Niebezpieczne piękno ebook i audiobook

Tytuł oryginału

Dangerous Beauty

Copyright © 2019 by J. T. Geissinger

All rights reserved

Copyright © for Polish edition

Wydawnictwo NieZwykłe Zagraniczne

Oświęcim 2022

Wszelkie Prawa Zastrzeżone

Redakcja:

Agnieszka Nikczyńska-Wojciechowska

Korekta:

Sandra Pętecka

Edyta Giersz

Redakcja techniczna:

Paulina Romanek

Przygotowanie okładki:

Paulina Klimek

www.wydawnictwoniezwykle.pl

Numer ISBN:  978-83-8320-119-1

ROZDZIAŁ 1

Eva

Śledzono mnie, odkąd pamiętam, dlatego wykształciłam coś, co określam jako szósty zmysł.

Czuję ukłucie iskry na skórze. Kilka włosków na ręce staje dęba. Pojawia się zwierzęcy instynkt, dzięki któremu czas zwalnia, a wszystko staje się niezwykle wyraźne, jak wtedy, gdy kochanek delikatnie przygryza mi skórę na szyi, a sutki natychmiast twardnieją.

Ktoś mnie obserwuje.

Ktoś się zbliża.

Staram się nie pokazać, jak bardzo się denerwuję, lecz moje tętno wzlatuje pod niebiosa i z trudem łapię oddech. Jak gdyby nigdy nic oglądam kolejne brzoskwinie na drewnianym straganie, aż w końcu trafiam na tę idealnie dojrzałą, o nieskazitelnej skórce. Biorę ją do ręki, po czym chowam do płóciennej torby, która wisi na moim ramieniu, płacę handlarzowi, i ruszam dalej, krocząc przez ozdobiony cienistymi cętkami targ.

Zmuszam się, by nie przyśpieszać kroku. Czuję na biodrze zimny, pokrzepiający ciężar niewielkiego pistoletu, ukrytego w kieszeni spódnicy.

Wiedziałam, że ten dzień nadejdzie. Dmitrij nigdy nie pozwalał, bym cieszyła się spokojem tak długo. Ale tym razem nie wracam.

Tym razem może mnie odzyskać tylko w worku na zwłoki.

Pomarańcze. Mango. Lokwaty i czerymoje, lekko poobijane po podróży ze stałego lądu, ale jadalne. Trochę warzyw, do tego kawałek świeżego tuńczyka ze stoiska rybnego, i zakupy gotowe.

Na targu jest spory tłok, jak to w soboty, gdy do portu zawijają wycieczkowce. Roześmiane dzieci gonią się po wyjeżdżonym bruku. Turyści podziwiają zbyt kosztowne świecidełka na straganie z biżuterią. Gdzieniegdzie w kolejce przybyszy powiewają poruszane oceaniczną bryzą wielobarwne niczym egzotyczne ptaki chusty.

Kiwam głową w stronę kilku znajomych twarzy, ale nie przystaję, by z nimi porozmawiać. Muszę szybko zgubić ogon. Zresztą, mój głos zdradziłby, że się boję. W takich chwilach zawsze robi się wysoki i napięty, to jedyna rzecz, której nigdy nie nauczyłam się kontrolować.

Na szczęście głos nie będzie mi potrzebny, by uporać się z człowiekiem, który mnie tropi. Wystarczą mi dłonie – jak zawsze opanowane – odludna uliczka i ukryta w fałdach spódnicy broń.

Cozumel, podobnie jak reszta Meksyku, cierpi z powodu wysokiej przestępczości. Martwy człowiek w ciasnej uliczce wywoła co najwyżej wzruszenie ramion.

Tyle że jeszcze nie jest martwy. Mój prześladowca działa ostrożnie. Gdy kluczę w labiryncie stoisk z owocami, kwiatami i tanimi T-shirtami w promieniach gorącego słońca, z łomoczącym pulsem, on trzyma się na bezpieczny dystans.

Mijając stojące wzdłuż przytargowego chodnika półciężarówki wyładowane arbuzami i pepino amarillo, przyśpieszam kroku. Moje mieszkanie znajduje się bezpośrednio nad oceanem, ale ja kieruję się w przeciwną stronę, w głąb miasteczka. Zmierzam ku ulicy słynącej z obrotu narkotykami, gdzie turyści mogą kupić od bandziorów o kamiennych twarzach co tylko zapragną, a potem zostać obrabowani przez tychże samych handlarzy.

Spocona od wilgoci i adrenaliny, skręcam, a potem jeszcze raz i jeszcze raz. Czuję za plecami nieniknącą obecność prześladowcy. Zimną i ulotną, niczym mgła.

Wychudzony bezpański pies rozgrzebuje pyskiem zalegające w rynsztoku śmieci. Starzec ukrywający się w cieniu palmy pali papierosa mrużąc wodniste oczy, żeby mi się przyjrzeć. Gdy skręcam w kolejny róg i przystaję, by z trudem złapać oddech, stado spłoszonych gołębi zrywa się do lotu.

Spokojnie. Załatw sprawę, biegnij po torbę i zniknij. Szkoliłaś się do tego. Jesteś przygotowana!

Ale jeszcze nigdy nikogo nie zabiłam. Nie łudzę się, że strzelanie do drzew w lesie przygotowało mnie do tego, co poczuję, gdy już kogoś zabiję. No i krew…

Klnę pod nosem i odpycham tę myśl, zanim na dobre wybrzmiała. To nie czas na sentymenty. Kimkolwiek jest śledzący mnie człowiek, jedno jest pewne: to najemnik. Dmitrij zatrudnia wyłącznie zaprawionych, bezlitosnych mężczyzn i ten nie będzie wyjątkiem.

