Modlitwa uwolnienia 2 ebook

Ta książ­ka jest ta­nia.

KU­PUJ LE­GAL­NIE.

NIE KO­PIUJ!

Neal Lo­za­no

Tłu­ma­cze­nie:

Mał­go­rza­ta Wój­cik i Ka­ta­rzy­na Gło­wac­ka

MO­DLI­TWA

UWOL­NIE­NIA

CZ. 2

Mo­dli­twę o uwol­nie­nie

we­dług mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”

pro­wa­dzi­my w Do­mach Mi­ło­sier­dzia

w róż­nych miej­scach w Pol­sce.

Szcze­gó­ły tu­taj:

www.dom.je­zu­ici.pl

Ni­hil ob­stat: L. dz. 2009/22/P

Za po­zwo­le­niem

Przełożone­go Pro­win­cji Wiel­ko­pol­sko-Ma­zo­wiec­kiej

To­wa­rzy­stwa Je­zu­so­we­go – o. Da­riu­sza Ko­wal­czy­ka SJ

War­sza­wa, 12 lu­te­go 2009 r.

Książ­ka nie za­wie­ra błę­dów teo­lo­gicz­nych

Ty­tuł ory­gi­na­łu

Un­bo­und. A Prac­ti­cal Guide to De­li­ve­ran­ce

Tłu­ma­cze­nie

Małgo­rza­ta Wój­cik

Ka­ta­rzy­na Głowac­ka

Ko­rek­ta

Jo­an­na Sztau­dyn­ger

Gra­fi­ka

Bo­gu­mi­ła Dzie­dzic

© by Moc­ni w Du­chu

Łódź 2016

Wszel­kie pra­wa za­strzeżone

ISBN 978-83-61803-39-3

Tom 2 ISBN 978-83-61803-38-6

Moc­ni w Du­chu – Cen­trum

90-058 Łódź, ul. Sien­kie­wi­cza 60

tel. 42 288 11 53

moc­ni.cen­trum@je­zu­ici.pl

www.od­no­wa.je­zu­ici.pl

Za­mó­wie­nia

tel. 42 288 11 57, 797 907 257

moc­ni.wy­daw­nic­two@je­zu­ici.pl

www.od­no­wa.je­zu­ici.pl/sklep

Wy­da­nie VI

Wstęp

On uwol­nił nas spod wła­dzy ciem­no­ści i prze­niósł do kró­le­stwa swe­go umi­ło­wa­ne­go Syna, w któ­rym mamy od­ku­pie­nie – od­pusz­cze­nie grze­chów.

Kol 1, 13-14

Świa­do­mość ist­nie­nia sza­ta­na i dzia­ła­nia złych du­chów w na­szym ży­ciu jest za­zwy­czaj zni­ko­ma aż do chwi­li, w któ­rej do­świad­czy­my mi­ło­ści Boga w Je­zu­sie Chry­stu­sie. Wte­dy dy­na­micz­ne dzia­ła­nie Du­cha Świę­te­go prze­mie­nia nas i umac­nia do sta­wa­nia się Jego świad­ka­mi.

To do­świad­cze­nie sta­ło się moim udzia­łem w stycz­niu 1970 roku. Gdy mo­dlo­no się nade mną o chrzest w Du­chu Świę­tym, Bóg ob­ja­wił mi swo­ją mi­łość i moje ży­cie na za­wsze się prze­mie­ni­ło1. Wkrót­ce do­świad­czy­łem, jak sza­tan pró­bu­je sta­wiać prze­szko­dy na mo­jej dro­dze słu­że­nia Panu, na przy­kład zsy­ła­jąc cho­ro­bę przed sa­my­mi re­ko­lek­cja­mi. Pierw­szy raz ból ple­ców, któ­re­go nie­raz mia­łem jesz­cze do­świad­czyć, do­padł mnie, gdy sam mia­łem na­uczać. Uświa­do­mi­łem so­bie, że po­przez strach sza­tan sta­ra się mnie znie­chę­cić. Za­czą­łem poj­mo­wać, że po­ku­sa to nie tyl­ko wal­ka z oso­bi­stą sła­bo­ścią, ale tak na­praw­dę stra­te­gicz­na, de­mo­nicz­na kam­pa­nia ma­ją­ca na celu spro­wa­dze­nie mnie z pro­stej dro­gi i znisz­cze­nie mo­jej wia­ry. Kie­dy czy­ta­łem Pi­smo świę­te, za­uwa­ży­łem, jak wie­le razy Je­zus mó­wił o dzia­ła­niu złych du­chów i o wol­no­ści. In­try­go­wa­ły mnie hi­sto­rie ta­kie jak ta, któ­rą opi­su­je św. £ukasz (4, 33-37):

