Wojownik ebook

TYTUŁ ORYGINAŁU Warrior

Copyright © 2016 Karen A Lynch

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2023Copyright © by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2023Redaktor prowadząca: Beata BamberRedakcja: D. B. ForyśKorekta: Patrycja SiedleckaProjekt okładki © The Illustrated AuthorOpracowanie polskiej wersji okładki: Justyna SieprawskaProjekt typograficzny, skład i łamanie: Beata Bamber Wydanie 1 Gołuski 2023 ISBN 978-83-67303-36-1Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber Sowia 7, 62-070 Gołuski www.papierowka.com.pl

Karen A LynchWOJOWNIKPRZEŁOŻYŁAKatarzyna Agnieszka Dyrek

Rozdział 1

Rozdział 2

– Spokojnie tu, Nikolasie.

Spojrzałem na Chrisa i wróciłem do przyglądania się klientom klubu. Miał rację. Głównie przesiadywali tutaj studenci, bardziej zainteresowani tańcem i macankami niż robieniem jakichś podłości. Jednak wywiad wskazał klub jako punkt, którym powinniśmy się zainteresować, ponieważ znajdował się w pobliżu lokalizacji, gdzie w zeszłą sobotę zaginęły dwie nastolatki.

Nasi chłopcy rzadko się mylili.

– Zostańmy jeszcze dziesięć minut, a potem spadajmy.

Chris pokiwał głową i wrócił do rozglądania się po sali.

– Dobra, za dziesięć minut w tym samym miejscu.

Oparłem się o ścianę, ignorując niepokój, jaki mnie ogarnął, gdy godzinę temu przyjechaliśmy do klubu. Byliśmy w Portland od pięciu dni i nie znaleźliśmy wampirów, które porwały cztery dziewczyny. Mimo to miałem pewność, że te kreatury nadal przebywały w mieście. Od naszego przyjazdu podano informacje o kilku dodatkowych zgonach bezdomnych. Wampiry dobrze się kryły, nawet jeśli wiedzieliśmy o ich obecności. Chciałem jedynie odkryć, co ściągnęło je do Portland i dlaczego jeszcze stąd nie wyjechały.

Z zamyślenia wyrwała mnie atrakcyjna blondynka, która zbliżyła się z promiennym uśmiechem.

– Hej. Zatańczymy?

Wpatrywałem się w dziewczynę nie przez jej pytanie, lecz dlatego, że mój demon nagle poruszył się, wyczuwając obecność innego Mori. Chris znajdował się za daleko, by mogło chodzić o niego. Została tylko blondyna, ale wyglądała za młodo i nie było mowy, aby nastoletnia Mohiri przebywała samotnie w klubie. W dodatku nie mieliśmy żadnych twierdz w Maine.

Odczucie zaczęło słabnąć, a moją uwagę przyciągnęła przechodząca za blondynką ciemnowłosa. Zobaczyłem wyłącznie jej plecy, zanim weszła do damskiej łazienki, jednak również była młodziutka. Obserwowałem drzwi, czekając, aż wyjdzie.

Blondynka jęknęła, przypominając mi o swoim zaproszeniu do tańca. Odmówiłem i wróciłem do obserwowania toalety, bo nie chciałem przegapić momentu, w którym wyjdzie z niej ciemnowłosa. Według mojej wiedzy w tej chwili w Portland nie pracowały żadne wojowniczki. Dlaczego więc jedna z naszych dziewcząt bawiła się z ludzkimi studentami? I dlaczego była tu bez zespołu, zwłaszcza jeśli w okolicy grasowały wampiry?

Kilka minut później zmarszczyłem brwi, widząc, że drzwi się otworzyły i dziewczyna wyszła na zewnątrz. Była młodsza, niż się spodziewałem. I ładna.

Miała na twarzy lekki makijaż i biła od niej niewinność, dzięki której wydawała się tu nie pasować. Za młoda na wojowniczkę, za stara na sierotę.

„Oczywiście, że to człowiek”.

Za nią z łazienki wyszły dwie blondynki, kłócąc się. Ciemnowłosa pokręciła głową i przewróciła oczami, na co drgnął kącik moich ust. Zaciekawiła mnie. Chociaż nie była Mohiri, jak pierwotnie podejrzewałem, obserwowałem ją, gdy zatrzymała się, aby tamte ją wyminęły.

Naraz jedna z blondynek coś krzyknęła i popchnęła towarzyszkę, a wtedy ta zatoczyła się i wpadła na koleżankę. Odsunąłem się od ściany, kiedy obie upadły. Ciemnowłosa wylądowała na podłodze, stękając z bólu, a blondynka znalazła się na niej.

Ruszyłem ku nim, chwyciłem blondynę za rękę i podniosłem na nogi.

– Nic jej nie jest? – zapytał ktoś, a ja spojrzałem na leżącą. Na twarzy dziewczyny gościło oszołomienie.

Pochyliłem się i pomachałem jej ręką przed oczami.

– W porządku?

Zamrugała, próbując usiąść.

– Eee, chyba tak – odparła ochrypłym głosem, który sprawił, że zaparło mi dech w piersi.

Wyciągnąłem dłoń, żeby pomóc nieznajomej się podnieść. Gdy tylko zetknęły się nasze palce, poczułem ciepło i mrowienie. Mori zadrżał, rozpoznając pobratymca, a także… z ekscytacji? Nie miałem wątpliwości, że dziewczyna była Mohiri, ale jak to możliwe? Jakim cudem zdołałem wyczuć ją w jednej chwili, a w kolejnej już nie? I dlaczego udało mi się podejść do niej tak blisko, natomiast wychwycić coś, dopiero gdy się dotknęliśmy? I, co najważniejsze, co robiła w tym miejscu zamiast mieszkać w twierdzy?

Dziewczyna puściła moją rękę i na mnie zerknęła. Zaczerwieniła się, w nieśmiałym uśmiechu rozchylając pełne wargi. Sapnąłem, po czym spojrzałem w przepiękne zielone, okolone długimi rzęsami tęczówki. Jeśli oczy naprawdę stanowią okna duszy, wiedziałem, że patrzę w jedną z najczystszych dusz na świecie. Byłem w jakimś stopniu świadomy napierającego na mnie Mori oraz dziwnego drżenia demona. Wszystko, na czym potrafiłem się skupić, to wrażenie, że już kiedyś się spotkaliśmy, nawet jeśli dobrze wiedziałem, że to niemożliwe. Nigdy nie zapomniałbym takiej twarzy ani oczu.

Cofnąłem się o krok, gdy zdałem sobie sprawę, że dzielą nas zaledwie centymetry. Nieznajoma odwróciła wzrok. Poczułem dziwną pustkę. Zdezorientowała mnie własna reakcja na dziewczynę. Widywałem w życiu tysiące pięknych kobiet, ale żadna nie pociągała mnie tak jak ona.

Ponownie na mnie spojrzała i lekko się uśmiechnęła.

– Przepraszam, chyba uderzyłam się w głowę mocniej, niż myślałam.

Fala emocji, jaka przetoczyła się przez mój organizm, o mało nie sprawiła, że ugięły się pode mną kolana. W piersi wezbrało mi jakieś trudne do opisania pierwotne uczucie i ogarnęła mnie niemal niekontrolowana potrzeba dotykania nieznajomej.

