Moja wina. Trylogia Winnych ebook

Prolog

Pro­log

– Daj mi spo­kój! – Noah pró­bo­wała mnie wymi­nąć i wyjść z pokoju. Zła­pa­łem ją za ramiona i zmu­si­łem, żeby na mnie spoj­rzała.

– Możesz mi wyja­śnić, co się z tobą, do dia­bła, dzieje? – spy­ta­łem wście­kły.

Spoj­rzała na mnie i zoba­czy­łem w jej oczach coś mrocz­nego i strasz­nego, co przede mną ukry­wała. Jed­nak po chwili uśmiech­nęła się ser­decz­nie.

– Prze­cież to twój świat, Nicho­las – powie­działa spo­koj­nie. – Po pro­stu żyję tak jak ty, zaprzy­jaź­niam się z two­imi zna­jo­mymi i cie­szę się bez­tro­ską. Ty tak robisz i podobno ja teraz też mam tak żyć – oświad­czyła i odsu­nęła się ode mnie o krok.

Nie mogłem uwie­rzyć wła­snym uszom.

Rozdział 1

1

Noah

Pod­no­si­łam i opusz­cza­łam szybę w nowym samo­cho­dzie matki i nie mogłam prze­stać myśleć o tym, co miało mnie spo­tkać w tym pie­kiel­nym roku, który był przede mną. Nie­mal bez prze­rwy zadrę­cza­łam się pyta­niem, jak to się stało, że zna­la­zły­śmy się w tej sytu­acji – czemu opusz­czamy nasz dom, aby prze­je­chać pół kon­ty­nentu i zna­leźć się w Kali­for­nii. Minęły trzy mie­siące, odkąd usły­sza­łam kosz­marną wia­do­mość, która zupeł­nie zmie­niła całe moje życie, przez którą chciało mi się pła­kać w nocy, przez którą roz­kle­ja­łam się i wpa­da­łam w histe­rię jak jede­na­sto­let­nia dziew­czynka, a nie sie­dem­na­sto­latka.

Ale co mogłam zro­bić? Byłam nie­peł­no­let­nia, bra­ko­wało mi jede­na­stu mie­sięcy, trzech tygo­dni i dwóch dni, żeby skoń­czyć osiem­na­ście lat i móc wyje­chać na stu­dia – z dala od matki, która myśli tylko o sobie, z dala od tych obcych, z któ­rymi mam zamiesz­kać. Mia­łam bowiem od teraz miesz­kać z dwójką zupeł­nie obcych ludzi, do tego face­tów.

– Możesz prze­stać? Dener­wuje mnie to – popro­siła matka, wkła­da­jąc klu­czyki do sta­cyjki i odpa­la­jąc samo­chód.

– Mnie też dener­wuje wiele rze­czy, które robisz, a muszę je zno­sić – odpo­wie­dzia­łam opry­skli­wie. Gło­śne wes­tchnie­nie, które nastą­piło potem, było w reper­tu­arze matki czymś tak czę­stym, że nawet mnie nie zasko­czyło.

Jak mogła mnie do tego zmu­szać? Czy w ogóle nie obcho­dziły jej moje uczu­cia? „Ależ oczy­wi­ście, że tak”, powta­rzała, a tym­cza­sem opusz­cza­ły­śmy moje uko­chane mia­sto. Minęło już sześć lat, odkąd moi rodzice się roz­wie­dli. I to nie w przy­jemny czy cywi­li­zo­wany spo­sób. To było naprawdę trau­ma­tyczne roz­sta­nie, ale osta­tecz­nie jakoś sobie z tym pora­dzi­łam… A przy­naj­mniej wciąż się sta­ra­łam.

Bar­dzo trudno było mi przy­zwy­cza­jać się do zmian, prze­ra­żała mnie wizja prze­by­wa­nia z nie­zna­jo­mymi. Nie należę do osób prze­sad­nie nie­śmia­łych, ale jestem raczej skryta, jeśli cho­dzi o moje pry­watne życie. Wizja dzie­le­nia prze­strzeni z dwiema oso­bami, które ledwo zna­łam, przez dwa­dzie­ścia cztery godziny na dobę wywo­ły­wała we mnie taki lęk, że mia­łam ochotę wysiąść z auta i zwy­mio­to­wać.

– Nie rozu­miem, dla­czego nie możesz pozwo­lić mi zostać – po raz tysięczny pró­bo­wa­łam ją prze­ko­nać. – Nie jestem dziec­kiem, potra­fię o sie­bie zadbać… Poza tym za rok i tak wyjadę na uni­wer­sy­tet i zamiesz­kam sama. Prze­cież to żadna róż­nica – tłu­ma­czy­łam z nadzieją, że w końcu to zro­zu­mie, i pew­no­ścią, że mam abso­lutną rację.

– Nie zamie­rzam prze­ga­pić two­jego ostat­niego roku w szkole. Chcę nacie­szyć się córką, zanim wyje­dzie na stu­dia. Noah, mówi­łam ci to już tysiąc razy: chcę, żebyś była czę­ścią naszej nowej rodziny, jesteś moim dziec­kiem… Na miłość boską, czy ty naprawdę sądzisz, że mogę pozwo­lić ci miesz­kać w innym kraju bez żad­nej opieki, tak daleko ode mnie? – odpo­wie­działa, nie odry­wa­jąc wzroku od drogi i wyma­chu­jąc prawą ręką.

Matka nie rozu­miała, jakie to było dla mnie trudne. Ona zaczy­nała nowe życie z mężem, który praw­do­po­dob­nie ją kochał. A ja?

– Nic nie rozu­miesz, mamo. Czy pomy­śla­łaś przez chwilę, że dla mnie to też jest ostatni rok szkoły? Że tutaj mam przy­ja­ciółki, chło­paka, pracę, dru­żynę…? Tu jest całe moje życie! – wykrzy­cza­łam, z tru­dem powstrzy­mu­jąc łzy. Sytu­acja mnie prze­ra­stała, to na pewno. Ja ni­gdy, pod­kre­ślam: ni­gdy nie pła­ka­łam przy kimś. Płacz jest dla sła­bych, dla tych, któ­rzy nie potra­fią kon­tro­lo­wać emo­cji. Niektó­rzy, tak jak ja, prze­pła­kali w życiu tyle, że posta­no­wili nie uro­nić już ani jed­nej łzy.

Nagle przy­po­mniało mi się, od czego zaczęło się to całe sza­leń­stwo. Bez prze­rwy sobie wyrzu­ca­łam, że nie poje­cha­łam wtedy z matką na ten prze­klęty rejs po wyspach Fidżi. Bo to wła­śnie tam, na statku dry­fu­ją­cym po Oce­anie Spo­koj­nym poznała nie­zwy­kłego i tajem­ni­czego Wil­liama Leistera.

Gdy­bym mogła cof­nąć czas, nie zasta­na­wia­ła­bym się nawet sekundy, tylko od razu bym się zgo­dziła, gdy w poło­wie kwiet­nia moja matka zja­wiła się z dwoma bile­tami i pro­po­zy­cją wyjazdu na waka­cje. Dostała je od naj­lep­szej przy­ja­ciółki. Bie­daczka miała wypa­dek samo­cho­dowy i zła­mała nogę, rękę i dwa żebra. Z oczy­wi­stych wzglę­dów nie mogła więc poje­chać z mężem na te wyspy i poda­ro­wała bilety mojej matce. No ale zaraz… połowa kwiet­nia? W tym cza­sie mia­łam na gło­wie egza­miny koń­cowe i byłam w środku sezonu siat­kar­skiego. Moja dru­żyna zna­la­zła się na czele listy, choć zawsze była druga, od kiedy się­gam pamię­cią. Z nie­wielu rze­czy w życiu tak się cie­szy­łam. Jed­nak teraz, gdy już wie­dzia­łam, jakie kon­se­kwen­cje miała moja nie­obec­ność na tym rej­sie, odda­ła­bym puchar, porzu­ciła dru­żynę i bez żalu oblała histo­rię i hisz­pań­ski, gdy­bym tylko mogła nie dopu­ścić do tego ślubu.

Pobie­rać się na statku! Mojej matce cał­kiem odbiło! Co gor­sza, nic mi nie powie­działa, dowie­dzia­łam się po jej powro­cie, a do tego zako­mu­ni­ko­wała mi to tak spo­koj­nie, jakby bra­nie ślubu z milio­ne­rem na środku oce­anu było naj­zwy­klej­szą rze­czą na świe­cie… Cała ta sytu­acja była kom­plet­nie nie­re­alna. Na domiar złego matka posta­no­wiła prze­pro­wa­dzić się do jego posia­dło­ści w Kali­for­nii, w Sta­nach Zjed­no­czo­nych. To jest w innym kraju! Uro­dzi­łam się w Kana­dzie, cho­ciaż moja matka pocho­dziła z Tek­sasu, a ojciec z Kolo­rado. Bar­dzo lubi­łam Stany, ale kiedy się dowie­dzia­łam…

– Noah, prze­cież wiesz, że chcę dla cie­bie jak naj­le­piej – powie­działa matka, przy­wo­łu­jąc mnie do rze­czy­wi­sto­ści. – Wiesz, przez co prze­szłam, przez co prze­szły­śmy, i naresz­cie spo­tka­łam porząd­nego męż­czy­znę, który mnie kocha i sza­nuje… Od wie­ków nie byłam taka szczę­śliwa… Muszę to zro­bić i wiem, że z cza­sem go poko­chasz. Poza tym on może zapew­nić ci przy­szłość, o jakiej ni­gdy nie mogły­śmy nawet marzyć. Będziesz mogła stu­dio­wać, gdzie tylko zechcesz, Noah.

– Ale ja nie chcę iść na jedną z tych uczelni, mamo, i na pewno nie chcę, żeby jakiś obcy facet za to pła­cił – odpo­wie­dzia­łam i prze­szedł mnie dreszcz na myśl, że już za mie­siąc pójdę do pre­sti­żo­wej szkoły dla boga­tych dzie­cia­ków.

– To nie jest obcy czło­wiek, to jest mój mąż, więc zacznij przy­zwy­cza­jać się do tego pomy­słu – dodała matka bar­dziej sta­now­czym tonem.

– Nie zamie­rzam przy­zwy­czaić się do tego pomy­słu – odcię­łam się i prze­nio­słam spoj­rze­nie z jej twa­rzy na drogę.

Matka wes­tchnęła, a ja chcia­łam, żeby ta roz­mowa już się skoń­czyła, nie mia­łam ochoty wię­cej gadać.

– Rozu­miem, że będziesz tęsk­nić za swo­imi kole­gami i za Danem, Noah, ale spójrz na dobre strony: będziesz miała brata! – wykrzyk­nęła rado­śnie.

Spoj­rza­łam na nią zmę­czo­nym wzro­kiem.

– Nie pró­buj mi tego wci­skać w ten spo­sób.

– Ależ będziesz zachwy­cona. Nick jest prze­uro­czy! – zapew­niła mnie, uśmie­cha­jąc się do auto­strady. – To doj­rzały i odpo­wie­dzialny chło­pak i na pewno z przy­jem­no­ścią pozna cię ze wszyst­kimi swo­imi zna­jo­mymi i pokaże ci mia­sto. Zawsze, gdy ich odwie­dza­łam, sie­dział w swoim pokoju, uczył się albo czy­tał. Może okaże się, że lubi­cie te same książki.

– Tak, na pewno… Na pewno uwiel­bia Jane Austin – prze­wró­ci­łam oczami. – Mówi­łaś, że ile on ma lat? – oczy­wi­ście wie­dzia­łam to, matka opo­wia­dała mi o nim i o Wil­lia­mie od mie­sięcy, a jed­nak, co wyda­wało mi się bar­dzo zna­czące, ten cały Nick nie zna­lazł oka­zji, żeby przy­je­chać do nas i mnie poznać. Zmu­sza­nie mnie do zamiesz­ka­nia z nową rodziną, któ­rej człon­ków nawet nie zna­łam, to była jed­nak prze­sada.

– Jest tro­chę od cie­bie star­szy, ale ty jesteś bar­dzo doj­rzała jak na swój wiek. Na pewno świet­nie się doga­da­cie.

No teraz to pró­bo­wała mnie podejść… „Doj­rzała”… Po pierw­sze, nie mia­łam pew­no­ści, czy to słowo fak­tycz­nie mnie defi­niuje, a po dru­gie, powąt­pie­wa­łam, czy nie­za­leż­nie od wszyst­kiego jakiś pra­wie dwu­dzie­sto­dwu­letni chło­pak będzie miał ochotę poka­zy­wać mi mia­sto i przed­sta­wiać mi przy­ja­ciół. Oczy­wi­ście gdy­bym ja w ogóle chciała, żeby to robił, to przede wszyst­kim.

– Jeste­śmy na miej­scu – zako­mu­ni­ko­wała w pew­nym momen­cie matka.

Rozej­rza­łam się i zoba­czy­łam wyso­kie palmy i monu­men­talne rezy­den­cje pood­dzie­lane od sie­bie sze­ro­kimi uli­cami. Każdy dom zaj­mo­wał co naj­mniej pół prze­cznicy. Były tam domy w stylu angiel­skim, wik­to­riań­skim, a także wiele nowo­cze­snych budyn­ków ze szkla­nymi ścia­nami i roz­le­głymi ogro­dami. Zaczy­na­łam bać się coraz bar­dziej, gdy zda­łam sobie sprawę, że im dłu­żej jecha­ły­śmy tą ulicą, tym domy sta­wały się więk­sze.

