Arabska krucjata ebook

Copyright © Tanya Valko, 2016

Projekt okładki

Agencja Interaktywna Studio Kreacji

www.studio-kreacji.pl

Zdjęcie na okładce

© Laila Jihad

Redaktor prowadzący

Anna Derengowska

Redakcja

Anna Płaskoń-Sokołowska

Korekta

Grażyna Nawrocka

ISBN 978-83-8097-562-0

Warszawa 2016

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Jesteśmy świadkami

trzeciej wojny światowej

w kawałkach.

Homilia papieża Franciszka

na placu Rewolucji w Hawanie,

Kuba, wrzesień 2015

Przedmowa

Drodzy Czytelnicy,

Oto składam w Wasze ręce ciąg dalszy Arabskiej sagi, lecz książka ta jest zupełnie inna niż Arabska żona i pozostałe części. Świat się zmienia, a wraz z nim zmieniają się bohaterowie moich powieści. Jestem z nimi bardzo zżyta, więc można ich oczywiście znaleźć również na kartach najnowszej książki. Do akcji wraca Hamid Binladen, były bojownik z Al-Kaidą, a obecnie antagonista dżihadystów z Państwa Islamskiego. Karim, azjatycko-arabski doktor Judym, znów będzie ratował zdrowie i życie potrzebujących, tym razem pod patronatem Lekarzy bez Granic. Zaś kobiety z rodu Salimich, Dorota, Marysia i Daria, spróbują odnaleźć się we współczesnym groźnym świecie.

Arabska krucjata to thriller pełen momentów mrożących krew w żyłach, miłosnych perypetii, bogactwa i ubóstwa oraz skrajnych uczuć – miłości i nienawiści. To kryminał ukazujący, jak łatwo znaleźć się w złym miejscu o złej porze i jak ciężko później z takiej sytuacji wybrnąć. Świat przedstawiony w mojej powieści jest opanowany przez islamski fundamentalizm, ogarnięty strachem i paranoją. Nie piszę tylko o odległych sprawach, dalekich krajach i problemach obcych Europejczykowi. Obecna sytuacja dotyczy już bezpośrednio nas wszystkich, bo uderza w nas i w nasz spokój, coraz częściej zagląda do naszych domów. Czy jednak zastanawiamy się, co się dzieje w samym sercu zła? Jak zwykli mieszkańcy arabskich krajów funkcjonują podczas wojny, jak bardzo się boją, drżą o życie swoich najbliższych i swoje, a często są wyniszczani przez własnych braci, przez rodaków? Co czują zwyczajni damasceńczycy? Czy marzą o uchodźstwie? O ucieczce do obcych krajów i życiu na obczyźnie? Czy to takie proste – opuścić własny dom?

Europa otworzyła granice dla milionów uchodźców z Bliskiego Wschodu, wierząc w to, że jej potencjał zasilą szeregi nieszczęsnych, ale uczciwych uciekinierów, którzy pomogą w budowie dobrobytu i ją odmłodzą. Po wstępnym zalewie współczucia i euforii Europejczycy popadli jednak w strach i przerażenie. Trudno się dziwić uczuciom ludzi, których serca na co dzień są przepełnione litością, skoro zamiast wdzięczności spotykają się z agresją, niezrozumieniem i wyobcowaniem przybyszy. Nie pomoże tu argument, że to pojedyncze przypadki, kiedy pośród potężnej, milionowej rzeszy muzułmańskich uciekinierów przemknie do nas groźny terrorysta, człowiek, który nas nienawidzi i którego życiowym celem jest zabijanie niewiernych. Każdy z chęcią przygarnąłby pokrzywdzonego przez wojnę bliźniego, bo przecież i nas w okresach licznych burz, które przetaczały się przez Polskę, przyjmowano i goszczono, do nas też obcy ludzie wyciągali pomocną dłoń. Opanowały nas jednak panika i niechęć, bo na światło dzienne wychodzą historie oczerniające i szkalujące wszystkich przybyłych. Nikt nie traktuje złych poczynań jako incydentu, lecz uogólnia się je, przekreślając tym samym większość dobrych, życzliwych i przyjacielskich osób.

Chcąc naświetlić ten problem, ukazuję w Arabskiej krucjacie zarówno zwykłych muzułmańskich ludzi, którzy są zaszczuci i wyniszczani we własnym kraju, jak też przebiegłe lisy, które dostają się do Europy tylko po to, by ją zniszczyć. Czy ktoś znajdzie złoty środek, aby temu zapobiec? Aby nie skrzywdzić potrzebującego, a zarazem nie wpuścić za swój próg zabójcy? Przedstawiam dwie strony medalu: walczących z terroryzmem, kalifatem i Państwem Islamskim Arabów, Syryjczyków zabijanych przez swoich rodaków we własnym kraju oraz przebiegłych dżihadystów, ogarniętych niewytłumaczalną nienawiścią do innowierców i żądzą mordu, którą realizują już na całym świecie. Współczesny terroryzm nie zna granic.

W powieści Arabska krucjata tragiczną prawdę, jak zawsze, umieszczam w kokonie literackiej fikcji. Opowiadam o terrorystycznych aktach przedstawicieli Państwa Islamskiego, przeprowadzanych pod różną długością i szerokością geograficzną. Moja wyobraźnia podsunęła mi wizje przebiegu zamachów, które miały miejsce w Paryżu czy w Bejrucie, imaginację fikcyjnego ataku w Tadż Mahal oraz przeniesionego na grunt egipski mordu dokonanego na turystach w Tunezji. Kiedy zobaczyłam zdjęcia i przeczytałam relacje z ludobójczego ataku bronią chemiczną w Damaszku i okolicach, nie mogłam pominąć w mojej powieści opisu masowych zbrodni przeciwko ludzkości oraz wyroków śmierci wykonywanych na niewiernych w syryjskiej Palmirze. W starożytnym teatrum zabito trzysta osób! Kto chciałby zostać w takim kraju? Kto chciałby tam żyć?

