Naznaczeni błękitem ebook i audiobook

Copyright © Ewa Białołęcka, 2024

Copyright © for the Polish ebook edition by XAUDIO Sp. z o. o., 2024

Projekt okładki: XAUDIO Sp. z o. o.,

Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kopiowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych – również częściowe – tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw.

Warszawa, 2024

ISBN 978-83-8341-141-5

Wydawca:

XAUDIO Sp. z o.o.

e-mail: [email protected]

www.xaudio.pl

Twierdza na Kozim Wzgórzu

Prolog

Ludzie pracowali od rana, kiedy tylko słońce zaczęło spijać rosę z trawy i zwierzęcej sierści. Długie, wiszące prawie do ziemi kozie runo należało starannie wyczesać zgrzebłem, a kłaczki wełny zebrać do worków. Kóz nie strzyżono tak jak owiec. Wyczeski wędrowały w kobiece ręce, a spod ich zręcznych palców wychodziły następnie wełniane szale niezrównanej delikatności, które można było przewlec przez pierścionek, albo płaszcze słynne w całej prowincji – ciepłe, a jednocześnie tak lekkie, że się ich prawie nie czuło na ramionach.

Zanim jednak wełna przemieni się w owe cuda, trzeba się tęgo napracować. Biały Róg spojrzał na swój worek, w połowie już wypełniony, i otarł pot z czoła. Było parno. Przepłukał usta wodą z glinianej butelki wiszącej na sznurku u pasa.

Niektóre kozy lubiły czesanie – te stały spokojnie, poddając się wątpliwej pieszczocie drucianej szczotki. Inne były krnąbrne, więc ludzie musieli je przywiązywać za rogi do ogrodzenia, a czasem nawet pętać nogi, by nie pokopały robotnika. Biały Róg uwolnił zwierzę, które oddało już swój haracz w sierści, poklepał je łagodnie po boku. Jego młodszy brat, pracujący obok, podniósł się ze stołka, by wybrać i przyprowadzić Rogowi następne.

– Biaaaaałyy Róóóóóóóg!!..!! – przeciągłe wołanie i tętent kopyt dołączyły do zwykłych odgłosów pracowitego przedpołudnia na pastwisku. Biały Róg nakrył oczy daszkiem z dłoni. Pozostali robotnicy unieśli głowy z zaciekawieniem. To najmłodszy z trzech braci – siedmioletni Koziołek – nadciągał na swoim tłustym kucu, już z daleka wymachując ręką w wielkim podnieceniu.

– Jeszcze nie pora, aby nam przysłano jadło – odezwał się z lekkim niepokojem Bystry. – Czy to w domu coś się stało złego?

Koziołek ledwo mógł złapać dech. Jego okrągłe oczy zrobiły się jeszcze większe z emocji.

– Róg! Magi przyjechali! Chcą cię zaraz widzieć. Mama mnie przysłała po ciebie z koniem, aby prędzej było.

Bystry roześmiał się dobrodusznie.

– To dopiero uciecha! Patrzaj, Róg, dzisiaj się ty nie umęczysz jako my. Dostojności chcą ciebie widzieć. Błękitna szarfa na cię czeka, panie! – Chłopak ukłonił się przez bratem żartobliwie.

Biały Róg sposępniał, przygryzł wargę. Milcząc, oczyścił zgrzebło z kłaczków, porządnie zawiązał worek i schował narzędzia.

– Tak. Ruszajmy. Pomóżcie mi przy kucu – kiedy wreszcie się odezwał, jego głos brzmiał absolutnie spokojnie.

W drodze do domu Koziołek biegł przy kucyku, trzymając się ręką skraju derki okrywającej jego grzbiet. Zdyszany, paplał jednak nieustannie, rwąc swą opowieść, łykając słowa jak zbyt wielkie kęsy.

Magowie zjawili się bez zapowiedzi. Jeden był Tkaczem Iluzji, a drugi przedstawił się jako Wędrowiec, nie dziwota więc, że jakby z powietrza się wzięli. Wędrowiec w jednym miejscu znika, a w drugim się pojawia – na nic mu trakty zwykłym ludziom wyznaczone. Koziołek pierwszy ich zobaczył. Bardzo po pańsku odziani, ho, ho...! I niebieskie szarfy mają, dokładniutko tego koloru, co go nie wolno nikomu innemu nosić! Nie chcieli czekać na gospodarza, choć przecież ojciec chłopców wybrał się tylko do sąsiedniego majątku i wróciłby już na wieczór, gdyby posłać po niego umyślnego. Przybysze przede wszystkim życzyli sobie widzieć jego – Białego Roga – i bardzo się niecierpliwili. Gospodyni wystawiła ze spiżarni na stół wszystko, co mogła podać w pośpiechu, bez gotowania. Kiedy Koziołek wychodził, magowie zabierali się właśnie do cielęciny na zimno i marynat. Lepiej by chyba było, żeby dostojni goście jedli powoli...

Biały Róg słuchał paplaniny braciszka jednym uchem. Od lat wiedział, że nadejdzie taki dzień, kiedy Krąg Magów się o niego upomni. Ostatnimi czasy myślał o tym coraz częściej – od ukończenia czternastego roku życia wciąż miał wrażenie, że krucha łódka jego losu płynie w kierunku urwiska. Wreszcie stało się – miał opuścić dom, wszystkie te miejsca, które znał i kochał od najwcześniejszych dziecięcych lat. Los, złośliwe bóstwo, przypisało mu dar, którego nie pragnął. Co miałby robić gdzieś w dalekim świecie, skoro tutaj, na Kozich Wzgórzach, zawsze było więcej pracy niż rąk do jej wykonania? A magiczne umiejętności Białego Roga nie były przecież niczym innym jak sztuczką, oszukiwaniem zmysłów. Czy mógł istnieć talent bardziej żałosny i nieprzydatny niż tkanie iluzji? Tkacz Iluzji... o ileż większym szacunkiem cieszyłby się, gdyby był tkaczem dywanów! Tylko małego Koziołka jeszcze bawiły widmowe obrazy pokazywane przez starszego brata. Reszta mieszkańców posiadłości traktowała je z obojętnością ledwo przykrywającą jawną pogardę.

Róg zgarnął jedną ręką zziajanego brata i posadził przed sobą.

– Myszak się umęczy..! – zaprotestował słabo malec.

– Mniej niźli ty – odparł Biały Róg, ściągając nieznacznie wodze. Kucyk z truchtu zwolnił do stępa. – Nie myślę zamorzyć konia, bo panom z Południa się nudzi. Poczekają.

Kiedy chłopcy wjechali na podwórze, na progu kuchennego wejścia już oczekiwała Fala – ich matka, z daleka przynaglając kiwaniem ręki. W odświętnej sukni w brązowe, pomarańczowe i białe desenie przypominała motyla z opuszczonymi, złożonymi skrzydłami. Róg natychmiast został napędzony do pobieżnego mycia. Służąca trzymała czystą tunikę rozwieszoną na wyciągniętych ramionach, a matka dzierżyła uniesiony grzebień, jakby to była broń.

– Mamo, to i tak niepotrzebne – mruknął chłopak, gdy szarpała go za splątane kosmyki. – Mogę przecież się przemienić...

– Tak, tak... – westchnęła z rozdrażnieniem. – Wiem. Ale mój syn nie pójdzie między panów w łachach i śmierdzący kozą.

Zmarszczki na jej czole pogłębiły się.

– Postaraj się – szepnęła, a potem zagderała głośno:

– Na Los Łaskawy! Włóż rękawice, masz ręce jak podeszwa! Deski można nimi wygładzać! Pomyślą, że za niewolnika tu jesteś!

Koziołek podskakiwał obok z podniecenia, udowadniając, że trafnie nadano mu imię.

– Mogę popatrzyć? Mogę? Mogę iść z tobą? – dopytywał się natarczywie.

– Akurat!! – ofuknęła go matka. – Jeszcześ i ty tam potrzebny! A kto podwórze pomiecie? A trawy zającom kto natnie? Szczapki od wczoraj nieuładzone leżą. Obaczysz, ojciec wróci, to ci to wszystko na tyłku wymaluje!

Koziołek spochmurniał i poczłapał do ściany, by zdjąć z kołka sierp. Za plecami usłyszał szurający chód brata, a potem stuknięcie zamykanych drzwi. Lecz matka, zamiast popędzić go do pracy, wyjęła mu ostrze z ręki i ucięła nim cienkie kosmyki włosów – własnych, a potem syna. Rzucone na żar w palenisku spłonęły w mgnieniu oka. Kobieta poruszała wargami bezgłośnie. Zdjęty nieokreślonym lękiem chłopczyk uniósł na nią rozszerzone oczy.

– Mamusiu... o co się modlimy? – spytał cichutko.

***

Tkacz Iluzji nie był w szczególnie radosnym humorze. Jego rozdrażnienie w niewielkim stopniu złagodził poczęstunek. Wojna z północnymi księstwami wisiała na pajęczej nici, a podróż niemal nad samą granicę – równie ustaloną i trwałą jak wąż, któremu nastąpiono na ogon – uważał za niezwykle chybiony pomysł. Upalna pogoda nastrajała raczej do siedzenia ze schłodzonym winem w ręku w cieniu przy fontannach. Obyż jeszcze istniała ważna przyczyna! Z pewnością nie było nią sprawdzenie umiejętności jakiegoś wieśniaka. Chłopak miał podobno talent Tkacza Iluzji. Krąg wykładał przez pełne dwa lata pieniądze, by nauczono go czytania i pisania. A teraz nadszedł czas, by oficjalne wciągnięto go w szeregi członków Kręgu magów, choć dzieciak ponoć urodził się kaleką. Niewdzięczne zadanie włóczenia się po zapadłej prowincji przypadło akurat im dwóm, prawdopodobnie z powodu niełaski, w którą popadł ostatnio Tkacz. Owa niełaska rykoszetem trafiła Wędrowca, obaj magowie mieli więc niejakie pretensje zarówno do zwierzchników, jak i do siebie nawzajem. Rozgoryczonemu Tkaczowi chodziło po głowie, że o wiele lepiej byłoby dla wszystkich, gdyby dzieciak umarł zaraz po urodzeniu – to oszczędziłoby kosztów rodzinie i magicznej elicie, a jemu samemu tego rodzaju wycieczek.

