Tiramisu z truskawkami ebook

Okładka

Strona tytułowa

Joanna Jagiełło

Tiramisu z truskawkami

Strona redakcyjna

Joanna Jagiełło

Tiramisu z truskawkami

© by Joanna Jagiełło

© by Wydawnictwo Literatura

Okładka: Olga Reszelska

Redakcja i korekta:

Lidia Kowalczyk, Joanna Pijewska, Aleksandra Różanek

Wydanie II

ISBN 978-83-7672-416-4

Wydawnictwo Literatura, Łódź 2016

91-334 Łódź, ul. Srebrna 41

[email protected]

tel. (42) 630-23-81

faks (42) 632-30-24

www.wyd-literatura.com.pl

PROLOG

W przeciwieństwie do duszy, ludzkie ciało najłatwiej jest opisać za pomocą liczb. Co zaskakujące, ten biologiczny robot, skomplikowana machina zbudowana, zdawałoby się, przede wszystkim ze ścięgien, mięśni i kości, zawiera w sobie aż sześćdziesiąt procent wody.

Woda jest wszędzie: między innymi w ślinie czy we krwi, której w ważącej pięćdziesiąt kilo szczupłej nastolatce płynie około pięciu litrów. To niewiele, tyle, co pięć kartonów soku wieloowocowego. Szkielet takiej nastolatki waży około dziesięciu kilogramów. Tłuszcz – to około dwudziestu, dwudziestu kilku procent masy ciała, czyli u tej dziewczyny – kilkanaście kilo. U innej, tej, która w genach odziedziczyła skłonność do tycia i powoli przestaje się mieścić na jednym siedzeniu w autobusie, ilość tłuszczu w ciele może zbliżać się nawet do pięćdziesięciu procent. Ludzka skóra to zwykle od półtora do dwóch metrów kwadratowych powierzchni, tyle, ile potrzeba na jeden płaszcz. Kolor skóry, choć różny u różnych ras, jest u jednego człowieka na całym ciele podobny. Pod skórą natomiast napotkamy feerię barw. Od czerwieni krwi i niektórych narządów, poprzez czerwonofioletowe mięśnie, do jasnej żółci kości. Tłuszcz, ten najmniej pożądany składnik ludzkiego ciała, ma kolor żółty.

Ludzkie ciało można też postrzegać jako zbiór atomów. Składamy się ze związków chemicznych, a te – z pierwiastków. Przeciętna dorosła kobieta, ważąca siedemdziesiąt kilo, to czterdzieści trzy kilo tlenu, szesnaście kilo węgla, siedem kilo wodoru i około dwóch kilogramów azotu. Skład naszego organizmu wcale nie jest zaskakujący czy znacznie odbiegający od składu chemicznego innych ciał w kosmosie. Ale nasze ciało jest kosmiczne nie tylko ze względu na skład chemiczny. Jest kosmiczne ponieważ atomy, które się na nie składają, nie umierają, a jedynie zmieniają swoją postać. Każdy atom, który tworzy nasze ciało, był kiedyś we wnętrzu gwiazdy, a niektóre powstały nawet podczas Wielkiego Wybuchu.

***

Natalia otworzyła oczy. Tuż przed szybką jej maski przepłynęła ławica srebrzystych rybek. Lubiła małe ryby. Często wyciągała ręce, próbując przeczesać ławicę palcami jak grzebieniem. To było złudzenie: rybki są płochliwe i jeden ruch dłoni wystarczy, żeby nagle wszystkie znikły, jakby nigdy ich nie było. Dużych ryb się bała. Kiedy pierwszy raz zanurkowała z rurką, myślała, że umrze z przerażenia. Miały wypukłe, białe brzuchy i nieruchome oczy. Płynęły wolno, zawsze przyczajone. Czy były szczęśliwe? Na pewno wolne od ludzkich problemów. Albo nie potrafiły myśleć. Po prostu były. Natalia chciałaby czasem przestać myśleć i po prostu być. Przepływać z miejsca na miejsce i nie zaprzątać sobie niczym głowy. Ani rozwodem rodziców, ani Marcinem, który nie chciał tu z nią przyjechać, ani Leo, który w tym roku znowu się nie pojawił.

Wyszła z wody i otrząsnęła się. Nadal było gorąco, choć słońce powoli zachodziło nad zatoką. Zauważyła, że ma lekko zaczerwienione łydki, a przede wszystkim wierzchnią stronę stóp. Usiadła na leżaku i posmarowała je dokładnie kremem z filtrem. Stopy miała naprawdę ładne. Wąskie, z drobnymi paznokciami zawsze pomalowanymi na czerwono. Teraz zaczęła kremować łydki. Włoski już odrastały, a przecież przedwczoraj ogoliła całe nogi.

Dlaczego człowiek musi być taki nieperfekcyjny? Czy nie ma jakiegoś sposobu, żeby nie obrastać bez przerwy włosami jak jakieś zwierzę? Ale lubiła swoje łydki, uważała, że są kształtne. Dalej było gorzej. Kolana miała jakieś nieforemne, a uda zdecydowanie za grube. Ucisnęła mocno opaloną skórę. Oczywiście, ubrązowione portugalskim słońcem nogi i tak wyglądały nieźle, ale całe jej ciało od kolan aż po talię miało w sobie zdecydowanie za dużo tłuszczu. No tak: to portugalskie żarcie. Smażone kalmary, ziemniaczki z czosnkowym sosem. Portugalczycy nie jedzą za dużo warzyw. Ich kuchnia tak naprawdę opiera się na niezdrowej smażeninie... I jeszcze te małe ciasteczka, delikatne i słodkie, trochę cynamonowe, a trochę cytrynowe. Tak zwane kocie języczki. Porobiły jej się od nich wałeczki na bokach, a na brzuchu – oponki tłuszczu. Naprawdę powinna się trochę odchudzić. Niezadowolona z siebie przykryła się ręcznikiem. Zjem chudą kolację – pomyślała. – A od jutra odchudzam się już na całego. Zaczynam nowe życie.

***

Linka ze zdziwieniem przyglądała się prezentowi urodzinowemu od Adriana. Była to figurka, a raczej trzy figurki. Wyrzeźbione z surowego drewna trzy małe małpki. Każda z nich przycupnęła na kamieniu i z daleka wyglądały, jakby były takie same, ale po dokładniejszym przyjrzeniu się można było zauważyć, że jedna z małpek zasłania sobie łapkami oczy, druga uszy, a trzecia pyszczek.

– Co to jest? – zapytała. – Małpy?

– Nazywają się Trzy mądre małpki – powiedział Adrian. – To dziwna historia. Jak byłem teraz z ojcem w Zakopcu, poszliśmy do Doliny Kościeliskiej. Ojciec chciał kupić kilka oscypków, sprzedawała je taka starowinka. Miała też rzeźby, sama je robi. Oglądałem je, kiedy ojciec kupował te oscypki, a ona wyciągnęła w moją stronę paluch i poprosiła, żebym podszedł. I dała mi te małpki.

– Dała?

– No właśnie tak. I wcale nie chciała za nie pieniędzy. Powiedziała, że one chronią przed złem i żebym podarował je komuś, na kim mi zależy.

Linkę przeszedł dreszcz. Nieczęsto dostawała takie prezenty. Chronią przed złem? Ale dlaczego zasłaniają sobie oczy, uszy i pysk?

– Nie mam pojęcia – powiedział Adrian z rozbrajającą szczerością. – Może po to, żebyś nie widziała, nie słyszała...

– Nie jadła zła? – zachichotała Linka. – Okej, niech będzie. Trzy mądre małpki... Chociaż wolałabym chyba dostać małpkę od matmy, małpkę od fizyki i małpkę od chemii.

– Następnym razem bardziej się postaram! Wszystkiego najlepszego, moja mądra małpeczko – pocałował ją. – Aha, a żebyś nie myślała, że to jedyny prezent i w dodatku dostałem go za darmo, proszę, mam tu jeszcze coś dla ciebie – wyciągnął w jej stronę małe pudełeczko.

Linkę przeszedł dreszcz, po raz drugi. Czuła się, jakby miała grypę.

– No, otwórz – ponaglił ją Adrian.

W środku był pierścionek. Srebrny, z niebieskim oczkiem. Zdenerwowała się. Żeby aż pierścionek, to chyba nie jakieś zaręczyny, bez przesady...

– Hej, no co ci jest? Coś ty taka...

– Nie, po prostu...

– Hej, to nie żebyś coś sobie myślała... To znaczy... Chciałem ci po prostu dać ładny pierścionek. Żebyś go nosiła, bo lubisz pierścionki, no i w ogóle.

– A, no to chyba że tak – rozjaśniła się Linka. – Nie obraź się, ja sobie pomyślałam, że może to za wcześnie. – Przymierzyła pierścionek. – Dobry! Jest śliczny!

– Zdjąłem twój z palca, jak spałaś, i zrobiłem odcisk w plastelinie – pochwalił się.

– No to Pomysłowy Dobromir z ciebie!

– I owszem! A teraz wiesz, jaki mam pomysł?

– Nie mam pojęcia – skłamała.

– Oj masz – droczył się z nią i zsunął jedno ramiączko jej sukienki. Pogładził jej ramię, złote od słońca. Przycisnął ją mocniej do siebie. Linka zamknęła oczy, ale i tak widziała pod powiekami całe morze gwiazd. Jego palce kreśliły drogi mleczne, słodkie od miodu, pachnące imbirem i kardamonem.

– Czy wiesz, że każdy atom, z którego się składamy, był kiedyś we wnętrzu gwiazdy? Czytałam o tym wczoraj...

Ale już zamknął jej usta pocałunkiem.

WRZESIEŃ

Z pamiętnika Natalii

Nikomu jeszcze o tym nie mówiłam. No, prawie nikomu, tylko Linka wie. Chyba dlatego założyłam ten pamiętnik. Oczywiście, nie żaden tam papierowy sztambuch jak za króla Ćwieczka, bo ja już prawie nie umiem pisać ręcznie. Nawet jak w szkole robię jakieś notatki, to wygląda to naprawdę okropnie. Dlatego piszę na komputerze. Założyłam sobie folder, który nazywa się „Wojny napoleońskie”. To po to, żeby nikomu, a już w szczególności mamie, nie przyszło do głowy tu zajrzeć. Podobno nasze dzieci w ogóle nie będą już umiały utrzymać długopisu w ręku. Dzieci! Chyba nie moje, bo ja raczej nie chcę ich mieć. Po tym, co się dzieje w domu, już na sam dźwięk słowa „rodzina” robi mi się niedobrze.

