Powrót do kawiarni na końcu świata ebook

Pro­log

Cza­sa­mi, kie­dy naj­mniej się tego spo­dzie­wa­my, i być może naj­bar­dziej tego po­trze­bu­je­my, lą­du­je­my w no­wym miej­scu, oto­cze­ni no­wy­mi ludź­mi, i uczy­my się no­wych rze­czy. Coś ta­kie­go przy­tra­fi­ło mi się wie­le lat temu w ma­łym, przy­tul­nym miej­scu zna­nym jako Ka­wiar­nia Dla­cze­go Tu Je­steś.

Noc, któ­rą tam spę­dzi­łem, na za­wsze zmie­ni­ła moje ży­cie. Do­wie­dzia­łem się, co to praw­dzi­wa wol­ność, i zro­zu­mia­łem, że to wła­śnie jest moje po­wo­ła­nie.

Ni­g­dy nie uda­ło mi się zro­zu­mieć, w jaki spo­sób i dla­cze­go tra­fi­łem wte­dy do ka­wiar­ni. Po pro­stu by­łem wdzięcz­ny, że mia­łem taką moż­li­wość.

A po­tem, któ­re­goś dnia, w do­syć nie­zwy­kłych oko­licz­no­ściach zna­la­złem się znów przed wej­ściem do tego ma­gicz­ne­go miej­sca. I ko­lej­ny raz czas tam spę­dzo­ny po­pchnął mnie w kie­run­ku, za któ­ry będę do­zgon­nie wdzięcz­ny.

Oto hi­sto­ria mo­je­go po­wro­tu do Ka­wiar­ni Dla­cze­go Tu Je­steś.

Roz­dział 1

Był pięk­ny sło­necz­ny dzień. Nie­bo mia­ło od­cień czy­ste­go błę­ki­tu, po­wie­trze było cie­płe, ale nie upal­ne. Czu­łem się, jak­bym był w raju. Co w pew­nym sen­sie było praw­dą. Ha­wa­je spra­wia­ją ta­kie wra­że­nie.

Je­dy­ny plan, jaki mia­łem na ten dzień, to prze­je­chać się na ro­we­rze po oko­li­cy. Tyle. Żad­ne­go gra­fi­ku, żad­nej wcze­śniej wy­zna­czo­nej tra­sy, żad­ne­go celu do osią­gnię­cia. Po pro­stu dłu­ga prze­jażdż­ka, pe­da­ło­wa­nie po lo­so­wo wy­bra­nych dro­gach, słu­cha­nie wła­snej in­tu­icji. Tyl­ko ja, mój ro­wer i raj, któ­ry cze­ka na od­kry­cie.

Jeź­dzi­łem tak przez kil­ka go­dzin, aż w koń­cu kom­plet­nie stra­ci­łem orien­ta­cję w te­re­nie. I do­brze.

Przez myśl prze­le­cia­ła mi jed­na z mo­ich ulu­bio­nych pio­se­nek. Śpie­wa ją Jana Stan­field. Sło­wa, któ­re tak moc­no za­pa­dły mi w pa­mięć, brzmią: „I am not lost, I am explo­ring”1. Ide­al­nie pa­so­wa­ło to do mo­jej prze­jażdż­ki. Pod wie­lo­ma wzglę­da­mi ide­al­nie pa­so­wa­ło to do więk­szo­ści mo­ich ży­cio­wych przy­gód.

Na­gle przy­po­mnia­łem so­bie pew­ną nie­zwy­kłą noc sprzed wie­lu lat. Tyle że wte­dy nie czu­łem się, jak­bym zwie­dzał. Mia­łem wra­że­nie, że naj­zwy­czaj­niej w świe­cie zgu­bi­łem dro­gę. Tej nocy moje ży­cie wy­wró­ci­ło się do góry no­ga­mi. A spę­dzi­łem ją w nie­wiel­kim lo­ka­lu zwa­nym Ka­wiar­nią Dla­cze­go Tu Je­steś.

Tyle się zmie­ni­ło od tam­te­go cza­su. Cięż­ko mi so­bie przy­po­mnieć, jak wy­glą­da­ło moje ży­cie, za­nim tra­fi­łem do ka­wiar­ni. Zu­peł­nie jak­bym był wte­dy in­nym czło­wie­kiem. In­nym mną.

Gdy po­ko­ny­wa­łem za­kręt na dro­dze, ką­tem oka do­strze­głem oce­an. Był cu­dow­nie błę­kit­ny, po­dob­nie jak nie­bo. Odrazu po­my­śla­łem o żół­wiu mor­skim. Ko­lej­ne sko­ja­rze­nie z tam­tą nocą w ka­wiar­ni.

To było na­praw­dę dziw­ne. My­śla­mi cią­gle by­łem w tam­tym miej­scu. Nie mia­łem tak od bar­dzo dłu­gie­go cza­su.

Ko­lej­ne dwa za­krę­ty. Ko­lej­ne dwa prze­pięk­ne wi­do­ki.

Ha­wa­je ofe­ru­ją nie­sa­mo­wi­tą mie­szan­kę ko­lo­rów. Jako że wy­spy po­wsta­ły w efek­cie ak­tyw­no­ści wul­ka­nicz­nej, wszę­dzie moż­na do­strzec cha­rak­te­ry­stycz­ną czar­ną ska­łę wul­ka­nicz­ną. Na­tu­ra po­sta­no­wi­ła jed­nak za­pew­nić ide­al­ny kon­trast i w miej­scach, gdzie ska­ła się kru­szy, z no­wej ży­znej zie­mi wy­ra­sta­ją naj­bar­dziej so­czy­ście zie­lo­ne ro­śli­ny, ja­kie moż­na so­bie wy­obra­zić. Je­śli doda się do tego tur­ku­so­we wody oce­anu i żywe od­cie­nie po­ma­rań­czu, czer­wie­ni i in­nych ko­lo­rów, ja­ki­mi mogą się po­chwa­lić tu­tej­sze kwia­ty… cóż. Moż­na się wzru­szyć z wra­że­nia.

„Nie­sa­mo­wi­te” – po­my­śla­łem w du­chu. „Po pro­stu nie­sa­mo­wi­te”.

