Logan ebook

Mo­nika Na­wara

Lo­gan

CRAZY LOVE #2

Co­py­ri­ght © by Mo­nika Na­wara Co­py­ri­ght © by Wy­daw­nic­two HIGH HE­ELS

Re­dak­cja: Pa­tryk Biał­czak

Ko­rekta ję­zy­kowa: Mag­da­lena Bia­łek

Okładka: Ka­ta­rzyna Pie­czy­ko­lan

Ła­ma­nie i skład: Ka­ro­lina Kruk

Wszel­kie prawa za­strze­żone Ko­zie­głowy 2024

Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszanie praw autorskich niniejszej publikacji.

Niniejszy utwór jest fikcją literacką. Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci – żyjących obecnie lub w przeszłości – oraz do rzeczywistych zdarzeń losowych, miejsc czy przedsięwzięć jest czysto przypadkowe.

Wy­da­nie II

ISBN: 978-83-970864-4-9

Za­pra­szamy księ­gar­nie i bi­blio­teki do skła­da­nia za­mó­wień hur­to­wych z atrak­cyj­nymi ra­ba­tami.

WY­DAW­NIC­TWO HIGH HE­ELS

www.wy­daw­nic­twohh.pl

Dla mo­jej wy­jąt­ko­wej i uta­len­to­wa­nej có­reczki:

Ży­ciowe wy­zwa­nia nie po­winny Cię pa­ra­li­żo­wać. Po­winny po­móc Ci od­kryć, kim na­prawdę je­steś. 

Ber­nice John­son Re­agon

Roz­dział 1

Roz­dział 2

Roz­dział 3

Sa­mira

Po ko­la­cji prze­nie­śli­śmy się na ta­ras. Lampy ogro­dowe rzu­cały przy­jemną po­światę i two­rzyły in­tymny na­strój. Go­ście utwo­rzyli mniej­sze lub więk­sze grupki, roz­ma­wia­jąc w róż­nych czę­ściach ogrodu. W tle sły­sza­łam dźwięki spo­koj­nej mu­zyki, wpra­wia­ją­cej w stan bło­go­ści.

Był cie­pły wie­czór, ale i tak co ja­kiś czas czu­łam dziwne ciarki po­kry­wa­jące moje ciało, co pew­nie było wy­ni­kiem wpa­try­wa­nia się we mnie jed­nej z osób na tej im­pre­zie.

Sta­ra­łam się uni­kać Lo­gana. Już ja­kiś czas temu, gdy czę­sto na niego wpa­da­łam, wzbu­dzał we mnie różne emo­cje. Gdy miesz­ka­łam u niego, da­wał mi wy­raźne sy­gnały, że jest mną za­in­te­re­so­wany, ale sku­tecz­nie ga­si­łam jego za­pał. Na­iw­nie są­dzi­łam, że na­sza wza­jemna fa­scy­na­cja już dawno mi­nęła, ale nie­stety tak nie było. Kiedy był bli­sko, czu­łam jego roz­pa­la­jące spoj­rze­nia i przy­spie­szone bi­cie serca.

Cho­lerne przy­cią­ga­nie! Dla­czego on tak na mnie działa? Dla­czego to musi być mój przy­ja­ciel?

Chyba po­win­nam się ulot­nić z tej im­prezy, za­nim al­ko­hol ude­rzy mi do głowy, a do głosu dojdą moje pra­gnie­nia i ko­smate my­śli.

– Jak Alan? – za­py­tała Alex, gdy usia­dła nie­spo­dzie­wa­nie obok mnie przy stole. – Spła­wi­łaś go już? Czy da­lej pełni rolę… Cze­kaj, jak go ostat­nio na­zwa­łaś?

– Ku­tasa na za­mó­wie­nie.

Po mo­ich sło­wach Alex wy­bu­chła śmie­chem, ale ab­so­lut­nie nie miało to nic wspól­nego z okre­śle­niem mo­jego zna­jo­mego. Zde­cy­do­wa­nie od­po­wia­dał za to al­ko­hol.

– Je­steś nie­moż­liwa! – wy­du­kała, gdy się tro­chę uspo­ko­iła, jed­no­cze­śnie wy­cie­ra­jąc łzy roz­ba­wie­nia, które po­ja­wiły się w ką­ci­kach jej oczu. – Nie­ład­nie tak uprzed­mio­ta­wiać męż­czyzn.

– Daj spo­kój. – Mach­nę­łam lek­ce­wa­żąco ręką. – Oboje za­ak­cep­to­wa­li­śmy wa­runki na­szego układu i ba­wimy się cał­kiem nie­źle.

– Wi­dzia­łaś się z nim ostat­nio?

– Nie. Mie­siąc temu wy­je­chał na ja­kiś kon­trakt do Mek­syku. Bę­dzie twa­rzą per­fum albo ja­kie­goś kremu dla męż­czyzn… – Za­sta­na­wia­łam się przez chwilę, bo nie po­tra­fi­łam so­bie przy­po­mnieć szcze­gó­łów. – Kręcą tam spoty do kam­pa­nii re­kla­mo­wej. A spa­łam z nim… z trzy mie­siące temu? Ostat­nio przy­je­chał tylko na dwa dni i był tak zmę­czony, że w za­sa­dzie spę­dzi­li­śmy dwa wie­czory na roz­mo­wie.

– Czyli sporo czasu mi­nęło, od­kąd ostat­nio ujeż­dża­łaś jego… – za­mil­kła, nie do­kań­cza­jąc zda­nia.

Alex nie tylko była naj­wraż­liw­sza z na­szej trójki, ale też nie­winna i pru­de­ryjna, a przy­naj­mniej ta­kie spra­wiała wra­że­nie. Za­wsze uwa­ża­łam, że od­po­wiedni męż­czy­zna wy­do­bę­dzie z niej dia­blicę, tylko jesz­cze się taki w jej za­sięgu nie po­ja­wił. Rzadko po­ru­szała te­mat seksu, więc zdzi­wiła mnie tro­chę ta roz­mowa i jej prze­bieg.

– Ku­tasa? – Spoj­rza­łam na nią z unie­sioną brwią. – Co się dzieje? – za­py­ta­łam po chwili, bo za­cho­wy­wała się co naj­mniej dziw­nie.

