceglaną przybudówką, w którym ukrywałem się przed kilku minutami. Czułem silne i nierówne uderzanie serca tudzież przykry szum w uszach. Byłem ogłuszony hukiem wystrzałów rewolwerowych w zamkniętym lokalu i odgłosem tego piekielnego wybuchu, który nie wiem skąd pochodził.

Wyjść w tej chwili z ukrycia, było niemal szaleństwem. Apasze mogli krwawo odpłacić mi za swoją porażkę. Stałem więc dalej zanurzony po kostki w lepkim i zimnym błocie. Od strony ulicy dochodziły mnie słabnące odgłosy likwidującej się powoli awantury. Najważniejsze było to, że nikt dotychczas mnie nie atakował. Dla pewności zmieniłem w pistolecie magazynek i czekałem spokojnie na dalszy bieg wypadków. Ogłuszenie zmuszało jednak moje oczy do większej czujności. Starałem się przebić czarną ścianę nocy.

Nagle wzrok mój podrażnił jakiś ruch w prawym kącie ogrodu. Wytężyłem nerwy oczne. Ktoś lekko i zwinnie przesadził walący się parkan i wpadł do ogrodu, stąpając ostrożnie po oślizgłej ziemi. Znów sprężyłem się w sobie gotów do dalszej walki. Tajemniczy cień zatrzymał się wreszcie na kilka kroków przede mną i widziałem wyraźnie, że zawzięcie szukał czegoś po kieszeniach. Poczucie niebezpieczeństwa usunęło natychmiast przykry szum w uszach. Słyszałem już wyraźnie, jak palce nieznajomego manipulowały nerwowo koło blaszanego przedmiotu. Skrobał paznokciem powłokę jakiejś puszki.

Nie miałem oczywiście żadnej gwarancji, czy tajemniczy człowiek mnie widzi, czy też kryjówka zabezpiecza mnie dostatecznie przed jego oczami. Nagle przez mózg przebiegła mi szybka myśl: – Napastnik manipuluje koło puszki wypełnionej materią wybuchową. Widocznie zamierza rzucić ją w moim kierunku. Uciekać nie mogłem, bo dwie ściany za moimi plecami tworzyły ostry i zamknięty kąt.

Byłem zgubiony...

Jedynym ratunkiem mógł być tylko celny strzał, który śmiertelnie raniłby przybysza, zanim zdążyłby rzucić swój śmiercionośny pocisk. Ścisnąłem rękojeść pistoletu.

I nagle stało się coś, czego zupełnie nie przewidywałem. Przeciwnikowi udało się naprawić blaszany przedmiot, bo ostry jaskrawy język latarki elektrycznej oślepił mnie zupełnie. Po raz pierwszy dreszcz przerażenia ścisnął mi krtań. Apasz miał teraz wyraźną przewagę nad oślepionym przeciwnikiem. Postanowiłem jednak drogo sprzedać życie. Wyciągnąłem przed siebie pistolet, aby rozpocząć strzelaninę. Odwiodłem już sprężynkę bezpieczeństwa, gdy cichy szept dotarł do moich uszu.

– Panie inżynierze...

– Walczak?? – spytałem zdumiony, sądząc, iż uległem radosnej halucynacji.

Latarka zgasła. Zielone i czerwone koła zaczęły mi teraz tańczyć przed oczyma. Nie opuściłem jednak rewolweru, nie wiedząc jaką rolę odgrywa Walczak. Może znowu zamierza wciągnąć mnie w nową zasadzkę... Zielone i czerwone kręgi wirowały dalej nieznośnie. Straciłem możność śledzenia ruchów Walczaka. Po chwili uczułem już jego rękę na ramieniu.

– Tędy, panie inżynierze – szeptał, szarpiąc mnie za rękaw.

Wydobyłem zmarznięte nogi z błota i posłusznie szedłem za przewodnikiem.

Gdy pstre koła przestały drażnić moje gałki oczne, przekonałem się, że Walczak prowadzi mnie w głąb ogrodu. Doszliśmy do jakiegoś zmurszałego płotu. Walczak puścił moje ramię i zaczął naciskać na napęczniałe od wilgoci deski. Jedna z nich przybita tylko u góry gwoździem, odchyliła się w bok, tworząc przed nami ciasne przejście. Wtedy pchnął mnie w kierunku otworu.

– Tędy – szepnął cicho.

Weszliśmy na sąsiedni ogród. Mój przewodnik przystawał co chwila i kontrolował oczami ciemność. Usłyszałem wreszcie jego śmiech, w końcu powiedział głośno:

– A teraz prędko za mną!!

Biegliśmy przez mokrą ziemię, zapadając się co chwila w śliskie doły. Walczak biegł naprzód, oglądając się, czy podążam za nim. W ten sposób dobiegliśmy przed obejście jakiegoś rozdętego od starości domu. Drogę oświetlał nam migot odległej latarni ulicznej. Wreszcie pod nogami uczułem twardą ścieżkę ułożoną z nierównych cegieł.

Walczak zwolnił kroku, oddychał ciężko. Po kilku minutach wydostaliśmy się na ulicę. Mimo, iż doskonale znam Warszawę, nie mogłem się zorientować, jak ta opustoszała ulica się nazywa. Na razie było mi to jednak obojętne. Szliśmy wolno, oddychając ciężko po forsownej ucieczce.

– Dokąd mnie pan prowadzi? – spytałem.

Walczak wyszczerzył radośnie zęby, potem wydobył z kieszeni zapałki i zapalił papierosa. Widziałem, że miał rękę silnie opuchniętą, jakby poparzoną. Gdy podeszliśmy do latarni, przystanął i bacznie zaczął mnie oglądać. Głaskał mnie ręką po piersiach i ramionach, klepał po plecach, zastanowiła go w końcu klapa mojego surduta.

– Jezus Mario!! – wykrztusił zdumiony.

– Co się stało?

– Klapa przy bluzie rozcięta... nawet krew...

– To ten w ogrodzie tak mnie oporządził... – mruknąłem obojętnie.

– Oj, rany Boga – lamentował Walczak dalej – przecież mógł pana od razu zakatrupić... Taki ostry nóż... Psiakrew, jak brzytwą, odciął klapę. Gdzie pana ugodził?

– Nie czuję, abym był ranny...

– Bo nóż był ostry – tłumaczył mi tonem wyższości. – Szczęście, że nie dźgnął... Ale krwi to chyba z litr wyciekło...

Teraz dopiero czułem na ramieniu i plecach przykry świąd, który przechodził w monotonne pieczenie.

– Chyba do apteki trzeba nam wstąpić – rozmyślał Walczak – chociaż w aptece tak pokazać się nie możemy. Zatrzymają nas i odstawią karetką na pogotowie, a potem jazda do „paki”... – ogarniały go coraz większe wątpliwości.

– Masz rację, ale co robić? Przez miasto też tak brnąć nie można.

– A nie można – przyznał Walczak i co chwila dmuchał w swoją czerwoną i obrzękłą rękę.

Grubo ciosana sylwetka młodego chłopca w obszernym robotniczym ubraniu przypominała mi młodego niedźwiedzia, który ssie pokąsaną przez pszczoły łapę.

– A mnie to pan nawet nie pyta – mówił dalej Walczak, kierując się w ciemną ulicę – dlaczego ja sparzyłem sobie ten gnat. – W głosie jego brzmiał głęboki żal.

Rzeczywiście okazałem zbyt mało ciekawości dla przyczyn jego cierpienia.

– No, mów, co się stało...