„A był w sy­na­go­dze czło­wiek, któ­ry miał w so­bie du­cha nie­czy­ste­go. Za­czął on krzy­czeć wnie­bo­gło­sy: Och, cze­go chcesz od nas, Je­zu­sie Na­za­rej­czy­ku? Przy­sze­dłeś nas zgu­bić? Wiem, kto je­steś: Świę­ty Boży. Lecz Je­zus roz­ka­zał mu su­ro­wo: Milcz i wyjdź z nie­go! Wte­dy zły duch rzu­cił go na śro­dek i wy­szedł z nie­go nie wy­rzą­dza­jąc mu żad­nej szko­dy. Wpra­wi­ło to wszyst­kich w zdu­mie­nie i mó­wi­li mię­dzy sobą: Cóż to za sło­wo? Z wła­dzą i mocą roz­ka­zu­je na­wet du­chom nie­czy­stym, i wy­cho­dzą”.

Czy­ta­łem wszyst­ko, co wpa­dło mi w ręce na te­mat uwol­nie­nia. Uważ­nie słu­cha­łem opo­wie­ści lu­dzi, któ­rzy zo­sta­li uwol­nie­ni z du­cho­wych wię­zów w imię Je­zu­sa. Pe­wien mło­dy czło­wiek, któ­ry ko­chał Boga i my­ślał o wstą­pie­niu do za­ko­nu, po­wie­dział mi, że przez całe lata wal­czył z grze­chem ma­stur­ba­cji. Wy­zna­wał go, opie­rał się mu i ro­bił wszyst­ko, co mu na­ka­zy­wa­no, a jed­nak nie mógł wy­zbyć się tego przy­mu­su. Któ­re­goś dnia po spo­tka­niu mo­dli­tew­nym ktoś po­mo­dlił się za nie­go, sprze­ci­wia­jąc się złe­mu du­cho­wi w imię Je­zu­sa i czło­wiek ten zo­stał uwol­nio­ny od drę­czą­ce­go go grze­chu.

Co­raz bar­dziej zda­wa­łem so­bie spra­wę z tego, że w swo­im ży­ciu pra­gnę więk­szej wol­no­ści i że tego sa­me­go po­trze­bu­ją lu­dzie wo­kół mnie. Je­dy­ną po­mo­cą, jaką mo­głem za­ofia­ro­wać znę­ka­nym wal­ką z wro­giem chrze­ści­ja­nom, były tak do­brze mi zna­ne sło­wa Pi­sma świę­te­go, któ­re wy­da­wa­ło mi się, że ro­zu­miem: „Prze­ciw­sta­wiaj­cie się dia­błu, a uciek­nie od was” (Jk 4, 7), „Po­zna­cie praw­dę, a praw­da was wy­zwo­li” (J 8, 32). Cho­ciaż nie­wąt­pli­wie praw­dą jest, że mamy opie­rać się po­ku­som i kłam­stwom sza­ta­na, wie­dzia­łem, że cze­goś tu jesz­cze bra­ku­je. Mu­sia­łem jed­nak za­cze­kać, aż Pan sam mi to po­ka­że.

Pięt­na­ście lat póź­niej pe­wien czło­wiek po­słu­żył Bogu jako na­rzę­dzie do uwol­nie­nia mnie spod wpły­wu mocy złe­go du­cha. Było to bar­dzo re­al­ne du­cho­we znie­wo­le­nie, za­ko­rze­nio­ne w głę­bo­kim zra­nie­niu. Na prze­strze­ni wie­lu lat dane mi było po­słu­żyć w ten sam spo­sób set­kom in­nych lu­dzi. To wy­da­rze­nie mia­ło dla mnie szcze­gól­ne zna­cze­nie. Je­stem jed­nak prze­ko­na­ny, że uwol­nie­nie spod wła­dzy złych du­chów w 98 pro­cen­tach opie­ra się na po­zna­niu praw­dy – o tym, kim jest Bóg, co do nas mówi i kim nas stwo­rzył – na opie­ra­niu się po­ku­som, na­wra­ca­niu się z grze­chów, wy­rze­ka­niu się dzieł sza­ta­na i prze­ba­cza­niu tym, któ­rzy nas skrzyw­dzi­li. Może dwa, może mniej pro­cent po­le­ga na wy­rzu­ca­niu złych du­chów. Ta książ­ka mówi nie tyle o de­mo­nach, ile o tym, iż mu­si­my uświa­do­mić so­bie, ja­kie otwo­rzy­li­śmy im drzwi i po­ka­zu­je, jak mo­że­my je za­mknąć. Z mocy złych du­chów uwal­nia nas mo­dli­twa, czy­ta­nie Pi­sma świę­te­go, uczest­ni­cze­nie we Mszy świę­tej i in­nych na­bo­żeń­stwach, przyj­mo­wa­nie sa­kra­men­tów. Uwol­nie­nie nie jest jed­no­ra­zo­wym wy­da­rze­niem, ale nie­prze­rwa­nym pro­ce­sem ma­ją­cym miej­sce w na­szym zwy­kłym ży­ciu.

