To lepsze życie ebook i audiobook

Tytuł: To lepsze życie

Copyright © Agnieszka Bednarska, 2022

This edition: © Word Audio Publishing International/Gyldendal A/S, Copenhagen 2022

Projekt graficzny okładki: Monika Drobnik

Korekta: Justyna Kukian

ISBN 978-91-8034-987-1

Wszelkie podobieństwo do osób i zdarzeń jest przypadkowe.

Word Audio Publishing International/Gyldendal A/S | Klareboderne 3 | DK-1115 Copenhagen K

www.gyldendal.dk

www.wordaudio.se

Rozdział 1

Zaledwie kilka tygodni temu to luksusowe mieszkanie w centrum miasta było azylem, bezpiecznym domem dla rodziny. Dziś stanowiło tylko straszący pustką metraż – ściany, sufit, okna i drzwi. Niegdyś rozbrzmiewały w nim głosy ludzi – rozmowy i śmiech, grało radio, dzwonił telefon, a niesamowity zapach świeżo parzonej kawy łączył się z subtelną wonią kobiecych perfum. Teraz chłód tego miejsca paraliżował, a złowieszcza cisza uderzała w twarz każdego, kto przekraczał jego próg. Mimo że meble wciąż stały tak jak dotychczas, a pokryte kurzem osobiste rzeczy domowników zalegały w różnych kątach, był to już zupełnie inny świat.

Ewka przychodziła tu od pięciu tygodni codziennie. Za każdym razem czuła to samo – jakiś bliżej niezidentyfikowany niepokój, psychiczny dyskomfort, coś, co sprawiało, że jej mięśnie bezwiednie napinały się, a zmysły wyczulały na bodźce. Zanim nacisnęła klamkę, zatrzymała się na chwilę i wzięła głęboki oddech, mobilizując siły do wejścia.

Chociaż miała klucz pomiędzy szpargałami w torebce, nie musiała go użyć. Wiedziała, że niezależnie od tego, czy Maciej był w domu, czy nie, drzwi są otwarte. Zawsze były.

Kategorycznie zabronił ich zamykania. Twierdził z przekonaniem, że kiedy Mirka wróci do domu, musi wejść do niego bez przeszkód. Bał się, że jeśli zastałaby drzwi zamknięte, znów mogłaby odejść.

– Cześć, już jestem – przywitała Macieja jak co dzień. Nie odpowiedział, tylko na chwilę zwrócił twarz ku niej i skinął głową. Nie przejawiając dalszego zainteresowania jej przyjściem, powrócił do wypatrywania przez kuchenne okno Bóg wie czego.

Osiedlowe podwórko zupełnie opustoszało, szary, deszczowy, mimo że jeszcze wakacyjny, dzień skutecznie przepędził wszystkich. W oddali anonimowy „ktoś” skulony pod parasolem przemknął w pośpiechu, jakiś zbłąkany pies wysikał się pod latarnią i niosąc pysk przy ziemi, odszedł w poszukiwaniu suchego schronienia.

Z tego punktu obserwacyjnego Maciek miał doskonały widok na trzepak, znienawidzony element krajobrazu, stojący w ogromnej kałuży. Patrzył na niego każdego dnia.

Ewka, stawiając bawełnianą torbę na blacie, zaczęła opróżniać jej zawartość. Zupa, którą przyniosła w słoiku owiniętym ściereczką, wciąż była gorąca.

– Dzisiaj kalafiorowa – powiedziała, starając się zachować w miarę pogodny ton głosu. – Nie wiem, czy lubisz, ale akurat taką miałam. – Wlała niewielką jej ilość do talerza, po czym wyjęła z szuflady łyżkę i położyła obok. – Zjedz, proszę, zanim wystygnie.

– Później.

– Już nalałam, wystygnie – powtórzyła i wyczekująco wpatrywała się w niego. Wiedziała, że jeżeli nie zje obiadu przy niej, to nie zje go wcale. Za każdym razem, gdy do niego przychodziła, zabierała prawie nietknięte lub zupełnie nietknięte jedzenie, które mu zostawiła poprzedniego dnia.

– Maciek... – Wyczuwał jej oczekiwanie, ale mimo wszystko nie reagował. – Przynoszę to specjalnie dla ciebie, usiądź.

– Mówiłem ci, że niczego nie potrzebuję. – Nachalność koleżanki irytowała go.

– Siadaj! – nakazała głośniej, niż zamierzała, ale poskutkowało. Zrobił, co powiedziała i automatycznie wziął do ręki łyżkę. – Musisz jeść, inaczej zupełnie opadniesz z sił. Jak wtedy będziesz biegał po tych wszystkich dworcach i noclegowniach?

– Jestem w doskonałej formie – rzucił od niechcenia, a ona miała ochotę się roześmiać. Zajęła miejsce po drugiej stronie stołu i dobrodusznie poklepała Macieja po chudym nadgarstku leżącym na blacie. Czujnie obserwowała, jak powoli podnosi do ust tylko w połowie napełnioną łyżkę i czym prędzej przełyka jej zawartość, niczym gorzkie lekarstwo.

– Posiedzę z tobą trochę, w domu i tak nie mam co robić – skłamała, dając mu do zrozumienia, że nie wyjdzie, zanim zupa z talerza nie zniknie.

Kilkudniowy zarost nie był w stanie ukryć jego zapadniętych policzków, a przekrwione oczy zdradzały problemy ze snem. Od momentu zniknięcia Mirki nie sypiał prawie wcale. Nocami włóczył się po mieście, zaglądał w małe uliczki, przeczesywał dworce, parki, noclegownie. Mury i drzewa oklejał ulotkami z jej zdjęciem, znali go we wszystkich sklepikach, kawiarniach i kościołach, i wszędzie tam, gdzie tworzyły się ludzkie skupiska. Wynajął nawet prywatnego detektywa, ale rezultatów wciąż nie było. Wierzył jednak, że Mirka jest blisko, a jej powrót opóźnia jedynie strach przed konfrontacją z domem, w którym nie ma

Rafałka, zetknięcie z jego ubraniami i zabawkami. Rozpatrywał również taką wersję, że pod wpływem szoku mogła doznać amnezji lub stać się czyjąś ofiarą, ani na moment nie tracił jednak nadziei na jej odnalezienie i powrót.

– Zadzwoniłeś pod numer, który ci dałam? – zapytała Ewka, gdy odsunął od siebie talerz.

– Jeszcze nie i chyba tego nie zrobię. Naprawdę nie widzę sensu – mówił ze wzrokiem utkwionym w ścianie, ponad jej głową.

– Maciek, to ważne. – Po raz kolejny próbowała go przekonać. – To może pomóc nie tylko tobie, ale całej naszej sprawie.

– W jaki sposób? Nie mam potrzeby opowiadać grupie podobnych do mnie nieszczęśników o swoim losie. A tym bardziej nie mam ochoty wysłuchiwać o nieszczęściach, jakich oni doświadczyli, mało mnie to obchodzi. Ja chcę tylko jednego – spojrzał na Ewkę – odnaleźć swoją żonę. – W jego głosie nie było ani żalu, ani pretensji, ani nadziei. Jego głos był taki jak on – wypalony do zgliszcz.

– Maciek, ale tam ludzie mogą podsunąć ci nowe pomysły, coś, na co jeszcze nie wpadliśmy, może ktoś przechodził podobne rzeczy jak ty. Rozdasz ulotki, opowiesz o Mirce, im więcej osób jest zaangażowanych w poszukiwania, tym szanse na jej znalezienie są większe. – Ewka usilnie starała się nakłonić go do przyłączenia się do grupy wsparcia dla osób, które straciły kogoś bliskiego. W żaden inny sposób nie potrafiła mu pomóc, a codziennie patrzyła na to, jak niknie w oczach, samotnie opłakując śmierć swojego dziecka i obwiniając się za zniknięcie żony.

– Wyjdę z tobą – powiedział, wstając od stołu, chociaż Ewka jeszcze nigdzie się nie wybierała. – Przejdę się po mieście. – Na chwilę zniknął w korytarzu, a kiedy wrócił, miał na sobie przeciwdeszczową kurtkę i parasol w ręku. Ewka bez pośpiechu pozbierała kilka brudnych naczyń i włożyła je do zmywarki.