Jednak, ku zaskoczeniu oczekujących, chłopak, który stanął w progu, nie miał żadnych widocznych okaleczeń, opisanych przed laty w raporcie. Wyglądał całkiem normalnie, o ile normalną można nazwać t a k ą budowę. Tkacz Iluzji przywykł do wysokich, chudych jak charty chłopaczków o czarnych włosach, typowego wyglądu przeciętnego adepta magii. Ten był także wysoki, owszem. Przy tym jego tunika wyglądała jak rozpięta na solidnych nosidłach do wiader, a bicepsy niemal rozrywały wąskie rękawy. Dłonie przypominały szufle. Gdyby nie gładka, chłopięca twarz, zwieńczająca tę niepospolitą figurę, mag sądziłby, że ma do czynienia z dorosłym mężczyzną i to pracującym w kamieniołomach.

Tkacz Iluzji skinął zdawkowo głową w odpowiedzi na grzeczny ukłon chłopca, obiecując sobie w duchu, że po powrocie zruga kronikarza za niedbałe prowadzenie rejestrów.

– Wiesz, po co przybyłem? – zapytał.

– Tak, panie.

– No to pokaż, co umiesz. Zacznij od czegoś łatwego. Pokaż mi... pokaż mi kamień.

Tradycyjnie rozpoczynano tego rodzaju egzaminy od najprostszych, najłatwiejszych rzeczy, by przestraszeni adepci nie tracili kompletnie głowy i mogli się oswoić z nowym położeniem. Ten chłopak – a tak, Biały Róg mu na imię – nie odbiegał od normy. Tak samo jak wszyscy poprzednicy stał przed egzaminatorem spięty i blady.

Na stole tuż przy łokciu Tkacza Iluzji pojawił się otoczak wielkości pięści. Mag chciał wziąć go do ręki, lecz jego palce przeszły przez iluzyjny wizerunek.

– Popraw – rzucił sucho.

Kamień zaciążył mu w dłoni, nabierając natychmiast właściwej wagi, lecz mag nie czuł nic poza tym – ani chłodu rzeczy zakopanej w ziemi, ani ciepła emanującego ze skały wystawionej na palące promienie słoneczne. Albo chłopak nie panował nad nerwami, albo jego talent był dość mierny. Mężczyzna rzucił kamień, który potoczył się po podłodze z głuchym łoskotem – opóźnionym tylko o mgnienie, lecz doświadczone ucho natychmiast to wychwyciło. Mag zmarszczył brwi.

– Melon – zaordynował.

Przynajmniej owoc wyglądał, jak należy. Może dzieciak wreszcie nabrał rozpędu. Mag powąchał melon podejrzliwie, ale zapach również był odpowiedni.

– Dobrze. Teraz morele.

Kilka owoców, które pojawiły się na stole, skusiły także Wędrowca. Za przykładem towarzysza, ugryzł jeden.

– Słodkie – stwierdził.

– Za słodkie – odparł Tkacz. – Smaczne, ale nieprawdziwe, co da się rozpoznać z łatwością.

– Zawracanie głowy. Co z tego, że nieprawdziwe, skoro smaczniejsze niż prawdziwe? Jakbym chciał prawdziwe, to bym zerwał sobie z drzewa – zaoponował Wędrowiec i pożarł demonstracyjnie następny iluzyjny owoc.

Biały Róg uśmiechnął się ledwo zauważalnie, zerkając na niefrasobliwego maga.

– Teraz to samo od początku, ale z zamkniętymi oczami – polecił Tkacz Iluzji. – Albo nie... odwróć się.

Sprawdzian toczył się dalej. Po drobnych przedmiotach przyszła kolej na zwierzęta: psy, kozy, ptaki, jaszczurki... Chłopiec w milczeniu, posłusznie wypełniał kolejne zadania, lecz jego osiągnięcia nie zadowalały starszego maga w pełni. Niemal każda stworzona przez Roga iluzja raziła doświadczonego mistrza magii jakimś drobnym błędem. Owoce miały niewłaściwy smak, psy poruszały się sztywno i nienaturalnie, szczyblik – najpospolitszy przecież ptak, spotykany wszędzie – w wersji Roga miał zły deseń na skrzydłach. Zapomniał o dymie, który powinien unosić się z zapalonej świecy. Z wizerunkami ludzi poszło nieco lepiej. Odtworzeni na żądanie maga członkowie rodziny chłopca byli iluzjami idealnymi. Za to stworzenie kogokolwiek z własnej wyobraźni nastręczyło mu nowych trudności. Mag przypuszczał, że temu młodemu osiłkowi zwyczajnie brakowało fantazji, a jak na drwinę losu właśnie ta cecha jest najważniejsza dla Tkaczy Iluzji. Najwyraźniej nie był też szczególnie bystry – ot, zwykły prostaczek, który z pewnością czułby się bardziej na miejscu przy kowadle czy pługu niż w mieście, pod patronatem Kręgu. I co tu począć z tak niedorobionym materiałem na maga? Chłopak czekał spokojnie, wbijając rybie spojrzenie w kąt izby. Tylko nieznaczny ruch pocieranych o siebie palców świadczył, że wyrok egzaminatora nie jest mu obojętny. Przestąpił z nogi na nogę, zmęczyło go długie stanie. Tkacz Iluzji bił się z myślami. Umiejętności chłopca nie były olśniewające. Właściwie ledwo zadowalające, ale nie był aż tak beznadziejny, by skazać go jednym ruchem pióra. Może znalazłoby się dla niego miejsce w jakimś szlacheckim domu, by zabawiał widzów sztuczkami? Tkacz skrzywił się na tę myśl – marna kariera dla maga, choć może wieśniak uważałby to za nobilitację. Tyle błędów, niedoróbek... ale z drugiej strony ktoś te parę lat temu uznał, że talent dzieciaka jest na tyle znaczący, by inwestować w jego wykształcenie. Szkoda tych pieniędzy, czasu i wysiłku. Magowi przyszła do głowy niepokojąca myśl, że jeśli uzna chłopaka za niezdatnego, starszyzna przyśle go po raz drugi do tej zapadłej dziury razem ze Strażnikiem Słów, który zweryfikuje jeszcze raz wynik sprawdzianu. Nie, tego wolałby uniknąć!

– Dobrze – rzekł wreszcie. – Myślę, że to wystarczy.

Chłopak skierował na niego oczy – raptem czujne i lśniące jak ślepia jastrzębia. Tkacz Iluzji położył na stole ciężki pakiet zawinięty w białe płótno.

– Nie umiesz zbyt wiele – rzekł surowo – ale wystarczająco dużo. Tu jest kronika dla ciebie i szarfa. Wciągniemy cię do rejestrów Kręgu Magów jako pełnoprawnego Tkacza Iluzji. To cię uprawnia do szukania pracy w swej profesji i nie będziesz podlegał prawu lennemu.

– Nie rozpakujesz? To już twoje – odezwał się Wędrowiec, obdarzając nowego maga szerokim uśmiechem.

Chłopiec zbliżył się z wahaniem do stołu i rozwinął tkaninę, odsłaniając gruby tom oprawny w brązową skórę z miedzianymi, błyszczącymi okuciami. Obok leżała zwinięta szarfa do przepasywania tuniki, w charakterystycznej błękitnej barwie, zastrzeżonej wyłącznie dla członków Kręgu Magów.

– No i co? – spytał Tkacz.

– Dziękuję, panie – odezwał się cicho chłopiec. – Ładna.

– Ładna! – parsknął śmiechem Wędrowiec. – Słyszałeś? Ładna...

– Nie jesteś zbyt gadatliwy – zwrócił się Tkacz do chłopca. – Inny skakałby z radości, że spełniło się marzenie jego życia.

– Bo ja najbardziej marzę, żeby być dobrym pasterzem i pracować na tej ziemi – odparł Róg z powagą, która rozbawiła nawet pochmurnego Tkacza Iluzji, a Wędrowiec aż się zatoczył ze śmiechu.

– Nikt nie ma zamiaru zabierać cię stąd siłą – mruknął kpiąco Tkacz. – Żadne z ciebie cudo. Jak dla mnie możesz paść te swoje kozy do końca życia. Jeśli jednak będziesz wykonywał jakąś pracę dla nas, albo związaną z magią, to musisz wpisywać ją do tej księgi – stuknął w okładkę knykciami. – Rozumiesz?

– Tak, panie.

– Nauczono cię pisać?

– Tak, panie.

– Każdą kartę masz podpisywać u góry swoim imieniem.

– Tak, panie.

– Umiesz powiedzieć coś więcej?

– Tak, pa... – powtórzył chłopiec mechanicznie i zaciął się.

Mag poklepał go po ramieniu, mając przy tym wrażenie, że dotyka twardego kawałka pnia.

– Nie mamy zbyt wiele czasu. Pożegnamy twą matkę i zostawimy wiadomość ojcu. Życzę szczęścia.

Obaj magowie wyszli z izby, zostawiając chłopca samego.

***

Biały Róg zaczerpnął tchu tak głęboko, aż zabolało go w płucach. Wysoka, barczysta postać chłopca skurczyła się i zmalała, pozbawiona iluzyjnej osłony skrywającej go przed wzrokiem obcych. Pot spływał mu po plecach. Wreszcie mógł sobie pozwolić na osłabienie uwagi napiętej jak struna od ponad dwóch godzin i ze zdumieniem stwierdził, że zaczyna się trząść jak liść na wietrze. To wprost niewiarygodne... sam w to jeszcze nie wierzył, ale jednak... dali się nabrać. Mistrzowie Kręgu, dorośli, doświadczeni mężczyźni... pozwolili się oszukać jak dzieci.