W końcu doje­cha­ły­śmy do wiel­kiej, wyso­kiej na trzy metry bramy i, jakby ni­gdy nic, matka wycią­gnęła ze schowka pilota i naci­snęła guzik, a brama zaczęła się otwie­rać. Ponow­nie ruszy­ły­śmy. Zje­cha­ły­śmy w dół drogą oto­czoną przez wyso­kie sosny, które roz­ta­czały przy­jemny zapach waka­cji i morza.

– Nasz dom stoi niżej niż reszta zabu­do­wań, dla­tego mamy naj­lep­szy widok na plażę – powie­działa z sze­ro­kim uśmie­chem. Odwró­ci­łam się w jej stronę i mia­łam wra­że­nie, że patrzę na obcą osobę. Czy naprawdę nie zda­wała sobie sprawy z tego, gdzie się zna­la­zły­śmy? Nie rozu­miała, że to wszystko jest dla nas zbyt duże?

Nie mia­łam czasu, żeby wypo­wie­dzieć te pyta­nia na głos, bo w końcu doje­cha­ły­śmy do domu. Byłam w sta­nie wydu­sić tylko dwa słowa.

– O matko!

Dom był cały biały, z wyso­kim dachem pokry­tym pia­sko­wo­żółtą dachówką. Miał przy­naj­mniej trzy poziomy, ale nie mogłam tego dokład­nie osza­co­wać, bo wszę­dzie było pełno bal­ko­nów, okien i tego typu rze­czy. Przed nami wzno­sił się impo­nu­jący ganek, na któ­rym, ponie­waż było już po dzie­więt­na­stej, paliły się świa­tła, co spra­wiało, że budy­nek wyglą­dał jak ze snu. Słońce miało wkrótce zajść i na nie­bie malo­wały się osza­ła­mia­jące kolory, które kon­tra­sto­wały z nie­ska­laną bielą ścian budowli.

Matka obje­chała fon­tannę i zapar­ko­wała samo­chód na wprost scho­dów, które pro­wa­dziły do głów­nych drzwi. Gdy wysia­dłam, mia­łam wra­że­nie, że dotar­łam do naj­bar­dziej luk­su­so­wego hotelu w całej Kali­for­nii. Tylko że to nie był hotel, to był dom… Podobno miał to być mój dom… A przy­naj­mniej to sta­rała mi się wmó­wić matka.

Gdy tylko wysia­dłam z auta, Wil­liam Leister sta­nął w drzwiach domu. Za nim stało trzech męż­czyzn prze­bra­nych za pin­gwiny.

Mąż mojej matki ubrany był ina­czej niż wtedy, kiedy kilka razy dostą­pi­łam zaszczytu prze­by­wa­nia w jego towa­rzy­stwie. Zamiast dro­giego gar­ni­turu i mar­ko­wej kami­zelki miał na sobie białe ber­mudy i jasno­nie­bie­ską koszulkę polo. Na nogi zało­żył pla­żowe klapki, a ciemne włosy, zwy­kle zacze­sane do tyłu, teraz były zmierz­wione. Musia­łam przy­znać, że można było zro­zu­mieć, co moja matka w nim widzi: był bar­dzo atrak­cyjny. Wysoki, znacz­nie wyż­szy niż ona, i świet­nie się trzy­mał. Miał har­mo­nijne rysy twa­rzy, cho­ciaż oczy­wi­ście było na niej widać oznaki wieku – zmarszczki mimiczne i pomarsz­czone czoło – a w jego czar­nych wło­sach poły­ski­wały siwe nitki, które nada­wały mu doj­rzały i inte­re­su­jący wygląd.

Matka pobie­gła go uści­skać jak jakaś nasto­latka. Ja się nie spie­szy­łam, zamknę­łam drzwi samo­chodu i pode­szłam do bagaż­nika, żeby wziąć swoje rze­czy.

Nagle zni­kąd poja­wiły się jakieś ręce w ręka­wicz­kach. Cof­nę­łam się prze­stra­szona.

– Wezmę rze­czy panienki – powie­dział jeden z męż­czyzn prze­bra­nych za pin­gwina.

– Dam radę sama, dzię­kuję – odpo­wie­dzia­łam. Byłam naprawdę zmie­szana.

Męż­czy­zna spoj­rzał na mnie, jak­bym postra­dała zmy­sły.

– Niech Mar­tin ci pomoże, Noah – usły­sza­łam za ple­cami głos Wil­liama Leistera.

Nie­chęt­nie wypu­ści­łam z rąk walizkę.

– Bar­dzo miło mi cię widzieć, Noah – oświad­czył mąż matki i uśmiech­nął się ser­decz­nie. Sto­jąca obok matka poka­zy­wała mi na migi, żebym się zacho­wy­wała, uśmiech­nęła czy coś.

– Nie mogę powie­dzieć tego samego – powie­dzia­łam i wycią­gnę­łam rękę, żeby mógł nią potrzą­snąć. Mia­łam świa­do­mość, że zacho­wuję się bar­dzo nie­wła­ści­wie, ale w tam­tym momen­cie uzna­łam za sto­sowne powie­dzieć prawdę.

Chcia­łam, żeby było jasne, jaki jest mój sto­su­nek do nastę­pu­ją­cej wła­śnie zmiany w naszym życiu.

Wil­liam nie wyglą­dał na obra­żo­nego. Przy­trzy­mał moją dłoń dłu­żej, niż nale­żało, i od razu zro­biło mi się nie­przy­jem­nie.

– Wiem, że to dla cie­bie gwał­towna zmiana, Noah, ale chciał­bym, żebyś się tu poczuła jak w domu, żebyś korzy­stała ze wszyst­kiego, co mogę ci dać, ale przede wszyst­kim, żebyś uznała mnie za członka rodziny… Kie­dyś – dodał, widząc moje nie­do­wie­rza­jące spoj­rze­nie. Matka stała obok i strze­lała we mnie pio­ru­nami z nie­bie­skich oczu.

Byłam w sta­nie jedy­nie ski­nąć głową i cof­nąć się, żeby w końcu puścił moją rękę. Nie czu­łam się swo­bod­nie pod­czas oka­zy­wa­nia uczuć, zwłasz­cza przez obcych. Matka wyszła za mąż – wszyst­kiego naj­lep­szego – ale dla mnie ten czło­wiek ni­gdy nie będzie ani ojcem, ani ojczy­mem, ani co tam się mu jesz­cze może wyda­wać. Mia­łam już jed­nego ojca i naprawdę wystar­czy.

– Może opro­wa­dzimy cię po domu – zapro­po­no­wał z sze­ro­kim uśmie­chem, nie zwra­ca­jąc uwagi na moją ozię­błość i humory.

– Chodźmy, Noah – matka wzięła mnie pod ramię tak, że nie pozo­stało mi nic innego, jak powlec się za nią.

Świa­tła w całym domu były zapa­lone, więc mogłam zoba­czyć wszyst­kie szcze­góły posia­dło­ści zbyt dużej nawet dla dwu­dzie­sto­oso­bo­wej rodziny, nie wspo­mi­na­jąc o czte­rech oso­bach. Dom miał wyso­kie sufity z drew­nia­nymi bel­kami i wiel­kie okna wycho­dzące na ogród. Na środku salonu były masywne schody, które roz­wi­dlały się na dwie strony i pro­wa­dziły na pię­tro. Matka i jej mąż opro­wa­dzili mnie po całym domu, po ogrom­nym salo­nie i wiel­kiej kuchni, w któ­rej domi­no­wała masywna wyspa – matka na pewno była nią zachwy­cona. W tym domu było wszystko: siłow­nia, kryty basen, sala przy­jęć i wielka biblio­teka, która zro­biła na mnie naj­więk­sze wra­że­nie.

– Twoja mama mówiła, że lubisz czy­tać i pisać – stwier­dził Wil­liam, czym wyrwał mnie z mojego oszo­ło­mie­nia.

– Tak jak tysiące ludzi – zga­si­łam go. Dener­wo­wało mnie, że zwra­cał się do mnie z taką ser­decz­no­ścią, nie chcia­łam, żeby się do mnie odzy­wał po pro­stu.

– Noah – skar­ciła mnie matka, wbi­ja­jąc we mnie wzrok. Wie­dzia­łam, że nie jestem zbyt miła, ale Wil­liam musiał to jakoś znieść. Mnie cze­kał nie­zbyt miły rok i nic z tym nie mogłam zro­bić.

Wil­liam zda­wał się nie zauwa­żać naszej wymiany spoj­rzeń i uśmie­chał się przez cały czas.

Wes­tchnę­łam z fru­stra­cji i zakło­po­ta­nia. To było dla mnie za dużo – wszystko takie inne, eks­tra­wa­ganc­kie… Nie wie­dzia­łam, czy uda mi się przy­zwy­czaić do miesz­ka­nia w takim miej­scu.

Nagle zapra­gnę­łam zostać sama. Potrze­bo­wa­łam czasu, żeby prze­tra­wić to wszystko.

– Jestem zmę­czona. Czy mogę pójść do pokoju, w któ­rym mam zamiesz­kać? – zapy­ta­łam mniej wro­gim tonem.

– Oczy­wi­ście, w pra­wym skrzy­dle na pierw­szym pię­trze są pokoje twoje i Nicho­lasa. Możesz zapra­szać do sie­bie gości, Nic­kowi nie będzie to prze­szka­dzało. Dodat­kowo od teraz będzie­cie dzie­lić pokój gier.

Pokój gier? Serio? Uśmiech­nę­łam się na tyle, na ile star­czyło mi sił, i usi­ło­wa­łam nie myśleć o tym, że będę musiała miesz­kać także z synem Wil­liama. Wie­dzia­łam o nim tylko tyle, ile powie­działa mi matka, czyli że ma dwa­dzie­ścia jeden lat, stu­diuje na Uni­wer­sy­te­cie Kali­for­nij­skim i jest nie­zno­śnym sno­bem. No dobrze, to ostat­nie to były moje wła­sne wnio­ski, ale na pewno słuszne.

Gdy wcho­dzi­li­śmy po scho­dach, nie mogłam prze­stać myśleć o tym, że od teraz będę miesz­kała z dwoma obcymi face­tami. Minęło sześć lat, odkąd jakiś męż­czy­zna – mój ojciec – prze­by­wał w moim domu. Przy­zwy­cza­iłam się, że zawsze są same dziew­czyny, tylko my dwie. Moje życie ni­gdy nie było usłane różami, zwłasz­cza przez pierw­sze jede­na­ście lat. Pro­blemy z ojcem odbiły się na moim życiu tak samo jak na życiu matki.

Po roz­wo­dzie mama i ja musia­ły­śmy sobie jakoś radzić i pomału udało nam się uło­żyć sobie nor­malne życie. Z cza­sem, gdy dora­sta­łam, mama stała się jedną z moich naj­lep­szych przy­ja­ció­łek. Dawała mi swo­bodę, któ­rej potrze­bo­wa­łam, a to dla­tego, że wza­jem­nie sobie ufa­ły­śmy… Przy­naj­mniej do momentu, kiedy posta­no­wiła wywa­lić wszystko za burtę.

– To jest twój pokój – wska­zała matka, sta­jąc przed drzwiami z ciem­nego drewna.

Popa­trzy­łam na nią i Wil­liama. Wyraź­nie na coś cze­kali.

– Mogę wejść? – spy­ta­łam iro­nicz­nie, bo nie odsu­wali się od drzwi.

– Ten pokój to mój spe­cjalny pre­zent dla cie­bie, Noah – oczy matki błysz­czały wycze­ku­jąco.

Spoj­rza­łam na nią nie­uf­nie, a kiedy się odsu­nęła, otwo­rzy­łam ostroż­nie drzwi, nie­pewna, co mogę zna­leźć za nimi.

Naj­pierw do moich zmy­słów dotarł roz­koszny zapach rumianku i morza. Spoj­rza­łam na ścianę naprze­ciwko wej­ścia, która była cał­ko­wi­cie prze­szklona. Widok był tak osza­ła­mia­jący, że na początku mnie zamu­ro­wało. Z miej­sca, w któ­rym sta­łam, widać było ocean w całej oka­za­ło­ści. Dom musiał stać na samym kli­fie, bo widzia­łam tylko wodę i spek­ta­ku­larny zachód słońca, które wła­śnie kryło się w oce­anie. Coś nie­sa­mo­wi­tego.

– O matko! – jak widać, ostat­nio był to mój ulu­biony zwrot. Wędro­wa­łam wzro­kiem po pokoju. Był ogromny. Po lewej stro­nie stało łóżko z bal­da­chi­mem i mnó­stwem bia­łych podu­szek, które kon­tra­sto­wały ze ścia­nami poma­lo­wa­nymi na przy­jemny, jasno­nie­bie­ski kolor. Meble – wśród któ­rych wyróż­niały się wiel­kie biurko i sto­jący na nim olbrzymi iMac, ele­gancka kanapa, toa­letka z lustrem oraz wielki regał, na któ­rym stały wszyst­kie moje książki – były białe i nie­bie­skie. Te barwy w połą­cze­niu z osza­ła­mia­ją­cym wido­kiem za oknem to było naj­pięk­niej­sze, co widzia­łam w życiu.

