Wybory Niny audiobook

Lira Publishing Sp. z o.o.

Wydanie pierwsze

Warszawa 2017

ISBN wydania elektronicznego EPUB: 978-83-65838-21-6

ISBN wydania elektronicznego MOBI: 978-83-65838-22-3

Skład wersji elektronicznej: Marcin Kapusta

konwersja.virtualo.pl

ROZDZIAŁ 1

— What the fuck?! — krzyknął, mocno naciskając na hamulec. Samochód wpadł w poślizg na mokrej od deszczu drodze, aż w końcu się zatrzymał. Jaguar, cacko na czterech kółkach, które odebrał kilka dni temu z warsztatu, niemal nie stanął w poprzek szosy. Spojrzał jeszcze raz za siebie, by upewnić się, że jego zmęczone oczy go nie mylą. Wycieraczki z trudem radziły sobie ze strugami wody, ale bez wątpienia na poboczu leśnej drogi leżało ciało. Wysiadł. Runęła na niego ściana deszczu. Była trzecia nad ranem. Noc strachów, duchów i szkieletów, czyli Halloween. Miał nadzieję, że może to głupi żart; że to, co znajdowało się nieopodal, to tylko kukła. Jednak przeczucie podpowiadało, że jest inaczej. Serce biło mu jak oszalałe, gdy podchodził do leżącego człowieka. Znalazłszy się wystarczająco blisko, dostrzegł, że to kobieta. Spojrzał w chaszcze ukryte w ciemnej, wściekle mokrej nocy. Może ktoś, kto ją tak urządził, czai się jeszcze gdzieś niedaleko? Przykucnął obok nieznajomej. Sprawdził puls… Żyła. Sięgnął do kieszeni marynarki. Wyjął komórkę, która przez tych kilka chwil prawie zupełnie zamokła. Z trudem wybrał numer.

— Halo! Nazywam się Damian Maxwell. Znalazłem nieprzytomną dziewczynę na drodze do Pinecrest, dokładnie na Old Cutler Road, niedaleko Red Road.

Wyglądała na młodą, choć twarz miała spuchniętą i pokrytą nabrzmiewającymi siniakami. Przy łuku brwiowym i w lewym rogu dolnej wargi widoczne były stróżki krwi rozmyte przez deszcz. Ubranie miała przemoknięte, poplamione krwią i błotem. Ręka wydawała się nienaturalnie ułożona. Może jest złamana w łokciu? Spódnica była zadarta wysoko do góry. Damian pomyślał o najgorszym. Oprzytomniał, słysząc w telefonie nawoływanie operatorki.

— Tak. Tak jestem. Nie… Chyba nikogo tutaj oprócz mnie nie ma. Okej. Już słyszę syreny.

Po kilku chwilach można było dostrzec migające koguty wozów wyłaniających się zza zakrętu: policyjna gablota, karetka i straż pożarna. Ratownicy medyczni zajęli się ofiarą. Funkcjonariusze wyskoczyli z samochodu i podbiegli do Damiana.

— Co za potop! — krzyknął jeden z nich. — Niech pan wejdzie z nami do wozu!

Mężczyzna jeszcze raz rzucił okiem na opatrywaną kobietę i poszedł za policjantami.

— Teraz lepiej — odetchnął wyższy rangą gliniarz, moszcząc się wygodnie w fotelu samochodu. — Jestem porucznik Lanak, a to sierżant Tores.

Młody Latynos, nic nie mówiąc, przyłożył dłoń do daszka policyjnej czapki.

— Dokumenty poproszę… Piłeś pan coś? Dokąd pan jechałeś?

— Do domu z klubu w South Beach i nie wypiłem więcej, niż jest to dozwolone.

Milczący sierżant podał mu alkomat.

— Normalnie musiałbyś pan przejść po linii — zaczął Lanak. — Ale szkoda fatygi w tym deszczu. Dmuchnij pan.

Na aparacie zaświeciło się zielone światełko. Było tak, jak twierdził Damian. Nie wypił więcej, niż mógł. Doskonale wiedział, jaki jest dozwolony limit dla kierowcy na Florydzie: osiem dziesiątych promila alkoholu we krwi. Sierżant Tores schował alkomat.

— Widziałeś pan kogoś jeszcze na miejscu zbrodni? — spytał porucznik.

Po zwrocie „miejsce zbrodni” Damiana przeszedł dreszcz.

— Hej, panie Maxwell? — powtórzył funkcjonariusz.

— Tak? Przepraszam, zamyśliłem się… Jestem trochę zmęczony. Nie, nie widziałem nikogo ani niczego…

Porucznik znów poprawił się na siedzeniu.

— Dobra. To teraz będzie pytanie, jak to mówią retoryczne, ale standardowe. Ofiary, oczywiście, pan nie znasz?

