Pewne włoskie lato ebook

Tytuł oryginału: One Italian Summer

Copyright © Rebecca Serle, 2022

Copyright © for the Polish translation by Michał Kramarz, 2023

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2023

Redaktorka inicjująca: Paulina Surniak

Redaktorka prowadząca: Andżelika Stasiłowicz

Marketing i promocja: Judyta Kąkol

Redakcja: Aleksandra Deskur

Korekta: Marta Akuszewska, Joanna Pawłowska

Projekt typograficzny, skład i łamanie: Stanisław Tuchołka | panbook.pl

Ilustracja na okładce: © Henry Sene Yee

Oryginalny projekt okładki: © Laywan Kwan

Adaptacja okładki i stron tytułowych: Magda Bloch

Fotografia autorki na skrzydełku: © Ann Molen

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

Zezwalamy na udostępnianie okładki książki w internecie.

eISBN 978-83-67727-17-4 

Niniejsza praca jest dziełem fikcji. Wszelkie nazwy, postaci, miejsca i wydarzenia są wytworem wyobraźni autorki. Wszelkie podobieństwo do osób prawdziwych jest całkowicie przypadkowe i niezamierzone.

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

[email protected]

www.czwartastrona.pl

Dla mojej mamy, królowej mojego serca.

Niech włada nim jak najdłużej

Mam poczucie, że potrzebuję więcej czasu… Czuję się, jakbym wpadła w zasadzkę, rozumiesz? Wydawało mi się, że mam go jeszcze całkiem sporo. Myślałam, że przede mną całe lato na podzielenie się z tobą swoimi przemyśleniami na temat pracy, życia i twojej przyszłości. Miałam ci coś do powiedzenia… Właśnie! W autobusie zawsze wybieraj odpowiednie miejsce. W końcu przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka, więc siedzenie, które zajmiesz za pierwszym razem, może stać się twoim na resztę roku. Najlepiej usiądź przy oknie, kochana, żebyś niczego nie przegapiła.

– Lorelai Gilmore

Rozdział 1

Nigdy nie paliłam, ale to ostatni dzień sziwy po śmierci mojej mamy, więc w zasadzie czemu nie. Trzymam papierosa między zębami i stoję na tarasie za domem, przyglądając się meblom ogrodowym, teraz zabrudzonym przez deszcze, choć jeszcze dwa miesiące temu zachwycały nieskazitelną bielą. Mama zawsze dbała, żeby wszystko było czyste. W ogóle dbała o wszystko.

Carol zawsze pozostawała wierna swoim zasadom:

• Nie wyrzucać dżinsów, które nadają się jeszcze do noszenia.

• Zawsze mieć w domu parę świeżych cytryn.

• Chleb w lodówce można trzymać przez tydzień, a w zamrażalniku przez dwa miesiące.

• Odplamiacz OxiClean poradzi sobie z każdą plamą.

• Lepiej uważać z wybielaczem.

• Latem ubrania lniane są wygodniejsze niż bawełniane.

• Uprawiać zioła zamiast kwiatów.

• Farba nie gryzie, a wyrazisty kolor potrafi odmienić każde wnętrze.

• Na spotkanie w restauracji przychodzi się o czasie, a gdy jest się zaproszonym do czyjegoś domu, dobrze jest się spóźnić pięć minut.

• Nie palić papierosów.

Na dobrą sprawę jeszcze go nie zapaliłam.

•

Carol Almea Silver była filarem społeczności, osobą uwielbianą przez wszystkich, których spotkała na swojej drodze. W ubiegłym tygodniu otworzyliśmy drzwi naszego domu przed ekspedientkami i manikiurzystkami, kobietami z miejscowej świątyni, kelnerami z restauracji Craig’s i pielęgniarkami ze szpitala Cedars-Sinai. Zjawiło się też dwoje kasjerów z oddziału banku City National w Roxbury. Jak wyjaśnili: „Przynosiła nam swoje wypieki i zawsze miała przygotowany numer telefonu”. Nie zabrakło również małżeństw z klubu towarzyskiego Brentwood. Była też Irene Newton, która co czwartek jadła z moją mamą lunch w formie bufetu w Il Pastaio. Przyszedł nawet barman z hotelu Bel-Air, do którego Carol chodziła na zimne martini. Każdy miał o niej coś do opowiedzenia.

Moja mama była pierwszą osobą, do której zgłaszano się po sprawdzone przepisy (garść cebuli, do tego czosnek, nie zapomnij o szczypcie cukru), i ostatnią, do której dzwoniło się nocą, kiedy nie można było zasnąć (szklanka gorącej wody z cytryną, olejek lawendowy i magnez w tabletkach). Znała dokładne proporcje oliwy z oliwek i czosnku w każdym daniu i potrafiła z łatwością przygotować kolację z trzech dowolnych produktów znalezionych w spiżarni. Miała odpowiedź na wszystko. W przeciwieństwie do mnie. A teraz już nie mogę się do niej zwrócić z żadnym pytaniem.

– Cześć. – Słyszę głos Erica gdzieś z wnętrza domu. – Gdzie są wszyscy?

Eric jest moim mężem i naszym ostatnim gościem na dzisiaj. Choć nie powinno tak być. Powinien towarzyszyć nam przez cały czas, tak jak my siedząc na niskim i twardym krześle, uwięziony pomiędzy zapiekankami makaronowymi, wiecznie dzwoniącym telefonem i niekończącymi się cmoknięciami wymalowanych szminką ust sąsiadek i kobiet, które przedstawiają się jako moje ciocie. Zamiast tego stanął przed chwilą w wejściu do domu, teraz należącego już tylko do mojego ojca, i czeka na zaproszenie do środka.

Zamykam oczy. Może jeśli nie będę go widziała, przestanie mnie szukać. Może spowije mnie jasność tego ostentacyjnie pięknego majowego dnia i zniknę w blasku mocno świecącego słońca, którego zuchwałość przypomina kobietę rozmawiającą głośno przez telefon przy stole. Kto cię tu w ogóle zaprosił?

Wsuwam papierosa do kieszeni dżinsów. W tej chwili nie wyobrażam sobie, jak będzie wyglądał mój świat bez mamy ani kim bez niej będę. Nie dociera do mnie jeszcze, że już nigdy więcej nie zabierze mnie na wtorkowy lunch, a wcześniej nie podjedzie pod mój dom, nie zatrzyma auta przy krawężniku, nie przejmując się zakazem parkowania, i nie wbiegnie do środka z torbą wypakowaną artykułami spożywczymi, kosmetykami do pielęgnacji skóry albo nowym swetrem kupionym w Off 5th. Trudno mi pojąć, że jeśli zadzwonię do niej, jej telefon będzie dzwonić i dzwonić, bo na drugim końcu nie ma już nikogo, kto odebrałby połączenie i powiedział: „Katy, skarbie, zaczekaj chwilę. Mam mokre ręce”. Jestem niemal pewna, że nigdy nie pogodzę się ze stratą jej ciepłej, serdecznej obecności. Utratą miejsca, w którym zawsze czułam się jak w domu. Bo moja mama jest wielką miłością mojego życia. A teraz już jej nie ma.

