Trylogia Diny. Syn szczęścia ebook

Gdyby szczęście naprawdę było stanem pożądanym dla człowieka, to idiota bez wątpienia uosabiałby najlepszego przedstawiciela gatunku

Friedrich Nietzsche

Oto ja: Mrówka na wrzosowisku. Albo ptak, który zagubił się gdzieś w przestworzach. Daleko od ziemi. A jednak ona jest tak blisko, że czuję jej oddech na czole.

Stoi, mocno wsparta na szeroko rozstawionych nogach, wyciągając przed siebie ręce. Jednocześnie coś wymyka jej się z dłoni. W chwili, gdy metal trafia w kamień, słychać dziką pieśń. Ten dźwięk zostanie ze mną na zawsze.

Później, kiedy wszystko staje się jedną wielką ciszą, wrzosy zaczynają się poruszać. Suchy, chrzęszczący odgłos. A jej buty znikają spod brzegu spódnicy, robiąc powolny krok w tył. Aż do momentu, gdy znajdą się poza kręgiem zdarzeń.

W kręgu jestem ja. I mężczyzna. Leży we wrzosach z głową pokrytą czerwoną pianą, rozlewającą się coraz szerzej dookoła. To właśnie czerwień tworzy ten krąg wokół nas. Otacza jego i mnie. A ona w tym czasie wycofuje się ze wszystkiego. Nie jesteśmy w stanie jej dosięgnąć. Wyzwoliła się nawet ze skrajów własnej spódnicy.

Nie jestem ani mrówką, ani ptakiem. Jestem nikim. A jednak coś zmusza mnie, żeby wstać. Powoduje, że wyrastam z powietrza, żeby mnie dostrzegła.

Wtedy czuję jej dłonie. Dotykają mojej głowy. Ramion. Szyi. Twarzy. Wpija mi palce w oczy. Powoli. Aż wszystko staje się czarne. To nie boli. A jednak się boję.

Bierze mnie w ramiona, jakbym był czymś kruchym i lekkim. Przytula mnie. Dosyć mocno.

Czuję zapach jej skóry. Wysuszonej na słońcu trawy i świeżego potu. Przypraw i soli. Ale nie mogę jej zobaczyć, bo wetknęła mi palce w oczy, raz na zawsze.

*

Jeszcze zanim odrzuci mnie od siebie, czuję, jak napinają się jej mięśnie. W brzuchu. Piersiach, ramionach. Czuję uderzenia jej pulsu. Jest silny jak prąd płynący pod lodem. Niebezpiecznie bliski.

Chłód napiera na skórę. Potem sam, na ślepo, wyruszam w przestrzeń świata. Z obawy przed upadkiem podciągam pod siebie stopy. Gotów na wszystko. Dłońmi zasłaniam twarz. Chcę ochronić się przed katastrofą.

Potem dociera do mnie, że unoszę się w powietrzu. Płynę. A jej głos przemyka koło mego ucha jak nocny wiatr w otwartym oknie: „Błogosławię cię, Beniaminie, jesteś synem szczęścia!”.

*

Powiadają, że kłamstwo bywa również zatajoną prawdą. Jeśli tak, to kłamstw jest więcej, niż można sobie wyobrazić.

Nie powiedziałem nikomu, kto upuścił sztucer we wrzosach. Być może już wtedy poszukiwałem własnej prawdy.

Może najprawdziwsze kłamstwa to te przemilczane prawdy?

Bóg jest milczący. Czy Bóg jest kłamcą, bo milczy?

Napisano, że jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boże.

A jeśli tak: Czy najbardziej przypominamy go w sztuce przemilczania?

To również ja: Próbujący się pozbierać w obcym mieście. Ale nic się nie zgadzało. Moje życie przemykało obok. Z góry na dół. Wstecz. Ludzie idący w moją stronę na ulicach i chodnikach mieli maski. Wszyscy. Każdy z nich był Diną, używającą wszelkich dostępnych przebrań, aby ukryć się przede mną.

Niebo było ogromną, wypolerowaną monetą, na którą pluły długie szeregi ceglastych kominów.

Ktoś napisał do mnie, prosząc, abym odebrał wiolonczelę Diny. Przyjaciele lub bliscy robili takie rzeczy, kiedy ktoś umarł. Nie pozwoliłem tej myśli zagnieździć się we mnie, bo chciałem odnaleźć jej żywe ślady.

Przez krótką chwilę szła przede mną kobieca postać z wielkim kapeluszem, kołysząc biodrami. Przypomniało mi się coś, co kiedyś powiedział Anders: Unikaj kobiet usiłujących ukryć twarz pod kapeluszem, które jednocześnie sprawiają wrażenie, jakby szły z obnażonymi biodrami. Nie są ani tak skromne, ani tak nagie, jak w twoich marzeniach.

Wiolonczela mogła przywodzić na myśl kobietę o nagich biodrach. Stała gdzieś tutaj, w obcym mieście, oparta o ścianę, z brzuchem pełnym łez.

Człowiek mógł powiedzieć sobie, że jeśli odnajdzie wiolonczelę, to znajdzie też płacz. Albo śmierć. Albo jedno i drugie.

Można było również dyskutować ze sobą, czy to czyn szaleńca, czy zrozumiała reakcja dziecka. W obu wypadkach równie groteskowa.

Nie umiałem grać i nie zamierzałem się nauczyć. Wiolonczela zapewne nie kosztowała aż tyle, żebym nie mógł ponieść tej straty. Ale postanowienie zapadło. Musiałem odszukać instrument i przewieźć go do Reinsnes.

Ludzie przechodzący pośpiesznie obok mnie, ich głosy, obcy język, zamieszanie – wszystko zmieniło się w inferno, otwierające każdy por w moim ciele. Byłem znów mały i Dina posadziła mnie na koniu, mówiąc, że przytrzyma wędzidło, dopóki nie przejdziemy przez podwórko, ale potem muszę sam złapać cugle.

*

Już na brudnej, zadymionej stacji kolejowej miałem uczucie zanurzania się w podziemny świat. Byłem Orfeuszem. Miałem zejść śladami kobiety do królestwa śmierci.

Podczas jazdy ze stacji kilkakrotnie sprawdziłem, czy list z adresem znajduje się w wewnętrznej kieszeni mojego płaszcza. Mimo że już dwa razy podałem adres fiakrowi, a on potakująco skinął głową.

Dom był ogromny i położony nieco dalej od ulicy, otoczony wysokim płotem. Wejście zagradzała kuta furtka z ostrymi szpikulcami na górze i na dole. Wyglądało na to, że dzikie wino i chwasty przejęły władzę nad rabatami kwiatowymi przy schodach. Dom raczej nie wydawał się zamieszkany.

Poprosiłem woźnicę, aby chwilę poczekał, a potem zrobiłem tych kilka kroków w stronę furtki i znalazłem zaśniedziały dzwonek. Gdzieś w środku zabrzęczało. Ale nic się nie wydarzyło. Spróbowałem otworzyć furtkę. Jednak ta wydała tylko piskliwe, groźne skrzypnięcie i pozostała zamknięta.

Potrząsnąłem furtką. Zawołałem. W dziecinnej wściekłości przez chwilę coś wykrzykiwałem. Samotność, rozczarowanie, zmęczenie. Wszystko płynęło ze mnie w tym twardym języku, którym niezbyt dobrze władałem. To Beniamin chciał wejść do Diny. Do mamy!

Gardziłem sobą. Ale nie mogłem się poddać. Nie teraz!

W końcu woźnica uznał chyba, że to już dla niego zbyt wiele. Chciał dostać swoje pieniądze i odjechać.

W sąsiednim domu otworzyło się okno, pojawiła się w nim kobieta i coś do mnie zawołała. Nie zrozumiałem jej. Ale słowo „wahnsinnig” uświadomiło mi, że mnie karci. Otwierały się kolejne okna wychodzące na ulicę. Kolejne głosy. Ktoś krzyknął słowo „policja”.

Wtedy się poddałem. I z uczuciem, że dom istniał tylko w mojej wyobraźni, wspiąłem się do dorożki.

Znalazłem tanią kwaterę w okolicy i codziennie po kilka razy mogłem spacerować w pobliżu domu. Gorące słońce stanowiło udrękę. Podobnie jak moje ciemne ubrania. Oczywiście mogłem poszukać dla siebie czegoś lżejszego. Tyle grosza jeszcze miałem. Ale co miałbym z tym zrobić, kiedy to wszystko już się skończy? Poza tym człowiek, u którego wynająłem kwaterę, twierdził, że lada dzień nadejdzie chłód.

Pensjonat przesiąknięty był zapachem boczku i kiełbasy aż po samo wnętrze twardej jak kamień poduszki. Pluskwy biegające po ścianach przypominały żywe, niespokojne wzory na tapecie. Przesiadywałem w różnych miejscach i na rynku, wśród spadających liści. Ludzie spieszyli się do swoich zajęć i nie dostrzegali mnie. A jednak miałem makabryczne uczucie, że jestem obserwowany.

Można było pomyśleć sobie, że do pompowania krwi w żyły nie jest potrzebne żadne serce. To samotność stanowiła siłę podtrzymującą krążenie. Docierała do każdego zakamarka mojej istoty.

Śmierć!, szeptała.

Byłem Orfeuszem. Podjąłem się pewnego zadania. Dla kogo?

*

Język męczył mnie śmiertelnie. Na początku każdy przemawiał głosem Matki Karen. Znów tkwiłem w czasach dzieciństwa, a ona czytała mi głośno po niemiecku zajmujące historie, żeby nauczyć mnie języka. Sądziłem, że opanowałem go na tyle, żeby wyrażać się zrozumiale w prostych rozmowach. Ale po kilku godzinach w głowie miałem jeden wielki zamęt. Zaczynałem doznawać uczucia, że ludzie specjalnie wydają dźwięki, żeby mnie zwieść lub doprowadzić do nieporozumienia.

Wieczorami, kiedy kładłem się spać pod świetlikiem z widokiem na nieobecnego Boga, głosy i słowa mieliły się w mojej głowie. Czy ludzie, z którymi próbowałem rozmawiać, zrozumieli, o co pytałem? Czy ja pojąłem dobrze ich odpowiedź?

Miałem przecież nadzieję, że ona żyje. I bałem się, że jest inaczej.

Ale Orfeusz musiał zyskać pewność, którą będzie mógł zabrać w podróż do domu.

Człowiek mógł wyobrażać sobie, że siedziała na tej właśnie ławce lub przechodziła tą oto ulicą. Pewnego dnia uznałem, że ją widzę. I przez kilka dzielnic podążałem za obcą kobietą. Aż do chwili, gdy się odwróciła, posyłając w moją stronę rozwścieczony potok słów.

– Proszę się nie bać! To tylko Orfeusz – powiedziałem przyjaźnie.

Wtedy zaczęła biec. Torebka uderzała ją w udo. Opłakany to był widok. Miała o wiele za wysokie obcasy. Jej kroki dźwięczały na bruku drobnym stukaniem. Prawie nie niosły jej do przodu. Łatwo można było ją pochwycić. Złapać za rękę lub coś w tym rodzaju. Kusząca możliwość. Prawie prosiła się o to tym idiotycznym biegiem.

