Stosunki mega przerywane ebook

Okładka

Strona tytułowa

Beata Kiecana

Stosunki mega przerywane

Strona redakcyjna

REDAKCJA: Beata Prokopczyk

KOREKTA: Olga Rudnicka

OKŁADKA: Paulina Radomska-Skierkowska

SKŁAD: Anita Sznejder

© Beata Kiecana i Novae Res s.c. 2014

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res.

Wydanie pierwsze

ISBN 978-83-7722-542-4

NOVAE RES – WYDAWNICTWO INNOWACYJNE

al. Zwycięstwa 96 / 98, 81-451 Gdynia

tel.: 58 698 21 61

e-mail: [email protected], http://novaeres.pl

Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl.

Wydawnictwo Novae Res jest partnerem Pomorskiego Parku Naukowo-Technologicznego w Gdyni.

Konwersja do formatu EPUB:

Legimi Sp. z o.o. | Legimi.com

NA NOWEJ DRODZE...

Znowu zaczynam nowe życie. Mam trzydzieści dwa lata. Ile jeszcze razy będę trzaskać za sobą drzwiami i mówić, że „nigdy więcej...”? Aż do skutku? Tyle że teraz już nie wierzę w miłość. Wierzę za to w siebie. I o tę wiarę jestem silniejsza. Wynajęłam mieszkanie, zarobiłam na czynsz i kaucję. Ja! Sama! Jeszcze tylko kilka dni i będę wolna od faceta, który nie był wart tego, bym dzieliła z nim łóżko i życie. Nie mogę uwierzyć, że kiedyś, zaledwie cztery lata temu, powierzyłam mu swoją macicę, mówiąc: „Kocham cię, chcę mieć z tobą dziecko”. Jeszcze tylko kilka dni i będę wolna.

Mieszkanie jest piękne. Co prawda to tylko trzydzieści dwa metry kwadratowe, ale od razu poczułam się jak u siebie. W dodatku w bloku obok mieszka Margo, moja przyjaciółka od serca. Zabawne, że nawet w myślach ją tak nazywam, mimo że znamy się tak krótko. Odkryłam to powinowactwo dusz, będąc w jej toalecie. Tam właśnie, siedząc na jej sedesie, zobaczyłam na półce powieść Sołżenicyna Oddział chorych na raka. Kto dziś czyta Sołżenicyna? No właśnie – ja i Margo. W domu miałam tę samą powieść, otwartą na tej samej stronie. To znak. Kiedy wynajęłam to mieszkanie i chciało mi się płakać z przerażenia, bo decyzja, że odchodzę od ojca mojego dziecka, zapadła, Margo przysłała mi SMS-a, którego nigdy nie wykasuję: „Beti, nie denerwuj się, będzie dobrze, będę Ci pomagać. Ciesz się, że zaczynasz nowe życie”. Może gdyby nie ten SMS, wycofałabym się jeszcze. I tak już raz było blisko, kiedy pijąc z nią kawę, policzyłam swoje miesięczne wydatki. Pięć tysięcy jak nic na same opłaty. Nawet ona, która zawsze mówiła mi: „Dasz radę”, spuściła głowę i powiedziała:

– Kurwa, Beti, nie dasz rady!

– Dam! Muszę! – powiedziałam na przekór i chcąc nie chcąc, uwierzyłam we własne słowa.

– Masz jaja! – odpowiedziała. Cała Margo.

***

Naprawdę postanawiam zmienić wszystko. Krok pierwszy: prawo jazdy! Zaraz po tym, jak robię zabójczy dla mojego konta przelew za nowe mieszkanie, przelewam kasę za kurs. Będę jeździć! W wyobraźni już wiozę dziecko do przedszkola, potem jadę do pracy, parkuję, wysiadam, trzaskając drzwiami, z cudowną pewnością siebie spełnionej kobiety. Tylko ten mój instruktor jakiś dziwnie zakręcony. Wysyłam mu SMS-y, że chcę się umówić na jazdy, a on mi odpisuje: „Tak, tak, jutro podam Pani termin”. I tak przez kilka dni. W końcu o piątej rano dostaję SMS-a: „A dziś o której Pani może?”. Totalnie zamotany gość. I on nauczy mnie jeździć? Ciekawe! A w ogóle to dlaczego, mieszkając na Targówku, robię kurs na Mokotowie? Ponoć niezbadane są wyroki boskie i jak widać, niektóre moje decyzje też...

