Butcher & Blackbird ebook

Tytuł oryginału: Butcher & Blackbird

Copyright © 2023 by Brynne Weaver

Copyright © for the Polish translation by Sylwia Chojnacka, 2024

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2024

Redaktorka inicjująca: Paulina Surniak

Redaktorka prowadząca: Zuzanna Sołtysiak

Marketing i promocja: Aleksandra Wróblewska

Redakcja: Patryk Białczak

Korekta: Daria Latzke, Damian Pawłowski

Projekt typograficzny, skład i łamanie: Justyna Nowaczyk

Oryginalny projekt okładki: © Qamber Designs

Adaptacja okładki i stron tytułowych: Magda Bloch

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

Zezwalamy na udostępnianie okładki książki w internecie.

eISBN 978-83-68158-31-1

CZWARTA STRONA

Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

[email protected]

www.czwartastrona.pl

TREŚĆ I OSTRZEŻENIA

Mimo że Butcher & Blackbird to mroczna komedia romantyczna, która, miejmy nadzieję, rozśmieszy cię do łez, to wciąż jest ona mroczna! Proszę, czytaj na własną odpowiedzialność. Jeśli masz pytania dotyczące tej listy, skontaktuj się ze mną pod adresem brynneweaverbooks.com lub na jednej z moich platform społecznościowych (najaktywniej działam na Instagramie i TikToku).

• Gałki oczne i oczodoły.

• Amatorska chirurgia.

• Ozdoby ze skóry.

• Piły łańcuchowe, siekiery, noże, skalpele, wiele ostrych przedmiotów.

• Przypadkowy kanibalizm.

• Niezbyt przypadkowy kanibalizm.

• Wątpliwe wykorzystanie zmumifikowanych zwłok.

• Lobotomizowany służący.

• Nierozważne korzystanie z narzędzi kuchennych.

• Przykro mi z powodu lodów ciasteczkowych (tak naprawdę to wcale nie jest mi przykro).

• Szczegółowe sceny seksu, które obejmują (ale nie tylko) ogrzewanie kutasa, ostry seks, perwersyjne pochwały, anal, zabawki dla dorosłych, duszenie, plucie, interakcje z dominacją i uległością, piercing genitaliów.

• Odniesienia do rodzicielskiego zaniedbania i znęcania się nad dziećmi.

• Utrata rodziców (nie przedstawiono).

• Odniesienia do napaści seksualnych na dzieci (nie w szczegółach).

• To książka o seryjnych mordercach, więc ogólnie znajdziesz w niej popaprane morderstwa i mnóstwo krwi.

Dla tych, którzy przeczytali ostrzeżenia i powiedzieli:

„Przypadkowy kanibalizm?! Wchodzę w to!”.

Ta książka jest dla Was.

PLAYLISTA

Dostępna zarówno w Apple Music, jak i na Spotify:

Lista odtwarzania

Rozdział 1 – Ichi-go, Ichi-e

Stressed Out – Twenty One Pilots

Better on Drugs – Jim Bryson

Rozdział 2 – Gry i zabawy

Red – Delaney Jane

Dodged a Bullet – Greg Laswell

Waves – Blondfire

Rozdział 3 – Komora

Easy to Love – Bryce Savage

Obsession – Joywave

Rozdział 4 – Atelier

Territory – Wintersleep

Castaway – Barns Country

Rozdział 5 – Pewność

Jerome – Zella Day

Trying Not to Fall – Jonathan Brook

Rozdział 6 – Susannah

Killer – Valerie Broussard

Demise – NOT A TOY

Rozdział 7 – Era kubizmu

Demons – Sleigh Bells

I Don’t Even Care About You – MISSIO

Rozdział 8 – Pod szkłem

Birthday Girl – Fletcher

BLK CLD – XLYØ

Where Snowbirds Have Flown – A Silent Film

Rozdział 9 – Créance

Addicted (feat. Greg Laswell) – Morgan Page

The Enemy – Andrew Belle

Into the Fire – Thirteen Senses

Rozdział 10 – Dijon

West Coast – MISSIO

Heart Of An Animal – The Dears

Rozdział 11 – Discordia

Knives Out – Radiohead

Walk On By – Noosa

Drowned – Emily Jane White

Rozdział 12 – Puzzle

Forget – Marina and The Diamonds

Shine – Night Terrors of 1927

Come Out of the Shade – The Perishers

Rozdział 13 – Zatracone człowieczeństwo

Blastoffff – Joywave

Kids – Sleigh Bells

Shimmy (feat. Blackillac) – MISSIO

Rozdział 14 – Roztrzaskany

Indestructible – Robyn

Deadly Valentine – Charlotte Gainsbourg

Love Me Blind – Thick as Thives

Rozdział 15 – Odciski

Best Friends – The Perishers

Novocaine – Night Terrors of 1927

Sentimentals Sins – Matt Mays

Rozdział 16 – Ułomne objawienia

Fade into You – The Last Royals

Between the Devil and the Deep Blue Sea – XYLØ

For You – Greg Laswell

Rozdział 17 – Piękna katastrofa

Heaven – Julia Michaels

Never Be like You (feat. Kai) – Flume

Rozdział 18 – Detonacja

AT LEAST I’M GOOD AT IT – NERIAH

Body – Wet

Crave – Dylan Dunlap

Rozdział 19 – Rezerwacje

Farewell – Greg Laswell

Spoonful of Sugar – Matt Mays

Rozdział 20 – Wieża

Dark Beside the Dawn – Adam Baldwin

Wandering Wolf – Wave & Rome

Where to Go – Speakrs

Rozdział 21 – Klucze

Look After You – Aron Wright

Heroin – Lana Del Ray

Rozdział 22 – Finezja

Vagabond (feat. Czarface) – MISSIO

Burn the Witch – Radiohead

Half Your Age – Joywave

Rozdział 23 – Pigment

Bones – Scavenger Hunt

Don’t Believe in Stars – Trent Dabbs

Rozdział 24 – Wyrwany

We Are All We Need – Joywave

End of All Time – Stars of Track and Field

Epilog

Lifetime Ago – Greg Laswell

PROLOG

Butcher & Blackbird

Coroczna sierpniowa rozgrywka

7 dni

Remis rozstrzygany przez kamień-papier-nożyce

Najlepszy z pięciu

Zwycięzca zabije Leśną Zjawę

ICHI-GO, ICHI-E

–––––––––––––––––––––

SLOANE

Bycie seryjną morderczynią, która zabija seryjnych morderców, to świetne hobby…

Dopóki nie znajdziesz się zamknięta w klatce.

Przez trzy dni.

Z martwym ciałem.

Latem w Luizjanie.

Bez klimatyzacji.

Spoglądam na oblepione muchami zwłoki leżące za zamkniętymi drzwiami mojej klatki. Guziki koszuli Alberta Briscoe’a niemal pękają na rozdętym, zielonoszarym brzuchu. Poruszającym się brzuchu – cienka skóra faluje bowiem od gazów i robaków, które przegryzają się przez warstwy skóry. Smród rozkładu, brzęczenie owadów, zapach gówna i szczyn, które się z niego wylały, są cholernie odrażające. A nie jestem wrażliwcem. Mam jednak jakieś standardy. Wolę świeże zwłoki. Wolę po prostu zabrać trofea, zaaranżować scenę i odejść, a nie czekać i patrzeć, jak ciała się upłynniają.

Jakby na zawołanie rozlega się cichy dźwięk przypominający rozdzieranie mokrego papieru.

– Nie…

Niemal słyszę Alberta zza grobu: Tak.

– O nie, nie, nie…

Ale to się dzieje. To za zabicie mnie, pieprzona dziwko.

Skóra pęka i na zewnątrz wypełza chmara białych robaków wyglądających jak drobinki makaronu orzo. Tyle że znaczna część tych makaronowych drobinek pełznie w moim kierunku w zastraszającym tempie, szukając spokojnego miejsca, by ukończyć kolejny etap larwalnego cyklu życia.