Moi rodzice postanowili się rozwieść. To o tym nikomu nie mówiłam. Nie wiem czemu, ale jakoś mi wstyd. Może dlatego, że akurat rodzina to był w moim życiu paradygmat, podstawa, coś, czego zawsze byłam pewna. Może i zdawałam sobie sprawę, że to, co łączy mamę i tatę, to nie jest jakieś love story jak z filmu, ale przecież takie miłości istnieją tylko w durnych komediach romantycznych. Oni po prostu zawsze byli razem, my byliśmy razem.

A zresztą, ostatnio to nawet miałam wrażenie, że jest lepiej. Mama się jakby bardziej starała, byłyśmy razem na zakupach i nawet namówiłam ją, żeby sobie kupiła mini – pierwsze mini w życiu! Mama ma całą szafę ciuchów, ale same jakieś takie nobliwe spódnice za kolano, ohydne po prostu! A ma takie ładne nogi! Tylko za mało dba o siebie i za mało eksponuje swoją urodę. Stylizuje się na szarą mysz, a przecież jest ładna, a nawet piękna, nie to, co ja! Kiedyś nawet uważano mnie za ładną. Niestety, ostatnio wyglądam jak pasztet. A mama ma taką klasyczną urodę, jak jakieś dawne, włoskie gwiazdy kina. No i w tej mini wyglądała zarąbiście! Mini, nowe bluzki – z dekoltem, a nie golfy, jakie zwykła nosić – jakieś apaszki... Naprawdę zaszalała na tych zakupach, a ja nie narzekałam, bo przy okazji i mnie coś tam skapnęło. Potem zaczęła dla taty gotować, nawet się z niej podśmiewałam z dziewczynami, że próbuje rozniecić żar w swoim starym, nudnym małżeństwie. Ha! Nie myliłam się, próbowała.

Tylko że już nie było czego rozniecać, sam popiół został, a z popiołu niczym feniks wyłoniła się szpareczka-sekretareczka, koleżaneczka z pracy. Dwadzieścia lat młodsza. No po prostu rzyg. Widziałam jej zdjęcie. I to gdzie! W komórce taty na tapecie! Bo jak tata powiedział mamie, to w ogóle przestał się przejmować tym, że komuś może być przykro, i sobie ją zainstalował, gdzie się da. Dobrze, że nie przyjęłam taty do znajomych na fejsie, chociaż chciał. Pewnie bym się zaraz dowiedziała, że jest w związku z użytkownikiem Alicja Fałat, bo dziunia tak się nazywa. Alice, who the fuck is Alice?! [1] No rzyg, naprawdę.

Teraz matka nie musi się już starać, ciągle zakłada te nobliwe stroje jak do biura albo chodzi cały dzień w szlafroku. I znowu przestała się malować. Tak jakby nie mogła się ładnie ubrać dla siebie, jeśli już nie dla ojca. Wkurza mnie strasznie, bo w dodatku płacze całymi dniami i w ogóle nie da się z nią rozmawiać. Mnie się też chce płakać, ale ja zawsze byłam odporniejsza. A przynajmniej staram się nie rozklejać, jedna histeryczka w domu wystarczy.

Linka mówi, że jestem przecież prawie dorosła, że nie tracę żadnego z rodziców, tyle że nie będą razem, ale żadne z nich przecież nie umarło. A potem jeszcze mówi, żebym zajęła się lepiej sobą i Marcinem, że wszyscy dookoła się rozwodzą i to nie jest żaden koniec świata. Jasne, z perspektywy jej świata łatwo tak powiedzieć. Jej rodzina zawsze była taka poskładana z części, że pewnie samej Lince trudno powiedzieć, co właściwie znaczy to słowo.

Jej ojciec nie żyje, ma ojczyma, z którym jej mama ma drugie dziecko, jej przyrodniego brata. I jeszcze jakiś czas temu dowiedziała się, że Kaśka to jej siostra rodzona, którą mama kiedyś oddała do domu dziecka. To była tajemnica w całej rodzinie i jak Adam, jej ojczym, się o tym dowiedział, to odszedł od jej mamy, a potem wrócił i teraz są znowu razem. No właśnie, powiedziała mi, że może moi rodzice też do siebie wrócą. Tyle że wrócić to do siebie można, jak nie było zdrady. Zdrady się nie wybacza – uzmysłowiłam jej szybko.

Nie powiem, walnęłam z grubej rury, bo przecież Linki chłopak też ją w sumie zdradził, jak był w Londynie. Mogłam trzymać język za zębami. A wtedy ona rzuciła, że, jak widać, nawet zdradę można wybaczyć, ale potem się popłakała, więc nie wiem do końca, jak to między nimi jest. Ja bym tam na pewno nie wybaczyła czegoś takiego. Jeśli związek ma taką skazę, to po co go w ogóle kontynuować? Dla mnie nie miałoby to najmniejszego sensu. Ludzie się muszą kontrolować – jeśli nie potrafią, to są nic niewarci. Tak mi się wydaje.

No ale przez ten rozwód, a może raczej dzięki niemu (wiem, że to brzmi okropnie – bo czuję się trochę jak sęp, który cieszy się, że coś sobie może uszczknąć ze świeżej padliny) moja sytuacja zmieniła się diametralnie. Wcześniej miałam wyrzuty sumienia, że zawaliłam egzamin i przez to nie dostałam się do żadnego dobrego liceum, ale jak rodzice mi powiedzieli, co planują, to przestałam mieć opory. Już wcześniej mi proponowali liceum prywatne, w końcu stać ich na nie, ale uniosłam się honorem. Efekt był taki, że przez rok chodziłam do megasłabego liceum. Może i byłam tam najlepsza, ale co z tego? Wiedziałam, że po czymś takim nie mogę nawet marzyć o dostaniu się na medycynę. A ja już teraz wiem na pewno, co chcę robić w życiu.

Oczywiście wystarczyło, że powiedziałam słowo, ojciec natychmiast zadzwonił do piątki. To najlepsze prywatne liceum w Warszawie, takie dla ambitnych. I nie dość, że okazało się, że mają miejsca w drugiej klasie, a właściwie jedno miejsce, bo ktoś właśnie zrezygnował, to jeszcze zmienili siedzibę. Szkoła będzie się mieściła – uwaga! – na dwudziestym piętrze Pałacu Kultury! Rewelacja, nie mogę się doczekać. Trochę się boję, bo to znowu nowa klasa i tak dalej. Ale – jak to powiedziała Linka – czas zająć się sobą.

Natalia zamknęła dokument nazwany dla niepoznaki „Waterloo”, a potem cały folder. Uśmiechnęła się pod nosem. Wojny napoleońskie. Nieźle to wymyśliła. Zawsze była bystra. A teraz, w nowej szkole, musi pokazać się z najlepszej strony. To oczywiście obejmowało również wygląd. Już wczoraj dokładnie obmyśliła, w co się ubierze. W końcu pierwszy dzień jest najważniejszy.

Miała w czym wybierać. Rok temu tata kupił jej nową szafę, taką do zabudowy, na cały pokój. Wcześniej bolała nad tym, że nie może sobie wszystkiego ułożyć tak, jak by chciała. Miała wrodzone zamiłowanie do porządku. Ubrania ułożyła porami roku, a później kolorami.

Najpierw zdecydowała się na swoją ulubioną czarno-białą sukienkę w graficzny, opartowy wzór. Skromna, szlachetnie prosta sukienka, w której zawsze robiła dobre wrażenie. Jednak gdy ją przymierzyła, okazało się, że nie leży za dobrze.

Odchudzała się w Portugalii, ale zapewne niewystarczająco... Musiała być tam gruba jak świnka Peppa, skoro po dwóch tygodniach odchudzania nadal nie wchodziła w tę sukienkę. No tak, kiecka była jeszcze z czasów rozmiaru 34... Musi się wziąć za siebie.

Na szczęście w szafie było znacznie więcej ciuchów. Zdecydowała się na czarne rurki, do tego biała jedwabna bluzka z bufkami. I buty na obcasie, oczywiście. Wyglądała pięknie. A jak w końcu więcej schudnie, będzie wyglądała jeszcze lepiej. Wszystkie jej koleżanki były od niej chudsze. Jak one to robiły?

Nic dziwnego, że z tych castingów wtedy nic nie wyszło. Pewnie po prostu była za gruba, a w agencjach szukają zawsze bardzo chudych dziewczyn.

Natalia sprawdziła jeszcze raz, czy przygotowane na jutro ubranie jest na swoim miejscu, i położyła się spać. Ale długo jeszcze przewracała się z boku na bok, próbując nie myśleć o rodzicach, o nowej szkole, ani o tym, jak skuteczniej schudnąć.

***

Adrian, chłopak Linki, też nie spał. Ale wcale nie dlatego, że nie mógł zasnąć. Po raz pierwszy w życiu wrzesień nie oznaczał dla niego rozpoczęcia roku szkolnego. Na jego uczelni miało się ono odbyć dopiero w październiku. Nie, nie dostał się na wymarzone ASP. Nikogo to zbytnio nie zdziwiło, bo przecież dostanie się na Akademię Sztuk Pięknych za pierwszym razem mało komu się udawało. Pewnie zaważyła sytuacja rodzinna, śmierć matki, cała ta sprawa z Linką... Przez to wszystko nie mógł się skoncentrować na malowaniu. Oczywiście przygotował teczkę prac w terminie, ale zapewne była za słaba. To ojciec kazał mu wybrać prywatną uczelnię plastyczną.

– Może nauczysz się czegoś przez rok i za rok zdasz – powiedział. – Lepsze to niż rok siedzieć i nic nie robić.

Adrian przyznał mu rację. I zaproponował, że będzie jednocześnie pracować. Żeby chociaż dołożyć się do czesnego. Ojciec jakoś specjalnie nie naciskał, mieli pieniądze, ale Adrian powiedział, że tak będzie bardziej honorowo.

Teraz jednak nie spał nie dlatego, że miał wakacje, ale dlatego, że tak się skupił na malowaniu, że zapomniał o upływającym czasie. Malował portret Linki. Nie po raz pierwszy i pewnie nie ostatni, ale tym razem chciał, żeby to było coś naprawdę wspaniałego. Nawet nie wiedziała o tym, że stała się jego muzą... Pewnie by się zdziwiła, ile już zrobił jej portretów. Pastelami, akwarelami, akrylami... Bez przerwy ją fotografował i tymi zdjęciami się inspirował. Zawsze była dla niego najpiękniejsza.

