Arabski raj ebook

Copyright © Tanya Valko, 2019

Projekt okładki

Ewa Wójcik

Zdjęcie na okładce

© Laila Jihad

Redaktor prowadzący

Anna Derengowska

Redakcja

Anna Płaskoń-Sokołowska

Korekta

Grażyna Nawrocka

ISBN 978-83-8169-636-4

Warszawa 2019

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Drodzy Czytelnicy

W tym roku do Waszej kolekcji trafi dziesiąty tom Orientalnej sagi pt. Arabski raj.

Nigdy bym się nie spodziewała w 2010 roku, że aż tak się rozpędzę i napiszę tyle powieści. Najpierw powstała Arabska saga, począwszy od Arabskiej żony przez Arabską córkę, Arabską krew, na Arabskiej księżniczce kończąc. Później, jako krótki przerywnik, dałam Wam Azjatycką sagę, w której zmieniło się jedynie otoczenie, bo z krajów arabskich przenieśliśmy się wspólnie do Azji, moi główni bohaterowie pozostali jednak ci sami. To dwie powieści: Okruchy raju i Miłość na Bali. Potem znów wróciliśmy do ukochanego przeze mnie regionu świata wraz z powieściami Arabska krucjata, Arabski mąż i Arabski syn. Ze względu na tematykę i miejsce akcji wszystkich moich książek pozwalam sobie zaliczyć je do Orientalnej sagi.

Arabski raj to kontynuacja losów moich ulubionych i mniej lubianych bohaterów – Doroty wraz z jej córkami Marysią vel Miriam i Darią vel Darin oraz ich życiowych partnerów Hamida Binladena i Jasema Alzaniego. Nowa książka to również nowe twarze; część z nich należy do osób znanych, publicznych, tak jak as libijskiego wywiadu Musa Kusa czy niepisany następca zabitego pułkownika Muammara Kaddafiego Sajf al-Islam. Oprócz nich na kartach powieści spotkacie zwykłych ludzi, kobiety, mężczyzn i dzieci rozmaitej narodowości, targanych różnymi uczuciami i przeżywających swoje szczęśliwe lub mniej szczęśliwe bądź wręcz dramatyczne losy. Akcja powieści toczy się zarówno na Bliskim Wschodzie w Królestwie Arabii Saudyjskiej, gdzie zapowiadają się liczne zmiany, w Iranie, w którego obyczajowości nie widać zmian, oraz w Afryce Północnej, w tak bliskiej mojemu sercu Libii, w której spędziłam ponad trzynaście lat. Jedna część książki rozgrywa się także w Polsce, którą ukazuję oczami pół Polki, pół Arabki Marysi – Miriam. Przyjezdna pragnie osiedlić się w swoim rodzimym kraju nad Wisłą i zaaklimatyzować w zupełnie nowych, obcych jej warunkach. Wszystko wydaje się takie proste i idealne, lecz w rzeczywistości pod nogi bohaterki co chwilę rzucane są kłody. Poprzez przeżycia Marysi Salimi ukazuję Wam swoje własne przejścia związane z powrotem do Polski po ponad dwudziestu latach na obczyźnie – tak, ja sama w mojej ojczyźnie czuję się w pewnym sensie cudzoziemką. Polska mekka jest wymarzonym miejscem dla uchodźców, i to nie tylko z Bliskiego Wschodu, którzy przeważnie wybierają kraje Europy Zachodniej. Jest rajem dla naszych wschodnich sąsiadów oraz przybyszy z dalekiej Azji – Indii czy Pakistanu.

Mam w zwyczaju dawać swoim powieściom wieloznaczne tytuły. Tak jest i tym razem. Arabski raj to nie tylko koraniczny eden z pięknymi hurysami, rzekami mlekiem, miodem i winem płynącymi. Taki raj fałszywie jest obiecywany szahidom, islamskim męczennikom, którzy krocząc drogą źle pojętego dżihadu, odbierają życie nie tylko sobie, lecz także innym, będąc zamachowcami-samobójcami. To raj dla wierzących muzułmanów, a nie dla islamskich fundamentalistów. Innym edenem, o którym marzy większość ludzi na całym świecie, jest raj na ziemi. Gdzie się znajduje? Gdzie można odnaleźć krainę szczęśliwości? Czy jest to bogaty Bliski Wschód? Czy jest tam, gdzie petrodolary zalewają rynek i wszyscy są obrzydliwie bogaci? Czy dla wojennych uchodźców z Syrii, Iraku lub Ukrainy raj jest tam, gdzie znajdują spokój, bezpieczeństwo i przyjazny kąt? Dla wielu takim wymarzonym miejscem stała się Polska. Dla innych libijska prowincja, na którą przyjdzie trafić jednej z głównych bohaterek moich powieści Darin Salimi. Czy będzie tam szczęśliwa? Czy pozna smak prawdziwej miłości? Jakie niespodzianki szykuje jej życie?

Może i Wy, moi Czytelnicy, odnajdziecie wraz z bohaterami tej książki swoje szczęśliwe miejsce na ziemi. Być może uszczęśliwi Was lektura mojej najnowszej powieści Arabski raj. Z całego serca tego życzę.

Tanya Valko

Zaprawdę, bogobojni

będą przebywać w miejscu bezpiecznym

wśród ogrodów i źródeł,

ubrani w atłas i brokat,

zwróceni do siebie twarzami.

Tak będzie!

I połączymy ich w pary

z hurysami o wielkich oczach.

Oni tam będą wołać o wszelkiego rodzaju owoce,

bezpieczni1.

Prolog

Książę Anwar al-Saud jak grom z jasnego nieba wpada do safe house2w dzielnicy Bata w Rijadzie, stolicy Królestwa Arabii Saudyjskiej, i od razu naskakuje na rezydujących tam zacnych gości:

– Co wy sobie wyobrażacie?! Jak nas traktujecie? Jak ślepców czy głupców?! – Od natężenia jego tubalnego głosu aż drżą mury, a po wielkim na ponad osiemdziesiąt metrów salonie niesie się echo. – Albo jesteśmy po tej samej stronie barykady, albo kończy się nasza współpraca!

– Nigdy nie kooperowaliśmy bliżej niż teraz – tonuje go Musa Kusa3, w ogóle nie obruszając się na agresję i impertynencję przybyłego. Od samego początku zdawał sobie sprawę, że wcześniej czy później wszystko się wyda. Nadal jesteście pastuchami, mój ty jaśnie oświecony księciuniu, kpi w duchu Libijczyk. Dzięki ropie i płynącej z niej forsie możecie przeskoczyć każdą przeszkodę i dokonać niewyobrażalnego postępu technologicznego w dwie dekady, ale nadal słoma wam z butów wychodzi. Samozwańcze królewięta z bożej łaski… – Możemy się nienawidzić, pogardzać sobą nawzajem, ale dla celów wyższych i bezpieczeństwa międzynarodowego narody kooperują tak jak my teraz. Tylko prymitywy chowają głupie urazy – otwarcie ogłasza stary mentor.

– Saudyjczycy i Libijczycy zrobili cyrk w dwa tysiące trzecim roku, kiedy na szczycie Ligi Arabskiej Kaddafi nazwał panujący w Arabii ród Saudów amerykańskimi sługusami, a nasz ówczesny następca tronu, późniejszy król, książę Abdullah odparował, że Kaddafi jest kłamcą i starym dziadem stojącym nad grobową deską. – Z kpiarskim uśmieszkiem na ustach potwierdza już spokojniej dawne swary książę Anwar, wygodnie rozsiadając się w fotelu.

– Określenie Kaddafiego wariatem i poważniejszym zagrożeniem dla Libijczyków niż jakikolwiek wróg zewnętrzny, czy pajacem, komediantem i największym nieszczęściem Libii to też nic. – Musa Kusa oddycha swobodniej, ciesząc się z rozwagi ich obecnego sprzymierzeńca i głównego sponsora. – To tylko kompromitacja i kłótnia arabsko-arabska, którą mogły zobaczyć setki tysięcy telewidzów, oglądających na żywo relację z posiedzenia. Gorzej, że Kaddafi był zamieszany w udaremnioną próbę zamachu na ówczesnego następcę tronu Abdullaha, za co w rewanżu Abdullah czynnie przyczynił się do zabicia przywódcy libijskiego, destabilizując tym samym całą Afrykę Północną.

W bezpiecznym miejscu mężczyźni pozwalają sobie mówić na głos o tajnych sprawach, choć za podobne informacje niejeden trafiłby na tamten świat. Udowadniają tym samym, że nie mają przed sobą żadnych sekretów i że są ze sobą szczerzy aż do bólu. Milkną na chwilę, by przebrzmiały bolesne słowa, a haniebna przeszłość odeszła w niepamięć.

– Nasi przywódcy popełnili mnóstwo błędów, ale obecnie ani jeden, ani drugi antagonista nie żyje, a my usiłujemy naprawić błędy swoich przodków. – Anwar znów rzuca iskry swymi czarnymi jak noc oczami, co wskazuje na jego zapalczywy, typowo arabski charakter. – Dlaczego więc jesteś wobec mnie nieszczery? Myślałem, że gramy w otwarte karty.

– Bo gramy – potakuje starzec.

– Czemuż więc nic mi nie powiedziałeś o roli, jaką odgrywa w twoim planie Jasem Alzani vel4dżihadi5 John vel… już sam nie wiem kto, a na koniec vel Muhamad Arabi6, twój, jak się okazuje, kompan?

– Bo nie zapytałeś. Myślałem, że cię to nie interesuje – interlokutor kłamie jak z nut. – Nie mów mi, że nie wiedziałeś o naszych kontaktach. Nie kryłem się ze znajomością tego gagatka zarówno w Katarze, jak i tutaj. – W jego głosie brzmi ironia, bo takiemu znakomitemu wywiadowcy nie ma prawa umknąć tak istotny fakt.

