Pieśń Lodu i Ognia. Gra o tron ebook

Okładka

Karta tytułowa

Dedykacja

Dla Melindy

Prolog

– Powinniśmy wracać – nalegał Gared, kiedy las zaczął pogrążać się w mroku. – Dzicy nie żyją.

– Czyżbyś bał się zmarłych? – spytał ser Waymar Royce z cieniem uśmiechu na ustach.

Gared nie dał się sprowokować. Był mężczyzną w sile wieku, skończył pięćdziesiąt lat i widział już niejedno paniątko; większość z nich przychodziła i odchodziła.

– Zmarli to zmarli – oświadczył. – Nic nam do nich.

– Czy oni rzeczywiście nie żyją? – dopytywał się Royce. – Jakie mamy dowody?

– Will ich widział – powiedział Gared. – Jeśli on twierdzi, że oni nie żyją, to ja mu wierzę.

Will domyślał się już wcześniej, że prędzej czy później wciągną go do swojej kłótni. Pragnął jednak, by nastąpiło to później.

– Moja matka opowiadała mi, że zmarli nie mają głosu – wtrącił.

– Moja niańka mówiła to samo, Will – odpowiedział Royce. – Nie wierz w nic, co ci opowiadają przy piersi. Istnieją rzeczy, których można się nauczyć nawet od zmarłych. – Jego głos odbił się echem w pogrążającym się w mroku lesie.

– Przed nami długa droga – zauważył Gared. – Osiem dni, może dziewięć, a już zapada noc.

Ser Waymar zerknął na niego obojętnie.

– Codziennie zapada mniej więcej o tej samej porze. Gared, czyżbyś bał się ciemności?

Will widział ściągnięte usta Gareda i błyski gniewu w jego oczach schowanych pod czarnym kapturem grubego płaszcza. Od czterdziestu lat Gared służył w Nocnej Straży i nie przywykł, by traktowano go lekceważąco. Ale nie tylko o to chodziło. Will wyczuwał jeszcze coś pod zranioną dumą starca. Można było to wyczuć niemal namacalnie; nerwowe napięcie graniczące ze strachem.

Will podzielał ten niepokój. Od czterech lat służył na Murze. Kiedy po raz pierwszy wysłano go na zewnątrz, w jednej chwili przypomniał sobie wszystkie dawne opowieści, że aż go zemdliło. Później wydawało mu się to śmieszne. Teraz miał już za sobą ze sto wypraw i niestraszne mu było ciemne odludzie. W ten sposób południowcy nazywali nawiedzany las.

Tak było aż do dzisiaj, ponieważ tego wieczoru było inaczej. Opadająca na las ciemność sprawiała, że czuł dreszcz na całym ciele. Przez dziewięć dni jechali na północ, potem na północny zachód i znowu na północ. Oddalali się coraz bardziej od Muru w pogoni za bandą dzikich grabieżców. Każdy kolejny dzień stawał się bardziej nieznośny od poprzedniego. Dzisiejszy okazał się najgorszy ze wszystkich. Liście szeleściły niczym żywe stworzenia, poruszane wiejącym z północy zimnym wiatrem. Przez cały dzień Will miał wrażenie, że coś ich obserwuje, coś zimnego i nieustępliwego, co z pewnością nie darzyło go sympatią. Gared podzielał jego odczucia. Will pragnął, by jak najszybciej popędzili i schronili się za bezpiecznym Murem, lecz nie mógł tego powiedzieć swojemu dowódcy.

A już na pewno nie takiemu dowódcy.

Ser Waymar Royce był najmłodszym synem starego rodu posiadającego zbyt wielu przodków. Był przystojnym, osiemnastoletnim mężczyzną o szarych oczach i niezwykle szczupłej sylwetce. Rycerz patrzył z góry ze swojego czarnego rumaka na Willa i Gareda, którzy jechali na drobniejszych koniach. Ubrany był w czarne skórzane buty, czarne wełniane spodnie, czarne rękawice z kreciej skóry i wspaniałe okrycie, które stanowiła czarna lśniąca kolczuga nałożona na warstwy czarnej wełny i garbowanej skóry. Ser Waymar służył w Nocnej Straży od niespełna pół roku, lecz nie można było powiedzieć, że nie przygotował się do swojego zajęcia. Przynajmniej jeśli chodzi o stroje.

Szczególnego blasku dodawało mu jego futro z soboli: czarne jak noc, grube i miękkie niczym grzech. „Założę się, że sam je wszystkie pozabijał – mówił wcześniej Gared do swoich towarzyszy przy winie. – Pewnie poukręcał im łby nasz dzielny wojownik". Roześmiali się razem z nim.

Trudno jest przyjmować rozkazy od człowieka, z którego śmiejesz się za jego plecami, pomyślał Will, dygocąc na grzbiecie swojego konia. Gared pewnie czuł to samo.

– Mormont powiedział, że mamy ich wytropić, i tak zrobiliśmy – odezwał się głośno Gared. – Nie żyją. Nie będą nas więcej niepokoić. Przed nami ciężka droga. Nie podoba mi się ta pogoda. Jeśli spadnie śnieg, powrotna podróż może potrwać nawet i dwa tygodnie, a śnieg to najmniejsze zło, jakiego należy oczekiwać. Mój panie, czy widziałeś kiedyś lodową burzę?

Młody rycerz wydawał się nie zwracać na niego uwagi. Wpatrywał się w zmrok z miną na wpół znudzoną, na wpół roztargnioną, dobrze znaną jego podwładnym. Will jeździł z nim wystarczająco długo, by nauczyć się, że w takiej chwili lepiej mu nie przerywać.

– Will, opowiedz mi jeszcze raz, co widziałeś. Dokładnie, niczego nie opuszczaj.

Przed wstąpieniem do Nocnej Straży Will był myśliwym. A dokładniej mówiąc, kłusownikiem. Wolni Mallistera przyłapali go na gorącym uczynku w lesie swojego pana, jak ściągał skórę z kozła, tak więc miał do wyboru: przywdziać czarny strój albo stracić rękę. Nikt nie potrafił poruszać się po lesie równie cicho jak Will, o czym szybko przekonali się jego czarni bracia.

– Obóz znajduje się dwie mile stąd, tuż za wzgórzem, nad strumieniem – powiedział Will. – Podkradłem się najbliżej, jak tylko mogłem. Jest ich ośmioro, mężczyźni i kobiety. Dzieci nie widziałem. Postawili szałas przy skale. Śnieg prawie całkiem go przykrył, ale ja zauważyłem. Nie palili ognia, lecz wyraźnie widziałem wykopany dół. Nikt się nie poruszył. Długo ich obserwowałem. Żywi nie wytrzymaliby tak długo, nie poruszając się.

– Widziałeś krew?

– Nie – przyznał Will.

– A jakąś broń?

– Miecze i łuki. Jeden z nich miał topór. Wyglądał na ciężki, z podwójnym ostrzem. Okrutna broń. Leżał na ziemi, tuż przy jego ręce.

– Zwróciłeś uwagę na ułożenie ciał?

Will wzruszył ramionami.

– Dwoje z nich siedzi pod skałą, a pozostali leżą na ziemi. Jak zabici.

– Albo pogrążeni we śnie – zauważył Royce.

– Zabici – upierał się Will. – Na drzewie, wśród gałęzi, dostrzegłem kobietę. Pewnie stała na straży. – Uśmiechnął się słabo. – Pilnowałem się, żeby mnie nie zobaczyła. Ona także się nie poruszała. – Nie potrafił opanować drżenia.

– Masz dreszcze? – spytał Royce.

– Trochę – mruknął Will. – To z zimna, panie.

Młody rycerz zwrócił się w stronę siwego zbrojnego. Ścięte mrozem liście zaszeptały dookoła, a rumak Royce'a skoczył niespokojnie.

– Gared, jak myślisz, co ich mogło zabić? – spytał obojętnym głosem ser Waymar. Otulił się szczelniej swoim długim czarnym futrem.

– Chłód – odpowiedział Gared zdecydowanym głosem. – Zeszłej i poprzedniej zimy, kiedy byłem jeszcze prawie chłopcem, widziałem, jak ludzie zamarzali z zimna. Ludzie opowiadają o zaspach głębokich na czterdzieści stóp i o wiejącym z północy lodowatym wietrze, lecz prawdziwym wrogiem jest chłód. Skrada się ciszej niż Will; najpierw trzęsiesz się, dzwonisz zębami i tupiesz, marząc o grzanym winie i miłym ognisku. Potem chłód przenika cię, wypełnia twoje ciało i nie masz już siły z nim walczyć. Łatwiej jest po prostu usiąść albo położyć się spać. Podobno na końcu nie czujesz bólu. Słabniesz i ogarnia cię senność; wszystko zamazuje się i czujesz, jakbyś tonął w morzu ciepłego mleka. Ogarnia cię błogi spokój.

– Cóż za wymowność – zauważył ser Waymar. – Nie podejrzewałem cię o coś takiego.

– Paniczyku, ja zaznałem podobnego chłodu. – Gared ściągnął z głowy kaptur, odkrywając okaleczone miejsca, w których kiedyś miał uszy. – Uszy, trzy palce u nóg i mały palec lewej dłoni. Miałem szczęście. Mój brat zamarzł na warcie z uśmiechem na ustach.

Ser Waymar wzruszył ramionami.

– Powinieneś się cieplej ubierać, Gared.

Gared rzucił młodemu rycerzowi gniewne spojrzenie, a blizny wokół otworów po uszach, które obciął mu maester Aemon, zaogniły się od gniewu.

– Zobaczymy, jak ciepło się ubierzesz, kiedy przyjdzie zima. – Nasunął na głowę kaptur i wtulił głowę między ramiona, pogrążając się w ponurym milczeniu.

– Skoro Gared twierdzi, że to zimno… – zaczął Will.

– Will, pełniłeś warty w zeszłym tygodniu?

– Tak, panie. – Przecież nie było tygodnia, żeby nie wychodził na kilkanaście cholernych wart. Do czego on zmierzał?

– Jaki był wtedy Mur?

– Wilgotny, kapało – odpowiedział Will, marszcząc czoło. Teraz zrozumiał, o co chodzi rycerzowi. – Nie mogli zamarznąć, skoro Mur płakał. Nie było jeszcze aż tak zimno.

Royce mu przytaknął.