Była pierwsza w nocy, a on nadal stał przy sztaludze. Próbował wydobyć na płótnie to, co było najtrudniejsze. Jej urok. To, jak się śmiała. Ech, nie było to łatwe. Oczywiście, bardzo dużo nauczył się w Londynie, nachodził się po galeriach, napatrzył na obrazy. Ale cały czas szukał własnego stylu. Ostre kolory, szpachelka. To było jego ostatnie odkrycie. Najgorzej, że farby akrylowe szybko wysychały, wolałby malować olejami, ale gdzie? Przecież nie w domu... Terpentyna za bardzo śmierdziała, a nie mieli nawet balkonu. Może w tej szkole będą lepsze warunki. Marzył o własnej pracowni, przestronnym miejscu z wysokimi oknami, przestrzenią, w której mógłby malować bez opamiętania. Na razie to marzenie było raczej nierealne.

***

Nie spał również Oskar. Trochę się zaprzyjaźnili z Linką przez ten rok i nawet zaczął się w niej podkochiwać. Niestety, nie miał szans. Znowu była z Adrianem. Mimo wszystko. Zresztą i tak wyjechał z Warszawy i wrócił do domu, więc chyba nie byłoby widoków na cokolwiek. Ale Oskar nie dlatego nie spał, że myślał o Lince. Oskar nie spał, bo ratował mamę. Właśnie próbował ją zaciągnąć z łazienki do łóżka. Kibel był cały zarzygany, a matka, prawie nieprzytomna, nie była w stanie zrobić nawet kroku. Oskar pomyślał, że naiwnością byłoby sądzić, że jak wróci do domu, to z matką będzie lepiej. Nie upilnuje jej. Musiał przecież nie tylko uczyć się, ale i pracować, nie było forsy nawet na jedzenie, a na pieniądze ojca się wypiął. Może nie trzeba było? Ech – pomyślał – to nie ma znaczenia. Ona pije, bo jest alkoholiczką, a ja ją ratuję, bo jestem jej synem. Co z tego dalej wyniknie? Nie miał zielonego pojęcia.

***

Nie spała także Kaśka, przyrodnia siostra Linki. I też wcale nie dlatego, że nie mogła zasnąć. Chciała zasnąć, ale nie umiała spać w samolocie. Właśnie wracała ze swoimi adopcyjnymi rodzicami z wakacji. Samolot czarterowy z Chorwacji miał wylądować na Okęciu o pierwszej w nocy.

To były cudowne wakacje. Na szczęście cała sytuacja jakoś się w końcu unormowała. Rodzice przestali być zazdrośni o jej kontakt z Linką i z prawdziwą mamą, kiedy ta po pamiętnej rozmowie z córką wreszcie się przemogła i odwiedziła ich, prosząc, żeby nie zabierali Kaśki z miasta. Obie strony zrozumiały, że wszystkim jest w tej sytuacji trudno i że tak naprawdę zależy im na dobru dziewczyny. To było najważniejsze i dla prawdziwej mamy, i dla tej adopcyjnej, która też traktowała ją jak swoje dziecko. Kaśka myślała, że już jutro zaczyna się szkoła, a oni wracają tak w ostatniej chwili. Ale w sumie do początku roku nie trzeba było się jakoś specjalnie przygotowywać. Ot, potrzebny tylko jakiś strój galowy. Coś się znajdzie – pomyślała i ziewnęła. Znów próbowała się zdrzemnąć, kiedy samolot nagle zaczął lądować.

***

W tym czasie Linka spała jak zabita. I to już od kilku godzin. Padła przy czytaniu Kajowi książki o robotach. Niezbyt często czytała bratu – kiedy skończył siedem lat, próbowała zmusić go, żeby czytał sobie sam. Jednak czasem ją prosił, żeby poczytała mu tak, jak kiedyś. Zupełnie jakby było mu szkoda, że już dorasta.

Najpierw zasnął on – nawet nie zauważyła, kiedy zamknął oczy. No cóż, książka również jej zdaniem była dość nudna. Postaci było za dużo i sama nie mogła się w nich połapać, a co dopiero mały chłopiec. Czytała jednak, co pewien czas ziewając, a potem obudziła się ze zdrewniałą szyją o dziesiątej. Uznała, że to doskonała pora, by się położyć, i poszła do łóżka.

– Umyję się jutro – wymruczała do siebie, jakby przed samą sobą musiała się usprawiedliwiać.

Kiedy była małą dziewczynką, nie wiedzieć czemu wciąż próbowała oszukać mamę i iść spać bez prysznica, a nawet bez mycia zębów! Było to dziwaczne i teraz zupełnie jej się nie zdarzało. Ale dobrze było czasem znowu poczuć się dzieckiem.

***

Natalia wstała odpowiednio wcześnie. Rano potrzebowała co najmniej dwóch godzin, żeby doprowadzić się do takiego stanu, w jakim chciałaby pokazać się światu. Napuściła sobie do wanny wody i wrzuciła jedną z tych brzoskwiniowych babeczek do kąpieli. Wyciągnęła się w pachnącej pianie i pogrążyła w myślach. Martwiła się. Nie, nie rozwodem rodziców, bo na to nie miała żadnego wpływu. Martwiła się z powodu Marcina.

Ostatnio wszystko było nie tak, jakoś dziwnie. Czuła pod skórą, że coś się zmieniło. Niepotrzebnie jechała do Portugalii. Ale matka ją błagała, mówiła, że teraz, gdy ojciec ją zostawił, czuje się strasznie samotna i nie ma zamiaru siedzieć tam przez miesiąc sama w pustym domu. Dom został wynajęty i opłacony już wcześniej, nie chciała, żeby te pieniądze przepadły.

Matka nawet wspaniałomyślnie zaproponowała, że mogą zabrać Marcina, chociaż nigdy tak naprawdę nie zaakceptowała chłopaka Natalii. Tak jakby Marcin był niewystarczająco dobry.

Marcin nie mieszkał w apartamentowcu tak jak one, tylko w biednym postpeerelowskim bloku, a na dole nie spotykał codziennie recepcjonisty, który do każdego mieszkańca mówił „dzień dobry” z tym samym polukrowanym uśmiechem, tylko musiał przeskakiwać przez śpiących w korytarzu pijaczków, którzy czasem budzili się i, obrzucając go stekiem przekleństw, pytali, czy nie ma fajek.

Jego rodzina nie była zbyt zamożna, nie byli to też romantycznie biedni artyści. Matka Marcina pracowała na kasie w Biedronce, ojciec był kierowcą w jakiejś firmie. Ot, nic ciekawego. Tyle że ci prości w sumie ludzie dawali sobie więcej ciepła niż rodzice Natalii. Dlatego bardzo lubiła odwiedzać Marcina. Tam zawsze pachniało ciastem albo obiadem, a mama Marcina miała czas, żeby z nią pogadać. Dwie młodsze siostry Marcina właziły co prawda do jego pokoju w najmniej odpowiednich momentach, ale Natalia lubiła panującą w tym domu ciepłą atmosferę.

Mama Natalii uważała natomiast, że stać ją na kogoś lepszego. A jak się dowiedziała, że Marcin nie jest w liceum, tylko w technikum, urządziła awanturę na całego.

Mimo to po jakimś czasie przemogła się i pozwoliła, żeby Marcin z nimi pojechał. Tylko bilet miał sobie sam opłacić, dom był przecież i tak wynajęty, a jedzenie dość tanie. Reszta była właściwie za darmo: i morze, i basen, chłopak wreszcie miałby wakacje z prawdziwego zdarzenia.

Natalia prawie pofrunęła do Marcina, żeby mu to powiedzieć.

– Nie stać mnie na bilet do Portugalii – zgasił ją. – To za drogo.

– Ale przecież miałeś pracować w lipcu – zdziwiła się.

– Jasne. Ale nie po to, żeby wydawać pieniądze na wakacje. Obiecałem mamie, że dołożę się do remontu łazienki. Przecież wiesz.

– No tak... – przypomniała sobie Natalia. – Ale możemy coś wymyślić. Ja też mogę pracować w lipcu, może to wystarczy na bilet. Nie chcę jechać bez ciebie.

– Nie chcę od ciebie żadnych pieniędzy – zaperzył się.

– To mogłaby być pożyczka – uśmiechnęła się. Czuła, że jest już blisko, prawie udało jej się go przekonać. A on nagle zrobił się jakiś obcy, spojrzał na nią tak zimno, że aż się wzdrygnęła.

– Jasne – powiedział. – Pożyczka. I na miejscu też mi będziesz na wszystko pożyczała? Na colę i lody też? A może dasz mi kieszonkowe? Panienka z dobrego domu! Po co ci ktoś taki jak ja? – ton jego głosu stał się piskliwy, ale po chwili opanował się. – Wybacz – powiedział jeszcze. – Ja i tak już sobie zaklepałem pracę na całe wakacje. W kawiarni. I teraz nie mogę im powiedzieć, że rezygnuję.

– To znaczy... że w ogóle nie planujesz żadnych wakacji?

– Wyobraź sobie, że nie wszystkich stać na wakacje – zaczął znowu. – Moja rodzina... Ostatnio byliśmy na prawdziwych wakacjach, jak miałem dziesięć lat. Potworki jeżdżą do babci na Mazury, ale mnie się już w tym roku nie chciało.

– Myślałam, że pojedziemy gdzieś razem. W Portugalii jest naprawdę super! A jeśli nie, to... w ogóle. Dokądkolwiek.

Ale nie pojechali razem ani dokądkolwiek, ani donikąd. Natalia poleciała do Portugalii i bardzo za Marcinem tęskniła. A jak wróciła, już było jakoś inaczej. I – co gorsza – miała wrażenie, że to inaczej było w niej, a nie w nim. Niby jak dawniej, ale nagle pewne rzeczy, na które wcześniej nie zwracała uwagi, zaczęły ją w Marcinie drażnić. Ale może to dlatego, że widzieli się dopiero dwa razy, wróciła zaledwie kilka dni temu. Może muszą się jakoś dotrzeć, znowu do siebie przyzwyczaić?

***

Linka wstała zaledwie godzinę przed rozpoczęciem roku. I jak zwykle było to za późno. Na szczęście nie musiała odprowadzić w tym roku Kaja do przedszkola i to wcale nie dlatego, że już chodził do szkoły, a nawet zdążył zdać do drugiej klasy, tylko dlatego, że mama się jakoś pod tym względem zmieniła.