Pi­sząc tę książ­kę, nie mia­łem na celu udo­wod­nie­nia ist­nie­nia sza­ta­na. Sku­pi­łem się tu na uwol­nie­niu od złych du­chów w kon­tek­ście zwy­kłe­go chrze­ści­jań­skie­go ży­cia. Wie­lu lu­dzi ko­rzy­sta z po­mo­cy psy­cho­te­ra­peu­tów, wy­zna­je swo­je grze­chy, sta­ra się pro­wa­dzić ży­cie skon­cen­tro­wa­ne na Bogu i robi wszyst­ko, co jest w ich mocy, by uwol­nić się od du­cho­wych wię­zów w pew­nych dzie­dzi­nach swe­go ży­cia, a jed­nak im się to nie uda­je. Wie­lu peł­nych wia­ry i du­cha chrze­ści­jan zma­ga się z ukry­wa­ny­mi grze­cha­mi, na­ło­ga­mi czy lę­kiem, któ­rych źró­dło tkwi w kłam­stwie przy­kry­wa­ją­cym dzia­ła­nie złych du­chów. Być może ni­gdy nie przy­szło im do gło­wy, że mogą po­trze­bo­wać uwol­nie­nia.

Jako na­śla­dow­cy Chry­stu­sa mu­si­my do­kład­nie zre­wi­do­wać swo­je na­sta­wie­nie do po­słu­gi uwol­nie­nia. Róż­ne­go ro­dza­ju książ­ki, fil­my i ar­ty­ku­ły pra­so­we opo­wia­da­ją­ce o eg­zor­cy­zmach cie­szą się obec­nie wiel­ką po­pu­lar­no­ścią. Jed­na z bar­dzo po­czyt­nych ksią­żek opo­wia­da ze szcze­gó­ła­mi wie­le hi­sto­rii wią­żą­cych się z ma­ni­fe­sta­cja­mi złych du­chów i cy­tu­je sło­wa, któ­re wy­po­wia­da­ły de­mo­ny usta­mi osób opę­ta­nych przez sza­ta­na. Po­dob­no na Sło­wa­cji nie ma książ­ki o uwol­nie­niu, któ­rą moż­na by prze­czy­tać, nie oba­wia­jąc się po­tem noc­nych kosz­ma­rów. Hi­sto­rie te mogą mieć po­zy­tyw­ny wpływ na oso­by, któ­re wąt­pią w ist­nie­nie sza­ta­na. Mogą tak­że słu­żyć jako ostrze­że­nie dla tych, któ­rzy chcą za­głę­biać się w dzie­dzi­nę mocy du­cho­wych bez Chry­stu­sa. To, że wie­le osób w Ko­ście­le ni­gdy nie sły­sza­ło wy­raź­ne­go ostrze­że­nia o nie­bez­pie­czeń­stwach, któ­re wią­żą się z dzia­ła­niem złych du­chów, jest wiel­kim błę­dem. Nie­świa­do­mi za­gro­że­nia, za­pusz­cza­ją się oni w nie­bez­piecz­ne re­jo­ny.

Z dru­giej stro­ny ta­kie hi­sto­rie zbyt wie­le uwa­gi zwra­ca­ją na sza­ta­na. Są źródłem lęku, jed­ne­go z naj­bar­dziej pier­wot­nych środ­ków, ja­ki­mi sza­tan po­słu­gu­je się, by roz­sze­rzyć swo­je pa­no­wa­nie. Ta­kie hi­sto­rie mogą spra­wiać wra­że­nie, ja­ko­by sza­tan miał wiel­ką moc, dzię­ki któ­rej może sprze­ci­wiać się na­wet imie­niu Je­zu­sa. Je­śli na­sza wie­dza o sza­ta­nie i o tym, jak po­win­ni­śmy ra­dzić so­bie z jego za­ku­sa­mi na na­sze ży­cie, za­wie­ra się w krót­kiej mi­gaw­ce z fil­mów przed­sta­wia­ją­cych przy­pad­ki eks­tre­mal­ne, nasz ob­raz jest bar­dzo za­fał­szo­wa­ny. Je­śli ta­kie skraj­ne przy­kła­dy sta­ną się dla nas wy­znacz­ni­kiem, trud­niej bę­dzie nam przy­znać, że sami po­trze­bu­je­my po­mo­cy w na­szym co­dzien­nym ży­ciu, a w ten spo­sób utra­ci­my szan­sę na przy­ję­cie zbaw­czej mocy Je­zu­sa w tej trud­nej dzie­dzi­nie na­sze­go ży­cia.