Poczu­łam się przy­tło­czona. To wszystko dla mnie?

– Podoba ci się? – spy­tała matka zza moich ple­ców.

– To nie­sa­mo­wite… Dzię­kuję – powie­dzia­łam, czu­jąc wdzięcz­ność, ale rów­no­cze­śnie zmie­sza­nie. Nie chcia­łam dać się kupić za pomocą rze­czy, nie potrze­bo­wa­łam ich.

– Pra­co­wa­łam z deko­ra­torką wnętrz przez pra­wie dwa tygo­dnie. Chcia­łam, żebyś miała wszystko, o czym kie­dy­kol­wiek marzy­łaś, a ja nie mogłam ci tego dać – powie­działa roz­e­mo­cjo­no­wana. Patrzy­łam na nią przez chwilę i wie­dzia­łam, że nie wolno mi narze­kać. Taki pokój był marze­niem każ­dej nasto­latki, ale też każ­dej matki.

Pode­szłam do niej i przy­tu­li­łam się. Od trzech mie­sięcy nie mia­łam z matką żad­nego kon­taktu fizycz­nego, a wie­dzia­łam, że to dla niej ważne.

– Dzię­kuję – wyszep­tała mi do ucha, tak że tylko ja mogłam usły­szeć. – Obie­cuję ci, że zro­bię wszystko, żeby­śmy obie były szczę­śliwe.

– Dam sobie radę, mamo – powie­dzia­łam ze świa­do­mo­ścią, że to, co mi obie­cuje, nie zależy od niej.

Matka mnie puściła, otarła łzę, która spły­wała jej po policzku, i sta­nęła obok nowego męża.

– Zosta­wimy cię samą, żebyś mogła się roz­go­ścić – powie­dział Wil­liam przy­mil­nie.

Przy­tak­nę­łam, ale za nic mu nie podzię­ko­wa­łam. Nie wło­żył żad­nego wysiłku w przy­go­to­wa­nie cze­go­kol­wiek w tym pokoju – wyło­żył tylko pie­nią­dze.

Zamknę­łam drzwi i zauwa­ży­łam, że nie mają zasuwki. Pod­łoga była z drewna i leżał na niej biały dywan, tak gruby, że można by na nim spać. Łazienka była wiel­ko­ści mojego poprzed­niego pokoju i były w niej prysz­nic z hydro­ma­sa­żem, wanna i dwie oddzielne umy­walki. Pode­szłam do okna i zanie­mó­wi­łam. Wycho­dziło na dzie­dzi­niec za domem, ogromny basen i ogród z kwia­tami oraz pal­mami.

Wyszłam z łazienki i zda­łam sobie sprawę, że na prze­ciw­le­głej ścia­nie jest wąska futryna pozba­wiona drzwi. O mój Boże!

Prze­bie­głam przez pokój i odkry­łam to, o czym marzy każda kobieta, nasto­latka i dziew­czynka: gar­de­roba, i to nie pusta, ale wypeł­niona po brzegi nowiut­kimi ubra­niami. Wypu­ści­łam całe powie­trze z płuc i zaczę­łam prze­bie­gać pal­cami po tych prze­pięk­nych rze­czach. Wszyst­kie miały metki i wystar­czył rzut oka na jedną z nich, żeby się zorien­to­wać, jak bar­dzo były dro­gie. Matka musiała zwa­rio­wać; ona albo ktoś, kto prze­ko­nał ją, żeby wydała tyle pie­nię­dzy.

Nie mogłam pozbyć się wra­że­nia, że to wszystko ułuda i że zaraz obu­dzę się w moim sta­rym pokoju, w zwy­kłych ubra­niach i na poje­dyn­czym łóżku. A naj­gor­sze było to, że z całych sił pra­gnę­łam się obu­dzić, bo to nie było moje życie, wcale tego nie chcia­łam… Naj­bar­dziej na świe­cie pra­gnę­łam wró­cić do domu. Poczu­łam taki ucisk w żołądku i ogar­nął mnie taki lęk, że opa­dłam na pod­łogę, opar­łam głowę na kola­nach i zaczę­łam głę­boko oddy­chać. Sie­dzia­łam w tej pozy­cji tak długo, aż prze­szła mi ochota na płacz.

Dokład­nie wtedy, jakby czy­ta­jąc mi w myślach, napi­sała do mnie moja przy­ja­ciółka Beth.

Doje­cha­łaś? Wszystko w porządku? Już za Tobą tęsk­nię.

Uśmiech­nę­łam się i wysła­łam jej zdję­cie mojej gar­de­roby. Sekundę póź­niej dosta­łam pięć emo­tek z roz­dzia­wio­nymi ustami.

Nie­na­wi­dzę Cię! Wiesz o tym?

Zaśmia­łam się i napi­sa­łam do niej wia­do­mość.

Gdy­bym mogła, odda­ła­bym Ci to wszystko. Odda­ła­bym cokol­wiek, żeby móc być teraz z Wami, oglą­dać film u Dana albo po pro­stu nudzić się na wyświ­nio­nej kana­pie w Twoim pokoju.

Cho­lera, nie bądź taką pesy­mistką. Korzy­staj! Jesteś teraz bogata!

Ja nie byłam bogata. Wil­liam był.

Zosta­wi­łam tele­fon na pod­ło­dze i pode­szłam do wali­zek. Wycią­gnę­łam z jed­nej z nich krót­kie spodenki i pro­stą koszulkę. Nie zamie­rza­łam zmie­niać stylu i ubie­rać się w mar­kowe ciu­chy.

Weszłam pod prysz­nic, żeby zmyć z sie­bie brud i zmę­cze­nie długą podróżą. Cie­szy­łam się, że nie należę do tych dziew­czyn, które muszą godzi­nami ukła­dać włosy. Na szczę­ście odzie­dzi­czy­łam po mamie lek­kie fale i wystar­czyło wysu­szyć włosy, żeby same się w nie uło­żyły. Zało­ży­łam na sie­bie to, co wcze­śniej wybra­łam, i posta­no­wi­łam zro­bić małą wycieczkę po domu, a przy oka­zji poszu­kać cze­goś do prze­gry­zie­nia.

Dziw­nie było cho­dzić po tym domu samot­nie. Czu­łam się jak intruz. Dużo czasu minie, zanim przy­zwy­czaję się do miesz­ka­nia tutaj, a przede wszyst­kim zanim przy­wyknę do luk­su­sów i roz­mia­rów tego miej­sca. W naszym sta­rym miesz­ka­niu wystar­czyło lekko pod­nieść głos, żeby­śmy się wza­jem­nie sły­szały. Tutaj było to zupeł­nie nie­moż­liwe.

Skie­ro­wa­łam się do kuchni z nadzieją, że nie zgu­bię się po dro­dze. Umie­ra­łam z głodu, musia­łam pil­nie dostar­czyć orga­ni­zmowi jakie­goś śmie­cio­wego jedze­nia.

Gdy weszłam do kuchni, nie­stety, nie byłam w niej sama.

Ktoś buszo­wał w lodówce. Widzia­łam jedy­nie pokryty ciem­nymi wło­sami czu­bek głowy tej osoby. W chwili gdy mia­łam się ode­zwać, roz­le­gło się ogłu­sza­jące szcze­ka­nie i tak mnie prze­stra­szyło, że zaczę­łam pisz­czeć jak mała dziew­czynka. Pod­sko­czy­łam ze stra­chu, a głowa z lodówki wysu­nęła się ponad drzwiami, żeby zoba­czyć, kto się tak wydziera.

Ale to nie jej wła­ści­ciel tak mnie wystra­szył – na środku kuchni sie­dział czarny pies, wpraw­dzie piękny, ale patrzył na mnie tak, jakby chciał mnie pożreć. Wyda­wało mi się, że to labra­dor, ale nie byłam pewna. Po chwili sta­nął obok niego wła­ści­ciel ciem­no­wło­sej głowy.

Spoj­rza­łam z zacie­ka­wie­niem, jak rów­nież z uzna­niem na chło­paka, który musiał być synem Wil­liama – Nicho­la­sem Leiste­rem. Pierw­sze, co przy­szło mi do głowy, gdy go zoba­czy­łam, to: Ale oczy! Były w kolo­rze nieba, tak jasne jak ściany w moim pokoju i kon­tra­sto­wały rady­kal­nie z kru­czo­czar­nymi wło­sami, zmierz­wio­nymi i mokrymi od potu. Naj­wy­raź­niej tre­no­wał, bo był w getrach i obci­słej koszulce bez ręka­wów. Rety, był bar­dzo przy­stojny, musia­łam to przy­znać, ale te myśli nie przy­sła­niały mi faktu, z kim mam do czy­nie­nia: oto mój przy­szy­wany brat, z któ­rym przyj­dzie mi miesz­kać przez cały naj­bliż­szy rok, co, jak podej­rze­wa­łam, będzie potworną tor­turą… Jego pies powar­ki­wał, jakby czy­tał mi w myślach.

– Ty jesteś Nicho­las, prawda? – spy­ta­łam, usi­łu­jąc zapa­no­wać nad stra­chem przed dia­bel­skim zwie­rzę­ciem, które nie prze­sta­wało na mnie war­czeć. Zasko­czyło mnie i zde­ner­wo­wało, że Nicho­las spoj­rzał na psa i uśmiech­nął się tylko.

– We wła­snej oso­bie – potwier­dził, prze­no­sząc wzrok znów na mnie. – A ty musisz być córką nowej kobiety mojego ojca – nie mogłam uwie­rzyć, że wypo­wiada te słowa tak ozię­ble.

Nicho­las zmarsz­czył brwi.

– Masz na imię…? – spy­tał, a ja otwo­rzy­łam sze­roko oczy ze zdu­mie­nia i nie­do­wie­rza­nia.

Nie znał mojego imie­nia? Nasi rodzice się pobrali, matka i ja prze­pro­wa­dzi­ły­śmy się do ich domu, a on nie wie­dział, jak mam na imię?

Rozdział 2

2

Nick

– Noah – odpo­wie­działa mi krótko. – Mam na imię Noah.

Roz­ba­wiło mnie, jak pró­bo­wała mnie zmro­zić wzro­kiem. Moja przy­brana sio­strzyczka wyda­wała się ura­żona fak­tem, że mam w dupie, jak nazy­wają się ona i jej matka, cho­ciaż muszę przy­znać, że imię matki pamię­ta­łem. Jak mógł­bym zapo­mnieć? Przez trzy ostat­nie mie­siące spę­dziła w tym domu wię­cej czasu niż ja. Raf­fa­ella Mor­gan wpa­ko­wała się w moje życie i w dodatku przy­pro­wa­dziła kogoś ze sobą.

– To nie jest męskie imię? – zapy­ta­łem ze świa­do­mo­ścią, że spra­wię jej przy­krość. – Bez urazy – doda­łem, obser­wu­jąc, jak jej jasno­brą­zowe oczy roz­sze­rzają się z nie­do­wie­rza­niem.

– Może być też dam­skie – odpo­wie­działa po chwili. Zoba­czy­łem, że prze­nosi wzrok na Thora, mojego psa, i nie mogłem powstrzy­mać uśmie­chu. – Pew­nie w twoim ogra­ni­czo­nym słow­niku nie ist­nieje poję­cie „uni­sex” – dodała, tym razem na mnie nie patrząc. Thor wciąż na nią war­czał i poka­zy­wał zęby. To nie była jego wina, wytre­no­wa­li­śmy go tak, żeby nie ufał obcym. Wystar­czyło jedno moje słowo, żeby zamie­nił się w przy­mil­nego psiaka, któ­rym zwy­kle był… Ale prze­ra­że­nie na twa­rzy nowej sio­strzyczki za bar­dzo mnie bawiło.

– Nic się nie martw, moje słow­nic­two jest wystar­cza­jąco bogate – odpar­łem, zamkną­łem lodówkę i sta­ną­łem twa­rzą w twarz z tą dziew­czyną. – Znam na przy­kład takie słowo, które bar­dzo podoba się mojemu psu. Zaczyna się od „bi”, potem jest „erz”, a na końcu „ją” – na jej twa­rzy poja­wiło się prze­ra­że­nie, a ja musia­łem powstrzy­my­wać śmiech.

Była wysoka, na pewno metr sześć­dzie­siąt osiem, może metr sie­dem­dzie­siąt, trudno powie­dzieć. Była też szczu­pła i niczego jej nie bra­ko­wało, musia­łem to przy­znać, ale twarz miała tak dzie­cięcą, że nie mogła wywo­ły­wać żad­nych nie­grzecz­nych sko­ja­rzeń. Jeśli dobrze pamię­ta­łem, to nie skoń­czyła jesz­cze szkoły, co potwier­dzały jej krót­kie spodenki, biała koszulka i czarne conversy. Bra­ko­wało jej tylko spię­tych w kucyk wło­sów, żeby wyglą­dała jak jedna z tych nasto­la­tek, które stoją w dłu­gich kolej­kach i nie­cier­pli­wie cze­kają na otwar­cie gale­rii, żeby zdo­być naj­now­szy krą­żek jakie­goś pio­sen­ka­rza, do któ­rego wzdy­chają wszyst­kie pięt­nastki. Szcze­rze mówiąc, naj­bar­dziej zacie­ka­wiły mnie wła­śnie jej włosy. Miały bar­dzo dziwny kolor, coś pomię­dzy ciem­nym blond a rudym.