– Ano, jak pan wszedł do kawiarni, rozstawiłem swoich kolegów na posterunku, tak aby w razie czegoś mogli przyjść nam z pomocą. Potem chciałem wejść do lokalu. Patrzę, ale już coś zwęszyli... Kilku drabów stoi koło Okopiska i mierzy mnie oczami. Jestem cwany, udaję, że nie widzę i walę prosto w drzwi. Nagle jeden, gdy chciałem nacisnąć klamkę, bije mnie kijem po ręce i pyta: – A ty tu po co? Już jeden pies policyjny jest w środku, zaraz go wyniesiemy na glinianki. – Chłopy były mocne i sam byłbym im nie uradził, odwaliłem więc od drzwi i wracam z towarzyszami. A tu słyszę w szynku wybuchł już młyn: światło zgasło, rewolwery w robocie. – Źle – myślę... W ciemność i w strzelaninę nie ma po co włazić, a tu pomoc dla pana musi przyjść... I nagle stał się jakby cud... Patrzę, przed kawiarnią w ciemnym kącie jakiś złodziej ukrył koło rynny śtamajzę. Co tu długo myśleć? Złapałem śtamajzę i jazda z nią do samochodu. Patrzę: w tyle wozu nie ma zbiornika z benzyną. – Ano to będzie na przodzie... – myślę. Biorę maskę do góry i widzę jest bak z benzyną. Walę po nim śtamajzą raz, drugi i trzeci, aż kawałek zbiornika odprysł i benzyna zaczyna sączyć się do motoru. Chcę załączyć magnet, ale drzwiczki samochodu zamknięte. Zapaliłem cztery zapałki naraz i buch do benzyny. Ogień chwycił jak piorun, zanim usunąłem łapę... A potem to już chyba pan wie, co się stało. Był taki słup ognia, że sięgał do chmur... Myślałem, że ta rudera poleci wam wszystkim na kapelusze. Jeszcze mi w uszach dudni jak w kuźni...

– Więc ten czekoladowy, piękny samochód?...

– Nie poznałby go pan teraz...

– Wyobrażam sobie... A co potem? – pytałem gorączkowo.

– Ano słyszałem, że straciliście dech do dalszej zabawy – mówił wesoło Walczak. – Bandyci i złodzieje zaczęli wyskakiwać przez okna i drzwi. Ani jednej szyby w szynku już nie było. Wyglądali jak lisy, które umykają przed ogniem do nory. Ale, co prawda to prawda, umieją między sobą trzymać śtamę. Dwóch towarzyszy migiem wynieśli gdzieś poza cmentarz.

– Byli ranni?

– Jakiś bandyta w skórzanej kurtce miał tylko łeb otwarty i z rany wyciekała mu posoka, ale z drugim było trochę gorzej. Słyszałem, że dostał kulą w brzuch. A auto paliło się ciągle. Benzyna rozlała się szeroko i utworzyła na ziemi kałużę ognia. Dopiero wtedy pani Lidia wyszła z ogrodu... Była biała jak papierek.

– Jak to? O własnych siłach wyszła?

– Mówię przecież... Kazała natychmiast sypać ziemię na palącą się benzynę. Sypali ziemię i ugasili pożar. Potem pani Lidia zemdlała, chwycili ją na ręce i biegiem ponieśli na cmentarz.

– Więc Marta żyje? Na pewno żyje? Widział pan ją, jak szła o własnych siłach? – pytałem nerwowo Walczaka i mimo woli zacząłem potrząsać nim z całej siły.

– Pewnie, że żyje. Ale co u licha zależy panu na tym, aby taka drań żyła? – pytał Walczak, nie rozumiejąc mojej emocji. – Ja tę pańską Lidię byłbym chętnie wrzucił do tego benzynowego ognia, aby się spaliła jak czarownica.

– Proszę tak nie mówić...

– Dlaczego? Przez nią wybuchł ten śmiertelny młyn, gdyby nie ona...

– Ależ nie wtrącała się do niczego. Nie był pan wewnątrz mordowni, więc trudno panu o tym sądzić. Awanturę wywołał jakiś stary drab, który na mój widok zaczął ujadać i poszczekiwał jak pies...

– A wie pan, co znaczy szczekanie?

– Skądże? Nie mam pojęcia.

– To znaczy, że uważał pana za wywiadowcę policyjnego. Szczekanie między bandytami, to przestroga: Uważaj bo pies policyjny blisko!

– Rzeczywiście posiada pan wielkie doświadczenie.

– Wiadomo. W fabryce ma się różnych kolegów. A teraz do rzeczy. Początkowo bałem się, czy pana w kawiarni nie uszlachcili. Wpadłem więc do wnętrza, szukam latarką po pokojach, ale nikt nie leży na podłodze. Myślę sobie: już dobrze... Wypadłem znowu na ulicę, potem wróciłem do ogrodu, wreszcie znalazłem pana pod tą budą. Wielkie szczęście...

Objąłem Walczaka ramieniem i przycisnąłem go mocno jak brata do siebie. Szedł dumny i zadowolony, przestał nawet dmuchać w obolałą rękę. A ja chciałem w tej chwili wynagrodzić mu tę krzywdę, jaką mu wyrządziłem, podejrzewając go o zdradę. Chwilę szliśmy, milcząc. Wreszcie gęściej ustawione latarnie ostrzegły nas o bliskości miasta. Walczak rzucił jeszcze pytanie, jakby w ciemnej ulicy chciał zakończyć omówienie całej batalii:

– Ale z tym samochodem to był majstersztyk?

– Rzeczywiście był to kulminacyjny punkt naszej dzisiejszej głupiej zabawy...

Usłyszeliśmy wolne człapanie dorożki. Walczak ruchem ręki zatrzymał brudny wehikuł. Dorożkarz niezbyt uprzejmie odpiął skórzany fartuch. Ruszyliśmy w kierunku mojego mieszkania.

Przemocą wciągnąłem Walczaka do siebie i zaproponowałem mu, by spędził noc w moim mieszkaniu.

Pola otworzyła drzwi, a równocześnie i usta. Była niesłychanie zdziwiona moim wyglądem i zewnętrzną prezencją mojego gościa. Kazałem szybko przygotować kąpiel dla siebie i Walczaka, a potem kolację.

Już po kilku minutach mój gość czuł się w mieszkaniu dobrze i swobodnie. Sam odszukał spiżarnię i garnek z jakimś tłuszczem, który zaczął wcierać w obolałą rękę. A ja zająłem się dezynfekcją swojej rany. Na szczęście okazała się tylko powierzchowna dzięki ubraniu z gęstego amerykańskiego płótna, które nóż łotra z trudnością przeciął. Swoboda mojego gościa i jego szuranie w spiżarni doprowadziło Polę do białej wściekłości, jej oczy szukały ciągle moich, aby dać mi do zrozumienia, że do jutra odkłada walną rozprawę. Wobec tego umyślnie uciekałem przed jej wymownym spojrzeniem.

Późną nocą, gdy Walczak ułożył się wygodnie do snu na otomanie, zagadnąłem go jeszcze raz na temat dzisiejszych przeżyć:

– Panie Walczak, czy nie byłoby wskazane zawiadomić policję o wypadku? – spytałem.

– Oczywiście można to zrobić, ale nic się nie stanie, jeśli uczynimy to jutro po przespanej nocy – odparł spokojnie.

– A jest pan pewny, że Lidia nie została ranna? – rzuciłem jeszcze na odchodnym, gdy spostrzegłem, że młodość i zmęczenie mocno kołyszą Walczaka do snu.

– Pewny nie jestem. Dlaczegóżby zemdlała? Chyba nie ze strachu, ani z żalu po straconym samochodzie... Zresztą, prawda, przypominam sobie dokładnie: – Cały czas miała rękę utkwioną w kieszeni płaszcza, jakby bezwładną... Naturalnie, że musiała oberwać jakiegoś guza w tej strzelaninie...

Oczy Walczaka były coraz mniej przytomne, a powieki jego dochodziły wagi ołowiu. Zgasiłem więc lampę i usunąłem się do sypialni.

Nie miałem jednak lat Walczaka, więc wygodne łóżko i spokój nie gwarantowały mi jeszcze snu. Zacząłem bezmyślnie wertować książkę. Treść jej była jednak daleko mniej ciekawa od tych emocji, jakie dzisiaj przeszedłem. Zniechęcony odłożyłem książkę na nocny stolik, a w myślach przechodziłem kolejno wszystkie wypadki i szczegóły zajścia w kawiarni Pod Okopiskiem. Dokuczliwą myślą, która odganiała mi sen z powiek było pytanie, w jakim celu Marta weszła w porozumienie z szajką zwykłych bandytów i złodziejów warszawskich. Rozmaite przypuszczenia i możliwości przesuwały się po moim zmęczonym mózgu.