Od jakiegoś czasu Linka nie znajdowała już karteczek typu „Zaprowadź Kaja”, „Odbierz Kaja”. Jeśli mama chciała ją o coś poprosić, robiła to wcześniej. Linka czasem miała wrażenie, że mama zmieniła stosunek do niej i do Kaja, od kiedy odnalazła Kaśkę. Tak jakby przyznanie się do tego, że kiedyś oddała własne dziecko, zrobiło z niej lepszą matkę dla pozostałych swoich dzieci.

Wczoraj mama powiedziała, że ona Kaja zaprowadzi, a Adam go odbierze. Powiedziała też, że zrobiła obiad i jest do odgrzania. W końcu na szkolne obiady na samym początku roku nie można było liczyć. Wszystko wydawało się więc być pod kontrolą.

Budzik zadzwonił o dziewiątej. Linka wstała od razu i nieprzytomna wskoczyła pod prysznic, potykając się po drodze o psa. Odkręciła kurek prysznica, coś dziwnie zabulgotało i z kranu wprost na jej loki poleciała rudawa woda o przykrym zapachu.

Teraz Linka miała połowę głowy zmoczoną śmierdzącą, burą cieczą. Znalazła małą butelkę wody mineralnej w szafce w kuchni. Niestety, razem z mineralną z szafki wypadła mąka i rozsypała się na podłodze. Zmycie wzoru przypominającego mgławice planetarne zajęło jej sporo czasu, na domiar złego od razu przybiegł pies, jakby zwęszył, że dzieje się tu coś ciekawego, i po chwili nie tylko kuchnia, ale i cały przedpokój pokryły się białymi odciskami łap. Linka machnęła na to ręką, wytarła ręcznikiem mokrą połowę głowy, nałożyła najpraktyczniejsze i doskonałe na każdą okazję czarne dżinsy i białą bluzkę kupioną na zakończenie roku, więc na szczęście jeszcze dobrą, i wyszła z domu. Miała dziesięć minut, żeby dobiec do szkoły.

Czy każde rozpoczęcie roku musi obfitować w jakieś problemy? – pomyślała. – No naprawdę, gdyby człowiek uważał to za wróżbę, to może od razu byłoby lepiej wcale nie iść do szkoły.

***

Natalia do szkoły nie biegła. Wyszła za wcześnie, więc teraz szła spokojnie. Im bliżej była Pałacu Kultury, tym bardziej się bała. Sama nie wiedziała czego. Zawsze nowa klasa to stres, a jednak w zeszłym roku nie czuła tego, co dzisiaj. No tak, ale w zeszłym roku wszyscy byli w tej samej sytuacji – nowi w szkole, każdy bał się tak samo. W tym roku tylko ona jest nowa. Wejdzie do tej klasy od razu na straconej pozycji.

Przestań – strofowała się w duchu. – Dobrze wyglądasz, wszystko z tobą w porządku. Nikt ci nie podskoczy. A po jakimś czasie zobaczą, że jesteś najlepsza, i wtedy nabiorą jeszcze większego szacunku.

A jednak mimo prób zachowania zdrowego rozsądku czuła, jak ogarnia ją panika. To było po prostu straszne! Powinna zostać w tamtej szkole, przecież wcale nie było tam tak źle. Co ją podkusiło?

Oczywiście było tak, jak myślała. Jak tylko weszła, wszyscy zaczęli się na nią gapić. Masakra. Ile par oczu zwróciło się w jej stronę? Dwadzieścia? Niebieskich, szarych, piwnych. Z pomalowanymi rzęsami albo nie. Przez chwilę czuła się, jakby znalazła się w jakimś surrealistycznym obrazie. Nigdy jeszcze nie była wystawiona na tyle spojrzeń. Nawet jak chodziła na te castingi – co przecież też było straszne – to w komisji zwykle zasiadało tylko kilka osób. A nawet jak ktoś się jej przyglądał w poczekalni, to nie tak ostentacyjnie. Tu każdy się gapił, bo uważał, że ma do tego prawo. Że kiedy do klasy wchodzi ktoś nowy, wszyscy mają prawo wpatrywać się w każdy centymetr jego ciała, oceniać go i obgadywać.

– Czy to jest klasa IIa? – zapytała. Pytanie ledwo jej przeszło przez gardło, wargi miała wysuszone, jakby nie piła co najmniej dobę.

Stojąca przy pulpicie nauczycielka skinęła głową.

Pewnie wychowawczyni – pomyślała Natalia. I bardzo chciałaby móc powiedzieć sobie: „wygląda sympatycznie” albo „chyba jest miła”. Niestety, nauczycielka w ogóle nie wyglądała na miłą. Wygląda jak... złośliwa, dogorywająca mysz – oceniła ją Natalia. Na pewno nie jak ktoś, z kim można znaleźć wspólny język.

Była mała i dość pulchna – taką specyficzną pulchnością, jaką cechują się tylko niewielkie i biuściaste kobietki o pyzatych policzkach, okrąglutkich bioderkach i fałdkach we wszystkich możliwych miejscach. Myszowaty wygląd nadawały jej zęby. Siekacze wystające nawet wtedy, gdy się nie uśmiechała.

– Ja jestem... nową uczennicą – wybąkała Natalia.

– Nowa i już spóźniona – skomentowała Mysz. – Ładnie zaczynasz.

– Przecież to na jedenastą.

– A wyobraź sobie, że nie na jedenastą, tylko na dziesiątą. Musiało ci się coś pomylić.

Natalia zasznurowała usta. Nie miało sensu wchodzenie w tę dyskusję. Lepiej było po prostu usiąść w ławce. Ale jak podleciała do pierwszego z brzegu wolnego krzesła, to Mysz ją zatrzymała.

– Nie ma co się rozsiadać. Właśnie skończyliśmy.

No, tak do końca to nie skończyli, bo Mysz przypomniała sobie jeszcze, że przecież nie podała planu. Zaczęła go pisać na tablicy i wszyscy przepisywali na siedząco, tylko nie Natalia, która zastygła w pół kroku w tych swoich szpilkach i teraz jak głupia notowała długopisem na nadgarstku plan, bo nawet nie wzięła notesu. Na szczęście nie trwało to długo. Już zaczęły ją boleć nogi od tego stania, nie mówiąc o tym, że czuła się jak kompletny debil. Kiedy Mysz ogłosiła, że nowy, wspaniały rok szkolny jest otwarty, Natalia miała ochotę tylko na jedno: uciec stamtąd. I prawie by jej się to udało, gdyby ktoś jej nie dogonił. Dziewczyna. Mała, ruda, cała w piegach.

– Hanka – podała jej rękę. – Sorry za Pypcię. Ona zawsze taka jest.

– Pypcię? Ja nazwałam ją Mysz.

– Też nieźle. Może być Pypcia Myszkin. Taką to tylko hejtnąć, nie?

– Raczej. Jestem Natalia, tak by the way. Słabe wejście jak na pierwszy dzień.

– Co ty, spoko. Zobaczysz jutro, jest w porzo. Klasa okej, nauczyciele wprost przeciwnie, ale gorzej byłoby na odwrót, nie? No, cztery osoby w zeszłym roku nie zdały, a jedna mało nie zbzikowała i starzy zabrali ją do innej szkoły, więc zwolniło się miejsce dla ciebie. Jest zresztą jeszcze jeden nowy.

– Dla mnie wszyscy są tak samo nowi.

– Jasne. Dlatego od razu go nie obczaiłaś. Niezłe ciacho w sumie. Blondyn taki, z przodu siedział. Skrzyżowanie Brada Pitta z Redfordem – jeśli w ogóle wiesz, kto to jest Redford. To taki fagas, w którym kochała się moja matka i wszystkie jej psiapsiuły w czasach, gdy my jeszcze byłyśmy zawieszone w gwiezdnym niebycie, a zamiast chipsów były tylko prażynki ziemniaczane.

Linka parsknęła śmiechem. Ale ta dziewczyna miała gadane! Nie przestawała mówić nawet na najkrótszą chwileczkę!

– Daj spokój. Nikogo nie widziałam, nie miałam raczej czasu się przyjrzeć. Trochę mnie ta baba zbiła z pantałyku.

– Robisz coś teraz? Idziemy gdzieś? Bo dzień piękny wzywa.

– Tak... umówiłam się z chłopakiem. Ale dopiero o pierwszej.

– To chodź Pod parasole, to nasz ulubiony szkolny przybytek, traktujemy go prawie jak stołówkę. Piwo i chipsy, podstawa żywienia licealisty. Opowiem ci wszystko o tej szkole. Żebyś nie była potem zaskoczona. Albo żebyś w porę zmieniła zdanie.

Natalia poczuła się dziwnie. Miałaby zmieniać zdanie? Ale dlaczego? Przecież to była właśnie ta szkoła, najlepsza. Dziwiła się, że ktoś może być z niej niezadowolony. Szkoła w rankingach stała megawysoko, miała świetne wyniki w rekrutacji na studia, mnóstwo olimpijczyków. Przecież o to właśnie chodzi, jak idziesz do dobrej szkoły, prawda? Żeby cię nauczyli, żebyś potem mogła być najlepsza, coś osiągnąć.

Nikt nie potrafił chyba stwierdzić, czy pas zieleni od ulicy Świętokrzyskiej do Pałacu Kultury i Nauki, w którym mieścił się bar Pod parasolami, to bardzo niewielki park czy bardzo duży skwer. Dla mieszkańców bloków przy Świętokrzyskiej i Bagno było to najbliższe miejsce, by wyprowadzić psa, więc na to skwerzysko czy parczek nie narzekali. Nie narzekali też amatorzy Lecha i Tyskiego: duże Pod parasolami kosztowało zaledwie piątaka.

Hanka wzięła dużego Lecha. Natalia miała zamiar napić się tylko wody, żeby nie tyć, ale było jej jakoś głupio.

– Małe – powiedziała, ale Hanka zaraz ją szturchnęła w ramię.