Jak zawsze staram się dogłębnie ukazać ludzkie charaktery i uczucia, bowiem osobiście angażuję się w perypetie swoich bohaterów, których czasem stawiam w ekstremalnej sytuacji bez wyjścia czy szans ratunku. Zawsze usiłuję zrozumieć każdego i każdego wytłumaczyć i to samo czynię w mojej książce. Zastanawiam się, co wpływa na człowieka – bo przecież każdy rodzi się dobry – że staje się on zbrodniarzem i katem? Czemu nie ma w nim ludzkich uczuć, gdzie i pod jakim wpływem je stracił lub kto go ich pozbawił?

Na te i wiele innych pytań, nawiązujących do obecnej sytuacji na świecie, znajdziecie Państwo przynajmniej częściową odpowiedź na kartach mojej powieści, którą trzymacie w ręku. Życzę ciekawej lektury, choć wiem, że nie będzie ona łatwa.

I

BOLESNE WSPOMNIENIA

Zaprawdę, Bóg nie czyni ludziom niesprawiedliwości, lecz ludzie sobie samym wyrządzają niesprawiedliwość1.

Prolog

Przed wyjazdem z Indonezji cała rodzina zebrała się w apartamencie Karima al-Nadżdiego w Dżakarcie. Chcą wspólnie omówić swoją przyszłość, choć decyzje już zostały podjęte. Zawsze jednak lepiej podzielić się nimi z najbliższymi i skonsultować. Są tu Nowiccy – para po przejściach związanych z kryzysem wieku średniego – w osobie Doroty, którą trawi nieznana choroba, oraz Łukasza, psychicznie zniszczonego swoim niefortunnym związkiem z młodą Indonezyjką Adindą. Ich syn Adaś, który musiał szybko dorosnąć, oraz dwie córki Doroty: młodsza Daria, wydoroślała po tragicznych przeżyciach, i Marysia Salimi, była pani Binladen, a obecna Al-Nadżdi. Jej twarz przypomina maskę, bez uczuć, obojętną na wszystko, ale serce trzepocze w jej młodej piersi jak zraniony uwięziony ptak.

– Zaprosiłem jeszcze jedną osobę, która jest nierozłącznie związana z naszą rodziną – informuje Karim. – Hamida Binladena2.

Słysząc to, Dorota wybałusza wielkie błękitne oczy i chwyta się za włosy, Marysia zaś spod ściągniętych brwi rzuca na męża szybkie strwożone spojrzenie.

– Człowieku, czyś ty oszalał?! – wykrzykuje teściowa. – Po co rozgrzebywać stare rany? To już przeszłość!

– Nie tak do końca – spokojnie oświadcza Indonezyjczyk. – Hamid i Marysia mają syna, którego moja żona kocha ponad życie. To chyba zresztą jest naturalne.

– Ale już przepadło! – Dorota nie daje za wy­graną, uważając pomysł zięcia za wyjątkowo głupi. – Oddała swoje dziecko jego ojcu, nie wiem, dlaczego i jak mogła to zrobić, ale tak się stało. Koniec, kropka, szlus.

– Zrobiła nieprzemyślany krok, ale to nie powód, żeby miała cierpieć do końca życia. Teraz chłopiec nie ma matki, nawet tej przyszywanej, bo urocza Zajnab zginęła w zamachu terrorystycznym na Bali, z którego my sami cudem uszliśmy z życiem. Dlatego też jedziemy do Arabii Saudyjskiej, by Marysia mogła zachować kontakt z dzieckiem – ogłasza mężczyzna zdecydowanym głosem.

– Co?! Saudia?! Znowu?!

Teraz już wszyscy się dziwią, a w ich oczach pojawiają się nieoczekiwane błyski. Jedynie Marysia siedzi niewzruszona i nie zabiera głosu, tak jakby cała ta sprawa jej nie dotyczyła.

– Ale bajzel! – stwierdza Daria. – Choć w sumie ja wspominam Rijad jako miejsce mojej szczęśliwej młodości. Nie było tam tak źle… – zamyśla się.

– Fajnie było. – Adaś popiera przyrodnią siostrę. – I w szkole, i na osiedlu, gdzie mieszkaliśmy. I kumpli miałem super, nie to co tutaj.

– Doroto, może pomyślelibyście o dołączeniu do nas… – Sygnał domofonu przerywa wypowiedź Karima.

Po chwili słychać dzwonek do drzwi i gospodarz wprowadza do salonu przystojnego wysokiego Araba, któremu po ostatnich tragicznych przejściach na niby rajskiej wyspie Bali posiwiały skronie.

– Witam. – Mężczyzna jest zszokowany, widząc całą swoją byłą rodzinę w komplecie. – Nie mówiłeś, że będzie tu tak liczne grono…

– Gdybym powiedział, zapewne byś nie przyszedł. A uważam, że konieczna jest wspólna szczera rozmowa.

– Cóż, masz rację – przyznaje Hamid.

– Dość już tych kłamstw! – Nad wyraz spokojny i zawsze pogodny Indonezyjczyk jest w tej chwili niezwykle poważny. Marysia tymczasem błądzi niewidzącym wzrokiem po twarzach zebranych. Dochodzi do wniosku, że biedny Karim nie ma pojęcia, co mówi i na co się porywa. Jakbyś wiedział, że cię z nim zdradziłam i że nadal kocham tego człowieka, największą miłość mojego życia, to nie wypowiadałbyś takich słów, dyskutuje z mężem w duchu. Nie chciałbyś takiej szczerości! Ciężko wzdycha i z całej siły usiłuje nad sobą zapanować, żeby się nie rozpłakać. Kolejny dobry facet, którego nabijam w butelkę. Kolejny, którego niechybnie skrzywdzę. – Dlatego siadaj, przyjacielu, i posłuchaj, co już uradziliśmy. – Indonezyjczyk uśmiecha się uprzejmie, wskazując staremu koledze fotel. – Może przekażemy Adila naszej niani, która zajmuje się Nadią? – Bierze z jego rąk roześmianego, zadowolonego bobasa i zanosi go do drugiego pokoju. Całe towarzystwo czeka na niego w milczeniu. – My z Marysią wyjeżdżamy, a w zasadzie wracamy do Saudi – oznajmia Karim po powrocie, patrząc Hamidowi prosto w oczy. Ten szybko przenosi wzrok na swoją byłą żonę, która tylko zaciska usta.