Co za dureń wymyślił te pytania? To kolejna rzecz wymagająca naprawy w tym stanie — pomyślał Damian.

Kiedy wyszedł z radiowozu, czuł się kompletnie roztrzęsiony. Był cały przemoczony i do tego porządnie przestraszony. Pierwszy raz zobaczył na własne oczy to, co znał z massmediów: ofiarę przemocy, dziewczynę konającą na poboczu drogi. Sanitariusze zwijali się jak w ukropie. Transportowali ją już do ambulansu. Gdy go mijali, usłyszał ciche „dziękuję”. Oczy miała zamknięte i w kółko powtarzała to jedno słowo. Ale co było jeszcze dziwniejsze, nie mówiła po angielsku.

— Odzyskała przytomność? — Damian zwrócił się do ratowników.

— Nie reaguje na nasze pytania — rzucił czarnoskóry chłopak o wzroście, którego mógłby mu pozazdrościć środkowy drużyny Miami Heat. — Chyba coś mówi, ale nic z tego nie rozumiemy.

Damian znał język, w którym kobieta szeptała „dziękuję”.

— To po polsku. Może ona nie zna angielskiego? Mogę tłumaczyć — zaofiarował pomoc.

— W pierwszej kolejności chcemy ustalić jej tożsamość — powiedział dryblas.

Damian wskoczył do erki. Pochylił się nad dziewczyną.

— Słyszy mnie pani? Jak się pani nazywa?

Nie było żadnej odpowiedzi.

— No nic. Dzięki za dobre chęci. Zabieramy ją do South Miami. Gazem! — wysoki jak tyczka ratownik zatrzasnął za Damianem drzwi do karetki.

Został już sam. Siedział w zaparkowanym na poboczu jaguarze. Pompa w niebie pracowała bez przerwy. Deszcz walił w dach auta. Z trudem odpalił zalany wodą silnik i powoli ruszył w stronę domu. W głowie miał mętlik. Nie był w stanie zrozumieć postępowania napastnika. Owszem, sam kilka razy przyłożył temu czy tamtemu, ale nigdy nie podniósł ręki na kobietę. A do tego jeszcze ten dawno niesłyszany, fascynujący język jego przodków… co za Halloween.

ROZDZIAŁ 2

Obudził się później niż zwykle. Leżał jeszcze przez chwilę. Powracał myślami do zdarzeń sprzed kilku godzin. Sam nie wiedział, jak powinien czuć się ktoś, kto znalazł nieprzytomnego człowieka na drodze. Spojrzał na zegarek i zmusił się, by wstać. Jest umówiony i jeżeli nie chce się spóźnić, to powinien się pospieszyć. Wziął długi, ciepły prysznic i poszedł do kuchni zaparzyć sobie kawy. Po godzinie usłyszał dzwonek do drzwi. Uśmiechnął się, bo wiedział, że gościem jest najważniejsza kobieta w jego życiu.

— Dzień dobry! — przywitał się, dostając całusa w policzek.

— Witaj, mój drogi. Gotowy na wycieczkę?

— Przecież wiesz, że z tobą mogę jechać na koniec świata — odpowiedział radośnie Damian.

— Już czas, byś znalazł sobie jakąś inną kobietę, z którą popędzisz na koniec świata — nie omieszkała mu przypomnieć.

— Oj, babciu, nie zaczynaj.

— Dobrze, już dobrze. Dam ci dzisiaj spokój — starsza pani bacznie przyjrzała się wnukowi. — Nie wyglądasz najlepiej. Pewnie znów zabawiałeś całe Miami do samego rana.

— Całe nie, ale większą jego część. Jednak to nie dlatego źle wyglądam. Chodź, opowiem ci wszystko po drodze.

Wyszli przed dom. Był pogodny jesienny poranek. Babcia Klementyna była osobą, która nauczyła Damiana czerpać radość z życia. To ona dbała o pielęgnowanie polskich korzeni i tradycji. Jedną z nich było odwiedzanie cmentarza, tak jak w Polsce, pierwszego listopada, czyli w dzień Wszystkich Świętych, choć przecież w Stanach zmarłych wspomina się w maju. Ona też przyczyniła się do tego, że jej wnuk mówi po polsku.

— To ci dopiero. Nie mogłeś gorzej trafić. Takie przeżycia na długo zostają w naszej pamięci — mówiła babcia po wysłuchaniu relacji z nocnych zdarzeń.

— Cały czas chodzi mi to po głowie. Jestem ciekawy, kim jest ta kobieta, kto ją tak urządził. Nie mogę się otrząsnąć. Dlaczego w naszym świecie jest tyle nienawiści?