– Eric, wejdź do środka. Czemu tak stoisz na dworze? – Słyszę głos mojego taty dobiegający z domu.

Zaprasza Erica do środka. Mojego męża, który mieszka w naszym domu w Culver City, dwanaście i pół minuty drogi stąd. Erica, który wziął urlop w Disneyu, gdzie pracuje jako kierownik produkcji filmowej, żeby być przy mnie w tym trudnym okresie. Erica, z którym zaczęłam spotykać się w wieku dwudziestu dwóch lat, czyli osiem lat temu. Erica, który wynosi śmieci, potrafi ugotować makaron i zawsze opuszcza po sobie deskę sedesową. Którego ulubionym serialem jest Współczesna rodzina i który płakał na każdym odcinku Parenthood. Któremu ubiegłego wieczoru w naszej kuchni, którą pomogła mi urządzić moja mama, powiedziałam, że nie wiem, czy będę potrafiła nadal być jego żoną.

Jeśli miłością twojego życia jest twoja matka, w jakim położeniu stawia to twojego męża?

– Hej – odzywa się Eric na mój widok. Wychodzi na zewnątrz i mruży oczy. Nieznacznie unosi rękę w geście powitania.

Odwracam się. Na stoliku ogrodowym ze szklanym blatem ustawiona jest taca z powoli obsychającymi plastrami sera. Chociaż na dworze jest ciepło, mam na sobie ciemne dżinsy i wełniany sweter. To dlatego, że w środku jest zimno. Mama lubiła chłód w domu, a ojciec zdążył się do tego przyzwyczaić i chyba nie jest świadom, że może być inaczej.

– Cześć – odpowiadam.

Przytrzymuje dla mnie otwarte drzwi i wymijam go, żeby wejść do środka. Mimo niskiej temperatury w domu jest przytulnie jak zawsze. Moja mama była projektantką wnętrz, cenioną za domowe ciepło swoich projektów. Nasz dom był jej sztandarowym osiągnięciem. Słusznych rozmiarów meble, kwieciste nadruki i bogactwo faktur. Mieszanka stylu Ralpha Laurena z estetyką Laury Ashley, uzupełniona parą bardzo ładnych mokasynów Tod’s i śnieżnobiałą koszulą z kołnierzykiem przypinanym guzikami. Uwielbiała drewno i tekstylia, w szczególności lniane, ze starannie wykonanymi przeszyciami.

W lodówce nigdy nie brakowało jedzenia. W spiżarce zawsze czekało parę butelek wina, a na stole każdego dnia stał wazon ze świeżo ściętymi kwiatami. Tymczasem Eric i ja od trzech lat bezskutecznie usiłujemy założyć ogródek ziołowy.

Uśmiecham się do niego. Próbuję przyjąć swój zwyczajny wyraz twarzy, ale nie potrafię. Nie wiem już, kim tak naprawdę jestem. Nie mam pojęcia, jak sobie bez niej radzić.

„Katy, przeżywasz żałobę” – powiedział mi Eric poprzedniego wieczoru. „To dla ciebie bardzo trudne chwile. Nie możesz podejmować teraz takich decyzji. Ludzie nie rozwodzą się w trakcie wojny. Dajmy sobie trochę czasu”. Nie wiedział tylko, że dałam sobie już wystarczająco dużo czasu. Całe miesiące. Odkąd mama zachorowała, zastanawiałam się nad autentycznością mojego małżeństwa. Decyzja o rozstaniu z Erikiem nie była podyktowana wyłącznie jej śmiercią. Wynikała raczej z rozmyślania o śmierci jako takiej. W mojej głowie pojawiło się pytanie, czy Eric jest człowiekiem, u którego boku chciałabym spędzić ostatnie dni swojego życia, czy nasze małżeństwo udźwignie ciężar choroby mojej mamy i co z niego pozostanie, gdy będzie już po wszystkim.

Nie mieliśmy jeszcze dzieci. W końcu nadal sami nimi byliśmy, prawda? Poznaliśmy się w wieku dwudziestu dwóch lat jako studenci ostatniego roku na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Barbara. Eric był liberałem ze Wschodniego Wybrzeża, planującym karierę w polityce lub dziennikarstwie. Z kolei ja, od urodzenia mieszkająca w Los Angeles, mocno przywiązana do swoich rodziców i do drzew palmowych, miałam poczucie, że dwie godziny drogi to największa odległość, na jaką mogę oddalić się od domu.

Chodziliśmy razem na obowiązkowe zajęcia z kinematografii, na które oboje zapisaliśmy się z lekkim opóźnieniem, gdy rok akademicki rozpoczął się już na dobre. Usiadł koło mnie pierwszego dnia semestru letniego. Wysoki, odrobinę niezdarny chłopak. Uśmiechnął się do mnie, zaczęliśmy rozmawiać, a pod koniec wykładu wkręcił długopis w moje loki. Miałam wtedy długie, kręcone włosy. Jeszcze nie zaczęłam uparcie ich prostować. Pociągnął za długopis, rozwijając jeden z kędziorów. „Sprężyste” – stwierdził. Czerwienił się. Wcale nie był pewien, czy dobrze zrobił, ale nie wiedział, jak inaczej się zachować. Niezręczność tej sytuacji i absurdalność długopisu wkręconego w moje włosy przez zupełnie obcego mi człowieka sprawiły, że się roześmiałam.

Zaprosił mnie wtedy na kawę. Poszliśmy do klubu studenckiego i siedzieliśmy tam przez bite dwie godziny. Opowiedział mi o swojej rodzinie w Bostonie, o młodszej siostrze i o matce, która wykładała na uniwersytecie Tufts. Spodobało mi się, jak postrzegał bliskie mu kobiety. Mówił o nich w sposób pokazujący, że naprawdę się liczą, i to nie tylko dla niego.

