Śmieci z kosmosu ebook

Napisz książkę

piękną,

mocną,

szczerą,

nagą,

cichą,

delikatną,

kruchą,

silną,

jasną;

napisz

książkę

śmieszną,

uwodzicielską.

Napisz ją,

jeśli nie dla

kogoś,

to dla siebie

– i dla mnie.

Fabian Hafner (1966–2016)

ZŁOTE ŚMIECI

Tej nocy runie na nas rój

spadających gwiazd,

posypie się złoty deszcz

(następny za czterdzieści lat).

A czy wiesz, że wszystko,

co bierzesz dziś za piękno,

co zachwyca cię na pogodnym niebie,

to w gruncie rzeczy

odpadki z kosmosu,

złuszczona skóra,

złuszczona błona macicy,

parchy między palcami,

wypadające włosy.

Niektóre z tych

złotych śmieci

sprowadziły kiedyś

życie na Ziemię.

JESZCZE JESTEM

Dziczeje co kilka lat,

drogi panie. Uparta jest, franca.

Myśli zaczynają mutować i świat,

który obejmują, przeistacza się

nie do poznania.

Zabiera narządy, części mojego ciała.

Lecz one: nerki, wątroba, płuca, splot

węzłów chłonnych, ścięgna i tkanki –

nie znikają, stają się

metaforą siebie, nerek, wątroby, płuc.

Trwają same w sobie, a ja z nimi, sama w sobie,

gdzieś poza wierszem.

Tak zwaną nerkę

nurtują szybkie wody.

Tak zwaną wątrobę

ropa ze wszystkich złóż.

Tak zwane płuca

powietrze nie powietrze.

Puste nurtuje próżne.

I tak dalej. Póki one są,

jestem. Drogi panie,

dzielnie trzymam się tego wiersza,

którego nie ma.

Każdym ścięgnem.

Jeszcze kilka książek, a zniknie mózg.

„Nareszcie – można powiedzieć – chwała Bogu”.

Potem zostanie samo serce.

Wokół niego zawirują

niewidzialne, liryczne, przenośne

części byłego ciała, którym

odebrano formę, ale dano treść.

Serce, trochę większe od truskawki,

spocznie w trawie i będzie bić

w imieniu wszystkich,

pańskim także.

Przeczyta je pan i wykrzyknie „kocham!”.

A potem chwyci je ptak

i odleci, naprawdę, dosłownie.

Osiągnie wysokość, na którą

nie wzbił się jeszcze

żaden wiersz.

SMOKING / NO SMOKING

Ucieszyła się na widok popielniczki

w hotelowym pokoju

w Klagenfurcie, czyli Celovcu,

serbska poetka,

właśnie wróciła od Musila,

część muzeum

poświęcono Ingeborg Bachmann,

która, jak mówią,

zginęła przez papierosa,

w łóżku w Rzymie.

Włączyła telewizor, cicho,

bo miasto już spało

(była siódma wieczorem).

Poruszała się po cienkiej linii,

nie wiedziała, czy ma ciało

iguany, pudla z muzeum zwierząt domowych

czy kornika, co drąży zgniłe drzewo

historii powszechnej.

Dwie godziny

jechała z lotniska do hotelu.

Taksówkarz całą drogę milczał,

z uprzejmości.

Powiedział tylko, że ostatnio

jest ciepło.

Wszędzie obowiązywała ta kurtuazyjna cisza.

Jak na wodzie,

kiedy mijają się statki

i nie wolno do siebie machać,

bo ktoś mógłby to uznać za S.O.S. 

Ucieszyła się więc, a potem

prawie spłonęła,

bo zawartość popielniczki

wysypała na papier, zawinęła

i wyrzuciła do kosza w łazience.

(Myślała przy tym o różnicach).

Popiół przykrywał już jej głowę,

przenosiła się na miękkie

wysypisko bez właściwości,

gdzie snuł się dym

jak z małego krematorium

i zakrwawioną podpaskę,

i karmin pomadki na niedopałku

zespalał

w Jedno.

NA LUDZKĄ MIARĘ

W modzie są nowe stołki:

siadamy na nich,

nie przestając chodzić –

ich nogi zastępują nasze,

obie, lewą i prawą.

Siadamy okrakiem,

ujeżdżamy stołek, jak konia.

Przemieszczamy się

bez kiwnięcia palcem,

podróżujemy,

siedząc w miejscu.

Rano stołek wnosi nas do windy,

gdzie na swoich czworonogach

czekają sąsiedzi.

Żadnych rozmów o pogodzie,

chyba że o wilgoci, która wnika w drewno,

ani słowa o zdrowiu, chyba że

o inicjatywie rady mieszkańców,

żeby kupić nowe gwoździe,

bo w niektóre stołki

wdała się już rdza.

Stołek tego spod dziewiątki

stracił nogę, amputacja:

facet ma doła,

napiszmy do spółdzielni, niech mu dadzą

stołek zaufania.

Nowe stołki to także sposób

na ścisk w autobusach:

zakaz wstępu

bez własnego siedzenia!

A gdy się napatoczy

jakiś stojący żebrak,

w ramach jałmużny

można go wziąć na kolana.

Cwaniaczek, chciałby

trafić do muzeum, wozić się

po targach mebli z tabliczką:

„Tak kończą ci, co się zaparli,

by używać swych nóg”.

Ktoś leży na chodniku, krzyczy:

– Uciekł mi stołek, łapać go! –

ale nikt nie pomaga mu wstać,

ludzie są litościwi.

– Poleciał na zebranie rady miejskiej,

mają mówić o likwidacji

wózków inwalidzkich –

tłumaczą.

Jak tu za nim biec?

Bywa, że stołek

idzie z nami do teatru:

siada sam na sobie