Taras z widokiem na przyszłość ebook

Copyright © Daria Jędrzejek, 2022

Copyright © Wydawnictwo Literatka, 2022

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część książki nie może być powielana lub przekazywana w jakiejkolwiek postaci bez pisemnej zgody autora oraz wydawcy.

Redakcja i korekta:

Dominika Kamyszek | www.opiekunkaslowa.pl

Wersja elektroniczna:

Mateusz Cichosz | @magik.od.skladu.ksiazek

Oprawa graficzna i opracowanie graficzne środka:

Justyna Sieprawska | facebook.com/justyna.es.grafik

Ilustracje bohaterów na okładce i wewnątrz książki:

Anna Jarzyna | @bergaletka

Wydawnictwo Literatka

www.wydawnictwoliteratka.pl

ISBN 978-83-963950-9-2

2022, Wydanie I

Uko­cha­nej Babci.

Na za­wsze po­zo­sta­niesz w moim sercu.

PRO­LOG

Mia­łem je­den cel. W końcu nie co­dzien­nie od­krywa się taką ta­jem­nicę. Ko­cha­łem ad­re­na­linę i kon­kretne emo­cje, któ­rych ostat­nio cały czas mi bra­ko­wało. Nie by­łem stwo­rzony do siel­skiego, spo­koj­nego ży­cia. Mu­sia­łem coś z tym zro­bić i sam przed sobą przy­znać, że in­try­guje mnie ta ko­bieta. Chcia­łem wie­dzieć, jak wy­gląda, co robi i czy się z kimś spo­tyka. Prze­cież to ab­sur­dalne. Mia­łem ob­se­sję na punk­cie ko­goś, kogo na­wet nie znam. Jest wy­soka czy ni­ska? Ma dłu­gie czy krót­kie włosy? Od­kąd po­zna­łem prawdę, nie mo­głem prze­stać o niej my­śleć. To była jedna z nie­wielu rze­czy w moim nędz­nym ży­ciu, któ­rych olać nie mo­głem.

– Jak le­ziesz, śla­ma­zaro?! – wark­ną­łem na go­ścia, który po­ma­gał mi ła­do­wać wa­lizki do sa­mo­chodu i przez przy­pa­dek na­dep­nął mi na stopę. – Ślepy je­steś? 

Męż­czy­zna wy­du­kał prze­pro­siny, spu­ścił głowę i po­śpiesz­nie od­da­lił się w stronę drew­nia­nego ko­ścioła. 

Nie mia­łem li­to­ści dla sła­bych lu­dzi, a ta­kich roz­po­zna­wa­łem na ki­lo­metr. Oj­ciec za­wsze mi po­wta­rzał, że oka­zy­wa­nie sła­bo­ści jest jak strzał w ko­lano. W mo­jej pa­mięci na za­wsze wy­ryło się wspo­mnie­nie prze­stra­szo­nego pię­cio­latka, który uwa­żał swo­jego ro­dzica za ideał, do pew­nego mo­mentu.

– Oka­zy­wa­nie – strzał – uczuć – strzał – to sła­bość. Sła­bość – strzał – jest zła. 

Słowa ojca zo­staną mi w pa­mięci na za­wsze. W moim umy­śle prze­pla­tały się ze świ­stem le­cą­cego pasa i wspo­mnie­niem pie­ką­cego bólu na go­łych po­ślad­kach. Zresztą nie tylko tam. Gdy wpadł w szał, okła­dał mnie gdzie po­pad­nie. Tego prze­ra­że­nia, za­pa­chu skóry w ga­bi­ne­cie ojca i za­sad, które mi wpa­jał, nie dało się za­po­mnieć. Przed oczami cały czas mia­łem od­razę w jego oczach, gdy przy­tu­la­łem bab­cię lub gdy mó­wi­łem ma­mie, że ją ko­cham. Pa­mię­tam, jak przy­gry­zał wargę w na­pa­dzie szału, gdy mó­wił mi, że mu­simy po­roz­ma­wiać jak fa­cet z fa­ce­tem. Wie­dzia­łem, co to zna­czy. Bił mnie do mo­mentu, gdy prze­sta­wa­łem pła­kać i wo­łać mamę na po­moc. W wieku pię­ciu lat my­śla­łem, że za­wa­lił mi się świat, bo mój uko­chany ta­tuś oka­zał się kimś złym. Dziś je­stem wdzięczny za lek­cję ży­cia, jaką od niego otrzy­ma­łem. Tak, wdzięcz­ność i nie­na­wiść – te słowa naj­le­piej opi­sują mój sto­su­nek do ojca. Nic wię­cej i nic mniej. 

Wy­cho­wał mnie na twar­dego fa­ceta, tak samo jak wcze­śniej dzia­dek wy­cho­wał jego. Mimo że nie­na­wi­dzi­łem ich obu, mieli ra­cję. Oka­zy­wa­nie uczuć nie przy­stoi fa­ce­towi i pro­wa­dzi je­dy­nie do au­to­de­struk­cji. Męż­czyźni po­winni za­cho­wy­wać zimną krew i mieć głowę na karku. Hi­ste­ry­zo­wa­nie jest dla bab. 

Oj­ciec od­szedł dwa lata temu, a po jego śmierci na­stą­piła la­wina nie­prze­wi­dzia­nych zda­rzeń. Mama wzięła nogi za pas i ucie­kła w nie­znane ze swoim ko­cha­siem, a bab­cia, za­miast roz­pa­czać po śmierci je­dy­nego syna, wy­glą­dała tak, jakby ktoś zdjął z jej bar­ków ogromny cię­żar. Póź­niej, ni­czym prze­bi­śniegi bu­dzące się do ży­cia wio­sną, na jaw wy­cho­dziły ko­lejne fakty i oszu­stwa ojca, ale ta­jem­nica, która kilka dni temu uj­rzała świa­tło dzienne, prze­biła wszystko.

Za­gad­kowa dziew­czyno, gdzie­kol­wiek je­steś, znajdę cię, a wtedy twoje ży­cie się zmieni. Je­śli oczy­wi­ście będę tego chciał. 

Roz­dział 1

Dziesięć lat wcześniej

Maria

– Sprzę­gło, ha­mu­lec, gaz, sprzę­gło, ha­mu­lec, gaz – po­wta­rza­łam w kółko po­ło­że­nie po­szcze­gól­nych pe­da­łów, od­kąd ru­szy­łam spod domu.

Kto, do cho­lery, stwier­dził, że eg­za­min na prawo jazdy jest naj­bar­dziej stre­su­ją­cym eta­pem w ży­ciu kie­rowcy? Pierw­sza sa­motna jazda to do­piero ner­wówka. Palce za­czy­nały mi drę­twieć od kur­czo­wego trzy­ma­nia kie­row­nicy, oczy pie­kły od wpa­try­wa­nia się przed sie­bie, a w no­dze czu­łam każdy, naj­mniej­szy na­wet mię­sień. Ru­sza­jąc, mo­dli­łam się do wszyst­kich moż­li­wych bo­gów o to, by na naj­bar­dziej znie­na­wi­dzo­nym przeze mnie skrzy­żo­wa­niu nie zła­pało mnie czer­wone świa­tło. Przez mo­ment za­sta­na­wia­łam się, czy nie zło­żyć w ofie­rze upier­dli­wej są­siadki, jed­nak po­wstrzy­ma­łam się w ostat­niej chwili. Wszech­świat naj­wy­raź­niej miał w du­pie moje bła­ga­nia, bo wła­śnie sta­łam na spo­rym wznie­sie­niu, cze­ka­jąc na zie­lone. Se­kundy cią­gnęły się w nie­skoń­czo­ność, a ja po­woli wpa­da­łam w pa­nikę.

– No do­bra, dziew­czyno. Ro­bi­łaś to dzie­siątki razy, dasz radę – po­wie­dzia­łam do sie­bie.