– Jezu, kurwa, Chryste.

Przesuwam się na tyłku po brudnej kamiennej podłodze klatki i zwijam w kłębek. Przyciskam czoło do kolan, aż boli mnie mózg. Zaczynam nucić pod nosem w nadziei, że zagłuszę dźwięki, które nagle stały się zbyt głośne. Melodia robi się coraz donośniejsza i w końcu moje spierzchnięte usta zaczynają się układać w sporadyczne słowa. „Nikt nie potrafi mnie kochać ani zrozumieć… Blackbird, bye, bye…” Nucę i śpiewam, jednak z czasem słowa znikają, a wraz z nimi również melodia.

– Wyrzekam się moich złych uczynków – obiecuję, gdy pieśń się rozpada wśród pyłków kurzu i szumu opalizujących owadzich skrzydełek.

– Szkoda. Założę się, że spodobałyby mi się twoje niegodziwości.

Wzdrygam się na dźwięk głębokiego, aksamitnego męskiego głosu, z nutą słabego irlandzkiego akcentu ocieplającego każdą sylabę. Moje przekleństwa przecinają wilgotne powietrze. Uderzam głową o żelazny pręt w ciasnej celi, czmychając poza zasięg mężczyzny, który przechadza się w cienkiej wiązce światła wpadającej przez wąskie okno. Szkło jest nieprzejrzyste od muszego gówna.

– Wygląda na to, że znalazłaś się w trudnej sytuacji – zagaduje. Na jego twarz wkrada się krzywy uśmieszek, resztę rysów skrywa cień. Robi kilka kroków w głąb pokoju i pochyla się, by przyjrzeć się bliżej trupowi. – Jak masz na imię?

To już mój trzeci dzień bez kawy. I bez jedzenia. Mój żołądek prawdopodobnie implodował i wessał inne organy w pustkę. Głośne, wygłodniałe zawodzenie wewnętrznego monologu próbuje mnie przekonać, że w moim kierunku tak naprawdę maszerują drobinki makaronu orzo, które mogą być jadalne.

Nie wytrzymam tego.

– Nie sądzę, by zechciał ci odpowiedzieć – stwierdzam.

Mężczyzna zachichotał.

– Bez jaj. I tak już wiem, co to za jeden. Albert Briscoe, Bestia z Bayou. – Mężczyzna na dłuższą chwilę zatrzymuje wzrok na zwłokach, po czym przenosi uwagę na mnie. – A ty to kto?

Nie odpowiadam i pozostaję w bezruchu, skulona w cieniu, gdy mężczyzna robi ostrożne, miarowe kroki za klatkę, by lepiej mi się przyjrzeć. Kiedy podchodzi na tyle blisko, na ile pozwalają kraty, przykuca. Staram się ukryć za splątanymi włosami i skrzyżowanymi kończynami, pokazując mu jedynie oczy.

A ponieważ mam największego pecha na świecie, koleś oczywiście okazuje się oszałamiający.

Krótkie brązowe włosy, artystycznie rozczochrane. Mocne rysy twarzy, ale nie ostre. Przebiegły uśmiech z idealnymi zębami i prostą blizną przecinającą górną wargę, usta, które są zdecydowanie zbyt zachęcające, biorąc pod uwagę mój obecny stan niewoli, z dolną wargą nieco pełniejszą niż górną. Nie powinnam myśleć o tym, jak chciałabym je ugryźć. W ogóle.

Ale i tak to robię.

A co do mnie – wyglądam obrzydliwie.

Skołtunione włosy. Poplamione, zakrwawione ubrania. Najbardziej śmierdzący oddech w historii.

– Nie jesteś w typie Alberta – zauważa.

– A co wiesz o jego typie?

– Że jesteś na to za stara.

Ma rację. Nie żebym była aż tak wiekowa, mam zaledwie dwadzieścia trzy lata. Ale ten facet wie, tak samo jak ja, że jestem o wiele za stara na gusta Alberta.

– A skąd to wiesz?

Wzrok mężczyzny przesuwa się na zwłoki, a na jego zacienionych rysach pojawia się lekkie obrzydzenie.

– Ponieważ postanowiłem się dowiedzieć. – Spogląda na mnie jeszcze raz, po czym się uśmiecha. – Zgaduję, że ty też to zrobiłaś, sądząc po jakości noża myśliwskiego wbitego w jego gardło. Ręcznie robiona stal damasceńska. Skąd go masz?

Wzdycham. Moje spojrzenie zatrzymuje się na ciele i moim ulubionym ostrzu, a potem przyciskam policzki do podciągniętych kolan.

– Etsy.

Facet parska śmiechem, a ja podnoszę mały kamyk tylko po to, by upuścić go na podłogę.

– Jestem Rowan – mówi, wyciągając rękę do klatki.

Spoglądam na niego, po czym rzucam kolejny kamyk, i choć nie wykonuję żadnego ruchu, by zaakceptować jego gest, on wciąż trzyma uniesioną rękę.

– Możesz mnie znać jako Rzeźnika z Bostonu.

Potrząsam głową.

– Masowa Masakra…?

Ponownie zaprzeczam.

– Duch ze Wschodniego Wybrzeża…?

Wzdycham.

Słyszałam o wszystkich tych przydomkach, chociaż mu tego nie powiem.

Ale w środku serce mi wali i cieszę się, że nie widzi, jak moje policzki rozpalają się na karmazynowo. Doskonale znam te przezwiska, a on wcale nie różni się tak bardzo ode mnie – to łowca, który preferuje najgorsze szumowiny, jakie społeczeństwo może wydobyć z piekielnych otchłani.

Rowan w końcu zabiera rękę i chociaż nadal się uśmiecha, wygląda na odrzuconego.

– Szkoda, myślałem, że rozpoznasz moje przezwiska. – Kładzie dłonie na kolanach i wstaje. – Cóż, lepiej już pójdę. Miło było prawie cię poznać, bezimienny jeńcu. Powodzenia.

Z ostatnim, przelotnym uśmiechem Rowan odwraca się i rusza w stronę drzwi.

– Zaczekaj! Proszę. – Zrywam się na równe nogi, by chwycić się zimnych prętów, gdy tylko dociera do progu. – Sloane. Nazywam się Sloane. Tkająca Oczy.

Oboje zamieramy. Jedynym dźwiękiem wypełniającym przestrzeń jest brzęczenie much i miarowe odgłosy robaków, które pożerają rozkładające się ciało.

Rowan odwraca głowę, spoglądając na mnie przez ramię.

Dopada do klatki w mgnieniu oka, poruszając się tak szybko, że chociaż odskakuję od krat, udaje mu się chwycić mnie za rękę i energicznie nią potrząsnąć.

– O Boże. Wiedziałem. Kurwa, wiedziałem, że się mylili. To musiała być kobieta. Tkająca Oczy! Zarąbista ksywka. Ten skomplikowany splot żyłki wędkarskiej, te pieprzone gałki oczne! Niesamowite. Jestem wielkim fanem.

– Eee… – Rowan nadal ściska mi dłoń pomimo moich wysiłków, by ją zabrać. – Dzięki… Chyba…?

– To ty wymyśliłaś tę nazwę? Tkająca Oczy?

– Tak… – Wyrywam rękę, by odsunąć się od tego dziwnie entuzjastycznego Irlandczyka. Uśmiecha się do mnie, jakby był pod wrażeniem, i gdybym nie miała sześćdziesięciu warstw brudu na skórze, z pewnością byłby w stanie zobaczyć rumieniec na moich policzkach po raz drugi. – Nie uważasz, że to głupie?

– Nie, to takie genialne. Masowa Masakra brzmi głupio. Tkająca Oczy jest czadowe.

Wzruszam ramionami.

– Według mnie brzmi to jak ksywka marnego superbohatera.

– Lepsze to, niż gdyby policja miała ją wymyślić za ciebie. Wierz mi. – Wzrok Rowana przenosi się na zwłoki i z powrotem, a jego głowa przechyla się, gdy patrzy na mnie. Kiwa w kierunku Alberta. – Ale chyba jednak nie pił i nie palił. Łapiesz?