Nie, nie nosił się z zamiarem tego szalbierstwa. Po prostu tak się zdarzyło. Nienawidził, kiedy oczy ludzi błądziły po jego ułomnym ciele. Nawet ci, którzy usiłowali być mili i mówiąc do Roga, patrzyli mu w oczy, zawsze w końcu spuszczali wzrok niżej, tam gdzie znajdowały się (czy może “powinny znajdować się”) jego nogi. Los przeklął go jeszcze w łonie matki i w ten sposób pierworodny syn Fali i Dębowego przyszedł na świat z krótkimi, zniekształconymi, pozbawionymi czucia nóżkami. Całe życie polegał wyłącznie na rękach – natura, jakby usiłując wynagrodzić niedostatki dolnej połowy ciała, sprawiła, że barki i ramiona Białego Roga rozrosły się niewiarygodnie. Tak, był bardzo silny, lecz cóż z tego, skoro przez to wyglądał jeszcze bardziej dziwacznie? Pewnym ratunkiem stał się magiczny talent. Róg nauczył się chować za złudzeniem samego siebie, takim, jakim mógłby się stać, gdyby nie przekleństwo Losu.

Kiedy wszedł do izby, w której oczekiwali go wysłannicy Kręgu, zrozumiał, że najwidoczniej nie wiedzieli o jego kalectwie lub w nie nie uwierzyli. I właśnie wtedy, w nagłym olśnieniu podjął ryzyko oszustwa osób tak potężnych. Utrzymywał doskonały miraż ludzkiej postaci, jednocześnie wykonując polecenia przybyłego Tkacza Iluzji. Na Matkę Świata, ileż go to kosztowało, by te prościutkie wizerunki nie były za dobre! Nigdy by nie przypuszczał, że świadome robienie błędów jest tak trudne. Nie mógł zawalić tego zupełnie – aż wstrząsnął się na myśl o wściekłości ojca – lecz nie wolno mu było pokazać za wiele. Gdyby tamten mag domyślił się, ile chłopiec umie w rzeczywistości, Biały Róg nigdy już nie zobaczyłby Kozich Wzgórz.

Drzwi uchyliły się, a w szparze pojawił się ciekawski pyszczek Koziołka.

– Poszli sobie – zawiadomił brata malec. – Nie poczekali na ojca. Ooo... coś ty taki mokry?

Podszedł do Roga, patrząc ze zdumieniem na jego spocone czoło i wilgotne plamy na tunice.

– Nie chcieli cię wziąć? Przegrałeś? Nie dostałeś paska?

– Dostałem – Róg ściągnął ze stołu długi pas błękitnej materii.

Koziołek z fascynacją dotknął szarfy palcem i natychmiast go cofnął, jakby parzyła.

– Ale nie pójdziesz w świat z domu?

– Nie. Powiedzieli, że za mało umiem.

– Za mało? – powtórzył Koziołek z niebotycznym zdumieniem. Starszy brat w jego osobistej hierarchii stał niewiele niżej od surowego, wymagającego ojca, a ojciec natomiast był zbliżony do boga. Brwi dziecka ściągnęły się w zabawnym wyrazie głębokiego namysłu.

– To ty tak jakby do połowy przegrałeś, co, Róg...?

– Nie, mały. Ja wygrałem... do połowy.

***

Tego wieczoru Biały Róg otworzył swą nową kronikę. W żółtawym świetle kaganka wypisał starannie u góry pierwszej stronicy:

Biały Róg, syn Fali, z ojca Dębowego, z domu na Kozich Wzgórzach.

Po długim namyśle napisał niżej:

Nazywam się Biały Róg, mam piętnaście lat i jestem Tkaczem Iluzji. To lepiej, niż być Obserwatorem, bo ludzie nie lubią, jak im zaglądać do głów. A ja mogę wymyślać różne rzeczy i wtedy się nie nudzę. Ten mag, co mnie sprawdzał, a potem dał tę księgę i szarfę, powiedział, że pewnie spełniło się marzenie mojego życia. A to nie jest prawda. Bo najbardziej bym chciał paść kozy na pastwiskach należących do mego ojca. Powiedziałem to człowiekowi Kręgu, a on się śmiał. Nie domyślił się, o co mi chodziło. Jakbym był pasterzem, to by znaczyło, że mogę chodzić i biegać, i mam prawdziwe nogi, a nietakie chude patyki. Ale skoro nie mogę być pasterzem, to muszę być magiem. To też jest jakieś zajęcie.

***

Biały Róg leżał nieruchomo w mroku, szeroko otwartymi oczami wpatrując się w smugę księżycowego światła wpadającą przez szczelinę uchylonego okna. Nie było duże – ot, pozioma deska w ścianie, którą dawało się unieść. Dom stojący na pograniczu przypominał małą twierdzę. Gdzieś na zewnątrz głośno ćwierkała cykada, a z izby rodziców dobiegały odgłosy kłótni. Róg już dawno temu wydłubał szparę między belkami, by móc słyszeć, o czym się mówi w sąsiedztwie. Ojciec właśnie wylewał przed matką swoje rozczarowanie.

– Dostał tę durną szmatę, dostał jakiś papier i co? Dalej tu siedzi i w oczy mnie kole! Zabrać go mieli!

– Pracuje na równi z innymi. Nie je darmo – powiedziała matka tak cicho, że Róg ledwo ją dosłyszał. – To zaszczytne mieć maga w rodzinie.

– Maga od obrazków! Zaiste zaszczytne! – parsknął ojciec. – Myślałem, że mi z oczów zejdzie, że będę mógł Bystrego dziedzicem naznaczyć, i co? Nadal mam na karku to twoje pokrzywione umiłowanie.

– Tyś tu pan i gospodarz, nic ludziom do tego, kogo naznaczysz – przypomniała matka.

– Ale gadać będą! Mówiłem tobie wtedy, coby pozbyć się dzieciaka, póki czas był, ale baby zawsze za miękkie serca mają.

Za ścianą zapadła głucha cisza, a potem znów odezwała się matka.

– Nawet wilki nie zabijają swoich szczeniaków – rzekła zdławionym głosem. – A tyś widać od wilka gorszy.

“Jeśli ją teraz uderzy...” – przeszło chłopcu przez głowę, ale nie dokończył tej myśli. Co mógłby zrobić? I czy w ogóle odważyłby się na otwarty sprzeciw wobec kogoś takiego jak Dębowy? Wiedział, że dorównuje już ojcu siłą, a może nawet przewyższa, lecz doskonale zdawał sobie także sprawę, że potem nie miałby już czego szukać na tej ziemi.

Smutek leżał mu w brzuchu nieznośnym ciężarem, jak kamień. Domyślał się od dawna (właściwie od zawsze), że ojciec wolałby nie mieć go w domu. Wtedy Bystry zostałby pełnoprawnym dziedzicem ziemi i stad – w sposób prosty i naturalny. Pierwszy raz jednak Róg usłyszał, jak jego własny ojciec życzy mu śmierci. Przywykł do braku miłości, ale to... to zabolało jak cięcie nożem. Z piersi chłopca wyrwało się głębokie westchnienie. Za ścianą nadal panowała cisza – widocznie rodzice zakończyli już spory na dziś. Róg wyciągnął rękę i po omacku zatkał szparę zwitkiem pakuł.

Obok poruszył się w ciemności Koziołek. Ciepła łapka młodszego brata dotknęła ramienia Białego Roga.

– Nie pójdziesz nigdzie, prawda? Nie pójdziesz? – ozwał się niespokojny, żałosny szept malca.

Róg zmełł w zębach przekleństwo. Widać małego obudziły podniesione głosy rodziców i zapewne też słyszał wszystko.

– Nie – odpowiedział chłopak, starając się, by jego głos zabrzmiał normalnie. – Nigdzie nie pójdę.

Koziołek odetchnął głośno, na czworakach wylazł ze swego posłania. Objął niezdarnie Roga i pocałował w policzek, po czym skulił u jego boku, opierając głowę na muskularnym ramieniu starszego brata.

– Opowiesz mi coś?

Róg nasłuchiwał przez chwilę oddechu Bystrego, który spał pod przeciwległą ścianą, ale nic nie wskazywało na to, by zmęczonego całodzienną harówką trzynastolatka mogło obudzić cokolwiek, poza waleniem w bęben.

Popatrzył znów na smugę księżycowego światła.

– Był sobie pewnego razu...

– Król? – wtrącił Koziołek cichutko, moszcząc się wygodniej.

– Król? Król też był, ale najpierw był czarodziej.

W potoku srebrnego blasku pojawił się wizerunek mężczyzny w czarno-czerwonych szatach i znajomej, błękitnej szarfie.

– To był bardzo potężny czarodziej...

– Tak jak ty?

– Dużo potężniejszy. Umiał odgadywać myśli, fruwać jak ptak, rozmawiać z wężami... umiał też przywoływać ogień z nieba, przemieniać kamienie w złoto, srebro i... ee... klejnoty.

Do potężnego czarodzieja podpełzła wielka, nakrapiana żmija. Mężczyzna podniósł ją, a gibkie ciało zwierzęcia owinęło się wokół jego ramienia. Obok pojawiły się też góry błyszczącego metalu i wielkich, różnobarwnych kryształów.

– Jeju, to musiał być strasznie okropnie bogaty..!

– Szszsz... obudzisz Bystrego.

Biały Róg zerknął niespokojnie na średniego brata, ale chłopak tylko obrócił się na drugi bok i spał dalej.

– A był też król tej krainy... – ciągnął szeptem Tkacz Iluzji, tworząc nowy miraż. – Chciwy ponad wszelkie wyobrażenie. Przywołał czarodzieja i rozkazał mu przemienić wszystko w swojej komnacie w złoto. I czarodziej tak zrobił. Ale królowi było mało, kazał mu cały zamek przemienić w złoto. A potem jego chciwość rosła i rosła... rozkazywał czarownikowi zamieniać w drogocenności nawet ziemię wkoło zamku i drzewa, i nawet wodę w morzu zmienić w płynne srebro. A wtedy...

Gdzieś z zewnątrz napłynął daleki głuchy odgłos bębna. Chłopiec zamilkł, nasłuchując. Ostatnio coraz częściej słychać było nocą bębny, dudniące gdzieś na północy niczym nieregularne tętno olbrzyma.

– To oni grają? To biali? – wyszeptał z lękiem Koziołek, przytulając się mocniej do brata. Zapomniał o bajce, teraz liczył się tylko groźny głos bojowego instrumentu.