– Bar­dzo zabawne – powie­działa sar­ka­stycz­nie, ale wciąż śmier­tel­nie prze­ra­żona. – Zabierz go stąd, wygląda, jakby miał się zaraz na mnie rzu­cić – popro­siła i cof­nęła się o krok. W tym samym momen­cie Thor zro­bił krok w przód.

Dobry pie­sek, pomy­śla­łem. Nie zaszko­dzi dać sio­strzyczce małą nauczkę, spe­cjal­nie ją powi­tać, by roz­wiać wszel­kie wąt­pli­wo­ści co do tego, czyj to dom, i poka­zać, jak nie­mile jest w nim widziana.

– Thor, naprzód – zde­cy­do­wa­nie roz­ka­za­łem psu. Noah spoj­rzała naj­pierw na niego, a potem na mnie i wyco­fała się jesz­cze tro­chę, aż wpa­dła na ścianę.

Thor pod­szedł do niej powoli, szcze­rząc zęby i powar­ku­jąc. Wyglą­dało to dość prze­ra­ża­jąco, ale wie­dzia­łem, że nic jej nie zrobi… Przy­naj­mniej dopóki nie wydam mu pole­ce­nia.

– Co ty wypra­wiasz? – spy­tała, patrząc mi pro­sto w oczy. – To nie jest zabawne.

Och, było bar­dzo zabawne.

– Mój pies jest zazwy­czaj miły dla wszyst­kich, to bar­dzo dziwne, że teraz pró­buje cię zaata­ko­wać… – widzia­łem, że Noah usi­łuje opa­no­wać strach, i bar­dzo mnie to bawiło.

– Zamie­rzasz coś zro­bić? – wyce­dziła przez zęby, wpa­tru­jąc się we mnie.

Coś zro­bić? Na przy­kład powie­dzieć ci, żebyś wra­cała tam, skąd przy­szłaś?

– Jesteś tu od… Ilu? Pię­ciu minut? I już wyda­jesz pole­ce­nia? – pod­sze­dłem do zlewu i nala­łem sobie szklankę wody. W tym cza­sie mój pies wciąż powar­ki­wał. – Chyba muszę cię tu na chwilę zosta­wić, żebyś oswo­iła się z sytu­acją.

– Ile razy upa­dłeś na głowę jako dziecko, debilu? Zabierz ode mnie tego psa!

Jej bez­czel­ność nieco mnie zasko­czyła. Czyżby odwa­żyła się mnie obra­zić?

Chyba nawet Thor musiał to zro­zu­mieć, bo zro­bił kolejny krok w jej stronę i już cał­kiem przy­parł ją do ściany. Wtedy Noah, zanim zdą­ży­łem ją powstrzy­mać, wywi­nęła się i chwy­ciła pierw­szą z brzegu rzecz leżącą na bla­cie – tra­fiło aku­rat na patel­nię. Zanim jed­nak udało jej się ude­rzyć biedne zwie­rzę, pod­sze­dłem i odcią­gną­łem Thora za obrożę, drugą ręką blo­ku­jąc ramię Noah.

– Co ty wypra­wiasz? – wyrwa­łem jej patel­nię z ręki i odło­ży­łem na blat. Thor zaczął się rzu­cać, a Noah wydała z sie­bie zdu­szony krzyk i przy­warła do mojej piersi.

Zasko­czyło mnie, że szu­kała u mnie ratunku, cho­ciaż to ja ją stra­szy­łem.

– Thor, siad! – pies uspo­koił się natych­miast, usiadł i zaczął rado­śnie mer­dać ogo­nem.

Spoj­rza­łem na Noah, która obiema rękami kur­czowo trzy­mała się mojej koszuli, i uśmiech­ną­łem się. Po chwili dotarło do niej, co robi: wtedy puściła mnie i ode­pchnęła.

– Pogrzało cię czy co?

– Po pierw­sze, ostatni raz pod­nio­słaś rękę na mojego psa, a po dru­gie – ostrze­głem ją, wpa­tru­jąc się w jej oczy; jakaś część mózgu zauwa­żyła drobne piegi na jej nosie i policz­kach i zafik­so­wała się na nich – ni­gdy wię­cej mnie nie obra­żaj, bo naprawdę będziemy mieli pro­blem.

Zacho­wy­wała się jakoś dziw­nie. Naj­pierw popa­trzyła mi w oczy, a potem prze­nio­sła wzrok na mój tors, bo chyba nie była w sta­nie wytrzy­mać mojego spoj­rze­nia.

Zro­bi­łem dwa kroki w tył. Poczu­łem swój przy­spie­szony oddech, dia­bli wie­dzą czemu. Mia­łem już dość tej dziew­czyny jak na jeden dzień, cho­ciaż prze­cież pozna­li­śmy się pięć minut temu.

– Lepiej, żeby­śmy zaczęli się doga­dy­wać, sio­strzyczko – odwró­ci­łem się do niej ple­cami, wzią­łem z blatu kanapkę i ruszy­łem w stronę wyj­ścia.

– Nie nazy­waj mnie tak. Nie jestem twoją sio­strą ani nikim podob­nym – odparła. W jej tonie było tyle nie­na­wi­ści i bez­czel­no­ści, że aż się odwró­ci­łem, żeby znów na nią spoj­rzeć. Oczy błysz­czały jej prze­ko­na­niem co do słusz­no­ści tego, co powie­działa, i wtedy zro­zu­mia­łem, że mał­żeń­stwo naszych rodzi­ców ucie­szyło ją tak samo jak mnie.

– Co do tego się zga­dzamy… sio­stru­niu – zmru­ży­łem oczy i z roz­ba­wie­niem obser­wo­wa­łem, jak jej małe rączki zaci­skają się w pię­ści.

Nagle usły­sza­łem za ple­cami jakiś hałas. Odwró­ci­łem się i zoba­czy­łem mojego ojca… i jego żonę.

– Widzę, że już się pozna­li­ście – ojciec wszedł do kuchni uśmiech­nięty od ucha do ucha. Od bar­dzo dawna nie widzia­łem, żeby tak się uśmie­chał, i w głębi duszy cie­szy­łem się, że jest szczę­śliwy i że uło­żył sobie życie na nowo. Nawet jeśli po dro­dze kogoś porzu­cił: mnie.

Raf­fa­ella uśmiech­nęła się do mnie ser­decz­nie od drzwi, co mnie także zmu­siło do wykrzy­wie­nia twa­rzy w spo­sób, który przy­po­mi­nałby uśmiech – to był szczyt uprzej­mo­ści, na jaki mogłem się zdo­być wobec tej kobiety. W grun­cie rze­czy nie mia­łem nic prze­ciwko niej.

Cho­ciaż nie łączyła mnie z ojcem cudowna, głę­boka rela­cja, byłem bar­dzo zado­wo­lony, że stwo­rzył wysoki mur, który oddzie­lał nas od reszty świata. To, co stało się z moją matką, nazna­czyło nas obu, ale to ja byłem dziec­kiem, które musiało patrzeć, jak odcho­dzi, nie oglą­da­jąc się za sie­bie.

Od tam­tej pory nie ufa­łem kobie­tom, nie chcia­łem mieć z nimi nic wspól­nego, chyba że cho­dziło o pój­ście do łóżka albo prze­lotny flirt na impre­zie. Po co komu coś wię­cej?

– Noah, widzia­łaś Thora? – Raf­fa­ella zwró­ciła się do córki, która opie­rała się o blat i nie mogła ukryć wzbu­rze­nia.

I wtedy Noah zro­biła coś, co mnie zasko­czyło: pode­szła krok w przód, pochy­liła się i zaczęła wołać psa.

– Thor, chodź tu, chodź pie­sku… – zawo­łała deli­kat­nie i przy­mil­nie. Musia­łem przy­znać, że przy­naj­mniej była odważna. Przed momen­tem drżała ze stra­chu przed tym samym zwie­rzę­ciem.

Zdzi­wi­łem się, że z miej­sca nie poskar­żyła się matce.

Pies zwró­cił się do niej i ener­gicz­nie zama­chał ogo­nem. Obró­cił głowę w moją stronę, a potem znowu spoj­rzał na nią i z pew­no­ścią wyczuł, że coś jest nie tak. Mia­łem tak zaciętą minę, że nawet on się zorien­to­wał.

Z pod­wi­nię­tym ogo­nem zbli­żył się do mnie i usiadł przy mojej nodze. Przy­brana sio­stra spe­szyła się.

– Dobry pies – pochwa­li­łem go z sze­ro­kim uśmie­chem.

Noah wypro­sto­wała się, rzu­ciła mi wyzy­wa­jące spoj­rze­nie obra­mo­wa­nych gęstymi rzę­sami oczu i zwró­ciła się do matki:

– Idę się poło­żyć – oświad­czyła zde­cy­do­wa­nie.

Ja posta­no­wi­łem zro­bić to samo, tylko zupeł­nie odwrot­nie, bo tego dnia była impreza na plaży i powi­nie­nem się tam zja­wić.

– Ja dzi­siaj wycho­dzę, nie cze­kaj­cie na mnie – bar­dzo dziw­nie czu­łem się, uży­wa­jąc liczby mno­giej.

Już mia­łem wyjść z kuchni, ale ojciec zatrzy­mał nas, mnie i moją sio­strzyczkę.

– Dziś idziemy w czwórkę na kola­cję – stwier­dził, patrząc przede wszyst­kim na mnie.

Jasny szlag!

– Tato, prze­pra­szam, ale już się umó­wi­łem i…

– Ja jestem bar­dzo zmę­czona podróżą, muszę…

– To nasza pierw­sza rodzinna kola­cja i życzę sobie, żeby­ście oboje na niej byli – ojciec prze­rwał nam obojgu. Obok mnie Noah gwał­tow­nie wypu­ściła z sie­bie całe powie­trze.

– Nie możemy pójść jutro? – pró­bo­wała nego­cjo­wać.

– Przy­kro mi, sło­neczko, ale jutro mamy fir­mowe przy­ję­cie – odpo­wie­dział ojciec.

To było bar­dzo dziwne, że tak się do niej zwra­cał… Prze­cież pra­wie jej nie znał! Ja już stu­dio­wa­łem, robi­łem, co mi się podoba – innymi słowy, byłem już doro­sły. Ale Noah? Mieć na gło­wie nasto­latkę to prze­cież kosz­mar dla nowo­żeń­ców.

– Noah, jedziemy razem na kola­cję i koniec dys­ku­sji – ucięła sprawę Raf­fa­ella i wbiła jasne oczy w córkę.

Stwier­dzi­łem, że tym razem lepiej będzie ustą­pić. Zjem z nimi kola­cję, potem pójdę do Anny, mojej… kole­żanki, a potem poje­dziemy na imprezę.

Noah wymam­ro­tała coś nie­zro­zu­mia­łego, wymi­nęła naszych „rodzi­ców” i skie­ro­wała się w stronę scho­dów.

– Daj­cie mi pół godziny na prysz­nic – wska­za­łem na prze­po­cone ciu­chy.

Ojciec przy­tak­nął z zado­wo­le­niem, jego żona uśmiech­nęła się do mnie i już było wia­domo, kto tu jest doj­rza­łym i odpo­wie­dzial­nym potom­kiem… A przy­naj­mniej kaza­łem im w to wie­rzyć.

Rozdział 3

3

Noah

Co za kom­pletny kre­tyn!

Wcho­dząc po scho­dach, tupa­łam naj­moc­niej, jak się dało, ale nie byłam w sta­nie prze­stać myśleć o ostat­nich dzie­się­ciu minu­tach, które spę­dzi­łam w towa­rzy­stwie tego pół­główka, któ­rym oka­zał się mój nowy brat. Jak można być takim dup­kiem, zaro­zu­mial­cem i psy­cho­patą jed­no­cze­śnie, i to do tego stop­nia? Boże! Nie wytrzy­mam z nim, nie dam rady go znieść. Byłam do niego uprze­dzona z tego pro­stego powodu, że jest synem nowego męża matki, ale to, co się wła­śnie wyda­rzyło, pod­biło moją nie­chęć do niego do kosmicz­nych roz­mia­rów.

To miał być ten wspa­niały i sym­pa­tyczny chło­piec, o któ­rym opo­wia­dała matka?

Nie­na­wi­dzi­łam tego, w jaki spo­sób się do mnie zwra­cał, jak na mnie patrzył. Jakby był ode mnie lep­szy tylko dla­tego, że ma hajs. Prze­ska­no­wał mnie wzro­kiem z góry na dół, po czym uśmiech­nął się… Śmiał mi się pro­sto w twarz.

Zatrza­snę­łam za sobą drzwi pokoju, cho­ciaż w tym ogrom­nym domu i tak nikt by tego nie usły­szał. Na zewnątrz zapa­dła już noc i łagodna poświata wpa­dała przez okno. W ciem­no­ści morze przy­brało czarną barwę i nie widać było gra­nicy mię­dzy wodą a nie­bem.

Wciąż wście­kła zapa­li­łam świa­tło.