On albo ja. Niech Bóg zważy mój grzech później.

Akurat Stwórca wie, co mną kieruje.

Wchodzę w wąską uliczkę pomiędzy dwoma opuszczonymi budynkami. Powietrze jest przesycone smrodem szczyn i gnijących śmieci. Przyciskam plecy do ceglanego muru, kładę płócienną torbę na ziemi i wyciągam pistolet.

I czekam, wstrzymując oddech.

Jeśli chcesz, to chodź po mnie. Mam dla ciebie niespodziankę, przyjacielu.

Po mojej skroni spływa strużka potu. Każde uderzenie mojego serca brzmi w nieruchomym powietrzu popołudnia niczym armatni wystrzał. Słyszę ciche szuranie stóp, więc unoszę broń.

Prawie rozwaliłam łeb staruszkowi, którego wcześniej mijałam.

– Dinero? – rzęzi, wyciągając wykręconą reumatyzmem dłoń.

– Boże! – krzyczę, chwiejąc się z przestrachu. – Prawie cię zabiłam!

Znowu mruży oczy i mi się przygląda, broń chyba nie robi na nim wrażenia.

– Dinero?

– Spadaj! Vete! – syczę, machając pistoletem, żeby na pewno zrozumiał, o co mi chodzi.

Wciąga powietrze przez pożółkłe zęby, przez chwilę lustruje mnie wzrokiem i w końcu odchodzi.

Opieram się ciężko o mur, mam wilgotne ręce, kolana mi drżą, ale czekam dalej.

I czekam.

I wciąż czekam.

Gdy słońce osuwa się niżej, a cienie wydłużają się i smukleją, dochodzę do wniosku, że mój prześladowca mógł nie pojawić się wyłącznie z dwóch powodów. Albo udało mi się go zgubić – co wydaje się mało prawdopodobne, bo szłam wolno i nie próbowałam uciekać – albo ma dość oleju w głowie, by nie wchodzić za mną w taką uliczkę. A to oznacza, że domyślił się, co planuję.

Możliwe, że wciąż gdzieś tam jest…

Nie mogę ryzykować, że pójdzie za mną do kryjówki, w której trzymam awaryjną forsę i nowe papiery, nie chcę też wracać do mieszkania, bo przecież na pewno już wie, gdzie mieszkam. Więc, zaciskając zęby, wybieram trzecią opcję.

Świetna taktyka: wyprowadzę w tego sukinsyna uderzenie wyprzedzające.

Wracam na szerszą ulicę.

Nie napotykam jednak człowieka Dmitrija.

Gdy tylko wyłaniam się z cienia budynków, w moją stronę obraca się głowa pokrytego od nadgarstka po bark tatuażami gangu dilera. Mężczyzna mierzy mnie bezdennie nieprzytomnymi, czarnymi oczami. Tarasuje przejście wraz z czterema innymi facetami, którzy ucinają rozmowę i podążają za jego wzrokiem.

Czarnooki szczerzy się od ucha do ucha, ukazując spróchniałe zęby.

– Zabłądziłaś, chica bonita?

Stawia krok w moją stronę, emanując niewypowiedzianą groźbą. Pozostali idą w jego ślady.

Krew odpływa mi z twarzy, bo dociera do mnie z uderzającą klarownością, w jakie wpadłam tarapaty.

Mam w pistolecie pięć naboi.

Mogę chybić tylko raz.

ROZDZIAŁ 2

Naz

„Bułka z masłem”, mówili. „Po prostu obserwuj i raportuj”, powtarzali. Naz, twoja pierwsza operacja będzie jak przechadzka przez park. Przy okazji trochę się opalisz. Napijesz się piwka. I zarobisz łatwą kasę, szpiegując zepsutą żonkę, która uciekła jakiemuś ruskiemu oligarsze.

Łatwizna. Pewnie, że tak. Tyle że najwidoczniej wszyscy, włącznie z mężulkiem, w chuj zlekceważyli tę cizię.

Nagle wyłania się z cienia z zadartym podbródkiem i trzydziestką ósemką w ręce, jak u Tarantino. Piękna kobieta o szalonych, hipnotyzujących oczach, wychodzi na krwawe łowy. Niemalże słyszę gorączkowe, gitarowe flamenco w tle.

Powinienem zostać w ochronie celebrytów, bo niańczenie Evaliny Ivanovej zapowiada się równie przyjemnie jak wrzód na dupie.

– Nie chcę żadnych kłopotów.

Biorąc pod uwagę, jak pewnie trzyma broń, jej głos jest zaskakująco nerwowy. W jej oczach widać furię i żądzę mordu.

Hmm, a może tylko pozuje na twardzielkę.

Diego Diler, od niedawna mój najlepszy ziomek, jest tego samego zdania.

Ocenia ją przelotnym, bystrym spojrzeniem faceta przywykłego do spoglądania w lufę wymierzonej weń broni przynajmniej dwa razy dziennie i to jeszcze przed obiadem. Drobna szydera na wejście, żeby pokazać, jaka tu panuje hierarchia. Jego paskudny uśmiech robi się jeszcze szerszy, bo właśnie uznał, że owa kobieta nie stanowi zagrożenia.

Stawia kolejny krok naprzód. Gnój po mojej lewej też obleśnie się szczerzy. Bydlak po prawej mruczy coś pod nosem.

Wzdycham ciężko. No to jedziemy.

– Jeszcze krok i będziesz śpiewał falsetem, amigo – grozi Evalina, obniżając nieco lufę, tak, by celowała w krocze Diega.

– Zamknij się, głupia dziwko.