– Bystry chłopak. W zeszłym tygodniu mieliśmy trochę przymrozków, trochę też popadał śnieg, ale z pewnością nie nadeszły jeszcze mrozy, które by zabiły ośmioro dorosłych ludzi. Ludzi ubranych w skóry i futra, mających schronienie i możliwość rozpalenia ogniska. – Rycerz uśmiechał się pewny siebie. – Will, zaprowadź nas tam. Chcę zobaczyć tych nieżywych na własne oczy.

Teraz już nie było rady. Został wydany rozkaz, a honor nakazywał go wypełnić.

Will jechał na przedzie; jego kudłaty, drobny wierzchowiec stąpał ostrożnie przez splątane zarośla. Poprzedniej nocy spadł niewielki śnieg i przykrył kamienie, korzenie i zagłębienia czyhające na nieostrożnych jeźdźców. Za nim podążał ser Waymar Royce na swoim ogromnym czarnym rumaku, który prychał niecierpliwie. Nie był to najlepszy koń na pościg, tylko kto powie o tym paniątku. Za nim jechał Gared. Stary żołnierz mruczał do siebie pod nosem w czasie jazdy.

Zapadał coraz większy zmrok. Bezchmurne niebo przybrało kolor ciemnej purpury, barwę starego siniaka, a potem sczerniało. Ukazały się pierwsze gwiazdy, półksiężyc. Źródła światła, które ucieszyły Willa.

– Możemy jechać szybciej – powiedział Royce, kiedy ujrzeli całą tarczę księżyca.

– Nie na tym koniu – odparł Will. Strach sprawiał, że stawał się zuchwały. – Może pojedziesz przodem, mój panie.

Ser Waymar Royce nie raczył odpowiedzieć.

Gdzieś w głębi lasu rozległo się wycie wilka.

Will zatrzymał konia pod wykrzywionym starym grabem i zsiadł z niego.

– Dlaczego się zatrzymujesz? – spytał ser Waymar.

– Lepiej będzie, jeśli dalej pójdziemy pieszo. To już za tamtym wzgórzem.

Royce siedział przez chwilę nieruchomo ze wzrokiem utkwionym w dal. Zimny wiatr zaszeptał w koronach drzew. Jego obszerne czarne futro z soboli poruszyło się, jakby ożyło na moment.

– Coś mi się tutaj nie podoba – mruknął Gared.

Młody rycerz posłał mu szyderczy uśmiech.

– Niby co?

– Nie czujesz? – spytał Gared. – Posłuchaj ciemności.

Will domyślał się, o co chodzi Garedowi. W ciągu czterech lat służby w Nocnej Straży nie bał się tak bardzo ani razu. Co to było?

– Wiatr. Szeleszczące liście. Wilk. Gared, czego boisz się najbardziej? – Nie doczekawszy się odpowiedzi, Royce zsunął się zgrabnie z siodła. Przywiązał mocno wierzchowca do gałęzi zwieszającego się konaru z dala od pozostałych koni i wyciągnął z pochwy długi miecz. Na rękojeści zalśniły klejnoty, a promienie księżycowego blasku ześliznęły się po jego ostrzu. Wspaniały miecz, wykuty w zamkowej kuźni, nowy, sądząc z wyglądu. Will podejrzewał, że jeszcze nigdy nikt nie zamachnął się nim w porywie gniewu.

– Drzewa rosną tutaj bardzo gęsto – ostrzegł go Will. – Twój miecz, panie, może się zaplątać. Lepszy będzie nóż.

– Jeśli będę potrzebował rady, zwrócę się do ciebie – odpowiedział młody lord. – Gared, zostań tutaj i pilnuj koni.

Gared zsiadając z konia, rzekł:

– Zajmę się ogniskiem.

– Jaki z ciebie stary głupiec! Jeśli w lesie czają się wrogowie, to ogień jest ostatnią rzeczą, jakiej nam trzeba.

– Istnieją wrogowie, których można odpędzić ogniem – powiedział Gared. – Niedźwiedzie, wilki i… inne istoty.

– Żadnego ognia. – Ser Waymar zacisnął usta.

Kaptur skrywał twarz Gareda, lecz mimo to Will dostrzegł błysk w jego oczach, kiedy ten spojrzał na rycerza. Przez moment obawiał się, że starzec sięgnie po broń. Był to krótki, brzydki miecz z rękojeścią zniszczoną od potu i ostrzem wyszczerbionym od licznych walk, lecz Will nie miał wątpliwości, co by się stało z paniątkiem, gdyby Gared wyciągnął go z pochwy.

– Żadnego ognia – mruknął Gared, wbijając wzrok w ziemię.

Royce przyjął to za wystarczający dowód uległości i odwrócił się do Willa.

– Prowadź.

Ruszyli przez zarośla, a potem w górę zbocza, aż dotarli na jego grzbiet, skąd wcześniej Will obserwował obcych, ukryty pod drzewem strażniczym. Ziemia pod cienką warstwą śniegu była wilgotna i śliska, pełna zdradliwych korzeni i kamieni. Will wspinał się bezszelestnie. Za to z tyłu dochodziło ciche pobrzękiwanie kolczugi młodego lorda, szelest liści i ściszone przekleństwa, kiedy gałęzie czepiały się jego miecza i futrzanego okrycia.

Bez trudu odnalazł ogromne drzewo strażnicze, którego gałęzie zwieszały się prawie do samej ziemi. Will podczołgał się na brzuchu po śniegu i błocie i spojrzał na pustą polanę.

Serce w jego piersi zamarło. Przez moment nie miał odwagi oddychać. Blask księżyca ukazywał wyraźnie całą scenę: popiół w palenisku, przykryty śniegiem szałas, ogromny głaz i mały, na wpół zamarznięty strumień. Nic się nie zmieniło.

Zniknęły tylko ciała. Wszystkie.

– Bogowie! – Usłyszał za sobą. Miecz przeciął gałąź, kiedy ser Waymar Royce dotarł na grzbiet wzgórza. Stanął obok drzewa; z mieczem w dłoni oraz w spływającym z ramion i łopoczącym na wietrze futrze tworzył niezwykle malowniczą postać, doskonale widoczną na tle rozgwieżdżonego nieba.

– Na dół! – syknął Will. – Coś tu jest nie tak.

Royce nawet nie drgnął. Spojrzawszy na pustą polankę, roześmiał się.

– Will, zdaje się, że twoi zmarli zwinęli obóz.

Will chciał mu odpowiedzieć, ale nie mógł wydobyć z siebie głosu, nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. To niemożliwe. Przesuwał wzrokiem po opuszczonym obozowisku i zatrzymał go na toporze. Ogromny berdysz o podwójnym ostrzu leżał dokładnie w tym samym miejscu, w którym go widział wcześniej. Bardzo cenna broń…

– Wstawaj, Will – rozkazał ser Waymar. – Tam nikogo nie ma. Przestań się chować po krzakach. – Will wykonał niechętnie rozkaz. Ser Waymar obrzucił go spojrzeniem pełnym dezaprobaty. – Nie mam zamiaru wracać do Czarnego Zamku z mojej pierwszej wyprawy jako pokonany. Znajdziemy tych ludzi. – Rozejrzał się dookoła. – Na drzewo. Szybko. Szukaj ognia.

Will odwrócił się bez słowa. Nie było sensu się sprzeciwiać. Wiatr wiał coraz mocniej. Czuł jego przenikliwe zimno. Podszedł do ogromnego, szarozielonego drzewa i zaczął się na nie wspinać. Niebawem ręce miał lepkie od żywicy. Zniknął wśród igieł. Strach wypełniał mu żołądek, niczym nie strawiony posiłek. Szeptem odmówił modlitwę do bezimiennych bogów lasu i wysunął z pochwy swój sztylet. Wspinał się, trzymając go w zębach. Smak zimnego żelaza w ustach dodał mu trochę otuchy.

Nagle z dołu dobiegło wołanie młodego rycerza.

– Kto tam? – Jego głos zabrzmiał niepewnie. Will zamarł w bezruchu, nasłuchując i wytężając wzrok.

Las odpowiedział szelestem liści, szumem lodowatej wody strumienia, pohukiwaniem sowy.

Inni nie wydali najmniejszego dźwięku.

Kątem oka Will dostrzegł jakiś ruch. Blade postacie przemykające przez las. Odwrócił głowę i zdążył zauważyć w ciemności biały cień. Tylko przez krótką chwilę. Gałęzie drzew poruszyły się łagodnie, drapiąc się nawzajem drewnianymi palcami. Will otworzył usta, by ostrzec młodego rycerza, lecz słowa jakby zamarły w jego gardle. Może się mylił. Może to był tylko ptak, odbicie na śniegu, gra księżycowego światła? Nie był pewien, co widział.

– Will, gdzie jesteś? – zawołał ser Waymar. – Widzisz coś? – Obracał się powoli, zaniepokojony, z mieczem w dłoni. Pewnie już ich wyczuł, podobnie jak Will. Nikogo jednak nie było widać. – Odpowiedz mi! Dlaczego zrobiło się tak zimno!

Rzeczywiście ogarnął ich straszny chłód. Will przycisnął twarz do pnia, drżąc. Czuł na policzku lepką i słodką żywicę.

Z ciemności lasu wyłonił się cień. Stanął naprzeciwko Royce'a. Wysoki, chudy i twardy jak stare kości, o skórze białej jak mleko. Kiedy się poruszał, wydawało się, że jego zbroja zmienia kolor; w jednej chwili była biała jak śnieg, w następnej ciemna jak cień, upstrzona cętkami szarozielonej barwy drzew, które migotały nieustannie niczym światło księżyca na wodzie.

Will usłyszał, jak ser Waymar Royce wypuszcza z sykiem powietrze.

– Nie zbliżaj się – rzucił ostrzegawczo młody rycerz. Jego głos załamał się, jak głos chłopca. Odrzucił do tyłu poły czarnego futra, by uwolnić ramię, i ujął miecz w obie dłonie. Wiatr zamarł. Panowało przenikliwe zimno.

Inny bezszelestnie zrobił krok do przodu. Will dostrzegł w jego ręku miecz, jakiego jeszcze nigdy nie widział. Z pewnością nie został wykuty ze stali znanej człowiekowi. Niemal przezroczyste ostrze ożywało w blasku księżyca; oglądany z boku, krystaliczny miecz pozostawał prawie niewidoczny. Wokół jego krawędzi igrało niebieskawe migotanie, upiorny blask. Will wyczuwał, że miecz jest ostrzejszy od brzytwy.

