Modlitwa uwolnienia 1 ebook

Ta książ­ka jest ta­nia.

KU­PUJ LE­GAL­NIE.

NIE KO­PIUJ!

Neal Lo­za­no

Tłu­ma­cze­nie:

Mał­go­rza­ta Wój­cik i Ka­ta­rzy­na Gło­wac­ka

MO­DLI­TWA

UWOL­NIE­NIA

CZ. 1

Mo­dli­twę o uwol­nie­nie

we­dług mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”

pro­wa­dzi­my w Do­mach Mi­ło­sier­dzia

w róż­nych miej­scach w Pol­sce.

Szcze­gó­ły tu­taj:

www.dom.je­zu­ici.pl

Ni­hil ob­stat: L. dz. 2009/21/P

Za po­zwo­le­niem

Przełożone­go Pro­win­cji Wiel­ko­pol­sko-Ma­zo­wiec­kiej

To­wa­rzy­stwa Je­zu­so­we­go – o. Da­riu­sza Ko­wal­czy­ka SJ

War­sza­wa, 12 lu­te­go 2009 r.

Książ­ka nie za­wie­ra błę­dów teo­lo­gicz­nych

Ty­tuł ory­gi­na­łu

Un­bo­und. A Prac­ti­cal Guide to De­li­ve­ran­ce

Tłu­ma­cze­nie

Małgo­rza­ta Wój­cik

Ka­ta­rzy­na Głowac­ka

Ko­rek­ta

Jo­an­na Sztau­dyn­ger

Gra­fi­ka

Bo­gu­mi­ła Dzie­dzic

© by Moc­ni w Du­chu

Łódź 2016

Wszel­kie pra­wa za­strzeżone

ISBN 978-83-61803-39-3

Tom 1 ISBN 978-83-61803-37-9

Moc­ni w Du­chu – Cen­trum

90-058 Łódź, ul. Sien­kie­wi­cza 60

tel. 42 288 11 53

moc­ni.cen­trum@je­zu­ici.pl

www.od­no­wa.je­zu­ici.pl

Za­mó­wie­nia

tel. 42 288 11 57, 797 907 257

moc­ni.wy­daw­nic­two@je­zu­ici.pl

www.od­no­wa.je­zu­ici.pl/sklep

Wy­da­nie VII

Po­dzię­ko­wa­nia

Przez kil­ka lat wal­czy­łem z my­ślą na­pi­sa­nia książ­ki o uwol­nie­niu spod wpły­wu złych du­chów. Po­nie­waż nie by­ła­by to moja pierw­sza książ­ka, zda­wa­łem so­bie spra­wę z tego, jak wie­le pra­cy wy­ma­ga tego ro­dza­ju przed­się­wzię­cie. Mu­sia­łem mieć pew­ność, że był to plan Boga, nie zaś tyl­ko mój ko­lej­ny po­mysł. Po po­wro­cie z jed­ne­go z wy­jaz­dów mi­syj­nych, pod­czas któ­re­go by­łem świad­kiem nie­zwy­kłe­go dzia­ła­nia Boga, wraz z moją żoną Ja­net ze­bra­li­śmy się na mo­dli­twie dzięk­czy­nie­nia z na­szy­mi brać­mi i sio­stra­mi z Domu Bo­że­go Świa­tła, chrze­ści­jań­skiej wspól­no­ty z Ar­d­mo­re w Pen­syl­wa­nii. Kie­dy skoń­czy­li­śmy się mo­dlić, Ann Ste­vens, na­sza wie­lo­let­nia przy­ja­ciół­ka i czło­nek wspól­no­ty, po­pa­trzy­ła na mnie i po­wie­dzia­ła: „Kie­dy za­mie­rzasz na­pi­sać tę książ­kę? Ja będę ci po­ma­gać!”. W tym mo­men­cie po­czu­łem, jak­by czas się za­trzy­mał. Mi­ja­ły mi­nu­ty, a te sło­wa wciąż we mnie brzmia­ły. Wie­dzia­łem, że prze­mó­wił Bóg. To było Jego sło­wo i wie­dzia­łem, że mogę li­czyć na Jego po­moc. Chcę po­dzię­ko­wać Ann za jej wspar­cie, ale przede wszyst­kim za wy­po­wie­dze­nie słów, któ­re uwol­ni­ły we mnie wia­rę.

Pra­gnę po­dzię­ko­wać mo­je­mu współ­pra­cow­ni­kowi i przy­ja­ciół­ce, mo­jej uko­cha­nej żo­nie Ja­net, któ­ra nie­ustan­nie wspie­ra­ła mnie swo­ją za­chę­tą. Bez jej wsta­wien­nic­twa, ro­ze­zna­nia i cier­pli­wo­ści nie był­bym w sta­nie na­pi­sać tej książ­ki. Ja­net, dzię­ku­ję ci za ofia­rę, jaką zgo­dzi­łaś sie po­nieść i za two­ją go­to­wość nie­sie­nia po­mo­cy wszyst­kim, któ­rzy są w po­trze­bie.

Ja­net sta­ła na cze­le ca­łej ar­mii re­dak­to­rów i asy­sten­tów, któ­rzy po­rząd­ko­wa­li to, co na­pi­sa­łem. Wy­ra­zy po­dzię­ko­wa­nia na­le­żą się Ann Ste­vens, Jacqu­eli­ne Har­per, Ra­cher Ba­der, Kathy Pugh, Gosi Wój­cik, Evelyn Ben­ce i An­gie Kiesling.