*

Minęły trzy dni, a ja nadal krążyłem ulicami. Brud i liście tworzyły sterty pod noskami moich butów, jakby stanowiły część mnie, której usiłowałem się pozbyć.

Wstałem wcześnie, postanawiając porozmawiać z ludźmi w sąsiednich domach. Ogoliłem się starannie i włożyłem czystą koszulę.

Chodziłem od drzwi do drzwi, naciskając dzwonek. Stałem, nadsłuchując odległych, mechanicznych odgłosów szurających stóp. Wielkich nóg w butach o skórzanych podeszwach. Drobniejszych stóp w filcowych pantoflach. Wysokich obcasów, wydających metaliczny, prawie przerażający dźwięk. I tak ciągle od nowa. Tkwiłem w rytuale pozbawionym większych zmian. Zupełnie jakby naigrawali się ze mnie, pragnąc mnie zmylić i sprawić, bym zapomniał, dlaczego tam jestem.

Nikt nie znał Diny Grønelv. Niektórzy odpowiadali uprzejmie, ale z roztargnieniem, jakby w gruncie rzeczy mnie nie dostrzegali. Inni wydawali się zirytowani lub zalęknieni, jakby sądzili, że zadzwoniłem do drzwi tylko po to, aby mieć pretekst do napaści. Niektórzy byli chłodni, poprawni i lakoniczni. Jeszcze inni patrzyli na mnie jak na szaleńca. Jak na człowieka chodzącego od drzwi do drzwi i pytającego o kobietę, której wyglądu nie potrafi nawet opisać.

Po południu wróciłem pod podany mi wcześniej adres. Zadzwoniłem do drzwi, tak jak codziennie.

W tym momencie rytuał został przerwany. Zbliżały się kroki! Szurające, ale jednak szybkie. W drzwiach pojawił się starszy mężczyzna z długimi, pokrytymi siwizną wąsami i bystrymi oczami. Przez chwilę staliśmy, mierząc się wzrokiem. W końcu odezwał się niecierpliwie:

– Tak?

Przedstawiłem się, oczekując, że mnie rozpozna. Ale spojrzenie mężczyzny było puste.

– Dostałem list z informacją, że mogę tutaj odebrać wiolonczelę pani Grønelv – wyjaśniłem.

W końcu zareagował serią przyjaznych grymasów.

– Ach, tak. Więc to pan? Cóż, ja nazywam się Karl Meyer. I rzeczywiście mam na przechowaniu wiolonczelę – odparł mężczyzna.

Sytuacja zdawała się nierzeczywista. Poczułem rozgorączkowanie. Wszystkie pytania cisnęły mi się na usta jednocześnie. Stałem tam, jąkając się.

Mężczyzna przyglądał mi się przez chwilę, a potem skinął głową. Chociaż nie wiedziałem, czy zrozumiał moją wypowiedź. Potem zaprosił mnie do dużego, ponurego holu. Meble były niczym budynki, kradnące powietrze i światło. Stojąc między witryną a krzesłami o wysokich oparciach, mężczyzna wydawał się mniejszy.

Okazało się, że to właśnie jest mistrz. Przyjął na przechowanie wiolonczelę należącą do Diny Meer. W chwili, kiedy wspomniał o Dinie Meer, zrozumiałem, że Dina używała fałszywego nazwiska.

Musiałem udawać, że jestem tego świadom. A zarazem sprawić, żeby opowiedział mi wszystko to, czego nie wiedziałem.

Drżący z niecierpliwości, podałem mu rękę, wyrażając wielką ulgę, że w końcu zastałem go w domu. Kiedy zostawiałem płaszcz na wieszaku przypominającym szubienicę, zamieniliśmy parę słów. Ubolewał nad tym, że niestety przez kilka dni był w podróży. Potem poprowadził mnie przez kolejne zagracone meblami pokoje. W końcu znaleźliśmy się w dużej sali. Na środku, na parkiecie z ciemnego drewna, stał ogromy fortepian. Na ścianach wisiały rozliczne instrumenty. Skrzypce, altówka, instrumenty dęte.

Wciągnąłem głęboko powietrze. Rozpoznałem stojącą w kącie wiolonczelę Diny. Oczy natychmiast napełniły mi się łzami.

Mężczyzna powiedział, że przyniesie jakiś poczęstunek. Niestety bardzo prosty, bo gospodyni ma dziś wychodne.

Podszedłem do instrumentu. Dotknąłem go. Gładkie drewno. Chłodne i ciepłe zarazem. Rysa po jednej stronie. Rozpoznałem ją. Niczym przyjaciela. Biła od niej siła. Brakowało mi jej.

Gwałtowne fale wspomnień. I tajemnic. Przerażenie. Smutek. I radość. Dopiero słysząc, jak mężczyzna wchodzi ponownie do pokoju, uświadomiłem sobie, że stoję tam i płaczę.

Odwrócony do niego plecami starałem się pozbierać. Słyszałem, jak stawia karafkę i szklanki na małym stoliku pod jednym z wysokich okien. W przeciwieństwie do wszystkich pomieszczeń, przez które przeszliśmy, to tutaj nie służyło żadnemu innemu celowi niż muzyka. Żadnych ciężkich zasłon. Żadnych zbędnych mebli ani szaf. Żadnych dywanów.

Miało się uczucie, jakby człowiek już wcześniej tu był. Bo ona tutaj była.

– Miała talent – powiedział, wskazując dłonią stolik. – Wielki talent. Ale była nieco za stara na występy w salach koncertowych. Poza tym była kobietą – zakończył.

Zarejestrowałem, że użył słowa „była”. To mnie rozwścieczyło. Osobliwe. Bo przecież byłem przygotowany na to „była”, czyż nie?

Usiadłem.

– Czegoś jej brakowało. Miękkości w palcach – stwierdził. – Była zbyt dzika. Za twarda. Zbyt późno rozpoczęła właściwe kształcenie.

Umilkł na chwilę, sprawiając wrażenie, że myśli o niej.

Zapytałem, czy wie, gdzie teraz jest. Na chwilę pochylił się nad kieliszkiem wina, a potem podniósł na mnie wzrok.

– Wyjechała jakiś czas temu.

– Dokąd?

– Trudno powiedzieć. Ale wspominała o Paryżu.

Usiłowałem wyczytać z jego głosu, czy wie więcej, niż powiedział. Ale nie było to możliwe. Nie znałem go dostatecznie dobrze, żeby odgadnąć, czy kłamie.

– Trudne czasy – wymamrotał z pewnym zakłopotaniem. – Niełatwo przebywać w Paryżu w obecnej chwili... Nigdy nie pojąłem tego ludzkiego upodlenia, które wydaje się takie nieuniknione...

– Czego?

– Wojny.

Przerwał. Potem dodał – jak gdyby sam dla siebie:

– Ujmująca i piękna. Budząca zainteresowanie. Chyba wielu marzyło o jej towarzystwie. I nie wszyscy byli z najlepszych sfer.

Dlaczego wciąż używał czasu przeszłego?

– Czy ona nie żyje? – zapytałem.

– Skądże znowu, dlaczegóż miałaby nie żyć? – odparł zdziwiony. – Oczywiście, czasy są ciężkie... ale nie istnieje żaden powód, z jakiego miałoby jej nie być wśród żywych. Była w pełni zdrowia, kiedy widziałem ją po raz ostatni, ale porzuciła już wtedy wiolonczelę.

– Dlaczego zrezygnowała z wiolonczeli?

– Zbyt wiele od niej wymagała. Wspominała coś o ofierze. Miała bardzo silne przekonania.

Próbowałem wyjaśnić mu, że nie sądzę, aby Dina była w stanie porzucić grę na wiolonczeli lub rozstać się z nią na zawsze.

– W moich oczach była osobą, która porzucała wszystko, czego nie można było uczynić nieśmiertelnym – odparł z namysłem.

Pokazałem mu list z adresem i podpisem, którego nie potrafiłem do końca odczytać.

– Chyba się spieszyła. Wyjazd...

Przez chwilę patrzył na mnie pytająco. A potem skinął głową w stronę rogu pokoju.

– Wiolonczela – mruknął – nie ma w zasadzie zbyt wielkiej wartości, ale to dobry instrument. Proszę ją zabrać!

– Gdzie mieszkała? – zapytałem.

Potrząsnął głową.

– Czy to na pana polecenie zarzuciła grę? – zadałem pytanie.

– O, nie! – odparł w popłochu. – Ale powiedziałem jej jasno, że nie ma widoków na wielkie sale koncertowe.

– Cóż za bezduszność! – powiedziałem bezczelnie.

– Nie, konieczność.

– Odebrał jej pan wszystko!

– Nie, to dało jej siłę! – odparł cicho.

– Siłę? Do czego?

– Żeby być sobą.

– Dina zawsze była sobą!

Siedzieliśmy, przyglądając się sobie nawzajem. Jego wąsik był groteskowy, przypominał rozczochranego kota.

– Proszę mi powiedzieć, znał pan tę kobietę? Musiał pan ją znać, skoro ofiarowała panu swoją wiolonczelę? – zapytał.

Skonstatowałem to. Bez zdumienia. Nie wspomniała o mnie. Swoje życie zachowała dla siebie. Nie używała ani nazwiska Andersa, ani Jakuba. Dosłownie ukryła się w sercu Europy, przybierając nazwisko Meer.

Chyba uznał, że nie rozumiem, co do mnie mówi, bo powtórzył:

– Proszę mi powiedzieć, znał pan Dinę Meer?

– Nie, chyba nie – odparłem krótko.

W tym samym momencie zrozumiałem, że to prawda.

– Kim pan jest? Krewnym? – zapytał.

– Tak. Bardziej przyjacielem...

– Musi pan być młodym przyjacielem.

Poczułem się głupio.

Wypiliśmy po łyku, robiąc przerwę w rozmowie.

– Zdaje mi się, że musi pan się zdecydować – rzekł nieśpiesznie – czy szuka pan wiolonczeli, czy kobiety.

– Szukam wiolonczeli – odparłem z mocą.

– A zatem odnalazł pan wiolonczelę.

– Wie pan o niej coś jeszcze, prawda?

Potrząsnął głową z uśmiechem. Irytującym. Trudno mi było zapanować nad sobą, bo miałem uczucie, że drwi sobie ze mnie.

– A więc pana też opuściła? Nieprawdaż? – usłyszałem własny głos.

Coś się z nim stało. Nie wiem dokładnie, co to było. W oczach przemknął mu jakiś cień, dłoń poruszyła się. Prawie niezauważalnie. Nagle wiedziałem, że to prawda. Zostawiła go.

– Dlaczego sądzi pan, iż byliśmy ze sobą tak blisko? Jestem starym człowiekiem – rzekł z uśmiechem.

– Nie wiem – odparłem.

Uśmiechnął się leciutko.

– Proszę nie wyciągać młodzieńczych wniosków. Sam pan rozumie... widziałem, jak przychodzą i odchodzą. Z marzeniami o sławie. Też takie miałem. Niektórzy przychodzą w porę, ale nie mają dość talentu albo woli poświęcenia innych spraw. Inni mają i wolę, i talent, ale przychodzą zbyt późno. Albo też życie staje im na drodze w inny sposób.