Nagle targnął moimi nerwami ostry głos dzwonka telefonicznego. Byłem zanadto leniwy i zmęczony, aby opuścić teraz ciepłe łóżko i wyjść do przedpokoju. Czekałem cierpliwie, aż interesant zniechęci się i przestanie alarmować po nocy.

Ale dzwonek warczał z coraz większą zaciętością. Nie było rady. Wyszedłem do przedpokoju, zdjąłem słuchawkę. Dreszcz wzruszenia przebiegł mi po plecach. W słuchawce rozległ się głos Marty:

– Stefan? – pytała szybko i niecierpliwie. Głos jej brzmiał słabo, przerywał się co chwila, jakby przeszkadzał jej ból lub śmiertelne znużenie. – Proszę cię, abyś ani słowem nie pisnął przed policją o dzisiejszym wypadku... Jeśli nie zastosujesz się do mojej prośby i dalej będziesz wtykał nos w nieswoje sprawy to...

– To co? – spytałem, starając się nadać swojemu głosowi obojętne brzmienie.

– To zostaniesz zastrzelony na ulicy, jak bezpański pies!

– Miła perspektywa...

– Nie żartuj! – syknęła głosem nabrzmiałym od tłumionej pasji. – Będziesz milczał?

– Zastanowię się nad tym... Wiele zależeć będzie od tego, czy ty na moje pytanie odpowiesz...

– Pytaj!

– Jesteś ranna?

– Jestem. Po co pytasz, skoro sam strzelałeś do mnie...

– To kłamstwo! Podbiłaś mi rękę! – przerwałem oburzony.

– Nie irytuj się... Postrzeliłeś mnie i prawdopodobnie ręką nie będę już więcej władała...

– Marto, na miły Bóg, nie żartuj! – krzyczałem przerażony.

I w tej chwili gniew i żal, jaki żywiłem do tej kobiety, stopniały za jednym zamachem. Chciałem biec jej na pomoc, zwołać na ratunek wszystkich chirurgów Warszawy, błagać u jej nóg o przebaczenie. Duszę i serce włożyłem w ostatnią prośbę:

– Marto, w imię tych chwil, które przeżyliśmy razem, powiedz, skąd w tej chwili mówisz... – bełkotałem nieprzytomnie.

Zamiast odpowiedzi usłyszałem z jej ust rynsztokowe przekleństwo. W końcu rzuciła słuchawkę.

Stukałem nerwowo w widełki aparatu, aby nawiązać z powrotem rozmowę. Telefon mój milczał jednak jak grób. Połączyłem się z centralą i żądałem informacji, z jakim numerem przed chwilą rozmawiałem. Nie umiano mnie objaśnić.

Jak oszalały zacząłem biegać po sypialni. Dopiero nad ranem bezwład i znużenie wpędziły mnie z powrotem do łóżka.

Zbudziłem się późno. W jadalni zastałem już Walczaka. Siedział ubrany i czekał cierpliwie, aż się obudzę. Przed nim na stole stała szklanka niedopitej herbaty i leżał stos gazet porannych, które wertował uważnie, wodząc niezgrabnie palcem po tytułach.

– Ani słowa o nas... – mruczał zdumiony. – Dwóch albo trzech ludzi rannych, auto zniszczone i nic... Ani słowa...

– Przerzucał dalej strony dzienników i szeptał do siebie:

– O, musiało ptaszkom bardzo zależeć na tym, aby policja nie dowiedziała się o ich sprawkach... Zawsze mówiłem, że to niebezpieczna banda i nie wiedzieć, co planują.

W świetle białego dnia przedstawiała mi się wczorajsza awantura nieco mniej fantastycznie. Dziś ogarnęło mnie uczucie wielkiego niesmaku. Podcinała mnie troska o zdrowie Marty. – Po co tam lazłem? – zadawałem sobie ustawicznie pytanie. – Po co wojowałem tym przeklętym mauzerem, aby postrzelić dziewczynę i uczynić z niej na całe życie kalekę?

Byłbym w tej chwili szczęśliwy, gdyby wczorajsze zajście wyjaśniło się jako gorączkowy sen. Oczywiście konsekwencji sądowych nie obawiałem się, przerażała mnie jednak myśl, co zrobi Bieniarz, gdy dowie się, że jego narzeczona została ranna w podmiejskim szynku. Przecież nie uda mi się zataić, że to właśnie ja strzeliłem do Lidii... Oczywiście, że Bieniarz zasklepi się w swoim nieszczęściu, wewnątrz jednak siebie będzie się rwał, łamał i zagryzał. Nie należał do tej kategorii ludzi, po których nieszczęścia spływają jak krople deszczu po szybie... Sprawił już meble, z dumą pokazywał mi je, mówił o swoim bliskim małżeństwie... I nagle, nad głową tego przezacnego, o gołębiem sercu Jaśka ma zawalić się cały gmach jego planów... – Straszne – pomyślałem. – Ale cóż ja na to poradzę? Muszę przed nim utaić, że jego narzeczona była moją kochanką, ale wczorajsza awantura wylezie jak ostre szydło z worka.

Biegałem w rannym szlafroku po wszystkich kątach mieszkania, nie mogąc znaleźć dla siebie zacisznego kąta. Przypuszczenia tłukły mi mózg, jak werbel bębnów wojskowych.

– Co mam robić? Co mam robić?

Chwytałem rękami głowę, nie znajdując żadnej rady. Nie mogłem przecież unikać przyjaciela jak smarkacz, który nabroił i boi się konsekwencji swojej winy...

– Co robić? Co robić? – stawiałem sobie w kółko pytanie. Byłem bliski obłędu.

Przeklęte kolisko myśli przedarł nagle Walczak. Stanął w progu z pokorną, jak zawsze, miną:

– Panie inżynierze, dziękuję serdecznie za nocleg. Czy będę jeszcze potrzebny?

– Przyjacielu, teraz dopiero nie mogę rezygnować z twojej pomocy... Daję panu natychmiast polecenie. Niech pan dyskretnie przejdzie przez Piękną i zobaczy, co w willi robią. Czy przywieźli Lidię i czy wielki panuje tam zamęt po wczorajszej awanturze? Ale ostrożnie przyjacielu, aby nie odpłacili ci wczorajszego długu...

Walczak roześmiał się i po raz pierwszy sam, jak stary przyjaciel, wyciągnął do mnie rękę na pożegnanie i obiecał:

– Jak tylko co zachwycę, przybiegnę.

Po wyjściu Walczaka myśli moje zaczęły raźniej pracować, tak jakby jego obecność w mieszkaniu stanowiła jakiś zator dla pracy moich komórek mózgowych. Podszedłem do telefonu, znalazłem w książce numer aparatu Grzegorza Burowa. Połączyłem się z willą przy ulicy Pięknej. Odpowiedział mi mocno nieuprzejmie głos o silnie rosyjskim akcencie. Spytałem o panią Lidię Burową.

– Zobaczę, czy jest w domu... – burknął ochrypły bas. – Po chwili słyszałem tępy odgłos kroków. Widocznie odszedł w głąb willi po informacje.

Czekałem cierpliwie przy telefonie. Nieuprzejmy człowiek nie wracał jednak długo. Niejednokrotnie ulegałem sugestii, że w słuchawce rozlega się głos Marty. Wreszcie usłyszałem nową falę kroków. Ten sam męski głos informował mnie:

– Pani Lidia wyjechała wczoraj do Konstancina. Wraca dziś wieczorem.

Podziękowałem i odłożyłem słuchawkę.

Byłem zanadto bystry, aby nie połapać się, co ta informacja znaczy. Przez noc wyszukano pozory nieszczęśliwego wypadku. Teraz sprawa będzie się przedstawiać następująco: Lidia wyjechała rzekomo samochodem do Konstancina; w czasie dzisiejszej jazdy powrotnej samochód zahaczy niby o jakieś drzewo i Lidia złamie rękę...

Jasne.

W ten sposób postawiona sprawa otwierała i przede mną nową drogę. Nie musiałem szukać żadnych wykrętów przed Bieniarzem. Za jednym zamachem uniknąłem konieczności tłumaczenia mu tylu zawiłych spraw, których przede wszystkim sam jeszcze nie rozumiałem.