Od razu pode­szłam do łóżka i rzu­ci­łam się na nie, po czym wbi­łam wzrok w belki na sufi­cie. Do tego wszyst­kiego mam z nimi iść na kola­cję! Czy matka nie zdaje sobie sprawy, że ostat­nie, na co mam teraz ochotę, to być wśród ludzi? Chcia­łam pobyć sama, odpo­cząć, poukła­dać sobie w gło­wie wszyst­kie te zmiany, które nastę­po­wały w moim życiu, spró­bo­wać zaak­cep­to­wać je i nauczyć się żyć w nowej sytu­acji, nawet jeśli w środku wiem, że ni­gdy nie będę tutaj paso­wać.

Chwy­ci­łam tele­fon i zasta­no­wi­łam się, czy zadzwo­nić do Dana, mojego chło­paka. Nie chcia­łam, żeby się mar­twił, gdy usły­szy smu­tek w moim gło­sie… Byłam w Kali­for­nii od godziny i już mi go bra­ko­wało.

Minęło led­wie dzie­sięć minut, od kiedy przy­szłam do pokoju, gdy zja­wiła się w nim matka. Co prawda zapu­kała, ale gdy nie odpo­wie­dzia­łam, i tak weszła.

– Noah, za pięt­na­ście minut musimy wszy­scy być na dole – powie­działa łagod­nie.

– Mówisz to tak, jakby zej­ście po scho­dach miało mi zająć pół­to­rej godziny – odpo­wie­dzia­łam i usia­dłam na łóżku. Pół­dłu­gie włosy matki były roz­pusz­czone i ele­gancko ucze­sane. Miesz­ka­ły­śmy w tym domu od dwóch godzin, a ona już wyglą­dała ina­czej.

– Mówię ci to, bo musisz się prze­brać i przy­go­to­wać do kola­cji – matka zigno­ro­wała mój ton.

Spoj­rza­łam na nią z nie­do­wie­rza­niem i prze­nio­słam wzrok na to, co ona miała na sobie.

– A co jest nie tak z moim wyglą­dem? – zapy­ta­łam defen­syw­nie.

– Masz na sobie trampki, Noah. Dzi­siaj należy wyglą­dać ele­gancko. Chyba nie chcia­łaś w tym pójść, prawda? W szor­tach i koszulce? – dopy­ty­wała obu­rzona.

Wsta­łam i sta­nę­łam z nią twa­rzą w twarz. Cier­pli­wość mi się na dziś skoń­czyła.

– Żebyś miała jasność: nie chcę iść na kola­cję z tobą i twoim mężem, nie cie­szy mnie wizja pozna­nia lepiej tego ordy­nar­nego palanta, który jest jego synem, a już kom­plet­nie nie mam ochoty stroić się na tę oka­zję – wszyst­kimi siłami powstrzy­my­wa­łam się, żeby nie wsko­czyć do samo­chodu i nie uciec z powro­tem do Kanady.

– Prze­stań zacho­wy­wać się jak pię­cio­latka. Prze­bie­rzesz się i pój­dziesz zjeść kola­cję ze mną i swoją nową rodziną – roz­ka­zała twardo. Jed­nak gdy zoba­czyła moją reak­cję, zła­god­niała nieco i dodała: – Nie będziemy tego robić codzien­nie, to tylko dzi­siaj, pro­szę, zrób to dla mnie.

Wzię­łam kilka głę­bo­kich odde­chów, prze­łknę­łam wszystko, co chcia­ła­bym jej wykrzy­czeć, i kiw­nę­łam głową.

– Tylko dzi­siaj.

Gdy matka sobie poszła, weszłam do gar­de­roby. Roz­cza­ro­wana wszyst­kim i wszyst­kimi, zaczę­łam szu­kać stroju, który by mi się podo­bał i był wygodny. Chcia­łam poka­zać, że potra­fię zacho­wać się doj­rzale – choć wciąż czu­łam na ciele wynio­słe i drwiące spoj­rze­nie Nicho­lasa, gdy oglą­dał mnie od góry do dołu nie­bie­skimi i dum­nymi oczami. Patrzył na mnie, jak­bym była jedy­nie dzie­cia­kiem, któ­rego zabaw­nie było wystra­szyć – co prze­cież zro­bił, napusz­cza­jąc na mnie tego pie­kiel­nego psa.

Walizka leżała otwarta na pod­ło­dze gar­de­roby. Uklęk­nę­łam przy niej i zaczę­łam prze­glą­dać swoje ubra­nia. Matka praw­do­po­dob­nie spo­dzie­wała się zoba­czyć mnie w jed­nej z kie­cek, które dla mnie kupiła, ale ich na pewno nie zamie­rza­łam wkła­dać. Gdy­bym pozwo­liła sobie to zro­bić, mogłoby się to stać nie­bez­piecz­nym pre­ce­den­sem. Apro­bata ubrań mogłaby zostać odczy­tana jako apro­bata naszego całego nowego życia; stra­ci­ła­bym wia­ry­god­ność.

Wciąż wście­kła, wycią­gnę­łam moją czarną sukienkę z logo Ramo­nes. Czyż nie była wystar­cza­jąco ele­gancka? Rozej­rza­łam się w poszu­ki­wa­niu cze­goś, co mogła­bym zało­żyć na nogi. Nie byłam wiel­bi­cielką obca­sów, ale gdy­bym zeszła na dół w moich conver­sach, matka na pewno stra­ci­łaby cier­pli­wość i kazała mi się prze­brać. W końcu wybra­łam przy­zwo­ite san­dałki na deli­kat­nych obca­sach – ale nic, co mogłoby mnie poko­nać.

Pode­szłam do olbrzy­miego lustra zaj­mu­ją­cego jedną ze ścian i przyj­rza­łam się sobie uważ­nie. Mojej przy­ja­ciółce Beth na pewno by się podo­bało, a Dan, o ile dobrze pamię­tam, zawsze uwa­żał tę sukienkę za bar­dzo sek­sowną.

Nie zasta­na­wia­jąc się dłu­żej, roz­pu­ści­łam włosy i je prze­cze­sa­łam. Nało­ży­łam też odro­binę masła kaka­owego na usta. Zado­wo­lona z efektu, chwy­ci­łam małą torebkę i pode­szłam do drzwi.

Gdy je otwo­rzy­łam, natych­miast wpa­dłam na Nicho­lasa, który zatrzy­mał się na moment, żeby mi się przyj­rzeć. Thor, dia­bel­skie stwo­rze­nie, stał obok niego. Cof­nę­łam się odru­chowo.

Nowy brat uśmiech­nął się z nie­wia­do­mego powodu, po czym znów zaczął przy­glą­dać się mojemu ciału i twa­rzy. W jego oczach poły­ski­wało coś mrocz­nego i nie­prze­nik­nio­nego.

Jego wzrok zatrzy­mał się na mojej sukience odro­binę zbyt długo.

– Nie nauczyli cię tam w tym Zaścian­ko­wie, jak się ubie­rać? – powie­dział drwiąco.

Uśmiech­nę­łam się przy­mil­nie.

– Och, pró­bo­wali, ale nauczy­ciel był takim deklem jak ty, więc nie uwa­ża­łam na zaję­ciach.

Nie spo­dzie­wał się takiej odpo­wie­dzi, a ja się nie spo­dzie­wałam, że na jego bar­dzo zmy­sło­wych ustach pojawi się uśmiech. Przyj­rza­łam mu się odro­binę dłu­żej i znów ude­rzyło mnie, że jest taki wysoki i męski. Miał na sobie spodnie od gar­ni­turu i koszulę na guziki, bez kra­wata. Dwa guziki przy koł­nie­rzyku były roz­pięte. Nie­bie­skie oczy usi­ło­wały przej­rzeć mnie na wylot, ale nie dałam się onie­śmie­lić.

Prze­nio­słam wzrok na jego psa, który teraz, zamiast szcze­rzyć się na mnie z mor­dem w oczach, wyma­chi­wał rado­śnie ogo­nem i grzecz­nie sie­dział, przy­glą­da­jąc się nam z zain­te­re­so­wa­niem.

– Twój pies się bar­dzo zmie­nił… Poszczu­jesz mnie nim teraz czy pocze­kasz, aż wró­cimy z restau­ra­cji? – spro­wo­ko­wa­łam go, uśmie­cha­jąc się z fał­szywą ser­decz­no­ścią.

– Nie wiem, Pie­gu­sie… To zależy od tego, jak będziesz się zacho­wy­wać – odpo­wie­dział, po czym odwró­cił się do mnie ple­cami i ruszył w stronę scho­dów.

Przez kilka sekund nic nie mówi­łam i pró­bo­wa­łam uspo­koić emo­cje. Pie­gu­sie! Nazwał mnie pie­gu­sem! Ten koleś zde­cy­do­wa­nie pro­sił się o kło­poty. I to praw­dziwe.

Poszłam za nim, usi­łu­jąc prze­ko­nać samą sie­bie, że nie warto zwra­cać uwagi na jego docinki ani spoj­rze­nia, ani na samą jego obec­ność. Był tylko jedną z wielu osób, któ­rych nie polu­bię w tym mie­ście, więc lepiej zacząć się przy­zwy­cza­jać.

Gdy zeszłam na par­ter, znowu ude­rzył mnie prze­pych tego domu. Było w nim coś zabyt­ko­wego, ale rów­no­cze­śnie wyda­wał się wyra­fi­no­wany i nowo­cze­sny. Matka jesz­cze nie zeszła, więc zigno­ro­wa­łam osobę, która znaj­do­wała się obok. Zaczę­łam przy­glą­dać się zachwy­ca­ją­cemu krysz­ta­ło­wemu żyran­do­lowi, który zwi­sał z wyso­kiego, poprze­ci­na­nego bel­kami sufitu. Musiał być zro­biony z tysięcy krysz­tał­ków wyglą­da­ją­cych jak zatrzy­mane w locie kro­ple desz­czu – miało się wra­że­nie, że chcia­łyby spaść na zie­mię, ale zostały zmu­szone do wiecz­nego trwa­nia w powie­trzu.

Nagle nasze spoj­rze­nia się spo­tkały i zamiast odwró­cić wzrok, posta­no­wi­łam utrzy­mać go tak długo, żeby to on musiał ska­pi­tu­lo­wać. Nie chcia­łam, żeby myślał, że się go boję, nie chcia­łam, żeby uwie­rzył, że może robić ze mną, co mu się podoba.

Ale nie spu­ścił oczu, prze­ciw­nie, wpa­try­wał się we mnie prze­ni­kli­wie i z ogromną zawzię­to­ścią. Gdy już myśla­łam, że dłu­żej nie wytrzy­mam, zja­wiła się moja matka z Wil­lia­mem.

– A więc jeste­śmy w kom­ple­cie – powie­dział ten ostatni z sze­ro­kim uśmie­chem. Ja nie zdra­dza­łam oznak weso­ło­ści. – Zare­zer­wo­wa­łem sto­lik w klu­bie, mam nadzieję, że jeste­ście głodni… – dodał, po czym wraz z moją matką uwie­szoną u jego ramie­nia ruszył w stronę wyj­ścia.

Matka spoj­rzała na moją sukienkę sze­roko otwar­tymi oczami.

– Coś ty zało­żyła? – wyszep­tała mi do ucha.

Uda­łam, że jej nie sły­szę, i przy­spie­szy­łam kroku.

Na zewnątrz powie­trze było miłe i orzeź­wia­jące, a w oddali sły­chać było fale roz­bi­ja­jące się o brzeg.

– Chcesz poje­chać naszym autem, Nick? – spy­tał syna Wil­liam.

Tam­ten już odwró­cił się tyłem i poma­sze­ro­wał w stronę wiel­kiego, tere­no­wego samo­chodu. Był czarny i bar­dzo wysoki. Cały błysz­czał i wyglą­dał, jakby dopiero wyje­chał z salonu. Nie mogłam nie prze­wró­cić oczami. Typowe!

– Pojadę swoim – odpo­wie­dział, odwra­ca­jąc się w naszą stronę i chwy­ta­jąc za klamkę. – Po kola­cji idę do Milesa, będziemy koń­czyć raport w spra­wie Ref­forda.

– Świet­nie – zgo­dził się ojciec. Ja nato­miast nie zro­zu­mia­łam ani słowa. – Noah, chcesz poje­chać do klubu z Nic­kiem? – dodał natych­miast, zwra­ca­jąc się do mnie. – Będzie­cie mogli lepiej się poznać – Wil­liam popa­trzył na mnie z takim zado­wo­le­niem, jakby wła­śnie przy­szedł mu do głowy naj­lep­szy pomysł na całej pla­ne­cie.

Mój wzrok mimo­wol­nie uciekł w stronę jego syna, który z unie­sio­nymi brwiami cze­kał na moją odpo­wiedź. Cała sytu­acja zda­wała się go bar­dzo bawić.

– Nie mam ochoty wsia­dać do samo­chodu, jeśli nie ufam czy­imś umie­jęt­no­ściom jako kie­rowcy – wyzna­łam nowemu ojczy­mowi z nadzieją, że moje słowa dotkną Nicho­lasa, bo tak było w przy­padku każ­dego chło­paka, któ­rego talent do pro­wa­dze­nia samo­chodu poda­wało się w wąt­pli­wość. Odwró­ci­łam się ple­cami do brata i wsia­dłam do czar­nego mer­ce­desa Wil­liama.

