Conan niezwyciężony (13) ebook

Opowieści o Conaniew Wydawnictwach Amber-Mizar

w przygotowaniu

Conan barbarzyńcaConan i czarownik

Conan i skarb pytonaConan mścicielConan obrońcaConan renegat

Conan wyzwolicielConan zdobywcaConan z wysp

AMBER

Tytuł oryginałuCONAN THE INVINCIBLE

Ilustracja na okładceKEN KELLY

Opracowanie graficzneSTUDIO FOTOTYPE

Redaktor

EWA PIOTRKIEWICZ-KARMOWSKA

Redaktor technicznyELŻBIETA STEFAŃSKA

Copyright © 1982 by Conan Properties, Inc.

For the Polish editionCopyright © 1993 by Wydawnictwo Mizar Sp. z o.o.

ISBN 83-7082-195-2

Wydawnictwo Mizar Sp. z o.o.

Warszawa 1993. Wydanie ISkład: Zakład Fototype w MilanówkuDruk: Łódzka Drukarnia Dziełowa

1

Lodowaty wiatr huczał wśród bezdennych przepaści brunatnych Gór Kezankijskich. Najzimniej było tam, gdzie rozbijał się o ponury kamienny bastion wyrastający w sercu masywu ze zbocza potężnej bezimiennej góry. Zuchwali górscy wojownicy, nie znający strachu przed człowiekiem ni zwierzem, szerokim łukiem omijali tę nieprzystępną fortecę i czynili magiczne znaki, by odegnać zło.

Czarownik Amanar ruszył przez wydrążony pod górą korytarz, a za nim poszli jego upiorni towarzysze. Był szczupłym i na swój sposób przystojnym mężczyzną, z elegancko przystrzyżoną czarną brodą. Wśród jego krótkich włosów wiły się na podobieństwo węży białe kosmyki, w oczach zaś iskrzyły się czerwone punkciki, które nadawały jego wzrokowi niesamowity wyraz i zniewalały każdego, kto nie miał na tyle rozsądku, by natychmiast zniknąć mu z pola widzenia.

Jego pomocnicy — widziani z pewnej odległości — mogli na pierwszy rzut oka uchodzić za zwykłych ludzi. Ich twarze miały jednak dziwnie ostre rysy, oczy błyskały czerwono spod grzebieniastych hełmów, skórę pokrywała wężowa łuska, a palce długich, zbrojnych w dzidy rąk kończyły się szponami. Każdy z nich, z wyjątkiem tego, który szedł bezpośrednio za Amanarem, miał u boku krzywą szablę. Sitha, najwierniejszy ze sług czarownika, niósł obosieczny topór. Oddział dotarł do dwuskrzydłowych wysokich drzwi w skalnej ścianie pokrytej reliefami wyobrażającymi węże.

— Sitha — rzeki Amanar i nie zatrzymując się, wszedł do środka.

Człekojaszczur ruszył za nim i zamknął drzwi za swym panem, który ledwie raczył to zauważyć. Nie zwrócił też uwagi na dwoje nagich więźniów, mężczyznę i kobietę, którzy — związani i zakneblowani — leżeli za kolumnadą wielkiej komnaty.

Mozaika na podłodze przedstawiała wielkiego węża otoczonego czymś, co mogło być promieniami słońca. Splątane węże na plecach szaty Amanara obejmowały jego ramiona. Ich głowy wydawały się poruszać na jego piersi, oczy zaś iskrzyły się jak żywe.

— Mężczyznę, Sitha — rozkazał czarownik.

Więźniowie rozpaczliwie próbowali zerwać więzy. Lecz pokryty łuską pomocnik kat, o mięśniach kowala, był wielokrotnie silniejszy od skazańca, toteż w mgnieniu oka nieszczęśnik legł z rozkrzyżowanymi rękami i nogami na czerwonobrązowym marmurowym bloku.

Wąskie wyżłobienie biegnące wokół ołtarza kończyło się odpływem, pod którym stała złota czara. Sitha wyrwał więźniowi knebel z ust i odszedł.

Przywiązany do ołtarza skazaniec — blady Ofita — zgrzytnął zębami.

— Kimkolwiek jesteś, synu ciemności, nic ze mnie nie wydobędziesz, nie będę skamlał o życie! Słyszysz? Słowo skargi nie skala mych ust, parszywy psie! Nie będę...

Amanar wydawał się go nie zauważać. Pod swą szatą namacał amulet: złotego węża w łapach srebrnej łasicy. Ten amulet go chronił, i nie tylko on. Czarownik troszczył się o swoje bezpieczeństwo, lecz —jak dotąd — zawsze spotykał się z siłami, którym mógł stawić czoło i które pokonywał.

Stygijscy prostacy, nazywający siebie Magami Czarnego Kręgu, tak beztrosko pozwolili mu zdobywać wiedzę pod swoim nosem, gdyż z pewnością wierzyli w jego szacunek i oddanie. Nie domyślali się — dopóki nie było już za późno —jak nimi w głębi duszy pogardzał. Chełpili się swoją władzą w służbie Seta, boga ciemności, lecz żaden z nich nie odważył się choćby zajrzeć do strasznej Księgi Tajfunu.

A on się odważył.

Teraz zaczął od egzorcyzmów. Za ołtarzem buchnął dym, czerwonozłoty jak ogień. Dalej otwarła się czarna otchłań bez końca. Zdjęty przerażeniem Ofita dzwonił zębami, lecz milczał.

Wszyscy wiedzieli, że umysł ludzki nie może pojąć strasznej Księgi, choćby jednego jej słowa. Śmiałek, który by się na to poważył, jeśliby nie zginął, na pewno by oszalał. Lecz Amanarowi się udało. Co prawda zdążył się nauczyć tylko jednej jedynej strony. Potem nadprzyrodzone siły Księgi, opanowawszy jego rozum i zamieniwszy jego kości w galaretę, boleśnie go zraniły. Na podobieństwo wyjącego wilka musiał uchodzić z miasta Khemi na pustynię. Targany obłędem na spalonym słońcem bezwodnym pustkowiu, na wieki zachował ową stronę w pamięci. Śmierć nie miała już doń przystępu.

Dym ukształtował się w postać. Milczącemu Oficie oczy zaczęły wychodzić z orbit. Kobieta próbowała krzyczeć poprzez knebel. Nad nimi w falującym dymie poruszała się złocista czaszka — ni to węża, ni jaszczura — otoczona wieńcem dwunastu wysokich na chłopa macek. Złotołuski korpus węża ginął w mroku, sięgając dalej, niż oko mogło dojrzeć. Rozwidlony język kołysał się pomiędzy ostrymi kłami. Oczy — iskrzące się ogniem wszystkich kuźni świata — spoglądały na czarownika chciwie, jak mu się wydawało. Pospiesznie położył rękę na amulecie.

Umierając z pragnienia, wlókł się przed laty poprzez spalony słońcem piach i — niezdolny umrzeć — przypomniał sobie stronę Księgi. Wreszcie dotarł do Pteion — nawiedzonych przez duchy ruin miasta, opuszczonego jeszcze w czasach ponurego Acheronu, gdy Stygia była tylko piaszczystą pustynią.

W jego bezimiennych, zapomnianych podziemiach odnalazł Morath-Aminee. Wtrącono go tam, gdyż wystąpił przeciwko Setowi wówczas, gdy ci, którzy dziś zwą się ludźmi, chodząc na czworakach, szukali pędraków pod kamieniami. Owa strona — czyż nigdy nie przestanie go palić jak napisana żywym ogniem? — pozwoliła mu uwolnić boga demonów, uczynić go sobie powolnym — choć więzy były kruche — i ustrzec się niebezpieczeństwa.

