Lato w Nowym Jorku ebook

Wendy Markham

Lato w Nowym Jorku

Tłumaczenie: Iwona Maura

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Moje życie wyobrażam sobie tak: wyjdę za Willa. On zostanie sławnym aktorem, a ja porzucę pracę w reklamie, żeby zająć się naszymi dziećmi. Nie przeprowadzimy się ani na południe, ani na zachód Stanów, ale raczej zostaniemy w Nowym Jorku (wszystko dlatego, że nie mogę żyć bez czterech pór roku), a kiedy zestarzejemy się razem, będziemy siadywać ramię w ramię przy stoliku w restauracji, jak ci staruszkowie, których widywałam we Friendly's. Tylko że na Manhattanie nie ma ani jednej restauracji Friendly's, a Will i ja nie siedzieliśmy jeszcze w ten sposób w żadnym lokalu. Nigdy.

Bo Will potrzebuje przestrzeni.

W restauracjach.

I w ogóle.

Ja z kolei wcale nie potrzebuję przestrzeni.

Dokładnie to powiedziałam swojej przyjaciółce Kate, która oznajmiła właśnie z denerwującym spokojem, że każdy potrzebuje przestrzeni.

– Ja nie potrzebuję – oświadczyłam, a ona w odpowiedzi wzniosła tylko niebieskie oczy, a raczej niebieskie soczewki kontaktowe ku górze, jakby chciała spojrzeć na swoją ufarbowaną na blond grzywkę.

Kate wychowała się w sercu Południa, gdzie najlepiej być szczupłą blondynką z niebieskimi oczami. Właściwie to wszędzie dobrze być szczupłą blondynką z niebieskimi oczami, o czym przekonałam się wielokrotnie ja sama – okrągła, brązowooka brunetka z Nowego Jorku.

– Potrzebujesz przestrzeni, Trace! – upierała się Kate. Jej południowy akcent sprzed wojny secesyjnej był ledwo wyczuwalny – wynik ciężkiej pracy, żeby się go pozbyć. – Uwierz mi, a uwolnisz się od wewnętrznej potrzeby oglądania Willa dwadzieścia cztery godziny na dobę bez jednej sekundy przerwy.

Ma rację, ale rzecz w tym, że…

Że ja nie chcę uwalniać się od tej potrzeby.

To żałosne, prawda? Wiedziałam, że jestem żałosna i dlatego musiałam iść w zaparte. Kate i tak ciągle mówi, że się o mnie martwi. Ona uważa, że mój związek z Willem jest jednostronny.

– Nieprawda – skłamałam gładko. – Wcale nie dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ale dlaczego mam się cieszyć, że Will wypuszcza się na letnie występy w okolice Adirondacks na całe trzy miesiące, a ja zostaję tu sama?

– Nic na to nie poradzisz. Przecież nie schowasz się do jego walizki.

Słysząc to, skupiłam całą uwagę na swoim niskokalorycznym napoju kawowym. Drewnianym mieszadełkiem próbowałam wepchnąć słodkawą pianę do ciemnobrązowego, zupełnie niesłodkiego napoju. Sprawa była beznadziejna – oba składniki nie chciały się połączyć. Długie paprochy przylepiały się do mieszadełka i do złudzenia przypominały kłaczki pajęczyn, które jakieś szkodniki produkowały na moim filodendronie.

– Tracey! – rzuciła Kate ostrzegawczym tonem.

– Słucham? – Z niewinną miną bawiłam się żółtą, plastikową zapalniczką i żałowałam starych dobrych czasów, kiedy można było palić wszędzie i zawsze.

– Chyba nie zamierzasz zabrać się z nim w góry Adirondacks?

– A dlaczego nie?

– Przede wszystkim dlatego… Tracey, słuchaj, co do ciebie mówię! Dlatego że nie jesteś aktorką. I masz swoją pracę.

Pracę! Wylądowałam w agencji reklamowej Blaire Barnett tylko dlatego, że zaimponowała mi nazwa firmy. Zawsze miałam skłonności do wdawania się w przeróżne interesy bez sprawdzenia, czym to pachnie. Dopiero kilka tygodni później, kiedy z okazji Dnia Sekretarki dostałam od swojego szefa roślinkę doniczkową, zdałam sobie sprawę, że jestem najzwyklejszym pracownikiem administracyjnym.

W doniczce był zarażony filodendron – ten, o którym wspomniałam wcześniej. Do złudzenia przypominał moją pracę – na początku wyglądał bardzo obiecująco – lśniące liście, celofan, zwoje wstążki i liścik: „Droga Traci (z błędem w moim imieniu), w podziękowaniu za wszystko, co dla nas robisz. Wszystkiego najlepszego – Jake”. W domu znalazłam filodendronowi świetne miejsce na pustym parapecie. A po tygodniu na liściach pojawiły się robaki, gotowe do walki na śmierć i życie z biedną rośliną.

– Rzucę. – Wciąż pstrykałam zapalniczką.

– Co? Palenie?

– Nigdy w życiu. Pracę.

Uwaga! Zapamiętać! Idąc do Willa, kupić sobie papierosy.

– Tego się obawiałam. – Kate, która na szczęście nie należała do armii wojujących przeciwników palenia, uśmiechnęła się z wyższością. Potem przełknęła mały łyczek soku i powiedziała: – Masz zamiar tak po prostu porzucić pracę po niecałych dwóch miesiącach?

– Ponad dwóch miesiącach…

– Dobrze – zgodziła się. – Po ponad dwóch miesiącach. I co dalej? Pojedziesz za Willem do jakiejś dziury. Co będziesz tam robić?

– Choćby ustawiać dekoracje. Albo pracować jako kelnerka. Nie wiem, Kate! Jeszcze o tym nie myślałam. Wiem jedno: Nie mogę znieść myśli, że przez całe wakacje będę siedzieć w tym cholernym mieście bez Willa.

– Czy Will o tym wie?

Pytanie Kate było jasne, ale wolałam udać, że go nie rozumiem.

– O czym?

– O tym, że się z nim wybierasz.

– Nie – musiałam przyznać.

– Kiedy wyjeżdża?

– Za kilka tygodni.

– Może do tego czasu zrezygnuje z wyjazdu.

– Nigdy w życiu. Powiedział, że musi wyrwać się z miasta.

Kate uniosła jedną brew, dając do zrozumienia, że podejrzewa coś więcej. Jeśli teraz powie, że Will ucieka nie tylko od miasta, na pewno zaprzeczę. Mimo że w głębi ducha podejrzewam, że Kate może mieć rację.

I to jest powód, dla którego chcę z nim wyjechać. Przez całe trzy lata, odkąd ze sobą jesteśmy, nasz związek jest tak pewny jak jazda terenowym isuzu serpentynami w górach z szybkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. W dodatku w deszczu. I w huraganowym wietrze.

Kiedy się spotkaliśmy, byliśmy oboje na przedostatnim roku studiów. Will przyjechał do naszego uniwersyteckiego miasteczka w północnej części stanu Nowy Jork ze Środkowego Zachodu. Zamienił niezły uniwersytet na taką sobie stanową uczelnię, gdyż żywił głęboką pogardę dla konserwatywnych, panamerykańskich nastrojów panujących i w jego szkole, i w rodzinie.