Ser Waymar stanął dzielnie do walki.

– A zatem zatańcz ze mną. – Uniósł broń nad głowę. Jego dłonie drżały, może pod ciężarem oręża, a może z zimna. W tej chwili Will pomyślał, że młody rycerz nie jest już chłopcem, lecz mężczyzną, jednym z Nocnej Straży.

Inny zatrzymał się. Will zobaczył jego oczy: niebieskie, lecz niebieskie taką głębią, jakiej nie znajdzie się w oczach ludzkiej istoty. Ich błękit płonął niczym lód. Oczy Innego spoczęły na uniesionym w górę drżącym mieczu, obserwowały ślizgające się po nim zimne światło księżyca. W Willa wstąpiła otucha, lecz tylko na krótką chwilę.

Wynurzali się z ciemności bezszelestnie. Najpierw dwóch, potem trzech… czterech… pięciu… Być może ser Waymar poczuł towarzyszący im chłód, lecz nie widział ich, nie słyszał. Will powinien ostrzec dowódcę. To było jego obowiązkiem. I jego wyrokiem, gdyby go spełnił. Zadrżał i przywarł mocniej do drzewa.

Blady miecz przeciął powietrze.

Stalowe ostrze ser Waymara wyszło mu naprzeciw. Spotkały się, lecz nie rozległ się dźwięk uderzenia metalu o metal; jedynie ledwie słyszalny, wysoki odgłos podobny do przepełnionego bólem krzyku zwierzęcia. Royce odparował cios, potem następny i odskoczył w tył. Kolejne cięcia i znowu musiał się wycofać. Postacie z tyłu stały nieruchomo i przyglądały się, pozbawione twarzy, milczące, a ich migocące zbroje sprawiały, że pozostawały prawie niewidoczne. Czekały.

Pojedynek toczył się nieprzerwanie i miecze nacierały na siebie co chwilę, Will zaś miał ochotę zatkać uszy za każdym razem, kiedy rozlegał się dziwny, zawodzący zgrzyt. Teraz ser Waymar dyszał ciężko, wyczerpany, a pot z jego czoła parował w blasku księżyca. Ostrze jego miecza pokrywał szron. Inny tańczył ze swoim jasnoniebieskim promieniem.

Wreszcie Royce zasłonił się o sekundę za późno. Blade ostrze przedarło się przez kolczugę pod jego ramieniem. Młody lord krzyknął z bólu. Spomiędzy pierścieni kolczugi wypłynęła krew. Parowała w zimnym powietrzu, a jej czerwone krople wydawały się czerwone jak ogień, kiedy dotykały śniegu. Ser Waymar potarł dłonią swój bok. Rękawica z kreciej skóry ociekała krwią.

Inny powiedział coś w obcym języku, nie znanym Willowi. Jego głos zabrzmiał jak trzask lodu na jeziorze; niewątpliwie była to jakaś drwina.

Ser Waymar poczuł przypływ wściekłości.

– Za Roberta! – zawołał i skoczył do przodu; uniósłszy pokryty szronem miecz, zadał cios z boku. Inny zasłonił się niedbałym ruchem.

Kiedy oba miecze spotkały się, stalowe ostrze pękło.

Nocną ciszę rozdarł przeraźliwy krzyk spotęgowany echem, a długi miecz rozsypał się na setki kawałków, które leciały niczym deszcz igieł. Krzycząc okropnie, Royce opadł na kolana i zakrył oczy. Krew tryskała spomiędzy jego palców.

Przyglądający się podeszli bliżej, jakby na dany znak. W śmiertelnej ciszy miecze wznosiły się i opadały. Zimna rzeź. Blade ostrza przechodziły przez kolczugę, jakby to był jedwab. Will zamknął oczy. Z dołu dochodziły głosy i śmiech ostry jak sople lodu.

Kiedy po długim czasie odważył się wreszcie otworzyć oczy, na polanie nie było nikogo.

Wciąż siedział na drzewie, bojąc się oddychać, a księżyc przemykał powoli po czarnym niebie. Wreszcie, zdrętwiały, zszedł na ziemię.

Ciało Royce'a spoczywało na śniegu, twarzą do ziemi, z jednym ramieniem odrzuconym w bok. Na jego grubym, czarnym futrze z soboli widniały liczne przecięcia. Kiedy tak leżał, widać było wyraźnie, jaki był młody. Zaledwie chłopiec.

Nieopodal znalazł to, co zostało z miecza: kawałek metalu rozerwany i skręcony niczym drzewo uderzone piorunem. Przyklęknął, rozglądając się ostrożnie, i podniósł metal. To będzie jego dowód. Gared wszystko zrozumie, a jeśli nie on, to ten Stary Niedźwiedź, Mormont, i maester Aemon. Czy Gared czeka jeszcze przy koniach? Musi się spieszyć.

Podniósł się. Nad nim stał ser Waymar Royce.

Z jego wspaniałej szaty pozostały strzępy, tak samo jak z twarzy. Odłamek miecza przebił mu lewe oko. Prawe było nadal otwarte. Jego źrenica płonęła niebieskim blaskiem. Oko patrzyło. Will wypuścił z dłoni okruch metalu. Zamknął oczy i zaczął się modlić. Długie, zgrabne palce musnęły jego policzek i zacisnęły się na jego gardle. Schowane były w rękawicach z delikatnej kreciej skórki, lepkiej od krwi, lecz przeraźliwie zimnej.

BRAN

Ranek był pogodny, lecz zimny, co zwiastowało koniec lata. Wyruszyli o świcie, by zobaczyć egzekucję. Bran, ogromnie podniecony, był jednym z dwudziestu, którzy się na nią udawali. Po raz pierwszy uznano, że jest już na tyle dorosły, by pojechać z panem ojcem i braćmi i obserwować, jak wymierza się sprawiedliwość. Był to siódmy rok życia Brana, a dziewiąty rok lata.

Mężczyznę wyprowadzono już wcześniej przed ogrodzenie niewielkiego grodu wśród wzgórz. Robb sądził, że jest to dziki, zaprzysiężony Mance'owi Rayderowi, Królowi za Murem. Na samą myśl o tym Bran poczuł gęsią skórkę. Przypomniał sobie opowieści Starej Niani. Od niej dowiedział się, że dzicy są okrutni, kradną, mordują i handlują ludźmi. Zadawali się z olbrzymami i wampirami, nocą porywali dziewczynki i pili krew z wypolerowanych rogów. A ich kobiety w czasie Długiej Nocy sypiały z Innymi i rodziły na wpół ludzkie istoty.

Mężczyzna, którego ujrzeli, przywiązany mocno do muru w oczekiwaniu na egzekucję, okazał się jednak stary i wychudzony, niewiele wyższy od Robba. Stracił na mrozie uszy i palec, a ubrany był na czarno, podobnie jak bracia z Nocnej Straży, tyle tylko, że jego odzienie było brudne i postrzępione.

Para z ludzkich i końskich oddechów mieszała się w zimnym powietrzu poranka, kiedy pan ojciec rozkazał odwiązać mężczyznę i przywlec przed ich oblicza. Robb i Jon siedzieli nieruchomo na grzbietach swoich koni ustawionych po obu stronach kuca Brana, który starał się, by wyglądać na więcej niż siedem lat, i udawał, że taki widok nie jest mu obcy. Delikatny powiew wiatru poruszył bramą grodu. Nad ich głowami zatrzepotał proporzec rodu Starków z Winterfell: szary wilkor pędzący przez śnieżnobiałe pole.

Ojciec Brana siedział nieruchomo na koniu, a jego długie brązowe włosy powiewały na wietrze. Miał trzydzieści dwa lata, lecz postarzała go krótko przystrzyżona broda przetykana siwizną. Tego dnia w jego oczach czaiło się ponure spojrzenie, a on sam ani trochę nie przypominał człowieka, który opowiada wieczorem przy ogniu o Erze Herosów i dzieciach lasu. Jakby zdjął maskę ojca, pomyślał Bran, i założył maskę lorda Starka z Winterfell.

W chłodzie poranka zadawano pytania i padały odpowiedzi, lecz później Bran niewiele pamiętał z tego, co zostało powiedziane. Wreszcie pan ojciec wydał rozkaz i dwaj strażnicy przyciągnęli obdartego mężczyznę do pnia grabu na środku placu. Położyli mu głowę na twardym, czarnym pieńku. Lord Eddard Stark zsiadł z konia, a jego podopieczny, Theon Greyjoy, przyniósł jego miecz, Lód. Ów ostrze miał szerokie jak dłoń mężczyzny, a długością przewyższał nawet wzrost Robba. Wykute z valyriańskiej stali za pomocą magii, było ciemne jak dym i bez jakiejkolwiek szczerby.

Ojciec zdjął rękawiczki i podał je Jory'emu Casselowi, kapitanowi gwardii przybocznej. Ujął Lód w obie ręce i przemówił:

– W imieniu Roberta z Rodu Baratheonów, Pierwszego Tego Imienia, Króla Andalów, Rhoynarów oraz Pierwszych Ludzi, wyrokiem Eddarda z Rodu Starków, Lorda Winterfell i Namiestnika Północy skazuję cię na śmierć. – Po tych słowach uniósł miecz wysoko nad głowę.

Jon Snow, brat bękart Brana, przysunął się do niego.

– Trzymaj mocno kuca – szepnął. – I nie odwracaj się. Ojciec zauważy, jeśli się odwrócisz.

Bran trzymał mocno kuca i nie odwrócił się.

Ojciec pozbawił skazańca głowy jednym pewnym cięciem. Krew trysnęła na śnieg, czerwona jak letnie wino. Jeden z koni stanął dęba i trzeba było go mocno trzymać, by się nie spłoszył. Bran nie mógł oderwać oczu od krwi. Patrzył, jak śnieg wokół pnia pije ją łapczywie, zmieniając barwę.

Odcięta głowa odbiła się od korzenia i zatrzymała dopiero tuż przy nogach Greyjoya. Theon był chudym, ciemnowłosym młodzieńcem w wieku dziewiętnastu lat, którego wszystko śmieszyło. Teraz także roześmiał się i kopnął głowę.

– Błazen – mruknął Jon na tyle cicho, by nie usłyszał tego Greyjoy. Położył dłoń na ramieniu Brana, a ten spojrzał na przyrodniego brata. – Dobrze się spisałeś – przemówił Jon z powagą. Jon miał czternaście lat i już nieraz patrzył, jak wymierzano sprawiedliwość.

