Kostnica ebook

Dla uko­cha­nej Wie­scki, Rolanda

i Daniela

oraz dla Ford Motor Com­pany

z Dear­born w Michi­gan

z podzię­ko­wa­niem

Wscho­dzące słońce znaj­dzie mnie,

Szcze­lina na Wscho­dzie widzi mnie.

A to ozna­cza,

Że Kujot mnie znaj­dzie

Zakrwa­wio­nymi ustami!

Nad­cho­dzi wście­kły Kujot,

Odziany w naszyj­nik z oczu,

Jego usta są czer­wone, ręce czer­wone.

Wście­kły Kujot

Zaśpiewa sza­loną pieśń

I nagle zadmie Zachodni Wiatr!

– pieśń Indian Nawahno

Od Autora

Drogi Czy­tel­niku… już wkrótce spo­tkasz się z praw­dzi­wym demo­nem indiań­skim, poznasz legendy, które kie­dyś w swo­ich domo­stwach opo­wia­dali wielcy sza­mani.

Oczy­wi­ście można zlek­ce­wa­żyć nad­przy­ro­dzone siły, w które wie­rzyli kie­dyś India­nie, i uznać je za zwy­czajny prze­sąd. Jed­nak pod­czas mojej pracy nad książką o zło­wro­gich mocach prze­śla­do­wał mnie pech, który na co dzień stał się praw­dziwą zmorą. To, co w owym cza­sie przy­da­rzyło się mnie i mojej rodzi­nie, trudno nazwać zbie­giem oko­licz­no­ści. Oto tylko nie­które wyda­rze­nia: śmierć mojego ojczyma, wypa­dek samo­cho­dowy pod­czas jazdy z pręd­ko­ścią sie­dem­dzie­się­ciu mil na godzinę, gdy mój nowy mustang ude­rzył w beto­nowy mur, następny wypa­dek samo­cho­dowy, który miała moja żona, oraz nie­zli­czone zguby i straty oso­bi­stych dro­bia­zgów, takich jak ksią­żeczki cze­kowe i pamiątki. Jesz­cze dziw­niej­sze było wra­że­nie, że książka cza­sami wymy­kała mi się spod kon­troli i odcho­dziła od pier­wot­nego wątku na manowce – jak gdyby usi­ło­wała pisać się sama albo nie dopu­ścić do napi­sa­nia.

Mimo tych kło­po­tów udało mi się wresz­cie ukoń­czyć książkę i mam nadzieję, drogi Czy­tel­niku, że uła­twi Ci ona rozu­mie­nie pew­nych zja­wisk, które nawie­dzały Ame­rykę w cza­sach minio­nych, oraz pobu­dzi do reflek­sji zarówno teraz, jak i w przy­szło­ści.

Oczy­wi­ście to wszystko będzie moż­liwe, drogi Czy­tel­niku, jeśli się odwa­żysz prze­czy­tać tę książkę, gdyż demon indiań­ski nie wyba­cza i jest nie­znisz­czalny.

Gra­ham Master­ton

Los Ange­les, 1978

JEDEN

Sta­ru­szek wszedł do mojego biura i zamknął za sobą drzwi. Miał na sobie pognie­cioną lnianą mary­narkę i zie­loną muchę, a w dło­niach, nazna­czo­nych pla­mami wątro­bo­wymi, trzy­mał panamę zbrą­zo­wiałą jak pie­czeń wsku­tek lat spę­dzo­nych w kali­for­nij­skim słońcu. Z jed­nej strony jego twa­rzy dostrze­głem kępki bia­łego zaro­stu, domy­śli­łem się więc, że goli się z tru­dem.

Ode­zwał się tonem pra­wie prze­pra­sza­ją­cym:

– Cho­dzi o mój dom. On oddy­cha.

– Niech pan usią­dzie – powie­dzia­łem z uśmie­chem.

Przy­siadł na brzegu krze­sła z chro­mo­wa­nych rurek i pla­styku i obli­zał wargi. Miał sym­pa­tyczną, zaafe­ro­waną twarz, jaką chcia­łoby się widzieć u wła­snego dziadka. Nale­żał do tych sta­rusz­ków, z któ­rymi chęt­nie grywa się w sza­chy pod­czas leni­wych jesien­nych popo­łu­dni, sie­dząc na bal­ko­niku nad plażą.

– Nie musisz mi wie­rzyć, jeżeli nie chcesz, mło­dzień­cze. Byłem już tutaj wcze­śniej i mówi­łem to samo – nale­gał.

Prze­rzu­ci­łem leżącą na biurku listę umó­wio­nych wizyt.

– Fak­tycz­nie. To pan dzwo­nił w zeszłym tygo­dniu?

– I tydzień przed­tem.

– I powie­dział pan dyżur­nej, że pana dom…

Zawa­ha­łem się i spoj­rza­łem na niego, a on na mnie. Nie dokoń­czył mojego zda­nia pew­nie dla­tego, że chciał usły­szeć to z moich ust. Obda­rzy­łem go biu­ro­kra­tycz­nym uśmie­chem przez zasznu­ro­wane wargi.

– Prze­nio­słem się do tego domu z miesz­ka­nia mojej sio­stry, na górce. Sprze­da­łem tro­chę rze­czy i kupi­łem go za gotówkę. Był dość tani, a ja zawsze chcia­łem miesz­kać w oko­li­cach Mis­sion Street. No, ale teraz… – powie­dział łagod­nym, drżą­cym gło­sem.

Spu­ścił wzrok i bawił się ron­dem kape­lu­sza. Wzią­łem dłu­go­pis.

– Czy mogę pro­sić o pana nazwi­sko.

– Sey­mour Wal­lis. Jestem eme­ry­to­wa­nym inży­nie­rem. Głów­nie budo­wa­łem mosty.

– A pana adres?

– Tysiąc pięć­set pięć­dzie­siąt jeden Pilar­ci­tos Street.

– Okay. I ma pan kło­poty z hała­sem?

Znowu pod­niósł wzrok. Jego oczy miały kolor wybla­kłych bła­wat­ków, zasu­szo­nych mię­dzy stro­ni­cami książki.

– Nie z hała­sem. Cho­dzi o oddy­cha­nie.

Roz­sia­dłem się w moim obro­to­wym fotelu obi­tym sztuczną czarną skórą i postu­ka­łem się dłu­go­pi­sem w zęby. Byłem przy­zwy­cza­jony do dzi­wacz­nych skarg, które tra­fiają do wydziału sani­tarno-epi­de­mio­lo­gicz­nego. Nacho­dziła nas regu­lar­nie kobieta, która twier­dziła, że dzie­siątki ali­ga­to­rów, spusz­czo­nych w latach sześć­dzie­sią­tych przez dzie­ciaki do klo­ze­tów, prze­do­stały się kana­łami pod jej miesz­ka­nie na skrzy­żo­wa­niu ulic Howarda i Czwar­tej i usi­ło­wały wejść przez sedes, aby ją zjeść. Był też pewien stuk­nięty mło­dzian, który uwa­żał, że z jego termy wydo­bywa się nie­bez­pieczne pro­mie­nio­wa­nie.