Diego się nie zatrzymuje. Zakładam, że przywykł do gróźb wysuwanych pod adresem jego klejnotów rodowych. Tak to jest, gdy człowiek ma niesamowicie nieodparty urok.

– Mówię poważnie – rzuca dziewczyna, a jej głos jest coraz wyższy. – Nie zmuszaj mnie, bym strzeliła!

– Stary, dobijamy targu czy nie?

Diego zatrzymuje się na środku ulicy. Patrzy na mnie przez ramię, jakby nie potrafił zdecydować, kogo najpierw zabić – ją czy mnie.

– Z całym szacunkiem, ale mamy interes do zrobienia. – Wzdycha wkurwiony. – Nową zabawką będziesz się mógł zająć, gdy dostanę to, po co tu przyszedłem.

Wyciągam z kieszeni szortów gruby plik banknotów i macham nim jak przynętą.

Evalina gapi się, jakbym postradał zmysły. Ma wielkie, brązowe oczy. Całkiem ładne. Z bliska są jeszcze bardziej uderzające niż w obiektywie mojego aparatu. Nie dziwię się, że mężulek tak bardzo pragnie ją odzyskać.

Natomiast byłoby fajnie, gdyby zdjęła palec ze spustu, bo mam wrażenie, że jak tylko usłyszy jakiś hałas, to się wystraszy i nas wszystkich pozabija.

– Dobrze, przyjacielu. Najpierw interesy.

Diego zaszczyca mnie kolejnym parszywym uśmiechem. Jak na gościa z mordą pełną spróchniałych zębów, lubi się śmiać.

Zerka na kolegę, który stoi po mojej lewej, i wskazuje szybkim ruchem podbródka na Evalinę. Jakby chciał powiedzieć „zajmij się nią”. Następnie Diego powolnym krokiem rusza w moją stronę, a pozostali idą do niej.

A potem wszystko dzieje się już szybko. Bardzo szybko.

Gdy tylko Diego znajduje się wystarczająco blisko, moja pięść zawiera bliską znajomość z jego nosem, miażdżąc go jak krakersa. Krew tryska na wszystkie strony. Nieborak wyje z bólu i pada na kolana. Tymczasem jego kumple obracają się, żeby sprawdzić, co to za nagłe poruszenie. W tym czasie ja wyrywam spluwę zza paska dżinsów Diega, kopię go w klatę, żeby upadł na plecy, i celuję w trzech ludzi, gapiących się na mnie z szeroko rozdziawionym gębami.

Wyjaśniam im po hiszpańsku, żeby spierdalali, bo jak tego nie zrobią, to będą żreć ołów.

Rozsądnie postanawiają spierdalać.

Wycofują się ostrożnie z rękoma w górze.

– Jesteś trupem – stwierdza jeden z nich spokojnie, przewiercając mnie wzrokiem.

– Wysłuchuję tego na okrągło – odpowiadam i kopię Diega w żebra, żeby też się zmywał.

Diego stęka i przeklina, po czym z trudem zwleka się z gleby, trzymając się przy tym za nos jak mała dzidzia.

– Złamałeś mi nos, stary! Kurwa, mój nos!

– No wielkie mi halo. Jak się nie pośpieszysz, złamię ci resztę gęby. Leć do kolegów. Czas się już pożegnać, więc papatki.

Posyła mi mroczne, groźne spojrzenie.

– Zapamiętam twoją twarz, jebany cudzoziemco – obiecuje, idąc tyłem.

– Zapamiętaj, Diego. A ja zapamiętam twoją. Trudno nie będzie, bo paskudniejszego ryja jeszcze nie widziałem. Idź do dentysty, jebany degeneracie, bo rzygać się chce na twój widok.

Odsuwa dłonie z twarzy i obnaża zęby jak dzikie zwierzę. Jego nos zamienił się w krwawą pulpę, a czarne oczy przypominają mordercze szparki. Krew pobrudziła mu górę białej żonobijki.

Naprawdę, widywałem ludzi w lepszym stanie po czołówce z ciężarówką.

Diego i jego kompania znikają za najbliższym rogiem, a potem uciekają biegiem.

Podnoszę mój hajs z chodnika, chowam półautomatyczną spluwę Diega za pasek i zakrywam ją koszulą. Spoglądam na Evalinę, która nadal stoi na środku ulicy z wpół uniesioną bronią. Wygląda, jakby właśnie poraził ją prąd.

– Wrócą za kilka minut. Tym razem uzbrojeni – ostrzegam, wzruszając ramionami.

Daję jej chwilę na zajarzenie sytuacji, po czym ruszam ulicą, w kierunku przeciwnym do tego, w którym zniknęli Diego z kumplami.

Nie obracam się za siebie, choć przychodzi mi to z najwyższym trudem. Nie może pomyśleć, że znalazłem się w tym miejscu z jej powodu. Jestem zwykłym facetem, który chciał kupić trochę zioła i akurat tak się złożyło, że ma wprawę w radzeniu sobie z szumowinami. Absolutnie nie jestem kolesiem wynajętym przez jej mężulka. Ostatnie, na czym mi zależy, to żeby Evalina znowu gdzieś zniknęła, i to na mojej warcie.

Byłby to wybitny debiut w nowej robocie.

Dogania mnie dwie przecznice dalej.

– Hej, hej! – krzyczy, sapiąc.

Podbiega do mnie zarumieniona i zdyszana. Spoglądam w dół i ukazuje mi się spektakularny widok opalonego dekoltu, wyzierającego spod kwiecistej sukienki. Ma pełne, jędrne piersi. Jasna cholera, szczęściarz z tego mężulka.

Nie gap się, debilu.

Idę dalej. Musi przyspieszyć kroku, żeby za mną nadążyć.