***

Idę na jazdy. Błąkam się po placu i nie mogę znaleźć mojego instruktora. Dzwonię do niego i nagle się pojawia. W jednej dłoni trzyma komórkę, a drugą kładzie na piersi i kłania mi się. To coś nowego. Nikt nigdy nie ukłonił się na mój widok. Wspominałam już, że to dziwak? Do tego upał trzydzieści stopni, a ten w ­bluzie z długim rękawem. Zawzięcie tłumaczy mi, gdzie są światła, wycieraczki, gaz i hamulec. Kiwam głową me­­chanicznie, bo i tak nic nie zapamiętałam. Mój umysł jest odporny na technikę, wytwarza naturalne przeciwciała. Jakimś cudem jednak wyjeżdżam na miasto i jadę. To drugi w historii Cud nad Wisłą.

***

Sobota. Impreza u Margo. Jest stały skład: ja, Marta i Brygida. Od roku spotykamy się na tzw. winie. Dodam, że niejednym. Punkt wspólny: wszystkie mamy dzieci w wieku trzech lat, jednak poza tym coraz mniej nas łączy.

Bridget to szara myszka na urlopie wychowawczym, wiecznie bez makijażu, ubrana tak, żeby przypadkiem nikt się nie domyślił, że jest kobietą. Ma za to kochanego, czułego męża, który sypia z nią codziennie od szesnastu lat. Ja mam makijaż, ale nie mam męża. Nie mam nawet faceta, bo od dawna nie uważam Romka za kogoś takiego. Od trzech lat nawet się nie całujemy, nie mówiąc o reszcie. Za to zawsze mam szminkę na ustach, spódnicę i szpilki. Bridget i bez tego ma seks codziennie. I gdzie tu logika?

Z kolei Marta jest mężatką nieszczęśliwą, choć udaje, że wszystko jest OK. Ma makijaż i męża. Wszystko zatem powinno grać, a mimo to nie gra. Jej mąż ma pięćdziesiąt kilo nadwagi, czternaście lat więcej niż ona i jest bezrobotny, ale ponieważ kiedyś był dyrektorem, dyrektoruje nadal. Tyle tylko, że jego jedynym pracownikiem jest Marta – sprzątaczka, kucharka, opiekunka do dziecka. Nie sypiają ze sobą. Podejrzewam, że to dlatego, że ona śpi na piętrze, a on na parterze i po prostu przy swojej nadwadze nie może się na to piętro wdrapać. Nie ma tam miłości. Od roku namawiamy Martę, żeby rzuciła go w diabły, ale ona nie ma w sobie tyle siły i uparcie nazywa swoje nienormalne życie normalnością.

Margo za to ma makijaż i cudownego męża. Jest piękna i szczęśliwa. Kiedyś przyszłam do niej o ósmej rano, a ona już miała pomalowane usta i sznur pereł na szyi. Wyglądała, jakby w tym spała albo jakby się już taka urodziła. Dopóki nie poznała mnie i Marty, myślała, że cały świat jest tak poukładany jak życie jej i jej męża. Zaskoczyłyśmy ją.

Zawsze siadamy na ustalonych miejscach – ja i Marta po jednej stronie stołu, Bridget i Margo po drugiej. Szczęśliwe kobiety kontra nieszczęśliwe. Ale dziś się spóźniłam i moje miejsce koło Marty jest już zajęte przez Margo. Siadam koło Bridget. Zmieniłam status czy co? Jakoś mi nieswojo. Zawsze było tak: ja narzekałam na Romka, Marta na swojego męża, a Bridget i Margo udzielały nam rad. Dziś gadka nam się nie klei. Ja nie mam już na co narzekać, skoro wykreśliłam Romka ze swojego życia, a Marta, porażona moją decyzją, w ogóle nic nie mówi. Zaczynam więc opowiadać o swoim instruktorze:

– Dziewczyny, facet był dziwny, ale okazało się, że jest moją bratnią duszą. Odblokował mnie psychicznie. Już się nie boję jeździć. Sprawił, że uwierzyłam, że potrafię. Jeździmy po mieście, otwieramy okna, a przez szyby wydobywa się pozytywna energia i paruje, paruje... – gadam jak nakręcona, jak w ekstazie.

One patrzą na mnie przerażone. Milknę.

– Żonaty? – pytają.

– Tak, i to szczęśliwie – gasnę nagle.

– Dzieci?

– Pięcioletni syn – uzupełniam ich niedobór wiedzy. – Ale o co wam chodzi? On mnie zupełnie nie po­­­ciąga fizycznie, nic z tych rzeczy.

Może dalej ciągnęłybyśmy ten wątek, ale przerywa nam telefon od męża Marty. Na dźwięk dzwonka podskakuje jak oparzona. Nagle zmienia jej się wyraz twarzy.