„Co, u licha?”

Zacisnąłem zęby, walcząc z szaleńczym pragnieniem, jak również mocno pobudzonym Mori. Nie straciłem kontroli nad demonem, odkąd byłem mały, więc obecna walka z nim dogłębnie mną wstrząsnęła.

Dopiero po kilku sekundach zorientowałem się, że dziewczyna odeszła. Rozejrzałem się i dostrzegłem, jak znika w tłumie.

„Kim jest?”

Mohiri, ale co robiła tu sama? Miała jakieś siedemnaście czy osiemnaście lat, czyli była za duża na sierotę. I, co ważniejsze, dlaczego mój Mori tak silnie na nią zareagował?

Coś zabłyszczało u moich stóp, więc schyliłem się, aby to podnieść. Kiedy dotknąłem ciepłego srebrnego krzyżyka, natychmiast wiedziałem, że należy do niej. Był stary i coś mi podpowiadało, że dziewczynie zrobi się smutno, gdy zauważy, że go zgubiła.

Nietrudno było odgadnąć, dokąd poszła. Wyszedłem na taras i zastałem ją stojącą przy poręczy, skąd wpatrywała się w noc. Potarła skronie. Przeszło mi przez myśl, że rzeczywiście mocno uderzyła się podczas upadku.

Jej widok sprowadził kolejną mieszaninę emocji – pragnienie, opiekuńczość, pożądanie, strach. Chciałem zawrócić i wejść do klubu, ponieważ nie mogłem pozwolić sobie teraz na takie rozproszenie, czymkolwiek by ono nie było. Musiałem odnaleźć Chrisa, po czym zmusić go do rozmowy z nią, żebyśmy poznali jej historię.

Miękkie westchnienie skierowało moją uwagę z powrotem do dziewczyny. Żołądek mi się ścisnął, bo odniosłem wrażenie, że była mała i krucha, gdy stała tutaj tak samotnie. Coś mnie do niej ciągnęło w sposób, jakiego nie potrafiłem pojąć. Nim się zorientowałem, co robię, ruszyłem w jej stronę.

– To chyba należy do ciebie.

Sapnęła i obróciła się, spoglądając na zerwany łańcuszek, który zwisał z moich palców. Uniosła dłoń do szyi, następnie ostrożnie wyciągnęła ją po krzyżyk, jakby spodziewała się, że ją zaatakuję.

– Dzięki – powiedziała cicho i włożyła zgubę do kieszeni.

Wpatrywałem się w nią, zdezorientowany tym, co czuję. Definitywnie była Mohiri, nie miałem co do tego wątpliwości, lecz jej Mori wydawał się bardzo cichy, może nawet uśpiony. Kiedy dwójka Mohiri znajdowała się w odległości niecałego metra od siebie, demony wyczuwały się nawzajem. Mój desperacko pragnął dostać się do tego dziewczyny, ale nie otrzymywał żadnej odpowiedzi. Byłem zdumiony siłą potrzeby Mori, który chciał się połączyć z tym szczególnym demonem, oraz własnym pociągiem do nieznajomej.

– Coś jeszcze?

Wyrwała mnie z zadumy tym bezceremonialnym pytaniem, więc spojrzałem na nią zaskoczony. Dziś pragnęło ze mną flirtować więcej kobiet, niż mógłbym zliczyć, mimo to najwyraźniej ta tutaj nie chciała mieć ze mną nic wspólnego. Z jakiegoś powodu nie spodobała mi się ta myśl.

– Jesteś trochę za młoda na to miejsce – powiedziałem ponurym tonem.

Uniosła głowę.

– Wybacz, ale to raczej nie twoja sprawa.

– Nie możesz mieć więcej niż siedemnaście czy osiemnaście lat – spierałem się, zaintrygowany ogniem w jej szmaragdowych oczach. – Nie powinnaś być tu sama.

– Nie jesteś wiele starszy ode mnie. I nie przyszłam tu sama.

– Mam więcej lat, niż się wydaje – odparłem, niepewny, czy byłem zły na nią czy też na siebie za napływ nieuzasadnionej zazdrości, jaka pojawiła się po jej słowach. Nic o niej nie wiedziałem. Dlaczego miałbym się przejmować tym, czy przyszła tu z chłopakiem?

Przeczesałem włosy palcami i cicho jęknąłem z frustracji.

„Co się, u licha, dziś ze mną dzieje?”

– Nikolasie! – zawołał Chris, więc obróciłem się i spostrzegłem, że rozbawiony stoi w wejściu. – Gotowy do drogi?

Niemal palnąłem, że nie, bo nagle nie chciałem odchodzić od nieznajomej, do której ciągnęło mnie jak ćmę do ognia. Na litość boską, nie znałem nawet jej imienia.

Ale musiałem iść. Dziewczyna jednak była młodą Mohiri i znajdowała się w tej części miasta, gdzie grasowały wampiry. Chronienie jej należało do moich obowiązków. Musiałem też odkryć, kim jest i co ją tutaj przywiodło. Błysk w oczach nastolatki podpowiedział mi, że ona nie pójdzie ze mną, jeśli o to poproszę. Biła od niej ostrożność mówiąca, że niełatwo ufa.

– Zaraz do ciebie dołączę, Chris – odparłem, choć już zdecydowałem, że nie wyjdziemy z klubu. Będziemy trzymać się w pobliżu i obserwować dziewczynę, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Później planowałem ją śledzić, aby się dowiedzieć, kim jest. Niemniej nie miało to nic wspólnego z instynktem opiekuńczym, który we mnie budziła. Byłem wojownikiem, więc za nią odpowiadałem.

Podjąwszy decyzję, ruszyłem do drzwi, ale obróciłem się, nim wszedłem do środka.

– Zostań ze znajomymi. Nocą w tej części miasta na samotną dziewczynę czyha wiele niebezpieczeństw – poleciłem. Nie żeby musiała się martwić.

Dopilnujemy, by nic jej się nie stało. – Zwrócę na to uwagę, dzięki – odpowiedziała cicho.

Chris szczerzył zęby w uśmiechu, gdy dołączyłem do niego w klubie.

– Na pewno jesteś gotowy stąd wyjść, przyjacielu?

– Nie całkiem. – Jego uśmiech się poszerzył, a ja się skrzywiłem. – To nie tak, jak myślisz. Ona jest Mohiri.

– Że co? – Wybałuszył oczy. – Nie może mieć więcej niż osiemnaście lat. Co tutaj robi?

– Właśnie tego musimy się dowiedzieć. – Rozejrzałem się po pomieszczeniu za każdym, kto wyglądał, jakby mógł przyjechać z dziewczyną, niestety nikt się nie wyróżniał. – Mówiła, że nie jest tu sama. Zamierzam obserwować ją i jej przyjaciół. Upewnię się, że bezpiecznie dotrze do domu, zanim zacznę zadawać pytania.

Chris spojrzał za mnie, na stojącą na tarasie dziewczynę.

– Wiesz, kogoś mi przypomina, jednak nie potrafię sobie przypomnieć kogo.

– Wiem, o co ci chodzi. Czuję, jakbyśmy się wcześniej poznali, ale pamiętałbym, gdyby tak było.