Znalazł Moc.

— Morath-Aminee! — zawołał głosem podobnym do syku i śpiewu zarazem. — O, Pożeraczu Dusz, którego trzecim imieniem jest Śmierć. Ty, który i zsyłasz śmierć, i słuchasz o śmierci. Twój sługa Amanar przynosi ci tę ofiarę!

Wyciągnął rękę. Sitha podał mu sztylet o złotej rękojeści i złoconej klindze. Ofita rozwarł usta do krzyku, ale zdołał tylko zacharczeć, gdy czarownik podrzynał mu gardło.

Złote macki boga demonów wyciągnęły się po człowieka na ołtarzu, starannie omijając Amanara.

— Twój pokarm, o Morath-Aminee! — zaśpiewał czarownik. Patrzył ofierze w oczy i czekał na właściwy moment.

Groza odmalowała się na twarzy Ofity, gdy stało się dlań jasne, że umiera. A wszak nie odnalazł jeszcze śmierci. Nie miał tyle szczęścia.

Amanar w duchu usłyszał, jak bóg demonów cmoka z zadowoleniem. Z oczu Ofity biła rozpacz. Pojął oto, że zabrano mu więcej niż życie. Czarownik patrzył, jak oczy te tracą życie, lecz nie stają się martwe — jak zmieniają się w puste okna do bezdusznej głębiny.

— Proś mnie o śmierć! — rozkazał.

Zrozpaczony skazaniec próbował to uczynić, lecz nie zdołał dobyć z siebie głosu.

Amanar się uśmiechnął. Pierś więźnia się otwarła i czarownik wyjął z niej pulsujące serce. Poruszało się jeszcze, gdy trzymał je przed oczami Ofity.

— Giń! — rozkazał.

Bóg demonów uwolnił człowieka, którego ciało wreszcie pogrążyło się w śmierci.

Sitha podszedł do mistrza ze złotą tacą. Czarownik położył na niej serce; miało ono znaleźć zastosowanie w jego tajemnym rzemiośle. Lnianą chustką, podaną przez człekojaszczura, osuszył zakrwawione ręce.

— Amanarze! — Syczący głos boga demonów odbijał się od ścian. — O, bezduszny. Używasz mego daru ofiarnego do własnych celów!

Amanar rozejrzał się pospiesznie.

Kobieta wiła się, bliska obłędu, i nie słyszała nic oprócz własnego, tłumionego kneblem krzyku. Sitha wrócił do drzwi komnaty, jakby nic do niego nie dotarło. Jak inni, S’tarra był w zasadzie niezdolny do samodzielnego myślenia — potrafił tylko wykonywać rozkazy. Położył więc serce w zaklętej czarze, aby zachowało świeżość. Dopiero wykonawszy rozkaz, mógł zwrócić uwagę na coś poza nim — o ile oczywiście jego bezduszny umysł zdołałby cokolwiek zarejestrować.

Czarownik, okazując pokorę, spuścił głowę na piersi.

— O, Wielki Morath-Aminee, jestem twoim uniżonym sługą. Sługą, który cię uwolnił z więzienia ciemności.

Bogowie-demony nie zapominają, w każdym razie nie tak jak ludzie. Jeśli jednak są ludziom coś winni, często wolą o tym nie pamiętać.

Złotołuska macka wyciągnęła się po Amanara. Ten, by nie uciec, przywołał na pomoc całą swoją siłę woli. Macka się cofnęła.

— Nadal nosisz amulet?!

— O, Największy, potężniejszy od ludzi i nadludzkich mocy! Wobec ciebie jestem tak mały i słaby, że mógłbyś, nawet tego nie zauważywszy, zgnieść mnie niczym chrząszcza na drodze. Amulet noszę tylko dlatego, żebyś mnie nie zapomniał i oszczędził, abym mógł ci nadal służyć i głosić chwałę twoją.

— Służ mi wiernie. Wtedy w owym dniu, kiedy pojmę Seta, jak ongiś on mnie, zapanuję nad krainą ciemności, a tobie dam władzę nad tymi, którzy zwą się ludźmi. Ty zaś będziesz sprowadzał ich do mnie, abym się nimi pożywiał.

— Twoje słowo jest dla mnie rozkazem, o Wielki Morath-Aminee!

Amanar zauważył, że Sitha wrócił z dwoma innymi S’tarra. Czarownik uczynił władczy gest i tamci dwaj pospieszyli do zakrwawionego ołtarza. Jeszcze zanim doszli do bloku marmuru, upadli na kolana i pochylili głowy. Tak skuleni odwiązali ofiarę od ołtarza i wynieśli, nie śmiąc podnieść oczu w obliczu boga demonów.

Rozległo się pukanie do wrót. Zdumiony czarownik odwrócił się. Kto się ośmiela przeszkadzać w ceremonii?!

Pukanie się powtórzyło. Amanar wzdrygnął się, słysząc szept boga demonów:

— Idź, Amanarze. To bardzo ważne.

Czarownik rzucił jeszcze przez ramię niespokojne spojrzenie na złocistą wężowatą postać, nieruchomo trwającą nad ołtarzem. Ogniste oczy obserwowały go — czyżby z rozbawieniem?

— Przygotuj następną ofiarę, Sitha.

Łuskowate ręce podniosły z ziemi rozpaczliwie wijącą się kobietę.

Naprzeciwko S’tarra stał zdenerwowany otyły Turańczyk ze spiczastą brodą. Jako że był w falującej żółtej szacie, wyróżniał się wśród uzbrojonych po zęby strażników o pustych czerwonych oczach. Amanar szybko zamknął drzwi, nie pozwalając przybyszowi zajrzeć w głąb komnaty. Wielu ludzi mu służyło, lecz mało komu mógł ufać. Nie nadszedł jeszcze czas, aby dowiedzieli się, kim jest ten, któremu służą.

— Jak śmiałeś opuścić Aghrapur, Tewfiku? — sapnął.

Tłuścioch uśmiechnął się przymilnie i skrzyżował ręce na piersi.

— To nie moja wina, mistrzu. Błagam, miej to na uwadze.

— Co tam bełkoczesz, człowieku?

— O, mistrzu! Tego, czego miałem pilnować, nie ma już w skarbcu króla Yildiza.

Amanar zbladł; Tewfik, pomyślawszy, że to z gniewu, wzdrygnął się przerażony. Strażnicy niepewnie przestępowali z nogi na nogę.

Nie gniew jednak owładnął czarownikiem, lecz strach. Amanar złapał Turańczyka za fałdy szaty i uniósł w górę.

— Gdzie to teraz jest? Gadaj, człowieku, jeśli ci życie miłe!

— W Shadizar, mistrzu! Przysięgam!

Amanar prychnął gniewnie i zamyślił się. Skoro Morath-Aminee wiedział, jak ważną wiadomość przyniósł przybysz, to wiedział też, co znalazło się w Shadizar. Potrzebna była nowa skrytka — ale wpierw musiał odzyskać to, co zginęło, i za wszelką cenę chronić przed Morath-Aminee. Musiał zatem wejść z tym w zasięg działania boga demonów. Co za ryzyko!

Wcale nie był pewien, że jeszcze trzyma w ręce rytualny sztylet, dopóki nie wbił go w pierś Turańczyka. Spojrzał w patrzące nań z nienawiścią oczy i poczuł żal. Do tylu spraw używał ludzi... Doprawdy, byli zbyt pożyteczni, by ich tak po prostu wyrzucać na śmietnik.

