Narzeczona pustyni ebook

Redaktorka prowadząca

Agata Sikorska-Olszowa

Redakcja

Izabela Dachtera-Walędziak

Projekt okładki

Katarzyna Plichta

Skład wersji do druku

Maciej Torz

Autorka dziękuje Annie Komorowskiej oraz Marii Laurze Dichiarze za okładkową fotografię.

Copyright © by Iwona Grądzka 2023

Copyright © by Sorus 2023

E-book przygotowany na postawie wydania I

ISBN 978-83-67139-19-9

Przygotowanie i dystrybucja

Wydawnictwo Sorus

ul. Bóżnicza 15/6

61-751 Poznań

tel. +48 61 653 01 43

[email protected]

księgarnia internetowa

www.sorus.pl

DM Sorus Sp. z o.o.

Przygotowanie wersji elektronicznejEpubeum

Ludziom pustyni poświęcam

Alarm

Uwodzi głos syren na pustyni,

szum wydm bije na alarm,

morze powtarza skargę

wygnanego narodu jak mantrę.

Na skrzyżowaniu z piekła do raju,

z pałacu do nory, z metropolii do gaju

rozbito miasto małych namiotów.

Rezydenci pod gołym niebem, władcy zamków na piasku, baniek mydlanych,

wiszących ogrodów

nucą do boju głosem divy operowej,

która skryła się za murem, za kozią skórą na wietrze.

Wsłuchaj się w głos bojowników,

cienki głos samotnej syreny. Skowyt samotnego zwierza w potrzasku.

Głos nie zasypia, uporczywy i natrętny,

to ten sam głos rebelianta, buntownika,

wzywa swych bohaterów, żeglarzy i piratów, kochanków pustyni.

Nęci złotem Salomona, nutą na piasku,

świątynią i rydwanami, diamentami i ropą.

Budzi ze snu śniących o magicznej górze lub oazie pokoju,

jej cień ocala od zapomnienia na skraju pustki.

Jeden cienki głosik przeciw status quo nie zgadza się z większością

śpiących narodów, a może być omenem

krwiożerczej zemsty lub pojednania bratobójczego.

Rezydenci lotnych piasków

idą za głosem sekretnej syreny, jej krzyk nęci cichych nomadów.

Wezwani uchodźcy z poligonu piasków

idą tropem węża zmieniającego skórę,

władcy otwartych przestrzeni, wytyczając nowe granice państw i miast.

Kreślą mury fortecy palcem na piasku.

Gad pożera własny ogon z zimnych, twardych łusek.

Zigguraty

Droga do zigguratów zamknięta,

przyczyną – wojna między synami Alego i Abrahama,

eskalacja zbrojeń między kontynentami,

ciężkie bombowce i helikoptery nad ziemią.

Wyprawę do bóstw pokoju i żyznych plonów

odwołano z powodu kolejnej burzy piaskowej.

Piaskowa burza, gęsta i nieprzejednana zakrywa Hunów,

zagładę miast, wzburzenie narodów, oburzenie wojną długoletnią i niezażegnaną.

Sypie w oczy kamieniami i złotym pyłem.

Gubisz się w oku cyklonu sprzecznych informacji.

Nie zażegnano lokalnych konfliktów, potyczek zbrojnych,

zapalnych ognisk, języków ognia, nienasyconych płomieni odwetu.

Mówią, że nie da się zażegnać.

A my wciąż gotowi na wyprawę do zigguratów,

do bram Edenu i początku źródeł, z głową w chmurach

mimo ciągłych zmian terminu wyprawy

z powodów wojny i zmian klimatycznych.

Organizatorzy ganią przyczyny konfliktu:

przywódców mocarstw i mężów stanu, anonimowych wojowników,

bezimiennych bohaterów,

szare eminencje bawiące się marionetkami:

dygnitarzami w strojach regionalnych i damami z sex shopu.

Wieża Babel

Nie zobaczymy jednak wieży Babel, jej najmniejszego kamienia

ani resztek ruin, grysu czy żwiru.

Miała prowadzić na wieczną ucztę pokoju po stromych schodach.

Jeśli nie ucztę wieczną, to choćby krótką między datami zawieszenia broni.

Konstrukcje ze stali, żeliwne piętra,

kolorowe korytarze, barwne kolumny, sale obrad i świątynie

zapadły się w kurzu i pyle pod wiatrem Boga.

Gwałtownie zerwano pertraktacje między narodami, szeptem i z szumem prowadzone rozmowy,

wypaliły się włócznie pokoju, pochodnie oświaty,

kolorowi rozjemcy i poligloci spłonęli ze wstydu

w ogniu niekończących się roszczeń.

Języki plemion wymieszały się ze sobą, splątały i związały w węzeł,

w czerwony ogień polemiki, w chochliki

nie do rozwiązania, nie do rozsupłania.

Mowa nie sprzyja wszelkim argumentom, kruchym motywom,

a strony podjęły się prób, które je przerastały.

Szczepy rodzinne i klany rozumiały tylko mowę zemsty i dialekt śmierci.

W głośnym obrządku usunięto znaki przebaczenia, zrozumienia z tablic glinianych pisma klinowego, sygnały ognia i rysunki na skale.

Nagminne stało się rzucanie kamieniami i serie strzałów

w plecy negocjujących stron.

Nawet skały wokół przybrały twarze wrogów.

Odtąd tylko słychać salwy ognia,

widać otaczające mury, druty kolczaste, fontanny płomieni

na zachodnim brzegu rzek zmieniających kierunek,

rzek spływających do czerwonego morza krwi.

Czym Wieża zagroziła Bogu?

O Autorce

Iwona Grądzka urodziła się w Poznaniu. Ukończyła filologię angielską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza oraz psychologię w USA. Pracowała na UAM, Uniwersytecie Medycznym oraz jako przewodnik turystyczny po Poznaniu i województwie wielkopolskim. Debiutowała w szkole średniej na łamach gazety poetyckiej "Ikarowe Loty" redagowanej przez Nokosa Chadzinikolau, poetę, a także tłumacza języka greckiego. Wydała tomiki poetyckie: Romans z diabłem (1997), Podróż do Egiptu i Izraela (1998), Orient Express (2001), Matka Boska z Kordoby (2002).