Pocałował mnie dopiero po tygodniu, ale odkąd zaczęliśmy ze sobą chodzić, nic nie stanęło nam na drodze. Żadnego zrywania, ani jednej poważnej kłótni, bez dystansowania się od siebie. Nic ze stałego repertuaru dramatów młodej miłości. Po ukończeniu studiów dostał pracę w nowojorskiej redakcji „Chronicle”, więc pojechałam za nim. Urządziliśmy się w malutkiej kawalerce w Greenpoint na Brooklynie. Pracowałam na własny rachunek jako copywriterka dla każdego, kto miał dla mnie jakieś zlecenie. Najczęściej pisałam teksty na blogi modowe, których prowadzący doceniali wsparcie językowe. Działo się to w 2015 roku, kiedy miasto dopiero co podniosło się z finansowej ruiny, a Instagram właśnie stawał się wszechobecny.

Po dwóch latach w Nowym Jorku przeprowadziliśmy się z powrotem do Los Angeles. Wynajęliśmy mieszkanie w Brent­wood, blisko domu moich rodziców. Niedługo potem wzięliśmy ślub i kupiliśmy nieduży dom w Culver City, nieco dalszej części miasta. Zbudowaliśmy tam życie, do którego, jak wydaje mi się z perspektywy czasu, jeszcze nie dojrzeliśmy.

„Byłam już po trzydziestce, gdy poznałam twojego ojca” – usłyszałam od mamy po naszym powrocie ze Wschodniego Wybrzeża. „Masz jeszcze sporo czasu. Chyba wolałabym, żebyś się tak nie spieszyła”. Ale kochałam Erica. Moja rodzina go uwielbiała. Ponadto od zawsze czułam się bardziej komfortowo wśród starszych ode mnie niż w towarzystwie moich rówieśników. Już w wieku dziesięciu lat miałam poczucie, że należę do grona dorosłych. Pragnęłam wszelkich atrybutów dojrzałości, które pokazałyby innym, że nie jestem już dzieckiem. Ustatkowanie się w młodym wieku wydawało mi się czymś właściwym. Nie potrafiłam zatrzymać biegu wydarzeń. Przyjmowałam wszystko bez mrugnięcia okiem. Aż do poprzedniego wieczoru, kiedy nagle zrozumiałam, że nie tędy droga.

– Przyniosłem pocztę – informuje mnie Eric.

Moja mama nie żyje. Co takiego może zawierać kawałek papieru, co w tej sytuacji byłoby warte przeczytania?

– Zjesz coś?

Dopiero po chwili dociera do mnie, że to pytanie było skierowane do Erica, a zadał je mój ojciec. Po kolejnych paru sekundach orientuję się, że odpowiedź jest twierdząca. Eric kiwa potakująco głową. Następnie zdaję sobie sprawę, że żaden z nich nie potrafi przygotować niczego do jedzenia. Ojcu, tak jak nam wszystkim, gotowała mama. Robiła to po mistrzowsku. Szykowała dla nas wyszukane śniadania. Frittata z kozim serem z wydrążonymi bajglami, do tego sałatka owocowa i filiżanka cappuccino. Gdy pięć lat temu tata przeszedł na emeryturę, rodzice zaczęli jadać na zewnątrz. Rozsiadali się na werandzie i nie ruszali się stamtąd przez następnych kilka godzin. Mama uwielbiała czytać niedzielne wydanie „New York Timesa”, a popołudniami raczyła się mrożoną kawą. Ojciec lubił to samo co ona.

Chuck, mój tata, ubóstwiał swoją żonę Carol. W jego przekonaniu wymalowała gwiazdy na nocnym niebie i zawiesiła na nim błyszczący księżyc. Ale jej największym sekretem, choć tata musiał o tym wiedzieć, było to, że jej wielką miłością byłam ja. Kochała mojego ojca, nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Jestem pewna, że na całym świecie nie znalazłby się mężczyzna, który mógłby zająć jego miejsce. Jednak relacja łącząca mnie z mamą była czymś wyjątkowym. Byłam dla niej jedyną, tak jak ona dla mnie.

Wydaje mi się, że miłość, jaką darzyła mnie mama, była pełniejsza i czystsza od uczucia, które żywiła do swojego męża. Gdyby zapytać ją, do kogo należy jej serce, odparłaby bez wahania: „Do Katy”. „Jesteś dla mnie wszystkim” – zapewniała mnie. „Jesteś całym moim światem”.

– Zostało jeszcze coś w lodówce – słyszę własne słowa.

Myślę o rozłożeniu sałaty na talerzach, podgrzaniu kurczaka i przysmażeniu ryżu na chrupko, dokładnie tak, jak lubi mój tata. Ale ojciec zniknął już w poszukiwaniu siekanej zieleniny, która z pewnością zdążyła namoknąć w zamkniętym pudełku. Nie pamiętam, kto ani kiedy ją przyniósł. Wiem tylko, że gdzieś tam jest.

Eric wciąż stoi w drzwiach.

– Myślałem, że porozmawiamy – odzywa się do mnie.

Wyszłam z domu poprzedniego wieczoru i przyjechałam prosto tutaj. Drzwi otworzyłam własnym kluczem, tak jak robiłam to tysiące razy. Wspięłam się po cichu na górę. Dochodziła północ. Wsunęłam głowę do sypialni rodziców, spodziewając się zobaczyć tam pogrążonego we śnie ojca, ale w pomieszczeniu nikogo nie było. Zajrzałam do pokoju gościnnego, jednak tam również go nie znalazłam. Zeszłam z powrotem na dół, do salonu. Tata spał na kanapie, a na podłodze leżała oprawiona w ramkę fotografia ślubna.

Przykryłam go kocem. Nawet się nie poruszył. Następnie wróciłam na piętro i położyłam się w łóżku rodziców, po stronie, którą zawsze zajmowała moja mama.

Gdy rano zeszłam na dół, tata parzył właśnie kawę. Nie wspomniałam ani słowem o kanapie, a on nie zapytał mnie, co robiłam na piętrze ani gdzie spałam. Wybaczamy sobie te drobne dziwactwa, małe odstępstwa od normy, dzięki którym jakoś się trzymamy.

– Katy – zwraca się do mnie Eric, gdy długo nie odpowiadam. – Porozmawiajmy.

Kłopot w tym, że wolałabym tego nie robić. Nie ufam sobie. Wszystko jest zbyt delikatne. Boję się, że jeśli tylko wypowiem jej imię, z mojego gardła zacznie wydobywać się wyłącznie krzyk.

– Jesteś głodny? – pytam Erica.

– Wrócisz do domu?

W jego głosie słychać echo niepokoju i dociera do mnie, zresztą nie po raz pierwszy w ciągu ostatnich paru miesięcy, jak nieporadni oboje jesteśmy w obliczu dyskomfortu. Nie mamy pojęcia, jak prowadzić życie, z którego odpadło dno trzymające wszystko w ryzach. Nie tego oczekiwaliśmy po naszych rodzinach i naszym małżeństwie. Obiecywaliśmy sobie świetlaną przyszłość, ale nie wiemy, jak dotrzymać tych obietnic w ciemności, która niespodziewanie zapadła wokół nas.