– Bliskowschodnie służby wywiadowcze znowu zawaliły i będę musiał im za to zmyć głowę – przyznaje uczciwie Anwar. – Oni widać też potraktowali to jako błahy detal. Wszyscy uznaliśmy to za przypadek.

Książę Anwar al-Saud nie jest tym, za kogo bierze go najbliższa rodzina, znajomi czy przyjaciele. Książę ma dwa oblicza i od lat prowadzi podwójne życie. Jedno jawne – zblazowanego jaśnie pana, marnotrawnego syna i bogacza-rozpustnika, a drugie utajnione – szpiega, członka saudyjskiego secret service7, człowieka honoru, którego znają tylko nieliczni. Wahabicka8 familia królewska już lata temu zaangażowała się w krzewienie islamu na całym świecie, co niejednokrotnie dawało tragiczne efekty. Sianie ziarna nie zawsze przynosi urodzajny plon, a często daje plewy, co powoduje zawieruchy i wojny. Tak się stało w Syrii, którą Anwar regularnie odwiedzał, namawiając jej mieszkańców do przestrzegania islamu sunnickiego, bliskiego Koranowi. Jednak silna wiara obywateli tego kraju pod wpływem biedy i niezadowolenia przybrała postać fundamentalizmu. Teraz Saudowie wraz z ościennymi krajami, takimi jak Katar i Kuwejt, które też dążyły do pogłębienia wiary muzułmańskiej w Syrii, muszą naprawić swój błąd. Dlatego tak żarliwie walczą z fundamentalizmem islamskim. Anwar został oddelegowany, żeby przeniknąć w szeregi najgorszych, najbardziej przebiegłych terrorystów. Idzie mu to bardzo sprawnie, jest specjalistą najwyższej rangi i dlatego nawet taki przebiegły kalifacki lis jak Jasem zaufał mu i wierzy w każde jego słowo, nie podejrzewając swojego pseudoprzyjaciela o zdradę i podwójne oblicze. Obecnie jednak sprawy zaczynają się komplikować i wymykać spod kontroli, co doprowadza Anwara do szału.

– W Katarze ja również sądziłem, że wasze spotkanie to czysty zbieg okoliczności, i zlekceważyłem je, a tutaj, w Arabii, umknęło mi parę spraw – wyznaje smutno. – Myślałem, że chodzi o romans, a ja mutawwą9 nie jestem.

– Romans? – dziwi się Musa Kusa. – Z naszą panną Dżamilą Muntasir?

– Tak to wyglądało.

– To dobrze. Bardzo dobrze. – Szabbani10 wybucha śmiechem i szelmowsko zaciera ręce. – Tylko potwierdzasz trafność i chytrość mojego planu. – Libijczyk jest uszczęśliwiony. – Muntasir. To cholernie dobre libijskie nazwisko. Dziadek Dżamili, Umar Mahmud al-Muntasir11, był niezwykłym człowiekiem. Wykonywał swoje obowiązki z najwyższym poświęceniem i profesjonalizmem dla każdej władzy, zawsze robiąc wszystko dla dobra naszej ukochanej ojczyzny. Ojciec zaś, Omar Mustafa al-Muntasir12, pomagał pułkownikowi Muammarowi Kaddafiemu budować nasz nowoczesny kraj, naszą Dżamahirijję13, co zresztą kontynuowała jego córka.

– Co ty knujesz, człowieku? – Anwarowi aż włos się jeży na głowie. – Na co ci ten zbrodniarz w twoim ukochanym kraju? Mało tam masz rzezimieszków spod ciemnej gwiazdy, którzy znaleźli azyl podczas bezkrólewia?

– Ciszej, proszę. – Musa Kusa konspiracyjnie kładzie palec na ustach i spogląda na solidne drzwi prowadzące na pokoje. – Nie wspomniałem ani słowem pięknej dzierlatce Dżamili, kto tak naprawdę kryje się pod nieciekawym bladym europejskim fizys Seana O’Sullivana, które tak ją podnieca. Inaczej moja młoda przynęta mogłaby jeszcze zrezygnować z szalonej miłości i burzliwego romansu, który w przyszłości, i to niedługiej, ma się zakończyć związkiem małżeńskim. Tego też nie wie moja mała rozpustnica. – Libijczyk nie jest tak nowoczesnym i wyzwolonym Arabem, na jakiego pozuje, i wcale mu się nie podoba takie romansowanie arabskich kobiet. – Obawiam się, że panna Muntasir nie potrafiłaby udawać cudownej kochanki i szczęśliwej żony kryptodżihadysty, zdając sobie sprawę, że jej mężunio jest mordercą na globalną skalę i sadystą, jakich mało.

– Co ci da ich szczęśliwy związek? Nie zrobisz z niego Libijczyka – zastanawia się Saudyjczyk, który wciąż nie potrafi przejrzeć tajemniczej intrygi starego asa libijskiego wywiadu. – A jeśli nawet, to po cholerę?

– Rusz głową, przyjacielu! – Musa Kusa jakby odmłodniał, bo jest teraz w swoim konspiracyjnym żywiole. – Mnie, przyszłemu premierowi Libii, ten przeklęty fundamentalista jest bardzo, naprawdę bardzo potrzebny. Jednak żeby oficjalnie wprowadzić go na arenę polityki libijskiej, trzeba go powiązać z dobrym, libijskim nazwiskiem, połączyć z rodziną, do której naród ma pełne zaufanie, dać mu korzenie.

– Dlatego Dżamila jest panu niezbędna?

– Właśnie tak.

– A w jakim cyrku i na jakiej linie będzie skakał Jasem?

– Jasem Alzani vel Muhamad Arabi Muntasir będzie miał oficjalne, rządowe stanowisko i zadanie, by w białych rękawiczkach unicestwić wszystkich podłych, zboczonych i szalonych fundamentalistów oraz ortodoksów, swoich byłych kolesiów nadal wypełniających dżihad14 i popleczników kalifatu, którzy po upadku pseudo-Państwa Islamskiego znaleźli bezpieczne schronienie na terenie niestabilnej, pełnej chaosu Libii. Oni zwąchają swego i będą do niego lgnęli jak do miodu, by – mam nadzieję – w nim utonąć. Mniej groźnych niedobitków wygnam z Dżamahirijji już sam. Wszystko zmierza do tego, by moja ojczyzna znów stała się takim eldorado, jakim była kiedyś – wyznaje z rozmarzonym wzrokiem staruszek. – Libia to był raj na ziemi i ja spowoduję, że znów się nim stanie.

– Nie bierze pan pod uwagę, że sytuacja może się wymknąć spod kontroli? – pyta saudyjski książę, zauważając pychę i nieobliczalność swojego wspólnika. – Jasem Alzani był i jest dżihadystą, mordercą, a przy okazji bardzo inteligentnym i nieobliczalnym człowiekiem. On nie da sobą kierować. Nie ma mowy!

– Z gorszymi miałem już do czynienia. I skakali tak, jak im zagrałem. Dla władzy człowiek zrobi wszystko. Wyda nie tylko kolegów, ale nawet rodzinę.

– W tym wypadku nie sądzę, aby to się udało. Ten człowiek skrzywdził i zabił setki, może nawet tysiące osób. Niedocenianie go to wielki błąd. Strzeż się pan tego typa! Od tej chwili osobiście i bardzo uważnie będę kontrolował wszystkie wasze ruchy, a pan będzie mi zdawał raporty z każdego swojego kroku. I to jeszcze zanim go wykona.

– Nie było takiej umowy! – broni się Musa Kusa, oburzony tak dogłębną inwigilacją.

– Zatem od teraz jest. – Anwar kończy rozmowę, wstaje i kieruje się do wyjścia. – Jasem Alzani wraz z małżonką Darin i synem czeka już na pana i pańskich towarzyszy w Bengazi. Oby Allah chronił nas przed dżihadystami, a wam dał spokojną, mlekiem i miodem płynącą ojczyznę, wymarzony raj. Wszystkim pozostałym zaś pokój. As-salamu alejkum15.

– Wa alejkum as-salam16.

NIEZWYKŁE LOSY

Idealna para

W pięknym wielkim apartamencie gościnnym Binladenów Dorota oddaje się rozmyślaniom. Dziwne to jej życie, bardzo dziwne. Nie jest przecież aż taka stara, a wydaje się jej, że jak kot przeżyła już co najmniej dziewięć żyć. W dodatku ich treść stanowiły głównie związki damsko-męskie. Wszystko przez tych chłopów, myśli, z niedowierzaniem kręcąc głową. Poprawia opadające ramiączko jedwabnej, długiej do ziemi wrzosowej podomki, wykończonej przy dekolcie i na plecach cienką jak mgiełka francuską koronką, i rozsiada się wygodnie w fotelu przed toaletką. Z paru metrów obserwuje swoją piękną, niezwykłą twarz, okoloną tlenionymi blond włosami, mruży błękitne oczy, chcąc lepiej dostrzec detale swej urody i dowody upływu lat. Po chwili jednak zadowolona uśmiecha się do siebie i ciężko opada na oparcie fotela. Jestem niebo a ziemia w porównaniu z tamtą niby ładną nastolatką, która wyszła za Libijczyka Ahmeda Salimi, podsumowuje z zadowoleniem. Wtedy byłam zieloną gąską, a teraz jestem damą. Dama z małej mieściny pod Poznaniem z osiedla w wielkiej płycie. Nieźle.

Na parterze panuje cisza, choć wszystkie przygotowania idą swoim torem. Dorota wie, że w dniu swojego kolejnego ślubu, tym razem z Saudyjczykiem Aszrafem al-Ridą, nie ma co się spieszyć, więc beztrosko odpoczywa, a wspomnienia zalewają jej serce i przesuwają się przed oczami jak w kalejdoskopie.