– Już dzwonię po taksówkę – mówi do słuchawki i dosłownie staje na baczność.

Pytamy, co się stało. Synek się obudził i płacze. Dziwimy się, że ojciec nie potrafi go uśpić. Dlaczego dzwoni do niej w środku imprezy? Przecież to jedyne jej wychodne w miesiącu, poza tym codziennie od siódmej do dwudziestej opiekuje się dzieckiem. Ten typ nigdy nawet nie zmienił swojemu synowi pieluchy! Marta wychodzi w pośpiechu z martwym wyrazem twarzy. W jej oczach widać pustkę i całkowite pogodzenie się z losem.

Pijemy dalej, ale bez emocji. Nie ma o czym gadać.

W końcu wracamy z Bridget na Karminową. Idziemy objęte, słowiki śpiewają... Świta. To jedna z moich ostatnich nocy tam, a ja co? Wracam o trzeciej nad ranem kompletnie pijana. W dodatku swoim wtargnięciem budzę teściową, która zaczyna latać po całym domu w poszukiwaniu źródła hałasu. A ja stoję na schodach przyciśnięta do ściany i modlę się, żebym nie spadła na parter. Jestem zalana. Totalnie... Kiwam się jednak na szpilkach, a moja teściowa zbliża się schodek po schodku. Patrzy w moje zamglone oczy i pyta: „To ty?”. Tak, ja, w pełnej krasie...

***

Znowu jeżdżę. Zorientowałam się dziś, do czego służy sprzęgło. Eureka! Pan Andrzej chce ze mną jeździć codziennie. Pytam, skąd to tempo. A! Wysłałam mu kiedyś SMS-a z informacją, że muszę szybko zrobić kurs, dopóki moja córka jest u babci.

– Chcę pani po prostu pomóc – mówi.

– OK, powiem wprost – walę z grubej rury – to nie dziecko jest u babci, tylko obie mieszkamy jeszcze u mojej teściowej, która może się zająć Melą, gdy idę na jazdy. Pierwszego czerwca się wyprowadzamy, stąd pośpiech. Potem może być mi trudniej, bo będę sama.

Opowiadam mu o gehennie ostatnich lat. O tym, jak Romek mnie zdradził, kiedy byłam w ciąży, jak kłamał, że jest po rozwodzie, i nawet o takich bzdurach jak to, że farbował sobie włosy i szedł w zaparte, twierdząc, że to jego naturalny kolor, mimo wielkiej czarnej plamy, którą każdego ranka widziałam na poduszce. W kwestii wieku też musiał skłamać – mając czterdzieści siedem lat, przedstawił mi wersję czterdzieści pięć. Tak jakby to miało jakieś znaczenie, czy jest starszy ode mnie o siedemnaście czy o dziewiętnaście lat. Przecież ja go kochałam. Zaakceptowałabym wszystko, gdyby tylko zdobył się na wyznanie jakiejkolwiek prawdy. Otwieram się przed tym instruktorem i opowiadam mu o wszystkich szczegółach. Nawet o tym, że przez trzy lata ja i Romek nie spaliśmy ze sobą. Oczy rozszerzają mu się ze zdumienia.

– I dosyć tego! – kończę swój wywód. – Mam trzydzieści dwa lata. Kiedy mam odejść? Za dziesięć lat? Teraz jeszcze mam szansę na coś innego. Teraz moje trzyletnie dziecko przyjmie to bez zbędnych pytań, a za dziesięć lat będzie cierpiało i miało do mnie pretensje. Trzynastolatki dają popalić. Pamiętam siebie z tamtych czasów.

– A co, jeśli pani sobie sama nie poradzi?

– Nie ma takiej opcji! – Odwracam się do niego z uśmiechem, a on hamuje za mnie, bo omal nie wjeżdżam pod tira.

– A w ogóle to nie gorąco panu w tym długim rękawie? – wypalam.

Odwraca wzrok i milczy. Może próbował sobie podciąć żyły? Pachnie tajemnicą...

– Na następnych jazdach opowiem panu o moim pierwszym narzeczonym – staram się zmienić temat. – To był dopiero świr! A w ogóle to mówmy sobie po imieniu, dobrze?

– Dziękuję. Andrzej.

– Beata.

Wysiadam i czuję się dziwnie lekko.