– Po pro­stu Ro­sa­lyn jest taka szczę­śliwa z Ga­brie­lem. Uzmy­sło­wiło mi to, że ostatni raz upra­wia­łam seks na stu­diach… Kilka lat temu…

– No i? Je­steś na gło­dzie?

– Tak jakby. Ale cho­lera, nie mam na tyle od­wagi, żeby za­ba­wiać się z nowo po­zna­nym fa­ce­tem. Nie po­tra­fię tak. Mu­szę co­kol­wiek czuć. In­ter­ne­towe zna­jo­mo­ści też od­pa­dają, z wia­do­mych wzglę­dów…

– Masz ra­cję. Mamy na­uczkę, żeby nie ufać fa­ce­tom po­zna­nym na por­ta­lach rand­ko­wych – wes­tchnę­łam, przy­po­mi­na­jąc so­bie kło­poty Ro­sa­lyn z ostat­nim fa­ce­tem. – Na szczę­ście nie mam tego pro­blemu. – Alex na te słowa prze­wró­ciła oczami i upiła spory łyk ró­żo­wego wina.

– Wy­cho­dzi na to, że jesz­cze tro­chę po­cze­kam, bo na ra­zie nie ma na ho­ry­zon­cie ni­kogo szcze­gól­nego…

– Co tam, żab­cie? – Na­gle po­ja­wił się przy nas Rick i bez­czel­nie prze­rwał nam roz­mowę. Nie tra­wi­łam go­ścia. Nie wie­dzia­łam dla­czego, ale to­tal­nie mnie wkur­wiał.

– Okej – wark­nę­łam, na­wet na niego nie pa­trząc.

Mia­łam nosa do fa­ce­tów, a ten ewi­dent­nie był na­chal­nym pod­ry­wa­czem, i to bar­dzo pod­stęp­nym. A tacy byli naj­gorsi. Czy­hali na nie­winne i słod­kie ko­biety, żeby za­li­czyć i po­ba­wić się ich uczu­ciami. Chyba po­lo­wał na Alex, więc za­mie­rza­łam go tro­chę znie­chę­cić, a naj­le­piej spo­wo­do­wać, żeby się od nas od­wa­lił.

– Coś ty taka ze­stre­so­wana i wy­szcze­kana? – za­py­tał, na­chy­la­jąc się nie­spo­dzie­wa­nie nad moim uchem. – Chyba dawno cię nikt po­rząd­nie nie wy­pie­przył, co?

No, mó­wi­łam, że ku­tas?!

– Od­wal się, Rick – syk­nę­łam, pod­no­sząc się z krze­sła.

Wku­rzał mnie, ale nie za­mie­rza­łam sta­wiać Alex w nie­zręcz­nej sy­tu­acji, po­nie­waż to była jej im­preza i jej dom. Zła­pa­łam ją za dłoń, co spra­wiło, że na­tych­miast wstała na równe nogi i ru­szyła za mną w kie­runku domu, jak naj­da­lej od na­tręt­nego bu­fona.

W drzwiach ta­ra­so­wych zde­rzy­łam się z Ca­de­nem.

– Co się stało? – za­py­tał, za­pewne do­strze­ga­jąc moją wście­kłą minę.

– Nic, ale bądź tak miły i pil­nuj swo­jego wspól­nika, bo na­stęp­nym ra­zem, je­śli mu się znowu coś wy­msknie, to do­sta­nie w mordę.

Wpa­try­wa­łam się w przy­ja­ciela, któ­rego rysy twa­rzy na­tych­miast się wy­ostrzyły. Już nie pa­trzył na mnie ro­ze­śmiany. Te­raz wręcz ema­no­wała z niego czy­sta wście­kłość. Naj­wy­raź­niej znał moż­li­wo­ści Ricka i wie­dział, do czego był zdolny.

Kto wpu­ścił tego ba­rana na im­prezę?

– Zro­bił wam coś? – Za­ci­snął dło­nie w pię­ści. Jed­no­cze­śnie spoj­rzał na Alex i zmie­rzył ją wzro­kiem, szu­ka­jąc cze­goś nie­po­ko­ją­cego. Było to nie­spo­dzie­wane, ale nie mia­łam ochoty roz­kła­dać na czyn­niki pierw­sze jego za­cho­wa­nia, więc naj­zwy­czaj­niej w świe­cie to zi­gno­ro­wa­łam, prze­py­cha­jąc się obok niego.

– Nie. Tylko nie przy­woź go wię­cej na na­sze im­prezy. Nie zno­szę go i tych cham­skich tek­stów, za które po­win­nam mu ob­ciąć ję­zyk, i to tę­pym scy­zo­ry­kiem – rzu­ci­łam, za­nim znik­nę­łam z Alex we wnę­trzu domu.

– Nie prze­sa­dzasz odro­binę? – za­py­tała nie­śmiało przy­ja­ciółka, gdy za­trzy­ma­ły­śmy się w kuchni.

Po­de­szłam do lo­dówki, żeby wy­cią­gnąć ko­lejną bu­telkę rie­slinga, bo jed­nak wbrew wcze­śniej­szym po­sta­no­wie­niom al­ko­hol bę­dzie mi dzi­siaj nie­zbędny, żeby prze­tra­wić obec­ność tego by­dlaka.

– Naj­wy­raź­niej nie sły­sza­łaś jego tek­stu o pie­prze­niu, skoro je­steś do niego tak ła­god­nie na­sta­wiona – sark­nę­łam bez cie­nia roz­ba­wie­nia w gło­sie, od­wra­ca­jąc się w stronę Alex.

Jej za­sko­czona mina wy­raź­nie wska­zy­wała na to, że Rick po­wie­dział tych kilka słów na tyle ci­cho, żeby do­tarły tylko do mo­ich uszu.

– A to świ­nia! – Zde­gu­sto­wana po­de­szła do szafki, skąd po chwili wy­cią­gnęła dwa czy­ste kie­liszki.

– No, ja mia­ła­bym kilka bar­dziej do­sad­nych okre­śleń na tego przy­głupa.

Lekko roz­trzę­siona prze­szu­ki­wa­łam szu­flady, żeby zna­leźć kor­ko­ciąg.