– Małe się nie opyla, nie żartuj. Weź duże, jak nie chcesz, to mi odlejesz, nie? Szkoda, żeby hajs się tak marnował. Chyba że go masz za dużo – obrzuciła ją badawczym spojrzeniem. – Ale kto teraz ma za dużo? Ja takich w każdym razie nie znam. Całe kieszonkowe wydaję na żarcie, picie i imprezy. Stówa miesięcznie. Czyli dwadzieścia pięć zeta tygodniowo. Nawet gdyby nie liczyć weekendu, bo może uda się dodatkowo coś tam wyprosić, to tylko piątak dziennie. Jedno piwo, panienko. Oto jak rodzice walczą z naszym potencjalnym alkoholizmem! No, ale wracając do szkoły... – kontynuowała swój monolog. – Jak wiesz, jest to tak zwana szkoła z tradycjami. Niby nowa siedziba, ale te tradycje wiszą w powietrzu jak burza. No wiesz – to tak jak z delicjami – nawet w nowym opakowaniu są tak samo ohydne. No co tak wytrzeszczasz gały? Nie znoszę delicji. Dreszczy od nich dostaję. Ale ad rem. Największą tradycją w tym wspaniałym przybytku jest od dawien dawna dręczenie uczniów. Kiedyś odbywało się ono przy pomocy drewnianych linijek, choć aż tak długiej tradycji to w sumie ta szkoła nie ma... – zastanowiła się. – Dzisiaj to dręczenie przybrało postać bardziej wysublimowaną. Miałaś przedsmak tego, jak to wygląda. Taka mała przystaweczka. Mówiłam ci, że taka jedna w zeszłym roku mało nie ześwirowała? No, jak ktoś jest zbyt wrażliwy, to nie wyrabia. Najpierw odpadają ci, którzy się nie uczą. Ale ty raczej na taką nie wyglądasz. No ale to nie wystarczy. A nawet powiem ci w sekrecie, że te świry najbardziej dręczą tych najlepszych.

– Niemożliwe – wyrwało się Natalii. Co jak co, ale jednego była pewna: kujon ma zawsze łatwiej. Nikt się go nie czepia i zbiera same pochwały.

– A właśnie, że możliwe, a nawet zrozumiałe. To jest najlepsza szkoła i są tu najlepsi nauczyciele. Czy ty myślisz, że oni chcą tu być? Że nie woleliby na przykład robić czegoś innego?

– No nie wiem... Dlaczego nie? W końcu to dobra szkoła.

– A ty – kim chcesz być, na co zdawać?

– Na medycynę.

– No to zrozum. Może pani Plewa, biologica, też chciała zdawać na medycynę? A może nawet studiowała medycynę, tylko coś jej przeszkodziło? Może na przykład urodziła młodo dwa zgniłe bachory i już nie mogła studiować medycyny, tylko musiała zmienić kierunek na coś lżejszego? Gdzieś tę ambicję musiała zmieścić i została najlepszą nauczycielką biologii w mieście. Ale za każdym razem, jak patrzy na przyszłą panią chirurg, to jej się flaki przewracają. Poza tym wiesz, ile zarabiają nauczyciele, prawda? Nawet w szkołach prywatnych to nie są żadne kokosy, wakacje w Zegrzu pod namiotem, a smaki Hiszpanii to tylko w puszce z Biedry.

– To by musiało znaczyć, że w ogóle nie ma fajnych nauczycieli, a przecież aż tak źle nie jest. W mojej poprzedniej szkole niektórzy byli naprawdę spoko. – Natalia była już o krok od tego, żeby zacząć bronić zawodu nauczyciela w ogóle. Sądy Hanki wydały się jej potwornie stereotypowe i pełne uprzedzeń.

– Aż tak nie. Jest kilku w porządku, ale na innych naprawdę trzeba uważać.

– A tobie coś złego zrobili? – odważyła się zapytać Natalia. – Bo wydajesz się mieć naprawdę jakiś megaemocjonalny stosunek do nich...

– Nie. Mnie nic. – Hanka pociągnęła duży łyk piwa i zapatrzyła się w drzewa. – A ty? Czemu w ogóle zmieniłaś szkołę? Do jakiego liceum chodziłaś?

Natalia wiedziała, że to pytanie w końcu padnie. Lepiej mieć je za sobą. Dobrze, że były w jej opowieści elementy love story. Z nimi łatwiej się opowiadało. I nawet udało jej się wymienić nazwę swojego dawnego liceum, będącego na samym końcu w rankingach, jeśli chodzi o wyniki. Nagle Hanka złapała ją za rękę.

– Czekaj – powiedziała. – On tu jest. Ten nowy. Tam siedzi i to całkiem sam! Idziemy do niego?

Natalia była trochę przerażona tym pomysłem. Nigdy nie była zbyt śmiała, ale Hanka z nieśmiałością nie miała chyba żadnych problemów, bo już ją ciągnęła, trzymając pod rękę i wciskając piwo i torebkę. I Natalia nawet nie wiedziała, kiedy i jak się to stało, a już siedziały przy stoliku tamtego. Też pił piwo i wyglądał trochę smutno. Samotnie. Natalia pomyślała, że jednak trochę dziwna ta klasa. Tylu ludzi, a tylko Hanka okazała się na tyle empatyczna, żeby w ogóle ją zaczepić. Gdyby nie ona, pewnie też by gdzieś siedziała sama i nurzała się we własnych smutkach.

– Staszek – przywitał się chłopak, który najpierw oczywiście ich nie rozpoznał, a potem naprawdę się ucieszył. – No, teraz jak powiem, że byłem z nową klasą na piwie, to nie będę musiał aż tak kłamać – uśmiechnął się. – Chcecie jeszcze coś do picia? – zapytał.

Nie chciały, jeszcze nie skończyły pić poprzedniego, ale było to miłe.

– Nie świeci wam za bardzo w oczy? Mogę się trochę przesunąć – powiedział, jakby chciał jeszcze poprawić pierwsze dobre wrażenie, które na nich zrobił.

Rzeczywiście, świeciło. Był początek września, a upał jak w lipcu. Albo jak w Portugalii – pomyślała Natalia. Zresztą ten chłopak trochę przypominał jej Leo. Jej wielką miłość z czasów, kiedy była jeszcze małą dziewczynką i co roku przyjeżdżali w to samo miejsce.

Pierwszy raz zobaczyła Leo, kiedy miała dziesięć lat. A od dwóch lat nie widziała go wcale. Wcześniej spotykali się zwykle na basenie, zawsze się witali, udawało im się zamienić kilka słów. Ona nawet chciała się nauczyć portugalskiego. Nigdy mu nie powiedziała, ani nawet nie dała żadnego znaku, że się jej podoba. A teraz się nie pojawiał i Natalia martwiła się, że coś mu się stało. To było takie dziwne: zawsze był i nagle zniknął, zanim jeszcze zdążyła go poznać.

Leo miał trochę ciemniejsze włosy, chociaż był takim trochę dziwnym portugalskim blondynem, bo podobno jego matka była pół-Szwedką.

– Nie macie ochoty iść do kina? – zapytał nagle chłopak. – Do Kinoteki, of course. Jest taki film... dziwny tytuł ma: Czy Noam Chomsky jest wysoki czy szczęśliwy? Podobno świetne. Taki dokument z animacją, a ten facet to jakiś filozof chyba...

– Czy jest wysoki, czy szczęśliwy? – zdziwiła się Natalia. – Przecież to bez sensu. Ale na pewno brzmi intrygująco.

– Może i miałabym ochotę, ale nie mam hajsu – powiedziała Hanka. – Jakbym wiedziała wcześniej, to może ojciec by sypnął. Daje mi na kino, bo kiedyś był wielkim kinomanem. Dokąd nie wymyślono DVD.

– Mogę wam postawić. Trochę sobie dorabiam. A jakbyście się miały źle czuć z tego powodu, to też możecie mnie kiedyś zaprosić.

Natalia spojrzała na zegarek.

– Muszę iść. Umówiłam się... – już chciała powiedzieć, że z chłopakiem, ale coś ją powstrzymało. – Umówiłam się – powtórzyła. – Szkoda.

I naprawdę było jej szkoda. Nawet przeszło jej przez myśl, żeby przełożyć spotkanie z Marcinem, ale była na to za uczciwa. Co mu powie: że wybrała kino z koleżanką? Może jeszcze przemilczy, że poszedł z nimi chłopak, który przypomina jej Leo? Zresztą, Marcin nie wiedział o Leo. Trudno, żeby mu się zwierzała ze swojej pierwszej miłości. Wiedział tylko, że jest dziewicą, i więcej nie wypytywał. To mu wystarczyło. Zupełnie jakby to oznaczało, że nic ważnego w jej życiu uczuciowym jeszcze się nie wydarzyło.

Pożegnała się ze Staszkiem i Hanką – która oczywiście wybierała się do kina – i powłócząc nogami, skierowała się w stronę Domów Centrum. Marcin miał czekać w Grycanie.

Zobaczyła go z daleka. Okupował jeden z małych stolików na zewnątrz. Oczywiście od razu ją zauważył, ale ona, nie wiadomo czemu, przez chwilę udawała, że go nie widzi. Udała zamyślenie – wolała jeszcze przez chwilę być bez niego. Dopiero przed samą kawiarnią odegrała scenę zaskoczenia i pocałowała go w policzek.

– Dziwnie pachniesz – powiedział. – Piłaś piwo?

– Po co pytasz, skoro czujesz – odcięła się. I zrobiło jej się przykro. „Dziwnie pachniesz”, czyli „śmierdzisz”. Niezbyt miłe powitanie. – Byłam na piwie z koleżanką ze szkoły. Z nowej szkoły – zaczęła się tłumaczyć. – Masz coś przeciwko?

– Przecież nic takiego nie powiedziałem – zdziwił się. – Nie wiem, o co ci chodzi. To co, jemy jakieś lody?

– Ja... dziękuję. Wystarczy mi woda.

– Mam wodę – powiedział i otworzył torbę.

No tak – pomyślała. – Szkoda mu kupić mi wodę, w końcu to tylko woda. Tu mała butelka kosztuje dwa razy więcej niż w sklepie duża.

Wyciągnął butelkę w jej stronę.

– To ja pójdę sobie coś kupić – powiedział.

Patrzyła na jego szczupłą sylwetkę, jak znika w kawiarni. Wciąż chodził w tym samym T-shircie, a jego dżinsy wydawały się przykrótkie. Chyba urósł w wakacje. Powinien kupić sobie jakieś nowe spodnie, ale bała mu się to powiedzieć. Zaraz będzie, że nie ma pieniędzy.

Kurczę, świat jest niesprawiedliwy. To nie jej zasługa, że jej rodzina jest dobrze sytuowana, ani jego wina, że jego rodzice nie mają kasy. Nie powinno więc jej denerwować, że jest, jak jest, i że jemu kupno wody w knajpie wydaje się rozrzutnością, a dla niej jest zupełnie normalne. A jednak jakoś ją to raziło. Zaczęło uwierać. Bo wszystko rozbijało się o kasę. To, że nie pojechał z nią do Portugalii. To, że właściwie nigdzie jej nie zapraszał, a jeśli już, to na lody. I że jej na tę wodę żałuje. Pociągnęła łyk z butelki. Chciało jej się pić, może po tym piwie.

Po chwili wrócił z trzema kulkami lodów. Siedział i jadł, i nagle i jej się strasznie tych lodów zachciało.

– Zmieniłam zdanie – powiedziała. – Chyba mam jednak ochotę na lody.

Spojrzał na nią tak dziwnie. Oczekiwała, że pójdzie jej kupić, ale jakoś specjalnie się nie kwapił, więc wstała obrażona.

– Poczekaj – zatrzymał ją. – Zjem i ci kupię, no przecież nie będę stał w kolejce z lodami.

– Jakbyś był dżentelmenem, tobyś oddał mi swoje.

– Proszę – wyciągnął w jej stronę wafel.

– Teraz to nie, dziękuję. Mogłeś sam zaproponować.

– Co cię ugryzło? Jesteś jakaś dziwna.

– Ja dziwna? To ty jesteś dziwny. Łaski bez. Mogę sobie kupić sama.

– Przypuszczam. Możesz sobie kupić tyle lodów, ile chcesz. Sama. I w ogóle wszystko możesz sama. Do czego jestem ci potrzebny?

– Daj spokój. Ciągle ta sama śpiewka.

Poszła po te lody. Kolejka w międzyczasie zdążyła się wydłużyć poza kawiarnię. Stanęła na końcu i patrzyła na niego, jak je ze wzrokiem wbitym w stolik. Zrobiło jej się przykro, ale najgorsze było to, że nie potrafiła określić dlaczego. Kręciło jej się trochę w głowie – nie wiedziała, czy od wypitego piwa, czy od emocji. Tak, teraz mogła stwierdzić ze stuprocentową pewnością, że coś się między nimi popsuło.

Jest w tym jakiś paradoks – pomyślała. – To, co jest między nami, jest przecież tylko w nas. Poza nami nie istnieje. Więc to, że coś się psuje między nami, oznacza, że to w nas coś umiera. W nim albo we mnie. We mnie – stwierdziła szybko.

Dalej jadł lody i ani razu na nią nie spojrzał. Pomyślała sobie, że gdyby wstał, żeby z nią postać, pocałował ją, powiedział coś miłego, to jeszcze mogliby ocaleć. Chciała, żeby walczył o to, żeby między nimi było dobrze. Jeśli nie spojrzy na mnie ani razu, dopóki nie wejdę do środka kawiarni, nic z tego nie będzie – pomyślała. Kolejka przesunęła się do przodu. I jeszcze. Nic się nie wydarzyło. W końcu stanęła przed ladą.

– Trzy kulki – powiedziała. – Albo nie... Pięć.

Wymieniła smaki. Czuła, jak pracują jej ślinianki. Chałwowe, to były jej ulubione. I truskawkowe. Uwielbiała truskawki, w każdej postaci. Niedobrze, że te lody... przy jej diecie! Nie chciała stracić tego, co jej się udało zdziałać w Portugalii. Schudła tam cztery kilo! Kosztowało to wiele wyrzeczeń. Na śniadanie jadła tylko owoce, i to niewiele, na obiad tylko ryba albo mięso i trochę warzyw, na kolację nic, najwyżej sałata z winegretem. Do tego codziennie bardzo dużo pływała. Oczywiście matka się śmiała z tych pomysłów. Jasne! Matka nigdy w życiu nie podjęłaby żadnej diety odchudzającej. Nie przejmowała się tym, jak wygląda. Ciało było dla niej nieważne, liczyła się dusza. Szkoda, że ojciec miał na ten temat inne zdanie.

Natalia była inna. Jak sobie coś postanowiła, to po prostu to robiła. Nadal się odchudzała. Wiedziała, że teraz szczególnie trzeba uważać. Bała się efektu jo-jo. Organizm przyzwyczajony do niewielkich dawek pokarmu zaczynał magazynować tłuszcz, kiedy tylko dostał więcej kalorii. Zupełnie zapomniała o odchudzaniu przez te lody! No cóż – nie dzisiaj. Dzisiaj musiała się pocieszyć. Jej związek nie był taki jak przedtem, rodzice się rozwodzili, szkoła podobno była straszna...

A właśnie – nawet jej nie zapytał, jak nowa szkoła. Czy ona go w ogóle interesuje? Czasem miała wrażenie, że Marcin skupia się tylko na swoich kłopotach, wychodząc z założenia, że ona nie może mieć żadnych trosk. Nie powiedziała mu jeszcze tego o rodzicach – może najwyższa pora. W końcu musi się dowiedzieć. Ale kiedy podeszła do stolika, wcale nie o tym zaczęła mówić...

– Nie zapytałeś nawet, jak nowa szkoła! Nie zapytałeś, co to za koleżanka, z którą byłam na piwie! A w ogóle to nawet się nie ucieszyłeś na mój widok! I wody mi pożałowałeś! – zarzuciła go pretensjami.

Chłopak siedział z opuszczonymi ramionami, bez ruchu, jakby jej słowa ciągnęły go ku ziemi. Siedział i milczał, trzymając w palcach ostatni fragment wafelka, z którego kapały na stolik buroróżowe krople.

– Przecież dałem ci całą butelkę wody – odparł spokojnie.

On nic z tego wszystkiego nie rozumie. Nie widzi, jaki jest beznadziejny – pomyślała. – Jezu, co ja tu w ogóle robię? Zerwała się z krzesła tak szybko, że je przewróciła, a kiedy próbowała je postawić, dwie najlepsze, chałwowe kulki spadły na stół. Natalia poczuła wściekłość. To było obce jej uczucie, zwykle była raczej opanowana. Nie wiedziała, co się z nią dzieje, kiedy wsadziła wafel z pozostałymi kulkami loda w tamte dwie, z całą siłą, jaką miała. A potem po prostu odeszła, zostawiając sterczący w górę rożek i Marcina.

Jesteś w domu? – zaesemesowała do Linki. – Muszę z kimś pogadać.

Była, na szczęście. Bo Natalia miała wrażenie, że jeśli teraz wróci do pustego mieszkania, to po prostu zwariuje.

***

Linka rzeczywiście siedziała w domu. Siedziała i myślała. Na rozpoczęciu roku pani Julia, która miała przez te dziesięć miesięcy opiekować się nimi i roczną wystawą, zrobiła im mały wykład i zapowiedziała temat na ten rok. Brzmiał on: ciało. Chłopcy oczywiście natychmiast zaczęli się śmiać, ale pani Julia od razu zaznaczyła, że jeśli chcą zrobić artystyczne akty i znajdą kogoś, kto zgodzi się na publikację zdjęć na wystawie na koniec roku, to ona nie widzi problemu. Od razu się uciszyli. I wtedy zapytała ich, co kojarzy im się, oprócz aktów, z tym tematem.

– Taniec – rzuciła któraś z dziewczyn.

– Pantomima... modelki...

– Ale przecież ciało nie musi być piękne...

– Może być stare ciało...

– Albo martwe – rozległy się śmiechy. I jakieś durne komentarze na temat robienia zdjęć w prosektorium.

Chyba jednak nadal nie byli całkiem poważni.

– Pomyślcie nad tym – powiedziała w końcu pani Julia. – Dlatego tak wcześnie sygnalizuję wam temat. Będziemy chodzić na wystawy fotograficzne. Spotkamy się też z kilkoma ciekawymi osobami, które opowiedzą wam o różnych wymiarach cielesności.

Linka myślała nad nowym tematem, ale na razie nic mądrego nie wpadało jej do głowy. Jej rozważania przerwał dzwonek do drzwi. Przyszła Natalia.

– No, jak nowa szkoła? – od razu zapytała Linka.

No właśnie. Dlaczego ona może o to zapytać, a on nie?

– Nie wiem... Jestem trochę przerażona – powiedziała Natalia. – Poznałam jedną dziewczynę i w sumie to mi wszystko opowiedziała o tej szkole. Myślę, że nie będzie lekko.

– Poradzisz sobie. Na pewno będziesz najlepsza – powiedziała z przekonaniem Linka. – A teraz mów, o co chodzi z tym twoim Marcinem.

– Nie wiem... zaczął mnie denerwować. W ogóle jakoś nie ucieszył się na mój widok. I wcale nie zapytał, jak nowa szkoła. On się w ogóle mną nie interesuje. Tak naprawdę to nie wiem, co czuje.

– Ale mówi, że cię kocha, czy nie? – drążyła Linka, jednocześnie nalewając soku do dwóch szklanek.

– No mówił... kiedyś.

Rzeczywiście, nie powiedział tego ani razu, odkąd wróciłam – pomyślała. Ale w sumie to nie było okazji. Widzieli się raptem kilka razy. I jakoś tak... nie było nastroju.

– Ale to przecież nie chodzi tylko o to, co kto mówi, ale też o to, co robi, prawda?

– No to co on robi takiego?

– Chodzi raczej o to, czego nie robi.

– To czego nie robi? – drążyła Linka.

– Nie wiem... nie zaprasza mnie nigdzie.

– No przecież zaprosił cię na lody.

– Zawsze chodzimy na lody do Grycana. Ciągle w to samo miejsce – westchnęła Natalia.

– Może myśli, że to lubisz.

– Nie kupuje mi kwiatów, nie dzwoni do mnie bez okazji, nie wysyła mi żadnych miłych esemesów, że tęskni czy coś w tym rodzaju, nigdy nie wymyśli nic spontanicznego...

– A kiedyś było inaczej? Kiedy się poznaliście?

Natalia zastanowiła się. Znała Marcina już ponad rok. Jak było na początku? A jak teraz? Właściwie...

– Nie. Zawsze było tak samo. Tylko nie wiem dlaczego, ale to przestało mi wystarczać.

– Wiesz co – powiedziała Linka – przecież wy nie macie poważnych problemów. Nic się strasznego nie stało. Nie zrobił się nagle oziębły czy inny, niż był. To twoje oczekiwania się zmieniły. Myślę, że gdyby nie nasze oczekiwania, miłość trwałaby wiecznie. Na początku wystarczało ci, że on po prostu jest. Nie musiał wcale aż tak o ciebie zabiegać, a i tak byłaś na każde jego skinienie. A teraz nagle chciałabyś, żeby był inny.

– To prawda – przyznała cicho Natalia. – Na początku... każde spotkanie z nim było świętem. Nie potrzebowałam niczego specjalnego, wystarczyło, że był. A teraz mnie denerwuje, że to, że tamto.

– A czy wy...? – zawiesiła głos Linka.

– Nie – odpowiedziała Natalia. – Dla mnie to... za wcześnie. Boję się. Nie wiem, chyba do tego nie dojrzałam.

Linka nie rozumiała Natalii. W końcu długo byli z Marcinem parą. W niej samej tak buzowały hormony, że już nie wyobrażała sobie, jak w ogóle można bez tego żyć. Ale nie będzie jej wypytywać. Może po prostu to nie jest ten chłopak.

– A może się... odkochałaś?

– Ale ja nie chcę się odkochiwać – Natalii nagle zrobiło się strasznie smutno. – Myślałam, że to będzie trwałe. Chciałabym znowu poczuć to, co wtedy. A ty i Adrian – podniosła wzrok na przyjaciółkę – wszystko między wami dobrze?

– Tak, nawet bardzo dobrze. Ale pamiętaj, że przez jakiś czas nie byliśmy ze sobą. Wiesz, po takiej przerwie trudno nam się sobą nacieszyć. Jest cudownie. A na wakacjach było naprawdę fantastycznie. Ale wiesz, nie wiadomo, jak będzie za rok. To wszystko ogólnie nie jest takie proste, te wszystkie związki. Kiedyś myślałam, że miłość jest jak magia – wszystko się po prostu układa...

– A jest przereklamowana – Natalia weszła jej w słowo.

– Nie, tego bym nie powiedziała. Przecież to jest najcudowniejsze, co nas spotyka. Po prostu trudniej jest być dłużej z jedną osobą. Zaczynamy widzieć jej wady. Nie da się tego uniknąć. Najlepiej zadzwoń do niego i przeproś za te lody i w ogóle. To jest moja rada. Wbrew pozorom faceci bardzo przeżywają kłótnie, nawet jeśli nie pokazują tego po sobie aż tak. Chcesz czekolady? Na pocieszenie?

– Miałam się odchudzać.

– Ty? Ale po co?

– Daj spokój. Utyłam w tej Portugalii. Wyobrażasz sobie, że ważyłam sześćdziesiąt kilo? Masakra. Ruszyłam się trochę i schudłam już cztery... Ale to za mało. Muszę coś ze sobą zrobić. Może przynajmniej to mi się uda, bo na razie innych sukcesów brak. Ale dzisiaj i tak już jadłam lody...

– Nie jadłaś, przecież wylądowały na stoliku.

– A, no tak. W takim razie dawaj tę czekoladę – powiedziała Natalia i odłamała sobie spory kawałek.

Linka nie żałowała, kiedy przyjaciółka po zjedzeniu swojej połowy tabliczki powiedziała, że idzie do domu. Chciała się skupić na swoim nowym pomyśle.

Pomysł narodził się na klasowym spotkaniu tuż po rozpoczęciu roku. Wcześniej, jeszcze zanim wróciła do szkoły, zastanawiała się, jak to będzie z „Repoteką”, ich szkolną gazetą. Mimo że odniosła już pewien sukces, bo jej artykuł o tym, jak dorabiają sobie młodzi ludzie, został opublikowany w zeszłym roku w „Maturzyście”, w „Repotece” nadal nie udało jej się zaczepić. To znaczy usłyszała, że jak będzie miała coś jeszcze, to może przyjść, i to było oczywiście kuszące, ale ona potrzebowała czegoś bardziej stałego. Myślała, że teraz uda jej się rozwinąć skrzydła w „Repotece”, ale ponownie okazało się, że tam wszystkie karty są dawno rozdane. Czyli – Azor był naczelnym jak wcześniej, a dla niej znowu były same spady.

I wtedy wpadł jej do głowy pomysł. Przecież kto teraz czyta papier? Prawdziwe dziennikarstwo to już niekoniecznie gazeta. To może być równie dobrze gazeta elektroniczna. A nawet blog. Dlaczego nigdy nie myślała, żeby założyć bloga? Ale nie z jakimiś tam osobistymi bzdetami, absolutnie nie. Jej blog to miał być blog dziennikarski. Może jeśli dobrze opracuje koncepcję, uda jej się namówić Azora i resztę, żeby ten blog stał się jakby przedłużeniem papierowej gazety...

Wzięła się do roboty.

Wymyśliła, że w blogu znajdą się treści, na które zabrakło miejsca w „Repotece”. Oczywiście nie te same. Gdyby były te same, nikt by w ogóle nie chciał czytać wersji papierowej gazety. Zaprosiłaby do współpracy inne osoby, szczególnie gdyby miały pomysł na coś, na co w zwykłej gazecie nie ma miejsca. Oczywiście robiliby mnóstwo zdjęć, które też pojawiłyby się na blogu. Blog nazywałby się – no właśnie – jak? Może „Repoteka po godzinach”? Czuła podekscytowanie. To musiało wypalić. To na pewno wypali. Publikowaliby materiał... powiedzmy raz w tygodniu. Na tyle często, żeby ludzie przyzwyczaili się do bloga. Ale nie częściej, nie dadzą rady. Szkoda, że nie ma Oskara, kumpla z zeszłego roku, który musiał wrócić do domu, żeby zająć się matką alkoholiczką. On na pewno by jej pomógł. Cieszyłby się z tego pomysłu.

Pomyślała, że do niego napisze. Może namówi go na korespondencję z Mazur? Może w ogóle powinna znaleźć ludzi w całej Polsce, którzy pisaliby o różnych rzeczach?

Linka czuła, że pomysł nabiera wiatru w żagle. Gdyby tak znaleźć po jednej osobie w górach, na Mazurach, nad morzem i jeszcze w kilku większych miastach? Miała rodzinę w Krakowie, ale nikogo w swoim wieku. No chyba że poprosi babcię. Właściwie dlaczego nie? Przecież babcia była kiedyś dziennikarką. Nadal czasem coś publikowała. Może mogłaby od czasu do czasu napisać jakiś artykulik albo felieton, gdyby w Krakowie działo się coś ciekawego.

A zresztą – mogłaby po prostu to zacząć, a potem spróbować rozkręcić, znaleźć inne osoby. Uda się, na pewno się uda. Siedziała do nocy i robiła notatki. A potem leżała na wznak na łóżku, już w piżamie, i patrzyła w sufit. Stojąca na stoliku nocnym lampka rzucała na niego dziwne cienie.

Gdybym chciała – pomyślała Linka – mogłabym sobie wróżyć z tego sufitu jak z fusów. Albo jak z wosku. W co układają się te kształty? E tam, jest jak w andrzejki. Jaki by ten kształt nie był, zawsze widać w nim trzy rzeczy: jakieś państwo albo kontynent, dziwnego psa i embrion.

I kiedy usilnie próbowała jeszcze coś w tych cieniach zobaczyć, na przykład siebie samą jako przyszłą sławną reporterkę, podróżniczkę i fotografkę, i już jej się wydawało, że prześwituje tam jej postać z aparatem, wiatr poruszył zasłoną i światło latarni zakłóciło widziane przed chwilą kształty. Linka zmrużyła oczy i spróbowała znów wyłowić ze światłocienia swoje marzenia, ale przymknięcie powiek zrobiło swoje. Zasnęła.

Jeśli oczekiwała, że już następnego dnia o wszystkim opowie Azorowi i reszcie, to całkowicie się myliła. Musiała czekać na to ponad tydzień, bo Azor nie chciał słyszeć o żadnej rozmowie przed walnym zgromadzeniem, którego termin był już ustalony. Linka czekała cierpliwie. I tak była bardzo zajęta. Jak zawsze na początku roku trzeba było zgromadzić przybory szkolne, zeszyty, poinstalować sobie w kompie różne programy do obróbki zdjęć... A kiedy w końcu doczekała się walnego zebrania „Repoteki”, wszystko poszło tak, jak przypuszczała. Czyli zupełnie beznadziejnie.

– Nie rozumiem – powiedział Azor. – Czemu miałoby nam nie wystarczyć to wydanie, które mamy?

– Gdyby „Repoteka” była również online, miałaby więcej czytelników.

– No ale chciałabyś tam umieszczać inne artykuły.

– Tak... bo gdyby były takie same, to przecież w ogóle bez sensu. Poza tym nie chciałabym pisać tam sama. Chciałabym, żeby pisali również inni.

Tak jak przypuszczała – przeprawa z Azorem nie była łatwa.

– Ale jak mielibyśmy znaleźć na to czas? Przecież z trudem wyrabiamy się z wersją papierową. Ledwo udaje nam się wypluć z siebie numer gazety raz na dwa miesiące, a nawet rzadziej, a ty sugerujesz, że coś powinno ukazywać się raz na tydzień w necie? Chyba na głowę upadłaś.

Dlaczego ten chłopak jest dla mnie tak niemiły? – myślała Linka. – Dlaczego wydaje mu się, że może mnie traktować w ten sposób? Zawsze to samo. Niczego się nie nauczył.

– Jestem naczelnym. Musiałbym to wszystko czytać i po tobie poprawiać. Wolałbym, żebyś znalazła czas na pomoc w „Repotece” papierowej. Nawet teraz jest kilka drobnych rzeczy do napisania. Na przykład o początku roku szkolnego...

Linka poczuła, jak kanapka ze sklepiku przewraca się jej w żołądku.

– Nie chcę pisać takich rzeczy – powiedziała spokojnie. Nagle poczuła w sobie taką siłę, jakiej nie czuła nigdy wcześniej. – Nie chcę pisać tych bzdetów. Zawsze myślałam, że na poważniejsze tematy, dłuższe artykuły po prostu nie mamy miejsca. Ale to jest też kwestia pewnego wyboru, prawda? Wy po prostu nie chcecie wychodzić nigdzie dalej. Macie klapki na oczach. Początek roku szkolnego! Co za gówno!

Mówiąc to, wiedziała, że współpraca z „Repoteką” dla niej się kończy. Azor nie zniesie takich słów. I rzeczywiście, był wściekły. Do tego miał taki typ urody, że wściekłość mu na urodę szkodziła. Na jego jasnych policzkach wykwitły teraz dwa wielkie rumieńce. Spocił się i wyglądał jak czerwony, zgrzany szczur. Linka parsknęła śmiechem. I to był koniec. Tacy jak Azor mogą znieść wszystko, ale nie to, że ktoś się z nich śmieje.

– To jakie są te twoje wspaniałe tematy?! To twoje prawdziwe dziennikarstwo?! – wykrzyknął z furią.

Reszta się nie odzywała, jak zwykle. Albo nie wiedzą, co powiedzieć, albo się go boją. Ale ja już nie będę się go bała – pomyślała Linka.

– Moje tematy? Rozejrzyj się dookoła. Jest ich mnóstwo. Myślę, że możemy mieć coś do powiedzenia również w bardziej istotnych kwestiach niż jasełka przygotowane przez klasę drugą czy remont sali gimnastycznej. Ta twoja gazeta jest niestrawna jak akademia pierwszomajowa! Ważne tematy upychasz we wzmiankach! Pamiętasz, jak napisałam o Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy? Ile tego było? Cztery wersy wzmianki? Miał być artykuł, zamieściłeś bździnę!

Zupełnie zbiła go z tropu swoim wybuchem. No cóż, z niektórymi ludźmi widocznie można walczyć tylko ich własną bronią.

– Mam gdzieś waszą gazetę. Dzisiaj zakładam swoją. A wy sobie dalej róbcie swój szkolny dupowaty szmatławiec!

I po prostu wyszła. Szkoda jej było czasu.

A kiedy szła ulicą Foksal w stronę domu z hardo uniesioną głową, jeszcze rozemocjonowana starciem z Azorem, usłyszała, że ktoś za nią biegnie. Zuza. Akurat ona? Przecież to dziewczyna Azora. Cóż, nie spodziewała się z jej strony wsparcia, pewnie wybiegła, żeby jej jeszcze przygadać.

– Poczekaj! – krzyknęła Zuza. – Linka, poczekaj!

Usiadły na murku, tuż za sprzedawcami książek. Zawsze się tu rozstawiali, ale Linka nie widziała, żeby ktoś kiedykolwiek coś u nich kupował. Ludzie przemykali obok rozłożonych tomów, jakby ulica nie była dobrym miejscem do nabywania literatury. Biegli do Empiku, gdzie były tłumy i znacznie drożej. No cóż, potęga reklamy.

– Uważam, że masz rację – powiedziała Zuza. – Ja też... Mnie też się nie podoba ta nasza gazeta. W sumie.

– Przecież byłaś jedną z osób, które ją zakładały – zdziwiła się Linka. – Ty i Azor.

– No tak – dziewczyna zaczerwieniła się. – Ale ja... Wiesz, jaki jest Azor.

– Wiem. Ale ty pewnie wiesz jeszcze lepiej? – Linka próbowała wybadać sytuację.

– My już nie jesteśmy razem – powiedziała nagle Zu.

– Ty czy on?

– On ze mną zerwał. Na Facebooku zerwał, żeby była jasność. Po prostu pewnego dnia odkryłam, że już nie jesteśmy w związku.

– Pięknie. No, niektórym Facebook ułatwia sprawę, nie?

– To było na wakacjach. Chyba tam kogoś poznał. Nie wiem. W każdym razie nie odezwał się do mnie w wakacje ani razu. Teraz też się nie odzywa. Patrzy przeze mnie, jakbym nie istniała. Minęły prawie dwa tygodnie od początku roku szkolnego, a on ani razu nie powiedział do mnie „cześć”.

– Chamstwo. To po prostu obrzydliwe. Wiesz... jestem najlepszą osobą, której możesz się wyżalić. Zdajesz sobie sprawę, jak wyglądają moje relacje z Azorem. Nigdy za sobą nie przepadaliśmy.

– Delikatnie mówiąc.

– Bardzo delikatnie.

– Wiesz co? Właściwie to ja się nawet trochę cieszę – uśmiechnęła się Zu.

– Cieszysz?

– Tak. Wiem, że to dziwne. Ale czuję się, jakbym nagle znowu była wolna. Nie było łatwo być jego dziewczyną.

– Dlaczego?

– Zawsze musiało być tak, jak on chciał. Chodziliśmy tylko tam, dokąd on chciał i kiedy chciał. Krytykował to, jak się ubieram i jak wyglądam. Mówił, że tyję, że za mało się ruszam. Zapisałam się na basen, chociaż nienawidzę wody, bo on uważał, że to będzie dla mnie najlepsze. Ale przede wszystkim zawsze musiałam się zgadzać z tym, co on mówi.

– Tyranozaurus rex. Patrz, jednak nie wyginął – uśmiechnęła się Linka. – Trzyma się dzielnie.

– Tak samo było z gazetą.

– Kłóciliście się o „Repotekę”?

– Trudno to nazwać kłótniami. Proponowałam jakieś zmiany, ale on nie chciał o nich słyszeć. Trzymał się swojej pierwotnej koncepcji zębami i pazurami. Wszystko, co wymyślałam, odbierał jako atak na siebie. A mnie... ciężko było z nim walczyć, w końcu był moim chłopakiem. Teraz nie czuję się do niczego zobowiązana i chciałabym się przyłączyć do twojej gazety, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Zawsze cię... podziwiałam. – Zuza spojrzała Lince prosto w oczy.

„Podziwiałam”? To słowo zdziwiło, ale też mile połechtało ambicję Linki.

– Nie przesadzaj – powiedziała szybko – nie ma za co podziwiać. Cieszę się, że chcesz się przyłączyć do tego projektu. To co – idziemy do mnie?

***

Natalia nie wiedziała, co myśleć o tym, że Marcin nie dzwonił już od dwóch tygodni. A dokładniej – od trzynastu dni. Odliczała te dni, wydrapywała wściekle długopisem w kalendarzyku.

Nie poszła za radą Linki i nie zadzwoniła do niego po kłótni w Grycanie. Uznała, że to przesada. W końcu to nie ona powinna go przepraszać. Postanowiła, że kiedy Marcin zadzwoni, łaskawie da się udobruchać. Rzeczywiście, chyba miała w stosunku do niego zbyt wysokie oczekiwania. Pomyślała, że po prostu pospotykają się i wtedy zobaczy, czy znowu czuje do niego to, co dawniej. Nie miała siły na rewolucje w życiu uczuciowym, wystarczały jej te w życiu rodzinnym... Podjęła decyzję, że nie będzie tego teraz roztrząsać.

Wtedy, w lodziarni, nie do końca była sobą. Stres związany z rozpoczęciem roku szkolnego, nowi znajomi, a nawet wypite piwo – wszystko to miało znaczenie. W takim stanie nie wolno podejmować żadnych decyzji. Człowiek wszystko powinien robić na spokojnie. Porozmawia z Marcinem, powie mu otwarcie, czego oczekuje. Więcej czułości, więcej spontaniczności, więcej zabiegania o nią... Jeśli ją kocha, na pewno zrobi wszystko, żeby znowu było dobrze.

Tylko że Marcin jakoś nie dzwonił. Najpierw spodziewała się, że zadzwoni następnego dnia. Potem czekała na esemesa, że przeprasza, że nie chciał. A tu nic. To było do niego niepodobne. Była na niego wściekła. Zajęła się sobą i dietą.

Musiała zacząć wprowadzać swój plan w życie i to przez chwilę odciągnęło jej myśli od Marcina. Ale teraz, gdy minęło już tyle czasu, przestała jej się podobać ta sytuacja. Przekładała telefon z jednej ręki do drugiej i zastanawiała się, co robić. Nie lubiła, kiedy coś szło nie po jej myśli. Gdzieś przeczytała, że: „Jeśli czekasz na jego telefon: nie masz kontroli. Jeśli sama zadzwonisz: to ty masz kontrolę. Jeśli czekasz, aż on przyjdzie: nie masz kontroli. Jeśli sama do niego pójdziesz: to ty masz kontrolę”. O tak, nie lubiła nie mieć kontroli. Marcin odebrał.

– Właściwie... dobrze, że dzwonisz. Sam chciałem zadzwonić, ale jakoś nie miałem odwagi. Chcę ci coś powiedzieć. Możemy się spotkać?

Przełknęła ślinę. Chce jej coś powiedzieć?

– To co... wpadniesz? Czy ja mam przyjść do ciebie?

– Nie... wolałbym gdzie indziej. Spotkajmy się w Ogrodzie Saskim. Za godzinę. Pasuje ci?

– Dobrze – powiedziała. Nie wiadomo dlaczego poczuła, że tym razem to nie ona pociąga za sznurki.

– Tam, pod tą dużą fontanną. Okej?

– Dobrze – powtórzyła.

Siedzieli na jednej z ławek, które okrążały fontannę. Na innych przysiadły staruszki z psami i matki z wózkami. Jak w każdy inny, zwyczajny, wrześniowy dzień.

– Kiedy byłaś w Portugalii, miałem czas, żeby sobie wszystko przemyśleć – zaczął. Nie patrzył na nią, tylko na rozbryzgującą się przed nimi wodę, jakby ta fontanna była najciekawszym obiektem na świecie. – Zacząłem myśleć... że to nie ma sensu, Natalia. Nie chcę tego, przysięgam, ale im bardziej się nad tym zastanawiam, widzę, że oddaliliśmy się od siebie. Że to nie działa i nie będzie działało, choćby ze względu na okoliczności.

– Jakie okoliczności? – odważyła się mu przerwać, choć właściwie niepotrzebnie. Dobrze wiedziała, dokąd zmierza ta rozmowa.

– Wiesz, jakie. Ty sobie jedziesz do Portugalii...

– Proponowałam ci, żebyś pojechał ze mną!

– Natalia! Jestem tylko biednym chłopakiem z technikum. Niewyedukowanym ćwolem! Tak mnie przecież postrzegasz, prawda?

Poczuła złość.

– Nieprawda! Nigdy tego nie powiedziałam!

– Nie musisz mówić! Ja to widzę w twoich spojrzeniach! We wszystkim, co mówisz i co robisz. Wtedy w Grycanie, gdy powiedziałaś, że chcesz wodę, a ja wyciągnąłem z torby butelkę, spojrzałaś na mnie jak na idiotę. Bo w twoim świecie wywalanie kasy na zwykłą wodę w kawiarni jest zupełnie normalne! Wiesz, jaką pensję ma moja matka?

– Robisz z siebie ofiarę – wściekła się. – Tak jest najłatwiej. Jeśli zaprosiłeś mnie na lody, mogłeś równie dobrze kupić mi wodę. To tyle samo kosztuje. Klasę można mieć niezależnie od tego, ile ma się kasy w portfelu. I nie kupi się jej za żadne pieniądze, bo nie o nie tu chodzi!

– Słuchaj, niepotrzebna ta kłótnia. Chciałbym się z tobą rozstać po ludzku. Z klasą, jak ty to nazywasz.

– Rozstać się ze mną po ludzku?

– Właśnie tak. Byliśmy w końcu ze sobą ładny okres czasu!

– Okres czasu! – prychnęła. – Tak, jesteś niewyedukowanym ćwolem, chociaż nawet tacy nie mówią „okres czasu”!