Czarownik poczuł lekki ucisk na piersi. Spojrzał — i ujrzał rękojeść sztyletu, wbitego ręką Tewfika. Z pogardą odepchnął od siebie konającego, wyciągnął wbity sztylet i przysunął do oczu rzężącego w ostatnich drgawkach człowieka klingę, na której nie było kropli krwi.

— Głupcze! — rzucił. — Dopóki nie zabijesz mej duszy, żadna ludzka broń nie będzie mi straszną!

Odwrócił się. Biorąc pod uwagę wieczny apetyt strażników na świeże mięso, niewiele zostanie z Tewfika. Przede wszystkim jednak trzeba dobrze zaopatrzyć Morath-Aminee, by mieć dość czasu na zrobienie tego, co konieczne. Trzeba załatwić więcej więźniów — Pożeracz Dusz żąda ofiar.

Wrócił do komnaty ofiarnej.

2

Shadizar ze swymi purpurowymi kopułami i spiczastymi wieżami nie bez powodu zwany był „bezecnym miastem”. To określenie w pełni uzasadniały wszeteczeństwa jego mieszkańców — zarozumiałych arystokratów, ich cynicznych małżonek i obwieszonych perłami córek. Ale ich występki były niczym w porównaniu z codziennym życiem części miasta zwanej Sheddomem. Jej ciasne ulice i brudne zaułki były siedliskiem złodziei, bandytów, handlarzy żywym towarem, płatnych morderców i wszelkiego śmiecia ludzkiego. Życie człowieka było tam warte najwyżej parę miedziaków, a dusza po nim nie miała żadnej wartości.

Zwalisty młodzian, przeciągający się w łóżku na piętrze oberży Abuletesa w samym sercu Sheddomu, najwyraźniej nie zaprzątał sobie głowy myśleniem o tych, którzy być może w tej samej chwili oddawali ducha na śmierdzącym bruku. Jego lodowate błękitne oczy spoczywały na siedzącej naprzeciw niego kobiecie o oliwkowej skórze. Za całą odzież służył jej złocony mosiężny napierśnik, który raczej uwypuklał, niż zasłaniał jej piersi. Cienkie jak welon spodnie, rozcięte od talii po kostki, i szeroki na dwa palce złocony pas na krągłych biodrach dopełniały stroju. Na palcach miała cztery pierścionki, każdy z innym kamieniem: zielony perydot i czerwony granat na lewej, a bladoniebieski topaz i czerwono-zielony aleksandryt — na prawej ręce.

— Nie mów tak, Conanie — mruknęła, nie patrząc na niego.

— Nie mów jak? — warknął.

O ile jego twarz, jeszcze bez śladu zarostu, zdradzała, że liczył sobie nie więcej niż dwadzieścia wiosen, o tyle z oczu widać było, że nie przesiedział tych wiosen za piecem.

Zrzucił z siebie futrzaną kołdrę i zaczął się ubierać. Jak zawsze, najpierw zatroszczył się o broń. Zawiesił przy boku stary, szeroki miecz w pochwie z końskiej skóry, a na lewym przedramieniu — czarny karpazyjski sztylet.

— Za to, co innym sprzedaję za dobrą cenę, od ciebie nie chcę ani grosza. Mało ci?

— Nie ma potrzeby, żebyś to sprzedawała, Semiramis. Jestem najlepszym złodziejem w Shadizar, a może i w całej Zamorze.

Zaśmiała się. Jego palce kurczowo zacisnęły się na rękojeści miecza. W rzeczy samej nie przechwalał się, choć ona mogła o tym nie wiedzieć. Czyż nie zabijał czarowników, nie wykańczał nieśmiertelnych? Czy nie uratował jednego tronu, a innego nie obalił? Któż z jego rówieśników zdążył tyle dokonać? Lecz nigdy z nią o tym nie rozmawiał, bo dla złodzieja sława jest początkiem końca.

— Jesteś wspaniały! — zaśmiała się drwiąco. — Ale co z tego masz? Wszystko, co ukradniesz, przecieka ci przez palce!

— O, Cromie! Czy to z powodu pieniędzy nie chcesz być moja?

— Głupiś! — prychnęła. I zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, wyszła z pokoju z dumnie uniesioną głową.

Przez chwilę patrzył tępo w ścianę. Semiramis nie miała pojęcia, w jaką kabałę się wpakował. Naprawdę był najzręczniejszym włamywaczem w Shadizar i właśnie to ściągnęło nań niebezpieczeństwo. Brzuchaci kupcy i nadęci arystokraci, których piękne komnaty nie miały przed nim tajemnic, postanowili wyznaczyć nagrodę za jego głowę. Próbowali też wciągnąć go w zasadzkę, proponując mu wysoką sumę za odzyskanie zdradzieckiego listu czy też podarku przesłanego nie tej kobiecie, dla której był przeznaczony.

Wyznaczyli nagrodę zapewne nie tyle z powodu kradzieży, ile dlatego, że za dużo wiedział o ich tajemnicach. Nie mówiąc już o sympatii, jaką ich gorącokrwiste córki, ku wściekłości ojców, darzyły silnego i przystojnego barbarzyńcę.

Rozdrażniony, zarzucił sobie na szerokie ramiona czarną chauriańską pelerynę ze złotym ornamentem. Dość rozmyślań — jest złodziejem i czas się zabrać do pracy.

Po zniszczonych schodach zszedł do przepełnionej izby gościnnej.

Z wściekłością zgrzytnął zębami. Semiramis siedziała na kolanach wąsatego kothyjskiego handlarza niewolników, odzianego w pasiastą pelerynę. Na jego tłustych rękach błyszczały złote bransolety, a z ciemnego ucha zwisał duży złoty kolczyk. Prawa ręka ciemnoskórego handlarza spoczywała na łonie Semiramis, lewa myszkowała pod stołem. Kothyjczyk szeptał coś dziewczynie do ucha, ona zaś chichotała, prężąc się zalotnie.

Conan podszedł do szynkwasu i udawał, że nie widzi radosnej parki.

— Wina! — rzucił.

Pogrzebał chwilę w skórzanej sakiewce i wyciągnął parę miedziaków.

Tłusty Abuletes zgarnął pieniądze i postawił przed Conanem bukłak kiepskiego wina. Tłuste, brudne podgardle wylewało mu się z kołnierzyka spłowiałego żółtego kitla. Głęboko osadzone oczy mogły co do grosza ocenić zawartość sakiewki gościa na dwadzieścia kroków. W milczeniu stał za szynkwasem. Z nieruchomą twarzą taksował wzrokiem Conana.

Woń cienkiego wina i przypalonej w kuchni pieczeni mieszała się z ulicznym fetorem, wdzierającym się do izby w ślad za każdym wchodzącym. Noc miała nadejść nieprędko, lecz przy stołach tłoczyli się już kieszonkowcy, uliczni łotrzykowie i stręczyciele. Piersiasta dziwka z mosiężnymi dzwoneczkami u łydek i dwoma pasami żółtego jedwabiu zamiast spodni wdzięczyła się z uwodzicielskim uśmieszkiem.

Conan prześlizgnął się wzrokiem po obecnych, bacząc, co się tu mogło zdarzyć.

Kezankijczyk w turbanie przyglądał się dziwce, oblizując się łakomie. Równie chciwie spoglądali na nią dwaj ciemnoskórzy Persowie w pludrach i skórzanych kaftanach. Bójka wisiała w powietrzu.