Kiedy wyruszyli w długą powrotnę drogę do Winterfell, jakby się ochłodziło, chociaż ustał wiatr, a słońce stało wyżej na niebie. Bran i jego bracia jechali daleko z przodu przed całą grupą; jego kuc z trudem nadążał za końmi.

– Dezerter umarł dzielnie – oznajmił Robb. Był rosłym młodzieńcem, który z każdym dniem stawał się większy. Z karnacji podobny do matki: jasna cera, rudawobrązowe włosy i niebieskie oczy Tullych z Riverrun. – Przynajmniej nie okazał się tchórzem.

– Nie – powiedział cicho Jon Snow. – To nie była odwaga. On był śmiertelnie przerażony. Widziałem to w jego oczach. – Oczy Jona były szare, prawie czarne, lecz były to oczy, przed którymi nic się nie ukryło. Jon miał tyle lat, co Robb. Wcale nie byli do siebie podobni. Jon był smukły i ciemnowłosy, Robb muskularny i jasnowłosy; Jon zwinny i pełen gracji, jego przyrodni brat zaś silny i szybki.

Robb nie wydawał się zdziwiony.

– Niech Inni wydrapią mu oczy – zaklął. – Umarł dzielnie. Ścigamy się do mostu?

– Zgoda – odparł Jon i ścisnął piętami boki konia. Robb zaklął i popędził za nim galopem, pokrzykiwał i śmiał się głośno, tymczasem Jon jechał w milczeniu, skupiony. Ich konie wyrzucały kopytami w górę tumany śnieżnego pyłu.

Bran nie próbował ich gonić. Jego kuc nie miał szans z końmi. Jechał wolno, nie przestając myśleć o oczach skazanego mężczyzny, które przedtem zobaczył. Niebawem śmiech Robba umilkł i las znowu pogrążył się w ciszy.

Zamyślony, nie usłyszał, kiedy ojciec i jego świta go dogonili.

– Dobrze się czujesz, Bran? – spytał ojciec, który nieoczekiwanie znalazł się u jego boku.

– Tak, ojcze – odpowiedział. Spojrzał w górę. Jego pan ojciec, owinięty w futra i skóry, patrzył na niego ze swojego ogromnego rumaka niczym olbrzym. – Robb twierdzi, że tamten człowiek umarł dzielnie, ale Jon uważa, że się bał.

– A co ty myślisz? – zainteresował się ojciec.

Bran zastanowił się.

– Czy można okazać dzielność, bojąc się jednocześnie?

– Tylko wtedy można być naprawdę dzielnym – oświadczył ojciec. – Czy rozumiesz, dlaczego to zrobiłem?

– To był dziki – stwierdził Bran. – A dzicy porywają kobiety i sprzedają je Innym.

Jego pan ojciec uśmiechnął się.

– Znowu słuchałeś opowieści Starej Niani. W rzeczywistości ten człowiek złamał przysięgę, zdezerterował z Nocnej Straży. Nie ma ludzi bardziej niebezpiecznych. Dezerter dobrze wie, że jego los jest przesądzony, jeśli da się złapać, dlatego nie cofnie się przed nawet najpodlejszą zbrodnią. Ale mnie nie o to chodziło. Nie pytałem cię, dlaczego on zginął, lecz dlaczego ja muszę robić to osobiście.

Bran nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie.

– Król Robert ma kata – rzekł niepewnie.

– Tak – przyznał ojciec. – Podobnie jak jego poprzednicy, Targaryenowie. Lecz my postępujemy według starszych zwyczajów. W żyłach Starków wciąż płynie krew Pierwszych Ludzi. Wierzymy, że ten, kto wydaje wyrok, sam powinien go wykonać. Jeśli chcesz odebrać komuś życie, powinieneś spojrzeć mu w oczy i wysłuchać jego ostatnich słów. Jesteś mu to winien. Kiedy nie masz odwagi tego uczynić, skąd możesz wiedzieć, że ten człowiek zasługuje na śmierć?

Któregoś dnia ty, Bran, zostaniesz chorążym Robba, będziesz zasiadał we własnej twierdzy i sam wymierzał sprawiedliwość. Gdy nadejdzie ta chwila, musisz pamiętać, żeby nie stała się ona dla ciebie przyjemną, lecz też nie wolno ci odwracać wzroku. Władca, który chowa się za płatnym katem, szybko zapomina, czym jest śmierć.

W tym momencie na grzbiecie wzgórza pojawił się Jon. Machając ręką, krzyczał:

– Ojcze, Bran, chodźcie szybko, zobaczcie, co znalazł Robb! – W następnej chwili już zniknął za wzgórzem.

Podjechał do nich Jory.

– Jakieś kłopoty, panie?

– Bez wątpienia – odparł pan ojciec. – Zobaczmy, co tam znowu nabroili moi synowie. – Ruszył kłusem, a Jory, Bran i pozostali pojechali za nim.

Znaleźli Robba na północnym brzegu rzeki. Jon siedział jeszcze na koniu obok niego. Na koniec lata spadły obfite śniegi, dlatego Robb stał w zaspie po kolana z odrzuconym kapturem, tak że słońce odbijało się od jego jasnych włosów. Trzymał coś na rękach. Obaj rozmawiali podnieconymi i ściszonymi głosami.

Jeźdźcy zbliżali się do młodzieńców ostrożnie przez zaspy, starając się wybierać równą drogę na niepewnym gruncie. Pierwsi dotarli do nich Jory Cassel i Theon Greyjoy. Greyjoy jechał, śmiejąc się i żartując. Bran usłyszał, jak tamten wypuszcza z sykiem powietrze.

– Bogowie! – zawołał, próbując utrzymać równowagę na koniu, kiedy sięgnął po miecz.

Jory trzymał już swój w dłoni.

– Robb, odsuń się od tego! – zawołał, a jego koń stanął dęba.

Młodzieniec uśmiechnął się tylko i spojrzał sponad tego, co trzymał na rękach.

– Ona już nic ci nie zrobi, Jory – powiedział. – Zdechła.

Bran czuł rozpierającą go ciekawość. Chętnie pognałby do przodu na swoim kucu, lecz ojciec kazał im zsiąść z koni jeszcze przy moście i dalej pójść pieszo. Bran zeskoczył na ziemię i pognał do przodu. Teraz także Jon, Jory i Theon zdążyli już zsiąść z koni.

– Na siedem piekieł, co to jest? – odezwał się Greyjoy.

– Wilk – rzekł Robb.

– Odmieniec – odpowiedział Greyjoy. – Popatrz, jaki jest duży.

Bran czuł, jak mocno bije mu serce, kiedy przebrnął przez zaspę sięgającą mu do pasa i stanął u boku brata.

Ujrzał ogromną, ciemną postać, martwą i na wpół zagrzebaną w zakrwawionym śniegu. W szarej, kudłatej sierści lśnił lód, a nad zdechłym zwierzęciem unosił się słaby odór zepsucia. Bran dostrzegł robaki pełzające po oczach i pożółkłe zęby w pysku. Największe jednak wrażenie zrobiły na nim rozmiary zwierzęcia. Wilk był większy od jego kuca, dwukrotnie większy od największego ogara z psiarni jego ojca.

– To nie jest odmieniec – oznajmił Jon spokojnie. – To jest wilkor. One są większe od wilków.

– Nie widywano ich od dwustu lat na południe od Muru – wtrącił Theon Greyjoy.

– Teraz jednak widzę – odparł Jon.

Bran oderwał wzrok od potwora i wtedy dokładniej przyjrzał się temu, co Robb trzyma na rękach. Wydał okrzyk radości i podszedł bliżej. Szczenię przypominało kulkę z szaroczarnego futra. Oczy miało jeszcze zamknięte. Popiskując smutno, macało pyskiem ślepo po piersi Robba w poszukiwaniu mleka. Bran niepewnie wyciągnął rękę.

– Śmiało – zachęcił go Robb. – Możesz go dotknąć.

Bran pogłaskał szybko szczenię i odwrócił się do Jona, który powiedział:

– Trzymaj. – Jego przyrodni brat podał mu drugie szczenię. – Jest ich pięć. – Bran usiadł na ziemi i przytulił wilczka do twarzy. Poczuł miękkość i ciepło jego sierści.

– Wilkory w królestwie po tylu latach – mruknął Hullen, koniuszy. – To mi się nie podoba.

– To znak – stwierdził Jory.

Ich ojciec zachmurzył się.

– Jory, to tylko zdechłe zwierzę – powiedział, choć sam wydawał się zatroskany. Kiedy obchodził wilka, śnieg zaskrzypiał pod jego butami. – Czy wiadomo, co ją zabiło?

– Ma coś wbite w gardło – odezwał się Robb, dumny, że potrafi odpowiedzieć, zanim jeszcze spytał go ojciec. – Tam, pod samą szczęką.

Lord Eddard przyklęknął i wsunął dłoń pod łeb zwierzęcia. Potem szarpnął i podniósł rękę wysoko, tak by wszyscy zobaczyli. Trzymał w niej kawałek rogu, oderwaną rosochę umazaną krwią.

Stojący dookoła zamilkli. Patrzyli na rogi z niepokojem i żaden nie śmiał się odezwać. Nawet Bran wyczuwał ich strach, choć nie rozumiał, czego się boją.

Ojciec odrzucił róg i wytarł dłonie o śnieg.

– Dziwi mnie, że przeżyła na tyle długo, żeby się oszczenić – orzekł. Jego słowa przerwały krąg milczenia.

– Może nie przeżyła – powątpiewał Jory. – Słyszałem… może wilczyca zdechła, zanim urodziły się szczenięta.

– Zrodzone z martwych – wtrącił ktoś. – Jeszcze gorzej.

– Nieważne – rzucił Hullen. – One też niedługo zdechną.

Okrzyk rozpaczy zamarł w gardle Brana.

– Im szybciej, tym lepiej – wtrącił Theon Greyjoy, wyciągając miecz. – Bran, dawaj tutaj tę bestię.

Szczenię przytuliło się do niego, jakby rozumiało ludzkie słowa.

– Nie! – zawołał gwałtownie Bran. – On jest mój!

– Odłóż miecz, Greyjoy – rozkazał Robb. Przez moment wydawało się, że przemawia jak ojciec, jak lord, którym kiedyś miał zostać. – Zatrzymamy te szczeniaki.

– Chłopcze, nie możesz tego zrobić – rzekł Harwin, syn Hullena.