– Chcę ci pomóc – deklaruje Eric. – Ale musisz ze mną porozmawiać.

– Muszę – powtarzam bezwiednie.

– Musisz.

– Czemu? – Zdaję sobie sprawę, że brzmię jak kapryśne dziecko, ale właśnie tak się czuję.

– Bo jestem twoim mężem – odpowiada. – To przecież ja. Po to tu jestem. Chcę pomóc.

Nagle ogarnia mnie tak dobrze mi znane uczucie gniewu, a w myślach pulsują zapisane pogrubioną czcionką słowa: „Ale nie możesz”. Przez trzydzieści lat byłam przywiązana do najwspanialszej osoby na świecie. Do najlepszej mamy, najlepszej przyjaciółki, najlepszej żony. Do kogoś, kto nie miał sobie równych. Zawsze przy mnie była, a teraz jej nie ma. Nić, która nas łączyła, została bezpowrotnie przecięta, a ja nie mogę uwierzyć, jak niewiele mi pozostało. Jak bardzo drugorzędne wszystko się wydaje w porównaniu z tym, co utraciłam.

Kiwam głową, bo co innego miałabym zrobić. Eric wręcza mi stertę kopert.

– Powinnaś zajrzeć do tej na wierzchu – mówi.

Spoglądam w dół. Na kopercie nadrukowana jest nazwa linii lotniczych United Airlines. Czuję, jak moje palce zaciskają się na papierze.

– Dzięki.

– Chcesz zostać sama? – pyta Eric. – Mogę pójść po kanapki albo…

Przyglądam się mu. Ma na sobie koszulę oksfordzką i spodenki w kolorze khaki. Przenosi ciężar ciała na przemian z jednej nogi na drugą. Jego brązowe włosy są już zbyt długie z tyłu głowy, podobnie jak bokobrody. Przydałby mu się fryzjer. Na nosie ma okulary. „Gogusiowaty przystojniak” – tak określiła go moja mama, gdy jej go przedstawiłam.

– Nie – odpowiadam. – Nie trzeba.

Eric zwraca się do moich rodziców po imieniu. Zdejmuje w przedpokoju buty i kładzie nogi w skarpetkach na stoliku kawowym. Zagląda do lodówki, kiedy jest głodny, i uzupełnia dozownik, gdy zabraknie w nim mydła. To również jego dom.

– Pójdę się położyć – stwierdzam.

Odwracam się, żeby odejść, ale Eric wyciąga rękę i chwyta mnie za dłoń. Czuję ściskające ją chłodne czubki jego palców. Zupełnie jakby nadawał wiadomość alfabetem Morse’a. Jedno krótkie słowo: „Proszę”.

– Później – rzucam. – Dobrze?

Puszcza mnie.

Wchodzę po schodach. Idę wzdłuż korytarza wyłożonego drewnianą boazerią, mijając drzwi do mojego dawnego pokoju, który wyremontowałam razem z mamą, gdy byłam na drugim roku studiów, a potem po raz kolejny, kiedy miałam dwadzieścia siedem lat. Jego ściany pokrywa tapeta w paski, na łóżku leży biała pościel, a szafa jest pełna sportowych bluz i sukienek na ramiączkach. W szafce na lekarstwa znajduje się cały zestaw moich kosmetyków do pielęgnacji skóry, teraz już dawno przeterminowanych.

„Masz tu wszystko, czego możesz potrzebować” – mawiała moja mama. Podobało jej się, że mogłam tu przenocować, jeśli zrobiło się późno. Nie musiałam niczego ze sobą zabierać, nawet szczoteczki do zębów.

Zatrzymuję się przed drzwiami do jej pokoju. Ile czasu mija, zanim całkowicie ulotni się czyjś zapach? Spędziła tu swoje ostatnie dni. Pielęgniarki z hospicjum zjawiały się i znikały jak duchy, w pokoju pachniało chorobą, szpitalem, plastikiem, rosołem warzywnym i skwaśniałym mlekiem. Teraz wszystko to zniknęło, na powrót zastąpione jej dawnym wiosennym zapachem. Ukrył się w pościeli, w dywanie i w zasłonach. Gdy otwieram jej szafę, odnoszę wrażenie, że mama siedzi w niej w kucki.

Zapalam światło i siadam pośród jej sukienek, blezerów i dżinsów, wyprasowanych, złożonych i rozwieszonych. Wdycham jej zapach. Po chwili przypominam sobie o kopertach, które nadal trzymam w dłoni. Pozwalam, żeby rozsypały się na podłodze. Z wyjątkiem jednej, tej, która znajdowała się na wierzchu. Wsuwam mały palec pod skrzydełko koperty i poruszam nim, stopniowo rozrywając papier. Nie stawia większego oporu.

W środku, tak jak się spodziewałam, znajduję dwa bilety lotnicze. Carol Almea Silver nie była kobietą, która wyciągałaby telefon, żeby pracownik lotniska mógł zeskanować wyświetlony na ekranie bilet. Wychodziła z założenia, że na udaną wycieczkę trzeba wybrać się z porządnym biletem.

Positano. 5 czerwca. Za sześć dni. Wspólna wyprawa matki i córki, do której wracałyśmy w rozmowach przez wiele lat, wreszcie przyjęła rzeczywistą formę.

Włochy od zawsze były dla mojej mamy wyjątkowym miejscem. Ostatnie wakacje przed poznaniem taty spędziła na Wybrzeżu Amalfi. W swoich wspomnieniach opisywała Positano, małe miasteczko nad brzegiem morza, jako prawdziwy raj na ziemi. Uwielbiała tamtejsze ubrania, jedzenie i światło. Zapewniała, że włoskie lody można jeść zamiast obiadu.

Eric i ja zastanawialiśmy się, czy nie wybrać się tam na miesiąc miodowy, pociągiem z Rzymu na południe i dalej łodzią na Capri. Ale byliśmy młodzi i oszczędzaliśmy na zakup domu, więc uznaliśmy taką wyprawę za zbytnią ekstrawagancję. Ostatecznie znaleźliśmy tani lot na Hawaje i zatrzymaliśmy się na trzy noce w hotelu Grand Wailea na Maui.

Przyglądam się biletom. Mama wciąż myślała o powrocie do Positano. Na początku planowała wyjazd z ojcem, ale wraz z upływem czasu zaczęła sugerować, że powinnyśmy pojechać tam tylko we dwie. Była pod tym względem niezwykle stanowcza – chciała pokazać mi miejsce, które na zawsze zapisało się w jej pamięci i było dla niej swoistą mekką, odwiedzoną tuż przed tym, jak stała się kobietą, żoną, a niedługo potem matką.