Turański fałszerz pieniędzy mamrotał coś do siebie nad dzbanem wina. Było publiczną tajemnicą, że niedawno strasznie go oszukano. W napadzie wściekłości mógł poszukać odwetu na kimkolwiek. Jego długi na trzy stopy ilbarzyjski miecz doskonale się do tego nadawał.

Wróżka przepowiadała przyszłość z kart trzeciemu Persowi. Ten, odziany jak pozostali dwaj, miał jeszcze dodatkowo srebrny łańcuch na piersi.

— Coś nowego, Conan? Jak będzie? — zagadnął nagle Abuletes.

— Jak będzie? — powtórzył jak echo młodzieniec. Nie myślał o słowach gospodarza. Wróżka nie była ohydną staruchą, jakich wiele w tym zawodzie. Kasztanowe włosy, wymykające się spod kaptura szerokiej brązowej peleryny, zgrabnie obejmowały sercowatą twarz. Znad szerokich kości policzkowych lekkim zezem spoglądały szmaragdowozielone oczy. Ubrana była niebogato, lecz ręce miała wypielęgnowane.

— Czy ciebie naprawdę nie obchodzi nic, co nie dotyczy twoich kradzieży? — warknął Abuletes. — W ciągu ostatnich miesięcy na turańskim szlaku zginęło bez śladu siedem karawan. Tiridates wysłał wojsko w pościg za Czerwoną Sokolicą, ale mimo najszczerszych chęci nie zdołali nie tylko jej schwytać, lecz nawet chociażby z daleka ją zobaczyć. Wkrótce ma wyruszyć następna wyprawa. Czy się powiedzie? Jeśli znów wrócą z pustymi rękami, to dla uspokojenia kupców król będzie musiał przynajmniej zrobić porządek w Sheddomie.

— Parę razy już próbował — zaśmiał się Conan. — I, jak dotąd, nic się nie zmieniło.

Pers powiedział coś, szczerząc zęby w brzydkim uśmiechu. Pomyślał to samo co ja — przemknęło młodzieńcowi przez głowę. Semiramis jest sama sobie winna. Nie musiała tak ostentacyjnie na moich oczach...

Nie spoglądając na parkę po drugiej stronie izby, zapytał:

— Skąd wiesz, że to Czerwona Sokolica? Mówiłeś, że zginęło siedem karawan. Nie za dużo jak na nią jedną?

Abuletes wzruszył ramionami.

— Jak nie ona, to kto? Kezankijczycy? Widziałeś kiedy w tamtych stronach Kezankijczyków? Zostaje tylko ona. W końcu nie wiadomo, ilu ma ludzi. Mówi się, że do pięciuset, wytresowanych i posłusznych jak sfora psów.

Conan miał już na końcu języka ciętą odpowiedź, ale przy stoliku wróżki zaczęło się robić gorąco. Pers położył na jej ramieniu rękę, którą ona strząsnęła. Wtedy złapał ją za pelerynę i podniecony szepnął jej coś do ucha, brzęcząc sakiewką.

— Poszukaj sobie chłopca! — prychnęła.

Wierzchem dłoni uderzyła go w twarz, aż poszło echo.

Pers się zatoczył. Z czerwonym obliczem chwycił szeroki turański sztylet.

— Ty dziwko! — ryknął.

Dwa tygrysie skoki... i Conan był przy nich. Zacisnął rękę na ramieniu Persa i podniósł go z krzesła. Ten zamierzył się, by pchnąć młodzieńca sztyletem... nagle sztylet wyślizgnął się ze zwiotczałych palców. Żelazny uchwyt Conana przerwał dopływ krwi do dłoni.

Barbarzyńca pogardliwie cisnął Persa pomiędzy stoły.

— Odczep się od niej! — rzucił ostro.

— Ty draniu! — zawył Pers.

Lewą ręką wyrwał turańskiemu fałszerzowi ilbarzyjski miecz i ruszył na Conana.

Młodzieniec zahaczył stopą o przewrócone krzesło i pchnął je pod nogi napastnika. Pers wpadł na nie i się przewrócił. Próbował się podnieść, lecz jego szczęka spotkała się z ciężkim butem Conana. Legł bez ruchu na ziemi obok stóp Turańczyka. Ten odebrał mu swój miecz i pożądliwie wpatrywał się w nabitą sakiewkę Persa.

Conan zwrócił się do pięknej wróżki (czy mu się tylko zdawało, czy naprawdę widział sztylet znikający pod jej falującą peleryną?).

— Skoro mamy już spokój z tym gościem, czy pozwolisz zaprosić się na wino?

Wydęła wargi.

— Obeszłabym się bez pomocy barbarzyńców.

Spojrzała w lewo, a Conan rzucił się w prawo. Zakrzywiona perska szabla zamiast w jego szyję trafiła w blat stołu.

Młodzieniec pochylił się, zerwał na nogi i wyciągnął z pochwy swój miecz. Dwaj Persowie stali naprzeciwko, o długość stołu od niego. Wyglądali na doświadczonych wojowników. Przy sąsiednich stołach nagle zrobiło się pusto, lecz przy pozostałych goście nadal zajmowali się swoimi sprawami. Krwawe bójki były przecież w szynkach Sheddomu na porządku dziennym i rzadko się zdarzało, by nikt w nich nie zginął.

— Ty blade szczenię! Twoja matka nie znała imienia twojego ojca! — zaczął go lżyć jeden z nich. — Pociąłeś naszego i myślisz, że to przeżyjesz? Ty bękarcie z Północy...

Conan miał dość tej rozmowy. Wydał z siebie dziki okrzyk bojowy Cymmeryjczyków, wzniósł miecz ponad głowę i ruszył do ataku. Stojący najbliżej Pers z ironicznym uśmiechem tak wymierzył pchnięcie, by przebić barczystego chłopaka, nim ten zada potężny cios. Lecz Conan przewidział to. W ostatniej chwili uchylił się i przykucnął z lewą nogą wysuniętą w bok.

Zobaczył śmierć w wytrzeszczonych ciemnych oczach swego przeciwnika. Gdy tylko błyszcząca klinga szabli Persa ze świstem przecięła powietrze nad jego głową, ostrze miecza Conana obróciło się, przecięło kaftan i zagłębiło w piersi napastnika.

Czując, jak pod morderczym ciosem rozstępują się kości, barbarzyńca kątem oka dojrzał ostatniego Persa, który nacierał na niego z wściekle wyszczerzonymi zębami. Wbił ręce w brzuch konającego, wyprostował się i rzucił nim w napastnika. Trup wylądował pod nogami towarzysza. Ten przeskoczył przez niego. Błysnęła zakrzywiona klinga. Miecz Conana odbił jednak szablę, a wracając ugodził przeciwnika w szyję.

Pers z niedowierzaniem wybałuszył oczy. Zatoczył się do tyłu i padł na wznak, przewracając na siebie stół, którego próbował się przytrzymać.

Semiramis szła na górę, a ciężka ręka Kothyjczyka władczo spoczywała na jej krągłym pośladku.

Conan wzruszył ramionami i wytarł klingę miecza w pludry ostatniego przeciwnika. Czort z nią, skoro jeszcze nie zauważyła, że miała lepszego! Odwrócił się do stolika wróżki — był pusty. Zaklął wściekle.

— Kolejny trup — warknął Abuletes.

Tłusty gospodarz klęczał nad Persem, trzymając w ręku jego srebrny łańcuch — dłuższy, niż się to wcześniej wydawało.

— Skręciłeś mu kark. Na kamienie Hanumana, Conanie, zabiłeś mi trzech kolejnych gości. Lepiej byłoby, gdybyś w przyszłości nie zaszczycał tego lokalu swoją obecnością.

— Odczep się! — rzucił rozdrażniony młodzieniec. — Przynajmniej nie będę musiał pić tych pomyj, które nazywasz winem. A teraz przynieś mi najlepszego wina, jakie masz. Na ich koszt!

Usiadł przy stole pod ścianą i ponuro się zamyślił. Myślał o kobietach. Ta ruda mogła okazać trochę wdzięczności. Ostatecznie uchronił ją co najmniej przed paroma guzami, a może i przed czymś dużo gorszym. A Semiramis...

Abuletes postawił przed nim gliniany dzban i wyciągnął brudną rękę. Conan spojrzał znacząco na ostatniego z trzech zabitych Persów, którego dwaj ulicznicy, zarabiający w szynku takimi i podobnymi posługami, właśnie wyciągnęli za drzwi. Barbarzyńca widział wyraźnie, jak wszystkie trzy sakiewki zniknęły pod poplamionym fartuchem Abuletesa. Po chwili namysłu karczmarz wytarł ręce w fartuch i odszedł.

Conan utopił swe troski w winie.

Stoliki, opuszczone przez gości w czasie walki, wkrótce znów się zapełniły. Nikt nawet nie spojrzał na wywleczone z sali zwłoki, a karczemny gwar nie umilkł ani na chwilę. Półnaga dziewka z zachwytem spojrzała na szerokie bary barbarzyńcy, lecz widząc jego wściekłą minę, zwróciła się ku innym.

Conan zastanawiał się, co dalej. Wypił czwarty dzbanek słodkawego wina. Normalna złodziejska zdobycz, nawet trochę lepsza, nie zmieni jego położenia. Wszak gdyby był bogatszy, ruda na pewno popatrzyłaby na niego łaskawiej i z większą wdzięcznością, a i Semiramis nie spieszyłaby się tak bardzo do pracy.

Za złote kielichy ze skarbców tłustych kupców i perłowe naszyjniki z nocnych stolików pysznych szlachcianek złodzieje otrzymywali jedną dziesiątą ich rzeczywistej wartości. A gospodarować pieniędzmi Conan nie potrafił — czego nie wydał na dziwki, to przepijał albo przegrywał. Jeśli miał do czegoś dojść, musiał dobrze zarobić na jednym włamaniu. Tylko gdzie?

Oczywiście w pałacu. Król Tiridates miał nieprzebrane skarby, każde dziecko o tym wiedziało. Podobnie jak o tym, że król dużo pił, odkąd ponury czarownik Yara stał się faktycznym władcą Zamory. Sprawiedliwość wymagała, by Tiridates obdarzył odrobiną swego majątku człowieka, który doprowadził do upadku Yary. Król jednak nic nie wiedział o czynach tego człowieka. A nawet gdyby wiedział, to i tak nie pozbyłby się dobrowolnie części swego bogactwa.

Coś jest mi przecież winien, pomyślał Conan. I nie będzie kradzieżą, jeżeli wezmę, co moje. Nawet bez wiedzy Tiridatesa.

Poza tym niedaleko Shadizar leżała Larsha — prastare zaklęte miasto. Pochodzenie tych zniszczonych wież i przegniłych murów ginęło w mrokach niepamięci, ale każdy wiedział, że są tam skarby. I że na tych skarbach ciąży klątwa.

Przed dziesięciu laty, gdy Tiridates był jeszcze zdrowym, przedsiębiorczym monarchą, wysłał — w biały dzień! — za mury Larshy kompanię wojska. Nie wrócił nikt, a krzyki ginących wprawiły dwór i gwardię przyboczną w takie przerażenie, że wszyscy uciekli na łeb, na szyję, król zaś nie miał innego wyjścia, jak uciekać razem z nimi.

Trudno powiedzieć, czy ktoś od tamtego czasu próbował szczęścia w zaklętych ruinach. Pewne było, że nikt stamtąd nie wrócił.

Conan nie bał się klątwy. Czyż nie okazał się już postrachem czarowników? Nie miał też oporów przed włamaniem do królewskiego pałacu. Ale co było lepsze? Wyniesienie wystarczającej ilości skarbów z pałacu wcale nie było prostsze od ich wydobycia z zaklętych ruin. Co się bardziej opłacało?

Poczuł, że ktoś na niego patrzy. Podniósł wzrok. Kościsty ciemnowłosy mężczyzna o orlim nosie przyglądał mu się uważnie. Odziany był w purpurowy jedwab, a równie purpurowy turban spinała złota brosza. Wspierał się na długiej lasce z gładkiego drewna. Choć nie miał innej broni, najwyraźniej nie obawiał się rabunku. W ogóle nie wyglądało, żeby bał się czegokolwiek.

— Nazywasz się Conan i jesteś Cymmeryjczykiem. — Nie brzmiało to jak pytanie. — Mówią, że jesteś najlepszym złodziejem w Shadizar.

— A ty kim jesteś? — spytał Conan ostrożnie. — I dlaczego podejrzewasz w szanowanym obywatelu złodzieja? Jestem żołnierzem Gwardii Królewskiej.

Przybysz bez zaproszenia usiadł naprzeciw niego. Cały czas trzymał w dłoni łuskę, którą najwyraźniej uważał za broń.

— Jestem kupcem, który handluje bardzo dziwnym towarem. Potrzebuję pomocy najlepszego złodzieja w Shadizar. Zwę się Ankar.

Uśmiechając się zarozumiale, Conan łyknął nieco wina. Był na bezpiecznym gruncie.

— Cóż to za nietypowy towar chcesz zdobyć?

— Najpierw najważniejsze: jestem gotów za to zapłacić dziesięć tysięcy sztuk złota.

Conan odstawił szklankę tak gwałtownie, że trochę wina wylało mu się na rękę. Dziesięć tysięcy! Na Croma! Z taką sumą w ręku nie musiałby kraść, tylko samemu dobrze się zabezpieczyć przed złodziejami!

— Co mam dla ciebie ukraść?

Przez cienkie wargi Ankara przemknął słaby uśmiech.

— A więc przynajmniej jedno jest pewne: złodziej Conan to ty. Czy wiesz, że Yildiz z Turanu i Tiridates zawarli układ o zwalczaniu napadów na wyprawy kupieckie wzdłuż granicy między Turanem a Zamorą?

— Może i wiem, ale co to obchodzi złodzieja?

— Tak ci się zdaje? To słuchaj dalej: dla przypieczętowania tego paktu, ważnego przez pięć lat, królowie obdarowali się nawzajem prezentami. Yildiz przesłał Tiridatesowi pięć tancerek oraz złote puzdro, którego pokrywę zdobi pięć ametystów, pięć szafirów i pięć topazów, a znajduje się w nim pięć medalionów, każdy z kamieniem, jakiego ludzkie oko nie widziało.

Conan był zmęczony mentorskim tonem obcego. Gość uważał go za ciemnego, nieokrzesanego barbarzyńcę. Może i miał rację, ale w każdym razie nie powinien traktować go jak półgłówka.

— Krótko: mam ukraść medaliony, ale nie puzdro? — Widok rozszerzonych oczu Ankara sprawił mu niemałą satysfakcję.

Kupiec wziął laskę w obie ręce.

— Jak na to wpadłeś, Cymmeryjczyku? — Jego głos brzmiał złowieszczo.

— Sądząc z opisu, puzdro nie jest warte jednej setnej sumy, którą mi proponujesz. Pozostały tylko medaliony. — Zawahał się przez chwilę, myśląc o wieku rozmówcy, i dodał z uśmiechem: — Chyba że chodzi o tancerki...

Ankar się nie roześmiał. Patrzył na młodzieńca spod półprzymkniętych powiek.

— Nie jesteś głupi... — przerwał nagle.

Conan spoważniał. Nie jestem głupi jak na barbarzyńcę! — pomyślał. Pokaże jeszcze temu idiocie barbarzyńcę!

— Gdzie one są? — warknął. — Jeżeli w skarbcu, to potrzebuję trochę czasu na opracowanie planu i...

— Tiridates chce, by i na niego spłynęło nieco sławy króla Turanu. Ten prezent jest jawnym dowodem, że Yildiz zawarł z nim układ. Puzdro stoi w przedsionku sali tronowej, tak aby każdy, kto przybywa na audiencję, mógł podziwiać ten wspaniały dar.

— Mimo to potrzebuję czasu — oświadczył Conan. — Dziesięć dni na niezbędne przygotowania.

— Wykluczone. Skróć okres przygotowań. Trzy dni!

— Jeśli się dobrze nie przygotuję, nigdy nie dostaniesz tych medalionów, a moja głowa, zatknięta na oszczepie, znajdzie się koło Zachodniej Bramy. Osiem dni!

Ankar oblizał czubkiem języka cienkie wargi. Pierwszy raz w życiu działał niepewnie. Jego oczy zaszły mgłą, jakby gubił się we własnych myślach.

— Phi... Cztery dni, ani chwili dłużej!

— Pięć dni! — Conan poszedł mu na rękę. — Jeszcze mi życie miłe.

Oczy Ankara znów się zamgliły.

— Dobrze, pięć — zgodził się wreszcie.

— No, to umowa stoi.

Conan z trudem stłumił chichot. Miał zamiar zdobyć te medaliony jeszcze tej nocy, a certował się o czas, żeby kupiec docenił jego wysiłek. Skoro żądał dziesięciu dni na przygotowanie akcji i po długich targach raczył zadowolić się pięcioma, to ten człowiek uzna go za cudotwórcę, jeśli otrzyma kosztowności jutro rano.

— Dziesięć tysięcy, Ankar.

Ciemnoskóry mężczyzna wyciągnął sakiewkę i położył ją na blacie stołu.

— Dwadzieścia sztuk teraz. Sto, kiedy poznam plan.

— Nędzna zaliczka, jak na taką sumę — mruknął Conan, lecz w głębi duszy był zdumiony: nawet dwadzieścia sztuk złota stanowiło jego największy jednorazowy zarobek. A jutro rano reszta będzie jego.

Sięgnął po sakiewkę. Nagle Ankar wyciągnął rękę i położył swoją dłoń na jego dłoni. Młodzieniec odruchowo zadrżał.

Ręka kupca była zimna jak u trupa.

— Zaprawdę powiadam ci, Conanie z Cymmerii — syknął ciemnoskóry — że jeśli mnie oszukasz, będziesz błagał twych bogów, by twoja czaszka istotnie ozdobiła Zachodnią Bramę.

Conan wyrwał rękę z kościstej dłoni kupca. Miał chęć sprawdzić, czy ma jeszcze palce — lodowata kiść rozmówcy zabrała chyba jego dłoni całe ciepło.

— Umówiliśmy się — powiedział ostro — a ja nie jestem aż tak cywilizowany, żeby nie dotrzymywać danego słowa.

Przez chwilę myślał, że usłyszy szyderczy śmiech — i wiedział, że jeśli to nastąpi, przybysz zginie. Lecz Ankar skrzywił się nieznacznie i skinął głową.

— Uważaj więc, Cymmeryjczyku, abyś nie zapomniał o danym słowie!

Wstał i odszedł, nie czekając na odpowiedź.

Jeszcze długo po odejściu dziwnego przybysza Conan siedział zamyślony przy stole. Właściwie ten głupiec zasłużył na to, by nigdy nie zobaczyć z bliska medalionów... Ale słowo się rzekło. Losy prezentu przeznaczonego dla króla były już przesądzone. Wytrząsnął na szynkwas zawartość sakiewki. Grube złote krążki o zębatych brzegach, z profilem Tiridatesa, potoczyły się po blacie. Zły nastrój prysnął jak bańka mydlana.

— Abuletes! — ryknął. — Wina dla wszystkich!

Ech, mieć już te dziesięć tysięcy...

3

Człowiek, który przedstawił się jako Ankar, opuścił Sheddom, śledzony przez ludzkie hieny. Nieproszeni towarzysze szli za nim przez zaniedbane, śmierdzące ulice, lecz nie odważyli się zbliżyć do niego. Widocznie czuli instynktownie, z kim mają do czynienia. On zaś nie przejmował się ich obecnością, gdyż w razie potrzeby mógł samym wzrokiem podporządkować człowieka swej woli lub gestem pozbawić go życia. Jego prawdziwe imię było Imhep-Aton, a kto je znał, truchlał na samo jego brzmienie.

Wrócił do domu w Hafirze, jednej z lepszych dzielnic Shadizar. Drzwi otworzył mu muskularny Shemita, równie silny jak Conan, z mieczem u boku. Kupiec, handlujący rzadkimi kamieniami szlachetnymi — tyle wiedzieli o nim możni Shadizar — potrzebował obstawy. Shemita uważał, by nie zbliżać się zbytnio do kościstego czarownika.

Pospiesznie zamknął i zaryglował za nim drzwi.

Imhep-Aton szybko udał się w głąb domu i zszedł do głębokiej piwnicy. Wynajął ten dom właśnie ze względu na jego głębokie i rozległe podziemia. Są bowiem rzeczy, które wymagają takich miejsc, gdzie nigdy nie gości słońce.

W przedsionku jego komnaty padły przed nim na kolana dwie dziewczyny o bujnych kształtach. Mogły mieć po szesnaście lat. Za całą odzież służyły im złote łańcuszki na przegubach rąk i nóg, w talii i na szyi. Z uwielbieniem patrzyły na niego wielkimi, okrągłymi oczami, bez reszty podporządkowane jego woli. Sensem ich nędznej egzystencji było spełnianie każdego życzenia czarownika.

Czar, który je doprowadził do takiego stanu, odebrał im dusze przed dwoma laty. Ich pan trochę tego żałował, gdyż wymagało to sprowadzenia nowych służebnic, do których musiał się przyzwyczaić.

Dziewczyny padły przed nim na twarze, on zaś zatrzymał się i oparł laskę o futrynę. Laska skurczyła się i zmieniła w węża, który zwinął się w kłębek i czujnie zaczął lustrować otoczenie swymi zimnymi, pólinteligentnymi oczami. Mając takiego obrońcę, Imhep-Aton nie musiał się bać nieproszonych gości, w każdym razie ludzkich.

Jak na pracownię czarownika, pokój był pusty. Nie było tam stosów ludzkich kości, służących magom do podsycania nieczystego ognia, ani zasuszonych mumii, których starte na proszek fragmenty są przydatne do czarnoksięskich praktyk. Ale i te nieliczne drobiazgi, które tu były, wprawiłyby zwykłego śmiertelnika w obłędny strach.

Na dwóch końcach długiego czarnego stołu unosiły się kłęby smolistego dymu z dwóch rzeźbionych lamp oliwnych, napełnionych łojem z dziewicy zhańbionej przez własnego ojca, a wcześniej uduszonej włosami swej matki. Pośrodku leżała oprawna w ludzką skórę księga, wypełniona tajemnicami bardziej ponurymi niż wszystko to, co mogło istnieć poza Stygią, oraz przypominające kształtem łono matki naczynie, w którym w mętnej cieczy pływał ludzki płód. Imhep-Aton uczynił kilka magicznych gestów i wypowiedział zaklęcie, które mało kto spośród śmiertelnych mógłby zrozumieć. Homunkulus poruszył się w przezroczystym łonie. Maleńkie powieki uniosły się z wysiłkiem. Przez zniekształconą twarzyczkę przebiegł skurcz bólu.

— Kto mnie wzywał?

Gardłowy, ochrypły, niewyraźny, a przecież niezwykle władczy głos przypomniał Imhep-Atonowi, że oto poprzez setki mil ze starodawnego miasta Khemi w Stygii przemówił do niego Tot-Amon, najwyższy z czarowników Czarnego Kręgu.

— Jam jest Imhep-Aton. Wszystko gotowe. Wkrótce Amanar pogrąży się w mroku.

— A więc Amanar jest jeszcze wśród żywych. Ten zaś, którego imię niechaj będzie zapomniane, nadal bluźni chwale Seta. Czyń swą powinność. Jeśli zawiedziesz, biada ci!

Zimny pot oblał czoło Imhep-Atona. To on wprowadził Amanara do Czarnego Kręgu. Zakrztusił się, próbując odpowiedzieć. Przypomniał sobie, jak na jego oczach składano wiarołomnego kapłana Setowi w ofierze.

— Nie zawiodę... — zamruczał. Zebrał wszystkie siły, by Homunkulus usłyszał jego słowa i przekazał je dalej. — Nie zawiodę. To, po co przybyłem do Shadizar, osiągnę w ciągu pięciu dni, a Amanar i ten, którego imię niechaj będzie zapomniane, znajdą się w mocy Seta.

— Nie mnie zawdzięczasz szansę poprawy. Jeśli zawiedziesz...

— Nie zawiodę. Złodziej, ciemny barbarzyńca, nie znający prawdziwej wartości tego, co ukradnie...

Straszny metaliczny głos ze szklanego łona przerwał mu:

— Nie interesują mnie twoje metody, Seta tym bardziej! Dopilnuj załatwienia sprawy! Jeśli ci się nie uda, zapłacisz za swoje winy!

Maleńkie powieki zamknęły się i Homunkulus zwinął się ciaśniej. Połączenie zostało przerwane.

Imhep-Aton wytarł spocone dłonie w purpurową szatę. Rozmowa kosztowała go trochę nerwów, ale odbije to sobie z dziewczynami. Tyle że to nie wszystko. Dziewczęta znały swoje miejsce — choć może nie przeczuwały, jak krótko je będą zajmować. Tu wiele nie zyska.

Złodziej... o, to inna sprawa. Cymmeryjczyk czuł się równy jemu, Imhep-Atonowi, a może nawet sądził, że go przewyższa. Sama świadomość, że ktoś taki chodzi po świecie, spędzałaby czarownikowi sen z oczu. Przypominałaby mu, że kiedyś mógł zginąć, gdyby nie otrzymał pomocy od zwykłego człowieka.

Jeśli dostanie do ręki medaliony, uwolni Conana nie tylko od trosk finansowych, ale i od wszelkich trosk. Na zawsze.

4

Po blankach wysokich na pięć sążni alabastrowych murów przypominającego zamek pałacu Tiridatesa, w złoconych napierśnikach i grzebieniastych hełmach z pióropuszami, przechadzały się patrole królewskich gwardzistów. Za dnia dumnie paradowały na dziedzińcu pawie, a gibkie dziewoje wśród zamorskich kwiatów radowały swym tańcem oczy pijanego władcy.

W blasku księżyca zdobione wieże o barwie kości słoniowej i złocone kopuły pałacu wyraźnie odcinały się od granatowego nieba.

W cieniu zamkowych murów Conan uważnie liczył kroki wartowników, którzy to szli sobie naprzeciw, to znów się rozchodzili. Buty i pelerynę schował do torby, by narzędzia, w które się zaopatrzył, nie uderzały o siebie. Miecz przewiesił przez plecy, a jego rękojeść wystawała mu sponad prawego ramienia. Nie zapomniał też o karpazyjskim sztylecie, który tkwił na swoim miejscu na lewym przedramieniu.

Wartownicy spotkali się w połowie drogi i znów się rozeszli. Conan wydobył z torby czarną jedwabną linę z kotwicą i wypadł ze swej kryjówki. Bezgłośnie przebiegł po kamiennych płytach, jednocześnie rozkręcając linę. Miał mało czasu. Jeżeli straże zdążą zawrócić...

Nie zdążyły. Zarzuciwszy czteroramienną kotwicę na gzyms i ostrożnie pociągnąwszy za linę, Conan wdrapał się na mur. Po schodach wchodziłby dużo dłużej.

Ułożył się płasko na szerokim występie i spojrzał na kotwicę. W mur wbiło się tylko jedno ostrze, i to nie do końca. Jeszcze cal... Nie miał czasu na rozmyślania. Strącił kotwicę do ogrodu. Prawie bezgłośnie spadła na skłębioną w krzakach linę.

Wartownicy spotkali się niemal tuż nad nim. Kamienny mur odbijał ich kroki. Conan wstrzymał oddech. Jeżeli zauważyli na murze ślad po kotwicy, niezawodnie podniosą alarm.

Zamienili półgłosem parę słów i się rozeszli. Conan poczekał, aż ich kroki ucichły, i zeskoczył do ogrodu.

Skłębione pędy osłabiły jego upadek. Zerwał się i puścił biegiem wzdłuż kryjącego go szpaleru paproci.

Gdzieś w oddali, jak skrzywdzone dziecko, zaskrzeczał paw. Conan w duchu sklął nieznajomego, który w środku nocy wpakował się do ogrodu i spłoszył ptaka. To na pewno wzbudzi podejrzenia strażników... Przyspieszył kroku. Za wszelką cenę musi się znaleźć w pałacu, zanim ktokolwiek przyjdzie sprawdzić, co się dzieje.

Z doświadczenia wiedział, że im dalej od głównego wejścia, tym łatwiej ktoś, kto go spotka, uwierzy, że ma on prawo przebywać nocą w pałacu. Człowieka idącego z niższego piętra na wyższe mógł ktoś zatrzymać, lecz schodzącego z góry raczej nie. Gdyby faktycznie ktoś go zobaczył, niewątpliwie uznałby, że jest służącym czy gwardzistą, który wraca od pana do swej kwatery, i nie zwróciłby na niego żadnej uwagi. Nie zatrzymując się tedy, lustrował białą marmurową ścianę pałacu, szukając nie oświetlonego balkonu. W końcu znalazł go blisko dachu, ze sto stóp od ziemi.

Bladą marmurową ścianę pokrywały płaskorzeźby, co dawało palcom dobre oparcie. Dla Conana, który już jako dziecko wspinał się po strzelistych skalnych ścianach Cymmerii, wdrapanie się na balkon było jak spacer zwyczajną leśną ścieżką. Wkrótce już na nim był.

Znowu odezwał się paw. Nagle jego krzyk zamilkł. Conan spojrzał na przechadzających się w dole strażników. Nie zwrócili uwagi na wrzask ptaka albo go zlekceważyli. Niemniej należało jak najszybciej zdobyć medaliony i zniknąć z pałacu. Kimkolwiek bowiem był człowiek, który kręcił się po ogrodzie i zdaje się zabił pawia, prędzej czy później wartownicy wreszcie się nim zainteresują.