Od razu go zrozumiałam. Chyba dlatego zwróciłam na niego uwagę. To zadziwiające, jak bardzo małe miasto na obrzeżach stanu Nowy Jork przypomina małe miasto na Środkowym Zachodzie!

Pozornie wszystko jest tu inne, nawet akcent. Każdy człowiek od Chicago po północną granicę stanu Nowy Jork wymawia płasko samogłoskę „a”, marszcząc przy tym nos, co sprawia, że słowo apple zamienia się w trzysylabowe ay-a-pple.

Religia też jest tu inna. Wszyscy ludzie, których spotykałam w życiu, byli katolikami – wszyscy z wyjątkiem Tamar Goldstein, jedynej dziewczynki w całym Brookside High, która przez kilka dni października nie przychodziła do szkoły z powodu tajemniczych świąt Jom Kippur.

Inna jest moja szeroko rozgałęziona włoska rodzina ze swoimi odwiecznymi zwyczajami, od których nie ma ucieczki. W niedzielę o dziewiątej trzydzieści każdy powinien pojawić się w kościele, a po mszy wypić kawę i zjeść cannoli w domu mojej babki ze strony matki. W samo południe cała rodzina schodziła się u babki ze strony ojca na spaghetti. Tak zaczynały się wszystkie niedziele w moim życiu, a mój wiecznotrwały cellulitis jest tego żałosnym dowodem.

Will był protestantem. Jego przodkowie pochodzili z Anglii i Szkocji. Mówił bez żadnego akcentu, nie miał cellulitisu, a jeśli w domu jego rodziców jadało się spaghetti, to wyłącznie z sosem z puszki.

On, tak samo jak ja, od zawsze chciał wyrwać się z dusznej, małomiasteczkowej atmosfery i zamieszkać w Nowym Jorku. Ale on, odwrotnie niż ja, uznał uniwersytet stanowy w Brookside za wielki krok zbliżający go do celu. Nie miałam serca powiedzieć mu, że jeśli chodzi o atmosferę, Brookside równie dobrze mogłoby leżeć w Iowa. W końcu doszedł do tego samodzielnie i rzucił studia, nie robiąc dyplomu, byle szybciej wyrwać się z naszego upiornego miasteczka.

Kiedy poznaliśmy się na przedostatnim roku, Will miał dziewczynę w swoim rodzinnym Des Moines, a ja mieszkałam z rodzicami trzy mile od campusu. Nie od razu zaczęliśmy ze sobą chodzić i winę za to ponosi oczywiście Will. Kiedy patrzę na tamte dni z dzisiejszej perspektywy, widzę, że nie dręczyły go wątpliwości, czy oszukiwać albo rzucić swoją dziewczynę dla mnie. Bardziej chodziło mu o możliwość przelatywania wszystkich chętnych panienek wokół.

Will bez żadnych zahamowań opowiadał mi o sobie tonem, który sugerował, że on i ja jesteśmy parą dobrych przyjaciół, czym doprowadzał mnie do szału. Jeśli zdarzyło się, że rozmawiał przez telefon ze swoją dziewczyną, kiedy bez zapowiedzi wpadałam do jego mieszkania, nie próbował nawet przerwać rozmowy. Potem oświadczał od niechcenia coś w rodzaju: „to była Helen”. Już wtedy doszłam do wniosku, że gdyby Will uważał, że jesteśmy kimś więcej niż (jak to sam określał) przyjaciółmi, którzy sypiają ze sobą tylko w stanie upojenia alkoholowego po przypadkowych spotkaniach w barze, ukrywałby przede mną informacje o swojej dziewczynie.

Tak więc miała na imię Helen i na pewno była – jak to sobie wyobrażałam – smukłą osobą o egzotycznej urodzie.

Pewnego dnia Will wyjechał do domu na ferie zimowe, powierzając mi klucze do swojego mieszkania. Miałam podlewać kwiaty. Tak, Will miał w mieszkaniu kwiaty. Nie marihuanę, która rosła w wielu zaprzyjaźnionych domach w okolicach campusu, nie otrzymane w prezencie kaktusy ani twarde sansewierie, które można miesiącami trzymać w ciemnym miejscu bez podlewania, ale prawdziwe rośliny doniczkowe. Takie, które trzeba regularnie podlewać i nawozić.

Zdarzyło się to, zanim jeszcze zaczęliśmy ze sobą sypiać, ale już po tym, jak kilka razy manipulował przy zapięciu mojego stanika, pośrednio zmuszając mnie do kupienia czegoś bardziej odpowiedniego niż moje zwykłe staniki zapinane na cztery solidne haftki umocowane na elastycznej taśmie szerokiej jak Piąta Aleja.

Byłam zaszokowana, że oddał mi w opiekę nie tyle rośliny, kupione we wrześniu w pobliskim sklepie ogrodniczym, co całą zawartość mieszkania, które dzielił z dwoma kolegami. Chyba naprawdę nie podejrzewał, że spędzę całe godziny, przeszukując stojące w szafie plastikowe skrzynki po mleku, w poszukiwaniu listów od Helen i jej zdjęć. Zresztą – diabli wiedzą. Może coś podobnego przyszło mu do głowy? Może chciał, żebym zrobiła kipisz w jego rzeczach? W każdym razie zdjęcia znalazłam bez problemu. Były wetknięte do jednego z tych grubych notatników oprawnych w kolorowe płótno, dokładnie tam, gdzie wpisała się Helen: „Zapisuj w tym dzienniku, co się z Tobą dzieje, kiedy jesteś daleko. Pewnego razu przeczytamy go wspólnie i poczuję się tak, jakbym była tam z Tobą”.

Uśmiechnęłam się z zadowoleniem na widok białych, nie zapisanych kartek.

Ale nic nie dorówna triumfowi, jaki poczułam na widok zdjęć enigmatycznej Helen. Wiedziałam tylko, że jest blondynką. Will mówił o tym nieraz. I to była prawda. Miała długie, lśniące włosy z przedziałkiem pośrodku. Ale poza tym była pospolita, bardziej pyzata ode mnie i nosiła czerwone bermudy w kratkę, które broń Boże nie tuszowały jej bioder ani tym bardziej – ud. Nigdy w życiu nie włożyłabym koszuli w spodnie, a jeśli nawet miałabym na to ochotę, za nic nie włożyłabym nic w czerwone bermudy w kratkę.

Po obejrzeniu zdjęć przestałam obawiać się Helen.

Po powrocie z ferii Will zastał rośliny w doskonałej formie, plastikowe skrzynki po mleku pozornie nietknięte i talerz domowych, czekoladowych ciasteczek z masą serową na kuchennym stole. W tej sytuacji wcale nie byłam zdziwiona, kiedy oznajmił mi, że w sylwestra zerwał z Helen. Chciałam wczuć się w rolę już nie do końca przyjaciółki, ale jeszcze nie całkiem jego dziewczyny, ale i tak nie byłam pewna, jak się zachować. W końcu posłałam mu kilka pełnych współczucia spojrzeń, ale w głębi ducha gratulowałam sobie wygranej. Pobiłam Helen. Mityczna dziewczyna z rodzinnego miasteczka została wyeliminowana z gry.