– W jaki?

– Och, to może być wiele rzeczy. Rodzina, brak pieniędzy. Miłość i inne szaleństwa...

– Co powstrzymało Dinę?

– Przede wszystkim to, że pojawiła się zbyt późno. Ten, kto ma zostać wirtuozem, musi być jak wosk, a jednocześnie mieć twardą jak kamień dyscyplinę. A poza tym nie może nosić w sobie smutku i tęsknoty za domem.

– A ona nosiła?

Przyjrzał mi się, nie zamierzając odpowiedzieć.

– Dlaczego nie pojechała do domu? – zapytałem podstępnie.

– Nic mi o tym nie wiadomo – odparł szybko. Trochę zbyt szybko?

– Nic pan nie wie? – dociekałem.

– Ona akurat nie była z tych osób, które zwierzają się komukolwiek.

– Ale przecież pan nie jest kimkolwiek? Jest pan jej nauczycielem i przyjacielem, czyż nie?

– Ale to nie oznacza, że jestem jej powiernikiem w każdej sprawie. Co miał pan nadzieję ode mnie usłyszeć?

– Gdzie mogę ją znaleźć.

– Przykro mi, że nie jestem właściwą osobą – odparł z westchnieniem.

Zaraz potem wyjął z kieszeni zegarek i oznajmił, że wkrótce przychodzi uczeń. Podniósł się, ponownie wskazując głową wiolonczelę.

Kiedy staliśmy w korytarzu, wręczył mi swoją wizytówkę.

– Ach, prawda – powiedział nagle. – Mogę podać panu adres teatru, w którym często bywała. Wydaje mi się, że miała tam sporo znajomych.

Powiesił laskę na przedramieniu i pochylił się nad solidnym, dębowym biurkiem, żeby zapisać adres na odwrocie wizytówki.

Podziękowałem.

Chwilę potem stałem na ulicy z wiolonczelą Diny. Uchwyt futerału był urwany. Wziąłem ją pod pachę. Kiedy skręciłem za róg, uderzył mnie lodowaty wiatr. Kilka dużych liści podfrunęło w moją stronę, przyklejając mi się do płaszcza.

*

Można było sobie marzyć, jak to wszystko mogło być.

Gdyby się ją znalazło. Ale do niczego to nie prowadziło. Orfeusz wyruszył w podróż z konkretnym zadaniem. Można było nawet powiedzieć, że zadanie zostało właśnie wykonane. Już wcześniej zapisano, że Orfeusz wróci z podziemi z pustymi rękami. I teraz ruszał w drogę powrotną z wiolonczelą w futerale.

Poszedłem w stronę mojej kwatery, myśląc o studentach zwierzających się ze swoich marzeń o podróżach. Na zabawach w Regensen albo w Valkendorfie. Lub w knajpach, kiedy na stołach stawiano piwo. Marzyliśmy o wyruszeniu w świat, dokonaniu odkryć medycznych i zdobyciu sławy.

Mogłem sobie pozwolić na ironiczny uśmiech. Teraz byłem w świecie. I co z tego? Czy kurz i brud nie były takie same wszędzie, gdziekolwiek się postawiło stopy?

Ona też marzyła o podróżach. Zobaczyłem ją oczyma wyobraźni, jak wchodzi na pokład statku „Książę Gustaw”, a wiatr szarpie rondo jej kapelusza. Ciągle jeszcze nienawidziłem tej chusteczki, którą machała mi na pożegnanie. Usiłowałem dostrzec rysy jej twarzy. Ale odległość między nami była zbyt wielka.

Co spełniła ze swoich marzeń o podróżach? Czy znalazła spokój, pozbywając się mnie? Uciekając przed możliwością, że jedno moje słowo mogłoby wszystko zdradzić?

Dręczyłem się rozmyślaniem, co też zrobiły z nią lata. Jakich kochanków miała? Z czego żyła? Jak wyglądała? Dlaczego nie wyjechała od razu, zrozumiawszy, że musi? Starałem się przypomnieć sobie, czym to spowodowałem. Co takiego powiedziałem lub zrobiłem, co uświadomiło jej, że prędzej czy później ją wydam? Czy okazałem słabość, która wzbudziła w niej wątpliwość, czy dam radę? Milczeć.

Jej wiolonczela okazała się ciężka. Człowiek mógł tylko dodawać sobie ducha wyobrażeniem tego, jak ona wskakuje na konia lub zamyka drzwi. Zawsze w drodze. Uciekająca ode mnie.

W ten sposób szybciej podjąłem decyzję, że następnego dnia wracam do Kopenhagi.

*

Jednak następnego dnia nie pojechałem na stację. Odwiedziłem teatr, którego adres podał mi mistrz. Nie mogłem się powstrzymać. Najpierw próbowałem wyjąkać coś w stronę zszarzałej męskiej twarzy, która pojawiła się w małym okienku w ścianie. Poszukiwałem Diny Meer, gdyby mógł mi w tym pomóc. Potrząsnął głową, nie przestając jeść czegoś, co miał w papierowej torbie. Za każdym razem, kiedy zanurzał w niej głowę, twarz znikała mu tam aż po korzonki włosów. Starałem się być uprzejmy, dając mu do zrozumienia, że to ważne, abym porozmawiał z kimś, kto ją zna.

Ignorował mnie całkowicie. Aż do chwili, gdy wpadłem na to, żeby wyjąć banknot. Wtedy zamyślił się, wysysając coś z zębów, a potem błyskawicznie chwycił świstek. Następnie starannie złożył papierową torebkę, ze swojej klatki otworzył drzwi i dał znak ręką, abym wszedł. Poszliśmy śladem kakofonii dźwięków, która miała okazać się próbą orkiestry.

– Schröder! Pierwszy skrzypek! – wskazał palcem i zniknął.

*

Poczekałem do przerwy. Wtedy niepewnie podszedłem do mężczyzny, który, jak sądziłem, był pierwszym skrzypkiem. Nie robił aż tak nieprzyjaznego wrażenia, jak się obawiałem. Od razu przystąpiłem do rzeczy. Przedstawiłem się jako krewny Diny, który przyjechał do Berlina i chciałby się z nią spotkać. Bez wahania podał mi adres mistrza.

– Czy ona tam mieszka? – zapytałem, nie wspominając, że już tam byłem.

– Tak – odparł, odwracając się jednocześnie do dyrygenta, który powiedział coś, czego nie zrozumiałem.

Gdyby oceniać po sfatygowanej kurtynie i poplamionych fotelach, wyglądało to na teatr trzeciej kategorii. Orkiestra na pewno nie była lepsza.

Kiedy tylko dyrygent zniknął nam z oczu, zapytałem Schrödera, czy ma czas na chwilę rozmowy. Zwlekał trochę z odpowiedzią, w sumie miał właśnie zjeść śniadanie. Zaproponowałem, że go zaproszę. O ile w pobliżu jest jakieś miejsce. Ale nie miał na to dość czasu. Zrobił niecierpliwy ruch ręką w stronę widowni i usiadł.

Był w nieokreślonym wieku. Wąska twarz. Czarne włosy z białym pasmem zaczesanym od prawej skroni do szczytu czaszki. Wyglądało to osobliwie. Znał Dinę!

– Ona już nie mieszka pod wspomnianym przez pana adresem – powiedziałem.

– Ach, tak – odparł tylko, wzruszając ramionami.

– Czy ona tu grywała?

– Nie – odrzekł, uśmiechając się w sposób sugerujący, że myśl ta była zabawna.

– Skąd więc pan ją zna?

– Przybyła tu razem z panem Erenstem.

– Kim jest Erenst?

– Właścicielem teatru.

– Co tu robiła?

Ze znużeniem ponownie wzruszył ramionami, rzucając spojrzenie w stronę drzwi.

– Bywała na przedstawieniach. Słuchała koncertów...

– Jaką rolę odgrywał Erenst?

– On nie gra, tylko projektuje i buduje domy – odparł zrezygnowany.

– Chciałbym z nim porozmawiać!

– Wyjechał.

– Dokąd?

– Do Paryża.

– Czy to możliwe, że Dina pojechała do Paryża razem z nim?

Potrząsnął głową. Potem odwrócił się do mnie plecami, zwracając się do wchodzącego członka orkiestry. Chwycił smyczek i zaczął grać. Jakbym był powietrzem.

Można było oczywiście zmarnować sporo energii na myślenie, że świat jest tyleż nieuprzejmy, co niemądry. Chodziłem wśród orkiestry od człowieka do człowieka, starając się w zrozumiały sposób zadać pytania o życie Diny i adres tego Erensta w Paryżu. Pozwoliłem, żeby dotknął mnie ten płytki, obojętny, wrogi, głupi człowiek. Grubo ciosany i posłany w świat dla unicestwienia wszelkiego dobrego kontaktu.

A więc to tutaj przebywała Dina! Tutaj przychodziła, żeby słuchać prób. Na pewno grali równie gruboskórnie, jak się wypowiadali, pomyślałem sobie, stojąc już na ulicy.

Śmierdziało z rynsztoka, a koła dorożek stukały o bruk. Myślałem o wszystkich tych chwilach w dzieciństwie, kiedy płakałem ze złości lub strachu, i pragnąłem znów umieć tak płakać. Zamiast tego położyłem płaszcz na wyszczerbionych kamiennych schodach i usiadłem na nim.

*

Potem włóczyłem się ulicami. Ale kiedy księżyc pojawił się na niebie, a latarnie zapłonęły, znów stałem przed budynkiem teatru. Kupiłem bilet, nie sprawdzając, co grają.

Szkoda, że nie miałem ze sobą zgniłych jaj.

Odszukałem swoje miejsce. Kiedy kurtyna poszła w górę, zrozumiałem, że nie będzie to przedstawienie teatralne. Orkiestra siedziała na scenie zamiast w kanale. Rozpoznałem niektóre osoby spotkane wcześniej tego dnia. Dyrygenta i skrzypka.

Sala była prawie pełna. Kakofonia strojonych instrumentów od razu zadziałała mi na nerwy. Nie miałem pojęcia, co tam robię. Byłoby lepiej, gdybym po prostu dopadł tego Schrödera na zewnątrz, jak już będzie po wszystkim.

Kobieta siedząca za mną mówiła coś nieprzerwanie do swojego towarzysza. Zrozumiałem tyle, że poznała mężczyznę tak niezdarnego i niewychowanego, że nie była w stanie tego znieść. Odwróciłem się z irytacją. Kobieta miała na sobie czerwoną suknię z koronkowym stanem. Gestykulowała dłońmi ciężkimi od pierścionków i całkowicie zignorowała moje spojrzenie.

W końcu w sali zapadła ciemność. Kobieta za mną ucichła. Skrzypek i pozostali muzycy przyłożyli smyczki do instrumentów. Jego ramiona tam nie pasowały. Ani do skrzypiec, ani na podium. Powinien był zostać drwalem. Bawiło mnie, że znajduje się w tak śmiesznie nieodpowiednim dla siebie miejscu.