***

Ostatnie dni na Karminowej. Teść, teściowa i ciotka teściowej milczą. Od dawna wiedzieli, że się wyprowadzam, ale im bliżej tego terminu, tym mniej słów wypowiadamy. Kochają mnie jak córkę i wiem, że choć popierają moją decyzję, to modlą się o to, by stało się coś, co sprawi, że zostanę. Ale nic się nie dzieje – Romek nie zmienia się nagle i nie kasuje mojego twardego dysku, żebym zapomniała o wszystkim. Nie ma już nic, na czym można by było cokolwiek budować. Milczeniem można zabić drugiego człowieka i Romek mnie zabił. Już nic nie czuję, nie jestem zdolna do miłości, do współczucia, do zrozumienia tego obcego człowieka, obok którego żyłam. Urodziłam mu cudowną córkę. Jest to jedyna nić między nami, jednak zbyt cienka, by mnie zatrzymać.

Wychodzę stamtąd z torbą w jednej ręce, a z dzieckiem w drugiej. Romek wraca właśnie z pracy. Mijamy się w furtce. Bez słowa... Koniec. Jest pierwszy czerwca. Dzień Dziecka.

***

Pierwsza noc w nowym domu. Myślałam, że będziemy z Melą płakać przytulone do siebie, ale jest inaczej. Padamy na łóżko i śpimy jak zabite do rana.

Budzimy się, Mela patrzy w okno i mówi:

– Zobacz, mamo, słoneczko też wstało i świeci dla Meli.

Strasznie kocham to moje dziecko za filozoficzne po­­­dejście do życia.

Zabieramy się za mycie podłogi i luster. Mela biega z mopem i ciągle snuje jakieś refleksje:

– Jakie to mieszkanie jest ładne i nowe. Kupiłaś? To jest już Meli dom? A tata został w starym?

„Tak, tata jest stary, więc został w starym” – myślę sobie i chce mi się śmiać.

Będziemy tu szczęśliwe. Ulica Wyspowa... Wewnętrzny spokój i cisza. Dziedziniec otoczony białymi blokami, niebieskie dachy, a pośrodku plac zabaw. W porównaniu z Karminową... Karmin to jednak kolor bólu, a nie miłości.

***

Na parterze, w tej samej klatce co ja, mieszka Doris. Już kiedy oglądałam mieszkanie, coś mnie tknęło. Przecież ja już tu kiedyś byłam! Doris to moja klientka. Kiedyś zadzwoniła, że chce kupić szminkę, i pojechałam do niej. Wtedy okazało się, że jest samotną matką trzyletniego Jasia. Gdy weszłam, on słodko spał, a ona otulała go kołdrą. Pomyślałam sobie, że skoro ona daje radę sama, to ja też mogę. Zadziwiły mnie jeszcze perfekcyjnie poukładane na stole poduszki, od największej do najmniejszej. Stwierdziłam, że osoba, która nie rzuca poduch zwyczajnie, na podłogę obok łóżka, musi mieć tak samo perfekcyjnie poukładane całe życie. Nie rozmawiałyśmy wtedy na osobiste tematy. Była tylko moją klientką, obcą osobą. Pomyślałam też, że jest piękna i smutna...

Po trzech dniach od przeprowadzki dzwonię do niej. Przychodzi z winem, no z trzema. Jasio jest u swojego ojca, a Mela – na Karminowej. Gadamy przez całą noc. I jest tak jak z Margo i ze mną. Znajdujemy tyle dziwnych stycznych punktów... Wyprowadziła się od ojca swojego dziecka pierwszego czerwca, tyle że dwa lata temu. Obie zafundowałyśmy dzieciom fajny prezent na Dzień Dziecka.

– Beti, ja jestem w szoku, że tu jesteś – mówi. – Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłam, wtedy u mojej mamy, gdy robiłaś nam makijaż, byłaś taka szczęśliwa, pewna siebie. Opowiadałaś o Meli, o swoim mężu, o domu, gdzie mieszkacie. Wiesz, jak ja ci zazdrościłam?

– To była maska, którą nosiłam dla ludzi – tłumaczę. – Nie mój mąż, nie mój dom. Ale człowiek musi mieć złudzenia, żeby żyć. Ale to, że odnalazłyśmy się w jednym bloku, to szok!

– Ale jaki! – potwierdza.

Doris spędza połowę swojego czasu w sądzie. Ciągle ma sprawy ze swoim byłym – to o mieszkanie, to o alimenty, teraz o opiekę nad dzieckiem. Jest wyczerpana tym wszystkim. Dziękuję Bogu za obojętność Romka wobec nas. On nawet nie pyta, gdzie Mela mieszka. A już o opiekę nad nią na pewno by się nie sądził. Jest na to zbyt wygodny. Teraz ma znów spokój i swoją jaskinię na wyłączność.