– Ale z nas była piękna para – mówi szeptem, widząc jak żywą twarz Ahmeda, swojej pierwszej i największej miłości, ojca jej dwóch córek, Marysi i Darii. – Nie dawali nam więcej niż pół roku, a tyle lat razem się mordowaliśmy. – Na jej ładnej twarzy pojawia się kpiarski grymas. – W całym miasteczku i na weselu nie mówiono o mnie inaczej jak arabska kochanica, a potem arabska żona. Ech, arabska żona z brzuchem… – Uśmiecha się z przekąsem, pamiętając, jak najpierw wkładała gorset, ukrywając ciążowy brzuszek podczas matury, a potem w trakcie ceremonii ślubnej.

Zaraz po ukończeniu liceum Dorota wyszła za człowieka, który wszystkich urzekał swoją urodą i ogładą dżentelmena, choć tak naprawdę był z niego niezły łotr i zwyrodnialec. Po paru latach burzliwego małżeństwa w Polsce, kiedy raz było wspaniale i niezwykle, ale przeważnie nie do zniesienia z powodu różnic kulturowych, obyczajowych i religijnych, małżonkowie wraz z małą córeczką Marysią pojechali do Libii w odwiedziny do bogatej rodziny Ahmeda. Wakacyjny z założenia wyjazd przeciągnął się na kilka długich i bardzo bolesnych lat. Ależ ja go kochałam… Jak wariatka! Dorota przymyka oczy i z niedowierzaniem obejmuje głowę rękami, bo wstydzi się swojego uzależnienia, wręcz niewolniczego poddania się mężczyźnie. Do tego stopnia zaangażowała się uczuciowo, że ze wszystkiego zrezygnowała i poświęciła siebie dla dobra rodziny. Piękna para małżonków Salimi. Szkoda, że tylko na fotografii,podsumowuje swój wieloletni związek, bo już teraz nie czuje ani tęsknoty, ani sentymentu do pierwszego męża.

Dorota myślała, że ma szczęście, kiedy poznała Polaka Łukasza. Mówili, że stanowimy piękną parę. Typowi Słowianie, jasnowłosi, jasnoocy, o bladej karnacji. Bez żadnych kontrastów i znaków szczególnych. Bzdety. Pozornie tacy sami ludzie wcale nie muszą do siebie pasować. Bogatsza o kolejne życiowe doświadczenie, denerwuje się na samo wspomnienie swojego drugiego męża. A Łukasz, nie dość, że ciepłe kluchy, to jeszcze okazał się dziwkarzem. I kto by się po nim tego spodziewał? Pogardliwie wydyma swoje wciąż namiętne usta. Żeby się zakochać w najgorszej, małej, indonezyjskiej kurwie? Nazywając rzeczy po imieniu, od razu lepiej się czuje. Ech, te głupie chłopy!

Wtedy w Indonezji, niewiele myśląc, szybko i bezproblemowo dała rozwód swojemu mężowi. Zresztą sama nie pozostała mu dłużna. Szybko wdała się w burzliwy flirt z Balijczykiem, pięknym chłopakiem o ponad dwadzieścia lat młodszym od niej. Romans jednak zakończyły siły wyższe. Do tej pory nie mogę uwierzyć, że zabiły go duchy zmarłych, które na Bali żyją i mają się świetnie, choć teraz już wiem na sto procent, że mieszkałam w nawiedzonym domu. Z niedowierzaniem kręci głową i cyka językiem o podniebienie w typowo arabski sposób. Mało tego! Zabił go ponoć duch mojego męża Ahmeda, którego osobiście zgładziłam. Co za bzdura! Ależ brednie!,chichra rozbawiona nieprawdopodobną historią, choć z obawy przed nadprzyrodzonym światem bojaźliwie rozgląda się na boki.

Ledwie kobieta otrząsnęła się z magii i czarów, zadała się z Australijczykiem Brendanem. Ładnie się razem prezentowali i mówiono, że pasują do siebie jak ulał. Przez tego drania Dorota trafiła do więzienia za rzekomy współudział w handlu narkotykami. Wylądowała w najgorszym indonezyjskim karcerze – Kerobokan na Bali. Wydawało się, że nierozsądnej Polce nic już nie pomoże, lecz wtedy na horyzoncie pojawił się zbawca rodziny – Hamid Binladen, który zaangażował się w wyciągnięcie swojej byłej i ulubionej teściowej z więzienia. Przy okazji on i Marysia znów się w sobie rozkochali. Taki miłosny kogel-mogel. Życie kobiet z rodu Salimich nie jest nudne, a koleje ich losu często są naprawdę niesamowite. Tak widać jest im pisane.

Dorocie udało się wybrnąć z patowych sytuacji prawie na wszystkich frontach. Pomimo życiowych zawirowań, bólu i krzywd, jakie ją spotkały, okazało się, że Pan Bóg jednak nad nią czuwa. Zupełnie nieoczekiwanie znalazła kolejną miłość – i zanosi się, że będzie ona największa i najwspanialsza, taka do grobowej deski. Właśnie tego oczekuje dzisiejsza panna młoda. Saudyjski doktor Aszraf al-Rida nawet się nie spodziewa, jak wielkie nadzieje są w nim pokładane i jak trudno będzie mu je spełnić, gdyż Dorota ma niełatwy charakterek. Jednak zakochani takich detali nie widzą i oby tak pozostało na wieki.

Kto raz pokocha Araba, nie jest już w stanie pokochać mężczyzny innej nacji. I nie chodzi bynajmniej o potencjał seksualny, z którego są znani, podsumowuje z zalotnym uśmieszkiem na ustach arabska żona o europejskich korzeniach i słowiańskiej urodzie. Jestem taka szczęśliwa, dlatego że mój przyszły mąż jest śniadym, przystojnym Arabem z krwi i kości. Ma też najlepsze cechy charakteru swojej rasy i autentyczny szarmancki sposób bycia. Nie ma popieprzone w głowie żadnym szariatem17, zresztą w ogóle nie jest zbyt religijny. Będzie dobrze. Nadzieja nie opuszcza serca kobiety. Wierzy ona, że tym razem się nie zawiedzie i będzie szczęśliwa aż do końca swoich dni.

Dorota jest zmęczona podsumowaniem swojego życia uczuciowego, które nawet jeśli nie było szczęśliwe, z pewnością okazało się bardzo burzliwe.

– Nie ma co się zatruwać złymi wspomnieniami – mruczy sama do siebie. – Nie ta okazja, nie ten dzień…

Bierze do ręki swój telefon komórkowy i przez chwilę w zamyśleniu stuka się nim po brodzie. Potem z szelmowskim uśmieszkiem otwiera zakodowane w pamięci albumy. Podchodzi do łóżka, pada na miękki wzorzysty pled i zaczyna sentymentalną, pogodną podróż.

* * *

Na dzień wesela swojej matki Marysia zaplanowała wszystko już grubo wcześniej, a dzisiaj skoro świt zarządziła ostatnie przygotowania. Nie ma teraz nic innego do roboty, jak odpoczywać i szykować się na wieczór, choć większość zabiegów pielęgnacyjno-upiększających wykonały wyszkolone wizażystki, zamówione specjalnie z salonu SPA. Pół-Arabka jest podekscytowana, bo jej mąż na wesele teściowej, które wyprawia w swojej rezydencji, zaprosił znamienitych gości. Będzie wśród nich nawet jeden oryginalny saudyjski książę, znany i lubiany na całym świecie miliarder Walid bin Talal. Marysia w swoim życiu obracała się już w tak różnym, także doborowym towarzystwie, dlatego niewiele osób jest w stanie ją speszyć i rzadko która sytuacja wyprowadza ją z równowagi. Jest bardziej ciekawa niż spanikowana.

– Ależ weselicho będzie mieć ta moja mama… – wzdycha, siadając w antresoli na piętrze, by przez zaciemnione okna obserwować ogród.

Obsługa z Rijadh Palace Hotel uwija się jak w ulu. Pracownicy ustawiają blaty na bufet, stelaże na nieodłączne szawormy i kebaby, stoły na pieczony barani udziec i wołową polędwicę, a co najważniejsze – przenośne klimatyzatory, by goście nie dostali udaru z powodu zastraszająco wysokiej temperatury, która w dzisiejszy pogodny, letni dzień sięga pięćdziesięciu stopni w cieniu. Przed rezydencją Binladenów z samego rana rozstawiono wielki jak barak namiot, w typowych dla tego regionu kolorach czerwieni i granatu. Zajmuje on cały chodnik i blokuje jezdnię, ale żaden z sąsiadów nie narzeka na te niedogodności, bowiem taka jest tradycja i są do tego przyzwyczajeni. Takie same namioty stoją przed domami zamożnych przez cały długi miesiąc ramadanu18, by biedni czy będący w potrzebie mogli w nim spożyć iftar, ramadanowy posiłek z okazji wieczornego ustania postu. Dzisiaj zaś każdy, kto tylko zechce złożyć życzenia, zostawić ozdobną kartkę czy symboliczny prezent dla państwa młodych, zostanie ugoszczony właśnie pod tą pałatką. Dla odwiedzających, którzy w większości będą nieznajomi dla gospodarzy, nie przygotowuje się gorszego jadła, bo byłaby to wielka hańba i wstyd dla wydających przyjęcie. Już od paru godzin na rożnie piecze się duży, uprzednio zamarynowany w specjalnych ziołach i przyprawach baran, nafaszerowany orientalnym ryżem z rodzynkami, migdałami i cynamonem. Jedynie na zewnątrz rezydencji w miejscu publicznym gospodarze nie mogą serwować przypadkowym gościom alkoholu, bowiem jak Arabia Saudyjska długa i szeroka, jest on surowo zakazany. Jednak za zamkniętymi drzwiami, wysokim murem i zaryglowanymi bramami często pija się tu doborowe trunki, zwłaszcza w tak dobrze urodzonym towarzystwie.