Posłał mi cwaniackie spojrzenie.

– Nie można jej zapomnieć, co?

– Jest inna – przyznałem i przeszedłem do rzeczy: – Rozdzielmy się. Ja jej popilnuję, a ty wyglądaj kłopotów.

– To mamy plan.

Kumpel wtopił się w tłum, więc wróciłem do ciemnego kąta, w którym stałem, nim nieznajoma przyciągnęła moje zainteresowanie.

Niecałą minutę później weszła do klubu i minęła mnie, nie poświęcając mi ani spojrzenia. Powiodłem za nią wzrokiem, gdy dołączyła do dwóch nastoletnich chłopców na parkiecie. Wysoki i ciemnowłosy uśmiechnął się do niej czule, kiedy stanęła obok, na co odpowiedziała słodką wesołością.

W moim wnętrzu zrodziło się coś mrocznego i dzikiego, sprawiając, że cały zesztywniałem, po czym zacisnąłem dłonie w pięści. Mori warknął, aż ogarnęła mnie nieokiełznana zaborczość.

Moja!

„Moja? Że co…?”

Zapomniałem, jak się oddycha, gdy prawda powoli przebijała się przez burzę emocji. To niemożliwe…

Solmi!, rzucił ze złością Mori.

– Khristu! – Opadłem na ścianę, bo opuściły mnie siły.

Była moją życiową towarzyszką.

„Życiowa towarzyszka”. Słowa brzmiały obco, kiedy powtórzyłem je w myślach. Jak to możliwe? Przez niemal dwieście lat poznałem tysiące kobiet Mohiri i nie znalazła się pośród nich potencjalna kandydatka na moją partnerkę. Jak wielkie istniały szanse, że znajdę ją w klubie w mieście, którego nie odwiedziłem przez pięćdziesiąt lat? Nie przyjechałbym tu nawet, gdybym nie wyświadczał przysługi Tristanowi.

Odnalazłem wzrokiem dziewczynę. Gdy tylko ponownie na nią popatrzyłem, serce zatłukło o żebra i znów odczułem ostre emocje.

Moja.

Uciekłem spojrzeniem w bok. Znałem złączonych więzią mężczyzn – Tristan był jednym z nich, ale nigdy go nie pytałem, jak to jest. Nie chciałem wiedzieć. Uczyliśmy się o więzi w dzieciństwie, choć nic z tej nauki nie przygotowało mnie na taką falę odczuć związanych z kimś, o istnieniu kogo nie wiedziałem jeszcze pół godziny temu. Rozmawiałem z tą dziewczyną przez jakichś pięć minut, a w mojej pamięci wyrył się każdy szczegół jej twarzy od szmaragdowozielonych oczu po pełne różowe usta.

Odepchnąłem się od ściany. Przeszedłem bliżej parkietu, aż znalazłem się niedaleko nieznajomej i chłopców, z którymi tańczyła, lecz stanąłem tak, że mnie nie widzieli. Słyszałem jej śmiech, kiedy ciemnowłosy kolega coś powiedział. Dźwięk był ciepły, głęboki. Żar spłynął prosto do mojej pachwiny. Rety. Nabrałem powietrza i wypuściłem je powoli. Zachowywałem się jak napalony nastolatek.

„Przestań”, poleciłem, po czym uświadomiłem sobie, że gadam do demona. Kto tak postępuje? Tyle że od chwili, gdy dotknąłem dziewczyny, przeklęty Mori napierał na mnie, zalewał irracjonalnymi emocjami.

Zacisnąłem usta i odsunąłem te rozważania na bok. Nieważne, co się ze mną działo, dziewczyna to młoda Mohiri, czyli powinna przebywać w twierdzy, a nie w klubie. Na pewno była sierotą, to jedyne logiczne wyjaśnienie. Ale dlaczego mnie nie rozpoznała, kiedy rozmawialiśmy? Dlaczego jej Mori milczał? Jeśli moje podejrzenia były słuszne, jakim cudem w ogóle panowała nad demonem? Zbyt wiele pytań kołatało mi się w głowie, a tylko nieznajoma mogła na nie odpowiedzieć.

Zawibrowała moja komórka i na ekranie wyświetliło się imię Chrisa.

– Znalazłeś coś? – zapytałem.

– Właśnie przyszła wiadomość, że na wielopoziomowym parkingu przy tej samej ulicy natknięto się na ciało. Pomyślałem, że powinniśmy to sprawdzić przed przyjazdem policji. Mogę iść sam, jeśli chcesz zostać i popilnować dziewczyny.

Ponownie na nią spojrzałem. Tańczyła z kolegami i nie wyglądało na to, by mieli wkrótce wyjść.

Nagle odsunięcie się od niej na większą odległość i zaczerpnięcie powietrza wydawało się bardzo dobrym pomysłem.

– Nic jej się nie stanie przez kilka minut. Spotkamy się na zewnątrz.

Chris czekał przy motocyklach, które zaparkowaliśmy na pustym parkingu za klubem. Milczał, gdy mocowałem uprzęż z pochwą i wkładałem miecz. Potem spostrzegłem, że mi się przygląda.

– No co?

Pokręcił głową.

– Nie wiem. Wydajesz się rozproszony.

– Nic mi nie jest.

Nie wyglądał na przekonanego, ale nie naciskał. Lubiłem to w nim. Wiedział, kiedy odpuścić.

Normalnie przeszlibyśmy na miejsce, jednak musieliśmy się spieszyć, nim pojawi się policja, więc wykorzystaliśmy prędkość Mori, by znaleźć się u celu w pół minuty. Ciało leżało na drugim piętrze pomiędzy autami. Na nasze szczęście ten, kto je znalazł, nie został, aby zaczekać na władze.

Chris zbliżył się, żeby zbadać zwłoki. Młody mężczyzna, tuż po dwudziestce, w kurtce z logo uczelni. Wyczułem krew, jeszcze zanim kumpel obrócił zmarłego, odsłaniając rany na szyi.

– Nadal ciepły. Zginął niedawno. – Chris się wyprostował. – Wygląda na typową robotę wampira. Chyba nasi ludzie mieli rację… Dokąd idziesz?

– Wracam do klubu po dziewczynę.

Zwyzywałem się w duchu, bo zostawiłem ją tam niechronioną. Czy nie powiedziałem jej, że to miejsce jest niebezpieczne? Powinienem z nią zostać i pozwolić Chrisowi samodzielnie dokonać oględzin ciała, ale emocje przyćmiły zdrowy rozsądek. Teraz, gdy miałem świadomość, że w pobliżu przebywa wampir, mogłem myśleć jedynie o tym, by wrócić do mojej sieroty i zapewnić jej ochronę.

„Mojej sieroty”? Pokręciłem głową. Jezu. Odczuwałem zaborczość, a nie poznałem nawet imienia tej dziewczyny.

– Nikolasie – rozbrzmiał podszyty rozbawieniem głos. – Planujesz wejść do klubu w tym stanie?

Spojrzałem na skórzaną uprząż i zacisnąłem zęby. Chris miał rację. Byłem zbyt rozproszony.