Ostat­nie dzie­sięć mie­się­cy było peł­ne po­dob­nych za­chwy­tów. Ob­ser­wo­wa­łem wie­lo­ry­by u wy­brze­ży Po­łu­dnio­wej Afry­ki, by­łem na sa­fa­ri w Na­mi­bii, po­ma­ga­łem wy­klu­wa­ją­cym się żół­wi­kom mor­skim do­trzeć do wody w Ame­ry­ce Środ­ko­wej. Moją wiel­ką po­dróż wień­czy­ła trzy­mie­sięcz­na wy­pra­wa ro­we­ro­wa przez Ma­le­zję i In­do­ne­zję. Te­raz, wra­ca­jąc już do domu, za­trzy­ma­łem się na do­dat­ko­wych kil­ka ty­go­dni na Ha­wa­jach.

W koń­cu kie­dy czło­wiek jest tak bli­sko raju na zie­mi… rów­nie do­brze może tam chwi­lę za­ba­wić.

To nie było moje pierw­sze do­świad­cze­nie ze zwie­dza­niem świa­ta. Po tam­tej pa­mięt­nej nocy w ka­wiar­ni przy­ją­łem nowe po­dej­ście do ży­cia. Pra­cu­ję przez rok, a przez na­stęp­ny rok po­dró­żu­ję po świe­cie. Więk­szość lu­dzi jest zszo­ko­wa­na, jak się o tym do­wia­du­je. Boją się o moje fi­nan­se i bez­pie­czeń­stwo. Dla mnie to jed­nak ide­al­ne roz­wią­za­nie. Zro­zu­mia­łem, że je­śli czło­wiek jest do­bry w tym, co robi, ni­g­dy nie za­brak­nie mu pra­cy. Zdo­by­cie no­wej po­sa­dy ni­g­dy nie sta­no­wi­ło dla mnie pro­ble­mu.

Ci sami lu­dzie, któ­rzy byli za­sko­cze­ni moim no­wym sty­lem ży­cia, czę­sto po­wta­rza­li, że sami chęt­nie by go spró­bo­wa­li. Za­zwy­czaj koń­czy­ło się jed­nak na sło­wach. Na­wet ci, któ­rzy twier­dzi­li, że faj­nie by było spo­tkać się gdzieś w tra­sie na kil­ka ty­go­dni, ni­g­dy re­al­nie do tego nie dą­ży­li.

Po­dej­rze­wam, że dla wie­lu osób jest to zbyt duży krok w nie­zna­ne.

Ko­lej­ne prze­by­te ki­lo­me­try. Ko­lej­ne za­pie­ra­ją­ce dech w pier­siach wi­do­ki. Po­wie­trze wy­peł­niał słod­ki aro­mat kwia­tów. To je­den z mo­ich ulu­bio­nych aspek­tów po­dró­żo­wa­nia po Ha­wa­jach – czło­wiek ma wra­że­nie, że nie od­dy­cha po­wie­trzem, a praw­dzi­wym nek­ta­rem. Na każ­dym kro­ku ob­cu­je się tu z na­tu­rą w naj­czyst­szej po­sta­ci.

W koń­cu do­tar­łem do re­jo­nu wy­spy, w któ­ry ni­g­dy się jesz­cze nie za­pusz­cza­łem. Było tu bar­dziej pła­sko. Po pra­wej sły­chać było oce­an. Dro­ga się roz­wi­dla­ła. Mo­głem po­je­chać w pra­wo lub w lewo.

„Wy­bierz tę mniej uczęsz­cza­ną”– po­my­śla­łem. „Za­wsze tę mniej uczęsz­cza­ną”. Czy­li tę po pra­wej. Jak po­sta­no­wi­łem, tak zro­bi­łem. As­falt szyb­ko za­mie­nił się w żwir i od razu po­czu­łem to w mię­śniach. Lu­bi­łem nowe wy­zwa­nia i wy­si­łek, jaki się z nimi wią­zał – czy to w sen­sie men­tal­nym, czy fi­zycz­nym. Do­pie­ro wte­dy czu­ję, że wy­ru­szam na przy­go­dę. Gdy po­ja­wia się coś no­we­go, eks­cy­tu­ją­ce­go, coś, co wy­ma­ga ode mnie po­ko­ny­wa­nia gra­nic.

Ja­dąc, wi­dzia­łem po­ły­sku­ją­cą w słoń­cu wodę, prze­bi­ja­ją­cą się mię­dzy drze­wa­mi.

„Może po­tem tro­chę po­pły­wam” – po­my­śla­łem.

Po ja­kichś dwu­dzie­stu mi­nu­tach pe­da­ło­wa­nia po żwi­ro­wej dro­dze do­zna­łem uczu­cia déjà vu. Bar­dzo mnie to zdzi­wi­ło. Z pew­no­ścią ni­g­dy tu jesz­cze nie by­łem. A mimo to…

Pró­bo­wa­łem zro­zu­mieć, co się dzie­je, gdy na­gle go do­strze­głem. Nie­co da­lej, po pra­wej stro­nie. Nie­wiel­ki bia­ły bu­dy­nek z żwi­ro­wa­nym par­kin­giem od fron­tu i nie­bie­skim neo­nem na da­chu.

Nie­mal spa­dłem z ro­we­ru.

„To nie­moż­li­we” – stwier­dzi­łem w my­ślach. Ale oczy­wi­ście nic nie jest nie­moż­li­we w Ka­wiar­ni Dla­cze­go Tu Je­steś.

Pod­je­cha­łem bli­żej i zła­pa­łem się na tym, że się uśmie­cham. Tyle wspo­mnień, tyle mą­drych prze­my­śleń wią­za­ło się z tym miej­scem. Ale skąd ka­wiar­nia się tu wzię­ła? Aku­rat te­raz? Za pierw­szym ra­zem na pew­no nie tra­fi­łem na nią na Ha­wa­jach.

Spoj­rza­łem za sie­bie. Ni­ko­go nie zo­ba­czy­łem, więc za­czą­łem moc­no pe­da­ło­wać i zwięk­szy­łem pręd­kość. Chcia­łem do­trzeć do bu­dyn­ku, za­nim znik­nie.