Pra­gnę po­dzię­ko­wać Pa­blo Bot­ta­rie­mu za to, że we mnie wie­rzył i stał się wo­bec mnie na­rzę­dziem Bo­że­go współ­czu­cia i mą­dro­ści. Dzię­ku­ję ojcu Mi­cha­elo­wi Scan­la­no­wi za to, że słu­żył mi przez całe lata swo­ją radą i wspar­ciem, sta­jąc się dla mnie ska­łą Bo­żej mą­dro­ści w dzie­dzi­nie uwol­nie­nia. Dzię­ku­ję Cra­igo­wi Hill za to, cze­go na­uczy­łem się pod­czas jego se­mi­na­rium Od prze­kleń­stwa do bło­go­sła­wień­stwa. Chcę po­dzię­ko­wać wszyst­kim, któ­rzy nio­sąc po­moc tym, któ­rzy są w po­trze­bie, zgro­ma­dzi­li i prze­ka­za­li wie­dzę, któ­ra sta­ła się moim udzia­łem, choć nie pa­mię­tam już, z ja­kie­go po­cho­dzi źró­dła.

Pra­gnę po­dzię­ko­wać tym, któ­rzy prze­czy­ta­li pierw­szą wer­sję książ­ki, a któ­rych uwa­gi były dla mnie nie­oce­nio­ne: ojcu Edwar­do­wi Cen­shaw, pa­sto­ro­wi Cli­fto­no­wi Mar­ti­no­wi, wie­leb­ne­mu Tho­ma­so­wi Her­ro­no­wi, ojcu Mi­cha­elo­wi Scan­la­no­wi, Ber­to­wi Ghezzi, Be­no­wi Dun­ning, Bil­lo­wi i Bar­ba­rze Ca­sa­da, wresz­cie Jane Cam­pbell, re­dak­to­ro­wi z wy­daw­nic­ta Cho­sen Bo­oks.

Szcze­gól­ne po­dzię­ko­wa­nia skła­dam wszyst­kim tym, któ­rzy za­ufa­li mi, po­wie­rza­jąc swo­je ta­jem­ni­ce i skła­da­jąc świa­dec­two Bo­że­go dzia­ła­nia w swo­im ży­ciu. Wszyst­kim, któ­rzy po­zwo­li­li mi po­dzie­lić się swy­mi hi­sto­ria­mi w tej książ­ce chcę po­wie­dzieć: „Dzię­ku­ję”. Praw­dzi­wie po­ję­li­ście Boży dar. Otrzy­ma­li­ście bło­go­sła­wień­stwo – te­raz prze­ka­zu­je­cie je in­nym.

Wstęp

On uwol­nił nas spod wła­dzy ciem­no­ści i prze­niósł do kró­le­stwa swe­go umi­ło­wa­ne­go Syna, w któ­rym mamy od­ku­pie­nie – od­pusz­cze­nie grze­chów.

Kol 1, 13-14

Świa­do­mość ist­nie­nia sza­ta­na i dzia­ła­nia złych du­chów w na­szym ży­ciu jest za­zwy­czaj zni­ko­ma aż do chwi­li, w któ­rej do­świad­czy­my mi­ło­ści Boga w Je­zu­sie Chry­stu­sie. Wte­dy dy­na­micz­ne dzia­ła­nie Du­cha Świę­te­go prze­mie­nia nas i umac­nia do sta­wa­nia się Jego świad­ka­mi.

To do­świad­cze­nie sta­ło się moim udzia­łem w stycz­niu 1970 roku. Gdy mo­dlo­no się nade mną o chrzest w Du­chu Świę­tym, Bóg ob­ja­wił mi swo­ją mi­łość i moje ży­cie na za­wsze się zmie­ni­ło1. Nie­dłu­go po­tem zo­ba­czy­łem, jak sza­tan pró­bu­je sta­wiać prze­szko­dy na mo­jej dro­dze słu­że­nia Panu, na przy­kład zsy­ła­jąc cho­ro­bę przed sa­my­mi re­ko­lek­cja­mi. Pierw­szy raz ból ple­ców, któ­re­go nie­raz mia­łem jeszcze do­świad­czyć, do­padł mnie, gdy sam mia­łem na­uczać. Uświa­do­mi­łem so­bie, że po­przez strach sza­tan sta­ra się mnie znie­chę­cić. Za­czą­łem poj­mo­wać, że po­ku­sa to nie tyl­ko wal­ka z oso­bi­stą sła­bo­ścią, ale tak na­praw­dę stra­te­gicz­na, de­mo­nicz­na kam­pa­nia, ma­ją­ca na celu spro­wa­dze­nie mnie z pro­stej dro­gi i znisz­cze­nie mo­jej wia­ry. Kie­dy czy­ta­łem Pi­smo świę­te, za­uwa­ży­łem, jak wie­le razy Je­zus mó­wił o dzia­ła­niu złych du­chów i o wol­no­ści. In­try­go­wa­ły mnie hi­sto­rie ta­kie jak ta, któ­rą opi­su­je św. Łu­kasz (4, 33-37):

„A był w sy­na­go­dze czło­wiek, któ­ry miał w so­bie du­cha nie­czy­ste­go. Za­czął on krzy­czeć wnie­bo­gło­sy: Och, cze­go chcesz od nas, Je­zu­sie Na­za­rej­czy­ku? Przy­sze­dłeś nas zgu­bić? Wiem, kto je­steś: Świę­ty Boży. Lecz Je­zus roz­ka­zał mu su­ro­wo: Milcz i wyjdź z nie­go! Wte­dy zły duch rzu­cił go na śro­dek i wy­szedł z nie­go, nie wy­rzą­dza­jąc mu żad­nej szko­dy. Wpra­wi­ło to wszyst­kich w zdu­mie­nie i mó­wi­li mię­dzy sobą: Cóż to za sło­wo? Z wła­dzą i mocą roz­ka­zu­je na­wet du­chom nie­czy­stym, i wy­cho­dzą”.