Cóż, szaj­busy czy nie, pła­cono mi za to, abym był dla nich miły i cier­pli­wie wysłu­chi­wał tego, co chcą mi powie­dzieć, oraz sta­rał się ich prze­ko­nać, że San Fran­ci­sco nie roi się od ali­ga­to­rów i że nie ukrywa się tu zie­lo­nego kryp­to­nitu.

– A może pan się myli? – powie­dzia­łem. – Może to wła­sny oddech pan sły­szy.

Sta­ru­szek z lekka wzru­szył ramio­nami, jakby chciał powie­dzieć, że istot­nie, to jest moż­liwe, ale raczej nie­praw­do­po­dobne.

– Czy nie brał pan pod uwagę prze­cią­gów w komi­nie? – zasu­ge­ro­wa­łem. – Cza­sami powie­trze wędruje w dół sta­rym prze­wo­dem komi­no­wym i cią­gnie przez szpary mię­dzy cegłami, tam gdzie są zamu­ro­wane kominki.

Potrzą­snął prze­cząco głową.

– No, jeżeli nie jest to pana wła­sny oddech i nie jest to ciąg powie­trza w komi­nie, to może pan spró­buje mi pod­po­wie­dzieć, co to może być?

Sta­ru­szek kaszl­nął i wyjął czy­stą, choć postrzę­pioną chu­s­teczkę, którą przy­tknął do ust.

– Uwa­żam, że to oddy­cha­nie – powie­dział. – Myślę, że w ścia­nach jest uwię­zione jakieś zwie­rzę.

– Sły­szy pan dra­pa­nie? Tupot łap? Tego typu odgłosy?

Znowu potrzą­snął głową.

– Tylko oddech?

Kiw­nął przy­ta­ku­jąco.

Cze­ka­łem, że powie coś wię­cej, ale naj­wy­raź­niej skoń­czył. Wsta­łem i prze­sze­dłem do okna, które wycho­dziło na sąsiedni blok. Pod­czas ład­nej pogody można było stąd popa­trzeć na ste­war­desy, które po godzi­nach pracy opa­lały się w ogródku na dachu, ubrane w bikini. Myśla­łem wów­czas, że linie lot­ni­cze Uni­ted istot­nie biją wszyst­kie inne na głowę. Ale dzi­siaj mogłem przy­glą­dać się jedy­nie pod­sta­rza­łemu mek­sy­kań­skiemu ogrod­ni­kowi, który prze­sa­dzał pelar­go­nie.

– Gdyby tam rze­czy­wi­ście było uwię­zione jakieś zwie­rzę, to pozba­wione jedze­nia i wody żyłoby tylko przez pewien czas. A jeśli nie jest uwię­zione, sły­szałby pan, jak biega – powie­dzia­łem.

Sey­mour Wal­lis, inży­nier, wle­pił wzrok w swój kape­lusz. Zaczą­łem sobie uświa­da­miać, że sta­ru­szek nie jest szajb­nięty, wygląda jak zwy­czajny, prak­tyczny facet i ta wyprawa do wydziału sani­tarno-epi­de­mio­lo­gicz­nego w spra­wie poza­cie­le­snego sapa­nia musiała kosz­to­wać go dużo prze­my­śleń. Nie chciał wyjść na głupka. Ale kto by tego chciał?

– Brzmi to jak oddech zwie­rzę­cia – powie­działa cicho, lecz sta­now­czo. Wiem, że trudno w to uwie­rzyć, ale sły­szę te dźwięki już od trzech mie­sięcy, pra­wie odkąd tam miesz­kam, i są bar­dzo wyraźne.

Odwró­ci­łem się od okna.

– Jakieś nie­przy­jemne zapa­chy? Znaki? Cho­dzi mi o to, czy nie natra­fia pan na odchody zwie­rzęce, na przy­kład w sza­fie, lub na inne ślady?

– Dom oddy­cha. To wszystko. Dyszy jak wil­czur w upale. Ech, ech, ech całą noc, a cza­sami i we dnie.

Wró­ci­łem do biurka i usa­do­wi­łem się na powrót w fotelu. Sey­mour Wal­lis spo­glą­dał na mnie w ocze­ki­wa­niu, że wycią­gnę jakiś magiczny śro­dek zarad­czy z lewej dol­nej szu­flady. Byłem upo­waż­niony do tępie­nia szczu­rów, kara­lu­chów, mró­wek, os, wszy, pcheł i plu­skiew, ale moja licen­cja nie obej­mo­wała oddy­cha­nia.

– Pro­szę pana, czy jest pan prze­ko­nany, że przy­szedł do wła­ści­wego wydziału? – spy­ta­łem moż­li­wie jak naj­mi­lej.

Kaszl­nął.

– A czy mógłby pan dora­dzić mi coś innego?

Mówiąc szcze­rze, zaczy­na­łem zasta­na­wiać się, czy nie ode­słać go do psy­chia­try, ale trudno jest powie­dzieć sym­pa­tycz­nemu star­szemu panu, że praw­do­po­dob­nie dostaje szmer­gla. A jeżeli tam coś rze­czy­wi­ście dyszało?

Spoj­rza­łem na prze­ciw­le­głą ścianę i na wiszącą na niej współ­cze­sną czer­wono-zie­loną repro­duk­cję. Kie­dyś, zanim odno­wiono nam biura, na ścia­nie mia­łem tylko obszar­pany pla­kat, który prze­strze­gał przed doty­ka­niem jedze­nia nie mytymi rękoma, ale teraz wydział był urzą­dzony z więk­szym sma­kiem. Mówiono nawet o tym, by nazwać nas „depar­ta­men­tem kon­ser­wa­cji oto­cze­nia”.

– Jeśli nie ma żad­nych bru­dów ani widocz­nych oznak tego, co może sta­no­wić źró­dło oddy­cha­nia, to nie­zu­peł­nie rozu­miem, dla­czego pan jest zanie­po­ko­jony. Praw­do­po­dob­nie to tylko nie­ty­powe zja­wi­sko spo­wo­do­wane kon­struk­cją pań­skiego domu – powie­dzia­łem.