– Okażemy serce, zabijając je – dodał Hullen.

Bran spojrzał na pana ojca, spodziewając się pomocy, lecz napotkał tylko jego nachmurzone oblicze.

– Synu, Hullen ma rację. Lepiej zadać im szybką śmierć, niż pozwolić, by zdychały powoli z zimna i głodu.

– Nie! – Odwrócił głowę, czując napływające do oczu łzy. Nie chciał płakać w obecności ojca.

Robb także nie chciał ustąpić.

– W zeszłym tygodniu oszczeniła się ruda suka ser Rodrika – powiedział. – Przeżyły tylko dwa szczeniaki, więc będzie miała dość mleka.

– Rozerwie je na strzępy, gdy tylko spróbują się przystawić.

– Lordzie Stark – odezwał się Jon. Ten oficjalny ton wywołał zdziwienie. Bran wpatrywał się w niego pełen nadziei. – Znaleźliśmy pięć szczeniaków – kontynuował Jon. – Trzy samce i dwie samice.

– I co z tego, Jonie?

– Ty masz pięcioro dzieci z prawego łoża. Trzech synów i dwie córki. Ta wilczyca jest jakby symbolem twojego Rodu. Los zesłał te szczenięta twoim dzieciom, panie.

Bran zauważył zmianę na twarzy ojca, dostrzegł też spojrzenia, jakie wymienili między sobą stojący dookoła mężczyźni. Poczuł ogromną miłość do Jona. Pomimo swoich siedmiu lat dobrze zrozumiał, czego dokonał jego brat. Liczba zwierząt i ludzi zgadzała się tylko dlatego, że Jon nie wymienił samego siebie. Wspomniał o dziewczynkach, nawet o małym Rickonie, lecz nie wymienił bękarta noszącego nazwisko Snow, nazwisko zwyczajowo nadawane ludziom na północy, którzy mieli pecha urodzić się bezimiennie.

Ojciec szybko zrozumiał.

– A zatem, Jonie, nie chcesz szczenięcia dla siebie? – spytał łagodnie.

– Wilkor widnieje na sztandarze rodu Starków – zauważył Jon. – Ja nie noszę ich nazwiska, ojcze.

Pan ojciec przyglądał mu się uważnie. Robb natychmiast wykorzystał chwilę milczenia.

– Ojcze, sam się zajmę szczeniakiem – wtrącił. – Namoczę ręcznik ciepłym mlekiem i dam mu do ssania.

– Ja też! – krzyknął Bran.

Lord długo mierzył uważnym spojrzeniem swoich synów.

– Łatwo powiedzieć, ale trudniej zrobić. Nie pozwolę, żebyście zawracali głowę służbie. Jeśli chcecie zatrzymać szczeniaki, sami musicie je karmić. Jasne? – Bran przytaknął mu gorliwie. Szczeniak poruszył się i polizał jego policzek ciepłym językiem. – Sami je też wytresujecie – dodał ojciec. – Wy i nikt inny. Obiecuję, że nikt z psiarni nie dotknie nawet palcem tych potworów. Niech was bogowie mają w opiece, jeśli zaniedbacie swoje zwierzęta, odniesiecie się do nich brutalnie albo źle je wytresujecie. To nie są jakieś tam kundle, które będą żebrać o jedzenie i uciekną przed kopniakiem. Wilkor urwie ci rękę z taką samą łatwością, z jaką pies rozrywa szczura. Czy wciąż chcecie je zatrzymać?

– Tak, ojcze – potwierdził Bran.

– Tak – powtórzył jak echo Robb.

– Szczeniaki mogą zdechnąć bez względu na to, jak bardzo będziecie się starali.

– Nie zdechną – zapewnił go Robb. – Nie pozwolimy im zdechnąć.

– A zatem zatrzymaj je, Jory. Desmond, zabierz pozostałe. Czas wracać do Winterfell.

Dopiero kiedy wsiedli na konie, Bran pozwolił sobie zakosztować słodkiego smaku zwycięstwa. Jechał ze szczeniakiem wciśniętym głęboko i bezpiecznie pod ubranie. Zastanawiał się, jak go nazwać.

Kiedy wjechali na most, Jon gwałtownie zatrzymał konia.

– O co chodzi, Jon? – spytał pan ojciec.

– Nie słyszycie?

Bran słyszał wycie wiatru w konarach drzew, stukot końskich kopyt na drewnianym moście i popiskiwania głodnego szczeniaka, lecz Jon nasłuchiwał czegoś jeszcze.

– Tam – powiedział Jon i pogalopował z powrotem przez most. Patrzyli, jak zsiada z konia w pobliżu zdechłej wilczycy i przyklęka. W następnej chwili wracał już do nich uśmiechnięty. – Pewnie odłączył się od pozostałych – uznał Jon.

– Albo został odpędzony – dodał Eddard Stark, spoglądając na szóstego szczeniaka. Ten był zupełnie biały, a oczy miał czerwone jak krew skazańca, który został stracony tego ranka. Bran zauważył zdziwiony, że tylko ten jeden szczeniak otwiera już oczy.

– Albinos – zauważył Theon Greyjoy z wymuszonym uśmiechem na ustach. – Zdechnie jeszcze przed tamtymi.

Jon Snow rzucił chłodne spojrzenie podopiecznemu ojca.

– Nie sądzę, Greyjoy – oznajmił. – On należy do mnie.

CATELYN

Catelyn nigdy nie lubiła tego bożego gaju.

Sama należała do rodu Tullych, który pochodził z Riverrun, położonego daleko na południu, nad Czerwonych Widłami. Tam bożym gajem był ogród, jasny i rozległy, gdzie strzeliste sekwoje rzucały cień na szemrzące strumyki, a w powietrzu przesyconym wonią kwiatów rozbrzmiewały nieustannie ptasie śpiewy.

Bogowie Winterfell mieli dla siebie inny obszar. Było to mroczne, pierwotne miejsce, trzy akry starego lasu, nie tkniętego od dziesięciu tysięcy lat, kiedy budowano wokół niego ponury zamek. Tutaj rosły uparte drzewa strażnicze, uzbrojone w szarozielone igły, potężne dęby oraz graby równie stare jak cała ta ziemia. Ogromne pnie wyrastały tuż obok siebie, a ich splątane konary tworzyły szczelny baldachim, w ziemi zaś wiły się skłębione korzenie. Było to miejsce pogrążone w cieniu i głębokiej ciszy, a zamieszkujący je bogowie nie posiadali imion.

Wiedziała, że tutaj znajdzie męża tego wieczoru. Zawsze kiedy wymierzał sprawiedliwość, potem szukał spokoju w bożym gaju.

Catelyn została namaszczona i otrzymała imię w blasku tęczy, której światło wypełniało Wielki Sept w Riverrun. Ona należała do Wiary, podobnie jak jej ojciec, dziad i pradziad. Jej bogowie posiadali imiona, znała ich twarze równie dobrze jak twarze swoich rodziców. Wielbili bogów wonią kadzidła, kolorami tęcz, które wysyłał siedmioboczny kryształ, i śpiewami. W domu Tullych, podobnie jak w innych wielkich domach, także mieli boży gaj, lecz stanowił on raczej miejsce spacerów, gdzie chodziło się poczytać lub odpocząć na słońcu. Miejscem modlitwy był sept.

Specjalnie dla niej Ned kazał wybudować mały sept, gdzie mogła śpiewać siedmiu twarzom boga. W żyłach Starków płynęła krew Pierwszych Ludzi, a jego bogami pozostali starzy, bezimienni bogowie o nieznanych twarzach, bogowie zielonych lasów, które zamieszkiwali wraz z zaginionymi dziećmi lasu.

Pośrodku gaju, nad małym stawem wypełnionym zimną i czarną wodą, rosło pradawne czardrzewo. Drzewo serce, jak nazwał je Ned. Korę miało białą jak kość, a jego ciemnoczerwone liście przypominały tysiące zakrwawionych dłoni. W pniu wyrzeźbiono twarz, twarz pociągłą i zamyśloną; głęboko wycięte oczy, czerwone od wyschniętych soków, sprawiały wrażenie czujnie obserwujących. Stare to były oczy, starsze od samego Winterfell. Podobno widziały, jak Brandon Budowniczy położył pierwszy kamień, a potem przyglądały się, jak rosły granitowe mury zamku. Podobno to dzieci lasu rzeźbiły twarze na drzewach w zamierzchłych czasach, jeszcze przed nadejściem Pierwszych Ludzi, którzy przybyli przez wąskie morze.

Na południu ostatnie czardrzewa zostały wycięte albo wypalone tysiąc lat temu, z wyjątkiem Wyspy Twarzy, na której zieloni ludzie czuwali w milczeniu. Tutaj wszystko było inne. Tutaj każdy zamek ma swój boży gaj, każdy boży gaj ma swoje drzewo serce, a każde drzewo serce ma swoją twarz.

Catelyn znalazła męża pod czardrzewem, na kamieniu porośniętym mchem. Ułożył miecz, Lód, na kolanach i obmywał jego głownię wodą czarną jak noc. Warstwy próchnicy nagromadzone przez tysiące lat tłumiły odgłos jej kroków, lecz czerwone oczy drzewa wydawały się pilnie ją śledzić.

– Ned – przemówiła cicho. Podniósł głowę i spojrzał na nią.

– Catelyn – powiedział. Mówił głosem jakby nieobecnym i bardzo oficjalnym. – Gdzie są dzieci?

Zawsze o nie pytał.

– W kuchni. Sprzeczają się o imiona swoich wilczych szczeniąt. – Rozłożyła płaszcz na ziemi i usiadła na brzegu stawu, opierając się plecami o drzewo. Czuła na sobie jego oczy, lecz starała się nie zwracać na to uwagi. – Arya już pokochała swojego, Sansa też jest oczarowana, za to Rickon jest niepewny.

– Boi się? – spytał Ned.

– Trochę – przyznała. – Ma dopiero trzy lata.

Ned zmarszczył brwi.

– Musi nauczyć się stawiać czoło obawom. Będzie coraz starszy. A poza tym nadchodzi zima.

– Tak – rzekła Catelyn. Na dźwięk tych słów poczuła dreszcz, jak zawsze kiedy je słyszała. Była to dewiza Starków. Wszystkie wielkie rody posiadały rodzinne zawołanie, swojego rodzaju modlitwę, w której wielbiono honor i chwałę, składano przysięgę lojalności, wiary i odwagi. Wszystkie, tylko nie ród Starków. Nadchodzi zima, tak brzmiała ich dewiza. Nie po raz pierwszy pomyślała, jak dziwni są mieszkańcy północy.