Gdy moja żona była w cią­ży z na­szym pierw­szym sy­nem, cho­dzi­li­śmy do szko­ły ro­dze­nia. Chcie­li­śmy zro­zu­mieć cały pro­ces pro­wa­dzą­cy do na­ro­dzin no­we­go czło­wie­ka i nie bać się tej no­wej rze­czy­wi­sto­ści, któ­ra była dla nas czymś zu­peł­nie nie­zna­nym. Dzię­ki wie­dzy, jaką nam tam prze­ka­za­no, by­li­śmy w sta­nie okieł­znać nasz strach. Tę książ­kę na­pi­sa­łem z tego sa­me­go po­wo­du: pra­gnę prze­ka­zać ci moją wie­dzę o tym, jak współ­pra­co­wać z Pa­nem, gdy On bę­dzie cię uwal­niał. Jest ona na­pi­sa­na z ser­ca do ser­ca, by na tej dro­dze słu­żyć ci po­mo­cą.

Z ogrom­nym sza­cun­kiem my­ślę o tych, któ­rzy mo­dlą się za in­nych o uwol­nie­nie od złych du­chów. Je­stem prze­ko­na­ny, że tak samo jak niedź­wie­dzią skó­rę moż­na po­dzie­lić na wie­le spo­so­bów, tak też jest i wie­le spo­so­bów sku­tecz­nej mo­dli­twy o uwol­nie­nie.

Po­pro­si­łem moją zna­jo­mą psy­cho­log, chrze­ści­jan­kę, aby prze­czy­ta­ła wstęp­ną wer­sję tej książ­ki i po­wie­dzia­ła mi, co o niej są­dzi ze swo­jej per­spek­ty­wy. Książ­ka bar­dzo jej się spodo­ba­ła, po­wie­dzia­ła wręcz, że mam za­dat­ki na bar­dzo do­bre­go psy­cho­lo­ga. Je­dy­nym pro­ble­mem było to, że ona nie wie­rzy­ła w ist­nie­nie sza­ta­na. Ja­kiś czas póź­niej prze­sła­ła mi na­stę­pu­ją­cą aneg­do­tę: Dwóch chłop­ców wra­ca­ło ze szkół­ki nie­dziel­nej, w któ­rej sły­sze­li ka­za­nie o sza­ta­nie. Je­den z nich za­py­tał:

– No i co my­ślisz o tym ca­łym sza­ta­nie?

– Pa­mię­tasz, jak to było ze świę­tym Mi­ko­ła­jem? – od­parł dru­gi. – To pew­nie po pro­stu twój tata.

Ro­zu­miem jej scep­ty­cyzm. Ja tak­że wi­dzę w tej aneg­do­cie pew­ną praw­dę. Wpływ złych du­chów na na­sze ży­cie czę­sto za­ko­rze­nio­ny jest w do­świad­cze­niach wcze­sne­go dzie­ciń­stwa, w bra­ku re­la­cji z jed­nym lub oboj­giem z ro­dzi­ców, w trauma­tycz­nych doś­wiad­cze­niach. Pi­smo świę­te mówi nam: „Wróg twój jak lew ry­czą­cy krą­ży i szu­ka, kogo by pożreć” (1 Pt 5, 8). Ja­kiż może być lep­szy łup dla lwa niż ktoś, kto zo­stał zra­nio­ny?