– Tak – odpowiedział cicho Biały Róg.

– Przyjdą tu, żeby nas zabić?

– Szszsz... nie mów głupstw. To tylko bębny. Ci zza granicy chcą nas nastraszyć. Nasz król jest potężny, ma dużo wojska. No i są jeszcze magowie, co są groźniejsi niźli najlepsi wojownicy króla.

– Ale tamci są bliżej nas niźli król i czarodzieje – odrzekł Koziołek.

Biały Róg westchnął niezauważalnie. Jak na smarkatego dzieciaka, jego braciszek wykazywał się nieraz zadziwiająco trzeźwym osądem. Trudno go było zwieść. Róg zaczerpnął tchu, by wygłosić jakieś przekonujące kłamstwo, kiedy całkiem blisko ozwał się niski jęk rogu, jakby ktoś odpowiadał sygnałom bębna. Zaraz potem rozszczekały się psy.

Koziołek westchnął spazmatycznie, sztywniejąc ze strachu. Biały Róg zerwał się i przylgnął twarzą do okiennego prześwitu, usiłując dojrzeć cokolwiek w mroku nocnym i zwodniczym świetle księżycowego giganta, który panoszył się na niebie. Głos rogu rozległ się znowu. Zdawało się, że dobiega od strony szopy, w której sypiali niewolnicy, ale mogło to być złudzenie. Chłopak wytężył wzrok. Czyżby w czarnej łacie cienia pod ścianą drewutni coś się poruszyło? Przetarł oczy i znów wbił spojrzenie w tamto miejsce, lecz kształty, które noc odbarwiła do szarości i czerni, zdawały się drgać i słaniać – obdarzone pozorami życia. Bardziej wyczuł, niż zobaczył, że Koziołek stoi obok niego i także wygląda na zewnątrz.

– Widzisz coś? – szepnął.

– Nie...

Z sieni doszedł ich dźwięk odsuwania ciężkiej zasuwy i skrzypnięcie wrót, a po chwili w polu widzenia chłopców ukazała się barczysta sylwetka ojca i trzy znajome figury parobków z pałkami. Czterech mężczyzn rozbiegło się po dziedzińcu i chłopcy widzieli, jak przetrząsają obejście. Dębowy musiał zajrzeć do budy niewolnych, gdyż słychać było jego podniesiony głos. Wkrótce jednak powrócili wszyscy – z niczym. Któryś z pachołków krzyknął rozkazująco na kundle, które odzywały się jeszcze przez chwilę pojedynczymi szczeknięciami, aż w końcu pomilkły.

– To już niejeden raz – burczał gospodarz, gdy wracali do domu. – Nawołują się jako te wilki. Rankiem obszukamy tę budę, choćby trza było na deski ją rozebrać.

***

Nazajutrz jednak od północy i zachodu pojawiły się na widnokręgu ciemne łaty, które prędko rozpełzły się szeroko, tworząc popielaty pas nisko na niebie.

– Może to chmury... – odezwał się niepewnie Bystry, lecz jego głos brzmiał tak, jakby sam w to nie wierzył.

– A może ptaki latają tyłem – warknął Biały Róg ponuro, aż jego brat popatrzył na niego ze zdziwieniem. Róg był zwykle spokojny i bardzo rzadko okazywał złość czy niepokój. Przygnębienie Bystrego wzrosło – skoro nawet Róg się niepokoi, sprawy musiały iść naprawdę źle.

Nadal wyczesywali wełnę, ale praca szła wolno i nieskładnie. Co rusz ktoś podnosił głowę, spoglądając ku północy. Ciemnowłosi Lengorchianie z zatroskaniem, marszcząc czoła i zaciskając wargi. Niewolni – o skórze i włosach jasnych, stąd właśnie zwani “białymi” – z powagą i nadzieją w oczach. Bunt wisiał na jedwabnej przędzy i Róg przeczuwał, że niebawem ta nić pęknie. Błędem było trzymanie niewolników tutaj, tak blisko granicy, gdzie od wolności dzieliły ich tylko dwa dni marszu. Stanowili jednak tanią siłę roboczą – o wiele mniej kosztowną niż wolni robotnicy najemni.

Słońce tego wieczora zachodziło czerwono – wielkie, rozdęte i złe. Rozlana krew zabitych ulatywała w niebiosa, kalając złocistą tarczę.

Fala bez słowa przeglądała skrzynie, pakując w tobołki rzeczy niezbędne i te najcenniejsze. W spiżarni służące liczyły bochenki chleba i zapasy suszonego mięsa, robiąc z nich poręczne paczki. Mężczyźni pozdejmowali ze ścian miecze oraz łuki, kładąc je na noc tuż przy posłaniach.

– Wojenne kochanki – mruknął ktoś, ale to było wszystko. Nikt nie miał ochoty rozmawiać o nadciągającej groźbie.

***

Tej nocy bębny zdawały się grać bliżej. Głębokie ”dum-dumdum-dummm” niosło się bez przerwy w chłodnej, mrocznej ciszy. Kiedy Biały Róg zamykał oczy, widział kroczącego ku niemu białowłosego giganta dzierżącego zakrwawione ostrze. Psy w obejściu milczały, jakby i im udzielił się nastrój grozy. Koziołek również słuchał zatrważającej wojennej muzyki. Nie domagał się opowieści, nie zadawał pytań, tylko wyciągnął drobną rękę daleko w stronę brata, szukając jego dłoni. W końcu zasnął i dopiero wtedy Róg cofnął zdrętwiałe ramię, dotąd ściskane przez wystraszone dziecko.

“Jest za mały, żeby spać z nami – pomyślał Róg. – Powinien być jeszcze z matką”.

Bębny tętniły nadal głucho, serce chłopca wydawało się przejmować ten sam jednostajny rytm, jego myśli mieszały się, aż w końcu zasnął również.

Obudził się raptownie, wyrwany z mętnych czeluści niespokojnych snów nowym dźwiękiem. Do odległego dudnienia wojennych tarabanów dołączył chór ludzkich głosów, skandujących, ba, wywrzaskujących w tym samym rytmie:

– Ta-ga-ro! Ta-gaga-ro! Len-go-ri, len-go-ri...! Nif’eva taga-ro len-go-ri fuo-hmor! Ta-ga-ro...

Nie musiał się podciągać do wąskiego okna, by wiedzieć, że klaskanie w dłonie i w kółko powtarzane obelżywe słowa o podcinaniu gardeł Lengorchianom dobiegają z niewolniczego baraku. Za ścianą wszczął się ruch, ktoś rzucił kilka przekleństw, słychać było łomot otwieranych drzwi. Bystry i Koziołek zerwali się ze swych sienników, nasłuchując. Wkrótce jednak zamieszanie wewnątrz domu uspokoiło się, a wichrzycielski śpiew trwał. Najwyraźniej nikt nie wyszedł, by ukarać i zastraszyć krnąbrnych robotników.

– Ojciec ich jutro każe wybatożyć – szepnął ze złością Bystry. – Nie wiedzą tego?

Biały Róg obrócił twarz w stronę brata, choć w mrocznej izbie prawie nic nie było widać.

– Głupiś – mruknął. – Zasuń deskę, trza nam spać, bo jutro huk roboty czeka. A wy między niewolnych nie łaźcie. Koziołek, przy matce bądź. Bystry, ty się ojca albo kogo ze starszych pilnuj.

– Bo co? – burknął chłopiec.

– Bo mnie się zdaje, że biali ino czekają okazji coby dać drapaka, a jak będziesz im w oczy lazł, to ci ten durny łeb rozwalą, ani zipniesz – odparł Róg, kładąc się na powrót i obracając twarzą do ściany.

***

Rano nikt nie wspominał o pełnych buntu nocnych śpiewach, a w powietrzu czuło się napięcie. Robotnicy wykonywali polecenia opieszale i niedokładnie. Od południa na horyzoncie wznosiły się dwa pojedyncze słupy dymu z ognisk sygnałowych. Dębowy przypatrywał się im w milczeniu, osłoniwszy oczy dłońmi. Kiedy opuścił ręce, jego twarz była ściągnięta i nieruchoma, jak wyrzezana w twardym drewnie.

– Dzielcie stada – nakazał. – Łata i Przypadek w dolinę. Bystry, Klin i Róg nad rzekę do Podwójnego. Małego weźcie, niech zwierzynę znaczy.

Dzielenie stad... Biały Róg przeżył już coś takiego, choć był wtedy za mały, by pamiętać cokolwiek więcej niż zamieszanie, strzępy obrazów i wrażenie ogólnego przerażenia, gdy uciekali przed hordą białych, unosząc ze sobą jedynie skromną część dobytku i pędząc najcenniejsze sztuki ze stada. Granica przebiegała wtedy spory kawał dalej na południe, nim el Tiis zdobył następny szmat ziemi dla swych pobratymców. Czemu Dębowy upierał się, by żyć zawsze w okolicach tak niebezpiecznych? Czy lepsze pastwiska i dobre źródło wody warte były tego niepokoju, który zrastał się z człowiekiem jak druga skóra? Nikt nie miał pewności, czy pewnego dnia nie stanie się tylko kawałem okaleczonego mięsa – leżącym na trawie wydeptanej przez kopyta bojowych koni obok wybitych psów zaganiaczy.

Kiedy Biały Róg opływał potem po paru godzinach uganiania się na koniu z pasterskim imakiem w dłoni, był już prawie pewien, że nie warto. Zziajany, ubabrany ochrą Koziołek biegał z kubełkiem farby i smarował nią rogi wskazanych sztuk. Oznakowane kozy popędzili potem do zagród przy gospodarstwie.

Kiedy Róg wjechał na dziedziniec, od razu rzucił mu się w oczy niepokojący obraz: ojciec pochylał się nad kimś, przyciskając sztych miecza do twarzy mężczyzny leżącego na zapylonej ziemi. Parę kroków dalej stała matka, nerwowymi ruchami odgarniając z twarzy jasnobrązowe włosy. U jej stóp walały się rozrzucone tobołki.