– Tamten człowiek umarł dzielnie, muszę mu to przyznać – oświadczył Ned. W dłoni trzymał kawałek skóry namoczonej oliwą. Przeciągnął nim wolno po ciemnym ostrzu, aż zalśniło. – Bran także spisał się dzielnie. Byłabyś z niego dumna.

– Zawsze jestem dumna z Brana – odparła Catelyn, patrząc, jak wyciera ostrze. Widziała niemal jego pulsujące wnętrze, które długo nabierało kształtu w kuźni. Catelyn nie lubiła mieczy, lecz musiała przyznać, że Lód stanowił przykład wyjątkowo pięknego oręża. Wykuto go w Valyrii, w czasach kiedy kowale kuli metal za pomocą młotów i zaklęć. Liczył już sobie czterysta lat, a pozostał tak samo ostry jak pierwszego dnia. Jego imię było jeszcze starsze, pochodziło z Ery Herosów, kiedy Starkowie byli królami północy.

– Już czwarty tego roku – oznajmił ponuro Ned. – Biedaczyna był na wpół szalony. Coś przepełniło go strachem tak bardzo, że moje słowa nie docierały do niego. – Westchnął. – Ben pisze, że w Nocnej Straży nie ma już nawet tysiąca ludzi. I to nie tylko z powodu dezercji. Tracą też ludzi w czasie wypadów.

– Przez dzikich? – spytała.

– Tylko przez nich? – Ned uniósł miecz i powiódł wzrokiem wzdłuż chłodnego ostrza. – Przyjdzie wreszcie taki dzień, kiedy nie będę miał wyboru. Będę zmuszony wznieść chorągwie i pojechać na północ, by zmierzyć się z Królem za Murem.

– Za Murem? – Catelyn zadrżała na myśl o tym.

Ned zauważył niepokój na jej twarzy.

– Mance Raydera raczej nie powinniśmy się obawiać.

– Za Murem mieszkają mroczne istoty. – Obejrzała się, zerkając na drzewo serce, na jego bladą korę i czerwone oczy; wydawało się, że drzewo, zadumane, obserwuje ich, słucha, i myśli.

Uśmiechnął się łagodnie.

– Słuchasz za dużo opowieści Starej Niani. Inni umarli tak samo jak dzieci lasu, nie ma ich tutaj już od ośmiu tysięcy lat. Maester Luwin twierdzi nawet, że nigdy ich nie było. Nikt z żyjących ich nie widział.

– Tak jak do dzisiejszego ranka nikt nie widział wilkora – zauważyła Catelyn.

– Powinienem już wiedzieć, że nie należy się sprzeczać z kimś z rodu Tullych – odpowiedział, uśmiechając się smutno. Wsunął Lód do pochwy. – Ale przecież nie przyszłaś tutaj, żeby opowiadać mi bajeczki. Wiem, że nie przepadasz za tym miejscem. O co chodzi, pani?

Catelyn wzięła męża za rękę.

– Mój panie, otrzymaliśmy smutne wieści. Nie chciałam cię smucić, zanim się nie oczyścisz. – Nie wiedziała, jak zrobić to delikatniej, więc przekazała mu wiadomość jednym tchem: – Tak mi przykro, kochany. Jon Arryn nie żyje.

Poszukał spojrzeniem jej oczu. Spodziewała się tego, a mimo to bardzo ją uderzyło, widząc, jak ciężko to przyjął. Jako chłopiec, Ned dostał się pod opiekę Rodu z Orlego Gniazda, a bezdzietny lord Arryn stał się jego drugim ojcem, jego, a także jego towarzysza, Roberta Baratheona. Kiedy szalony król Aerys II Targaryen zażądał ich głów, lord Orlego Gniazda wolał wznieść chorągiew z księżycem i sokołem, niż pozwolić, żeby skrzywdzono tych, których obiecał chronić.

Pewnego dnia, przed czternastoma laty, jego drugi ojciec został także bratem, kiedy razem stanęli w sepcie Riverrun, by poślubić dwie siostry, córki lorda Hostera Tully'ego.

– Jon… – Westchnął. – Czy to pewna wiadomość?

– Potwierdzona królewską pieczęcią. Robert napisał list własnoręcznie. Zatrzymałam go dla ciebie. Pisze, że lord Arryn odszedł szybko. Nawet maester Pycelle nie potrafił mu pomóc. Podał mu tylko makowe mleko, żeby Jon nie cierpiał długo.

– Niewielka to łaska – odparł. Widziała głęboki smutek na jego twarzy, a mimo to pomyślał o niej. – A twoja siostra? – spytał. – I chłopak Jona? Co o nich pisze?

– Wiem tylko, że mają się dobrze i wrócili do Orlego Gniazda – powiedziała Catelyn. – Szkoda, że nie pojechali raczej do Riverrun. Orle Gniazdo leży wysoko i na odludziu, a poza tym to dom jej męża. Każdy kamień będzie Lysie go przypominał. Znam moją siostrę. Jej potrzeba pociechy rodziny i przyjaciół.

– Twój stryj czeka w Dolinie Arrynów, prawda? Słyszałem, że Król pasował go na Pierwszego Rycerza Bramy.

Catelyn przytaknęła mu.

– Brynden zrobi wszystko, co w jego mocy, by ją pocieszyć, ją i chłopca, lecz…

– Jedź do niej – odezwał się Ned. – Zabierz dzieci. Niech wypełnią ich dom śmiechem i hałasem. Jej chłopak potrzebuje towarzystwa innych dzieci. Lysa nie powinna pozostawać sama w cierpieniu.

– Gdybym tylko mogła to uczynić – oświadczyła Catelyn. – List zawiera też inne wieści. Król przyjeżdża do Winterfell, chce się spotkać z tobą.

Dopiero po dłuższej chwili dotarło do niego znaczenie jej słów, lecz wtedy jego oblicze wyraźnie się rozpromieniło.

– Robert przyjeżdża? – Kiedy skinęła głową, jego twarz rozjaśnił uśmiech.

Catelyn żałowała, że nie może podzielać radości męża, ale słyszała, o czym szeptano na dziedzińcach: martwy wilkor znaleziony w śniegu, złamany róg w jego gardle. Pomimo coraz większego strachu zmusiła się do uśmiechu, patrząc na mężczyznę, którego kochała, a który nie wierzył w znaki.

– Wiedziałam, że się ucieszysz – powiedziała. – Powinniśmy posłać wiadomość na Mur, do twojego brata.

– Oczywiście – odparł. – Ben z pewnością zechce nam towarzyszyć. Każę maesterowi Luwinowi posłać najszybszego ptaka. – Ned podniósł się i pomógł jej wstać. – A niech mnie, ile to lat minęło? I nic więcej w liście? Pisze przynajmniej, ilu ludzi z nim przyjedzie?

– Przypuszczam, że ze stu rycerzy, każdy ze swoją świtą, i co najmniej pięćdziesięciu wolnych. Będzie też z nimi Cersei wraz z dziećmi.

– Pewnie ze względu na nich Robert nie będzie się spieszył – zauważył. – I dobrze. Przynajmniej zdążymy się przygotować.

– Przyjeżdżają też bracia Królowej – dodała.

Ned skrzywił się. Catelyn wiedziała, że jej mąż nie darzy rodziny królewskiej wielką miłością. Ród Lannisterów z Casterly Rock przyłączył się do Roberta dość późno, właściwie kiedy jego zwycięstwo było już przesądzone. Król Robert nigdy im tego nie wybaczył.

– No cóż, jeśli ceną za towarzystwo Roberta ma być plaga Lannisterów, niech i tak będzie. A zatem zanosi się, że Robert przywiezie ze sobą połowę dworu.

– Tam, dokąd Król zdąża, podążają i jego poddani.

– Z radością zobaczę jego dzieci. Najmłodsze było jeszcze przy piersi, kiedy widziałem je po raz ostatni. Teraz chłopak ma chyba z pięć lat, prawda?

– Książę Tommen ma siedem lat – wyjaśniła. – Jest w wieku Brana. Proszę cię, Ned, trzymaj język za zębami. Kobieta Lannisterów jest naszą Królową, mówią też, że z każdym rokiem staje się coraz bardziej dumna.

Ned uścisnął jej dłoń.

– Ale nie obejdzie się bez uczty z muzyką. Robert z pewnością zechce zapolować. Wyślę Jory'ego na południe z gwardią honorową, aby przywitali go na królewskim trakcie i poprowadzili do nas. Bogowie, jak my ich wyżywimy? Powiadasz, że już są w drodze? A niech go, złoiłbym tę jego królewską skórę.

DAENERYS

Jej brat uniósł suknię wysoko, by mogła się jej przyjrzeć.

– Piękna. Dotknij tylko. Śmiało. Zobacz, jaki materiał. – Dany dotknęła tkaniny. Była tak miękka, że wydawało się, iż płynie między palcami jak woda. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek miała na sobie suknię z równie wspaniałej tkaniny. Fakt ten przerażał ją. Odsunęła dłoń.

– Naprawdę należy do mnie?

– Podarunek od magistra Illyria – rzekł Viserys, uśmiechając się. Tego wieczoru był w doskonałym nastroju. – Jej kolor podkreśli fiolet twoich oczu, do tego złote ozdoby, drogie kamienie. Tak obiecał Illyrio. Dzisiejszego wieczoru musisz wyglądać jak księżniczka.

Księżniczka, pomyślała Dany. Już zapomniała, co znaczy być księżniczką. A może nigdy nie wiedziała.

– Dlaczego jest dla nas taki hojny? – spytała. – Czego chce w zamian? – Od ponad pół roku mieszkali w domu magistra rozpieszczani przez jego służbę. Dany miała trzynaście lat. Była wystarczająco dorosła, żeby wiedzieć, że takie podarunki mają swoją cenę w wolnym mieście Pentos.

– Illyrio nie jest głupcem – odezwał się Viserys. Był chudym, dwudziestoletnim młodzieńcem, którego dłonie wciąż błądziły nerwowo, a w jego liliowych oczach migotały gorączkowe iskierki. – Magister dobrze wie, że nie zapomnę o przyjaciołach, kiedy zasiądę na tronie.