Nie popa­trzy­łam już wię­cej na niego. Matka i jej mąż wsie­dli do samo­chodu i mogłam cie­szyć się odro­biną pry­wat­no­ści na tyl­nym sie­dze­niu, gdy prze­mie­rza­li­śmy ulice, zbli­ża­jąc się do klubu dla boga­czy.

Pra­gnę­łam z całych sił, żeby ten wie­czór się jak naj­szyb­ciej skoń­czył, żeby pań­stwo Leiste­ro­wie prze­stali już odsta­wiać ten cyrk o szczę­śli­wej rodzince i żebym mogła wró­cić do swo­jego pokoju i spró­bo­wać odpo­cząć.

Po pięt­na­stu minu­tach doje­cha­li­śmy do odda­lo­nego od rezy­den­cji miej­sca oto­czo­nego świet­nie utrzy­ma­nymi traw­ni­kami. Było już późno, ale oświe­tlona droga zapra­szała do Klubu Jach­to­wego Mary Read. Zanim wpu­ścili nas za bramę, męż­czy­zna, który peł­nił straż w este­tycz­nej budce, wychy­lił się, żeby spraw­dzić, kto jest w samo­cho­dzie. Gdy zoba­czył kie­rowcę, od razu go roz­po­znał.

– Dobry wie­czór, panie Leister. Pro­szę pani… – dodał, zauwa­ża­jąc moją matkę.

Ojczym przy­wi­tał się z nim i wje­cha­li­śmy do klubu.

– Noah, twoja karta człon­kow­ska przyj­dzie w przy­szłym tygo­dniu, ale wystar­czy, że podasz moje nazwi­sko, żeby cię wpu­ścili. Albo Elli – wska­zał na matkę.

Gdy usły­sza­łam, jak o niej mówi, poczu­łam ukłu­cie w sercu… Tak nazy­wał ją ojciec i byłam naj­zu­peł­niej pewna, że matce nie podoba się to zdrob­nie­nie…. Za dużo złych wspo­mnień. Ale oczy­wi­ście nie zamie­rzała powie­dzieć tego nowemu wspa­nia­łemu mężowi.

Matka świet­nie umiała wyrzu­cać z pamięci wszel­kie bole­sne i trudne wspo­mnie­nia. Ja dla odmiany skry­wa­łam je głę­boko, bar­dzo głę­boko, aż w końcu wybu­cha­łam i wywa­la­łam wszystko na wierzch.

Doje­cha­li­śmy do luk­su­so­wej posia­dło­ści i zatrzy­ma­li­śmy samo­chód przed samym wej­ściem. Zaraz pod­szedł par­kin­gowy, który otwo­rzył drzwi mnie i matce, przy­jął napi­wek od Wil­liama i odpro­wa­dził samo­chód nie wia­domo gdzie.

Restau­ra­cja była nie­sa­mo­wita, cał­ko­wi­cie prze­szklona. Z miej­sca, w któ­rym sta­łam, widać było kilka sto­li­ków i ogromne akwa­ria pełne kra­bów, ryb i wszel­kiego rodzaju owo­ców morza, które wkrótce miały poświę­cić życie na potrzeby uczty. Zanim nas obsłu­żono, poczu­łam, że ktoś za mną sta­nął. Jego oddech poła­sko­tał mój poli­czek i prze­szedł mnie dreszcz. Odwró­ci­łam się i zoba­czy­łam sto­ją­cego tuż obok Nicho­lasa. Choć byłam na obca­sach, prze­wyż­szał mnie o pół głowy. Nawet nie zaszczy­cił mnie spoj­rze­niem.

– Mam rezer­wa­cję na nazwi­sko Wil­liam Leister – Wil­liam poin­for­mo­wał kel­nerkę, która zaj­mo­wała się wita­niem nowych gości. Z nie­wia­do­mego powodu na jej twa­rzy poja­wiło się zmie­sza­nie. Sta­rała się jak naj­szyb­ciej wpu­ścić nas do zatło­czo­nej, ale rów­no­cze­śnie cichej i przy­tul­nej sali.

Nasz sto­lik był w jed­nym z naj­lep­szych miejsc, otu­lony cie­płym świa­tłem świec, które zresztą oświe­tlały cały lokal. Przez prze­szkloną ścianę można było podzi­wiać nie­zwy­kłą pano­ramę oce­anu i zaczę­łam się zasta­na­wiać, że chyba ściany ze szkła były w Kali­for­nii czymś powszech­nym.

Muszę przy­znać, że byłam abso­lut­nie zachwy­cona.

Usie­dli­śmy i natych­miast Wil­liam z matką zaczęli szcze­bio­tać mię­dzy sobą i uśmie­chać się głup­ko­wato. Mojej uwa­dze nie uszło nato­miast zasko­czone i nie­do­wie­rza­jące spoj­rze­nie, które kel­nerka kie­ro­wała w stronę Nicka.

Ten zda­wał się tego nie zauwa­żać, zajęty obra­ca­niem sol­niczki w pal­cach. Przez chwilę mój wzrok zatrzy­mał się na tych zadba­nych, opa­lo­nych i dużych dło­niach. Prze­su­nę­łam spoj­rze­niem po jego ramie­niu aż do twa­rzy, gdzie natra­fi­łam na oczy, które obser­wo­wały mnie z zacie­ka­wie­niem. Wstrzy­ma­łam oddech.

– Co zama­wia­cie? – spy­tała matka, dzięki czemu mogłam szybko prze­nieść wzrok na nią.

Pozwo­li­łam, żeby wybrali coś za mnie, przede wszyst­kim dla­tego, że nie zna­łam ponad połowy dań, które znaj­do­wały się w menu. Gdy cze­ka­li­śmy na jedze­nie, mie­sza­łam ner­wowo słomką w szklance z mro­żoną her­batą, a Wil­liam pró­bo­wał wcią­gnąć mnie i syna do roz­mowy.

– Mówi­łem przed chwilą Noah, jakie sporty można upra­wiać tu w klu­bie – powie­dział Wil­liam. Nick prze­niósł na niego wzrok, do tej pory utkwiony gdzieś w kącie sali. – Nicho­las gra w koszy­kówkę i jest świet­nym sur­fe­rem, Noah – dodał, nie przej­mu­jąc się znu­dze­niem na twa­rzy syna i zwra­ca­jąc się tym razem do mnie.

Sur­fe­rem… Aż musia­łam prze­wró­cić oczami. Na moje nie­szczę­ście Nicho­las aku­rat na mnie patrzył. Nachy­lił się nad sto­li­kiem, oparł łok­cie na bla­cie i zaczął mnie napa­stli­wie prze­słu­chi­wać.

– Coś cię bawi, Noah? – rzu­cił tonem, który miał zabrzmieć przy­jaź­nie, ale wie­dzia­łam, że w rze­czy­wi­sto­ści był obra­żony moją reak­cją. – Uwa­żasz, że sur­fing to głu­pota?

Zanim moja matka zdą­żyła się wtrą­cić – a wie­dzia­łam, że się na to zanosi – pochy­li­łam się tak jak on.

– Ty to powie­dzia­łeś, nie ja – odpar­łam z nie­win­nym uśmie­chem.

Ja lubi­łam gry zespo­łowe, ze stra­te­gią, które wyma­gały dobrego kapi­tana, wiele wysiłku i wspól­nej pracy. To wszystko znaj­do­wa­łam w siat­kówce i byłam pewna, że sur­fing nie mógł się z nią rów­nać.

Zanim zdą­żył się odciąć, co na pewno zamie­rzał zro­bić, do sto­lika pode­szła kel­nerka, a on popa­trzył na nią tak, jakby się znali.

Matka i Wil­liam zaczęli żywo roz­ma­wiać z jakąś parą, która pode­szła do nich, żeby się przy­wi­tać.

Kel­nerka, młoda kobieta o ciem­nych wło­sach i w czar­nym far­tuszku, zaczęła zbie­rać naczy­nia ze sto­lika i nie­chcący trą­ciła Nicho­lasa w ramię.

– Wybacz, Nick – powie­działa, po czym, prze­stra­szona, popa­trzyła na mnie tak, jakby wła­śnie popeł­niła kolo­salną gafę.

Nicho­las też na mnie spoj­rzał i zro­zu­mia­łam, że mię­dzy tym dwoj­giem dzieje się coś dziw­nego.

Ponie­waż rodzice aku­rat byli zajęci czymś innym, posta­no­wi­łam wyko­rzy­stać oka­zję i roz­wiać swoje wąt­pli­wo­ści.

– Znasz ją? – spy­ta­łam Nicho­lasa, który wła­śnie dole­wał wody gazo­wa­nej do krysz­ta­ło­wego kie­liszka.

– Kogo? – odpo­wie­dział, zgry­wa­jąc głu­piego.

– Tę kel­nerkę – uważ­nie obser­wo­wa­łam jego twarz. Nic nie wyra­żała: był poważny, spo­kojny. Wie­dzia­łam już, że Nicho­las Leister potrafi świet­nie ukry­wać emo­cje.

– Tak, obsłu­guje mnie nie pierw­szy raz – odpo­wie­dział, wpa­tru­jąc się we mnie. Mia­łam wra­że­nie, że pró­buje mnie spro­wo­ko­wać. Pro­szę, pro­szę, Nick kłam­czu­szek… Dla­czego mnie to nie dzi­wiło?

– O, z pew­no­ścią obsłu­żyła cię już wiele razy – stwier­dzi­łam.

– Co ty insy­nu­ujesz, sio­strzyczko? – gdy tylko usły­sza­łam to słowo, uśmiech znik­nął z mojej twa­rzy.

– Że wszy­scy boga­cze two­jego pokroju są tacy sami. Wydaje się wam, że jeste­ście panami świata. Ta dziew­czyna wpa­truje się w cie­bie, odkąd prze­kro­czy­łeś próg. To oczy­wi­ste, że się zna­cie – rzu­ci­łam roz­złosz­czona z nie­wia­do­mego powodu. – A ty nawet nie raczy­łeś na nią spoj­rzeć… To obrzy­dliwe.

Patrzył na mnie przez chwilę, zanim odpo­wie­dział.

– Masz bar­dzo cie­kawą teo­rię i widzę, że „boga­cze”, jak ich nazy­wasz, bar­dzo cię brzy­dzą… Oczy­wi­ście ty i twoja matka miesz­ka­cie teraz w naszym domu i korzy­sta­cie z wszyst­kich wygód, które pie­nią­dze mogą zapew­nić. Skoro jeste­śmy tacy nik­czemni, co robisz przy tym stole? – powie­dział, patrząc na mnie z pogardą.

Ze wszyst­kich sił sta­ra­łam się nie wybuch­nąć. Ten chło­pak wie­dział, jak nadep­nąć mi na odcisk.

– Dla mnie ty i twoja matka jeste­ście gor­sze niż ta kel­nerka… – wyznał, nachy­la­jąc się nad sto­łem, żeby zwró­cić się tylko do mnie. – Uda­je­cie kogoś, kim nie jeste­ście, a tym­cza­sem obie sprze­da­ły­ście się za pie­nią­dze…

Tego było już za wiele. Wście­kłość mnie zaśle­piła.

Chwy­ci­łam sto­jącą przede mną szklankę i chlu­snę­łam mu w twarz całą jej zawar­to­ścią.

Szkoda, że aku­rat była pusta.

Rozdział 4

4

Nick

Gdy zorien­to­wała się, że szklanka jest pusta, na jej twa­rzy poja­wiła się cała złość, którą, odkąd usie­dli­śmy przy stole, sta­rała się jakoś ukry­wać.

Ta dziew­czyna była kom­plet­nie nie­obli­czalna. Zaska­ki­wało mnie, jak łatwo tra­ciła pano­wa­nie nad sobą, i bawiło mnie, że za pomocą kilku pro­stych słów mogłem dopro­wa­dzić ją do takiego stanu.

Jej nakra­piane drob­nymi pie­gami policzki poczer­wie­niały, gdy zdała sobie sprawę, jak się wygłu­piła. Jej wzrok powę­dro­wał ze szklanki na mnie, a potem na boki, jakby chciała spraw­dzić, czy nikt nie widział jej absur­dal­nej kom­pro­mi­ta­cji.

Pomi­ja­jąc zabawny aspekt całej sceny – to naprawdę było bar­dzo śmieszne – nie mogłem pozwo­lić, żeby tak się wobec mnie zacho­wy­wała. A gdyby szklanka była pełna? Nie zamie­rza­łem pozwo­lić, żeby jakaś sie­dem­na­sto­let­nia smar­kula myślała sobie, że wolno jej oble­wać mnie wodą… Ta głu­pia cizia powinna się jak naj­szyb­ciej dowie­dzieć, z jakim to star­szym bra­tem przy­szło jej zamiesz­kać. Sama wkrótce zro­zu­mie, co ją czeka, jeśli spró­buje jesz­cze raz wyciąć mi taki numer.

Opar­łem się o sto­lik z naj­ser­decz­niej­szym uśmie­chem. Otwo­rzyła sze­roko oczy i przy­glą­dała mi się uważ­nie, a ja napa­wa­łem się tym stra­chem, skry­wa­nym pod dłu­gimi rzę­sami.

– Nie rób tego wię­cej – dora­dzi­łem jej spo­koj­nie.