— Oj, mój chłopcze — starsza pani uniosła oczy ku górze. — Świat zmierza w paskudnym kierunku. Każdy skoncentrowany jest na sobie, a jak coś mu nie wychodzi, to staje się agresywny, niebezpieczny. Może powinieneś później pojechać do szpitala i odwiedzić tę biedną dziewczynę?

— Ale po co? — żachnął się Damian. — Przecież to nie moja sprawa. Zrobiłem, co do mnie należało — odpowiedział nieco zdziwiony babcinym pomysłem.

— Myślę, że to pomoże ci się otrząsnąć. Zaspokoiłbyś swoją ciekawość.

— Nic mi nie powiedzą, bo nie jestem z rodziny.

— Damianie, czasami bywasz wyjątkowo tępy. Masz takie znajomości, że bez problemu cię wpuszczą.

— Na boską litość, babciu! Przecież ja jej nie znam — jęknął.

— No to ją poznasz. Znam cię i wiem, że inaczej ta cała sprawa będzie ci zaprzątała głowę o wiele dłużej, niż powinna. A może w ogóle nie będzie chciała z tobą rozmawiać. I nie na „boską litość”, tylko na „litość boską”.

Uśmiechnął się. Zawsze przekręcał polskie powiedzenia. Z babcią nie ma sensu się spierać. Ona i tak zawsze wie najlepiej, i z reguły ma rację.

Zjadł jeszcze z babcią lunch, a potem rzeczywiście zdecydował się zadzwonić do swojego kumpla, który pracował w South Miami Hospital.

— Cześć Nate, mówi Damian.

— Czołem chłopie! Co tam u ciebie? — odezwał się radosny głos w telefonie.

— Słuchaj, jesteś dzisiaj w szpitalu?

— Tak, a bo co?

— Podobno przywieziono do was nad ranem pobitą kobietę…

— Niestety, i to kilka — Nate westchnął. — Jedna z nich była w wyjątkowo złym stanie. No, ale po co ci te informacje?

— Chodzi mi o dziewczynę, zdaje się, że z Polski. Znaleziono ją na ulicy…

— Tak! To właśnie ta biedaczka, o której wspomniałem. Skąd o niej wiesz?

Damian nie chciał nikomu mówić o nocnym zdarzeniu. Nie potrzebował rozgłosu. Jednak ufał Nate’owi.

— To ja ją znalazłem na drodze, kiedy wracałem do domu.

Usłyszał, jak lekarz gwiżdże przeciągle.

— Musiało to nieładnie wyglądać…

— No… nie najlepiej, aczkolwiek niewiele widziałem — zastrzegł Damian. — Było ciemno i lało jak z cebra. Nie daje mi to wszystko spokoju… Odzyskała przytomność?

— Tak, odzyskała przytomność i świadomość.

— A czy rzeczywiście mówi po polsku?

— Mnie o to nie pytaj — usłyszał w odpowiedzi. — Mówi w jakimś dziwnym języku. Cholera wie, może to i polski. Grunt, że jest z nią kontakt po angielsku. Słuchaj, wiesz dobrze, że nie mogę ci nic więcej powiedzieć na temat tej małej. To niezgodne z przepisami.

— Tak, wiem, nie jestem z rodziny — przytaknął zrezygnowany Damian.

— Chyba że… — Nate zawiesił głos. — Zapytam się jej, czy nie chciałaby z tobą porozmawiać.

Ta propozycja wywołała w Damianie lęk, lecz równocześnie dawała mu szansę zaspokoić ciekawość. Bardzo nurtowało go, kim był człowiek, który zrobił sobie z dziewczyny worek treningowy.

— Tylko wolałbym przyjść wieczorem — zastrzegł od razu. — Rozumiesz, nie chcę trafić na tłum ludzi. Nie wiesz czasem, czy ma tu może jakichś bliskich?

— Nie — zaprzeczył Nate. — Powiedziała, żeby nikogo nie zawiadamiać o jej pobycie w szpitalu.

— To straszne, co zrobił jej ten potwór — Damian westchnął ciężko.

— Stary, naoglądam się tutaj takich rzeczy, że czasami zaczynam szczerze wątpić w ludzką wrażliwość i serdeczność. Aczkolwiek są też dobrzy ludzie, tacy jak ty. I mam nadzieję, że jak już się dostaniesz tam, gdzie cię od dawna brakuje, coś z tym zrobisz. Przynajmniej w sferze lokalnej.

— Dzięki za poparcie! — Damian uśmiechnął się mimo woli. — Daj znać, jeżeli zgodzi się ze mną gadać.

— Okej, trzymaj się brachu.