Krótko cieszyłam się pozornym zwycięstwem. Dzisiaj, trzy lata później, wiem, że jeszcze nie przekroczyłam linii mety.

– Chyba powinnaś powiedzieć Willowi, że zamierzasz rzucić pracę i z nim wyjechać, prawda?

– Nie powiedziałam, że na pewno rzucę pracę. Powiedziałam tylko, że chcę to zrobić.

Cholera. Kate popatrzyła na mnie tak, jakbym oświadczyła, że zaraz wyciągnę z kieszeni obrzyn i wystrzelam wszystkich w tej kawiarni.

– Muszę już iść. – Poderwałam się gwałtownie, łapiąc biały papierowy kubek i ogromną czarną torbę na ramię.

– Ja też. – Kate złapała swój biały papierowy kubek i swoją ogromną czarną torbę na ramię. – Odprowadzę cię do metra.

Świetnie.

I przez całe dwie przecznice wpierała mi, że lato w mieście potrafi być naprawdę wspaniałe. Mogłaby sobie darować te bzdury, bo ja spędziłam już tyle dusznych, sierpniowych dni w cuchnącym zgnilizną mieście, że wystarczy mi na całe życie.

W Dzień Pamięci[1] minie rok, odkąd mieszkam w Nowym Jorku. Pierwsze kilka miesięcy wynajmowałam pokój w Queensie u kompletnie nieznajomej dziewczyny, której ofertę znalazłam w dziale ogłoszeń drobnych lokalnej gazety „Village Voice”. Miała na imię Mercedes. Minęłyśmy się kilka razy na korytarzu. Zawsze wyglądała na zaćpaną. Nie miałyśmy szans spotykać się częściej, bo w ciągu dnia ona spała, a ja szukałam pracy albo miałam jakieś chałtury, a kiedy wracałam wieczorem, ona wychodziła na całą noc. Kiedyś próbowałam dowiedzieć się po co, ale odpowiadała raczej wymijająco. Obie wyprowadziłyśmy się stamtąd na początku września, kiedy pewien aktor, który był stałym lokatorem tego mieszkania, wrócił do Nowego Jorku z letnich występów na prowincji. Nigdy już jej nie zobaczyłam, ale nie zdziwiłabym się wcale, widząc ją w telewizji w którymś z policyjnych programów interwencyjnych.

Wakacje spędzone we względnie taniej dzielnicy miały jeden plus. Udało mi się odłożyć trochę forsy i wynająć tylko dla siebie kawalerkę na Manhattanie w East Village. W pewnym sensie w East Village, gdyż było to tak bardzo na wschodzie wyspy, że wystarczyło zrobić kilka kroków dalej, żeby wylądować na autostradzie Roosevelta albo wręcz w rzece. Mieszkanie było ponure i działało na mnie tak depresyjnie, że aż dziw, że nie zrobiłam tych kilku kroków. Zawsze, niezależnie od tego jak bardzo starałam się je ożywić, przypominało wnętrza z bardzo starych seriali widziane w bardzo starym, czarno-białym telewizorze. Ale prawdę powiedziawszy, niespecjalnie starałam się je ożywić.

Kate uważa, że wystarczyłoby przykryć materac jaskrawą narzutą. Zawsze odpowiadam, że nie mogę szarpnąć się na narzutę, bo jestem bez grosza, ale tak naprawdę to nie chcę wydać ani grosza na to mieszkanie. Kate, którą poznałam w pracy trzeciego dnia po przyjeździe do Nowego Jorku i która dzięki hojności swoich bogatych rodziców mieszkających w Mobile zajmuje całe piętro domu z czerwonego piaskowca usytuowanego w samym sercu West Village, mogłaby mnie nie zrozumieć.

Nie będę wydawać pieniędzy na swoją kawalerkę z prostego powodu: nie chcę, żeby zaczęła przypominać prawdziwy dom. Jeśli zacznę ją oswajać, będzie to znaczyło, że zamierzam zamieszkać tam na stałe. A ja nie chcę skończyć w ponurym mieszkaniu w East Village.

Chcę zamieszkać z Willem.

I to jak najprędzej. I na zawsze.

– Pomyśl tylko – usłyszałam głos Kate. – Szekspir na wolnym powietrzu w Central Parku.

Wzruszyłam ramionami.

– Kto wie? Może Will dostanie rolę w którejś ze sztuk Szekspira.

– Tak myślisz?

Znowu wzruszyłam ramionami. Dobrze wiedziałam, że latem w kurortach gra się nie Szekspira, ale popularne musicale.

– Włoskie lody kupowane na ulicznych straganach – perorowała dalej Kate. – Weekendy w Hamptons…

Parsknęłam śmiechem.

– Wynajmuję tam domek na plaży – ciągnęła. – Do spółki z kilkoma osobami, ale zawsze możesz do mnie przyjechać.

Gadała i gadała o urokach lata, co było dość irytujące, bo w szarą, majową sobotę, zimną i dżdżystą na dodatek, wakacje wydawały się niewyobrażalnie odległe.

Szłyśmy Broadwayem, który tutaj, w swojej dolnej części, roił się od ekscentrycznych typów z nowojorskiego uniwersytetu, z kolczykami wbitymi w co się da. Między nimi pętały się gromady podmiejskich nastolatków, którzy postanowili spędzić sobotę na Manhattanie, młode małżeństwa pchały wózki z niemowlętami, a wynajęci przez różne sklepy ludzie co krok wpychali przechodniom karteczki z informacjami o superokazjach. Na rogu Broadwayu i Ósmej Ulicy wrzuciłyśmy nasze kubki do przepełnionego kosza na śmieci i Kate zajęła się kontemplacją klapek w kolorze odblaskowego różu jedynie za sto dolarów. Zostawiłam ją przed oknem wystawowym butiku i zagłębiłam się w czeluście metra.

Na peronie zawsze staję jak najdalej od torów, najlepiej tuż przy ścianie, co wymaga stałej uwagi, bo nigdy nie wiadomo, jaki rodzaj bakterii tylko czeka, żeby przeskoczyć na mój jasnogranatowy, wełniany pulower. Z tej pozycji śledziłam kątem oka niechlujnego faceta, który chodził tam i z powrotem wzdłuż samiuteńkiej krawędzi peronu. Już na pierwszy rzut oka było widać, że coś jest z nim nie tak. Na dworze było pięć stopni, a on był bez koszuli, tylko w szortach i japonkach. Mruczał do siebie coś o brudnych wszach, a może o brudnych wsiach – nie wiem, bo omijałam go szerokim łukiem. Zresztą nie ja jedna.