– Nie będziesz się przybliżał do mej kobiety – cedził Dębowy z wściekłością. – Nie będziesz do niej mówił ani nawet patrzył na nią! Inaczej zarżnę ciebie jak koźlę!

Nagle szarpnął ostrzem, a z ust niewolnika wyrwał się zdławiony okrzyk bólu.

– To abyś pamiętał i trzymał gębę zawartą. To się i was tyczy. – Dębowy skierował miecz w stronę dwóch innych niewolnych, obserwujących kaźń z zaciśniętymi pięściami. – A teraz precz, do roboty!

Rozeszli się w milczeniu, lecz w ich oczach płonęła nienawiść. Róg pomógł zejść na ziemię Koziołkowi, którego wiózł przed sobą w siodle. Chłopczyk natychmiast podbiegł do matki, by pomóc jej pozbierać pakunki. Zaraz zaczęli szeptać o czymś między sobą, lecz tak cicho, że nie dało się niczego zrozumieć. Dębowy zdecydowanym krokiem oddalił się między zabudowania.

– Fonon! Chodź tu, weź konia! – zawołał Biały Róg do zranionego mężczyzny, który tymczasem szedł w stronę koryta z wodą, by obmyć się z krwi. Niewolnik zawrócił powoli, niechętnie.

Róg nachylił się ku niemu z siodła.

– Nie wiem, coś ty zrobił mej matce, ale lepiej tego nie rób znowu, bo ci kark skręcę, nim cię mój ojciec dopadnie – wyszeptał złowróżbnie. – Chyba żeś na łeb z drabiny spadł, że Dębowemu teraz w oczy leziesz – dodał cicho, tonem łagodniejszym. – W nocy pyski drzecie, w dzień go drażnicie, ino czekać, a komuś żelazo między żebra wsadzi. Za Bramę Bogini ci pilno?

– Ja podlegam Panu Żelaza i on mnie uchroni – syknął Fonon, chwytając jedną ręką cugle tak mocno, że zaniepokojony koń zachrapał. Drugą przyciskał do brody, gdzie drasnęło go ostrze właściciela.

***

Następny dzień zastał ich już w drodze na Południe, ku bezpieczniejszym regionom – ścigani wciąż narastającym łomotem bębnów wojowników z Górnych Księstw, które teraz nie milkły nawet w dzień. Pasterze pędzili przed sobą ponad setkę kóz w obłoku kurzu unoszonym z gościńca kopytami. Dokoła uwijały się cztery kudłate kundle obszczekujące stado. Za nim toczyły się wozy wyładowane głównie wełną, narzędziami i jedzeniem. A za ostatnim niemrawo człapało szeregiem sześciu niewolnych, których Dębowy nakazał przywiązać do niego na sznurze za szyje. Ilekroć Białemu Rogowi zdarzyło się spojrzeć w tamtą stronę, odczuwał niepokój. Oczywiście, ojciec miał rację – należało się zabezpieczyć przed ucieczką niewolników, kosztowali zbyt wiele. Niemniej widok ludzi wiedzionych za wozem na sznurze jak zwierzęta, budził w nim niesmak. Toż to ci sami ludzie, z którymi pracował każdego dnia; uczył się ich mowy, słuchał ich przyśpiewek, opowiastek i żartów. Ci sami mężczyźni wyplatali z trawy zabawki i obdarowywali nimi Koziołka, gdy ten był jeszcze zupełnym maluchem.

Na zakurzonym trakcie spotykali innych uciekinierów. Większość maszerowała w równym, mechanicznym tempie, gapiąc się w ziemię i unosząc oczy tylko wtedy, gdy ktoś naruszał granice ich ruchomego terytorium, podchodząc za blisko. Czasem oglądali się za siebie, patrząc z niepokojem ku północy, gdzie zbierało się coraz więcej dymów.

Noc miała przynieść kolejne z całego szeregu nieszczęść. Coś – może zwierzę, a może jakiś rabuś – spłoszył kozy, które rozbiegły się w mroku. Wszyscy musieli szukać zagubionych zwierząt w świetle pochodni, a o świcie okazało się, że spora część stada nadal błąka się po okolicy. Nie wiadomo było, co stało się z psami, póki ktoś nie odkrył w krzakach poskręcanego ciała z pianą na pysku. Zniknęli również wszyscy niewolnicy – nietrudno odgadnąć przebieg wydarzeń. Zagadką natomiast było, skąd uciekinierzy wzięli truciznę. Dębowy wyładowywał złość na każdym, kto mu się nawinął, więc Róg z ulgą przyjął polecenie, by szukać zagubionych sztuk stada. Cały dzień miał znów spędzić w siodle, ale to i tak było lepsze niż wysłuchiwanie utyskiwań ojca i jego szturchańce.

***

Biały Róg marnie trzymał się w siodle z powodu bezwładnych nóg, więc nie zachęcał konia do kłusa. Starał się trzymać kulbaki jedną ręką; kiedy musiał użyć obu, chwytał wodze w zęby. Kiedyś przywiązywał się do siodła, lecz gdy zdarzyło mu się spaść i zawisnąć w sznurowej pętli, wtedy okazało się, że jest całkiem bezradny, więc zrezygnował z dodatkowych więzów, polegając tylko na silnych ramionach i zmyśle równowagi.

Gdzieś w zaroślach meczała zagubiona koza. Róg skierował konia w tamtą stronę. Wśród zieleni dojrzał błysk żółtej farby, potem łeb zwierzęcia i zarzucił na jego rogi pętlę zwisającą z końca kija. Wiedział doskonale, że zapędził się za daleko od miejsca postoju, lecz uciekły najcenniejsze sztuki, te które miały runo sięgające ziemi, i trzeba było podjąć ryzyko, by je odzyskać. Wyciągana z krzaków koza protestowała, gdy ciernie i drobne gałązki wyrywały jej sierść z boków.

– No, no... cichaj, stworzenko, pódziem do twoich. Noooo... – przemawiał chłopiec do kozy, naśladując śpiewną gwarę pasterzy. Skupiając uwagę na opierającym się zwierzęciu i na tym, by nie spaść z konia, nie usłyszał lekkich kroków. Nie spodziewał się ataku, póki para silnych rąk nie ściągnęła go z siodła, rzucając brutalnie na ziemię. Uderzył głową w twardy grunt tak mocno, że na chwilę wszystko wokół zamgliło się. Poprzez szum w uszach i dudnienie pulsu słyszał niespokojne chrapanie konia i ludzkie głosy. Zamrugał, usiłując odzyskać normalny wzrok. Coś zacisnęło się na jego szyi, tamując mu oddech. Ktoś syczał mu z wściekłością do ucha gniewne słowa:

– Teraz też mi będziesz grozić, wyskrobku?

Róg rozpoznał głos niewolnika Fonona.

– Kark mi skręcisz, bo patrzyłem na twoją matkę, dziwkę, co się z czarnym pokłada? Ani bym splunął na tę świnię, co własną krew... swoich zdradza!

W skroniach Białego Roga waliły bliźniacze młoty. Jego palce bezwiednie drapały szyję, gdy próbował uwolnić się od dławiącego sznura. Zebrał rozproszone myśli, zwinął pięść w kułak i z całej siły rąbnął napastnika w głowę. Sądząc z trzasku i głuchego jęku, trafił tamtego w nos. Może nawet mu go złamał.

Chłopiec złapał głęboki oddech i rozkasłał się. W chwilę potem otrzymał kopniaka w żebra. Zwinął się instynktownie, chroniąc brzuch. Kolejny cios w plecy.

– Dosyć! – powiedział ostro drugi mężczyzna, w którym Róg rozpoznał najstarszego z niewolnych, Mjela. – Dosyć, mówię! Zatłuc go kcesz?

– A jakby co, to mi zakazasz?!

– Wielka chwała zadusić chłopaka bez nóg.

– On by się tam nade mną nie użalał! Ani on, ani jego ojczulek.

– Znam chłopaka od małego – odparł ostro Mjel. – Nigdy nikogo nie uderzył, choć jemu wolno było. Ostaw go, Fonon. Bierz konia, kozę wieźmiem na mięso i do swoich nam trza. Rusz się!

Mjel miał posłuch u młodszego mężczyzny, lecz nie oponował, gdy ten zarzucił chłopcu pętlę na szyję, a potem uwiązał do nisko rosnącej gałęzi jak do szubienicy. Podduszony Biały Róg mógł się tylko przyglądać, jak rabusie odchodzą z jego koniem i zaszlachtowaną najlepszą runną kozą. Siedział pod niskim drzewem i nie mógł się poruszyć, w obawie, by pętla nie zacisnęła się jeszcze silniej, odcinając mu ostatecznie powietrze. Niedobrze... bardzo niedobrze. Trudno się spodziewać, że ktoś go tu niebawem znajdzie i uwolni. O ile w ogóle ktokolwiek wyruszy go szukać. Najpewniejsze było to, że jeśli nie zrobi czegoś szybko, skona tu jak królik, pozostawiony w zapomnianych sidłach.

Z wysiłkiem uniósł ręce, chwytając mocno sznur nad głową. Dobrze, że miał tak silne ramiona, ale czy jego ciężar zdoła przygiąć gałąź, czy raczej chłopiec zawiśnie pod nią na podobieństwo pająka? Gałąź uniosła się nieco, chude pośladki Roga oderwały się od ziemi. W skupieniu przełożył ręce wyżej. Wnętrza dłoni piekły go od szorstkiej, konopnej liny. Gałąź poddała się wreszcie, pękając z głuchym trzaskiem w połowie. Sznur zwisł luźno. Następne długie minuty Biały Róg poświęcił na rozplątywanie węzła, ale nareszcie był wolny.

Wolny i postawiony przed kolejnym trudnym wyborem. Co dalej? Zostać na miejscu, wołając od czasu do czasu o pomoc? Róg wątpił, by Dębowy wysłał kogokolwiek na poszukiwania swego najstarszego syna - kaleki. Zwłaszcza teraz, gdy najeźdźcy deptali im już po cieniach. Mógł się raczej spodziewać, że wołanie prędzej sprowadzi mu na kark słomianowłosych, a ci okażą mu jeszcze mniej litości niż Fonon. Chłopak rozważał przez kilka minut swoje położenie, potem wyciągnął zza pazuchy grube rękawice, włożył je na otarte dłonie i zaczął przedzierać się przez wysokie trawy i zielska w stronę Koziego Wzgórza. Tam mógł znaleźć schronienie, resztki zapasów jedzenia i tam też najpewniej zatrzymają się na popas żołnierze króla... chyba, że byli tam już biali.

