Medytacje szarodzienne ebook

Przedmowa

W naszym codziennym życiu, może przez ciągłe zabieganie i „pędzenie za wiatrem”, zapominamy o duchowym dobrodziejstwie, które niesie ze sobą medytacja. Niemal od wczesnych godzin porannych, aż do późnego wieczora, nim udamy się na senny odpoczynek, otrzymujemy niezliczone informacje za pomocą dźwięków i obrazów. Nad jednymi chwilę się zastanowimy, inne ulecą z taką samą szybkością, z jaką do nas trafiły. W Leksykonie duchowości katolickiej, pracy zbiorowej pod redakcją ks. Marka Chmielewskiego wydanej przez Wydawnictwo „M” w 2002 r., jest wyjaśnione pojęcie medytacji. Łacińskie słowo meditari oznacza: cierpliwie rozważać, otwierać się na tajemnicę, a także ćwiczyć.

We współczesnym świecie cnota cierpliwości i otwarcie się na nowo na tajemnicę zbawienia dokonanego przez Jezusa Chrystusa jest ludziom jak najbardziej potrzebna. Próbujmy więc ćwiczyć naszego ducha i zmysły, aby ciało ochoczo mogło czynić dobro, a przede wszystkim kochać Boga i bliźniego. Tego możemy nauczyć się przez medytację chrześcijańską. W niej człowiek spotka się z Bogiem. Ma możliwość konfrontacji doświadczeń życiowych z lekturą, rozważaniem Pisma Świętego. Przez medytację ma możliwość przełamania szkolnego i katechizmowego pojmowania modlitwy — na sposób wyuczonych, zapamiętanych tekstów. Nie neguję takiego sposobu modlitwy, za pomocą książeczek do I Komunii Świętej, ale zauważam, że potrzebne jest ukierunkowanie na inne sposoby rozmowy z Bogiem.

W szarej codzienności praktyka medytacji jak najbardziej powinna być sposobem na życie pełne żywych kolorów. Medytacja szarodzienna prowadzi do spotkania z Bogiem. Dostrzegania Jego obecności w świecie, który został przez Niego stworzony.

Medytacje szarodzienne dr Jolanty Łaby to publikacja przeznaczona dla osób wierzących, poszukujących, zniechęconych takim czy innym postępowaniem bliźnich, umęczonych trudem dnia codziennego, nie mających czasu na Boga. Niniejsza publikacja powstała dzięki doświadczeniom: macierzyńskiemu, małżeńskiemu, zawodowemu, społecznemu, duchowemu — abyśmy mogli odnajdywać sens wiary, nadziei i miłości.

Od autorki

Medytacje szarodzienne to rodzaj bardzo osobistej refleksji rodzącej się na pograniczu modlitwy i reagowania pod jej wpływem na szarą codzienność. Pierwszy tekst Medytacje szarodzienne o drylowaniu czereśni powstał w 2009 r., kiedy zaczęłam prowadzić blog Jorlandia.

Pewnego dnia kupiłam czereśnie. Drylowałam je, aby przygotować konfiturę. Podczas tej czynności przyszły myśli o Bogu. I tak zaczął się cykl, który kontynuuję od lat.

Zauważyłam, że jako teolog mam okazję za pomocą prostych środków i łatwych słów wyjaśnić trudne kwestie. Zwrócić uwagę na coś, czego na pierwszy rzut oka raczej nie kojarzymy z duchowością. I przy okazji podzielić się tym, w jaki sposób możemy zauważyć działanie Boga w zwykłej ludzkiej codzienności. Do pisania zachęcali mnie ludzie, których znałam z bardzo różnych środowisk. Były wśród nich osoby wątpiące w istnienie Boga, jedna wyznawczyni judaizmu, ksiądz, siostra zakonna i osoby świeckie na różnym poziomie formacji duchowej.

Na ich prośbę zaczęłam przygodę z blogowaniem jako teolog. Szczere teksty, bez wielkich słów — o tym, jak Bóg wkracza w moją codzienność i przemienia moje życie.

Potem dowiedziałam się od kolegów teologów, że uprawiam teologię codzienności. Kiedy byłam na studiach teologicznych, nie znałam takiej specjalizacji.