Sey­mour Wal­lis słu­chał tego z miną, która wyra­żała mniej wię­cej nastę­pu­jącą opi­nię: Jesteś pan biu­ro­kratą, musisz pan recy­to­wać te wszyst­kie komu­nały, ale ja nie wie­rzę w ani jedno pana słowo. Kiedy skoń­czy­łem, opadł ciężko na pla­sty­kowe opar­cie krze­sła i kiwał przez pewien czas głową, roz­my­śla­jąc.

– Jeżeli mogli­by­śmy zro­bić dla pana coś innego – kon­ty­nu­owa­łem – gdyby potrze­bo­wał pan dezyn­sek­cji albo odszczu­rza­nia… to pro­simy bar­dzo.

Obda­rzył mnie prze­ni­kli­wym, pozba­wio­nym zachwytu spoj­rze­niem.

– Powiem panu prawdę – ode­zwał się chra­pli­wie. – A prawda jest taka, że ja się boję. Jest w tym oddy­cha­niu coś takiego, że cho­ler­nie się boję. Przy­sze­dłem tutaj dla­tego, że nie wiem, gdzie mam się zwró­cić. Mój lekarz twier­dzi, że słuch mam w porządku. Archi­tekt twier­dzi, że mój dom jest w porządku, a psy­chia­tra twier­dzi, że nie dostrzega u mnie oznak gwał­tow­nego sta­rze­nia. Wszy­scy mnie uspo­ka­jają, a ja to cią­gle sły­szę i wciąż się boję.

– Panie Wal­lis – powie­dzia­łem – ja nie mogę nic zro­bić. Nie znam się na oddy­cha­niu.

– Mógłby pan przyjść posłu­chać.

– Jak oddy­cha?

– Cóż, nie musi pan.

Roz­ło­ży­łem ręce w geście współ­czu­cia.

– Nie o to cho­dzi, że nie chcę. Po pro­stu muszę zała­twić bar­dziej naglące sprawy zwią­zane ze sta­nem sani­tar­nym mia­sta. Mamy zapchany ściek na Fol­som i, natu­ral­nie, oko­liczni miesz­kańcy są bar­dziej zain­te­re­so­wani wła­snymi spra­wami niż czy­imiś. Przy­kro mi, panie Wal­lis, ale nie mogę nic dla pana zro­bić.

Potarł zmę­czo­nym gestem czoło i wstał.

– Dobrze – powie­dział gło­sem zwy­cię­żo­nego. – Rozu­miem, że ma pan waż­niej­sze sprawy.

Obsze­dłem biurko i otwo­rzy­łem mu drzwi. Wło­żył swoją starą panamę i chwilę stał, jakby chciał jesz­cze coś powie­dzieć i szu­kał słów.

– Jeżeli zauważy pan coś wię­cej, jakieś odgłosy bie­ga­nia lub ślady odcho­dów…

Ski­nął głową.

– Wiem, ode­zwę się do pana. Ale pro­blem polega na tym, że wszy­scy się spe­cja­li­zują. Pan czy­ści ścieki, więc nie może pan posłu­chać cze­goś tak dziw­nego jak oddy­cha­jący dom.

– Przy­kro mi.

Wycią­gnął rękę i zła­pał mnie za prze­gub. Jego kości­sta dłoń była nad­zwy­czaj silna i przez chwilę wyda­wało mi się, że nagle ści­snęły mnie szpony orła.

– Niech panu prze­sta­nie być przy­kro i niech pan zrobi coś kon­kret­nego – powie­dział. Pod­szedł tak bli­sko, że widzia­łem siatkę czer­wo­nych żyłek na biał­kach jego przy­mglo­nych oczu. – Niech pan przyj­dzie, gdy skoń­czy pan pracę, i posłu­cha cho­ciaż przez pięć minut. Mam nieco szkoc­kiej whi­sky, którą mi przy­wiózł bra­ta­nek z Europy. Mogli­by­śmy się napić, a pan w tym cza­sie posłu­chałby.

– Panie Wal­lis…

Puścił mój prze­gub, wes­tchnął i popra­wił kape­lusz.

– Musi mi pan wyba­czyć – powie­dział bez­na­mięt­nie. – Chyba źle to wpły­nęło na moje nerwy.

– Nie szko­dzi – powie­dzia­łem. – Pro­szę pana, jeśli uda mi się zna­leźć kilka wol­nych chwil po pracy, przyjdę. Nie przy­rze­kam i pro­szę się nie mar­twić, jeśli się nie zja­wię. Mam spo­tka­nie dziś wie­czo­rem, więc mogę przyjść raczej późno. Ale posta­ram się.

– Dobrze – odparł, nie patrząc na mnie. Nie lubił tra­cić pano­wa­nia nad emo­cjami i teraz sta­rał się je upo­rząd­ko­wać niby roz­plą­tane motki wełny. Po chwili dodał: – Wie pan, może to park. To może mieć zwią­zek z par­kiem.

– Z par­kiem? – zapy­ta­łem wprost.

Zmarsz­czył brwi, jakby wyrwało mi się coś zupeł­nie nie­sto­sow­nego.

– Dzię­kuję za poświę­ce­nie mi czasu, młody czło­wieku.

Odszedł dłu­gim, błysz­czą­cym kory­ta­rzem. Sta­łem w otwar­tych drzwiach swego pokoju, patrząc na niego. I nagle w chłod­nym kli­ma­ty­zo­wa­nym powie­trzu zaczą­łem dygo­tać.

Tak jak to zwy­kle bywało, wie­czorne spo­tka­nie zdo­mi­no­wał Ben Pul­tik z wydziału zaj­mu­ją­cego się wywózką śmieci. Pul­tik był nie­wy­so­kim męż­czy­zną o sze­ro­kich barach. Miał wygląd małej szafki odzia­nej w mary­narkę. Pra­co­wał „w śmie­ciach” od czasu strajku gene­ral­nego w tysiąc dzie­więć­set trzy­dzie­stym czwar­tym roku i uwa­żał ich wywózkę oraz likwi­da­cję za jedno z naj­wyż­szych zadań ludz­ko­ści, i w pew­nym sen­sie miał rację, ale nie­zu­peł­nie.

Sie­dzie­li­śmy wokół stołu kon­fe­ren­cyj­nego, pali­li­śmy za dużo i pili­śmy stę­chłą kawę ze sty­ro­pia­no­wych kub­ków. Na zewnątrz niebo zacią­gały pur­pu­rowe i bla­do­złote zasłony chmur, a wieże i pira­midy San Fran­ci­sco pochła­niała bro­ka­towa noc Pacy­fiku. Pul­tik skar­żył się, że wła­ści­ciele restau­ra­cji pro­wa­dzą­cych kuch­nie róż­nych naro­dów nie pakują odpad­ków w czarne foliowe torby i z tego powodu jego załogi bru­dzą kom­bi­ne­zony reszt­kami egzo­tycz­nych potraw.