Czy­tałem wszyst­ko, co wpadło mi wręce na te­mat uwol­nie­nia. Uważ­nie słu­cha­łem opo­wie­ści lu­dzi, któ­rzy zo­sta­li uwol­nie­ni z du­cho­wych wię­zów w imię Je­zu­sa Chry­stu­sa. Pe­wien mło­dy czło­wiek bar­dzo od­da­ny Bogu i roz­wa­ża­ją­cy wstą­pie­nie do za­ko­nu, po­wie­dział mi, że przez całe lata wal­czył z grze­chem ma­stur­ba­cji. Wy­zna­wał go, opie­rał się mu i ro­bił wszyst­ko, co mu na­ka­zy­wa­no, a jed­nak nie mógł wy­zbyć się tego przy­mu­su. Pew­ne­go dnia po spo­tka­niu mo­dli­tew­nym ktoś po­mo­dlił się za nie­go, sprze­ci­wia­jąc się złe­mu du­cho­wi w imię Je­zu­sa Chry­stu­sa i czło­wiek ten zo­stał uwol­nio­ny od drę­czą­ce­go go grze­chu.

Co­raz głę­biej zda­wa­łem so­bie spra­wę z tego, że w swo­im ży­ciu pra­gnę więk­szej wol­no­ści i że tego sa­me­go po­trze­bu­ją lu­dzie wo­kół mnie. Je­dy­ną po­mo­cą, jaką mo­głem za­ofia­ro­wać znę­ka­nym wal­ką z wro­giem chrze­ści­ja­nom, były tak do­brze mi zna­ne, sło­wa Pi­sma świę­te­go, któ­re wy­da­wa­ło mi się, że ro­zu­miem: „Prze­ciw­sta­wiaj­cie się dia­błu, a uciek­nie od was” (Jk 4, 7), „Po­zna­cie praw­dę, a praw­da was wy­zwo­li” (J 8, 32). Cho­ciaż nie­wąt­pli­wie praw­dą jest, że mamy opie­rać się po­ku­som i kłam­stwom sza­ta­na, wie­dzia­łem, że cze­goś tu jesz­cze bra­ku­je. Mu­sia­łem jed­nak za­cze­kać, aż Pan sam mi to po­ka­że.

Pięt­na­ście lat póź­niej pe­wien czło­wiek po­słu­żył Bogu jako na­rzę­dzie do uwol­nie­nia mnie spod wpły­wu mocy złe­go du­cha. Było to bar­dzo re­al­ne du­cho­we znie­wo­le­nie, za­ko­rze­nio­ne w głę­bo­kim zra­nie­niu. Na prze­strze­ni wie­lu lat dane mi było po­słu­żyć set­kom in­nych lu­dzi w ten sam spo­sób. To wy­da­rze­nie mia­ło dla mnie szcze­gól­ne zna­cze­nie. Je­stem jed­nak prze­ko­na­ny, że uwol­nie­nie spod wła­dzy złych du­chów w 98 pro­cen­tach opie­ra się na po­zna­niu praw­dy – o tym, kim jest Bóg, co do nas mówi i kim nas stwo­rzył – na opie­ra­niu się po­ku­som, na­wra­ca­niu się z grze­chów, wy­rze­ka­niu się dzieł sza­ta­na i prze­ba­cza­niu tym, któ­rzy nas skrzyw­dzi­li. Może dwa, może mniej pro­cent po­le­ga na wy­rzu­ca­niu złych du­chów. Ta książ­ka mówi nie tyle o de­mo­nach, ile o tym, iż mu­si­my uświa­do­mić so­bie, ja­kie otwo­rzy­li­śmy im drzwi i po­ka­zu­je, jak mo­że­my je za­mknąć. Z mocy złych du­chów uwal­nia nas mo­dli­twa, kar­mie­nie się sło­wem Bo­żym, uczest­ni­cze­nie we Mszy świę­tej i in­nych na­bo­żeń­stwach, przyj­mo­wa­nie sa­kra­men­tów. Uwol­nie­nie nie jest jed­no­ra­zo­wym wy­da­rze­niem, ale nie­prze­rwa­nym pro­ce­sem mającym miej­sce wna­szym co­dzien­nym ży­ciu.

Pi­sząc tę książ­kę, nie mia­łem na celu przed­sta­wie­nia do­wo­dów na ist­nie­nie sza­ta­na2. Sku­pi­łem się tu na uwol­nie­niu od złych du­chów w kon­tek­ście zwy­kłe­go chrze­ści­jań­skie­go ży­cia. Wie­lu lu­dzi ko­rzy­sta z po­mocy psy­cho­te­ra­peu­tów, wy­zna­je swo­je grze­chy, sta­ra się pro­wa­dzić ży­cie skon­cen­tro­wa­ne na Bogu i robi wszyst­ko, co jest w ich mocy, by uwol­nić się od du­cho­wych wię­zów w pew­nych dzie­dzi­nach swe­go ży­cia, a jed­nak im się to nie uda­je. Wie­lu peł­nych wia­ry i du­cha chrze­ści­jan zma­ga się z ukry­wa­ny­mi grze­cha­mi, na­ło­ga­mi czy lę­kiem, któ­re­go źró­dło tkwi w kłam­stwie przy­kry­wa­ją­cym dzia­ła­nie złych du­chów. Być może ni­gdy nie przy­szło im do gło­wy, że mogą po­trze­bo­wać uwol­nie­nia.

Jako naśla­dow­cy Chry­stu­sa mu­si­my dokład­nie zre­wi­do­wać swo­je na­sta­wie­nie do posługi uwol­nie­nia. Wiel­ką po­pu­lar­no­ścią cie­szą się obec­nie róż­ne­go ro­dza­ju książ­ki, fil­my i ar­ty­ku­ły pra­so­we opo­wia­da­ją­ce o eg­zor­cy­zmach. Jed­na ze zna­nych ksią­żek opo­wia­da ze szcze­gó­ła­mi wie­le hi­sto­rii o dzia­ła­niu i ob­ja­wia­niu się złych du­chów i cy­tu­je sło­wa, któ­re wy­po­wia­da­ły de­mo­ny przez oso­by opę­ta­ne przez sza­ta­na. Po­dob­no w Sło­wa­cji nie ma książ­ki ouwol­nie­niu, którą można by prze­czy­tać nie oba­wiając się po­tem noc­nych kosz­ma­rów. Hi­sto­rie te mogą mieć po­zy­tyw­ny wpływ na oso­by, któ­re wątpią wist­nie­nie sza­ta­na. Mogą także służyć jako ostrzeżenie dla tych, któ­rzy chcą zagłębiać się wdzie­dzinę mocy du­cho­wych bez Chry­stu­sa. To, że wie­le osób w Ko­ście­le ni­gdy nie sły­sza­ło wy­raź­ne­go ostrze­że­nia o nie­bez­pie­czeń­stwach, któ­re wią­żą się z dzia­ła­niem złych du­chów, jest wiel­kim błę­dem. Nie­świa­do­mi za­gro­że­nia, za­pusz­cza­ją się w nie­bez­piecz­ne re­jo­ny.