Ulga pomieszana z radością wypełniła mi duszę. Byłbym teraz chętnie śpiewał i tańczył w ciemnym przedpokoju. Nagle uderzyła we mnie fala wstydu. Cieszę się, bo unikam trudnej rozmowy z Bieniarzem. Ciężar wyjaśnienia wczorajszego zajścia wzięła Marta-Lidia na siebie. Mam więc wolne ręce... Niemniej dziś wieczorem jak grom uderzy w Bieniarza wiadomość, że jego narzeczona padła ofiarą katastrofy samochodowej, z której wyjdzie z pogruchotaną i nieruchomą ręką.

Refleksje moje zaczęły być coraz bardziej przykre i coraz gorsze rzucały światło na moją duszę... Jestem tchórzem. Najpierw łamałem ręce nad tym, jak wybrnąć z sytuacji wobec przyjaciela, potem ogarnęła mnie radość, bo moja kochanka pozwoliła mi ukryć się w cieniu... Było to podłe i niegodne.

Niezadowolony z siebie, chciałem wejść do łazienki, gdy ostry głos dzwonka zawrócił mnie w połowie drogi. Otworzyłem zatrzask. Wpadł zadyszany Walczak. Po oczach jego poznałem, że musiało wydarzyć się coś niezwykłego.

– Pan wie, pan wie... – mówił, tłumiąc oddech – że ten samochód, co tu wczoraj spłonął, ten czekoladowy mercedes... numer 2760...

– Cóż się z nim stało?

– Ten sam samochód stoi nieuszkodzony przed willą Burowa... Oczom nie wierzyłem, dotykałem go ręką, aby się przekonać, iż nie śnię.

– Nic nadzwyczajnego – urwałem niezadowolony.

– Jak to nic nadzwyczajnego? Przecież wczoraj samochód ten podpaliłem...

– A dziś mają drugi.

– I ten sam numer?

– Kombinuje pan jak dziecko. Z pewnością mieli tabliczkę w rezerwie.

Oczy Walczaka nie mogły ochłonąć ze zdumienia.

Wbrew własnym przewidywaniom, poszedłem po najłatwiejszej linii postępowania...

Po prostu uciekałem przed Bieniarzem. Od kilku dni przestałem chodzić ulicą, na której zwykle go spotykałem, uciekałem z biura o tej godzinie, w której do mnie zwykle telefonował. W ten sposób mnożyły się dnie, a ja odsuwałem od siebie perspektywę pocieszania przyjaciela po nieszczęśliwym wypadku Lidii. Jeśli zaś w tej sprawie zadałem sobie jakikolwiek trud, to chyba tylko ten, że w dwa dni po awanturze w szynku zakupiłem gazety, aby przekonać się, czy nie ma wzmianki o nieszczęśliwym wypadku samochodowym Lidii Burow na szosie pod Konstancinem. Wzmianki jednak nie znalazłem.

Poza tym, ku uciesze Poli, zacząłem prowadzić coraz bardziej normalny tryb życia. Od tygodnia nie spóźniałem się na obiad, a wieczory spędzałem z książką w ręce. Jednego dnia Pola wyraziła mi nawet uznanie:

– Nareszcie skończyły się dnie tych wariactw, to przebieranie się w łachy i zapraszanie na noc łobuzów... Wstyd już był w całej kamienicy.

Nie wątpiłem w wielomówność Poli, dlatego byłem pewny, że moje ekscentryczne występy komentowane są dzięki niej przez wszystkie „parzygnaty” i pokojówki w kamienicy. Pola lubiła zawsze dzielić się swoimi kłopotami z całą kamienicą. Było mi to dotychczas obojętne, dziś jednak poczułem się mocno dotknięty jej uwagą.

– Oczywiście, że muszą o mnie mówić – cedziłem, hamując gniew – skoro Pola cały dzień od drzwi do drzwi lata i roznosi to, czego sama nie rozumie... Kawaler powinien stołować się na mieście i nie prowadzić własnego gospodarstwa. Gospodyni u kawalera nie ma nic do roboty przez dwadzieścia godzin dziennie, musi więc trudnić się roznoszeniem plotek po kamienicy... Proponowano mi wczoraj smaczne obiady i kolacje po bardzo niskiej cenie w prywatnym domu...

Oczy i twarz Poli błysły w pierwszej chwili jak czerwone żarówki. Była bliska apopleksji. A gdy kolor jej twarzy nieco przystygł, buchnęła gniewem, który unosił się i ciężył w pokoju, jak para w jej kuchni.

– To ja roznoszę? To ja biegam po ludziach? – syczała jak parowóz kolejowy, który wolno pracuje tłokami. – Właśnie, że to mnie przynoszą te wszystkie plotki. Mówią, iż w nocy wrócił pan w smokingu i był tak urżnięty, że palto i kapelusz zostały w szynku czy u dziewczyny. Ze mnie kpią „parzygnaty” i śmieją się, że choć karnawału nie ma, a mój pan przebiera się w robotnicze drelichy, bo może z inżyniera awansował na ślusarza...

– Dość! – krzyknąłem i uderzyłem z całej siły pięścią w stół, aż podskoczyła popielnica z brązu.

– Nie dość, nie dość – syczała moja gospodyni dalej, obracając coraz szybciej tłoki ust. – A ta panienka, która przez tydzień tu gościła... Wina przynosiłam od Pakulskich, codziennie były kwiaty, a potem uciekła z jakimś frajerem...

– Dość!! Dość!!! – krzyczałem podrażniony do najwyższego stopnia.

Ale Pola niewiele robiła sobie z mojego gniewu i na odmianę uderzyła w płacz:

– To ja muszę przed ludźmi wszystko skrywać i tłumaczyć – szlochała histerycznie. – Przez miesiąc gotowałam obiady, czekałam do późnej nocy, aby potem wylewać wszystko do zlewu. Pójdę do ludzi, którzy umieją cenić pracę uczciwej kucharki, a pan możesz się stołować w mieście... Ciekawa jestem, czy w tym prywatnym domu zrobią zrazy bawarskie z takim zawiesistym sosem jak mój? Kto utrafi panu kolor polędwicy albo pańskie ulubione kotlety baranie z kaparkami? Przez wakacje, zamiast odpoczywać, smażyłam truskawki z rumem, wiśnie, gotowałam kompoty w słomie, bo aparatu Wecka od trzech lat doprosić się nie mogę...

Każde zdanie Poli zakrapiane było łzami. Nie miałem innego wyjścia, jak tylko chwycić kapelusz, płaszcz i wybiec z domu. Błąkałem się po Krakowskim Przedmieściu i Nowym Świecie, przystawałem bezmyślnie przed wystawami sklepowymi, oglądałem jakiś obojętny mi towar i kontrolowałem ceny. W Alejach Jerozolimskich bezwiednie wstąpiłem do małej cukierenki. Początkowo byłem przekonany, że jestem tu po raz pierwszy w życiu. Po chwili jednak przekonałem się, że znam doskonale rozkład tego lokalu.

Obudziło się we mnie wspomnienie mocno głupiej miłostki sprzed dwu lat: Była to zgrabna blondyneczka, panna biurowa. Znajomość z nią „zaciąłem” w westybulu jakiegoś kinoteatru, w którym obydwoje za długo czekaliśmy na rozpoczęcie programu. Nazywała się Celina. Nie mogłem znieść tego imienia. Przerabiałem go na Elę, na Linę, byleby tylko nadać coś egzotycznego banalnej znajomości. Ela była nieśmiała i wstydliwa, dlatego też znudziła mnie przed tym, zanim zdołała po raz pierwszy przyjść do mojej garsoniery. Pierwsze odwiedziny kochanki nie dały mi też żadnej szczególnej emocji. Akcentowała swoją miłość i niemoc, a moją zdobywczość. Było to straszliwie nudne. I gdyby nie fakt, że moja kochanka miała zaledwie siedemnaście lat, nasza miłość nie przetrwałaby miesiąca. Potem pożegnaliśmy się bez sztucznych patosów i wzajemnych wyrzutów. Nie łudziłem się, by kiedykolwiek myślała o mnie, a ja też nie przypominam sobie, bym w ciągu ostatniego roku wspomniał kiedykolwiek o jej mdłych pieszczotach.