Moje wesele też było niczego sobie, podsumowuje Marysia, myśląc o tym najważniejszym, bo pierwszym ślubie, który odbył się w Jemenie. Ależ byliśmy piękną parą z Hamidem Binladenem! Ależ wszyscy nam zazdrościli! Uśmiecha się z dumą, lecz po chwili w jej oczach pojawiają się łzy, a usta wyginają się w żałosną podkówkę. I co z nas zostało? Co zostało z tej pięknej pary i naszej wielkiej miłości? Naszej urody, hartu ducha i wiary w siebie?Niech to szlag!, klnie całkiem nie w arabskim stylu. Niech to licho porwie! Jej wybuchowy charakter daje o sobie znać i krew się w niej gotuje. Po chwili jednak przywołuje się do porządku i z nieobecnym wyrazem twarzy wraca myślami do tamtych czasów w odległej krainie cudownej jeszcze wtedy Arabii Felix19. Pamięta wszystko, jakby to było wczoraj, nawet dźwięki i zapachy starej mediny20. Wczesnym popołudniem wśród domów – wież na starym mieście w Sanie rozległy się dźwięki bębenków i trąbek. Tłum kupujących, przechodniów i turystów rozstąpił się na boki, a dzieciarnia torowała drogę grupie wystrojonych mężczyzn. W środku dumnie kroczył ukochany Marysi – Hamid Binladen, w odświętnym jemeńskim stroju: na białą jak śnieg dżalabiję21 nałożył czarną kaszmirową marynarkę, a za ręcznie haftowanym pasem zatknął najdroższą i najpiękniejszą dżambiję22, którą wykonał wuj panny młodej, znany jemeński snycerz. Głowę miał owiniętą białą chustą, a na niej wianek z kolorowych kwiatów, na ramieniu zaś opierał miecz w błyszczącej złotej pochwie. Wokół niego szli męscy przedstawiciele bogatego rodu na czele z hadżem23,ubranym w tradycyjny strój saudyjski i wyglądającym jak czystej krwi książę. Miał na sobie nieskazitelnie białą tobę24 z brylantowymi spinkami przy mankietach, z głowy opadała mu biała ghutra25 umocowana za pomocą czarnego igala26. Na ramiona narzucił satynową, przewiewną pelerynę w czarnym kolorze z szeroką złotą lamówką. Pozostali członkowie familii odróżniali się od starca tym, że nosili typowe dla swojego regionu biało-czerwone chusty i brązowe, mniej strojne płaszcze. Z tyłu podążali przeważnie jemeńscy reprezentanci obu rodzin, w większości ubrani konserwatywnie, choć zdarzali się też młodzi chłopcy w strojach europejskich, takich jak dżinsy i podkoszulki polo bądź kraciaste sportowe koszule.

Marysia została wyprowadzona z domu przez wuja, sprawującego nad nią pieczę, i w tym samym momencie ulicę zalało głośne zaharid27. Arabska panna młoda miała na sobie tradycyjną szatę ślubną w złoto-bordowe pasy, misternie wykonaną kolię ze złota sięgającą po pas, a na jej głowie spinkami przymocowano złoty diadem i wianek z kolorowych małych kwiatuszków. Jej niesforne włosy, pomimo butelki lakieru i żelu, kręciły się wokół tej dekoracji niczym węże. Twarz dziewczyny wyglądała jak maska pod grubo położonym fluidem i różem, choć malujące ją krewniaczki były bardzo dumne ze swego dzieła. Mężczyźni z rodziny panny młodej pomogli jej wsiąść na tradycyjnie na tę okazję wystrojonego osiołka z kutasami przy uszach oraz bogato zdobionym, tkanym siodłem w czerwono-czarnych barwach. Wuj, jako męski opiekun dziewczyny i jej mahram28, wręczył cugle Hamidowi, w ten sposób symbolicznie przekazując mu Marysię. Wtedy powietrze wypełnił nieziemski hałas trąbek, bębenków, zaharid, pisków i krzyków. Państwo młodzi, czyniąc zadość tradycji, doszli w ten sposób do Bab al-Jemeni29, a później, plącząc się w długich szatach, przesiedli się do białego mercedesa, ozdobionego balonikami i kwiatami, z wielką lalą siedzącą na masce. Kierowca ruszył z piskiem opon i rykiem klaksonu, żeby za chwilę utknąć w korku. Reszta aut podążyła za młodymi i skierowała się w stronę Wadi Dhahr. Po pokonaniu tłoku na drogach wszyscy szczęśliwie dojechali na miejsce wesela nowiutką asfaltową szosą, ufundowaną przez bogatego pana młodego, i rozeszli się do wielkich, kilkudziesięcioosobowych namiotów, z których jedne przeznaczone były dla kobiet, a drugie dla mężczyzn. Rozwrzeszczane dzieci, których było bez liku, wszędzie miały wstęp wolny. Podczas uczty mężczyźni wykonali słynny arabski taniec z szablami, żując przy tym nieustannie kat30, a dziewczyny podglądały ich i piszczały z radości, zaś stare kobiety, siedząc w swoim namiocie na materacach, oplotkowywały wszystkich i wszystko dokoła. Jedzenia, jak to na takich uroczystościach, były niewyobrażalne ilości, więc przyjęcie ciągnęło się przez długi tydzień aż do wyczerpania zapasów i sił. Marysia z szelmowskim uśmiechem wspomina, że cnotę straciła dzień wcześniej, a kiedy nadeszła chwila wywieszenia zakrwawionego prześcieradła w noc poślubną, ona i jej młody mąż wylali na nie keczup i wystawili na krótką chwilę ze swojego wielkiego namiotu nowożeńców. Ależ to były czasy! Kobiecie aż łza się w oku kręci. Że też tyle przeszłam w swoim krótkim życiu. To niesamowite! Wzdycha ciężko, a po marsie na jej czole widać, że walczy ze smutnymi myślami. Kiedy tylko poczuję nudę, zaraz ją sobie urozmaicam. Prawie wszystkie kłopoty zawdzięczam sobie. Ale przynajmniej zawsze coś się dzieje. Podśmiechuje się, postanawiając po wszystkich swoich ciężkich i tragicznych przygodach brać życie lekko i wszystko, co jej się przydarzy, traktować z pogodą ducha. Na przykład taki romans z libijskim kuzynem Raszidem… Zamyśla się, a na jej policzkach wykwita rumieniec wstydu. Gdyby nie tamten flirt, nie byłoby mojej ślicznej córeczki Nadii. Dziwnie interpretuje zdradę, przez którą doprawiła rogi najprzyzwoitszemu człowiekowi na ziemi. Raszid był przepięknym mężczyzną. Miał nie tylko niezwykłą urodę jak większość Arabów – jak Hamid – ale też to coś, od czego wszystkie kobiety czują motyle w brzuchu. Miał charakter, seksualność i nieograniczone pokłady testosteronu. Miłość z nim to nie była czułość i łzy wzruszenia, lecz wieczne zmaganie, a spełnienie sięgało gwiazd, podsumowuje Marysia, czując zalewające ją ciepło i delikatne pulsowanie łona. Nawet teraz bym mu się nie oparła. W zamyśleniu podchodzi do okna i przez chwilę obserwuje sielski obrazek pełen bogactwa i przepychu. Potem ponownie rozsiada się na sofie i zamyka oczy, choć nie jest śpiąca. Wzięło ją dzisiaj na wspominki, i to te damsko-męskie. W dniu ślubu swojej mamy nie ma ochoty rozpamiętywać wojen i zawieruch, w których brała udział, nie chce pamiętać o aktach terroru, w których straciła najbliższych, począwszy od babci Nadii w Jemenie, a skończywszy na ataku zamachowca-samobójczyni w obozie dla uchodźców w Jordanii, przed którym w ostatniej chwili udało się jej uciec. Nie, dzisiaj opanował ją romantyczny nastrój i przed jej oczami przewijają się znajome twarze kochanych mężczyzn, poruszając serce i zmysły.

Małżeństwo Marysi z Hamidem przeszło próbę w postaci zdrady i nieślubnego dziecka, w którym przybrany arabski ojciec zakochał się bez pamięci. Jednak rodzice nie dali sobie rady, kiedy ukochaną córeczkę porwano. Ich związek tego nie przetrwał. Oskarżali się nawzajem o wszystko. Matka chciała szukać swojej pierworodnej aż do śmierci i nawet na końcu świata, ale ojciec był racjonalny i nie wierzył w cuda. Przez to Marysia wyjechała aż do Tajlandii, gdzie zaginęła maleńka Nadia. Pół-Polka była młoda, silna, zdrowa i wolna, bo już rozwiedziona, więc nie było żadnych przeciwwskazań, żeby się z kimś związała. Poznała Karima, pół Saudyjczyka, pół Indonezyjczyka, znakomitego lekarza z powołania, i wszystko wskazywało na to, że w jej życiu wreszcie na dobre zapanuje stabilizacja. Ech, ten Karim al-Nadżdi! Był takim niesamowitym, lirycznym, czułym i ckliwym człowiekiem! Jemu nie dało się odmówić, nawet ręki. Stanowili tak przepiękną, egzotyczną parę, że podczas ślubu, który odbył się nad brzegiem Morza Balijskiego, we wspaniałych ogrodach hotelu na czarownej indonezyjskiej wyspie, turyści i weselni goście robili jedną fotkę za drugą, by uwiecznić cudowny obraz nowożeńców i otaczającej ich tropikalnej, bujnej przyrody.