– Przyniosłam jeszcze pierogi, zjedz je później, szkoda, żeby się zmarnowały.

– Dobrze – zgodził się, byle tylko nie zaczęła na niego naciskać. Obserwował, jak do lnianej torby pakowała swoje rzeczy, a gdy była gotowa do wyjścia, raz jeszcze usłyszał:

– Zadzwoń tam. Przecież, jak ci się nie spodoba, będziesz mógł się wycofać.

Wyszli, nie przekręcając klucza w zamku. Szaro-bure niebo wisiało nisko nad parasolami przechodniów. Maciej szedł pomiędzy ludźmi, których oczy utkwione były w chodnik, trzymał swój parasol złożony, tuż przy nodze. Niepotrzebnie go zabrał. Chroniąc się pod nim, znacznie ograniczyłby sobie pole widzenia.

Pod wiaduktem, na dywanie ułożonym z kartonów, siedziało dwóch mężczyzn. Podzielili się bułką, ale wino każdy z nich miał własne. Na widok Macieja skinęli głowami.

– Nie było jej tutaj – zawołał jeden z nich.

– Dziękuję. – Maciej przystanął na chwilę. – Wieczorem przyniosę wam pierogi, ale wiecie, że macie być czujni.

– To się rozumie, szefie. – Na myśl o ciepłej kolacji mężczyzna pokazał w uśmiechu szereg poczerniałych zębów.

Odkąd Mirka zniknęła, Maciej naprawdę dobrze poznał miasto, zwłaszcza małe uliczki, zaułki i skrótowe przejścia, o których istnieniu wcześniej nie miał najmniejszego pojęcia. Poznał też ludzi, którzy tam koczowali, kiedyś unikał nawet ich wzroku, dziś znał ich imiona i losy.

Przeszedł pod wiaduktem a następnie skręcił w wąską jednokierunkową uliczkę. Minął maleńki sklep z pasmanterią, nieczynną od lat piekarnię i stary dom przeznaczony do rozbiórki, w którym poniewierali się nikomu niepotrzebni ludzie. Dziś już tam zaglądał, więc nie zatrzymał się, tylko kroczył przed siebie, aż wyszedł na ruchliwą ulicę Bohaterów Wojny prowadzącą do mostu Trzech Orłów. Ociężale sunął chodnikiem, mijając samochody stojące w gigantycznym korku. Im bliżej był mostu, tym większe było zniecierpliwienie kierowców. Zanim Maciej na niego wszedł, z oddali zauważył błękitne, obrotowe światła radiowozów. Nawet na deptaku zrobiło się ciasno, a po chwili okazało się, że ruch pieszych również jest niemożliwy. Tłum mokrych, ale ciekawskich gapiów zbił się w ruchomą masę, kierując swoje spojrzenia za barierki, na płynącą pod ulicą rzekę. Maciej zatrzymał się pośród ludzi, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że właściwie jest unieruchomiony, za plecami miał wciąż narastającą i coraz bardziej zbitą grupę ciekawskich.

– To musi być naprawdę poważny wypadek, skoro zablokowany jest nawet chodnik. – Usłyszał jakiś głos za sobą.

– Wszyscy gapią się na rzekę, prawdopodobnie spadł tam jakiś samochód – doniósł gruby mężczyzna i sam, przeciskając się brutalnie między innymi, zaczął szukać w wodzie śladów topielców.

– Wujku, to nie wypadek – zawołał chłopiec stojący o kilka metrów bliżej centrum zdarzenia. – Jakaś kobieta stoi pod mostem i chce skakać. Policja z nią rozmawia.

Maciej poczuł, jak groza wbiła mu w kark swoje ostre szpony. Nie bacząc na okrzyki oburzenia, przepchnął się do przodu tyle, ile zdołał.

– Co za cham! – wrzasnęła podstarzała modnisia z foliowym workiem na głowie. – Nie pchaj się tak prostaku, każdy chce zobaczyć!

Dudnienie w uszach zagłuszyło wrzawę podniesioną na niego przez ludzi, przepychał się, co chwila zaglądając za barierkę, rozpaczliwie wypatrując tam kobiety. Był już na samym przodzie, gdy w końcu ją dostrzegł. Stała na wąskim filarze, gotowa do skoku. Z tej odległości wzrostem przypominała lalkę, jej sylwetka zlewała się z tłem, mimo to Maciej wyraźnie widział, jak silny wiatr szarpał brązowymi, półdługimi włosami we wszystkie strony. Miała na sobie rozkloszowaną sukienkę przewiązaną w pasie, szamocącą się niczym porwany żagiel. Stała tam, niczym nieosłonięta, zdana na szalejący w dole wiatr. Ze spuszczoną głową i wzrokiem utkwionym w złowrogim, bystrym nurcie wyglądała tak, jakby się modliła.

– Mirka! – wrzasnął tak przejmująco, że oczy wszystkich zwróciły się na niego.

Ludzie rozstąpili się nieco, robiąc mu wolne dojście do barierki. Chwycił ją oburącz i wychylając się niebezpiecznie nad wartką wodę, ponownie zawołał rozdzierającym głosem: – Mirka!

Podmuchy, gwiżdżące na metalowej konstrukcji, porwały i uciszyły jego wołanie. Nie odrywając od kobiety oczu, co chwila wołając jej imię, biegł, mijając policyjne zabezpieczenia. Na drodze stanął mu człowiek w mundurze.

– Proszę się zatrzymać! – zawołał.

– To moja żona!

Policjant spojrzał pod most. Desperatka tkwiła kilka metrów niżej, wydawała się zmęczona i słaba, szamotana wiatrem. Nawet nic nie robiąc, w każdej chwili mogła runąć w dół.

Patrząc na Macieja, ze współczuciem zwolnił mu przejście i odpowiednim gestem powstrzymał kolegów przed interwencją.

I wtedy kobieta zrobiła jeden maleńki krok przed siebie. Jej stopa na ułamek sekundy zawisła w pustej przestrzeni za żelaznym filarem, a nie mając w niczym oparcia, wcisnęła się w powietrze jak w miękkie błoto. Ciężar całego ciała podążył za nią. Rozpostarte ramiona przez chwilę przypominały skrzydła, ale szybko stały się bezwładne i splątały się w locie z sukienką. Ciało pędziło, tracąc kształt i bezgłośnie tnąc powietrze, aż runęło w szarą otchłań. Wydawało się, że rzeka czekała na to spotkanie – łakomie wessała ofiarę, zwiniętą w kłębek, w swoje zimne czeluści, po czym zamknęła się nad nią, nie pozostawiając po swojej haniebnej chciwości żadnego śladu.

Maciej padł na kolana, wcisnął twarz pomiędzy metalowe barierki i z rękoma wyciągniętymi przed siebie, zamarł z niemym krzykiem w otwartych ustach.

Rozdział 2

– Agata, czy twoje dzieci też tak dużo płakały? – Róża sama była bliska łez. – Bo on prawie nie przestaje! Ma już trzy miesiące, ile to jeszcze potrwa? – Kołysząc Kacperka na rękach, krążyła po pokoju. Mały, zmęczony płaczem, właśnie zasnął z główką wtuloną w jej pierś.

– Kochanie, tylko się nie denerwuj, bo tym mu nie pomożesz. To z pewnością zwykłe kolki, które wkrótce się skończą.

– A jeśli to coś poważniejszego, może jest chory?

– Rozumiem, że jesteś przewrażliwiona, to syndrom większości młodych mam, ale zaufaj mi, dzieci tak mają. Nie pamiętasz, jak moje się darły?

– No właśnie nie pamiętam, żeby aż tak krzyczały.

– Bo tylko własne na tyle dają w kość, że nigdy się tego nie zapomina. Z pewnością jesteś przemęczona, dlatego reagujesz na wszystko bardziej nerwowo niż zazwyczaj.

– To prawda. Od urodzenia Kacperka nie przespałam ani jednej całej nocy. Ale jeśli on jest zdrowy, to ja zniosę wszystko.

– Mirka powiedziałaby teraz: „a nie mówiłam?”.

Na to wspomnienie obie smutno się uśmiechnęły. Echo Mirki ciągle do nich powracało, często przytaczały jej powiedzenia i poglądy na wiele spraw. Mówieniem o niej rekompensowały sobie jej fizyczną nieobecność, brak kontaktu z nią starały się traktować jako coś przejściowego, niedogodność, która wkrótce minie.