Patrzyła na mnie jesz­cze przez chwilę, po czym jakby ni­gdy nic odwró­ciła się i zaczęła roz­ma­wiać z matką.

Od tej pory kola­cja prze­bie­gała spo­koj­nie. Noah nie powie­działa już do mnie ani słowa, nawet na mnie nie patrzyła, co dener­wo­wało mnie i cie­szyło jed­no­cze­śnie. Gdy odpo­wia­dała na pyta­nia mojego ojca i nie­chęt­nie roz­ma­wiała z matką, mogłem się jej spo­koj­nie przyj­rzeć.

Była naj­zwy­klej­szą dziew­czyną, ale czu­łem, że jesz­cze będę miał przez nią kło­poty. Robiła zabawne miny, gdy pró­bo­wała róż­nych owo­ców morza, które nam zaser­wo­wano. Wzięła tylko kilka kęsów z tego, co stało na stole. Zwró­ci­łem uwagę na to, jak szczu­pło wygląda w tej czar­nej sukience. Gdy zoba­czy­łem ją wtedy wycho­dzącą z pokoju, zro­biła na mnie wra­że­nie. W myślach przy­wo­ła­łem dokładny obraz jej dłu­gich nóg, wąskiej talii i jej piersi. Były cał­kiem nie­złe, bio­rąc pod uwagę, że nie miała ope­ra­cji, jak więk­szość dziew­czyn w Kali­for­nii.

Musia­łem przy­znać, że jest ład­niej­sza, niż mi się z początku wyda­wało. To spo­strze­że­nie i moje poprzed­nie myśli spra­wiły, że spo­chmur­nia­łem. Nie mogłem pozwo­lić sobie na takie roz­pro­sze­nia, zwłasz­cza jeśli mie­li­śmy miesz­kać pod jed­nym dachem.

Znów spoj­rza­łem na jej twarz: zero maki­jażu. To było dziwne… Wszyst­kie dziew­czyny, które zna­łem, spę­dzały przy­naj­mniej godzinę wyłącz­nie na nakła­da­niu pod­kładu, także te, które były dzie­sięć tysięcy razy ład­niej­sze od Noah. A ona przy­cho­dzi sobie bez naj­mniej­szych opo­rów do ele­ganc­kiej restau­ra­cji, nie malu­jąc nawet ust. Nie mówię, żeby tego potrze­bo­wała: miała gładką, ładną cerę bez żad­nych nie­do­sko­na­ło­ści, jeśli nie liczyć pie­gów, które nada­wały jej dzie­cinny wygląd i przy­po­mi­nały, że jesz­cze nie skoń­czyła szkoły.

Gdy na moment stra­ci­łem czuj­ność, odwró­ciła się roz­złosz­czona i przy­ła­pała mnie na wni­kli­wej obser­wa­cji.

– Mam ci dać zdję­cie? – zapy­tała tym swoim kwa­śnym tonem.

– Oczy­wi­ście, byle bez ubrań – odpo­wie­dzia­łem, uśmie­cha­jąc się na widok lek­kiego rumieńca, który wypły­nął na jej policzki. Jej oczy bły­snęły gnie­wem i odwró­ciła się z powro­tem do rodzi­ców, któ­rzy nawet nie zda­wali sobie sprawy z tych małych utar­czek, które odby­wały się zale­d­wie pół metra od nich.

Pod­nio­słem kie­li­szek do ust i spo­tka­łem się wzro­kiem z kel­nerką, która obser­wo­wała mnie zza baru. Kątem oka spoj­rza­łem na ojca i wsta­łem od sto­lika, tłu­ma­cząc się koniecz­no­ścią pój­ścia do łazienki. Noah znów zaczęła się mi przy­glą­dać, ale nie zwra­ca­łem na nią uwagi. Mia­łem coś waż­nego do zała­twie­nia.

Zde­cy­do­wa­nie pod­sze­dłem do baru i usia­dłem na stołku naprze­ciw Clau­dii, kel­nerki, z którą od czasu do czasu sypia­łem. Mia­łem też pewien skom­pli­ko­wany, ale korzystny układ z jej kuzy­nem.

Clau­dia popa­trzyła na mnie z ner­wo­wym uśmie­chem i oparła się o bar, tak że mogłem zoba­czyć nie­wielki frag­ment jej piersi, które wyma­gane tutaj uni­formy dość sku­tecz­nie zakry­wały.

– Widzę, że już zna­la­złeś sobie jakąś nową dziew­czynę do towa­rzy­stwa – powie­działa, mając na myśli Noah.

Roz­ba­wiło mnie to.

– To moja przy­szy­wana sio­stra – wyja­śni­łem jej, rów­no­cze­śnie patrząc na zega­rek. Za czter­dzie­ści minut byłem umó­wiony z Anną. Prze­nio­słem wzrok na ciem­no­włosą dziew­czynę, która stała po dru­giej stro­nie baru i wpa­try­wała się we mnie jak urze­czona. – Nie wiem, czemu cię to obcho­dzi – doda­łem, wsta­jąc z krze­sła. – Powiedz Ron­niemu, że cze­kam na niego dzi­siaj w dokach, na impre­zie u Kyle’a.

Clau­dia zaci­snęła zęby, z pew­no­ścią zła na to, że nie oka­za­łem jej wystar­cza­jąco dużo zain­te­re­so­wa­nia. Nie rozu­mia­łem, czemu kobiety ocze­kują poważ­nego związku od kogoś takiego jak ja. Prze­cież zawsze mówię im od początku, że nie inte­re­sują mnie żadne zobo­wią­za­nia. Czyżby nie widziały, że cho­dzę do łóżka, z kim tylko przyj­dzie mi ochota? Dla­czego wyobra­żają sobie, że jest w nich coś, co mogłoby mnie zmie­nić?

Prze­sta­łem sypiać z Clau­dią wła­śnie z tego powodu i ona wciąż nie mogła mi tego wyba­czyć.

– Idziesz na imprezę? – spy­tała z odro­biną nadziei w oczach.

– Oczy­wi­ście – odpo­wie­dzia­łem. – Idę z Anną… A, jesz­cze jedno – doda­łem, zanim wró­ci­łem do sto­lika – spró­buj lepiej ukry­wać, że się znamy, moja sio­strzyczka już się zorien­to­wała, że z tobą spa­łem, a nie chciał­bym, żeby ojciec doszedł do tego samego wnio­sku.

Gdy wró­ci­łem do sto­lika, wła­śnie przy­nie­śli deser. Po dzie­się­ciu minu­tach, pod­czas któ­rych roz­mowa krą­żyła nie­mal wyłącz­nie wokół ojca i jego nowej żony, uzna­łem, że wystar­czy już odgry­wa­nia dobrego synka jak na jeden dzień.

– Przy­kro mi, ale muszę już iść – wyja­śni­łem, patrząc na ojca, który zmarsz­czył lekko czoło.

– Jedziesz do Milesa? – spy­tał, a ja przy­tak­ną­łem, usi­łu­jąc nie patrzeć na zega­rek. – Jak idzie sprawa?

Powstrzy­ma­łem się przed wes­tchnię­ciem z rezy­gna­cją i nakła­ma­łem naj­le­piej, jak umia­łem.

– Jego ojciec zwa­lił na nas przy­go­to­wa­nie wszyst­kich doku­men­tów. Podej­rze­wam, że zanim dosta­niemy jakąś praw­dziwą sprawę, którą będziemy mogli zająć się samo­dziel­nie, miną całe lata… – zauwa­ży­łem, że Noah przy­gląda mi się wni­kli­wie i z zain­te­re­so­wa­niem.

– Co stu­diu­jesz? – spy­tała, a w jej spoj­rze­niu zoba­czy­łem dez­orien­ta­cję. Zasko­czy­łem ją.

– Prawo – odpo­wie­dzia­łem i przez chwilę roz­ko­szo­wa­łem się tym, jakie to zro­biło na niej wra­że­nie. – Zasko­czona? – naj­wy­raź­niej cał­kiem stra­ciła rezon i bawiło mnie to.

Zmie­niła tak­tykę i spoj­rzała na mnie wynio­śle.

– Muszę przy­znać, że tak – oświad­czyła pro­sto z mostu. – Sądzi­łam, że na tym kie­runku trzeba mieć coś w gło­wie.

– Noah! – wrza­snęła jej matka ze swo­jego miej­sca.

Ta gów­niara zaczy­nała mnie iry­to­wać.

Zanim zdą­ży­łem coś powie­dzieć, ojciec się wtrą­cił.

– Wy dwoje nie zaczę­li­ście naj­le­piej – stwier­dził, patrząc na mnie groź­nie.

Powstrzy­ma­łem ochotę, żeby wstać i wyjść bez słowa. Dość już tego przed­sta­wie­nia o szczę­śli­wej rodzince. Musia­łem jak naj­szyb­ciej wyjść i prze­stać uda­wać, że jak­kol­wiek obcho­dzi mnie cały ten cyrk.

– Przy­kro mi, ale muszę iść – wsta­łem i poło­ży­łem ser­wetkę na stole. Nie mia­łem zamiaru tra­cić opa­no­wa­nia w obec­no­ści ojca.

Wtedy Noah także wstała, tylko w mniej ele­gancki spo­sób, i osten­ta­cyj­nie rzu­ciła ser­wetkę na stół.

– Jeśli on wycho­dzi, to ja też – spoj­rzała wyzy­wa­jąco na matkę, która z zakło­po­ta­niem zaczęła roz­glą­dać się na boki.

– Natych­miast sia­daj! – wyce­dziła Raf­fa­ella przez zęby.

Do cho­lery, nie mia­łem czasu na te bzdury. Musia­łem już iść.

– Wezmę ją – powie­dzia­łem ku zasko­cze­niu wszyst­kich, a naj­bar­dziej Noah.

Patrzyła na mnie podejrz­li­wie i uważ­nie, jak­bym miał coś ukry­wać. Tak naprawdę chcia­łem się jej jak naj­szyb­ciej pozbyć z pola widze­nia, więc jeśli szybko odwiozę ją do domu, będę miał je obie z głowy, a więc nie może być lepiej.

– Ja z tobą nie pojadę nawet do naj­bliż­szego skrzy­żo­wa­nia – powie­działa wynio­śle, cedząc każde słowo.

Zanim kto­kol­wiek odpo­wie­dział, chwy­ci­łem kurtkę i zakła­da­jąc ją, zwró­ci­łem się do wszyst­kich obec­nych:

– Nie mam czasu na te szkolne fochy, do jutra.

– Zacze­kaj, Nicho­las – głos ojca zmu­sił mnie do powrotu do sto­lika. – Noah, jedź z nim do domu i odpocz­nij, my nie­długo wró­cimy.

Wbi­łem wzrok w sio­strę, która zda­wała się ana­li­zo­wać, co jest gor­sze: dzie­lić ze mną przez chwilę prze­strzeń czy wysie­dzieć dłu­żej przy tym stole.

Rozej­rzała się dookoła, wes­tchnęła, po czym wbiła we mnie zimne spoj­rze­nie.

– W porządku, pojadę z tobą.

Rozdział 5

5

Noah

Ostat­nie, czego pra­gnę­łam w tam­tym momen­cie, to mieć jakieś długi wdzięcz­no­ści wobec tego gbura, ale jesz­cze mniej­szą ochotę mia­łam na prze­sia­dy­wa­nie z matką i jej mężem i oglą­da­nie, jak ona się do niego klei, pod­czas gdy on popi­suje się pie­niędzmi i zna­jo­mo­ściami.

Nicho­las odwró­cił się do mnie ple­cami i poszedł w stronę wyj­ścia.

Nie­chęt­nie poże­gna­łam się z matką i poszłam za nim. Dogo­ni­łam go przy drzwiach wej­ścio­wych, a potem cze­ka­łam z zało­żo­nymi rękami, aż przy­pro­wa­dzą jego samo­chód.

Nie zdzi­wi­łam się, gdy wycią­gnął z kurtki pudełko papie­ro­sów i zapa­lił jed­nego. Patrzy­łam, jak pod­nosi go do ust, po czym powoli i łagod­nie wypusz­cza dym. Ja ni­gdy nie pali­łam, nawet nie pró­bo­wa­łam, kiedy wszyst­kie moje kole­żanki popa­lały w szkol­nych łazien­kach. Nie rozu­miem, jaką przy­jem­ność ludzie mogą czer­pać z wdy­cha­nia rako­twór­czego dymu, który nie tylko pozo­sta­wia smród na ubra­niu i wło­sach, ale także szko­dzi tysiącom orga­nów w ciele.

Nicho­las, jakby czy­tał mi w myślach, odwró­cił się do mnie i z drwią­cym uśmiesz­kiem podał mi paczkę.

– Chcesz jed­nego, sio­strzyczko? – spy­tał, po czym pod­niósł papie­rosa do ust i zacią­gnął się głę­boko.

– Nie palę… I tobie też bym nie radziła, jeśli nie chcesz zabić swo­jej ostat­niej komórki mózgo­wej – zro­bi­łam krok w przód i sta­nę­łam tak, żeby nie musieć na niego patrzeć.

Poczu­łam za ple­cami, że się do mnie zbliża, ale nie poru­szy­łam się nawet wtedy, gdy dmuch­nął mi dymem w szyję.