Damian podążał długim, lśniącym korytarzem. Na ścianach wisiały portrety sponsorów placówki i zasłużonych lekarzy. Podczas wieczornej zmiany personelu było znacznie mniej niż w ciągu dnia. Przystanął przed salą numer 103. W środku ktoś rozmawiał.

— Pani Zynkełyc, tak? — brzmiał głos chyba pielęgniarki.

— Sienkiewicz, tak — odezwała się cicho pacjentka.

Czyli tajemnicza nieznajoma to Nina Sienkiewicz — pomyślał.

Nina opadła z sił. Nie miała chęci do życia. Nie wiedziała, do której kategorii niepowodzeń powinna zaliczyć to, co ją spotkało poprzedniej nocy. Była już dzisiaj zła, płakała… Jakim cudem wpakowała się w to wszystko? Albo inaczej, jakim cudem była tak naiwna? Spróbowała się poruszyć, ale jęknęła z bólu i opadła na oparcie łóżka. Zakręciło się jej w głowie. Przymknęła oczy. Damian cicho wszedł do środka. Przyjrzał się poszkodowanej. Jej czarne, kręcone włosy rozsypane były wkoło posiniaczonej twarzy. Miała pęknięte dolną wargę oraz łuk brwiowy. Dostrzegł też gips na jej prawej ręce, co oznaczało, że łokieć jednak był złamany. Nina czuła, że ktoś jest w sali, lecz nie miała siły otworzyć oczu.

— Dobry wieczór, pani Sienkiewicz — usłyszała męski głos zwracający się do niej po polsku. To pewnie jej gość. Resztkami sił uniosła powieki i przywołała na twarz nieśmiały uśmiech.

— Dobry wieczór, panie Maxwell. Tak się pan, zdaje się, nazywa? Doktor mówił, że pan przyjdzie — spojrzała na swojego wybawcę.

Damian podszedł bliżej. Trzymał ręce w kieszeni i nie bardzo wiedział, co dalej.

— Głupio zapytam: jak się pani czuje? — uśmiechnął się nieznacznie.

— W takim razie głupio odpowiem, że dobrze — odwzajemniła uśmiech.

Przysunął sobie krzesło i przysiadł obok łóżka. Z bliska nieszczęsna dziewczyna wyglądała jeszcze gorzej.

— Pewnie wyglądam jak monstrum — powiedziała, ciężko wzdychając.

— Wygląda pani na mocno skrzywdzoną — mówił cicho i powoli. — Ciśnie mi się na język pytanie…

— Kto to zrobił? — dokończyła za niego. — Lepiej będzie, jeśli o nim nie wspomnę.

— Złożyła pani zeznanie?

Zeznania? Tak, była policja, ale jak miała oskarżyć kogoś, kto był, tutaj w Stanach, jedyną bliską jej osobą? Zresztą, po co? On i tak się zapewne z tego wywinie. Jest zbyt bogaty, by z nim zadzierać.

— Tak, złożyłam — skłamała.

— Może więc znajdą drania. Co za kanalia… — pokiwał głową z dezaprobatą i na moment ucichł. — Przepraszam — odezwał się po chwili. — Nie powinienem tak się wyrażać, bo nie wiem, kim jest dla pani ten człowiek.

— Już teraz nikim — odwróciła głowę i ponownie przymknęła oczy.

Zrobiło się jej niedobrze. Te zawroty głowy były nie do wytrzymania. Nie miała pojęcia, że przy wstrząśnieniu mózgu są tak paskudne objawy.

— Boli? — zadał kolejne głupie pytanie, bo przecież na jej widok sam odczuwał ból.

— Tak, czasami nawet bardzo — szepnęła.

— Nie będę pani więcej męczył. Musiałem jednak zobaczyć, jak się pani ma po tym wszystkim. Moja ciekawość była tym większa, bo przecież mówi pani po polsku.

— Dziękuję — zwróciła się do mężczyzny, który być może uratował jej życie.

— Nie ma za co. Każdy na moim miejscu postąpiłby tak samo — odparł z ciepłym uśmiechem. — Czy ma pani tu jakąś rodzinę?

— Nie, w Stanach jestem sama.

— Rozumiem — Damian podał Ninie wizytówkę. — Gdyby potrzebowała pani pomocy, proszę zadzwonić.

— Jeszcze raz dziękuję.

— Proszę odpoczywać. Dobranoc.

— Dobranoc.

ROZDZIAŁ 3

Kilka dni później, po spotkaniu biznesowym Damian wstąpił na lunch i kawę. Nie zjadł śniadania i umierał z głodu. Wszedł do Buena Vista i wciągnął w nozdrza smakowite zapachy świeżego chleba oraz drożdżówek. Mógłby zjeść wszystko, co ogarniały jego oczy.

— Damian? — usłyszał znajomy głos.

— Nate? To ty nie w szpitalu? — zapytał zdziwiony.