Sy­gna­li­za­cja nade mną w końcu zmie­niła ko­lor, a mnie za­mro­czyło tylko na kilka se­kund. Ze­bra­łam w so­bie wszel­kie po­kłady od­wagi i za­czę­łam po­woli zwal­niać sprzę­gło. Na­gle usły­sza­łam huk, a siła ude­rze­nia de­li­kat­nie wy­rzu­ciła mnie do przodu. Sil­nik zgasł, po­zo­sta­wia­jąc mnie w ab­so­lut­nej ci­szy. Co się stało? Spoj­rza­łam w lu­sterko. Za mną stał wy­pa­siony che­vro­let, a jego wła­ści­ciel w po­pło­chu wy­sko­czył z sa­mo­chodu i za­czął przy­glą­dać się szko­dom. Co za gbur! No tak, bo niby po co miałby pod­cho­dzić i prze­pro­sić za ko­li­zję? Po­now­nie od­pa­li­łam sil­nik, a pa­ra­li­żu­jący strach zo­stał za­stą­piony przez gniew, który na­si­lał się z każdą se­kundą. Opu­ści­łam szybę, by po­pro­sić męż­czy­znę o zje­cha­nie na par­king, który znaj­do­wał się tuż przy ulicy. Fa­cet lek­ce­wa­żąco kiw­nął ręką. Tym ra­zem ru­szy­łam bez naj­mniej­szych obaw, a wi­no­wajca ca­łego zda­rze­nia ku mo­jej uldze ru­szył w moje ślady. Za­par­ko­wa­łam ko­ślawo na pierw­szym wol­nym miej­scu i wy­szłam z sa­mo­chodu, te­atral­nie trza­ska­jąc drzwiami. Nie spo­tkało się to z żadną re­ak­cją pi­rata dro­go­wego.  

– Lubi pan tak ob­cym ko­bie­tom w ty­łek wjeż­dżać? – ode­zwa­łam się pierw­sza, za wszelką cenę sta­ra­jąc się za­cho­wać spo­kój, cho­ciaż w środku nie­mal się go­to­wa­łam.

– Ude­rzy­łaś się w głowę czy co? – za­py­tał blon­dyn. Tylko tyle by­łam w sta­nie o nim po­wie­dzieć, bo cały czas oglą­dał zde­rzak, nie za­szczy­ca­jąc mnie spoj­rze­niem. – To twój ty­łek wmon­to­wał się we mnie.

– Słu­chaj pan, to, że wsia­dłam sama do sa­mo­chodu po raz pierw­szy, nie ozna­cza, że nie po­tra­fię jeź­dzić!

Moje po­zorne opa­no­wa­nie tra­fił szlag. Męż­czy­zna na te słowa od­wró­cił się, zmie­rzył mnie spoj­rze­niem od bia­łych te­ni­só­wek po sam czu­bek głowy i… uśmiech­nął się za­ska­ku­jąco przy­jaź­nie. Cho­lerka, był przy­stojny, a na przy­stoj­nych ja­koś trud­niej było się wku­rzać.

– Nie chcę ule­gać ste­reo­ty­pom, ale piękna ko­bieta za kół­kiem pod­czas swo­jej pierw­szej prze­jażdżki… To nie wróży nic do­brego. Chyba mamy wi­no­wajcę.

Ton jego głosu był za­dzi­wia­jąco spo­kojny, a barwa przy­jemna. Mógł z po­wo­dze­niem sta­rać się o po­sadę lek­tora albo spi­kera ra­dio­wego. By­łam prze­ko­nana, że wiele ko­biet chcia­łoby słu­chać jego au­dy­cji przed snem. Nie tylko jego głos przy­cią­gał uwagę. Był wy­soki, po­stawny i ele­gancki. Ostre rysy twa­rzy ła­go­dziły ma­lut­kie do­łeczki w po­licz­kach, które były wi­doczne, gdy męż­czy­zna się uśmie­chał. Ze sta­ran­nie uło­żo­nej fry­zury wy­swo­bo­dził się je­den ko­smyk, który te­raz opa­dał na jego prawe oko. Przy­glą­dał mi się z za­in­te­re­so­wa­niem swo­imi wiel­kimi, sza­rymi oczami. Wy­glą­dał jak anioł. Tylko czy anioły mogą być ta­kimi ma­ni­pu­lan­tami?

– Je­śli my­ślisz, że rzu­cisz kom­ple­men­tem i za­ła­twimy sprawę po­lu­bow­nie, to grubo się my­lisz – po­wie­dzia­łam, da­ru­jąc so­bie zwroty grzecz­no­ściowe, bo nie mógł mieć wię­cej niż dwa­dzie­ścia lat. – Dzwo­nię po po­li­cję.

– Spo­koj­nie, na­rwańcu. Jak dla mnie mo­żesz dzwo­nić. Do­świad­czony kie­rowca za­wsze obroni się przed świe­ża­kiem w ta­kiej sy­tu­acji.

– Ale nie przed wi­de­ore­je­stra­to­rem – rzu­ci­łam od nie­chce­nia, wska­zu­jąc na urzą­dze­nie za­wie­szone na przed­niej szy­bie mo­jego wy­słu­żo­nego se­icento.

Bingo. Mo­jemu roz­mówcy na­gle zrze­dła mina. Złom, o któ­rym wspo­mnia­łam, dyn­dał ze­psuty na szy­bie od kilku lat, ale wku­rza­jący nie­zna­jomy nie mu­siał o tym wie­dzieć.

– Może ob­ga­damy to przy ka­wie? – za­py­tał jakby mniej pew­nie.

– Nie piję kawy – skła­ma­łam, a na wi­dok jego zde­ner­wo­wa­nia mój hu­mor sta­wał się co­raz lep­szy. Za­dzi­wia­jące, jak szybko role się od­wró­ciły. Te­raz ja sta­łam od niego ty­łem, szu­ka­jąc w to­rebce te­le­fonu, a on usil­nie pró­bo­wał zwró­cić na sie­bie moją uwagę.

– Her­bata, sok, wódka? – Nie da­wał za wy­graną. – Po­cze­kaj mo­ment!

Po­pę­dził do swo­jego che­vro­leta, wgra­mo­lił się do środka i za­czął szu­kać cze­goś w schowku od strony pa­sa­żera. Po chwili wró­cił do mnie, trzy­ma­jąc w dłoni ma­lut­kie pu­de­łeczko, które wy­cią­gał w moją stronę.

– To w ra­mach prze­pro­sin, choć nie twier­dzę, że mam za co prze­pra­szać. Szkoda czasu na ana­li­zo­wa­nie sy­tu­acji. Ty przyj­miesz pre­zent, ja do­dat­kowo za­płacę za szkody i ja­koś się do­ga­damy.

Cie­ka­wość wy­grała. Zła­pa­łam za pu­de­łeczko i szybko je otwo­rzy­łam, ma­jąc na­dzieję, że to nie ja­kaś sztuczka, a z jego wnę­trza nie wy­sko­czy ogromny pa­jąk. Na szczę­ście w środku znaj­do­wała się tylko nie­win­nie wy­glą­da­jąca złota bran­so­letka, do któ­rej można było do­cze­piać różne za­wieszki. Te­raz przy­pięta była tylko jedna, jak na iro­nię – w kształ­cie sa­mo­chodu.

– Wo­zisz to ze sobą na wy­pa­dek ko­niecz­no­ści prze­ku­pie­nia ja­kiejś nie­zna­jo­mej w ra­zie ko­li­zji? – za­drwi­łam, choć bi­żu­te­ria była prze­piękna.

– Mia­łem to dać swo­jej dziew­czy­nie, ale rzu­ciła mnie, gdy do­wie­działa się, że to auto na­leży do mo­jego ojca.