– Co tam się stało? – pyta, nie dając za wygraną.

Tam? Nic, jedynie uratowałem ci dupsko, kochana. Ale fajnie, jakbym więcej nie musiał tego robić.

– Ja próbowałem skołować trochę zioła, a ty odgrywałaś rewolwerowca, i bardzo kiepsko ci to szło. – Mrugam do niej, nie zwalniając kroku. – Przyjacielska rada: nie celuj do takich zbirów, jeśli nie chcesz nacisnąć spustu. Z zasady ich to wkurza – mówię i odwracam od niej wzrok, ponownie skupiając się na drodze.

– Skąd wiesz?

Postanawiam powiedzieć prawdę, bo: po pierwsze jestem miernym kłamcą, po drugie w tym przypadku prawda pozwoli wygodnie wyjaśnić całe zajście.

– Byłem gliną.

– Gliną – powtarza, spoglądając sceptycznie na tatuaże po wewnętrznych stronach moich odsłoniętych przedramion.

– Mhm – potwierdzam, mając nadzieję, że nie będzie o nic wypytywać. Jednak to tylko głupie życzenie, bo panna już po chwili kontynuuje swoje przesłuchanie.

– Byłeś? – pyta, ledwo za mną nadążając. – Już nie pracujesz? Czyli to nie była ustawka, żeby ich zamknąć?

– Nie była.

– Zrobiłeś sobie wagary w akademii akurat tego dnia, gdy uczyli, żeby nie ćpać, co? – Dyszy, starając się iść jeszcze szybciej, aby nie zostawać w tyle.

– Gdy już skończysz mnie krytykować, mądralo, możesz podziękować, że uratowałem ci życie. – Prycham. – Coś ty w ogóle robiła w tym zaułku, do cholery? – Kolejne spojrzenie w dekolt. – Och, czekałaś na alfonsa?

Staje jak wryta i wrzeszczy:

– Słucham?!

– Nie oceniam cię, kochana – rzucam przez ramię. – Trzeba jakoś zarabiać. Miłego życia! – Unoszę dłoń, macham jak na pożegnanie i idę dalej.

Tym razem dogania mnie błyskawicznie.

– Nie jestem prostytutką! – warczy.

– Pewnie. – Śmieję się pobłażliwie. – Kręcisz się po ciemnych zaułkach tej gównianej dzielnicy dla frajdy.

– To nie twoja sprawa, ale myślałam, że ktoś mnie śledzi – wyjaśnia, a w jej głosie słyszę smutek. Cała determinacja zniknęła i zastąpiło ją zrezygnowanie. – Próbowałam go zgubić.

Chryste. I dlatego zawędrowała w tę okolicę? Muszę odświeżyć zdolności skradankowe.

– Okej, niech będzie, to nie moja sprawa. – Wzruszam ramionami.

– Nie twoja? – pyta z niedowierzaniem, wbijając rozpalony wzrok w mój profil. – Właśnie naraziłeś się czterem dilerom!

– Narzekasz z tego powodu? – pytam, posyłając jej cierpkie spojrzenie.

Kiedy się rumieni, wygląda na młodszą i mniej pewną siebie.

– Nie narzekam. Dziękuję ci. Doceniam twoją postawę. Gdyby nie ty… – Spogląda w dal i przygryza dolną wargę.

– Gdyby nie ja, to Diego i jego kumple leżeliby podziurawieni jak sita. – Rechoczę. – Nic by ci się nie stało.

– Masz rację co do pierwszego, mylisz się w drugim. Nienawidzę przemocy – przyznaje nieśmiało.

Zaciekawiło mnie coś w jej tonie. Z jej teczki wynikało, że jest bogata, wymuskana i rozpieszczona. Od dziecka. Czy taka kobieta mogła mieć częsty kontakt z przemocą?

– Interesująca filozofia jak na kogoś, kto chodzi z bronią.

– Uciśniony musi poznać język ciemiężców, jeśli chce przetrwać – wypowiada jakąś mantrę. – Niektórzy ludzie znają wyłącznie język broni.

Zdumiony elokwencją tego zaskakującego stwierdzenia, zwalniam nieco i uważnie się jej przyglądam.

– Kogo cytujesz?

– Siebie – odpowiada, jakby oburzona, że urągam jej inteligencji.

Ciekawe. Piękna i do tego kumata? Oby przynajmniej nie miała poczucia humoru, bo będę musiał znienawidzić mężulka, a to byłoby niefortunne, bo nieźle płaci za tę fuchę.

Zerkam za plecy, skąd rozlega się nagle pisk samochodowych opon. Na ulicę wpada starszy model czarnego cadillaca z wielkimi oponami i błyszczącymi kołpakami i przyśpiesza w kłębach pyłu. W otwartym oknie po stronie pasażera siedzi facet w okularach przeciwsłonecznych.

Rozpoznaję go, to jeden z wafli Diega. Do tego trzyma w rękach kałasznikowa.

I celuje nim w nas.

– Cholera.

Gdy pierwsze kule świstają nam wokół uszu, łapię Evaline za rękę i ciągnę z chodnika w stronę małego kościółka z wypalanej cegły. Boczne drzwi ze starego drewna są zamknięte, więc muszę je wykopać. Pękają z hukiem. Wbiegamy do chłodnego, posępnego wnętrza i pędzimy do ołtarza, tymczasem przed budynkiem rozlega się pisk hamującego samochodu, który niesie się echem po całej nawie.

Evalina nagle staje, tuż przed prostym ołtarzem. Klęka na jedno kolano, pochyla głowę i robi znak krzyża.

– Kochana, później się pomodlisz.