Dany nic nie odpowiedziała. Magister Illyrio zajmował się handlem przyprawami korzennymi, smoczą kością oraz innymi, mniej szlachetnymi towarami. Podobno miał przyjaciół we wszystkich Dziewięciu Wolnych Miastach, a nawet jeszcze dalej, w Vaes Dothrak czy w legendarnych krainach za Morzem Nefrytowym. Mówiono też, że nie ma dla niego przyjaciela, którego by nie sprzedał z uśmiechem na ustach za odpowiednią cenę. Dany uważnie słuchała, co mówią ludzie na ulicach, ale wiedziała, że nie należy wypytywać brata, który tka swoją sieć z marzeń. Dobrze znała jego gniew. Sam Viserys mawiał, że rozgniewać go, to jak obudzić smoka.

Jej brat powiesił suknię przy drzwiach.

– Illyrio przyśle niewolnice, pomogą ci w kąpieli. Tylko żebyś skutecznie usunęła smród stajni. Khal Drogo ma mnóstwo koni, lecz dzisiejszego wieczoru będzie się rozglądał za innego rodzaju wierzchowcem. – Przyjrzał się Dany uważnie. – Wciąż się garbisz. Stań prosto. – Odciągnął jej ramiona do tyłu. – Niech zobaczę twoją kobiecą sylwetkę. – Przesunął dłonią po jej kwitnących dopiero piersiach i uszczypnął ją lekko w sutkę. – Nie zawiedź mnie dzisiaj, bo pożałujesz. Chyba nie chcesz obudzić smoka, prawda? – Uszczypnął mocniej, tak że poczuła ból mimo grubej tuniki. – Prawda? – powtórzył.

– Nie – odparła potulnie.

Viserys uśmiechnął się.

– Dobrze. – Dotknął jej włosów, niemal czule. – Kiedy będą spisywać historię moich rządów, kochana siostro, napiszę, że wszystko zaczęło się dzisiejszej nocy.

Po jego wyjściu Dany podeszła do okna i popatrzyła tęsknie na wody zatoki. Widziała ciemne kontury przysadzistych ceglanych wież miasta Pentos na tle zachodzącego słońca. Słyszała śpiewy czerwonych kapłanów, którzy rozpalali nocne ognie, a także krzyki obszarpanych dzieci, bawiących się za murami posiadłości. Przez chwilę żałowała, że nie może być z nimi, biegać boso do utraty tchu, odziana w łachmany, bez przeszłości i przyszłości, bez perspektywy uczt w pałacu khala Drogo.

Gdzieś jeszcze za zachodzącym słońcem, za wąskim morzem, znajdowała się kraina zielonych wzgórz, kwiecistych łąk i rwących rzek, gdzie wśród błękitnoszarych gór wyrastały wieże z ciemnego kamienia i gdzie rycerze spod różnych chorągwi potykali się w turniejach. Dothrakowie nazywali tę krainę Rhaesh Andahli, ziemią Andalów. Mieszkańcy Wolnych Miast nazywali ich kraj Westeros albo Królestwem Zachodzącego Słońca. Jej brat zaś używał prostszej nazwy. „Nasza ziemia", mówił po prostu. W jego ustach słowa te brzmiały prawie jak modlitwa. Jakby wierzył, że bogowie usłyszą go, jeśli tylko będzie je powtarzał wystarczająco często. „Nasza", mawiał, „nasze dziedzictwo. Odebrana nam podstępem, lecz wciąż nasza, na zawsze nasza. Nie wolno kraść niczego smokowi, o nie. Smok nie zapomina".

Może smok pamiętał, ale nie Dany. Nigdy nie widziała ziemi za wąskim morzem, którą jej brat uważał za ich własność. Wszystkie miejsca, o których opowiadał, ich nazwy – Casterly Rock, Orle Gniazdo, Wysogród, Dolina Arrynów, Dorne, Wyspa Twarzy – były tylko słowami. Viserys miał osiem lat, kiedy opuścili Królewską Przystań, uciekając przez nadciągającymi wojskami Uzurpatora, lecz Daenerys była jeszcze wtedy w łonie matki.

Brat tak często opowiadał Dany o tamtej ziemi, że czasem potrafiła sobie wyobrazić pewne sceny. Widziała blask księżycowych promieni migocących na czarnych żaglach w czasie ucieczki nocą na Smoczą Skałę. Jej brat Rhaegar walczył z Uzurpatorem w krwawych wodach Tridentu i zginął za kobietę, którą kochał. Potem psy Uzurpatora, jak Viserys nazywał lorda Lannistera i Starka, splądrowały Królewską Przystań. Księżniczka Elia z Dorne błagała o litość, kiedy odebrano jej od piersi potomka Rhaegara i zabito go na jej oczach. Wypolerowane czaszki ostatnich smoków patrzyły pustymi oczyma w sali tronowej, jak Królobójca złotym mieczem otwiera gardło ich ojca.

Dany urodziła się na Smoczej Skale dziewięć księżyców po ich ucieczce, w czasie letniego sztormu, który niemal zburzył umieszczoną na wyspie twierdzę. Podobno była to straszna burza. Zmiotła targaryeńskie statki, ciskając w spienione wody wąskiego morza kamienne bloki, zerwane z przedmurzy. Jej matka umarła w czasie porodu, czego Viserys nigdy jej nie wybaczył.

Smoczej Skały także nie pamiętała. Uciekli, zanim brat Uzurpatora i jego ludzie wyruszyli na dopiero co zbudowanych statkach. Wtedy w posiadaniu rodziny Dany pozostała już tylko Smocza Skała – odwieczna siedziba rodu. Jednak nie na długo. Uknuto spisek, na mocy którego mieli zostać sprzedani Uzurpatorowi, lecz którejś nocy ser Willem Darry wraz z czterema wiernymi mu ludźmi wdarli się do pokoi dziecinnych i wykradli ich razem z niańką. Uciekli na statku pod osłoną nocy i schronili się bezpiecznie na wybrzeżu Braavos.

Jak przez mgłę pamiętała ser Willema: ogromny jak niedźwiedź, prawie ślepy i siwy, grzmiał, wydając polecenia ze swojego łóżka, w którym leżał złożony chorobą. Słudzy bali się go jak ognia, lecz on zawsze był miły dla Dany. Nazywał ją „małą księżniczką", czasem zwracał się do niej „moja pani". Dłonie miał miękkie, jakby pokryte starą skórą. Nigdy nie opuszczał łóżka, dlatego jego komnatę wypełniał nieustannie gorący, wilgotny i słodkawy smród choroby. Wtedy mieszkali w Braavos. Miała tam swój pokój, a przed jej oknem rosło drzewo cytrynowe. Po śmierci ser Willema służba rozkradła pieniądze, jakie im pozostały, i niedługo potem musieli opuścić ogromny dom. Dany płakała, kiedy zamknęły się za nimi na zawsze czerwone drzwi.

Od tamtej pory wciąż wędrowali, z Braavos do Myr, z Myr do Tyrosh i dalej do Qohoru, Volantis i Lys, nigdzie nie zatrzymywali się na długo. Jej brat nie pozwalał na to. Wciąż powtarzał, że zbiry Uzurpatora depczą im po piętach, chociaż Dany nigdy nie widziała żadnego.

Początkowo kupcy korzenni, archonci i magnaci handlowi chętnie widzieli pod swoim dachem ostatnich z rodu Targaryenów, lecz w miarę upływu lat – Uzurpator wciąż zasiadał na Żelaznym Tronie – coraz częściej zamykano przed nimi drzwi, a ich życie stawało się jeszcze bardziej podłe. Wreszcie zmuszeni byli sprzedać ostatnie majętności, a teraz pozbyli się nawet monety z korony ich matki. W ciemnych zakamarkach Pentos jej brata nazywano „żebraczym królem". Dany nie chciała wiedzieć, co mówiono o niej.

„Kochana siostrzyczko, kiedyś odzyskamy to wszystko – zwykł mawiać Viserys. Czasem jego ręce drżały, kiedy o tym mówił. – Klejnoty, jedwabie, Smoczą Skałę, Królewską Przystań i Siedem Królestw, odzyskamy wszystko, co nam zabrano". Viserys żył w oczekiwaniu na ten dzień. Daenerys zaś pragnęła jedynie ogromnego domu z czerwonymi drzwiami i drzewem cytrynowym za oknem oraz dzieciństwa, którego nie pamiętała.

Ktoś cicho zapukał do drzwi.

– Wejść – powiedziała Dany, odwracając się od okna. Weszły służące Illyria. Skłoniły się i zaczęły przygotowywać kąpiel. Były niewolnicami i stanowiły podarunek od jednego z licznych dothrackich przyjaciół kupca. W wolnym mieście Pentos nie istniało niewolnictwo, niemniej jednak służące były niewolnicami. Stara kobieta, drobna i siwa, nie odzywała się, za to jasnowłosa i niebieskooka szesnastoletnia dziewczyna nie przestawała mówić.

Napełniły balię gorącą wodą z kuchni i dodały do niej pachnących olejków. Dziewczyna ściągnęła z Dany tunikę z surowej bawełny i pomogła jej wejść do balii. Woda okazała się bardzo gorąca, lecz Daenerys nawet nie drgnęła. Było jej przyjemnie. Poczuła się czysta. Brat zawsze jej powtarzał, że dla kobiety z rodu Targaryenów woda nigdy nie jest za gorąca. „Nasz ród jest rodem smoka – mawiał. – Mamy ogień w żyłach".

Staruszka w milczeniu umyła jej długie, bladosrebrzyste włosy i rozczesała je delikatnie. Dziewczyna wyszorowała plecy i stopy Dany, powtarzając, jakie spotkało ją szczęście.

– Drogo jest tak bogaty, że nawet jego niewolnicy noszą złote obroże. W jego khalasarze jeździ sto tysięcy ludzi, a w jego pałacu w Vaes Dothrak znajduje się dwieście pokoi z drzwiami ze srebra. – Mówiła bez końca, jak przystojny jest sam khal, jaki wysoki i dziki, nieustraszony w bitwie, niezrównany jeździec i łucznik. Daenerys milczała przez cały czas. Dotąd sądziła, że kiedy osiągnie odpowiedni wiek, poślubi Viserysa. Od wieków, odkąd Aegon Zdobywca wziął sobie za żonę swoją siostrę Rhaenys, Targaryenowie poślubiali własne siostry. Viserys powtarzał jej wielokrotnie, że linia rodowa musi pozostać czysta, że w ich żyłach płynie królewska krew, złocista krew pradawnej Valyrii, smocza krew. Smoki nie łączyły się z dzikimi zwierzętami, a Targaryenowie nie mieszali swojej krwi z krwią pomniejszych rodów. Teraz jednak Viserys postanowił sprzedać ją obcemu, barbarzyńcy.