Jednak pierwszej miłości nigdy się nie zapomina. Tak jak jej matka pokochała do jego grobowej deski swojego podłego męża Ahmeda, tak Marysia nie mogła przestać kochać dobrego Hamida. W Dżakarcie przez przypadek wpadła na swojego byłego i zanim się obejrzała, oddała wolność Karimowi, po czym wróciła do Hamida. Ale zamiast docenić rodzinne szczęście, młodzi podjęli ryzykowną walkę ze światowym terroryzmem, przez co ich ścieżki ponownie się rozeszły. Po zniewoleniu Marysi na Pustyni Syryjskiej przez Beduina dżihadystę małżonkowie Binladen cudem się odnaleźli i podjęli kolejną próbę wspólnego życia, tym razem w Rijadzie. Jednak czy będą jeszcze tą idealną parą jak z obrazka? Czy potrafią pożądać siebie nawzajem tak jak kiedyś? Ich miłość jest już inna, straciła na sile i atrakcyjności, nie mają zdrowia, a ich ciała nie są tak perfekcyjne jak kiedyś. Marysia i Hamid są wrakami ludzi, tak pod względem psychicznym, jak i fizycznym. Na domiar złego nie wiedzą, jak wybrnąć z patowej sytuacji. Kto może im pomóc? Psycholodzy? Psychiatrzy? Na to nigdy się nie zdecydują, bo zwierzanie się ze wstydu nie leży w ich arabskiej naturze. Marysia cierpi na wstrząs pourazowy po tym, jak przez pół roku jej pseudosyryjski mąż pastwił się nad nią psychicznie i fizycznie, a Hamid ma depresję w związku z incydentem kardiologicznym i utratą zdrowia po otruciu przez Beduinkę. Poza tym jest Arabem – choć przede wszystkim typowym mężczyzną – i nie potrafi przejść do porządku dziennego nad tym, że inny facet posiadał jego ukochaną żonę. Nie może przestać myśleć o długotrwałym seksualnym zniewoleniu swojej ukochanej i nie chodzi o to, że ma do niej pretensje, ale jest zwyczajnie zazdrosny.

Marysia, idąc do małżeńskiej sypialni, mija pokój gościnny, z którego dochodzi chichot Doroty. Córka zatrzymuje się i niepewnie rozgląda dookoła. Pana młodego tutaj nie ma, więc kto tak rozbawia moją mamę?, zastanawia się, marszcząc czoło. Uśmiecha się półgębkiem, kiedy słyszy hamowany śmiech. Co tam jest takiego zabawnego? Delikatnie puka do drzwi, po czym, nie czekając na zaproszenie, wchodzi do pokoju.

Kiedy matka ją widzi, w pierwszym odruchu przyciska telefon do piersi, chcąc zasłonić to, co wyświetla się na ekranie, lecz po chwili wybucha gardłowym rechotem i pada na poduszki.

– Co tam masz? Pokaż! – Marysia wskakuje na łóżko i pochyla się nad swoją rodzicielką.

– Oj, nie! Chyba nie powinnam… W końcu jesteś moją córką… – broni się Dorota.

– Och, ty zbereźnico! – wykrzykuje Marysia, widząc zdjęcie Doroty w ramionach młodego mężczyzny. – Na starość takie kosmate wspomnienia cię dopadają? I to akurat dzisiaj?

– Przecież to się nie działo ani dzisiaj, ani wczoraj, lecz wieki temu. Reminiscencje – tłumaczy się Dorota z wypiekami na twarzy.

– Ładny był ten chłopaczek – podsumowuje córka, unosząc telefon do oczu, by lepiej się przyjrzeć ślicznej twarzy Balijczyka Ariego. – Był w moim wieku, nieprawdaż?

– Tak, w twoim wieku, ale…

– Nie tłumacz się. Miałaś fart, mamuśku. – Córka z niedowierzaniem kręci głową. – Jednak dzisiaj, wchodząc na nową drogę życia, powinnaś skasować te wszystkie słodkie focie. I dla pewności usunąć je z kosza. I z chmury!

– No coś ty! Przecież oboje z Aszrafem zdajemy sobie sprawę, że wchodzimy w nasze wspólne życie z bagażem doświadczeń. – Dorota nie chce się odciąć od przeszłości i nie ma zamiaru zrezygnować ze wspomnień.

– Wiesz co? Opowiedz mi, jak to dokładnie z wami było! Tak dla rozweselenia, bo coś mnie dzisiaj na sentymenty wzięło – proponuje Marysia, układając się wygodnie w wielkim łożu i piętrząc pod plecami poduszki. – Jak wszystko się zaczęło, jak się kochaliście i jak się skończyło. Zawsze ogromnie się wstydziłaś tego romansu i zbywałaś mnie półsłówkami.

– Chyba się nie dziwisz? To był wielki balijski skandal! – Dorota sama ma chęć zwierzyć się córce, która jest jej najbliższą i w zasadzie jedyną przyjaciółką. – Będąc dojrzałą kobietą, zdawałam sobie sprawę z uwielbienia, jakim darzył mnie śliczny jak malowanie młodzieniec, lecz traktowałam to z przymrużeniem oka, jako platoniczną pierwszą miłość chłopaka – zaczyna snuć opowieść tonem, jakim czyta się bajki dzieciom. – Trochę mi nawet imponowało, że taka stara baba jak ja mogła rozpalić uczucie w dwudziestoparolatku.

– Od razu stara! – Córka spoziera z miłością na piękne liczko swojej rodzicielki, dochodząc do wniosku, że z roku na rok jej uroda zyskuje. – Taka miłość może podłechtać własne ego, ale musisz zdawać sobie sprawę, że ze swoją jasną karnacją i blond włosami w Azji stanowiłaś nieziemskie zjawisko. Byłaś dla nich jak bóstwo czy anioł.

– Na Arabów działam tak samo – dorzuca mimochodem Dorota. – Jednak na Bali ani się obejrzałam, kiedy nasza znajomość stała się bliższa i bardziej zażyła. Bez żadnego skrępowania, konkretnego umawiania się czy wydziwiania co wieczór spotykaliśmy się przy nadmorskiej promenadzie. Tak po prostu. Zwyczajny odpoczynek po pracy. – Filuternie mruga okiem i szelmowsko się uśmiecha. – Przesiadywaliśmy w pewnym oddaleniu od hotelu, w którym oboje byliśmy zatrudnieni, w knajpce prowadzonej przez rodzinę chłopaka. Zajadaliśmy się tam świeżo złowionymi rybami, krewetkami z grilla czy krabami, które własnoręcznie rozłupywałam dziadkiem do orzechów.

– Ach, owoce morza były tam znakomite! – zgadza się córka i aż ślinka napływa jej do ust. – Ale nie mów, że skupialiście się jedynie na konsumpcji małż.

– Ty jak zawsze, Marysiu, jesteś w gorącej wodzie kąpana. – Dorota dla żartu szturcha córkę w ramię. – Typowa Arabka. A tam była Azja, magiczna wyspa Bali i nigdzie nikomu się nie spieszyło. Co komu było pisane, to i tak na niego padło. Ot, co! – Robi wymowną minę. – Zawsze, kiedy z Arim byliśmy razem, mieliśmy szampański humor, śmiechom i wygłupom nie było końca. Czułam się tak, jakbym wróciła do liceum, jakby w magiczny sposób ubyło mi ponad dwadzieścia lat. Całkowicie dałam się ponieść urokowi chwili i miejsca oraz adoracji ślicznego, delikatnego jak motyl Balijczyka.

– No i? – pogania niecierpliwa córka, głodna konkretów i pikantnych scen.

– Kiedy młody przelotnie dotykał mojej ręki, odnosiłam wrażenie, jakby iskry przelatywały między naszymi dłońmi, a dreszcz rozkoszy przechodził mnie od stóp do głów.

– Och! – Marysia poprawia się na poduszkach. – Ale romantycznie… – wzdycha, żałując, że cały jej osobisty romantyzm umknął w zawierusze tego paskudnego świata.

– Wiesz sama, że zupełnie się nie przejmowałam niestosownością swojego zachowania i nie zdawałam sobie sprawy, że daję Ariemu złudne nadzieje. Egoistycznie uważałam, że jedynie skromnie go czaruję, a on, wariat, zakochał się we mnie na śmierć i życie. Tak jak mówisz o postrzeganiu nas, białych kobiet, w tym regionie…

– Nie „nas”, mamuś. – Marysia wybucha młodzieńczym śmiechem, a Dorota cieszy się, że córka powoli wraca do siebie po przeżytej traumie. – Ty popatrz na mnie, kochana! Jestem śniadą Arabką o ciemnych włosach i oczach. Niewiele mamy ze sobą wspólnego.

– Podobno charakterki – rzuca rozbawiona matka. – Cokolwiek by powiedzieć, młodziutki Balijczyk Ari był we mnie zapatrzony jak w Madonnę i tak też mnie traktował. Biała kobieta stała się dla niego całym światem; tym pięknym, obcym i niezwykłym, do którego on nigdy nie miał wstępu, a wtedy pojawiła się przed nim nikła szansa.

– Co? – Marysia nie może uwierzyć własnym uszom. – Co ty gadasz?

– To, co słyszysz, kotku. Co byś powiedziała, gdybym zdecydowała się wtedy na taki odważny, trwały i usankcjonowany prawnie związek?

– Oj, mamuś, nie przyprawiaj mnie o zawał serca – żartuje z kwaśną miną.

– Przemawia przez ciebie rasizm, zaściankowość czy babska zazdrość? – kpi matka, patrząc na córkę z rozczarowaniem, choć właśnie takiej reakcji się spodziewała.

Pamięta jak dziś, co czuła, kiedy Ari przygniatał ją swoim młodym, jędrnym ciałem, a ona wcale się nie wzbraniała przed jego spragnionymi ustami, które piły z niej żądzę wielkimi haustami, napełniając ją równocześnie niewinnym młodzieńczym uczuciem. Kiedy doszły do głosu fizyczność i seksualność, każdą wolną chwilę kochankowie spędzali razem. Uprawiali miłość w hotelowych ogrodach, nad stawem z rechoczącymi żabami czy na plastikowych łóżkach na plaży. Koniec końców podstarzała oblubienica dała się potajemnie zaprowadzić do pokoju pięknego amanta w skrzydle hotelu przeznaczonym dla indonezyjskich pracowników. Z czasem związek Doroty i Ariego stał się tajemnicą poliszynela.