– Za kilka dni przylatuję do Polski po moje dzieciaki i trochę zostanę, obiecuję, że zajmę się wtedy Kacperkiem, chociaż tyle, żebyś mogła porządnie się wyspać. Do tego czasu musisz wytrzymać.

– Jasne, dam radę, nie jest tak źle. Wiesz... – westchnęła Róża. – Bardzo nam ciebie tutaj brakuje, zwłaszcza teraz, kiedy szukamy Mirki.

– Uwierz mi, że wolałabym być z wami, niż tu, gdzie jestem. Mam czasami takie chwile, gdy naprawdę tylko siłą woli powstrzymuję się przed powrotem. Kiedy nachodzi mnie chandra, to nawet nie myślę o pakowaniu czy transporcie, po prostu chcę założyć buty i biec – przerwała, zastanowiła się, po czym dokończyła: – biec tak długo, aż dobiegnę do was.

– Jak ten Forrest Gump?

– Dokładnie tak. To wszystko mnie przerasta, jest dużo trudniej, niż myślałam.

– Ale o co chodzi, Agatko, z Tomkiem źle ci się układa? – Róża ostrożnie ułożyła śpiącego chłopca w łóżeczku i delikatnie okryła go lekką kołderką. – Śpi, mamy jakieś dwadzieścia minut, żeby porozmawiać, więc opowiadaj – poinformowała, wychodząc na balkon. Wygodnie rozciągnęła się na leżaku, którego nie używała od tygodni. Sierpniowe powietrze przesiąknięte było wilgocią, ale jej zmęczone ciało czerpało z niego orzeźwiającą przyjemność.

– Nie chcę cię obciążać moimi problemami, one nie są teraz najbardziej istotne.

– Mów, każdy potrzebuje się wygadać, a następna taka okazja nieprędko może nam się zdarzyć.

– Widzisz, bo tu nic nie jest takie, jak to sobie przed wyjazdem wymyśliłam. – Róża w głosie przyjaciółki wyraźnie rozpoznała rozgoryczenie. – Owszem, ludzie są mili, finansowo jest łatwiej i nie ma tego cholernego wyścigu szczurów jak u nas, ale na tym koniec zalet. Myślałam, że moje dzieciaki szybciej się zaaklimatyzują, a tymczasem po półrocznym pobycie one wciąż chcą wracać do kraju. Teraz już wiem, że okres dojrzewania to najgorszy czas na tak drastyczne zmiany. A z Tomkiem... cholera, to trudne – przerwała. Przełożyła słuchawkę do drugiej ręki, w międzyczasie szukając najbardziej odpowiednich słów, którymi mogłaby zdefiniować to, co czuła. – Bardzo chciałam wrócić do stanu, w jakim byliśmy kiedyś, ale tego po prostu nie da się zrobić. Żyjąc razem, stanowiliśmy jeden sprawnie działający mechanizm, a wyjazd Tomka rozłożył nas na części, które nawet zebrane i złożone do kupy nie pracują już w ten sam sposób. Co chwila ujawniają się nowe usterki, coś zgrzyta, coś się zawiesza i nie ma mądrego, który potrafiłby to naprawić. Niedawno przyszło mi do głowy, że najlepszym rozwiązaniem byłoby, gdyby Tomek mnie po prostu zostawił. Zrobiłabym to sama, ale chyba nigdy nie zdobędę się na tyle odwagi. – W chwili, gdy Agata przelewała na przyjaciółkę swoje problemy, oczekując zapewne podpowiedzi, co ma z nimi zrobić albo przynajmniej pocieszenia, Róża kompletnie nie miała pomysłu na to, jak ma się zachować. Wiedziała, że powinna coś powiedzieć, ale nic mądrego nie przychodziło jej do głowy. – Jesteś tam? – upewniała się Agata.

– Tak, zastanawiam się. Nie rozumiem, dlaczego.

– Ja też tego nie rozumiem, Tomek jest przecież wzorowym mężem, tak bardzo się stara...

– To raczej słaby powód do rozstania.

– Niby tak, tylko że mnie ta jego dobroć drażni. Wszystko, co robi, działa mi na nerwy, nawet kiedy przynosi mi prezent, mam ochotę wrzucić go do śmietnika, bez oglądania. Uwierz, że sama siebie nie poznaję, a jednocześnie nie umiem nad tym zapanować.

– A co z obowiązkami małżeńskimi?

– Już brakuje mi argumentów, żeby się wykręcać. Wszystko ograniczyłam do minimum, moje libido – zero, pozytywne emocje – zero. Wiem, że go ranię, ale to jest silniejsze ode mnie.

– Wygląda tak, jakbyś była na niego zła za to, że tam jesteś...

– A pomysł przecież był mój...

– Tyle tylko, że wtedy myślałaś, że historia z Jankiem zostanie definitywnie pogrzebana z chwilą, gdy przekroczysz granicę, że romans nie pozostawi na tobie żadnego piętna, a tymczasem...

– A tymczasem umieram z tęsknoty za nim... – dokończyła ściszonym głosem, przyznając się tym samym do prawdy, którą bezskutecznie starała się wyprzeć z własnej świadomości. – Od świtu do nocy, a nawet we śnie powracam do wspomnień o nim, o rzeczach, jakie z nim robiłam. Ciągle widzę, jak się kochamy do utraty zdrowych zmysłów. Zadręczam się pytaniami, z kim on teraz jest i czy tej kolejnej mówi to, co mówił mnie? Jestem gotowa własnymi rękoma zabić każdą lafiryndę, która go dotknie! Mogę znieść obecność żony, ale nikogo, absolutnie nikogo innego! – Zawołała do telefonu tak głośno, że Róża odruchowo odsunęła go od ucha. Minęło kilka sekund, nim się uspokoiła, ale wtedy poczuła się oczyszczona. Ta spowiedź była jej bardzo potrzebna, pozwoliła na przynajmniej chwilowe zrzucenie ciążącego jej balastu.

– Boże... Agatko... – Róży wciąż brakowało słów. – Nie myślałam, że to aż tak... Ty się zakochałaś i to nie na żarty. A ja myślałam, że miłość, która odbiera rozum, zdarza się tylko nastolatkom.

– Tak mi wstyd – wyznała Agata, a Róża miała wrażenie, że przyjaciółka jest bliska płaczu. – Przecież to, o czym ci opowiadam, to głupoty. Rafałek umarł, Mirka zniknęła, ty szczęśliwie zostałaś mamą, to są naprawdę ważne sprawy, a nie jakieś tam scenariusze brazylijskich seriali.

– Kochanie, wszystko, co buduje nasze życie, jest ważne, miłosne rozterki również. Od tego jestem twoją przyjaciółką, aby cię wysłuchać, tak przecież było z nami zawsze. Żałuję tylko, że nie potrafię ci pomóc. – Z wnętrza mieszkania dobiegły do Róży zagadkowe pomruki, wstała więc ze swojego wygodnego miejsca na leżaku i weszła do pokoju. Nachylając się nad łóżeczkiem i bezwiednie uśmiechając do wciąż śpiącego synka, szepnęła do telefonu: – Kręci się, ale jeszcze nie krzyczy.

– Już mi pomogłaś – kontynuowała Agata. – Naprawdę jest mi dużo lżej – wyznała zgodnie z prawdą. – Dziękuję i przepraszam, zabrałam ci czas, który mogłaś wykorzystać na drzemkę.

– Nic nie szkodzi, Lesiu wraca dzisiaj wcześniej, a wieczorem przyjedzie moja mama, więc trochę odeśpię.

– Mama przyjedzie sama?

– Niestety, tata wciąż bardzo się na mnie gniewa. Nie pojmuję tego. Kacperek jest przecież takim cudownym dzieckiem, a on nie chce go nawet zobaczyć. Teraz żałuję, że powiedziałam mu o in vitro, mama miała rację, trzeba było to przemilczeć. Ale ja chciałam być uczciwa, idiotka...

– Faktycznie trudno to zrozumieć, twój ojciec zawsze był mądrym człowiekiem. Jak mógł pozwolić, aby ci katoliccy fanatycy tak go omotali, że stracił zdolność samodzielnego myślenia?