W naj­szer­szym zna­cze­niu tego sło­wa, uwol­nie­nie jest sy­no­ni­mem zba­wie­nia. To moc Boga, któ­ra nisz­czy dzie­ła sza­ta­na w na­szym ży­ciu tak, by­śmy mo­gli przy­jąć dzie­dzic­two, ja­kie jest na­szym udzia­łem w Chry­stu­sie: kró­le­stwo Boże (por. Kol 1, 13; 1 J 3, 8). Uwol­nie­nie z mocy złych du­chów usu­wa prze­szko­dy, ja­kie sto­ją na dro­dze do otrzy­ma­nia bło­go­sła­wień­stwa Ojca w Chry­stu­sie. Jed­nak dla wie­lu ten cu­dow­ny dar nie­sie ze sobą ne­ga­tyw­ne sko­ja­rze­nia, czę­sto nie bez po­wo­du – nad­miar ma­ni­fe­sta­cji, na­wią­zy­wa­nie nie­po­trzeb­ne­go dia­lo­gu z de­mo­na­mi, cy­to­wa­nie słów, któ­re mówi zły duch, tak jak­by mia­ły one rze­czy­wi­ste zna­cze­nie, in­ge­ro­wa­nie w in­tym­ność du­szy czło­wie­ka bez jego zgo­dy, kon­cen­tro­wa­nie się na de­mo­nie za­miast na oso­bie, za któ­rą się mo­dli­my. Mam na­dzie­ję, że ta książ­ka przy­czy­ni się do przy­wró­ce­nia zrów­no­wa­żo­ne­go, bez­piecz­ne­go i peł­ne­go wia­ry po­dej­ścia do po­słu­gi uwal­nia­nia. Jed­nak moim głów­nym ce­lem jest prze­mó­wie­nie do serc tych, któ­rzy szu­ka­ją głęb­sze­go na­wró­ce­nia ku na­sze­mu Panu, Je­zu­so­wi Chry­stu­so­wi. Jezus jest tym, któ­ry nas wy­zwa­la. On jest praw­dą i On po­wie­dział, że praw­da nas wy­zwo­li.

Jak czy­tać tę książ­kę

Dru­ga część książ­ki mówi o tym, jak po­ma­gać in­nym w mo­dli­twie o uwol­nie­nie i jak sto­so­wać w prak­ty­ce za­sa­dy opi­sa­ne w pierw­szej czę­ści. Część dru­ga bę­dzie po­moc­na tak­że dla tych, któ­rzy rzad­ko mają spo­sob­ność do mo­dle­nia się za in­nych.

Ci, któ­rzy peł­nią funk­cje pa­sto­ral­ne, mogą prze­czy­tać tę część w pierw­szej ko­lej­no­ści. W ta­kim przy­pad­ku do­brze jest wró­cić po­tem do pierw­szej czę­ści i na mo­dli­twie roz­wa­żyć fun­da­ment, któ­ry kła­dzie pierw­szych dzie­więć roz­dzia­łów. Mogą one stać się uży­tecz­nym na­rzę­dziem w przy­go­to­wa­niu tych, któ­rzy pra­gną uwol­nie­nia; i umoc­nie­niu tych, nad któ­ry­mi nie­daw­no od­by­ła się mo­dli­twa.

Moim go­rą­cym pra­gnie­niem jest to, aby ci z czy­tel­ni­ków, któ­rzy do­tąd bez­sku­tecz­nie szu­ka­li po­mo­cy, dzię­ki tej książ­ce od­zy­ska­li na­dzie­ję. Zwra­ca­jąc się o po­moc do Pana, trwaj­my w naj­bar­dziej pod­sta­wo­wych prak­ty­kach wia­ry: uwiel­bie­niu, mo­dli­twie, żalu za grze­chy, po­ście, dys­cy­pli­nie, pod­da­jąc się pro­wa­dze­niu du­cho­we­mu, a tak­że stu­diu­jąc Ewan­ge­lię, któ­ra ma moc wy­pro­wa­dzać na wol­ność uwię­zio­nych. Mo­dli­twa o uwol­nie­nie nie jest ma­gicz­ną pi­guł­ką. Jest to część chwa­leb­ne­go, trwa­ją­ce­go wciąż dzie­ła Du­cha Świę­te­go, któ­ry prze­mie­nia ży­cie tych, któ­rych kształ­tu­je na ob­raz i po­do­bień­stwo Syna (por. Rz 8, 29).

Nikt nie jest od­por­ny na dzia­ła­nie złych du­chów. Sza­tan sta­ra się ku­sić, oszu­ki­wać, wią­zać i nisz­czyć dzie­ła Boga w na­szym ży­ciu. Ta książ­ka mówi o wol­no­ści od jego wpły­wów, wol­no­ści na­dziei. Wol­ność ta sta­je się na­szym udzia­łem, gdy uczy­my się współ­pra­co­wać z ła­ską Boga i wkra­czać w zwy­cię­stwo, któ­re On już dla nas zdo­był.