Następuje długa pauza, cisza między nami przerywana jest tylko szumem owadzich skrzydeł.

– Nie.

Rowan macha ręką.

– Irlandzkie powiedzenie: „kto pije i pali, ten nie ma robali”. Całkiem pasujący żart, biorąc pod uwagę okoliczności – wyjaśnia, a jego klatka piersiowa nadyma się z dumy, gdy kieruje kciuk w stronę zwłok. – Nasuwa mi się jednak pytanie: jak znalazłaś się w klatce, gdy on leży martwy na zewnątrz z twoim ostrzem? Trafiłaś go przez kraty?

Spoglądam w dół na moją niegdyś białą koszulę i brudny odcisk buta, który kryje się pod plamą krwi.

– Można powiedzieć, że był to moment złego wyczucia czasu.

– Hmm – mówi Rowan, kiwając głową. – Sam miałem kiedyś jedną lub dwie takie sytuacje.

– Masz na myśli, że zostałeś zamknięty w klatce z martwym ciałem i piechotą makaronu orzo maszerującą w twoją stronę?

Rowan rozgląda się wokół nas i marszczy brwi.

– Nie. To mi się niestety nie zdarzyło.

– Tak sądziłam – wzdycham znużona.

Wycieram dłonie o brudne dżinsowe szorty i robię ostatni krok w tył, wypinając biodro. Zaczyna mnie irytować ten intruz, który zdaje się nie robić nic więcej poza opóźnianiem mojej powolnej śmierci głodowej. Jestem prawie pewna, że jest stuknięty, i odnoszę wrażenie, że nie ma ochoty mnie stąd wypuścić.

Równie dobrze mogę płynąć z prądem.

– Więc…?

– Robią całkiem przyzwoite postępy, te małe orzo – stwierdza Rowan, bardziej do siebie niż do mnie, skupiając wzrok na szlaku małych białych robaków zmierzających w moją stronę. Kiedy odrywa spojrzenie od podłogi, posyła mi entuzjastyczny uśmiech. – Masz ochotę na lunch?

Spoglądam na nieznajomego beznamiętnym wzrokiem, wskazując na moją zakrwawioną koszulę z odciskami butów.

– Nie… chyba że chcesz od razu wysłać nas oboje do więzienia…?

– No tak – mówi ze zmarszczonym czołem.

Podchodzi do zwłok Alberta. Przeszukuje kieszenie, ale niczego nie znajduje. Kiedy spogląda na rozdętą szyję, wydaje z siebie odgłos triumfu, wyrywa moje ostrze i szarpie za srebrny łańcuszek, którego ogniwa pękają pod wpływem jego silnego uścisku. Gdy wstaje, uśmiecha się do mnie i rozwija pięść, ukazując spoczywający na jego dłoni klucz.

– Weź prysznic. Znajdę ci jakieś ubrania. Potem spalimy ten dom.

Rowan otwiera zamek w drzwiach i wyciąga rękę do mojej klatki.

– Chodź, Blackbird. Mam ochotę na barbeque. Co ty na to?

GRY I ZABAWY

–––––––––––––––––––––

ROWAN

Tkająca Oczy.

Siedzę naprzeciwko pieprzonej Tkającej Oczy.

I jest kurewsko piękna.

Kruczoczarne włosy. Ciepłe orzechowe oczy. Piegi na policzkach i lekko zaczerwieniony nos. Dziewczyna odchrząkuje i bierze długi łyk piwa, a następnie marszczy brwi, wpatrując się w szklankę, którą odsuwa.

– Jesteś chora – zauważam.

Oczy Sloane napotykają moje, gdy spogląda na mnie ostrożnie, a potem przenosi uwagę na knajpę. Jej bystre spojrzenie ląduje na chwilę na stoliku innych klientów, po czym przenosi się na następny. Sloane jest nerwowa.

To chyba uzasadnione, jeśli wziąć pod uwagę okoliczności.

– Trzy dni w tym piekle dały mi się we znaki. Dobrze, że miałam tam wodę. – Sięga po podajnik na serwetki i wyciąga jedną, by wydmuchać nos. Jej spojrzenie znów odnajduje moje, ale nie zatrzymuje się na długo. – Dzięki, że mnie wypuściłeś.

Wzruszam ramionami i upijam łyk piwa, obserwując w milczeniu, jak kieruje wzrok na obsługę, która wychodzi z kuchni z zamówieniem dla innego stolika. Sloane poprosiła o miejsce w połowie okna, a gdy hostessa zaprowadziła nas do sali, wskazała to, które chciała. Teraz rozumiem dlaczego. Znajduje się ono w równej odległości od frontowego wejścia, wyjścia ewakuacyjnego przy łazienkach oraz kuchni.

Czy ona zawsze jest taka płochliwa, czy może czas spędzony w klatce Alberta ją wystraszył? A może to ja?

Ostrożności nigdy za wiele.

Nie odrywam od niej wzroku i korzystam z okazji, by otwarcie ocenić moją towarzyszkę posiłku, gdy ta przygląda się restauracji. Sloane przerzuca wilgotne włosy przez ramię, a moje spojrzenie wędruje w dół, na jej piersi, tak jak co dwie minuty, odkąd wyszła z łazienki Alberta Briscoe’a w koszulce Pink Floyd i bez stanika.

Bez stanika.

Ta myśl odbija się echem w moim mózgu jak kościelne dzwony w pogodny niedzielny poranek.

Jej ciało jest zgrabne i silne, ma jakiś magiczny wpływ na skradzione ubrania, które nie powinny wyglądać tak seksownie, biorąc pod uwagę, że pochodzą z szafy Briscoe’a. Na niej nawet jego dżinsy wyglądają dobrze – długie nogawki podwinięte do kostek i luźna talia zaciśnięta dwiema czerwonymi chusteczkami związanymi razem, tworzącymi prowizoryczny pasek. Dół koszulki zawiązała na supeł, co uwydatniło talię i ukazało skrawek kuszącej skóry oraz przekłuty pępek, gdy Sloane oparła się o siedzisko z wyczerpanym westchnieniem.

Nie ma stanika.

Muszę wziąć się w garść. To Tkająca Oczy, do jasnej cholery. Jeśli przyłapie mnie na gapieniu się, może wyrwać mi gałki oczne i obwiązać je żyłką, zanim w ogóle wypowiem słowa „bez stanika”.

Sloane zatacza ramionami koła, co nie pomaga mi w porzuceniu mantry o braku stanika. Dotyka palcami stawu, a na jej twarzy pojawia się grymas bólu. Marszczy brwi, gdy jej oczy napotykają moje.

– Kopnął mnie – wyjaśnia na moje niewypowiedziane pytanie, zatrzymując rękę na ramieniu. – Uderzyłam barkiem o klatkę, kiedy do niej wpadłam.

Moje dłonie zaciskają się w pięści pod stołem, a w żyłach płonie paląca wściekłość.

– Skurwiel.

– Cóż, a ja go dźgnęłam w szyję, więc ma za swoje. – Sloane przesuwa dłoń po ramieniu i prycha, marszcząc nos. Cholernie urocze. – Przed upadkiem udało mu się mnie zamknąć. Nawet się roześmiał.

Kelnerka podchodzi z dwoma talerzami żeberek i jednym frytek, które Sloane obrzuca łapczywym spojrzeniem. Kiedy talerz zostaje przed nią postawiony, uśmiecha się, a obok jej ust pojawia się mały dołeczek.

Dziękujemy kelnerce, która staje obok stolika i czeka, aż Sloane potwierdzi, że mamy wszystko, czego nam trzeba. Kiedy kobieta odchodzi, Sloane prycha pod nosem, a jej dołeczek się pogłębia.

– Tylko mi nie mów, że przydarza ci się to tak często, że twój mózg nawet tego nie rejestruje. To po prostu przykre.

– Ale cze…?