W Nowym Jorku co chwilę słyszy się o niewinnych pasażerach, którzy zostali zepchnięci pod nadjeżdżający pociąg. Mój przyjaciel Raphael był nawet świadkiem takiego wydarzenia. Wszystko dobrze się skończyło, bo tamtemu nieszczęśnikowi udało się stoczyć z torów dosłownie w ostatniej chwili. Facet, który go pchnął, wyglądał jak normalny biznesmen. Tak przynajmniej utrzymuje Raphael. Miał na sobie garnitur, a w ręku teczkę. Podczas przeszukania policja odkryła, że w teczce było pełno żywych gryzoni, co może nie ma specjalnego znaczenia poza jednym: w wielkim mieście nigdy nie wiadomo, z kim ma się do czynienia i dlatego lepiej jest stać plecami do ściany. Co zawsze robię.

W końcu rozległ się charakterystyczny łoskot, a potem w tunelu ukazały się światła. Kiedy pociąg linii N wtaczał się na stację, ruszyłam peronem i zajęłam pozycję dokładnie tam, gdzie otwierają się drzwi. Coś takiego jest możliwe dopiero po kilku miesiącach dojazdów tą samą linią metra.

W zatłoczonym wagonie było gorąco, cuchnęło potem i chińskim jedzeniem. Ze słuchawek stojącego obok młodzieńca walił hip-hop. Pociąg szarpnął i ruszył. Próbując utrzymać równowagę, złapałam za pokryty milionami zarazków drążek i zaczęłam myśleć o Willu. Ciekawe, czy już wstał? W soboty lubi spać do południa albo i dłużej, ale może będzie już na nogach, zanim do niego dotrę? Will dzieli kawalerkę z Nerissą, którą poznał zeszłej jesieni. Oboje starali się o role w tym samym przedstawieniu.

Czy nie przeszkadza mi, że Will mieszka z inną kobietą?

Bardzo chciałabym odpowiedzieć, że nie, ale tak naprawdę nie miałabym nic przeciwko temu, żeby już jutro ktoś wepchnął Nerissę pod nadjeżdżający pociąg linii N. Nerissa jest giętka jak puma i bardzo ładna. Pochodzi z Anglii i jest tancerką, a od kilku miesięcy tańczy w przedstawieniu, które pokazują na off-Broadwayu[2]. Sypia na materacu za wysokim, składanym parawanem z Ikei, a Will na swoim wielkim łóżku. Nie, nie dzielą łóżka Willa.

Owszem, tak. Wierzę w to. W końcu – Nerissa ma chłopaka, Szkota o imieniu Broderick, który jest zawodowym graczem w golfa, a Will ma mnie. Ale czasami niepokoję się, widząc wzrok, jakim mierzy Nerissę, paradującą po mieszkaniu w luźnych bawełnianych spodniach, w obcisłym trykocie i bez stanika, na co może sobie pozwolić tylko ktoś, kto ma sprężysty biust i ani centymetra tłuszczu na biodrach.

Bo ja nie mogę narzekać na brak ciała, i to nie tylko porównując się z Nerissą. Mam wszystko – biodra, uda i pośladki. Już mówiłam, że moje staniki w żadnym wypadku nie przypominają półprzezroczystych szmatek z koronki na cieniutkich szelkach. Z majtkami jest podobnie. Nie bardzo można nazwać je majteczkami albo figami. To poważne części garderoby, bawełniane i na tyle mocne, żeby utrzymać na przyzwoitym poziomie wrodzone falowanie niektórych części mojego ciała, które na dodatek ma jeszcze niebezpieczną skłonność do obwisania tu i tam.

Will przepada za prawdziwą bielizną. Taką, jaką bez żadnych wątpliwości wypełniona jest górna szuflada stylowej toaletki Nerissy. Znam upodobania Willa, bo kiedyś na ostatnim roku studiów – od kilku miesięcy oficjalnie byliśmy już parą i czułam, że lada dzień zostaniemy kochankami – kupił mi body z jedwabnej satyny i koronki. Na metce figurowało nazwisko Diora, całość miała kolor szampana i była o dwa numery za mała – co mogłam wedle własnego uznania przyjąć za komplement lub za aluzję.

Body od Willa miałam na sobie kilka razy, zawsze jednak pod spód zakładałam stanik i majtki. Dla osoby z moją figurą nienoszenie stanika zakrawałoby na czyn obsceniczny. Majtki z kolei były koniecznością, bo body zapinało się w kroku na zatrzaski, które puszczały z hukiem przy każdym ruchu. Albo byłam za wysoka, albo za gruba, albo – co najbardziej prawdopodobne – składały się na to obie te przyczyny. W końcu zamieniłam zatrzaski na prozaiczne haftki. Szycia nauczyli mnie w szkole w Brookside i nigdy nie przypuszczałam, że wykorzystam tę umiejętność do czegoś tak zdrożnego jak usunięcie zatrzasków z seksownej bielizny, podarowanej mi przez mężczyznę, z którym zamierzałam wdać się w romans przed ślubem.

Trudno powiedzieć, czy Will był naprawdę poruszony, oglądając mnie w przerobionym satynowym body od Diora, spod którego wyglądały szelki stanika szerokie jak autostrada oraz nogawki moich statecznych, bawełnianych majtek firmy Hanes. Wtedy bardzo chciałam wierzyć, że nie mógł mi się oprzeć, ale patrząc z dzisiejszej perspektywy, nie jestem już tego taka pewna.

Pierwszy raz poszliśmy do łóżka po dwóch butelkach wspólnie wypitego czerwonego wina. Działo się to w mieszkaniu, które Will dzielił z parą gejów, aktorów ze studenckiego teatru. Obaj wyszli akurat na próbę musicalu Guys and Dolls, w którym nie obsadzono Willa, a wszystko dlatego, że (według Willa oczywiście) Geoff Jefferson, który uczył teatru na naszym uniwersytecie, miał fobię na punkcie heteroseksualistów. Piliśmy wino i Will obrzucał błotem Jeffersona. Kiedy wypiliśmy wszystko, rzuciliśmy się na siebie i na pierwsze lepsze łóżko – w tym przypadku należące do André. Tak więc straciłam dziewictwo na pościeli uszytej z wytwornej egipskiej bawełny importowanej z Włoch i pod plakatem z Marilyn Monroe stojącej na kracie wentylacyjnej metra. Nad spoconym ramieniem Willa przez cały czas widziałam jej uniesioną pędem powietrza spódnicę.

A skoro o metrze mowa… Pociąg dojeżdżał do Time Square. Wysiadłam i po chwili byłam na ulicy wśród jaskrawych szyldów różnego rodzaju „tematycznych” jadłodajni o rozmiarach przekraczających ludzką wyobraźnię oraz sklepów z pamiątkami ulokowanych tam, gdzie jeszcze niedawno były różnego rodzaju peep show, kina pornograficzne i bary topless. Prawdziwie prorodzinny fragment miasta! Poruszałam się ramię w ramię z imigrantami o różnych odcieniach skóry, turystami z nadwagą, z brzuchami przeciętymi paskami od toreb oraz z wycieczkami szkolnymi, które kolektywnie przystawały, żeby pogapić się na studio MTV po drugiej stronie Broadwayu. Szłam na północ: dwie krótkie przecznice w górę Manhattanu, i na zachód: dwie długie przecznice w poprzek wyspy.