– Przynajmniej umrę w domu – szepnął Biały Róg do siebie, wykrzywiając wargi.

***

Nie wiedział, ile minęło godzin. Sądząc po słońcu – około czterech. Róg padł na ziemię doszczętnie wyczerpany. Pot zalewał mu oczy, język przysechł do podniebienia. Nawet nie chciało mu się oglądać – wiedział, że nie uszedł zbyt daleko. Tyle, ile może przebyć ktoś, kto wlecze za sobą skarlałe, bezwładne nogi. Spojrzał z niechęcią na dół swego ciała. Poruszałby się szybciej bez tego niepotrzebnego balastu. Po raz nie wiadomo już który w życiu zapragnął zwyczajnie odrąbać siekierą zbędne kończyny. Mniej z nich pożytku niż z uschłych gałęzi.

Odpoczywając, chłopiec nasłuchiwał bębnów, które tymczasem zmieniły tonację. Nie była to już szydercza groźba “lękaj-się-jes-tem-za-tobą” lecz miarowy, beznamiętny (budzący tym większą grozę) rytm marszowy “dum-dam, dum-dam...” Biali nadciągali nieuchronnie.

Coś zaszeleściło. Róg napiął mięśnie. Zwierzę? Człowiek..? Ktoś stąpał powoli, jakby z trudem rozgarniając przed sobą wysokie trawy o wypłowiałych czubach. “Przejdź bokiem. Precz” – zaklinał Biały Róg w myślach, jednocześnie utwierdzając się w pewności, że ów przybysz idzie jego śladem – szerokim, doskonale widocznym, jakby Róg ciągnął za sobą wór piasku. W prześwicie między roślinami zamajaczyła czyjaś niewielka postać, a potem ukazał się...

– Koziołek! – sapnął Róg ze zdumieniem.

Chłopczyk kucnął, podpierając brodę pięściami. Z ustami smutno wygiętymi w podkówkę patrzył na brata, mrugając jak sowa oślepiona słońcem.

– Gdzie masz konia? – zapytał w końcu.

Róg zawahał się. Opowieść o napadzie i okrucieństwie Fonona pewnie wystraszyłaby malca śmiertelnie.

– Spadłem – odpowiedział cicho i odchrząknął, gdyż jego głos zabrzmiał słabo i ochryple. – Spłoszył się i mnie zrzucił. Ojciec się wścieknie.

– Yhy... – mruknął Koziołek, żałośnie pociągając nosem i rzucając bratu współczujące spojrzenie. Dębowy był twardym człowiekiem, więc lanie za utratę wierzchowca było równie pewne, jak wschód i zachód słońca.

Biały Róg wpatrywał się w zielska za plecami Koziołka, spodziewając się lada chwila widoku któregoś z parobków, lecz nikt się nie zjawiał. Ciszę mąciło jedynie szeptanie wiatru w trawach i niezmienne tętnienie bębnów w oddali, do którego już zaczynał przywykać, jak do bicia własnego serca.

– Sam jesteś??! Jak mnie znalazłeś?

Koziołek zmieszał się.

– Sam. Sam przyszedłem. Oni tam łapią kozy i nie mogli... a ojciec, on powiedział, że sam wrócisz i coby ciebie nie szukać.

Rogowi przeszło przez myśl, że niczego innego nie powinien się spodziewać.

– Ja się bałem – ciągnął chłopczyk – i mama płakała. Myślała, że nie widzę, ale widziałem. No i poszedłem za tobą. Patrzałem na ziemię, kędy koń szedł, a potem był sznur na drzewie i krew na ziemi. Skąd ta krew, Róg?

Oczy Koziołka zrobiły się wielkie jak księżyce.

Biały Róg wziął głębszy oddech.

– Szuwarowi pod kopyta lis wpadł.

– Ale tam lisa nie było...

Chłopak prychnął z udawaną złością.

– Widać żył jeszcze i w chaszcze polazł. Nie pleć głupot.

Koziołek skwapliwie pokiwał głową, a potem znów spytał:

– To jak? Mam lecieć po kogo?

Róg wpierw odruchowo popatrzył na południe, sposępniał i odwrócił twarz ku północy. Powoli pokręcił głową przecząco.

– Nie.

Letnie dni były długie. O świcie rozpoczęli poszukiwania rozproszonego stada. Róg stracił konia gdzieś tak koło południa, a teraz słońce pokonało już połowę drogi w dół do widnokręgu. To oznaczało, że kawalkada uciekinierów jest już pewnie w drodze, oddalając się z każdą chwilą. Gdyby wysłał brata z powrotem, zapewne Dębowy i tak nikogo by nie przysłał z pomocą, ale za to Koziołek byłby bezpieczny. Jednak mogło tak się zdarzyć, że mały nie zdąży przed zmierzchem i zgubi drogę. W ten sposób obaj chłopcy bliżej mieli na Kozie Wzgórza.

– Idziemy z powrotem do domu – zarządził Biały Róg. Koziołek odetchnął z ulgą, lecz jego okrągła buzia wyrażała powątpiewanie.

– A jak tam będą już... tamci?

– Zajdziemy od rzeki, skryjemy się w trzcinach, a jak obaczym obcych, to poczekamy aż przyjdą nasi – uspokoił brata Róg. – Król ma dużo wojska, szybkie konie i wielkie wozy bojowe, i miecze... i łuki wysokie na chłopa. A z wojskiem przyjdą magowie. Ci, co umieją palić ogniem i ziemię otwierać, albo zabijać samymi oczami. Nic się nie bój, prędko nasi nadejdą, ani się obejrzysz.

Koziołek słuchał tych krzepiących łgarstw, a Biały Róg z pewnym niepokojem sumienia pomyślał, że tego jednego dnia nakłamał już więcej niż zwykle przez miesiąc.

– No to idziemy.

Koziołek ruszył przodem, starannie wydeptując swymi drewniakami dogodną ścieżkę ułomnemu bratu. Zostawiali za sobą idealnie wyraźny trop, lecz przynajmniej Róg poruszał się szybciej. Nad rzekę dotarł niemal skrajnie wyczerpany, ale wygrali ze słońcem, które jeszcze nie zaszło.

Posiadłość Dębowego wyglądała niewiarygodnie spokojnie, jakby nigdy nie zawisła nad nią groźba wojny i zniszczenia. W nadbrzeżnych szuwarach pokrzykiwało ptactwo, a w wodzie rzucały się ryby, polujące na owady. Bracia napili się chciwie, a potem obserwowali zabudowania poprzez zasłonę kolebiących się w lekkich powiewach trzcin. Mechanicznie odpędzali komary od twarzy, mrużąc oczy i wypatrując najmniejszych oznak czegoś podejrzanego. Jednak budynki wydawały się całkiem opustoszałe. Otwarte wierzeje stodoły rzucały kanciastą łatę cienia, a wewnątrz nie dostrzegli najmniejszego ruchu. Rogowi serce wskoczyło do gardła, gdy raptem coś wyłoniło się zza poidła, lecz natychmiast wyśmiał w duchu samego siebie – był to po prostu gołąb przechadzający się po podwórzu.

– Chyba nikogo nie ma – szepnął Koziołek.

Mały miał lepsze oczy, więc Róg zgodził się, że jeśli młodszy brat nie widzi niczego podejrzanego, to są bezpieczni... na razie. Bez słowa skierował się w stronę brodu. Rzeka, zwana Siostrą, nie była głęboka, zwłaszcza podczas letniej posuchy. Spokojnie toczyła swe wody po dnie wyłożonym białymi kamieniami. Kilkoma leniwymi łukami przewijała się przez pagórkowatą dziedzinę Dębowego, by dopiero na skraju wypełnić zagłębienie w gruncie i rzucić się na łeb na szyję z wapiennego uskoku. Przy Kozim Wzgórzu woda sięgała im ledwie po pierś. Przystanęli na moment nad brzegiem, rozglądając się jeszcze raz uważnie, po czym wkroczyli w cudownie chłodny nurt. Gdyby nie widmo niebezpieczeństwa, unoszące się nad okolicą, Biały Róg z przyjemnością by popływał – w wodzie nie ograniczało go kalectwo – lecz ta chwila słabości trwała zaledwie chwilę, zaraz odsunął ją od siebie bez żalu.

Ze spiżarni zabrano wartościowe rzeczy, takie jak mięso, fasolę, ryż i mąkę. Chłopcy jednak odkryli w jakimś kącie zapomniany worek, w którym zostało parę szekali owsa. W skrzynce z sianem leżało nieco jabłek, a w dzbankach nadal stało kozie mleko. Nie zagrażała im natychmiastowa śmierć z głodu. Biały Róg rozpalił niewielki ogień na kominie, dbając, by wybrać suche drewno. Wyszukiwał małe kawałki brzozy i kolczastego ostróżnika dające znikomą ilość dymu. Istniała nadzieja, że wrogie oczy nie dojrzą siwego pasemka, unoszącego się nad zabudowaniami. Parę garści owsa rozgniecionego w stępie rozgotowywało się powoli w garnku pilnowanym przez Koziołka, a Róg wyprawił się na poszukiwania czegoś, co mogłoby posłużyć za broń.

Po mieczach i łukach pozostały tylko puste haki. Skrzynia, w której Dębowy od lat przechowywał małe garnuszki napchane prochem i ostrym krzemiennym żwirem, także ziała pustką. Biały Róg znalazł jedynie zapomniany sierp oraz pałkę do głuszenia bydła, natomiast Koziołek odkrył w kuchni nóż. Było to śmiesznie mało, ale zawsze więcej niż nic.