„To najwspanialsze miejsce pod słońcem” – zapewniała mnie. „Kiedy tam byłam, spaliśmy do południa, a potem wypływaliśmy łodzią w morze. Chodziliśmy do cudownej malutkiej knajpki tuż obok przystani. Nazywała się Chez Black. Jedliśmy makaron i małże, siedząc na piasku. Mam wrażenie, że to wszystko wydarzyło się zaledwie wczoraj”.

Zdecydowałyśmy się na wyjazd. Zaczęło się od marzeń, które zamieniły się w luźne, nieśmiałe plany dotyczące bliżej nieokreślonej przyszłości, a potem, kiedy mama zachorowała, stały się naszym światełkiem w tunelu. „Gdy wyzdrowieję” ustąpiło miejsca „kiedy pojedziemy do Positano”.

Zarezerwowałyśmy bilety. Mama zamówiła dla nas letnie swetry w odcieniach bieli i beżu, z kapeluszami przeciw­słonecznymi o szerokich rondach do kompletu. Aż do samego końca planowałyśmy i udawałyśmy, że to wciąż możliwe. Jeszcze tydzień przed jej śmiercią rozmawiałyśmy o wypoczynku pod włoskim słońcem. A teraz nadszedł czas wyjazdu, tyle że nie mam już z kim pojechać.

Przesuwam się tak, żeby oprzeć się plecami o bok szafy. O moje ramię ociera się zawieszony w niej płaszcz. Myślę o swoim mężu i o tacie, którzy zostali na dole. Mama miała z nimi lepszy kontakt niż ja. Przekonała Erica do podjęcia pracy w Disneyu, do poproszenia o podwyżkę, do zakupu samo­chodu, który bardzo chciał mieć, i do zainwestowania w porządny garnitur. Powtarzała, że „pieniądze zawsze się znajdą, a wspomnienia pozostają z nami do końca życia”.

Mama wspierała tatę, gdy otwierał swój pierwszy sklep odzieżowy. Ani przez chwilę nie wątpiła, że może stworzyć własną markę ani w to, że mogą sami produkować ubrania. Miała doskonałe oko. Potrafiła na podstawie krótkiego spojrzenia ocenić, czy szpulka nici jest dobrej jakości. Pilnowała, aby każda sztuka odzieży oferowana w sklepie ojca odpowiadała jej standardom. Pełniła też funkcję sekretarki, odbierała telefony i przyjmowała zamówienia. Zatrudniła i przeszkoliła każdą osobę, która kiedykolwiek pracowała w ich firmie. Wyjaśniała im, dlaczego szew powinien być niewidoczny, a także na czym polega różnica między plisą a falbanką. Planowała chrzty i przyjęcia urodzinowe pracowników firmy oraz ich dzieci. W każdy piątek piekła ciasto.

Carol odnajdywała się w każdej sytuacji. A ja chowam się w jej garderobie, kompletnie zdezorientowana. Jakim cudem nie odziedziczyłam po niej żadnej z jej niezliczonych zdolności? Jedyna osoba, która wiedziałaby, jak poradzić sobie z jej śmiercią, odeszła.

Słyszę szelest papieru zgniatanego w mocno zaciśniętej dłoni. Nie mogłabym. Nie ma mowy. Mam pracę. I pogrążonego w żałobie ojca. No i męża.

Z dołu dociera do mnie brzęk patelni. Hałas spowodowany nieznajomością urządzeń, zawartości szafek i kuchennej choreo­grafii. Wszyscy jesteśmy pogubieni.

Wiem tylko tyle, że nie ma jej w domu, w którym umarła. Nie ma jej na dole, w kuchni, którą uwielbiała. Nie ma jej w salonie, składającej koce i poprawiającej fotografie ślubne na ścianie. Nie ma jej w ogrodzie, przycinającej z założonymi rękawicami pędy pomidorów. Nie ma jej w tej szafie, w której nadal unosi się jej zapach.

Nie ma jej tutaj, dlatego mnie też nie może tu być.

Lot numer 363.

Chcę zobaczyć to, co widziała i co pokochała, zanim obdarzyła miłością mnie. Chcę pojechać tam, dokąd zawsze chciała wrócić. Odwiedzić to magiczne miejsce, które tak głęboko zakorzeniło się w jej wspomnieniach.

Podciągam kolana i chowam między nimi głowę. Czuję, jak coś uciska mnie w tylnej kieszeni spodni. Wyciągam z niej papierosa, zniekształconego i rozgrzanego ciepłem mojego ciała, który natychmiast rozpada mi się w rękach.

– Proszę… proszę… – wypowiadam na głos, czekając z nadzieją, aż mama lub chociaż szafa pełna jej ubrań powiedzą mi, co mam dalej robić.

Rozdział 2

– Na pewno nie chcesz, żebym cię zawiózł? – pyta mnie Eric.

Stoję w przedpokoju naszego domu, nie mając pojęcia, czy jeszcze do niego wrócę. Pod drzwiami wejściowymi grzecznie czekają ustawione w rzędzie walizki.

Eric ma na sobie łososiową koszulkę polo i dżinsy, a jego włosy w dalszym ciągu proszą się o strzyżenie. Nie odezwałam się na ten temat słowem. Zastanawiam się, czy jest świadom swojego wyglądu. Zawsze to ja umawiałam go na wizyty u fryzjera. Nagle jego niezdolność do zadbania o własną fryzurę wydaje mi się czymś wrogim, może nawet celnie wymierzonym atakiem.

– Nie, zamówiłam już ubera. – Pokazuję mu ekran mojego telefonu. – Widzisz? Będzie za trzy minuty.

– Okej – odpowiada z ledwo dostrzegalnym smutnym uśmiechem.

Kiedy powiedziałam Ericowi, że chcę pojechać do Włoch i w pojedynkę odbyć podróż, którą planowałam z mamą, uznał to za świetny pomysł. Był zdania, że potrzebuję odpoczynku. W końcu całymi dniami opiekowałam się chorą matką. Kilka miesięcy wcześniej wzięłam urlop w agencji reklamowej z Santa Monica, w której pracowałam jako etatowa copywriterka. Zdecydowałam się na to, gdy tylko mama została wypisana ze szpitala. Nie wiedziałam, kiedy wrócę do pracy. Na dobrą sprawę nikt o to nie dopytywał. Na tym etapie nie byłam nawet pewna, czy moje stanowisko jeszcze na mnie czeka.

– Dobrze ci to zrobi – powiedział Eric. – Gdy wrócisz, będziesz się czuła dużo lepiej.