Ale pustka dzisiejszego wieczoru i przypadkowe wejście do tej cukierenki naprowadziło mimo woli moje myśli na dawną kochankę. Przypomniałem sobie, że wynajmowała pokoik u jakiejś starej krawcowej. Za chwilę zdołałem odtworzyć sobie nawet numer jej telefonu. Bawiła mnie ta samokontrola pamięci. Egzamin prowadziłem dalej i doszedłem do przekonania, że po dwu latach pamiętam nawet skromne meble jej panieńskiego pokoiku i bardzo głupie motywy tapet. Z wielkim uznaniem dla funkcji swojego mózgu stwierdziłem dalej, że przypominam sobie nawet rysunek klamki w bramie jej domu.

– Ale co mnie, do diabła, to wszystko obchodzi? – pytałem zdumiony sam siebie.

Otrzepałem się z tych wspomnień, jak pies z wody. Ale numer telefonu Eli wracał mi przed oczy i doprawdy nie wiem, w jaki sposób wstałem i podszedłem do błyszczącego pudełka aparatu. Za chwilę usłyszałem kłótliwy głos krawcowej. Oczywiście pewny byłem, że Ela dawno pożegnała swój malutki pokoik zbyt mały dla umieszczenia dwóch osób. Dla zaspokojenia jednak ciekawości spytałem:

– Czy panna Celina mieszka u pani?

– A gdzie ma mieszkać? Do kawalera jeszcze nie przeprowadziła się – burzyła się stara, jak wapno przy zetknięciu z wodą.

– Czy mógłbym kilka słów z nią pomówić?

– O tej godzinie, to chyba tylko w Oazie, bo od pierwszego tam tańczy.

Położyłem słuchawkę. Ogarnęło mnie zdumienie, przypuszczałem raczej, że moja dawna przyjaciółka niańczy jakiemuś poczciwemu i biednemu szewcowi dzieci, niż to, że zdobyła się na odwagę występowania na śliskich parkietach dancingów. Nie mogłem opanować śmiechu, że ta Ela, która o szóstej rano drżała już, by nie spóźnić się do biura, a przez cały dzień biedziła się nad tym, czy pisać jakiś kawałek w pięciu czy sześciu kopiach, dojrzała nagle do bawienia gości w warszawskim dancingu. Zaczęła mnie palić ciekawość, jak też Ela w nowej roli wygląda. Chyba usypia klientów swoim maślanym temperamentem – pomyślałem.

Postanowiłem jednak wybrać się do Oazy. Spojrzałem na zegarek: było za wcześnie. Wyszedłem z cukierni i zacząłem pętać się bezmyślnie po mieście, potem wstąpiłem do kina i dopiero po północy skierowałem się na Wierzbową.

Lokal był mocno natłoczony publicznością. Duszność, gęsty dym papierosów, zapach kilku gatunków pudrów i perfum, a przede wszystkim zapach potu ludzkiego dławił człowieka, który wszedł do lokalu z okutej mrozem ulicy. Usiadłem przy stole w przekonaniu, że lepiej jest słuchać jazzbandu niż potopu słów rozżalonej Poli. Zamówiłem kolację. W środku sali, odgrodzona festonami od publiczności, produkowała się jakaś artystka ucharakteryzowana na Ordonkę. Śpiewała Listtorera.

Nie dziś to jutro będziesz mą, dziewczyno.

Fatalnie chrapliwe r bulgotało w gardle dziewczyny, wskazując, że artystka pochodzi albo z Katowic, albo z warszawskich Nalewek. To r darło mi nerwy, jak drewniana piła. Gdy skończyła List torera otarłem pot z czoła w śmiertelnym strachu, by jeszcze jaką piosenką nie chciała uszczęśliwić sali.

W momencie gdy kelner kładł mi kotlet na talerz, spytałem go uprzejmie:

– Czy panna Krzesianka występuje w Oazie?

– Nie wiem o kim pan mówi – wycedził z godnością. – Produkuje się u nas od kilku dni w tańcach hawajskich tancerka Etarina – tłumaczył z miną lorda angielskiego, choć miał na sobie tak pomięty frak, jakby stał w nim na deszczu, potem przespał się w tym stroju, a w końcu przyszedł na salę, aby usługiwać gościom.

Oczywiście nie trzeba było zbyt wielkiej domyślności, aby dorozumieć się, że Ela sama albo przy pomocy jakiegoś przyjaciela wyszukała sobie rosyjskie nazwisko i reklamuje się szablonowym tytułem byłej tancerki baletu Diagilewa.

Chęć ujrzenia Eli jako Etariny dokonała jednak takiego cudu, że bez zmrużenia powieki i zgrzytania zębami wytrzymałem występ jeszcze trzech artystek podobnych kropka w kropkę do divy z Katowic.

Wreszcie jakiś kobieton w przesadnie eleganckim smokingu zapowiedział występ doskonałej odtwórczyni tańców hawajskich. Muzyka uderzyła kilka akordów. Reflektor ukryty gdzieś nad moją głową zaczął mnie denerwować jednostajnym sykiem.

Na salę wybiegła moja dawna kochanka. Publiczność powitała ją burzą oklasków. Patrzyłem na Elę rozszerzonymi z podziwu oczyma. Wyrosła, wysmuklała, gibkie jej ciało opalone było na brąz. Cały kostium stanowiła wąska opaska na biodrach, jakby zielona, świeżo wycięta liana. Tańczyła przy dźwiękach gitary hawajskiej. W tańcu przeginała swoje smukłe ciało z taką maestrią, jakby niezwykle zdolny chirurg pozbawił ją kośćca i stawów. Plecy i wyzywająco odsłonięty mały biust z dwoma czerwonymi punkcikami poruszały się w tańcu jakby oddzielnie od siebie i niezależnie od krągłych mięsistych bioder. Smukłe, rasowe nogi tancerki płynęły miękko przez parkiet, akcentując w ruchach raz dziewczęce onieśmielenie, to znów rozwydrzenie hetery. W tańcu i ruchach Etariny było tyle zmysłowej podniety, że zacząłem odczuwać mocne uderzanie krwi o rozgorączkowany mózg. Tancerka śmiała się wyzywająco do młodych mężczyzn, którzy gęsto obsiedli stoliki pierwszego rzędu. W uśmiechu przyciskała zębami małe, czerwone usta. Nie mogłem odgadnąć, czy Ela śmieje się, czy też tłumi wysiłek męczącego tańca. Patrzyłem z ciekawością w twarz Etariny, aby znaleźć w niej podobieństwo do dawnej przyjaciółki. Podobieństwo to znalazłem wkrótce. Zielone oczy Etariny uzbrojone były w ten sam refleks chłodu, jaki miały oczy mojej dawnej kochanki, których nie mogłem rozgrzać gorącymi pocałunkami i wyrafinowaną pieszczotą.

Gitara hawajska wydała wreszcie ostatni skomlący ton. Orkiestra rzuciła w nagrzaną salę mocny akord. Zabłysły światła. Kobieton w smokingu narzucił na nagie ciało Etariny pelerynę z popielic. Tancerka dziękowała za oklaski, pieściwie przyciskała do siebie miękkie futro.

Potem muzyka zagrała tango i publiczność zaczęła tańczyć. Tańczono leniwie i ociężale, jakby fluid zmysłowego tańca Etariny tkwił jeszcze w członkach ludzkich.

Wyjąłem z portfela bilet, nakreśliłem na nim kilka słów i poprosiłem usługującego chłopca, aby zaniósł tancerce. Chwilę się wahał się. Przekonałem go wreszcie srebrną pięciozłotówką. Po kwadransie wrócił z moim biletem w ręce. Sądziłem, że Ela nie lubi grzebać w historii swoich dawnych miłostek i woli zwrócić mi bilet z prośbą o spotkanie. Mocno niezadowolony chowałem kartkę z powrotem do kieszeni, gdy spostrzegłem obok swego pisma kilka wysokich, skośnych liter. Ela obiecywała w ciągu kilku minut pojawić się na sali. Przyznam, że ucieszyłem się bardzo.