Z dru­giej stro­ny ta­kie hi­sto­rie zbyt wie­le uwa­gi po­świę­ca­ją sza­ta­no­wi. Są źró­dłem lęku, jed­ne­go z naj­bar­dziej pier­wot­nych środ­ków, ja­ki­mi sza­tan po­słu­gu­je się, by roz­sze­rzyć swo­je pa­no­wa­nie. Ta­kie hi­sto­rie mogą spra­wiać wra­że­nie, ja­ko­by sza­tan miał wiel­ką moc, dzię­ki któ­rej może sprze­ci­wiać się na­wet imie­niu Je­zu­sa Chry­stu­sa. Je­śli na­sza wie­dza o sza­ta­nie i o tym, jak po­win­ni­śmy ra­dzić so­bie z jego za­ku­sa­mi na na­sze ży­cie, za­wie­ra się w krót­kiej mi­gaw­ce z fil­mów przed­sta­wia­ją­cych przy­pad­ki eks­tre­mal­ne, nasz ob­raz jest bar­dzo za­fał­szo­wa­ny. A gdy ta­kie skraj­ne przy­kła­dy sta­ną się dla nas wy­znacz­ni­kiem, trud­niej bę­dzie przy­znać, że sami po­trze­bu­je­my po­mo­cy w co­dzien­nym ży­ciu, a w ten spo­sób utra­ci­my szan­sę na przy­ję­cie zbaw­czej mocy Je­zu­sa w tej trud­nej dzie­dzi­nie ży­cia.

Gdy moja żona była w cią­ży z na­szym pierw­szym sy­nem, cho­dzi­li­śmy do szko­ły ro­dze­nia. Chcie­li­śmy zro­zu­mieć cały pro­ces pro­wa­dzą­cy do na­ro­dzin no­we­go czło­wie­ka i nie bać się tej no­wej rze­czy­wi­sto­ści, któ­ra była dla nas czymś zu­peł­nie nie­zna­nym. Dzię­ki wie­dzy, jaką nam tam prze­ka­za­no, by­li­śmy w sta­nie opa­no­wać nasz strach. Tę książ­kę na­pi­sa­łem z tego sa­me­go po­wo­du: pra­gnę prze­ka­zać ci moją wie­dzę o tym, jak współ­pra­co­wać z Pa­nem, gdy On bę­dzie cię uwal­niał. Jest ona na­pi­sa­na z ser­ca do ser­ca, by na tej dro­dze słu­żyć ci po­mo­cą.

Z ogrom­nym sza­cun­kiem my­ślę o tych, któ­rzy słu­żą in­nym mo­dli­twą o uwol­nie­nie od złych du­chów. Je­stem prze­ko­na­ny, że jest wie­le spo­so­bów sku­tecz­nej mo­dli­twy o uwol­nie­nie.

Po­pro­si­łem moją zna­jo­mą psy­cho­log, chrze­ści­jan­kę, aby prze­czy­ta­ła wstęp­ną wer­sję tej książ­ki i po­wie­dzia­ła mi, co o niej są­dzi. Książ­ka bar­dzo jej się spodo­ba­ła, po­wie­dzia­ła wręcz, że mam za­dat­ki na bar­dzo do­bre­go psy­cho­lo­ga. Je­dy­nym pro­ble­mem było to, że ona nie wie­rzy­ła w ist­nie­nie sza­ta­na. Ja­kiś czas później prze­sła­ła mi na­stę­pu­ją­ca aneg­do­tę:

Dwóch chłop­ców wra­ca­ło ze szkół­ki nie­dziel­nej, w któ­rej sły­sze­li ka­za­nie o sza­ta­nie. Je­den z nich za­py­tał:

– No i co my­ślisz o tym ca­łym sza­ta­nie?

– Pa­mię­tasz, jak to było ze świę­tym Mi­ko­ła­jem? – od­parł dru­gi. – To pew­nie po pro­stu twój tata.

Ro­zu­miem jej scep­ty­cyzm. Ja także widzę wtej aneg­do­cie pewną prawdę. Wpływ złych du­chów na na­sze życie często za­ko­rze­nio­ny jest wdoświad­cze­niach wcze­sne­go dzie­ciństwa, wbra­ku re­la­cjizro­dzi­ca­mi, wtrauma­tycz­nych doświad­cze­niach.Pi­smo święte mówi: „Wróg twój jak lew ryczący krąży iszu­ka, kogo by pożreć” (1 P 5, 8). Jakiż może być lep­szy łup dla lwa niż ktoś, kto zo­stał zra­nio­ny?