Siedzieliśmy przy kuchennym blacie, z pudełkiem pizzy pomiędzy nami. Nie wyjęłam talerzy ani sztućców. Musiały nam wystarczyć ułożone obok kartonu papierowe serwetki. Przestaliśmy dbać o takie drobiazgi.

– To nie będą wakacje – wyjaśniłam. Odrzucałam myśl, że wyczerpujące poszukiwania nowego kierunku życia miałabym rozpocząć od spędzenia paru tygodni na słonecznym włoskim wybrzeżu.

– Niczego takiego nie powiedziałem.

Dostrzegałam jego frustrację, a także silną chęć kontrolowania jej za wszelką cenę. Zalała mnie niespodziewana fala współczucia.

– Wiem.

– Nadal nie porozmawialiśmy o nas.

– Wiem – powtórzyłam się.

Wróciłam do domu kilka dni wcześniej. Spaliśmy w jednym łóżku, rano piliśmy kawę, robiliśmy pranie i odstawialiśmy umyte talerze do szafek. Eric wrócił do pracy, a ja spisywałam listy osób, z którymi powinnam się skontaktować – komu wysłać podziękowania za okazane wsparcie, do kogo oddzwonić, co przekazać właścicielowi pralni, z której usług korzysta tata.

Na pozór wszystko było jak dawniej. W rzeczywistości jednak mijaliśmy się jak nieznajomi w restauracji, czasem tylko przypadkiem na siebie wpadając.

– Wróciłaś do domu. Czy to znaczy, że zostajesz?

Na studiach przed ważnymi egzaminami Eric przynosił z delikatesów Three Pickles kanapki z serem szwajcarskim, rukolą i dżemem malinowym. Były przepyszne. Zabrał mnie tam na jedną z naszych pierwszych randek i uparł się, że wybierze coś dla mnie. Wyszliśmy z kanapkami na zewnątrz, usiedliśmy na krawężniku i rozwinęliśmy papier. Moja kanapka wyglądała jak roztopiony kolorowy wosk, ale smak sera w zestawieniu z ostrawą zieleniną i dżemem o cierpkim posmaku okazał się wyśmienity. „Zaufaj mi” – zapewniał mnie wtedy Eric. Wiedziałam, że miał rację.

Zaufałam mu z przeprowadzką do Nowego Jorku, a potem w kwestii zakupu naszego pierwszego domu. Ufałam mu nawet w trakcie leczenia mamy. We czwórkę planowaliśmy, jak zapewnić jej możliwie najlepszą opiekę, jakie lekarstwa powinna przyjmować, na jakie terapie eksperymentalne warto ją zapisać.

Tak było wtedy. Jak mogłam teraz kogokolwiek obdarzyć zaufaniem? Zawiedliśmy ją.

– Nie jestem pewna – odpowiedziałam. – Naprawdę nie wiem, czy potrafię nadal żyć w tym małżeństwie.

Eric wypuścił głośno powietrze, zupełnie jakbym zadała mu cios prosto w brzuch. Prawdę mówiąc, właśnie to zrobiłam. Wykazałam się nieżyczliwością, a moje słowa okazały się zbyt szorstkie. Nie powinnam była mówić tego w taki sposób. Tyle że domagał się odpowiedzi, a tej nie potrafiłam udzielić. Dopytywał o przyszłość, która jawiła mi się jako jedna wielka niewiadoma.

– To było okrutne – skwitował.

Eric przerzucił kawałek pizzy na serwetkę. Coś absurdalnego, biorąc pod uwagę okoliczności. Zacząć jeść właśnie w tym momencie.

– Wiem. I przepraszam.

Moje przeprosiny dodały mu nieco pewności siebie.

– Możemy przejść przez to razem – odparł. – Wiesz, że damy radę. Ze wszystkim radziliśmy sobie wspólnie, Katy.

Sięgnęłam po pizzę. Wydała mi się czymś nierzeczywistym. Nie wiedziałam, czy mam ją zjeść, czy może lepiej zabrać na zewnątrz i zakopać w ziemi. Rzecz w tym, że tak naprawdę nigdy wcześniej nie musieliśmy sobie z niczym radzić, bo do tej pory nie było takiej potrzeby. Aż do teraz. Nasze dotychczasowe życie sunęło spokojnie przed siebie. Żadnych rozwidleń ani wertepów. Tylko prosta szosa ciągnąca się aż po horyzont. Pod wieloma względami byliśmy tymi samymi ludźmi, którzy poznali się jako dwudziestodwulatkowie. Poza miejscem zamieszkania nasze wspólne życie ani trochę się nie zmieniło. Czy czegoś nauczyliśmy się w ciągu ostatnich ośmiu lat? Czy zdobyliśmy jakiekolwiek życiowe umiejętności, dzięki którym moglibyśmy przetrwać obecny kryzys jako małżeństwo?

– To nie takie proste – stwierdziłam.

– Proszę tylko, żebyś pozwoliła sobie pomóc. – Eric spojrzał na mnie swoimi dużymi, okrągłymi, brązowymi oczami.

Zanim mi się oświadczył, zapytał moich rodziców o zgodę. Oczywiście nie byłam przy tym obecna, ale Eric opowiedział mi później, że pewnego wieczoru wybrał się do nich po pracy. Mama i tata byli akurat w kuchni i przygotowywali kolację. W zasadzie nie było w tym niczego nadzwyczajnego. Eric i ja często wpadaliśmy do moich rodziców – czasem razem, czasem oddzielnie. Tego konkretnego wieczoru zapytał ich, czy może porozmawiać z nimi w salonie.

Dopiero co przeprowadziliśmy się do domu w Culver City. Miałam dwadzieścia pięć lat, byliśmy parą trzeci rok, z czego dwa spędziliśmy w Nowym Jorku, z dala od moich rodziców. Wróciliśmy i byliśmy gotowi ułożyć sobie życie na miejscu, tuż obok nich.

– Kocham waszą córkę – ogłosił im Eric, gdy już usiedli. – Myślę, że mogę uczynić ją szczęśliwą. Was również pokochałem. Wspaniale jest być częścią waszej rodziny. Dlatego chcę poprosić Katy o rękę.

Tata wydawał się zachwycony. Uwielbiał Erica. Ogromną zaletą jego przyszłego zięcia była umiejętność wpasowania się w naszą rodzinę bez podważania autorytetu mojego ojca. Żaden z nich nie miał najmniejszych zastrzeżeń co do takiego podziału ról.

Za to mama milczała.

– Carol – zwrócił się do niej tata. – Co o tym myślisz?

Mama spojrzała na Erica.

– Jesteście na to oboje gotowi?

Poza życzliwością i serdecznością mama słynęła ze szczerości, za którą ją szanowano i z powodu której podchodzono do niej z pewną rezerwą. Zawsze mówiła to, co myślała. Tak też zrobiła tamtego wieczoru.