– To przykre i nielogiczne. – Róża starała się nie unosić głosu, mimo że miała ochotę krzyczeć. – W imię miłości do Boga wyrzekł się miłości do córki i wnuka.

– A twoja mama nie może go jakoś przekonać?

– Nikt nie jest w stanie tego zrobić, no chyba że ksiądz z ambony. Uwierzył we wszystkie brednie, które moherowe berety głoszą dookoła.

– Umysły niektórych ludzi nie nadążają za rozwojem tego świata. – Był to jedyny wniosek, jaki Agata zdołała wyciągnąć. – Może to wcale nie jest ich wina?

Nagle kołderka w dziecięcym łóżeczku podskoczyła, uniesiona małymi nóżkami, a pokój wypełnił krzyk zniecierpliwionego niemowlęcia.

– Słyszysz, znowu płacze, ale teraz to chyba z głodu, muszę podgrzać mleko.

– Wiem, kochanie, już ci nie przeszkadzam, do zobaczenia za kilka dni. I nie martw się o Kacperka, po krzyku poznaję, że jest zdrowy jak ryba.

Od dłuższego czasu Agata miała nawracające poczucie, że działa wbrew sobie, że nie kontroluje biegu wydarzeń, tylko płynie z nurtem niczym zdechła ryba. Ludzie, których kochała, nie byli w jej zasięgu, co coraz bardziej jej doskwierało. Nie miała przy sobie nawet dzieci, całe wakacje przesiedziały u dziadków. Tomek ostatnimi czasy pracował więcej niż zazwyczaj, a nowe znajomości, które nawiązała po przyjeździe, były wprawdzie niczego sobie, ale jakoś nie odczuwała potrzeby szczególnego ich pielęgnowania.

Dni upływały jej zatem na nauce angielskiego, do której konsekwentnie się przymuszała, na zgłębianiu tajników jogi, co robiła z czystą przyjemnością i na zadręczaniu się pytaniem: „co ja tutaj robię?”. To ostatnie działo się bez udziału jej woli.

W dni, w które nie była zmuszona do wyjścia z domu, nie robiła makijażu i nie dbała o ubiór. Zwykły dres, założony rano, zdejmowała dopiero przed położeniem się do łóżka. W Polsce coś takiego było nie do pomyślenia, człowiek zawsze musiał być przygotowany na wizytę niezapowiedzianych gości – tutaj każda wizyta poprzedzona była telefonicznym uprzedzeniem.

Rozmyślania nad własnym życiem Agata prowadziła na zmianę z rozmyślaniami o Mirce. Niepokój o przyjaciółkę ani na chwilę jej nie opuszczał. Czuła się winna, że w żaden sposób nie pomaga w poszukiwaniach, że właściwie nie robi dla niej nic. W rozmowach Ewka, Róża i Agata pocieszały się wzajemnie, dodawały sobie otuchy, ale kiedy zostawały same ze sobą nie były już takimi optymistkami. Każda z nich bała się na swój własny sposób.

Ewka oczyma wyobraźni widziała Mirkę pijaną i sponiewieraną, tułającą się po melinach z najgorszymi elementami przestępczego półświatka lub po kanałach razem z bezdomnymi.

Różę dręczyła myśl, że Mirka wskutek szoku i braku profesjonalnej pomocy popadła w obłęd albo dostała amnezji i siedzi w jakimś ośrodku na oddziale zamkniętym, bo choroba uniemożliwia j ej identyfikację.

Agaty natomiast nie opuszczało przeczucie, że Mirka stała się ofiarą wypadku bądź czyjejś agresji i nie doczekawszy się pomocy, leży pod stertą liści w jakiejś zdziczałej części lasu. Stan, w jakim była Mirka, gdy widziała ją po raz ostatni, nie wykluczał również możliwości, że sama targnęła się na swoje życie. Każdego dnia Agata rozmawiała z nią w myślach, nakłaniając do powrotu, o ile to jeszcze było możliwe. Nie znosiła swojego czarnowidztwa, a jednocześnie nie mogła się go wyzbyć. Kiedy przestawała zadręczać się rozważaniami na temat przyjaciółki, nachodziły ją inne, równie melancholijne a wręcz depresyjne spekulacje. Ich bohaterem niezmiennie pozostawał Janek.

Od swojego wyjazdu skontaktowała się z nim tylko raz, dzwoniąc z zastrzeżonego numeru telefonu. Gdy usłyszała w słuchawce znajomy głos, nie zdołała wydusić z siebie ani jednego słowa. W milczeniu łowiła jego oddech, a później rozłączyła się i rozpłakała. Przez kolejne dwa dni, symulując migrenę i nie wychodząc z łóżka, dochodziła do siebie. Po tym doświadczeniu postanowiła zarzucić wszelkie próby kontaktu, tym bardziej, że nie miała pojęcia, czego oczekiwała, dzwoniąc do niego.

Ależ bałagan zapanował w moim życiu – po raz pierwszy Agata doznawała tak wielkiego, wewnętrznego rozdarcia. Jak ja mam nad tym zapanować? Czy ktokolwiek pomoże mi to posprzątać, czy niestety jestem skazana tylko na siebie? Niespodziewanie przez głowę przemknęła jej zaskakująca i, co dziwne, wcale nie dotycząca Janka myśl. W pierwszej chwili Agata uśmiechnęła się do niej lekceważąco. Pomysł, niczym zabłąkany wróbel, który wpada przez wybite okno, narobił zamieszania, więc nie mógł pozostać niezauważony. Uśmiech znikł z twarzy Agaty, a zamiast niego pomiędzy brwiami pojawiła się głęboka zmarszczka. Kobieta świadoma jej istnienia „rozprostowała ją” i środkowym palcem rozmasowała zagnie-cenie w skórze.

– Właściwie, dlaczego nie? – Nie przestając pocierać miejsca powstania zmarszczki, zapytała samą siebie: – Może nie rozwiązuje ona problemów, ale potrafi sugerować więcej, niż początkowo myślałam. – Czuła, że pomysł jest niezły, ale potrzebowała konsultacji, zadzwoniła, więc do Ewki.

– Cześć Agaciu, co u ciebie? – Przyjaciółka przywitała ją radosnym szczebiotem.

– Cześć, słuchaj, właśnie doznałam niespodziewanego olśnienia i sądzę, że musimy je wykorzystać. – Agata, wręcz przeciwnie, mówiła rzeczowo i bez niepotrzebnego przedłużania. – Pamiętasz Gizellę, tę wróżkę, u której byłam kiedyś z Mirką?

– Pamiętam, że byłaś z niej niezadowolona.

– Wtedy tak, ale zastanawiając się nad tym, co powiedziała, po czasie doszłam do wniosku, że ona przewidziała śmierć Rafałka.

– Coś takiego mówiłyście... – Ewka przywoływała strzępy odległego wspomnienia.

– Właśnie. Nie powiedziała tego konkretnie, ale ostrzegała.

– Mirkę, tylko że żadna z nas się tym nie przejęła. – W tej chwili Ewka domyśliła się już, na czym polega pomysł przyjaciółki.

– Myślisz, że ona mogłaby pomóc odszukać Mirkę?

– Tak, a przynajmniej mogłaby potwierdzić, czy jeszcze żyje. – Agata natychmiast pożałowała, że nieopatrznie wypowiedziała na głos swoją obawę.

– Oczywiście, że żyje! Jak możesz w to wątpić?

– Przepraszam, nie to chciałam powiedzieć. Mam po prostu nadzieję, że być może udzieli nam jakiejś wskazówki, coś doradzi.

– Warto spróbować. – Ewka zaskakująco szybko zaakceptowała pomysł, nigdy przecież nie była zwolenniczką rozwiązań tego typu. – Kto do niej pójdzie?

– Ja. Zadzwonię i umówię się na przyszły tydzień.

– To dobrze, bo u mnie nie najlepiej z wolnym czasem – wytłumaczyła się. Ale naprawdę chodziło o to, że sama wcale nie miała ochoty iść do kogoś takiego. Zwyczajnie gardziła wróżbitami i innymi czarodziejami, uważając ich za szarlatanów i naciągaczy.

– Dużo masz pracy?