Róg krążył po obejściu, z niepokojem popatrując to w stronę południową, skąd miały nadejść królewskie wojska, to znów ku północy, gdzie kłębiły się dymy pożarów. Słońce kolejny raz zachodziło krwawo. Odzywały się pierwsze cykady. W wieczornej ciszy rozległ się całkiem wyraźny odgłos stąpającego konia. Róg zamarł, przyciśnięty do ściany domu. Jeden koń – jeden jeździec. Przyjaciel czy wróg? Chłopak ostrożnie zerknął zza węgła. Na tle czerwieniejącego nieba odcinał się kontur głowy w hełmie ozdobionym ptasimi skrzydłami. Biały Róg przełknął kurczowo ślinę. Jego najgorsze obawy ziściły się.

– Róg, owsianka got... – powiedział Koziołek, wytykając głowę z kuchni. Ostatnie słowo roztopiło się w zalęknionym pisku, gdy chłopiec zobaczył tuż przed sobą obcego w oskrzydlonym kasku. Żołnierz wykrzywił się pogardliwie, unosząc znacząco miecz. W następnej minucie rozegrało się wiele rzeczy naraz. Za jego plecami jeden z dwóch kloców do rąbania drewna, stojących pod ścianą, rozmył się, ujawniając przysadzistą sylwetkę Białego Roga z sierpem w ręku. Chłopak zamachnął się wygiętym ostrzem i ciął mężczyznę w zagłębienie pod kolanem. Trysnęła krew, biały zawył przeraźliwie. Klinga miecza przecięła powietrze w miejscu, gdzie napastnik normalnego wzrostu miałby tors, lecz na szczęście Rogowi przeleciała nad głową. Żołnierz zachwiał się, nie napotykając oporu. Chłopak z determinacją ugodził raz jeszcze – tym razem w pachwinę, znajdując prześwit między folgami. Krew bluznęła silnym strumieniem. Pod mężczyzną załamała się zraniona noga i upadł tuż obok chłopca, który w ostatniej chwili uniknął pchnięcia sztychem. Z okrzykiem, brzmiącym jak szloch, Biały Róg uniósł znów sierp i opuścił z rozmachem ostrze na szyję żołnierza. Mężczyzna zacharczał okropnie, jego napięte ciało zmiękło. Krew jeszcze przez chwilę uchodziła z niego pulsującym strumieniem, ale i ten osłabł, a człowiek leżący w plamie czerwieni stał się tylko przedmiotem.

Spłoszony odorem krwi koń chrapał niespokojnie, rżał i kulił uszy. Tętent kopyt, który dołączył do tych odgłosów, nie zaskoczył braci. Na dziedziniec posiadłości Dębowego wpadł kolejny jeździec.

Kiedy Biały Róg wspominał później te wypadki, zdawało mu się, że to wszystko było złym snem albo zdarzyło się komuś zupełnie innemu. Jakby on sam – Róg – siedział z boku i obserwował poczynania człowieka obcego i groźnego.

Kilka rozżartych psów rzuciło się natychmiast do nóg wierzchowca, szczekając i gryząc jego pęciny. Wystraszony koń z kwikiem stanął dęba, waląc kopytami. Jeździec ściągał wodze, usiłując zmusić go do uległości. Jeden z psów skoczył w górę i uczepił się końskich chrap. Oszalałe z przerażenia zwierzę zwaliło się ciężko na bok, przygniatając żołnierza. Psy nie ustępowały, koń zerwał się, tratując jednocześnie swego pana. Nawet poprzez zgiełk czyniony przez zwierzęta Róg słyszał ohydny trzask łamanych kości. Zamknął na chwilę oczy. Psy rozpłynęły się, ale to nie uspokoiło spłoszonych koni. Jeden usiłował przeskoczyć ogrodzenie – nie udało mu się, wpadł na drągi i zwalił się z łomotem na ziemię. Drugi zatoczył krąg po dziedzińcu, dziko potrząsając łbem. Wypatrzył w szarówce prześwit między stodołą a drwalnią i pogalopował w gęstniejący mrok. Jego okulały towarzysz próbował iść w jego ślady, lecz drogę znów zagrodził mu widmowy pies. Koń kuśtykał na trzech nogach, kuląc uszy, chrapiąc i obnażając długie zęby.

Ranny żołnierz leżał na brzuchu. Rzęził ochryple. Jak we śnie Biały Róg podszedł do niego, patrząc na jasne włosy wymykające się spod przekrzywionego kasku i plecy poznaczone śladami kopyt. Ręce mężczyzny bezładnie przegarniały piach. Było coraz ciemniej, lecz chłopak mógł zobaczyć jak oko tamtego otwiera się szeroko.

– Nie czu-ję... nóg... nie... m-mam nóg... – wykrztusił z trudem ranny. W chwilę później strumień ciemnej krwi rzucił mu się z ust.

– U-uma-arł...? U-u-u-uma-arł...?

Róg usłyszał obok rozdygotany głos młodszego brata. Odwrócił głowę, by zobaczyć Koziołka – skulonego, obejmującego się ramionami jakby mu było zimno. Krew nadal wolno płynęła białemu z ust, ale leżał spokojnie i oczy miał przymknięte.

Biały Róg przełknął ślinę. Usłyszał samego siebie, jakby z daleka:

– Już po wszystkim. Złap konia, Koziołku.

Chłopczyk oderwał przerażone spojrzenie od nieruchomego ciała, przenosząc uwagę na konia, który nadal drobił niespokojnie na trzech nogach.

– Pokopie mnie...

Znikąd pojawił się trzeci wojownik w hełmie ze skrzydłami i w brązowym półpancerzu. Podszedł bez obaw do zwierzęcia i położył mu dłoń na chrapach. Koń rzucił jeszcze łbem raz i drugi, a potem uspokoił się.

– Weź wodze i przywiąż go do belki – polecił cicho Biały Róg.

Wierzchowiec pozwolił się poprowadzić widmowemu mężczyźnie i małemu chłopcu do stajni. Róg powlókł się za nimi.

– Pojedziemy na nim? – zapytał malec z nadzieją.

– Okulał – odparł jego starszy brat. – Nawet, jakby dał się dosiąść, to nie uniesie nas daleko.

W kuchni czekała na nich jałowa owsianka, ale mimo całodniowego postu chłopcy nie mieli ochoty na jedzenie. Koziołek już ani słowem nie wspomniał o trupach leżących na podwórzu, więc Biały Róg tym bardziej omijał ten temat. W milczącym porozumieniu zwinęli się na słomie w stajni w pobliżu parskającego cicho konia. Obecność żywej istoty jakoś dodawała im ducha. Zmordowany Koziołek wkrótce zasnął, przytulony do boku brata, ale Biały Róg długo wpatrywał się w mrok, śledząc bezmyślnie widmowe barwne kropeczki, które pływały mu przed zmęczonymi oczami. Choć wiedział, że to niemożliwe, wciąż miał okropne wrażenie, że zabici powstaną i przyjdą do niego – zakrwawieni i straszni – by wziąć odwet. Każdy szmer za wrotami stajni sprawiał, że chłopiec nasłuchiwał w napięciu długie minuty. Koziołek poruszał się w niespokojnym śnie, mamrotał coś niewyraźnie. Raptem wzdrygnął się, gwałtownie nabierając tchu, a potem Róg poczuł jak dłoń brata dotyka go niepewnie, jakby dzieciak chciał się przekonać, że nie jest sam. W ciemności pachnącej słomą i koniem przygarnął małego do siebie.

– To tylko sen – mruknął.

– Mhm... – mruknął Koziołek markotnie. – Przyjdą tu znów, no nie? – rzekł po krótkiej chwili przerwy.

Róg przygryzł wargę.

– Tak – odszepnął. Kłamstwa nie miały sensu, chociaż może już jutrzejszy dzień będzie ostatnim w krótkim życiu Koziołka. A i on, przeżywszy lat dwa razy więcej, nie był ani trochę bardziej gotowy na podróż za Bramę Bogini.

Koziołek przytulił się jeszcze mocniej do brata, a Róg potargał mu włosy w szorstkiej pieszczocie. Lubił tego malca. Koziołek, choć taki mały, odzywał się całkiem mądrze. Wydawał się i sprytniejszy, i bardziej wrażliwy od Bystrego, któremu imię miało przynieść mądrość, ale w rzeczywistości chłopiec ten był poczciwy i całkowicie przeciętny.

Koziołek niebawem znów zasnął. Róg, wsłuchany w ciche posapywanie młodszego braciszka, wpierw walczył z opadającymi powiekami, lecz w końcu zmęczenie wzięło górę i chłopak zapadł w płytką drzemkę niczym zając.

***

Świt przyniósł chłód, a w powietrzu czuć było wilgoć po nocy. Biały Róg raptownie otworzył oczy i rozejrzał się niespokojnie.

“Jeszcze żyjemy” – pomyślał niewesoło, po czym lekko potrząsnął bratem.

– Wstawaj, Koziołku.

Chłopczyk ziewnął rozdzierająco, przeciągnął się i przetarł zaspane oczy.

– Mamy robotę – dodał Róg.

Wierzchowiec zabitego żołnierza zadomowił się przez noc w stajni na tyle, by bez oporu pozwolił się rozkulbaczyć. Skromne uzbrojenie Białego Roga wzbogaciło się w ten sposób o krótki, przytroczony do siodła oszczep. Znacznie bardziej ucieszyło go znalezienie kuszy i kołczana wypełnionego bełtami. Nigdy nie miał możliwości, by ćwiczyć walkę na miecze czy kije, ale za to celnie miotał kamieniami i uważano go za dobrego strzelca. Przy ciałach zwiadowców odkrył noże i krótkie dwusieczne miecze. Zwłoki były za ciężkie, by mógł je przenieść poza obręb gospodarstwa. Jednak jakoś pojedynczo, za pomocą sznura okręconego wokół słupa i ciągniętego z całej siły, udało się je przewlec między wybujałe chwasty za drwalnią. Koziołek na polecenie brata przysypał zakrzepłą krew piachem i zatarł ślady.