— A wyobraź sobie, że dzisiaj mam nocny dyżur.

— Oj, to nie zobaczysz pani dyrektor od finansów — Damian zażartował z kumpla, sięgając łakomie po cynamonową, dobrze wypieczoną bułkę.

— Nie, ale zobaczyłem ciebie, a to o tej porze dnia graniczy prawie z cudem.

— Ostatnio to moja stała pora. Wiesz, mam dużo przeróżnych spotkań w związku z nadchodzącą kampanią wyborczą.

— Cieszę się, że próbujesz naprawić nasz pokręcony świat — Nate wziął w dłonie szklankę latte, jakby chciał wznieść nią toast.

Rozmawiali przez chwilę o mało istotnych sprawach, by po chwili przejść do sprawy Niny.

— Miałem do ciebie dzwonić — powiedział lekarz. — Powinna już wrócić do domu, ale powiedziała, że jej noga tam nie postanie. Kontaktowaliśmy się z domami opieki dla ofiar przemocy, tylko jest pewien problem…

— Jaki?

— Ona nie ma ubezpieczenia…

— Chory kraj! — Damian pokręcił z dezaprobatą głową. — Kobieta potrzebuje pomocy, a tu pytają cię o ubezpieczenie.

— Nie ma też numeru socjalnego — ciągnął Nate.

— Czyli co? Nie istnieje?

— Istnieje. Jest tutaj na wizie turystycznej.

Damian oparł się wygodnie o krzesło i założył ręce na piersi. Uważnie przyglądał się swojemu rozmówcy.

— Wiesz co, Nate. Coś mi przyszło do głowy. Może mógłbyś zadzwonić do jednej z tych twoich przemiłych koleżanek, o których mi kiedyś wspominałeś, i zapytać się, czy nie znalazłaby miejsca w swoim ośrodku? W końcu to ośrodek prywatny.

— Masz na myśli słodką Megan? — Nate mrugnął okiem. — Mogę do niej przekręcić, ale ostatnio, gdy z nią rozmawiałem, mówiła że ma pełne obłożenie.

— To co robi szpital w sytuacji, gdy pacjent nie ma dokąd wrócić?

— Najczęściej szukamy miejsc w ośrodkach pomocy społecznej, ale w jej przypadku, jak ci mówiłem, sytuacja jest trochę inna. Najgorsze jest to, że z niezrozumiałych dla mnie przyczyn nie może wrócić pod swój adres.

— Nie może albo nie chce… No nic, podzwonię tu i tam, i dam znać. Może nawet wpadnę do niej. W końcu zaoferowałem jej pomoc. Zostawiłem jej wizytówkę, ale nie oddzwoniła.

— Myślę, że nie zadzwoni — Nate pokręcił głową. — Stara się być silna, ale tak naprawdę to chyba rozpadła się na kawałki.

Nina wstała z łóżka i niezdarnie zarzuciła na siebie szpitalny szlafrok. Powoli podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Po dzisiejszym słońcu zostały tylko chowające się, pojedyncze promienie. Zerknęła na ulicę wysadzaną palmami. Zapatrzyła się gdzieś w dal. Musi coś wymyślić, bo przecież nie ma się nawet w co ubrać. Jakimś cudem musi wrócić do mieszkania i zabrać swoje rzeczy. Nie może w nim zostać, więc… nie wie, co zrobi. Westchnęła ciężko. Łza zakręciła się jej w oku.

— Przeszkadzam? — usłyszała głos dobiegający od drzwi.

To był Damian Maxwell.

— Nie. Proszę, niech pan wejdzie — pociągnęła nosem i owinęła się ciaśniej szlafrokiem.

Damian przyjrzał się Ninie. Dzisiaj wyglądała nieco lepiej. Jej twarz była mniej spuchnięta. Pierwszy raz mógł przyjrzeć się dziewczynie od stóp do głów. Miała nieco mniej niż metr siedemdziesiąt wzrostu. Wydawała się drobna i krucha. Jej czarne, kręcone włosy sięgały prawie ramion. Kolejny raz zrobiło mu się jej szkoda. Żaden człowiek, a przede wszystkim żadna kobieta nie powinna być tak traktowana i nie powinna znaleźć się w tak trudnym położeniu — bez wsparcia, zdana wyłącznie na siebie. Wtem z impetem do sali weszła pani z pomocy socjalnej.

— Pani Zynkełyc — uśmiechnęła się do Niny serdecznie. — Przepraszam, naprawdę nie umiem wypowiedzieć pani nazwiska.

— Sienkiewicz. Nic nie szkodzi. Słucham?