Po drodze kupiłam papierosy i dzisiejszą gazetę w znajomym kiosku na rogu. Pakistański właściciel sklepiku czasami wita mnie jak starą znajomą, a czasami zachowuje się, jakby widział mnie pierwszy raz w życiu. Muszę przyznać, że to cholernie denerwujące.

Dzisiaj obdarzył mnie szerokim uśmiechem. A więc znowu jesteśmy przyjaciółmi.

– Dzień dobry! – prawie krzyknął, jak zwykle zresztą. – Jak szie pani masz?

– Nieźle – uśmiechnęłam się w odpowiedzi. – A pan?

Pokręcił głową i zapatrzył się w pochmurne niebo.

– Ta pogoda. Za zimno. Za szaro.

Rozłożyłam ręce. Zawsze byłam niezła w rozmowach tego typu.

– Wydaje się, że lato nigdy nie przyjdzie.

– Przyjdzie, przyjdzie – powiedział z przekonaniem. – A jak już będzie, to narzekasz.

Zastanawiałam się, czy użycie drugiej osoby wynikało z jego nieznajomości angielskiego, czy rzeczywiście mówił do mnie. Jeśli tak, to miał rację. Moje perspektywy na lato były żałosne – i to nie tylko z powodu upału i duchoty, które panowały tu od czerwca do września, ale z powodu wyjazdu Willa.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kawalerka Willa mieści się na dwudziestym szóstym piętrze wieżowca z marmurowym holem, portierem i trzema windami. Mieszkając niemal całe życie w małym miasteczku, tak właśnie wyobrażałam sobie typowe nowojorskie mieszkania. Może nie tyle mieszkania, co budynki, bo sama kawalerka jest dość paskudna. Ale w końcu większość mieszkań jest paskudna, prawda? Tylko że ja za często oglądałam w Brookside telewizję. Przeważnie seriale, które jak wiadomo na ogół rozgrywają się w Nowym Jorku.

Przyzwyczaiłam się do widoku dwupokojowych mieszkań z wielkimi oknami i schodami przeciwpożarowymi tak szerokimi, że pełnią rolę tarasu oraz do przestronnych kawalerek na West Side, nie mówiąc już o domach z brązowego piaskowca w Brooklyn Heights, gdzie są nawet podwórka.

Ha!

O swoim mieszkaniu powiedziałam już dostatecznie dużo.

Mieszkanie Willa składa się z jednego, całkiem sporego, kwadratowego pokoju z kwadratowym, biurowym w stylu oknem oraz z kuchni, która ma rozmiary podestu na klatce schodowej w domu moich rodziców. Łóżko Willa stoi pod oknem, a materac Nerissy i jej toaletka ukryte są za wspomnianym już parawanem tuż przy drzwiach do kuchni. Pośrodku znalazło się jeszcze miejsce dla tandetnej, rozkładanej kanapy pokrytej czarną skórą, którą Will kupił od poprzedniego lokatora, kiedy okazało się, że narzeczona tamtego nie chce jej widzieć w ich wspólnym domu, oraz dla regału, zarzuconego kompaktami, scenariuszami, programami teatralnymi i sprzętem gimnastycznym. Jest tam też kilka książek – na ogół klasyka w tanich, kieszonkowych wydaniach – których Willowi nie udało się sprzedać po ukończeniu dwóch semestrów literatury amerykańskiej na naszym uniwersytecie.

Gdyby ktoś spodziewał się, że wpuściwszy mnie na klatkę schodową, Will będzie czekać w otwartych drzwiach lub przynajmniej w ich pobliżu, muszę wyprowadzić go z błędu. Pukałam dwa razy, zanim mi otworzył, cały potargany i ziewający. Najwyraźniej dopiero teraz zwlókł się z łóżka.

Mimo to wyglądał fantastycznie. Przynajmniej ja tak uważałam.

Kate oświadczyła kiedyś po wypiciu dwóch sporych porcji bourbona w barze hotelu Royalton, że według niej Will ma w sobie coś pedalskiego i że wcale nie pociąga jej jako mężczyzna. Z niewiadomych przyczyn poczułam się wówczas głęboko zaniepokojona. Do dzisiaj łapię się czasem na tym, że patrząc na Willa, szukam w nim jakichś ukrytych oznak homoseksualizmu – czegoś w rodzaju zbyt miękkich ruchów, albo pewnego rodzaju afektacji, albo lubieżnych spojrzeń rzucanych w kierunku Jamesa, rosłego portiera, który jest zbyt piękny, żeby być hetero. Jak dotąd nie zauważyłam niczego niepokojącego i nie mam pojęcia, dlaczego Kate uznała, że Will jest zniewieściały. Nie wiedziała nawet o roślinach doniczkowych, które zresztą rosną na parapecie w Nowym Jorku równie bujnie, jak w Brookside.

Może zadziałał stereotyp – wielu aktorów musicalowych jest gejami – a Kate, która pochodzi przecież z Południa, łatwo ulega stereotypom. A może to wina dręczącego ją wtedy kaca, a raczej całej serii kaców?

W każdym razie dla mnie Will jest uosobieniem mężczyzny. Ma metr osiemdziesiąt dwa wzrostu, kwadratową, gładko wygoloną szczękę z pionowym rowkiem pośrodku brody i ciemne włosy, które wyglądają świetnie niezależnie od fryzury (ostatnio Will jest krótko ostrzyżony). Jego oczy nie są ani niebieskie, ani szare, ale mają kolor mojego ulubionego swetra z kolekcji J. Crew, który według opisu z katalogu ma „barwę dymu”. Will codziennie ćwiczy i dlatego jest szczupły i dobrze umięśniony. Lubi czarne golfy i zawsze używa wody kolońskiej.

W moim miasteczku wodą kolońską pachną tylko Włosi – między innymi mój tata i bracia – oraz Jason Miller, miejscowy fryzjer o niejasnej orientacji seksualnej. To znaczy – niejasnej wyłącznie w opinii mojej mamy, która nieraz oddawała się głośnym spekulacjom, dlaczego taki uroczy, przystojny mężczyzna jak Jason nie ma jeszcze żony. Ale moja mama zakłada również, że Lee Harvey Oswald[3] działał sam oraz że ja chodzę regularnie do spowiedzi i na niedzielne msze.

Być może więc to zapach wody kolońskiej wywołał u Kate skojarzenia z pedalstwem.

W każdym razie Will pachnie wspaniale od samego rana, a przynajmniej od momentu, który jest ranem w jego opinii, bo inni o tej godzinie na ogół kończą długie sobotnie śniadanie lub zaczynają myśleć o lunchu. Co więcej – nawet dopiero co obudzony, lekko wygnieciony Will wygląda seksownie i pociągająco. Jakimś cudem nigdy nie ma podpuchniętej twarzy ani niemiłego oddechu.

– Obudziłam cię? – Stanęłam na palcach, żeby pocałować go w policzek pokryty ledwo wyczuwalnym zarostem.

– Tak, ale nie szkodzi. – Ziewnął szeroko i pomaszerował do kuchni, żeby nalać sobie szklankę zimnej wody ze specjalnego kontenera.