Dwie waż­ne uwa­gi do wy­da­nia pol­skie­go

Na­to­miast nie­któ­rzy ka­pła­ni w Pol­sce są zda­nia, że oso­by świec­kie nie po­win­ny zwra­cać się bez­po­śred­nio do złych du­chów z na­ka­zem odej­ścia, po­nie­waż może to pro­wa­dzić to kon­fron­ta­cji ze zły­mi du­cha­mi i do ma­ni­fe­sta­cji. Wy­jąt­kiem może być roz­kaz, któ­ry nie ma cha­rak­te­ru eg­zor­cy­zmu (nie do­ty­czy grze­chów okul­ty­zmu), ale nie ma jed­no­ści w ta­kim pa­trze­niu na spra­wę.

Dla­te­go też, je­śli dusz­pa­ste­rze wspól­not uwa­ża­ją, że rów­nież w me­to­dzie mo­dli­twy po­da­nej w książ­ce świec­cy nie po­win­ni uży­wać mo­dli­twy roz­ka­zu, to w czwar­tym kro­ku mo­dli­twy moż­na sto­so­wać dwa inne roz­wią­za­nia, co do któ­rych nikt nie ma żad­nych wąt­pli­wości, że świec­cy mogą tak po­pro­wa­dzić mo­dli­twę:

Neal Lo­za­no do­pusz­cza ta­kie roz­wią­za­nie, ale za­zna­cza, że przez po­nad 30 lat prak­ty­ko­wa­nia tej mo­dli­twy ni­gdy się tak nie mo­dlił i dla­te­go nic nie może po­wie­dzieć o sku­tecz­ności tej mo­dli­twy, je­śli za­sto­su­je­my po­wyż­sze roz­wią­za­nia. Au­tor do­dał też, że me­to­da mo­dli­twy za­pro­po­no­wa­na w książ­ce jest sto­so­wa­na w wie­lu kra­jach i jak do tej pory nie spo­tkał się z za­strzeże­nia­mi. Może tyl­ko po­wie­dzieć o owo­cach tej mo­dli­twy, któ­re są wi­docz­ne i trwa­łe, Ni­gdy nie do­strzegł za­gro­że­nia dla osób, któ­re w spo­sób od­po­wie­dzial­ny pro­wa­dzą taką mo­dli­twę.

Roz­dział 1

Jak po­móc in­nym prze­kro­czyć ogra­ni­cze­nia

Kie­dy lu­dzie od­kry­wają wewnętrzną prawdę o so­bie i wiedzą, ku cze­mu zmie­rzają, wte­dy go­to­wi są prze­kro­czyć sa­mych sie­bie w dziełach do­ko­ny­wa­nych dla Boga.

Cra­ig Hill1

Mo­dli­twa o uwol­nie­nie po­win­na zo­stać przy­wró­co­na do po­wszech­nej prak­ty­ki Ko­ścio­ła2, nie na­le­ży ogra­ni­czać jej je­dy­nie do osób do­świad­cza­ją­cych po­waż­ne­go du­cho­we­go znie­wo­le­nia czy gwał­tow­nych ma­ni­fe­sta­cji obec­no­ści złych du­chów. Jed­nak zbyt czę­sto w Koście­le oka­zu­je się, że nie ma na nią miej­sca. Pew­ne­go razu, prze­glą­da­jąc lo­kal­ną ga­ze­tę, tra­fi­łem na ar­ty­kuł za­ty­tu­ło­wa­ny To nie był eg­zor­cyzm. Po­świę­co­ny był on Mat­ce Te­re­sie, która prze­by­wa­jąc w 1996 roku w szpi­ta­lu do­świad­cza­ła sil­nych ata­ków ze stro­ny złe­go du­cha. Bi­skup tego mia­sta po­słał do niej księ­dza, aby „od­mó­wił nad nią eg­zor­cyzm”. Ksiądz „od­czy­tał eg­zor­cyzm, aby wy­pę­dzić złego du­cha”, po czym, jak od­no­to­wa­no, na­stęp­nej nocy Mat­ka Te­re­sa spa­ła już spo­koj­nie3.

Wie­lu pa­ste­rzy Ko­ścio­ła przyj­mu­je do wia­do­mo­ści sto­so­wa­nie eg­zor­cy­zmów w przy­pad­ku osób okre­śla­nych jako „opę­ta­ne”, ale nie ro­zu­mie po­trze­by wy­po­wia­da­nej w mocy Du­cha Świę­te­go mo­dli­twy o uwol­nie­nie, któ­ra od­pę­dza złe moce nę­ka­ją­ce Boże dzie­ci. Wy­da­je się, że tak wła­śnie było w przy­pad­ku Mat­ki Te­re­sy. Dla wie­lu lu­dzi bez­po­śred­nie roz­pra­wia­nie się ze zły­mi du­cha­mi jest czymś tak nie­zwy­kłym, że przy­pa­dek Mat­ki Te­re­sy stał się atrak­cyj­nym te­ma­tem dla pra­sy.