Czekałem niecierpliwie na dawną kochankę. Denerwujące oczekiwanie skracały mi dwie siostry produkujące się grą na szkockich piszczałkach. Gdy zakończono program, zobaczyłem Elę opartą o drzwi wejściowe. Oczami przebiegała stoliki. Poszukiwanie musiało ją niecierpliwić, bo długie, wąskie brwi dziewczyny wyginały się nerwowo jak grzbiety napinanych łuków. Mocno wykarminowane usteczka opadły jakby pod wypływem zniechęcenia. Wstałem natychmiast od stołu i ucałowałem ręce Eli, które pachniały niepokojąco Californian Poppy.

– Otrzymałeś odpowiedź na swoim własnym bilecie? – spytała wesoło i tak swobodnie, jakby rozstała się ze mną dziś rano.

– Otrzymałem. Przyznam jednak, że widok mojego biletu z powrotem w rękach chłopca skonsternował mnie nieco. Sądziłem, że nie uważałaś za stosowne nawet przeczytać go...

– Ależ przeciwnie, przeczytałam z wielką radością. Uważam jednak, że mężczyzna czuje się o wiele bezpieczniej, gdy ma z powrotem w kieszeni ten sam bilet, który wysłał do tancerki.

– Zbyteczna ostrożność; nie jestem żonaty.

– Nie ożeniłeś się? – spytała zdziwiona.

– Niestety ani jedna kobieta, nie chciała powierzyć mi roli męża.

– Rozumiem. Wolała powierzyć ci rolę kochanka.

– Ale ty Elu zmieniłaś się jak pod dotknięciem różdżki czarodziejskiej – mówiłem, szczerze zdziwiony zmianą jaka zaszła w niej w ciągu dwu lat.

– Zapewniam cię, że zmieniła mnie nie różdżka czarodziejska, ale...

– Ręce czarodziejów.

– Odgadłeś.

– Niestety ja nie potrafiłem nigdy wpłynąć na twoje usposobienie...

– Widocznie byłam niepojętą uczennicą, albo ty mało zdolnym pedagogiem...

– Wyszukałaś lepszych – przerwałem tonem wyrzutu.

Położyła drobną, miękką rękę na moich palcach, jakby uważała, że dalsze moje słowa są niepotrzebne.

– Mój kochany – mówiła poważnie – nie udawaj zazdrosnego. Wiem doskonale, że cieszyłeś się niewymownie, gdy pożegnałam się z tobą bez scen i wyrzutów. Zresztą rodzaj mojego zajęcia nie wpływał na to, abym mogła być dla ciebie interesującą kochanką...

– Mylisz się.

– Na pewno się nie mylę. Nie macie szacunku dla kochanek, które zarabiają uczciwie na chleb jako maszynistki na krześle biurowym. Wolicie kochanki, które zarabiają czym innym i na czym innym...

– Jesteś niesprawiedliwa...

– Możliwe. Nie jestem sędzią. Przyznaj jednak, że od czasu rozstania nie wspominałeś mnie nigdy...

– Wspominałem cię dzisiaj. Twój zarzut raczej zwraca się przeciw tobie.

– W takim razie nie znasz kobiet. Kobieta zawsze miło wspomina kochanka, który dobrze się z nią obchodził...

– A więc przyznajesz, że byłem dla ciebie dobry?

Wydęła pogardliwie usta:

– Nie potrafisz być inny, więc nie jest to twoja zasługa – mówiła lekceważąco. – Ale dość wspomnień i wyrzutów... Oaza jest miejscem, w którym się tańczy, pije i kocha...

– Piszę się na wszystkie trzy przyjemności.

Zacząłem tańczyć z Elą. Przez cienki jedwab sukni czułem jej smukłe nogi. Traciłem panowanie nad sobą, gdy kolana nasze stykały się z sobą. Coraz mocniej przyciskałem jej wiotką postać do siebie.

– Mój kochany, taki uścisk nie jest pieszczotą, ale zwykłą brutalnością – śmiała się, błyskając dwoma rzędami białych zębów, które drażniąco odbijały od jasnego karminu jej ust.

Tańczyliśmy wiele, odpoczywając jedynie po to, aby duszkiem wychylić czarkę zimnego szampana i wymienić dyskretny uścisk lub palące zmysłowością słowa.

Ela była porywająca. Traciłem przy niej zupełnie poczucie czasu. Dopiero w rozlewnym tangu oparła rozgorączkowany policzek o moją twarz i wyszeptała w fali gorącego oddechu:

– Już późno, Stef... Pójdę do garderoby i zabiorę walizeczkę z kostiumem... Potem odwieziesz mnie do domu.

– Do swojego?

– Jak zechcesz – szepnęła.

Wysunęła się zręcznie z moich objęć i szła w kierunku garderoby. Patrzyłem zachwycony na smukłą linię jej ciała, na ruchy jej mięśni, które akcentowały się mocno pod cienką powłoką obcisłej sukienki z niebieskiej żorżety.

Zapłaciłem rachunek i oczekiwałem ją w garderobie. Przyszła po chwili z małą walizeczką w ręce, w której swobodnie mieścił się jej skąpy kostium sceniczny złożony z ramienia zielonej liany i kilku kolorowych piór.

Zawołałem taxi i podałem swój adres.

Ela nie znała mojej garsoniery, gdyż urządziłem ją dopiero przed rokiem. Zaciekawiał ją każdy drobiazg w moim mieszkaniu. Obejrzała każdy kąt, a ja zakrzątałem się, by zgotować czarną kawę na elektrycznej kuchence. Gdy aromat kawy rozniósł się po mieszkaniu, Ela sprawiła mi miłą niespodziankę. Stanęła naga na dywanie przepasana wąską taśmą liany. Opalone ciało dziewczyny przecięte w połowie zieloną pręgą przypominało linię egzotycznej żmii. Gdy postawiłem filiżanki z dymiącym napojem, wtedy szybko podbiegła do mnie i opasała mnie w zmysłowym uścisku. Gniotłem ustami jej usta, aż zęby nasze drapieżnie uderzały o siebie.

Potem usunęliśmy się razem na miękki dywan.

Zbudził nas słoneczny ranek zimowy. Leżałem jeszcze na dywanie i patrzyłem z zachwytem, jak Ela narzucała na siebie miękką różową bieliznę. Nie mogłem powstrzymać się od uwagi, widząc równy, piękny brąz jej ciała:

– Ale te dwa lata spędziłaś chyba z przyjacielem pod równikiem, gdzie odmieniono ci krew i kolor skóry.

– Żartujesz. Czy przyjaciel byłby skłonny zapłacić swojej kochance tak daleką podróż?... Chyba ten, który jest równocześnie handlarzem żywym towarem... Stef, jesteś kochanym chłopcem, ale nieuleczalnym fantastą – mówiła, naciągając pończoszki.

– Więc skąd ten złoty kolor twojej skóry?

– Po prostu z plaży nad Wisłą. A potem codziennie lampa kwarcowa...

Zauważyłem jednak, że Ela nie straciła nic z dawnej pedanterii i systematyczności panny biurowej z tą tylko różnicą, że przedtem budziła się o szóstej rano, zabawiając mnie aż do wyjścia opowiadaniem o biurze i o punktualności, jakiej wymaga od niej szef, a teraz z niesłychaną pedanterią przywracała swojej twarzy wczorajszy wygląd.

Nie pomogły moje prośby i tłumaczenia, nie chciała czekać, aż Pola poda śniadanie. Gdy otwierałem jej drzwi wejściowe, pocałowała mnie mocno w usta, tak że zaledwie zdołałem wykrztusić pytanie:

– Kiedy znów przyjdziesz do mnie?

– Za dwa lata przyjacielu...

– Nie żartuj.

– Nie żartuję. Przyjdę, ale pod tym warunkiem, że mi przyrzekniesz, że nie będziesz się w tak szybkim tempie starzał – wybuchnęła śmiechem.

Znikła na zakręcie schodów.

Uwaga jej dotknęła mnie boleśnie. Nie jestem próżny, ale podszedłem do lustra i z niepokojem zacząłem wpatrywać się w swoją twarz. Przekonałem się, że w ostatnich czasach wyżłobiły mi się na policzkach poziome linijki, nieubłagane znaki czasu, i pionowe zmarszczki, oznaka cierpień i przeżyć. Starałem się palcami wygładzić nierówności. Niestety wracały w to samo miejsce.