Łapię ją za łokieć, tymczasem grad kul dziurawi drewnianego Jezusa na krzyżu, wiszącego na ścianie.

Evalina krzyczy wystraszona, zrywa się na nogi i biegnie za mną, gdy przebijam się przez kolejne drzwi i jeszcze jedne. W końcu wypadamy na ulicę po drugiej stronie, znajdujemy się w jakiejś dzielnicy mieszkalnej. Dobiegają nas krzyki, ale nie odwracamy się.

– Tutaj! – woła, skręcając w jedną z bocznych uliczek.

Musi znać trasę, bo biegnie z pełną prędkością, jej sukienka faluje wokół nóg, a włosy powiewają na wietrze. Zanim rzucam się za nią sprintem, pozwalam sobie, by przez chwilkę popodziwiać widok.

Wykonuje serię ostrych zwrotów przez podwórka, biegnie wzdłuż gęstego żywopłotu szkarłatnych kwiatów, a potem przemyka przez otwarte tylne drzwi malutkiej knajpki. Wpadamy do ciasnej, parnej kuchni.

Evalina wykrzykuje kilka słów przeprosin do zdumionych kucharzy, a zanim przebiega, przez kolejne drzwi, do sali jadalnej, dodaje, że policja depcze nam po piętach.

Na te słowa dwóch kucharzy natychmiast zatrzaskuje drzwi, zamyka na nich kłódkę i jeszcze blokuje je metalową, poprzeczną sztabą.

Wychodzi na to, że korupcyjna sława tutejszej policji ma pokrycie w rzeczywistości.

W lokalu roi się od swobodnie rozmawiających nad piwkiem turystów i miejscowych. Zwalniamy tempo, meandrujemy spokojnie między stolikami i zaledwie kilka osób zaszczyca nas spojrzeniem. Gdy wychodzimy na ulicę, rozpoznaję, gdzie jesteśmy. Przy pełnym ludzi miejskim placu, gdzie szybko wtapiamy się w tłum.

– Nieźle – rzucam do niej, gdy kierujemy się w stronę targu, na którym pierwszy raz ją wypatrzyłem. – Przypomnij, żebym do ciebie przedzwonił, gdy następnym razem będę musiał się skądś szybko ulotnić.

– Przestań się bratać z dilerami, to nie będziesz musiał się ulatniać.

Posyła mi spojrzenie swych brązowych, roziskrzonych oczu, a ja nie potrafię opanować uśmiechu.

– Nie bratam się. Po prostu sporadycznie korzystam z ich usług.

Kłamstwo. Nienawidzę prochów. Ale prawdy powiedzieć nie mogę.

Evalina zaczyna mnie oceniać swoim bystrym spojrzeniem. Spogląda na moje nogi i zauważa, że lekko kuśtykam.

– Starasz się w ten sposób stłumić ból?

To wygodna wymówka, więc przytakuję, ale muszę przyznać, że uraziła moją dumę, dostrzegając, że kuleję.

– Próbowałeś akupunktury?

Prycham.

– Wyglądam ci na faceta, który dobrowolnie zgodziłby się, żeby jakiś dziwak faszerował go igłami?

Unosi kąciki ust, nasze spojrzenia się spotykają i w jej oczach widać uśmiech.

– Nigdy nie wiadomo, pozory bywają mylące. – Wzrusza ramionami. – Może jesteś uzależnionym od zioła byłym gliną z fetyszem do igieł, a do tego hodowcą jamników i miłośnikiem ponadczasowego stylu muzycznego Justina Biebera.

– Jasne – odpowiadam z kamienną miną. – Szaleję za Biebsem.

– A poza tym, masz tatuaże. Czyli dałeś się faszerować igłami.

– Jedną igłą. – Mrugam do niej. – I gwarantuję, że artysta, który wykonał moje tatuaże, byłby urażony porównaniem do akupunkturzysty.

– Och, najmocniej przepraszam. Twój tatuażysta jest artystą, tak?

Drażni się ze mną. Dopiero co zwialiśmy bandzie zaplutych z wściekłości, uzbrojonych po zęby dilerów, a ją bierze na żarty.

Co to za kobieta?

Ach, już pamiętam. To żona jakiegoś dzianego Ruska, w której nie powinienem się zabujać.

– Dziękuję za interesujący poranek – mówię, zwalniając przy fontannie otoczonej pstrykającymi fotki turystami. – Ale muszę już lecieć. Uważaj na siebie, słyszysz?

Na jej twarzy odbija się szczere zaskoczenie. Widać po tej minie, że będę pierwszym mężczyzną, który kiedykolwiek opuścił ją z własnej woli.

– Słyszę. Ty też. I jeszcze raz dzięki… – Przez ułamek sekundy się waha. – Jak masz na imię?

Promienie słońca tańczą w jej włosach, nadając im bogatej, złoto-brązowej barwy. Końcówki jej długich rzęs są blond, natomiast jej opalona słońcem, połyskująca skóra ma kolor gałki muszkatołowej.

– Nasir – odpowiadam z lekką chrypą. – Dla przyjaciół Naz.

– Uratowałeś mi życie, więc tak będę cię nazywała. Eva. – Wyciąga rękę.

Nasz uścisk dłoni ma w sobie coś uroczystego, jakbyśmy zawierali jakiś pakt.

– Na razie, Naz. Trzymaj się z daleka od kłopotów. – Patrzy mi w oczy nieco dłużej, niż wymaga międzyludzka uprzejmość, a następnie obraca się i znika w tłumie.

Stoję w miejscu, dopóki słońce nie zaczyna parzyć mnie w kark. Ta fucha bynajmniej nie będzie łatwa.