W naj­szer­szym zna­cze­niu tego sło­wa, uwol­nie­nie jest sy­no­ni­mem zba­wie­nia. To moc Boga, któ­ra nisz­czy dzie­ła sza­ta­na w na­szym ży­ciu tak, by­śmy mo­gli przy­jąć dzie­dzic­two, ja­kie jest na­szym udziałem wJe­zu­sie Chry­stu­sie: kró­le­stwo Boże (por. Kol 1, 13; 1 J 3, 8). Uwol­nie­nie z mocy złych du­chów usu­wa prze­szko­dy, ja­kie sto­ją na dro­dze do otrzy­ma­nia bło­go­sła­wień­stwa Ojca w Je­zu­sie Chry­stu­sie. Jed­nak dla wie­lu ten cu­dow­ny dar nie­sie ze sobą ne­ga­tyw­ne sko­ja­rze­nia, czę­sto nie bez po­wo­du – nad­miar ma­ni­fe­sta­cji, na­wią­zy­wa­nie nie­po­trzeb­ne­go dia­lo­gu z de­mo­na­mi, cy­to­wa­nie słów, któ­re mówi zły duch tak, jak­by mia­ły one rze­czy­wi­ste zna­cze­nie, in­ge­ro­wa­nie w in­tym­ność du­szy czło­wie­ka bez jego zgo­dy, kon­cen­tro­wa­nie się na de­mo­nie za­miast na oso­bie, za któ­rą się mo­dli­my. Mam na­dzie­ję, że ta książ­ka przy­czy­ni się do przy­wró­ce­nia zrów­no­wa­żo­ne­go, bez­piecz­ne­go i peł­ne­go wia­ry po­dej­ścia do po­słu­gi uwol­nie­nia. Jed­nak moim głów­nym ce­lem jest prze­mó­wie­nie do serc tych, któ­rzy szu­ka­ją głęb­sze­go na­wró­ce­nia ku na­sze­mu Panu, Je­zu­so­wi Chry­stu­so­wi. To Je­zus jest tym, któ­ry nas wy­zwa­la, On jest praw­dą i On po­wie­dział, że praw­da nas wy­zwo­li.

Jak czy­tać tę książ­kę

Za­pra­szam cię do oso­bi­stej po­dró­ży przez pierw­szą część książ­ki (roz­dzia­ły 1-9). Każ­dy roz­dział koń­czy się mo­dli­twą i re­flek­sją, któ­ra ma na celu po­móc ci wejść w dia­log z Bo­giem. Mo­żesz prze­być tę dro­gę sam lub z za­ufa­nym przy­ja­cie­lem, albo z gru­pą przy­ja­ciół, na któ­rych cze­le stoi ktoś, komu ufasz. Mo­dlę się, byś po­tra­fił wyjść na spo­tka­nie Du­cha Świę­te­go, któ­ry dzia­ła­jąc w to­bie, po­pro­wa­dzi cię ku więk­szej wol­no­ści. Część pierw­sza to re­flek­sja, nad za­sa­da­mi, któ­re sta­no­wią fun­da­ment mo­dli­twy o uwol­nie­nie. Mają po­móc ci po­czy­nić krok w wie­rze. Mo­żesz prze­czy­tać te roz­dzia­ły przed lub po mo­dli­twie o uwol­nie­nie. Pa­mię­taj: im wię­cej zro­zu­miesz, tym mniej wła­dzy nie­przy­ja­ciel bę­dzie miał nad tobą. Two­ja wie­dza po­mo­że usu­nąć strach i ogra­ni­czyć praw­do­po­do­bień­stwo wpro­wa­dza­ją­cych za­męt ma­ni­fe­sta­cji złych du­chów.

Roz­dzia­ły 1-9 oma­wia­ją na­stę­pu­ją­ce praw­dy:

• Po­kła­da­jąc na­szą na­dzie­ję w Je­zu­sie, może­my pro­sić o bło­go­sła­wień­stwo, któ­re­go po­trze­bu­je­my.

• Je­zus jest na­szą na­dzie­ją, On jest na­szym Zba­wi­cie­lem.

• Je­zus wy­ba­wia nas od grze­chu i ni­we­czy plan, jaki sza­tan ma dla na­sze­go ży­cia.

• Je­zus ob­ja­wia nam praw­dę o na­szych wła­snych ser­cach, by­śmy dą­ży­li do na­wró­ce­nia.

• Je­zus daje nam moc do prze­ba­cze­nia i wy­rze­cze­nia się nie­przy­ja­cie­la w na­szym ży­ciu.

• Wimie­niu Je­zu­sa mamy władzę nad sza­ta­nem.

• Bóg chce nam bło­go­sła­wić przez ob­ja­wie­nie nam, kim je­ste­śmy, by­śmy mo­gli wy­peł­nić na­sze po­wo­ła­nie.

Dru­ga część książ­ki mówi o tym, jak po­ma­gać in­nym w mo­dli­twie o uwol­nie­nie3 i jak sto­so­wać w prak­ty­ce za­sa­dy opi­sa­ne w pierw­szej czę­ści. Część dru­ga bę­dzie po­moc­na tak­że dla tych, któ­rzy rzad­ko mają spo­sob­ność do mo­dle­nia się za in­nych.

Oso­by pełniące funk­cje pa­sto­ral­ne idusz­pa­ster­skie, mogą prze­czy­tać tę część wpierw­szej ko­lej­ności. Wta­kim przy­pad­ku do­brze jest wró­cić po­tem do pierw­szej części ina mo­dli­twie roz­ważyć fun­da­ment położony wpierw­szych dzie­więciu roz­działach. Opi­sa­ne tu za­sa­dy mogą stać się uży­tecz­nym na­rzę­dziem w przy­go­to­wa­niu tych, któ­rzy pra­gną uwol­nie­nia i umoc­nie­niu tych, nad któ­ry­mi mo­dli­twa nie­daw­no się od­by­ła.

Moim gorącym pra­gnie­niem jest, aby ci zczy­tel­ni­ków, któ­rzy dotąd bez­sku­tecz­nie szu­ka­li po­mo­cy, 
dzię­ki tej książ­ce od­zy­ska­li na­dzie­ję. Zwra­ca­jąc się o po­moc do Pana, trwaj­my w naj­bar­dziej pod­sta­wo­wych prak­ty­kach wia­ry: uwiel­bie­niu, mo­dli­twie, żalu za grze­chy, po­ście, dys­cy­pli­nie, pod­da­jąc się pro­wa­dze­niu du­cho­we­mu, a tak­że stu­diu­jąc Ewan­ge­lię, któ­ra ma moc wy­pro­wa­dza­nia na wol­ność uwię­zio­nych. Mo­dli­twa o uwol­nie­nie nie jest ma­gicz­ną pi­guł­ką. Jest to część chwa­leb­ne­go, trwa­ją­ce­go wciąż dzie­ła Du­cha Świę­te­go, któ­ry prze­mie­nia ży­cie tych, któ­rych ksz­tałtuje na ob­raz ipo­do­bieństwo Syna (por. Rz 8, 29).