Miłosna noc spędzona z Elą wlała we mnie uczucie wielkiego zmęczenia. Utwierdziło mnie to w przekonaniu, że zaczynam się starzeć. Z pochyloną głową udałem się do łazienki i smętnie patrzyłem, jak z niklowych kurków pędziła woda, wypełniając wannę niebieską taflą, która coraz wyżej podchodziła ku górze. Wsłuchiwałem się w miarowy huk wody, w szelest tysiąca rozpryskujących się kropel, które powtarzały mi w kółko:

– Starzejesz się szybko...

Pierwszy raz w życiu spojrzałem w zimne oczy czasu. Dreszcz przebiegł mi po plecach, bo oczy czasu nie różniły się niczym od oczodołów śmierci. Gwałtownie starałem się zabić przykre myśli i aby je zagłuszyć, zacząłem porównywać, która z ostatnich dwóch moich kochanek jest namiętniejsza. Ela czy Marta? Przypomniałem sobie długie, drapieżne pocałunki Marty, która jakby piła życie z moich ust. Wspomnienie jej dzikich, bolesnych, nieprzytomnych pieszczot, przyprawiało mnie jeszcze o zamęt w głowie i gorączkę w ustach. Wyraźnie czułem różnicę pieszczot Marty i Eli. Po nocy spędzonej z Elą, wyciągałem jeszcze w myślach stęsknione ramiona do nocy męki i rozkoszy, jaką dała mi tajemnicza i nieodgadniona Marta.

Wlałem całą zawartość flaszeczki z wodą kolońską do wanny i zanurzyłem się w chłodnej wodzie. Z błogim uczuciem ulgi poddawałem rozgorączkowaną skórę działaniu orzeźwiającej kąpieli.

Gdy wyszedłem na ulicę, skrzył się w tysiącznych blaskach i uśmiechach pogodny, zimowy poranek. Mróz malował fantastyczne i pocieszne figurki na szybach sklepów. Ludzie mrużyli oczy przed blaskiem iskier, na jakie rozpadały się promienie słoneczne na nieskalanie białej powierzchni śniegu.

– Kochane słońce i śnieg... – szeptałem, patrząc, jak wiatr porywa i unosi żółtą mgiełkę mojego oddechu.

Śnieg i słońce niosły w sobie coś podniecającego, a zarazem uszlachetniającego, jakby kładły biel i złoto na czarne, pełne przewinień życie miasta i przebaczało ludziom ich winy. Zagłębiłem się w radosnych myślach. Natura – myślałem – musi od czasu do czasu osłodzić ludziom ich cierpienia, rozsnuć złotą kurtynę nad błotem życia, dać złamanym nadzieję i wtedy błyśnie cudem i czarem takiego dnia jak dzisiejszy...

Pełen radosnych przeczuć oczekiwałem jakiejś przyjemnej wieści, która razem ze słonecznym dniem winna mnie oczekiwać. Szedłem pełen szczęścia i radości, jakbym oczami wprowadzał część słońca do swojej duszy.

Na rogu Królewskiej, w tłumie przechodniów śpieszących o tej wczesnej porze do biura, mignęła mi sylwetka wysokiego, doskonale zbudowanego człowieka, który zręcznie manewrował w prądzie ruchu ulicznego.

– Bieniarz... – pomyślałem. I nagle zgasł mój złoty humor. Bolesne ukłucie sumienia przypomniało mi, że dotychczas nie załatwiłem z przyjacielem najważniejszej sprawy. Wymykałem się z obowiązku rozmowy z nim w cztery oczy. Nie pocieszyłem go po tragicznym wypadku Lidii. Jednym słowem, pogwałciłem własne sumienie, zdradziłem przyjaźń, aby tylko ułatwić sobie codzienną drogę życia i nie naruszać własnego spokoju.

– Jestem kanalia – zadecydowałem stanowczo, ale bez przekonania. Równocześnie jednak spostrzegłem omyłkę. Właściciel wysokiej i zgrabnej sylwetki był przynajmniej o dziesięć lat młodszy od mego przyjaciela.

– Zresztą Bieniarz wyszedł już z tej warstwy społecznej, która chodzi piechotą, – przypomniałem sobie z ulgą.

Na Krakowskim Przedmieściu uległem jednak nowej sugestii, znowu zdawało mi się, że Bieniarz skręca z ulicy Trębackiej i idzie wprost na mnie... Znowu ogarnęło mnie to samo uczucie całego lęku, ten sam niemiły wyrzut sumienia, a w końcu to samo radosne stwierdzeni omyłki. Ale te dwa wypadki zdetonowały mnie mocno. Wiem bowiem z doświadczenia, że jeśli ulegam złudzeniu, iż w krótkich odstępach czasu widzę jednego ze znajomych na ulicy, to w końcu zetknę się z nim na pewno. Spotkanie zaś z Bieniarzem nie tyle było dla mnie niemiłe, ile raczej nie byłem przygotowany na rozmowę z nim po ostatnich wypadkach. Plan zaś tej rozmowy powstawał jakoś opornie w moim mózgu. Dlatego też przygasł we mnie entuzjazm dla słońca i śniegu. Ranek jednak był zbyt piękny, a powietrze zbyt świeże, abym mógł odmówić sobie przyjemności udania się piechotą na Pragę. W uszach brzmiała mi jeszcze melodia modnego shimmy, które tańczyłem wczoraj w Oazie.

Około godziny dziesiątej rano byłem już na podwórzu fabrycznym.

Stalowy żuraw chwytał swoją żelazną pięścią długie trawersy, otrzepywał je ze śniegu i przesuwał wolno w kierunku wózków. Młody Szrajer w futrzanej kurtce kręcił się po podwórzu, wydając krótkie dyspozycje w celu uprzątnięcia składu dla pomieszczenia surowców. Co chwila przynaglał energicznie robotników, sam pomagał w pracy. Żuraw jęczał od wysiłku.

– Doskonale, że przyszedłeś... – powiedział, nie odrywając nawet oczu od ruchomego ramienia dźwigu. – Musimy dziś opróżnić skład i hałdę węglową...

– Oszalałeś, po cóż ci tyle miejsca? – spytałem zdumiony.

– Jesteś gościem w fabryce, więc nie wiesz co się tu dzieje. Do soboty rano muszę odebrać trzydzieści wagonów trawersów. Nie mogę bogacić kolei opłacaniem postojowego wagonów.

– Widzę, że zamierzasz fabrykować maszyny na skład albo na wystawę... – rzuciłem niedowierzająco.

Szrajer uśmiechnął się pobłażliwie jak człowiek, który wybacza drugiemu ignorancję, potem pociągnął mnie w kierunku wózków.

– Nie masz pojęcia, co się u nas w fabryce dzieje – mówił z zadowoleniem. – Wpadasz zaledwie na godzinę, a tu mówię ci ukrop, gorzej jak ukrop, pójdź do odlewni, spójrz co się tam dzieje... Onegdaj zacząłem stawiać cztery nowe piece i nowe formy...

– Zamówienia?

– Zgadłeś. Najpierw obiecałem twojemu przyjacielowi, że w ciągu trzech tygodni wykonamy dla niego stalowe stropy i żelazne belki dla podstemplowania jakichś schronów.

– Bieniarz był w fabryce?

– Nie tylko był, ale jest tutaj codziennie. Nawet w tej chwili kręci się po odlewni. Oczywiście poszukuje cię w fabryce, ale bezskutecznie. Potem firma Amster i Dornbahn na Pomorzu dała nam poważne zlecenia na szerokie pługi do traktorów. Połowę należności płaci gotówką. Wreszcie twoje zamówienia sowieckie...

Nie słuchałem dłużej tego radosnego sprawozdania, bo myśl, iż lada chwila zetknę się oko w oko z Bieniarzem, wytrąciła mnie z równowagi. Rozmyślnie ominąłem odlewnię i wbiegłem wprost do swego biura, aby zyskać na czasie i raz wreszcie ułożyć plan rozmowy.