Patrzę na Doris, na jej szczupłą figurę, blond włosy, piękną twarz, i pytam:

– Jak to możliwe, że taka kobieta jak ty jest sama?

– Spójrz w lustro i zadaj sobie to samo pytanie – mówi.

Rano budzi mnie potworny kac. Ostatkiem sił idę do łazienki. Patrzę w lustro. Nie! To ja?

***

W poniedziałek odprowadzam Melę na Karminową. Mała przez całą drogę płacze.

– Nie chcę tam wracać, nie zostawiaj mnie! – zawodzi.

– Muszę, idę robić prawo jazdy.

Ta zapiera się w furtce i nie chce wejść. Teściowa nie wierzy własnym oczom, że Mela nie biegnie w podskokach do domu, gdzie spędziła całe swoje życie. Sytua­cja jest przykra i jakaś taka nierealna. Czy Mela czuła atmosferę tego domu? Czy wiedziała, że za każdym razem, kiedy kroiłam chleb lub sałatkę, miałam ochotę wbić nóż w plecy jej ojca? Bałam się nienawiści, jaką Romek we mnie wzbudzał. Uciekłam na Wyspową przed własnymi czarnymi myślami i uporczywymi wizjami.

Idę na plac manewrowy. Wsiadam do samochodu i za­­daję Andrzejowi bardzo ważne pytanie:

– Słuchaj, co ja mam zrobić jako pierwsze, jak wsiadam do samochodu? Oczywiście zaraz po poprawieniu makijażu!

– Ty jesteś wariatka! – śmieje się.

Rondo, na skrzyżowaniu w prawo, potem prosto. Opowiadam mu o Stefanie, mojej studenckiej miłości. Kochałam go tak bardzo, że nie przeszkadzało mi to, że on mnie nie kocha. Mojego uczucia starczało za dwoje. Po sześciu latach powiedział, że odchodzi... do mamy! I że jestem mu winna pięćset siedemdziesiąt złotych. Tyle się nazbierało, np. za myszkę do komputera, za którą on zapłacił. Zostawił mnie samą w Warszawie – w tym wielkim mieście, którego tak bardzo się bałam.

– Opowiadasz mi o takich mężczyznach, a ja nie miałem pojęcia, że oni istnieją – mówi Andrzej.

– Tak, tak, wy wszyscy jesteście zaszokowani na po­­czątku takimi historiami. „Jak tak można” i w ogóle. A potem się okazuje, że jesteście tacy sami – wyrzucam z siebie bez tchu.

– No nie, ja taki nie jestem – oburza się i podaje mi swoją komórkę. – Zadzwoń do mojej żony i zapytaj. Ja naprawdę jestem dobrym facetem.

Idealny facet z idealną żoną, z idealnym życiem... Flaki z olejem, ot co! Zerkam na niego kątem oka. Jakie on może mieć wady?

– Podziwiam cię, wiesz? – zaczyna.

– O, dziękuję bardzo!

Obrzucam go wdzięcznym uśmiechem, a on znów hamuje za mnie, bo omal nie wjechałabym w jakieś porsche. I co ten w porsche tak się zdenerwował? Nie rozumiem.

– Moja mama jest od lat bita przez mojego ojca i nie odeszła. A teraz poznałem ciebie i widzę, że są silne kobiety.

– Żartujesz? – pytam głupio, bo zrobiło się bardzo poważnie.

– Kiedyś, po takim pobiciu, zabrałem ją do siebie i postanowiła się z nim rozwieść. A na drugi dzień martwiła się o to, co on zje na obiad. I wróciła, żeby mu rosół ugotować.

– Wiesz, maltretowanie psychiczne jest dla mnie gorsze niż fizyczne. Gdyby Romek mnie po prostu pobił, odeszłabym od razu, a tak, to zastanawiałam się trzy lata, o co chodzi.

A teraz to się właściwie zastanawiam, czy to jest nauka jazdy czy psychoterapia. I po co w ogóle jeździmy, skoro moglibyśmy usiąść i pogadać? Tylko stwarzamy niebezpieczeństwo na drogach. Taka refleksja mi przyszła do głowy, gdyż znów przejechałam na czerwonym świetle, a on nic nie zauważył. No nic, grunt, że do przodu!

– W prawo skręć.

Skręcam w lewo.

– Widzisz, już nawet wiem, które to prawo, a które lewo – zauważam z dumą. – I to wszystko dzięki tobie.

Andrzej się śmieje.

– A dlaczego ty się śmiejesz?

– Bo myślałem, że żartujesz.

– Jak to?

– Bo to było lewo, a nie prawo. Boże, kobieto!