– Wiem, że ją kocham – odpowiedział Eric.

– Miłość to cudowna sprawa – zaczęła mama. – Sama się o tym przekonałam. Ale jesteście tacy młodzi. Może warto jeszcze trochę się wyszaleć, zanim się ustatkujecie? Jest tyle do przeżycia, a małżeństwo może przecież zaczekać.

– Chcę cieszyć się życiem razem z Katy. Wiem, że jeszcze wiele przed nami, i chcę, żebyśmy doświadczali wszystkiego razem.

– Cóż… – odparła mama z uśmiechem. – W takim razie należą się wam gratulacje.

Gdy patrzyłam na Erica siedzącego po drugiej stronie stołu, za dzielącym nas kartonem pizzy, zastanawiałam się, czy początkowe wahanie mojej mamy nie było przypadkiem słuszne. Być może miała rację. Może rzeczywiście powinniśmy byli korzystać z przywilejów młodości. Może nie do końca rozumieliśmy złożoną sobie przysięgę. „W dobrej i złej doli”. A teraz życie poddaje nas próbie i nie potrafimy temu podołać. Jesteśmy w kropce. Ja jestem w kropce.

– Zamierzam jechać do Włoch – poinformowałam go. – Pojadę na tę wycieczkę. Myślę, że podczas mojej nieobecności powinniśmy zostawić między nami trochę wolnej przestrzeni.

– Będziesz we Włoszech, więc przestrzeni między nami będzie aż nadto – zauważył Eric, próbując zmusić się do uśmiechu.

– Chodzi mi bardziej o przerwę w związku – sprostowałam.

Wiedziałam, że w tym momencie oboje pomyśleliśmy o tym samym odcinku Przyjaciół. Niepoważne, oderwane od rzeczywistości założenie, że przerwa w związku jest swego rodzaju zawieszeniem, a nie miejscem w autobusie wyjeżdżającym na zawsze z miasta. Prawie mnie to rozbawiło. A gdyby tak chwycić go za rękę, włączyć telewizor i przytulić się do niego na kanapie? Moglibyśmy udawać, że nic takiego się nie stało, że wszystko jest w porządku.

– Rozważasz separację?

Zrobiło mi się zimno. Poczułam przenikliwy chłód.

– Możliwe – odpowiedziałam. – Nie wiem, jak to nazwać, Eric.

Zachował kamienną twarz. Takiego Erica jeszcze nigdy nie widziałam.

– Skoro tego chcesz…

– W tej chwili nie wiem, czego chcę. Oprócz tego, że nie chcę tutaj być. Oczywiście masz pełną swobodę.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– To zależy, jak próbujesz to rozumieć. Chodzi o to, że nie mogę teraz za ciebie odpowiadać.

– Nie jesteś za mnie odpowiedzialna. Jesteś moją żoną.

Spojrzałam mu prosto w oczy, a on mnie. Trwaliśmy tak przez chwilę, po czym wstałam od stołu, powkładałam naczynia do zmywarki i poszłam na górę. Eric przyszedł do łóżka godzinę później. Nie spałam, ale światło było już zgaszone. Udawałam, starając się odpowiednio dopasować rytm oddechu, tak aby imitował lekkie pochrapywanie. Eric wsunął się ostrożnie pod kołdrę. Jego ciało znalazło się tuż obok mojego. Nie objął mnie, zresztą wcale tego nie oczekiwałam. Odczuwałam napór dzielącej nas pustki i wypełniającej ją napiętej atmosfery. Kto by pomyślał, że odległość zaledwie dwudziestu centymetrów może stanowić tak ogromny dystans.

Czeka na mnie uber. Na moim telefonie wyświetla się nieznany numer. To kierowca. Odbieram połączenie.

– Już wychodzę – rzucam do słuchawki.

Eric głośno wciąga powietrze i po chwili je wypuszcza.

– Zadzwonię do ciebie z lotniska – zapewniam go.

– Pomogę ci to zanieść.

Kierowca nie wysiada z auta. Eric wynosi z domu moje wa­lizki i wkłada je do otwartego bagażnika. Są w nich sukienki, buty i kapelusze, które wybrałyśmy razem z mamą. Zawsze gdy musiałam spakować się przed wyjazdem, nawet jeśli miał to być krótki wypad na weekend, mama przyjeżdżała mi pomóc. Potrafiła zmieścić dziesięć kompletów ubrań do bagażu podręcznego – „sztuczka polega na zwijaniu, a nie układaniu”. Wiedziała też, jak sprawić, żeby dżinsy nadawały się do noszenia przez cały tydzień. Była mistrzynią w dobieraniu dodatków: jedwabny pas jako chusta na głowę czy też masywny naszyjnik, dzięki któremu zwykła biała koszula zamieniała się w strój wieczorowy.

Eric już załadował bagaże do auta. Stoimy naprzeciwko siebie. Dzień jest niespotykanie chłodny jak na czerwiec w Los Angeles. Mam na sobie dżinsy, tiszert i bluzę z kapturem. W torbie schowałam obszerny kaszmirowy szal. Mama nauczyła mnie, żeby zawsze zabierać go ze sobą w podróż. „Dzięki temu możesz zdrzemnąć się nawet na parapecie” – twierdziła.

– W takim razie bezpiecznej podróży – odzywa się Eric. Udawanie nie jest jego mocną stroną. Jestem w tym zdecydowanie lepsza od niego.

Wisi między nami ciężar wczorajszej rozmowy. Wpędza nas w spiralę myśli o tym, co z nami będzie. Rozstanie? Rozwód? A może już teraz jesteśmy dla siebie zupełnie obcymi ludźmi? Może nie gramy już w jednym zespole? Oczywiście, że ludzie rozwodzą się w czasie wojen. Jak można najzwyczajniej w świecie robić pranie, gdy wszystko wokół zostało zrównane z ziemią?

Widzę ból rysujący się na twarzy Erica i wiem, że czeka na słowa otuchy. Chce usłyszeć, że go kocham i że wszystko się między nami poukłada. Że zawsze przy nim będę. Chce, żebym powiedziała: „Twoja żona za moment wróci”. Za chwilę odzyskasz swoje dotychczasowe życie.

Ale nie mogę tego zrobić, bo nie mam pojęcia, gdzie ta żona się podziała.

– Dzięki – odpowiadam.

Chce mnie objąć, ale odruchowo odsuwam się od niego. W ostatnich tygodniach musiałam być wielokrotnie przytulana. Odwiedzające nas osoby z pewnością pocieszały mnie w ten sposób. A może same szukały we mnie oparcia, wtulając się w moją szyję. Ale nie potrafię sobie tego przypomnieć. Odnoszę wrażenie, jakby od miesięcy nikt mnie nie dotykał.