Nie wy­glą­dał na roz­pa­cza­ją­cego po roz­sta­niu. Po­in­for­mo­wał mnie o tym fak­cie tak lekko, jakby za­po­wia­dał pro­gnozę po­gody. Nie po­tra­fi­łam opa­no­wać wy­bu­chu śmie­chu. Re­cho­ta­łam jak głu­pia, zgi­na­jąc się wpół przez do­bre trzy mi­nuty.

– Do­bra, chodź na tę kawę – po­wie­dzia­łam i by­łam pewna, że będę na­bi­jać się z niego przez resztę na­szej zna­jo­mo­ści – Je­stem Ma­ria.

– Mari, po­doba mi się. – Po­słał mi swój cu­downy uśmiech. – Ja je­stem Hu­bert. 

OBEC­NIE

– Do­tarło do cie­bie to, co przed chwilą po­wie­dzia­łam? – za­py­ta­łam ura­żona. Czy ten fa­cet nie po­tra­fił się sku­pić na­wet na pięć mi­nut?

– Mniej wię­cej. – Ze wszyst­kich sił sta­rał się być po­ważny, co nie wy­szło mu naj­le­piej. Rzu­cił się na łóżko i znowu za­niósł śmie­chem. – Do­bra, kon­ty­nuuj.

– Wy­tłu­macz mi naj­pierw, dla­czego rżysz jak ko­była.

Całą moją złość wło­ży­łam w rzu­ce­nie po­duszką w stronę Hu­berta, ale on zła­pał ją w lo­cie bez naj­mniej­szego wy­siłku, co jesz­cze bar­dziej mnie roz­zło­ściło. Męż­czy­zna usiadł i wziął trzy głę­bo­kie wde­chy, jed­no­cze­śnie ocie­ra­jąc łzy z ką­ci­ków oczu.

– Czwarte zwol­nie­nie z pracy w tym roku jest śmieszne samo w so­bie. Ale jak można za­miast Worda ścią­gnąć na wszyst­kie fir­mowe kom­pu­tery Wormsy? I to jesz­cze z wi­ru­sem, który udu­pił wszyst­kie te sprzęty? To już szczyt wszyst­kiego, na­wet jak na cie­bie. – Po ostat­nim sło­wie znów za­czął re­cho­tać.

– Prze­stań się na­bi­jać, bo nie mam za­miaru cię ra­to­wać, jak do­sta­niesz czkawki – za­zna­czy­łam na wstę­pie. – Na swoją obronę po­wiem, że to firma spe­cja­li­zu­jąca się w grach kom­pu­te­ro­wych, więc my­śla­łam, że chcą wy­ba­dać kon­ku­ren­cję.

Hu­ber­towi za­czy­nało bra­ko­wać po­wie­trza. Zro­bił się fio­le­towy na twa­rzy. Rzu­cał się jak sza­lony na boki, trzy­ma­jąc się za brzuch i nie wy­da­jąc z sie­bie ab­so­lut­nie żad­nego dźwięku. Gdyby ktoś w tym mo­men­cie wszedł do po­koju, byłby prze­ko­nany o tym, że to atak pa­daczki, a nie głu­pawki. Ewen­tu­al­nie ja­kieś opę­ta­nie, ale to aku­rat mo­gła być prawda.

Ko­lejne wy­po­wie­dze­nie umowy o pracę po­winno mnie za­ła­mać. Nie po­tra­fi­łam jed­nak pod­dać się roz­pa­czy, gdy ten czu­bek znaj­do­wał się w po­bliżu. Jedno spoj­rze­nie w jego kie­runku au­to­ma­tycz­nie po­pra­wiało mi hu­mor. Pod­nio­słam z pod­łogi te­le­fon Hu­berta, który wy­padł mu z kie­szeni, i włą­czy­łam In­sta­gram. Klik­nę­łam okrą­gły przy­cisk na gó­rze ekranu i za­czę­łam na­gry­wać re­la­cję.

– W dzi­siej­szym od­cinku Ka­mery wśród zwie­rząt po­ka­żemy pań­stwu nie­ty­powy okaz Męż­czy­znus vul­ga­rus w jego na­tu­ral­nym śro­do­wi­sku. Osob­nik, który znaj­duje się za mną, jest dość roz­po­zna­walny. Mogą go pań­stwo ko­ja­rzyć z po­ran­nego pro­gramu Za­strzyk ener­gii, który emi­to­wany jest na an­te­nie ra­dia He­lios. – Ką­tem oka spoj­rza­łam na Hu­berta, który wła­śnie się zo­rien­to­wał, co ro­bię. W na­głej pa­nice pró­bo­wał za­brać mi te­le­fon, ale by­łam szyb­sza. Rzu­ci­łam się bie­giem w stronę dru­giego końca sy­pialni. – Za­zwy­czaj spo­kojny i po­ważny, w za­ci­szu czte­rech ścian po­ka­zuje swoje praw­dziwe ob­li­cze – kon­ty­nu­owa­łam.

Mój przy­ja­ciel ze­rwał się z łóżka, do­sko­czył do mnie w mgnie­niu oka i tym ra­zem sku­tecz­nie ode­brał mi urzą­dze­nie. Wy­cią­gnął dłoń w górę i po­sta­no­wił cią­gnąć przed­sta­wie­nie, które sama roz­po­czę­łam. Wie­dzia­łam, że za­raz po­ża­łuję tego, co zro­bi­łam. Sta­nę­łam obok niego, men­tal­nie przy­go­to­wu­jąc się na po­rażkę.

– Na­to­miast przy mnie znaj­duje się osob­nik dość cie­ka­wego ga­tunku, Zołza car­ni­vora, któ­remu cza­sem wy­daje się, że jest Kry­styną Czu­bówną. – Spoj­rzał na mnie, chcąc zo­ba­czyć moją re­ak­cję. – Naj­bar­dziej pło­chliwy ze wszyst­kich dra­pież­ni­ków, ni­g­dzie nie po­trafi za­grzać miej­sca na dłu­żej. Nie roz­róż­nia też pod­sta­wo­wego pro­gramu kom­pu­te­ro­wego od kul­to­wej gry. Pro­szę nie dać się zwieść jego nie­od­par­temu uro­kowi i ga­po­wa­to­ści, bo to tylko ka­mu­flaż. W rze­czy­wi­sto­ści zwie­rzę to jest na­prawdę nie­bez­pie…. Aua!

Hu­bert za­koń­czył na­gry­wa­nie w mo­men­cie, gdy wielka i nie­by­wale ciężka po­duszka wy­lą­do­wała z tyłu jego głowy.

– Ale z cie­bie łajza – oznaj­mi­łam. – Te­raz dwa­dzie­ścia ty­sięcy ob­cych lu­dzi do­wie­działo się, że je­stem nie­ogar­nięta ży­ciowo.

Mu­sia­łam przy­znać, że roz­ba­wiła mnie ta sy­tu­acja, i bez­sku­tecz­nie pró­bo­wa­łam uda­wać obu­rzoną. Od dzie­się­ciu lat by­li­śmy naj­lep­szymi przy­ja­ciółmi. Zna­li­śmy się jak łyse ko­nie i każde z nas wie­działo, na ile może so­bie po­zwo­lić, by nie prze­ho­lo­wać i nie spra­wić temu dru­giemu przy­kro­ści.

– Do­wie­działo się też, że je­steś słodka. – Pu­ścił do mnie oko.

– Słodka może być ośmio­latka, ja mam o dwa­dzie­ścia lat wię­cej – przy­po­mnia­łam.

Hu­bert pod­szedł do mnie, zła­pał za ra­miona i od­wró­cił w stronę wiel­kiego lu­stra.

– A czy twoim zda­niem wy­glą­dasz na dwa­dzie­ścia osiem?