– Przeprowadzę rekonesans, a ty osłaniaj dziewczynę – polecił, zanim odszedł, bez wątpienia ze śmiechem na ustach wywołanym moim dziwacznym zachowaniem. Niech usłyszy, że ta nastolatka jest moją życiową towarzyszką. Zapewne tak mocno będzie rechotał, aż padnie na własny miecz.

„Potencjalną życiową towarzyszką”, przypomniałem samemu sobie. Odkrycie, że dzieliło się z kimś więź, nie oznaczało, że trzeba posunąć się dalej. Znałem osoby, które ją zanegowały, nim zdołała się wzmocnić. Lubiłem swoje dotychczasowe życie i nie planowałem dodawać do niego partnerki.

Do licha, może nawet myliłem się w kwestii całej tej sprawy. Więź była przecież dwukierunkowa, więc dziewczyna też powinna coś poczuć. Ale nie okazała minimalnych śladów zainteresowania.

„Co się ze mną, do diabła, dzieje?”

Gdy zbliżałem się do motocykla, z zamyślenia wyrwał mnie stłumiony dźwięk dobiegający z bocznej uliczki. To pewnie nic takiego, lecz mając na uwadze wampira, musiałem to sprawdzić.

Dotarłem do wylotu zaułka, kiedy przeszył mnie przerażony kobiecy głos:

– Nie!

To krótkie słowo zmroziło mi krew w żyłach. Instynkt nakazywał, abym tam pobiegł, jednak niemal dwa wieki polowań sprawiły, że powoli wszedłem w uliczkę, by móc ocenić sytuację.

Na widok dziewczyny z klubu prawie zignorowałem wszystko, czego się do tej pory nauczyłem. Wampir przyciskał ją plecami do budynku, trzymając usta przy jej szyi. Miała zamknięte oczy, ale bijące od niej przerażenie było poniekąd namacalne.

Poczułem wściekłość i musiałem walczyć ze sobą o skupienie, by rozważyć możliwości. Mógłbym znaleźć się przy nich w sekundę, tyle że jeśli krwiopijca okaże się dojrzałym osobnikiem, rozerwie jej gardło, zanim go od niej odciągnę. Jeżeli miała ujść z życiem, powinienem podejść do tematu jak przy każdym innym zadaniu.

Nieumarły coś wymamrotał. Poderwał głowę i spojrzał na dziewczynę. Nadeszła pora na moje wejście.

– Nie należy traktować w taki sposób młodej damy. – Myśl o sierocie Mohiri w rękach wampira mocno mnie wzburzyła, a jednocześnie obudziła coś zabójczego i mrocznego.

Krwiopijca się obrócił i przycisnął plecami do ściany, zasłaniając się ofiarą.

– Jesteś bardzo odważny, przyjacielu, jednak pójdziesz dalej, jeśli wiesz, co dla ciebie dobre.

– Ktoś mi kiedyś powiedział, że kiepsko wypełniam rozkazy. – Wyszedłem z cienia, aby wampir mógł mnie dojrzeć. Niewielu zostałoby, żeby zmierzyć się z wojownikiem Mohiri. Jeżeli ten miałby w sobie instynkt samozachowawczy, puściłby dziewczynę i wziął nogi za pas.

Tymczasem on jedynie syknął z przerażeniem.

– Mohiri!

Jedną z zasad było nie spuszczać oka z przeciwnika, lecz potrzebowałem całej swojej siły, żeby nie spojrzeć na jego ofiarę. W takim momencie nie mogłem pozwolić sobie na brak koncentracji.

Roześmiałem się, udając spokój, jakiego nie czułem.

– Widzę, że nie ma potrzeby się przedstawiać. Świetnie. Nienawidzę marnować czasu na zbędne formalności.

Zacisnął pazury na gardle nastolatki.

– Cofnij się albo rozerwę ją na strzępy.

Mimowolnie spojrzałem na twarz nieznajomej. Strach i niema prośba w jej oczach sprawiły, że Mori przepchnął się ku powierzchni. Chciał się uwolnić, lecz musiałem wziąć to na chłodno. Kiedy wampir zrozumie, że dziewczyna jest dla mnie kimś więcej niż tylko kolejnym zadaniem, wykorzysta tę informację na swoją korzyść.

– To trochę melodramatyczne, nie sądzisz? – rzuciłem żartem, zbliżając się o krok.

– Będziesz miał ją na sumieniu, Mohiri – warknął.

Na ułamek sekundy zamknął oczy. Spiąłem się, gotowy do ataku, gdy zobaczyłem strużkę krwi na szyi nastolatki. Zapach pobudzał żądzę pożywienia nieumarłego, a jego mina podpowiadała, jak bardzo tego pragnął.

Mori zawrzał pod moją skórą na ten widok. Nasze głosy zlały się w jedno.

– Tylko spróbuj, a będzie to ostatnia rzecz, jaką w życiu zrobisz, wampirze.

– Bracie, jakie to do ciebie podobne. Wymykasz się i kosztujesz słodyczy, nie dzieląc się z nikim. Zobacz, w jakie kłopoty cię to wpędziło.

Uniosłem głowę i na schodach przeciwpożarowych dostrzegłem drugiego wampira.

Niech to szlag! Powinienem się domyślić, że ten pierwszy nie pojawił się sam.

„Niechlujność, Nikolasie”.

Zacisnąłem zęby. Odkąd poznałem tę dziewczynę, miałem mętlik w głowie. Jeśli nie wezmę się w garść, zginiemy oboje. Dwa wampiry nie były czymś, z czym nie spotkałbym się wcześniej, jednak nie mogłem się wahać, bo zaryzykowałbym życiem nieznajomej.

– Daj spokój, Joelu – powiedział trzymający ją krwiopijca. W towarzystwie kolegi stał się bardziej zarozumiały. – Zawsze coś dla ciebie zostawiam. Joel parsknął śmiechem.

– Myślę, że tym razem zasługuję na coś więcej niż gryz. Mmm… Wygląda na smakowity kąsek.

– Ta jest moja – oznajmił przybyszowi.

„Po moim trupie”.

– Nie!

Dziewczyna mu się wyrwała i natychmiast przeniosła spojrzenie na mnie.

Zanim zdołałem się ruszyć, wampir ponownie ją do siebie przyciągnął, a jego kumpel znalazł się przy nich. Sprawiali wrażenie, jakby zamierzali walczyć. Pochłaniała mnie troska o bezpieczeństwo nastolatki. Wyjąłem miecz, ale zachowałem obojętną minę.

Pierwszy z napastników zadrwił, po czym wyartykułował moje obawy:

– Nie zdołasz załatwić nas obu i jej uratować. Umrze, a twoje wysiłki spełzną na niczym.

Obdarzyłem go tak samo wyzywającym spojrzeniem.

– W takim razie będę musiał zadowolić się zabiciem ciebie.

Jego uśmiech nieco przygasł.

– Śmiałe słowa jak na kogoś, kto nie ma przewagi liczebnej.

– Saro! – zawołał ktoś męskim głosem i wszyscy spojrzeli w stronę wylotu uliczki.

Zaciągnąłem się powietrzem i uśmiechnąłem, kiedy Mori wyłapał nową, nieoczekiwaną woń. Wilkołaki.