– To mów, że w twoje prawo mam skręcić! – denerwuję się.

Wybuchamy śmiechem.

***

Niedziela. Margo zabiera mnie nad Świder. Rodzinna wyprawa nad wodę. Boże, jaka ja jej jestem wdzięczna! Jak ja dawno nie wyjeżdżałam!

Moja niedziela na Karminowej wyglądała zawsze tak samo. Cały dzień spędzałam w łóżku, w Meli pokoju, żeby nie wchodzić w drogę Romkowi. Po całym tygodniu harówy nie miałam siły ruszać ani ręką, ani nogą. Poza tym nie mogłam znieść jego obecności w domu i to była moja ucieczka. Spałam jednak niespokojnie, czekając, aż nagle otworzą się drzwi i usłyszę warknięcie:

– A ta znowu się uwaliła spać!

A potem trzaśnięcie drzwiami od pokoju Meli, potem trzaśnięcie drzwiami od lodówki, potem od łazienki i w końcu trzask sprężyn w jego łóżku, kiedy to on się uwalał. Mela była w tym czasie na dole, u dziadków. Wieczorem budziłam się jeszcze bardziej wykończona niż przed pójściem spać i wychodziłam z Melą na spacer. Błąkałyśmy się po ulicach Zacisza do późnej nocy, czasem siedziałyśmy same na placu zabaw, gdzie Mela przy świetle księżyca lepiła babki z piasku. Wracałyśmy do domu, kiedy Romek już spał.

A teraz jest niedziela rano, a my z Melą, w strojach kąpielowych, jesteśmy gotowe na wyprawę. Jedziemy w składzie: Margo, jej mąż Sebastian, ich córka Basia, która wyglądałaby jak chłopiec, gdyby Margo nie wpinała jej we włosy różowych spinek, i brat Sebastiana – Borys, który przez ostatnie dwa lata był chłopakiem siostry Margo, a teraz się rozstali. I jeszcze pies, a właś­ciwie suczka Saba.

Dawno nie widziałam Meli tak szczęśliwej. Woda jest po kolana. Pluskają się z Basią jak szalone. A ja leżę na słońcu i czuję, że zaczynam żyć całą pełnią.

Borys zajmuje się Melą tak, jak nigdy nie zajmował się nią ojciec. Budują zamki z piasku, grają w piłkę, śmieją się. Sielanka. A ja po prostu odpływam w jakiś niebyt. Za dwa tygodnie ja, Margo i Bridget wyjeżdżamy na Mazury. Tyle że one z mężami i dziećmi, a ja sama z Melą. Nagle wpada mi do głowy szalony pomysł:

– Borys, jedź ze mną na te Mazury! Zajmiesz się Melą, a ja odpocznę.

Patrzy lekko zaskoczony, ale nie widzę totalnej negacji, mimo że propozycja jest nie na miejscu, bo widzimy się pierwszy raz w życiu. Nie jego kobieta, nie jego dziecko, a wspólny pokój na Mazurach.

– No nie wiem...

– To dowiedz się jak najszybciej, co? Bo muszę zrobić przelew za rezerwację.

Wracam do domu spalona słońcem. Siadam do komputera i przelewam część kasy za Mazury. Rano, kiedy razem z Margo wybieramy się do parku, nagle dzwoni jej komórka.

– Borys do ciebie – Podaje mi aparat.

– No i co tam? – pytam.

– Wiesz co? Jadę! Możesz robić przelew.

– Wczoraj już zrobiłam – mówię.

– Ale przecież wczoraj nie byłem zdecydowany – dziwi się.

– Ale nie powiedziałeś „nie” – Rozłączam się.

Po zabawie w parku odstawiam Melę na Karminową i pędzę na jazdy. Opowiadam Andrzejowi o ­wypadzie nad Świder, o Borysie, o tym, jak się bawił z Melą, no i o tym, że jedziemy na Mazury. Dziwne, ale nie po­­dziela mojej radości, jakoś tak ucieka wzrokiem.

– O co chodzi? – pytam.

– A, taki dziś bezsensowny dzień – wzdycha.

– A co ja mówiłam? – ucinam. – Żadnego narzekania w tym samochodzie! Tylko pozytywna energia!

Śmiejemy się.

– A w ogóle to mam świetny pomysł. Bierz żonę i dziecko i jedźcie z nami na Mazury.

Sama jestem zaskoczona, że na to wpadłam. Pomysł jest rewelacyjny, ale Andrzej nie podziela mojego entuzjazmu.