– Od­suń się, bo mi osąd za­bu­rzasz – za­żar­to­wa­łam. – Przy to­bie wy­glą­dam mak­sy­mal­nie na pięt­na­ście.

Róż­nica wzro­stu mię­dzy nami była ko­lo­salna. By oprzeć brodę na moim ra­mie­niu, mu­siał pra­wie zgiąć się w pół. Przy mo­ich stu sześć­dzie­się­ciu cen­ty­me­trach każdy czło­wiek wy­da­wał mi się wiel­ko­lu­dem, ale fa­cet za mną prze­bił wszyst­kich.

Hu­bert speł­nił moją prośbę, a ja przyj­rza­łam się so­bie. Na pierw­szym pla­nie znaj­do­wały się dłu­gie, gę­ste, brą­zowe włosy. Nie uży­łam dziś pro­stow­nicy, więc te­raz fa­lami opa­dały mi na ra­miona. Na mo­jej twa­rzy nie znaj­do­wał się ani gram ma­ki­jażu. Uwa­ża­łam to za stratę czasu i ma­lo­wa­łam się tylko na spe­cjalne oka­zje, które ostat­nio nie zda­rzały się zbyt czę­sto. W in­nych przy­pad­kach wielki nos sku­tecz­nie od­cią­gał uwagę od faktu, że nie uży­wa­łam na­wet tu­szu do rzęs. Odzie­dzi­czy­łam tę część ciała po ma­mie i babci i kie­dyś jej nie­na­wi­dzi­łam, jed­nak sie­dem lat temu uświa­do­mi­łam so­bie, że to jedna z nie­wielu rze­czy, ja­kie mi po nich zo­stały. Oto­czy­łam swój ki­nol mi­ło­ścią i strasz­nie de­ner­wo­wał mnie fakt, że inni lu­bili się z niego na­bi­jać.

Kry­tycz­nym okiem oce­ni­łam swoją fi­gurę. By­łam drobna, a sze­ro­kie bio­dra i spory biust wy­glą­dały wręcz nie­na­tu­ral­nie. O ile z wy­sta­ją­cym brzusz­kiem zro­bi­łam po­rzą­dek, o tyle na resztę rze­czy, które mi się nie po­do­bały, nie mia­łam wpływu. Inne ko­biety ma­rzyły o tym, by upodob­nić się do klep­sy­dry. A ja? Pra­gnę­łam obu­dzić się pew­nego dnia, iść do sklepu i ku­pić spodnie, które będą ide­al­nie na mnie pa­so­wały. Zie­lone oczy tak­so­wały od­bi­cie w lu­strze w górę i w dół. Uzna­łam, że w ogól­nym roz­ra­chunku nie wy­pa­dam źle.

– Z tyłu wy­glą­dasz jak mały troll, który za­ło­żył pe­rukę – za­śmiał się Hu­bert. – Ale jak to mó­wią… Z tyłu przed­szkole, a z przodu skan­sen. Zmarszczki ci się ro­bią. – Zła­pał mnie za nos i po­cią­gnął żar­to­bli­wie. – Chodź, sko­czymy na kawę. Je­steś bez­ro­botna, więc ja sta­wiam.

– Co te­raz za­mie­rzasz? – za­py­tał Hu­bert, dmu­cha­jąc wście­kle w fi­li­żankę, którą trzy­mał w dło­niach. Rzu­cił mi przy tym spoj­rze­nie z ro­dzaju tych, które ozna­czają, że nie da mi spo­koju, do­póki nie wy­my­ślę cze­goś kon­kret­nego.

– Nie mam po­ję­cia, mam tro­chę oszczęd­no­ści, więc na kilka mie­sięcy wy­star­czy. – Przy­su­nę­łam ku so­bie cu­kier­nicę. – Tym ra­zem nie chcę rzu­cać się na pierw­sze lep­sze ogło­sze­nie. Chcę ro­bić to, co lu­bię i co sprawi mi sa­tys­fak­cję.

– Co masz na my­śli? – za­cie­ka­wił się.

– Wła­śnie nie wiem.

Hu­bert prych­nął z roz­ba­wie­niem, roz­le­wa­jąc tym sa­mym odro­binę kawy na sto­lik.

– Już wiem! Zo­stanę in­flu­en­cerką!

– I co, pój­dziesz w bar­ter z lo­kalną pie­kar­nią i wa­rzyw­nia­kiem? – za­żar­to­wał. – Prze­cież z tego nie da się wy­żyć.

– Gdyby to była prawda, to my­ślisz, że tyle osób ro­bi­łoby z sie­bie małpy w sieci?

– Do tego po­trzebne są duże za­sięgi. Ilu ty masz fol­lo­wer­sów? Trzy­stu? – za­py­tał i w końcu upił łyk kawy.

Chwy­ci­łam to­rebkę i wy­ję­łam z niej swój wy­słu­żony te­le­fon, by zo­ba­czyć do­kładną liczbę. By­łam dumna, bo wczo­raj na moim kon­cie wy­biło okrą­glut­kie pięć­set ob­ser­wu­ją­cych. Mia­łam na­dzieję, że dziś do­szedł ktoś nowy. Pięć­set je­den brzmi już dum­nie. In­sta­gram był moim ma­lut­kim uza­leż­nie­niem. Nie by­łam ni­kim szcze­gól­nym, ale lu­bi­łam dzie­lić się za­baw­nymi mo­men­tami z mo­jego ży­cia, które za­zwy­czaj było pa­smem nie­po­wo­dzeń i po­ra­żek. Nie po­tra­fi­łam ro­bić zdjęć, więc po­sił­ko­wa­łam się gra­fiką z Go­ogle, a tre­ści, które wrzu­ca­łam w po­stach, spo­ty­kały się z uzna­niem kilku osób, które za­pewne ob­ser­wo­wały mnie tylko po to, żeby po­cie­szyć się, że nie są ostat­nimi ofia­rami losu. Jak ja.

Od­blo­ko­wa­łam ekran, na­ci­snę­łam ikonkę In­sta­grama, prze­szłam do mo­jego pro­filu, a wtedy oczy nie­mal wy­szły mi z or­bit.

– Czter­na­ście… – szep­nę­łam. Zro­biło mi się go­rąco.

– Czter­na­ście? – po­wtó­rzył roz­ba­wiony Hu­bert. – O ka­rie­rze in­flu­en­cer­skiej mo­żesz so­bie ra­czej po­ma­rzyć.

– Czter­na­ście ty­sięcy…  

– Po­każ mi to.

Wy­rwał mi te­le­fon z dłoni i za­czął go­rącz­kowo prze­glą­dać mój pro­fil. Sku­pi­łam się na od­de­chu, co w tym mo­men­cie było nie­sły­cha­nie trudne. To na pewno ja­kaś po­myłka. Ktoś zro­bił mi na złość i wy­ku­pił pa­kiet ob­ser­wu­ją­cych w po­staci kont pod­sta­rza­łych Ara­bów, by­łam tego pewna. Tylko jedna osoba przy­cho­dziła mi na myśl.

Syl­wek… Od­kąd sie­dem lat temu ze­rwa­łam za­rę­czyny, nie po­zo­sta­wa­li­śmy w naj­lep­szych sto­sun­kach i dar­li­śmy koty przy każ­dej moż­li­wej oka­zji. Ja nie­na­wi­dzi­łam go za to, że zdra­dził mnie, gdy by­łam po­grą­żona w roz­pa­czy po śmierci ro­dzi­ców, a on mnie za to, że nie chcia­łam do niego wró­cić, gdy udało mi się nad tą roz­pa­czą za­pa­no­wać.

– Za­biję idiotę… – mruk­nę­łam pod no­sem.