Zjedli paskudną owsiankę, która przez noc zamieniła się w zimną, zestaloną breję. Róg po krótkim namyśle wydzielił sobie i bratu po jabłku. Nie było sensu oszczędzać na jedzeniu, skoro wróg już wysyłał zwiady, a główne siły mogły ogarnąć Kozie Wzgórze lada chwila. Bębny dudniły marszowym rytmem tak blisko, że Rogowi zdawało się, iż to jednostajne tętno wchodzi mu w żyły, do wnętrza głowy i lada chwila rozsadzi go od środka.

– I co teraz? – odważył się zapytać Koziołek, obdarzając brata ufnym, psim spojrzeniem.

– Teraz się schowamy – odrzekł Biały Róg, zbierając broń. Od pewnego już czasu chodziło mu po głowie wciąż to samo: los go okaleczył, szansa na ucieczkę była marna, nawet gdy zyskali zdobycznego konia. Zranione w nogę zwierzę na razie nie nadawało się do jazdy. Może uniosłoby lekkiego Koziołka, ale Róg bał się wysyłać brata samego. Kiedy mały był obok, przynajmniej miał pewność, że może go chociaż próbować bronić.

– W domu? – indagował Koziołek.

Biały Róg wahał się krótką chwilę. Dom wybudowano solidnie, jak mały fort. Nawet zamiast okien miał wąskie szpary, przez które można się było bronić całkiem długo, pod warunkiem jednak, że napastnicy nie zdołają podłożyć ognia. Widocznie przyszło to do głowy i Dębowemu, skoro zdecydował się opuścić gospodarstwo. Róg potrząsnął głową. Lepiej, jeśli zostaną w stajni. Łatwiej ukryć się tutaj – w słomie, lub w razie potrzeby uciec przez drugie wierzeje, prowadzące na wybieg.

Zgodnie z tym postanowieniem obaj chłopcy przenieśli całe swe skromne zapasy do stajni. Napełnili też wodą poidło dla konia i ceberek dla siebie. “Nie wiadomo, jak długo tu będziemy siedzieć” – powiedział Róg, kiedy Koziołek zaczął narzekać na ciężar wiadra. Właśnie owo czekanie było najgorsze. Róg nie mógł się powstrzymać od ciągłego wychodzenia z kryjówki i rozglądania się na wszystkie strony. Szale losu na razie trwały w równowadze, lecz w każdym momencie chłopak mógł zobaczyć śmierć nadciągającą z północy – owianą smrodem dymu i krwi, lub życie – lśniące na ostrzach pik żołnierzy króla nadchodzących ze strony przeciwnej.

***

Obaj bracia drgnęli i jednocześnie unieśli głowy. Na zewnątrz rozległ się męski głos, a słowa wypowiadano w języku lengore. “Nasi!” – krzyknął w myślach Róg, czując, jak uczucie ulgi łaskocze go w brzuchu. Koziołek już otworzył usta, by zawołać, lecz brat nagle zasłonił mu buzię dłonią, nasłuchując w napięciu.

– Pusto, jakby kto warem chlusnął – ciągnął ten ktoś za cienką ścianą z desek. – Ale zagródka niczego sobie. Najdziem coś pewno.

– Pewno, pewno... – pozrzędził drugi głos, tym razem kobiecy. – Kozę do tych pór naszlim i trupa.

– Nie margaj, kobieto. Za to, co na grzbiecie targasz, dostaniesz jakie dwadzieścia srebrników.

Biały Róg zmarszczył brwi. Prędzej niż żołnierze nadeszli złodzieje. Można się było spodziewać, że na tych nieszczęsnych, targanych wojną ziemiach znajdą się szakale grabiące resztki porzuconego dobytku albo i napadające podróżnych dla garści miedziaków. W obejściu nie pozostawiono wartościowych rzeczy, a w każdym razie niczego, czego stratę odczułoby się boleśnie. Niemniej samo to, że ktoś chodzi po jego domu, obmacuje wszystko i kalkuluje, co warto sobie przywłaszczyć, napawało Roga coraz większym gniewem. Wymienili z Koziołkiem znaczące spojrzenia. Róg, starając się nie robić żadnego hałasu, napiął cięciwę kuszy i osadził bełt w łożu. Jego młodszy brat zrobił wielkie oczy i zatkał sobie usta obiema rękami.

Koń, który do tej pory drzemał spokojnie z opuszczonym łbem, parsknął cicho i stuknął kopytem. Głosy na zewnątrz umilkły. Biały Róg odetchnął głęboko i uniósł kuszę.

***

Kiedy rabuś ostrożnie wetknął głowę do stajni, oczy rozbłysły mu chciwie na widok zadbanego wierzchowca. Rozejrzał się czujnie, a nie widząc niczego podejrzanego, podszedł do konia i poklepał go po szyi z miną właściciela. Miał na sobie brązową, mocno powycieraną tunikę, za pasem wielki nóż, niemal wielkości tasaka. Na ramieniu dźwigał spory tobół.

– Ostawili cię na zatracenie, mój ty pięknisiu? Ot, niczego sobie zdobycz.

Mężczyzna zrzucił z ramienia swój ciężar i pochylił się do zranionej nogi konia, którą zwierzę wyraźnie oszczędzało.

– Pójdziem se powoli, nie umęczysz się...

– A może jednak nie pójdziem? – odezwał się czyjś głos szyderczo.

Przybysz poderwał się gwałtownie. Parę kroków dalej stał rosły młody mężczyzna z kuszą wycelowaną prosto w jego brzuch. Rabuś pokazał zęby w nieszczerym uśmiechu.

– Ot, żem nie wiedział, co tu już zajęte. Ale panicz tak sam? Toż czasy niebezpieczne...

– Trzymaj ręce tak, cobym je widział – warknął kusznik. – Koń mój i ta ziemia moja. Zabierzecie się stąd w try miga albo ci drugi pępek zrobię.

– Aaale... jak żem gadał, czas wojenny niefartowny i lepiej się w kupie trzymać – ciągnął wielbiciel cudzych koni, przesuwając się nieznacznie i usiłując zejść z linii strzału. – Człeka samego złe wypadki mogą najść – w jego głosie zabrzmiał cień groźby.

Strzelec splunął pogardliwie.

– Ale też i ja sam tu nie jestem. Wyjrzyjcie no, chłopcy.

Na te słowa z co mroczniejszych kątów, zza stert siana i słomy zaczęli wyłaniać się barczyści mężczyźni. Ich miny nie wróżyły niczego dobrego, a każdy uzbrojony był jeśli nie w jakieś ostre żelastwo, to przynajmniej dzierżył pałkę lub kij. Przybysz wymamrotał pod nosem jakieś grube słowo i już całkiem jawnie począł wycofywać się ku wrotom. Schylił się po swój tobołek, lecz ostry rozkaz zatrzymał go wpół ruchu.

– Zostaw to! Nóż też! A teraz wynoś się, złodziejskie nasienie, zabieraj swoją dziewkę i znikaj, pókiśmy nie stracili cierpliwości! Precz!

Złodziejaszek nie krył już wściekłości. Wyciągnął ostrze zza pasa i rzucił je na ziemię.

– Biali ogarnęli garnizon w Mudah, spalą was żywcem w tej budzie! – warknął.

– Spalą albo i nie – oświadczył zimno strzelec.

***

Iluzyjna gwardia przyboczna Białego Roga eskortowała pechowego szabrownika kawałek drogi. Dopiero kiedy chłopak zobaczył, że para złodziejaszków ostatecznie zrezygnowała z przetrząsania jego domu i oddala się na południowy zachód, nie oglądając się za siebie, odwołał miraże i wrócił do Koziołka. Chłopiec siedział na ziemi, obgryzał paznokcie i ponuro wpatrywał się w zdobyczne zawiniątko. Róg w milczeniu rozwiązał rzemień ściskający pakunek.

– To było złodziejstwo? – zapytał niepewnie Koziołek, wyjmując kciuk z ust.

Róg westchnął niemal niezauważalnie. Moralność Dębowego była dość elastyczna i uznawał niemal wszystko, co dawało zysk, ale matka chłopców, Fala, zapewne nie pochwaliłaby postępku syna.

– Zabrać coś złodziejowi, to nie to samo, co ukraść coś porządnemu człowiekowi – odparł, starając się, by zabrzmiało to stanowczo.

– Aha – powiedział tylko Koziołek, ale widać było, że nie jest do końca przekonany.

W zawiniątku znaleźli paradną tunikę wyszywaną jedwabiem, zawiniętą w nią piękną misę z kolorowego szkła oraz kilka stalowych noży. Prócz tego drewnianą figurkę Bogini, pokrytą zieloną farbą i cienkimi płatkami złota, i łyżeczkę, wyglądająca na srebrną. Biały Róg odkładał wszystkie te przedmioty na bok (z wyjątkiem noży). Wolał nie zastanawiać się, do kogo należały przedtem i co stało się z byłymi właścicielami. Wiadomość o zagładzie garnizonu w Mudah była wystarczająco przygnębiająca. To by oznaczało, że biali są tylko o parę godzin drogi od Kozich Wzgórz, a może nawet bliżej, jeśli sądzić po tym, że już trafiło do gospodarstwa dwóch pechowych zwiadowców. Znacznie bardziej podniosło chłopca na duchu znalezienie w tobołku bochenka chleba i sporego kawałka sera – choć obeschnięte, nadal nadawały się do jedzenia. Róg wetknął odłamek sera do ręki markotnemu Koziołkowi.

– Masz, zjedz teraz. A potem wejdź na poddasze – Róg spojrzał do góry, gdzie przedtem składowano w przewiewie naręcza wełny i pęki rozmaitych ziół. – Rozejrzysz się na wszystkie strony, co widać.

Malec pokiwał głową w milczeniu. Wziął w zęby ser, zrzucił sandały i zwinnie jak łasica wspiął się po drabinie na górkę. Róg z zadartą głową obserwował, jak jego najmłodszy brat zręcznie przeskakuje z belki na belkę i biegnie po kratownicy do prześwitu tuż pod dachem. Minęło parę minut.

– Róg... dym od wschodu! – zawołał Koziołek, kładąc się na brzuchu i ukazując zaniepokojoną buzię między deskami.

– Daleko?

– Nie wiem... – jęknął chłopiec. – Chyba blisko... Oj, blisko!! – pisnął zaraz.