Kiedy służące już ją umyły, pomogły jej wyjść z balii i wytarły do sucha. Dziewczyna czesała włosy Dany, tak że zalśniły niczym strumień roztopionego srebra, podczas gdy staruszka natarła ją wonnymi perfumami z dothrackich równin: odrobinę na każdym nadgarstku, za uszami, sutki piersi i wreszcie między nogami. Podano jej skąpą bieliznę, którą przysłał Illyrio, a potem włożyła szatę z jedwabiu w kolorze ciemnej śliwy dla podkreślenia fioletu jej oczu. Dziewczyna wsunęła na stopy Daenerys pozłacane sandały, a staruszka wpięła jej we włosy tiarę i nałożyła na nadgarstki złote bransolety wysadzane ametystami. Wreszcie nałożono jej naszyjnik, cały ze złota, ciężki, ozdobiony glifami z czasów dawnej Valyrii.

– Teraz wyglądasz jak księżniczka – odezwała się młoda służąca, kiedy skończyły ją ubierać. Dany zerknęła na swoje odbicie w lustrze w srebrnej ramie, które przysłał roztropny Illyrio. Księżniczka, pomyślała, lecz zaraz przypomniała sobie, co powiedziała dziewczyna o bogactwie khala Drogo, że nawet jego służący nosili złote naszyjniki. Poczuła nagle dreszcz, a jej nagie ramiona pokryła gęsia skórka.

Brat czekał w chłodnym holu wejściowym. Siedział na brzegu basenu, wodząc palcami po powierzchni wody. Wstał, kiedy weszła, i przyjrzał się jej uważnie.

– Stań tam – zwrócił się do niej. – Odwróć się. Tak. Dobrze. Wyglądasz…

– Jak królowa – skończył za niego magister Illyrio, wchodząc przez sklepione wejście.

Jak na tak potężnego mężczyznę, poruszał się z zadziwiającą lekkością. Kiedy szedł, zwały tłuszczu na jego ciele podskakiwały pod luźną jedwabną szatą w kolorze płomieni. Na każdym jego palcu lśnił kamień szlachetny, a rozszczepioną, żółtawą brodę tak mocno miał naoliwioną, że lśniła, jakby była ze szczerego złota.

– Księżniczko Daenerys, niech Pan Światła obsypie cię swoimi łaskami w ten najszczęśliwszy dzień – powiedział kupiec, ujmując jej dłoń. Skłonił głowę i błysnął poprzez brodę krzywymi i pożółkłymi zębami. – Istne objawienie, tak bym ją nazwał, Wasza Miłość – zwrócił się do jej brata. – Drogo będzie zachwycony.

– Jest za chuda – uznał Viserys. Włosy, tak samo srebrzyste jak włosy siostry, nosił związane z tyłu i spięte broszą ze smoczej kości. Surowe spojrzenie oczu podkreślało twarde rysy jego szczupłej twarzy. Oparł dłoń na rękojeści miecza, który pożyczył mu Illyrio, i zapytał: – Jesteś pewien, że khal Drogo lubi takie młode kobiety?

– W niej płynie odpowiednia krew. Ona jest wystarczająco dorosła dla khala – powtórzył Illyrio to, co mówił mu już wielokrotnie. – Spójrz na nią. Te srebrzystozłote włosy, te fioletowe oczy… bez wątpienia ma w sobie krew Valyrian, a do tego ma szlachetne urodzenie, córka dawnego króla, siostra nowego, bez wątpienia zrobi wrażenie na Drogo. – Puścił jej dłoń, a Daenerys poczuła, że drży.

– Mam nadzieję – odpowiedział jej brat bez przekonania. – Dzikusy mają dziwne gusta. Chłopcy, konie, owce…

– Lepiej nie wspominaj o tym w obecności khala Drogo – doradził Illyrio.

W ciemnych oczach Viserysa błysnęły iskierki gniewu.

– Bierzesz mnie za głupca?

Kupiec skłonił się lekko.

– Biorę cię za króla. Królowie zapominają czasem o ostrożności zwykłych ludzi. Wybacz, jeśli poczułeś się urażony. – Odwrócił się i klaśnięciem dał znak służącym.

Jechali ciemnymi ulicami w misternie rzeźbionym palankinie Illyria. Drogę oświetlało im dwóch służących, którzy szli przed nimi z lampami oliwnymi z jasnoniebieskimi szybkami. Tuzin silnych mężczyzn dźwigało na ramionach lektykę. Dany czuła smród bladego ciała Illyria, który przebijał się przez silny zapach perfum.

Jej brat nic nie czuł, siedział rozwalony na poduszkach obok niej. Myślami był daleko, po drugiej stronie wąskiego morza.

– Nie będziemy potrzebowali całego khalasaru – stwierdził Viserys. Jego palce pląsały po rękojeści pożyczonego miecza. Dany wiedziała, że nigdy nie użył żadnego miecza. – Wystarczy dziesięć tysięcy. Tak, wystarczy mi dziesięć tysięcy dothrackich wyjców, żeby zmieść Siedem Królestw. Lud z pewnością powstanie i zechce wspomóc prawowitego Króla. Tyrell, Redwyne, Darry, Greyjoy, wszyscy oni darzą Uzurpatora takimi samymi uczuciami jak ja. Dornijczycy nie mogą się doczekać, kiedy pomszczą Elię i jej dzieci. Lud też pójdzie za mną. Oni czekają na swojego Króla. – Spojrzał na Illyria pytającym wzrokiem. – Prawda?

– To są twoi ludzie i kochają cię – zapewnił go kupiec Illyrio. – W całym królestwie ludzie potajemnie wznoszą toasty za twoje zdrowie, a kobiety wyszywają chorągwie ze smokiem, i trzymają je na dzień twojego powrotu. – Wzruszył ogromnymi ramionami. – Tak przynajmniej mówią moi wysłannicy.

Dany nie miała swoich wysłanników ani żadnej innej możliwości dowiedzenia się, co myślą lub robią za wąskim morzem, lecz nie ufała słodkim zapewnieniom Illyria, tak samo jak nie wierzyła we wszystko, co o nim mówiono. Ale jej brat przytakiwał kupcowi gorliwie.

– Własnymi rękoma zabiję Uzurpatora – zapewniał ten, który nigdy nikogo nie zabił. – Tak samo jak on zabił mojego brata Rhaegara. Zabiję też Lannistera, Królobójcę, za to, co zrobił mojemu ojcu.

– Tak będzie najlepiej – przyznał Illyrio. Dany dostrzegła cień uśmiechu na jego ustach, którego jej brat oczywiście nie zauważył. Kiwając głową, Viserys odsunął zasłonę i utkwił wzrok w ciemności. Dany dobrze wiedziała, że po raz kolejny toczy bitwę nad Tridentem.

Dziewięć wież pałacu khala Drogo wznosiło się nad wodami zatoki, blady bluszcz spowijał grube, ceglane mury. Illyrio wyjaśnił im, że khal otrzymał go od kupców z Pentos. Wolne Miasta zawsze pozostawały hojne wobec panów końskich plemion.

– Nie boimy się tych barbarzyńców – opowiadał im Illyrio z uśmiechem na ustach. – Pan Światła zachowałby nasze miasta, nawet gdyby przyszło i milion Dothraków, tak przynajmniej utrzymują czerwoni kapłani… ale po co kusić los, kiedy ta przyjaźń niewiele kosztuje?

Ich palankin zatrzymał się przy bramie. Jeden ze strażników odsunął gwałtownie zasłonę. Skórę miał miedzianą, a oczy w kształcie migdałów, jak typowy Dothrak, lecz na jego twarzy nie było cienia zarostu, a na głowie miał hełm z brązu, noszony przez Nieskalanych. Obrzucił ich chłodnym spojrzeniem. Kupiec Illyrio warknął coś w jego ojczystym, chropowatym języku, a strażnik odpowiedział tak samo burkliwym tonem i dał znak, że mogą jechać.

Dany zauważyła, że dłoń brata spoczywa zaciśnięta na rękojeści pożyczonego miecza. Wyraz jego twarzy mówił jej, że on boi się tak samo jak ona.

– Grubiański eunuch – mruknął Viserys, kiedy niewolnicy podnieśli ich palankin i ruszyli do pałacu.

Kupiec Illyrio natychmiast pospieszył ze słodkim wyjaśnieniem.

– Na dzisiejszą ucztę przybywa wielu ważnych gości. Tacy ludzie mają wrogów. Khal musi chronić swoich gości, ciebie przede wszystkim, Wasza Miłość. Nie watpię, że Uzurpator dobrze by zapłacił za twoją głowę.

– O, tak – odparł ponuro Viserys. – Próbował ją dostać, zapewniam cię, Illyrio. Jego zbiry wciąż idą za nami. Jestem ostatnim smokiem i dopóki ja żyję, on nie będzie spał spokojnie.

Palankin zwolnił i zatrzymał się. Zasłony rozsunęły się i jeden z niewolników podał rękę Daenerys, by pomóc jej wysiąść. Zauważyła, że ma naszyjnik ze zwykłego brązu. Za nią wysiadł brat z dłonią wciąż zaciśniętą na rękojeści miecza. Dwóch silnych niewolników musiało pomóc kupcowi podnieść się.

Wnętrze pałacu wypełniała ciężka woń korzeni, słodkich cytryn i cynamonu. Poprowadzono ich przez salę wejściową, w której mozaika z kolorowego szkła przedstawiała Zagładę Valyrii. Na ścianach wisiały oliwne latarnie z żelaza. Eunuch stojący pod łukowatym wejściem obrośniętym kamiennym bluszczem ogłosił śpiewnym tonem ich przybycie.

– Viserys z Rodu Targaryenów, Trzeci Tego Imienia – zawołał wysokim, słodkim głosem – Król Andalów, Rhoynarów i Pierwszych Ludzi, Pan Siedmiu Królestw i Protektor Całego Państwa. Jego siostra, Daenerys Zrodzona w Burzy, Księżniczka ze Smoczej Skały. Jego szacowny gospodarz, Illyrio Mopatis, Magister z Wolnego Miasta Pentos.