Nikt nie jest od­por­ny na dzia­ła­nie złych du­chów. Sza­tan sta­ra się ku­sić, oszu­ki­wać, wią­zać i nisz­czyć dzie­ła Boga w na­szym ży­ciu. Ta książ­ka mówi o wol­no­ści od jego wpły­wów, wol­no­ści na­dziei. Wol­ność ta sta­je się na­szym udzia­łem, gdy uczy­my się współ­pra­co­wać z ła­ską Boga i wkra­czać w zwy­cię­stwo, któ­re On już dla nas zdo­był.

Roz­dział 1  

Wol­ność na­dziei

Je­zus stał się zba­wie­niem. Oca­lił czło­wie­ka od peł­nej zła i po­zba­wio­nej na­dziei sy­tu­acji, w któ­rej się zna­lazł; ze­rwał kaj­da­ny, któ­re wią­za­ły go z prze­szło­ścią i dał mu moc, któ­ra spra­wi­ła, że go­tów był wyjść na spo­tka­nie przy­szło­ści.

Wil­liam Barc­lay

–Do wi­dze­nia. Dziękuję. Te­raz mam na­dzieję!

Ży­cie bar­dzo do­świad­czy­ło Annę4, gdy była jesz­cze mło­dą dziew­czy­ną. Jej oj­ciec dużo po­dró­żo­wał, ale na­wet wte­dy, gdy był w domu, po­zo­sta­wał emo­cjo­nal­nie nie­obec­ny. Ży­cie Anny, któ­rą wraz ze star­szym bra­tem wy­cho­wy­wa­ła mat­ka al­ko­ho­licz­ka, peł­ne było cier­pie­nia, udrę­ki i lęku. Kie­dy przy­szła do mo­jej żony Ja­net i do mnie, wszyst­ko świad­czy­ło o ogro­mie smut­ku, jaki w so­bie no­si­ła. Mó­wi­ła nie­pew­nie, a roz­ma­wia­jąc z nami, nie była w sta­nie pod­nieść gło­wy. Nie­daw­no przy­szła do wspól­no­ty „La­tar­nia Mor­ska” na Sło­wa­cji i za­czę­ła kro­czyć za Je­zu­sem.

– Czy jest ktoś, komu po­win­naś prze­ba­czyć? – za­py­ta­li­śmy.

– Tak, ale je­śli wam po­wiem, boję się, że ko­goś zra­nię. – Jed­nak chwi­lę później wy­zna­ła: – Moja mama pije.

– Anno, je­śli chcesz być wol­na, mu­sisz po­zwo­lić Je­zu­so­wi po­móc so­bie w prze­ba­cze­niu – po­wie­dzia­łem jej. – Ty po­dej­mij de­cy­zję i wy­po­wiedz sło­wa prze­ba­cze­nia, a Je­zus zro­bi resz­tę. Chcesz to zro­bić?

– Tak – po­wie­dzia­ła.

Jed­nak nie mogła po­wtó­rzyć za mną krót­kiej mo­dli­twy. Wogó­le nie była wsta­nie mówić. Kie­dy mo­dliłem się za nią inasłuchi­wałem wdu­chu, Pan po­zwo­lił mi do­świad­czyć ago­nii jej sa­mot­no­ści i roz­pa­czy.

– Pa­nie, – mo­dliłem się głośno – Anna żyła dotąd wcha­osie, ni­gdy nie wiedząc, cze­go może się spo­dzie­wać. Chciała wszyst­ko na­pra­wić, ale nie po­tra­fiła. – Anna zaczęła płakać. – Inie może zro­zu­mieć, dla­cze­go Ty nic nie zro­biłeś. Prze­cież je­steś Bo­giem i nie ma dla Cie­bie rze­czy nie­moż­li­wych. Pła­ka­ła przed Tobą, bła­ga­ła Cię, noc w noc jej po­dusz­ka mo­kra była od łez, a Ty nie od­po­wia­da­łeś.

Anna nie mo­gła już po­wstrzy­mać szlo­chu, zła­ma­na cię­ża­rem wie­lu lat bólu. Ja­net i tłu­macz­ka pła­ka­ły ra­zem znią, Bóg po­zwa­lał im także doświad­czyć głębi jej bólu. Mo­dliłem się da­lej: – Pa­nie, nie ro­zu­miem. Nie ro­zu­miem, dla­cze­go nic nie zro­bi­łeś – ra­zem pła­ka­li­śmy przed Pa­nem.

–Anno, czy te­raz chcesz wy­rzec się du­cha nie­prze­ba­cze­nia, zra­nie­nia iudręcze­nia? – za­py­tałem – Czy po­wiesz: Prze­ba­czam ci, mamo?

Anna była go­to­wa. Wie­dzia­ła, że inni ro­zu­mie­ją jej cier­pie­nie. Przede wszyst­kim zaś te­raz, gdy mo­gła wy­do­być swój ból na świa­tło dzien­ne, po­zna­ła go w inny spo­sób.

– Prze­ba­czam ci, mamo, to, że pi­łaś i to, że mnie od­rzu­ci­łaś, i cały ten za­męt, i ból. Prze­ba­czam ci, że nie ko­cha­łaś mnie tak, jak tego po­trze­bo­wa­łam. Po­tem Anna wy­rze­kła się smut­ku, sa­mo­od­rzu­ce­nia, po­tę­pie­nia i sa­mo­oskar­że­nia. To były jej pierw­sze kro­ki ku wol­no­ści. Cze­ka­ła ją jesz­cze dłu­ga dro­ga, ale wie­dzie­li­śmy, że mo­że­my ją za­wie­rzyć wspól­no­cie wie­rzą­cych, któ­rzy będą wspie­rać ją na dro­dze po­szu­ki­wa­nia Bo­że­go pla­nu i od­rzu­ca­niu za­my­słów sza­ta­na.