— Niestety — energiczna kobieta rozłożyła ręce w raptownym geście. — Niestety, drogie dziecko, nic nie wskórałam. Żaden ośrodek nie chce cię przyjąć, ponieważ nie masz ubezpieczenia. W takiej sytuacji zostają wyłącznie schroniska dla bezdomnych.

— W porządku… — przerwała jej Nina.

Czuła się skrępowana całą sytuacją. Ukradkiem spoglądała na Damiana. — Wrócę do mieszkania — oznajmiła. — Zaraz poproszę o wypis ze szpitala.

— Ale zaraz, kochana, wydawało mi się, że… — pani z pomocy społecznej zrobiła zdziwioną minę.

— Nie, nie ma żadnego ale — weszła jej w słowo Nina. — Prosiłabym tylko o jakieś szpitalne rzeczy, żeby móc wyjść na zewnątrz.

Kobieta przyjęła do wiadomości prośbę Niny i wyszła tak samo energicznie, jak się pojawiła. Nastała chwila krępującego milczenia. Nina odwróciła się do okna, nie patrząc na Damiana.

— Pewnie myśli pan sobie, że jestem żałosna — powiedziała cicho i znów zapatrzyła się przed siebie. Sznur aut przesuwał się powoli coraz bardziej zakorkowaną arterią.

— Nie — zaprzeczył stanowczo, ale nie zdążył nic więcej dodać, bo w sali pojawił się Nate.

— Pani Nino… O, przepraszam, nie wiedziałem, że ma pani gościa — udał, że nie zna Damiana.

— Słucham? — zwróciła załzawione oczy ku lekarzowi.

— Pani Nino — powtórzył Nate. Przybrał ton, jakby rozmawiał z kilkuletnią dziewczynką. — Nie mogę wypisać pani do domu. Mówiła pani, że mieszka sama, a tymczasem nie może pani pozostawać bez opieki. Wstrząśnienie mózgu było poważne. Poza tym kręgosłup został mocno nadwyrężony. Może dojść do tego, że nie podniesie się pani z łóżka. Proszę zrozumieć — muszę mieć pewność, że ktoś przynajmniej będzie pani doglądać.

— A jakie mam inne wyjście? W szpitalu mnie wręcz nie chcą, bo nie ma kto zapłacić za mój pobyt tutaj, a w schronisku też nie ma dla mnie miejsca. Więc co mam zrobić, panie doktorze?

— Nie wypiszę pani i tyle. Niech administracja sobie z tym jakoś poradzi — Nate Duncan uparł się i nie wyglądał na kogoś, kogo będzie łatwo nakłonić do zmiany zdania.

— Może ją będę mógł pomóc — Damian nieśmiało wtrącił się do rozmowy. — Wykonam jeden telefon i może znajdę dla pani na jakiś czas mieszkanie. Przynajmniej do czasu, aż się pani pozbiera.

— Dziękuję, ale nie mogę przyjąć takiej pomocy — spojrzała mu prosto w oczy.

— Zdaje się, że nie ma pani wyjścia.

— Panie Maxwell… — zaczęła dobitnie.

— Damian, jestem Damian. Proszę mi mówić po imieniu — uśmiechnął się, choć sytuacja była napięta.

— W porządku, Damianie. Nie mogę ci zaufać na tyle, byś mnie wywiózł nie wiadomo gdzie… Nie wiem, kim jesteś. A właśnie moje bezgraniczne zaufanie doprowadziło mnie do miejsca, w którym się właśnie znajduję i choć moja sytuacja jest beznadziejna, to dam sobie radę.

— Zna mnie całe Miami, jeśli nie cała Floryda. Jeżeli mój pomysł wypali, niewiele będziesz miała ze mną do czynienia — odparł spokojnie. — Dajcie mi dziesięć minut — poprosił i wyszedł na korytarz.

Sięgnął po telefon i wykręcił numer do swojej ukochanej babci.

— Słuchaj, mam sprawę — przeszedł od razu do rzeczy.

— Witam cię, mój drogi. Co mogę dla ciebie zrobić? — babcia jak zawsze miała dla niego czas.

— Czy twoje mieszkanie w Miami stoi puste?

— Owszem. A co, chciałeś zrobić imprezkę bez wiedzy rodziców? — rzuciła żartem, przypominając sobie licealne czasy wnuka.

— Chciałbym, żebyś komuś pomogła — wziął głębszy oddech. — Pamiętasz tę pobitą kobietę, którą znalazłem na drodze?

— Oczywiście.

— Nie ma za bardzo gdzie się podziać. Do własnego mieszkania nie chce wracać, najwyraźniej ma to związek z tym, co ją spotkało. Pomyślałem, że może mogłaby przez jakiś czas pomieszkać w twoim mieszkaniu. Wygląda na to, że nie ma do kogo się zwrócić.