Wtedy zagrała muzyka! Popłynęła ku mnie.

Orkiestra nie okazała się równie podrzędna, co kurtyna. Zrozumiałem to już po pierwszych taktach, starając się rozpoznać, co grają.

Spektakl mnie wciągnął. Twarze pochylone nad instrumentami przestały jawić mi się jedynie w powiązaniu z wcześniejszymi przygnębiającymi doświadczeniami tego dnia. Nie czułem już nienawiści do ramion, poruszających się w górę i w dół. Karków. Palców. Cieni na prospekcie.

Bo w muzyce było wszystko. I muzyka była nią.

Wiedziałem już, dlaczego znosiła tych ludzi stojących za instrumentami. Dlaczego przychodziła tutaj słuchać prób. Starzejący się wiolonczelista w wyświechtanej marynarce zniknął. Cała orkiestra znikała, jeden muzyk po drugim. Pozostał tylko dźwięk.

Dina siedziała gdzieś u góry z wiolonczelą między kolanami. Płacz strun płynął z jej wnętrza. Nagle obok mnie na wolnym fotelu usiadł Rosjanin. Na głowie miał przekrzywioną czapkę z wilczego futra, przykrywającą dziurę w czaszce. Pochylił się ku mnie z uśmiechem, wskazując głową w stronę sceny. Kiedy przebrzmiały ostatnie dźwięki, klasnął w dłonie i głośno zagwizdał. Ludzie odwrócili się i zaczęli gapić. To mnie uspokoiło. Był gorzej ubrany ode mnie.

Czy tylko my rozumieliśmy z tego cokolwiek? Wiedzieliśmy, kim ona jest? A może to właśnie dlatego wrzosy tamtej jesieni poczerwieniały – bo on nic nie rozumiał?

*

Podczas przerwy ponownie dostrzegłem kobietę w czerwonej sukni. Ciemne włosy zwisały po obu stronach jej twarzy. Wydawały się tak ciężkie, jakby pokrywała je smoła. Słuchała czegoś, co opowiadał jej młody człowiek w białych spodniach i ciemnej marynarce. Potem potrząsnęła głową i upijając łyk z kieliszka, przewróciła oczami.

Człowiek nie zawsze wie, dlaczego coś robi. Wszedłem w otaczający ją krąg światła. Pomiędzy nią a mężczyznę. I w tym twardym języku, którym byłem tak bardzo zmęczony, zapytałem:

– Przepraszam, nie zna pani przypadkiem pani Diny Meer?

Najpierw tylko wpatrywała się we mnie. Ale kiedy jej kawaler spróbował wsunąć się pomiędzy nas, robiąc przy tym odpowiednią minę, wówczas jakby się przebudziła.

– Nie – odparła prawie przyjaźnie.

– Kim pan jest? – spytał poirytowany kawaler.

Człowiek mógł po prostu uznać, że jest powietrzem.

– Jest pani pewna?

– Tak – odparła. Ale się uśmiechała. Zęby miała nierówne, a na jej policzku widniał o wiele za duży pieprzyk. Była dość wysoka. Miała wyzywające brwi i zbyt mocny makijaż. A jednak była piękna.

– Czy ta kobieta miała być tutaj dziś wieczorem? – zapytała, kładąc dłoń na ramieniu swojego zalotnika, żeby trzymać go w ten sposób z daleka.

Zwróciłem uwagę na pole siłowe między nami.

– Tak – odrzekłem, wpatrując się w nią.

– Wobec tego życzę panu powodzenia – odpowiedziała po prostu.

– Ona gra na wiolonczeli – rzekłem w panice, widząc, że zamierza odejść.

– To interesujące – stwierdziła – kobiecie nie jest łatwo poradzić sobie z tym instrumentem.

Wtedy zrobiłem te dwa brakujące kroki. Ująłem ją zdecydowanie pod łokieć i odprowadziłem z miejsca, gdzie stała z innymi osobami.

Rozległ się dzwonek zapowiadający drugą część. Ale my nadal staliśmy przy czerwonej aksamitnej kotarze, mierząc się wzrokiem. Jej czerwony cień na kurtynie. Czułem się od niego ciężki. Napełniony. Jak skórzany worek pełen wina lub oliwy.

Rozstawiłem szerzej stopy. Pomogło. Poruszyłem palcami pod jej łokciem. Na skórze miała chłodną wilgoć. Przeszył mnie dreszcz podniecenia. Siła skupiła się w moich palcach. Widziałem i czułem, że przyjmuje to.

– Jest pan chyba bardzo śmiały i nie jest pan berlińczykiem – rzekła cicho.

– Ma pani rację.

– Bardzo chciałbym, żeby znała pani tę, której szukam! – powiedziałem. – Jest ciemna i wysoka jak pani. Często przebywa wśród aktorów i muzyków.

– Czy ta kobieta, której pan szuka, jest pana... kochanką? – zapytała, wymawiając ostatnie słowo na wdechu.

Można było zrozumieć, dlaczego jej brwi są takie wyzywające.

– Nie. Przyjaciółką.

– Nie uzgodniliście miejsca spotkania?

– Nie. Straciłem ją. Dawno temu.

– Ale przecież przyjaciół się nie traci – odparła.

Usłyszałem, że coś w niej wzbudziłem. Nie tylko ciekawość. Coś było w jej oddechu. Kontynuowałem, patrząc jej w oczy i ujmując obie jej dłonie. Miały w sobie miękkość. Właśnie tę miękkość, za którą człowiek zawsze tęsknił.

– Ja tracę!

– Kim pan jest? Sprawia pan wrażenie nieco nieuprzejmego – wyszeptała, nie zabierając dłoni.

– Nie jestem do końca pewien – odparłem.

– Wygląda pan trochę na szaleńca. Śmiałego, ale dziwnego... Przypomina mi pan kogoś, kogo...

Dzwonek rozległ się ponownie. Powoli poszliśmy na salę.

Kiedy usiedliśmy w ciemności, musnęła mnie lekko dłonią po karku. Powiedziała coś do kobiety siedzącej obok. Nie zirytowało mnie to. Odwróciłem się powoli, żeby pochwycić jej spojrzenie. Ale mrok zgasił światło w jej oczach. Moje nozdrza łapczywie chwytały każdy ślad woni jej perfum. Uchyliłem usta, żeby nabrać jej więcej. Napić się. Nasycić.

Wtedy ruszyły skrzypce, wiolonczele, instrumenty dęte.

Nie myślałem o Rosjaninie. Nie zwróciłem uwagi, czy nadal przy mnie siedzi. Ale na podium siedziała Dina w zielonej sukni podróżnej z szeroką spódnicą. Z rozchylonymi udami i zamkniętą twarzą.

Podczas gdy jej roztańczone palce wmuszały we mnie muzykę, części garderoby spadały z niej jedna po drugiej i unosiły się pod sufitem. Tam kryształowe żyrandole chwytały je licznymi ramionami. W końcu siedziała już tylko w rozpiętej pod szyją koszuli.

Ubrania Diny rzucały cień na ludzi w sali, chociaż tego nie zauważali. Ktoś kaszlał. Muzyka wznosiła się i opadała. Nie byłem sam. Miasto mogło być tyleż nieprzyjazne, co brudne. Ludzie tyleż groteskowi, co nieokrzesani i nieuprzejmi.

Ale za mną siedziała kobieta w czerwieni.

Muzyka wybiegała nie tylko z instrumentów, zamieszkała też w moich biodrach. W skórze. Pachwinie. Czułem zapach ubrań zwisających z kryształowych żyrandoli. Zapach kobiety w czerwieni tuż za mną. Moje nozdrza się rozszerzyły. Odchyliłem głowę do tyłu i zamknąłem oczy.

*

Podczas trwania owacji poczułem jej dłoń na ramieniu. W chwili, gdy podniosłem rękę, żeby wziąć jej wizytówkę, wszystkie ubrania Diny zaczęły spadać z pociemniałych żyrandoli. Miałem je wszędzie na sobie. Przyjmowałem je, ściskając przez krótką chwilę końcówki jej palców. Potem wyswobodziłem się z pachnących zwojów garderoby i nadal biłem brawo.

– W czwartek o siedemnastej – wyszeptała, podnosząc się i podążając za innymi w stronę wyjścia.

Idąc, spojrzałem na program wystający komuś z dłoni. Mozart.

Dina zebrała szybko wszystkie swoje podniszczone nuty, zeszła z podium, zostawiając wiolonczelę, i poprowadziła mnie między ludźmi. Kiedy zniknęła, jej koszula jeszcze przez chwilę lekko powiewała. Pachniała tymi samymi perfumami, co kobieta w czerwieni.

Na wizytówce widniało nazwisko: Pani Birthe Schultz. Adres nic mi nie mówił. Byłem w obcym mieście.

Skrzypka nigdzie nie było widać. Poszedłem za scenę zapytać o niego. Ktoś powiedział, że już dawno wyszedł. Czego właściwie od niego chciałem?

Człowiek czuł się trochę jak łódź z podniesionymi żaglami, smagana silnym bocznym wiatrem. Trzeba było przepłynąć wzburzone wody, poświęcając na to odpowiedni czas, albo zamknąć wszystkie wyjścia na pokład i oddać się we władanie żywiołom. Kil był już dostatecznym ciężarem. Lepiej było przyznać głośno, że nie jest się żadnym marynarzem. Ale mając w pamięci rady Andersa, zarówno w kwestii kobiet, jak i łodzi, człowiek musiał przyznać, że najlepiej będzie jednak płynąć do przodu.

Dlatego żyłem w oczekiwaniu na czwartek, czując w całym ciele coś w rodzaju triumfu.

Można było marnować czas na przeżywanie szoku, że dając wizytówkę całkowicie obcemu mężczyźnie, złamała wszelkie zasady. Ale człowiek miał w ciele zbyt wiele dzikiej, samotnej siły na takie rzeczy. Sprawa była przesądzona.

Było się takim cholernym skazańcem, zmuszonym do krążenia po mieście i ciągłych poszukiwań.

*

Wynająłem dorożkę. Pani Birthe Schultz mieszkała w okazałej kamienicy na skraju miasta. W otoczeniu starych drzew i kolczastych krzewów. Na furtce prowadzącej do ogrodu jeżyły się szpikulce. Ta cała pani Birthe prawdopodobnie też miała kolce.

Portier zapytał, do kogo przychodzę i czy jestem oczekiwany. Skinąłem głową, pokazując mu bilecik wizytowy Birthe Schultz.

– Drugie piętro – rzekł z ukłonem, prowadząc mnie w górę po pięciu solidnych stopniach z mosiężną balustradą do czarnych, podwójnych drzwi.

Przez chwilę, wstrzymując oddech, pomyślałem sobie, jak musiały czuć się dzieci z chłopskich zagród, stojąc na białym piasku przed głównym wejściem do Reinsnes. Zanim obeszły dom dookoła, znajdując wejście kuchenne. Pnąc się po schodach odbijających echo moich kroków, przypomniałem sobie, jak idąc aleją prowadzącą w górę od przystani, można było zobaczyć główny budynek oświetlony w mroku niczym zamek. Zanim poszło się do Stine, do oficyny.