Nie mu­sia­łem się o to mar­twić. Po pię­ciu mi­nu­tach by­łem na miej­scu, a ka­wiar­nia nie oka­za­ła się złud­ną fa­ta­mor­ga­ną. Nie mo­głem się na­cie­szyć jej wi­do­kiem.

– Nie wie­rzę wła­snym oczom – po­wie­dzia­łem na głos.

W po­bli­żu wej­ścia stał sto­jak na ro­we­ry, więc zo­sta­wi­łem tam swój wier­ny sprzęt. By­łem bar­dzo cie­ka­wy, o co w tym wszyst­kim cho­dzi. Co ka­wiar­nia tu­taj ro­bi­ła?

Roz­dział 2

Szyb­ko wbie­głem po schod­kach i po chwi­li wa­ha­nia otwo­rzy­łem drzwi ka­wiar­ni. Nad drzwia­mi za­mon­to­wa­ne były małe dzwo­necz­ki. Te same, co po­przed­nio. Od razu za­sy­gna­li­zo­wa­ły moje przy­by­cie.

Wsze­dłem do środ­ka i ro­zej­rza­łem się po lo­ka­lu. To było jak po­wrót do prze­szło­ści. Wszyst­ko wy­glą­da­ło do­kład­nie tak samo jak pra­wie dzie­sięć lat temu. Czer­wo­ne bok­sy, me­ta­lo­we krze­sła ba­ro­we, dłu­ga lada… I wszyst­ko wciąż lśnią­ce no­wo­ścią.

– Wi­taj z po­wro­tem, John.

Po­pa­trzy­łem w lewo. Jesz­cze przed chwi­lą ni­ko­go tu nie było. A te­raz sta­ła tu Ca­sey, kel­ner­ka, któ­ra ob­słu­gi­wa­ła mnie pod­czas mo­jej pierw­szej wi­zy­ty w ka­wiar­ni. To mię­dzy in­ny­mi z nią prze­dys­ku­to­wa­łem wte­dy całą noc. W su­mie było ich tro­je – Ca­sey, wła­ści­ciel lo­ka­lu Mike oraz Anne, spo­tka­na w ka­wiar­ni klient­ka. To ich kon­cep­cje i po­my­sły od­mie­ni­ły moje ży­cie.

Ca­sey przy­wi­ta­ła mnie uśmie­chem.

– Cześć! – od­par­łem i od­wdzię­czy­łem się tym sa­mym.

Po­de­szła do mnie i moc­no mnie wy­ści­ska­ła.

– Daw­no się nie wi­dzie­li­śmy.

Ski­ną­łem gło­wą, wciąż zszo­ko­wa­ny fak­tem, gdzie się wła­śnie znaj­do­wa­łem i z kim roz­ma­wia­łem.

– Świet­nie wy­glą­dasz – po­wie­dzia­łem. – W su­mie do­kład­nie tak, jak cię za­pa­mię­ta­łem…

To była praw­da. Ca­sey ani tro­chę się nie po­sta­rza­ła.

– Ty też do­brze się trzy­masz, John – od­par­ła, nie kry­jąc roz­ba­wie­nia.

Omio­tłem wzro­kiem ka­wiar­nię.

– Nie wie­rzę, że znów tu je­stem. Od rana na­cho­dzi­ły mnie wspo­mnie­nia o tym miej­scu, ale ni­g­dy bym nie przy­pusz­czał, że znaj­dę was tu­taj…

– Cza­sa­mi zmie­nia­my lo­ka­li­za­cję – stwier­dzi­ła krót­ko. Zu­peł­nie jak­by to było wy­czer­pu­ją­ce wy­ja­śnie­nie, dla­cze­go iden­tycz­na ka­wiar­nia do tej, któ­rą od­wie­dzi­łem lata temu, po­ja­wi­ła się wła­śnie ty­sią­ce mil da­lej. Nie wspo­mi­na­jąc już, że każ­dy szcze­gół zga­dzał się z tym, co za­pa­mię­ta­łem.

– Albo po­szli­śmy w fran­czy­zę – do­da­ła z enig­ma­tycz­nym uśmiesz­kiem na ustach.

Za­śmia­łem się. Ca­sey za­żar­to­wa­ła so­bie z ko­men­ta­rza, któ­ry rzu­ci­łem ostat­nim ra­zem, jak się wi­dzie­li­śmy. Aż trud­no uwie­rzyć, że wciąż pa­mię­ta­ła tę dys­ku­sję.

– Usią­dziesz? – Wska­za­ła ręką na je­den z bok­sów.

Roz­sia­dłem się wy­god­nie na so­fie, któ­ra spra­wia­ła wra­że­nie no­wiu­sień­kiej.

– Mogę ci coś po­dać? – spy­ta­ła Ca­sey, kła­dąc menu na sto­li­ku.

Uśmiech­ną­łem się. Pa­mię­ta­łem to menu z ma­gicz­nym tek­stem, któ­ry po­ja­wiał się i zni­kał. Wzią­łem je do ręki i za­czą­łem prze­glą­dać.

Ostat­nim ra­zem na od­wro­cie znaj­do­wa­ły się trzy py­ta­nia.

Dla­cze­go tu je­steś?

Czy bo­isz się śmier­ci?

Czy czu­jesz się speł­nio­ny?

Do­tar­łem na ko­niec menu i od razu je wy­pa­trzy­łem. Trzy py­ta­nia, któ­re wy­wró­ci­ły moje ży­cie do góry no­ga­mi.

– Tro­chę się u cie­bie po­zmie­nia­ło, co? – spy­ta­ła Ca­sey.

Spoj­rza­łem na nią i od­par­łem z uśmie­chem:

– Oj tak. I to na lep­sze.

– A do­kład­niej?

Po­krę­ci­łem gło­wą.

– O kur­czę, od cze­go mam za­cząć?

Ca­sey usia­dła na­prze­ciw­ko mnie i na­kry­ła moją dłoń swo­imi.

– Może od tam­te­go po­ran­ka, kie­dy opu­ści­łeś ka­wiar­nię dzie­sięć lat temu?