Mam paskudne przeczucie, że trzymanie się na dystans od Evaliny Ivanovej okaże się najtrudniejszym wyzwaniem w moim życiu.

ROZDZIAŁ 3

Eva

Popołudnie mija, a wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, zniknęło. Mimo to nie wracam do mieszkania i nie zbliżam się do plecaka ewakuacyjnego, ukrytego w dzwonnicy opuszczonego kościoła w pobliżu doków. Błąkam się bez celu po miasteczku, czekając na zmrok, i myślę o przystojnym, lekko kulejącym facecie o barach futbolisty.

Przyjaciele mówią mi Naz, powiedział, przeszywając mnie mrocznym, pełnym zagadek spojrzeniem.

Sądząc po odcieniu jego skóry i charakterystycznych cechach twarzy, wygląda mi na Libańczyka albo Marokańczyka, choć nie ma wyraźnego akcentu. Tatuaże wijące się po jego umięśnionych przedramionach z całą pewnością są arabskie, ale był ubrany jak amerykański turysta. Gdybym nie widziała, jak składa uzbrojonego szefa gangu jednym ciosem i unika gradu kul, założyłabym, że to zwykły koleś, który zabrał rodzinę do słynącego z nieziemskich plaż i warunków do nurkowania Cozumel na wczasy.

Bez wątpienia nie jest zwykłym kolesiem.

Jest zagadką.

Lubię zagadki, więc dobrze, że nigdy więcej się nie spotkamy. Tego rodzaju komplikacje to ostatnie, czego mi teraz trzeba.

Nawet jeśli mają ciemną karnację, są wysokie, przystojne i nie roniąc kropli potu, uratowały mi życie.

Wstępuję do mojej ulubionej kawiarenki na plaży na piwo i rybne tacos. Dzięki apce w komórce sprawdzam kamery w mieszkaniu. Nie dzieje się nic podejrzanego. Jakikolwiek ruch w pewnym promieniu od mieszkania uruchomiłby systemy bezpieczeństwa, ale nikt nie próbował się włamać, ani nie podszedł niebezpiecznie blisko.

Przynajmniej na razie.

Obserwuję z zadumą, jak fale rozbijają się o piasek, zostawiając na nim morską pianę. Zastanawiam się, czy mogłam się pomylić. Byłam przekonana, że ktoś mnie śledził, ale muszę przyznać, że moja paranoja mogła wyrwać się spod kontroli. Realia są takie, że żyję na tej wyspie od trzech miesięcy i nic nie wskazuje, by Dmitrij mnie zlokalizował.

Wyjeżdżając, byłam skrajnie ostrożna. Zatarłam wszystkie ślady. Chciałam, by była to moja ostatnia ucieczka, więc nie szczędziłam wysiłków. Zamieniłam się w ducha.

Zachowałam się bezmyślnie, zdradzając Nazowi, jak mam na imię. Zrobiłam to pod wpływem impulsu, bez zastanowienia, co zupełnie do mnie nie pasuje. No ale te cholernie boskie, ciemne oczy…

Nieważne. Kimkolwiek jest, za kilka dni stąd zniknie, porwie go odpływ własnego życia. Znaczna część populacji wyspy przebywa tu czasowo, co bardzo mi odpowiada. Każdego tygodnia przewija się tu z tysiąc nowych twarzy, a w stale zmieniającym się, płynnym tłumie o wiele łatwiej się ukryć, łatwiej się weń wtopić – jak to lubię powtarzać.

Nawykowo dotykam schowanego w kieszeni pistoletu, samoistnie nachodzi mnie wniosek, że wolność jest warta każdej sekundy hiperczujności, jaką muszę się wykazywać.

Nawet jeżeli jest znacznie bardziej samotnicza, niż sądziłam.

***

Pięć następnych nocy spędziłam w tanim motelu, obserwując mój lokal przez kamerę i wyczekując, czy coś się nie wydarzy. Wstrzymuję oddech. Ludzie Dmitrija to tępe narzędzia wyszkolone do rozwalania i grabienia, a nie do cierpliwego czyhania w ukryciu. Więc po niemalże tygodniu nabieram pewności, że moje mieszkanie jest nadal bezpieczne. Gdyby poznali adres, już by tam byli i na mnie czekali.

Jedno wiem o Dmitriju na pewno – jest przewidywalny.

Nauczyłam się tego, dzięki siedmiu latom życia pod jego butem.

Wróciłam do mieszkania, ale nie mogę spać. Jestem pobudzona i niespokojna, nakręcona, jakbym przesadziła z kofeiną. Miotam się jak zwierzę w klatce, usidlone starymi wspomnieniami.

Złymi wspomnieniami.

Postanawiam, że wybiorę się do lokalnej knajpy na plaży, w której zawsze pełno turystów. Jest otwarta do późna i można w niej poobserwować ludzi. Mam nadzieję, że to zajęcie pozwoli mi na chwilę zapomnieć o niepokoju wywołanym tamtym przekonaniem, że ktoś mnie śledzi, a także o osobliwie nieodpartych rozmyślaniach na temat tajemniczego Nasira.

Od wieków żaden facet nie pociągał mnie seksualnie, ale w tych jego oczach było coś…

 – Daj już spokój – burczę pod nosem, wciągając na tyłek parę spranych dżinsów. – Już nigdy go nie zobaczysz.

To zabawne, jak życie kocha udowadniać, że jesteśmy w błędzie.