– A jak zareagowali ludzie, kiedy wasz romans wyszedł na jaw? – indaguje ciekawska Marysia, wytrącając matkę z sentymentalnych wspomnień. – Ktoś was wspierał? Podobało im się to?

– Chcesz porównywać swoje odczucia, jako osoby wykształconej, z doznaniami prostych sprzątaczy i ogrodników?

– Pragnę tylko poznać opinię społeczną, a ty właśnie w takiej grupie się wtedy obracałaś i jakkolwiek romantycznie by tego nie nazwać, miałaś kochanka z nizin. Kobieta światowa i wykształcona zadała się z barmanem. – Marysia aż prycha, bo robi się wściekła na samo wspomnienie, a matka obawia się, że miłe pogaduszki o seksie mogą się zakończyć zwykłą awanturą.

– Kochanie, to przeszłość – próbuje załagodzić. – Było, minęło. A biedny Ari już dawno został skremowany.

– Dobrze, przepraszam… Po prostu ja na pewno zareagowałabym bardzo przewidywalnie i stereotypowo. Powiedziałabym, że stara dupa zwariowała i kwitnie, bo ją młody ogier użyźnia, ot co! – szczerze wypala Marysia.

– Dosłownie to o mnie mówiono. Oczywiście za moimi plecami – potakuje skonsternowana Dorota. – Było jeszcze coś o tym, że wiekowe białe baby nie mają przyzwoitości.

– No widzisz! Nie jestem wyjątkiem. A ty jesteś moją mamą, chcę dla ciebie jak najlepiej i wiem, że w takim ekstrawaganckim związku długo nie byłabyś szczęśliwa. Na pewno nie w zaściankowej Polsce, bo właśnie tam opinia publiczna by cię zniszczyła, a plotkary zjadły na śniadanie.

– Słyszałam też opinie, że sprytny balijski przystojniak liczy na to, że wielka pani wyciągnie go z indonezyjskiego bagna i zapewni mu świetlaną przyszłość w bogatej Europie. I to mnie z tego związku całkiem wyleczyło. Nie spodziewałam się takiego negatywnego, wręcz komercyjnego nastawienia. Nie rozumiałam przede wszystkim ich oburzenia, bo przecież cała Azja, w tym Indonezja razem z wyspą Bali, to mekka seksu i rozwiązłości, więc skąd to zgorszenie?!

– Może gdybyś mu płaciła? – wypala Marysia, ale zaraz gryzie się w język. – Sorry, ale z seksturystyki żyje tam połowa populacji.

– Wiem, jednak to nie miało nic wspólnego z romantycznym Arim.

„Ależ ja cię kocham!”, Dorocie wciąż brzmi w uszach wyznanie byłego kochanka. Ze łzami w oczach spogląda na zdjęcie w telefonie przedstawiające pięknego Balijczyka i serce jej się kraje na wspomnienie, jak marnie skończył.

– Widziałam niekłamaną czarną rozpacz i tragiczną żałość malujące się na jego twarzy – kontynuuje. – Kiedy z nim zerwałam, w tej jednej krótkiej chwili całe jego życie, uczucia i marzenia legły w gruzach. Wszystko przez to, że pomimo wielkiej sympatii i sentymentu do niego nie miałam w sobie na tyle głębokich uczuć ani odwagi, by zdecydować się na tak ekscentryczny związek. Czułam się, jakbym to ja skazała go na śmierć.

– Wallahi31, mamo! – Marysia skacze na posłaniu i przysiada na piętach, spoglądając w załzawione oczy rodzicielki. – Miałyśmy sobie poświntuszyć na temat twojego młodocianego kochanka, a tu zrobiła się stypa. Jesteśmy niepoprawne! Ze wszystkiego potrafimy zrobić awanturę albo dramat.

– Och! Masz rację…

Dorota wstaje, lecz nie jest już tak rześka jak na początku rozmowy. Widać, że wspomnienia ją przybiły.

– Cieszę się, mamuś, że spotkałaś na swej drodze Aszrafa – wyznaje Marysia, chcąc zmienić temat. – Może dlatego, że przywykłyśmy już do toby, ten facet zdecydowanie bardziej mi do ciebie pasuje – podśmiechuje się z ich arabskich upodobań. – Poza tym, już bez żartów, on ma klasę.

– Do tej pory nie mogę uwierzyć w mój ogromny fart. Ten związek to istny cud – wyjawia Polka, otrząsając się z nostalgii. – Może rzeczywiście jest to dobry czas, żeby skasować głupie zdjęcia i sentymentalne wspomnienia.

– Właśnie! Zapomnij o tym, co było, i ciesz się dniem dzisiejszym. Czasami nie można przekreślić przeszłości i wtedy człowiek już nigdy nie będzie szczęśliwy. Nie będzie żył pełnią życia… – podsumowuje Marysia, obarczona tragicznym doświadczeniem.

* * *

Daria dochodzi do wniosku, że jej życie jest beznadziejne i na pewno już nigdy nie będzie lepsze. Jest przegrana, wyklęta, przeklęta… Po prostu ma cholernego pecha. Trafił się jej ten wymarzony mężczyzna w życiu i akurat musiał się okazać jednym z największych i najgroźniejszych terrorystów. Marysia miała kochanków jak psów, matka tak samo, a ona ugrzęzła ze swoim fundamentalistycznym wybrankiem prawdopodobnie do końca życia.

Wspomina przypadkowo zasłyszane słowa Doroty, które okrutnie ją zabolały. Jej własna rodzicielka podsumowała ją niezbyt pochlebnie. Potępiła w czambuł tych, którzy usiłowali postępowanie Darii usprawiedliwiać syndromami, medycznymi terminami, bo ona sama uważa, że właśnie przez jej córkę dżihadi John zabił wspaniałego człowieka, przyjaciela familii i byłego męża Marysi, Karima al-Nadżdi. W całą intrygę wplątała się Bogu ducha winna Saudyjka, młodziutka lekarka Afra, którą również załatwili fundamentaliści, emiracka agentka wywiadu Aruba, kobieta na schwał, mistrzyni sztuk walki, straciła męża, Hamid Binladen, pupilek całej rodziny, został otruty i teraz ponoć ledwo żyje, a Marysia, nie dość że otruta, to jeszcze pohańbiona, wielokrotnie zgwałcona i zapłodniona przez jakiegoś beduińskiego pastucha. Daria nie wiedziała o tym wszystkim i gdyby nie podsłuchana rozmowa w rijadzkim parku, do tej pory żyłaby w błogiej nieświadomości. Matka jak najęta wymieniała wszystkie ofiary, które zginęły na drodze pokonanej przez szaloną Marysię i Hamida, by ci mogli dotrzeć do Darii do Rakki, stolicy kalifatu. Tak więc zginęły przez nią bezimienne, nieznane bohaterskie jezydki, w tym kultowa pieśniarka tej eksterminowanej nacji, kurdyjskie żołnierki, które nie znają litości ani strachu, poszła w piach cała chrześcijańska rodzina syryjskich mleczarzy – matka, ojciec, siostry i dziesięcioletni brat, którego uwięziona wtedy w haremie Daria znała osobiście. „Wszystko to przez jeden wybryk mojej najmłodszej córuni i po to, by pomóc jej wydostać się z kalifatu”, podsumowała Dorota. Jej elegancka mama nazwała ją wtedy cholerną małą upartą impertynentką, arogantką, wichrzycielką i anarchistką, którą wszyscy usiłują wyciągnąć z gówna, w które na własne życzenie wdepnęła. Ale moja staruszka jeszcze nie wie o czymś dość istotnym… Na ustach Darii wykwita okrutny, zły uśmieszek. Gdyby miała tego świadomość, chyba wylądowałaby w psychiatryku, a rodzinka w końcu dałaby sobie spokój z odbijaniem mnie z rąk wroga. Niegdyś strachliwa i niewinna Daria własnoręcznie zamordowała swoją rywalkę o względy Jasema, jego drugą żonę – Jasmin, rewelacyjną agitatorkę quasi-Państwa Islamskiego w Europie, która była w stanie każdego zmylić, ukryć się i obronić przed wszystkimi, ale nie przed bezwzględną młodą pół-Polką. Potem na liście ofiar znaleźli się dwaj pseudoochroniarze z Rakki, którym zamiast wypełniania obowiązków po głowie chodziły amory i drobny gwałcik na bezbronnej, pozostawionej pod ich opieką kobiecie. Te zabójstwa można by wytłumaczyć, bo zostały dokonane w stanie wojny, w ekstremalnych warunkach w Rakce. Ale ostatni okrutny mord jest nie do usprawiedliwienia. Jak mogłam? Daria często płacze w poduszkę po nocach. Dlaczego? Po co? Biedna Krysia! Nieszczęsna ciocia i jej stary, kochający ją ponad wszystko mąż… Tego dokonaliśmy we dwoje. Właśnie w tym znajduje usprawiedliwienie. To Jasem wsadził mi truciznę do rąk. Niezła z nas para, nie ma co! Bonnie i Clyde!

Podczas lotu prywatnym odrzutowcem saudyjskiego księcia Anwara Daria ma sporo czasu na rozmyślania, jednak wciąż zbyt mało, żeby się przygotować na niewiadomą przyszłość. Próbuje coś wyciągnąć od swojego tajemniczego męża, ale jest to bardzo trudne przedsięwzięcie. Mężczyzna zamknął się w sobie, jak to dawniej miał w zwyczaju, i nie chce puścić pary z ust.

– Dlaczego lecimy do Libii? – Daria usiłuje nadać swojemu głosowi miłe brzmienie, lecz słychać w nim ewidentną irytację. – Co będziemy tam robić?