Roz­dział 3

Od­wró­ci­łem dłoń i de­li­kat­nie ści­sną­łem rękę Ca­sey. Była cie­pła. To na pew­no nie był sen. Na­praw­dę wró­ci­łem do ka­wiar­ni.

Po­trzą­sną­łem lek­ko gło­wą z nie­do­wie­rza­niem, a po­tem uśmiech­ną­łem się do mo­jej daw­nej przy­ja­ciół­ki.

– Hm, po­myśl­my – za­czą­łem. – Uzbro­jo­ny w menu, któ­re mi po­da­ro­wa­łaś, ka­wa­łek plac­ka z tru­skaw­ka­mi i ra­bar­ba­rem Mike’a i cał­kiem inne spoj­rze­nie na ży­cie, opu­ści­łem to miej­sce i wkro­czy­łem w kom­plet­nie nową rze­czy­wi­stość. Tanoc mnie zmie­ni­ła. To, cze­go się wte­dy na­uczy­łem, do dzi­siaj wpły­wa na wie­le aspek­tów mo­je­go ży­cia. Hi­sto­ria o wiel­kim żół­wiu mor­skim, opo­wieść ry­ba­ka, roz­mo­wa z Anne na te­mat świa­do­me­go kre­owa­nia wła­snej wer­sji rze­czy­wi­sto­ści… Towszyst­ko leży u pod­staw mo­je­go obec­ne­go spo­so­bu naży­cie.

Sły­sząc to, Ca­sey wy­raź­nie się ucie­szy­ła i roz­par­ła wy­god­nie na so­fie. Ski­nę­ła gło­wą na drzwi wej­ścio­we.

– Gdy pierw­szy raz prze­stą­pi­łeś ten próg, nie by­łeś taki szczę­śli­wy.

– Te­raz jest znacz­nie le­piej. W za­sa­dzie to cięż­ko mi so­bie przy­po­mnieć, jak wy­glą­da­ło moje ży­cie, za­nim za­wi­ta­łem do ka­wiar­ni. Wiem, że wszyst­ko wy­da­wa­ło mi się wte­dy pie­kiel­nie trud­ne, ale to tyl­ko wspo­mnie­nie z prze­szło­ści.

– A więc po­że­gna­łeś się z nami i co się po­tem wy­da­rzy­ło?

– Wszyst­ko się zmie­ni­ło. – Wzru­szy­łem lek­ko ra­mio­na­mi. – Ja jako oso­ba. Moje prze­ko­na­nia, de­cy­zje, po­dej­ście… Cza­sem to były małe rze­czy, a cza­sem znacz­nie więk­sze. Nie­dłu­go po tym, jak wró­ci­łem do domu, rzu­ci­łem pra­cę i po­sta­no­wi­łem zo­ba­czyć świat.

– Na­praw­dę?

– Tak. Za­wsze ma­rzy­łem o ta­kiej wy­pra­wie, ale z ja­kie­goś po­wo­du tkwi­łem w prze­ko­na­niu, że to wa­riac­ki po­mysł. Ale roz­mo­wa z wami po­mo­gła mi otwo­rzyć umysł. Wcze­śniej, gdy spo­ty­ka­łem lu­dzi, któ­rzy ro­bi­li coś nie­sa­mo­wi­te­go, au­to­ma­tycz­nie od­gra­dza­łem się od nich mu­rem. Wy­naj­dy­wa­łem mi­lio­ny po­wo­dów, dla­cze­go sam ni­g­dy nie mógł­bym tak żyć. Powi­zy­cie w ka­wiar­ni wi­dzia­łem te oso­by w cał­kiem in­nym świe­tle. Nie sta­no­wi­ły już za­gro­że­nia – prze­ciw­nie, sta­ły się wzo­ra­mi do na­śla­do­wa­nia. Chy­ba po pro­stu wcze­śniej bra­ko­wa­ło mi pew­no­ści sie­bie. Tak bar­dzo ba­łem się ośmie­sze­nia, że gdy cze­goś nie wie­dzia­łem, nie pro­si­łem o wy­ja­śnie­nie. A co gor­sza, uni­ka­łem sy­tu­acji, w któ­rych mo­głem się cze­goś na­uczyć. W każ­dym ra­zie po po­wro­cie do domu czę­sto mia­łem kon­takt z ludź­mi, któ­rzy wła­śnie po­dró­żo­wa­li po świe­cie. Po­sta­no­wi­łem więc za­osz­czę­dzić tro­chę pie­nię­dzy i pójść w ich śla­dy.

Ca­sey po­ki­wa­ła gło­wą z apro­ba­tą.

– I co z tego wy­szło?

– Nie star­czy­ło­by ży­cia, żeby to opi­sać. Ta de­cy­zja cał­ko­wi­cie od­mie­ni­ła moją co­dzien­ność. Na świe­cie jest tyle nie­sa­mo­wi­tych miejsc, w któ­rych moż­na do­świad­czyć tylu wspa­nia­łych rze­czy. Nie wspo­mi­na­jąc już o ży­cio­wych na­ukach, ja­kie moż­na z tego wy­nieść.

Roz­dział 4

Roz­ma­wia­li­śmy z Ca­sey pra­wie przez go­dzi­nę. Opo­wie­dzia­łem jej o róż­nych miej­scach, któ­re od­wie­dzi­łem, i paru przy­go­dach, któ­re się z nimi wią­za­ły. W cią­gu ostat­nich dzie­się­ciu lat mia­łem oka­zję uczest­ni­czyć w sa­fa­ri w Afry­ce, wspiąć się na Wiel­ki Mur Chiń­ski, zwie­dzić dżun­glę na Bor­neo, prze­cha­dzać się po­śród za­byt­ków sta­ro­żyt­ne­go Rzy­mu… Od­nio­słem wra­że­nie, że Ca­sey zna­ła wie­le z tych de­sty­na­cji. Coś mi mó­wi­ło, że sama rów­nież była po­dróż­ni­kiem. A jed­nak wciąż mia­ła do mnie wie­le py­tań.

– A ty? – spy­ta­łem w koń­cu. – Co po­ra­bia­łaś przez ten czas?