Niech ta garść refleksji z pogranicza medytacji i zmagań z szarodziennością będzie inspiracją do odkrycia obecności Boga w codziennym życiu. I do wyruszenia z Nim w drogę poprzez zwykłe troski i radości.

O czereśniach

Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym (Mt 3,12)[1].

Kupiłam czereśnie. Bordowe, ładnie błyszczą odbitym światłem dnia. Soczyste, jędrne, bardzo słodkie. Doskonałe w smaku. Lekko gorzkie, bo dojrzałe. Leżały w misce do wieczora. Chciałam z nich zrobić przetwory. Wieczór był długi. Czekały, aż zacznę je drylować.

Kiedy w końcu zaczęłam, wiele czereśni musiałam odrzucić. Gorące powietrze przyspieszyło ich rozkład. Dużo było nadgniłych i uszkodzonych. Drylując je, odcinałam czasem stłuczone fragmenty. Zdrowe owoce łatwiej przerabiać, bo wystarczy tylko usunąć pestkę. A kiedy część jest zepsuta, trzeba każdy owoc najpierw obejrzeć i zdecydować, czy wyrzucić cały, czy tylko jego część. W pewnym momencie zmęczyło mnie uważne drylowanie. Miałam ochotę wyrzucić kilka ostatnich garści.

I wtedy przyszły myśli o Bogu: Czy można porównać czereśnie do ludzi?Czy Bóg też dryluje nas jak czereśnie?

Pestek nie dodaje się do konfitur. Inaczej będą gorzkie. Bóg dryluje nas z jądra grzechu. Usuwa je, abyśmy odzyskali dobry smak. Dodaje cukru łaski, i gotuje nas żarem miłości. Dokładnie tak powstaje konfitura. Związek mnóstwa czereśni, cukru, soków, które pod wpływem ciepła przeobrażają się w coś smacznego. Czasem Bóg musi nas przyciąć, usunąć zgniliznę, to, co się zepsuło i mogłoby popsuć smak konfitury.

Dryluje cierpliwie. Ale może też ma czasem ochotę przerwać nużącą pracę i wyrzucić kilka garści czereśni bez sprawdzenia, czy są dobre?

Jak mogę porównywać pracę Boga Wszechmogącego, Miłosiernego do tej mojej szarej prozy dnia? — pomyślałam. Powinnam odwrócić metaforę, popatrzeć na to inaczej. Pan Bóg ma świętą cierpliwość i nigdy nie odrzuci czereśniowej duszy bez sprawdzenia jej. I ja powinnam być cierpliwa, drylować te czereśnie bez znużenia.

Dokończyłam drylowanie około północy. Czereśnie z cukrem gotowały się dwa dni. I wyszły dwa słoiki pysznych konfitur. Gdybym odrzuciła tamte kilka garści, nie zapełniłabym drugiego słoika do końca.

Pan dryluje nasze dusze. Odcina zgniłe części. Potem długo suszy pestki i mieli je na proszek. Szczyptę sypie każdemu z nas na plecy, czyniąc znak krzyża. Abyśmy mogli rozpoznać gorzki smak pokus i grzechu i uczyli się naśladować Chrystusa. W cierpliwości. I błyszczeć jak czereśnie purpurowe w świetle dnia. To, co zostaje, Pan wrzuca do przeróbki. Abyśmy mogli osłodzeni Jego darami i podgrzani Jego miłością się przemienić, zespolić z innymi. I stać się konfiturą na pajdzie chleba naszego powszedniego. Aby osłodzić życie innym.

I w siebie, w swoją własną słodką „niezgniłość” uwierzyć.

[1] Wszystkie cytaty biblijne podano za: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia, wyd. IV, Poznań 2003.

O układaniu garnków

Miałam w kuchni jedną szafkę z dwiema półkami, na których codziennie trzeba było układać zestaw garnków, misek i pojemników do przyrządzania posiłków. Szafka się kurczyła, a garnki rozmnażały, w związku z czym za każdym razem miałam nową zagadkę do rozwiązania: Jak ułożyć te puzzle?

Wiele osób, które na co dzień gotują, musi zmierzyć się z tym zadaniem. Każdy ustala mniej więcej stały wzór — układ, w którym wszystko optymalnie się mieści i nie wystaje, dzięki czemu można domknąć drzwiczki od szafki. Ale staje się coś, co w moim domu zdarza się dość regularnie. Jeden z garnków ulega destrukcji — spalony i do wyrzucenia.