– Mam parę spraw do załatwienia – odburkuje partner, po czym wygodniej rozsiada się w fotelu, zamyka oczy i opiera głowę na zagłówku. Ma to dać kobiecie do zrozumienia, że nie ma ochoty na pogawędki.

– Niedawno mówiłeś, że z Rakki zabierzesz mnie w elegancki i bogaty świat…

– Już tam byłaś! – Mężczyzna gwałtownie przerywa, siadając i pochylając się w jej stronę. – Już pokazałaś, że nie potrafisz się zachowywać jak praworządny człowiek i być normalnym obywatelem. – Sprawia wrażenie, jakby chciał ją uderzyć, a wzrokiem zabić.

– Co ty gadasz? Ty śmiesz mi coś takiego zarzucać?! – Oburzona Daria podnosi głos, niechcący budząc smacznie śpiącego synka, Ahmeda. Matka stara się uspokoić, lecz ledwo łapie powietrze. – Ty to mówisz? – syczy teatralnym szeptem.

– Tak, ja. W Katarze szlajałaś się jak najgorsza, tania kurwa do czasu, aż twoją koleżankę po fachu ktoś załatwił. Nawet w Rijadzie, i to na przyszpitalnym osiedlu, gdzie mieszkaliśmy, otrułaś swoją krewniaczkę. Myślisz, że nie odkryli twoich linii papilarnych na szklance, którą w jakimś idiotycznym odruchu wyrzuciłaś do kosza? Że nie zebrali twojego DNA z mieszkania? Już prawie cię mieli!

Daria ze zdziwienia aż otwiera usta.

– To niby przeze mnie w pośpiechu opuszczamy Arabię Saudyjską? – Zna już swojego męża na tyle, by wiedzieć, że będzie usiłował wpędzić ją w poczucie winy. – Ja jestem nic niewartą dziwką, jak sam wspomniałeś, ale to ciebie poszukują wszystkie światowe agencje. Żebyś nie wiem jak zmienił sobie gębę, twoje bebechy i geny pozostaną te same. Namierzyli cię, mój ty ptaszku, najpierw w Katarze, a teraz w Arabii, ot co! A cel naszej podróży wybrałeś specjalnie, bo aktualnie w Libii jest taki bajzel, że nikt cię tam nie odnajdzie.

– Sama zgrabnie odpowiedziałaś na swoje pytanie, dlaczego lecimy do Libii. – Pół-Syryjczyk jest zadowolony, mając u boku inteligentną partnerkę, którą w Katarze tak naprawdę krytykował jedynie za nadużywanie alkoholu, co było wynikiem jej zagubienia w normalnym świecie, nigdy jednak nie podejrzewał jej o rozpustę. Teraz zarzuca jej to tylko dlatego, by dotknąć przyzwoitą kobietę do żywego.

– Będziesz próbował odbudować to wasze cholerne pseudopaństwo? – pyta z drżeniem serca Daria. – Daesz32? – ironizuje, chcąc dopiec mężczyźnie. – Znów będziecie zabijać i ciemiężyć normalnych ludzi? Będę musiała nosić abaję33? – indaguje nawet w takiej przyziemnej sprawie.

– Ależ ty jesteś ciekawska. – Jasem kręci na boki głową, lecz w sumie cieszy go zainteresowanie żony, z którą ostatnimi czasy całkiem się oddalili.

– To ważne dla naszego syna i jego przyszłości.

– Nie pieprz. – Mężczyzna wybucha charakterystycznym dla siebie gardłowym śmiechem, który jednak zaraz tłumi. – Jesteś zaintrygowana, bo po wielu latach wracasz do swojej, było nie było, ojczyzny, nieprawdaż?

– Masz rację.

Daria, już spokojniejsza, sięga do barku naprzeciwko fotela i znajduje butelkę szampana Dom Pérignon. Ustawia kieliszki, a jej mąż bez słowa, starając się zrobić to jak najciszej, otwiera butelkę.

– Jak tam będzie? – Kobieta jest wręcz podekscytowana.

– Nic nie będę odbudowywał, bo Państwo Islamskie to była pomyłka, a jego istnienie zakończyło się sromotną porażką. – Jasem powoli rozwiewa jej wątpliwości, haustami opróżniając kieliszek napoju bogów, a Daria stwierdza, że wybrała sobie na swoją drogę życia nieziemskiego chama. – Z mordowania też nici, bo Libia to kraj o dużej powierzchni, który ciągle boryka się z niewielką liczbą ludności. Choć przyrost naturalny, jak to w każdym kraju arabskim, mają wysoki, liczba obywateli nie rośnie, a wręcz ciągle spada. Nie wiem, czy po arabskiej wiośnie i późniejszej rewolucji jest ich choćby z sześć milionów.

– Mama zawsze z dumą powtarzała, że obszar Libii jest pięciokrotnie większy od terytorium Polski, więc jest potężny, a wszystkich Libijczyków można by pomieścić w jednym mieście.

– To może i dobrze. Nie ma hałastry pieprzonych krzykaczy – stwierdza dżihadysta, jakby już dzierżył w dłoniach ster władzy. – Tak więc kalifatu nie będzie, wojny, walki i mordowania też nie, bo niedługo nie byłoby kogo zabijać, abaje nigdy nie były tam popularne… Hm… – Z przebiegłym wyrazem twarzy udaje, że nad czymś się zastanawia.

– Co ty tam będziesz robił? – Kobieta zadaje drażliwe pytanie, dolewając do kieliszka kosztownego trunku.

– W coś się wkręcę.

– W co?

Przez jakiś czas kontynuują podróż bez słowa. Mija wiele minut, zanim Daria ponownie się odzywa:

– Masz nową kobietę? – Musi to wiedzieć, a teraz jest idealny moment na szczerą rozmowę. – Czy ona jest Libijką?

Jasem dalej milczy jak zaklęty, wbijając przed siebie wściekły wzrok, bo jego nastrój potrafi się zmienić w ciągu sekundy.

– Pieprzyłeś się z nią już w Rijadzie. – Tym razem żona nie pyta, tylko odważnie stwierdza. – Czułam od ciebie zapach jej kiepskich, tanich perfum, damskiego potu i spermy. Czy znowu chcesz sobie wziąć drugą żonę?

Mąż bardzo uważnie lustruje jej twarz, lecz jego oczy nie wyrażają żadnych emocji, żadnych uczuć. Daria zastanawia się, czy czasami nie zamierza jej zabić i odesłać do księcia tym samym samolotem.

– Mogłaś ode mnie odejść w każdej chwili, ale tego nie zrobiłaś – mężczyzna odzywa się w końcu głuchym głosem. – W Rijadzie całkowicie przekreśliłaś sobie możliwość powrotu do praworządnego społeczeństwa.

– Wiem. – Daria będzie żałowała swojego kroku do końca życia, ale oczywiście nie powie tego na głos. Wie, że w tej chwili waży się los jej i jej syna. – Kiedyś się w tobie zakochałam, Jasem, pamiętasz? Pamiętasz Dubaj, Paryż, Hurghadę? A Damaszek, kiedy opiekowałam się tobą po operacji plastycznej, gdy wdało się zakażenie? – Kobieta walczy o swoje życie, instynktownie czując, że wisi ono na włosku.

– Mam nadzieję, że nadal mogę na tobie polegać, Darin. – Mąż marszczy czoło i ściąga brwi. – Podjęłaś decyzję i trzymaj się jej.

– Tak zrobię.

– Z wdzięcznością. Bez pyskowania.

– Oczywiście. Jestem ci wdzięczna. – Serce tłucze się w jej młodej piersi jak schwytany do klatki ptak.

– Nigdy nie występuj przeciwko mnie.

– Czy kiedyś to robiłam? Nawet mi przez myśl nie przeszło.

– Jeśli nawet będę miał drugą żonę, to ją też szanuj… – Jasem zawiesza głos i ściąga wargi. – Będziesz żyć dotąd, aż ona będzie zadowolona i nie będzie się na ciebie skarżyć.

Daria niemo potakuje, bo zdaje sobie sprawę, że dopiero teraz zaprzedaje duszę diabłu. Wcześniej to były tylko igraszki.

– To nie kalifat – ciągnie dżihadysta. – Nie będzie żadnych niespodziewanych, tajemniczych okoliczności czy nieoczekiwanych zniknięć. Wbrew pozorom tutaj nic się nie rozmyje we mgle. To Libia. Tu znikają tylko ci, którzy mają zniknąć i o których nikt nie będzie się upominał. Reszta jest jak na widelcu. Rozumiemy się?

– Oczywiście.

– Jeśli Dżamili coś się stanie, skręci nogę albo dostanie kataru, to wszystkiemu zawsze będziesz winna ty. Więc lepiej się z nią zaprzyjaźnij. Jasne?

– Tak, kochanie. – Daria kładzie swoją lodowatą, drżącą, mokrą od potu dłoń na wrzącej twardej prawicy męża. – Mamy syna… – Próbuje uderzyć w jego czułą strunę, ale takie zagrania do niego nie przemawiają. To człowiek, który własnoręcznie zabił swoich rodziców, a także doprowadził do poronienia przez Darię ich pierworodnego.

Po tej mało przyjemnej rozmowie Jasem patrzy na żonę długo i wymownie, ale dzięki temu, że się kajała i nie sprzeciwiła mu słowem czy gestem, taksuje ją już trochę łagodniejszym wzrokiem. Potem bierze ją za rękę i bez słowa ciągnie do komfortownej pokładowej łazienki z toaletą, prysznicem i małą leżanką. Kiedy tylko wchodzą do środka, popycha kobietę na małe łóżko. Darię coś aż skręca w środku. Nie może patrzeć na tego mężczyznę! Tak bardzo go nienawidzi i nim gardzi! Jednak lęk jest silniejszy, dlatego spogląda na niego pokornie. To już nie jest jej kochanek, to już nie ten mężczyzna, dla którego gotowa była poświęcić wszystko. Ani nie przypomina go z wyglądu, ani jak dawniej nie emanuje żadną przyciągającą aurą. Może kiedyś miał pospolitą, brytyjską urodę, ale z jego twarzy biło to coś – charyzma, pogarda i pyszałkowatość, które tak zauroczyły młodą dziewczynę. Teraz chirurg plastyczny zrobił z niego nijakiego człowieka, który wtopi się w tłum i nikt go nie zauważy. O to przecież chodziło.