– Cóż, jak za­pew­ne za­uwa­ży­łeś, nie znaj­du­je­my się w tej sa­mej lo­ka­li­za­cji co po­przed­nio.

– Nie ukry­wam, że nie­co mnie to zdzi­wi­ło.

– Nie jest tak bez po­wo­du. To waż­ny dzień – ob­wie­ści­ła.

– To zna­czy?

Na­gle na par­king wje­chał bia­ły sa­mo­chód.

Ca­sey wyj­rza­ła przez okno.

– Jak dużo wiesz o go­to­wa­niu, John?

– Nie­zbyt dużo. Pew­nie dał­bym radę przy­rzą­dzić stan­dar­do­we po­zy­cje śnia­da­nio­we z wa­sze­go menu, ale to by było na tyle. A co?

– Mike ma się dziś tro­chę spóź­nić. Przy­da­ła­by mi się do­dat­ko­wa para rąk w kuch­ni do po­mo­cy. – Ski­nę­ła gło­wą na auto. – Wy­glą­da na to, że mamy pierw­sze­go klien­ta.

Było spo­ro po­wo­dów, dla któ­rych mo­głem od­mó­wić. Ni­g­dy do­tąd nie pra­co­wa­łem na kuch­ni. Wie­dzia­łem, jak przy­rzą­dzić rap­tem kil­ka po­traw. Nie by­łem też ni­g­dy pra­cow­ni­kiem ka­wiar­ni… Ale, o dzi­wo, nie mia­łem nic prze­ciw­ko.

– Je­śli za­mó­wi pan­kej­ki z bo­rów­ka­mi lub to­sty fran­cu­skie z ana­na­sem, to damy radę – od­po­wie­dzia­łem z uśmie­chem. – W in­nym przy­pad­ku nie mogę obie­cać, że bę­dzie tak bez­pro­ble­mo­wo.

– W ta­kim ra­zie miej­my na­dzie­ję, że wy­bie­rze jed­ną z tych po­zy­cji. – Spoj­rza­ła znów na bia­ły sa­mo­chód. – No do­brze, leć do kuch­ni i za­po­znaj się z no­wym te­re­nem, a ja za­raz do cie­bie do­łą­czę.

Roz­dział 5

Ca­sey ob­ser­wo­wa­ła, jak z auta wy­sia­da ko­bie­ta. Była prze­sad­nie wy­stro­jo­na jak na ha­waj­skie stan­dar­dy. Ele­ganc­ka gar­son­ka, wy­so­kie ob­ca­sy, upię­te wło­sy… A przede wszyst­kim jej wy­raz twa­rzy wy­raź­nie wska­zy­wał na stres. Nie­zna­jo­ma pró­bo­wa­ła jed­no­cze­śnie za­mknąć drzwi od sa­mo­cho­du, scho­wać klu­czy­ki i ode­brać te­le­fon, któ­ry wła­śnie się roz­dzwo­nił.

Uda­ło jej się zro­bić to pierw­sze, ale w mię­dzy­cza­sie upu­ści­ła klu­czy­ki. Ca­sey usły­sza­ła, jak klnie, schy­la­jąc się po zgu­bę. A za­raz po­tem z ręki wy­pa­dła jej ko­mór­ka. Wi­dząc to, Ca­sey uśmiech­nę­ła się pod no­sem.

Po­zbie­raw­szy swo­je rze­czy z zie­mi, ko­bie­ta ru­szy­ła w stro­nę wej­ścia do ka­wiar­ni. Znów była przy­kle­jo­na do te­le­fo­nu. Wcho­dząc po schod­kach, przy­po­mnia­ła so­bie, że nie za­mknę­ła auta. Gdy pró­bo­wa­ła wy­cią­gnąć z to­reb­ki nie­szczę­sne klu­cze i wci­snąć od­po­wied­ni przy­cisk, ko­lej­ny raz wy­pa­dły jej z rąk.

Nie była w sta­nie ukryć swo­jej iry­ta­cji. W koń­cu jed­nak uda­ło jej się za­mknąć sa­mo­chód, co po­twier­dzi­ło gło­śne pik­nię­cie.

Ko­bie­ta sta­nę­ła w drzwiach do ka­wiar­ni i moc­niej przy­ło­ży­ła te­le­fon do ucha.

– Nie sły­szę cię – po­wie­dzia­ła gło­śno. – Mają tu kosz­mar­ny za­sięg. Nie sły­szę, co mó­wisz… Halo… – Po­pa­trzy­ła na apa­rat, po czym z gło­śnym wes­tchnie­niem scho­wa­ła go do to­reb­ki.

– Dzień do­bry – przy­wi­ta­ła ją Ca­sey mi­łym gło­sem. Sta­ła nie­da­le­ko wej­ścia i przy­pa­try­wa­ła się po­czy­na­niom klient­ki.

Ko­bie­ta spoj­rza­ła na nią za­sko­czo­na.

– Dzień do­bry. Prze­pra­szam za tę sce­nę. Po pro­stu… – Po­trzą­snę­ła z re­zy­gna­cją gło­wą. – Pró­bo­wa­łam skoń­czyć roz­mo­wę, ale z ja­kie­goś po­wo­du urwał się za­sięg.

Ca­sey ski­nę­ła po­ro­zu­mie­waw­czo gło­wą.

– To czę­ste zja­wi­sko w tych re­jo­nach. Mogę pani w czymś po­móc? – Uśmiech­nę­ła się.

Nie­zna­jo­ma za­czę­ła roz­glą­dać się po lo­ka­lu, naj­pew­niej roz­wa­ża­jąc, czy chce tu zo­stać. Jej ubiór i za­cho­wa­nie su­ge­ro­wa­ły, że szu­ka­ła cze­goś in­ne­go niż przy­droż­ne­go za­jaz­du. Z jej wy­ra­zu twa­rzy ła­two było od­czy­tać, że ka­wiar­nia nie speł­nia­ła jej ocze­ki­wań.

Lecz wte­dy Ca­sey do­strze­gła to w jej oczach. Pod ide­al­ną po­wierzch­nią kry­ło się coś au­ten­tycz­ne­go. Coś, co mó­wi­ło: „Zo­stań na chwi­lę”.