Zaledwie pchnąłem drzwi gabinetu, zobaczyłem Bieniarza. Siedział na wysokim krześle nad rysownicą i skrzyżował nogi w ten sposób, że widziałem w całej okazałości jego grube podeszwy.

– Jesteś żywą reklamą amerykańskiej skóry podeszwowej – powitałem go serdecznie.

– Masz rację. Reklamuję przed tobą, ile trzeba zużyć mocnej i podatnej skóry bawolej, aby cię odszukać w Warszawie...

– Masz samochód...

– Mój wóz nie nadaje się do wjeżdżania na piętra domów...

– Masz telefon...

– Którego ty unikasz.

Chłodno uścisnął mi rękę. Po raz pierwszy widziałem, że oczy Bieniarza potrafią przybrać kolor lodu lub polerowanej stali. Ten kolor oczu mojego przyjaciela odbierał mi kontenans i odwagę.

Bieniarz zeskoczył z krzesła, stanął przede mną i patrzył mi długo prosto w twarz:

– Słuchaj Stefanie – powiedział wreszcie tak głośno, że głos jego brzmiał niemal uroczyście. – Mimo, iż nie rozporządzam czasem, starałem się cię odszukać. Unikałeś mnie... Nie przecz, bo mam na to dowody. Dziś jednak przyszedłem ostatecznie rozmówić się z tobą. I po dzisiejszej naszej rozmowie albo zostaniemy nadal przyjaciółmi, albo staniemy się dla siebie ludźmi obcymi... Odpowiedz krótko na moje pytania: dlaczego mnie unikasz? Gorzej; dlaczego starasz się zejść mi z oczu? Albo ty podejrzewasz mnie o coś niecnego, czego ja w żaden sposób zrozumieć nie mogę, albo sam knujesz coś przeciw mnie i dlatego unikasz mojego wzroku. Proszę cię mów...

Tym krótkim pytaniem przyparł mnie do muru. Starałem się skomponować jakieś usprawiedliwienie, wyszukać boczną ścieżkę, na którą dałoby się rozmowę sprowadzić, ale pomysły jak na złość zawodziły mnie jeden po drugim. Czułem tylko, że w moim gabinecie napalono tak mocno, że krew uderza mi do głowy.

A Bieniarz patrzył ciągle w moją twarz i oczy jego ani przez sekundę nie zasnuwały się powieką.

– Mów – powtórzył jeszcze raz, ale tak głośno i dobitnie, jakby mi rozkazywał. – Co za klin wbiłeś w naszą przyjaźń?

– Nie ja go wbiłem – odpowiedziałem z pozornym spokojem.

– Więc kto?

– Kobieta...

– Kobieta? Jaka? – pytał mnie coraz natarczywiej. Podszedł do mojego biurka, nachylił się tak blisko nade mną, że czułem jego gorący i nierówny oddech na czole.

Pod powłoką ciemnej skóry Bieniarza szczęki zaciskały się nerwowo, co było oznaką wielkiej emocji u niego. Zrozumiałem, że jedyną deską ratunku w tej chwili jest rzucenie mu całej prawdy w oczy.

– Jaka, pytasz? Twoja narzeczona Lidia Burowa.

– Lidia? Chyba oszalałeś!

– Nie oszalałem. Taiłem tylko prawdę przed tobą, sądziłem, że jakiś szczęśliwy przypadek umożliwi rozwiązanie fatalnej dla nas sytuacji. Chcesz, powiem ci prawdę, choć na razie starałem się utrzymać tajemnicę dla siebie... Narzeczoną twoją poznałem kilka miesięcy temu w Moskwie w kawiarni Filipowa. Po godzinie zgodziła się pójść ze mną do nocnego kabaretu. Nie wiedziałem oczywiście, że was coś ze sobą łączy.

Bieniarz cofnął się o krok w tył. Zamiast iskier gniewu, widziałem, że w oczach jego zapaliły się błyski szalonego zdumienia.

– Stefan, ty bredzisz jak w malignie – mówił, zbity z tropu. – Uległeś chyba mistyfikacji...

Mówiłem dalej, aby raz wreszcie zrzucić fatalny ciężar z serca:

– Otóż nie ulegam żadnej halucynacji. Uciekałem jak szalony z Czerwonego Domina, gdy zetknąłem się twarzą o twarz z Lidią Burową, twoją narzeczoną, a moją ko...

Nie dokończyłem. Bieniarz przyskoczył do mnie, schwycił klapy mojej marynarki i potrząsał mną z taką siłą, że czułem, iż lada sekunda rozniesie mnie w drobne kawałki. Dusiłem się w uścisku jego żylastych, potężnych rąk, ale starałem się wydobyć jeszcze raz głos, aby mówić dalej.

Bieniarz dławił każdą zgłoskę, którą wyrzucałem przez gardło.

Zimny pot oblewał mi twarz i czoło. Bieniarz widocznie zorientował się, że lada chwila zdusi mi krtań, bo jednym potężnym pchnięciem rzucił mnie z powrotem w fotel. Był blady jak kreda. Usta drgały mu febrycznie, ale opanował się.

– Przepraszam... byłbym zamordował wariata – rzucił przez zaciśnięte szczęki, jakby chciał przeprosić kogoś trzeciego, który był mimowolnym świadkiem sceny, jaka się między nami rozegrała.

A ja nie wiem dlaczego, ale z uporem maniaka mówiłem dalej, nie troszcząc się zupełnie o konsekwencje swoich słów:

– Otóż wiedz, że nie jestem wariatem. Powiem ci coś więcej. Twoja Lidia porzuciła mnie w Warszawie. Tęskniłem za nią strasznie, nie mogłem w niczym utopić bólu. Po miesiącu spotkałem ją w Czerwonym Dominie. Wtedy po raz pierwszy dowiedziałem się, że ty kochasz tę samą kobietę, którą i ja pokochałem... Obstawiłem ją szpiegami. Drugie nasze spotkanie skończyło się tragicznie. W podmiejskim szynku w czasie awantury z apaszami postrzeliłem twoją narzeczoną wtedy, gdy podbiła mi rękę, aby uchronić przed kulą życie jakiegoś bandyty.

– Jezus Mario! Tyś oszalał!!! – krzyczał Bieniarz i przyciskał dłońmi głowę, jakby chciał uchronić ją przed pęknięciem.

I nie wiem, co mi się stało. Nagromadzona we mnie od kilku tygodni niepewność, ustawiczne napięcie nerwowe wyładowały się w formie spazmatycznego śmiechu. Śmiech ten wyglądał jak cyniczna obelga.

– Cha, cha, cha!! – śmiałem się histerycznie – a tobie Lidia powiedziała, że pod Konstancinem rozbił się samochód i ma zdruzgotane ramię. Otóż wiedz, że nakarmiła cię głupim kłamstwem, bo to ja ją postrzeliłem... Było to w szynku zwanym przez złodziejów Pod Okopiskiem... Cztery dni temu... Nie w Konstancinie... A ty na pewno jej wierzyłeś... Cha, cha, cha...

Spazm śmiechu podrzucał mną w krześle, jak manekinem.

Bieniarz wsłuchiwał się w mój śmiech, nie odrywając rąk od czoła. Krew jeszcze nie napłynęła mu do twarzy. Kolor jego policzków zlewał się z białym kołnierzem na szyi. Tylko ustami czynił ruch, jakby powtarzał:

– Oszalał, oszalał, oszalał...

Nagle drzwi mojego gabinetu skrzypnęły. Wszedł młody Szrajer; zwrócił się wprost do Bieniarza:

– Panie inżynierze, proszę przejść ze mną do fabryki i obejrzeć gotową już formę dla pańskich stropów.

Szrajer spojrzał na nas i urwał. Wyczuł, że między mną a Bieniarzem zaszło coś ważnego.

Ale Bieniarz ocknął się szybko. Poprawił zburzone włosy, włożył futro i czapkę.

– Owszem, chętnie obejrzę te formy – powiedział spokojnie i wyszedł bez pożegnania ze mną.

Wiedziałem, że nie wróci. Zmęczony i wyczerpany bezsenną nocą i decydującą rozmową osunąłem się w fotel.

Nie wiem nawet, jak długo trwałem w bezruchu.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.