– Nie­któ­rzy moi ludzie są żydami – mówił, przy­pa­la­jąc po raz któ­ryś peta. – Ostat­nia rzecz, na którą mają ochotę, to zapa­sku­dze­nie się nie­ko­szer­nym żar­ciem.

Mor­ton Mere­dith, szef tego wydziału, sie­dział na swoim krze­śle, na hono­ro­wym miej­scu, a na jego ustach wid­niał blady, drga­jący uśmie­szek. Zasło­nił dło­nią ziew­nię­cie. Jedy­nym powo­dem tych spo­tkań było zarzą­dze­nie o sty­mu­la­cji wewnątrz­za­ło­go­wej wydane przez urząd miej­ski, ale myśl, że Ben Pul­tik mógłby być sty­mu­lu­ją­cym roz­mówcą, rów­nała się zamó­wie­niu moules far­cies u McDo­nalda. Tego nie było w menu.

Wresz­cie o dzie­wią­tej, po nużą­cym spra­woz­da­niu zapre­zen­to­wa­nym przez eks­ter­mi­na­to­rów, opu­ści­li­śmy budy­nek i wyszli­śmy w cie­płą noc. Dan Machin, młody facet przy­po­mi­na­jący tykę do gro­chu, który pra­co­wał w labo­ra­to­rium badań zdro­wot­no­ści, prze­pchnął się w moim kie­runku i klep­nął mnie w plecy.

– Napi­jesz się? – zapy­tał. – Po takim spo­tka­niu gar­dło jest jak bez­miar pustynny.

– Chęt­nie – odpo­wie­dzia­łem. – Mogę tylko zabi­jać czas.

– Czas i pchły – przy­po­mniał mi.

Dokład­nie nie wiem, czemu lubi­łem Dana Machina. Był ode mnie dwa lub trzy lata młod­szy, nosił włosy obcięte na jeża, niby pole psze­nicy w Kan­sas, i nie­modne oku­lary, które zawsze spra­wiały wra­że­nie, jakby miały mu zaraz zle­cieć z zadar­tego nosa. Cho­dził w luź­nych mary­nar­kach ze skó­rza­nymi łatami na łok­ciach, miał wiecz­nie przy­dep­tane buty, ale jego dzi­waczne i pokrętne poczu­cie humoru bawiło mnie. Miał bladą twarz od zbyt dłu­giego prze­sia­dy­wa­nia w zamknię­tych pomiesz­cze­niach, ale nie­źle grał w tenisa i znał tyle fak­tów i liczb z prze­szło­ści, ile wydawcy „Ripleya”.

Może Dan Machin przy­po­mi­nał mi moje bez­pieczne pod­miej­skie dzie­ciń­stwo w Wes­t­che­ste­rze, gdzie na domach wisiały latar­nie jak na doroż­kach, wszyst­kie panie domu miały lakie­ro­wane włosy blond i woziły dzieci buic­kami combi, a jesie­nią zapach palo­nych liści był wstę­pem do sezonu jazdy na wrot­kach i do zabaw w duchy. Od tam­tego czasu wiele mi się przy­da­rzyło, na czele z paskud­nym roz­wo­dem i gwał­towną, ale absur­dalną przy­godą miło­sną, i dobrze było wie­dzieć, że tamta Ame­ryka ist­nieje jesz­cze.

Prze­szli­śmy z Danem ulicę i ruszy­li­śmy w górę wąskim chod­ni­kiem Gold Street do „Assay Office”, ulu­bio­nego baru Dana. Było to pomiesz­cze­nie o wyso­kim skle­pie­niu ze sta­ro­modną gale­rią i drew­niano-mosięż­nymi meblami daw­nego San Fran­ci­sco. Zna­leź­li­śmy sobie sto­lik przy ścia­nie i Dan zamó­wił nam dwa piwa Coors.

– Zamie­rza­łem pójść dziś wie­czór na Pilar­ci­tos – powie­dzia­łem mu, zapa­la­jąc papie­rosa.

– Zabawa czy inte­resy?

Wzru­szy­łem ramio­nami.

– Nie jestem pewien. To ani jedno, ani dru­gie.

– Brzmi tajem­ni­czo.

– Wła­śnie. Przy­szedł dziś do mnie do biura star­szy facet i oznaj­mił, że jego dom dyszy.

– Dyszy?

– Podobno. Dyszy jak Las­sie. Facet chciał wie­dzieć, czy dałoby się coś z tym zro­bić.

Przy­nie­siono piwo i Dan pocią­gnął parę głę­bo­kich łyków. Zostały mu białe wąsy z piany, w któ­rych cał­kiem mu było do twa­rzy.

– To nie jest prze­ciąg w komi­nie – powie­dzia­łem mu. – Ani żadne zwie­rzę uwię­zione w szcze­li­nie ściany. Tak naprawdę jest to auten­tyczny przy­pa­dek nie wyja­śnio­nej respi­ra­cji.

Miało to zabrzmieć dow­cip­nie, ale Dan potrak­to­wał tę infor­ma­cję poważ­nie.

– Czy mówił coś jesz­cze? Czy powie­dział, kiedy to się zda­rza? W jakich porach dnia?

Posta­wi­łem szklankę.

– Mówił, że trwa to bez­u­stan­nie. Mieszka tam dopiero od kilku mie­sięcy, a to dzieje się, odkąd się wpro­wa­dził. Jest naprawdę wystra­szony. Chyba sta­ru­szek przy­pusz­cza, że to jakiś duch.

– Może i tak – powie­dział Dan.

– Jasne. A wła­śnie Benowi Pul­ti­kowi znu­dziły się śmie­cie.

– Ale ja mówię serio – nale­gał Dan. – Podobno zda­rzały się takie przy­padki, że ludzie sły­szeli głosy czy coś podob­nego. W pew­nych warun­kach dźwięki, które nie­gdyś brzmiały w danym pokoju, można ponow­nie usły­szeć. Nie­któ­rzy twier­dzą, że sły­szeli roz­mowy, które mogły się odbyć sto lat wcze­śniej.

– Gdzie ty się tego wszyst­kiego dowie­dzia­łeś?

Dan pocią­gnął swój maleńki nos, jakby chciał go zmu­sić do wydłu­że­nia, i dał­bym głowę, że się zaru­mie­nił.

– Mówiąc szcze­rze – powie­dział zaże­no­wany – zawsze inte­re­so­wały mnie dzia­ła­nia sił nad­przy­ro­dzo­nych. Powiedzmy, że to rodzinne hobby.