– Ja­dąc tą dro­gą przez ko­lej­ne dwa­dzie­ścia mi­nut, do­trze pani do in­nych lo­ka­li – stwier­dzi­ła Ca­sey. – Z lep­szym za­się­giem. – Da­wa­ła ko­bie­cie wy­bór.

Ta jed­nak zda­wa­ła się bić z my­śla­mi. Ja­kaś część niej bar­dzo chcia­ła od­wró­cić się na pię­cie i je­chać da­lej. Ale coś nie da­wa­ło jej spo­ko­ju…

– Albo może pani zo­stać tu na chwi­lę – do­da­ła Ca­sey. –Za­mó­wić coś do­bre­go i zo­ba­czyć, co da­lej. – Ski­nę­ła w kie­run­ku bok­su znaj­du­ją­ce­go się przy oknie. – Tam jest faj­ne miej­sce.

Klient­ka spoj­rza­ła na Ca­sey, któ­ra ani drgnę­ła pod na­po­rem jej wzro­ku.

– Okej – stwier­dzi­ła po kil­ku se­kund­kach, po czym po­trzą­snę­ła lek­ko gło­wą, jak­by pró­bo­wa­ła po­zbyć się mę­tli­ku w gło­wie. – Okej, dzię­ku­ję.

Wsu­nę­ła się za sto­lik we wska­za­nym miej­scu.

– Dam pani kil­ka mi­nut na za­po­zna­nie się z menu – po­wie­dzia­ła Ca­sey, kła­dąc kar­tę na bla­cie. – A w mię­dzy­cza­sie może się pani cze­goś na­pi­je?

– Po­pro­szę kawę. Bez mle­ka.

– Już się robi. – Ca­sey od­wró­ci­ła się w stro­nę kuch­ni, a na jej ustach po­ja­wił się zna­jo­my uśmie­szek.

Roz­dział 6

Gdy Ca­sey we­szła do kuch­ni, wciąż za­po­zna­wa­łem się z roz­kła­dem wszyst­kie­go.

– I jak tam? – spy­ta­ła.

– Zlo­ka­li­zo­wa­łem gril­la, lo­dów­kę i przy­bo­ry ku­chen­ne.

– I far­tuch – do­da­ła.

– A tak, za­po­mniał­bym – stwier­dzi­łem, spo­glą­da­jąc na dół. – Mam na­dzie­ję, że Mike się nie ob­ra­zi. Zo­ba­czy­łem go wi­szą­ce­go na drzwiach i uzna­łem, że po pro­stu mu­szę go za­ło­żyć.

– Na pew­no nie bę­dzie miał nic prze­ciw­ko temu.

– I co to za nowa klient­ka? – spy­ta­łem.

Ca­sey uśmiech­nę­ła się ta­jem­ni­czo.

– Zbyt wcze­śnie, by co­kol­wiek po­wie­dzieć. Ale się do­wia­duj. – Ski­nę­ła na coś za mo­imi ple­ca­mi. – Acz­kol­wiek po­pro­si­ła o fi­li­żan­kę czar­nej kawy. Po­dasz mi dzba­nek?

– Nie zna­la­złem ni­g­dzie kawy – od­par­łem. – Wła­śnie jej szu­ka­łem, kie­dy we­szłaś.

Ca­sey wska­za­ła na coś, a ja po­bie­głem wzro­kiem za jej pal­cem. W eks­pre­sie cze­kał dzba­nek świe­żo za­pa­rzo­nej kawy, choć by­łem go­tów przy­siąc, że jesz­cze dwa­dzie­ścia se­kund temu go tam nie było.

– Je­steś pew­na, że po­trze­bu­jesz mo­jej po­mo­cy? – spy­ta­łem, pod­no­sząc dzba­nek. Przy­po­mnia­łem so­bie, że ka­wiar­nia to praw­dzi­wie ma­gicz­ne miej­sce.

– Zde­cy­do­wa­nie – od­par­ła i ode­bra­ła ode mnie dzba­nek, chwy­ta­jąc przy oka­zji pu­stą fi­li­żan­kę z po­bli­skie­go sto­ja­ka. – Trwaj dziel­nie na po­ste­run­ku. Za­raz wra­cam – stwier­dzi­ła z uśmie­chem.

Roz­dział 7

Ca­sey po­de­szła do sto­li­ka. Ko­bie­ta maj­stro­wa­ła przy swo­im te­le­fo­nie, mimo że nie było za­się­gu. We­szło jej to w krew.

– Pro­szę bar­dzo. Fi­li­żan­ka świe­żo za­pa­rzo­nej kawy. Czar­nej. To na­sza spe­cjal­na ha­waj­ska mie­szan­ka – po­wie­dzia­ła Ca­sey. Po­ło­ży­ła pu­stą fi­li­żan­kę i na­peł­ni­ła ją go­rą­cym pły­nem. – Wciąż nie ma za­się­gu, co?

– Nie­ste­ty – od­par­ła ko­bie­ta z lek­ką iry­ta­cją w gło­sie.

Ca­sey odło­ży­ła dzba­nek i wy­cią­gnę­ła rękę.

– Je­stem Ca­sey. Pierw­szy raz za­wi­ta­łaś do na­szej ka­wiar­ni, praw­da?

Nie­zna­jo­ma nie­uf­nie uści­snę­ła rękę Ca­sey.

– Zga­dza się. Chy­ba się tro­chę zgu­bi­łam. Nie przy­po­mi­nam so­bie, że­bym kie­dy­kol­wiek była w tej oko­li­cy. Je­stem Jes­si­ca.

– Cóż, cie­szę się, że do nas tra­fi­łaś. Wi­ta­my.

Ca­sey po­de­szła do sto­li­ka, któ­ry wcze­śniej zaj­mo­wa­łem, i za­bra­ła stam­tąd menu.

– A to w ra­zie gdy­byś zgłod­nia­ła – oznaj­mi­ła, kła­dąc je obok Jes­si­ki.