Mo­dlę się, aby­śmy po­tra­fi­li wy­pra­co­wać ję­zyk mo­dli­twy o uwol­nie­nie, a tak­że o to, by zna­la­zła ona na­leż­ne so­bie miej­sce w co­dzien­nym ży­ciu Ko­ścio­ła.

Bu­do­wa­nie na fun­da­men­tach

W pierw­szej czę­ści książ­ki omó­wi­łem pod­sta­wo­we za­sa­dy współ­pra­cy z Je­zu­sem, któ­ry wy­zwa­la nas z mocy złych du­chów. Pod­su­mo­wu­jąc:

Dro­ga, na której wy­peł­nia się na­sze po­wo­ła­nie, za­kła­da jed­no­cze­śnie, że bę­dzie­my wal­czyć o utrzy­ma­nie od­zy­ska­ne­go te­ry­to­rium i po­głę­biać otrzy­ma­ną wol­ność. Do­ko­nu­je się to po­przez peł­ne współ­czu­cia da­wa­nie sie­bie in­nym. To, co sami otrzy­ma­li­śmy w da­rze, jest rów­nież tym, co po­win­ni­śmy da­wać. Je­śli w swo­im ży­ciu do­świad­czy­łeś prawd, na któ­rych opie­ra­ją się oma­wia­ne wcze­śniej za­sa­dy, masz już coś do ofia­ro­wa­nia. Im bar­dziej wzra­sta­my w wol­no­ści, tym bar­dziej uświa­da­mia­my so­bie na­sze ob­da­ro­wa­nie i moż­li­wo­ści po­słu­gi. Możesz da­wać świa­dec­two swo­je­go uwol­nie­nia i tym da­rem ubo­ga­cać in­nych. Kie­dy mi­łość Chry­stu­sa na­peł­nia na­sze ser­ca, kie­dy spo­ży­wa­my „chleb dzie­ci” (Mk 7, 27), mo­że­my pro­sić Pana o ten sam chleb tak­że i dla in­nych. Nie­któ­rzy, mo­dląc się za in­nych, sta­ną się świad­ka­mi wy­la­nia na nich tego sa­me­go bło­gosła­wień­stwa, ja­kie­go sami wcze­śniej do­świad­czy­li. Dla in­nych zaś, po­dob­nie jak dla mnie, otwo­rzą się drzwi pro­wa­dzą­ce do sta­łej po­słu­gi mo­dlitwą o uwol­nie­nie. Dla­te­go dru­ga część książ­ki po­my­śla­na jest jako prak­tycz­ny po­rad­nik dla tych, któ­rzy czu­ją po­wo­ła­nie do słu­że­nia in­nym mo­dli­twą o uwol­nie­nie. Naj­lep­szym przy­go­to­wa­niem do tej posługi jest oso­bi­ste do­świad­cze­nie pro­ce­su uwol­nie­nia4 oraz zro­zu­mie­nie rze­czy­wi­sto­ści wła­snej du­szy.

Za­cznij­my od po­cząt­ku

Pew­ne­go dnia, od­po­czy­wa­jąc po ćwi­cze­niach w si­łow­ni, przy­glą­da­łem się, jak mło­dy tre­ner po­ma­gał w gim­na­sty­ce pew­nej star­szej pani.

– Pro­szę po­chy­lić się w moją stro­nę. Do­brze! Dzie­sięć, dzie­więć, osiem… świet­nie! Dwa, je­den. – Tre­ner spraw­dzał moż­li­wo­ści swo­jej pod­opiecz­nej i po­wo­li pro­wa­dził ją przez sze­reg ćwi­czeń roz­cią­ga­ją­cych. Nie­któ­rych ni­gdy przed­tem nie wi­dzia­łem. Po kil­ku mi­nu­tach tre­ner za­pro­po­no­wał:

– Sprawdź­my, czy zro­bi­ła pani ja­kieś po­stę­py. – Ku swe­mu ogrom­ne­mu za­sko­cze­niu, jego pod­opiecz­na stwier­dzi­ła, że uda­ło się jej po­głę­bić skłon o ja­kieś dwa­dzie­ścia pięć cen­ty­me­trów.

– Coś po­dob­ne­go! Czy pan jest cza­ro­dzie­jem?

– Ależ nie, to pani za­słu­ga! To pani tego do­ko­na­ła!