– Dlaczego? – pyta Hamid. – Nie rozumiem.

– No właśnie! Dlaczego?! – wtrąca Dorota, która jest przeciwna szalonym planom, bowiem czuje matczynym sercem, że Marysia zgotuje tym porządnym mężczyznom piekło na ziemi, a już na pewno nie wytrzyma dłużej w związku z niekochanym Karimem, który – o dziwo – niczego się nie spodziewa.

– Dlatego że czuję się bardziej Saudyjczykiem niż Indonezyjczykiem. Od trzeciego roku życia aż do niedawna mieszkałem w Królestwie Arabii i mam ojca Saudyjczyka. Może nie wyglądam, ale bardziej jestem Arabem niż Azjatą – kończy, uśmiechając się smutno, a jego ciemne brązowe oczy w kształcie półksiężyców patrzą na wszystkich z taką szczerością i powagą, że słuchacze już nie oponują, tylko ze zrozumieniem kiwają głowami. – Marysia też jest pół-Arabką. Dobrze się czuje wśród nawoływań muezzinów do modlitwy, wśród pustynnego pyłu w powietrzu. Azja zdecydowanie nam nie służy.

– Mnie też nie – dołącza Dorota.

– I mnie – popiera Daria. – Uwielbiam kraje arabskie. Spędziłam tam większą część życia.

– A co byście powiedzieli, moi drodzy teściowie… – Karim waha się przez chwilę, czy to na pewno dobry plan, ale jednak decyduje się skończyć myśl – ...żeby razem z nami powrócić na stare saudyjskie piaski?

– Ja wiem... Może to nie jest głupi pomysł? Dobrze się tam pracowało, wśród kompetentnych ludzi, którzy mnie doceniali. – Łukasz delikatnie się uśmiecha. – Nie mówiąc już o zawrotnej pensji. – Aż nabiera kolorów, wspominając dobrobyt i stabilizację, jaką jego rodzina osiągnęła podczas pobytu na Bliskim Wschodzie.

– Czyżbyś zapomniał, mój drogi, że jakieś nieznane choróbsko żre mnie od środka? – Dorota blednie na twarzy i aż cała drży, bo czuje, że tym razem nie wywinie się kostusze.

– Właśnie, pamiętam o tym.

– W Rijadzie mamy szpitale na najwyższym światowym poziomie – dorzuca milczący dotąd Hamid. – W jednym z nich długie lata pracował Karim i zapewne tam powróci.

– Tak właśnie! W Szpitalu Gwardii Narodowej dokonuje się rzeczy niemożliwych. Przecież to tam rozdzielono polskie bliźniaczki syjamskie Olgę i Darię. Operację przez osiemnaście godzin prowadził sześćdziesięcioosobowy zespół medyczny, w tym dwudziestu siedmiu chirurgów. Za etap plastyczny odpowiedzialny byłem ja i operowałem wraz z trzema innymi kolegami.

– Nigdy się tym nie chwaliłeś. – Dorota nie kryje szoku. – Wiedziałam, że zajmujesz się plastyką, ale myślałam, że raczej powiększasz piersi – żartuje, a wszyscy, dotychczas spięci do granic możliwości, wybuchają rozładowującym śmiechem.

– Nie ma czym się pysznić. Różne rzeczy w życiu robiłem i naprawiałem.

– Oto cały Karim – skromny jak nastolatka – podsumowuje Hamid. – Jeśli mógłbym doradzić, to pomysł z pobytem w Saudi, szczególnie z uwagi na ciebie, Doroto, jest znakomity.

– Tak, tak, wracajmy do domu! – wykrzykuje Adaś i aż skacze na równe nogi.

– Może jeszcze ja bym się was uczepiła, choć jestem dorosła i powinnam pójść własną drogą... – Daria błagalnie patrzy na matkę.

– Co ty mówisz? Zostań z nami!

– Zostań z nami! Zostań z nami! – zebrani skandują niczym uliczni demonstranci.

– Poleć zatem z naszą dwójcą, bo zanim rodzice załatwią kontrakt i wszystkie formalności, to może trochę czasu upłynąć i stracisz kolejny rok nauki. – Marysia odzyskuje werwę i głos, bo widzi, że może nie będzie aż tak tragicznie, kiedy znowu wszyscy będą razem, całą rodziną, rozumiejącą się i wspierającą na dobre i na złe.

– Naprawdę? – Daria nie może się nadziwić i spoziera na Karima, chcąc poznać jego opinię, a on tylko potakuje. – Razem zaczniemy studia, co ty na to? Co ty na to, Maryniu?

– Na Uniwersytecie Księżniczki Nury. – Marysia z rozmarzeniem wypowiada nazwę największego na świecie uniwersytetu dla kobiet. – Może ostatecznie uda mi się je skończyć?

– Oczywiście! Teraz będziesz miała darmowego domowego korepetytora – zupełnie naturalnie dodaje Karim, raniąc tym samym serce Hamida.

– To świetnie… – Saudyjczyk powoli podnosi się z fotela, zastanawiając się, co miał na celu Karim, zapraszając go na ten rodzinny mityng. Przecież on nie ma już z nimi nic wspólnego. Czyżby chciał mnie urazić?, zastanawia się w duchu. Chce mi pokazać, że Marysia jest jego i tylko jego, że już dla mnie przepadła? Przecież doskonale o tym wiem! Zdaję sobie z tego sprawę!, krzyczy w duchu, mocno zaciskając szczękę, żeby nie dać ujścia emocjom. – Ja już się z państwem pożegnam – mówi chłodno. – Do zobaczenia w Rijadzie. Jakbyście mieli jakiekolwiek kłopoty, to służę pomocą – oferuje na koniec.