— Ojej! Z tego, co słyszę, sytuacja jest beznadziejna, ale czy ty wiesz, kim ona jest i co się dokładnie jej przytrafiło?

— Niestety, niewiele wiem, ale mówi, że złożyła zeznania. Zadzwonię do Bronsona, żeby sprawdził, kim jest ta dziewczyna. Wydaje się jednak, że po prostu znalazła się w paskudnym momencie swojego życia.

Babcia przez chwilę nic nie mówiła. Najwidoczniej rozważała w myślach całą sytuację. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest tak łatwo wyciągnąć pomocną dłoń do zupełnie obcej osoby.

— Dobrze — zdecydowała się spełnić prośbę Damiana. — Dowiedz się tylko czegoś o tej nieszczęsnej dziewczynie.

— Jasne. Dzięki, babciu. Zadzwonię, jak tylko będę miał informacje od Bronsona.

— Mogę ręczyć za tego gościa — odezwał się Nate. — Damian Maxwell jest w porządku. Proszę nie odtrącać jego pomocnej dłoni. Ma dużo znajomości. Na pewno uda mu się znaleźć dla pani bezpieczne miejsce, w którym będzie mogła pani stanąć na nogi.

Nina rozpłakała się na głos. Zakręciło się jej w głowie i byłaby upadła, gdyby nie szybka reakcja lekarza. Zaprowadził ją do łóżka. Cała się trzęsła, a łzy leciały jej strumieniem po policzkach.

— Boję się — szepnęła.

Nate położył rękę na jej ramieniu. — Doskonale panią rozumiem.

Damian wszedł do pokoju.

— Chyba wszystko załatwione — oznajmił zadowolony. — Jutro przyjadę po ciebie i zawiozę do mieszkania w Miami, w którym będziesz bezpieczna.

Nazajutrz Nina założyła dres, który dostała w szpitalu. Czuła niepokój. Kolejny raz powierzała swoje życie innej osobie. Znów zaufała mężczyźnie. Już raz się nieźle na tym przejechała. W sumie dobrze, że tak szybko doszło do tych fatalnych wydarzeń. Teraz będzie mogła prędzej uwolnić się od tego typa. Co za los! Zawiodła swoich bliskich. Chciała udowodnić, że potrafi zrobić coś dobrego dla rodziny. I co się stało? Wylądowała pobita w szpitalu.

Damian zasięgnął języka u Bronsona. Nina Sienkiewicz nie była karana i notowana ani na Florydzie, ani w Chicago, gdzie pojawiła się niecałe trzy miesiące temu. Na Florydę przyleciała przed dwoma tygodniami. Nie wiadomo, gdzie się zatrzymała, bo nie wystąpiła o żadne lokalne dokumenty. Jedyny amerykański adres jej zamieszkania to Chicago. Do Stanów przyleciała na zaproszenie Chicagowskiej Galerii Sztuk Pięknych. Tyle o niej wiedział. I dużo, i nic. W sumie nic dziwnego, że nie mogła sama sobie poradzić, skoro była w tym kraju nowicjuszem. Wszedł do pokoju numer 103 i znów zastał ją przy oknie. Choć dres był na nią trochę za duży, wyglądała w nim lepiej niż w szpitalnej koszuli. Na łóżku leżała reklamówka z kilkoma rzeczami, z którymi przywieziono ją do szpitala.

— Dzień dobry — Damian starał się przyjąć beztroski ton. — Gotowa?

— Chyba tak… — odparła bez przekonania.

— Proszę, to dla ciebie — podał jej telefon komórkowy. — Pomyślałem, że przyda ci się na wypadek, gdybyś potrzebowała pomocy.

Jej oczy otworzyły się szerzej ze strachu.

— Nino — podszedł do niej. — Nie zrobię ci krzywdy, bo nawet jeśli jestem skończonym draniem, to nie biję kobiet.

— Wiem, nie wyglądasz na takiego.

— W telefonie masz numer do szpitala, do Nate’a, czyli do doktora Duncana, oraz adres, pod który cię zabieram.

— Dziękuję. Zwrócę ci pieniądze za aparat najszybciej, jak tylko będę mogła — głos drżał jej z przejęcia.

— Pieniędzmi się nie przejmuj — machnął ręką. — Telefon jest używany i na kartę, ale w porządku, zwrócisz, kiedy będziesz mogła. To wszystko, co masz? — spytał, sięgając po torbę leżącą na łóżku.

— Tak. Są tam dokumenty ze szpitala. Ubrania wyrzuciłam do kosza. Nie sądzę, bym chciała jeszcze kiedykolwiek oglądać sukienkę, w której mnie tu przywieźli — przypomniała sobie, jaka była podekscytowana jej kupnem oraz imprezą, na którą szła w towarzystwie przystojnego mężczyzny.