– Za­wsze jest dla mnie miły i nie gada głu­pot…

– Uwa­żaj na niego, Alex. Ten cwa­niak po­trafi być szar­mancki i oka­zy­wać tro­skę. Bar­dzo ła­two się na­brać na jego sztuczki i coś mi się wy­daje, że wziął cię na ce­low­nik… Dla­tego pro­szę, bądź ostrożna. – Spoj­rza­łam wy­mow­nie na przy­ja­ciółkę, która tylko przy­tak­nęła.

– Co tu się dzieje? – Na­gle w kuchni po­ja­wiła się Ro­sa­lyn. Bo­jowo sta­nęła w roz­kroku i po­ło­żyła dło­nie na bio­drach. – Znowu pi­je­cie beze mnie?

– Rick mnie wku­rzył i mu­sia­ły­śmy się ulot­nić. A skoro zna­la­zły­śmy się w kuchni, gdzie jest za­pas wina, to po­sta­no­wi­ły­śmy sko­rzy­stać. – Po­now­nie sku­pi­łam się na prze­cze­sy­wa­niu szu­flad. – Gdzie jest ten cho­lerny kor­ko­ciąg? – mam­ro­ta­łam pod no­sem, otwie­ra­jąc ko­lejną szu­fladę.

– Co ten bu­rak znowu wy­my­ślił? – za­py­tała za­in­te­re­so­wana Ro­sa­lyn, po czym usia­dła na wy­so­kim krze­śle przy bla­cie.

– Za­py­tał, dla­czego je­stem taka spięta i kiedy mnie ktoś ostat­nio po­rząd­nie wy­pie­przył – wark­nę­łam, od­wró­cona do dziew­czyn ty­łem, bo za­mie­rza­łam szu­kać tak długo, aż znajdę ten pie­przony otwie­racz.

– Że co, kurwa?

Drgnę­łam wy­stra­szona, gdy w kuchni roz­brzmiał na­gły ryk ja­kie­goś roz­ju­szo­nego zwie­rza, co spo­wo­do­wało, że bu­telka trzy­mana w dłoni mi się wy­msknęła i z gło­śnym hu­kiem ude­rzyła o piękne, ja­sne tra­wer­ty­nowe płytki.

– O cho­lera! – jęk­nę­łam zdru­zgo­tana tym mar­no­traw­stwem, wpa­tru­jąc się w mo­krą plamę na pod­ło­dze i w setki odłam­ków szkła. – Tyle zmar­no­wa­nego wina… – Pod­nio­słam wzrok i do­strze­głam Lo­gana. Stał w progu kuchni i od­dy­chał gło­śno, za­ci­ska­jąc ryt­micz­nie dło­nie w pię­ści. Jego szczęka była tak mocno za­ci­śnięta, że przez mo­ment na­wet mi się wy­da­wało, że sły­szę, jak zgrzyta z ner­wów zę­bami. – Prze­stra­szy­łeś mnie – szep­nę­łam, lekko pod­nie­cona tym wi­do­kiem.

Co się ze mną, kurwa, dzieje? Pod­nieca mnie wi­dok roz­wście­czo­nego przy­ja­ciela?!

Mia­łam ochotę dać so­bie z li­ścia za te ab­sur­dalne my­śli, mi­mo­wol­nie krą­żące wo­kół sek­sow­nego Lo­gana. Jesz­cze nie wi­dzia­łam go w ta­kim wy­da­niu. Z re­guły był słodki, ła­godny i tro­skliwy, ale naj­wy­raź­niej skrzęt­nie ukry­wał swoją drugą twarz, znacz­nie bar­dziej po­cią­ga­jącą.

Na­piął wszyst­kie mię­śnie, więc czarna ko­szula przy­le­gała do jego ciała jak druga skóra, uka­zu­jąc sek­sowną grę mię­śni, które na­pi­nały się przy każ­dym jego gło­śnym wy­de­chu. Krótko przy­cięty za­rost po­kry­wał jego szczękę i do­piero te­raz za­uwa­ży­łam, ja­kie miał ład­nie skro­jone usta. Wy­glą­dały na mięk­kie… A ciem­no­nie­bie­skie oczy błysz­czały, od­bi­ja­jąc świa­tło lampy i ci­ska­jąc bły­ska­wice…

Był wkur­wiony? Na mnie? A co ja ta­kiego zro­bi­łam?

W se­kundę wró­ci­łam do rze­czy­wi­sto­ści i w po­pło­chu ro­zej­rza­łam się po kuchni. Dziew­czyny mil­czały, ska­cząc wzro­kiem mię­dzy mną a Lo­ga­nem, a ja nie wie­dzia­łam i nie po­tra­fi­łam so­bie przy­po­mnieć, co się przed chwilą wy­da­rzyło. Mie­szał mi w gło­wie. Umie­jęt­nie roz­pra­szał moje roz­dy­go­tane ciało, roz­stro­jony umysł i bar­dzo, ale to bar­dzo mi się nie po­do­bało.

Ode­tchnę­łam głę­boko i po­sta­no­wi­łam się do­wie­dzieć, o co tyle za­mie­sza­nia, ale nie zdą­ży­łam.

– Kto mó­wił o pie­prze­niu? Rick? – Jego ton był prze­ra­ża­jąco zimny, ale po­dej­rza­nie spo­kojny.

Lekko drgnę­łam, sły­sząc jego głos, bo zu­peł­nie nie przy­po­mi­nał tego, który do tej pory zna­łam.

– Tak. – Alex wy­rę­czyła mnie od od­po­wie­dzi. Nie­spo­dzie­wa­nie do­tknęła mo­jej ręki, zwra­ca­jąc tym sa­mym moją uwagę. – Wszystko okej? – Chyba nie wy­glą­da­łam naj­le­piej, skoro ru­szyła mi z po­mocą.

– Tak, tak. Za­my­śli­łam się. – Prze­nio­słam na nią wzrok, a po chwili spoj­rza­łam na pod­łogę. – Trzeba to po­sprzą­tać. – Schy­li­łam się, żeby po­zbie­rać szkło.

– Już przy­niosę mop… – oznaj­miła i ru­szyła do wyj­ścia z kuchni.

– Co to było, do cho­lery? – Na­gle zna­la­zła się obok mnie Ro­sa­lyn.

Pod­nio­słam na nią wzrok i mil­cza­łam.

Ten prze­klęty Lo­gan robi mi sieczkę z mó­zgu.