Ko­bie­ta spoj­rza­ła na okład­kę, na któ­rej wid­niał na­pis „Wi­ta­my w Ka­wiar­ni Dla­cze­go Tu Je­steś”. Po­ni­żej znaj­do­wa­ła się nie­wiel­ka ad­no­ta­cja: „Przed zło­że­niem za­mó­wie­nia skon­sul­tuj się z kel­ne­rem w spra­wie zna­cze­nia cza­su, któ­ry tu­taj spę­dzisz”.

Jes­si­ca wska­za­ła pal­cem za­gad­ko­we zda­nie i spoj­rza­ła py­ta­ją­cym wzro­kiem na Ca­sey.

– O co w tym cho­dzi?

– Przez te wszyst­kie lata za­uwa­ży­li­śmy, że po­byt w ka­wiar­ni zna­czą­co wpły­wa na nie­któ­rych klien­tów. Dla­te­go po­sta­no­wi­li­śmy uła­twić im to całe do­świad­cze­nie i po­móc zro­zu­mieć, cze­go mogą się spo­dzie­wać.

– Wciąż nie mam po­ję­cia, o czym mó­wisz.

– Cza­sa­mi czło­wiek wcho­dzi do ja­kie­goś lo­ka­lu, pro­si o kawę i do­sta­je kawę. A cza­sa­mi pro­si o kawę i otrzy­mu­je znacz­nie wię­cej, niż ocze­ki­wał. Na­sza ka­wiar­nia jest wła­śnie ta­kim miej­scem.

Jes­si­ca wciąż wy­glą­da­ła na zdez­o­rien­to­wa­ną.

– Przej­rzyj menu i daj znać, czy coś wpa­dło ci w oko –rzu­ci­ła Ca­sey i do­tknę­ła kar­ty. – Dam ci kil­ka mi­nut.

Gdy Ca­sey od­wró­ci­ła się na pię­cie i ode­szła, Jes­si­ca otwo­rzy­ła menu.

„Dziw­ne miej­sce” – stwier­dzi­ła w my­ślach. Spraw­dzi­ła znów ko­mór­kę. Bez zmian. „Nie moż­na na­wet się do­wie­dzieć, jak lu­dzie je oce­nia­ją”.

– Je­ste­śmy tro­chę do tyłu pod tym wzglę­dem, to praw­da. – To była Ca­sey. Po­zbie­ra­ła ja­kieś rze­czy z in­ne­go sto­li­ka i aku­rat prze­cho­dzi­ła obok Jes­si­ki w dro­dze do kuch­ni. – Ale przy­naj­mniej klient może za­ufać wła­snej in­tu­icji. To znacz­nie po­tęż­niej­sze źró­dło in­for­ma­cji – do­da­ła z uśmie­chem.

Jes­si­ca nie­pew­nie od­wza­jem­ni­ła uśmiech i od­pro­wa­dzi­ła Ca­sey wzro­kiem. „Skąd ona wie­dzia­ła, o czym wła­śnie po­my­śla­łam?” – za­sta­na­wia­ła się w du­chu.

Roz­dział 8

– I jak so­bie ra­dzisz?

Unio­słem gło­wę. Za­glą­da­łem wła­śnie do lo­dów­ki, pró­bu­jąc za­pa­mię­tać, co jest w środ­ku.

– Do­brze. Chy­ba. Nie wiem, czy je­stem na to go­to­wy.

– Nie stał­byś te­raz tu­taj, gdy­byś nie był.

– Jak tam na­sza klient­ka?

– Przy­po­mi­na cie­bie, gdy tu za­wi­ta­łeś po raz pierw­szy. Nie jest pew­na, czy po­win­na tu zo­stać.

Ski­ną­łem po­ro­zu­mie­waw­czo gło­wą. Pa­mię­tam, jak to było sie­dzieć w ka­wiar­ni i wy­naj­dy­wać po­wo­dy, żeby ją opu­ścić, mimo że wszyst­ko w środ­ku krzy­cza­ło: „Zo­stań!”.

– Do­kład­nie – od­par­ła Ca­sey. – Kwe­stio­nu­je swo­ją in­tu­icję, tak jak kie­dyś ty to ro­bi­łeś.

Pod­sze­dłem do ple­ca­ka, któ­ry po­ło­ży­łem na pół­ce, i wy­ją­łem z ze­wnętrz­nej kie­sze­ni no­tat­nik.

– Cie­ka­we, że o tym wspo­mi­nasz. Kie­dy za­czą­łem się roz­glą­dać po kuch­ni i zaj­rza­łem do lo­dów­ki, ja­kaś część mnie była prze­ko­na­na, że po­wi­nie­nem te­raz sie­dzieć na sali.

– Ale?

– Ale jed­ną z naj­waż­niej­szych lek­cji, ja­kie wy­nio­słem z mo­ich po­dró­ży po świe­cie, było: „Ufaj swo­jej in­tu­icji”. Kie­dy czło­wiek lą­du­je w ob­cych miej­scach, nie zna ję­zy­ka i do­świad­cza cał­kiem no­wych rze­czy, jest tro­chę jak dziec­ko – nie ma na czym opie­rać swo­ich de­cy­zji. Jed­nak za każ­dym ra­zem, kie­dy po­słu­cha­łem we­wnętrz­ne­go gło­su, wszyst­ko do­brze się ukła­da­ło. Mu­sia­łem tyl­ko wy­ci­szyć umysł i od­po­wiedź sama przy­cho­dzi­ła do gło­wy.

Ca­sey przy­tak­nę­ła.

– To praw­da. Miło wie­dzieć, że po­sia­da­my wbu­do­wa­ny sys­tem na­wi­ga­cyj­ny. Szko­da tyl­ko, że więk­szość lu­dzi go wy­łą­cza. – Prze­nio­sła wzrok na no­tat­nik, któ­ry trzy­ma­łem w ręce. – Co tam masz?

– Wszyst­kie moje po­my­sły, wnio­ski, prze­my­śle­nia… Mo­men­ty, któ­re spra­wi­ły, że po­wie­dzia­łem „aha!”. Kie­dy opu­ści­łem ka­wiar­nię, wy­my­śli­łem taki mały sys­tem. Za­wsze gdy od­kry­wa­łem coś waż­ne­go, od razu za­pi­sy­wa­łem to w no­tat­ni­ku. – Za­śmia­łem się. – Na­uczy­łem się na wła­snych błę­dach, że je­śli na­tych­miast nie prze­le­ję cze­goś na pa­pier, za­raz wy­la­tu­je mi to z gło­wy.

