Zabierz mnie ze sobą ebook

TYTUŁ ORYGINAŁU

Take me with you

Copyright © 2016. Nina G. Jones Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2020Copyright © by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 202Redaktor prowadząca: Anna Ćwik Redakcja: Anna Fiałkowska-Niewiadomska Korekta: Patrycja Siedlecka Opracowanie graficzne okładki: Marcin Bronicki, behance.net/mbronicki Projekt typograficzny, skład i łamanie: Beata BamberWydanie 1 Gołuski 2020 ISBN 978-83-66429-82-6Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber Sowia 7, 62-070 Gołuski www.papierowka.com.plPrzygotowanie wersji ebook: Agnieszka Makowska www.facebook.com/ADMakowskaPoniższa opowieść jest fikcją literacką. Wszystkie osoby i miejsca są fikcyjne. Nazwiska postaci i nazwy własne stanowią wytwór wyobraźni autorki, a jakiekolwiek podobieństwo do prawdziwych miejsc oraz ludzi – żywych lub zmarłych – jest całkowicie przypadkowe.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział 1

VESPER

– Przed wycieczką muszę jeszcze zrobić szybkie zakupy. Pilnuj brata. Ogląda telewizję – mówi matka, idąc do stojącego na chodniku samochodu.

Jest ciepły słoneczny dzień, więc postanowiłam umyć swoje auto na podjeździe. Ojczym płaci mi za szkołę, ale codzienne wydatki pokrywam z  własnej kieszeni, więc oszczędzam, jak tylko mogę. Między innymi na myjni.

– Jasne, mamo – odpowiadam bez entuzjazmu.

Nie dlatego, że nie lubię zajmować się Johnnym, który jest całym moim światem. Wydaje się, że jej światem nie jest. Coś o tym wiem. Na dobrą sprawę wychowywałam się sama, ale Johnny jest niepełnosprawny. Urodził się z pępowiną owiniętą wokół szyi, co spowodowało, że cierpi na porażenie mózgowe i kilka innych schorzeń. Potrzebuje jej, a ona dopiero co wróciła z Karaibów i lada moment wylatuje z ojczymem na kolejne dwa tygodnie do Egiptu.

Albo nie zauważa mojego tonu, albo zwyczajnie jej to nie obchodzi, bo po prostu odjeżdża. Odkładam gąbkę i idę do domu zobaczyć, jak ma się Johnny. Siedzi na kanapie ze skrzyżowanymi nogami przed The Electric Company1, podskakując co chwilę i machając zdrową ręką w rytm piosenki Easy Readera. Czasami porusza ustami, ale nie wydostają się z nich żadne słowa. Jest niemal całkowicie niemy. Wydaje jedynie nieartykułowane dźwięki, kiedy jest zły albo szczęśliwy, jednak przez większość czasu milczy.

– Johnny, myję samochód przed domem. Chcesz mi pomóc?

Ignoruje mnie lub jest zbyt pochłonięty programem, żeby zrozumieć, że do niego mówię.

– Hej! – wołam, stając przed nim i zasłaniając telewizor. – Słyszałeś, skarbie?

Przechyla się na bok, żeby wyjrzeć zza moich nóg. Ewidentnie jestem irytującą przeszkodą.

– Okej. Jeśli będziesz czegoś potrzebował, jestem na zewnątrz, dobrze?

Kiwa głową, nawet na mnie nie patrząc i kołysząc się do rytmu piosenki. Pieszczotliwie mierzwię mu włosy, odsuwam zasłonę, żeby móc widzieć salon z zewnątrz, po czym wracam na podjazd.

Jest gorąco, a zimna woda z mydłem przynosi ulgę rozgrzanym dłoniom, gdy zanurzam gąbkę w wiadrze. Włączam radio w połowie piosenki Donny Summer i wtedy to czuję. Ktoś mi się przygląda.

Wrażenie jest piorunujące. Podnoszę się i odwracam w stronę ulicy. Trwa typowe piątkowe popołudnie: dzieci bawią się przed domami, kilka osób kosi trawniki. Moją uwagę zwraca ciemny samochód. Przejeżdża powoli, a przyciemniona szyba jest zsunięta na tyle, że mogę zobaczyć tylko oczy kierowcy. Lecz choć znajduje się daleko, widzę je wyraźnie. To nie pierwszy raz, kiedy poczułam się obserwowana, a wrażenie déjà vu mówi mi, że być może widziałam te oczy już wcześniej. Nie odwracam wzroku, starając się na nich skupić. Żołądek skręca mi się od mieszaniny podenerwowania i ekscytacji. Takie oczy muszą być częścią czegoś pięknego. To jednak nie powinno mieć teraz znaczenia. Nie powinnam zwracać uwagi na nikogo, kto okazuje mi zainteresowanie, zwłaszcza w taki sposób. Jestem już zajęta.

Jednocześnie zauważam coś innego, coś znajomego, ale mężczyzna jest już za daleko, żebym mogła mieć pewność. Kilka dni temu byłam w bibliotece i uczyłam się do egzaminu, a kiedy w jednej z alejek szukałam książek o pielęgniarstwie, nagle ogarnęło mnie to samo wrażenie. Zdjęłam tomik z półki i wydałam zduszony okrzyk na widok oczu po drugiej stronie. Wpatrywały się we mnie tak intensywnie, że zdołałam dostrzec wyraźną złotobrązową plamkę na lewej tęczówce. Po chwili już ich nie było. Z duszą na ramieniu ostrożnie podeszłam do końca alejki, by wyjrzeć zza regału, ale nikogo nie zobaczyłam. Nie słyszałam nawet kroków. W bibliotece panowała absolutna cisza, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy nie mam zwidów po bezsennej nocy spędzonej na nauce.

Czy były to te same oczy? Niemożliwe. Patrzę na odjeżdżające auto, zmagając się z wrażeniem paranoi. Jestem zestresowana. Uczę się w szkole pielęgniarskiej, pracuję, mam chłopaka i opiekuję się Johnnym. To po prostu stres, który objawia się na różne sposoby. Rozważam zwierzenie się ze swoich obaw matce albo Carterowi, ale co miałabym im powiedzieć? Że nawiązałam kontakt wzrokowy z hipnotyzującymi oczami w bibliotece? Że jakiś facet przejeżdżał ulicą i gapił się na mnie, kiedy myłam samochód w bikini i szortach? To brzmi jak przygoda z życia każdej, choć odrobinę atrakcyjnej kobiety.

Być może jest w tym coś więcej niż paranoja. Coś, do czego nie przyznałabym się nawet sama przed sobą, nie wspominając już o zwierzaniu się Carterowi czy matce. Niepokój miesza się z czymś głębszym. Z intensywnym uczuciem, że ktoś może mnie pożądać. Nie z odrazą, którą przepełniają mnie faceci krzyczący za mną na ulicy albo próbujący słodkiej gadki, lecz z cichym pragnieniem. Jestem z Carterem tak długo, że zapomniałam już, jak to jest grać w tę grę. Jak cieszyć się spojrzeniami mężczyzn, które trwają nieco dłużej, niż powinny. Uodporniłam się na nie. Wyłączyłam swoją seksualność dla wszystkich poza moim długoletnim, wiernym chłopakiem.

Ale nie tym razem. Teraz nie potrafię wyzbyć się ciekawości. Zastanawiam się, czy gdyby mężczyzna, którego widziałam – albo którego wydawało mi się, że widziałam – wszedł do alejki, gdzie stałam, reszta jego osoby okazałaby się równie oszałamiająca jak oczy? Czy pchnąłby mnie bez słowa na regał z taką siłą, że książki pospadałyby na podłogę? Czy przycisnąłby do niego moje ciało i pieprzył z pasją, aż dojdę? Czy wyrwałby mnie z rutyny i zobowiązań, którymi jestem uwiązana?

Kilka razy fantazjowałam o tych oczach, kiedy kochałam się z Carterem, tylko po to, by osiągnąć szczyt. Podobały mi się te brudne, zakazane myśli. Im bardziej nieprzyzwoite były, tym bardziej mnie podniecały, ale nigdy nie mogłabym powiedzieć o tym Carterowi. Nie chciałam, by poczuł, że mnie nie zadowala. Poza tym fantazje to prywatna sprawa. Żyją tylko w twojej głowie i nie są po to, by je urzeczywistniać.

Czuję pociągnięcie za spodenki. Johnny nie jest w stanie wypowiedzieć mojego imienia. Przyzwyczaiłam się, że mnie dotyka.

– Mmmhmm? – odpowiadam, wciąż pogrążona we własnych myślach. Szybko jednak dochodzę do wniosku, że Johnny jest ważniejszy niż jakieś pozbawione znaczenia, zupełnie przypadkowe spotkania, i poświęcam mu całą uwagę. – Jesteś głodny?

Kiwa głową.

– Tosty z serem?

Zaprzecza.

– Płatki?

Potakuje.

– Okej, mycie dokończę później. Chodźmy do domu.

Prowadzę Johnny’ego do drzwi, ale zanim przekroczę próg, spoglądam za siebie.

Ulica jest pusta.

Skóra świerzbi mnie, by znów to poczuć. Od ostatniego domu minął tydzień i już potrzebuję więcej. Pogorszyło mi się przez ostatni miesiąc, odkąd po raz pierwszy zobaczyłem Vesper. Ale jeszcze nie jestem na nią gotowy. Nadal muszę poczynić więcej przygotowań. Ostatni dom, odwiedzony tego samego dnia, w którym zabrałem wisiorek Vesper, zdławił pragnienie, ale wróciło ono szybciej i z większą intensywnością niż kiedykolwiek. Nigdy nie pożądałem kogoś tak bardzo.

Na razie muszę zadowolić się Hoeksmami. Obserwuję ich uważnie od kilku tygodni. Ona jest pielęgniarką pracującą na ostrym dyżurze, on nauczycielem. Mieszkają w uroczym domku w Rancho Sol. Wiem, że dzisiaj ona ma wolne i pewnie będą się pieprzyć. Zazwyczaj ciągle się mijają, więc robią to, kiedy tylko nadarza się okazja. Zaczekam, aż zasną. Ona będzie wyczerpana po trzech tygodniach pracy non stop, a on zmęczony rżnięciem.

Wysiadam z auta zaparkowanego kilka ulic dalej. Jest po północy i w okolicy panuje cisza. Światła palą się tylko w kilku oknach ustawionych w szereg domów-bliźniaków, przed którymi rozciągają się wypielęgnowane trawniki. Ostatni raz poprawiam czarną perukę i wąsy, po czym ruszam zdecydowanym krokiem do najbliższej przecznicy. Za zakrętem narzucam na głowę kaptur bluzy i zaczynam biec, udając kogoś, kto wybrał się na późny jogging.

Pochylam ją nisko, by żaden ewentualny przechodzień nie zobaczył mojej twarzy. Takie detale są bardzo istotne. Jeśli nikt nie zdoła dokładnie mi się przyjrzeć, a ja ucieknę z miejsca zajścia, nigdy nie zostanę zidentyfikowany. Zawsze staram się wyglądać inaczej.

Bieg na miejsce nie nastręcza żadnych trudności. Mijam tylko jedną osobę, wyprowadzającego psa mężczyznę, który nawet na mnie nie patrzy, i zmierzam w kierunku pustego domu obok posesji Hoeksmów. Zakładam rękawiczki i przeskakuję przez drewniany płot na ich podwórze. Tak jak podejrzewałem, wszystkie światła są zgaszone, a samochody stoją na podjeździe. Hoeksmowie już śpią, jednak wciąż jest za wcześnie. Znam noc. Rozkwitam w ciemności. Dla mnie godzina trzecia piętnaście jest najcichszym momentem doby. Dla większości ludzi to zbyt późno, by być na nogach, i za wcześnie na wstawanie. To czas, gdy człowiek czuje się najbardziej bezpieczny. Kiedy wydaje mu się, że jest najbardziej samotny. Przychodzę właśnie wtedy, gdy wszyscy stają się zupełnie bezbronni.

Godzinami czekam cierpliwie w krzakach, aż ostatnie mdłe światła w okolicznych domach pogasną. Wreszcie nadchodzi trzecia. Czas zaczynać. Connie i Don mają okienny klimatyzator, który ryczy głośno w ich sypialni, dzięki czemu nieco mniej muszę się obawiać, że mnie usłyszą. Przed wyjściem z gęstwiny wyjmuję z kieszeni czarną kominiarkę i ją zakładam. Podchodzę do doniczki przy szklanych przesuwanych drzwiach, gdzie ostatnim razem zostawiłem duży śrubokręt. Pracuję nad podważeniem drzwi, starając się nie wydawać dźwięków, ale głód rośnie. Ogarnia mnie ekscytacja. Tygodnie planowania i w końcu jestem tak blisko kolejnego domu, kolejnego życia, kolejnego wyrzutu adrenaliny.

Rama drzwi jest grubsza niż zwykłe, lecz w końcu udaje mi się ją wygiąć i dosięgnąć do zasuwy. Biorę głęboki oddech i przesuwam drzwi drżącymi z ekscytacji rękami. Nasłuchuję odgłosów. Nic. Nie bez powodu ciszę nazywa się martwą.

Wejście prowadzi prosto do ładnie urządzonego salonu. Do mistrzostwa opanowałem bezszelestne poruszanie się. Nie wydając żadnego dźwięku, podchodzę do sofy i podnoszę siedzisko, pod którym schowałem taśmę klejącą. Po raz ostatni przyglądam się zdjęciom zdobiącym cały pokój. Szczęśliwa para. Pielęgniarka i nauczyciel. Śpią błogo, uważając swoje aktualne życie za coś pewnego.

Znowu chcą cię skrzywdzić.

Podkradam się do drzwi sypialni. Podczas ostatniej wizyty naoliwiłem zawiasy, żeby nie skrzypnęły, kiedy wejdę do środka. Ostrożnie naciskam klamkę. Drzwi nie są zamknięte na klucz, więc otwieram je delikatnym pchnięciem. Ustępują bez problemu, nie wydając żadnego dźwięku.

Staję u stóp łóżka i patrzę, jak Connie i Don śpią. On leży na brzuchu, kołdra częściowo zakrywa jego goły tyłek, jedna noga zwisa mu z łóżka. Nie wie, że boogeyman może ją złapać? Connie śpi na plecach, jeden cycek wyziera spod kołdry. Leży rozluźniona, pewna, że mąż może ją obronić. Mój cień pada na jej częściowo nagie ciało.

Jest delikatna, śliczna, ale to nie Vesper. Nienawidzę faktu, że przez nią muszę to zrobić. Dawniej każda napaść funkcjonowała jako odrębny byt. Kolejne doświadczenia były nowe, miały unikalny smak. A teraz zdaję sobie sprawę, że w każdym domu zastanawiam się, jak by to wyglądało z Vesper. Kradnie mi dreszczyk emocji. Sprawię, że za to zapłaci.

Powolne oddechy Connie i Dona sugerują, że żadne z nich nie zdaje sobie sprawy z mojej obecności. Stoję tak przez kilka minut, a napięcie rośnie. Jestem już tak naładowany, jak tylko mogę być. Całe ciało pulsuje od niezaspokojonego pragnienia. Wyciągam pistolet z kabury i małą latarkę z kieszeni. Kładę taśmę na nocnym stoliku obok Connie.

A potem świecę jej w oczy.

Krzywi się i zasłania twarz dłonią.

– Obudź się – warczę.

– Co? O mój Boże. Don…?

– Ciii… – mówię, przystawiając jej pistolet do czoła.

Don porusza się.

– Bierz taśmę – rozkazuję, wskazując na rolkę.

Connie patrzy na mnie wytrzeszczonymi oczami, ale wykonuje polecenie. Don unosi głowę, wciąż zdezorientowany. Świecę mu w oczy, więc natychmiast je zamyka.

– Co, do kurwy? – mamrocze, podnosząc się ociężale.

– Nie ruszaj się – mówię ściszonym głosem, maskując jego prawdziwe brzmienie. – Chcę tylko waszych pieniędzy.

To newralgiczny moment. Ich jest dwoje, ja jeden. Muszę ich spacyfikować. Muszę mieć unieruchomionego Dona. Łatwiej jest kontrolować umysł niż ciało.

– Jak sobie życzysz, stary – odpowiada, usiłując wstać. – Proszę, weź, co chcesz, i po prostu idź.

– Nie ruszaj się – rozkazuję. – Connie, skrępuj go taśmą.

Jest skamieniała. Ręce jej drżą, kiedy chwyta taśmę, a spojrzenie ma cały czas utkwione we mnie. Nie może zobaczyć mojej twarzy. Nie kiedy mam założoną kominiarkę, a latarka świeci jej prosto w oczy, ale próbuje.

– Najpierw ręce, potem nogi.

– Proszę, nie rób nam krzywdy – błaga Connie głosem drżącym z przerażenia.

– Rób, co mówię, a nic się wam nie stanie.

Próbuje zakryć nagie ciało kołdrą.

– Nie – odzywam się. – Nie ma na to czasu.

Ciągnie za koniec taśmy. Ręce trzęsą się jej tak bardzo, że przez długą chwilę nie może oderwać kawałka od rolki, ale w końcu się jej udaje.

– Nie przestawaj. Chcę, żeby jego dłoni w ogóle nie było widać. – Connie posłusznie owija ręce Dona taśmą. – Teraz kostki, przynajmniej dziesięć razy dookoła. Licz na głos.

– Raz… – chlipie i milknie.

– Licz dalej – warczę.

– Trzy… cztery… pięć…

Czekam, aż skończy. Po chwili główne zagrożenie leży na boku, unieruchomione. Wyrywam Connie taśmę z rąk i krępuję jej ręce za plecami.

– Wszystko będzie dobrze – szepcze do niej Don.

– Stul pysk! – nakazuję.

Został kompletnie wykastrowany. To ja jestem teraz głową tego domu. To mój pierdolony zamek.

Kiedy Connie leży już związana, ściągam Dona z łóżka na podłogę. Z głuchym łupnięciem ląduje na zielonym, włochatym dywanie. Teraz łóżko zasłania mu widok.

– Pokaż mi, gdzie masz portfel – żądam, zmuszając Connie, by wstała, po czym wlokę ją do salonu.

W tej chwili jesteśmy tylko we dwoje, Don nie istnieje. Zdobyłem wszystko to, co należało do niego.

– Ale powiedziałeś…

– Jeśli się nie zamkniesz, zabiję go, do kurwy nędzy – chrypię jej do ucha.

Nie będzie więcej zapewnień o bezpieczeństwie. Teraz kontrola należy całkowicie do mnie. Szlocha, a ja popycham ją na kanapę i krępuję jej stopy razem.

– Masz wybór – oświadczam gardłowym głosem.

Podchodzę do kominka i łapię pogrzebacz.

– O mój Boże – jęczy.

– Uderzę go tym z całej siły. Pięć razy w głowę, pięć razy w brzuch. Albo cię zerżnę. – Macham prowokacyjnie pogrzebaczem tuż przed nią. – Jak bardzo go kochasz?

– Proszę, nie – skomle, opuszczając głowę w geście całkowitej uległości.

– Wybieraj albo ja wybiorę za ciebie.

– Nie bij go. Zrobię to – odpowiada pokonana.

– No cóż, nie ty o tym zdecydujesz, tylko on.

– Proszę, nie! – błaga, nieco za głośno jak na mój gust.

Zaklejam jej usta taśmą i zakładam na oczy opaskę, wcześniej ukrytą pod kanapą. Jest jeszcze kilka rzeczy, które muszę zrobić, żeby wszystko odbyło się zgodnie ze scenariuszem. Zostawiam Connie w salonie, biorę z kuchni stos talerzy, a potem idę do sypialni. Don próbuje właśnie przegryźć taśmę na rękach.

– Po prostu bierz, co chcesz – mówi.

– Masz wybór. Taki sam dałem Connie. – Unoszę pogrzebacz w złowieszczym geście. – Albo przyjmiesz po pięć ciosów w głowę i brzuch, albo ją wyrucham. Masz ochotę zgadnąć, co wybrała?

– Ty chory pojebie! – ryczy gniewnie. – Mówiłeś, że chcesz tylko pieniędzy!

– Powiedziała, że mam tu przyjść i rozpierdolić ci łeb. Ale myślę, że zgłoszę weto. Wolę jednak pizdę.

Don desperacko usiłuje się uwolnić, ale ciągnę go za włosy, wyginając mu kark, po czym zaklejam usta i oczy.

– Kolana i ręce na podłodze – rozkazuję.

Nie reaguje, buntownik jebany.

– Powiedziałem, kurwa, kolana i ręce na podłodze – powtarzam. – Ona ma szansę przeżyć.

Przystawiam mu pistolet do czoła i tym razem nie muszę mówić nic więcej. Spełnia posłusznie polecenie. Kładę stertę talerzy na jego plecach. Ściągam poszewkę z jednej poduszki, zakładam mu na głowę i zaklejam taśmą wokół szyi.

– Jeśli spróbujesz coś zrobić, usłyszę. Zabiję najpierw ciebie, a potem ją.

Poszewka zasysa się i wybrzusza przy każdym jego oddechu. Mam świadomość, że z taśmą na ustach może się udusić. Nie jestem tu jednak po to, żeby zabijać. Groźby to tylko jeden ze środków kontroli. Z kabury na kostce wyciągam więc nóż myśliwski i robię niewielkie rozcięcie w materiale, by trochę poprawić wentylację. Na więcej łaskawości z mojej strony nie ma co liczyć. Scena jest gotowa i czas, by stała się tylko moja.

Wracam do salonu. Connie klęczy i desperacko obraca głowę na wszystkie strony, usiłując zorientować się, gdzie jestem. Nie ma pojęcia, że stoję tuż przed nią. Jęczy, kiedy ją popycham, ale taśma tłumi dźwięk. Próbuje coś powiedzieć, pewnie chce błagać, lecz to bezcelowe. Nie znam litości. Ściągam dresy i łapię ją za cycek, żeby się nakręcić. Normalnie byłbym twardy jak skała, jednak dzisiaj nie do końca jestem w nastroju. Słyszę dźwięk rozbijanego talerza. Skurwysyn. Biegnę do sypialni. Don nadal jest na swoim miejscu, jeden talerz ześlizgnął się ze stosu.

– Nie testuj mojej cierpliwości – warczę.

Przypominam sobie, że lubrykant jest w szufladzie jej nocnej szafki. Nie musiałem przynosić swojego, bo sami mają spory zapas.

Kiedy wracam do salonu, Connie skacze w kierunku frontowych drzwi, naga, związana i z zasłoniętymi oczami. Niemal podziwiam jej upór, ale gniew bierze górę. Łapię ja w pasie i podnoszę jednym ruchem. Szarpie się i kopie, lecz kilka sekund później jest już na podłodze. Siadam na niej, smaruję kutasa lubrykantem i pocieram główką o jej cipę. Nadal nie chce się zrobić całkiem twardy.

– Kurwa. Ja pierdolę – syczę.

Krzyczy głośniej, przerażona, że moje słowa sygnalizują złe wieści dla niej. Mało brakowało, by to samo wydarzyło się poprzednim razem. I jedyną rzeczą, która uczyniła mojego kutasa tak twardym, że mógłbym dojść bez wchodzenia, było myślenie o niej. O tej pierdolonej pięknej dziewczynie widzianej w sklepie. Tej trzymającej za rękę małego chłopca, na którego patrzyła z taką miłością. Tej wiodącej miłe życie z chłopakiem i rodzicami. Zamykam oczy i wyobrażam ją sobie: oczy w kolorze szampana, gładka skóra, krągły tyłek i jędrne cycki.

To nasz dom. To życie należy do nas. Przez następnych kilka godzin mogę mieć ją dla siebie. Uśmiechnie się do mnie tak samo jak na tych zdjęciach i ja także będę się śmiał zamiast stanowić powód do śmiechu.

Wizja twarzy Vesper wykrzywionej mieszaniną agonii i przyjemności sprawia, że mój fiut robi się gruby i twardy. Wciskam go więc brutalnie w wilgotne wnętrze, a potem pcham i pcham, ostatkiem sił powstrzymując się przed wykrzyczeniem jej imienia. Nie mogę pozwolić, by ktokolwiek ostrzegł ją, że będzie następna, więc milczę zawzięcie.

To jej gorąca cipka zaciska się na moim kutasie. I jeśli fantazja potrafi dać tyle przyjemności, to nie wiem, czy wytrzymam rzeczywistość. Ledwie słyszę krzyki Connie, kiedy dochodzę, wymazując ostatniego mężczyznę, który w niej był. Dla mnie w ogóle jej tu nie ma. Stanowi jedynie substytut, dopóki nie posiądę ostatecznego celu.

Wysuwam się na zewnątrz rozładowany. Szalejący we mnie bezlitosny ogień został tymczasowo zdławiony. Nie zawracam sobie głowy zakładaniem spodni. To nie koniec, mam jeszcze tyle do zrobienia. Idę przez dom, przerzucam rzeczy, staram się zapamiętać to wszystko. Próbuję jakoś przeżyć całe ich życie w ciągu najbliższych dwóch godzin.

Connie ma mnóstwo książek o medycynie, ale lubi też klasyki: Dumę i uprzedzenie, Annę Kareninę, Niebezpieczne związki. Don kolekcjonuje modele samochodów. Nie mają dzieci, ale trzymają tu mnóstwo zdjęć przedstawiających, jak sądzę, ich bratanków czy siostrzeńców. Mógłbym zrobić to ostrożnie. Mógłbym być cicho. Ale chcę, żeby słyszeli, jak rozdzieram ten dom na strzępy. Pragnę kontrolować ich strach, karmić się przerażeniem. A poza tym dopóki słyszą, jak szaleję, nie będą próbowali niczego głupiego.

Otwieram frontowe drzwi.

– Nie jestem jeszcze gotowy – syczę, po czym je zamykam. To tylko kolejny fałszywy trop, dzięki któremu policja będzie szukać kogoś, kto nie działa sam.

Zaliczam kolejną rundkę z Connie, która przypomina mi, że Vesper pochłania moje myśli.

– Niech to się skończy. Niech to się skończy – jęczę, zabierając się za dalsze szperanie w ich dobytku.

Następny sposób na odwrócenie uwagi, na przekonanie ich, że jestem pomylony. Nie jestem. Doskonale wiem, co robię. Pokazuję swoją twarz za dnia. Jestem twoim sąsiadem. Twoim bratem. Facetem, który buduje ci ten piękny ganek albo naprawia klamkę we frontowych drzwiach.

Jest czwarta piętnaście, a ja robię się głodny. Otwieram lodówkę i znajduję w niej kawałek kurczaka. Pochłaniam go na patio za domem, delektując się faktem, że jem ich jedzenie. Wszystko tutaj należy do mnie, jak długo jestem w tym domu. To moje życie. Upajam się świadomością posilania się na zewnątrz, tuż pod nosami sąsiadów – kompletnie nieświadomych, co się dzieje zaledwie kilka metrów dalej.

O tej porze jest tak cicho, aż można by pomyśleć, że w okolicy w ogóle nikt nie mieszka. To moja godzina. Ciemność należy do mnie. Zostałem odrzucony, zapomniany, ale nigdy nie odszedłem. Jestem tutaj.

Zaspokoiłem głód – ten cielesny i ten fizjologiczny – więc czas się zbierać. Nie mogę zostać do świtu, kiedy ranne ptaszki będą już na nogach. Zostawiam kości na stole i wracam do środka. Zakładam spodnie i oczyszczam dom ze wszystkiego, czego nie chcę zostawić, po czym wyślizguję się na zewnątrz.

– Hej! – krzyczy za mną jakiś mężczyzna.

To nic, takie rzeczy się zdarzają. Mam kominiarkę i rękawiczki. Nawet się na niego nie oglądam. Przeskakuję przez płot, a potem przez następny i jeszcze jeden. Gnam w kierunku wejścia do rozległego systemu kanałów, dzięki któremu przemieszczam się z jednej okolicy do drugiej.

Gubię tamtego faceta z łatwością. Wbiegam w przydrożne zarośla, by złapać oddech, zdejmuję kominiarkę, rękawiczki, czarną perukę i wąsy, po czym upycham to wszystko w kieszeniach spodni. Zdejmuję bluzę i zostaję w białym T-shircie. Odgarniam jasnobrązowe włosy do tyłu, a potem ruszam w stronę zaparkowanego samochodu. Mijam kolejnego niczego nieświadomego rannego ptaszka spacerującego z psem. Kiwa mi głową na powitanie, ale ja swoją trzymam nisko, żeby nie mógł przyjrzeć się mojej twarzy, i tylko macham mu ręką.

Wreszcie docieram do auta, a po chwili odjeżdżam w kierunku autostrady i wolności. Niedługo będę musiał znowu nasycić głód. Nie wiem, ile jeszcze pociągnę na tych marnych kąskach, przygotowując się do prawdziwej uczty.

1. Program edukacyjny dla dzieci. W postać Easy Readera – miłośnika czytania – wcielił się Morgan Freeman (przyp. tłum.).

Rozdział 2

VESPER

Jest sobotni wieczór. Stoję przed telewizorem, oglądając odcinek Sanford and Son2 i czekając na nową porcję popcornu. Johnny już śpi, a mama i ojczym pojechali na lotnisko kilka godzin temu. Powinnam więcej wychodzić, ale często muszę zajmować się Johnnym, a poza tym przeważnie jestem zmęczona szkołą i pracą. Carter i ja planowaliśmy iść jutro na elegancką kolację, ale kiedy mama w drodze z Karaibów zdecydowała, że wykupi wycieczkę do Egiptu, musieliśmy ją odwołać.

Gdy odgłos pękających w kuchni ziaren zaczyna cichnąć, biegnę zdjąć garnek z kuchenki i wrzucam do niego trochę masła, a potem wracam do pokoju, tuląc do siebie miskę popcornu. Serial zdążył się już skończyć, a jego miejsce zajęły wieczorne wiadomości. Na ekranie widzę zbliżenie czarno-białego szkicu męskiej twarzy, w większości zasłoniętej kominiarką.

– Według doniesień policji mężczyzna zaatakował parę w ich domu w Rancho Sol – mówi dziennikarz. Rancho Sol to osiedle niecałe dwadzieścia minut samochodem stąd.

Obraz oddala się. Teraz szkic wisi nad ramieniem dziennikarza, opatrzony napisem: „Nocny Drapieżnik”. Skupiam wzrok na rysunku. Ostatnio mamy wysyp włamań w całym hrabstwie Sacramento. To jeden z powodów, dla których Carter tak się upiera przy zostawaniu ze mną w domu, kiedy sama opiekuję się Johnnym. Niestety dzisiaj będzie mógł przyjść dopiero późnym wieczorem.

Spoglądam przez wielkie okno wychodzące na główną ulicę i zastanawiam się, co bym zrobiła, gdybym zobaczyła przez żaluzje tego zamaskowanego mężczyznę patrzącego na mnie. Przyjemne uczucie, jakie jeszcze przed chwilą towarzyszyło trzymaniu miski ciepłego popcornu w domowym zaciszu, ustępuje miejsca niepewności.

Rozlega się dzwonek. Miska wyślizguje mi się z rąk. Po chwili walki jakoś daję radę uratować ją przed upadkiem, ale i tak robię mały bałagan. Podchodzę na palcach do okna, zerkam przez żaluzje i ku swojemu zaskoczeniu widzę Cartera, który przyszedł wcześniej, niż się spodziewałam. Wydaję westchnienie ulgi, odstawiam miskę na stolik kawowy i z szerokim uśmiechem otwieram drzwi.

– Już jesteś?!

– Pomyślałem, że zrobię ci niespodziankę. – Carter obdarza mnie delikatnym pocałunkiem, który zaraz przeradza się w coś więcej. Po chwili przerywa i spogląda nad moim ramieniem.

– Nie martw się, jest już w łóżku – szepczę.

– Więc to znaczy, że my też możemy iść do łóżka? – pyta, wchodząc do domu ze mną w ramionach.

– Na to wygląda.

Carter zamyka zamek w drzwiach i przyciska wargi do moich, po czym łapie mnie za tyłek i podnosi.

– Jak miło – mamrocze między pocałunkami, idąc do sypialni.

Kładę mu palec na ustach. Jeśli Johnny się obudzi, zagonienie go z powrotem do łóżka będzie udręką.

– Zupełnie jakbyśmy już mieli dzieci – szepcze Carter w dziewięćdziesięciu procentach żartobliwie, a w dziesięciu z irytacją.

Odstawia mnie na podłogę i zdejmuje koszulkę. To świetna partia – dobry, lojalny, do tego student medycyny. Wysoki, jasnowłosy, o szczerych brązowych oczach oraz szczęce, której pozazdrościłby mu niejeden model. Jesteśmy razem od trzech lat. Był moim pierwszym poważnym chłopakiem i… pierwszym wszystkim, jeśli mam być szczera.

Zrzucam z siebie sukienkę i zostaję w samych majtkach. Carter całuje mnie, siada na łóżku i przyciąga do siebie. W pokoju jest ciemno, lecz światło wpadające z salonu wystarcza, by wydobyć z mroku jego postać. Zmierzwione włosy i ciepłe oczy Cartera błyszczą. Jest wszystkim, czego powinnam chcieć. Wszystkim, czego chcę. Ale chociaż odpowiadam na jego dotyk i pocałunki, nic się we mnie nie budzi. Zawsze jest tak samo. Przez jakiś czas to mi wystarczało, jednak w pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że zastanawiam się nad czymś więcej. Nad tym, jak by to było robić takie rzeczy z kimś innym. Z kimś, kto nie jest bezpieczny.

Carter to gorące kakao z piankami. Czasami chciałabym, żeby był szotem absyntu. Ale kocham go i jest wszystkim, czego mogłabym pragnąć. To po prostu okres zastoju, kontynuuję więc rutynę. Zsuwam majtki i siadam na nim okrakiem.

– Mmm… Vesper – jęczy, kiedy ocieram się o niego.

Nie jestem mokra i jeszcze nie mogę osunąć się na Cartera. Nie przestaję go całować, udając pasję w nadziei, że coś się zmieni, że jego pocałunki rozpalą mnie jak zapałka wrzucona do kanistra z benzyną, ale wciąż nie pojawia się nawet iskra. W jego ramionach czuję się bezpieczna, lecz nie umiem wywołać w sobie podniecenia.

Całuję go w szyję, zamykam oczy i fantazjuję o tych, które widziałam w bibliotece. Wyobrażam sobie, że ich właściciel przychodzi do restauracji, w której pracuję kilka wieczorów w tygodniu. Jest pusta i większość świateł zdążyłam już zgasić. Ledwie go widzę, ale te oczy mówią mi wszystko, co muszę wiedzieć. Informuję go, że właśnie zamykamy. On odpowiada, że chce tylko kawałek ciasta. Ustępuję. Wchodzę za ladę i sięgam do witrynki z deserami. Nagle czuję jego oddech na szyi. Zaskakuje mnie, ale nie krzyczę.

– Nie odwracaj się – nakazuje ochryple i przesuwa dłonią w dół mojego uda, a potem w górę, podnosząc spódniczkę. Odsuwa majtki na bok, drugą ręką łapie mnie za szyję.

– Ani słowa – szepcze, zaciskając palce na gardle.

Szarpnięciem zsuwa mi majtki, tak że zatrzymują się w połowie ud, a potem we mnie wchodzi. Jestem mokra, cholernie mokra. I pozwalam, żeby wbijał się w moje ciało. To wszystko jest takie mroczne, brudne, zakazane. Nigdy nie zdradzę rodzinie tego sekretu. Wmawiam sobie, że to strach zmusza mnie do milczenia, ale to nieprawda. Nie walczę, oddaję mu się całkowicie. Wyczuł moją potrzebę – jak drapieżnik, który zwęszył ofiarę – i zaatakował. Nieznajomy dyszy mi do ucha, a ja zaciskam się na nim mocniej. Napięcie w podbrzuszu odbiera oddech.

Otwieram oczy.

– Carter! – krzyczę.

W ten sposób przekonuję samą siebie, że to w porządku, że to on jest we mnie. Moja skóra dotyka jego skóry, patrzę w jego brązowe oczy. Wołam jego imię, kiedy dochodzę. Nie musi wiedzieć, że właśnie dałam się przelecieć obcemu, wykorzystując go w roli pośrednika.

– Och, kochanie – jęczy, wbijając się mocniej.

Patrzę, jak rozkosz przetacza się przez jego twarz, podczas gdy mój orgazm słabnie. Gdybym nie otwierała oczu, gdybym do końca wyobrażała sobie nieznajomego, wizja mogłaby mnie porwać, odebrać mi oddech. Ale nie mogłabym zrobić tego Carterowi. Więc dołączam do niego, a napięcie, zamiast eksplodować niczym bomba, zaledwie syczy jak petarda.

Tak czy inaczej, dochodzimy razem. Opadam na niego, a po chwili zsuwam się na łóżko niezaspokojona. Między nogami czuję napięcie, które domaga się silnego rozładowania. Carter kładzie się obok, podpiera głowę ramieniem i przygląda mi się z uśmiechem.

Czuję się winna za każdym razem, kiedy to robię. Za każdym razem, gdy myślami przenoszę się gdzie indziej. Nie miałabym takich wyrzutów sumienia, gdyby to wynikało z zachłanności i było dodatkiem do mojego pożądania Cartera. Ale teraz po prostu potrzebuję tego, żeby zrobić się mokra. Żeby dojść. Żeby w ogóle się zaangażować.

Po wycieczce do łazienki wracam do sypialni, z powrotem ubrana. Nie jest nam dany luksus chodzenia po domu nago. Opiekuję się Johnnym tak często, że faktycznie czuję się, jakbyśmy mieli dziecko. I kocham Cartera za to, że jest bardzo cierpliwy w tej kwestii. Taki przystojny, mądry, miły chłopak jak on powinien cieszyć się weekendami na mieście, filmami, imprezami, knajpami. Ale przez większość czasu jest skazany na siedzenie ze mną w domu, uwiązany obowiązkami, na które nigdy się nie pisał. Powtarzam mu, że nie musi zostawać, że może dołączyć do swoich kumpli. Jest w szkole medycznej i też potrzebuje rozrywki. Koniec końców jednak zawsze ląduje tutaj.

Carter pochyla się i zapala nocną lampkę. Pokój zalewa mętne światło.

– Więc wybyła na kolejne dwa tygodnie? – prycha.

Cechują go ogromne pokłady cierpliwości, ale nie jest świętym. Oboje mamy mnóstwo na głowie i na pewno czuje się rozczarowany, że tę odrobinę wspólnego czasu spędzamy na zajmowaniu się dzieckiem specjalnej troski.

– Mhm. Pete dostał tyle wolnego, że chyba nie mogą przestać wyjeżdżać na wakacje. Matka powiedziała, że zabiorą gdzieś Johnny’ego, może do Disneylandu, ale kiedy ostatni raz wzięli go gdziekolwiek?

– Po prostu nie rozumiem, dlaczego na to pozwalasz. To nie twój obowiązek.

Siadam gwałtownie.

– Jest moim bratem.

– Wiesz, że nie to miałem na myśli – tłumaczy przepraszającym tonem. – Ja też go kocham. Ale twoja mama cię wykorzystuje. Wie, że masz we krwi opiekowanie się innymi, zwłaszcza nim, i po prostu zrzuca to na ciebie. Jesteś młoda, powinnaś móc się bawić.

– Mówiłam jej o tym milion razy. Tyle że ona wykorzystuje w takich momentach argument, że razem z ojczymem płacą za moją szkołę i mogę mieszkać tu za darmo. To tak, jakbym wszystko odpracowywała, robiąc za nianię Johnny’ego. Ale teraz nie zostawiłabym go pod opieką kogoś obcego. Nie na tak długo. – Przyciągam kolana do piersi i otaczam je ramionami. – Mama ma nade mną przewagę. Nienawidzę nawet o tym rozmawiać, bo wtedy czuję się, jakbym uważała Johnny’ego za ciężar. A przecież chętnie się nim zajmuję, to takie dobre dziecko. I narzekam na swoje życie, podczas gdy to on został nieuczciwie potraktowany przez los.

– Hej. – Carter kładzie mi dłoń na łydce w dodającym otuchy geście. – Frustracja to nic złego. Nie ma nic wspólnego z twoją miłością do brata, tylko z twoją matką, która dzięki niej może cię tak łatwo wykorzystywać. Opiekujesz się wszystkimi dookoła. Chciałbym po prostu mieć pewność, że ktoś zajmuje się tobą.

– Mam kogoś takiego – odpowiadam z łagodnym uśmiechem, kładąc dłoń na jego dłoni.

Mówię szczerze. Choć ostatnio widujemy się zaledwie raz w tygodniu i nie mogę być dla niego na pierwszym miejscu, kiedy ciąży na nim presja związana ze szkołą, to wiem, że zawsze o mnie myśli.

– Staram się. Wiem, że to wygląda tak, jakbym ciągle był w pracy albo w szkole, ale zawsze będę przy tobie. Zadbam, żebyś się rozerwała i doświadczyła wszystkiego, co życie ma do zaoferowania.

Ton głosu Cartera jest wyjątkowo łagodny i jakby poważniejszy, niż wymaga tego rozmowa. Jak gdyby składał mi przyrzeczenie.

Siada nagle i sięga do kieszeni.

– Chciałem odłożyć to do kolacji, którą planowaliśmy w ten weekend. Zamierzałem jeszcze poczekać, ale nie wytrzymam już ani sekundy dłużej. Szerzej otwieram oczy, a serce zaczyna mi szybciej bić. Mam przed sobą wszelkie oznaki tego, co się zaraz wydarzy, ale nie uwierzę, dopóki nie usłyszę tych słów. Carter wyjmuje z kieszeni pudełeczko i klęka na jedno kolano na łóżku obok mnie.

– Vesper Rivers – mówi drżącym głosem, który tak bardzo kontrastuje z jego swobodnym tonem sprzed chwili. – Jesteś najpiękniejszą, najbardziej hojną, bezinteresowną i życzliwą osobą, jaką znam. Chcę stać się mężczyzną, na jakiego zasługujesz. I będę zaszczycony, jeśli zostaniesz moją żoną.

– C-co? – dukam z trudem, niezdolna do przetworzenia sceny, rozgrywającej się na moich oczach.

Śmieje się nerwowo.

– Vesp, wyjdziesz za mnie?

– Czy wyjdę? Uhm… Ta-tak… – Ledwo potrafię wydusić z siebie słowa.

Łapie mnie za rękę i wsuwa na serdeczny palec pierścionek z kryształem, a potem bierze w ramiona. Poczucie winy oraz wszelkie wątpliwości, jakie dręczyły mnie wcześniej, znikają bez śladu. Czuję, że to jest dobre, właściwe. Nie mogłabym wybrać sobie lepszego partnera na całe życie. Odsuwam się i spoglądam na Cartera. Promienieje.

– Kocham cię, Vesp.

– Ja też cię kocham.

Patrzymy na siebie przez dłuższą chwilę, nie do końca wiedząc, jak poradzić sobie z niezwykłą doniosłością tego nowego zobowiązania. – Zaczekaj – odzywa się niespodziewanie i unosi ręce, jakby właśnie wpadł mu do głowy jakiś pomysł. – Przywiozłem szampana, zostawiłem w samochodzie. Nie chciałem wzbudzać podejrzeń. Pójdę po niego, a potem zadzwonię szybko do rodziców. Też chcesz zadzwonić do swoich?

– Mama jest… – Zataczam palcem kręgi, wskazując sufit.

– Och, no tak, w samolocie. – Carter chichocze zażenowany. – No dobra, zaraz będę z kieliszkami.

Kiwam głową i uśmiecham się niepewnie. Carter pędzi do drzwi, ale zatrzymuje się w pół kroku i biegnie z powrotem do łóżka, żeby mnie pocałować.

– Kocham cię. Dziękuję.

Śmieję się głośno. Potrafi być taki uroczy.

– Ja też cię kocham – odpowiadam, kręcąc głową z udawaną dezaprobatą. – A teraz leć po tego szampana, żebyśmy mogli świętować. – Macham ręką w kierunku drzwi.

Carter wybiega z sypialni, wyglądając przy tym jak rozradowany szczeniak, a ja podziwiam pierścionek. Jak zapewne większość dziewczyn od razu zaczynam zastanawiać się nad ślubem. Co założę? Jaka biżuteria będzie pasowała do tego prostego, ale eleganckiego złotego pierścionka? Wisiorek od babci powinien idealnie się sprawdzić. Wcześniej nosiłam go bez przerwy, ale po wycieczce nad jezioro Tahoe, kiedy omal mi nie zginął, trzymam go w szkatułce i zakładam tylko na specjalne okazje. No cóż, zaręczyny są specjalną okazją, czyż nie?

Otwieram szkatułkę stojącą na wysokiej komodzie i rozgarniam kilka par kolczyków oraz wisiorków, ale nie widzę zawieszki z sierpem księżyca.

– Hm? – mruczę do siebie i włączam lampę stojącą tuż obok, żeby lepiej widzieć. Nadal jednak nie mogę go znaleźć. Serce zaczyna mi szybciej bić. Ten wisiorek jest dla mnie bardzo cenny. Większą część swojego dzieciństwa spędziłam w komunie, bo matka bawiła się w bycie hippiską. Często była zajęta własnymi potrzebami, czego nie pochwalała moja babcia – dziecko przedwojennego pokolenia. Kiedy tylko mogła, ruszała w długą drogę na północ i spędzała ze mną weekend. Rozpieszczała mnie i była taka, jaka powinna być matka. Straciłam ją, gdy miałam trzynaście lat, co kompletnie mnie zdruzgotało. Dała mi ten wisiorek właśnie na trzynaste urodziny, krótko przed śmiercią. Powiedziała, że moje imię oznacza „wieczorną modlitwę”, dlatego każdego wieczora patrzy na księżyc i modli się za mnie.

Carter wraca do pokoju w chwili, kiedy miejsce radości z oświadczyn zajmuje już poważna panika. Wysypałam zawartość wszystkich szufladek na łóżko, ale wciąż nie znalazłam wisiorka.

– Co się dzieje? – pyta, a jego uśmiech szybko przeradza się w niepokój.

– Nie mogę znaleźć wisiorka z księżycem. Tego, który dostałam od babci – wyjaśniam, powstrzymując łzy.

– Okej, spokojnie. Na pewno gdzieś tu jest. Kiedy ostatni raz go widziałaś?

– Ja… Nie pamiętam. Ale na pewno schowałam go tutaj – zarzekam się, pokazując mu szkatułkę. – Wiem o tym. Od czasu, kiedy spędziłam kilka godzin na przeczesywaniu brzegu jeziora, by go znaleźć, zakładam go tylko na szczególne okazje.

– Może odłożyłaś wisiorek gdzie indziej?

– Nie, na pewno nie! – odpowiadam ostro.

Może zaczynam już wariować? Może ten facet w bibliotece mi się przywidział? Może moja pamięć szwankuje przez stresujące zajęcia, opiekę nad Johnnym i napiętą relację z matką?

Widzę, że Carter jest rozczarowany zmianą atmosfery, ale mówi się trudno, ogarnęła mnie obsesja.

– Przepraszam, Carter, ale nie dam rady się odprężyć, dopóki go nie znajdę. To wszystko, co mi po niej zostało.

– Rozumiem – odpowiada. Wydaje się pokonany. – Jak mogę pomóc?

– Pamiętasz, jak wyglądał? – pytam.

– Mniej więcej.

– Zaczekaj, mam tu zdjęcie, kiedy miałam go na sobie po raz ostatni.

Przekopuję tablicę, szukając fotografii zrobionej nad jeziorem tuż przed tym, jak zgubiłam wisiorek.

– Dobra, teraz czuję się tak, jakbym popadała w obłęd – mamroczę.

– O co chodzi?

– Nie mogę znaleźć tego cholernego zdjęcia – informuję, z trudem powstrzymując potrzebę podniesienia głosu. Obudzenie Johnny’ego tylko zwiększyłoby napięcie, a moja cierpliwość i tak jest już na wyczerpaniu.

– Dobra, nie martw się tym. To księżyc, wiem, jak wygląda księżyc – mówi Carter z pewną beztroską. – Dajmy sobie godzinę. Potem będziesz musiała pozwolić, żeby to on znalazł ciebie, zgoda?

– Okej, ale jeśli nie, ja… – Chowam twarz w dłoniach i czuję dotyk pierścionka na palcu. Cholera. Oświadczył mi się, a ja rujnuję całą radość tego wieczoru.

– Pójdziemy spać, a jutro, kiedy będziemy wypoczęci i najedzeni, zabierzemy się znowu za poszukiwania. Obiecuję.

Spoglądam przez palce.

– Dobra, niech będzie – mówię obrażonym tonem. – Przepraszam, wszystko popsułam. Ten wieczór był taki idealny.

Carter czule głaszcze mnie po głowie.

– Hej, gdybym nie mógł cię znieść podczas poszukiwań wisiorka, to jak mogłabyś zostać moją żoną?

Parskam śmiechem.

– Znajdziesz go – zapewnia. – Wiem, że znajdziesz.

Wyciąga do mnie rękę, a ja ją chwytam. Pierścionek połyskujący na palcu jest przyjemnym widokiem. Dokonałam właściwego wyboru.

Dziś w nocy miałem tylko przeprowadzić zwiad. Chciałem popatrzeć, dowiedzieć się więcej o jej zwyczajach. Sprawdzić, czy dzieciaka kiedyś nie będzie w domu. Ale, cholera, wydaje się, że wiecznie z nią jest. Można by pomyśleć, że to jego pieprzona matka. Została sama na chwilę, co było miłe. Przez okno w sypialni patrzyłem na jej smukłą sylwetkę, kiedy przebierała się w prostą sukienkę. Obserwowałem, z jaką czułością kładzie brata do łóżka. Potem przeniosła się do salonu, którego okno wychodzi na główną ulicę. Bezpieczniej jest w zaroślach po bokach i na tyłach domu.

Czekam więc przy sypialni. W końcu wróci, a wtedy będę obserwował jej wieczorny rytuał. Doświadczę cichego, prostego życia. Kiedy rodziców Vesper nie ma w domu, łatwo mi wyobrazić sobie, że jestem z nią, jem posiłek, który dla mnie przyrządziła, patrzę, jak się rozbiera, by dołączyć do mnie w łóżku.

Zawsze będą ci dokuczać. Nikt nie rozumie cię tak jak ja.

Natarczywe myśli przerywają fantazję. Vesper nigdy mnie nie zechce. Będę musiał sam ją sobie wziąć. Pokażę jej, że nie jest lepsza niż ja, że jest jak wszyscy inni. Jak ci, którzy czołgali się u moich stóp, którzy błagali. Byłem ich bogiem. Uważają się za mądrzejszych ode mnie, ale to nieprawda. Są tylko mrówkami w formikarium. Mogę je zmiażdżyć, kiedy najdzie mnie na to ochota.

Jakąś godzinę później Vesper wraca do sypialni. Ale ten anioł, którego zamierzałem podziwiać podczas przygotowań do snu, nie jest sam. Przychodzi z tym pierdolonym księciem. Z chłopakiem, który pewnie przez całe swoje życie nie doświadczył żadnej prawdziwej próby. Światła gasną, widzę tylko zarys ich sylwetek. Sapiąc niczym rozjuszony byk, patrzę, jak go dosiada. Ogarnia mnie mieszanina wściekłości i podniecenia. Powtarzam sobie, że niedługo będzie moja i dzięki temu jakoś mogę to znieść. Pulsujący fiut domaga się, żebym zrobił sobie dobrze w krzakach, ale opieram się pokusie. Chcę zachować to dla niej. Chcę pieprzyć ją tak mocno, żeby krzyczała, kiedy będę się w nią wbijał. Odmawiam ulżenia sobie, dopóki nie znajdę się w niej.

Kończą. Zajmują się swoimi sprawami. Nudnymi, monotonnymi czynnościami codziennego życia – ubieranie się, wyprawa do łazienki. Tego typu sceny mogę oglądać bezmyślnie godzinami, jeśli sobie na to pozwolę. Wprowadzają mnie w stan zbliżony do hipnozy. To jak oglądanie ruchomego obrazu Normana Rockwella, tyle że teraz wszyscy mają brody, długie włosy i noszą dzwony.

Chłopak zapala lampkę i wszystko widzę wyraźniej. Muszę być ostrożny, ale dopóki się nie wychylam i nie robię żadnych gwałtownych ruchów, nie mają szansy mnie zauważyć. Zdaje się, że rozmawiają o czymś poważnym, intymnym. Nigdy tak naprawdę nie doświadczyłem intymności. Patrzenie na nią wywołuje ból, lecz potem jego miejsce zajmuje gniew. Wolę już być wściekły niż czuć tęsknotę.

Nagle Pan Perfekcyjny wstaje, a po chwili klęka. Nie, kurwa, to się nie może dziać! To nie może być prawdziwe. Ból zaczyna palić. Czuję się tak, jakby ktoś raz za razem walił mnie pięścią w żołądek. Jakby miażdżył serce i wbijał w nie odłamki rozgrzanego szkła.

Zamieniam tęsknotę we wściekłość, tak jak ćwiczyłem, i tym razem jest jej tak wiele, że gotuję się od oślepiającej furii. Muszę pozbyć się rosnącego w ciele ognia. Instynkt każe mi coś połamać, rozbić, zniszczyć. Zaciskam pięści, patrząc, jak gołąbeczki padają sobie w ramiona, i próbuję powściągnąć gniew zalewający mnie niczym gwałtowna powódź.

Cierpliwości.

Pierdolić cierpliwość!

Szydzą ze mnie. Drwią. Ich piękne uśmiechy i nieskazitelne twarze pokazują mi życie, jakiego nigdy nie będę miał. Zupełnie jakby wiedzieli, że tu jestem, i kłuli mnie swoim szczęściem prosto w oczy.

Nie możesz im ufać. Wydaje ci się, że kiedykolwiek miałeś u niej szansę?

Pieprzyć plany. Zabiorę im tę radość, tak jak oni bez litości zabrali moją. On nie może jej mieć. Zostawię na niej swój ślad. Sprawię, że Vesper będzie moja. Zamierzam towarzyszyć im, kiedy będą szli do ołtarza. Zostanę wpleciony w każde ich wspomnienie, w każdy milimetr ich wspólnej drogi. Wchodzę dzisiejszej nocy.

2. Amerykański sitcom emitowany na kanale NBC w latach 1972–1977 (przyp. tłum.).

Rozdział 3