– Człowieku, siadaj jeszcze na chwilkę, bo wszystko pięknie ładnie, ale nie doszliśmy do meritum sprawy dotyczącej ciebie. – Indonezyjczyk, który w ogóle nie czuje niezręcznej sytuacji, w jakiej postawił swojego przyjaciela, znów słodko się uśmiecha. – Zaraz mu ten uśmiech do gęby przybiję! W Hamidzie gotuje się już arabska krew. Najchętniej rozwaliłbym mu łeb! Azjatycki śliski skurwysyn! Z wielkim trudem panuje nad sobą, gryząc aż do krwi wargi, lecz pokornie opada na fotel. – Zdecydowaliśmy się na pobyt w Arabii Saudyjskiej głównie z jednego bardzo istotnego powodu… – Karim zawiesza głos, a Hamid patrzy na niego uważnie. – Macie z Marysią wspólne dziecko, które ona w przypływie honoru, czy nie wiem czego, dobrowolnie ci oddała. Jednak teraz okazuje się, że nie może żyć bez swojego syna.

– Ja go nie oddam! – wybucha mężczyzna.

– Wiem i nie żądam tego od ciebie – włącza się sama zainteresowana. – Chciałabym tylko czasami móc go widywać, pobawić się z nim, pomóc w chorobie… Gdyby żyła twoja żona Zajnab, nie wtrącałabym się, nie wpychała w wasze życie, ale teraz maluszek pozostał bez matki, bez kobiecego uczucia i ciepła. Dziecku jest to niezwykle potrzebne!

– Doskonale zdaję sobie z tego sprawę. Adil płacze całymi nocami, a ja mogę wyskoczyć ze skóry, a i tak nie jestem w stanie go utulić, podobnie jak profesjonalna niania. Dla dobra dziecka… – Hamid nie ma pojęcia, jak miałoby to wyglądać, ale teraz nie chce wdawać się w szczegóły. Jedno dla niego jest pewne i istotne: Marysia, jego ukochana, będzie gdzieś w pobliżu, będzie mógł ją widywać, słyszeć jej głos, czuć zapach jej ciała i lawendy, której od lat używa. Jak on to przeżyje? Jak przetrzyma? Czy uda mu się zachowywać honorowo? Nie wie, ale obecnie może zrobić tylko jedno. – Dla dobra dziecka zgadzam się na twój kontakt z nim, na wizyty tak częste, jak tylko będziesz chciała.

– Zatem lecimy razem?! – Krępującą ciszę, która zapadła po wyznaniu Hamida, przerywa lekkoduszna Daria. – Ja, Marysia, jej dwaj mężowie… – Wybucha śmiechem, na co wszyscy spozierają na nią spode łba. – No i dwójka jej dzieci – dodaje już ciszej, trochę jednak przestraszona, że jak dalej będzie się tak obcesowo zachowywać, to do Saudi nie dotrze.

– Tak byłoby najlepiej – kończy organizator spotkania. – Dzieci łatwiej przetrzymają długą drogę, a i nam w kompanii będzie raźniej. Teraz jednak zapraszam wszystkich na obiad.

Karim odwraca się i kieruje swe kroki w stronę jadalni. Pozostali wciąż spoglądają na siebie w osłupieniu. Marysia rzuca przelotne spojrzenie na swojego byłego męża, paląc go wzrokiem, a w odpowiedzi otrzymuje żar i namiętność płynące z jego oczu.

Utracona miłość

Duża wielonarodowościowa rodzina przyjeżdża na lotnisko w Dżakarcie trzema samochodami i z typową dla podróżnych nerwowością wypakowuje z bagażników stosy walizek. Jednym autem jechali Nowiccy z Adasiem i Darią, drugim Marysia z Karimem i małą Nadią, a trzecim Hamid z Adilem. Wszyscy mają bilety w klasie biznes, więc nie muszą się przejmować ilością bagażu czy komfortem lotu. Emirackie Linie Lotnicze są wygodne nawet w klasie ekonomicznej, a co dopiero przy podniesionym standardzie. Wszyscy razem lecą do Dubaju, lecz tam ich drogi się rozdzielą. Według ustaleń Dorota z Łukaszem i Adasiem skierują się w stronę Polski, cała reszta zaś prosto do Rijadu – stolicy Arabii Saudyjskiej.

Na pokładzie samolotu po podaniu szampana i lekkich przekąsek podenerwowani podróżni zaczynają się kręcić. Koniec końców kobiety siadają razem, Karim z Łukaszem i Adasiem zajmują miejsca obok siebie, Hamid zaś izoluje się od reszty, wciąż nie mogąc zaakceptować sytuacji. Sześć godzin lotu, podczas których nikt nie zmrużył oka, mija jak z bicza trzasł. Wreszcie samolot płynnie schodzi do lądowania w stolicy Emiratów Arabskich.

– Musicie się spieszyć, mamuś! – Marysia łapie reisefieber3 i goni z obłędem w oczach. – Macie tylko półtorej godziny. Jak na to lotnisko to bardzo mało. To największy port lotniczy na Bliskim Wschodzie, a chyba i na świecie, bo wielkością przerósł nawet Heathrow. Szybciutko!

– To może państwo pognacie swoją drogą, a my spotkamy się już na pokładzie. – Hamid wypisuje się z tej wariackiej grupy, bo nie wie, w imię czego ma z nimi pędzić na złamanie karku.

– Pięć godzin oczekiwania na następny lot przeczekamy w lounge4 Marhaba. Jest bardzo dobry i wygodny – informuje go Karim. – Może jeszcze tam zdążymy się spiknąć?

– Tak, na pewno. – Saudyjczyk oddala się z pochyloną głową. Jego serce krwawi, a umysł wciąż podsuwa mu wspomnienia z czasów, kiedy to on był mężem Marysi i osobiście był zaangażowany we wszystkie perypetie tej szalonej polsko-arabskiej rodzinki. To jest nie do wytrzymania, wzdycha. A będzie jeszcze gorzej.

Aby dostać się na lot do Europy, trzeba zmienić terminal. Tak jak mówiła Marysia, zajmuje to dużo czasu. Najpierw jadą windą, przez której oszklone ściany obserwują płynące po ścianach budynku na wysokości trzech pięter kaskady wody, później czeka ich bezzałogowy pociąg, a następnie serie ruchomych schodów. Po drodze przechodzą jeszcze przez odprawę dokumentów i bezpieczeństwa. Kiedy docierają do swojej bramki, wszyscy są nieźle umordowani i spoceni, a Dorota po prostu leci z nóg. Rany, które odniosła w zamachu bombowym na Bali, jeszcze się dobrze nie zabliźniły, a niezdiagnozowana choroba też niezwykle ją osłabia. Dumna kobieta nie chciała jednak się zgodzić na wynajęcie wózka inwalidzkiego, na którym mogłaby wygodnie i bez wysiłku pokonać długą trasę. „Mam dopiero czterdzieści parę lat!”, krzyczała, potrząsając swoją blond czupryną. „Nie będą mnie wozić jak jakiegoś paralityka albo starego dziadunia. Nie ma mowy!”.

Przez swój upór teraz ledwo trzyma się na nogach, a jej czoło zrasza zimny pot.

– Jak tylko wylądujecie w Warszawie, dajcie znać – prosi zmartwiona Marysia. – To już żabi skok, bo ponad połowa trasy za wami.

– I od razu idźcie do lekarza – napomina również zaniepokojona Daria, która ma wyrzuty sumienia, że nie leci z nimi i nie pomaga matce w trudnej dla niej chwili. – A ty zaraz zabieraj się do szukania pracy w Arabii! – ostro nakazuje swojemu ojczymowi, bo już chciałaby mieć ich przy sobie.

– Nic się nie martw, niedługo powinniśmy wylądować na starych saudyjskich śmieciach – pociesza Łukasz, na co wszystkim rozjaśniają się twarze.

– Trzymajcie się! Uważajcie na siebie! Kochamy was! – Ostatnie okrzyki rozlegają się na sali, kiedy Polacy zmierzają do odprawy.

* * *

– Idę zapalić – oznajmia Marysia, która na siedząco i tak nie jest w stanie się zdrzemnąć, pomimo że sofy i fotele są wygodne i miękkie, a podnóżki pozwalają wyprostować nogi. – Zostaniesz z Nadią? – pyta Karima, który i tak nie może się ruszyć, przygnieciony ciałkiem śpiącej dziewczynki, ale widać, że nie sprawia mu to kłopotu, wręcz przeciwnie – daje ogromne szczęście.

– Idź, idź – szepcze, machając do niej ręką. – Tylko nie kurz za dużo – napomina jako dobry mąż i lekarz.

– W porządku. – Marysia uśmiecha się pod nosem na taką troskliwość. Może jednak wszystko jakoś się między nami ułoży?, myśli, lecz gdy po chwili jej wzrok pada na śpiącego Hamida, który tuli w objęciach ich synka, Adila, serce jej trzepoce i już wie, że nie ma takiej możliwości. To, co wymyślił Karim, jest chore! Kobieta błyskawicznie wpada w złość. To nie do zniesienia! Jak niby mam się widywać z moim synem?! W moim byłym domu i pod okiem Hamida, którego nadal kocham?! Jak mam utrzymywać poprawne stosunki z byłym mężem, kiedy wystarczyłoby jedno jego skinienie, a już bym za nim poleciała. Rzuciłabym wszystko, całe moje dotychczasowe życie, pogrzebałabym Karima, jego miłość do mnie, cały świat, byleby być z pierwszym i jedynym mężczyzną, którego obdarzyłam ogromnym, dozgonnym uczuciem. A po drodze oczywiście wszystko spieprzyłam! Jak to ja! Wzdycha i ma już dość, bo nie potrafi sobie poradzić z przerastającą ją sytuacją.

– Heja! – Kiedy Marysia wchodzi do palarni, Daria wita ją głupkowatym uśmiechem, zaprawiona nadmierną ilością wypitego alkoholu, serwowanego gratis w ramach wejściówki do ekskluzywnej poczekalni. – Ty widziałaś, jakie tu mają gatunki win? I jakie piwa? Cała galeria! A dżin tylko z najwyższej półki! Niesamowite!

– Może jednak trochę byś wyhamowała, bo nie dojdziesz do samolotu. – Marysia zaciska usta, zawstydzona zachowaniem swojej siostry, na którą międzynarodowe towarzystwo patrzy z pobłażaniem i lekką ironią, arabscy mężczyźni zaś, których tutaj nie brakuje, na dnie oka mają wypisane pogardę i złość.

– Ty patrz, jaki zbieg okoliczności! – Młoda niczym się nie przejmuje. – Spotkałam mojego byłego szefa i zarazem przyjaciela z Anglii. – Przechodzi na angielski, wskazując przystojnego Pakistańczyka o ciemnej karnacji. – Leci do Karaczi, a jego kumpel Brytol z nami do Rijadu. Ale heca, no nie?

– Nie wiem, co w tym zabawnego, ale okej – Marysia szepcze po polsku do swojej niesfornej siostry, besztając ją wzrokiem. – Kończ już i idź odpocząć – nakazuje surowym tonem.

– Nie bądź taką mniszką, Maryniu! Najpierw poznaj moich znamkosi. Oto John Smith. – Wskazuje na typowego mieszkańca Wysp, krępego mężczyznę, na oko trzydziestolatka, o jasnoróżowej karnacji, ryżych włosach i błękitnych jak bławatki oczach.

– Miło mi. – Marysia kurtuazyjnie wyciąga rękę, a niewychowany mężczyzna, nie ruszając się z miejsca i nadal trzymając stopę na kolanie, odwzajemnia uścisk.

– A to brytyjski Pakuś5 Moe. – Elegancki Pakistańczyk wstaje i usłużnie wyciąga dwie dłonie na przywitanie.

– Pani siostra była moją najlepszą pracownicą – chwali Darię. – Nie dość że szybka, solidna, to zawsze uśmiechnięta. Jak widzę, poczucie humoru nie opuściło jej do dzisiaj. – Schyla głowę w ukłonie i składa ręce na piersi.

Typowy Azjata, służalczy aż do bólu. Ale tacy, z pieprzonym uśmiechem przyklejonym do twarzy, też podkładają bomby. Marysia po dwuletnim pobycie w Azji już nie da się zwieść. A w Pakistanie to już masakra, co wyprawiają! Są bardziej muzułmańscy od Arabów. Tacy religijni, sami ortodoksi, a ten pseudo-Brytyjczyk pakistańskiego pochodzenia nawet podał mi rękę, co według ich zasad jest przecież kategorycznie zabronione. Oto zakłamanie i podwójne oblicze!

– Daria, idziemy – postanawia, zdecydowanie ciągnąc siostrę za sobą.

– John, widzimy się w samolocie. – Dziewczyna zwraca się do nowo poznanego mężczyzny, który widać bardzo jej się spodobał.

– Mhm – odburkuje zagadnięty, biorąc duży łyk whisky i głęboko zaciągając się papierosowym dymem.

W samolocie Daria robi takie zamieszanie, tyle szumu i hałasu, że koniec końców John zamienia się miejscem z jakimś uprzejmym Saudyjczykiem i ląduje na siedzeniu koło młodej rozrabiary.

– Szampana? – pyta uśmiechnięta stewardesa, pochylając się z tacą nad każdym pasażerem klasy biznes.

Hamid odmawia gestem dłoni, bowiem usiłuje uspokoić wrzeszczącego rozpaczliwie Adila, który za nic nie da się przypiąć pasami do siedzenia. Zawodzenie dziecka jest rozdzierające i rani serce Marysi, ale postanawia się nie wtrącać, bo sama wie, jak upokarzające jest takie ingerowanie. Poza tym zdaje sobie sprawę, że ona też nic tu nie wskóra. Chłopiec jest tragicznie zmęczony i rozdrażniony i podróż z nim na pewno nie będzie lekka. Nadia siedzi pomiędzy rodzicami i ze zdziwieniem przygląda się niegrzecznemu maluchowi, zastanawiając się, czy sama też nie powinna zacząć płakać. Jej zamiary hamuje jednak obsługa, ofiarowując dziewczynce spory plecaczek z dziecięcymi skarbami – kolorowankami, kredkami, puzzlami, a nawet małym modelem samolotu.

Daria, pogrążona w rozmowie z Johnem, co chwilę wybucha niepohamowanym śmiechem.

– Ja poproszę szampana! – Macha do stewardesy, a ta patrzy na nią z pewnym niezdecydowaniem, zaciskając wargi.

– Czy pani jest pełnoletnia? – pyta grzecznie, widząc młodą buzię, sugerującą, że dziewczyna ma nie więcej niż szesnaście lat.

– Ha! No pewnie! – Uprzednio wypity alkohol daje się Darii we znaki, bo zachowuje się głośno, oczy jej błyszczą, a język trochę się plącze. – Hej, mój mahramie6! – zwraca się do Karima. – Jestem dorosła czy nie? – Znów chichocze, na co Indonezyjczyk tylko kiwa głową, zastanawiając się w duchu, czy opieka nad tą podfruwajką go nie przerośnie.

Po starcie, który przy wrzaskach Adila przedłużał się w nieskończoność, Marysia postanawia jednak zainterweniować.

– Chcesz, żeby ci pomóc? – pyta Hamida, widząc jego spoconą twarz, przerażone oczy i niezdarne ruchy.

– Zajnab nigdy nie dopuszczała do małego żadnej opiekunki – wyznaje, po raz pierwszy od śmierci żony wypowiadając na głos jej imię. – Uważała, że wszystkie są złe i że nie ma to jak opieka matki. W sumie miała rację. Na miejscu będę jednak musiał kogoś wynająć, bo sam sobie nie dam rady. – Uśmiecha się blado.

– Lecz teraz może mnie uda się go uspokoić, choć też nie obiecuję.

Biologiczna matka, której chłopiec praktycznie nie zna, bierze zapłakanego, zasmarkanego i roztrzęsionego dwuletniego bobasa na ręce, a malec od razu składa swoją małą spoconą główkę na jej ramieniu, delikatnie chwyta za długie, pachnące henną i jaśminem włosy i uspokaja się. Wszyscy wtajemniczeni są w szoku i spuszczają oczy, bo nagle dochodzi do nich, jak silna jest naturalna więź pomiędzy matką a jej dzieckiem. Marysia ostrożnie siada na wielkim wygodnym fotelu, oddzielona tylko wąskim przejściem od byłego męża. Daje chłopcu butelkę z mlekiem, a ten opróżnia ją jednym tchem i błyskawicznie zapada w ciężki sen. Jeszcze tylko od czasu do czasu nerwowo wzdycha, jednak po paru minutach wycisza się całkowicie. Marysia czuje w piersi palącą kulę ognia, a za gardło chwyta ją niewidoczna dławiąca dłoń. Patrzą sobie z Hamidem w oczy, tak jakby zagłębiali się w czarnej studni bez dna. Nie oddam ci tego dziecka, mówi kobieta bez słów. Nigdy ci go nie zabiorę, kochana, odpowiada bezgłośnie mężczyzna.

* * *

Hamid drży na całym ciele, a w głowie ma pustkę. Nie może myśleć o niczym innym, jak tylko o swojej byłej żonie, o kobiecie, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia. Dlaczego nasze losy musiały się potoczyć taką pokrętną drogą?, pyta sam siebie. Dlaczego nie dana nam była szansa na szczęście i długie wspólne życie? Kto to wszystko tak poukładał? Jesteśmy marionetkami w czyichś rękach, lecz czy Bóg może być tak perfidny? Wierzący wahabita zwątpił w swoją religię po latach nieszczęść, których doświadczał. Ma mnóstwo czasu, a ponieważ sen do niego nie przychodzi, rozmyśla nad swoim losem, zastanawiając się, gdzie i kto popełnił błąd. A może cała jego rodzina jest potępiona i klątwa przechodzi z pokolenia na pokolenie?

Wszystko zaczęło się od dziadka, Mohammeda bin Awad bin Ladena, który przyjechał do Arabii Saudyjskiej z Południowego Jemenu jako biedny robotnik budowlany. Był to bardzo sprytny człowiek. Osiadł w Dżeddżie7 nad Morzem Czerwonym, blisko Mekki i Medyny, i założył przedsiębiorstwo budowlane, które z czasem stało się największą tego typu firmą w państwie. Wybudowała ona między innymi pałac królewski, a sam Mohammed nawiązał bliskie stosunki z rodziną rządzącą. Miał niesamowitą głowę do interesów, ale też był straszliwie bogobojnym muzułmaninem. W rodzinie wprowadził surową dyscyplinę, był religijny aż do przesady, a w domu non stop przyjmował pielgrzymów z całego świata, którzy przybywali na hadż do Mekki. Jego syn, Osama bin Laden, od dziecka stykał się z wybitnymi, czasami nawiedzonymi, duchownymi i przedstawicielami najróżniejszych odłamów muzułmańskich. Już w szkole przyłączył się do konserwatywnego, ortodoksyjnego Bractwa Muzułmańskiego powstałego w Egipcie, które walcząc ze wszelką „zgnilizną” Zachodu, niejednokrotnie dopuszczało się aktów terroru, choć ponoć organizacja ta nie uznaje przemocy. Wszyscy w rodzinie, tak jak każdy Saudyjczyk, wyznawali wahabizm8, który jest najbardziej radykalnym odłamem islamu – opiera się na fundamentalizmie i głosi powrót do źródeł, to znaczy pierwotnej czystości religii, prostoty i surowości obyczajów. Osama połączył różne ortodoksyjne ruchy i efekt był piorunujący. Przez jakiś czas jednak nikomu to nie przeszkadzało.

Dziadek Mohammed, pomimo że był bardzo religijny, miał ogromne potrzeby seksualne. Poślubił dwadzieścia dwie kobiety, które dały mu mnóstwo synów i córek, w tym ojca Hamida, który był przyrodnim bratem Osamy. Babcia Hamida była niezwykłą pięknością, ale też nieźle wykształconą jak na tamte czasy intelektualistką, a nie dziewczyną do zabawy, dlatego niczym oprócz urody nie zaimponowała staremu bogatemu lubieżnikowi. Ani ona go nie kochała, ani on nie kochał jej, więc po krótkim okresie małżeństwa rozstali się bez żalu. Mohammed był honorowym bogatym draniem, więc alimenty płacił regularnie, dawał na szkoły i studia ojca Hamida, ile było potrzeba. Po rozwodzie babcia wyjechała z nadmorskiej Dżeddy do Rijadu, gdzie wyszła za mąż za mężczyznę, którego pokochała. Byli bardzo szczęśliwi i wychowali swojego syna zupełnie inaczej, niż było to w zwyczaju w Saudi, to znaczy dawali mu swobodę wyborów, pokazali szeroki świat i inne kultury oraz narody. W domu nie panowała szalona religijność, babcia chodziła nawet w nowoczesnych sukniach czy garsonkach szytych na europejską modłę.

Dziadek Hamida, Mohammed, był nieźle pokręcony, bowiem swojemu pupilowi, Osamie, zostawił największą część ze swego majątku – aż dwieście pięćdziesiąt milionów dolarów. W ten sposób zasponsorował fundamentalistów i całą Al-Kaidę9. I tu pojawia się pierwsza wątpliwość Hamida Binladena – dlaczego jego nowoczesny ojciec, człowiek światowy, wysłał swojego nastoletniego syna do wujaszka Osamy walczącego w Afganistanie? Po co? Pamięta, jak jechał w góry wielką rozklekotaną ciężarówką i jak później przebrano go w narodowy strój, ni to jemeński, ni afgański, który potraktował jak teatralny kostium. Taki był dumny i szczęśliwy, kiedy dostał starego wysłużonego kałasznikowa, lecz zupełnie nie może sobie przypomnieć, co stało się później, że wydzwaniał do ojca jak szalony ze starej poczty w małym miasteczku. „Masz mnie stąd zabrać! I to natychmiast!”. Po raz pierwszy i ostatni w ten sposób zwrócił się do ojca, którego szanował i kochał ponad życie.

Może dlatego tam się znalazł, że w latach osiemdziesiątych wszyscy hołubili Osamę, saudyjskiego bogacza, i bardzo chętnie z nim współpracowali, bo występował on przeciwko Związkowi Radzieckiemu. CIA samo dostarczało broń i pieniądze do obozów mudżahedinów10 szkolonych przez Bin Ladena. To właśnie wojna w Afganistanie uczyniła go takim, jakim ukazał się światu 11 września 2001 roku – bezwzględnym terrorystą, świetnym organizatorem i umiejącym się ukryć partyzantem. Bez niej być może pozostałby nieznanym synem multimilionera, żyjącym w dostatku w bogatej Arabii Saudyjskiej.