Sloane spogląda na kelnerkę, a ja podążam za jej wzrokiem do kobiety, która rzuca uśmiech w stronę naszego stolika.

– O Boże, ty naprawdę tego nie widzisz. W ogóle. – Sloane kręci głową i zabiera żeberko z parującego stosu na talerzu. – Cóż, przygotuj się, przystojniaku. Przez ostatnie trzy dni mój żołądek zjadał pobliskie organy i zamierzam pożreć te pieprzone żeberka w bardzo niekobiecy sposób.

Nic nie mówię, przykuty do widoku jej idealnych zębów, gdy wgryza się w parujące mięso, które ześlizguje się z szarej kości. Kropla sosu barbeque zbiera się w kąciku jej ust. Zlizuje ją językiem, a ja mam ochotę umrzeć.

– Więc… – Odchrząkuję w nadziei, że mój głos się nie załamie, na co Sloane marszczy brwi, znowu wgryzając się w mięso. – Dlaczego nie Blackbird?

– Co? – Wsuwa koniec żeberka do ust i wysysa mięso z kości, przeciągając ją przez usta poplamionymi sosem palcami. Mój kutas napręża się przy rozporku, gdy widzę jej wciągnięte policzki.

Wyobraź sobie, co mogłaby zrobić z tymi pieprzonymi ustami.

Biorę łyk piwa i wbijam wzrok w swój talerz.

– Twoja ksywka – odpowiadam i zabieram się za żeberko, wyłącznie po to, by odwrócić uwagę pewnych części ciała, których pragnienia stają się zbyt natarczywe. – Dlaczego nie wybrałaś ksywki „Blackbird”? Kruczoczarne włosy, płochliwa natura, piosenka… Zaryzykuję przypuszczenie, że pochodzi z twojego dzieciństwa, prawda? Słyszałem, jak śpiewałaś ją w klatce.

Sloane przerywa na chwilę żucie i patrzy na mnie, w zamyśleniu przesuwając kciukiem po dolnej wardze. To pierwszy raz, kiedy jej spojrzenie naprawdę na mnie osiada i wbija się prosto w moją czaszkę.

– To dla mnie – stwierdza. – Tkająca Oczy jest dla nich.

Oczy Sloane ciemnieją i w mgnieniu oka zmienia się z seksownej, kruczoczarnej piękności w nikczemną, bezlitosną zabójczynię o żelaznej woli.

Kiwam głową.

– Rozumiem.

Być może jestem jedyną osobą, która ją rozumie.

Sloane nie spuszcza ze mnie wzroku.

– O co ci chodzi, przystojniaku?

– To znaczy?

– Słyszałeś mnie. Pojawiasz się w domu tego skurwiela, wypuszczasz mnie z klatki, palisz jego dom i zabierasz mnie na żeberka i piwo. A jednak nie wiem o tobie praktycznie nic. Więc o co ci chodzi? Dlaczego byłeś u Briscoe’a?

Wzruszam ramionami.

– Przyszedłem odrąbać mu kończyny i cieszyć się jego powolną śmiercią.

– Dlaczego on? Znajdujemy się daleko od Bostonu. Jestem pewna, że jest tam wielu nędznych handlarzy narkotyków, żeby się rozerwać, więc nie musisz przyjeżdżać tak daleko dla jednego faceta.

W powietrzu zalega ciężka cisza, oboje zastygamy z żeberkami tuż przy ustach. Na moich wargach pojawia się cwany uśmiech, a twarz Sloane posępnieje.

– Czyli dobrze wiesz, kim jestem.

– O Boże.

– Znasz mnie. Wiesz, na kogo lubię polować na swoim terenie. Jak długo jesteś moją fanką?

– Dobry Boże, przestań.

Zanoszę się śmiechem, a Sloane opiera czoło o grzbiety nadgarstków, wciąż trzymając żeberko między lepkimi palcami.

– Który z nich był twoim ulubionym? – dopytuję. – Facet, którego oskórowałem i zawiesiłem na dziobie statku w Griffin’s Wharf? A może ten, którego zawiesiłem na dźwigu? Ten wydawał się dość lubiany.

– Już widzę, że jesteś nieznośny. – Sloane unosi ręce, bezskutecznie próbując ukryć rumieńce, które rozpalają jej policzki. Jej piwne oczy błyszczą pomimo morderczego spojrzenia, które kieruje w moją stronę. – Odeślij mnie z powrotem do celi Briscoe’a.

– Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.

Spoglądam w stronę wydawki i podnoszę rękę na kelnerkę, która zauważa mnie w ciągu sekundy i rusza w naszą stronę z poszerzającym się uśmiechem.

– Rowan…?

– Co? Powiedziałaś, że chcesz wrócić do Briscoe’a, więc wrócimy.

– Żartowałam, ty psycho…

– Nie martw się, Blackbird. Zaprowadzę cię z powrotem do twojej śmierdzącej klatki. Jestem pewien, że mimo pożaru wciąż tam stoi. Myślisz, że jakieś larwy przetrwały? Jeśli tak, możesz je wydziobać z popiołów.

– Rowan… – Sloane łapie mnie za nadgarstek, pozostawiając lepkie odciski palców na mojej skórze. Jej dotyk przeszywa mnie elektryzującą falą. Na widok paniki w jej oczach z trudem powstrzymuję rozbawienie.

– Coś nie tak, Blackbird?

Kelnerka zatrzymuje się obok naszego stolika z promiennym uśmiechem.

– Podać wam coś?

Spoglądam na Sloane, unosząc brwi. Jej dzikie spojrzenie przeskakuje między mną a wyjściem.

– Poproszę jeszcze dwa piwa – mówię.

Sloane wbija we mnie wzrok, a jej oczy zwężają się do cienkich szparek.

– Już się robi.

– Tak jak mówiłam – mamrocze Sloane, zdejmując palce z mojej ręki. – Jesteś nieznośny.

Uśmiecham się do niej krzywo. Sloane podchwytuje mój uśmiech, a jej spojrzenie łagodnieje, chociaż widzę, że tego nie chce.

– Pewnego dnia mnie pokochasz – mruczę, patrząc jej w oczy. Powoli zlizuję sos, który zostawiła na mojej skórze.

Oczy Sloane błyszczą w ciepłym popołudniowym świetle wpadającym przez okna baru, a dołeczek przy jej wardze jest przejawem rozbawienia, którego nie potrafi powstrzymać.

– Nie sądzę, Butcher.

Zobaczymy – mówi mój uśmiech.

Ciemne brwi Sloane unoszą się, jakby rzucała mi wyzwanie, po czym przenosi uwagę na jedzenie.

– Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie na temat Briscoe’a.

– Tak. Rąbanie kończyn. Rozkoszowanie się jego agonią.

– Ale dlaczego on?

Wzruszam ramionami.

– Zakładam, że wybrałaś go z tego samego powodu. Był zwykłą łajzą.

– Skąd wiesz, że właśnie dlatego go wybrałam? – pyta Sloane.

– A dlaczego nie? – odpowiadam, opierając się przedramionami o aluminiowe wykończenia stołu.

Sloane unosi podbródek, jej mina wyraża oburzenie.

– Może miał ładne gałki oczne.

Z mojej piersi wydobywa się śmiech, gdy podnoszę kolejne żeberko. Pozwalam ciszy trwać, biorąc kęs przed odpowiedzią.

– To nie dlatego wyrywasz im gałki oczne z czaszek.

Sloane odchyla głowę na bok, a jej oczy błyszczą, gdy mnie ocenia.

– Nie?

– Nie. Zdecydowanie nie.

– Więc dlaczego miałabym to robić?

Wzruszam ramionami, nie będąc gotowym na spotkanie z jej spojrzeniem, mimo że mnie kusi.

– Przypuszczam, że oczy są oknami duszy.

Sloane szydzi ze mnie w głos. Spoglądam w górę, by uchwycić jej potrząśnięcie głową.

– Raczej: przygarnij kruka, a wydziobie ci oczy.