– Sporo, jednak nie praca najbardziej mi ciąży. Teraz prowadzę dwa domy, mówiłam ci już. Codziennie jestem u Macieja, muszę go pilnować, żeby jadł, nawet o goleniu mu przypominam. Staram się z nim rozmawiać, co nie jest łatwe. Róża z Leszkiem też go odwiedzają, ale wiesz, jak jest przy małym dziecku, nie mają wiele czasu. A we własnym domu to, co zwykle, lekcje, rehabilitacje, zajęcia pozaszkolne, jednym słowem młyn.

– Czyli u Sebastiana nic nowego?

Pierwszą odpowiedzią było prychnięcie, będące oczywistym objawem pogardy i bezsilności.

– Jeżeli pytasz o stosunki rodzinne, to oczywiście, że się nie zmienił, bo dawno stracił nad sobą kontrolę. Ale mam wrażenie, że opuściła go pewność siebie. Czasami odwiedza Macieja, chyba rozmawiają, bo wtedy mój mąż wraca jakby odmieniony. Idzie do pokoju dziewczynek, czyta im, przytula, gadają ze sobą jak za dawnych czasów, aż miło popatrzeć. Ale czar pryska szybko, gdy tylko zasiada przed komputerem.

– Może się jeszcze opamięta. – Agata próbowała pocieszyć przyjaciółkę, nie zabrzmiała jednak przekonująco, bo nikt już w to nie wierzył. Ewka zignorowała tę nadzieję bez pokrycia.

– Teraz bardziej niż jego potrzebuję tutaj ciebie. Przyjedź w końcu.

– Przyjadę, jeszcze kilka dni.

– Jasne... po dzieciaki. I za chwilę znowu cię nie będzie. – Jej głos ledwo dosłyszalnie, ale jednak pękał.

– Tylko nie becz! – zakazała Agata. Czuła, że jej samej do rozklejenia się też niewiele brakuje.

– Nie beczę – odpowiedziała niewyraźnie Ewka. – Tylko, że wszystko jest takie... do dupy. Ile człowiek może znieść, dlaczego nic nas nie ochrania?

– Nie wiem, kochanie... – W gardle Agaty zaległa wielka miękka klucha. – Same musimy się chronić, siebie i swoich bliskich...

– Ciągle o nim myślę, każdego wieczoru... Był takim słodkim dzieciaczkiem, czym sobie zasłużył? – Dłuższe powstrzymywanie płaczu okazało się niemożliwe, Ewka poddała się, zawodząc przejmująco. Nie trzeba było długo czekać, żeby te łzy rozkleiły Agatę i teraz obie, choć fizycznie daleko od siebie, to jednak bardzo sobie bliskie, po raz kolejny doświadczały potwornego żalu.

Rozdział 3

Maciej siedział w pustym pokoju na komisariacie policji. Nie wiedział, ile godzin czeka, ani który wypija kubek kawy. Właściwie nic nie miało już znaczenia. Nurkowie szukali w rzece ciała jego żony, co mogło potrwać jeszcze długo, ale dopóki nikt nie zakłócał jego bezcelowej egzystencji w tym pomieszczeniu pozbawionym mebli, ukrywał się w nim przed oczywistą prawdą.

Zmęczenie sklejało mu oczy. Ciężkie powieki, niczym żeliwne włazy, opadały, a wtedy ukazywała mu się Mirka tuż przed skokiem. Słyszał swój głos wołający jej imię i widział, jak ona odwraca się, zadziera głowę i patrzy na niego. Na twarzy ma spokój, żegna się z nim ledwo dostrzegalnym uśmiechem i wystawia stopę poza krawędź. Jej sukienka szamocze się bezgłośnie.

Wtedy Maciej nadludzkim wysiłkiem otwierał oczy i obraz znikał. Wnętrzności miał ściśnięte, w uszach słyszał szum, a ściany pokoju wydawały się ruchome. Wycieńczony organizm walczył o należny mu odpoczynek, o sen i pożywienie. Powoli tracił rozeznanie, nie wiedział już, co w rzeczywistości zobaczył na moście. Czy Mirka naprawdę na niego spojrzała, czy uśmiech był jej ostatnim prezentem dla męża, a może to jego skołowana wyobraźnia płatała mu niezdrowe figle?

Wsparł głowę na dłoni i znowu przysnął. Obudził go odgłos kroków zbliżających się do drzwi, przymusił się do otwarcia oczu, a następnie do utrzymania głowy w pionie. Ktoś wszedł do pokoju i stanął przed nim. Minęło kilka sekund, zanim źrenice Macieja wychwyciły ostrość, zobaczył wtedy starszego mężczyznę w spodniach od munduru i w swetrze.

– Nurkowie wydobyli ciało – poinformował. – Za kilka minut nasz funkcjonariusz zawiezie pana do kostnicy, niezbędna jest identyfikacja.

– Jestem gotów. – Maciej wstał i na nogach jak z waty wyszedł wraz z mężczyzną na zatłoczony korytarz.

Kostnica mieściła się na tyłach szpitala. Wewnątrz, tuż przy wejściu, stało biurko, a za nim na obrotowym krześle siedział człowiek w białym fartuchu, prawdopodobnie lekarz. Jego zupełnie pozbawiona owłosienia głowa lśniła jakby została zrobiona ze szkła. Ostre światło jarzeniówek odbijało się od napiętej skóry.

– Proszę o dokument tożsamości – zwrócił się do Macieja, którego spowolnione procesy myślowe sprawiły, że nie od razu zrozumiał polecenie. Ospały mózg wyłączał się stopniowo, brak snu siał w nim spustoszenie.

Po kilkunastosekundowej analizie prośby wyjął z tylnej kieszeni spodni dowód osobisty i podał go człowiekowi za biurkiem. Całą siłą woli starał się utrzymać chwiejne skupienie, ale kiedy usłyszał, że powinien iść za nim do pomieszczenia, w którym dokona identyfikacji, znowu się zawahał. Przez krótką chwilę nie wiedział, po co przyszedł, a nawet gdzie właściwie był. Dopiero gdy w przestronnej sali wyłożonej białymi kaflami zobaczył metalowy stół na kółkach, świadomość wróciła mu w pełni. Na blacie, pod prześcieradłem niewyraźnie zarysowywała się sylwetka kobiecego ciała, z którego wciąż kapała woda. Niewielkie kałuże spływały wąskim strumieniem w stronę odpływu umieszczonego w podłodze.

Maciej podszedł do stołu, po przeciwnej stronie stanął mężczyzna bez włosów, spojrzeli na siebie. Odurzony zmęczeniem organizm Macieja nagle odzyskał, wydawałoby się, nadzwyczajną sprawność. Serce wzmogło pracę, w pośpiechu przetaczając szaleńczo pulsującą w żyłach krew, mięśnie napięły się niczym cięciwy gotowe do użycia, a płuca szybciej niż zazwyczaj unosiły klatkę piersiową. Mężczyzna w kitlu przeniósł swoje wielkie dłonie nad ciałem, chwytając w nie prześcieradło okalające twarz denatki. Maciej poczuł nieodpartą chęć, aby zacisnąć powieki, powstrzymał się jednak i, mimowolnie wstrzymując oddech, obserwował, jak białe płótno unosi się, odkrywając najpierw mokre kosmyki włosów, a następnie popielatą skórę z sinymi wybroczynami. Wiedział już, że nigdy w życiu nie zdoła zapomnieć tego widoku. Człowiek trzymający prześcieradło czekał na rezultat okazania zwłok.

– Czy ta kobieta nazywa się Mirosława Kosecka i jest pańska żoną? – zapytał zniecierpliwiony przedłużającym się milczeniem.

Maciej spojrzał na niego wzrokiem bez wyrazu.

– Nie, to nie jest moja żona – oznajmił chłodno.

Do domu wrócił radiowozem, ale nie pamiętał tego. Wycieńczone ciało nie zamierzało mu dłużej służyć. Trzymając się ścian, dotarł do sypialni i bezwładnie zwalił się na łóżko. Przespał dwa dni.

Rozdział 4

Leszek starannie okrył wózek foliowym pokrowcem, założył nieprzemakalną kurtkę i gotów do wyjścia, stanął przed żoną.

– Odpocznij, kochanie, nas, dzielnych chłopaków, żaden deszcz nie zatrzyma. Idziemy na spacer – oświadczył dumnie.