Jasem też nie ma ochoty spoglądać w potulne oczy swojej żony. Nie ma mowy o czułych słówkach czy pieszczotach. On chce seksu, chce się wyżyć i sobie ulżyć. Dlatego obraca ją do siebie plecami, zdziera z niej majtki, chwyta w pasie i wchodzi w nią od tyłu jak zwierzę. Jego twardy penis wręcz rozsadza delikatną, od dawna nieużywaną muszelkę kobiety, lecz ta się nie wzbrania, nawet nie mruknie. Mężczyzna spoconymi rękami łapie ją to za ramię, to za szyję, a Daria zastanawia się, czy czasem nie wzmocni uścisku i nie skręci jej karku. Parokrotnie boleśnie uderza czołem o ścianę, rozpłaszcza sobie na niej nos, ale znosi to z godnością, nadstawiając obolałe pośladki na kolejne pchnięcia. W końcu czuje spływającą po jej skórze cuchnącą spermę. Oddycha głęboko i łapczywie, żeby nie zwymiotować z obrzydzenia i przerażenia. Pot spływa jej spod cienkich włosów, które przyklejają się do czaszki, pokrywa plecy i uda, po których Jasem co rusz ją klepie, co pobudza jego i tak niewyobrażalną potencję. Zalicza swoją arabską żonę wielokrotnie. Po zaspokojeniu chuci podciąga portki, przygładza kędzierzawe włosy, zrasza twarz zimną wodą i bez słowa wraca do kabiny.

Kiedy Daria na miękkich nogach dochodzi do pasażerskiego fotela, mężczyzna już śpi. Jego twarz nie wyraża żadnych uczuć; jest to maska, pod którą może kryć się wszystko.

Daria moczy usta w ciepłym już i odgazowanym francuskim szampanie, po czym przenosi się na drugą stronę kabiny. Poprawia pled, okrywający drobne ciałko twardo śpiącego synka, usadawia się w swoim fotelu przy oknie i wbija wzrok w ciemność. Przymyka powieki, spod których wypływają rzęsiste łzy, i oddaje retrospekcji, która zalewa jej serce i umysł.

Mój cudowny mąż, jak sądziłam na początku naszego związku Brytyjczyk, tak namieszał mi w głowie, a przede wszystkim w sercu, że żaden wewnętrzny głos nic mi nie podpowiedział. Moja intuicja została uśpiona przez szaloną miłość i dziką namiętność, które całkowicie mną zawładnęły. Patentowana idiotka! Kobieta nie może uwierzyć w swoją ówczesną naiwność. Czy ja rzeczywiście nie widziałam, co się dookoła mnie dzieje? Czy tylko nie chciałam dopuścić do świadomości i zakochanego serca żadnych podejrzeń?, pyta samą siebie, usiłując wskrzesić odczucia z tamtych odległych czasów. Wakacyjna trasa, którą brytyjski John Smith vel syryjski Jasem Alzani przygotował dla swojej kochanki, była wspaniała, wręcz oszałamiająca. Każda młódka dałaby się nabrać. Dubaj, Paryż, Barcelona i Tossa de Mar… Żona dżihadysty wylicza w myślach miejsca ich pobytu i ogarniają ją wspomnienia niewyobrażalnego szczęścia. Mężczyzna na niczym nie oszczędzał, by pokazać jej blichtr wielkiego świata. Mieszkali w najdroższych pięciogwiazdkowych hotelach, jadali w najbardziej znanych restauracjach, kawior zapijali szampanem, pogryzając dojrzałe, aromatyczne truskawki. Rejs prywatnym jachtem, lot prywatnym odrzutowcem saudyjskiego księcia… Tego samego księcia, który dzisiaj znów ratuje nam tyłki. Daria uśmiecha się z przekąsem, dolewa sobie szampana i wypija go duszkiem, na koniec z rozkoszą mlaskając językiem o podniebienie. Było tego aż nadto, żeby zwykłej dziewczynie namieszać w głowie i stłumić głos intuicji, usiłuje się wytłumaczyć sama przed sobą. Sielanka skończyła się w Egipcie. To tam rozmowa z córką obalonego prezydenta fundamentalisty wstrząsnęła nieświadomą kochanką dżihadysty, choć nie przyczyniło się to do podjęcia jakichkolwiek asekuracyjnych kroków. Bo czyż można sobie wymarzyć coś bardziej romantycznego niż ślub zawarty przed szejkiem w meczecie w Hurghadzie, modnej turystycznej miejscowości? Pary, by powiedzieć sakramentalne „tak”, jeżdżą na Bali, Haiti czy Fidżi, ale dla kobiety, która – przez płynącą w niej krew ojca Libijczyka – z krajami arabskimi była związana od zawsze, to właśnie egipska miejscowość nad Morzem Czerwonym była tą wymarzoną do takiej ceremonii. W cieniu minaretu, przy pełni księżyca, cykaniu cykad i szumie fal pan młody czule całował jej usta. Nie pomyślała wtedy, że ślub muzułmański mogą zawierać tylko muzułmanie. Ona po mieczu była odpowiednią kandydatką, bo przecież kiedyś nosiła nazwisko Salimi, jednak John uchodził wtedy za stuprocentowego Brytyjczyka. Nawet tak oczywista kwestia nie zasiała ziarna nieufności w główce zakochanej dwudziestolatki. I na tej wspaniałej ceremonii cała magia ich związku się zakończyła. Choć jeszcze przez chwilę serce młodej mężatki nie chciało uwierzyć w to, co niezaprzeczalne, niedające się usprawiedliwić i widoczne gołym okiem. Nie dopuszczała do siebie myśli, że spośród milionów mężczyzn na całym świecie wybrała tego najgorszego – mordercę i sadystę, międzynarodowego zbrodniarza i szaleńca. Daria nie dawała wiary nawet słowom matki Jasema, Muniry, oskarżając ją o obłęd i na jej barki składając całą winę. Kiedy jednak posypały się zbrodnia za zbrodnią, do czego przyczynił się pobyt w kalifacie, młoda wiekiem, lecz stara duchem kobieta nie miała już żadnych złudzeń. Mimo to wspólne ciężkie życie w kraju ogarniętym wojną, ciąża oraz karkołomna ucieczka zbliżyły ich do siebie, jakby związały niewidoczną nicią. Daria myślała, że już na wieki. Że są sobie pisani na dobre i na złe. Bo przecież pomimo swojego zbrodniczego charakteru Jasem sprawiał wrażenie, że ją kocha i że jest od niej tak samo uzależniony, jak ona od niego. Dlatego nie była w stanie go porzucić. Dlatego nie dała sobie pomóc, nie pozwoliła się wyrwać ani z łapsk zbrodniarza, ani z kleszczy fundamentalizmu. Dzisiaj się okazało, że całe uczucie, jakie żywił do niej mężczyzna, wyparowało, zniknęło, wypaliło się. Może stało się to w Katarze, kiedy tak bardzo się od siebie oddalili? Daria wiodła tam samodzielne, wyemancypowane życie, odseparowana od męża tak duchowo, jak i fizycznie. Może doszło do tego w Arabii Saudyjskiej, gdy mężczyzna znowu zaczął znikać na całe dni i noce? Teraz Darii trudno to zweryfikować, ale jedno wie na pewno: jej los jest w rękach zbrodniarza, a życie jej i jej syna jest zagrożone jak nigdy dotąd. W sercu dżihadysty nie pozostała bowiem ani iskierka z ognia, który kiedyś płonął tylko dla jego arabskiej żony Darin. To palec boży, spięta i podenerwowana do granic możliwości kobieta po wielogodzinnym locie nawet nie myśli o śnie. Lecimy do kraju moich przodków. Nie mogę tam zginąć. Muszę znaleźć przyjaciół, popleczników i w końcu się od niego uwolnić. A jeśli jedynym sposobem, by to osiągnąć, będzie zabicie go, nie zawaham się. Zrobię to dla mojego syna. Mój Ahmed musi żyć. Prędzej sama odejdę do Boga, niż pozwolę sobie zabrać kolejne dziecko.

– Kończ już lepiej tę butelkę. – Daria słyszy nad głową nieprzyjemny głos męża. – W Libii panuje stuprocentowa prohibicja, więc będzie ci musiało wystarczyć na długi czas.

– Oczywiście, Jasemie. – Daria wychyla swoją czarę goryczy, patrząc przymilnie w oczy terrorysty.

– Nie nazywaj mnie tak, kobieto! – Mąż od niechcenia wymierza jej policzek. – Jestem Muhamad Arabi. Niedługo pan Muntasir.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI:

Drodzy Czytelnicy

Prolog

NIEZWYKŁE LOSY

Idealna para

Życie we własnych rękach

Czarne chmury nad królestwem

KRĘTA DROGA DO RAJU

Chlubna i niechlubna przeszłość

Arabska prowincja

Miecz Islamu

Uśmiech losu

POLSKA MEKKA

Inny świat

Strachy na Lachy

Własne kąty

OSTATNIA SZANSA

Współpraca antagonistów

Dżihad górą

Dobro musi zwyciężyć

Epilog

Słowniczek obcych słów, zwrotów i nazw

Geneza postaci serii. Arabska i azjatycka saga

Historia

Problematyczny podział władzy we współczesnej Libii

Arabska wiosna zrujnowała Libię

Kulisy sprawy bułgarskich pielęgniarek uwięzionych w Libii