– Jak było wczoraj?

– Jestem skonany. Tłum starych, bogatych bab z East Side i ich flirtujący na prawo i lewo mężowie. Koktajl bar. Do jedzenia carpaccio, chociaż carpaccio wyszło z mody wieki temu.

– A koktajle?

– W takim tłumie trudno cokolwiek zauważyć.

Nie wspomniałam jeszcze, że Will dorabia czasem jako kelner w „Jedz, pij, wychodź za mąż”, manhattańskiej firmie obsługującej ekskluzywne, prywatne przyjęcia, których gośćmi są na ogół znani ludzie. Nie dość, że zarabia kupę forsy, to zna plotki o różnych osobistościach, czego mu szczerze zazdroszczę.

– Trace, posłuchaj. Wiem, że wieczorem mieliśmy iść na imprezę do twojego kumpla, ale ja muszę iść dzisiaj do pracy.

– Co? – Prawie zaniemówiłam z rozczarowania. – Przecież zaplanowaliśmy to kilka tygodni temu! Raphael obchodzi trzydzieste urodziny, a już trzy osoby wystawiły go do wiatru.

Musiałam poczekać, aż Will wypije całą szklankę wody – co robił osiem razy dziennie – zanim usłyszałam, o co chodzi.

– Prosiłem Milosa, żeby nie dawał mi nic na dzisiaj, ale sytuacja jest naprawdę podbramkowa. Jason upadł wczoraj na lodowisku i skręcił kostkę.

Jason, który też kelneruje u Milosa, to nie kto inny jak Jason Kenyon, łyżwiarz figurowy, który kiedyś reprezentował Amerykę na Igrzyskach Olimpijskich. Nie interesuję się sportem, ale nawet ja o nim słyszałam. Wydaje mi się, że w Japonii zdobył brązowy medal. Teraz Jason próbuje grać w teatrze, ale musi być bez grosza jak my wszyscy, skoro zakłada firmową kurtkę, dźwiga gigantyczne tace i sprząta talerze po bogatych ludziach. Nie żeby była to źle płatna fucha: chłopcy zarabiają po dwadzieścia dolców na godzinę plus napiwki.

– Czy Milos nie mógłby znaleźć zastępstwa?

– Milos nie chce brać przypadkowej osoby. Chodzi o ślub kogoś znanego, więc zależy mu, żeby kelnerzy mieli klasę.

– Rozumiem, że ci to pochlebia, ale co ze mną?

Will odłożył pustą szklankę do zlewu, schylił się i pocałował mnie w policzek.

– Przykro mi, Trace.

Obrażona, wydęłam wargi, ale zaraz zapytałam:

– Czyj to ślub?

– Nie mogę powiedzieć.

– Nie możesz powiedzieć? – zamurowało mnie. Rzuciłam mu ostre spojrzenie, ale zobaczyłam tylko plecy, bo wyszedł z kuchni. – Nawet mnie?

– Jestem zobowiązany do najściślejszej dyskrecji – odpowiedział obojętnym tonem, wrzucając podkoszulek do kosza na brudną bieliznę. – Jutro dowiesz się wszystkiego z gazet.

– Powiedz mi teraz. Umieram z ciekawości.

– Nie mogę. Sam nawet nie wiem, gdzie odbywa się ten ślub. Znam tylko hasło. Mam powiedzieć je kierowcy, który będzie czekać w umówionym miejscu, a potem dowiezie mnie, gdzie trzeba. Wszystko otoczone jest najściślejszą tajemnicą – nie chcą, żeby informacje przeciekły do prasy.

– Will! – Byłam na niego wściekła. – Czy ty naprawdę myślisz, że mam zamiar dzwonić do plotkarskich gazet?

Zaśmiał się tylko i zdjął bokserki.

– Wszystkiego dowiesz się jutro.

– Tak. Razem z całą resztą świata – mruknęłam, patrząc, jak celuje nimi do kosza.

W przeciwieństwie do mnie Will nie ma żadnych oporów przed chodzeniem nago. Ja nie zrobiłabym tego nigdy, nawet w jego obecności. Szczególnie w jego obecności. Paraliżowałaby mnie świadomość, że widzi moje uda trzęsące się w rytm każdego kroku. Nie mówiąc już o piersiach, dyndających w okolicach pępka. Zresztą nawet gdybym miała figurę modelki, nie zdobyłabym się chyba na paradowanie po domu bez ubrania.

Niektórzy mówią, że to się zmienia po urodzeniu dziecka. Moja siostra, Mary Beth, która ma już dwoje, twierdzi, że po tym jak kilka godzin leżała rozkraczona w pokoju, do którego co chwilę wchodzili obcy ludzie, żeby włożyć jej rękę do samej macicy, wszystko jej jedno, kto widzi ją rozebraną. Chyba nie kłamie, bo ostatnio zapisała się na gimnastykę i zaczęła chodzić do łaźni parowej. Ona, która po skończeniu czwartej klasy tak się wstydziła, że po wuefie nigdy nie weszła pod prysznic i mama musiała pisać jej usprawiedliwienia!

Ja też się wstydziłam, ale zanim doszłam do czwartej klasy, mama zdążyła urodzić moich trzech braci, którzy nie mieli żadnych oporów. Potrafili zdjąć majtki przy mnie i moich koleżankach po to, żeby dla zabawy pierdnąć nam prosto w nos. Kiedy więc ja, dla uniknięcia szkolnych pryszniców, zaczęłam apelować do jej poczucia skromności, nie miała dla mnie nawet cienia litości.

– Wstydzisz się brać prysznic w obecności innych? Trudno. Musisz to w sobie zwalczyć – powiedziała.

– Zresztą bardzo potrzebuję forsy – rzucił Will w moim kierunku. – Wyjeżdżam już za kilka tygodni, a przez całe lato nie mam szansy na żadną forsę.

– Myślałam, że letnie występy są płatne.

– Są płatne, ale to grosze w porównaniu z pieniędzmi, które zarabiam u Milosa. Idę wziąć prysznic, a potem możemy zjeść gdzieś śniadanie.

– Chyba lunch – poprawiłam go.

– Jak zwał, tak zwał – odwrócił się w drzwiach łazienki i widząc, że wyjmuję papierosy, dodał szybko. – Słuchaj, czy mogłabyś tu nie palić?

Znieruchomiałam z papierosem wzniesionym do ust.

– Dlaczego nie?

– Nerissa tego nie lubi. Mówi, że po każdej twojej wizycie jej ciuchy śmierdzą dymem.

– Aha – mruknęłam, zastanawiając się, co mam teraz powiedzieć.

Całkiem niepotrzebnie, bo Will właśnie zamknął za sobą drzwi od łazienki.

Mam nie palić u niego w mieszkaniu? Straszne. Sięgnęłam po kolorowy magazyn leżący na podłodze i rzuciłam się na kanapę. Przerzucałam bezmyślnie strony i próbowałam ochłonąć. Nerissa nie chce cuchnąć papierosami. To w pewnym sensie zrozumiałe, zważywszy na kraj, z którego pochodzi. Ale wyprowadziła mnie z równowagi. Poczułam się jak ktoś, komu wytknięto jakieś bardzo brzydkie nałogi, które w dodatku naruszają spokój innych.