– Tylko nie przesadzaj, proszę. – Róża z troską poprawiała okrycie wózka. – Nie chcę, aby Kacperek dostał kataru.

– O mnie to już nikt się teraz nie martwi... – Młody ojciec udał zasmucenie. – Można by powiedzieć, że wygryzł mnie własny syn.

– Teściowa się o ciebie martwi, Lesiu! – Filigranowa kobieta podeszła i, lekko wznosząc się na palcach, ucałowała zięcia w policzek. – Dlatego zaraz zakasam rękawy i upiekę ci coś słodkiego, żebyś miał do kawy, jak wrócisz.

– Dziękuję mamo, ale nie przemęczaj się.

– Ja akurat jestem w dobrej formie, to twoja żona wygląda jak z krzyża zdjęta. Dopilnuję, aby się przespała, gdy wyjdziecie.

Kiedy kobiety zostały same, matka objęła córkę w pasie i poprowadziła do pokoju. Obie były niskie i drobne, z daleka mogłyby uchodzić za dziewczynki wracające ze szkoły.

– Nie żartowałam – powiedziała, sadzając Różę na kanapie. – Masz się przespać, ja zajmę się wszystkim. A jeśli twoje samopoczucie wkrótce się nie poprawi, będziesz musiała odwiedzić lekarza, możliwe, że masz anemię.

– Nie, mamuś, to chyba nie anemia, tylko wynik stresu po tym wszystkim, co się ostatnio wydarzyło. Moje życie stanęło na głowie. Urodziny Kacperka, śmierć Rafałka, strata pokarmu, zniknięcie Mirki, wyjazd Agaty, za dużo tego. – Róża poczuła chłód, podkurczyła nogi i głośno roztarła dłonie. Matka zdjęła koc z fotela obok i troskliwie okryła nim córkę, która przyjęła go z wdzięcznością. – A do tego wszystkiego tata... – dokończyła z wyrzutem. – Co ja mam zrobić, żeby mnie zrozumiał i zaakceptował Kacperka? Chcę, żeby go kochał tak samo jak inne swoje wnuki, żeby brał go na kolana i zabierał na długie spacery, tak jak robił to ze mną. Brakuje mi go. – Przeczesała włosy palcami i oparła się o zagłówek.

– Stary głupiec! – Matka usiadła na krawędzi łóżka. Dla niej to również była traumatyczna sytuacja. Doskonale wiedziała, co czuje córka, jak boleśnie rani ją odtrącenie ojca. – Wciąż go przekonuję, tłumaczę, czym jest in vitro, w tym celu przeczytałam wszystkie materiały, jakie mi dałaś, a on nadal swoje. Nieugięcie powtarza: „To dziecko jest wynikiem eksperymentu! Aby mogło się urodzić, wiele innych poczętych istot zostało wyrzuconych do kosza”.

– Ależ to bzdura! – Róża nie mogła słuchać tych bredni. – Przecież zapłodnione jajeczka z mojego wnętrza odrzuciła natura, to jak naturalne poronienie, niczyja wina, mamo... – Bezsilność wobec uporu ojca odbierała jej zapał do wyszukiwania kolejnych argumentów na swoją obronę. Skuliła się jeszcze bardziej i zarzuciła koc na głowę. Zwinięta w kłębek przechyliła się na bok i zamknęła oczy.

– Dajmy mu jeszcze trochę czasu. – Głos matki dochodził do niej jakby z oddali. – Niektórzy ludzie myślą bardzo powoli i wiele wody musi w rzece upłynąć, zanim cokolwiek do nich dotrze. – Głaskanie pomarszczonej, drobnej dłoni przyniosło Róży ukojenie, którego potrzebowała. Zasnęła szybko.

Rozdział 5

Późnym wieczorem Agata postawiła przy drzwiach spakowaną walizkę. Nie zabierała ze sobą wiele, leciała tylko na tydzień, a w domu rodziców nadal miała mnóstwo swoich rzeczy.

Mimo że od lotu dzieliła ją jeszcze cała noc, już chodziła zdenerwowana, chociaż nie był to ten sam paniczny strach, jaki odczuwała, zanim po raz pierwszy odważyła się wsiąść do samolotu. Lęk przed lataniem pokonała na tyle, że nie potrzebowała zażywać środków uspakajających, ale wiedziała, że nigdy tego nie polubi.

Z zadowoleniem przyjęła pomysł Tomka, który wrócił do domu z butelką jej ulubionego wina – alkohol, co by o nim nie mówić, potrafił odprężać.

– Wypijemy za twój szczęśliwy lot – zaproponował, rozlewając trunek do kieliszków. – W obie strony.

– Z chęcią to zrobię. I może jeszcze za to, żeby Nikola i Michał nie pouciekali na mój widok i dali zaciągnąć się na lotnisko.

– Gdybyś miała z nimi kłopoty, zadzwoń. Nie ma to jak silne argumenty ojca. – Podał żonie kieliszek i usiadł blisko niej. Symbolicznie uderzyli szkłem o szkło i upili po łyku.

Tomek również wydawał się podenerwowany, widocznie podróż żony była stresująca dla nich obojga. Miał rozbiegany wzrok, którego nie potrafił skupić na niczym, a już na pewno nie na niej.

– Zastanawiam się, czy nie postąpiliśmy zbyt okrutnie, zabierając dzieciaki tutaj. –Agata po raz pierwszy od przyjazdu głośno podała w wątpliwość własny, bądź co bądź, pomysł. – Z małymi dziećmi jest dużo łatwiej, z nastolatkami trzeba chyba postępować rozważniej.

Mina Tomka jednoznacznie zdradziła to, o czym w tej chwili pomyślał. Mimo że było to dla Agaty drażniące, udało się jej zignorować wyraz oczu męża.

– Ciekawe, czy one kiedyś zrozumieją, że zrobiliśmy to dla ich dobra – kontynuowała. – A może nigdy nam nie wybaczą i wyjadą stąd zaraz po uzyskaniu pełnoletności.

– Nie powinnaś się tyle martwić, do pełnoletności mają jeszcze dużo czasu, więc zdążą się przyzwyczaić i zrozumieć twoje, przepraszam, nasze motywy. – Uśmiechnął się dwuznacznie i przysunął jeszcze bliżej. Nie patrząc w oczy żony, odgarnął włosy z jej ramienia i pocałował w odsłoniętą szyję. Drugą rękę wsunął pod cieniutki sweterek i delikatnie wodził nią po jej ciepłych plecach.

Agata nie czerpała szczególnej przyjemności ani z pocałunku, ani z dotyku męża. Niełatwo jej było powstrzymać się w takich chwilach przed porównywaniem tego, co robił Tomek z pieszczotami Janka.

Wiedziała, że jest niesprawiedliwa, oczekując od niego czegoś, czego on nie był w stanie jej dać z jednej prostej przyczyny: nie mógł być kimś, kogo ona naprawdę pragnęła. Tylko skupienie się na czymś zupełnie innym pozwalało jej zachować zimną krew i nie odtrącić go gwałtownym gestem. Gdy usta męża pieściły jej skórę, myślała o sprawach zwyczajnych, codziennych, a kiedy jej wzrok zatrzymał się na stojącej przy drzwiach walizce, pomyślała: „Żebym tylko nie zapomniała zabrać szczoteczki do zębów!”.

Tego wieczoru wino miało być środkiem łagodzącym stres i elementem gry wstępnej przed nocą, którą Tomek zamierzał dobrze wykorzystać.

– Napijmy się jeszcze. – Agata zgrabnie wywinęła się z jego uścisku. – Jest takie dobre...

– Zawsze wybieram takie, jak lubisz.

– Wiem i dziękuję. – Cmoknęła go w policzek.

– Jesteś pewna, że nie chcesz, abym cię rano odwiózł na lotnisko?

– Absolutnie nie ma takiej potrzeby, po co masz zrywać się z pracy? Pół godziny autobusem i wysiadam niemalże na pasie startowym, nie zgubię się.

– Ale dla mnie to żaden kłopot, przecież wiesz.

Kiedyś Agata uważała się za szczęściarę, mając męża wiecznie gotowego służyć jej pomocą. Dziś jego służebność uważała za irytującą nadgorliwość.