– Ale o co ci chodzi? To taki rodzinny wyjazd, zaprzyjaźnilibyśmy się wszyscy. Ja już o tobie opowiadałam moim znajomym, już cię lubią – przekonuję go.

– Mamy już jakieś plany – bąka.

– Wiesz, że moja koleżanka Bridget jest ze swoim mężem od szesnastu lat i nie mieli jeszcze dnia bez seksu? – wypalam nagle, nie wiadomo po co.

Robi mi się zaraz głupio. Dlaczego poruszam z tym w sumie obcym facetem temat seksu? On patrzy na mnie zagadkowo, a ja już wiem, że pewne tabu zostało przełamane.

– To zazdroszczę facetowi.

– No nie wiem, jeszcze nie widziałeś Bridget – śmieję się. – Ja tam nie wierzę, że ktoś może mieć na to codziennie ochotę. Chyba to raczej rutyna – mycie zębów, paciorek, siku i bzykanko. To dla mnie obrzydliwe. Ale może mam o tym spaczone pojęcie ze względu na trzyletni celibat.

– I przez te trzy lata nie miałaś ochoty?

– Nie, chyba się wypaliłam – mówię. – Chociaż nie, raz miałam ochotę. Zobaczyłam faceta w autobusie i po prostu jakby uderzył we mnie piorun. On spojrzał na mnie i chyba poczuł to samo. Autobus zahamował, wpadłam w jego objęcia, przytuliliśmy się do siebie i wysiadłam. A potem stałam na przystanku i nogi się pode mną uginały. To jedyna moja seksualna przygoda ostatnich lat. Pozostałe orgazmy przeżywałam wyłącznie na spotkaniach z klientkami. Jak babeczka kupowała kosmetyki za tysiąc złotych, to dochodziłam od razu.

– Ale ty masz ciężką tę pracę – zauważa, ale nie wiem, czy ma na myśli moje orgazmy czy co. – No bo idziesz na spotkanie i nie wiesz, czy sprzedasz czy nie sprzedasz. Możesz włożyć w to dużo pracy i nic nie zarobić.

– Andrzej! – wrzeszczę. – Co to za pesymizm? Ja uważam, że jak daję z siebie tyle pozytywnej energii, pracuję, pracuję, pracuję, puszczam te wibracje w przestrzeń, no to ta para idzie w eter i musi w końcu spaść deszcz. Rozumiesz? Taką mam filozofię.

– Jesteś niesamowita – wzdycha. – Też kiedyś taki byłem. Nie było dla mnie rzeczy niemożliwych. Chodziłem na rozmowy kwalifikacyjne, mając pracę, żeby się przekonać, czy mnie przyjmą, a jak przyjmowali, to odmawiałem. Kobieto, wszystko mi się udawało. A teraz gdzieś po drodze to zgubiłem. Teraz mam same kłopoty. Jeden wspólnik mnie zostawił z długami, drugi popełnił samobójstwo. Proza życia.

– To popracujemy nad tym, żeby wrócił Andrzej sprzed lat. Ale moje zdanie jest takie, że kiedy wszystko nam się udaje i przychodzi łatwo, i myślimy o sobie, że jesteśmy wielkimi szczęściarzami, a co gorsza, zaczynamy wierzyć, że nam się to należy, Bóg grozi nam palcem i mówi: „No, no, no, to ja tu rozdaję karty”. I wtedy nagle wszystko się wali, ale właśnie w takiej chwili mamy utrzymać nasze pozytywne nastawienie. I to jest sztuka życia. Bycie optymistą nie oznacza, że człowiek nie ma zmartwień czy pecha. Optymista uśmiecha się mimo to, wyciąga wnioski i idzie dalej.

– A jak już nie ma się ochoty uśmiechać?

– To trzeba udawać. Człowieku, dasz radę! Zobacz, jaki piękny dzień, zobacz, jaką masz fajną kursantkę.

Zaczynamy się śmiać.

– Ty, kursantka, ale patrz na ograniczenie prędkości, jak jedziesz, bo jak nie, to nasze życie, owszem, będzie wesołe, ale krótkie.

– Słuchaj, czy ty uważasz, że ja się nadaję na kierowcę? – pytam nagle.

– No jasne! Dziewczyno, ty więcej niż się nadajesz, ty jesteś stworzona do jazdy! Swoją drogą, dziwna sprawa – ty się nadajesz, a uważasz, że się nie nadajesz, a moja druga kursantka się nie nadaje, a uważa, że się nadaje. I z tą mam dopiero problem.

– Ha, ha!