— Możemy razem podjechać do twojego mieszkania po resztę rzeczy — zaproponował.

— To nie jest tak, że ten facet też tam mieszka, ale on zapłacił za to mieszkanie, więc prędzej czy później wróci — powiedziała zrezygnowana.

— O, to już lepiej. Przynajmniej wiem, że nie muszę zabierać ze sobą karabinu — Damian próbował zażartować, ale zobaczył, że znów się przestraszyła. — Nic się nie bój. Nie noszę broni!

— No dobrze, chodźmy, póki mam na to odwagę.

Damian poszedł po samochód, a pielęgniarka wywiozła Ninę na wózku do głównego lobby szpitala. Ninę bolała głowa i czuła się bardzo zmęczona. Było jej już wszystko jedno, kto i gdzie ją zabiera. Spostrzegła lśniący, czarny samochód, który zaparkował przed wejściem do lecznicy. Wyskoczył z niego Damian. Wszedł przez automatyczne drzwi. Dopiero teraz miała okazję przyjrzeć mu się dokładniej. Miał szerokie ramiona i ponad metr osiemdziesiąt wzrostu. Musiała przyznać, że w eleganckich spodniach, błękitnej koszuli i okularach przeciwsłonecznych prezentował się bardzo atrakcyjnie. Wyszli przed budynek. Zaprosił ją do swojego jaguara. Rozejrzała się dookoła. Przez chwilę wahała się, czy powinna wsiąść do auta. W końcu jednak zdecydowała się. Zapięła pasy i wsparła głowę o zagłówek. Damian uruchomił silnik. Uśmiechnął się lekko i ruszyli z kopyta.

ROZDZIAŁ 4

Nina patrzyła ciekawie na miasto. Nie znała Miami, prócz kilku najbliższych przecznic okolicy, w której mieszkała. Po kilkunastu minutach jazdy zza zakrętu wyłonił się kompleks eleganckich apartamentów. Od osiedla oddzielał ich już tylko biało-czerwony szlaban. Zatrzymali się przed małym budynkiem, z którego wygramolił się otyły ochroniarz. Sprawdził dokumenty, skinął im na do widzenia i zapora uniosła się. Podjechali do ogromnego wejścia ozdobionego egzotyczną roślinnością. Damian zatrzymał samochód. Wysiadł, obszedł auto i otworzył Ninie drzwi wozu. Szarmanckim gestem zaprosił ją do domu. Nina milczała. Nie bardzo wiedziała, jak ma się zachować w całej tej sytuacji. Przestronne mieszkanie znajdowało się na piątym piętrze. Tak jak wcześniej mówił Damian, było puste, ale w pełni wyposażone. Dziewczynie znów zakręciło się w głowie. Przysiadła na fotelu i zamknęła oczy.

— Wszystko w porządku? — zapytał zaniepokojony.

— Tak, tylko trochę źle się poczułam.

— Rozumiem. Za kilkanaście minut pojawi się tutaj Benita, moja gosposia. Przywiezie trochę zakupów i zostanie z tobą do wieczora. Będzie przyjeżdżać rano i doglądać cię, dopóki nie poczujesz się lepiej.

— Nie trzeba było jej fatygować — odezwała się zakłopotana.

— To jej praca. Daj znać, kiedy będziesz chciała podjechać po swoje rzeczy.

— Głupio mi — Nina westchnęła.

— Niesłusznie. Stać mnie na to, by ci pomóc, więc to robię.

— A co na to twoja rodzina? Żona?

— Myślę, że rodzina poparłaby moje decyzje — stwierdził pewnie. — A żony nie mam — pokazał jej serdeczny palec, na którym nie było obrączki. — A nawet gdybym ją miał, to na pewno zrozumiałaby moje postępowanie.

Nina zamyśliła się na moment. Szum w głowie ustępował. Odzyskiwała równowagę i nagle aż podskoczyła na dźwięk domofonu. Wciąż była jednak kłębkiem nerwów.

— Spokojnie, to na pewno Benita — Damian poszedł otworzyć drzwi.

Po chwili w mieszkaniu pojawiła się śniada, korpulentna kobieta około pięćdziesiątki. Przywitała się z Damianem, a dla Niny miała szeroki, promienny uśmiech.

— Witam! — odezwała się po angielsku z silnym hiszpańskim akcentem.

— Będę leciał — Damian zbierał się do wyjścia. W razie czego dzwoń. Benita się tobą zaopiekuje. Jest wspaniała! Takiej drugiej gosposi nie ma na całej Florydzie.

— Co też pan… — Benita wzięła się pod boki i zaczęła się śmiać.

— Dziękuję ci — Nina zwróciła się do Damiana.