Wchodzę pod kryty strzechą daszek Baru i Grilla u Javiera i rozglądam się. Spoglądam na tłum wczasowiczów na plaży. Niemal natychmiast dostrzegam jego twarz i kawałek ciała za drewnianym filarkiem. Wyciąga się na leżaku przy ognisku, które płonie w wykopanym w piasku dołku. Jego nagie stopy są skrzyżowane w kostkach. Ręce zwisają swobodnie z leżaka. W luźno opuszczonej dłoni trzyma niedbale szklankę bursztynowego płynu, chyba whisky.

Po jego muskularnych rękach, od nadgarstków po bicepsy, wiją się arabskie tatuaże.

Staję jak wryta, a w moim brzuchu eksploduje dziwna ekscytacja.

– Możesz usiąść, gdzie chcesz, skarbie – woła do mnie właścicielka, krzątająca się kilka stolików dalej. – Ale na zewnątrz jest trochę luźniej.

Więc usiądę na zewnątrz.

Nieśpiesznie mijam tanie, drewniane stoliki, czując pod podeszwami drobny piasek. Z szafy grającej dochodzi głos Jimmy’ego Buffetta. Grupka amerykańskich studencików obala przy barze szoty tequili. Gdy docieram do schodków prowadzących na plażę, przystaję na moment i pozwalam, by ciepłe, słone powietrze zatańczyło w moich włosach.

Naz siedzi na leżaku z zamkniętymi oczyma i delikatnym uśmiechem. Ma na sobie stare dżinsy, jak ja, i zwykły T-shirt, pod którym efektownie odznacza się każdy mięsień jego brzucha. Jego masywna sylwetka jest całkowicie zrelaksowana, jakby śnił o czymś przyjemnym.

Ciekawe, czy właśnie tak wygląda, gdy budzi się po nocy pełnej miłości. Jeszcze nigdy nie widziałam człowieka z takim zadowoleniem na twarzy.

Siadam na leżaku obok niego, wytrzepuję klapki, zakopuję palce stóp w piasku i spoglądam na łagodnie kołyszące się w świetle księżyca palmy, na których lśniących liściach osadza się pomarańczowa poświata ogniska.

– Proszę, proszę, czy to nie nasz mały rewolwerowiec? – rzuca Naz, uśmiechając się jeszcze szerzej, choć nawet nie otworzył oczu. – Zastrzeliłaś kogoś, odkąd ostatnio się widzieliśmy?

 – Nie, a ty złamałeś komuś nos, odkąd ostatnio się widzieliśmy?

Rechocze pod nosem. To łagodny, senny dźwięk, zaskakująco zmysłowy, wchodzący lekko w koci pomruk.

– Noc jeszcze młoda, a skoro się pojawiłaś, to szanse na barową zadymę gwałtownie rosną.

Otwiera oczy, obraca głowę i patrzy na mnie.

Czuję to spojrzenie na całym ciele.

– Skąd wiedziałeś, że to ja?

– Pajęczy zmysł – odpowiada, stukając się leniwie w skroń. – Byłem gliną, pamiętasz?

Nie komentuję tych bzdur, więc ponownie rechocze i dodaje:

– Perfumy. Nie znam drugiej kobiety, która pachnie, jakby przyszła na świat na łące kwitnącego jaśminu.

– Jaśmin to popularny składnik perfum – stwierdzam, unosząc brew.

– Tak, ale na nikim innym nie pachnie tak dobrze – mówi, patrząc mi w oczy, wciąż się uśmiechając.

Rumienię się. Wkurza mnie to, bo nie należę do kobiet, które lecą na takie hasełka. Odwracam wzrok, patrzę na kelnerkę i pokazuję jej, że chcę drinka. Mam przeczucie, że przyda mi się coś mocnego.

Kelnerka znika, odbierając ode mnie zamówienie na rum z limonką, bez lodu, więc zadzieram głowę i ponownie spoglądam w gwiazdy. Mrugają zimnym blaskiem na szafirowym niebie, ostrzegając, żebym trzymała się z daleka od rozciągniętego obok mężczyzny. Wiedzą, że mam kiepskie oko do facetów.

– Myślałam, że już cię tu nie będzie.

– Błąd, jednak tu jestem.

– Przedłużony urlop? – dopytuję, starając się podtrzymać rozmowę.

Przed odpowiedzią, upija łyk ze szklanki. Chyba robi to celowo.

– Bardziej przerwa między jedną karierą a drugą – stwierdza wymijająco.

Nie rozwija tematu, więc mówię:

– Nie możesz na tym poprzestać. Prawie razem zginęliśmy z rąk popieprzonych dilerów. Zasługuję na lepszą odpowiedź.

Zaciska wargi, widzę, że próbuje się nie roześmiać. Bawię go.

– Skoro musisz wiedzieć, wścibska dziewczynko – wzdycha – to niedawno opuściłem bardzo stresującą posadę osobistego ochroniarza pewnego celebryty. A teraz… spokojnie rozważam przyszłość – tłumaczy.

– Ochroniarza? W sensie bodyguarda? – dopytuję, marszcząc brwi.

Zauważam kelnerkę, która idzie w moją stronę. Odbieram od niej kieliszek, po czym dziękuję i wracam do mojego rozmówcy, a barmanka odchodzi.

 – Tak, w sensie bodyguarda – rzuca obojętnie.

Siadam prosto, zaintrygowana.

– Co to za celebryta?

– O, nie… – stęka. – Tylko nie mów, że należysz do ludzi z obsesją na punkcie Kardashianów, którzy traktują magazyn „Star” jak słowo objawione.

– Unikasz odpowiedzi. Gadaj, bo ci prysnę w oko z limonki.

Cały aż się trzęsie od tłumionego śmiechu. Groźby porażenia cytrusami chyba wielce go radują.

– No dobra. Nico Nyx z zespołu Bad Habit. Zadowolona? – pyta, nawet na mnie nie patrząc.