Wy­rwa­łam Hu­ber­towi mój te­le­fon i wy­bra­łam nu­mer, który na li­ście kon­tak­tów wid­niał jako „Mi­kro­fiu­cik”. Bęb­ni­łam ner­wowo pa­znok­ciami w sto­lik, ocze­ku­jąc na ode­bra­nie po­łą­cze­nia. Tym­cza­sem mój przy­ja­ciel go­rącz­kowo prze­glą­dał coś na swoim smart­fo­nie. Chyba zna­lazł to, czego szu­kał, bo uśmiech­nął się sze­roko.

– Już wszystko wiem – po­wie­dział za­do­wo­lony z sie­bie. Spra­wiał wra­że­nie, jakby wła­śnie roz­wią­zał za­gadkę stu­le­cia. – Do kogo ty dzwo­nisz?

Od­rzu­ci­łam te­le­fon na sto­lik przede mną, bo ten głąb jak zwy­kle nie ra­czył ode­brać. Za­no­to­wa­łam so­bie w my­ślach, by wie­czo­rem wy­sma­ro­wać mu so­czy­stego SMS-a, za­wie­ra­ją­cego kilka nie­cen­zu­ral­nych epi­te­tów, choć na co dzień uni­ka­łam prze­kleństw jak ognia.

– Nie­ważne, co wiesz?

Hu­bert w od­po­wie­dzi pod­su­nął mi swo­jego iPhone’a. Przy­glą­da­łam się pro­fi­lowi jed­nej z naj­bar­dziej zna­nych pol­skich wo­ka­li­stek.

– Klik­nij w jej re­la­cje – do­dał.

Szybko na­ci­snę­łam zdję­cie pro­fi­lowe pio­sen­karki. Na ekra­nie po­ja­wiła się moja twarz, a tuż za mną zwi­ja­jący się ze śmie­chu Hu­bert.

Mój ulu­biony dzien­ni­karz w końcu po­ka­zał swoją dziew­czynę! Czyż nie są słodcy? – gło­sił na­pis pod spodem.

Nic z tego nie ro­zu­mia­łam. W gło­wie ko­tło­wało mi się mi­lion my­śli na se­kundę. Dźwięk wia­do­mo­ści przy­kuł moją uwagę.

– Zo­ba­czysz, co to? – po­pro­sił męż­czy­zna.

– To od two­jej sze­fo­wej, wy­słała ja­kiś link do por­talu plot­kar­skiego – po­in­for­mo­wa­łam.

Hu­bert zro­bił zdzi­wioną minę.

– Na co cze­kasz? Kli­kaj!

– Ja cie­bie za­raz kliknę, daj mi wyjść z szoku.

We­szłam w link, który prze­niósł mnie do naj­więk­szej bazy click­ba­itów w na­szym kraju. Nie wiem, co brali re­dak­to­rzy tego por­talu, ale zde­cy­do­wa­nie po­winni zmie­nić do­stawcę.

Trój­miej­skie cia­cho zna­la­zło wi­sienkę na swój tort! – gło­sił wielki na­głó­wek.

Za­in­te­re­so­wana za­czę­łam czy­tać da­lej.

Hu­bert Mika, ra­dio­wiec i je­den z naj­lep­szych dzien­ni­ka­rzy mu­zycz­nych w kraju, po­ka­zał dziś na In­sta­gra­mie swoją part­nerkę. Kim jest uro­cza bru­netka? Prze­pro­wa­dzi­li­śmy dla Was małe śledz­two.

„Swoją part­nerkę”? Czy oni już cał­kiem po­stra­dali ro­zum?, po­my­śla­łam.

Ma­ria Strze­lecka – bo tak na­zywa się wy­branka na­szego cia­cha – to młoda miesz­kanka Gdań­ska.

– Ja­sna dupa, chyba wła­śnie zo­sta­li­śmy ce­le­bry­tami – po­wie­dzia­łam, nie od­ry­wa­jąc wzroku od ekranu. 

ROZ­DZIAŁ 2

– Robi wra­że­nie, prawda? – za­py­tała Alina, sze­fowa Hu­berta. – To naj­wyż­szy bu­dy­nek w Gdań­sku i je­den z naj­wyż­szych w Pol­sce. Nie każda firma może po­zwo­lić so­bie na wy­na­ję­cie w nim sali kon­fe­ren­cyj­nej na­wet na go­dzinę, nie mó­wiąc już o sta­łej sie­dzi­bie…

Moje my­śli ucie­kły gdzieś da­leko. He­lios mie­ścił się przy alei Grun­waldz­kiej. Był to no­wo­cze­sny bu­dy­nek, który gó­ro­wał nad in­nymi. Z sali, w któ­rej się znaj­do­wa­li­śmy, roz­po­ście­rała się im­po­nu­jąca pa­no­rama znaj­du­ją­cego się pod nami mia­sta. Może i było to cał­kiem fajne miej­sce, ale nie po­tra­fi­łam zro­zu­mieć, jak można czuć się przez to le­piej od in­nych. Em­pa­tii i skrom­no­ści ku­pić so­bie nie można.

Spoj­rza­łam w stronę Hu­berta, który sie­dział na­prze­ciwko mnie. Był blady jak trup, a jego oczy ner­wowo ska­no­wały po­miesz­cze­nie. Zła­pa­łam jego wzrok i uśmiech­nę­łam się przy­jaź­nie, by do­dać mu otu­chy. Spró­bo­wał od­wza­jem­nić uśmiech, ale wy­szedł mu z tego ner­wowy tik, zu­peł­nie jakby na­gle za­bo­lało go w krzyżu. Ni­gdy nie wi­dzia­łam, żeby kto­kol­wiek wy­wo­ły­wał w nim aż ta­kie zde­ner­wo­wa­nie. Jego sze­fowa nie na­le­żała do naj­przy­jem­niej­szych osób, ja­kie znam, ale po­dej­rze­wa­łam, że naj­bar­dziej na świe­cie ob­cho­dzi ją czu­bek wła­snego nosa. Nie mo­gła być aż tak groźna, no chyba że ktoś przez przy­pa­dek zła­mie jej pa­zno­kieć.

– Czy może pani przejść do sedna? – prze­rwa­łam Ali­nie, która cały czas pro­wa­dziła swój mo­no­log. – Nie ulega wąt­pli­wo­ści, że znaj­du­jemy się w eks­klu­zyw­nym miej­scu. Gdy będę po­trze­bo­wać szcze­gó­ło­wych in­for­ma­cji na jego te­mat, na pewno się do pani ode­zwę. Te­raz pro­szę nam po­wie­dzieć, co my tu ro­bimy.  

Hu­bert na­gle po­czer­wie­niał i ner­wo­wym ge­stem od­su­nął koł­nierz golfu od szyi. Zmro­ził mnie spoj­rze­niem, które krzy­czało, że mam się nie od­zy­wać, gdy nikt mnie o to nie prosi. Ja nie mia­łam za­miaru spę­dzać mo­jego cen­nego bez­ro­bo­cia na słu­cha­niu tej na­wie­dzo­nej, sa­mo­lub­nej ko­biety. W po­miesz­cze­niu za­pa­dła ab­so­lutna ci­sza, która po chwili zo­stała za­kłó­cona przez stu­ka­nie dłu­gich pa­znokci w szklany blat stołu. Alina przy­glą­dała mi się z nie­od­gad­nio­nym wy­ra­zem twa­rzy. Szyb­kim ru­chem od­wró­ciła się na krze­śle ob­ro­to­wym w stronę Hu­berta, który za­pewne miał te­raz ochotę znik­nąć.

– Ścią­gam twój po­ranny pro­gram – oznaj­miła po chwili bez cie­nia ja­kich­kol­wiek emo­cji.

Hu­bert wy­dał z sie­bie ni to jęk, ni to wes­tchnie­nie. Scho­wał twarz w dło­niach, a łok­cie oparł o uda. Co ja na­ro­bi­łam? Przez im­puls z na­gra­niem tej cho­ler­nej re­la­cji i swój nie­wy­pa­rzony ję­zyk po­zba­wi­łam go jed­nej z naj­waż­niej­szych rze­czy w jego ży­ciu. Z nie­wia­do­mych przy­czyn ten męż­czy­zna uwiel­biał wsta­wać o czwar­tej nad ra­nem, pić kawę, prze­glą­da­jąc in­ter­net w po­szu­ki­wa­niu dzi­wacz­nych świąt, i pla­no­wać, jak w kre­atywny spo­sób po­bu­dzić swo­ich słu­cha­czy do ży­cia. Znie­na­wi­dzi mnie przez to.

– Dla­czego? – wy­szep­tał.

– Dla­tego że nie każdy ma ochotę słu­chać nas o szó­stej rano, a przez ostat­nie wy­da­rze­nia sko­czyła nam po­pu­lar­ność. Zo­sta­li­śmy za­lani set­kami wia­do­mo­ści z prośbą, by przy­dzie­lono ci pro­gram week­en­dowy.

Że co pro­szę? Otwo­rzy­łam sze­roko oczy ze zdu­mie­nia. Może jed­nak nie doj­dzie dziś do mor­der­stwa. Hu­bert ma­rzył o tej chwili, od­kąd za­czął tu pra­co­wać, jed­nak do tej pory było to nie­osią­galne. Week­en­dowe au­dy­cje były za­re­zer­wo­wane dla Iza­beli Szy­mań­skiej, twa­rzy He­liosa i in­flu­en­cerki, którą w sieci śle­dziło dwie­ście ty­sięcy osób.  

– Eee… Yyy… – Hu­bert naj­wi­docz­niej chciał coś po­wie­dzieć, jed­nak nie był w sta­nie.

Do­sko­nale go ro­zu­mia­łam, bo gdy­bym spró­bo­wała wy­dać z sie­bie ja­ki­kol­wiek dźwięk, za­pewne skoń­czy­ła­bym tak samo. Nie mo­głam jed­nak po­zwo­lić na to, by taka szansa prze­szła mu koło nosa. Ze­bra­łam się w so­bie, wzię­łam trzy głę­bo­kie wde­chy i po­sta­no­wi­łam za­brać głos, tym ra­zem wa­żąc każde słowo. 

– Chciał przez to po­wie­dzieć, że bar­dzo się cie­szy. Tylko wie pani, odro­binę go z tego szczę­ścia za­tkało.

– Jest je­den wa­ru­nek – za­zna­czyła, pierw­szy raz zwra­ca­jąc się bez­po­śred­nio do mnie. – Ro­bi­cie fu­rorę w sieci. Hu­bert do­staje wolne do końca roku, ale oboje w tym cza­sie je­ste­ście ak­tywni w swo­ich so­cial me­diach i ro­bi­cie wo­kół sie­bie dużo szumu. Je­śli wam się uda, w stycz­niu wró­cimy do roz­mowy o pro­gra­mie.

– Nie ma mowy – od­par­łam. – Ja się na to nie pi­szę.

– Dla­czego? – za­py­tała zdzi­wiona Alina. – Prze­cież z tego, co się orien­tuję, uwiel­biasz re­la­cjo­no­wać swoje mało udane ży­cie w in­ter­ne­cie.

A to wredna po­czwara. Mia­łam ochotę ostro jej przy­ga­dać, ale żadne ob­raź­liwe słowo nie chciało mi przejść przez gar­dło. Ro­dzice za­wsze mi po­wta­rzali, że na­leży być mi­łym, na­wet je­śli ktoś jest dla nas skoń­czo­nym osłem. Naj­wi­docz­niej we­szło mi to w krew – aż za bar­dzo.

– Bo moje re­la­cje oglą­dało pięć osób, a nie pół Pol­ski, do ja­snej anielki! – Sta­ra­łam się pa­no­wać nad emo­cjami, ale nie było to ła­twe za­da­nie. – Poza tym nie je­ste­śmy parą – do­da­łam po chwili, ma­jąc na­dzieję, że to za­koń­czy całą tę szopkę.

– No i co z tego? Ważne, że każdy was za parę bie­rze.

– To ja­kaś pa­ra­noja – wy­szep­ta­łam do sie­bie.

– To jak, mogę na was li­czyć? – za­py­tała Alina.

– Nie – po­wie­dzia­łam do­kład­nie w tej sa­mej chwili, gdy mój przy­ja­ciel rzu­cił:

– Tak.

Hu­bert od­zy­skał głos w naj­mniej od­po­wied­nim mo­men­cie. Gdyby jego spoj­rze­nie mo­gło za­bi­jać, wła­śnie pa­dła­bym tru­pem.

– Za­łóżmy, że się zgo­dzę. On do­sta­nie pro­gram w week­end, a co ze mną? Uda­wa­nie dziew­czyny tego ba­rana to ro­bota na pełny etat. W do­datku ani pro­sta, ani przy­jemna.

Ką­cik ust ko­biety na mi­li­se­kundę po­wę­dro­wał do góry, zu­peł­nie jakby chciała się uśmiech­nąć. Cho­ciaż może to ja­kiś omam spo­wo­do­wany szo­kiem?

– Po­doba mi się ta mała – zwró­ciła się do Hu­berta, a ja za­zgrzy­ta­łam zę­bami. – Do­bra, zróbmy tak. Po­pro­wa­dzi­cie ten pro­gram wspól­nie, oczy­wi­ście je­śli się spraw­dzisz. – Tym ra­zem swoje słowa skie­ro­wała do mnie. – Masz po­ten­cjał.

Po­sta­no­wi­łam kuć że­lazo póki go­rące.

– Chcę też pię­ciu ty­sięcy w go­tówce. Na te­raz.

– Nie prze­gi­naj – ostrze­gła mnie, po­sy­ła­jąc spoj­rze­nie, któ­rego nie po­wsty­dzi­łaby się sama kró­lowa lodu.

– Do­bra – ska­pi­tu­lo­wa­łam.

– Hu­ber­cie, pa­mię­taj o Ha­de­sie w so­botę – po­wie­działa ko­bieta, zbie­ra­jąc swoje rze­czy ze stołu. Czy ona w ja­kiś po­krę­cony spo­sób mu gro­ziła? – Ma­cie po­ja­wić się tam ra­zem. W nie­dzielę cze­kam na ar­ty­kuł, prze­ślij go ma­ilem. W tym roku nie chcę cię już wi­dzieć.

Alina znik­nęła nie­mal tak szybko, jak się po­ja­wiła, oczy­wi­ście bez po­że­gna­nia, a my sie­dzie­li­śmy w miej­scu i ga­pi­li­śmy się na sie­bie w kom­plet­nym osłu­pie­niu.

– Czy twoja sze­fowa nie przy­po­mina ci cza­sem kró­lo­wej lodu? – za­py­ta­łam, nie bar­dzo wie­dząc, co po­wie­dzieć.

– Skąd ja mam wie­dzieć, jak wy­gląda kró­lowa lodu?

– No wiesz, białe włosy, lo­do­waty wy­raz twa­rzy i szpi­cza­ste pa­zury. W pew­nym mo­men­cie za­czę­łam się bać, że wła­duje tego szpona pro­sto w tęt­nicę któ­re­goś z nas.

Hu­bert prych­nął. Wi­dać było, że strach i szok od­pusz­czają, a on po­woli za­czyna się roz­luź­niać.

– Co my­ślisz o tym wszyst­kim? – Męż­czy­zna przy­glą­dał mi się z za­cie­ka­wie­niem w ocze­ki­wa­niu na od­po­wiedź.

– Nie my­ślę wcale.

– W su­mie to żadna no­wość, Ar­row.

Hu­bert pra­wie ni­gdy nie mó­wił do mnie po imie­niu. Dla niego by­łam Mari, Kur­du­plem, Małą, Sło­dzia­kiem. Od roku by­łam rów­nież Ar­row. Gdy za­py­ta­łam o ge­nezę tej ksywy, uśmiech­nął się do mnie czule i wy­ja­śnił wszystko tak, jakby była to naj­bar­dziej oczy­wi­sta rzecz na świe­cie. Jego zda­niem „Strze­lecka” brzmiało zbyt ofi­cjal­nie, więc po­sta­wił na an­giel­ski od­po­wied­nik. No i po­dobno mój ję­zyk cza­sem był ostry jak strzała.

– W ta­kim ra­zie, skoro nie my­ślę, nie po­wiem ci, na jaki po­mysł wła­śnie wpa­dłam.

Uśmiech­nę­łam się prze­bie­gle i do­piero w tym mo­men­cie w gło­wie po­ja­wił mi się cie­kawy plan.

– Niech zgadnę – wes­tchnął. – Uknu­łaś to do­piero po tym, jak wspo­mnia­łaś o po­my­śle. – Wy­ce­lo­wał w moją stronę pa­lec i pu­ścił do mnie oko.

Ja­sny gwint, ten fa­cet znał mnie na wy­lot.

– Być może. – Zro­bi­łam minę nie­wi­niątka. – Ale nie uda­waj, że nie chcesz rzu­cić wszyst­kiego, za­szyć się gdzieś w gó­rach i prze­cze­kać ten świą­teczny ar­ma­ge­don. Jedźmy w góry!

– Góry chyba nie są naj­lep­szym miej­scem od ucie­ka­nia przed Bo­żym Na­ro­dze­niem – za­uwa­żył.

– Są, je­śli wy­bie­rzemy się w ro­dzinne strony mo­jego taty. – Na samą myśl o cu­dow­nych oscyp­kach do ust na­pły­nęła mi ślinka. – Je­śli nie do­ciera tam au­to­bus, li­sto­nosz i cy­wi­li­za­cja, to nie do­trze i ma­gia świąt. Poza tym może spo­tkamy ko­goś, kto go znał. My­ślę, że je­śli odro­binę się po­sta­ram, w końcu może się udać. 

– Masz tok ro­zu­mo­wa­nia pię­cio­latka.

– W prze­ci­wień­stwie do cie­bie, bo ty nie masz żad­nego – obu­rzy­łam się.

– Słodka je­steś, jak uda­jesz, że się wku­rzasz.

– Jesz­cze raz po­wiesz, że je­stem słodka, a przy­walę ci w czaj­nik – za­gro­zi­łam.

– Do­się­gniesz? Masz tu gdzieś dra­binę? – Po­de­rwał się z miej­sca i pu­ścił się bie­giem w stronę wyj­ścia z sali kon­fe­ren­cyj­nej. Może by­li­śmy do­ro­śli, ale w swoim to­wa­rzy­stwie za­cho­wy­wa­li­śmy się czę­sto jak małe dzieci.

– Skoro je­stem taka nie­groźna, to cie­kawe, dla­czego ucie­kasz – mruk­nę­łam pod no­sem i ru­szy­łam za nim.

Po­dą­ża­łam dłu­gim ko­ry­ta­rzem, który wręcz lśnił czy­sto­ścią. Wszy­scy pra­cow­nicy snuli się po po­miesz­cze­niach jak du­chy. Nikt się nie uśmie­chał, nikt ze sobą nie roz­ma­wiał, każdy był sku­piony na przy­dzie­lo­nym mu za­da­niu. Zu­peł­nie ina­czej wy­obra­ża­łam so­bie ekipę, która pra­co­wała w He­lio­sie. Wy­da­wało mi się, że to bar­dziej roz­ryw­kowi lu­dzie, w któ­rych ży­łach pły­nie luz. Za­miast tego czu­łam się tak, jak­bym tra­fiła do za­kładu po­grze­bo­wego. Nic dziw­nego, że Hu­bert po wyj­ściu z tego miej­sca do­sta­wał szajby. No i jesz­cze ta sze­fowa o sercu sku­tym lo­dem…

Hu­bert stał oparty o drzwi windy, które przy­trzy­my­wał nogą, by się nie za­mknęły. Bez słowa go omi­nę­łam i we­szłam do środka. Mój mózg za­czął na spo­koj­nie prze­twa­rzać in­for­ma­cje, które przez ostat­nie pół go­dziny tylko re­je­stro­wał. Przez naj­bliż­szy mie­siąc mia­łam uda­wać dziew­czynę mo­jego naj­lep­szego przy­ja­ciela tylko po to, by speł­niło się jego naj­więk­sze ma­rze­nie, o któ­rym mó­wił nie­ustan­nie od pię­ciu lat. Je­śli się nie zgo­dzę, znie­na­wi­dzi mnie. Je­śli coś pój­dzie nie tak, znie­na­wi­dzi mnie na­wet bar­dziej. No i jesz­cze pro­gram, który mie­li­by­śmy pro­wa­dzić wspól­nie. By­łam prze­ko­nana, że się do tego nie na­daję. Prze­ko­ma­rza­nie się mię­dzy sobą to jedno, ale ro­bie­nie tego na an­te­nie, pod­czas gdy przy­słu­chuje się temu cały kraj, to już zu­peł­nie inna bajka.

Spoj­rza­łam na Hu­berta. Po jego ustach błą­dził nie­od­gad­niony uśmie­szek, zu­peł­nie jakby coś kom­bi­no­wał. Nie zdą­ży­łam się nad tym za­sta­no­wić, po­nie­waż me­ta­lowe skrzy­dła roz­su­nęły się z ci­chym pik­nię­ciem. Po­krę­ci­łam głową i wy­szłam z windy. Wbrew moim ocze­ki­wa­niom nie by­li­śmy na par­te­rze, za­miast tego po­czu­łam się tak, jak­bym wła­śnie wkro­czyła do in­nego wy­miaru. Prze­tar­łam oczy ze zdu­mie­nia. Wszę­dzie do­okoła znaj­do­wały się eg­zo­tyczne ro­śliny, a pa­nu­jącą wo­kół ci­szę za­kłó­cał tylko szum pły­ną­cej wody. Za­fa­scy­no­wana ru­szy­łam przed sie­bie drew­nianą kładką, roz­glą­da­jąc się przy tym do­okoła. Mi­ja­łam ukryte w gąsz­czu huś­tawki, ha­maki i sto­liki, przy któ­rych sie­dzieli lu­dzie. Nie­któ­rzy prze­glą­dali coś w sku­pie­niu na lap­to­pach, inni mieli za­mknięte oczy i po pro­stu od­po­czy­wali, chło­nąc ma­giczną at­mos­ferę tego miej­sca. Kto by po­my­ślał, że w środku no­wo­cze­snego cen­trum biz­ne­so­wego można ukryć praw­dziwą dżun­glę!

– To miej­sce jest nie­sa­mo­wite – wy­szep­ta­łam.

– Prawda? – Nie­mal pod­sko­czy­łam do góry, gdy Hu­bert mi od­po­wie­dział. Jego nor­malny ton głosu przy tej ci­szy brzmiał nie­mal jak krzyk. – Za­wsze gdy mam dość gro­bo­wej at­mos­fery, która pa­nuje na gó­rze, przy­cho­dzę tu­taj. Chwila w sa­mot­no­ści po­zwala mi przy­po­mnieć so­bie, dla­czego tak bar­dzo ko­cham tę ro­botę.

– Dla­czego? Bo wy­star­czy zje­chać parę pię­ter w dół, by zna­leźć się na pla­nie fil­mo­wym? – za­żar­to­wa­łam. – Prze­cież to miej­sce wy­gląda jak żyw­cem wy­jęte z Ju­manji.