Można było przecież pozwolić sobie na chwilę przekornej nostalgii tutaj, przed głównym wejściem do domu całkowicie obcej kobiety, czując się jednocześnie jak zdruzgotane dziecko?

Dino! Twoja wiolonczela niech sobie zgnije na śmierć!, powiedziałem sam do siebie w chwili, gdy pani Birthe otworzyła mi drzwi. Dzisiaj nie była czerwona. Tylko żółta.

*

Co takiego powiedział Anders wtedy w Bergen, kiedy chciałem pójść z mężczyznami do kobiet w zaułkach miasta? Nie protestował przeciwko mojej próbie męskości. Ale rzekł:

– Miej ze sobą nóż i nie bierz więcej pieniędzy, niż potrzebujesz!

Tamta dziewczyna była młodsza ode mnie. Wychudzona i brudna. Zabrała mnie do ciasnej, ciemnej komórki i posadziła na łóżku, na niechlujnie wyglądającej kapie. Potem zaczęła się ze mną zabawiać w taki sposób, jakbym był niedorozwinięty. Odepchnąłem ją. Zapłaciłem godziwie i wyszedłem. Gdyby nie obawa, że ktoś mnie zobaczy, pewnie bym się rozpłakał. Nie dlatego, że zarówno dziewczyna, jak i łóżko były byle jakie i niedelikatne. Ani nie dlatego, że wszystkie marzenia o gorącej krwi w żyłach nie znalazły potwierdzenia w rzeczywistości. Tylko z tego powodu, że czułem się tak, jakbym nadepnął na palce małej dziewczynce, pływającej w czarnym stawie, która właśnie chwyciła się konara, żeby nie utonąć.

Miała bluzkę pozbawioną guzików przy dekolcie i chude ramiona.

Lepiej było już myśleć o Akselu i Madame przy Peder Madsens Gang.

*

Pani Birthe miała krągłe ramiona, a jej żółta bluzka została na pewno starannie wybrana. Miała cały rząd bardzo czasochłonnych guzików. Dokładnie rzecz ujmując, dwadzieścia jeden.

Poprowadziła mnie przez słabo oświetlony korytarz wprost do salonu. Czułem, jak krew pulsuje mi w szyi. Najchętniej schwyciłbym ją i wwiercił się w nią całą moją siłą. I żeby było już po wszystkim.

Zamiast tego skonstatowałem, że siedzę na miękkiej sofie.

Służąca przyniosła na tacy filiżanki do herbaty i ciasteczka. Wypatrywałem każdego znaku, który mógłby stworzyć mi okazję. Czujny na wszystkie sygnały wysyłane przez panią Birthe. To było prawie jak wywoływanie duchów i seans spirytystyczny.

Od czasu do czasu zajmowałem miejsce kandydata Grønelva przy stole sekcyjnym. Z uniesionym w dłoni skalpelem studiowałem kobiece ciało. Ćwiczenia w kostnicy pod okiem profesora Schmidta podlegały pewnym regułom i celom. Należało usunąć błony i mięśnie w całym ciele. Najpierw trzeba było pewną dłonią zebrać krew z wszystkich żył pani Birthe, tak aby profesor Schmidt nie zauważył ani jednej plamki krwi na moim mankiecie.

Ciało pani Birthe zaznało już tego rodzaju operacji. Mimo swoich cnotliwych guzików.

– Nie odnalazł pan swojej przyjaciółki? – zapytała.

– Niestety, nie – odparłem, nie odrywając od niej oczu. Zdawałem sobie sprawę, że ta rozmowa jest na użytek służącej. W czasie nalewania herbaty dowiedziałem się, że oczekuje kilku miłych przyjaciół i chciałaby, żebym ich poznał. A kiedy służąca po chwili weszła ponownie z pytaniem, czy jeszcze coś ma zrobić przed odejściem, pani Birthe machnęła do niej wesoło dłonią i odparła, że nie, dziękuje, ma wszystko, co jest potrzebne.

Drzwi się zamknęły, a ja zapytałem, kiedy przychodzą przyjaciele. Wtedy ponownie wdrapała się na stół sekcyjny, żebym mógł rozpocząć pracę.

– Mój mąż jest w podróży. To nie wyglądałoby dobrze... tylko pan i ja – rzekła, odsuwając na bok filiżankę. Potem zaoferowała mi sherry.

Po dłuższej chwili odszukałem w sobie słowa, których mogłem użyć. Ale ona najwyraźniej nie miała potrzeby słuchania czegokolwiek. Wszystko roztopiło się w oddechu i poruszeniach.

Piana. Nie wiedziałem, gdzie po raz pierwszy widziałem pianę. Ale wyłaniała się z mojej świadomości niczym zmienny, a zarazem wieczny obraz. Piana pod kobiecymi dłońmi podczas dojenia. Piana powstała od wielkich fal, uderzających o kamienistą plażę. O płycizny za przybrzeżnymi skałami. Kłębiąca się za rufą łodzi, prującej morze bielą, żeby pokazać swą siłę. Piana. Skapująca z rąk Stine filcującej rękawice żeglarskie. Piana! Kiedy Dina w letniej porze myła włosy w jeziorku za wzgórzem. Piana w nozdrzach ogiera szykującego się do skoku na klacz. Skok na panią Birthe w Berlinie. Zawsze byłem w tej pianie. Jak ruch ciężkiego, pełnego mocy dźwięku. Niosłem go ze sobą. Byłem w nim. Nie mogłem uciec. Kobiety. Zapach słonych wodorostów. Ługu. Włosów. Wody kwiatowej. Suszącej się bielizny. Karna! Zapach ciała Karny zmieszany z krwią i ropą! W szpitalu polowym pod Dybbøl.

Piana była wszystkim: radością i strachem. Ohydą i pięknem. Jednocześnie.

Dzisiejszej nocy miała odbyć się tajna sekcja. Zabroniona i płomienna. Ale dokładnie tak jak fala po burzy cofa się, pozostawiając po sobie pianę, tak ja miałem wycofać się bez zobowiązań i przedkładania mi rachunku.

Czyż nie dostałem biletu wizytowego? Zaproszenia? Czyż nie otrzymałem wyraźnego znaku? Czy nie rozpiąłem wszystkich dwudziestu jeden guzików, zbierając zarazem krew pani do pustej dłoni?

W którymś momencie musiałem wejść też w tę inną pianę. Rosjanin. Czerwień. Piana tryskająca z wielką siłą. Miliony malutkich płatków róż, które nigdy nie miały się rozwinąć. Bo obraz zamarzł.

Dina i on na wrzosowisku. Najpierw białym, potem czerwonym.

Potem nie było już żadnego Boga. Pani Birthe została pokrojona. Piana pokryła i ją, i Rosjanina.

Kto stał wysoko wyprostowany we wrzosach?

Z jej ust wydobył się donośny dźwięk wiolonczeli. Wznosił się i opadał. Jakby próbowała zaśpiewać, ale nie była w stanie.

Położyła sobie roztrzaskaną głowę Rosjanina obok mojej, na kolanach.

Kiedy miałem wychodzić, zapytała, czy zobaczy mnie ponownie.

– Niewykluczone.

– Mojego męża nie ma do przyszłego czwartku – rzekła niskim, poprawnym tonem.

Byłem wycofującą się falą. Daleko w morze. Przyglądałem się pozostawionej pianie. Szare światło wpadało ukosem przez wysokie okno. Twarz pani Birthe stała się całkowicie biała. Byłem obcy sam dla siebie.

Nastał właśnie kolejny dzień.

Chłopiec stał na podwórzu, a jego oczy pałały dziko. Coś wykrzykiwał w przestrzeń. Jakby w furii. Najpierw podnieśli głowy. Zdumieni. W kuchni i w oborze. W izbie czeladnej i w budynkach gospodarczych. Znali ten głos, a jednak wydawał im się obcy.

Stine wyszła najszybciej. To ona pierwsza pojęła słowa. Po chwili byli tam wszyscy, kto tylko mógł czołgać się lub iść. Nawet Matka Karen i Jakub wywikłali się ze starych całunów i dawno zapomnianych zdarzeń i stanęli obok. Ale nic nie mówili, bo nie mieli prawa zabierać głosu.

– Sztucer wystrzelił w Rosjanina! Rosjaninowi... w głowę! W głowę!

Wzgórza i góry odbiły echem te słowa. Rzuciły się ponownie na niego, jakby ostrzegając, chcąc go uspokoić. Poprosić, aby zamilkł. Ale on powtarzał je w kółko, z narastającą dzikością. Aż do chwili, gdy Stine zarzuciła na niego ramiona i mocno je zacisnęła.

Wtedy już wszyscy wiedzieli. Chłopiec biegł przed mężczyznami, pokazując drogę. Krzyczał, wyjaśniał i płakał. Że Rosjanin nagle zniknął im z oczu między drzewami. Wspiął się na skałę, żeby zobaczyć, gdzie mężczyzna się ukrył. Wtedy usłyszał wystrzał. I zobaczył Rosjanina osuwającego się we wrzosy. Strzelba też leżała we wrzosach. Dina powiedziała, żeby biegł szybko do ludzi po pomoc. Ale nikt nie mógł już pomóc Rosjaninowi. Dziura w jego głowie była zbyt wielka.

Rachela ze Starego Testamentu synowi, który kosztował ją życie, nadała imię Benoni, syn boleści. Ale stary patriarcha, Jakub, zmienił to imię i nazwał go Beniaminem, synem szczęścia.

Nikt nigdy nie dowiedział się, co myślała Dina Grønelv, dając swojemu synowi na imię Beniamin. I nikt również nigdy nie usłyszał, co Jakub Grønelv, figurujący w księgach parafialnych jako ojciec, myślał o całej tej sprawie. Ale każdy widział, że ten mocno zbudowany, dość niski chłopiec miał oczy jak stary człowiek, a bruzdy na jego czole mogły pomieścić co najmniej dwa wiadra sadzeniaków.

Dobrze, że miał niezłą głowę, choć biada temu, kto musiał odpowiadać na wszystkie jego zawiłe pytania o każdą możliwą sprawę. O rzeczy na ziemi, pod wodą i sprawy wieczne.

Tym, że wykarmiła go i wychowała Laponka, która za nierząd i czary miała zostać ukarana śmiercią, nie można było obciążać dziecka. Ani tym, że jego matka posiadała władzę i wzbudzała raczej strach niż miłość. Miała potężną zdolność pomnażania mamony i wszystko, co mogło przynieść zysk, kwitło w jej rękach. Nie była kochana, bo pod jej wzrokiem o barwie spokojnej wody każdy przypadał do ziemi. Jeśli po wypłynięciu w morze utrzymywała się dobra pogoda, to jej oczy nabierały miękkiego, zielonkawego blasku. Ale przy wzburzonym niebie jej źrenice twardniały niczym lód.