Może i palenie należy do takich nałogów, ale moje papierosy nigdy dotąd nie przeszkadzały Willowi. Zdarzało mu się nawet pociągać mojego. Pewnego razu stwierdził, że gdyby nie śpiewał, na pewno zostałby palaczem. Teraz, w głębi duszy, byłam urażona, że nie stanął po mojej stronie. Co by mu szkodziło powiedzieć Nerissie, że mogę palić, kiedy mi się tylko chce, bo to jego mieszkanie. To znaczy – on je wynajmuje. Im dłużej o wszystkim myślałam, tym bardziej marzyłam o papierosie.

Wyobraźcie sobie, że wcale nie zaczęłam palić w szkolnych toaletach w podstawówce. Nie pochodzę z rodziny palaczy. W naszym domu palił tylko dziadek. Vinniego, który niedługo zostanie moim byłym szwagrem, nie liczę. Wprawdzie u dziadka rok temu lekarze wykryli raka płuc, ale jeśli ktoś myśli, że ja z tego powodu rzucę papierosy, grubo się myli. On ma osiemdziesiąt lat! Oczywiście, że kiedyś przestanę palić – za parę lat, po ślubie, kiedy uznam, że już czas zajść w ciążę. Nie uważam, żeby narażanie płodu na działanie nikotyny i substancji smolistych było właściwe. Na razie jednak moje palenie nikomu nie przeszkadza.

Z wyjątkiem Nerissy, jak się okazało.

Pierwszego papierosa zapaliłam dopiero na studiach. Sofia, moja przyjaciółka, zaczęła palić, żeby schudnąć. Przysięgała, że to skuteczne. Ale zanim skończyłyśmy pierwszy rok, Sofia wylądowała w klinice w Cleveland z powodu anoreksji, więc nawet nie zdążyła wpaść w nałóg. Miała na głowie inne kłopoty. Nie mam się czym chwalić, ale Sofia z papierosem w dłoni bardzo mi się podobała. Poza tym zawsze próbowałam wszystkiego, co pomagało schudnąć. Z wyjątkiem oczywiście gimnastyki i ograniczenia jedzenia.

Kiedy patrzę na rozkładówkę ze zdjęciami gwiazd i gwiazdek wchodzących na galę z okazji rozdania Oscarów, myślę, że dałabym wszystko, żeby mieć ich figurę. Duże piersi, cienka talia, żadnych bioder, zero tłuszczu na udach… Natura poskąpiła mi tego wszystkiego. Poza biustem. Pochodzę z rodziny, w której kobiety od pokoleń mają czym oddychać. Nie przesadzam. Moja babcia ze strony matki do dzisiaj nosi wielki, szpiczasty biustonosz w stylu lat czterdziestych. Najpierw wchodzą piersi, a dopiero potem ona, słowo daję. Co więcej – babcia wciąż jest bardzo dumna ze swojej – jak to umownie nazywa – figury.

Ja nie. Dziękuję bardzo za taką figurę. To, co mam pomiędzy żebrami a obojczykiem, chętnie zamieniłabym na płaskie ciało dziesięcioletniego chłopca. Dobrze wiem, że modelki o sylwetce wychudzonej sieroty wyszły z mody kilka lat temu, ale trudno. Może wrócą. A rubensowskie kształty nigdy już nie będą na topie.

W łazience Willy śpiewał jakąś piosenkę w stylu Rogersa i Hammersteina. Willy ma świetny głos. Naprawdę tak myślę. Czasami wolałabym, żeby rzucił w diabły te wszystkie teatry na Broadwayu i został piosenkarzem. Ale on nawet nie myśli o nagraniu płyty. Marzy o karierze scenicznej.

Jak dotąd wystąpił tylko w dwóch przedstawieniach wystawionych przez pomniejsze teatry off-off Broadwayu. Jedno było wznowieniem mało znanego musicalu granego niegdyś na Broadwayu, drugie natomiast dziełem jego kolegi z kursów aktorskich. Oba zdjęto po kilku tygodniach.

Dlatego letnie występy są dla niego tak ważne.

Staram się zrozumieć jego punkt widzenia, ale wolałabym, żeby powiedział, że będzie za mną tęsknić. Albo zaproponował, żebym pojechała z nim. Nie musiałabym czekać na odpowiednią chwilę, żeby sama podsunąć mu taki pomysł.

Tak naprawdę to jeszcze nie przemyślałam całej sprawy. Wiem, że nie mogłabym mieszkać z Willem, bo wszyscy aktorzy zakwaterowani są w jednej bursie wynajętej tylko dla nich, ale nie mam pojęcia, czy w miasteczku oddalonym o godzinę drogi od Albany łatwo jest wynająć mały pokój. O pracę się nie boję. W sezonie turystycznym na pewno coś się znajdzie. Nie mam wielkich wymagań – mogę być kelnerką albo bawić dzieci.

Wiem, co sobie teraz o mnie pomyśleliście. Ale czy tak trudno zrozumieć, że człowiek nie ma ochoty zostawać w gorącym i śmierdzącym mieście, jeździć zatłoczonym metrem na dziewiątą rano i siedzieć w pracy do piątej po południu, odpowiadając na telefony i przepisując cudze listy? Z wielką przyjemnością zajmę się przez chwilę czymś innym.

A kariera zawodowa? Przecież jesienią mogę znaleźć pracę w następnej agencji reklamowej. Albo coś zupełnie innego. W gruncie rzeczy nigdy nie pociągała mnie perspektywa bycia copywriterem. Tak wyszło, bo w końcu co innego można robić z dyplomem z języka angielskiego w ręku?

Poza uczeniem w szkole, oczywiście.

Cała moja rodzina uważa, że powinnam zostać nauczycielką. Według nich to doskonała praca dla kobiety. Mama była nauczycielką, zanim wyszła za ojca. Ciotka Tania do dzisiaj uczy w gimnazjum. Moja siostra Mary Beth była nauczycielką przed ślubem i podczas małżeństwa z moim eks-szwagrem Vinniem, który oznajmił jej pewnego dnia prawie rok temu, że już jej nie kocha.

Mary Beth była naprawdę załamana. Łatwo ją zrozumieć, bo mają z Vinniem dwoje dzieci, ale jeśli kogoś interesuje moje zdanie, uważam, że dobrze się stało. Vinnie zawsze flirtował z innymi kobietami, szczególnie po tym, jak Mary Beth utyła po urodzeniu synów. Po każdym dziecku przybyło jej dziesięć kilo.

Teraz pracuje nad nadwagą. Zapisała się na siłownię. Już nie uczy. Straciła pracę dosłownie na tydzień przed tym, zanim Vinnie ją rzucił. Była na dnie, ale Vinniego to nie powstrzymało. Dokopał jej jeszcze mocniej. Mówię o tym, żeby pokazać, jaki to typ faceta.