– Uwa­żaj sobie… albo cię tu zosta­wię i będziesz wra­cała na pie­chotę – ostrzegł mnie i zaraz po tym pod­sta­wiono jego samo­chód.

Sta­ra­łam się go igno­ro­wać i pode­szłam do auta. Jego tere­nówka była tak wysoka, że gdy­bym nie uwa­żała, wszystko byłoby mi widać. Poża­ło­wa­łam, że zało­ży­łam te głu­pie buty… Cała fru­stra­cja, gniew i smu­tek wzbie­rały we mnie przez całą kola­cję, a co naj­mniej pięć kłótni, które już odby­łam z tym kre­ty­nem, spra­wiło, że był to naj­gor­szy wie­czór w moim życiu.

Się­gnę­łam po pas bez­pie­czeń­stwa, a Nicho­las zapa­lił sil­nik, poło­żył rękę na zagłówku mojego sie­dze­nia i zaczął cofać do głów­nej szosy. Nie zdzi­wi­łam się, że zigno­ro­wał małe rondo na końcu drogi dojaz­do­wej, które zostało zapro­jek­to­wane wyłącz­nie po to, żeby zapo­bie­gać takim wykro­cze­niom jak to, któ­rego wła­śnie doko­nał.

Nie mogłam powstrzy­mać jęku nie­za­do­wo­le­nia, kiedy wyje­cha­li­śmy na drogę główną. Poza tere­nem klubu mój przy­szy­wany brat wci­snął gaz i przy­spie­szył do stu dwu­dzie­stu, świa­do­mie igno­ru­jąc znaki infor­mu­jące o ogra­ni­cze­niu do osiem­dzie­się­ciu.

Nicho­las odwró­cił twarz w moją stronę.

– A teraz o co ci cho­dzi? – zapy­tał opry­skli­wie zmę­czo­nym tonem, jakby już kom­plet­nie nie mógł ze mną wytrzy­mać.

No to jest nas dwoje.

– Nie chcę zgi­nąć w wypadku przez wariata, który nawet nie rozu­mie zna­ków dro­go­wych, o to mi cho­dzi – powie­dzia­łam, pod­no­sząc głos. Byłam o krok od wybu­chu, jesz­cze chwila, a zacznę drzeć się na niego jak opę­tana. Wie­dzia­łam, że pod tym wzglę­dem mam słaby cha­rak­ter; jedną z rze­czy, któ­rych naj­bar­dziej w sobie nie lubi­łam, był brak kon­troli, kiedy się zło­ści­łam. Zda­rzało mi się wybu­chać i krzy­czeć.

– Co jest z tobą nie tak? – zapy­tał wście­kły, patrząc na drogę. – Nie prze­sta­jesz narze­kać, odkąd tylko mia­łem nie­przy­jem­ność cię poznać, a ustalmy, że gówno mnie obcho­dzą twoje pro­blemy. Jesteś w moim domu, w moim mie­ście i w moim samo­cho­dzie, więc z łaski swo­jej zamknij twarz i siedź cicho, aż doje­dziemy – podob­nie jak ja, Nicho­las pod­niósł głos.

Gdy usły­sza­łam ten roz­kaz z jego ust, poczu­łam ude­rze­nie gorąca na całym ciele. Nikt nie będzie mi mówił, co mam robić, a już na pewno nie on.

– A kim ty niby jesteś, żeby mnie uci­szać?! – wrza­snę­łam, wycho­dząc z sie­bie.

Wtedy Nicho­las obró­cił kie­row­nicę i naci­snął hamu­lec tak gwał­tow­nie, że gdy­bym nie miała zapię­tych pasów, to wyle­cia­ła­bym przez przed­nią szybę.

Gdy otrzą­snę­łam się z prze­ra­że­nia, obej­rza­łam się i zoba­czy­łam, że dwa samo­chody musiały gwał­tow­nie zje­chać na bok, żeby w nas nie ude­rzyć. Dźwięki klak­sonu i obe­lgi dobie­ga­jące z zewnątrz na chwilę mnie zdez­o­rien­to­wały. Dopiero potem zare­ago­wa­łam.

– Co ty wypra­wiasz?! – zapisz­cza­łam zasko­czona i prze­ra­żona, że zaraz ktoś w nas wje­dzie.

Nicho­las spoj­rzał na mnie prze­cią­gle, bar­dzo poważ­nie i, ku mojemu zasko­cze­niu, cał­kiem spo­koj­nie.

– Wysia­daj – powie­dział tylko.

Otwo­rzy­łam usta tak sze­roko, że musia­łam wyglą­dać śmiesz­nie.

– Nie mówisz poważ­nie… – patrzy­łam na niego z nie­do­wie­rza­niem.

Spoj­rzał na mnie ani tro­chę nie­onie­śmie­lony.

– Nie zamie­rzam dwa razy powta­rzać – ostrzegł mnie tym samym spo­koj­nym i nie­po­ko­ją­cym tonem co wcze­śniej.

To już prze­sta­wało być śmieszne.

– Chyba jed­nak będziesz musiał, bo nie zamie­rzam się stąd ruszać – odpar­łam, patrząc na niego tak chłodno, jak on patrzył na mnie.

Wtedy wycią­gnął klu­czyki ze sta­cyjki i wyszedł z auta, zosta­wia­jąc otwarte drzwi. Sie­dzia­łam jak spa­ra­li­żo­wana, gdy obcho­dził samo­chód z tyłu i zbli­żał się do moich drzwi.

Muszę przy­znać, że gdy ten gość się zde­ner­wo­wał, to można było się go prze­stra­szyć, a w tam­tej chwili był wku­rzony jak ni­gdy. Serce zaczęło walić mi jak sza­lone, gdy ode­zwało się we mnie to zna­jome, przy­tła­cza­jące uczu­cie – strach.

Otwo­rzył drzwi jed­nym szarp­nię­ciem i powtó­rzył to, co już wcze­śniej powie­dział.

– Wysia­daj.

W mojej gło­wie wszystko się zako­tło­wało. Chyba zwa­rio­wał, prze­cież nie może mnie tu zosta­wić na środku oto­czo­nej drze­wami drogi w kom­plet­nych ciem­no­ściach.

– Nie zamie­rzam – powie­dzia­łam i poczu­łam złość na sie­bie za to, że trząsł mi się głos. Nie­ra­cjo­nalny strach zaczął wypeł­niać mój żołą­dek. Moje oczy obser­wo­wały ciem­ność, która ota­czała samo­chód, i wie­dzia­łam, że jeśli ten idiota mnie tu porzuci, jestem zgu­biona.

Tym­cza­sem Nicho­las znów mnie zasko­czył, kolejny raz nega­tyw­nie.

Pochy­lił się nade mną, roz­piął mi pasy i jed­nym ruchem wycią­gnął mnie z auta, a wszystko to zro­bił tak szybko, że nawet nie zdą­ży­łam zapro­te­sto­wać. To się nie mogło dziać naprawdę.

– Czy ty masz coś z głową? – wrza­snę­łam, kiedy ruszył w kie­runku fotela kie­rowcy.

– Może się w końcu nauczysz… – rzu­cił mi znad ramie­nia, a gdy odwró­cił głowę, mogłam zoba­czyć, że jego twarz była nie­wzru­szona jak lodowy posąg. – Nie zamie­rzam pozwa­lać, żebyś tak się do mnie odzy­wała. Mam dość wła­snych pro­ble­mów, żebym musiał jesz­cze zno­sić twoje gów­niar­skie fochy. Zamów tak­sówkę albo zadzwoń do matki, ja jadę.

Po tych sło­wach wsiadł do samo­chodu i zapa­lił sil­nik.

Poczu­łam, że zaczy­nają mi się trząść ręce.

– Nicho­las, nie możesz mnie tu zosta­wić! – zawy­łam, gdy samo­chód drgnął, po czym z piskiem opon ruszył z miej­sca, w któ­rym stał jesz­cze sekundę temu. – Nicho­las!

Ale odpo­wie­dzią na mój krzyk była jedy­nie głu­cha cisza, która spra­wiła, że serce zaczęło walić mi jak sza­lone.

To jesz­cze nie był śro­dek nocy, ale nie świe­cił księ­życ. Usi­ło­wa­łam opa­no­wać strach i absur­dalną chęć, żeby zabić tego sukin­kota, który w mój pierw­szy dzień w tym mie­ście zosta­wił mnie pośrodku niczego.

Chwy­ci­łam się nadziei, że Nicho­las po mnie wróci, ale gdy mijały kolejne minuty, mar­twi­łam się coraz bar­dziej. Wycią­gnę­łam tele­fon z torebki i zoba­czy­łam, że jest roz­ła­do­wany, cho­lerny badziew się wyłą­czył. Cho­lera jasna! Jedyne, co mogłam teraz zro­bić i co było tak samo prze­ra­ża­jące jak zosta­nie tutaj, to spró­bo­wać zła­pać stopa i modlić się, żeby jakaś cywi­li­zo­wana doro­sła osoba zli­to­wała się nade mną i zawio­zła mnie do domu. Wtedy z przy­jem­no­ścią poli­czę się z tym wcie­le­niem zła w oso­bie przy­szy­wa­nego brata, bo nie zamie­rza­łam tak tego zosta­wić. Ten dzban nie miał poję­cia, z czym ani z kim igrał.

Zoba­czy­łam samo­chód nad­jeż­dża­jący od strony klubu jach­to­wego i mogłam tylko się modlić, żeby to był mer­ce­des Willa.

Pode­szłam tak bli­sko jezdni, jak się dało, żeby mnie nie prze­je­chali, i pod­nio­słam rękę z wysta­wio­nym kciu­kiem, tak jak widzia­łam na fil­mach. Mia­łam świa­do­mość, że w poło­wie tych fil­mów dziew­czyna poszu­ku­jąca trans­portu koń­czyła zamor­do­wana i wyrzu­cona do rowu. Ale byłam zmu­szona przy­mknąć oko na ten „drobny szcze­gół”.

Pierw­szy samo­chód prze­je­chał, nie zwal­nia­jąc, drugi zaofe­ro­wał mi wią­zankę obelg, trzeci sko­men­to­wał mnie w naj­bar­dziej oble­śny spo­sób, jaki można sobie wyobra­zić, a czwarty… Czwarty zatrzy­mał się na pobo­czu metr od miej­sca, w któ­rym sta­łam.

Cała w stra­chu pode­szłam ostroż­nie, żeby zoba­czyć, co to za sza­lona, ale jed­nak życz­liwa osoba posta­no­wiła pomóc dziew­czy­nie, którą łatwo można było pomy­lić z pro­sty­tutką.

Poczu­łam pewną ulgę, kiedy oka­zało się, że z auta wysiadł chło­pak mniej wię­cej w moim wieku. W poświa­cie rzu­ca­nej przez świa­tła samo­chodu mogłam zoba­czyć jego kasz­ta­nowe włosy, słuszny wzrost i ten oczy­wi­sty, ale w tym momen­cie bar­dzo pożą­dany, styl bycia boga­tego dzie­ciaka z dobrej rodziny.

– Wszystko w porządku? – spy­tał, pod­cho­dząc w moją stronę.

Gdy sta­nę­li­śmy naprze­ciw sie­bie, zro­bi­li­śmy to samo: on z góry na dół oce­nił moją sukienkę, a ja omio­tłam wzro­kiem jego dro­gie dżinsy, mar­kową koszulkę i spoj­rza­łam w jego sym­pa­tyczne, zanie­po­ko­jone oczy.

– Tak… Dzię­kuję, że się zatrzy­ma­łeś – powie­dzia­łam, czu­jąc natych­mia­stową ulgę. – Jeden kre­tyn mnie tu zosta­wił… – poin­for­mo­wa­łam go i poczu­łam się jak kom­pletna idiotka, że pozwo­li­łam komuś zro­bić coś takiego.

Chło­pak otwo­rzył sze­roko oczy ze zdu­mie­nia, sły­sząc moją histo­rię.

– Zosta­wił cię? Tutaj? – powtó­rzył z nie­do­wie­rza­niem. – Pośrodku niczego o jede­na­stej w nocy?

Czy gdyby zosta­wił mnie w środku parku w jasny dzień, to byłoby w porządku?, pomy­śla­łam z sar­ka­zmem. Czu­łam nie­od­party wstręt do każ­dej żywej istoty, która posia­dała chro­mo­som Y.

Ale ten chło­pak naj­wy­raź­niej chciał mi pomóc. Nie mogłam wybrzy­dzać.

– Czy mógł­byś odwieźć mnie do domu? – zapy­ta­łam, nie odpo­wia­da­jąc na jego pyta­nia. – Jak możesz się domy­ślać, chcia­ła­bym, żeby ten wie­czór już dobiegł końca.

Koleś popa­trzył mi w oczy i uśmiech wypły­nął na jego twarz. Nie był brzydki, wła­ści­wie był bar­dzo przy­stojny, miał miłą twarz osoby, która chęt­nie pomaga każ­demu, kto zna­lazł się w opa­łach. Chyba że to mój umysł pró­bo­wał mi wmó­wić jakąś alter­na­tywną rze­czy­wi­stość, w któ­rej wszystko było różowe, a chłopcy trak­to­wali kobiety z należ­nym sza­cun­kiem i na przy­kład nie porzu­cali ich w rowie w środku nocy, ubrane w buty na obca­sach.