– Serio?! – Wybałuszam oczy. – Wow. Przecież on jest cholernie sławny.

– Tylko nie proś o żadne pikantne historyjki, bo i tak nie opowiem. – Wzdycha.

– Nie musisz być taki defensywny, Naz – rzucam zalotnie. – Nie zamierzałam prosić o nic takiego. Poza tym widzę, że jesteś z tych, co to potrafią trzymać gębę na kłódkę – wyznaję, popijając drinka.

W jego spojrzeniu pojawia się ostrzejszy błysk.

– Tak? A po czym? – pyta, wbijając we mnie wzrok.

– Po tych tajemniczych oczach – rzucam szybko, żeby sprawdzić, czy zaprzeczy. – Potrafię poznać oczy człowieka, który widział zbyt wiele.

Strzela między nami iskra, gwałtowna, jak prąd, niebezpieczna jak ostrze brzytwy. Przez chwilę obawiam się, że nie odpowie, a jednak to robi. Niezwykle niskim głosem, nie odrywając ode mnie spojrzenia.

– Byłem w wojsku. W siłach specjalnych. Byłem w policji. Pracowałem w ochronie pewnych wysoko postawionych kolesi – relacjonuje. – Więc tak, swoje widziałem. Jednego nauczyłem się na pewno, gadanie o gównie nie sprawia, że staje się piękniejsze. Zazwyczaj sprowadza się do sypania soli na rany.

Podoba mi się ta odpowiedź. Podoba mi się, że nie sili się na żarty, zmiany tematu czy kłamstwa. Zwłaszcza dlatego, że wiem, że wcale nie miał ochoty tego mówić, ale zrobił to dla mnie. Bo dostrzegł, że czegoś w nim szukam. Na przykład szczerości, choć może oczekiwanie jej pomiędzy dwojgiem nieznajomych to zbyt wiele.

– Czyli jesteś… obrońcą?

Mruga zdziwiony, tego się nie spodziewał.

– Słucham?

– Wszystkie twoje zawody polegały na obronie innych. Wojsko, policja, prywatna ochrona. – Nie komentuje, więc dodaję swobodnie: – No chyba, że po prostu lubisz się bawić spluwami.

– I kto to mówi, rewolwerowcu – odparowuje, a jego lekki uśmieszek powraca na swoje miejsce.

Na mniej osobistym gruncie czuje się pewniej. Nie mogę go za to winić. Kimże ja w ogóle jestem, żeby go przesłuchiwać? Też nie mam szczególnej ochoty na grę w szczerość i zagłębianie się w moje życie.

Więc, Evo, dlaczego chodzisz z ukrytą bronią? Och, to tylko na wszelki wypadek, gdybym musiała zabić jednego z bandziorów mojego eks, Naz. A widziałeś ostatnio jakiś dobry film?

Wygląda na to, że oboje dźwigamy na barkach setki kamieni, pod które lepiej nie zaglądać.

– Więc co tam sobie sączysz, kowboju?

Parska śmiechem i okazuje się, że i to mi się podoba.

– Płynna wolta. Czystą whisky, proszę pani. Prosty trunek, pasuje do mnie. – Wzrusza ramionami.

Tak, bo w to uwierzę. Jesteś równie prosty jak zaawansowane kalkulatory kosmiczne.

– Nigdy nie odkryłam w sobie talentu do picia whisky. Ani tequili, skoro już przy tym jesteśmy. Ani ginu. – Przypomina mi się kac po pewnej nocy spędzonej w towarzystwie ginu z tonikiem i aż przechodzi mnie dreszcz. Powrót do siebie zajął mi kilka dni.

– Ale lubisz rum – stwierdza, zerkając przelotnie na alkohol, który trzymam w ręce.

 – Kocham. Kiedy go piję, czuję się jak Johnny Depp w tych filmach o piratach.

– Jak Jack Sparrow?

– O, właśnie! – wykrzykuję podekscytowana.

– Próbowałaś rumu Mount Gay?

– Nie, dobry?

– Dobry? – pyta urażonym tonem. – Nie, on nie jest dobry. To najlepszy rum na świecie. Pędzą go na Barbadosie od 1703 roku. To pierwszy wybór każdego marynarza z krwi i kości.

Przyglądam mu się lekko zaskoczona.

– Widzę, że masz stanowcze zdanie w tej sprawie.

– Jak dopijesz, to zamówię ci Dark and Stormy.

– Dark and Stormy? Brzmi, jak mój ostatni związek – wyznaję, krzywiąc się.

– Przykro mi to słyszeć… – mówi po krótkiej pauzie.

Świetnie, przeze mnie zrobiło się niezręcznie. Zmień temat, zanim, całkiem się skompromitujesz.

– Co jest w tym drinku poza twoim prześwietnym rumem? Bo nie chcę niczego z parasolką.

– Z parasolką? – powtarza ze zgrozą. – Za kogo ty mnie uważasz?

Jego mina jest bezcenna. Wybucham śmiechem, nie potrafię się powstrzymać. Śmieję się tak mocno, że aż zginam się w pół i trzymam za brzuch, a moje oczy tryskają łzami.

– To nie było aż tak śmieszne.

Ponownie próbuje tłumić swój wyszczerz, zerkając na mnie z ukosa rozbawionymi oczyma. Widać, że cieszy się, że mnie rozbawił, ale dostrzegam w nim również jakąś sprzeczność. Jakby toczył ze sobą konflikt. Nieustannie spogląda na moje usta, a potem odwraca wzrok.

Gdy w końcu się uspokajam i wycieram oczy, mówię:

– Powiedziałbyś mi, gdybym miała szpinak między zębami, prawda?