Na­stęp­ne­go dnia jej twarz roz­po­go­dzi­ła się, a ra­dość za­stą­pi­ła przy­gnę­bie­nie. Od­kry­li­śmy jej nie­zwy­kłe po­czu­cie hu­mo­ru. Przy­pro­wa­dzi­ła do nas swo­ją ro­dzi­nę, by nas so­bie przed­sta­wić. Za­nim wy­je­cha­li­śmy, cze­ka­ła po­nad go­dzi­nę, aby móc zro­bić so­bie z nami zdję­cie i wy­po­wie­dzieć te sło­wa, któ­re wciąż po­ru­sza­ją na­sze ser­ca. – Dzię­ku­ję. Te­raz mam na­dzie­ję.

Roz­pacz­li­wa po­trze­ba na­dziei

Anna jest zwy­kłą oso­bą, któ­ra zna­la­zła się w bar­dzo trud­nej i bo­le­snej sy­tu­acji. Po­czu­cie bez­na­dziei i roz­pa­czy po­wo­li ją nisz­czy­ło. Choć oko­licz­no­ści mogą być bar­dzo róż­ne od tych, w któ­rych znaj­du­jesz się ty sam, po­myśl, czy jest taka dzie­dzi­na w two­im ży­ciu, w któ­rej nie mo­żesz wy­zbyć się po­czu­cia bez­na­dziei? Czy tak samo jak Anna, dzień po dniu, bła­gasz Boga o po­moc i nic się nie zmie­nia? Czy do two­je­go ser­ca wkra­dła się nie­chęć do Boga i po­czu­cie od­dzie­le­nia, któ­re po­ja­wia się, gdy chcesz się do Nie­go zbli­żyć? Czy jest coś, co wy­zna­wa­łeś na spo­wie­dzi wie­le razy, a mimo to nic się nie zmie­nia?

Nie­kie­dy po­trze­ba na­dziei jest bar­dziej sub­tel­na, ukry­ta. Mój do­bry zna­jo­my, Da­wid, przy­szedł do mnie, pro­sząc o radę, po­nie­waż nie mógł so­bie po­ra­dzić w kil­ku dzie­dzi­nach swo­je­go ży­cia. Za­py­ta­łem go, czy chciał­by wy­rzec się pew­nych rze­czy, o któ­rych mó­wił. Zgo­dził się. A oto jak opo­wie­dział swo­ją hi­sto­rię:

„Mo­dli­łem się szcze­rze z Ne­alem, ale nie czu­łem nic nie­zwy­kłe­go. Jed­nak, gdy Neal wspo­mniał o wy­rze­cze­niu się roz­pa­czy i bez­na­dziei, coś się zmie­ni­ło. Gdy pró­bo­wa­łem od­rzu­cić te du­chy, czu­łem, że to­czy się we mnie wal­ka. Wią­za­ło się z tym tak wie­le emo­cji, że z trud­no­ścią tyl­ko uda­ło mi się wy­mó­wić te sło­wa. Kie­dy to zro­bi­łem, po­czu­łem, że wraz z du­cha­mi, któ­re od­rzu­ci­łem, nie­po­kój i ból od­cho­dzą. Było to krót­kie, wyraźne i bar­dzo re­al­ne do­świad­cze­nie. Za­raz po­tem ogar­nął mnie spo­kój i po­czu­cie ulgi.

Ja­kiś ty­dzień później mia­ła miej­sce sy­tu­acja, któ­ra w prze­szło­ści spra­wi­ła­by mi wie­le bólu, a na­wet mo­gła­by do­pro­wa­dzić do roz­pa­czy (mimo że nie roz­po­znał­bym tych uczuć). Choć do mo­je­go ser­ca wkradł się nie­po­kój, nie roz­wi­nął się on tak jak w prze­szło­ści w coś bar­dziej mrocz­ne­go, co kry­je się gdzieś głę­biej. Wie­rzę, że w mo­ich emo­cjach ispo­so­bie myśle­nia, któ­re pro­wa­dziły mnie wdół do tego ciem­ne­go miej­sca, za­mknięte zo­stały ja­kieś drzwi. Już tego nie ma. Moim za­da­niem jest te­raz pil­no­wać, by te drzwi nie zo­stały po­now­nie otwar­te”.

Ja rów­nież by­łem za­sko­czo­ny. Zna­łem Da­wi­da jako peł­ne­go en­tu­zja­zmu chrze­ści­ja­ni­na, za­wsze go­to­we­go do słu­że­nia i nie­sie­nia po­mo­cy in­nym. Pięt­na­ście lat wcze­śniej Da­wid do­świad­czył za­wo­du ze stro­ny ko­goś, kogo bar­dzo po­wa­żał. Są­dził, że ta spra­wa jest już za­mknię­ta. Jed­nak tam­ta sy­tu­acja z prze­szło­ści spra­wi­ła, że duch bez­na­dziei, nie­roz­po­zna­ny, ukry­ty dla Da­wi­da i lu­dzi wo­kół nie­go, zy­skał do­stęp do nie­go i za­czął krą­żyć w jego ży­ciu.

W pew­nym sen­sie Da­wid po­go­dził się z bra­kiem na­dziei. Być może i ty stra­ci­łeś na­dzie­ję w ja­kiejś dzie­dzi­nie swo­je­go ży­cia i sta­rasz się stłu­mić w so­bie to po­czu­cie za­wo­du. Nie­któ­rzy z nas przy­zwy­cza­ja­ją się do ta­kie­go spo­so­bu my­śle­nia: „taki już je­stem”, „mu­szę z tym po pro­stu żyć”, „nie jest tak źle, ja­koś wy­trzy­mam”.

Zbyt znie­chę­co­ny, by mieć na­dzie­ję?