– Saro, gdzie jesteś?! – zawtórował mu inny chłopak.

Wyraz jej twarzy podpowiedział mi, że jest Sarą, której szukali. Miałem o wiele silniejszy zmysł węchu, gdy Mori znajdował się bliżej powierzchni, więc może dlatego nie wyczułem ich w klubie. Najwyraźniej sierota była pełna niespodzianek.

Zaśmiałem się na widok szoku wampirów.

– Czujecie to, moi drodzy? Wygląda na to, że sytuacja się odwróciła.

Joel szturchnął kumpla.

– Chodź, bracie. Czekają na nas słodsze.

– Nie. Chcę jej.

Zdusiłem warknięcie na tę jego zaborczość.

– Wypuść ją albo zgiń, twój wybór. Radzę ci szybko podjąć decyzję.

– Saro, do cholery, gdzie jesteś?! – zawołał przyjaciel dziewczyny, zbliżając się.

Krwiopijcy poruszyli się nerwowo. Sara krzyknęła, a ja napiąłem mięśnie do ataku. Jeden z chłopaków ponownie się odezwał, następnie w zaułku poniosło się echem głośne warczenie.

Czekałem, aż wampiry uwolnią Sarę i uciekną. Nie dziwiło mnie, że nawet młoda Mohiri nie była warta stawienia czoła uzbrojonemu wojownikowi oraz dwóm wilkołakom. Jak tylko krwiopijca puści dziewczynę, przechwycę ją i odciągnę w bezpieczne miejsce.

Na ulicy pojawił się wilkołak. Wielki, młody samiec wpatrywał się prosto w Sarę.

Nieumarli zawyli, potem ten, który trzymał nastolatkę, skoczył do schodów przeciwpożarowych, wciąż obejmując jej talię.

„Nie!”, krzyknąłem w duchu. Rzuciłem się ku nim, ale Joel, wykorzystując sytuację, zamachnął się na mnie uzbrojoną w pazury dłonią. Trafił w bok, później odskoczył poza zasięg mojego miecza. Był stary, szybki i sądził, że sam da sobie ze mną radę – wyczytałem to w jego aroganckim uśmieszku.

W każdym innym wypadku uznałbym walkę z nim za przyjemność, jednak w tej chwili myślałem jedynie o dotarciu do Sary. Jeśli wampir z nią ucieknie… Zacisnąłem palce na rękojeści. Nie. Nie dopuszczę do tego.

Joel warknął, natychmiast się na mnie rzucając. Obróciłem się. Uniosłem miecz, rozciąłem koszulę krwiopijcy i zraniłem go w pierś, a on stęknął, po czym się cofnął.

Przez wrzask Sary oderwałem od niego wzrok. Spojrzałem w prawo i dostrzegłem, że drugi wampir jest w połowie drabiny prowadzącej na pierwszą platformę wyjścia przeciwpożarowego. Usilnie próbował kopnąć wilkołaka, który chwycił go za nogę. Sara walczyła dziko, niestety nieumarły mocno ją trzymał.

Kawałek dalej stał drugi wilk – obserwował towarzysza, niepewny, co począć.

Joel ponownie mnie zaatakował. Na czas odparłem cios, a wampir zatoczył się do tyłu, chwytając się za mocno krwawiące ramię.

– Jesteś dobry, Mohiri, ale nie na tyle, żeby ją ocalić – zadrwił Joel i odskoczył poza mój zasięg. – Eli się z nią zabawi. Uwielbia młode ślicznotki, zwłaszcza ciemnowłose. Nigdy wcześniej nie widziałem, by miał taką seksowną. Sprawi, że będzie krzyczeć.

Rozwścieczony znów ruszyłem do ataku. Tym razem ostrze przecięło mięśnie i kości, pozbawiając wampira ręki poniżej barku. Wrzasnął i złapał się za kikut.

Szybko zerknąłem przez ramię, a serce podeszło mi do gardła. Eli uciekł wilkołakowi i znajdował się już w połowie schodów przeciwpożarowych, nadal ściskając Sarę. Wilk wspinał się za nimi, lecz był za wolny. Nigdy ich nie złapie.

Mori nie potrzebował ponaglania, aby dodać mi siły. Skoczyłem i mieczem poderżnąłem gardło Joela, zanim ten zdołał się zorientować, co go trafiło. Głowa uderzyła w ceglany mur, a ciało osunęło się na ziemię. Rzuciłem się do schodów, nim pozostałości wampira całkiem runęły na chodnik.

„Boże, nie”.

Eli i Sara dotarli już prawie do dachu, a wilkołak był za daleko, żeby ich dogonić. Zaraz wampir znajdzie się na szczycie i zabierze dziewczynę.

Bez namysłu wyjąłem nóż, po czym rzuciłem nim w krwiopijcę. Ten krzyknął i zamarł. Sięgnął do ostrza wbitego głęboko w jego bok, jednak nie mógł go dosięgnąć, ponieważ trzymał Sarę oraz poręcz.

Przygotowałem się do rzutu kolejnym nożem. Wampir spojrzał na mnie, następnie na zbliżającego się wilkołaka. Na jego twarzy odmalowała się determinacja, kiedy porzucił myśl o wyjęciu broni z rany i złapał za drabinę nad swoją głową. Wziąłem zamach, ale zatrzymałem rękę, gdy Sara szarpnęła za wystającą z ciała napastnika rękojeść, by za nią pociągnąć.

„Co robi?”, pomyślałem, nim dziewczyna wyciągnęła ostrze i wbiła je w ramię Elia.

Wzrosła we mnie duma. Wojowniczka.

Wampir krzyknął i niemal ją puścił, aż zawisła niebezpiecznie trzy kondygnacje nad ziemią.

„Mam cię”.

Ponownie uniosłem rękę, potem znów zamarłem. Sara trzymała się krwiopijcy – szamotali się, więc mogłem trafić w nią.

Spojrzała mi w oczy i dostrzegłem w niej strach oraz determinację.

– Zrób to! – krzyknęła, choć głos jej się załamał. – Nikolasie… proszę.

Kiedy wypowiedziała moje imię, poczułem się, jakby wsunęła mi dłoń w klatkę piersiową i ścisnęła mnie za serce. Wpatrywałem się w nią, rzucając nożem. Wampir krzyknął, gdy ostrze wbiło mu się w drugie ramię. Warknął na Sarę. I ją puścił.

Rozdział 3

Rzuciłem miecz i wyciągnąłem ręce, aby złagodzić upadek dziewczyny. Objąłem ją i trzymałem przy piersi, oddychając pospiesznie, żeby zachować spokój. Miękkie ciało tuż przy moim obudziło we mnie coś więcej niż opiekuńczość. Nie chciałem już nigdy wypuścić Sary z objęć.

Niski warkot rozlegający się w pobliżu przypomniał mi, że nie byliśmy sami. Zbliżył się do mnie jeden z wilkołaków. Drugi powrócił do ludzkiej postaci i zbiegał schodami przeciwpożarowymi.

– Saro! – krzyknął ciemnowłosy chłopak, zanim nagimi stopami zeskoczył na ziemię. Podbiegł do nas i wyciągnął ręce. – Czy ona…?

Nie wykonałem żadnego ruchu, by mu ją przekazać.