*

Pewnego dnia późną jesienią w roku, w którym Beniamin skończył jedenaście lat, zdał sobie sprawę, że siły ciemności działają przeciw niemu i że na nikim na tej ziemi nie można polegać. Aż do tego dnia, w którym wrzosowisko w Eidet zabarwiło się na czerwono od ludzkiej krwi, wierzył w coś na kształt ochrony, przynajmniej dla siebie. Teraz był świadom, że wszystko może się zdarzyć. Wszystko! Zrozumiał również, że tylko on jeden wie.

To było zupełnie tak, jakby spojrzeć na coś przez lupę Matki Karen. Na litery w Biblii albo na mrówki, przynoszone przez małą Hannę. Zbliżenie było niepotrzebne, zbyt wyraźne. Nic już nie było takie samo. Dostrzeganie tego tak jasno przyprawiało go o ptasi niepokój.

*

Wrzosowiska były już czerwone z natury. Przecież nastała jesień. A mężczyzna leżący nieruchomo na ziemi już dawno skradł mu Dinę. Dlatego nie czuł żadnej tęsknoty. Jak dotąd wszystko wydawało się co prawda nierzeczywiste, ale nadal możliwe do zniesienia.

Tym, czemu nie mógł podołać, była obecność tam Diny.

Żeby jakoś poradzić sobie z tym uczuciem, dał im do zrozumienia, nie mówiąc tego wprost, że Rosjanin sam strzelił sobie w głowę.

*

Dina zajęta była czuwaniem przy zwłokach. Najpierw tam, na wzgórzach, gdzie mógł czaić się niedźwiedź, gotów nadbiec, poczuwszy zapach świeżej krwi. Słaby, jesienny wietrzyk muskał jej twarz, a ostre, niskie słońce świeciło w kark, nie dając żadnego ciepła.

Potem w domu, w Reinsnes, gdzie czuwanie trwało dalej, przy otwartych oknach zasłoniętych prześcieradłami. Wśród migających, ociekających stearyną łojowych świec. Mężczyznom nie było łatwo wnieść wielkie ciało Rosjanina po schodach i położyć je w sali. A to tam właśnie Dina chciała je mieć.

Łamiąc wszelkie zasady przyzwoitości, sama umyła i oporządziła zwłoki. Zupełnie jakby kiedykolwiek była z tym ciałem złączona małżeństwem i znała wszystkie jego tajemnice. Najpierw wypchnęła z sali służące, które stały tam, chwiejąc się na nogach z powodu widoku. Potem krótko skinęła głową w stronę Tomasza i parobka, dając znak, że mają odejść.

Kiedy została sama, owinęła górną część głowy Leo czystymi ściereczkami i związała je. Ciasno. Dolna partia twarzy została nietknięta. Półotwarte usta miały zdziwiony wyraz. Jak gdyby wyrażały jakąś zabłąkaną, odchodzącą myśl. Górna warga była spokojna i sina. W końcu odnalazła spokój.

*

Leo Żukowski został złożony w wystawnej trumnie i pochowany przy kamiennym kościele. I to wszystko pomimo że nie był prawowiernym człowiekiem, tylko szpiegiem, katolikiem, obcym i co tylko najgorszego.

Przy pogrzebie na niczym nie oszczędzano. Ludzie uważali, że Dina Grønelv mogła trochę mniej się wykosztować. I że nie godziło się, żeby pastor chował człowieka, który najwyraźniej zginął z własnej ręki.

Ale pastor odprawił nabożeństwo. Bo Dina Grønelv rządziła się własnymi prawami w kwestii tego, co wypada. I miała dość środków, żeby wprowadzać je w życie.

Tymczasem pierwszy nocny przymrozek wgryzał się w ciała wszystkich obecnych.

– Pewnie teraz przez rok będzie siedziała w sali sypialnianej, coś mi się zdaje – tak zawyrokowała Oline dzień po pogrzebie. Był już późny ranek, a Dina ciągle jeszcze się nie pokazała.

Ani Stine, ani żadna z dwóch pokojówek nie miały odwagi odpowiedzieć. Mogło to być niebezpieczne niezależnie od wyboru strony.

– Bóg świadkiem, że ona nie przydaje się do niczego, kiedy coś się dzieje! Tea! Ten garnek ma brudny brzeg! Zapomniałaś opłukać go w zimnej wodzie przed myciem!

Dziewczyna zerknęła z ukosa, ale nie zaprotestowała ani słowem. Wzięła tylko garnek i poszła z nim do sieni, gdzie stała beczka z zimną wodą.

– Pewnie będzie teraz chodziła nocami tam i z powrotem przez długie miesiące, coś mi się tak zdaje – rzekła Oline, cedząc słowa przez zaciśnięte kąciki ust. Dźwięk był taki, jakby burza usiłowała wedrzeć się pod poszycie dachowe, żeby je zerwać.

Nadal nikt nie odpowiadał. Stine zajęta była składaniem serwetek, którymi wcześniej przykryte były półmiski z kanapkami.

Stine czerpała energię z tajemniczego miejsca. Nie tego rodzaju energię, jaką często mają kobiety skazane na krzątanie się całymi latami po domu. Nie, ona była raczej jak szeroka rzeka. Zawsze ten sam, równy prąd. Wiecznie płynący, nadchodzący, zawsze obecny. Kiedy widziało się Stine przy pracy, można było lepiej zrozumieć nieubłagany cykl życia roślin. Praca Stine była większa niż ona sama.

– Była w nocy w piwnicy! Wyraźnie ją słyszałam. A klucz po prostu rzuciła potem na ławę. Każdy mógł go wziąć! Na górze na pewno stoją porozstawiane wszędzie puste butelki. Ale nie wolno wam pisnąć na ten temat ani słówka gdzieś po obcych chałupach! Rozumiecie? – dodała Oline z groźbą w głosie.

Jednak wtedy jej pulchne ciało zgięło się wpół. Była jak zamarznięta na sztywno poszewka, wisząca na sznurze w zimowym wietrze. Teraz nagle dosięgnął ją gwałtownie południowo-wschodni wiatr. Naciągnięta poszwa złamała się w połowie. Upadła na skrzynię z torfem, zakrywając sobie twarz nie do końca czystym, płóciennym fartuchem.

– Biedny człowiek! Biedny człowiek! – dobiegł żałosny głos spod fartucha. – Jak to wszystko teraz będzie? Jak to będzie?

Nie do końca były pewne, czy Oline boleje nad Rosjaninem czy nad Diną. I nie miały odwagi o to zapytać.

*

Dina zeszła z poddasza dopiero wieczorem. Kilkakrotnie przeszła przez wszystkie salony, przystając przy różnych przedmiotach i biorąc je do ręki.

Potem pojawiła się w kuchni i sama nałożyła sobie jedzenie. Zjadła na stojąco przy blacie. Napiła się wody z chochli zabranej z beczki stojącej na ławie w przedsionku. Przez cały czas sprawiała wrażenie, jakby miała problem z policzeniem czegoś i nie była w stanie go rozwiązać. Między jej brwiami i wokół ust zaznaczały się głębokie bruzdy. Ale włosy miała wyjątkowo porządnie uczesane i zebrane w węzeł na karku. Jej oczy wyglądały tak, jakby ktoś godzinami sypał w nie piaskiem. Wydawała się prawie zdziwiona i zakłopotana, kiedy musiała skrzyżować z kimś spojrzenie. Zupełnie jakby nie rozpoznawała ludzi albo nagle zauważyła, że nie znajduje się we właściwym miejscu.

Jednak wszyscy odetchnęli z ulgą, bo chodziła po pokojach i odpowiadała, gdy się do niej zwracali.

*

Anders był w Strandstedet, kiedy to się stało. Gdy wieczorem wrócił do domu, w sali leżały już zwłoki mężczyzny.

Poczuł w zasadzie coś w rodzaju smutku. Ale przede wszystkim zdarzenie wydało mu się niewiarygodne. Kiedy człowieka wyniesiono w końcu z domu i zabrano na cmentarz, czuł się prawie tak, jakby to był przyjaciel.

Bo umarł?

Anders zawsze zajmował się wieloma sprawami. Teraz miał ich jeszcze więcej. Zbiegał na przystań. Do klipra „Matka Karen”. Poza gospodarstwo.

Kiedy przychodził do domu na posiłki, siedział zawsze naprzeciwko Diny. Był tym dalekim krewnym, który uprzejmie podawał półmiski oraz sól. Anders wiedział, gdzie jest jego miejsce.

Ale nie dawał tego po sobie poznać. Gromadził wszystko w sobie. Jak cienką warstwę kurzu na twarzy. Nie można było jej usunąć tylko za pomocą sobotniej kąpieli w pralni. Kolejne warstwy układały się spokojnie na wieloletnich pokładach tego samego pyłu. Znać swoje miejsce!

Anders miał wrażenie, że zasiada przy stole z duchami. A jednak siedział. Nakładał sobie na talerz. Przeżuwał. Pozwalał, by mu podawano. Wygłaszał zwykłe, codzienne uwagi. I od czasu do czasu dostawał zdumiewająco zwyczajne odpowiedzi. Zdarzało się, że nagle robił się niespokojny, jeśli zostawał z Diną sam na sam w jadalni, czekając na zupę lub deser, i nie miał czym zająć rąk. Wtedy potrafił bez powodu zacząć opowiadać ostatnie plotki z wyszynku w sklepiku albo ze Strandstedet. Ona zazwyczaj przyglądała mu się przyjaźnie, ale w nieobecny sposób. Jednak i tak codziennie docierało do niego: ona cię nie dostrzega.

Na początku chłopiec siadywał między nimi jak myszka, bo Dina posyłała po niego. A potem wrócił do izby dla służby, do Stine i jej wyszorowanego do białości stołu. Tam nie kładło się na co dzień obrusa. Ale za to można było zarówno oddychać, jak i jeść.

*

Beniamin od dawna już sypiał w izbie dla służby, u Stine i Tomasza. Trzynastego dnia po pogrzebie, trzy godziny po północy, głęboki, zapraszający głos Rosjanina wezwał go do łoża z baldachimem. W samej koszuli nocnej, uzbrojony w zawieszoną na sznurku na szyi lupę Matki Karen, wygramolił się z ciepłego łóżka w służbówce i wyszedł na dwór.

Kępki trawy i pokryte lodem kamyki wbijały się w stopy jak migoczące kawałki szkła. Czuł się ugotowany z gorąca, chociaż noc była tak zimna, że para unosiła mu się z ust.

W całym wielkim domu światło paliło się tylko w dwóch oknach sali. Delikatna, żółta poświata mówiła mu, że Dina zapaliła jedynie woskowe świece. Już wcześniej zdarzało mu się stać na podwórzu, wpatrując się w okna Diny. Próbował nawet do niej wejść. Ale to było dawno temu. Teraz był już duży. A duzi chłopcy nie biegali do łóżka swojej matki.

Było ciemno. A jednak dostrzegał zarysy budynków. Studnię pośrodku podwórza. Drzewa pochylające się ku ziemi, z liśćmi ciężkimi od zamarzniętej rosy, którymi bawił się wiatr. Słaby dźwięk nie opuszczał głowy. Niektóre drzewa były półnagie, jak obdarte strachy na wróble na tle nieba.