– Mówię jej, że czerwone światło, a ta jedzie dalej. Powtarzam: „Czerwone!”, a ta, żebym do niej nie mó­­wił w trakcie jazdy, bo to ją rozprasza. Każę jej patrzeć w lu­­­­sterka, a ta, że nie, bo jak patrzy w lusterka, to jej się w głowie kręci.

– No nie! – padam ze śmiechu. – To niezłe jaja!

Stoimy na światłach i nagle obok nas zatrzymuje się toyota yaris.

– Zobacz, to moja żona i syn – mówi z dumą Andrzej.

Patrzę. W samochodzie siedzą ładna uśmiechnięta blondynka i pięcioletni chłopczyk. Machamy im. Oni nam też. Odjeżdżamy.

***

Dzwoni mama zapytać, jak sobie daję radę. Bardzo dobrze. Dzwoni siostra z Anglii zapytać, jak sobie daję radę. Super! Dzwoni ciotka z Zamościa. Myślałam, że też zapyta, ale nie. Ciotka Do to najstarsza siostra mojej mamy. Aparatka, że szok. Niedawno ­miała płomienny romans z pilotem w Madrycie, a teraz mi mówi, że właśnie uciekła z Rzymu od jakiegoś napalonego amanta. Zakochał się w niej i chciał się żenić. Szaleniec! Ciotka stroni od małżeństwa, bo nie tak dawno trzeci raz się rozwiodła. Uciekła w nocy i do rana czekała na dworcu na busa do Polski. I oto wróciła. Siedzi teraz w domu i gryzie pazurki ze strachu, że ten amant ją odnajdzie.

– To pakuj się i przyjeżdżaj do mnie – mówię. – Nikt jeszcze nie zna mojego nowego adresu, więc będziesz bezpieczna.

– Jak to? To już nie mieszkasz z Romkiem? – dziwi się.

– Nie.

– Ty to masz ciężkie życie – wzdycha.

– Mam to pewnie po tobie – odcinam się.

– No co ty? Jak byłam w twoim wieku, to jeszcze żyłam spokojnie... Chociaż nie. Ile ty masz lat? Trzydzieści dwa? No to już byłam w trakcie drugiego rozwodu.

Ha, ha! Przygody ciotki Do... Zgubny wpływ portalu Sympatia.pl na życie pięćdziesięciosiedmioletniej kobiety.

***

Kolejna sesja terapeutyczna z Andrzejem, czyli nauka jazdy.

– Czy ty przez dziesięć lat małżeństwa nie miałeś żadnych przygód? – pytam, bo mam już po dziurki w nosie tego faceta bez wad.

– No nie – śmieje się. – Chociaż kilka kursantek pałało do mnie uczuciem. Jedna nawet powiedziała do mnie: „Ucieknijmy razem”.

– No i co? – zaciekawiam się.

– I nic. Powiedziałem, że kocham moją żonę i dziecko.

A jednak bez wad. Kurczę, z kim ja ten kurs robię?! Jeszcze uwierzę, że są na świecie idealni faceci, i zacznę o takim marzyć...

– Ale wiesz co? Moja żona ma taką koleżankę... Zawsze się kłócimy po tym, jak ona od nas wychodzi. Strasznie mi się podoba.

– A twoja żona wie, że tamta ci się podoba?

– Nie, no przecież mówię jej, że mi się wcale nie podoba.

– Ha, ha, ha! To dla mnie zbyt skomplikowane, ale dziękuję, że się tym ze mną podzieliłeś.

Jednak nie ma idealnych facetów!

***

Wieczorem siedzę w domu, staram się uśpić Melę i czekam na Margo, która ma mi kupić piwo. Dzwonię jeszcze tylko do Andrzeja, żeby dał mi numer do swojej żony, bo chcę ją umówić na spotkanie kosmetyczne. Zrobię jej makijaż i poznam bliżej tę idealną kobietę. Zobaczę, co ona ma takiego, czego ja nie mam, że ma męża i normalne życie, a ja nie mam nic. Andrzej zaraz oddzwania. Jest dziwnie wzburzony.

– Nie, nie dam ci numeru – mówi.

– Ale dlaczego? Co się stało?

– Pokłóciliśmy się.

– O co? Jestem w szoku.

– Pojechała teraz na konferencję dla nauczycielek, żeby opowiadać, ile to jedynek postawiła w tym roku. A dziś postawiła też jedną mi – z przedsiębiorczości. Za mało zarabiam i nie jestem w stanie zapewnić jej wakacji na odpowiednim poziomie.

No, no, rysa na idealnym związku. Coraz ciekawiej.

Przychodzą Margo i Doris. Pijemy piwko na bal­konie.