Przechylam głowę, próbując to wszystko rozszyfrować. Bardzo niewiele wiadomo o Sloane, a przynajmniej bardzo niewiele trafia do prasy. Specjalizuje się w innych seryjnych mordercach i zostawia precyzyjnie rozplanowane miejsca zbrodni. To właściwie wszystko. Wszelkie inne teorie, które FBI może mieć na temat Tkającej Oczy, są co najmniej wątpliwe. Z tego, co czytałem, pomysł, że nieuchwytny mściciel jest kobietą, nawet nie poruszył ich małych, przewidywalnych mózgów. Jakiekolwiek są jej przeszłość i motywacje, cokolwiek oznaczać ma jej komentarz, wszystko to pozostaje niezbadane.

Rozbudziła moją ciekawość od chwili, gdy się poznaliśmy, rozniecając żarzące się węgle, a teraz rozpaliła pierwszą nić płomienia.

Chcę wiedzieć. Chcę znać prawdę.

I może chciałbym, żeby poczuła taką samą ciekawość w stosunku do mnie.

– Czy wiesz, że to ja zabiłem Tony’ego Watsona, Pogromcę z Przystani? – pytam.

Odsuwa szklankę z piwem od ust, jej ruch jest powolny, a oczy wpatrzone w moje.

– To byłeś ty?

Kiwam głową.

– Myślałam, że wdał się w bójkę z kimś, kogo próbował zabić.

– Ta część historii nie jest błędna, jak sądzę. Wdał się w bójkę i faktycznie próbował mnie zabić, ale mu się nie udało. – Watson, ta łajza. Biłem go tak długo, aż pękła mu czaszka, a ciało zwiotczało, po czym obserwowałem ostatni krwawy, bulgoczący oddech wydostający się przez połamane zęby i rozcięte wargi. Kiedy jego ciało ucichło, zostawiłem go w alejce, by mogły zjeść go szczury.

To nie było ładne zabójstwo. Ani eleganckie. Nie było w nim nic zainscenizowanego ani sprytnego. To było krwawe i pod wpływem emocji.

I cieszyłem się każdą pieprzoną sekundą.

– Watson nie był tak głupi, jak myślałem. Przyłapał mnie na śledzeniu go. Próbował wciągnąć mnie w zasadzkę.

Sloane zaciska usta w zamyśleniu.

– Jestem rozczarowana.

– Bo nie zabił mnie pierwszy? Ostro, Blackbird. Jestem urażony.

– Nie – mówi ze śmiechem. – Po prostu miałam dla niego taki fajny plan. Ciała jego ostatnich pięciu ofiar już ujęłam w mojej sieci – wyjaśnia.

Jej lepkie palce tańczą w moim kierunku, jak gdyby kreśliła wzór w powietrzu. Nawet nie podnosi wzroku. Jakby to nie było jakieś gigantyczne wyzwanie, którym właśnie się podzieliła.

Ujęła. W sieci.

– Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Przecież te debilne pojeby z FBI jeszcze na to nie wpadły. Ale i tak… zjawiłeś się i wszystko spieprzyłeś – kontynuuje Sloane, nie podnosząc wzroku znad kolejnej kości, którą odrywa od tuszy. Ciężkie westchnienie owiewa mięso, które podnosi do ust. – Chyba powinnam być wdzięczna. Może ja też nie doceniłam Watsona. Biorąc pod uwagę, że Briscoe tak łatwo wrzucił mnie do swojej klatki, a był leniwym kutasem, nie jestem pewna, czy poradziłabym sobie z Watsonem tak dobrze jak ty. – Jej jasne, niezwykłe oczy odnajdują moje przez kosmyki kruczoczarnych włosów, które opadły jej na brwi, a czarujące spojrzenie oświetla moją poczerniałą duszę. – Nawiasem mówiąc, fizycznie boli mnie przyznanie się do tego. Ale nie pozwól, by woda sodowa uderzyła ci do głowy, przystojniaku.

Na moje usta wkrada się uśmiech.

– Myślisz, że jestem przystojny.

– Dosłownie przed chwilą powiedziałam, żebyś nie pozwolił, by morderstwo Watsona uderzyło ci do głowy. Dotyczy to również twojej urody – mówi Sloane, teatralnie przewracając oczami, a jej powieka drga. – Poza tym już to wiesz.

Uśmiecham się szerzej i chowam się za krawędzią szklanki. Patrzymy sobie w oczy, aż Sloane w końcu wyrywa się z transu i odwraca głowę, a na jej piegowatych policzkach pojawia się odrobina koloru.

– Cóż, ty natomiast dotarłaś do Billa Fairbanksa przede mną – mówię – więc chyba jesteśmy kwita.

Oczy Sloane rozszerzają się, a jej gęste, ciemne rzęsy niemal sięgają brwi.

– Ścigałeś go? – pyta, a ja kiwam głową i wzruszam ramieniem.

Kiedyś irytowało mnie, że straciłem Fairbanksa, nawet jeśli na rzecz Tkającej Oczy, którą uważałem za swoją idolkę. Ale teraz? Spotkanie z kobietą stojącą za siecią? Przegrałbym z nią jeszcze raz, by zobaczyć, jak duma rozświetla jej oczy. Może nawet więcej niż raz.

Sloane przygryza zębami dolną wargę, próbując ukryć nikczemny uśmiech.

– Nie miałam pojęcia, że polujesz na Fairbanksa.

– Śledziłem go przez dwa lata.

– Naprawdę?

– Planowałem dorwać go rok przed tobą, ale przeprowadził się, zanim miałem szansę. Znalezienie go ponownie zajęło mi kilka miesięcy. Potem okazało się, że kawałki jego ciała nawleczono na żyłkę wędkarską, a gałki oczne zostały wydłubane.

Sloane się wzdryga, ale widzę iskrę w jej zmęczonych oczach. Siada nieco bardziej wyprostowana, kręcąc się w fotelu.

– Nie wydłubałam ich, Butcher. Wyrwałam je. Delikatnie. Jak dama. – Sloane wkłada palec do ust, przyciska go do policzka, po czym owija wokół niego wargi i wyciąga go z mlaśnięciem. – Tak po prostu.

Parskam śmiechem, a Sloane obdarza mnie promiennym uśmiechem.

– Mój błąd.

Sloane odwraca się z uśmiechem do stołu, a potem chyba wraca jej zdenerwowanie, bo przeczesuje spojrzeniem salę. Bierze kilka frytek, jej oczy wciąż przesuwają się po klientach i wyjściach, po czym popycha talerz z żeberkami w kierunku krawędzi stołu.

Zamierza uciec.

A jeśli to zrobi, nigdy więcej jej nie zobaczę. Ona tego dopilnuje.

Odchrząkuję.

– Słyszała kiedyś o serii morderstw w parkach narodowych w Oregonie i Waszyngtonie?

Sloane spogląda na mnie zmrużonymi oczami. Między jej ciemnymi brwiami pojawia się delikatna zmarszczka. Jedyną odpowiedzią jest lekkie potrząśnięcie głową.

– Zabójca jest widmem. Bardzo płodnym. Dokładny i bardzo, bardzo ostrożny – kontynuuję. – Preferuje wędrowców. Obozowiczów. Nomadów z niewielkimi powiązaniami na jego obszarze łowieckim. Torturuje ich, a potem układa każde ciało twarzą na wschód w gęsto zalesionych obszarach i namaszcza na czole krzyżem.

Cienka maska Sloane pęka. Pod spodem jest drapieżnikiem, który zwęszył trop. Niemal widzę myśli kłębiące się w jej czaszce.

Te szczegóły to ślady, którymi może podążać każdy utalentowany łowca.

– Ile do tej pory zabił?

– Dwunastu, choć może być ich więcej. Ale nie było o tej sprawie zbyt głośno.

Sloane marszczy brwi. W zielono-złotych głębinach jej orzechowych oczu pojawia się błysk.

– Dlaczego? Ze strachu przed wystraszeniem zabójcy?

– Prawdopodobnie.