Nie wiedział, skąd pada poświata. Ale leżała na skręconym źdźble trawy przed jego stopami. Przesuwała się. Jeśli ruszał do przodu, światło szło za nim. Robił krok w bok, światło również. To podziemne istoty chciały wskazać mu drogę.

Głos Rosjanina był tyleż odległy, co bliski. Czegoś od niego żądał, ale on nie chciał tego wiedzieć. Tak więc szedł, starając się myśleć o czymś przyjemnym.

Ornamenty nad drzwiami wejściowymi miały oczy, paszczę i smocze zęby. Zwykłe myśli zamieniły się w młyński kamień, obracany głosem Rosjanina. Wszedł do środka. Dom przypominał pustą skorupę, był niczym widziadło. Zostało postanowione, że nie będzie w nim sypiał. Nie chciał pamiętać, jak do tego doszło.

Ale dzisiejszej nocy było inaczej. Stał, trzymając w dłoni kutą, żelazną klamkę. Mróz zmienił ją w ostrze kosy.

Był już w środku. Głos Rosjanina stał się teraz spokojniejszy. Zupełnie jakby wiedział, że dostanie to, czego chce. Zapachy unosiły się tu inne niż w służbówce. Aromat przypraw w domu Stine nie był tak wyraźny. Tutaj wonie mieszały się ze sobą, walcząc o miejsce. Niektóre były starymi, zapomnianymi myślami. Inne łatwo można było rozpoznać. Wiadro z popiołem, cygara, książki i woda różana. Wszystkie spotykały się w korytarzach. Kryły się w płaszczach z owczych skór i szalach zawieszonych pod schodami. Ze ścian dochodziła woń wszystkich ludzi mieszkających tam przez stulecia. Tych, których znał z opowiadań innych.

Wszystko, czego dotknął, skrzypiało. Przeciągłym dźwiękiem, który więził go w środku. Każda z owalnych, czarnych ramek zawieszonych wzdłuż schodów prowadzących na górę miała co najmniej jedną parę oczu, które się w niego wpatrywały. Wszystkie naraz. Nie chciał już wiedzieć, kim są ci ludzie, chociaż znał ich imiona. Ich oczy były jak zimna morska poświata, jaśniejąca złowrogo w ciemności. Nie miał odwagi spuścić spojrzenia. Wtedy podpaliliby go, zamieniając w spaloną ćmę leżącą u stóp schodów.

Przez zaciśnięte wargi wypowiadał modlitwę Matki Karen, posuwając się w górę po jednym stopniu.

– Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię twoje, przyjdź królestwo twoje, bądź wola twoja... i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom...

Drzwi do sali zaskrzypiały tylko odrobinę. Świece w wysokim lichtarzu stojącym przy łóżku gwałtownie migały w przeciągu. Głos Rosjanina dochodził z łóżka! Tutaj w środku szalała burza i ogień, miotane niczym przez Bestię z Apokalipsy. Patrząc na Dinę, zauważył, że też to usłyszała. Uniosła się do połowy na poduszkach. Jak czarna fala na białym tle.

Kilkakrotnie otworzyła i zamknęła usta. Podszedł bliżej, biorąc ją pod lupę Matki Karen. Miała białosine nozdrza, a białka oczu przekrwione. Była niczym wyblakła, woskowa lalka. Przez moment pozwolił, aby nią była. A potem zaczął drżeć.

– Przyszedłem... bo Rosjanin tak okropnie mnie wołał – wyszeptał, stojąc niepewnie między krzesłem a łóżkiem.

Wpatrywała się w niego jasnymi, szeroko otwartymi oczami, ale pojął, że nie zamierza odesłać go z powrotem.

Prześcieradło zaszeleściło jak zwiędły liść osiki, kiedy odrzuciła koc na bok, żeby zrobić mu miejsce. Gdy tylko poczuł ciepło jej ciała, Rosjanin ucichł. Prześcieradło miękko tuliło się do jego skóry i nastał wielki spokój.

– On nie jest zadowolony – rzekł po chwili.

– Cicho sza – wymamrotała w jego włosy. – Cicho, cichutko...

– Dlaczego on woła mnie po nocach? – zapytał, nie poddając się.

– Nie wiem.

– Ale on mnie budzi i straszy.

– Pewnie tak musi być.

– Ale dlaczego, Dino? Dlaczego tak się stało?

– Musiało.

– Ale Dino... dlaczego? – płakał.

– Tego nikt nie wie.

– Co mamy z nim zrobić?

– Nic, Beniaminie. Nic.

– Ale jeśli on w nocy woła też do innych? I wszystko im opowie?

– On nie ma nic do opowiedzenia – odrzekła, okrywając go dokładnie kołdrą. – Ma już spokój.

– Skąd to wiesz?

– Po prostu wiem.

Zrezygnował z wszelkiego sprzeciwu. Czuł, jak spowija go ciepło i zapachy jej ciała. Był pisklakiem pod skrzydłem nakrapianej kwoki. Tkwił teraz w jednym z określeń Oline. Tym, które brzmiało „błogosławione szczęście”. Nie chciał myśleć, dlaczego więc czuje się tak mało zadowolony. Wolał nie dręczyć samego siebie tym, że nie pamięta już, kiedy po raz ostatni był tak blisko Diny i czy w ogóle kiedykolwiek był. Teraz jakoś nie było po co się nad tym zastanawiać.

Zasnął z nosem wsuniętym w pachę Diny i kolanami wciśniętymi pomiędzy jej uda. Dłonie wplątał w jej koszulę nocną, aż znalazł szczelinę między piersiami. Jej ciepło było niczym miód i pieszczota na odmrożone palce. Gdyby tylko noc mogła trwać wiecznie!

*

Noc nigdy nie trwa wiecznie. Nad ranem drapie ostrym pazurem, szykując nowy dzień, tak jakby miał być ostatnim.

Stine szukała Beniamina wszędzie. Na poszukiwania została też wysłana Hanna, a po pewnym czasie przyłączyli się do niej ludzie z gospodarstwa. Nikt nie wpadł na to, że może być w sali u Diny. To było miejsce, w którym nikt nie poszukiwał zaginionych spraw.

Ale krzyki dotarły do sali. Spowodowały, że przebudzenie zmieniło się we wstyd. Wytoczył się z łóżka i chciał zbiec po schodach i uciec. Wtedy ona schwyciła go za rękę i przytrzymała.

– Beniaminie.

Najpierw spojrzał na nią przekornie. Potem spuścił wzrok.

Koszulę nocną miała rozpiętą na piersiach. Nigdy wcześniej jej tak nie widział. Była obcą kobietą z nabrzmiałymi, niebieskawymi żyłami i bruzdami wokół ust.

Zaczął płakać.

Popchnęła go z powrotem do łóżka. Łagodnie. Niezdarnie. Jak samica, która dostrzegła, że młode zaraz wypadnie z gniazda. Potem wstała, owinęła się szlafrokiem i wyszła na korytarz. Usłyszał, jak kogoś tam woła. Głos Oline dobiegający z dołu był donośny i pobrzmiewało w nim zaniepokojenie.

– Beniamin jest tutaj, u mnie – rzuciła w stronę dołu schodów.

Ciepłe echo przepłynęło przez jego głowę i ciało: „Beniamin jest u mnie... Beniamin jest u mnie...” Płakał, bo nie wiedział, jak mógłby spowodować, żeby ta chwila trwała. I dlatego, że tak okropnie się wstydził.

Ponownie weszła do środka i przez chwilę stała przy łóżku. Potem wręczyła mu chusteczkę do nosa i poczochrała go po włosach. Nie miał odwagi podnieść na nią wzroku. Czuł jej palce na swojej dłoni. Uścisnęła ją. Odwzajemnił uścisk.

– Przyszedłem, bo on tak głośno krzyczał – powiedział wyjaśniająco.

– Tak – odrzekła.

– Nie biegam po nocy do nikogo, bo się boję. Ale on tak strasznie hałasował – dodał uparcie.

Jej spojrzenie. Dlaczego patrzyła na niego w ten sposób?

– Nie mam już zwyczaju włazić komukolwiek do łóżka! – rzekł desperacko.

Nie odpowiedziała. Stała tam tylko.

– Powiedz coś do mnie, Dino! – wrzasnął ze złością, wbijając paznokcie w wierzch jej dłoni.

– Tyle jest w tobie krzyku, Beniaminie – odparła w końcu.

– Ale nie tyle, ile w Rosjaninie!

– Kto taki powiedział Beniaminowi, że to wstyd bać się swoich snów?

– Nikt – odrzekł niepewnie.

– Dlaczego więc jesteś taki zły?

Przez cały czas siedział z pochyloną głową wśród poduszek.

– Tylko głupki nie mają dość rozumu, żeby się bać! – stwierdziła z mocą, wyzwalając się z jego dłoni. Potem rozstawiła parawan wokół umywalki i rozpoczęła toaletę.

Zapach mydła rozpłynął się po izbie, a on w tym czasie ze zgrozą myślał, że ona myje się w lodowatej wodzie. Nie poruszył niczym poza gałkami ocznymi, kiedy jej ręka sięgała po kolejne części ubrania, przygotowane wcześniej na krześle przy parawanie. Wyszła, walcząc jeszcze z broszką Hjertrud, którą usiłowała przypiąć do bluzki. Ze skupionym, spuszczonym spojrzeniem i determinacją w palcach.

Można było być pewnym, że człowiek zapamięta właśnie to:

Dinę stojącą przed parawanem z wizerunkiem Ledy z łabędziem, spinającą broszką rozcięcie w bluzce między piersiami.

– Dlaczego mówisz, że tylko głupki się nie boją? Czy ty się boisz?

Zanim odpowiedziała, przeciągnęła się, stojąc przed owalnym lustrem, i sprawdziła, czy spódnica dobrze leży.

– Tak.

– Kiedy?

– Bez przerwy.

– Dlaczego?

– Z powodu tego, czego nie ma. Wszystkiego, czego nie robię.

– Co to jest?

– To, że muszę gdzieś pojechać... do mistrza, który jest w stanie nauczyć mnie grać na wiolonczeli.

Stała na środku pokoju. Jakby sama zadziwiona tym, co właśnie powiedziała.

Drgnął czujnie, tak jakby podniosła rękę do ciosu.

– Tylko żartujesz! Przecież umiesz grać na wiolonczeli – odparł szybko.

– Nie – rzekła, podchodząc do łóżka. Zmierzwiła mu znów włosy i powiedziała:

– Wstawaj, śpiochu!

Poczuł, jak ciekną mu łzy. To było upokarzające.

– Chodź – rzekła lekko Dina. – Przydałoby się znaleźć parę spodni i koszulkę. Co ty na to?

Skinął głową, myśląc intensywnie o tym, jaki to wstyd, że nie ma spodni w tym samym domu, w którym spał. To dlatego musiał płakać.

Wyszła z pokoju.

Kiedy wróciła, niosąc dla niego ubrania, był już zdecydowany.

– Czy mogę spać tutaj również dzisiaj? – zapytał, wyrzucając szybko słowa.

Wręczyła mu ubrania i odwróciła się tyłem.

– Nie, ale możesz spać w izbie od południa.

