– Co robisz? – usłyszałam męsko brzmiący głos w słuchawce.
– Czekam na zmiłowanie boskie – odparłam, jakby to był jakiś atak. – Czekam na wybaczenie – ciągnęłam nędznie. Jak już raz się wejdzie w niespełniony nastrój, tak od razu z niego się nie wyskakuje. – Nie zwracaj na mnie uwagi – pogrążałam się dalej.
– Telefonuję do ciebie nie po to, aby prowadzić monolog. – Głos uderzał mnie po membranie ucha. Jakby błędne ognie mnie opętały. Czas najwyższy, aby mu się odegrać.
– Brum, brum, brum – zawyłam skrzeczącym głosem.
– Jezu! Zdurniałaś.
– Prawie.
Nie, nic więcej nie mów. Nie mów, bo szkoda słów. Słowa będą opadały, niżej i niżej, a ty wraz z nimi jak płonące po raz ostatni liście. I wylądujesz gdzieś w nieznanym miejscu. Zanim zorientujesz się gdzie, będzie już po wszystkim. Ponownie znajdziesz się w pustce.
Samotność jest wtedy, gdy nikt do ciebie nie telefonuje. Nabywasz aparat telefoniczny, instalujesz go, wydajesz pieniądze i czekasz. Siadasz przed aparatem i lustrujesz go wzrokiem. Ładny, estetyczny, w twoim typie. I co jeszcze przychodzi ci do głowy? Że w twoim typie, estetyczny i ładny. Sama go wybierałaś, a on milczy jak mężczyzna. Przestań już milczeć! Przecież mówię do ciebie! Mówię i mówię, aż milknę. Z każdej sytuacji jest wyjście.
Właśnie. Wyjście… Pies. Po to mam psa. Mogę wyjść, mam po co.
Wychodzę z psem na spacer. Spacer w moim celu. Ścieżka jest jedna, wypróbowana i wiedzie na kraniec świata. Całe szczęście, że jest takie miejsce, w którym świat się urywa.
Horyzont. Leży przytulony jednym policzkiem do ziemi. Uchem słucha jej tętna.
Horyzont. Niezłomny i stalowy most, który zwodzi ludzi. Mnie również zwiódł.
Wyszłam z psem na spacer i trafiłam właśnie tu, do tego magicznego miejsca. Dotarłam do kawałka ziemi porośniętego dziką i zdeptaną trawą. Nieważne przez kogo. Widniejące ślady jak nadruk na podkoszulce zdradzają ich pochodzenie. Powodem jest jeden wyższy krzaczek i strugi traw nierównomiernie pożerające niebo.
Mój wzrok powiódł mnie wysoko w górę, a potem przed siebie. Poczułam się swobodnie i lekko. W tym miejscu parę dni temu stałam z nim, z Pawłem. Przyprowadziłam go tutaj, gdyż odkryłam skarb, przyszłość. Naszą?
Spojrzałam przed siebie, a Paweł wodził wzrokiem tuż za moim. Oczekiwanie poza chwilą czasu.
– Obudź się! – krzyczała moja dusza do niego. – Tu stanie nasz dom.
O ja naiwna. Nawet ślimak nie zakłada takich rzeczy z góry. Ślimak jest najmądrzejszym stworzeniem na świecie. Wie, że gadanie przynosi tylko stratę czasu. Szkoda czasu na dreptanie w słowach. On po prostu zasuwa przed siebie i nie liczy się z opinią, że czyni to wolno. Ma swój domek i tyle. Inni mu zazdroszczą, bo nigdy go nie opuścił.
Najprościej jest zabrać dobytek w drogę, a może najtrudniej. Im dalej, tym ciężej jest iść. Chyba jednak dobytek najlepiej położyć na drodze. Szakale będą wiedziały, co należy z nim zrobić. To droga staje się oczkiem w głowie poszukującego.
***
Nie pamiętam tego, co należy do przeszłości. Zbyt ciężko idzie się pod górę, gdy się pamięta.
Czas wielki jak zając czyni skoki w przestrzeni.
Tęsknota, okrutny mistyk, pogrąża się we mgle odurzenia. Codziennie z wnętrza tęsknoty wysypują się okruszki czasu. Nie licz na mnie – krzyczą. – Nie teraz, może później, może wcale, może nigdy.
Nigdy jest uroczym słowem. Oznacza, że istnieje coś takiego jak zawsze.
Ja nie jestem z kamienia, nie mogę się obruszyć i posypać jak piasek. Zaledwie mogę urodzić śmierć i wiarę w słowa, które pochwycą powietrze za rękę i poprowadzą w świat konieczności.
Słowa, jak wiosła rzucone na wodę, pogrążają się bez tchu. Jak wiosła odłączone od łodzi bez wytchnienia topią oddech wśród fal utkanych z liter.
Najprościej jest zabrać w drogę sam oddech.