– Skąd o tym wiesz?

– Tak samo jak ty wiedziałeś, kim jest Bestia z Bayou. Dbam o to, by być zorientowanym. – Mrugam. Spojrzenie Sloane zatrzymuje się na moich ustach i bliźnie, a następnie powraca do moich oczu. Opieram przedramiona na stole i pochylam się bliżej. – Co powiesz na przyjacielską rywalizację? Ten, kto wygra, będzie mógł go zabić.

Jej plecy opierają się o winylową poduszkę siedziska, gdy Sloane bębni krwistoczerwonymi paznokciami o stół. W milczeniu przez długą chwilę przygryza spierzchniętą dolną wargę, a jej uwaga skupia się na moich rysach. Czuję to na swojej skórze. Dotyka mojego ciała. Rozpala uczucie, za którym zawsze gonię, ale którego nigdy nie jestem w stanie uchwycić.

Nigdy nie ma wystarczającego ryzyka, by mnie przestraszyć. Nigdy nie ma wystarczającej nagrody, by mnie zadowolić.

Aż do teraz.

Bębnienie jej palców ustaje.

– Co to mają być za zawody? – pyta Sloane.

Zatrzymuję kelnerkę i proszę o rachunek, gdy podchwytuje mój wzrok.

– To tylko mała zabawa. Chodźmy na lody i porozmawiajmy o tym.

Kiedy ponownie staję twarzą w twarz ze Sloane, mój uśmiech jest konspiracyjny.

Zły i złakniony.

Diabelski.

– Wiesz, jak to mówią, Blackbird. „Wszystko jest zabawą, dopóki ktoś nie straci oka” – szepczę. – I wtedy zaczyna się prawdziwa zabawa.

MIGOTANIE PRZEDSIONKÓW

–––––––––––––––––––––

SLOANE

Rok później…

Potrzeba.

Zaczyna się jak swędzenie. Podrażnienie pod skórą. Nieważne, co zrobię, nie potrafię uciszyć nieustannego szeptu w moim ciele. Wpełza do mojego umysłu i nie odpuszcza.

Potem przeradza się w ból.

Im dłużej temu zaprzeczam, tym bardziej wciąga mnie w otchłań.

Muszę to powstrzymać. Zrobię wszystko.

I jest tylko jedna rzecz, która działa.

Zabójstwo.

– Muszę wziąć się w garść – mamroczę, spoglądając na telefon po raz dziesiąty tego dnia. Przesuwam kciukiem po gładkim szkle, przewijając krótką wymianę wiadomości tekstowych z jedynym kontaktem.

„Butcher” widnieje pod zdjęciem, które wybrałam do profilu Rowana – pojedyncza, parująca kiełbasa na końcu szpikulca do grilla.

Postanawiam nie rozpamiętywać różnych powodów, dla których wybrałam to zdjęcie, i zamiast tego uciekam się do wizualizacji siebie wbijającej mu widelec w kutasa.

Założę się, że to ładny kutas. Tak jak cała reszta.

– Jezu Chryste. Potrzebuję pomocy – syczę.

Mężczyzna leżący na stole ze stali nierdzewnej przerywa moje rozbiegane myśli, gdy walczy z pasami unieruchamiającymi jego nadgarstki i kostki, głowę i tułów, uda i ramiona. Ciasny knebel więzi jego błagania w rozdziawionych, przypominających rybę ustach. Może to przesada tak dokładnie go krępować. Przecież nigdzie się nie wybiera. Ale uderzanie ciała o stal mnie irytuje, przeobraża swędzenie w gryzącą udrękę, jak szpony, które drapią moją szarą materię.

Odwracam się z telefonem w ręku, przewijając kilka wiadomości, które wymieniliśmy z Rowanem w ciągu ostatniego roku, od dnia, w którym się poznaliśmy i zgodziliśmy się na ten szalony konkurs. Może coś przegapiłam w naszych zwięzłych rozmowach na przestrzeni ostatnich dwunastu miesięcy? Czy istnieje jakaś wskazówka, jak te zawody mają się rozegrać? W jakiś sposób mogłabym się lepiej przygotować? Nie mam, kurwa, pojęcia, ale przyprawia mnie to o koszmarny ból głowy.

Podchodzę do zlewu, biorę butelkę ibuprofenu z półki i kładę telefon na blacie, żeby wysypać dwie tabletki na dłoń w rękawiczce, przeglądając nasze wiadomości tekstowe z początku tygodnia, mimo że prawdopodobnie mogłabym je wyrecytować z pamięci.

Szczegóły prześlę ci w sobotę.

Skąd mam wiedzieć,

że nie zamierzasz po prostu zdobyć

przewagi,

by wygrać tę rundę?

Chyba będziesz musiała mi zaufać…

Głupi pomysł.

Ale jaka będzie przy tym zabawa!

<okrzyk zdziwienia>

Ale potrafisz się bawić, prawda…?

Zamknij gębę.

Masz na myśli moją PIĘKNĄ twarz?

… :(

W sobotę! Miej telefon pod ręką!

I tak też zrobiłam. Przez większość dnia trzymałam telefon w ręku, a teraz jest dwudziesta dwanaście. Tykanie ogromnego zegara ściennego, który zgodnie z nazwą jest zamontowany na ścianie naprzeciwko stołu, by jeszcze bardziej torturować moje ofiary, teraz torturuje mnie. Każde tyknięcie wibruje w mojej czaszce. Każda sekunda rozpala moje żyły pulsem potrzeby.

Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo nie mogłam się doczekać tych zawodów, dopóki oczekiwanie nie zakorzeniło się w moich myślach.

Mężczyzna na moim stole zaczyna się trząść, gdy odkręcam kran, a woda zalewa umywalkę ze stali nierdzewnej.

– I po co trzęsiesz dupą ze strachu? – rzucam przez ramię, napełniając szklankę. – Nawet nie doszliśmy do etapu prawdziwej zabawy.

Jęki i skomlenia, stłumione błagania. Jego strach i prośby zarówno mnie podniecają, jak i frustrują, gdy połykam ibuprofen i wypijam szklankę wody, po czym stawiam puste naczynie na blacie z głośnym stukotem.

Ponownie sprawdzam mój telefon. Dwudziesta trzynaście.

– Ja pierdolę.

Mój osobisty telefon brzęczy w kieszeni i wyciągam go, by przeczytać powiadomienie. Lark. Jej wiadomość to tylko emoji noża i znak zapytania. Zamiast jej odpisać, wyciągam z kieszeni AirPodsy i dzwonię do niej, żeby mieć wolne ręce do pracy.

– Hej, kochana – odbiera po pierwszym dzwonku. – Masz już coś od tego Butchera?

Przez chwilę upajam się letnim, słonecznym głosem Lark i pozwalam, by westchnienie opuściło moje płuca. Poza ciężką pracą moich rąk Lark Montague jako jedyna na tym świecie przynosi mi jasność, gdy mój umysł zatraca się w innym wymiarze ciemności.

– Jeszcze nic.

Lark mruczy w zamyśleniu.

– Jak się czujesz?

– Niespokojna. – W słuchawce rozlega się dźwięk zamyślenia, ale Lark po prostu czeka. Nie naciska ani nie wyraża swojej opinii na temat tego, co powinnam lub czego nie powinnam. Ona się przysłuchuje. Słucha jak nikt inny. – Nie wiem, czy to nie jest monumentalnie głupi pomysł, wiesz? Przecież nie znam Rowana. To może być lekkomyślne, impulsywne posunięcie.

– Co jest złego w impulsywności?

– To niebezpieczne.

– Ale to także świetna zabawa, prawda?

Przez moje zaciśnięte usta przeciska się nitka oddechu.

– Może…?

Dźwięczny śmiech Lark wypełnia moje uszy, gdy kieruję się do rzędów wypolerowanych narzędzi ustawionych wzdłuż lady; noże, skalpele, śruby i piły błyszczą w świetle jarzeniówek.