– Chcę spać tutaj!

– Nie. Musisz mieć własną izbę.

– Dlaczego?

– Masz jedenaście lat.

– Mam to gdzieś!

– Ale ja nie.

– Mogę spać w komórce – wskazał głową na dużą garderobę, w której ciągle stał szezlong Jakuba.

– Nie.

– Czy to dlatego, że ludzie gadają, że Jakub musiał tam spać, kiedy byłaś na niego zła?

– Kto tak mówi?

Dostrzegł wyraz jej oczu i zaczął gorączkowo myśleć.

– Tego nie pamiętam!

– Nie należy powtarzać rzeczy, których źródła nie jesteś pewien.

– Nie. Ale Jakub nie żyje i nie potrzebuje już żadnego miejsca.

Zapadła wielka cisza. Dlaczego zapadła aż taka cisza?

– Powiedziałaś kiedyś, że w służbówce nie ma żadnego ducha. Chociaż Niels się tam powiesił – powiedział szybko i bez tchu.

– Tak.

– To Jakuba też nie ma w komórce!

– Nie. Ale zmarli również potrzebują swojego miejsca.

– A Rosjanin? Czy on tu leży? – zapytał szeptem, wystawiając z łóżka dwie kościste, chłopięce nogi.

Nie odpowiadając mu, zaczęła układać kołdrę i prześcieradło.

– Nie zajmuję zbyt wiele miejsca – powiedział prosząco.

Szturchnęła go w ramię, mówiąc:

– Zajmujesz o wiele więcej miejsca, niż ci się wydaje. Możesz spać w izbie od południa. A jeśli się zdarzy, że nie będziesz mógł zasnąć, to przyjdź mnie obudzić, zagramy partyjkę szachów.

– Nie umiem grać w szachy – wymamrotał.

– Masz dobrą głowę, nauczę cię – powiedziała z tak głęboką łagodnością, że zrozumiał, iż rozmowa się skończyła.

– To wobec tego nie wyjeżdżaj! – rzekł tak szybko, że każde słowo gryzło swego poprzednika w ogon.

– Czy coś takiego powiedziałam?

– Powiedziałaś, iż obawiasz się, że musisz.

– Wiesz...

– Nie wyjeżdżaj! Przecież aż tak się nie boisz, Dino? Prawda?

Stała tam, pochylona nad łóżkiem z poduszką w dłoniach. Po chwili odwróciła się powoli.

– Nie myśl o tym, Beniaminie. Obiecuję, że uprzedzę cię, jeśli będę się bardzo bała.

*

Chyba nie do końca zdawał sobie sprawę, że chłopcy zazwyczaj nie prowadzą ze swoimi matkami takich rozmów. Ale miał coś w rodzaju przeczucia. Bo po przejściu progu oświetlonej służbówki nie opowiedział o niczym Stine i Tomaszowi.

Stine ani słowem nie wspomniała o jego zniknięciu. Ale Tomasz nie był w stanie się powstrzymać:

– Uciekłeś dziś w nocy do swojej matki, coś mi się zdaje!

Chłopiec pochylił głowę, wpatrując się w talerz z owsianką.

Hanna przeniosła wzrok z jednego na drugiego, wietrząc niepokój.

– Przeprowadziłem się z powrotem do głównego domu – rzekł Beniamin, strosząc piórka.

– Ta łaska nie potrwa zapewne długo, ona nie chce mieć...

Tomasz umilkł. Ale i tak powiedział już dość.

– Tomaszowi gówno do tego! – szepnął Beniamin, rzucając łyżkę do talerza, aż trysnęła owsianka. Przez chwilę na jego twarzy malowała się rozpacz. A potem jak strzała pomknął do swojej izby. Usłyszeli, jak z dzikością coś tam przestawia.

Tomasz nie miał pojęcia, co powinien zrobić, poszedł więc za nim do izby i chwycił chłopca za ucho, żeby utrzymać mores.

– Puść mnie!

– Masz zachowywać się przy stole, jak należy – syknął Tomasz przez zaciśnięte zęby, potrząsając nim.

– To Tomasz nie umie zachować się przy stole! To on mówi o rzeczach, które go w ogóle nie dotyczą.

– Chyba dotyczy mnie to, że jesteś bezczelny i nieposłuszny przy wszystkich. Musisz być przecież wychowywany na równi z innymi dziećmi.

– Nie jesteś moim ojcem!

Tomasz puścił chłopca. Jego ręka zawisła w powietrzu.

Beniamin jeszcze długo po tym, jak drzwi się zamknęły i został w izbie sam, stał na środku, mrugając oczami. Nie rozumiał, dlaczego nie jest w stanie dociągnąć do końca ani jednej myśli. Niepomalowane deski na ścianach miały tak strasznie dużo sęków. Przeliczył je od kąta przy wezgłowiu łóżka, podążając według jak najprostszej linii do następnego rogu. W ten sposób musiał również obrócić całe ciało. I stopy. Ważne było, żeby odwrócić stopy.

Po drugiej stronie szyby okiennej świat był tak szpetnie czarny, z odcieniem granatu.

Referendarz zamierzał posłać do władz wieść o tragicznym losie Rosjanina. Ponieważ Beniamin wszystkim już opowiedział, co i jak się zdarzyło, nie było potrzeby, żeby kogokolwiek niepotrzebnie nękać. Chciał jednak przedyskutować z Diną, komu należy odesłać przedmioty należące do Rosjanina. Referendarz nie był aż tak głupi, żeby nie rozumieć, że ta historia zawierała pewne dodatkowe elementy. Postanowił jednak, że nie będzie się tym z nikim dzielił, gdyż wywołałby tylko zamieszanie.

Przypadkowa kula mogła być samobójcza. Ale ponieważ Rosjanin nie miał żadnych bliskich, którzy mogliby domagać się wyjaśnienia tej sprawy, referendarz uznał, że teoria niech pozostanie teorią. Nawet jeśli miała cokolwiek wspólnego ze szpiegostwem i wielką polityką, to i tak, próbując w tym grzebać, wzbudziłby jedynie niepokój i urządził widowisko. A jeśli miało to cokolwiek wspólnego z jego córką, Diną, to nikomu nic do tego. Jeśli pan Leo dostał kosza i ta odmowa – po utrapieniach związanych ze zdemaskowaniem i uwięzieniem – przelała czarę goryczy, to już samo to było dostatecznie okropne i nie było potrzeby mieszać we wszystko władz.

Referendarz Holm uważał, że cała ta sprawa jest niezwykle przykra. Lubił tego człowieka. Nosił w sobie nawet cichą nadzieję, że Rosjaninowi uda się okiełznać Dinę, chociaż prawdopodobnie nie mógłby wnieść do tego związku zbyt wielu dóbr. Był nawet gotów zapomnieć o pobycie Rosjanina w więzieniu. Ale teraz i tak było już za późno.

*

Referendarz bez pośpiechu i z niezwykłym spokojem zapukał do sali, żeby porozmawiać z Diną.

Przyjęła go nie jak ojca, który przyszedł do niej z troski, ale jak referendarza, którym mimo wszystko był. Z jej strony spotkaniu temu nie towarzyszyła ani serdeczność, ani niechęć.

Zaplątał się w długie wprowadzenie i nie wiedział, jak je zakończyć. Wreszcie musiała mu pomóc, żeby mieli to już z głowy.

– Nie miał zbyt wielu rzeczy. Tylko ubrania i książki. Ach tak, i jeszcze srebrny nóż. O ile mi wiadomo, nie ma żadnych krewnych. Więc chyba nie ma powodu wysyłać czegokolwiek aż do Rosji?

– Prawo jest prawem – stwierdził referendarz.

Wzruszyła ramionami.

Referendarz nigdy nie czuł się dobrze w sali. Nie podobało mu się, że Dina korzysta z sypialni do prowadzenia rozmów i negocjacji niezależnie od tego, jak bardzo reprezentacyjnie to pomieszczenie wyglądało. Złym obyczajem było mieszanie łoża z baldachimem oraz instrumentów muzycznych z rozmowami wymagającymi powagi i kwestiami zasadniczymi. Czuł tak już od tamtego dnia, kiedy stał tutaj, w tej wielkiej sypialni, usiłując zmusić ją do pójścia na pogrzeb Jakuba. Akurat owego czynu naprawdę żałował. Miał ochotę jej to powiedzieć. Ale się nie udało. Zamiast tego odchrząknął i rzekł:

– Co ostatecznie było przyczyną? W jaki sposób nastąpił ten strzał?

Uniosła nieco głowę. Jak gdyby nadsłuchiwała jakiegoś dźwięku z zewnątrz. Z pewnym zadziwieniem zapytała:

– Chcesz, żeby powiedziała ci, że to ja go zastrzeliłam?

Wzdrygnął się.

– Nie żartuj sobie z takimi sprawami. Chcę tylko napisać w dokumentach, jak do tego doszło. Uważasz, że zrobił to celowo?

– Nie. Chyba po prostu nie rozumiał do końca, jak to działa...

– Widziałaś, czy niósł strzelbę na ramieniu? Może upadł na nią?

– Nie.

Skinął w zamyśleniu głową.

– Czy Beniamina też tam nie było?

– Według tego, co sam mówi, to nie. Ale wiesz... dzieci widzą to, co chcą widzieć.

– Nie wiesz tego na pewno? Nie rozmawialiście o tym?

Spojrzała na niego bez odpowiedzi.

– No cóż – powiedział. – Trzeba zatem porozmawiać z młodzieńcem. Czy możemy zawołać go teraz tutaj?

– Nie! Nie należy go tym wszystkim męczyć.

– Ale to konieczne.

– Sądzisz, że to Beniamin strzelał?

– Ależ nie, na Boga! – wybuchnął referendarz, wydając z głębi płuc rodzaj świstu. Cisza, zamykająca się wokół niego, była tak trudna do wytrzymania, że musiał ją przerwać.

Beniamin Grønelv został uroczyście doprowadzony przed oblicze referendarza, swojego dziadka ze strony matki, żeby złożyć zeznania potwierdzające, w jaki sposób pan Leo zdołał zrobić sobie dziurę w głowie. W zasadzie gdy tylko zobaczył malowaną na niebiesko żaglową łódź przybijającą do przystani, wiedział, że będzie musiał to zrobić. Złożyć zeznania.

Dina przeprosiła i wyszła. Nie zamierzała być świadkiem zamęczania dzieciaka na śmierć, prychnęła, mijając się w drzwiach z Beniaminem.

Sytuacja zrobiła się tak kłopotliwa, że referendarz nie miał pojęcia, co począć. Posłano po Andersa, aby im towarzyszył.

Po upływie czasu potrzebnego na założenie koniowi wędzidła usłyszeli, jak Dina jedzie konno przez podwórze. Gdy tylko zjechała na pole, kopyta zaczęły stukać bardziej miękko. Słysząc zmieniający się odgłos końskich kopyt, Beniamin wiedział dokładnie, gdzie teraz jest. Mówiło o tym również echo odbijające się od szczytów. Góry przyzywały ją do siebie.

O tym myślał. Ta myśl górowała nad wszystkim.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej