Żarna niebios ebook

Zastępy Anielskie

Światło w tunelu

Nie zapamiętał uderzenia ani wstrząsu. Pamiętał zbliżający się z szaloną prędkością samochód, który po prostu nie miał prawa znaleźć się nagle na prawym pasie, jadąc w przeciwnym kierunku, niż powinien. Eryk zdążył tylko pomyśleć, że to naprawdę nie w porządku. Wydawało się, że nadjeżdżająca maszyna zdaje sobie z tego sprawę, bo w wytrzeszczonych ślepiach reflektorów zobaczył poczucie winy. A może tak mu się zdawało. Samochód sunął prosto na niego, a potem zapadła ciemność, jakby ktoś wyłączył światło.

Eryk ocknął się na poboczu, w rowie. W powietrzu unosiła się przykra listopadowa mżawka. Karetka migała wściekłym błękitem, jakby sugerowała, że jest ekspresem prosto do nieba. Sanitariusze ostrożnie ładowali ciało na nosze. Wokół stała grupka gapiów. W polu, niczym martwe zwierzęta, leżały dwie kupy zgniecionej blachy. W jednej z nich Eryk rozpoznał swój samochód.

Z jękiem zajechał wóz policyjny, zahamował ostro. Mundurowi wyskoczyli z wnętrza jak diabełki z pudełka.

Sanitariusze pakowali ofiarę wypadku do karetki. Dziwny niepokój kazał Erykowi spojrzeć w twarz rannego. Przysunął się bliżej, zajrzał przez ramię lekarza i poczuł lodowaty dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Na noszach, zakrwawiony i umazany błotem, leżał on sam. Niemożliwe, jęknął w duchu. Kuli się przecież w porywach jesiennego wiatru, mżawka tnie go w policzki i nos. Spojrzał na swoje buty. Były przemoczone i oblepione ziemią. Stał w końcu po kostki w błocie. To jakieś szaleństwo!

Wyciągnął rękę, dotknął ramienia lekarza.

– Panie doktorze – powiedział – ja jestem tutaj.

Brzmiało głupio, ale niczego lepszego nie wymyślił. Lekarz nie zareagował. Eryk zacisnął palce, szarpnął mocno.

– Hej, czy pan mnie słyszy?

Nic na to nie wskazywało. Lekarz pozostał niewzruszony. Majstrował coś przy masce z tlenem nałożonej ciału Eryka. Sanitariusze zatrzasnęli drzwi, zanim Eryk zdążył zrobić cokolwiek. Chciał wsiąść do karetki, ale nie zdążył. Furgonetka zawyła przeraźliwie i pomknęła w listopadowy zmierzch.

Eryk został na poboczu w mokrych butach, z uczuciem całkowitej bezradności. No dobra, umarłem, pomyślał. I co dalej? Przypomniał sobie mgliście zasłyszane kiedyś opowieści o doznaniach z pogranicza śmierci, ale nic tam nie było o ciałach odjeżdżających w dal karetką. Czuł się zawiedziony i w jakiś sposób oszukany. Nie miał pojęcia, co robić.

Rozejrzał się. Na szosie zdążył już powstać spory korek. Policjanci starali się regulować ruch, ale zdaniem Eryka tylko potęgowali zamieszanie. Mrugając żółtymi światłami, zajechał samochód pomocy drogowej, podobny do wielkiej głębinowej ryby. Kiedy pracownicy zabrali się do wywożenia resztek jego peugeota, Eryk, nie wiedzieć czemu, poczuł się naraz strasznie samotny. Szybko jednak to uczucie przerodziło się w złość. Stał w rowie, na deszczu, zmarznięty i przemoczony, a przecież umarł, do cholery! Ktoś tam, z góry, powinien się nim zająć, a przynajmniej pokazać mu drogę. Wcisnął ręce w kieszenie i ruszył przed siebie poboczem, bo najbardziej na świecie nie chciał zostać sam na miejscu wypadku, gdy policja odjedzie, a gapie się rozejdą. W ten sposób miał przynajmniej wrażenie, że podejmuje jakąś decyzję.

Szedł, z każdą chwilą bardziej rozgoryczony i wściekły, a wiatr zawodził paskudnie. Wył i świstał nie do wytrzymania głośno. Dźwięk narastał. Hałas ogłuszył Eryka, zmusił do zatkania uszu dłońmi. W końcu mężczyzna zatrzymał się, a potem poczuł, jak przemożna siła wyrzuca go w górę. Świst ucichł, zmienił się w ciche mruczenie. Wokół Eryka utworzył się obszerny tunel z gęstej mgły mieniącej się kolorami tęczy. Niewidzialna ręka pchała go wyżej i wyżej, ku światłu. Było olśniewająco białe, kojące, cudowne. Eryk wyciągnął ramiona. Poczuł gwałtowną falę radości i spokoju. Płynął do światła.

Powoli w cudownej jasności zaczęły majaczyć postacie. Z początku małe i niewyraźne, ale z chwili na chwilę większe. Na spotkanie Eryka kroczył anioł, sylwetka z wyciągniętymi rękami i rozpostartymi skrzydłami. Eryk uczuł, jak ogarnia go głębokie, mistyczne wzruszenie. Zrozumiał, że zapewne widzi swego anioła stróża.

– Jaki piękny! – wyszeptał.

Postać skąpana w blasku zbliżyła się znacznie. Eryk był w stanie dokładnie zobaczyć krótką burą tunikę, jaką miała na sobie, i dostrzec oblicze, szczerze mówiąc, całkiem przeciętne. Lekkie rozczarowanie wynagrodził mu za to widok drugiej osoby, drobnej staruszki z trójkątną twarzą okoloną chmurą białych loczków, które upodobniały ją do kalafiora.

– Babcia! – krzyknął radośnie.

Starsza pani z uśmiechem pomachała ręką.

– Witaj, zbłąkana duszo! – zawołał anioł, cokolwiek namaszczonym tonem. – Oto przybyłeś do Królestwa Światła... Auuu!

Ostatni okrzyk nie należał do przemowy. Anioł wydał go mimowolnie, zgiął się wpół i upadł, kopnięty w brzuch, a następnie grzmotnięty w kark przez trzecią postać, której gwałtowne pojawienie się przerwało ceremonię powitania. Eryk zobaczył jeszcze, jak babcia małymi piąstkami tłucze napastnika w plecy, gdy nagle ktoś przyskoczył do niego z boku, narzucił mu na głowę ciężką, cuchnącą kurzem tkaninę. Eryk szarpnął się rozpaczliwie, próbując się wyrwać. O Boże, pomyślał w panice. Porwały mnie diabły! To koniec! Trafię do piekła! Młócił rękami na prawo i lewo, ale strach osłabiał go, zamiast motywować. Poczuł silne uderzenie w głowę i zapadł w cuchnącą kurzem ciemność.

Ocknął się z paskudnym bólem głowy. W ustach czuł nieprzyjemny słony posmak. Ktoś klepał go po twarzy, niezbyt łagodnie, ale z pewnością nie po to, żeby zrobić mu krzywdę. Przez zmrużone powieki widział tylko rozmazane cienie. Przezornie nie otworzył oczu, udając, że wciąż jest nieprzytomny.

– Po coś go tak grzmotnął w łeb? – usłyszał zirytowany głos. – Z tobą tak zawsze! Niczego nie zrobisz porządnie.

– Wyrywał się, co niby miałem wymyślić innego? – odpowiedział drugi, a klepanie w twarz ustało.

– Właśnie – sarknął pierwszy. – Myślenie, czyli coś, co ci zdecydowanie nie idzie. Teraz się na pewno nie zgodzi. I wiesz co, braciszku? Mamy przechlapane.

– Czekaj! A może oblać go wodą? – doznał olśnienia drugi.

Eryk uznał, że teraz warto już otworzyć oczy. Przekonał się, że siedzi oparty o ścianę w jakimś brudnym zaułku. W pierwszej chwili pomyślał, że znalazł się w zapuszczonym skansenie, bo budynki były krzywe, zbite z grubych bali uszczelnionych słomą. Uniósł wzrok i jęknął. No pięknie, wstrząs mózgu jak nic! Widział podwójnie. Dwie pochylone nad nim postacie były zupełnie identyczne. Zobaczył takie same rozczochrane czupryny grubych, jasnych włosów, dwie pary szarych oczu osadzonych trochę za blisko nosa, wydatne, kwadratowe szczęki. Obie twarze różnił tylko jeden szczegół. Na policzku tej z lewej widniała długa, brzydka blizna.

To bliźniacy, pomyślał Eryk. Oczywiście, jeśli bliźniakami mogą być anioły. A obaj panowie z całą pewnością byli aniołami. Świadczyły o tym niezbicie duże, trochę brudnawe i przyżółcone skrzydła.

– Ocknął się – powiedział ten bez blizny.

– Co za światła uwaga, Uwabriel – warknął drugi. – Jestem pod wrażeniem.

Twarz ofukniętego anioła zasnuła się smutkiem, aż Erykowi zrobiło się go szkoda. Blondyn z blizną oblizał wargi.

– No, tego – zaczął wyraźnie zmieszany. – Nie bój się, synu Adama, nie zrobimy ci krzywdy.

Eryk poczuł, że ogarnia go złość.

– Zbędne zapewnienia – wychrypiał przez wyschnięte gardło. – Już zrobiliście.

Odkaszlnął i splunął na ziemię. Po ubitym niedbale klepisku snuła się samotna kura.

– Co to za miejsce, do diabła? – spytał odruchowo.

– No, Limbo – powiedział anioł z blizną. – A co ma być?

Uwabriel wzruszył ramionami.

– Przecież on nie ma pojęcia, co to znaczy – rzucił.

– No tak – mruknął pierwszy. – Nieważne. Później ci to wyjaśnimy, synu Adama. Teraz pójdziesz z nami.

Eryk z wysiłkiem dźwignął się na nogi, nie przyjął wyciągniętej w pomocnym geście ręki Uwabriela. Zauważył, że prawa dłoń anioła jest owinięta brudnym bandażem. Otrzepał pomięte ubranie.

– Nigdzie nie pójdę – oświadczył ostro. – I nie jestem synem Adama, tylko Aleksandra.

– Ale człowiekiem, nie? – Anioł z blizną odsłonił w uśmiechu duże, mocne zęby.

– A wy aniołami, jak widzę! – rzucił ze złością. – Ładnie to porywać ludzi? Zasuwajcie świadczyć dobre uczynki i śpiewać, a mnie odstawcie do raju, czy gdzie tam trzeba.

– Do jakiego raju, misiu? – Twarz anioła wykrzywił grymas politowania. – Nie rób z siebie durnia, dobra? No chodź, szkoda czasu. Załatwimy sprawę i będziesz wolny.

Złapał Eryka pod ramię i pociągnął za sobą jak worek. Był co najmniej o głowę wyższy od człowieka, szeroki w ramionach i zwalisty. Eryk mógł najwyżej wić się w uścisku skrzydlatego jak robak w dziobie wróbla.

– No co ty robisz? – Uwabriel rozłożył ręce. – Będziesz go tak wlókł przez pół Limbo? Trzeba człowiekowi coś wytłumaczyć, nie?

Anioł z blizną niechętnie poluzował uścisk.

– Ja się nazywam Uwabriel – powiedział drugi skrzydlaty. – A to mój brat Parmiel. Wybacz mu grubiańskie maniery. Jest zdenerwowany, bo wpadliśmy w poważne kłopoty...

– Nie zapomnij dodać, kto nas w nie wpakował – mruknął pod nosem Parmiel.

Uwabriel ciągnął niezrażony:

– ...i potrzebujemy fachowej pomocy. Niestety, możemy jej oczekiwać tylko od człowieka o pewnych szczególnych kwalifikacjach. Dlatego pozwoliliśmy sobie postąpić dość, eehmm, radykalnie.

– I po prostu mnie porwać, tak?

Uwabriel westchnął.

– Nie było innego wyjścia. Twój stróż nie pozwoliłby nawet z tobą pogadać. Stróże to straszni służbiści. Betony, prawdę mówiąc. A my mamy nóż na gardle. Musieliśmy tak postąpić.

Eryk spojrzał w szczere szare oczy anioła. Poczuł się mile połechtany, że został wyróżniony jako ktoś szczególny. Co nie znaczyło, że zamierzał dać się bezwolnie prowadzić cholera wie dokąd. Może bracia żywili złe zamiary. Czemu miałby im ufać? W końcu go porwali. Postanowił udawać, że się zgadza, a w sposobnym momencie spróbować ucieczki.

– Czyli jestem kimś w rodzaju wybrańca? – spytał.

Uwabriel skinął głową.

– No, w pewnym sensie.

– To jak, idziesz po dobroci? – zagadnął milczący dotąd Parmiel. W szarych tęczówkach czaiła się podejrzliwość.

– Tak.

– No to już, tylko spokojnie.

Wzięli Eryka między siebie i poprowadzili wąskimi uliczkami. Zaułki były brudne i wyludnione, budynki niskie, często zapadnięte ze starości, drewniane. Z wolna jednak okolica zaczęła się zmieniać. Uboga dzielnica nabierała miejskiego charakteru. Domy stawały się większe, bardziej zadbane, często trafiały się kamienne podmurowania czy podcienie. W dużych oknach zamiast szmat czy rybich pęcherzy lśniły szyby, pojawiały się kolorowo malowane balkony i mansardy. Nawierzchnię ulicy pokrył bruk. Pojawiło się więcej przechodniów. Smagły dżinn o drapieżnych, pięknych rysach twarzy prowadził na złotym łańcuszku małą chimerę. Odziany w błękitną szatę i turban wydawał się cudowną fatamorganą. Wyzywająco ubrana skrzydlata kobieta mrugnęła do Eryka zalotnie. Miała złotą skórę i cudowne, wykrojone jak migdały oczy. Ciemne skórzaste skrzydła wieńczyły matowo połyskujące haki jak u nietoperza. Domyślił się, że widzi żeńskiego demona. Istota minęła ich, kołysząc biodrami.

W podcieniach kamienic mieściły się sklepy, na ulicach stały stragany, przechodniów kręciło się coraz więcej, ale żaden nie był człowiekiem. Eryk rozpoznawał dżinny, skrzydlate demony, anioły i chochliki, malutkie stworzenia o złośliwych pyszczkach buszujące w rynsztokach. Nie wiedział natomiast, kim byli pozostali. Niewysokie, ciemnolice istoty o bardzo chudych twarzach i wydatnych nosach, eteryczne piękności o bladej cerze i zielonych włosach, niscy, miedzianoskórzy łucznicy z kołczanami na plecach i grzebieniami płomiennych włosów, zdających się sypać iskry, ubrani w czerwienie i pomarańcze, oraz cała masa innych dziwnych stworzeń. Uwabriel pochylił się ku niemu.

– Jesteśmy w Limbo. To rodzaj pasa ziemi niczyjej, okalającego równocześnie Królestwo i Głębię. Dlatego widzisz tu aniołów i Głębian spacerujących zgodnie. Głębianie to po waszemu, zdaje się, demony. Te zielonowłose ślicznotki to sylfy, duchy powietrza, a kolesie z ognistymi czuprynami to salamandry, duchy ognia. Przyjrzyj się dobrze, bo salamandry rzadko goszczą w Limbo. Odkąd archanioł Gabriel, regent Królestwa, dał duchom żywiołów, dżinnom i geniuszom autonomię, salamandry siedzą na pustynnym skrawku ziemi głęboko w Strefach Poza Czasem i udają, że są okropnie niezależni. Aha, popatrz, ci ciemni, ubrani w brązowe szaty, to geniusze. Są cwani. Często zajmują się medycyną, magią, edukacją albo finansami. Zadzierają nosa, chociaż jak wszyscy nieskrzydlaci podlegają skrzydlatym i Głębianom.

– Zaraz – Eryk się pogubił. – Co to znaczy skrzydlaci?

– No, aniołowie – wyjaśnił Uwabriel. – Wszystkie duchy żywiołów, dżinny, geniusze i stworzenia ze Stref Poza Czasem nazywają się nieskrzydlatymi i stoją w hierarchii niżej od nas. I Głębian, czyli demonów, oczywiście. Widzisz, hierarchia u nas to ważna rzecz. Aniołowie też się dzielą na klasy. I chóry. Wszystko zależy od urodzenia. Są aniołowie służebni, którzy stoją najniżej, aniołowie stróże, aniołowie służący w Zastępach, to znaczy w regularnej armii, urzędnicy, zarządcy Domów i tak dalej. Wszystko w granicach pierwszego chóru, właściwych aniołów. Potem są archaniołowie i kupa innych, aż do cherubinów i serafinów. Arystokraci Królestwa nazywają się Świetlistymi, a głębiańscy Mrocznymi. Rozumiesz?

– Tak, chyba tak – wymamrotał Eryk.

Od nazw, kast, widoków i zdumiewających stworzeń, które mijał, zakręciło mu się w głowie.

– Nie czaruj tak, Uwabriel – odezwał się Parmiel. – Wytłumaczysz człowiekowi w kilku zdaniach całą strukturę Królestwa i Głębi? Daruj sobie.

Uwaga anioła przywołała Eryka do rzeczywistości. Zamiast gawędzić i podziwiać otoczenie, powinien szukać sposobności do ucieczki. Wyszli na rozległe kamienne nabrzeże. Widok dosłownie zapierał dech w piersi. Szeroka, połyskująca srebrem rzeka znajdowała ujście w ogromnej zatoce, której zielone i błękitne wody wyzłacało złotą smugą niskie, chylące się ku zachodowi słońce. Dalej rozpościerał się bezkres granatowej, oszronionej pianami fal wody. Na przeciwległym krańcu zatoki leżał port. Smukłe żaglowce o dziwacznych kształtach kołysały się w objęciach wiatru. Wyglądały tak pięknie, że aż chciało się rozpłakać z zachwytu. Na bulwarze ciągnącym się wzdłuż brzegu kłębił się kolorowy tłum.

– Piękne, co? – zagadnął Parmiel. – To Zatoka Zmierzchu. Za nią rozciąga się już tylko Praocean. A rzeka, która do niej wpada, to Strumień Czasu. Powiadają, że każdy, kto wrzuci monetę do wody, kiedyś tu wróci.

Eryk, nie odrywając wzroku od horyzontu, nerwowo przeszukiwał kieszenie.

– Masz jakieś drobne? – spytał z nadzieją.

Anioł roześmiał się i wyciągnął dłoń z małą miedzianą monetą. Napisy i rysunki były wpółzatarte, ale ledwo widoczne litery nic Erykowi nie mówiły. Cisnął pieniążek w wodę. Topiel pochłonęła go natychmiast.

Parmiel położył człowiekowi rękę na ramieniu.

– Jeśli chcesz zobaczyć coś jeszcze lepszego, spójrz za siebie.

Eryk odwrócił się. Daleko za kręgiem zabudowań Limbo, na otwartej przestrzeni, ciągnął się pierścień gigantycznych, oślepiająco białych murów. Zatłoczone trakty, niczym kolorowe krajki, wiodły do szeroko rozwartych, zdobionych bram. Mury otaczały gigantyczną, jakby utkaną z błękitnej mgły górę, wysoką na pół nieba. Erykowi zdawało się, że widzi miasta wyczarowane ze światła, unoszące się w przestworzach złote wieże lśniące w promieniach słońca, pałace kruche jak ozdoby z cukru, ażurowe konstrukcje mostów, wiszące w powietrzu ogrody. Wokół leniwie płynęły obłoki. Widok nie mógł być rzeczywisty. Pochodził wprost ze snów, miraży i marzeń. Erykowi omal serce nie pękło z tęsknoty. Mógłby spędzić wieczność, po prostu patrząc na ten żywy cud.

– Co to? – wyszeptał wstrząśnięty.

– Królestwo, synu Adama – powiedział Parmiel. W głosie anioła dźwięczała duma.

Eryk stał wpatrzony, a obłoki leniwie przesuwały się po błękicie.

– No chodź już – szturchnął go Parmiel. – Nie możemy tu sterczeć w nieskończoność.

– Nie chcę – wymamrotał Eryk.

Anioł bezceremonialnie wpakował mu łapę pod ramię.

– Idziemy, i to już! Mamy niedaleko.

Powlókł Eryka przez bulwar. Niedaleko, uświadomił sobie więzień z niepokojem. Jeśli miał spróbować ucieczki, to teraz. Mijali rozstawione wzdłuż nabrzeża stragany.

– Zobacz, jaki piękny sztylet! – zawołał naraz Uwabriel, zatrzymując się przy stoisku płatnerza.

– Daj spokój! – stęknął Parmiel. – Spieszymy się.

Ale brat nie miał zamiaru stracić okazji.

– Ile to kosztuje? – spytał, potrząsając sztyletem.

Parmiel zaczął go odciągać od straganu. Kupiec wykrzykiwał cenę, anioł się targował. Eryk, korzystając z zamieszania, postanowił dać nogę. Rzucił się w tłum.

– Oż, ty bydlę! – usłyszał ryk Parmiela.

Biegł, roztrącając przechodniów. Nie myślał na razie, dokąd pójdzie, jeśli ucieczka się uda. Zagadnie jakiegoś anioła i już. Ale nie udała się. Poczuł nagle silne szarpnięcie za ramię, zobaczył wykrzywioną ze złości twarz z blizną na policzku.

– Co ty wyrabiasz, misiu? – warknął wściekle anioł.

Eryk spróbował się wyrwać i omal nie wyłamał sobie ręki. Chwyt Parmiela był silny jak imadło. Za chwilę dołączył Uwabriel.

– Puszczajcie mnie! – wrzasnął na cały głos Eryk. – Bandyci! Cholerni porywacze! Na pomoc!

Kilku przechodniów odwróciło głowy, ktoś się zatrzymał.

– Ratunku! – ryknął Eryk.

– Zamknij się, idioto! – Parmiel próbował zatkać usta szarpiącemu się mężczyźnie.

Eryk ugryzł go w rękę.

– Auuu! – wrzasnął skrzydlaty.

– Co tu się dzieje? – odezwał się z tyłu władczy głos.

Trójka walczących zamarła. Wysoki anioł o surowym wejrzeniu i ciemnoniebieskich włosach wyglądał na kogoś ważnego.

– Porwali mnie! – zawołał Eryk, ale urwał z okrzykiem bólu, bo Uwabriel wykręcił mu palec.

– To zbiegła dusza, panie! – powiedział szybko Parmiel. – Właśnie udało nam się ją schwytać.

Wysoki anioł zmarszczył czoło.

– Nie słuchaj ich! – wrzasnął więzień, ale tym razem Uwabriel skutecznie zatkał mu usta.

– Zawsze tak mówią. – Parmiel pokręcił głową. – Zaraza z tymi duszami.

Niebieskowłosy anioł machnął ręką.

– Dobrze już. Zabierzcie go, dość tego zamieszania.

Odwrócił się, żeby odejść. Eryk wydał okropny ryk, lecz aniołowie szybko odwlekli go w stronę najbliższej przecznicy.

– No co ty wyrabiasz, misiu? – sarknął Parmiel. – Niezłego stracha nam napędziłeś.

Trzymali teraz Eryka pod ręce, w ciasnym uścisku między sobą. Obrażony, nie odpowiedział. Minęli jeszcze kilka uliczek, domki znów zrobiły się nędzne i małe, choć murowane. Zatrzymali się przed kamienną komórką zaopatrzoną w solidne drzwi. Parmiel wyciągnął zza pazuchy klucz, obrócił w zamku. Aniołowie wepchnęli Eryka do wnętrza. Pomieszczenie było wielkości sporego pokoju, z małymi okienkami umieszczonymi przy suficie. W środku znajdował się długi drewniany stół, ława i kilka zydli. Pod ścianami stały prycze i prowizoryczne półki. W sumie całość wyglądała jak karcer albo tymczasowy areszt.

Uwabriel zaryglował drzwi. Parmiel wskazał Erykowi ławę.

– Siadaj. Musimy pogadać.

– Chyba tak – mruknął więzień cierpko, ale posłusznie usiadł.

– Naprawdę nie chcemy zrobić ci krzywdy. Rozpaczliwie potrzebujemy pomocy, to wszystko.

Anioł spojrzał na brata.

– Uwabriel, dawaj szkło. Ja tego na trzeźwo nie zniosę.

Na stole znalazły się szybko trzy szklanice z grubego zielonkawego szkła i pękata flaszka. Parmiel rozlał do naczyń ciemny, czerwonawy płyn, który pachniał korzennie.

– Golnij sobie – mruknął anioł. – Nie bój się. Jest mocne, ale dobre. Nazywa się „Łzy jednorożca”. W sam raz na stypę. No, to za Królestwo!

Bracia wychylili po pół szklanki od razu. Eryk spróbował ostrożnie. Skrzydlaty miał rację. Trunek był przedni.

– Który zacznie? – spytał Uwabriel. Parmiel machnął ręką.

– Dobra, mogę ja. – Zmierzył Eryka uważnym wzrokiem. – Posłuchaj teraz spokojnie, bo musimy ci parę rzeczy wyjaśnić. Jak wiesz, jesteśmy bliźniakami. Aniołami, oczywiście. Może nie bardzo dobrze urodzonymi, ale czystej krwi. Uwabriel służy pod Sarkamiszem, przy trzeciej godzinie nocy, a ja pod Wegnanielem, przy trzeciej godzinie dnia. Parszywa fucha, co tu gadać, ale taki los. Dwie doby temu wracaliśmy obaj z szynku, bladym świtem. To nie był nasz szczęśliwy dzień, synu Adama.

Szare oczy anioła patrzyły ze smutkiem i jakąś straceńczą desperacją. Wspomnienie niedawnych zdarzeń powróciło z niezwykłą wyrazistością.

Było zimno. Niebo szarzało, lecz nie strząsnęło jeszcze okruchów bladych gwiazd. Bracia wracali na kwaterę podchmieleni, ale nie pijani. Chłodne powietrze otrzeźwiło ich niemal zupełnie. Parmiel narzekał, że spóźni się na wachtę, a Uwabriel miał już dyżur za sobą.

Limbo o tej porze było puste i uśpione. Szynki właśnie zamknięto, bywalcy rozeszli się do domów. Mieszkańcy, kupcy i rzemieślnicy, smacznie chrapali w łóżkach. Kroki aniołów niosły się cichym echem między kamiennymi murami. Czarne strzępy cieni zalegały w bramach i zaułkach.

– Hej, co to za szmer? – spytał naraz Uwabriel.

– We łbie ci szumi i tyle – zaśmiał się brat.

Uwabriel zatrzymał się, nasłuchiwał.

– Nie, czekaj! Nic nie słyszysz?

Stali przez chwilę w milczeniu i do Parmiela także doszedł nikły chrobot. Anioła przeszedł dreszcz.

– Lepiej stąd chodźmy. Cholera wie co się włóczy po Limbo o takiej godzinie.

– Aleś wymyślił! – fuknął oburzony Uwabriel. – Przez takich jak ty panuje ogólna znieczulica, a bandyci czują się bezkarni. Może ktoś potrzebuje pomocy?

Parmiel wzruszył ramionami.

– Pewnie okaże się, że my – burknął.

Uwabriel nie słuchał. Wolnym krokiem ruszył w stronę pobliskiego zaułka.

– Gdzie leziesz? – syknął brat.

Anioł uspokajająco machnął ręką.

– Dźwięk dochodzi stamtąd. Tylko sprawdzę.

Parmiel wzniósł oczy do nieba, ale podążył za bratem. Uliczka wybrukowana była kocimi łbami. W słabym świetle przedświtu migotały niewielkie, ciemne kałuże. Uwabriel przypadkiem wdepnął w jedną z nich i szybko cofnął nogę. Parmiel przełknął ślinę. Przyklęknął ostrożnie. Ciecz była gęsta, lepka i cuchnęła krwią. Podniósł wzrok na brata.

– Spadamy stąd, stary.

Twarz Uwabriela pokryła się bladością, ale anioł potrząsnął głową.

– Nie. Tam może być ktoś ranny.

– Oszalałeś?! To paskudna sprawa. Nie mam zamiaru się w to mieszać!

W oczach Uwabriela zalśniła niezłomność.

– A ja tak! W końcu jestem skrzydlatym, poddanym Jasności. Zachowam się jak anioł. A ty jak chcesz! Idę, Parmiel. Muszę sprawdzić, czy nie ma tam rannych potrzebujących pomocy.

– Czekaj! – jęknął Parmiel, ale brat wkroczył już w zaułek. Nie zostało mu nic innego jak pójść za nim.

Za rogiem istotnie byli ranni, ale nic prócz cudu nie mogłoby im pomóc. Obaj leżeli w kałużach krwi, a obok, jak małe księżyce, lśniły dwa noże. Ciemnowłosy, barczysty Głębianin półsiedział oparty o mur. Głęboka czerwień barwiła mu ubranie, twarz i ręce. Przypatrywał się aniołom spod zmrużonych powiek, a wielki, pokraczny pistolet w jego dłoni wlepiał w braci cyklopie ślepie. Pod murem, w zasięgu ręki Głębianina, leżał elegancki srebrzysty neseser.

Gdyby Parmiel ośmielił się poruszyć, skułby bratu gębę aż miło. A nie mówiłem! – wył wewnętrzny głos w głowie.

Aniołowie stali bez ruchu, ze ściśniętymi gardłami i pobladłymi twarzami, a ranny mierzył ich wzrokiem. Cisza się przedłużała. Uwabriel spróbował zrobić pół dyskretnego kroczka w tył.

– Ani drgnij! – wykrakał chrapliwie Głębianin.

Pistolet w jego ręce podskoczył lekko. Zabije nas, pomyślał z niedowierzaniem Parmiel. Zabije jak nic. Z trudem przełknął ślinę.

– Posłuchaj – wymamrotał. – Jesteś ciężko ranny. Potrzebna ci pomoc. Zostanę z tobą, a mój brat pójdzie...

– Nie! – Palec na spuście osunął się niebezpiecznie.

– Nie ruszam się! – krzyknął rozpaczliwie Parmiel. – Stoję w miejscu!

Głębianin ze świstem wciągał powietrze.

– Ciszej – wychrypiał.

Boi się, że przyprowadzimy żandarmów, pomyślał anioł. Nie pozwoli nam odejść. Załatwi nas. Popatrzył morderczo na brata. Zaraza na twoje miłosierdzie, Uwabriel! Oblizał suche wargi.

– Pozwól się chociaż opatrzyć...

– Precz! – warknął ranny. – Nie zbliżać się, bo zabiję!

Cwaniak, przeszło przez myśl aniołowi. Wie, że jeśli dopuści nas do siebie, rzucimy się i spróbujemy zabrać mu broń. Rozejrzał się ostrożnie wokoło. Nie załatwi nas bez koniecznej potrzeby. Boi się, że przypadkowy patrol usłyszy huk wystrzału. Dlatego walczył na noże. Jest już prawie rano, zaraz zacznie się ruch. Na co liczy? Może na kogoś czeka? Parmielem wstrząsnął dreszcz. Tak czy inaczej, żywych nas nie wypuści.

Czas sączył się jak krew z rany. Aniołowie stali nieporuszeni, niczym osobliwe identyczne posągi, niemi strażnicy Głębianina i walizki. Świt powoli różowił niebo. Z zimna i strachu szczękały zęby. O Jasności, Jasności, błagam, wyciągnij nas z tego, bezgłośnie modlił się Parmiel. W końcu był tylko zwykłym skrzydlatym. Nie znał się na broni, ciemnych interesach i sposobach wybrnięcia z gardłowych sytuacji. Całe jego doświadczenie bojowe ograniczało się do kilku niewinnych w sumie bójek w knajpach. Uwabriel stał obok, blady i jakiś dziwnie obcy. Czas płynął, a Parmielowi powoli zaczynało się chcieć płakać. Przecież mogli sterczeć w tym zaułku do skończenia świata.

O Panie, szeptał do siebie, błagam, niech coś się stanie! Niech nas zabije albo wypuści, byle zaraz. Nie zniosę dłużej czekania!

Czas płynął. Niebo pokryło się błękitem, ciepłe palce słońca ślizgały się po dachach. Parmiel słyszał trzask podnoszonych w sklepach żaluzji, brzękanie odsuwanych rygli. Po ulicy przejechał wóz.

W bezokiennym zaułku panował półmrok i groza.

Oczy demona wpatrywały się w aniołów nieruchomo jak ślepia gada. Lśniły szkliście, zimno.

– Uwabriel – szepnął Parmiel głosem cichym jak tchnienie – on chyba umarł.

Uwabriel rozdziawił usta. Parmiel zrobił maleńki kroczek w przód. Głębianin nie drgnął. Jeszcze jeden kroczek. Nic. Skoczył gwałtownie i wyrwał rannemu pistolet. Głębianin osunął się na bok.

– Chodu! – krzyknął Parmiel i rzucił się do ucieczki, nie czekając na brata. Za sobą słyszał kroki galopującego Uwabriela. Brat dopadł go, szturchnął w plecy.

– Schowaj to! – wysapał, nie zwalniając biegu.

Parmiel nie bez zdziwienia zauważył, że wymachuje zabranym demonowi pistoletem. Biegnąc, upchnął broń za pazuchę.

Przez najbliższą bramę bracia wpadli do Pierwszego Nieba. Roztrącając spieszących do pracy aniołów służebnych wpadli do Domu Siedemdziesiątego Szóstego przy Bramie Krogulców. Zaryglowali drzwi swojej kwatery i dysząc, padli na podłogę. Dopiero wtedy Parmiel zauważył, że Uwabriel zaciska palce na rączce srebrnego neseseru.

– Na Otchłań! – wrzasnął. – Po coś to zabrał?!

Uwabriel rozgarniał mokre od potu włosy.

– Ktoś oddał za nią życie. Może być ważna.

– Natychmiast odnieś walizkę! – zażądał Parmiel.

Brat popatrzył na niego krzywo.

– Pewnie już go znaleźli. Zaułek roi się do żandarmów. Odniosę, jeśli pójdziesz ze mną i wytłumaczysz, skąd ją mamy.

Parmiel zaklął.

– No dobra – mruknął. – Pora zobaczyć, co jest w środku.

Położył walizkę na kolanach. Była ciężka. Uwabriel pochylił się ciekawie.

– Magiczny zamek! – powiedział.

Parmiel parsknął z pogardą.

– Nie widziałem jeszcze takiego magicznego zamknięcia, na które nie pomógłby dobry scyzoryk.

Wyciągnął nożyk z kieszeni, majstrował chwilę. Wieko odskoczyło z trzaskiem.

– O dupa! – powiedział i gwizdnął przez zęby.

Uwabriel poszarzał na twarzy.

– Pięknie, co? – warknął wściekle Parmiel. – Ważne rzeczy. Ano pewnie. Koniec z nami, braciszku. Czas odśpiewać rekwiem. Bo o te twoje ważne rzeczy z pewnością ktoś się upomni.

Neseser wypełniały fiolki z brązowym lub przezroczystym płynem i paczuszki z czymś, co wyglądało jak siano.

– Co było w walizce? – Eryk nie potrafił ukryć podekscytowania.

Parmiel popatrzył ponuro.

– Prochy, misiu.

Eryk się żachnął.

– Co ty, robisz ze mnie głupka? Jakie prochy? Przecież aniołowie nie ćpają!

– Jeszcze jak! – mruknął skrzydlaty. – Od dobrych paru wieków. Coś złego stało się ze światem, synu Adama. Kiedyś wszystko opromieniała Chwała Jasności. Każdy mógł z niej czerpać do woli. Od pewnego czasu coś się jednak popsuło. Światłość przygasła, przestała przetykać każdy zakątek wszechświata. Wielu skrzydlatych cierpi z tego powodu. Stracili kontakt z Jasnością, źródło życia, siły i wiary. Szukają sobie namiastek. Zwracają się przede wszystkim w stronę Królowej, ale i jej błogosławione, słodkie światło zanika. Zostają miejsca i rzeczy, które nasyciła swą mocą na Ziemi. Wiesz, miejsca objawień, święte źródła, obrazy. Góra potępia to w czambuł. Za handel lub używanie zakazanych substancji można przez wieki nie wyjrzeć z lochu. Za przemyt grozi nawet czapa. Łapę na zbycie i zyskach trzymają głównie Głębianie. Widzisz, w co się wpakowaliśmy? Jakbyśmy zadarli u was z mafią kolumbijską, rozumiesz?

Eryk pokręcił głową.

– Czym wy się, u diabła, możecie naćpać? Przecież nie koką.

– Pewnie, że nie. Ale wodą z Lourdes już śpiewająco. Albo krwawymi łzami płaczących figur. Są podobno najmocniejsze i cholernie drogie. Popalić ususzoną trawkę z Fatimy też ponoć można z dobrym skutkiem.

Anioł uśmiechnął się krzywo.

– Fajnie, co?

– No dobra, macie problem. Ale to jeszcze nie katastrofa. Jeśli ktoś przyjdzie po towar, oddajcie walizkę i po strachu. Wątpię, żeby was od razu zabili. Trupy to zawsze dochodzenie, kłopoty, węszący policjanci. U was pewnie wszystko też tak wygląda.

Parmiel w milczeniu skinął głową.

– Nie macie się co bać. Oddacie walizkę i po sprawie. Filmów nie oglądacie? Nie załatwią was.

– Załatwią – powiedział anioł ponuro. – Bo nie mamy już walizki. W każdym razie nie mamy zawartości. Nie sądzę, żeby Głębianie zadowolili się samym neseserem, chociaż jest naprawdę elegancki.

– Zaraz – szepnął Eryk z niedowierzaniem. – Sprzedaliście towar? A forsa? Przehulaliście całą w dwa dni?

Parmiel westchnął. Rzucił mordercze spojrzenie w kąt, gdzie drugi anioł udawał, że wyciera szklanki.

– Mylisz się, misiu. Nic nie sprzedaliśmy. Mój brat Uwabriel, dzielny samarytanin, wszystko rozdał.

– Co?! – krzyknął Eryk. – O rany!

Parmiel potarł kwadratową szczękę.

– I ja nie mogłem uwierzyć. Ale zrobił to. – Twarz anioła wykrzywił szyderczy grymas. – „Bo ci biedacy tak cierpieli bez Jasności”. A teraz nam przyjdzie pocierpieć, kiedy właściciele upomną się o swoje dobro.

– Może zrozumieją – mruknął z powątpiewaniem Eryk.

– Nie, misiu. Nie zrozumieją. To Głębianie. Po twojemu – demony. Na nich nie działają podobne subtelności. Zresztą już raz nas dorwali. Wiedzą, że mamy walizkę, i bardzo chcą się dowiedzieć, gdzie ją trzymamy. Dopadli nas nocą następnego dnia, kiedy Uwabriel szedł na dyżur. Odprowadzałem go dla bezpieczeństwa, ale nie pomogło. Skopali mnie tak, że chyba mam pęknięte żebro, a bratu złamali dwa palce. Uratował nas patrol żandarmerii przechodzący obok. Rzadko się cieszę na widok glin, ale o mało ich nie wyściskałem. Głębianie zwiali, a my od tego czasu ukrywamy się. Wynajęliśmy tę kanciapę i boimy się nosa wyściubić.

– Skąd wiedzieli, że macie towar?

Anioł wzruszył ramionami.

– Cholera ich zna. Wiedzieli i już. Pewnie ktoś im podkapował.

Eryk podrapał się w ciemię.

– Może powinienem was obejrzeć? Jestem w końcu chirurgiem.

Bracia wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

– Nie teraz, misiu. Potem naoglądasz się nas do woli. Zaraz zrobi się ciemno. Wtedy wyjdziemy.

– Dokąd?

Anioł znów wzruszył ramionami.

– Na umówione miejsce. Zobaczysz.

Eryk pojął, że niczego więcej się nie dowie. Mimo protestów trzeźwej strony natury musiał przyznać, że polubił braci.

– Długo będziemy czekać?

– Zanim noc nie zapadnie na dobre – odezwał się nieśmiało Uwabriel.

Parmiel wciąż patrzył na niego jak na glistę.

– To może wypijemy po szklaneczce i opowiecie mi trochę o zaświatach. Mam mnóstwo pytań. Ludziom nie zdarzają się takie okazje. W każdym razie nie wszystkim.

– Racja. Polej, Uwabriel. Na trzeźwo tracę wyrozumiałość.

Skrzydlaty z miną zbitego psa napełnił szklanki. Eryk pociągnął łyk.

– Jak to możliwe, że jesteście bliźniakami?

Uwabriel z wdzięcznością przyjął zmianę tematu.

– Czasem w nieustannej pieśni wszechanioła Wretila Metatrona, której dźwięki powołują do życia nowe anioły, trafi się podwójna nuta. Wtedy rodzą się bliźnięta.

– Pogubiłem się trochę, kiedy tłumaczyłeś. Jak wygląda ten zaświat? No, niebo, piekło i reszta?

Uwabriel przysunął sobie zydel, upił łyk gorzałki.

– Widzisz, Królestwo przypomina ogromny tort. Składa się z siedmiu wznoszących się kręgów, nazywanych Niebami. Zwykli skrzydlaci mają dostęp tylko do Czwartego Nieba, gdzie mieszczą się wszystkie ważne gmachy państwowe i urzędy. Wyżej mogą wchodzić wyłącznie dobrze urodzeni, Świetliści. Królestwem rządzi regent, archanioł Gabriel, i rada siedmiu archaniołów, którzy dostępują zaszczytu wstępowania przed Tron Pański. W Siódmym Niebie rezyduje sama Jasność, ale mało który skrzydlaty Ją widział. Głębia mieści się bezpośrednio pod Królestwem i wygląda podobnie, ale odwrotnie, niczym odbicie w wodzie. Składa się z siedmiu Piekieł, a w najniższym stoi Pandemonium, reprezentacyjny pałac Lucyfera. Najwyższy krąg Głębi nazywa się Przedpiekle. Limbo to rodzaj podgrodzia, równocześnie dla Otchłani i Królestwa. Mieszkańcy trudnią się handlem i rzemiosłem, są neutralni i żyją z obu państw, które zaopatrują się tu w niezbędne towary. Limbo otacza z jednej strony Rzeka Czasu, która wpada do Praoceanu. Z drugiej ciągną się Lasy Cieni, a za nimi są Strefy Poza Czasem ze swoimi dziwnymi mieszkańcami. Aha, w różnych Niebach Królestwa bywają jeszcze prowincje, którymi władają możni skrzydlaci. Jest ich sto dziewięćdziesiąt sześć, czy sto sześćdziesiąt dziewięć, nie pamiętam. Królestwo ma ponadto w posiadaniu Księżyc, Słońce i planety. Chór Potęg opiekuje się porządkiem w kosmosie.

Parmiel wstał, zadarł głowę i wyjrzał przez małe okienko.

– Ściemniło się – powiedział. – Dość geografii. Musimy iść.

Wyszli w noc. Eryk nigdy nie widział tak rozgwieżdżonego nieba. Zdawało mu się, że poznaje niektóre konstelacje, ale nie był pewien. Ogromne gwiazdozbiory sprawiały wrażenie, jakby miały lada chwila spaść. Przez głęboką czerń firmamentu przepływały wielokolorowe mgły. Przez moment Eryk gotów był przysiąc, że widzi srebrzystego jeźdźca galopującego wysoko po niebie, ale szybko doszedł do wniosku, iż to tylko spadająca gwiazda. Ogromny złotawy księżyc świecił bardzo jasno. Sylwetki człowieka i aniołów rzucały wyraźny cień na bruk ulicy.

– No chodź, misiu. Nie gap się – powiedział Parmiel.

Eryk z westchnieniem usłuchał. Zagłębili się w mroku między domami. Skrzydlaci milczeli, więc Eryk też się nie odzywał. Zaciągnął po szyję suwak kurtki, bo zrobiło się chłodno. Kroki odbijały się głuchym echem wśród murów.

Czasami przemknął samotny przechodzień, najczęściej geniusz lub opatulony szczelnie peleryną Głębianin.

W oknach mijanych domów panował mrok, bardzo rzadko dawał się zauważyć nikły poblask lampy. Chyba nie mają elektryczności, pomyślał Eryk.

Aniołowie skręcili w szeroką przecznicę, zabudowaną wysokimi, jak na Limbo, kamienicami. Była oświetlona latarniami przypominającymi okrętowe. W szklanych kloszach migotały mdłe płomyki podobne do uwięzionych ciem. Dawały jednak równe, mocne światło i Eryk domyślił się, że muszą mieć magiczne pochodzenie.

Bracia rozglądali się nerwowo, wyraźnie obawiając się jasnej, otwartej przestrzeni. Z ulgą skręcili w pogrążoną w mroku ulicę po prawej. Pędzili tak szybko, że chirurg został nieco z tyłu. Przyspieszył, żeby ich nie zgubić. Zza rogu nagle wyłoniła się drepcząca szybkim krokiem postać, która omal nie wpadła na Eryka. Był to anioł w burej tunice.

– Przepraszam – wymamrotał, podniósłszy głowę.

Na niezbyt urodziwej twarzy odbiło się zaskoczenie szybko zastąpione przez gniew. Skrzydlaty wczepił palce w rękaw kurtki mężczyzny.

– Ha! – krzyknął. – Mam cię wreszcie! Natychmiast pójdziesz ze mną!

Dopiero wtedy Eryk rozpoznał swego anioła stróża.

– Zaczekaj – powiedział. – Ktoś mnie prosił o przysługę. Załatwię sprawę i będę do twojej dyspozycji.

Z głębi ulicy ciężkim truchtem nadbiegali bracia.

– Natychmiast! – wrzasnął stróż piskliwie, szarpiąc rękaw kurtki.

– Powiedziałem, że za chwilę. – Eryk poczuł narastającą irytację.

– Puść go! – zawołał Parmiel.

Kanciastą twarz, widoczną pod szopą jasnych włosów, wykrzywiła wściekłość.

– Bandyci! – wydarł się stróż. – Mordercy! Szubienicy na was mało!

– Zamknij się – syknął Uwabriel. – Ściągniesz patrol!

Parmiel próbował wyszarpać Eryka z uścisku skrzydlatego, ale stróż wpił się jak pijawka.

– Właśnie! Patrol! – wrzasnął. – Żandarmeria! Na pomoc!

W oknie naprzeciw zapłonęło światło.

– Ciszej! – jęknął zdesperowany Uwabriel, próbując zatkać wykręcającemu się aniołowi usta.

– Żandarm...!

Sierpowy Parmiela był szybki i krótki. Skrzydlaty zwiądł w objęciach Eryka.

– No, nie wiem... – zaczął Uwabriel, ale urwał, bo w szarych oczach brata płonęła żądza mordu.

– Nie miałem wyjścia – warknął Parmiel, wzruszając ramionami.

Eryk ostrożnie położył stróża na bruku. Anioł wydał mu się mały i chuderlawy, zwłaszcza w porównaniu z masywnymi postaciami braci. Poczuł lekkie wyrzuty sumienia. W końcu to był jego anioł stróż, a potraktował go w sumie dość podle. Może powinien okazać więcej lojalności?

– Co z nim zrobimy? – spytał.

– Zostawimy, misiu. Nie martw się, nic mu się nie stanie. A teraz chodu, bo żandarmeria zaraz tu będzie.

Parmiel chwycił Eryka za rękę, zmusił do biegu. Chirurg pędził opustoszałymi ulicami Limbo, oblewając się potem i gorzko żałując, że trzy lata temu zaprzestał gry w tenisa. Aniołowie nie dostali nawet zadyszki.

– Czekajcie – wysapał. – Nie mogę... już.

Zwolnili.

– Jeszcze dwie przecznice – powiedział uspokajająco Uwabriel. – Niedaleko.

Mówił prawdę. Dwie ulice dalej aniołowie zatrzymali się na niewielkim placyku, pod fontanną z figurą trytona. Parmiel nerwowo rozglądał się dokoła. Wtem z głębokiego cienia pod ścianą domu wyłoniła się zakapturzona postać. Przybysz zbliżył się do skrzydlatych.

– Spóźniliście się – mruknął.

Pod kapturem Eryk rozpoznał pociągłą, chudą twarz geniusza.

– Drobne problemy – powiedział Parmiel.

Geniusz skinął ręką.

– Chodźcie za mną.

Zagłębili się w ciemny zaułek. Kończył się ślepą ścianą z masywnymi drzwiami. Szczelin kamiennego muru czepiał się bluszcz.

Geniusz wydobył z fałdów peleryny wielki, ozdobny klucz. Zamek zazgrzytał.

– Wchodźcie. Tylko skończcie do świtu.

Parmiel skinął głową, wyciągnął z chudej dłoni klucz. Geniusz oddalił się spiesznie. Uwabriel wszedł pierwszy, Eryk za nim. Znalazł się w obszernej komnacie, oświetlonej zawieszonymi u sufitu lampionami. Pośrodku stał duży stół z przymocowanymi do blatu grubymi skórzanymi pasami zapinanymi na klamry. Pod ścianami ciągnęły się półki zapełnione dziwacznymi gratami. Stały tam słoje pełne kolorowych płynów i brunatnych mazideł, smukłe fiolki napełnione kryształkami różnych soli, wyschłe szczątki małych zwierząt i owadów, wężowe skórki, naczynia dziwnych kształtów i mnóstwo przedmiotów, których przeznaczenia nie dało się na pierwszy rzut oka odgadnąć. Eryk zwrócił uwagę na imponującą kolekcję noży i metalowych, lśniących złowrogo narzędzi. Z powały zwisała wypchana jaszczurka i zasuszony nietoperz. Eryk odwrócił się ze zdziwieniem ku braciom.

– Co to ma być? – spytał.

– Pracownia czarnego maga i medyka – powiedział Parmiel. – Wynajęta do rana.

Wydawał się zdenerwowany. Uwabriel uciekał wzrokiem w bok.

– Ciekawe – ocenił Eryk. – Nigdy nie widziałem podobnego miejsca. Tylko co mam tu robić? Przebrać się na Halloween?

– Nie, misiu – powiedział Parmiel poważnie. – Przeprowadzić operację.

– CO?!

Anioł wcale nie zaczął się śmiać. Wyglądało, że mówi poważnie.

– Jesteś chirurgiem plastycznym, prawda? Zmienisz nam pyski, żebyśmy mogli zaszyć się spokojnie gdzieś w Limbo, a potem wyemigrować do Stref Poza Czasem.

Eryk obrzucił wzrokiem pracownię.

– Poszaleliście! Tutaj? Operację?! Ja bym tu nie opatrzył skaleczonego palca! A poza wszystkim to nierealne! Musiałbym mieć narzędzia, całkowicie wyposażoną salę, wykwalifikowaną pomoc, wyniki badań! Przecież nawet nie znam waszej fizjologii, anatomii, cholera wie czego! A gdzie anestezjolog? Co, miałbym was kolejno tłuc młotkiem po łbach? Nie ma mowy! Odmawiam. W życiu nie spotkałem podobnego idiotyzmu. – Spojrzał prosto w oczy anioła. – I podobnych idiotów.

Parmiel rozłożył ręce.

– To nasza jedyna szansa! Człowieku, oni nas zabiją! Chcesz mieć dwóch uczciwych aniołów na sumieniu?

– Właśnie nie chcę! – wrzasnął Eryk. – Dlatego mówię NIE! Są tu jacyś czarodzieje, idźcie do nich. Zrobią hokus-pokus i zmienią was w abażur albo w Sophię Loren.

– Zapomnij – szepnął Uwabriel. – Nie istnieją takie zaklęcia. Czar przemiany działa tylko przez dobę od założenia, a już po kilku godzinach zaczarowany zaczyna z wolna powracać do własnej postaci. Traci charakterystyczne cechy iluzorycznej twarzy na rzecz własnych. Poza tym podobne zaklęcia umieją rzucać tylko wysoko wykwalifikowani magowie. I słono każą za to płacić.

– Jak myślisz, misiu – wtrącił Parmiel – po co byśmy cię porywali?

– Jeśli chcieliście rzeźnika, który by wam poharatał pyski tak, żeby was własny Metatron czy inna matka nie poznała, trzeba było iść do tej, jak jej tam, Głębi albo do pierwszej lepszej speluny, a nie do chirurga! – krzyknął rozwścieczony Eryk. – Myślałem, że macie więcej rozumu! Kiepskie to całe Niebo, jeśli aniołowie potrafią być tacy głupi! Cholera, siano zamiast mózgu! Idioci.

Uwabriel spuścił oczy, odruchowo przestępował z nogi na nogę. Parmiel przeciągnął ręką po twarzy.

– No to mamy przesrane. Koniec z nami. Czapa.

Drzwi otworzyły się tak cicho, że nie usłyszeli nawet skrzypnięcia. Eryk pierwszy zobaczył Głębianina z pistoletem. Przestał się pieklić i rozdziawił ze zdziwienia usta.

– Doskonale ujęte – odezwał się Głębianin cichym, uprzejmym głosem. – Wizjonersko, rzekłbym.

Bracia drgnęli. W jednej chwili pobledli jak papier. Do komnaty wsunęło się jeszcze dwóch Głębian.

– Odwróćcie się i przyjmijcie do wiadomości, że w miejscach równie podejrzanych jak to nie staje się plecami do drzwi – ciągnął demon tonem uprzejmej konwersacji. – To pierwsza zasada. Druga brzmi: nie zabiera się cudzej własności, jeśli nie chce się popaść potem w kłopoty. A wyście właśnie popadli, panowie.

Eryk przypatrywał się stojącemu w niedbałej pozie Głębianinowi i doszedł do wniosku, że rozumie, co oznacza termin „Mroczny”. Demon z pistoletem z całą pewnością należał do tej kategorii. Kosztowny, doskonale skrojony surdut z czarnego aksamitu znamionował istotę zamożną, a suchy, ostry profil i oszczędne gesty arystokratę, ale nie to różniło go od dwóch pozostałych Głębian. Demon emanował ciężką, ciemną energią, jakby dziwnym rodzajem mrocznego światła. Miał smagłą cerę i srebrne włosy. Wcale nie siwe, tylko srebrzyste jak rtęć. Takiej samej barwy były też tęczówki oczu, a Eryk wcale się nie zdziwił, stwierdziwszy, że kolory są naturalne.

Aniołowie stali ponurzy, nieporuszeni. Milczeli. Mroczny uśmiechnął się paskudnie.

– Zaczniemy od tego, że oddacie grzecznie broń nieodżałowanego Bretora. Ale ostrożnie i powoli, bo moi przyjaciele są trochę nerwowi.

Dwaj zwaliści, tęponosi Głębianie wyglądali, jakby słowo „nerwy” nie figurowało w ich słowniku. W garściach wielkich jak bochny trzymali broń. Przypominali gangsterów z filmów sensacyjnych.

Parmiel dwoma palcami wyciągnął spod tuniki pistolet, położył na stole.

– Pchnij go do mnie – zakomenderował Mroczny.

Anioł wykonał polecenie.

– Doskonale – mruknął demon. – Nie mogłem przecież pozwolić, żeby znajdował się w niefachowych rękach. Jeszcze stałaby się komuś krzywda, a tego nie chcemy, prawda?

W uśmiechu błysnęły krótkie, białe kły.

– Zasada trzecia: Kto mieczem wojuje, ten zna się na rzeczy albo idzie do piachu. Przechodząc do meritum, gdzie jest walizka, panowie?

Parmiel przełknął ślinę.

– Nie mamy jej.

– Doprawdy? – Mroczny uniósł brwi. – W takim razie pozostaje forsa ze sprzedaży.

– Niczego nie sprzedaliśmy – wyjaśnił ponuro anioł. – Mój brat rozdał towar za darmo. Już wam tłumaczyłem.

Głębianin pochylił głowę.

– Ach tak? – spytał przeciągle. – Po prostu rozdał? Tak zwyczajnie? Co to musiała być za urocza scena! Wzruszająca. Słodki aniołek rozdaje potrzebującym wsparcie i pociechę. Aż się wierzyć nie chce. I wiecie co? Nie wierzę.

– Parmiel mówi prawdę! – krzyknął rozpaczliwie Uwabriel. – Rozdałem! Rozwalcie mnie! On nic nie wiedział.

Oczy Mrocznego zaświeciły.

– Jesteśmy sprawiedliwi – powiedział z uśmiechem. – Rozwalimy wszystkich.

– Człowieka zostaw! – zawołał Parmiel. – Nie ma z tą sprawą nic wspólnego. Przecież nie zabijesz syna Adama!

Srebrne, przenikliwe spojrzenie spoczęło na twarzy Eryka. Chirurg mimowolnie zadrżał. Chciał powiedzieć, że nie ma się o co spierać, bo on już od pewnego czasu nie żyje, ale nie mógł wydobyć głosu ze ściśniętego gardła.

– Zabijałem ludzi nieraz, zrobię to i teraz – rzekł demon prawie łagodnie. – Chyba że powiecie, gdzie jest walizka.

– No mówię, że nie ma! – krzyknął Parmiel z rozpaczą. – Rozdaliśmy!

– Rozdaliście? No dobrze. – Mroczny skinął głową dwóm ponurym Głębianom. – Związać ich!

Demony wyciągnęły z kątów pracowni dwa kulawe krzesła, zmusiły braci, żeby usiedli, i przywiązały obu do mebli. Erykiem nikt się nie zajmował.

– Pogadamy inaczej – warknął Mroczny. – Gdzie walizka?

Aniołowie milczeli. Srebrnooki wskazał palcem Parmiela, wypowiedział zaklęcie w języku, którego Eryk nie rozpoznał. Aniołem targnął ból. Szarpnął się do przodu, aż napięte więzy wpiły się głęboko w ciało. Zacisnął szczęki, na czole zalśniły krople potu. Widać było, że z trudem powstrzymuje krzyk.

– Zostaw go! – krzyknął Uwabriel. W jego głosie brzmiało cierpienie. – Jest niewinny! To ja rozdałem towar!

– Chcesz dołączyć? – syknął demon. – Proszę bardzo!

Uwabriel wygiął się w łuk, zagryzł wargi.

Eryk spostrzegł z przerażeniem, że skóra Parmiela wokół głęboko wrzynających się sznurów zaczyna się tlić. Zaśmierdziało przypalonym mięsem.

– Oni naprawdę rozdali towar! – zawołał z rozpaczą. – Przysięgam! Widziałem pusty neseser.

Srebrne oczy, zimne jak mróz, obróciły się na Eryka.

– A więc jednak coś wiesz, synu Adama. Gadaj!

Świszczący oddech Parmiela z wolna przechodził w jęk. Eryk zebrał się na odwagę.

– To przestań torturować moich przyjaciół! – warknął.

– Bardzo proszę. – Mroczny machnął w powietrzu ręką, jednym ruchem zakańczając cierpienie aniołów.

Uwabriel z trudem chwytał powietrze, z nosa Parmiela płynęła strużka krwi.

Smagła twarz demona wydawała się obojętna jak maska.

– Mów, synu Adama – powiedział cichym głosem. – Chyba że też chcesz się posmażyć.

– Człowiek nic nie wie – wychrypiał z trudem Parmiel. Szare oczy pociemniały z bólu. – Wypuść go.

Mroczny przysunął się do Eryka. Był bardzo wysoki. Chwycił chirurga pod brodę, siłą zadarł mu głowę. Srebrne oczy lśniły jak laser.

– Co widziałeś, synku? Mów.

– Pusty neseser – skłamał Eryk.

– Ach tak! – warknął Mroczny. Skinął głową czekającym w milczeniu kumplom. – Jego też związać.

Demony powlekły chirurga do krzesła. Zabrały się do krępowania rąk wyrywającego się Eryka, gdy nagle drzwi do pracowni rozwarły się z trzaskiem. Huknęły dwa wystrzały. Obaj Głębianie padli na podłogę niczym kukły, którym przecięto sznurki. Wszystko trwało ułamki sekund.

– Rzuć broń, Dantalion! – rozkazał Mrocznemu stojący w progu Głębianin.

Srebrnooki odsłonił kły we wściekłym grymasie, ale upuścił pistolet.

– Kopnij go w moją stronę! O, tak. Doskonale.

Przybysz wszedł do pracowni, podniósł broń z podłogi, nie spuszczając przy tym wzroku z Dantaliona. Cały czas patrząc na przeciwnika, cofnął się, zatrzasnął drzwi. Potem podszedł do leżących ciał, dla pewności strzelił każdemu w głowę.

– Dantalion, przyjacielu – powiedział niskim, gardłowym głosem. – Co za spotkanie! Miło, że tak usilnie starasz się odzyskać walizkę, którą pożyczyłeś...

Splunął przez zęby na podłogę.

– ...bez mojej wiedzy i zgody.

Dantalion milczał. Nowo przybyły pokręcił głową. Z całą pewnością także należał do Mrocznych, a jego energia emanowała wielką mocą. Był wysoki i krzepki. Połyskujące granatowo włosy nosił związane w węzeł. Surowa twarz przypominała rzeźbę z granitu. Policzki i brodę pokrywał kilkudniowy zarost. Oczy lśniły turkusowo. Mieszkał w nich chłód i niezłomność.

– Brzydko okradać przyjaciół – odezwał się do milczącego Dantaliona. – Przedkładać parę groszy nad wypróbowaną przyjaźń. Smutne. Świat schodzi na psy.

– Sukinsynu! – wysyczał srebrnowłosy Mroczny. – Skąd wiedziałeś?

Demon o turkusowych oczach odsłonił w uśmiechu olśniewająco białe zęby, ostre jak kły drapieżcy.

– Przecież uczyłem, że nigdy nie należy ufać kapusiom. Pewien geniusz trochę dzisiaj zarobił. Widzisz, jak się robi interesy? Aniołom wynajął lokal, tobie sprzedał ich głowy, a mnie twoją. To się nazywa zmysł do handlu, co?

Dantalion stał tyłem do stołu, oparty o blat. Oczy aniołów śledziły z napięciem obu rozmówców, ale tylko Eryk był w stanie dostrzec ze swego krzesła, że srebrnowłosy Mroczny zasłania sobą leżący na stole pistolet, który zabrał przedtem Parmielowi.

Palce Dantaliona skurczyły się lekko. Demon szykował się porwać broń. Powodowany nagłym impulsem Eryk krzyknął do drugiego Mrocznego:

– Uważaj! On ma broń!

Granatowowłosy uskoczył w bok, pociągnął za cyngiel. Dwa wystrzały huknęły jednocześnie. Dantalion upadł ciężko na podłogę. Pistolet drugiego Mrocznego ponownie plunął ogniem. Ciało srebrnookiego drgnęło i znieruchomiało. Ocalały demon zatoczył się na drzwi, osunął na posadzkę. Obie ręce przyciskał do rosnącej czerwonej plamy na boku. Po palcach płynęła krew. Pistolet upadł, leżał obok uda Mrocznego. Demon przymknął powieki. Chyba stracił przytomność.

Eryk gorączkowo wysupływał się z więzów, których Głębianie nie zdążyli dobrze zacisnąć.

– Nic wam nie jest? – zawołał z niepokojem do aniołów.

– W porządku, misiu. Przeżyjemy – odpowiedział nieco chrapliwie Parmiel.

Eryk chwycił nóż z półki, rozcinał więzy. Oparzenia na nadgarstkach anioła wyglądały paskudnie. Skrzydlaty wstał sztywno, ostrożnie rozcierał ręce. Chirurg uwolnił Uwabriela.

– Co za chryja! – mruknął Parmiel. Oczy anioła spojrzały na Eryka z wdzięcznością. – Dzięki, stary. Uratowałeś nam życie. Gdyby nie ty... Ech! Zachowałeś się jak prawdziwy skrzydlaty!

Chirurg poczuł, że się czerwieni.

– Przyjaciołom trzeba pomagać, nie? Chodź, opatrzę ci ręce.

Parmiel klepnął go w plecy.

– Bez pośpiechu. Nie umrę od tego.

Uwabriel ostrożnie podszedł od granatowowłosego Mrocznego. Kopniakiem odrzucił pistolet daleko w kąt pracowni. Przyklęknął.

– Żyje – powiedział. – Ale strasznie krwawi.

Parmiel podszedł do brata, spojrzał na twarz nieprzytomnego Głębianina i gwizdnął przez zęby.

– To Adramelech. Prawdziwa szycha. Bardzo potężny Mroczny. Kumpel Lucyfera i Asmodeusza. Wielki kanclerz Otchłani. Kawaler Orderu Muchy. Arystokrata. Jest znanym rusznikarzem. Robi doskonałą broń. Niezłe hobby dla Głębianina, co? Nie wiedziałem, że zajmuje się prochami. Faktycznie, krwawi jak świnia.

Eryk przemierzył salę. Schylił się po odrzucony pistolet. Broń miała nietypowy kształt, nie przypominała żadnego znanego mu ziemskiego modelu. Długą lufę pokrywały dziwne wygrawerowane znaki. Eryk obracał pistolet w rękach.

– Lepiej go odłóż – powiedział Uwabriel. – To magiczny przedmiot. Jest pewnie zaklęty specjalnym urokiem i opatrzony formułami przekleństw.

Parmiel wzruszył ramionami.

– Właścicielowi jakoś nie pomógł. To tylko zwykły kawał gnata.

– Ale głębiański – upierał się Uwabriel.

– To są i anielskie? – zdziwił się Eryk, odkładając broń na najbliższą półkę.

– Pewnie – parsknął Parmiel. – Wcale nie gorsze.

Uwabriel wciąż klęczał przy rannym.

– Co z nim zrobimy? – spytał.

Brat rozłożył ręce.

– Chyba zostawimy, nie?

– To umrze. Wykrwawi się. Będzie tak, jakbyśmy go zabili. Jakbyśmy stali się tacy sami jak Głębianie. A nie chcemy tego, prawda?

Aniołowie wymienili spojrzenia. Erykowi też zrobiło się nieswojo. W końcu był lekarzem. Co prawda przysięgał ratować ludzi, a nie demony, ale... Popatrzył na kredowo białą twarz Adramelecha, dłonie przyciśnięte do rany.

– Dawajcie go na stół! – powiedział stanowczo. Ściągnął kurtkę, podwinął rękawy.

Bracia jakby odetchnęli z ulgą. Podźwignęli ciało Głębianina, ułożyli na blacie. Eryk rozciął ubranie Mrocznego, odsłonił ranę. Kula przeszła na wylot, zostawiając na plecach paskudny, poszarpany otwór. Pocisk musiał poharatać wątrobę, pomyślał Eryk. Jeśli ma jakąś. Postanowił na razie zatamować krwotok. Nie podejmie się przecież operacji. Potem zawołają fachową pomoc, maga albo medyka, albo innego specjalistę od demonów.

– Potrzebne mi tampony, bandaże. Znajdźcie coś. Musimy zatamować krew. Prędko.

Aniołowie buszowali wśród półek. Parmiel przyniósł kłąb czystych z pozoru lnianych taśm. Uwabriel otwierał słoiki z maściami, wąchał.

– Znalazłem środek zatrzymujący krwawienie! Magiczny! – zawołał triumfalnie.

Eryk popatrzył na bure mazidło podejrzliwie.

– Jesteś pewien, że to nie pasta z tłuczonych nietoperzy?

– Jasne. Sarkamisz trzyma w apteczce takie samo, na wypadek jakby ktoś się skaleczył. Zresztą tu jest napisane. – Pokazał ręcznie wypełnioną etykietkę, zapisaną znakami przypominającymi zestaw kółek i kresek.

– Dobra, dawaj – zdecydował Eryk, bo prowizoryczny tampon szybko nasiąkał krwią.

Wsadził palce do słoika, posmarował ranę maścią.

Głębianin zawył, ciało wyprężyło się jak struna. Skóra wokół rany pokryła się momentalnie pękającymi bąblami. Eryk rozpaczliwie ścierał maść. Parmiel przyskoczył, z całej siły przytrzymywał rzucającego się Adramelecha.

– Wody! – krzyknął do Uwabriela. – Byle nie święconej! Idioto, przyniosłeś błogosławiony środek! Na Głębian działa jak kwas! Trzeba było znaleźć przeklęty!

Uwabriel z przerażoną miną przygalopował z dzbanem wody. Eryk gorączkowo przemywał ranę. Ból otrzeźwił Głębianina. Poderwał się z rykiem, spróbował strząsnąć ramiona anioła, lecz był za słaby.

– Nie miotaj się! – zawołał Eryk. – Próbuję ci pomóc.

Oczy rannego spojrzały przytomniej.

– Ładna pomoc – wychrypiał z wysiłkiem, ale przestał się wyrywać. Starał się leżeć spokojnie, choć musiał bardzo cierpieć. Turkusowe oczy z bólu zrobiły się niemal czarne, ściągnięte wargi odsłaniały kurczowo zaciśnięte zęby, skóra nabrała odcienia popiołu, oddech rwał się i świszczał.

Na szczęście maść Uwabriela jednak zadziałała i krew przestała płynąć. Eryk zajął się delikatnie oczyszczaniem i bandażowaniem ran. Adramelech leżał bez ruchu. Nawet nie jęknął.

Chirurg spoglądał w głęboką zieleń oczu demona.

– Powinieneś z tego wyjść. Ale musisz szybko trafić do lekarza. Ja nic więcej nie potrafię zrobić. Leczę ludzi. Na istotach nadprzyrodzonych się nie znam. Mógłbym ci zaszkodzić, rozumiesz?

Głębianin leciutko skinął głową. Wydawał się bardzo słaby. Stracił mnóstwo krwi.

– Oko – szepnął. – Dajcie Oko Nocy.

Eryk pochylił się nad rannym. Chyba majaczy, pomyślał. Parmiel przysunął się bliżej.

– Gdzie masz? – spytał.

Dłoń Adramelecha gmerała w fałdach płaszcza.

– W kieszeni – wymamrotał.

Anioł sięgnął do zakrwawionej poły, wyciągnął płaski kryształ oprawiony w srebro.

– To komunikator – wyjaśnił, widząc zdziwioną minę Eryka. – Rodzaj telefonu na magię.

Podał klejnot Głębianinowi.

– Masz, zawołaj swoich.

Adramelech zacisnął palce na krysztale. Z wysiłkiem uniósł głowę, uważnie przyglądał się braciom.

– Czemu to robicie? Mogłem was zabić.

Parmiel wzruszył ramionami.

– Sam nie wiem. Pewnie dlatego, że nie chcemy mieć nikogo na sumieniu.

Turkusowe oczy spoglądały z napięciem. Demon dźwignął się na łokciach.

– Nie boicie się? Znam was, wasze twarze. Ukradliście mi walizkę. Mogę się mścić.

Uwabriel westchnął.

– Wcale nie ukradliśmy. Znaleźliśmy obok martwego Bretora. A potem wszystko rozdałem uzależnionym aniołom, którzy poprosili. Za darmo. Jedni przekazywali wiadomość drugim i towar szybko się skończył. Przez naszą kwaterę przewinął się istny tłum. Wiem, że nie powinienem, ale to taka ciężka choroba. Nikt im nie pomoże, najwyżej mogą trafić do kicia. Żal mi się zrobiło.

Adramelech opadł ciężko na blat, przymknął oczy.

– Na Mrok – wyszeptał. – Rozdał towar za darmo. W porządku. Wierzę. Naprawdę wierzę. Teraz po rogach ulic stoi pełno małych cwaniaczków, którzy sprzedają moje prochy za promocyjne ceny. A zastanawiałem się, jak to możliwe.

Uwabrielowi wyciągnęła się mina.

– Naprawdę?

Na ustach demona pojawił się cień uśmiechu.

– Aha. Trzeba bardzo uważać na dobre uczynki.

Eryk poczuł chłód w okolicy karku.

– Słuchaj – powiedział. – Odpuść im tę walizkę. W końcu uratowaliśmy ci życie. Chyba jest więcej warte niż neseser pełen prochów.

Blade wargi demona wykrzywił gorzki grymas.

– Mały człowieczku – powiedział – gdybym chciał was zabić, nic by mnie nie powstrzymało.

Zwrócił twarz w stronę aniołów.

– Boicie się, skrzydlaci?

Parmiel machnął ręką.

– I tak mamy przesrane. Nawet gdybyś się wykrwawił i umarł, nie bylibyśmy bezpieczni. Nie ma się co łudzić. Nie ty jeden wiedziałeś, że zabraliśmy walizkę. W końcu ktoś znów nas podkapuje. Nie tobie, to komuś innemu. Twoja śmierć nic nam nie daje, Wasza Mroczność.

Adramelech zaśmiał się krótko, chrapliwie.

– Co za przenikliwość! – wyszeptał. – Syn prochu ma rację. Cenię swoje życie wyżej niż walizkę krwawych łez. Honor Głębianina lśni jaśniej i czyściej niż gwiazdy. I jest bezcenny. Nie bójcie się, skrzydlaci. Nic złego was nie spotka. Dopóki ja żyję, będziecie bezpieczni.

– Dzięki – mruknął Parmiel. – Uważaj na siebie, dobrze?

Głębianin uniósł kryształ.

– A teraz spadajcie. Za chwilę zaroi się tu od demonów.

– Powinniśmy poczekać z tobą – powiedział ostrożnie Uwabriel. – Jesteś ciężko ranny. Potrzebujesz opieki.

W turkusowych oczach Adramelecha pojawił się cień rozbawienia.

– Wiem, co mówię, słodkie anielskie serduszko. Nie chcę, żeby was zobaczyli. Jeszcze któremuś strzeli do głowy jakieś głupstwo i postanowi zadziałać na własną rękę. A przecież zaręczyłem honorem za wasze niebiańskie głowy.

Parmiel oblizał wargi.

– Zdrowiej szybko, panie Mroczny. I produkuj swoje rusznice długo i szczęśliwie. Mam nadzieję, że prędko się nie zobaczymy.

Adramelech pocierał kryształ. Powierzchnia kamienia zrobiła się matowo czarna.

– Idźcie – powiedział.

W krysztale pojawiła się twarz Głębianina.

– Chodź, synu Adama – ponaglił Eryka Parmiel. – Uwabriel, zamknij drzwi.

Gdy znaleźli się w cichym zaułku ze ścianami oplecionymi bluszczem wszyscy trzej odetchnęli z ulgą.

– I co teraz? – spytał Eryk.

– Odprowadzimy cię do Trzeciego Nieba – powiedział Parmiel. – Tam będą wiedzieli, co z tobą zrobić.

Świtało, kiedy opuszczali teren Limbo. Niebo zaróżowiło się i rozbłysło złotem. Zmieszali się z kolorowym tłumem zmierzającym do Królestwa. Obok przedreptała stara demonica z koszem nabiału, przejechał wóz wyładowany towarem na sprzedaż. Popielaty bok wołu otarł się o kurtkę Eryka.

Pierścień białych murów przybliżał się, a chirurg poczuł nagłą falę wzruszenia. Za chwilę miał wstąpić do Nieba. Ściana białych kamieni sięgała wysoko w górę. Wieńczące ją blanki zdawały się maleńkie jak w papierowym modelu zamku. Krążyły nad nimi czarne przecinki ptaków.

Zniknęli w czeluści Bramy Krogulców. Wykute w kamieniu drapieżne ptaki zimno przypatrywały się wchodzącym.

Pierwsze Niebo rozczarowało chirurga. Przypominało trochę Limbo. Szeregi małych, ubogich domków tłoczyły się po obu stronach ciasnych uliczek. Czasem trafiał się duży, surowy gmach, przywodzący na myśl klasztor o surowej regule.

Bracia szybko przemierzali ulice. Pociągnęli Eryka w gardło kolejnej bramy, znacznie mniej monumentalnej. Za murem, który w porównaniu z zewnętrznymi obwarowaniami Królestwa wydawał się niski, zaczynało się Drugie Niebo. Było tu nieco więcej przestrzeni, ulice poszerzyły się, na skrzyżowaniach zdarzały się małe placyki. Nad wszystkim górowały krępe, kwadratowe wieże wieńczące naroża długich prostokątnych budowli o małych oknach. Drzew było niewiele. Wychylały gałęzie zza wysokich kamiennych ogrodzeń przylegających do budynków.

– Ale tu ponuro – mruknął Eryk.

– Bo mijamy kwatery stróży – wyjaśnił Parmiel. – Trudno się dziwić, że najczęściej wyrastają z nich sukinsyny. Idziemy na skróty. W rzeczywistości w Drugim Niebie potrafi być bardzo ładnie. Kiedyś może zobaczysz sam.

W perspektywie ulicy zamajaczył mur z kolejną bramą.

Trzecie Niebo wyglądało przyjemnie. Przy spokojnych, wysadzanych drzewami alejach stały eleganckie, niewielkie wille, małe pałacyki albo zadbane kamienice. Śpiewały ptaki. Słońce rzucało złote plamy na bruk ulicy. Pachniało latem, spokojem i ogrodowymi kwiatami. Po kutych prętach ogrodzeń i ścianach domów pięły się róże lub wisterie. Było ciepło. Eryk ściągnął sweter. Kurtki zapomniał w pracowni czarnego maga.

– W Trzecim Niebie mieści się raj – odezwał się Uwabriel. – I biuro obsługi zmarłych. O, widzisz, to tam!

Eryk wytężył wzrok. Zobaczył daleko w perspektywie ulicy wielki biały budynek, przypominający elegancki urząd. Wyglądał bardzo klasycznie. Stał na wysokim podmurowaniu, do wejścia wiodły szerokie marmurowe schody, cztery smukłe kolumny podtrzymywały tympanon zwieńczony figurami aniołów.

Na podeście schodów siedziała starsza pani.

– Babcia! – zawołał Eryk i puścił się biegiem.

Starsza pani drobnymi kroczkami dreptała w jego stronę. Padli sobie w objęcia.

– Ach, wnusiu kochany, nareszcie! Wiedziałam, że w końcu tu trafisz! No, puść już, skarbie. Nie wypada tak na ulicy.

Eryk rozluźnił uścisk. Babcia poprawiła fryzurę.

– A kim są ci mili skrzydlaci? – spytała, obrzucając braci surowym spojrzeniem.

– To moi przyjaciele, babciu. Parmiel i Uwabriel.

Babcia zerknęła podejrzliwie.

– A czy oni przypadkiem cię nie porwali, wnusiu?

Eryk zrobił niewinną minę. Bracia odchrząknęli nerwowo.

– Ależ skąd, babciu! Prosili mnie tylko o drobną przysługę.

Starsza pani uśmiechnęła się i mrugnęła porozumiewawczo.

– Ach, rozumiem. Widzisz, wnusiu, czekam tu, bo koniecznie chciałam z tobą porozmawiać, zanim wrócisz do domu.

– Do domu? – zdumiał się Eryk. – Przecież umarłem!

Babcia rzuciła aniołom pełne wyrzutu spojrzenie.

– Jak to? Nie powiedzieli ci? Byłeś w stanie śmierci klinicznej, a teraz leżysz w szpitalu w śpiączce. Meliel, twój anioł stróż, miał cię odesłać od razu z tunelu, ale... – zawahała się – zniknąłeś.

Parmiel i Uwabriel zmieszani gapili się na własne buty.

– Eee, hmm – zaczął Parmiel. – Baliśmy się, że będziesz chciał zaraz wracać. Wybacz, stary.

– Wracać?! – zawołał Eryk. – I nic nie zobaczyć? Nie, cieszę się, że was spotkałem, naprawdę. Dzięki wam przeżyłem coś niesamowitego.

Babcia klasnęła z zachwytem.

– Moje dziecko! Zawsze taki sam urwis! Masz to po mnie! Widzisz – spoważniała – dziadek też bardzo by chciał się z tobą zobaczyć, ale pojechał na ryby.

– Łowi ryby w raju? – zdumiał się Eryk, który miał standardowe pojęcie na temat zaświatów. Łąki pełne kwiatów, białe szatki, aureolki i brzdąkanie na harfie.

Babcia obciągnęła schludny granatowy kostiumik, poprawiła żabot. Wydawała się Erykowi stara i młoda równocześnie. Oczy jej lśniły, ruchy były sprężyste, energiczne. Nigdy nie wyglądała ładniej.

– Nie w raju – machnęła ręką. – W Praoceanie. Popłynął na wyspę, daleko od lądu, z kilkoma zmarłymi kumplami i aniołami do towarzystwa. Wiesz, taka męska wyprawa. Pamiętasz, jak dziadek uwielbiał wędkować.

Eryk pochylił się do ucha starszej pani, zniżył głos:

– Babciu, jak tu jest? Powiedz!

W oczach lśniących pod chmurą białych loczków zapalił się dziwny błysk.

– Tak jak zawsze marzyliśmy, wnusiu. Mamy niewielki domek z ogrodem, w którym zawsze kwitną kwiaty. Zbieramy czereśnie i jabłka na przetwory. Wieczorami siadamy przy kominku, chociaż tu nigdy nie jest zimno. Ale i ogień nie parzy. Gawędzimy, dziadek czyta albo skleja modele okrętów. Są inne niż wasze. Pływają kierowane siłą woli. A ja robię na drutach, czasem wyszywam, czytam. Czekamy na was.

– I możesz mi tak o wszystkim opowiadać?

Babcia westchnęła.

– Pewnie, wnusiu. Tego akurat nie będziesz pamiętał, kiedy wrócisz na Ziemię.

Wyciągnęła dłoń, schwyciła Eryka za rękę.

– Kochanie, ja muszę ci coś powiedzieć. To bardzo ważne. Nie pomyśl tylko, że się wtrącam. Po prostu muszę cię ostrzec. – Oczy starszej pani pełne były niepokoju. – Skarbie, nie żeń się z tą twoją Kasią. Ona do ciebie nie pasuje. Taka ciągle oschła, surowa. Wszystko musi być na swoim miejscu, najważniejsze są obowiązki, dobra praca, pieniądze. Eryczku, ona nie umie marzyć! Zadusicie się ze sobą. Oboje będziecie nieszczęśliwi, udając ludzi, którymi nie jesteście. Proszę cię, nie żeń się, kochanie. Ten związek się nie uda. A już za rok spotkasz dziewczynę swojego życia. Przysięgam, wnusiu. Zostaniecie razem na zawsze, szczęśliwi. Będziecie się rozumieć bez słów, kochać i szanować. Urodzi ci śliczne dzieci. Zobaczysz.

– Ależ, babciu – protestował słabo. – Kasia to wspaniała dziewczyna. Zaradna, nowoczesna.

– Ale nie dla ciebie! Zagryziecie się! Dam ci przykład. Wszyscy siedzą przy tobie w szpitalu, modlą się i rozpaczają. A ona! Chodzi z kwaśną miną i powtarza w kółko: „Jak mógł być taki nieodpowiedzialny! Z pewnością jechał za szybko! Zawsze mu powtarzam, żeby uważał, ale oczywiście nie słucha! Wieczny dzieciak. No i doigrał się. A mówiłam. Samochód na złom, on w szpitalu. Oczywiście. Zachciało się wyścigów na szosie. Boże, skąd wziąć na te wszystkie wydatki!”.

Eryk stał zasępiony. Babcia doskonale odegrała jego narzeczoną. Boże, jakby słyszał Kaśkę.

– Wnusiu, ona nawet nie jest jeszcze twoją żoną! Co będzie dalej? Zastanów się, dobrze? Proszę, tylko się zastanów.

Przełknął z trudem ślinę. Skinął głową. Babcia puściła jego rękę. Bracia, którzy stali dyskretnie z boku, zbliżyli się.

– Musimy wejść. Czas odesłać cię do domu, synu Adama – powiedział Parmiel.

Wkroczyli po marmurowych stopniach do budynku. Wewnątrz panował nieprawdopodobny tłok. W wielkiej, wysoko sklepionej sali ludzie i aniołowie darli się jeden przez drugiego. Najgorsze zamieszanie panowało pod licznymi zamkniętymi drzwiami. Migały bure tuniki stróży, białe szaty urzędników. Do uszu przyjaciół dobiegały strzępy rozmów.

Jakiś stróż ciągnął za rękaw urzędnika z dużym notesem.

– Jest buddystą, a wy wpakowaliście go do raju Koptów! To niedopuszczalne.

Skrzydlaty obojętnie gryzmolił w notesie.

– Nie zajmuję się sekcją reklamacji. Trzecie drzwi na lewo.

– Niech żyje biurokracja! – mruknął Parmiel.

Uwabriel szturchnął chirurga w bok.

– Spójrz, idzie Azrael, Pan Dobrej Śmierci, szef całego interesu.

Ogromny anioł o błękitnych włosach sunął przez salę. Skrzydlaci i ludzie rozstępowali się przed nim z szacunkiem. Emanował intensywną energią, niby niewidzialnym światłem. Eryk domyślił się, że musi być Świetlistym, anielskim arystokratą. Azrael bazgrał w ogromnej, oprawnej w czerwoną skórę księdze. Jego skrzydła miały barwę sierpniowego nieba. Przemierzył salę i zniknął za drzwiami po przeciwnej stronie, nie oderwawszy nosa od zapisków.

– Azrael wiecznie coś notuje, poprawia i wymazuje – szepnął Uwabriel. – Robi straszny bałagan w papierach. Dlatego tak tu wygląda.

Do Eryka zbliżył się, przepychając przez ciżbę, Azjata w kolorowej czapeczce. Wskazał najbliższe drzwi.

– Przepraszam, to nie jest mdłe światło z dziedziny pretów, prawda?

Chirurg rozdziawił usta.

– Z pewnością nie – powiedział Uwabriel.

Azjata podziękował i zniknął w tłumie. Obok jakiś stróż podniesionym głosem tłumaczył coś rozzłoszczonemu mężczyźnie wyglądającemu na kwakra.

– Nic na to nie poradzę! MacDonnel jest irlandzkim katolikiem, ale ma prawo do pobytu w raju!

Purpurowy na twarzy mężczyzna krzyczał coś, czego Eryk nie usłyszał.

– Jak to skandal? – pieklił się anioł. – Wyrok samej Jasności! Nie będzie żadnych odwołań! Proszę bardzo, idź do Głębi, jeśli sobie życzysz!

– Hare Kriszna! Hare Kriszna! – śpiewał ktoś w kącie.

– Co robimy? – spytał skołowany Eryk.

– Czy ktoś wie, gdzie jest sekcja śmierci klinicznej?! – wrzasnął na całe gardło Parmiel.

– Tam są! – usłyszeli nagły okrzyk.

Przez tłum, wlokąc za sobą opierającego się urzędnika, przebijał się Meliel, anioł stróż Eryka. Twarz wykrzywiała mu wściekłość.

– To oni! Napadli mnie i pobili! Uprowadzili duszę! Proszę ich natychmiast aresztować!

– Tu nie żandarmeria – burknął urzędnik. Zerknął niechętnie na Eryka. – O co chodzi? Gdzie twój przydział?

– Nie wiem – wymamrotał chirurg.

Skrzydlaty wzniósł oczy do nieba.

– No pewnie! Najłatwiej zgubić papier, a potem niech się inni martwią, co?

Meliel wskazywał braci drżącym palcem.

– Zamknijcie ich! To bandyci! – wrzeszczał piskliwie.

Skrzydlaty w białych szatach wydobył zza pazuchy notes.

– Cisza ma być! – warknął na stróża. – To jest budynek urzędowy. Przepisy zabraniają hałasów. Kiedy umarłeś? Data i godzina!

– Wcale nie umarł! – oburzyła się babcia. – Jest w śpiączce i ma wracać na Ziemię.

Urzędnik pobladł ze złości.

– To czego mi głowę zawracacie! Tu się pracuje! Nie widzicie, co się wyrabia? Oszaleć można! Pan Azrael, Anioł Dobrej Śmierci, oby Jasność nad nim czuwała, znów pomylił rejestr zmarłych. I trudno się dziwić! Sam się wszystkim zajmuje! No, dość głupich żartów! Niech stróż zabiera duszę i odsyła do ciała. Nie mam czasu na pogaduszki!

– A ci kryminaliści?! – szczeknął Meliel. – Pobili mnie! Złożę skargę!

Urzędnik spiorunował stróża wzrokiem.

– To ja złożę skargę na ciebie! Za niewypełnianie obowiązków i utrudnianie pracy innym! – syknął.

Parmiel zacisnął łapę na wątłym ramieniu stróża.

– Chodź, misiu. Człowiekowi spieszy się do domu.

Wyciągnął Meliela z budynku. Eryk z ulgą odetchnął świeżym powietrzem. Stróż z kwaśną miną rozcierał ramię.

– Jesteś gotów? – spytał Eryka.

– Tylko się pożegnam.

Mocno przytulił do siebie babcię.

– Do widzenia, trzymaj się dzielnie. Ucałuj dziadka, dobrze?

Starsza pani otarła łzę.

– Czekamy tu na ciebie, mamę i tatę. Pamiętaj. Tęsknimy za wami.

– A my za wami, babciu. – Eryk się uśmiechnął.

Uściskał obu braci.

– Fajny z ciebie gość, synu Adama – powiedział Parmiel. – Nie daj się tam, na Ziemi. Będziemy z tobą!

– Kiedy tu wrócisz, koniecznie nas odwiedź – wtrącił Uwabriel. – Pamiętaj, Pierwsze Niebo, Dom Siedemdziesiąty Szósty, przy Bramie Krogulców.

– Pewnie. Dobrze mieć przyjaciół wśród aniołów.

– Chodź już! – ponaglił Meliel, chwytając Eryka za rękę.

– Pa, kochanie! – Babcia machała chusteczką.

– Trzymaj się! Do następnego! – zawołał Parmiel.

Meliel splótł palce w dziwny znak, tupnął. Wokół człowieka i stróża zawirował tęczowy korytarz. Popłynęli w dół.

Eryk z trudem odemknął powieki. Bolała go głowa, czuł się dziwnie ciężki i bezwładny. Biel i zieleń ścian nieprzyjemnie raziły w oczy. Przypominał sobie mgliście tęczowe tunele, miasta wiszące w powietrzu, skrzydlate istoty i twarz zmarłej babci.

– Syneczku, kochanie! – usłyszał łamiący się głos matki. – Jesteśmy przy tobie! Wszystko będzie dobrze!