– Twój obecny pomysł na… zabawę… – mówi Lark, jej głos się urywa, jakby widziała skalpel, który podnoszę i badam. – Czy dla ciebie to nadal wystarczająca zabawa?

– Chyba tak – stwierdzam, wzruszając ramionami. Odkładam ostrze na stojak obok nożyczek chirurgicznych, paczki gazy i zestawu do szycia. – Ale mam wrażenie, że czegoś brakuje, wiesz?

– Czy to dlatego, że FBI nie rozgryza wskazówek, które zostawiasz na żyłce?

– Nie, w końcu to zrozumieją, a jeśli nie, wyślę anonimowy list. „Sprawdźcie żyłki, pieprzeni idioci”.

Lark chichocze.

– Pliki są w komputerze – mówi, cytując Zoolandera. Zawsze niezawodnie wtrąca przypadkową, ale trafną kwestię z filmu.

Parskam śmiechem, gdy Lark śmieje się ze swojego żartu, a blask jej radości wypełnia chłodne wnętrze mojego zmodyfikowanego schowka na żywność, jakby podłączyła się do obwodu elektrycznego. Radość między nami zanika, gdy chwytam krawędzie tacy i kieruję ją w stronę mojego niewolnika.

– Te zawody wydają się jakieś takie… inspirujące. Jak przygoda. Od dawna nic mnie tak nie podekscytowało. I myślę, albo mam nadzieję, że Rowan już dawno spróbowałby mnie zabić, gdyby chciał. Nie wiem dlaczego, i jest to być może najbardziej lekkomyślna, impulsywna część tego całego pomysłu, ale wierzę, że czuje się tak jak ja: jakby szukał czegoś, co złagodzi tę potrzebę, którą coraz trudniej jest zaspokoić.

Lark mruczy coś pod nosem, ale tym razem dźwięk jest głębszy, mroczniejszy. Rozmawiałam z nią o tym już wcześniej. Wie, na czym stoję. Z każdym zabójstwem trudniej znaleźć ulgę. Nie trwa tak długo. Czegoś mi brakuje.

Właśnie dlatego mam tego chrzanionego pedofila na stole.

– A co z tym nieuchwytnym zabójcą z Zachodniego Wybrzeża, o którym mówił ci Rowan? Znalazłaś jakieś szczegóły na jego temat?

Marszczę brwi, a ból głowy przeszywa moje oczy.

– Nie do końca. Czytałam o jednym morderstwie, które moim zdaniem może być jego, sprzed dwóch miesięcy, w Oregonie. Turysta został zabity w parku Ainsworth. Ale nie było tam żadnych szczegółów dotyczących namaszczenia, takiego jak opisał to Rowan. Może on ma rację, może władze trzymają wszystko w tajemnicy, by nie wystraszyć zabójcy. – Mężczyzna na stole wydaje z siebie jękliwe zawodzenie, a ja uderzam dłonią w tacę, grzechocząc instrumentami. – Gościu, zamknij się. Jęczenie w niczym ci nie pomoże.

– Jesteś dzisiaj w takim dobrym nastroju, Sloaney. Na pewno nie…

– Nie. – Wiem, o co chce zapytać Lark, ale nie połykam haczyka. Nie staczam się. Nie wymykam się spod kontroli. – Gdy zawody oficjalnie się rozpoczną, nic mi nie będzie. Chcę tylko poznać szczegóły pierwszego celu, wiesz? Nie radzę sobie dobrze z czekaniem. Muszę się odstresować, to wszystko.

– Dopóki jesteś ostrożna.

– Na pewno. Zawsze – mówię, kierując maszynę ssącą w stronę mężczyzny, który próbuje uwolnić się z bezlitosnych skórzanych pasów.

Naciskam przełącznik i włączam urządzenie, a rozpaczliwe jęki mężczyzny stają się coraz głośniejsze. Cienka warstwa potu pokrywa jego skórę. Z jego szeroko otwartych oczu płyną łzy, gdy próbuje potrząsnąć głową, a jego język napiera na kulę kneblującą, przywiązaną do ust. Mrużę oczy, przyglądając się jego napiętym rysom, jego desperacji sączącej się przez pory niczym piżmowa woń.

– Masz dziś godnego gościa, co? – pyta Lark, gdy panika mężczyzny przebija się przez połączenie.

– Jasne, że tak. – Metalowa rękojeść mojego ulubionego skalpela marki Swann-Morton chłodzi moje opuszki palców przez lateksowe rękawiczki, całując pocieszająco rozgrzaną skórę. Napięcie związane z koncentracją rozrzedza mój głos, gdy skupiam się na ustawieniu krawędzi noża pod jabłkiem Adama mężczyzny. – To skończony kutas.

Prowadzę zaostrzoną końcówkę ostrza przez skórę mężczyzny, utrzymując prostą linię, a następnie naciskam i przechodzę przez jego ciało. Mężczyzna krzyczy do silikonowej kuli uwięzionej w jego ustach.

– To się nazywa konsekwencje twoich działań, Michael. – Wycieram krew, która spływa wzdłuż nacięcia. – Chcesz rozmawiać z nieletnimi chłopcami online? Pokazywać im zdjęcia swojego pomarszczonego kutasa? Wabić dzieciaki z sąsiedztwa obietnicami szczeniaczków i cukierków? Skoro tak bardzo lubisz gadać, najpierw zabiorę ci głos – oznajmiam, wciskając skalpel w pustkę rozciętego ciała na gardle Michaela Northmana, by wykonać drugie, głębsze cięcie, dzięki któremu uzyskam dostęp do jego fałdów głosowych i komór serca. Maszyna bulgocze, zasysając krew przez zawór sterujący, który trzymam w wolnej ręce. – A potem odetnę ci palce za każdy obrzydliwy tekst i groźbę, którą wysłałeś, i wepchnę je w twoją pieprzoną dupę. Jeśli będziesz miał szczęście, znudzę się i zabiję cię przed dotarciem do twoich palców u stóp.

– Jezu, Sloane – mówi Lark, a jej mroczny chichot rozbrzmiewa na linii. – Wiesz co? Myślę, że naprawdę powinnaś wziąć udział w tej rywalizacji z Butcherem. Musisz dać upust swojej agresji, moja droga.

Tak, nie mogłabym się bardziej zgodzić.

Ostatnie krzyki Michaela Northmana zalewają mój pokój, gdy żegnam się z moją najlepszą przyjaciółką i wyłączam zarówno połączenie, jak i struny głosowe mojej ofiary. Po zakończeniu zabiegu zszywam ranę wyłącznie po to, by dać mu fałszywą nadzieję na przeżycie, i każę Michaelowi patrzeć na zegar, a potem odwracam się do mojej tacy z narzędziami, by chwycić kleszcze do cięcia kości. Może nie posłucha moich poleceń, ale w tym pomieszczeniu dowiedziałam się wystarczająco dużo o kruchym ludzkim umyśle, by wiedzieć, że będzie chciał się na czymś skupić w nadchodzących godzinach, a nic nie jest bardziej kuszące i bezlitosne niż obserwowanie, jak czas powoli zmierza ku twojej zagładzie.

Już mam wracać do mężczyzny przywiązanego do stolika, gdy w kieszeni brzęczy mój telefon.

Jak wcześniej.

Mój brat Lachlan będzie losował z kapelusza.

Wyśle nam obojgu wiadomość z lokalizacją.

Jak tylko to zrobi, gra się rozpocznie.

Wygrywa ten, kto pierwszy zabije.

Jeśli żadne z nas nie znajdzie celu

w ciągu siedmiu dni, będzie remis.

Wtedy będziemy musieli grać

w kamień-papier-nożyce.

Serce ciężko łomoce o moje żebra, a tętno przyspiesza.

Masz absurdalną przewagę.

Patrzę na kropki podskakujące w naszej konwersacji, gdy Rowan odpisuje na moją wiadomość.

Zaufaj mi, Lachlan wolałby,

żebyś ty wygrała, a nie ja.

Nie mam tu żadnej przewagi.