– Ty? Taki zakuty nauko­wiec?

– Nie prze­sa­dzaj – powie­dział Dan – to nie jest tak zwa­rio­wane, jak może się wyda­wać. Takie sprawy z duchami zda­rzały się. Moja ciotka zawsze twier­dziła, że duch Buf­falo Billa Cody'ego przy­cho­dził do niej po nocach, sia­dy­wał przy jej łóżku i opo­wia­dał histo­rie o daw­nym Dzi­kim Zacho­dzie.

– Buf­falo Bill?

Dan zro­bił minę wyra­ża­jącą dez­apro­batę.

– Tak mówiła. Może nie powi­nie­nem był jej wie­rzyć.

Opar­łem się ple­cami o krze­sło. Z baru dobie­gał sym­pa­tyczny szmer roz­ga­da­nych gło­sów, a obsługa roz­no­siła sma­żoną kurę i pie­czone żeberka. Przy­po­mnia­łem sobie, że nie jadłem nic od śnia­da­nia.

– Myślisz, że powi­nie­nem tam pójść? – zapy­ta­łem Dana, gapiąc się na dziew­czynę w obci­słej koszulce z nadru­kiem „Old­smo­bile Roc­ket” na pier­siach.

– Ujmijmy to w ten spo­sób: ja bym poszedł. A może powin­ni­śmy iść tam razem. Z rado­ścią posłu­chał­bym domu, który oddy­cha.

– Z rado­ścią, co? Okay, jeśli zapła­cisz połowę za tak­sówkę, poje­dziemy. Ale nie myśl sobie, że ci coś zagwa­ran­tuję. Facet jest bar­dzo stary i moż­liwe, że ma po pro­stu halu­cy­na­cje.

– Halu­cy­na­cja to oszu­ki­wa­nie wzroku.

– Zaczy­nam myśleć, że ta dziew­czyna w koszulce to także halu­cy­na­cja.

Dan obró­cił się, a dziew­czyna wyło­wiła go wzro­kiem. Zaczer­wie­nił się jak burak.

– Zawsze to robisz – oskar­żył mnie poiry­to­wany. – Oni tu pew­nie myślą, że jestem jakimś mania­kiem sek­su­al­nym.

Dokoń­czy­li­śmy piwo, po czym zła­pa­li­śmy tak­sówkę i poje­cha­li­śmy na Pilar­ci­tos Street. Była to jedna z tych krót­kich uli­czek na zbo­czu, gdzie par­kuje się samo­chód, aby pójść do japoń­skiej restau­ra­cji na głów­nym ciągu. A potem, gdy się wraca opcha­nym do mdło­ści tem­purą i sake, nie można tej uliczki odna­leźć. Domy tu były stare i ciche, ozdo­bione wie­życz­kami, pod­cie­niami i cie­ni­stymi weran­dami. Bio­rąc pod uwagę fakt, że Mis­sion Street była zale­d­wie kilka jar­dów dalej, tutej­sze domy zda­wały się dziw­nie ponure i nie odpo­wia­da­jące cza­sowi. Dan i ja sta­nę­li­śmy przed domem z nume­rem tysiąc pięć­set pięć­dzie­siąt jeden. Czu­jąc cie­pły wie­czorny powiew, patrzy­li­śmy na gotycką wieżę i rzeź­biony bal­kon, i na sza­rawą farbę, która scho­dziła pła­tami jak łuski ze zde­chłej ryby.

– Chyba nie wie­rzysz, że taki dom mógłby oddy­chać? – zapy­tał Dan, pocią­ga­jąc nosem.

– W ogóle nie wie­rzę, że dom może oddy­chać. Ale czuję, że wła­ści­ciel powi­nien spraw­dzić kana­li­za­cję.

– Na litość boską, prze­stań – jęk­nął Dan. – Nie mów o pracy po godzi­nach służ­bo­wych. Czy myślisz, że na przy­ję­ciach szu­kam wszy we wło­sach gości?

– Nie był­bym zdzi­wiony.

Mie­li­śmy przed sobą starą żela­zną bramę i pięć pochy­lo­nych schod­ków pro­wa­dzą­cych na werandę. Popchną­łem bramę; była tak prze­rdze­wiała, że zawyła jak zdy­cha­jący pies. Weszli­śmy na schodki i szu­ka­li­śmy dzwonka na toną­cej w mroku weran­dzie. Wszyst­kie okna par­te­rowe wycho­dzące na ulicę miały zacią­gnięte story i zamknięte okien­nice, więc wyda­wało nam się, że gwiz­da­nie czy woła­nie jest bez­sen­sowne. U stóp wzgó­rza prze­mknął samo­chód poli­cyjny z włą­czoną syreną. Obok po ulicy szła roze­śmiana dziew­czyna z dwoma chłop­cami. To wszystko działo się w zasięgu wzroku i słu­chu, ale tu, przy wej­ściu do domu, ist­niała tylko cie­ni­sta cisza i uczu­cie, że obok nas prze­pły­wają zagu­bione lata, wycie­ka­jące ze skrzynki na listy i spod ozdob­nych drzwi wej­ścio­wych – zupeł­nie jak pia­sek sypiący się z wia­derka.

– Tu jest kołatka – powie­dział Dan. – Może by zastu­kać kilka razy?

Spo­zie­ra­łem w ciem­ność.

– Tylko nie cytuj przy tym Edgara Allana Poego.

– Jezu – powie­dział Dan – już na sam widok kołatki prze­cho­dzą mnie ciarki.

Pod­sze­dłem i przyj­rza­łem się jej. Była ogromna, czarna ze sta­ro­ści i znisz­cze­nia. Miała kształt łba dzi­wacz­nego, par­ska­ją­cego stwo­rze­nia, które przy­po­mi­nało skrzy­żo­wa­nie wilka z demo­nem. Nie wyglą­dała zachę­ca­jąco. Ktoś, kto wie­szał coś takiego na swo­ich drzwiach wej­ścio­wych, nie mógł być zupeł­nie nor­malny, chyba że spra­wiały mu przy­jem­ność mary nocne. Pod kołatką wid­niał wygra­we­ro­wany jeden wyraz: „Wróć”.

Dan się wahał, więc chwy­ci­łem za kołatkę i ude­rzy­łem nią dwa lub trzy razy. Dźwięk roz­szedł się głu­chym echem po domu i cze­ka­li­śmy cier­pli­wie na odpo­wiedź Sey­mo­ura Wal­lisa.

– Co ci to przy­po­mina? To coś na kołatce? – zapy­tał Dan.

– Bo ja wiem… Chyba masz­ka­rona.

– Mnie to się wydaje podobne do jakie­goś prze­klę­tego wil­ko­łaka.

Się­gną­łem do kie­szeni po papie­rosy.

– Oglą­da­łeś za dużo sta­rych hor­ro­rów – stwier­dzi­łem.

Mia­łem zamiar znowu zastu­kać kołatką, ale usły­sza­łem, że ktoś czła­pie w naszą stronę z wnę­trza domu. Po odcią­gnię­ciu gór­nej i dol­nej zasuwy drzwi otwo­rzyły się nie­pew­nie i zatrzy­mały na łań­cu­chu. Ujrza­łem za nimi bladą twarz Sey­mo­ura Wal­lisa. Patrzył z taką ostroż­no­ścią, jakby spo­dzie­wał się ban­dy­tów albo mor­mo­nów.

– Pan Wal­lis? – zapy­ta­łem. – Przy­szli­śmy posłu­chać oddy­cha­nia.

– Ach, to pan – powie­dział z wyraźną ulgą. – Pro­szę chwi­leczkę pocze­kać, zaraz otwo­rzę.

Wysu­nął łań­cuch. Drzwi, drżąc, otwo­rzyły się sze­rzej. Sey­mour Wal­lis był ubrany w buracz­kowy szla­frok, na nogach miał kap­cie. Spod szla­froka wysta­wały jego wło­chate, chude łydki.

– Mam nadzieję, że nie przy­szli­śmy w nie­do­god­nej chwili – powie­dział Dan.

– Nie, nie. Pro­szę wejść. Zamie­rza­łem tylko wziąć kąpiel.

– Podoba mi się pana kołatka. Ale jest taka tro­chę odstra­sza­jąca, nie sądzi pan?

Sey­mour Wal­lis obda­rzył mnie nie­pew­nym uśmie­chem.

– Chyba tak. Gdy kupo­wa­łem ten dom, już tu była. Nie wiem, co przed­sta­wia. Moja sio­stra uważa, że dia­bła, ale ja nie jestem taki pewny. A dla­czego umiesz­czono na niej słowo „wróć”, nie dowiem się ni­gdy.

Zna­leź­li­śmy się w wyso­kim, zatę­chłym przed­po­koju, wyło­żo­nym wytar­tym brą­zo­wym chod­ni­kiem. Na ścia­nach wisiały tuziny pożół­kłych repro­duk­cji, gra­fik i listów. Nie­które ramki były puste, inne popę­kane. Więk­szość obraz­ków przed­sta­wiała widoki Mount Tay­lor i Cabe­zon Peak w odcie­niach sepii. Były tam także nie­czy­telne mapy z rudymi pla­mami oraz wykazy jakichś liczb wypi­sane kośla­wym i wybla­kłym pismem.

Zatrzy­ma­li­śmy się przy pierw­szym słupku balu­strady scho­dów. Był wyrzeź­biony w ciem­nym maho­niu. Na jego szczy­cie stał na tyl­nych łapach niedź­wiedź z brązu. Zamiast pyska miał twarz kobiety. Same schody, wyso­kie i wąskie, wzno­siły się ku ciem­no­ściom panu­ją­cym na pię­trze. Wyglą­dały jak schody ruchome skie­ro­wane w naj­ciem­niej­sze zakątki nocy.

– Lepiej chodź­cie tędy – powie­dział Sey­mour Wal­lis, pro­wa­dząc nas w kie­runku drzwi znaj­du­ją­cych się na końcu kory­ta­rza. Nad nimi wisiała znisz­czona głowa jele­nia z zaku­rzo­nymi rogami. Tkwiło w niej tylko jedno oko.

– Pro­szę przo­dem – powie­dział Dan; nie byłem pewny, czy żar­tuje, czy nie. Ten dom naprawdę mógł napę­dzić stra­cha.

Weszli­śmy do nie­wiel­kiego, dusz­nego poko­iku do pracy. Wokoło na ścia­nach były zamon­to­wane półki, zapewne kie­dyś wypeł­nione książ­kami, ale teraz świe­ciły pustką. Tapeta w brą­zowe wzory, znaj­du­jąca się za pół­kami, była nazna­czona cie­niami sto­ją­cych tu nie­gdyś tomów. W rogu, pod smęt­nym malun­kiem począt­ków San Fran­ci­sco, stało biurko pokryte popla­mioną skórą, a przy nim drew­niane krze­sło makler­skie, przy któ­rym bra­ko­wało dwóch prę­tów. Sey­mour Wal­lis nie pod­no­sił żalu­zji, więc pokój był duszny i zatę­chły. Cuch­nęło kotami, worecz­kami z lawendą i prosz­kiem na kara­lu­chy.

– Tu wła­śnie sły­szę te odgłosy sil­niej niż w innych poko­jach – wyja­śnił Wal­lis. – Zazwy­czaj zda­rzają się w nocy, kiedy tu sie­dzę i piszę listy albo koń­czę buchal­te­rię. Na początku nie ma nic, ale potem zaczy­nam nasłu­chi­wać i jestem pewny, że to sły­szę. Ciche oddy­cha­nie, jakby ktoś wszedł do pokoju i stał nie­opo­dal, obser­wu­jąc mnie. Sta­ram się, a w każ­dym razie sta­ra­łem się, nie odwra­cać. Ale nie­stety zawsze to robię. I oczy­wi­ście nikogo nie ma.

Dan prze­szedł po znisz­czo­nym dywa­niku. Pod jego sto­pami zaskrzy­piały klepki w pod­ło­dze. Wziął z biurka Wal­lisa kalen­darz astralny i przez parę chwil go oglą­dał.

– Czy pan wie­rzy w rze­czy nad­przy­ro­dzone, panie Wal­lis?

– To zależy, co pan rozu­mie przez słowo „nad­przy­ro­dzone”.

– Cóż… duchy.

Wal­lis spoj­rzał na mnie i znowu na Dana, jakby się oba­wiał, że naigra­wamy się z niego. W buracz­ko­wym szla­froku wyglą­dał jak jeden z tych sta­rusz­ków, któ­rzy upie­rają się przy kąpieli w oce­anie w dzień Bożego Naro­dze­nia.

– Opo­wia­da­łem wła­śnie mojemu kole­dze – zwró­ci­łem się do Wal­lisa – że nie­które domy dzia­łają jak odbior­niki dźwię­ków i roz­mów z prze­szło­ści. Jeżeli w takim domu zda­rzy się coś szcze­gól­nie stre­su­ją­cego, to w pewien spo­sób maga­zy­nuje on dźwięki w fak­tu­rze ścian i raz po raz odtwa­rza je jak magne­to­fon. W zeszłym roku był taki przy­pa­dek w Mas­sa­chu­setts. Młode mał­żeń­stwo twier­dziło, że nocą w ich salo­nie kłócą się kobieta i męż­czy­zna, ale gdy scho­dzili tam, by zoba­czyć, co się dzieje, nikogo nie było. Ponie­waż sły­szeli wykrzy­ki­wane imiona, poszli spraw­dzić je w księ­gach para­fial­nych. Oka­zało się, że ludzie, któ­rych głosy sły­szeli, miesz­kali w tym domu w tysiąc osiem­set sześć­dzie­sią­tym roku.

Sey­mour Wal­lis potarł swą nie ogo­loną brodę.

– Czy to zna­czy, że gdy sły­szę oddy­cha­nie, to sły­szę ducha?

– Nie­zu­peł­nie – odrzekł Dan. – To tylko echo z prze­szło­ści. Być może straszne, ale nie jest bar­dziej nie­bez­pieczne niż dźwięk, jaki wydo­bywa się z pań­skiego tele­wi­zora. To tylko dźwięk, nic wię­cej.

Wal­lis powoli przy­siadł na sta­rym krze­śle makler­skim i spoj­rzał na nas z powagą.

– Czy mogę to coś zmu­sić, aby mnie zosta­wiło w spo­koju? – zapy­tał. – Czy można to egzor­cy­zmo­wać?

– Chyba nie – powie­dział Dan. – Trzeba by zbu­rzyć cały dom. To, co pan sły­szy, tkwi w samej mate­rii budynku.

Kaszl­ną­łem i ode­zwa­łem się uprzej­mie:

– Oba­wiam się, że w mie­ście obo­wią­zuje prze­pis zaka­zu­jący burze­nia sta­rych domów z przy­czyn nie uza­sad­nio­nych. Pod­punkt ósmy.

Sey­mour Wal­lis wyglą­dał na bar­dzo zmę­czo­nego.

– Wie­cie, pano­wie, dłu­gie lata chcia­łem mieć taki dom. Cza­sami prze­cho­dzi­łem tędy i podzi­wia­łem wiek, cha­rak­ter i styl tych budyn­ków. Wresz­cie udało mi się jeden zdo­być. Ten dom tak wiele dla mnie zna­czy. Repre­zen­tuje wszystko, co w życiu sta­ra­łem się zro­bić, aby utrzy­mać stare war­to­ści i sprze­ci­wić się nowo­cze­snemu, łatwemu, fał­szy­wemu i tak pocią­ga­ją­cemu światu. Popa­trz­cie tylko na to miej­sce. Nie ma tu ani pię­dzi lastryko, grama pla­styku ani skrawka włó­kien szkla­nych. Te sztu­ka­te­rie na sufi­cie to praw­dziwy gips, a klepki pocho­dzą ze sta­rego żaglowca. Popa­trz­cie, jakie są sze­ro­kie. A teraz spójrz­cie na te drzwi. Są solidne i wiszą, jak powinny. Zawiasy są z mosią­dzu.

Uniósł głowę. W jego gło­sie brzmiało wiele uczu­cia.

– Ten dom należy do mnie – mówił dalej – a jeżeli prze­bywa w nim duch czy są jakieś dźwięki, to chcę, żeby się wynio­sły. Ja jestem tutaj panem i, na Boga, będę zwal­czał wszel­kie nad­przy­ro­dzone dzi­wo­lągi…

– Nie chciał­bym, aby pan sobie pomy­ślał, że mu nie wie­rzę – powie­dzia­łem – ponie­waż jestem prze­ko­nany, że sły­szał pan to wszystko, o czym pan opo­wia­dał. Ale czy przy­pad­kiem nie jest pan prze­pra­co­wany? Może po pro­stu czuje się pan zmę­czony.

Sey­mour Wal­lis ski­nął głową.

– O tak, jestem zmę­czony. Ale nie aż tak zmę­czony, żebym nie mógł wal­czyć o to, co moje.

Dan rozej­rzał się po pokoju.

– Może uda­łoby się panu jakoś poro­zu­mieć z tym odde­chem. Wie pan, myślę o osią­gnię­ciu jakie­goś kom­pro­misu.

– Nie rozu­miem.

– Wła­ści­wie sam nie jestem pewien, czy rozu­miem – odpo­wie­dział Dan. – Ale wielu spi­ry­ty­stów zdaje się wie­rzyć, że można się umó­wić ze świa­tem duchów, aby zosta­wiły czło­wieka w spo­koju. Myślę, że w nie­któ­rych miej­scach duchy stra­szą dla­tego, że nie mogą prze­do­stać się tam, gdzie zwy­kle tra­fiają dusze umar­łych. Więc może ten sapiący duch chce, aby pan mu w czymś pomógł. Nie wiem. To tylko moje przy­pusz­cze­nia. Może powi­nien pan spró­bo­wać się z nim poro­zu­mieć.

Pod­nio­słem brew.

– Co pan mi radzi? – zapy­tał Wal­lis ostroż­nie.

– Trzeba być bez­po­śred­nim. Zapy­tać, czego chce.

– Dajże spo­kój, Dan – wtrą­ci­łem. – Bzdury opo­wia­dasz.

– Wcale nie. Jeżeli pan Wal­lis sły­szy oddy­cha­nie, praw­do­po­dob­nie to coś, co oddy­cha, sły­szy także jego.

– Jesz­cze nie wiemy, czy to oddy­cha­nie ist­nieje naprawdę.

Wal­lis wstał.

– Zdaje mi się, że zdo­łam panów prze­ko­nać jedy­nie wów­czas, gdy usły­szy­cie to „coś” na wła­sne uszy. Może szkla­neczkę whi­sky? Posie­dzimy tu około pół godzinki, jeśli pano­wie mogą mi tyle czasu poświę­cić, i posłu­chamy.

– Oczy­wi­ście, z przy­jem­no­ścią – odpo­wie­dział Dan.

Wal­lis wyszedł z pokoju, stą­pa­jąc ciężko, i za chwilę wró­cił z dwoma krze­słami z gię­tego drewna. Usie­dli­śmy na nich nie­wy­god­nie wypro­sto­wani, a on poczła­pał po karafkę.

Wcią­gną­łem stę­chłe powie­trze. W maleń­kiej biblio­tece było gorąco i duszno i zaczy­na­łem żało­wać, że nie sie­dzę w „Assay Office” i nie sączę zim­nego coorsa. Dan potarł ręce jak praw­dziwy czło­wiek inte­resu.

– Ale będzie zabawa.

– Wydaje ci się, że to usły­szymy? – zapy­ta­łem.

– Oczy­wi­ście. Mówi­łem ci. Kie­dyś o mało co nie zoba­czy­łem ducha.