Hurrra, zrobiło się miejsce! Ale i zmienił się układ. Poprzestawianie wszystkiego stało się łatwiejsze. Tyle że spalonego garnka zaczęło brakować jak ręki — jego rozmiar był idealny do zrobienia kisielku dla dzieci, ugotowania jajek na kolację, czy zagrzania mleka na kakao. Inne do takich zadań są za duże.

Zatem w mojej kuchni pojawił się nowy garnek. Niby taki sam, ale miał inny kształt uszek i nieco szersze dno. Nie można było go więc wstawić w miejsce poprzednika. Wszystko trzeba było układać od nowa.

I tak dzieje się za każdym razem, kiedy dostanę w prezencie nową rzecz kwalifikującą się do stałego pobytu w szafce na garnki i miski, czy też kiedy któryś z jej mieszkańców zakończy swój żywot w tragicznych (zazwyczaj ogniowych) okolicznościach.

I przyszła mi do głowy refleksja — porównanie układania garnków w szafce do układania myśli, spraw i przeżyć w naszej duszy. Jak poukładane są sprawy naszej duchowości? Jakie miejsce wybieramy dla garnków i misek, które zawierają nasze przemyślenia, poglądy, ocenę zdarzeń i sytuacji naszego życia? Czy jest to stały układ? Czasem tak nam się wydaje, prawda? A może jednak jest to system umowny, zmieniający się za każdym razem, kiedy w wyniku gwałtownych przeżyć czy życiowej tragedii nasze poglądy, myśli, refleksje ulegają mutacji, zniszczeniu lub przemianie z mniejszych w większe, z szerszych w węższe, z płytszych w głębsze, z okrągłych w kanciaste?

Czy w życiu człowieka jest miejsce na stały układ wartości, czy też może zmienia się on w zależności od tego, ile zbierzemy doświadczeń, wiedzy, łask od Boga, spaczeń będących efektem naszych złych wyborów?

Układając naczynia w mojej szafce, pomyślałam, że warto się nieco zastanowić nad szafą mojej duszy. Pozbyć się niepotrzebnych i porysowanych garnków moich myśli i poglądów, w których już nic pożywnego nie ugotuję. Może w miejsce tych starych, przypalonych, zaśniedziałych myśli warto wstawić coś nowego, bardziej trwałego i ładniejszego?

A może trzeba wymienić szafkę? No tak, w kuchni łatwo to zrobić. Przemalować, przebudować, wyrzucić, przemeblować. Ale z duszą ludzką już nie jest tak łatwo. Zanim się ją przemebluje, trzeba wpuścić nie tylko architekta czy dekoratora wnętrz, który nam podpowie, jak zmienić układ naszej wewnętrznej kuchni, ale też kogoś, kto pomoże przy remoncie — posprząta, oczyści, zedrze stare farby, pomoże zdecydować, co wyrzucić, co zostawić.

Może warto więc najpierw pójść do spowiedzi? A dopiero potem postanowić co dalej?

Nic to, trzeba wymyślić, co zrobić z miejscem po spalonym wczoraj rondelku.

O tym, jak milczeć i wypełniać

Szlag mnie trafi! — To jest zdanie, które często towarzyszy mi pośród codziennych zmagań z rzeczywistością. Począwszy od rozrzuconych po domu zabawek, ubrań i szkolnych akcesoriów (działalność moich dzieci), aż po niekończące się góry naczyń do zmywania, syzyfowe obowiązki typu śniadanie, obiad, kolacja — często jestem zła, zmęczona i rozżalona na zaciskającą się wokół mnie obręcz powinności. To typowe w domu pełnym ludzi, dzieci, w domu, który tętni życiem i planami na przyszłość. Szczęśliwym, wypełnionym krzykiem, smutkiem i radością, obowiązkami, wyzwaniami i porażkami — domu pełnym życia. Zamiast zobaczyć dobre strony tego całego hałasu i bałaganu, mnie przysłowiowy szlag trafia!