– Nie wiem, o czym mó­wisz. – Uni­ka­łam od­po­wie­dzi, kom­plet­nie nie po­tra­fiąc wy­ja­śnić, co się dzieje.

Za­zwy­czaj umie­jęt­nie tłu­mi­łam uczu­cia i nie po­zwa­la­łam im przej­mo­wać nad sobą kon­troli, ale dzi­siaj coś się zmie­niło. Było ina­czej i nie wie­dzia­łam dla­czego.

Na­gle sta­łam się słaba i po­datna na urok Lo­gana, co było bar­dzo nie­bez­pieczne.

Czyżby za dużo wina? Nie, to nie to…

– O to­bie i Lo­ga­nie – stwier­dziła pew­nie, po­ma­ga­jąc mi ze­brać szkło. – Coś jest mię­dzy wami? Albo było?

– Nie! Co ty ga­dasz? – za­py­ta­łam dziw­nie pi­skli­wym gło­sem, a po chwili od­chrząk­nę­łam i wsta­łam, żeby wy­rzu­cić to, co zo­stało z bu­telki. – Nic nie ma mię­dzy nami, a zresztą…

– Dla­czego Lo­gan wy­rzu­cił Ricka z domu? – Na­gle do kuchni wpadł Ga­briel, roz­glą­da­jąc się po po­miesz­cze­niu. – Stało się coś?

– Nie. Tylko po­wie­dział o kilka słów za dużo – wy­tłu­ma­czy­łam szybko. – Nie mu­siał go wy­rzu­cać.

Cho­lera!

Nie chcia­łam ro­bić afery, a wy­szło jak zwy­kle.

– Już je­stem. – Do kuchni wpa­dła Alex i za­częła sprzą­tać ró­żowe wino roz­lane na pod­ło­dze.

Po­mo­głam jej i po kilku mi­nu­tach nie było już śladu po al­ko­holu.

Z lo­dówki wy­ję­łam ko­lejną bu­telkę i za­nim po­now­nie roz­po­czę­łam po­szu­ki­wa­nia kor­ko­ciągu, od­wró­ci­łam się do przy­ja­ciół, bo dziw­nie za­mil­kli. Za­mar­łam za­sko­czona, po­nie­waż przede mną stał Lo­gan. Nie­bez­piecz­nie bli­sko. Czu­łam jego mocne, bar­dzo wy­jąt­kowe per­fumy. Pach­niał ce­drem, który w po­łą­cze­niu z za­pa­chem jego skóry był jesz­cze bar­dziej in­ten­sywny i ku­szący.

– Wszystko okej? – za­py­tał tro­skli­wie, wpa­tru­jąc się in­ten­syw­nie w moje oczy. Jed­no­cze­śnie wy­jął z mo­jej dłoni bu­telkę, pew­nie w oba­wie, że znowu ją upusz­czę.

– Tak. Nic się nie stało. – Jego bli­skość od­bie­rała mi zdol­ność lo­gicz­nego my­śle­nia.

Mu­szę się wziąć w garść, do cho­lery!

– Już wy­szedł, więc nie bę­dzie cię wię­cej nie­po­koił. Zresztą wcale nie po­winno go tu być. To im­preza dla naj­bliż­szych. – Wę­dro­wał spoj­rze­niem po­mię­dzy mo­imi oczami a war­gami, które mi­mo­wol­nie za­gry­za­łam.

– Okej. – Uśmiech­nę­łam się lekko i zro­bi­łam krok w bok, żeby w końcu prze­rwać tę prze­peł­nioną dziw­nym na­pię­ciem at­mos­ferę.

Spoj­rza­łam na przy­ja­ciół, sie­dzą­cych przy stole. Ob­ser­wo­wali nas z za­in­te­re­so­wa­niem, jak­by­śmy od­gry­wali ja­kieś przed­sta­wie­nie.

– No, otwie­raj to wino, bo zdą­ży­łam już wy­trzeź­wieć – jęk­nęła prze­cią­gle Alex, na co reszta to­wa­rzy­stwa par­sk­nęła śmie­chem.

Wy­glą­dało na to, że już się po­rząd­nie wsta­wiła, i chyba ba­wiła się naj­le­piej z ca­łego to­wa­rzy­stwa. Miała do tego ab­so­lutne prawo. W końcu to były jej uro­dziny.

– Co tu taka gro­bowa at­mos­fera? – za­py­tał nie­wy­raź­nie Do­mi­nic, wcho­dząc do kuchni. Ro­zej­rzał się lekko za­mro­czo­nym spoj­rze­niem po ze­bra­nych, po czym za­trzy­mał wzrok na mnie i dziw­nie wy­trzesz­czył oczy. – Sa­miro, dla­czego je­ste­ście dwie? – Oparł się bo­kiem ciała o fu­trynę i prze­tarł twarz rę­koma.

– Ktoś tu ma już dość al­ko­holu na dzi­siaj – za­wy­ro­ko­wała Ro­sa­lyn, zer­ka­jąc na przy­ja­ciela.

– Chyba nie mó­wisz o mnie? – wy­beł­ko­tał Do­mi­nic, le­dwo trzy­ma­jąc się na no­gach.

– Chodź, przy­ja­cielu. – Ga­briel wstał na równe nogi i zła­pał go w pa­sie, po czym ru­szyli w kie­runku sa­lonu. – Od­pocz­niesz chwilę na ka­na­pie.

– Do­bra. To co z tym wi­nem? – do­py­ty­wała Alex, wpa­tru­jąc się w brata.

– Już otwie­ram. – Lo­gan ro­zej­rzał się po kuchni. – Chyba wi­dzia­łem kor­ko­ciąg w ja­dalni.

Po tym, jak przy­ja­ciel wy­szedł, się­gnę­łam do szafki po kie­li­szek dla Ro­sa­lyn.

– Dzi­siej­szy wie­czór jest pe­łen nie­spo­dzia­nek. Nie ogar­niam, co tu się, do li­cha, dzieje… – Przy­ja­ciółka spoj­rzała na mnie. – Lo­gan i Do­mi­nic mają ja­kieś pro­blemy, bo cho­dzą na­bur­mu­szeni. Rick oka­zał się dup­kiem. A ty je­steś ja­kaś roz­ko­ja­rzona. Za­cho­wu­jesz się dziw­nie przy Lo­ga­nie i… nie wiem, co o tym my­śleć.

– Rze­czy­wi­ście, ide­al­nie pod­su­mo­wa­łaś dzi­siej­szy wie­czór – stwier­dziła Alex i czknęła. – Ale za­po­mnia­łaś do­dać, że je­stem na gło­dzie. Bra­kuje mi męż­czy­zny i kom­plet­nie nie wiem, jak temu za­ra­dzić. – Po tych sło­wach ude­rzyła te­atral­nie czo­łem o blat stołu.

– Jak chcesz, to po­ży­czę ci Alana… – Usia­dłam obok niej. – Albo ci go od­dam. Jest bar­dzo uzdol­niony i lubi seks bez zo­bo­wią­zań… – Po­gła­dzi­łam ją po ple­cach.

– Na­prawdę? – Na­gle pod­nio­sła głowę i spoj­rzała na mnie za­sko­czona.

– Tak. – Wzru­szy­łam ra­mio­nami i przy­tak­nę­łam.

– Je­ste­ście nie­moż­liwe – stwier­dziła roz­ba­wiona Ro­sa­lyn. – Gdzie ja by­łam, gdy pi­ły­ście wino? Zde­cy­do­wa­nie od­bie­gam od was po­zio­mem upo­je­nia. Nie wiem, jak to się stało. Gdzie po­peł­ni­łam błąd?

Ro­ze­śmia­łam się gło­śno, bo tak za­zwy­czaj wy­glą­dały na­sze roz­mowy po al­ko­holu. Plo­tły­śmy głu­poty jak po­tłu­czone i świet­nie się ze sobą ba­wi­ły­śmy.

– Jaki błąd? – za­py­tał Lo­gan, po­ja­wia­jąc się w kuchni ra­zem z Ga­brie­lem.

Ten drugi usiadł obok Ro­sa­lyn i wcią­gnął ją na ko­lana, na co ta ra­do­śnie się za­śmiała i wtu­liła w jego klatkę pier­siową.

– Sa­mira chce mi po­ży­czyć Alana, ale nie wiem… – mruk­nęła Alex.

Lo­gan za­trzy­mał się w pół kroku i chyba nie wie­dział, o czym mówi jego sio­stra. W końcu tylko dziew­czyny znały jego imię.

– Kim jest Alan? – do­py­ty­wał Ga­briel, zer­ka­jąc na mnie.

– Ku­ta­sem na za­mó­wie­nie – rzu­ciła Alex, kom­plet­nie się nie ha­mu­jąc. Chyba rze­czy­wi­ście wy­piła za dużo. Pew­nie będę się mu­siała te­raz tłu­ma­czyć.

Li­to­ści!

– Co? Kto to jest? – Ga­briel cze­kał cier­pli­wie na od­po­wiedź, in­ten­syw­nie mi się przy­glą­da­jąc.

– Mój… part­ner? Chło­pak? Nie, nie chło­pak… Bar­dziej kum­pel do łóżka.

Cały czas czu­łam na so­bie wzrok Lo­gana i aż ba­łam się spoj­rzeć w jego stronę.

– Okej… – Głos Ga­briela był wy­raź­nie zmie­szany, ale to re­ak­cji dru­giego przy­ja­ciela się ba­łam.

Roz­dział 4

Lo­gan

Wszy­scy na­gle spoj­rzeli na mnie, a ja sta­łem jak idiota na środku kuchni i nie wie­dzia­łem, co po­wie­dzieć. To, że by­łem za­sko­czony, to mało po­wie­dziane. By­łem wkur­wiony! Li­czy­łem, że jest wolna i że w końcu coś się mię­dzy nami wy­da­rzy.

– Do­stanę to wino? – Ci­szę, która za­pa­no­wała w kuchni, prze­rwała Alex, pod­no­sząc do góry pu­sty kie­li­szek.

– Tak. Ja­sne – rzu­ci­łem, pod­cho­dząc do blatu ku­chen­nego, przy któ­rym sie­dzieli przy­ja­ciele.

– Czyli tylko się z nim bzy­kasz? – Ga­briel wy­rę­czył mnie i za­py­tał, bo też by­łem cie­kawy, ja­kiego ro­dzaju była to re­la­cja.

– Tak. Je­śli jest w Santa Mo­nica, to uma­wiamy się na ko­la­cję, a cza­sami tylko na…

– Seks – do­koń­czyła za nią moja sio­stra.

Alex miała już chyba dość al­ko­holu na dzi­siaj, ale nie za­mie­rza­łem jej tego mó­wić. Pi­jana ko­bieta była jesz­cze groź­niej­sza od pit­bulla, a pi­jana i jed­no­cze­śnie wku­rzona to już mie­szanka wy­bu­chowa.

– Wła­śnie. – Sa­mira pod­nio­sła na mnie spoj­rze­nie, gdy uzu­peł­nia­łem jej kie­li­szek wi­nem. – Tylko seks.

Jej głę­boki, lekko chro­po­waty głos dzia­łał na mnie jak za­pal­nik. Ostat­kiem sił po­wstrzy­ma­łem się przed rzu­ce­niem na jej obłęd­nie czer­wone wargi, które za­gry­zała, do­pro­wa­dza­jąc moją krew do cho­ler­nego wrze­nia.

Prze­łkną­łem ślinę i ob­li­za­łem usta, od­czu­wa­jąc prze­ra­ża­jące pra­gnie­nie, które mu­sia­łem wresz­cie za­spo­koić. Od roku krą­ży­li­śmy wo­kół sie­bie i za­mie­rza­łem w końcu coś z tym zro­bić. Tylko ten Alan mógł być sporą prze­szkodą…

– To co, po­ży­czysz mi tego mo­dela? – za­ga­dała Alex, upi­ja­jąc spory łyk wina.

– Ja­sne – przy­tak­nęła Sa­mira. – Mam już ko­goś in­nego na oku – mruk­nęła zmy­słowo, ob­ser­wu­jąc mnie spod wa­chla­rza dłu­gich rzęs.

Uśmiech­ną­łem się pod no­sem i usia­dłem na­prze­ciwko, bo naj­wy­raź­niej nie tylko ja by­łem na­pa­lony i mia­łem ape­tyczny cel przed oczami. Wy­glą­dało na to, że ją też już zmę­czyły te na­sze pod­chody.

– A to cie­kawe… – Głos za­brała Ro­sa­lyn, przy­glą­da­jąc się na­szej dwójce. – Cie­kawe, kogo masz na my­śli.

– Ta­jem­nica – rzu­ciła ro­ze­śmiana, zer­ka­jąc na mnie.

Przez dłuż­szą chwilę sie­dzie­li­śmy w kuchni, ale gdy po­ja­wił się Ca­den i za­pro­po­no­wał ką­piel w ba­se­nie, więk­szość im­pre­zo­wi­czów przy­tak­nęła za­chwy­cona, po czym ru­szyła za nim do ogrodu.

Było kilka mi­nut po pół­nocy, gdy za­uwa­ży­łem, że Alex przy­sy­pia na le­żaku przy ba­se­nie. Ni­gdy nie miała ja­koś szcze­gól­nie moc­nej głowy do al­ko­holu, więc wcale nie zdzi­wił mnie ten wi­dok. Ju­tro bę­dzie cier­pieć i od­cho­ruje te hur­towe ilo­ści wina, które w sie­bie wlała.

Po­sta­no­wi­łem chwilę po­ob­ser­wo­wać Sa­mirę. Sie­działa przy stole i nie­stety dzi­siaj nie miała ochoty na ką­piel, więc moje ma­rze­nia o tym, że zo­ba­czę ją w ską­pym bi­kini, po­zo­staną chyba tylko ma­rze­niami.

To, co Rick po­wie­dział do Sa­miry, po­twor­nie mnie wkur­wiło Był go­ściem w moim domu, a śmiał w ten spo­sób zwra­cać się do mo­jej przy­ja­ciółki. Do­sko­nale wie­dział, że dziew­czyny się z nami przy­jaź­nią i że two­rzymy zgraną paczkę, więc kom­plet­nie nie mo­głem zro­zu­mieć, dla­czego ode­zwał się do niej w taki spo­sób.

Wy­wa­li­łem by­dlaka na zbity pysk i na­wet Ca­den nie miał mi tego za złe, gdy opo­wie­dzia­łem mu, jak po­trak­to­wał Sa­mirę. Niby nie po­wie­dział ni­czego ob­raź­li­wego, a jed­nak. Nóż mi się w kie­szeni otwo­rzył, gdy usły­sza­łem, ja­kie słowa pa­dły z jego ust. Nie mo­głem po­zwo­lić, żeby dłu­żej prze­by­wał pod moim da­chem, po­nie­waż do­sko­nale wie­dzia­łem, ja­kie my­śli zwią­zane z Sa­mirą cho­dziły mu po gło­wie. Zresztą by­łem pe­wien, że więk­szość męż­czyzn ma­rzyła o tej zja­wi­sko­wej ko­bie­cie.

Cały czas pa­mię­ta­łem, co po­wie­działa w kuchni, i mia­łem na­dzieję, że mó­wiła o mnie. Moje roz­my­śla­nia o bo­skiej przy­ja­ciółce prze­rwała uro­cza blon­dynka. Na­gle wy­ło­niła się z wody, pod­pły­wa­jąc do mnie nie­bez­piecz­nie bli­sko.

Opie­ra­łem się przed­ra­mio­nami o brzeg ba­senu, za­nu­rzony w wo­dzie, więc mój do­wód pod­nie­ce­nia był cały czas ukryty i nie mu­sia­łem się krę­po­wać, gdy moja wy­obraź­nia pod­su­wała mi bar­dzo nie­grzeczne ob­razy z Sa­mirą w roli głów­nej.

– Hej – za­ga­dała blon­dynka.

Kom­plet­nie nie pa­mię­ta­łem, jak ma na imię. Wie­dzia­łem tylko, że stu­dio­wała z Alex.

– Hej. – Uśmiech­ną­łem się ką­ci­kiem ust. Mimo że moją głowę zaj­mo­wała czar­nulka, to prze­cież nic nie stało na prze­szko­dzie, żeby po­flir­to­wać i zo­ba­czyć re­ak­cję Sa­miry.

– Prze­szka­dzam? – Pod­pły­nęła jesz­cze bli­żej.

Do­piero gdy prze­je­chała dło­nią po moim tor­sie, do­pa­dły mnie wąt­pli­wo­ści. Przy­jemna roz­mowa z uro­czą blon­dynką to jedno, a ob­ma­cy­wa­nie to już cał­kiem inny po­ziom kon­wer­sa­cji.

– Ab­so­lut­nie nie – wy­ją­ka­łem, bo zbli­żyła się na tyle, że nie­ocze­ki­wa­nie za­częła się o mnie ocie­rać. By­łem twardy jak skała.

Pew­nie po­my­śli, że to jej sprawka…

Po­ło­żyła dło­nie na mo­ich bar­kach i za­gry­zła dolną wargę, wy­sy­ła­jąc mi wszel­kie moż­liwe sy­gnały, że jest za­in­te­re­so­wana, i to ku­rew­sko mocno.

Mo­głem sko­rzy­stać, za­ba­wić się i bez zo­bo­wią­zań spę­dzić dzi­siej­szą noc w ra­mio­nach cał­kiem nie­złej la­ski, ale… No wła­śnie, było dość po­ważne „ale” – Sa­mira. To ona była moją ob­se­sją i to ją chciał­bym ugo­ścić w swoim miesz­ka­niu. Blon­dynka by­łaby tylko mar­nym sub­sty­tu­tem, a ta de­cy­zja pew­nie znacz­nie by mnie od­da­liła od zdo­by­cia ko­biety, o któ­rej ma­rzy­łem.

Nie zdą­ży­łem za­re­ago­wać na jej słowa czy dość na­chalny do­tyk, bo na­gle za­uwa­ży­łem ką­tem oka dłu­gie, opa­lone nogi kro­czące pew­nie przy brzegu ba­senu.

– Prze­pra­szam, ale je­stem za­jęty. – Zdją­łem dło­nie blon­dynki ze swo­jego torsu i ode­pchną­łem ją lekko od sie­bie.

Coś mruk­nęła pod no­sem, za­nim od­pły­nęła, ale mia­łem w du­pie, co o mnie są­dzi. Prze­nio­słem wzrok z po­wro­tem na bo­skie, zgrabne nogi i spoj­rza­łem wy­żej. Dwa jędrne po­śladki ko­ły­sały się przy każ­dym kroku i nie przy­kry­wał ich ża­den ma­te­riał. Je­dy­nie nie­wielki frag­ment ko­ronki wy­ła­niał się na wy­so­ko­ści bio­der i prze­cho­dził w pa­sek ota­cza­jący do­okoła sek­sowne krą­gło­ści.

Je­śli wcze­śniej by­łem twardy, to te­raz mój wzwód osią­gnął apo­geum moż­li­wo­ści.

Gdy bo­skie stwo­rze­nie do­tarło do schod­ków, spoj­rza­łem wy­żej i mój wzrok spo­tkał się z czar­nym, błysz­czą­cym spoj­rze­niem oraz za­lot­nym uśmie­chem. Na­wet nie zdą­ży­łem się bar­dziej przyj­rzeć mo­jej bo­gini, bo nie­ocze­ki­wa­nie wsko­czyła do ba­senu i za­nur­ko­wała.

Cze­ka­łem pod­eks­cy­to­wany, aż wy­pły­nie na po­wierzch­nię, bo nie mo­głem się do­cze­kać, kiedy w końcu do­tknę jej znie­wa­la­jąco gład­kiej skóry i zmy­sło­wych kształ­tów.

Na­gle wy­ło­niła się przede mną w od­le­gło­ści kil­ku­na­stu cen­ty­me­trów, tak że na­sze ciała dzie­liły za­le­d­wie mi­li­me­try. Nie do­ty­ka­łem jej, ale czu­łem cie­pło jej ciała i osza­ła­mia­jący za­pach, od któ­rego krę­ciło mi się w gło­wie.

Kro­ple wody spły­wały po jej twa­rzy, nur­ku­jąc po­mię­dzy pier­siami, w miej­scu, gdzie naj­chęt­niej za­nu­rzył­bym ję­zyk, twarz i po­li­zał ten obłęd­nie ku­szący skra­wek skóry. Oparła się o moje barki, więc nie­wiele my­śląc, zła­pa­łem ją w pa­sie i przy­ci­sną­łem do sie­bie.

– Boże – jęk­nęła pro­sto w moje usta, wy­czu­wa­jąc moją twardą mę­skość, która wbiła się w jej mięk­kie ciało.

– Je­steś pewna? – Mój głos drżał z pod­nie­ce­nia. Zu­peł­nie nad tym nie pa­no­wa­łem.

Ni­gdy nie by­li­śmy tak bli­sko sie­bie. Ni­gdy nie czu­łem tak in­ten­syw­nie jej za­pa­chu i zmy­sło­wego ciała.

Moż­liwe, że prze­ma­wiał przez nas al­ko­hol, ale mia­łem to gdzieś. Nie my­śla­łem trzeźwo. Te­raz pra­gną­łem tylko jej. Była za­ka­za­nym owo­cem i za­pewne po­nie­siemy kon­se­kwen­cje dzi­siej­szych de­cy­zji, ale już wy­star­cza­jąco długo zwle­ka­łem ze zro­bie­niem pierw­szego kroku. Ni­gdy nie było do­brego mo­mentu, po­nie­waż za­wsze coś lub ktoś stał na prze­szko­dzie. Miała ja­kie­goś fa­gasa do bzy­ka­nia, ale mia­łem na­dzieję, że nic wię­cej ich nie łą­czyło.

Trwa­li­śmy przez dłuż­szą chwilę w swo­ich ob­ję­ciach, na­pa­wa­jąc się swoją bli­sko­ścią. Wo­dzi­łem wzro­kiem po jej twa­rzy, przy­glą­da­jąc się błysz­czą­cym oczom i rzę­som, na któ­rych zo­stały drob­niut­kie kro­ple wody. Zje­cha­łem spoj­rze­niem ni­żej na pełne czer­wone usta, ku­sząco roz­chy­lone.

Sa­mira od­dy­chała co­raz szyb­ciej. Czu­łem jej od­dech na swo­ich war­gach. Tak nie­wiele dzie­liło nas od po­ca­łunku. Tak mocno go pra­gną­łem, że jesz­cze chwila, a by­łem go­tów skraść jej jed­nego, nie py­ta­jąc o zda­nie.

– Lo­gan… – szep­nęła, więc po­now­nie spoj­rza­łem w jej oczy.

Wplo­tła palce w moje włosy i prze­su­nęła mi pa­znok­ciami po karku, wy­wo­łu­jąc przy­jemne dresz­cze na ca­łym ciele. Na­gle oplo­tła mnie no­gami w pa­sie i kil­ku­krot­nie się o mnie otarła, co spo­wo­do­wało, że z jej ust ule­ciało pod­nie­ca­jące wes­tchnie­nie, przy­po­mi­na­jące ci­chutki jęk przy­jem­no­ści.

– Je­steś pewna? – po­wtó­rzy­łem py­ta­nie, bo jej ru­chy do­pro­wa­dzały mnie do szału. By­łem prze­ko­nany, że jesz­cze chwila, a nie wy­trzy­mam i zro­bię coś na­prawdę głu­piego.

– Lo­gan, tylko dzi­siaj. Mogę być twoja tylko dzi­siej­szej nocy. Ju­tro wra­camy do przy­jaźni – szep­nęła pro­sto w moje usta.

Spoj­rza­łem na nią zszo­ko­wany, bo ni­gdy nie spo­dzie­wał­bym się po niej ta­kiej pro­po­zy­cji. Bar­dzo nie spodo­bało mi się to, że chciała po­trak­to­wać mnie jak jed­no­ra­zową przy­godę. Tyle że po kil­ku­se­kun­do­wym za­sta­no­wie­niu do­sze­dłem do wnio­sku, że w tej chwili zro­bił­bym wszystko, aby za­sma­ko­wać przy­jem­no­ści wła­śnie z tą ko­bietą. Je­śli chciała mnie tylko na dzi­siaj, po­sta­ram się spra­wić, żeby nie po­tra­fiła o mnie za­po­mnieć.

Tak, to jest do­bry plan.

– Okej – przy­tak­ną­łem, mi­mo­wol­nie zer­ka­jąc w dół. – Ja pier­dolę – wy­msknęło mi się, gdy spoj­rza­łem na dwie cu­dow­nie krą­głe piersi, które ob­my­wała woda. Czer­wona ko­ronka otu­lała je zmy­słowo, ale nie mo­głem nie za­uwa­żyć sto­ją­cych sut­ków, na­pie­ra­ją­cych na ma­te­riał.

– Lo­gan. – Jęk Sa­miry zwró­cił moją uwagę. Pod­nio­słem wzrok i za­to­ną­łem w jej pięk­nych oczach. – Tylko dzi­siaj. Obie­caj, że ju­tro za­po­mnisz i po­now­nie bę­dziesz tylko moim przy­ja­cie­lem. Nie chcę cię stra­cić, ro­zu­miesz? – Po tych sło­wach prze­nio­sła dłoń na moją twarz.

Prze­su­nęła tro­skli­wie pal­cami po moim za­ro­ście, wpa­tru­jąc się we mnie z dziw­nym bły­skiem w oczach. Nie chcia­łem jej tego obie­cy­wać, ale czy mia­łem wy­bór?

Była sa­mo­dzielną, pewną sie­bie ko­bietą i naj­wy­raź­niej nie po­trze­bo­wała fa­ceta na stałe w swoim ży­ciu. Jej nie­za­leż­ność oraz siła nie­sa­mo­wi­cie mi im­po­no­wały. Tylko że w tym mo­men­cie jej cha­rak­ter i przy­zwy­cza­je­nia sta­wały na dro­dze na­szej re­la­cji.

Na­gle w mo­jej gło­wie po­ja­wiła się bar­dzo nie­przy­jemna myśl. Co je­śli będę tylko jed­no­noc­nym wy­sko­kiem, a gdy wróci Alan, to z nim bę­dzie spę­dzała wie­czory i noce?

Kurwa! Chyba nie chcę być dla niej tylko od­skocz­nią czy ja­kimś uroz­ma­ice­niem… Co ro­bić?

Nie wie­dzia­łem, co od­po­wie­dzieć ani jak za­py­tać o tego cho­ler­nego idiotę, który do­tych­czas miał Sa­mirę tylko dla sie­bie, pod­czas gdy to ja chcia­łem spę­dzać z nią czas.

– Cho­lera. – Czu­łem się kom­plet­nie roz­darty mię­dzy tym, czego pra­gną­łem, a tym, co po­wi­nie­nem zro­bić.

– Co się dzieje? – Do­tknęła kciu­kiem mo­jej dol­nej wargi, jed­no­cze­śnie wpa­tru­jąc się w moje usta z gło­dem w oczach i tym dziw­nym bły­skiem. – Lo­gan, nie chcę związku. Nie po­tra­fię… – Prze­rwała po chwili piesz­czotę, a ja da­lej czu­łem jej palce na swo­ich ustach. – Nie dam ci nic wię­cej. Je­śli to za mało, to za­po­mnijmy o tym…

– Nie – wtrą­ci­łem szybko, bo czu­łem, że wła­śnie wy­my­kała mi się z rąk. – Skoro chcesz spę­dzić jedną noc w moim łóżku, to za­pra­szam. Spra­wię, że o mnie nie za­po­mnisz… Bę­dziesz bła­gać o wię­cej…

Prze­nio­słem dłoń z jej ple­ców i zje­cha­łem ni­żej, za­ci­ska­jąc ją na po­śladku, dzięki czemu przy­lgnęła do mnie jesz­cze moc­niej i otarła się, lekko drżąc na ca­łym ciele. Była roz­pa­lona, roz­luź­niona i chętna. Był­bym głup­cem, gdy­bym za­prze­pa­ścił taką szansę.

– My­ślisz, że mo­żemy się już ulot­nić? – Jak tylko zbli­żyła się do mo­jego ucha, nie­spo­dzie­wa­nie przy­gry­zła pła­tek, a po chwili po­li­zała go, co było cho­ler­nie pod­nie­ca­jące, i tylko świa­do­mość, że w ogro­dzie byli go­ście, po­wstrzy­mała mnie przed od­waż­niej­szymi piesz­czo­tami.

– Prze­niosę Alex do sy­pialni i spo­ty­kamy się u mnie za dzie­sięć mi­nut.

Przy­tak­nęła, po czym na­gle wy­swo­bo­dziła się z mo­jego uści­sku i od­pły­nęła, zo­sta­wia­jąc mnie pod­nie­co­nego do gra­nic moż­li­wo­ści.

Po­now­nie opar­łem się przed­ra­mio­nami o brzeg ba­senu i od­chy­li­łem głowę, przy­my­ka­jąc oczy. Sta­ra­łem się uspo­koić my­śli i roz­sza­la­łego fiuta, żeby wyjść z tego ba­senu bez cho­ler­nej erek­cji.

Po kilku mi­nu­tach pod­pły­ną­łem do dra­binki i gdy tylko wy­sze­dłem, zja­wił się obok mnie Ca­den, obej­mu­jąc ro­ze­śmianą blon­dynkę.

– Będę się już zbie­rał – rzu­cił za­do­wo­lony, kon­spi­ra­cyj­nie do mnie mru­ga­jąc.

Po­że­gna­łem się z przy­ja­cie­lem i ro­zej­rza­łem po ogro­dzie. Ga­briel zmie­rzał w moją stronę, trzy­ma­jąc za rękę Ro­sa­lyn.

– Na nas już czas. – Spoj­rzał czule na Ro­sa­lyn, która chyba była w po­dob­nym sta­nie co Alex, ale na­dal cho­dziła o wła­snych si­łach. – We­zwa­łem już tak­sówkę. Weź­miemy Do­mi­nica. – Zer­k­nął w kie­runku wnę­trza domu, gdzie nasz przy­ja­ciel da­lej spał na ka­na­pie.

– Dzięki. – Po­że­gna­li­śmy się uści­skiem dłoni.

– Baw się do­brze… Tylko nie za do­brze. – Marsz­cząc za­baw­nie brwi, po­gro­ził mi pal­cem i ru­szył do wyj­ścia.

– Cho­lera – mruk­ną­łem pod no­sem.

Chyba wi­dział mnie i Sa­mirę w ba­se­nie.

Nie za­sta­na­wia­łem się nad tym dłu­żej, bo przede mną noc pełna wra­żeń…