– No do­bra, może tro­chę też – przy­znał. – Ale przede wszyst­kim ko­cham czy­tać wia­do­mo­ści od słu­cha­czy i wie­dzieć, że to­wa­rzy­szę im pod­czas drogi do pracy czy wspól­nego śnia­da­nia z uko­chaną osobą. Wiem, że to, co ro­bię, ma sens i dzięki mnie lu­dzie mają lep­szy hu­mor i wię­cej siły, by sta­wić czoła tru­dom co­dzien­nego dnia.

Ja za to uwiel­bia­łam słu­chać, jak Hu­bert opo­wiada o swo­jej pracy. Jako dzien­ni­karz był świetny i z pew­no­ścią lu­bił swoje za­ję­cie, ale to wła­śnie au­dy­cje ra­diowe były jego pa­sją. Zdra­dzało go każde słowo i roz­anie­lony wzrok, gdy tylko o tym wspo­mi­nał.  

Męż­czy­zna zła­pał mnie za rękę i po­pro­wa­dził w głąb tej nie­sa­mo­wi­tej dżun­gli. My­śla­łam, że nic mnie już nie zdziwi, ale naj­wi­docz­niej się my­li­łam. Moim oczom uka­zała się ma­lutka re­stau­ra­cja z kil­koma sto­li­kami. Moja mina mu­siała wy­glą­dać za­baw­nie, bo Hu­bert ro­ze­śmiał się we­soło.

 – Czy ty my­śla­łaś, że spę­dzam czas w miej­scu, w któ­rym nie po­dają je­dze­nia? – Moja re­ak­cja naj­wi­docz­niej dała za­mie­rzony efekt, bo uśmie­chał się od ucha do ucha, po­ka­zu­jąc słod­kie do­łeczki, które tak bar­dzo lu­bi­łam. – Chcesz drinka?

– Mają tu al­ko­hol?

– Tak, i po­dają go w od­jaz­do­wych kub­kach.

Te­raz to ja szcze­rzy­łam się jak głu­pia. Usia­dłam przy ma­łym, drew­nia­nym sto­liku, a Hu­bert po­szedł zło­żyć za­mó­wie­nie. Jak zwy­kle nie za­py­tał o to, na co mam ochotę. By­łam mu za to wdzięczna, bo mia­łam pro­blem z po­dej­mo­wa­niem de­cy­zji, na­wet je­śli cho­dziło o tak błahe sprawy jak wy­bór na­poju.  

Mój przy­ja­ciel wró­cił po chwili i po­sta­wił przede mną dwa na­czy­nia w kształ­cie nie­bie­skiego pta­szy­ska. Przy­su­nę­łam so­bie jedno z nich, skosz­to­wa­łam ta­jem­ni­czej za­war­to­ści i onie­mia­łam z wra­że­nia. Moje kubki sma­kowe osza­lały z roz­ko­szy, gdy po­czuły smak nie­biań­skiego na­poju. Chyba le­piej być nie mo­gło, by­łam w raju. Mia­łam wra­że­nie, że za chwilę z za­ro­śli wy­su­nie się wąż i za­cznie ku­sić mnie za­ka­za­nym owo­cem. Cho­ciaż może tę część od­ha­czy­li­śmy pod­czas roz­mowy z Aliną. W tym mo­men­cie by­łam w sta­nie zgo­dzić się na wszystko, byle tylko mieć moż­li­wość co­dzien­nego prze­by­wa­nia w raj­skim ogro­dzie.

– Nie mogę tu pra­co­wać. 

– Dla­czego? – Hu­bert wy­da­wał się za­wie­dziony. – My­śla­łem, że Gar­den of Eden prze­kona cię osta­tecz­nie.

Uśmiech­nę­łam się w my­ślach, gdy usły­sza­łam na­zwę tego raju. Pa­so­wała ide­al­nie.

– Nie mogę, bo zo­stanę al­ko­ho­liczką. Cho­lerka, ja­kie to pyszne! – Za jed­nym za­ma­chem opróż­ni­łam po­łowę fi­ku­śnej szklanki. – Coś czuję, że Riozo­sta­nie moim do­brym przy­ja­cie­lem. Zwłasz­cza gdy będę mieć tak na­dętą sze­fową jak Alina.

Hu­bert od razu się roz­po­go­dził i wziął się za swo­jego drinka.

– Z twoją słabą głową al­ko­ho­lizm ra­czej ci nie grozi – za­żar­to­wał. – Poza tym mają też wer­sję vir­gin, więc mo­żesz być spo­kojna. Dla­czego Rio? – za­cie­ka­wił się i wska­zał głową na ptaka w mo­ich dło­niach.

– Bo wy­gląda jak ta nie­bie­ska pa­puga z filmu ani­mo­wa­nego. Co ty, ba­jek nie oglą­dasz? – obu­rzy­łam się.

– Prze­cież do­sko­nale wiesz, że nie. To jak, zga­dzasz się?

– A mam inne wyj­ście? – wes­tchnę­łam zre­zy­gno­wana i do­pi­łam resztkę drinka.

Hu­bert ze­rwał się z krze­sła i za­ma­chał rę­koma w trium­fal­nym ge­ście.

– Zgo­dziła się zo­stać moją ko­bietą! – krzyk­nął do pary, która przy­glą­dała mu się z za­in­te­re­so­wa­niem.

Pod­biegł do mnie, zła­pał moją twarz i po­ca­ło­wał mnie pro­sto w usta. Z szoku pra­wie spa­dłam z krze­sła. Po chwili ode­rwał się ode mnie, ob­li­zał wargi, a jego twarz wy­krzy­wiła się w cwa­niac­kim uśmie­chu.

– Jesz­cze raz zro­bisz coś po­dob­nego, a od­gryzę ci ję­zyk – wy­sy­cza­łam.

Wy­tar­łam usta rę­ka­wem i spoj­rza­łam na niego ostrze­gaw­czo.

– Chcesz uda­wać, że je­ste­śmy ra­zem, i nie oka­zy­wać pu­blicz­nie czu­ło­ści? – za­py­tał.

– Do­kład­nie. Je­śli mamy to zro­bić, to tylko na mo­ich za­sa­dach. – Tym ra­zem po­sta­no­wi­łam być twarda. Wsta­łam ener­gicz­nie, przez co lekko za­krę­ciło mi się w gło­wie. – Je­dziemy do mnie, żeby spi­sać umowę.

– Umowę? Tak jak w Greyu? – Wy­ba­łu­szył oczy ze zdzi­wie­nia.

– A że­byś wie­dział. Z jedną za­sad­ni­czą róż­nicą. Mniej dy­manka, wię­cej dy­stansu. – po­wie­dzia­łam hardo.

– Mniej? Czyli jed­nak mogę na coś li­czyć?

– Przy­się­gam, że któ­re­goś pięk­nego dnia pójdę sie­dzieć za mor­der­stwo – po­wie­dzia­łam bar­dziej do sie­bie i skie­ro­wa­łam się w stronę wind.

Hu­bert szyb­kim kro­kiem ru­szył za mną, nie­ustan­nie pa­pla­jąc o tym, jak bę­dzie faj­nie. By­łam in­nego zda­nia. Czu­łam w ko­ściach, że nie wy­nik­nie z tego nic do­brego i żadne z nas nie wyj­dzie z tego obronną ręką. 

ROZ­DZIAŁ 3

Sie­dzia­łam na wy­so­kim ho­ke­rze i ob­ser­wo­wa­łam krzą­ta­ją­cego się po kuchni Hu­berta. Z garn­ków usta­wio­nych na pły­cie in­duk­cyj­nej za­częły wy­do­by­wać się ape­tyczne za­pa­chy. Typ był wku­rza­jący jak ja­sna cho­lera, ale umie­jęt­no­ści ku­li­nar­nych nie można mu było od­mó­wić.