Dostarczonej przez CIA nowoczesnej broni afgańscy bojownicy już nigdy nie wypuścili z ręki, a w przyszłości mieli ją wykorzystać przeciwko swoim dawnym protektorom. Hamid wspomina, że z Afganistanu uciekł w ostatniej chwili. Nie mógł wybaczyć ojcu, że naraził go na tak ekstremalną przygodę. Po powrocie do Rijadu od razu, bez pożegnania, wyjechał do Ameryki na studia. Rzadko dzwonił do domu, bo czuł zadrę w sercu. A kiedy doszło do ataku na WTC w Nowym Jorku, czuł się współwinny tragedii. Od tej chwili postanowił walczyć z terroryzmem islamskim i wszystkimi fundamentalistami, którzy staną na jego drodze lub na drodze światowego pokoju. Wówczas doszło też do pierwszej tragedii w jego prywatnym życiu. Zapoczątkowała ona kaskadową lawinę nieszczęść, które nieoczekiwanie runęły na głowę młodego człowieka. Nagle na atak serca zmarł jego ojciec – tak po prostu. Zdrowy człowiek, w sile wieku – jest, a po chwili pozostaje po nim tylko wspomnienie. Najgorsze dla Hamida było to, że nigdy szczerze go nie zapytał, dlaczego wysłał go na pole walki, i to po złej stronie, po stronie terroru i zniszczenia. Niedługo po tym zginęła w karambolu jego ukochana młodsza siostrzyczka, a zaraz za nią podążyła ich matka, która popełniła samobójstwo, nie mogąc znieść utraty dziecka. W ciągu paru lat Hamid stracił wszystkich, których kochał, i pozostał na świecie sam, bez najbliższej rodziny, bo paru setek krewniaków nie mógł zaliczyć do ludzi bliskich jego sercu.

Wyjechał więc do Jemenu, o którym słyszał wiele dobrego, ale i złego. Stamtąd, było nie było, wywodziła się jego familia. Tam odmieniło się jego życie i znów poczuł wiatr w żaglach, bowiem na jego drodze stanęła Marysia. Ależ ona wtedy była młoda, głupiutka i zabawna! Mała rozrabiara, jednak zupełnie innego pokroju niż zeuropeizowana Daria. Jej inność polegała na wyemancypowaniu, rezolutności, nieustępliwości i odwadze, której brak arabskim kobietom. Bo jego Miriam nie jest żadną pół Arabką, pół Polką, żadnym miksem – tak z ducha, jak i z ciała jest czystej krwi Arabką.

Saudi Binladen Group Construction Holding Marysia znalazła w Sanie bezproblemowo. W końcu to jedna z największych firm na Bliskim Wschodzie. Razem z kuzynką Leilą chciały zgłosić ich stary dom wieżę, znajdujący się na terenie mediny11, do konserwacji i dowiedzieć się, czy został ujęty w planach. Żartowały, że firma należy do tego Bin Ladena, który 11 września wysadził World Trade Center. Kpiły, że przyjechał z Saudi do Jemenu i robi tu totalnie nieopłacalne interesy. Zastanawiały się, czy może taki dostał wymiar kary? A może firma specjalizuje się w ekspresowej rozbiórce za pomocą ładunków wybuchowych, bo pierwsza robota w Nowym Jorku tak dobrze mu poszła? Obie pamiętały, że dwie wieże siadły, jakby ktoś podciął im fundamenty, a nie wypikował w nie samolotem. Dyskutowały o tym wystarczająco długo, jak na ich wiek i poczucie humoru, żartując i śmiejąc się do rozpuku.

Marysia, która potrafiła walczyć o swoje, od razu zaczęła się handryczyć z urzędnikiem w biurze.

– Ale co znaczy: projekty? Jakie pisma, co za podania? Przecież chyba macie jakiś plan konserwacji budynków? – Pomimo swojego młodego wieku była przebojowa i nie do przegadania. – To chyba jest odgórnie zatwierdzane, a nie że każdy właściciel indywidualnie przychodzi i przynosi papierek? Może jeszcze sam z własnej kiesy ma płacić za waszą robotę? A co robicie z pieniędzmi UNESCO? – Dziewczyna podniosła głos.

– Ty mi tu, panienko, nie podskakuj! – Wielki jak szafa młody mężczyzna wstał zza biurka, ewidentnie chcąc wyrzucić petentki za drzwi. – Czego tu w ogóle szukasz, hę? To nie może być twój dom, bo jak widzę, nosisz spódnicę! Gdzie zgubiłaś mahrama i cóżeś taka pyskata?! – Naparł swym potężnym cielskiem, aż dziewczyny skuliły się w sobie.

– Chcę tylko się dowiedzieć, kto zatwierdza plan robót i kwalifikuje budynki. – Marysia nie odpuszczała. – Potem do waszego biura przyjdzie właściciel domu. On nie ma czasu, żeby się z wami użerać, a budynek się wali. Będziecie się tłumaczyli przed sponsorem, czemu opuściliście nasz dom.

– Wynocha mi stąd, gówniary! Bo wezwę policję! – wrzasnął ordynarnie mężczyzna i wypchnął dziewczyny za drzwi.

– Co za cham! Co za gbur, ignorant! – Marysia darła się na odchodnym, zbiegając po schodach.

Z nerwów, nie widząc nic wokół siebie, potrąciła młodego Araba w elegancko skrojonym garniturze, a Leila, poprawiając nikab12, wpadła na parę przed sobą. Marysia straciła równowagę, wywróciła się i kiepsko umocowana chusta spadła jej z głowy, odsłaniając pukle długich do połowy pleców, kręconych włosów w kolorze oberżyny z niesamowitym złotym połyskiem. Hamid Binladen zbaraniał. Patrzył na nią jak cielę na malowane wrota. Jak tylko się dowiedział, z czym przyszły, kajał się, jak mógł, za swojego współpracownika, a następnie zaprosił dziewczyny do biura. I tak to się zaczęło.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI

Przedmowa

I. BOLESNE WSPOMNIENIA

Prolog

Utracona miłość

Wieczne wyrzuty

Poszukiwanie swojego miejsca

Ech, ta młodość!

II. ŻYCIE PO ARABSKU

Nareszcie w domu

Palec boży

Damsko-męskie sprawy

III. ISLAMSKIE KUSZENIE

Zabójcze wakacje

Macki islamskiego państwa

Dżihad nie zna granic

IV. UCHODŹCY

Codzienność Damaszku

Zbrodnia w antycznym teatrum

Drogi ucieczki

Epilog

Słowniczek obcych słów, zwrotów i nazw

Tragiczne żniwo arabskiej wiosny

Najgroźniejsze organizacje terrorystyczne XX i XXI wieku