Moja zna­jo­ma wal­czy­ła z nad­mier­ną chę­cią do je­dze­nia. Kie­dyś na­pi­sa­ła: „Nie­daw­no od­kry­łam, że znów wra­cam do tego nie­chluj­ne­go spo­so­bu je­dze­nia, gdy nie je­stem głod­na. Za­miast gło­du, pre­tek­stem do je­dze­nia sta­je się każ­da oka­zja, gdy je­stem zła, sfru­stro­wa­na lub sa­mot­na. Ohy­da! Wró­ci­ło te kil­ka ki­lo­gra­mów, któ­re uda­ło mi się zrzu­cić, a wraz z nimi po­czu­cie bez­rad­no­ści, winy, gnie­wu, de­pre­sja. By­łam ogrom­nie sfru­stro­wa­na, bo choć wie­dzia­łam, że tak nie moż­na, wciąż wal­czy­łam z wła­snym nie­po­słu­szeń­stwem. Czu­łam się od­cię­ta od Boga, jak­bym nie mo­gła Go usły­szeć czy zbli­żyć się do Nie­go, za­nim nie uda mi się za­pa­no­wać nad tą sfe­rą mo­je­go ży­cia. Nie­trud­no so­bie wy­obra­zić ogro­mu po­czu­cia winy i po­tę­pie­nia, jaki po­ja­wia się przy ta­kim my­śle­niu. Tak czy ina­czej, utknę­łam i nie mo­głam zro­bić ani kro­ku da­lej. Zmę­czy­ła mnie nad­wa­ga i po­czu­cie, że ta dzie­dzi­na ży­cia wy­mknę­ła mi się spod kon­tro­li.”

Może i ty od­naj­du­jesz się w jej pro­ble­mie? Moż­na by w tym miej­scu pod­sta­wić cały sze­reg in­nych wa­row­nych twierdz: „boję się od­rzu­ce­nia”, „je­stem na­ło­go­wą per­fek­cjo­nist­ką”, „je­stem uza­leż­nio­ny od por­no­gra­fii”, „boję się śmier­ci”, „boję się sa­mot­no­ści”, „nie po­tra­fię prze­ba­czyć” czy też „my­ślę o sa­mo­bój­stwie”.

Oczy­wi­ście, nie na­le­ży wszyst­kich tych pro­ble­mów przy­pi­sy­wać wy­łącz­nie dzia­ła­niu złych du­chów, ale w wie­lu przy­pad­kach jest to wła­śnie ta dzie­dzi­na, któ­rej nie bie­rze­my pod uwa­gę, szu­ka­jąc Bo­że­go uzdro­wie­nia.

WKsiędze Przysłów (13, 12) czy­ta­my: „Prze­wle­kłe cze­ka­nie jest raną dla du­szy, zisz­czo­ne pra­gnie­nie jest drze­wem ży­cia”. Na­dzie­ja to ufne ocze­ki­wa­nie do­bra, a osta­tecz­nym do­brem jest Nie­bo. Pi­smo świę­te mówi, że Chry­stus w nas jest tą wła­śnie na­dzie­ją, na­dzie­ją chwa­ły (Kol 1, 27). Czy Ewan­ge­lia daje nam w na­szym po­czu­ciu znie­wo­le­nia po pro­stu na­dzie­ję na Nie­bo? Nie. W Li­ście do Ko­lo­san (1, 13-14) jest na­pi­sa­ne: „On uwol­nił nas spod wła­dzy ciem­no­ści i prze­niósł do kró­le­stwa swe­go umi­ło­wa­ne­go Syna, w któ­rym mamy od­ku­pie­nie – od­pusz­cze­nie grze­chów”. Już zo­sta­li­śmy oca­le­ni, zba­wie­ni, prze­nie­sie­ni z jed­ne­go kró­le­stwa do dru­gie­go, jed­nak wy­peł­nie­nie się tej rze­czy­wi­sto­ści wciąż nie sta­je się na­szym udzia­łem. Przy­cho­dzi mi na myśl lud Izra­ela, któ­ry błą­ka się po pu­sty­ni. Przez Moj­że­sza Bóg wy­pro­wa­dził ich z kra­ju, w któ­rym gnę­bie­ni byli przez egip­skich nad­zor­ców, a jed­nak oni wciąż no­si­li w so­bie men­tal­ność nie­wol­ni­ka. Całe po­ko­le­nie Izra­eli­tów wy­mar­ło na pu­sty­ni, za­nim lud był go­to­wy na to, by współ­pra­cu­jąc z Bo­giem, do­świad­czyć speł­nie­nia się Jego obiet­ni­cy. Czy i w so­bie wi­dzisz taką nie­wol­ni­czą men­tal­ność, z któ­rą na­le­ży się roz­pra­wić?

Zbyt za­wie­dzio­ny, by szu­kać po­mo­cy?

Być może wie­le lat temu odbyła się nad tobą mo­dli­twa ouwol­nie­nie, któ­ra po­zo­sta­wiła wto­bie tak strasz­ne wspo­mnie­nia, że nie chcesz jej już ni­gdy więcej przeżyć. Może ktoś mo­dlił się nad tobą bez po­wo­dze­nia lub też modlący się nie oka­za­li ci miłości isza­cun­ku właśnie wte­dy, gdy naj­bar­dziej odsłoniłeś swoją słabość? Może masz znie­ksz­tałcone wy­obrażenie 
o uwol­nie­niu od złych du­chów i ogar­nia cię lęk na myśl, że może w to­bie sie­dzieć ja­kiś de­mon?

Być może wie­le razy już by­łeś u swe­go kie­row­ni­ka du­cho­we­go czy księ­dza. Wy­zna­wa­łeś swo­je grze­chy i przyj­mo­wa­łeś do­bre rady – co masz ro­bić, ja­kie mo­dli­twy od­ma­wiać, za­chę­tę do uni­ka­nia złe­go i wpro­wa­dze­nia dys­cy­pli­ny w swo­ich my­ślach i czy­nach – jed­nak cią­głe po­raż­ki do­pro­wa­dzi­ły cię do jesz­cze głęb­szej roz­pa­czy.