– Straciła przytomność, ale nic jej nie jest.

Chłopak odetchnął ostro.

– Nie wiem, jak ci dziękować. – Ponownie wyciągnął ku niej ręce. – Możesz mi ją dać.

Czułość, z jaką na nią patrzył, wywołała we mnie ochotę, aby mocniej przytulić ją do siebie. Nie było mowy, bym oddał moją… sierotę nagiemu młodemu mężczyźnie, nawet jeśli był jej przyjacielem.

– Może się ubierzesz, zanim odzyska przytomność – podsunąłem oschle.

– Cholera!

Chłopak oraz jego kumpel pobiegli do wylotu uliczki. Słyszałem, jak o czymś gadają ściszonymi głosami, gdy zakładali ubrania.

Przyglądałem się ciemnym rzęsom i bladej cerze dziewczyny w moich ramionach, wdychałem jej woń będącą mieszaniną słońca oraz wiosennego deszczu. Nigdy nie uważałem tych zapachów za pociągające, lecz w tym przypadku połączenie było jednocześnie kuszące i słodkie. Przeniosłem wzrok na jej usta i musiałem oprzeć się nagłej pokusie skosztowania ich.

Wyglądała na tak młodą i niewinną, że oddałbym dosłownie wszystko, żeby ochronić ją przed złem, z jakim się dziś spotkała. Wykazała się niesamowitą odwagą, ale martwiłem się tym, jak cała ta sytuacja na nią wpłynie, kiedy odzyska przytomność.

Atak to nie jedyne, z czym przyjdzie jej się zmierzyć. Brak umiejętności walki dowodził, że nie trenowała na wojowniczkę, nie była adeptką. To sierota, która przeżyje jeszcze większy szok, gdy się dowie, kim jest.

Wciąż zachodziłem w głowę, jak tak długo przetrwała samotnie. Musiałem zadzwonić do kogoś, kto miał doświadczenie z sierotami i pomoże jej zaaklimatyzować się w nowym życiu. Z najtrudniejszymi przypadkami pracowała Paulette. To właśnie z nią postanowiłem się skontaktować.

– Zabiorę ją. – Ciemnowłosy chłopak podszedł powoli, jakby się spodziewał, że z nią ucieknę.

Niechętnie umieściłem Sarę na jego rękach, po czym zganiłem się w duchu za ten sentymentalizm. Powinienem ścigać wampira, a nie stać tu i zachowywać się niczym zakochany gówniarz.

– Jeszcze raz dziękuję – powiedział ochryple. Trzymał ją jak porcelanową lalkę, którą rozbije, jeśli tylko poruszy się zbyt gwałtownie. Odniosłem wrażenie, że żaden z chłopaków nie miał pojęcia, kim ona tak naprawdę jest.

I żadnego nie powinno tutaj być. O czym myślała wataha, pozwalając młodym wraz z dziewczyną, którą uważali za człowieka, spędzać noc w mieście, gdzie grasowały wampiry?

Wściekałem się na nich i na siebie za to, że dałem uciec krwiopijcy. Schowałem miecz i skierowałem się do schodów przeciwpożarowych. Rany zadane srebrem na pewno spowolnią kreaturę, ale dojrzały wampir wciąż mógł dość szybko się poruszać.

– Zabierzcie ją do domu – warknąłem przez ramię.

– Dokąd się wybierasz? – zapytał rudy.

– Na polowanie. – Zacząłem się wspinać, nie oglądając się za siebie. – Zabierajcie ją stąd.

Na dachu dostrzegłem krople wampirzej krwi. Zadzwoniłem do Chrisa i opowiedziałem, co zaszło, na co stwierdził, że spróbuje odnaleźć ślad na ziemi. Pozwoliłem, by Mori przesunął się trochę bliżej powierzchni i wzmocnił moje zmysły. Widziałem oraz słyszałem znacznie lepiej niż człowiek, ale im bardziej pomagał mi demon, tym łatwiej mogłem wywęszyć posokę wampira.

Podążyłem za kroplami poprzez dachy czterech budynków, aż trop się urwał. Zszedłem na ziemię, ale tu też na nic nie trafiłem. Chris to dobry tropiciel, znajdzie wampira, jeśli ten przebywał w okolicy.

Zakląłem pod nosem. Powinienem był przekazać dziewczynę jej koledze, jak tylko ją złapałem, i rzucić się w pogoń za wampirem. Nowicjusz poradziłby sobie lepiej z zadaniem niż ja dzisiaj. Nie przywykłem do porażek, więc to, co się stało, absolutnie mi się nie podobało.

W kiepskim nastroju zamierzałem wrócić do motocykli. Jednak zamiast iść za klub stanąłem w cieniu budynku, gdzie niewidoczny obserwowałem Sarę oraz jej przyjaciół. Odzyskała przytomność i siedziała teraz na ławce, z wilkołakami po obu jej stronach. Żołądek skurczył mi się, gdy zobaczyłem, że wyglądała na zagubioną i przerażoną, ale nic nie mogłem w tej chwili dla niej zrobić. Dowiem się, gdzie mieszka, i kogoś po nią wyślę. Tak będzie lepiej.

Obserwowałem, jak wstali, po czym przeszli do zaparkowanej nieopodal niebieskiej toyoty. Łatwizna. Zapamiętam numery rejestracyjne, kiedy mnie miną. Sara oraz ciemnowłosy chłopak wsiedli. Drugi stał przed autem i dokądś dzwonił, zapewne do swojego alfy, jeśli niezadowolenie na jego twarzy miało być jakąkolwiek wskazówką. Wiadomość, że wampiry zaatakowały kogoś na terytorium wilkołaków, musiała rozgniewać watahę, a Maine szczyciło się największą populacją zmiennokształtnych w kraju.

Chłopak w końcu zakończył połączenie i wsiadł do tyłu. Czekałem, aż odjadą, jednak siedzieli w samochodzie i rozmawiali. Minęła dłuższa chwila, więc dopadły mnie obawy.

„Dlaczego nie odjeżdżali? Coś się stało?”

Dziewczyna wyglądała na całą, gdy szła do toyoty, ale trudno było stwierdzić, jak wpłynie na nią to zajście. Zanim uświadomiłem sobie, co wyprawiam, wyszedłem z cienia i ruszyłem w stronę auta. Wilkołaki natychmiast wysiadły i dobiegły do mnie, nim tam dotarłem.

– Myślałem, że odszedłeś – rzucił ostro ciemnowłosy.

– Wróciłem.

Skrzywił się.

– A skoro przy tym jesteśmy… Co robi łowca w tych stronach? To nie jest teren Mohiri.

Zamiast mu odpowiedzieć, skupiłem się na podchodzącej do nas dziewczynie. Była blada, ale poza tym wyglądała na zdrową i mimowolnie podziwiałem jej odporność.

– Znów się spotykamy. Widzę, że szybko otrząsnęłaś się po niedawnej przygodzie. – Kiedy nie odpowiedziała, wskazałem ręką na jej towarzyszy. – Więc to są ci znajomi, o których mówiłaś wcześniej? Nic dziwnego, że zostałaś zaatakowana, skoro miałaś przy sobie jedynie parę szczeniaków.