– Wiem, Tomuś – postanowiła, że ostatniego wieczoru przed wyjazdem nie da się sprowokować do kłótni i będzie dla niego miła. – Gdybym chociaż miała duży bagaż, to może byłby sens, ale ja zabieram tylko to... – Gestem wskazała na torbę przy drzwiach. – Więc po co masz tracić dzień urlopu, który kiedyś można będzie wykorzystać w milszy sposób?

– No dobrze, jak chcesz – ustąpił nareszcie. – Zatem będziemy musieli pożegnać się już dzisiaj, bo rano, jak sądzę, wymkniesz się ukradkiem zanim wstanę.

– Tak, o piątej trzydzieści. – Świadomie nie wspomniała o żegnaniu się, czując, co Tomek ma na myśli. Ale on nie zamierzał z niczego rezygnować, ponownie przyciągnął żonę do siebie i wcisnął twarz pomiędzy jej szyję a bark. Całował ją delikatnie, chcąc być bardzo namiętnym, jego starania jednak przynosiły efekty inne niż zamierzał. Coraz odważniejsze pieszczoty nie spotkały się na szczęście z odmową, bo Agata, konsekwentnie trzymając się swojego postanowienia, była miła, zaczęła nawet udawać zaangażowanie.

Świtało, gdy ostrożnie wysunęła się spod kołdry. Czując w głowie skutki nadmiernej ilości wypitego wina, zakołysała się, stając na nogach. Nie chciała obudzić Tomka, miał przed sobą długi dzień pracy. Wzięła szybki prysznic, w kuchni wypiła kawę i zjadła tosta z dżemem.

Radio grało cicho, spiker mówiący w obcym języku czytał wiadomości, z których potrafiła wyłowić i zrozumieć tylko pojedyncze słowa. Mimo że nie spała zbyt długo, nie czuła zmęczenia, podniecenie wyjazdem zagłuszyło je. Noc nie była dla niej doświadczeniem zmysłowym, Tomek zasnął jednak w pełni usatysfakcjonowany. Niejednokrotnie zastanawiała się nad tym, jak to możliwe, że on nie odczuwa dystansu istniejącego w ich intymnych relacjach. A może odczuwał, tylko tak jak ona udawał, że go nie ma.

Jadąc autobusem w stronę lotniska, rozmyślała, czy zaobrączkowanie nasila w ludziach potrzebę wzajemnego okłamywania się.

Gdy znalazła się na miejscu, jak zawsze zastała tłum. Dzieci, powyrywane ze snu, głośnym płaczem protestowały przeciwko planom podróży. Zdenerwowani dorośli w pośpiechu szukali właściwych stanowisk odprawy. Jakiś mężczyzna ściszonym głosem pełnym nienawiści mówił do żony: „Na jaką cholerę brałaś osiem par dżinsów, teraz trzeba zapłacić za nadbagaż”.

Inna kobieta w podobny sposób sarkała do swojego faceta: „Mówiłam ci, że powinniśmy wyjechać wcześniej, ale nie, ty zawsze jesteś najmądrzejszy”. Jednym słowem – dom wariatów.

Będąc mimowolnym widzem tych pełnych dramatyzmu scen, Agata cieszyła się, że leci sama i od nikogo nie jest zależna. Może poza pilotem. Niestety, ledwie zdążyła pokrzepić się tą myślą, w bolesny sposób uświadomiono jej, że była w błędzie. Okazało się bowiem, iż jej los zależał jeszcze od innych czynników, np. od warunków pogodowych. Zwięzły komunikat na tablicy odlotów informował, że lot z powodu mgły został przesunięty na godzinę dwunastą.

– Jasna cholera! – klęła pod nosem. – Co mam tu robić przez pięć godzin? Pierwszy pomysł, jaki się jej nasunął, był taki, żeby zadzwonić po Tomka, jechać do domu i odespać to, co straciła w nocy.

Akurat się przy nim wyśpię... – zreflektowała się po chwili. – Znowu będzie chciał się żegnać i wrócę tu jeszcze bardziej zmęczona, niż jestem teraz. Postanowiła więc pojechać do domu autobusem, wskoczyć do wciąż ciepłego łóżka i nic nikomu nie mówiąc, nadrobić zarwaną noc.

Po drodze, z myślą o drugim śniadaniu, kupiła świeże pieczywo. Weszła do domu i rozebrała się w korytarzu, wieszając wszystkie swoje rzeczy w jednym miejscu, aby przed wyjściem niczego nie zapomnieć. Jazda autobusem rozleniwiła ją, powodując uporczywe sklejanie się powiek. Pokręciła się po kuchni, wypiła szklankę wody i ściszyła radio stojące na parapecie okna. Wtedy dopiero usłyszała coś dziwnego, zastygła w bezruchu, nasłuchując przez chwilę. Z piętra dochodził tajemniczy hałas, a właściwie nie hałas, tylko szmer, tak jakby ktoś przesuwał coś po podłodze. Jeszcze bardziej przyciszyła radio, była pewna, że na górze ktoś był. Mimo że przed chwilą zupełnie swobodnie weszła do mieszkania i poruszała się po nim w zwyczajny sposób, teraz przybrała pozycję kocura, czatującego na spacerującego wróbla. Ostrożnie podeszła do schodów i pokonała je, wciąż nasłuchując. Dźwięki dochodziły z sypialni.

Tomek zaspał do pracy – domyśliła się. Jednak dlaczego łóżko trzeszczało w tak charakterystycznym rytmie? Wiedziona instynktem, ale absolutnie nieprzygotowana na to, co za chwilę miała zobaczyć, pokonywała ostatnie metry dzielące ją od drzwi sypialni. Zanim delikatnym pchnięciem je uchyliła, usłyszała nieznajomy kobiecy głos:

– Tęskniłam za tobą, skarbie...

Szept, który jej odpowiedział, rozpoznała natychmiast, tylko nie mogła uwierzyć, że to prawda: – Marzyłem o tej chwili, Liluś...

Agata, przez nikogo niezauważona, stała w progu dłużej, niż powinna, nie była jednak w stanie ani się poruszyć, ani nic powiedzieć. Przyglądała się, jak ciemnowłosa kobieta o brazylijskich pośladkach siedziała okrakiem na jej mężu, podrzucana ku górze jego energicznymi ruchami, pełnymi ekstazy.

– Mocniej, mocniej! – krzyczała, nie mając świadomości, że tuż za nią stoi prawowita właścicielka ogiera, którego właśnie ujeżdżała. Silne dłonie Tomka wbijały się w jej wielką pupę, znacząc na niej blade ślady.

Wystarczyłoby, żeby otworzył oczy, wtedy zobaczyłby Agatę, ale był zbyt bliski finału, więc zacisnął je tak, jak to miał w zwyczaju. Nieoczekiwanie oboje bardzo głośno oznajmili dotarcie do mety, wyrywając tym samym Agatę z osłupienia. Szczęka wisiała jej nisko, a w głowie miała taki huk, jakby przez pokój przeleciał samolot odrzutowy.

– Śnię... – powiedziała do siebie, będąc o tym szczerze przekonaną. Gdyby nie reakcja pulchnej lali i faceta pod nią, długo mogłaby tkwić w takim przeświadczeniu. Dziewczyna wyglądała, jakby zobaczyła ducha własnej babci, zeskoczyła z „siodła” i ciągnąc za sobą kołdrę, pobiegła do łazienki.

– Agata?

– A co, nie poznajesz?

– Skarbie... Twój lot...

Dobór słów odpowiednich do zastanej sytuacji nie szedł dobrze żadnemu z nich.

– Nie wiedziałam, że tak potrafisz! – Agata nie miała pojęcia, jaka siła porusza jej ustami, ale nie zamierzała się nad tym zastanawiać. Wykonała zdecydowany odwrót, zbiegła po schodach, zabrała rzeczy z korytarza i trzaskając drzwiami w pośpiechu, opuściła dom.

– Zaczekaj! – Znajdując się przy wylocie ulicy, usłyszała głos męża: – Wytłumaczę ci!

Szczęśliwym trafem autobus właśnie podjechał. Zajęła miejsce na samym końcu i oparła czoło o szybę. Dopiero teraz bardzo powoli zaczynało do niej docierać, co naprawdę widziała i co to dla niej oznacza. Naraz jej wszystkie wewnętrzne organy zaczęły drżeć, musiała oddychać głębiej, aby nad sobą zapanować.