– Chryste, Katy, co ty wyprawiasz? – Eric kładzie dłonie na swojej twarzy. Palcami pociera skronie. – Ja też ją kochałem, do cholery. Przecież o tym wiesz.

Zakrywa twarz dłońmi. W ostatnim tygodniu wylał wiadro łez. Płakał na jej pogrzebie i pierwszego dnia sziwy. Płakał, kiedy jego mama i siostra przyjechały złożyć naszej rodzinie kondolencje. A potem znowu, kiedy odjeżdżały. Płakał, gdy obejmował mojego tatę oraz Hanka i Sarah, najlepszych przyjaciół moich rodziców. Nie jestem pewna, co sądzić o jego żalu. Wiem, że jest autentyczny i płynie z prawdziwych uczuć, które żywił wobec mojej mamy, a mimo to traktuję to z pewną pobłażliwością. Mam poczucie, że wystawia na pokaz coś, co powinien zachować dla siebie. Chciałabym, żeby przestał.

Jego dolna warga drży. Próbuje to w sobie zdusić, ale nie jest w stanie. To silniejsze od niego, więc po chwili emocje biorą nad nim górę.

Kładę mu rękę na ramieniu, ale nie czuję tego, co powinnam w takiej chwili. Nie odczuwam chęci zaopiekowania się nim. Nie współczuję mu ani nie jest mi go żal. Jestem zbyt przerażona. Jeśli pozwolę sobie dostrzec jego ból, w jakim świetle postawi to mnie samą? Od śmierci mamy ani razu nie płakałam. Nie potrafię, z pewnością nie teraz, kiedy muszę zdążyć na samolot.

– Muszę już jechać – odzywam się. – Przepraszam, Eric.

Eric twierdzi, że zwracam się do niego po imieniu tylko wtedy, gdy jestem na niego zła. Ponoć nigdy nie usłyszał: „Eric, chodź mnie przytulić”, a jedynie: „Eric, trzeba wynieść śmieci”. Albo: „Eric, zmywarka jest pełna”. Nie jestem pewna, czy to prawda. Miałam dla niego z milion pieszczotliwych określeń. Misiaku, króliczku, czasem przystojniaczku. Ale Eric nie miało sobie równych. Uwielbiałam wypowiadać imię mojego męża. Zawsze podobało mi się jego brzmienie. Krótko i na temat. Eric.

Nie jestem romantyczką i wydaje mi się, że nie należę do szczególnie sentymentalnych osób. Jestem córką Carol, która rozumiała znaczenie neutralnej palety kolorów i łagodnego usposobienia. Eric jest pod tym względem moim całkowitym przeciwieństwem. Ma całe sterty rachunków, skasowanych biletów z kina i wejściówek z koncertów. Trzymamy je w kartonach po butach w garażu. To facet, który płacze podczas oglądania Szukając siebie i czytania felietonów z serii Modern Love w „New York Timesie”.

Zabieram rękę z jego ramienia. Eric przeciąga dłonią po swojej twarzy. Wypuszcza głośno powietrze. Bierze głęboki wdech, po chwili robi wydech.

– Naprawdę muszę jechać – mówię po raz ostatni.

Kiwa potakująco głową, ale nie wypowiada ani słowa.

Wsiadam do samochodu, tak po prostu. Towarzyszy mi uczucie zbliżone do ulgi, tyle że cięższe, dużo gęstsze.

– Na lotnisko – mówię kierowcy, choć już o tym wie. Ma przecież aplikację i właśnie planuje trasę przejazdu.

– Dwadzieścia trzy minuty – wyjaśnia. – Mamy piękny dzień i żadnych korków! – Uśmiecha się do mnie w lusterku.

Nie ma pojęcia – myślę, gdy odjeżdżamy. Nie wie, że tutaj, na tylnej kanapie, piękne dni przeminęły na dobre.

Rozdział 3

Dotarcie do Positano to nie taka prosta sprawa. Najpierw trzeba polecieć do Rzymu, a następnie dostać się z lotniska na dworzec kolejowy, skąd odchodzą pociągi do Neapolu. Tam należy znaleźć środek transportu, który zabierze cię na południe, wzdłuż wybrzeża, aż do Positano. Gdy ląduję w Rzymie trzynaście godzin po wylocie z Los Angeles, czuję się zaskakująco wypoczęta. Źle znoszę latanie samolotem. Mam tak od zawsze. A to najdłuższy lot w moim dotychczasowym życiu, w dodatku pierwszy, podczas którego nikt mi nie towarzyszył. Mimo to na pokładzie samolotu byłam nadspodziewanie spokojna. Udało mi się nawet zdrzemnąć.

Przejazd taksówką z lotniska na dworzec kolejowy nie trwa długo, a półtoragodzinna podróż koleją do Neapolu odbywa się po torach wiodących pośród malowniczych wiosek. Uwielbiam jazdę pociągami. Kiedy mieszkaliśmy z Erikiem w Nowym Jorku, czasem wybieraliśmy się koleją do Bostonu, żeby odwiedzić jego rodzinę. Czułam się wtedy jak w kinie – obraz za oknem nieustannie się zmieniał, jakbym wpatrywała się w ekran. W zależności od pory roku wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Czerwone i ogniście pomarańczowe liście jesienią, a w grudniu świat pokryty śniegiem zapowiadającym zbliżające się święta, niczym zaznaczona czerwonym pisakiem data w kalendarzu ściennym.

Włoski krajobraz jest dokładnie taki, jak można sobie wyobrazić: zielone wzgórza, małe domki, jasnobrązowe zabudowania gospodarcze, a wszystko to na tle jasnoniebieskiego nieba.

Gdy wysiadam z pociągu na dworcu w Neapolu i dostrzegam pracownika Hotelu Posejdon, trzymającego tabliczkę z nazwiskiem Katy Silver, uśmiech na dobre zadomawia się na mojej twarzy.

Nie robię właśnie cotygodniowych zakupów w supermarkecie sieci Erewhon, podczas których chcę zadzwonić do mamy i zapytać, czy kupić jej oliwę z oliwek, bo jest akurat w promocji dwa w cenie jednego. Nie stoję na dnie kanionu Fryman, wpatrując się w ścieżkę i czekając, aż mama dołączy do mnie podczas jednej z naszych weekendowych wędrówek. Nie siedzę w pijalni soków Pressed i nie spoglądam w górę bulwaru San Vicente, skąd za moment nadejdzie mama w kapeluszu z szerokim rondem i kupi dla nas po butelce soku szpinakowo-imbirowego Greens 3. Nie jestem w