– Hej! – zaprotestował gniewnie rudy.

Wepchnęła się pomiędzy chłopaków, najwyraźniej niezbyt zadowolona z mojej krytycznej uwagi.

– To nie jest ich wina. Skąd mogli wiedzieć, że stanie się coś takiego?

– W rzeczy samej, skąd?

Zmarszczyła czoło.

– Co masz na myśli? Co tu się dzieje? – Obróciła się do ciemnowłosego. – Roland? Znasz tego gościa?

„Tego gościa”? Mori i ja byliśmy jednakowo zdezorientowani, odkąd ją poznałem, natomiast ona nie miała zielonego pojęcia, kim jestem ani jaki mam z nią związek.

Roland pokręcił głową.

– Nigdy wcześniej go nie widziałem.

– Ale coś o nim wiesz? Co znaczy „Mohiri”?

– Ja jestem Mohiri – powiedziałem, przez co zwróciła twarz w moją stronę. A właściwie zmierzyła mnie wzrokiem z góry na dół.

– I polujesz na wampiry.

– Między innymi.

Również jej się przyglądałem. Większość osób po takich doświadczeniach by się trzęsła. Widziałem, że nadal była zdenerwowana atakiem, lecz nie przestraszył jej widok uzbrojonego wojownika. Bardziej wydawała się rozbawiona odpowiedzią.

– A co z twoim przyjacielem z klubu? Też jest łowcą? Dlaczego ci nie pomógł?

– Chris sprawdzał teren w poszukiwaniu innych wrogów, podczas gdy ja zajmowałem się sytuacją tutaj. – Zdziwiłem się, że zapamiętała Chrisa przy wszystkim, co się wydarzyło. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że widziała go jedynie przez chwilę w klubie.

Pokręciła głową i uśmiechnęła się półgębkiem.

– Co się stało? Miałeś pecha i wylosowałeś krótszą słomkę czy coś?

– Czy coś. – Gdyby to tylko było takie proste…

– Co z drugim wampirem? – spytał rudy. – Dorwałeś go?

– Chris go namierza.

Roland wpatrywał się we mnie z mieszaniną niedowierzania i niepokoju w oczach.

– Uciekł?

– Jest ranny, daleko nie zajdzie – zapewniłem bardziej Sarę niż jej kolegę. – Nie martwcie się. Nie zostanie tu, szczególnie teraz, kiedy na niego polują.

Chłopak nie wyglądał na przekonanego.

– Musimy zachować dystans i przez jakiś czas nie pokazywać się w tym miejscu.

Powinni odjechać, gdy im to poleciłem. Nie wiadomo, ilu krwiopijców kręciło się po okolicy.

– Mieszkacie w Portland? – zapytałem, na co pokręcili głowami. – Dobrze. Im bardziej oddalicie się od miasta, tym lepiej. Na razie nie jest tu bezpiecznie. – Nie chciałem, aby dziewczyna zbliżała się do miejsca, gdzie znajdował się wampir, bez względu na obrażenia, jakich doznał.

– Co ty nie powiesz… – Roland złapał Sarę za rękę. – Musimy się stąd zmywać.

Pociągnął ją lekko w stronę auta. Stałem nieruchomo, odczuwając mieszaninę ulgi oraz smutku. Pokręciłem głową, by oczyścić myśli. Więź stanowiła coś nowego, nie spodziewałem się, że tak szybko na mnie wpłynie. Byłem bliżej z Viv niż z jakąkolwiek inną kobietą i nigdy nie czułem przy niej czegoś takiego. Miałem wrażenie, że jestem nagi, kruchy. I zupełnie mi się to nie podobało.

Sara odsunęła się od przyjaciela i obróciła do mnie.

– Dzięki za to, co zrobiłeś. Gdybyś się wtedy nie pojawił… – Głos jej się załamał. Wydawało się, że powstrzymuje łzy.

Przyjrzała mi się. Poczułem przyciąganie jej szmaragdowozielonych oczu. To obudziło we mnie instynkt opiekuńczy. Miałem wielką ochotę przyciągnąć dziewczynę do siebie i otoczyć ramionami.

„Co ja, u licha, wyrabiam?”

Powstrzymałem się, nim zrobiłem krok w jej stronę. Musiałem zwiększyć dystans między nami. Zdecydowanie nie powinienem myśleć o tuleniu Sary. Im szybciej stąd odjedzie, tym lepiej dla nas obojga.

– Po prostu wykonywałem swoje obowiązki.

Pożałowałem zimnych słów, jak tylko opuściły moje usta, bo dziewczyna się wzdrygnęła, a na jej twarzy odmalował się ból.

– Och… Okej, cóż, tak czy inaczej, dzięki – powiedziała cicho. Obróciła się i dołączyła do kolegów.

Obserwowałem ją, gdy szła do samochodu. Pragnąłem, by ponownie się obróciła i na mnie spojrzała, ale ona wsiadła, ignorując moją obecność, jakbym nie istniał.

„Tak pewnie jest lepiej”.

Schowałem się w cieniu. Patrzyłem, jak odjeżdżają, starając się zignorować pragnienie, które kazało mi wskoczyć na motocykl i za nimi podążyć.

Dostrzegłszy tablicę rejestracyjną, wyciągnąłem telefon, by zrobić zdjęcie i wysłać je do centrum operacyjnego w Westhorne. Dax z pewnością szybko wszystkiego się dowie. Zamierzałem zadzwonić do Paulette, aby dać jej znać, że mamy nową sierotę potrzebującą pomocy, po czym wrócić do swojej zwyczajowej pracy.

* * *

– Wygląda na to, że nasz chłoptaś lubi pograć.

Obserwowaliśmy młodego jasnowłosego krwiopijcę, który wchodził do klubu z bilardem, zupełnie nie przejmując się otaczającym go światem. Gdyby się rozglądał, zauważyłby ogon, jaki miał od przynajmniej pięciu przecznic. Dzisiejsze wampiry były mniej czujne niż te stworzone sto lat temu i właśnie dlatego większości nie udało się nas dojrzeć. Zwiększona siła oraz szybkość sprawiały, że czuły się niepokonane, co z kolei prowadziło do tego, że były zarozumiale i nieostrożne. Dzięki temu ułatwiały nam polowanie.

Mogliśmy dopaść go w dowolnej chwili, ale miałem nadzieję, że najpierw zaprowadzi nas do kumpli, a szczególnie do wampira, który nam się wczoraj wymknął. Krwiopijcy rzadko podróżowali samotnie i istniały nikłe szanse na to, że w Portland pojawiły się jednocześnie dwie bandy tych maszkar.

Znajdowaliśmy się w połowie drogi, gdy zatrzymał się szary sedan, z którego wysiadło czterech mężczyzn. Z wiatrem dość łatwo wyczułem woń wilkołaków. Stanęli przed samochodem i ze spokojem obserwowali, jak się zbliżamy.

– Widać nie tylko my jesteśmy na łowach – powiedziałem.

Największy z nich – wysoki i krępy z rudobrązowymi włosami – pokiwał głową.

– Na to wygląda. Nie spotykamy tutaj za często takich jak wy. Co sprowadza was do Portland?