W łazience zapanowała nagła cisza i chwilę później wymaszerował z niej Will w obłoku pary i z ręcznikiem okręconym wokół bioder. Ciekawe, czy zachowuje się tak samo, kiedy Nerissa jest w domu? Znając jego luźny stosunek do nagości, można sądzić, że tak. Ale w końcu – o co mi chodzi? Nerissa ma chłopaka, a Will ma mnie, więc do niczego między nimi nie może dojść. Po prostu dzielą mieszkanie i już.

I już?

– Co się stało? – zapytał Will.

– Nic. Czytam gazetę.

– Dziwnie na mnie spojrzałaś. Masz jakiś kłopot?

– Skądże. – Cholera!

Wzruszyłam ramionami, on też i wtedy ręcznik opadł na podłogę. Udałam, że nie mogę się oderwać od artykułu o niedawnych zmianach w obsadzie przedstawienia Road Rules. To nie był dobry czas na podejmowanie tematu mojego wyjazdu. Lepiej spróbuję po lunchu. A może powinnam zapomnieć o tym pomyśle?

W pewnym sensie ciągnięcie się za Willem na letnie występy dowodzi, że jestem gotowa na wszystko. Można by pomyśleć, że się boję, że go stracę, kiedy tylko zniknie z Nowego Jorku. Albo że chcę mieć go stale na oku i sprawdzać, czy mnie nie oszukuje.

Ale wiecie – tak jest naprawdę. Gdzieś w tyle głowy wciąż czai mi się myśl, że Will mnie oszukuje, mimo że nie powiedział ani nie zrobił niczego, co można by uznać za dowód zdrady. Mam przeczucia, i tyle. Nie przez cały czas. Przychodzą i odchodzą, więc mogą również świadczyć o manii prześladowczej. Raphael zawsze mówi, że poczucie własnej wartości nie jest moją najmocniejszą stroną.

Obserwowałam spod oka, jak Will wkłada dżinsy, grubą, granatową bluzę i wiąże tenisówki.

– Gotowa? – odwrócił się do mnie.

Skinęłam głową i sięgnęłam po sweter i torbę. Na korytarzu wzięłam go za rękę – Will nie jest dobry w okazywaniu uczuć. Twierdzi, że cała jego rodzina zachowuje się raczej powściągliwie. Moi rodzice biorą w objęcia wszystkich, którzy znajdą się na ich drodze i prawdopodobnie dlatego ja odczuwam potrzebę dotyku częściej, niż powinnam. Ale Will już się do tego przyzwyczaił. Szybkim ruchem uścisnął mi czubki palców i cofnął dłoń, żeby przywołać windę. Można to było zrobić drugą ręką, pomyślałam. Zaraz jednak uznałam, że się czepiam, i nie odezwałam się ani słowem.

Tak naprawdę chciałabym, żeby Will szalał za mną tak, jak ja szaleję za nim. Czasami lubię myśleć, że tak właśnie jest, tylko on nie umie tego okazać. Kiedyś na przykład, chyba parę lat temu, mówił do mnie „kochanie”. Nie: „żabko”, „misiu”, „malutka”, tak jak to bywa między chłopakiem i dziewczyną, ale „kochanie”. Może miał dobre intencje, ale mnie to wkurzało. W ten sposób stare, nudne nauczycielki zwracają się do swoich ulubionych uczennic: „Oczywiście, kochanie, że możesz wyjść do toalety, ale pamiętaj, żeby nie spóźnić się na test z nauki o społeczeństwie”.

”Kochanie” Willa nie było ani czułe, ani romantyczne, tylko takie jakieś wymuszone. Kuliłam się w sobie za każdym razem, kiedy to słyszałam – szczególnie w towarzystwie, ale nie mogłam się zdobyć na prośbę, żeby tego nie robił. W końcu przestał sam z siebie. Może zauważył, że ja nigdy tak do niego nie mówię, a może zdał sobie sprawę, jak sztucznie to brzmi.

Ale kiedy przestał, zaczęło mi tego brakować. Nie było to dużo, ale przynajmniej coś. Bo tak naprawdę, bardzo chciałabym, żeby Will wymyślił mi jakieś przezwisko, ale nie wiem, jak mu o tym powiedzieć. Przecież nie mogę wyskoczyć ni stąd ni zowąd z propozycją w rodzaju: „Wiesz, kiedy byłabym naprawdę szczęśliwa? Kiedy nazywałbyś mnie swoim Prosiaczkiem albo Żuczkiem”.

Wcale nie byłabym wtedy szczęśliwa. Żuczek. Fuj!

Mam nadzieję, że rozumiecie, o co mi chodzi. Tęsknię za czymś więcej, niż mam. Szczególnie teraz, kiedy Will wyjeżdża, czuję potrzebę jakichś konkretnych deklaracji. Wiem, że trzy lata chodzenia ze sobą są czymś bardzo konkretnym, ale chcę czegoś więcej i nic na to nie poradzę.

Kiedy Will dał ogłoszenie do gazety, że szuka lokatora, byłam dotknięta do żywego. Miałam nadzieję, że przynajmniej rozważy możliwość naszego wspólnego zamieszkania. W końcu postanowiłam sama poruszyć ten temat. Prawdę mówiąc, było to bardziej zasługą Kate i Raphaela niż moją. Denerwowałam się przez cały wieczór, a kiedy już, już miałam zacząć, Will powiedział mi o Nerissie.

W tej chwili sytuacja przedstawia się następująco. Po pierwsze: pewien przystojny, pewny siebie aktor, który chorobliwie unika stałych związków, wyjeżdża sobie z miasta. Po drugie: w mieście zostaje przygruba, niepewna siebie sekretarka, opętana ideą stałego związku.

Coś takiego nie rokuje dobrze.

Ale i tak nie powstrzyma mnie przed zamówieniem cheeseburgera z bekonem i smażoną cebulką w barku na rogu.

Ani nie doda mi odwagi, żeby zapytać, czy mogę z nim wyjechać.

[1] Dzień Pamięci (ang. Memorial Day) – amerykańskie święto obchodzone w ostatni poniedziałek maja ku czci wszystkich członków sił zbrojnych, którzy zginęli podczas wojny (przyp. tłum.).

[2] Off-Broadway – dosł. „poza Broadwayem”. Określenie małych teatrów o ambicjach artystycznych, które działają poza rejonem Broadwayu. Określenie off-off Broadway dotyczy teatrów niezależnych, ulokowanych jeszcze dalej od rozrywkowego centrum.

[3] Lee Harvey Oswald – zabójca prezydenta Kennedy'ego według oficjalnej wersji tzw. komisji Warrena, wielokrotnie kwestionowanej przez społeczeństwo, a nawet senat USA.

Tytuł oryginału

Slightly Single

Pierwsze wydanie

A Worldwide Library/Red Dress Ink Novel, 2002

Opracowanie graficzne okładki:

Kuba Magierowski

Redaktor prowadzący:

Małgorzata Pogoda

Korekta:

Jolanta Spodar

© 2002 by Wendy Corsi Staub

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2002, 2015

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce: iStock.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-276-1595-4

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o. | www.legimi.com