– I co chcesz so­bie za­pi­sać?

– Te­raz coś tyl­ko za­kre­ślę.

– Za­kre­ślisz?

Przy­tak­ną­łem.

– Tak jak mó­wi­łem, na­uczy­łem się ufać in­tu­icji, gdy po­dró­żo­wa­łem. Za­no­to­wa­łem to so­bie daw­no temu. A tego po­ran­ka, gdy mia­łem wąt­pli­wo­ści, czy dam radę za­stą­pić Mike’a, nie słu­cha­łem swo­je­go we­wnętrz­ne­go gło­su. Więc te­raz do­dat­ko­wo za­kre­ślę to spo­strze­że­nie.

Otwo­rzy­łem no­tat­nik i wer­to­wa­łem kart­ki, aż zna­la­złem frag­ment, któ­re­go szu­ka­łem. A po­tem na­ry­so­wa­łem duże kół­ko.

Ca­sey spoj­rza­ła na moje dzie­ło.

– Za­kre­śli­łeś „ufaj in­tu­icji” – ro­ze­śmia­ła się – i to chy­ba nie pierw­szy raz, co?

– Na to wy­glą­da – od­par­łem ze śmie­chem.

Gwo­li do­kład­no­ści było to ja­kieś dwu­dzie­ste kół­ko.

– I cze­mu to cią­gle po­wta­rzasz?

– To świet­ny spo­sób na przy­po­mi­na­nie so­bie o tym, co waż­ne. Przed spa­niem, lub kie­dy tyl­ko znaj­dę wol­ną chwi­lę, czy­tam swo­je no­tat­ki. Frag­men­ty, któ­re są wie­lo­krot­nie za­kre­ślo­ne, od razu przy­cią­ga­ją wzrok. Po­ma­ga mi to sku­piać się na prio­ry­te­tach. Po ja­kimś cza­sie wcho­dzą mi w krew i już nie mu­szę ich tak czę­sto pod­kre­ślać.

– A co ta­kie­go się dzi­siaj wy­da­rzy­ło, że wró­ci­łeś do frag­men­tu o in­tu­icji?

Uśmiech­ną­łem się.

– Na­wet naj­ja­śniej­sze umy­sły cza­sa­mi o czymś za­po­mi­na­ją.

Sły­sząc to, Ca­sey za­nio­sła się śmie­chem.

– A tak na po­waż­nie, to chy­ba po czę­ści dla­te­go, że wró­ci­łem do tego miej­sca. Wciąż nie mogę się na­dzi­wić, że to wszyst­ko dzie­je się na­praw­dę. Przy oka­zji wró­ci­łem my­śla­mi do daw­ne­go Joh­na. Je­stem ogrom­nie wdzięcz­ny za tam­tą noc i to, do cze­go do­pro­wa­dzi­ła. Jed­no­cze­śnie wiem, że nie je­stem już tym sa­mym czło­wie­kiem. In­ny­mi sło­wy, pró­bu­ję się przy­zwy­cza­ić do fak­tu, że wró­ci­łem do ka­wiar­ni i że je­stem tu jako nowy ja. Ma to w ogó­le sens?

Ca­sey wyj­rza­ła przez okno.

– Pew­nie, że tak. I to do­brze, że pa­mię­tasz, jak się czu­łeś, gdy pierw­szy raz za­wi­ta­łeś w na­sze skrom­ne pro­gi, bo pew­na oso­ba po­trze­bu­je usły­szeć tę hi­sto­rię.

– Kto?

– Na­sza klient­ka. Szy­ku­je się do wyj­ścia, bo boi się tu zo­stać.

Rzu­ci­łem okiem na salę przez okien­ko do skła­da­nia za­mó­wień. Ca­sey mia­ła ra­cję. Ko­bie­ta zbie­ra­ła wła­śnie swo­je rze­czy.

– Za­ła­twię to – stwier­dzi­łem.

– Je­steś pew­ny?

Uśmiech­ną­łem się i po­stu­ka­łem pal­cem w no­tes.

– Ufaj in­tu­icji.

Roz­dział 9

– Cześć.

Jes­si­ca wrzu­ci­ła już wszyst­ko do to­reb­ki i pró­bo­wa­ła wy­su­nąć się zza sto­li­ka, ale jak zwy­kle upu­ści­ła klu­cze od sa­mo­cho­du i pró­bo­wa­ła je wy­ma­cać ręką.

Unio­sła gło­wę.

– O, dzień do­bry – od­par­ła z iry­ta­cją w gło­sie.

– Może po­mo­gę – za­pro­po­no­wa­łem i nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, pod­nio­słem zgu­bę z pod­ło­gi. – Wy­cho­dzisz już?

Moje py­ta­nie wy­raź­nie ją za­kło­po­ta­ło.

– Eee… No wła­śnie…

– Dro­ga wol­na. Nikt cię nie za­trzy­mu­je. – Uśmiech­ną­łem się i spoj­rza­łem jej pro­sto w oczy. – Choć coś mi mówi, że je­steś do­kład­nie tam, gdzie być po­win­naś. Nie masz ta­kie­go wra­że­nia?

Była cał­kiem zdez­o­rien­to­wa­na. Do­strze­głem to w jej oczach. Zo­ba­czy­łem też strach i coś jesz­cze. Może na­dzie­ję? Od­wró­ci­ła szyb­ko wzrok.

– Je­stem John – rzu­ci­łem ra­do­śnie i po­da­łem jej rękę. –Tu­tej­szy szef kuch­ni.

„Przy­naj­mniej chwi­lo­wo” – po­my­śla­łem w du­chu.

– I mogę ci obie­cać, że je­śli zo­sta­niesz i za­mó­wisz jed­no z mo­ich wy­jąt­ko­wych śnia­dań, za ja­kąś go­dzi­nę bę­dziesz mia­ła zu­peł­nie inne po­dej­ście do wie­lu spraw.