– Ja pierdolę, kurwa mać! – powiedziała głośno piękną polszczyzną. Osoby siedzące w pobliżu rzuciły jej przelotne spojrzenia, po czym wróciły do swoich światów.

Nie potrafiła tego wyjaśnić, ale przekraczając próg lotniska, uśmiechała się już szeroko. Jestem nienormalna i będę tego żałowała – myślała, wykręcając numer do Janka.

– Słucham? – zapytał, nie rozpoznając numeru.

– To ja, jadę do ciebie.

– Agata? Kochanie, to naprawdę ty? – Nie dowierzał.

– Ja. Zwolnij wszystkie swoje dziwki, zarezerwuj pokój w hotelu i załatw sobie solidne alibi na co najmniej dwa dni. Za kilka godzin będę w kraju, wtedy zadzwonię.

Wsiadając do samolotu, nie czuła żadnego napięcia. Miała absolutną pewność, że adrenalina, którą w tej chwili produkował jej organizm, byłaby w stanie utrzymać maszynę w powietrzu, nawet gdyby zawiodły wszystkie silniki.

Rozdział 6

Znowu lało.

– Co za koszmarne lato mamy w tym roku – zagadał taksówkarz do Agaty, wcale nie przejmując się tym, że pasażerka nie przejawiała zainteresowania rozmową. – Ludzie urlopy pobrali, dzieci wakacje mają, a tu deszcz i deszcz. Ci, co w tych ciepłych krajach mieszkają to wiedzą, że żyją, a my? – Mężczyzna uporczywie zagłuszał radio. – Żadnej radości w tym życiu nie ma.

Witamy w kraju narzekających ludzi – pomyślała w skrytości ducha i nabrała wielkiej ochoty, aby w biegu wyskoczyć z samochodu. Tylko dlatego tak nie zrobiła, że za bardzo zależało jej na szybkim dotarciu do hotelu.

Telefon, który Agata trzymała w dłoni, cichym, ciągle ponawianym brzęczeniem informował, że ktoś usilnie chce z nią rozmawiać. Na wyświetlaczu niezmiennie pojawiało się imię męża.

Nie miała ochoty na dyskusje z nim, jednak gdy taksówkarz przeszedł z tematu o pogodzie na wędkowanie, wybrała mniejsze zło i wciskając zielony klawisz, warknęła:

– Czego chcesz?

Kierowca natychmiast zamilkł. Spojrzał we wsteczne lusterko i widząc, że pytanie nie było skierowane do niego, uspokoił się.

– Porozmawiać. Proszę Agatko, wysłuchaj mnie.

– Chcesz mnie przekonać, że to, co widziałam, nie było prawdą?

– Nie...

– Więc daruj sobie tłumaczenia – przerwała mu. – Jestem w Polsce, możesz szaleć do woli. Przez dzień lub dwa zatrzymam się u przyjaciółki, żeby się uspokoić i wszystko przemyśleć, nie mogę w takim stanie pokazać się rodzicom. – Bardzo przekonująco udawała wzburzenie, naprawdę wcale go nie czując. – Zadzwoń do nich, żeby się nie denerwowali i powiedz, co chcesz.

– Dobrze. – Tomek wiedział, że jego obecna pozycja nie zezwalała na negocjacje. Musiał zgodzić się na wszystko, co proponowała. – Wrócisz?

– Gdy przemyślę to, co muszę i dojdę do jakichś wniosków, dam ci znać, ale na mój powrót nie licz. – Rozłączyła się, zostawiając go samego z tą oschłą i nie dającą złudzeń informacją.

Kierowca, wobec bojowego nastawienia kobiety na tylnym siedzeniu, struchlał i do samego hotelu nie odezwał się już ani jednym słowem.

Taksówka zaparkowała w środku kałuży wielkiej jak mazurskie jezioro. Alternatywy nie było, cała ulica płynęła wartkim nurtem, woda zalewała wszystko, gdyż studzienki dawno przestały nadążać z jej odprowadzaniem. Agata wystawiła nogę za drzwi, ale zanim dotknęła chodnika, spojrzała na swoje śliczne sandałki. Szkoda ich – pomyślała i nie zastanawiając się długo, zdjęła buty i wraz z marynarką schowała do torby. – Niech pan nie wysiada – zwróciła się do kierowcy. – Sama wezmę swój bagaż, po co ma pan moknąć?

– Dziękuję i do widzenia – pożegnał ją wdzięczny, że ochroniła go przed deszczem.

Kiedy stanęła na chodniku, woda sięgała jej niemalże do kostek. Zanim zatrzasnęła klapę bagażnika, sukienka już przykleiła się do ciała, a strąki mokrych włosów zwisały ciężko, czyniąc je dłuższymi, niż były w rzeczywistości. Nie było sensu biec w kierunku wejścia, nie miała na sobie nic, co mogłoby zmoknąć jeszcze bardziej. Deszcz był ciepły, a stąpanie po kałużach wielce przyjemne.

Za kontuarem w holu siedziała znajoma recepcjonistka, która przywitała ociekającego wodą gościa wystudiowanym uśmiechem.

– Witamy ponownie. Dawno pani u nas nie było, mąż już czeka, pokój ten, co zwykle.

Agata odwzajemniła uśmiech, ale na więcej uprzejmości nie miała zamiaru się wysilać. Znacząc na podłodze mokre ślady, ruszyła schodami ku górze, a potem korytarzem do drzwi, które ostatni raz otwierała ponad pół roku temu, razem z Mirką.

Z każdym krokiem była coraz bardziej podekscytowana, wciąż nie mogła uwierzyć w to, że za chwilę znajdzie się przy nim. Za naciśnięciem klamki jej rzeczywistość zmieniła się jak za sprawą czarów, nagle z angielskiej emigracji przeniosła się w krainę bajki. Dokładnie to samo musiała czuć Alicja, kiedy biegła za białym królikiem.

Janek siedział w małym fotelu, ale na dźwięk otwieranych drzwi natychmiast wstał. Atmosfera wokół niego była gęsta od testosteronu, oczy lśniły mu szklanym blaskiem, twarz wyrażała niedowierzanie. Ubrany w dżinsy z ciemnobrązowym skórzanym paskiem i obcisłą koszulkę, podkreślającą zieleń jego tęczówek, zniewalał samczym urokiem. Ramiona miał szerokie i lekko muśnięte opalenizną śródziemnomorskiego pochodzenia. Słońce nad Bałtykiem, o ile nawet się pojawiało, nie opalało w ten sposób.

Długo patrzyli na siebie w milczeniu. Monotonne dudnienie deszczu o metalowy parapet i cichy szmer ich oddechów to było wszystko, co dało się usłyszeć.

Podszedł do niej bezszelestnie. W obie dłonie ujął lśniącą od wilgoci twarz i lekko muskając, spił kilka kropel wody, płynących od nasady włosów po czole, policzkach i brodzie. Pachniała deszczem, świeżą wakacyjną bryzą.

– Bałem się, że już nigdy... – szepnął, wciąż opierając jej podbródek na swoich rozwartych rękach niczym puchar.

Dokładnie osuszył ją pocałunkami, a później zsunął z ramion małe rękawki sukienki, która pomału odklejała się od ciała, po czym ciężko runęła u bosych stóp. Przyglądał się, jak Agata sama pozbywała się bielizny, a kiedy stanęła przed nim zupełnie naga i spostrzegł, że marznie, ciasno otulił ją ramionami.

– Przez cały ten czas czekałem na ciebie...

– Jestem – powiedziała uspokajającym tonem i położyła mu głowę na ramieniu. – Próbowałam żyć normalnie, ale bez ciebie nie potrafię.

Systematycznie narastało w niej niczym niezmącone poczucie błogiego szczęścia. Miała wrażenie, że stojąc, nie dotyka stopami podłogi.

Nie od razu się kochali, ale kiedy zaczęli, nie mogli przestać. Niemalże elektryczne impulsy wielokrotnie tej nocy przeszywały ich ciała. Nie pojawiło się najmniejsze nawet zwątpienie w to, że stanowią jedność, że przynależą do siebie na całą wieczność.