Po­ma­ga­nie oso­bie znie­wo­lo­nej w wy­do­sta­niu się spod wpły­wu złe­go du­cha wy­glą­da po­dob­nie. Uczy­my lu­dzi, jak mogą „roz­cią­gać się” du­cho­wo, po­ma­ga­my im otwo­rzyć się na Je­zu­sa, aby On sam mógł ich wy­zwo­lić. Cza­sem chcia­ło­by się do­świad­czyć pew­ne­go ro­dza­ju wdzięcz­no­ści i po­dzi­wu z ich stro­ny, ale na dłuż­szą metę nie by­ło­by to dla nich do­bre. Le­piej się im przy­słu­ży­my, je­śli wy­cho­dząc ze spo­tka­nia mo­dli­tew­ne­go, będą wie­dzie­li już, jak mają współ­pra­co­wać z Je­zu­sem w pro­ce­sie uwol­nie­nia. Tyl­ko Je­zus zba­wia nas i uwal­nia od wpły­wu złych du­chów.

Wiel­ki apo­stoł Pa­weł do­brze o tym wie­dział, pi­sząc w Li­ście do Ko­ryn­tian: „Prze­ka­za­łem wam na po­cząt­ku to, co prze­ją­łem: że Chry­stus umarł – zgod­nie z Pi­smem – za na­sze grze­chy, że zo­stał po­grze­ba­ny, że zmar­twych­wstał trze­cie­go dnia, zgod­nie z Pi­smem” (1 Kor 15, 3-4).

Na­sza na­dzie­ja na wol­ność opie­ra się na zbaw­czym dzie­le Je­zu­sa. Dzie­ło uwol­nie­nia jest Jego ini­cja­ty­wą. Pod­czas swo­je­go ziem­skie­go po­słu­gi­wa­nia Je­zus wy­ra­źnie mówił o tym, co jest Jego mi­sją. W Ewan­ge­lii czy­ta­my, jak pew­ne­go dnia Je­zus wszedł do sy­na­go­gi i zo­stał po­pro­szo­ny o prze­czy­ta­nie frag­men­tu z Księ­gi Iza­ja­sza: „Duch Pań­ski spo­czy­wa na Mnie, po­nie­waż Mnie namaścił i po­słał Mnie, abym ubo­gim niósł do­brą no­wi­nę, więź­niom głosił wol­ność, a nie­wi­do­mym przej­rze­nie; abym uci­śnio­nych od­sy­łał wol­ny­mi, abym ob­wo­ły­wał rok ła­ski od Pana. Zwi­nąwszy księ­gę od­dał słu­dze i usiadł; a oczy wszyst­kich w sy­na­go­dze były w Nim utkwio­ne. Po­czął więc mó­wić do nich: Dziś speł­ni­ły się te sło­wa Pi­sma, któ­re­ście sły­sze­li” (Łk 4, 17-21).

W Ewan­ge­lii wg św. Łu­ka­sza te sło­wa są pierw­szy­mi, ja­kie Je­zus wy­po­wie­dział, roz­po­czy­na­jąc swo­ją pu­blicz­ną dzia­łal­ność. Pre­cy­zyj­nie okre­ślił cha­rak­ter swo­jej mi­sji i na­dal pra­gnie ją kon­ty­nu­ować w swo­im Ko­ście­le, po­przez nas.

Mo­dląc się o uwol­nie­nie, trze­ba pa­mię­tać, że w cen­trum ma znaj­do­wać się Je­zus i oso­ba, za któ­rą się mo­dli­my. Cza­sem moż­na spo­tkać się z nie­wła­ści­wym mo­de­lem mo­dli­twy o uwol­nie­nie, w któ­rym klu­czo­wą rolę gra oso­ba po­słu­gu­ją­ca. Po­wo­du­je to nie­wła­ści­we uza­leż­nie­nie od pro­wa­dzą­ce­go mo­dli­twę lub nad­mier­ne kon­cen­tro­wa­nie się na de­mo­nach. Tak jak wspo­mnia­na na po­cząt­ku ko­bie­ta po­wo­li uczy­ła się od­po­wie­dzial­no­ści za swo­je co­raz spraw­niej­sze cia­ło, tak też każ­da oso­ba do­świad­cza­jąca znie­wo­le­nia musi wziąć od­po­wie­dzial­ność za nowy po­ziom wol­no­ści, jaki zo­stał jej ofia­ro­wa­ny. Nie moż­na mi­ni­ma­li­zo­wać czy ogra­ni­czać jej współudzia­łu w pro­ce­sie uwol­nie­nia. „Ża­łu­ję…, wie­rzę…, prze­ba­czam…,