Gówno mi powiedział.

Uśmiecham się szeroko. Rozpaczliwe miotanie się i przyspieszony oddech Michaela Northmana stają się mglistym tłem, gdy wystukuję odpowiedź.

Nie znam cię na tyle, żeby ci ufać.

A jeśli się dowiem, że on podrzuca

ci informacje, skopię ci dupę.

Po prostu mówię to teraz,

żebyśmy mieli jasność, wiesz?

Chłodne powietrze wydaje się cięższe w schowku, gdy obserwuję pulsowanie szarych kropek w lewym dolnym rogu ekranu.

Myślę, że teraz sam wolałbym,

żebyś wygrała, więc nie mam nic przeciwko… :)

Jesteś okropny.

Może… ale przynajmniej uważasz,

że jestem przystojny! :)

Jezu Chryste.

Wiem, że uśmiecham się do urządzenia w moich rękach. Powinnam czuć się z tym głupio. Powinnam wyczuwać w tym niebezpieczeństwo, bo to jest niebezpieczne. Ale jedyne, co czuję, to ulga, która osiada w moim szpiku, i podniecenie, które wypełnia komory mojego serca. To prąd, który rozświetla każdą komórkę.

Już mam odłożyć telefon i skupić się na moim jeńcu, gdy w mojej dłoni rozlega się brzęczenie od nieznanego nadawcy.

Ivydale, Wirginia Zachodnia.

I powodzenia, kobieto od pajęczych oczu,

czy jak się tam nazywasz.

Pomyśl tylko, braciszku – twój tytuł

nieudacznika wkrótce stanie się oficjalny.

Mój uśmiech się poszerza. Po wiadomości od Lachlana przychodzi esemes od Butchera.

Widzisz? Tak jak mówiłem.

Do zobaczenia w Zachodniej Wirginii, Blackbird.

Odkładam kleszcze na rzecz zakrwawionego skalpela.

Kiedy odwracam się do mężczyzny przywiązanego do mojego stołu, jego oczy są szeroko otwarte ze strachu, który przynosi mi spokój. Jego twarz blednie ze stresu i bólu, krew i ślina spływają z kącika jego ust. Próbuje potrząsnąć głową, gdy obracam skalpel w sztucznym świetle.

– Mam jeszcze wiele do zrobienia, więc chyba musimy szybciej skończyć, jeśli wiesz, co mam na myśli – mówię i wbijam ostrze pod jego uchem. Krew spływa kaskadami po stole w postaci karmazynowej powodzi.

– To noc zabawy.

ATELIER

–––––––––––––––––––––

ROWAN

– Co robisz? – pyta Fionn, wchodząc do mojego pokoju z marchewką między zębami. – Wybierasz się na wycieczkę?

Przewracam oczami i wskazuję na warzywo.

– Co to ma być? Czy to nowy etap twojej crossfitowej indoktrynacji? Od teraz zacząłeś chodzić z surowymi warzywami?

– Beta-karoten, skurwysynu. Przeciwutleniacze. Pomagam mojemu ciału wyeliminować wolne rodniki.

– Weź witaminy. Wyglądasz jak frajer.

– Odpowiadając na twoje pytanie, doktorze Kane, Rowan wybiera się na małą wyprawę łowiecką z podobnie myślącą duszą – wtrąca Lachlan, usiadłszy na jednym ze skórzanych foteli w rogu pokoju. – Ale jak to typowy Rowan, postanowił urządzić sobie z tego zawody. Zmusił mnie do znalezienia odpowiedniej zdobyczy, która byłaby wystarczającą niespodzianką dla nich obu. I tak się składa, że dostanie po dupie jak mała suka masochistka, którą jest.

Rzucam Lachlanowi mordercze spojrzenie, ale on tylko się uśmiecha znad krawędzi swojej szklanki, biorąc długi łyk bourbona i stukając srebrnym pierścieniem o kryształową krawędź.

– Gdzie? – pyta Fionn.

– Wirginia Zachodnia.

– Dlaczego?

Lachlan parska śmiechem.

– Powiedziałbym, że próbuje wydostać się z friendzone’u, ale wydaje mi się, że nawet jeszcze do niego nie trafił.

Fionn bierze kolejny kęs marchewki, wydając z siebie głupkowaty śmiech jak pieprzony dzieciak.

Robię więc to, co każdy rozsądny, dorosły mężczyzna zrobiłby swojemu młodszemu bratu.

Wyrywam mu marchewkę z ręki i ciskam nią w Lachlana. Warzywo z satysfakcjonującym plaskiem trafia go w czoło.

Moi bracia zgodnie protestują, a ja spoglądam z uśmiechem na swój bagaż, wkładając do niego kolejną parę dżinsów.

– Nie wydaje mi się, żebyś tak bardzo starał się o kobietę od… w sumie od zawsze. Nie widziałeś jej od… roku? – pyta Lachlan, niewzruszony.

Odgłos zdławionego kaszlu Fionna wypełnia pokój. Lachlan i ja patrzymy, jak łapie pomarańczowe drobinki w zaciśniętą pięść.

– Co? Pieprzony rok? Dlaczego dowiaduję się o tym dopiero teraz?

– Pilnowałeś własnego nosa, odgrywając rolę miejscowego lekarza, właśnie dlatego – prycha Lachlan. – Wróć do Bostonu, Fionn. Przestań się mazać jak jakiś smutas ze słabego filmu romantycznego i wróć do domu, by praktykować prawdziwą medycynę.

– Kutas. – Fionn i ja odzywamy się w idealnej zgodzie.

Lachlan uśmiecha się i odstawia szklankę na boczny stolik, wyciągając z kieszeni ostrze z perłową rękojeścią, po czym odchyla się, by odpiąć dodatkowy pasek wytartej skóry od niestandardowego pasa w talii. Zaplata metalowy pierścień na luźnym końcu pasa wokół środkowego palca i rozciąga skórę, po czym zaczyna ostrzyć broń na szorstkiej krawędzi skóry. Robi to od dzieciństwa, to go uspokaja. Lachlan może i lubi żartować z Fionna i ze mnie, ale tak naprawdę stresuje się tym, że nasz młodszy brat nie mieszka już w tym samym mieście co my, a teraz również tym, że wybieram się prowadzić szaloną, śmiertelnie niebezpieczną grę z seryjną morderczynią, którą ledwo znam.

– Nie mylę się – mówi po kilku ruchach ostrza nad krowią skórą. – Nebraska jest za daleko, młody. Poza tym najwyraźniej omijają cię wszystkie interesujące szczegóły nieistniejącego, żałosnego życia uczuciowego Rowana.

– To prawda – przyznaje Fionn.

Jego zamyślone spojrzenie pada na twarde drewno, gdy krzyżuje ręce i opiera się o komodę. Prawdopodobnie przypisuje wartości liczbowe do „słuchania plotek” oraz „życia w niewiedzy” i waży statystyczne prawdopodobieństwo swojego szczęścia podzielone przez liczbę pi.

Pieprzony nerd.

– Widziałeś ją? – pyta Fionn, wyrywając się z analitycznego zamroczenia, i patrzy prosto na Lachlana, jakby mnie tu w ogóle nie było.

– Tylko na kilku zdjęciach. – Lachlan bierze łyk drinka, uśmiechając się w odpowiedzi na moje śmiertelne spojrzenie. – Jest cholernie gorąca. Zdecydowanie ma ciemną stronę: lubi wyrywać swoim ofiarom gałki oczne, gdy jeszcze żyją. Federalni wołają na nią Tkająca Oczy. Tak naprawdę nazywa się Sloane Sutherland.

– Nie waż się wypowiadać jej imienia – warczę.

Jego dudniący śmiech wypełnia całe pomieszczenie. Zakrywa usta pięścią, w której trzyma ostrze. Bez wątpienia chce mi przypomnieć, że z naszej dwójki to on jest uzbrojony.

Gdyby nie ostrze w jego garści, już dawno przywaliłbym mu w tę zarozumiałą gębę.