– Słyszeliśmy, że doszło tu ostatnio do zaginięć ludzkich dziewczyn, podejrzewamy o to wampiry. – Rzuciłem ku wejściu do klubu znaczące spojrzenie. – Zdaje się, że mieliśmy rację.

Mężczyzna, który wyglądał na przywódcę, skrzyżował ręce na piersi.

– Wysłaliśmy kilku naszych, by to sprawdzili. Nie mogli namierzyć krwiopijców, więc sądziliśmy, że przeniosły się gdzie indziej.

– Grupa dobrze zaciera za sobą ślady. Prócz tego, za którym tu przyszliśmy – wyznał Chris.

– Masz na myśli tego, którego my śledziliśmy – zaszydził brunet. Nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat. – Zajmiemy się sytuacją.

Ignorując zupełnie te słowa, zwróciłem się do jego starszego towarzysza.

– Dostaniecie go zaraz po tym, jak z nim porozmawiamy.

Młody wysunął się o krok.

– To nasze terytorium, więc to my zdecydujemy, co stanie się z krwiopijcą.

– Jak mówiłem, zrobicie, co chcecie, gdy z nim skończymy. – Mimowolnie zauważyłem, że młodego wilkołaka cechowało lekkie podobieństwo do Rolanda, przyjaciela Sary.

– Słuchajcie, nie…

– Wystarczy – rzucił przywódca, unosząc rękę, aby uciszyć mojego oponenta.

– Ale Brendan…

– Powiedziałem coś, Francis – warknął, a młodszy cofnął się, zerkając na nas gniewnie. Starszy nie zachowywał się jak alfa, lecz zdecydowanie stanowił autorytet w stadzie. Może był betą.

Pozostali dwaj milczeli, wyraźnie zadowoleni, że rozmowę prowadził przywódca, który przyglądał mi się przez dłuższą chwilę.

– Jakie informacje macie nadzieję pozyskać od wampira?

– Liczę, że zaprowadzi mnie do tego, który mi wczoraj uciekł.

Nie widziałem powodu, by coś przed nimi ukrywać. Mohiri i wilkołaki się nie przyjaźnili, jednak łączył ich wspólny wróg.

Wyraz twarzy mężczyzny sugerował, że dokładnie wie, kogo miałem na myśli, chociaż nie chciał wypowiadać tego na głos. Wilkołaki były prawie tak samo skryte jak my, a jeśli Sara przyjaźniła się z watahą, mężczyźni zapewne chronili ją jak swoją. Postępowaliby tak samo, gdyby wiedzieli, kim jest?

– Damy wam pół godziny.

Przytaknąłem.

– Dobrze. Wyślemy go na tyły, gdy skończymy.

Mężczyzna odsunął się na bok pomimo cichego sprzeciwu młodszego członka stada. Przeszliśmy z Chrisem obok nich, zmierzając do wejścia do klubu. Po otwarciu drzwi dobiegła nas głośna muzyka oraz woń potu i piwa.

Klub nie posiadał mocnych świateł poza lampami zawieszonymi nad stołami bilardowymi. Wzdłuż jednej ze ścian biegł długi bar, przy którym krzątało się wielu ludzi, resztę miejsca zajmowały stoliki. Była zaledwie dwudziesta pierwsza, a lokal wypełnił się do połowy.

Zlokalizowałem cel w mniej niż pół minuty. Stał na końcu baru, przy wylocie ciemnego korytarza, i rozmawiał z brunetką w bluzce z głębokim dekoltem oraz krótkiej, skórzanej, niepozostawiającej za wiele wyobraźni spódniczce. Równie dobrze mogłaby mieć na szyi dzwoneczek obiadowy. Wampir praktycznie się na nią ślinił.

Spojrzałem na Chrisa, porozumiewając się z nim bez słów. Skinął głową i przeszedł przez salę, więc ruszyłem w przeciwnym kierunku. Na szczęście krwiopijca był zbyt zajęty zdobywaniem kolejnego posiłku, aby w ogóle zauważyć naszą obecność. Nie stanowił wyzwania dla żadnego z nas, ale nie chcieliśmy wzbudzać niepotrzebnego zamieszania.

Wampir uniósł głowę, gdy znajdowałem się jakieś dwa metry od niego, i coś w wyrazie mojej twarzy go zaniepokoiło. W jego oczach odmalował się strach. Odsunął się o krok, lecz za nim pojawił się Chris i złapał go za ręce.

– Ani słowa – szepnął do niego.

Uśmiechnąłem się do kobiety.

– Dałabyś nam chwilę? Mamy sprawę do omówienia z przyjacielem.

Zarzuciła włosy na ramię i zmierzyła mnie wzrokiem od stóp do głów.

– Kochaniutki, dam wam, co tylko chcecie.

Uderzyłem dłonią w kontuar, żeby zwrócić uwagę któregoś barmana. Mężczyzna podszedł, więc podałem mu dwudziestkę.

– Dla pani, co sobie zażyczy. Reszty nie trzeba.

– Dzięki. – Spojrzał na brunetkę. – Czym się trujesz?

Oparła się o bar, eksponując biust.

– Poproszę Białego Rosjanina.

Chris mruknął wymownie, a ja uśmiechnąłem się do niego ponad ramieniem wampira. Ruchem głowy wskazałem korytarz prowadzący do łazienek oraz tylnego wyjścia. Kumpel bez słowa zmusił szamoczącego się krwiopijcę do ruchu.

Kiedy znaleźliśmy się z dala od ludzi, popchnąłem naszego gagatka na ścianę i bez wysiłku go przy niej przytrzymałem.

– Zadam ci kilka pytań. Czy stąd wyjdziesz, będzie zależało od tego, jak odpowiesz.

Z trudem przełknął ślinę i potaknął.

– Gdzie jest Eli?

– K-kto?

Powoli pokręciłem głową.

– Zła odpowiedź.

Syknął z bólu, kiedy nagle w mojej dłoni pojawił się nóż, a sztych docisnąłem do miejsca pod jego uchem. Ledwie go nim dotykałem, jednak srebro sprawiło, że z przypalonej skóry uniosła się smuga dymu.

– Pozwól, że powtórzę. Gdzie jest Eli?

– Nie wiem – pisnął, próbując odsunąć się od ostrza. Nacisnąłem mocniej, aż zajęczał. – Nie kłamię! Nie widziałem go od wczoraj. Nikt go nie widział.

– Kim jest „nikt”? Ilu was jest?

Wpatrywał się w dłoń, w której trzymałem nóż.

– Dzie… dziesięciu.

Dziesięć wampirów to dość liczna grupa. Coś ważnego ściągnęło ich do Maine i spowodowało, że byli gotowi zaryzykować wytropienie przez wilkołaki. O wiele lepiej polowałoby im się w większym mieście jak Nowy Jork czy Filadelfia.

Pomyślałem o czterech zaginionych dziewczynach, następnie przed oczami stanęła mi kolejna twarz. Przypomniałem sobie przerażenie Sary, kiedy więził ją Eli. Gdybym zjawił się na miejscu kilka minut później, mogłaby podzielić los tamtych.

Myśl o chwilach, gdy znajdowała się na łasce Elia, sprawiła, że zacisnąłem palce na rękojeści. Po szyi wampira spłynęła cienka strużka krwi.