Zatrzymałam się pewnego dnia nad Słowem i zapytałam Boga: Dlaczego? Podobno Bóg nie lubi pytań zaczynających się od „dlaczego”. Ale w sumie to pytanie dotyczy raczej mnie niż Jego natury czy jakiejś dogmatyki. Więc zapytałam nieopatrznie:

— No dlaczego Boże mój szlag mnie trafia? Skoro taka Twoja wola? Skoro to moje powołanie? Rodzina i to wszystko, co mi życie przynosi w niespodziewanych propozycjach i nadmiernych proporcjach. Czemu mnie trafia szlag?

I Pan Bóg odpowiedział:

— Milczeć i wypełniać.

Niewykluczone, że właśnie dlatego mnie szlag trafia, bo nie milczę, tylko wypełniam z coraz większą złością jakiś nie mój plan do cholery (tak sobie czasem myślę). Bo mój plan zakłada, że moje dzieci będą posłuszne i grzeczne, że ludzie mi bliscy będą przewidywalni i niekłopotliwi, że praca przynosić będzie tylko radość i satysfakcję, a codzienność będzie błyszczeć i lśnić od efektów mojego wysiłku. Uległam pokusie życia w stylu glamour, życia dla hedonistów i celebrytów.

Tylko mi jeszcze nalepki „made by me” brakuje na pięknie zafoliowanej paczce z moim życiem w środku.

Moje życie to prezent, wszystko, co mnie do tej pory spotkało, było tak niezwykłe i bogate, że sama nie mogłabym się posądzić o taką pomysłowość. Owszem, nie raz się pakuję na własne życzenie w sam środek kipiącego wiru zdarzeń, ale to nie ja wlewam sobie w serce odwagę i siłę, by skoczyć na głębię. W tej głębi trzeba potem po prostu wziąć się pokornie do dzieła! Nie miotać się, tylko płynąć: raz, dwa, raz, dwa, systematycznie i żmudnie, bo inaczej się utonie i tyle.

Milczeć i wypełniać czasem jest trudniej niż wrzasnąć: Koniec tego! Trzeba wziąć się za bary z egzystencją. Przykładowo milczeć i robić swoje jako mama: codziennie pielęgnować małe dzieci, uczyć je zwyczajnych czynności, prozaicznych boleśnie. Bo co poetyckiego jest w reakcji na hasło: Mama, siku! czy w sprzątaniu zabawek dzień po dniu? Co heroicznego jest w nieustannym znoszeniu grymasów córki przy jedzeniu, czy w zmaganiu się z humorami dziewięciolatka? Co to za bohaterstwo pomóc ogarnąć się z emocjami gimnazjalistce czy licealiście? Milczeć i wypełniać jako żona, członek rodziny, pracownik, przyjaciel, działaczka społeczna: dom, praca, dom, praca, przyjaźnie, kontakty z rodziną, porażki towarzyskie, poznawanie nowych ludzi, nauka nowych umiejętności, potknięcia. Zgodzić się na to czy nie? Agresywnie i niespokojnie czy łagodnie i posłusznie, zgodnie z Jego nauką?

Proza życia jest największą przygodą duchową. To tutaj spotykam Boga i Jego wolę. W moim domu, w pracy jest pole walki o wieczność.

Tylko czy mimo zdziwienia i zwykłego Ale jak to?! potrafię milczeć i wypełniać tę przygodę w posłuszeństwie i pokorze? Czy jednak sama wymyślę, co by tu przeżyć i czego by tu doświadczyć?

Przy różnych okazjach tworzymy postanowienia, które często zawierają listę wyzwań i pragnień sięgających szczytów marzeń. A może wystarczy tylko jedno na rok — odpocząć od planowania swojego życia i znów podjąć trud nauki czytania woli Boga ze znaków zapisanych w naszej codzienności. Odpocząć, odnaleźć siebie i Jego wolę.

I dopisać do tego nowe zadanie: MILCZEĆ I WYPEŁNIAĆ.

O domu

Każdy z nas zapewne nie raz uczestniczył w małych i wielkich porządkach swego mieszkania. Zamiatanie kątów, ścieranie kurzy, układanie rozrzuconych rzeczy, mycie naczyń, podłóg… oto co standardowo trzeba zrobić podczas każdego porządnego sprzątania.

Te same zasady dotyczą sprzątania naszych wewnętrznych „domów”, w których dokonują się codzienne wybory i zapadają najważniejsze życiowe decyzje. Mowa o domostwach naszych dusz. Tam także wstawiamy meble, chodzimy po różnych podłogach, zasiadamy na różnorakich fotelach i krzesłach — oto mnóstwo zgromadzonych przez nas mniej lub bardziej potrzebnych myśli, wspomnień, uczuć, wartości. Wylegujemy się na łożach naszych przekonań i patrzymy przez okna na zewnętrzny świat.

Każdy czas jest dobry na duchowe remonty i sprzątanie. Warto się zastanowić nad tym, co w domu naszej duszy może nam się przydać, co trzeba wyrzucić, co należałoby naprawić i co zmienić. Zachęcam do zastanowienia się nad odnowieniem dekoracji, nad zmianą barw i atmosfery tego domu. Poniższe słowa warto przemyśleć w ciszy i skupieniu. Może co jakiś czas warto w ten sposób podsumować dokonania całego dnia, tygodnia, miesiąca, roku… całego dotychczasowego życia?

*

Mój dom…

Drzwi zewnętrzne. Jak wyglądają? Czy zachęcają do wejścia? Czy straszą odrapaną futryną i zabłoconą wycieraczką? Jaki jest ich kolor? Czy otwierając je, słyszę skrzypienie — tak jakby rzadko kto tu wchodził? Czy może są zamknięte i za nimi nikt nie odpowiada na pukanie?

Wchodzę do przedpokoju i co widzę? Czy stoją tam równo ułożone buty? Czy są schowane w szafce? Czy płaszcze wiszą w szafie, czy leżą niedbale rozrzucone na ziemi i krześle? Jak czują się ludzie, z którymi mam kontakt? Czy jestem jak ten zabałaganiony przedpokój, pełen niepotrzebnych uwag i słów, które wprowadzają zamieszanie i zły nastrój? Czy wchodząc do przedsionków mojej duszy, widzi się ład i harmonię, czy może raczej kurz i piach na podłodze, niezmyte błoto i zasuszone kwiaty smutku naprzeciw rozbitego lustra moich marzeń?

Trzeba odmalować ten korytarz. Niech na ścianach wiszą obrazy najpiękniejszych wspomnień, które zaproszą każdego przybysza do otwarcia swego serca. Wyrzucę wszystko, co zagraca przejście do kuchni — serca domu, gdzie możemy usiąść i w spokoju wypić ciepłą herbatę przyjaźni. Pozbędę się nadąsania, niewrażliwości na innych, usunę z drogi złośliwość i dumę. Tych mebli mieć nie muszę, mimo że czasem dodają pozornej atrakcyjności mym wnętrzom. Odmaluję swoje drzwi wejściowe uśmiechem. Nad nimi zawieszę słońce dobrego nastroju, tak by każdy, kto tędy przechodzi, mógł poczuć moją radość. Moje drzwi nie mogą być wiecznie zamknięte dla moich bliskich, dlatego otworzę je niekiedy. Niech rodzina i przyjaciele wejdą tu czasem z wizytą. Niech i ja odczuję ich obecność, zaczerpnę z ich miłości.

Mój dom…

Czy udało mi się go dokładnie posprzątać? Czy nie ma kurzu za szafkami? Czy nie trzeba kogoś przeprosić, podziękować komuś? Czy kurz zapomnienia nie osiada za często na stole, przy którym niegdyś siedziało tylu życzliwych mi ludzi? Czy mam w szufladzie mały poczęstunek dla gości? Słodkości miłych rozmów, kruche ciastka pocieszenia dla zasmuconych czy też filiżankę gorącej czekolady, przy której każda troska zamienia się w odległe wspomnienie? Czy w moim domu można czuć się dobrze? Czy nie zagracają go zbędne rzeczy? Czy potrzebne mi te wszystkie strojne suknie albo sześć garniturów — moja próżność, chęć błyszczenia w tłumie? Czy nie jest czasem tak, że zabiegam tylko o ładną fasadę mojego domu, by ukryć ten cały wewnętrzy bałagan, nieuporządkowanie? By odwrócić uwagę od mojej samotności? Od tego, że czasem nie wiem, jak i czym urządzić domostwo mojego życia?

Ktoś puka. Zaglądam przez wizjer, ciemno. Trzeba było pamiętać o zapaleniu latarni przed wejściem. Biegnę do okien. Nic nie widzę. Brudne szyby. Ich umycie zajmie trochę czasu. Tylko czy ten ktoś poczeka, aż odważę się otworzyć drzwi do mojego nieuporządkowanego domu? Czy poczeka, aż umyję szyby i zobaczę, kim jest i czy mogę Go wpuścić do takiego nieładu?

I kiedy już opanuję ten bałagan, który zasłania widok z okna, odnajdę zapomniany klucz. Ten do malutkiego pokoju gdzieś na strychu, gdzie tak rzadko bywam. Pokoik bez mebli i sprzętów, w którym pośród ciszy, w milczeniu, siedzi moje zapomniane sumienie i tylko czasem puka do drzwi. Czy wypuszczę je z zamknięcia i pozwolę mu się włączyć w sprzątanie?

Wszystko zależy ode mnie. Bo to mój dom.

O twierdzy

Medytację O domu wiele osób wykorzystało na różne sposoby. Oto druga część tej refleksji. Na specjalną prośbę Czytelników.

*

Odkryłam ostatnio, że mój wewnętrzny dom to jednak twierdza. Głęboko ukryta warowna instytucja, w której dzieją się rzeczy, o których nie śniło się filozofom.

Na początku Wielkiego Postu zazwyczaj wietrzymy duszę — nasze wewnętrzne domostwo. Otwieramy okna, drzwi i zamiatamy — tym razem nie pod dywan. Wszystkie śmieci wyrzucamy na zewnątrz, niech odpowiednie służby się tym zajmą. Cieszą nas wysprzątane kąty, wytarte kurze, czyste okna, wytrzepane dywany, błyszczące klamki i kafelki, równo poukładane rzeczy w szafie, odmalowane ściany, naprawione kontakty i załatane dziury w ścianach i na suficie.

Z werwą przystępujemy do rekolekcji, postanowień, retrospekcji, refleksji, wynurzeń w konfesjonałach, do pracy nad sobą. W końcu jest okazja, by rozprawić się z naszymi wadami, doszlifować zalety. Budząca się wiosna też sprzyja zmianom. Wyrzucanie staroci z komórek i piwnic, malowanie płotów, sadzenie pierwiosnków w szarych ogródkach nie ma końca.

Dookoła nas wszyscy sprzątają. Czytają multimedialne rekolekcje dla zabieganych, słuchają psalmów z „audiobuków”, instalują „biblięonlajn”, kupują „dladuszypożyteczneksiążki”.

I ja miałam zamiar coś zrobić, coś poczytać. Ale niestety (tak napisałam to) przypadkiem spotkałam po drodze do księgarni i do marketu z miotłami — samego Jezusa. W kościele siedział. Sam na sam ze Sobą.

— Zatrzymaj się. Posiedź tu ze mną chwilę — poprosił.

Pomyślałam o tych wszystkich rzeczach, których tyle muszę zrobić w Wielkim Poście, żeby Go wreszcie spotkać:

— osądzonego,

— umęczonego,

— ukrzyżowanego,

— pochowanego w grobie,

— zmartwychwstałego.

Bo przecież muszę zasłużyć, aby Go spotkać. Nie mam czasu, by z Nim posiedzieć w ciszy kościoła w centrum miasta.

Ale skoro już poprosił, to zatrzymałam się. Autobus uciekł, miotły wyprzedali, księgarnię zamknęli.

I usiadłam. Na chwilkę — pomyślałam.

Siedzieliśmy tak długo. Zdaje mi się czasami, że siedzę z Nim do tej pory i miło by było tak siedzieć z Nim do końca świata. Ale niestety jest jeszcze wiele do zrobienia, zanim wieczność nas tak zastanie.

Dał mi coś. Poprosił mnie, abym wzięła klucz i otworzyła pewien zamek. Drzwi do twierdzy.

— Do twierdzy? — upewniłam się.

Pokazał gdzie. Oniemiałam. Pokazał mi moje serce. Przypomniałam sobie. Zapomniałam, że mój dom to tak naprawdę nie mój dom. Bo ja mieszkam gdzieś dalej, w tych korytarzach, tych pięknie posprzątanych. Gdzieś dalej niż dom na pokaz, tapeta kupiona pod gust gości, meble z najnowszej wyprzedaży. Mieszkam w twierdzy, do której nikt nie ma dostępu. To tam przechowuję skarb, który Bóg mi powierzył. Moje serce. I sumienie.

No dobra. Mam klucz. Skąd go miał — nie wiem. W końcu nie wypada pytać o takie rzeczy.

Każdy z nas ma takie miejsce, gdzie w końcu Bóg nam każe wrócić i przestać ściemniać. Zrobić porządek tam, gdzie naprawdę jest on niezbędny, potrzebny, konieczny. Staniemy więc pewnego dnia przed wielką bramą, z zardzewiałym zamkiem, opatrzoną wielką metalową uzbrojoną kłódką, może nowoczesnym panelem alarmowym zabezpieczonym kodem.

I może niestety się okazać, że cała nasza służba Bogu, praca nad sobą i wewnętrzne imperatywy kształtujące nasz osobisty system wartości są fikcją. Są sposobem na auto-PR, tworzenie wokół naszego serca barier i murów, które mają nas ubezpieczyć na przyszłość, ocalić przed przeszłością, sprawić, że będziemy mieć poczucie kontroli nad teraźniejszością. A prawdziwy panel sterowania naszym życiem ukrywamy. Aby nikt nie miał do niego dostępu. Nawet Bóg, który utkał nas z własnych marzeń i naszych niepowtarzalnych cech i talentów. Marzenie Boga — moje serce — ukryte w twierdzy.

I stoję tak z tym kluczem obok Jezusa milczącego, samotnego, który prosi:

— Zatrzymaj się i otwórz ze Mną twierdzę. Tylko o to jedno proszę. Nic więcej nie musisz robić w Wielkim Poście.

Co tam znajdę? — pomyślałam. Tam to dopiero syf jest. Tyle lat zamknięcia. Kurz, pleśń, zaduch, pewnie i robactwo. Może duchy? Jakiś zapomniany diabeł w kącie wstydliwych wyobrażeń? Stare malowidła na ścianach, wyblakłe dywany, brudne sztućce — wszystkie te świństwa z młodości, stare, głupie i złe wiersze na dnie szuflady pamięci, zakazane piosenki na kasetach snów, niedokończone obrazy i szkice świetności odrzuconego planu Boga, zaniedbane rośliny relacji w ogrodzie. Mnóstwo chwastów, stosy kompostu w rynsztoku niepotrzebnych słów i złości.

Pycha, lenistwo, gnuśność, zarozumiałość, brak zaufania do Niego — to wszystko zastygłe w warstwach brudu na ścianach mojego zapomnianego serca. Twierdza niepodobna do tej, o której pisała Teresa Wielka. To wszystko, co trzeba było dawno oddać i odrzucić, spalić, ale jakoś tak… no szkoda… może się przyda. W końcu świat wymaga, aby czasem być zwykłą świnią.

Że też nie mógł się zadowolić moim domem codziennym, przecież posprzątane jest. Odmalowane, ładne i schludne miejsce. Prawie prawdziwe. Musiał sobie przypomnieć?… i mi przy okazji?

No właśnie. I co teraz?

Za chwilę znów miałam celebrować Triduum Paschalne, odnawiać przyrzeczenia chrzcielne, powtarzać historię zbawienia w rozbudowanych liturgiach, zagłębiać się w tajemnicę umierającego Mesjasza, w dramat Boga-Człowieka, w nadzieję i radość poranka Zmartwychwstania. W nasze przeznaczenie do wiecznego: BYĆ Z BOGIEM, KTÓRY JEST.

Miałam klucz. Wielki Post się kończył. Ten klucz warto mieć czy warto zgubić? Posiedzieć jeszcze z Jezusem i zaryzykować poddanie Mu twierdzy? Czy pognać dalej, by pracować nad sobą po swojemu i znów zapomnieć po co?

A może jednak otworzyć twierdzę, wejść tam z Nim, nie bać się przeszłości, przyszłości. Żyć. tu i teraz. Wybrać Boga, który prosi tylko o jedno.

— Zatrzymaj się i posiedź tu ze mną. Otwórz twierdzę. Nie bój się. Nie zapomnij kim jestem. I kim jesteś ty.

Oto jest pytanie.

O remontach naszych powszednich

Wakacje rodziny wielodzietnej, która spodziewa się nowego obywatela, często przypominają działania firmy spedycyjnej i remontowej jednocześnie. Polegają na wysyłaniu dzieci w różne strony (a to Tatry, a to wieś pod Krakowem, a to Pomorze) i łataniu w czasie ich nieobecności dziur w ścianach i podłogach mieszkania. Przygotowania do przyjęcia kolejnego członka rodziny to motywacja do REMONTÓW.

Nie wyjeżdżaliśmy wtedy nigdzie, nawet do znajomych czy krewnych. Odpoczywaliśmy w domu między malowaniem ścian, nalepianiem szablonów z księżniczkami i dinozaurami, montażem szafy wnękowej, przestawianiem łóżeczka z tapczanem czy biurka komputerowego z fotelem. Niby drobnostka, takie nieduże remonty, żeby tylko było czysto i funkcjonalnie. A ile z tym roboty!

Do tego miałam nieustanną zadyszkę i coraz większy obwód w pasie. Dobrze, że ten upał się od czasu do czasu oddalał. Po raz pierwszy w życiu kochałam ponure chmury, deszcz i zimne powietrze hulające po domu. Poza zewnętrznymi przygotowaniami odnawiałam też wewnętrzne mieszkanie mojego „ja”. Wróciłam do medytacji, do rozmyślań i spokojnego rozeznawania tego, co teraz jest priorytetem, a co można odłożyć na jakiś czas. Jednak czasem to, co wydaje się być dobre na później, nagle zdarza się tu i teraz. I przyprowadza ze sobą refleksję głębszej treści.

Zabraliśmy się do remontowania przedpokoju. Tego w ogóle nie było w planie. Odkleił się kawałek sufitu i nie można już było patrzeć na brudne ściany (efekt działalności naszych ukochanych dzieci). Po odświeżeniu dziecięcego pokoju i „obliczeniu się” stwierdziliśmy z mężem, że pomalowanie ścian i ewentualne zainwestowanie w rolkę tapety nie będzie chyba zbytnim obciążeniem dla naszej kieszeni. Poza tym od dawna chciałam poszaleć z decoupagem na obdartej toaletce pod lustrem i na szafkach na klucze. Mieliśmy wizję artystycznego przedpokoju, w kolorach jesieni, z liśćmi i kasztanami na meblach, z galerią prac plastycznych naszych pociech i z moimi akwarelami w nowych ramkach na nowej czystej ścianie. No i z sufitem, z którego nic nie spada na głowę.

Po wizycie w sklepie — w towarzystwie naszego najmłodszego synka, który umilał nam wybieranie tapety i farby brykaniem między półkami marketu budowlanego — nasza wizja uległa zmianie. Nie było takiej tapety, jaką sobie wymyśliliśmy, ale znaleźliśmy inną. Niestety nie pasowała nam do niej żadna bordiura, którą sklep miał w ofercie. Nic to — pomyśleliśmy. Są inne sklepy.

— Tylko gdzie? — szepnęliśmy sobie cicho pod nosem, bo rzadko korzystamy z takiego asortymentu.

Wróciliśmy do domu zmęczeni zakupami z naszym rozbrykanym tygryskiem i zaczęliśmy czekać na „panów od szafy”, którzy mieli być o 16.00. Pół godziny po czasie zadzwonili, że się spóźnią godzinkę. Do 19.00 nerwowo sondowałam każdy obcy samochód na moim osiedlu — z okna w kuchni albo z balkonu wszystko było widać jak na dłoni.

W końcu przyjechali. Na szczęście szybko się uwinęli i przed 21.00 skończyli pracę. Moje ledwo żywe i przerażone dźwiękiem wiercenia i przykręcania śrub dziecko mogło wreszcie pójść spać. Następnego dnia mieliśmy zaszpachlowany sufit i załatane dziury w ścianach. Ale okazało się, że jedno opakowanie masy szpachlowej to za mało i musiałam jechać dokupić następne dwa. Z niepokojem myśleliśmy o następnym dniu, gdyż czekało nas malowanie ścian, robienie przecierki i klejenie lamperii z tapety. Jaka niespodzianka na nas czyha? Czy zamówione materiały do decoupage’u przyjdą pocztą, czy będę czekać na nie kolejny tydzień? Czy uda nam się kupić odpowiednią bordiurę w innym sklepie? Czy damy radę w jeden dzień przemalować ściany i poradzić sobie z tapetami? Zobaczymy.