– O mało co? Jak to?

– Kie­dyś zatrzy­ma­łem się w sta­rym hotelu w Denver. Gdy wra­ca­łem nocą do swo­jego pokoju, zoba­czy­łem, że wycho­dzi z niego poko­jówka. Wło­ży­łem klucz do drzwi, a ona pyta mnie: „Czy jest pan pewien, że to pana pokój? Tam wewnątrz jakiś pan bie­rze kąpiel”. Spraw­dzi­łem numer klu­cza, a ponie­waż był wła­ściwy, wsze­dłem do środka. Poko­jówka weszła ze mną, żeby spraw­dzić, ale gdy zaj­rza­łem do łazienki, nie było tam ani kąpią­cego się, ani wody w wan­nie, niczego. Hotele to wspa­niałe miej­sce dla duchów.

– O tak, a wydział sani­tarno-epi­de­mio­lo­giczny to wspa­niałe miej­sce dla łga­rzy.

Wła­śnie w tej chwili wszedł sta­ru­szek Wal­lis z zaśnie­działą srebrną tacą, na któ­rej stały karafka i trzy szklanki. Posta­wił tacę na sto­liku i nalał wszyst­kim szczo­drą ręką. Potem usiadł na swoim krze­śle i upi­jał whi­sky, jakby chciał upew­nić się, że nie dodano do niej cykuty.

W przed­po­koju roz­legł się dźwięk zegara, któ­rego nie zauwa­ży­łem, wcho­dząc. Zaczął bić dzie­siątą. Bam-wrr-bam-wrr-bam-wrr…

– Czy nie ma pan lodu, panie Wal­lis? – zapy­tał Dan.

Sta­rzec spoj­rzał zakło­po­tany, potem potrzą­snął głową.

– Przy­kro mi. Wysia­dła lodówka. Zamie­rza­łem ją napra­wić. Zwy­kle jadam na mie­ście, więc nie odczu­wa­łem jej braku.

Dan uniósł szklankę.

– No cóż, piję do tego sapa­nia, czym­kol­wiek ono jest.

Prze­łkną­łem cie­płą, nie roz­cień­czoną szkocką i skrzy­wi­łem się.

Cze­ka­li­śmy w ciszy pra­wie dzie­sięć minut. To zadzi­wia­jące, ile można naro­bić hałasu, pijąc whi­sky w zupeł­nej ciszy. Po chwili sły­sza­łem cyka­nie zegara w przed­po­koju, a nawet szmer samo­cho­dów na dale­kiej Mis­sion. I jesz­cze szum mojej wła­snej krwi dud­nią­cej w uszach. Wal­lis zdu­sił kaszel.

– Jesz­cze whi­sky? – zapy­tał.

Dan wycią­gnął swoją szklankę, ale ja stwier­dzi­łem:

– Jeżeli wypiję wię­cej, to usły­szę dzwony, a nie sapa­nie.

Znowu roz­sie­dli­śmy się na krze­słach, które dzi­wacz­nie zaskrzy­piały.

– Czy zna pan histo­rię tego domu, panie Wal­lis? Jakiś szcze­gół, który mógłby pomóc w usta­le­niu, skąd wziął się tajem­ni­czy oddech? – zain­te­re­so­wał się Dan.

Sey­mour Wal­lis ner­wowo prze­sta­wiał rze­czy na biurku – pióro, nożyk do listów, kalen­darz – potem spoj­rzał na Dana tym samym zmę­czo­nym spoj­rze­niem, które widzia­łem na jego twa­rzy, gdy zja­wił się w moim biu­rze.

– Obej­rza­łem akta wła­sno­ści. Datują się od tysiąc osiem­set osiem­dzie­sią­tego pią­tego roku, to zna­czy od czasu, kiedy ten dom zbu­do­wano. Był wła­sno­ścią han­dla­rza zbo­żem, a potem kapi­tana mary­narki. Ale nie zna­la­złem niczego nad­zwy­czaj­nego. Nie było w tych aktach danych, na pod­sta­wie któ­rych można by wnio­sko­wać, że działo się tu coś strasz­nego. Żad­nych mor­derstw…

Dan prze­łknął jesz­cze whi­sky.

– Może ten sapacz sie­dzi tu, ponie­waż dobrze się tu czuje. To też się cza­sem zda­rza. Duch stra­szy w domu, bo stara się odtwo­rzyć minione szczę­ście.

– Szczę­śliwy sapacz? – zapy­ta­łem z nie­do­wie­rza­niem.

– Jasne – odparł Dan defen­syw­nie. – Znano takie przy­padki.

Zamil­kli­śmy. Dan i ja byli­śmy względ­nie spo­kojni, ale Sey­mour Wal­lis podry­gi­wał i czo­chrał się, jakby rze­czy­wi­ście był zde­ner­wo­wany. Roz­le­gło się ponowne bicie zegara. Upły­nęło pół godziny i cią­gle cze­ka­li­śmy, ale niczego nie było sły­chać. Ciemna bryła sta­rego domu mil­czała, nie zaskrzy­piała belka w dachu, nie zastu­kało okno. Przez sto lat dom miał czas osiąść, a teraz był mar­twy, trwał w bez­ru­chu, niemy.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Tytuł ory­gi­nału: Char­nel House

Copy­ri­ght © Gra­ham Master­ton, 1987

All rights rese­rved

Copy­ri­ght © for the Polish trans­la­tion and e-book edi­tion by REBIS Publi­shing House Ltd., Poznań 2013, 2018, 2023

Infor­ma­cja o zabez­pie­cze­niach

W celu ochrony autor­skich praw mająt­ko­wych przed praw­nie nie­do­zwo­lo­nym utrwa­la­niem, zwie­lo­krot­nia­niem i roz­po­wszech­nia­niem każdy egzem­plarz książki został cyfrowo zabez­pie­czony. Usu­wa­nie lub zmiana zabez­pie­czeń sta­nowi naru­sze­nie prawa.

Pro­jekt i opra­co­wa­nie gra­ficzne okładki: Iza­bella Mar­ci­now­ska

Foto­gra­fia na okładce: S-BELOV/Shut­ter­stock

Wyda­nie II e-book (opra­co­wane na pod­sta­wie wyda­nia książ­ko­wego: Kost­nica, wyd. III, dodruk, Poznań 2017)

ISBN 978-83-8062-817-5

Dom Wydaw­ni­czy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmi­grodzka 41/49, 60-171 Poznań

tel.: 61 867 81 40, 61 867 47 08

fax: 61 867 37 74

e-mail: [email protected]

www.rebis.com.pl

Kon­wer­sję do wer­sji elek­tro­nicz­nej wyko­nano w sys­te­mie Zecer