Odsunąwszy adamaszkową kotarę, wszedł do komnaty i był już w połowie drogi, gdy stwierdził, że nie jest sam. W wielkim łożu z baldachimem ktoś niespokojnie poruszył się pod kołdrą. Conan błyskawicznie złapał sztylet i przyskoczył do łoża. Jedwabne firanki opadły i młodzieniec razem z kimś, kto leżał na łożu, wylądował po jego drugiej stronie, na marmurowej posadzce. Dopiero teraz zauważył miękkie krągłości osoby, na którą się rzucił, i poczuł bijącą od niej słodką woń. By dokładnie zobaczyć, z kim ma do czynienia, odrzucił na bok jedwabną kołdrę.

Ujrzał szczupłe nogi, które rozpaczliwie próbowały go kopnąć, potem kształtne biodra, wąską kibić, wreszcie ładną twarz z ciemnymi oczami, patrzącymi z obawą na jego dłoń, którą zatykał dziewczynie usta. Między piersiami miała czarny kamień, oprawny w srebro. Jej nagie ciało pokrywały tylko długie do bioder, ciemne włosy.

— Ktoś ty? — Rozluźnił dłoń, żeby mogła odpowiedzieć.

W każdej chwili był gotów zakneblować ją na powrót, gdyby przyszło jej do głowy wołać o pomoc.

— Zwą mnie Velita, szlachetny panie. Jestem tylko niewolnicą. — Głos jej drżał z przerażenia. — Nie czyń mi krzywdy...

— Nie mam zamiaru. — Rozejrzał się za czymś, czym mógłby ją związać.

Niech sobie żyje, byleby nie podniosła alarmu. Nagle przyszło mu do głowy, że ta obszerna komnata obwieszona kosztownymi dywanami bynajmniej nie wygląda na pokój niewolnicy.

— Co tu robisz, Velito? Czekasz na kogoś? Tylko mów prawdę!

— Nikt tu nie przyjdzie, przysięgam — powiedziała cicho, ze spuszczoną głową. — Król wybrał mnie, ale potem wezwał chłopca z Koryntu. Do haremu wrócić nie mogłam. Ach, tak chciałabym już być w Aghrapurze...

— W Aghrapurze? Czy jesteś jedną z tych tancerek, które Yildiz przysłał Tiridatesowi?

Podniosła z dumą kształtną głowę.

— Jestem najlepszą tancerką turańskiego dworu. Król nie miał prawa robić ze mnie prezentu. — Nagle zachłysnęła się ze strachu. — Panie, ależ ty nie jesteś z pałacu! Czy jesteś włamywaczem? Błagam, zabierz mnie stąd. Będę twoja, jeśli tylko uwolnisz mnie od tego pijaka, który przedkłada chłopców nad piękne kobiety.

Conan się uśmiechnął. Owszem, w czasie rozmowy z Ankarem przyszedł mu do głowy pomysł, żeby wykraść tancerki, ale tylko jako żart! Velita była ładna i miła, lecz przechodzić z takim bagażem przez mur... Przeważyła jednak męska ambicja.

— Wezmę cię ze sobą, Velito, ale nie mam zamiaru trzymać niewolnicy. Możesz iść, dokąd zechcesz, na drogę dam ci jeszcze sto sztuk złota. Przysięgam na Croma i na Bela, boga złodziei.

Szeroki gest, pomyślał, ale stać mnie na to. Zostanie mi i tak dziewięć tysięcy dziewięćset.

Oczy Velity zamgliły się ze szczęścia.

— Nie drwisz ze mnie? Ach, znowu być wolną! — Zarzuciła mu ręce na szyję. — Będę ci służyć, przysięgam, i będę dla ciebie tańczyć i...

Przez chwilę jeszcze Conan rozkoszował się miłym dotykiem jej jędrnych piersi, ale w końcu uznał, że czas załatwić pilniejsze sprawy.

— Dosyć, maleńka. Na razie pomóż mi zdobyć to, po co tu przyszedłem. Czy znasz medaliony, które Tiridates dostał od Yildiza?

— Pewnie, że znam. Jeden nawet mam przy sobie. — Zdjęła przez głowę srebrny łańcuszek i podała mu.

Przyjrzał się medalionowi z zainteresowaniem. Jako doświadczony złodziej umiał ocenić wartość klejnotów. Oprawę i łańcuszek wykonano solidnie: znać było rękę dobrego rzemieślnika, ale nie były szczególnie wymyślne. Co zaś do kamienia...

Był to czarny owal, gładki w dotyku jak perła, wielkości najwyższego członu jego palca wskazującego. Nie była to jednak czarna perła. Na perłach nie widzi się czerwonych punkcików, które to znikają w głębi kamienia, to wracają na powierzchnię... Oderwał raptownie oczy od klejnotu.

— Skąd to masz, Velito? Słyszałem, że medaliony są wystawione w złotym puzdrze w przedsionku sali tronowej?

— Puzdro jest tam stale, lecz Tiridates pragnął, byśmy nosiły te klejnoty ilekroć dla niego tańczymy. Dziś w nocy wszystkie je mamy.

Conan schował sztylet i przykucnął.

— Możesz tu sprowadzić resztę dziewcząt, Velito?

Pokręciła głową.

— Yas-men i Zuzi są u dowódców Gwardii, Consuela u ochmistrza, a Aramit u jednego z jego doradców. Król mało się interesuje kobietami, więc inni korzystają z okazji... Czy... czy to znaczy, że już nie chcesz mnie stąd zabrać?

— Obiecałem, więc dotrzymam słowa — mruknął.

Obracał niepewnie medalion w dłoni. Za jeden klejnot nie dostanie ani grosza, ale jak dotrzeć po kolei do pozostałych tancerek, z których każda jest u kogoś bardzo ważnego i pewnie dobrze chronionego? Po chwili wahania zawiesił srebrny łańcuszek na jej szyi.

— Zabiorę cię stąd, jak obiecałem, lecz jeszcze jedną noc musisz wytrzymać.

— O bogowie! Nie można inaczej... Ale dlaczego?

— Wrócę tu jutro w nocy o tej samej porze. Do tego czasu musisz zebrać medaliony, z dziewczętami czy bez, to nieistotne. Zabrać stąd mogę tylko jedną, żadnej jednak nie zrobię krzywdy, obiecuję.

Velita zagryzła wargi.

— Im wszystko jedno. Mogłyby siedzieć w klatce, byleby była złota — mruknęła. — To, o co prosisz, nie jest zbyt bezpieczne...

— Doskonale o tym wiem. Jeżeli nie możesz się tego podjąć, powiedz mi to teraz. W takim razie zabiorę cię stąd zaraz i zobaczę, co dostanę za jeden medalion.

Ze zmarszczonym czołem klęczała na pomiętej kołdrze.

— Ty ryzykujesz życie, a mnie grozi najwyżej chłosta. Zrobię, co chcesz. Co...

Zatkał jej usta dłonią, bo oto otworzyły się drzwi komnaty.

Mężczyzna w ciemnej kolczudze, z czerwonym pióropuszem na hełmie, wskazującym na stopień kapitana, wpatrywał się w półmrok. Był wyższy od Conana, lecz nie tak dobrze zbudowany.

— Gdzie jesteś, panienko? — Kapitan zaśmiał się głośno i ruszył w głąb komnaty. Conan czekał, aż się zbliży. — Wiem, że tu jesteś, śliczne maleństwo. Lokaj widział, jak z wypiekami na twarzy wybiegłaś z komnaty naszego dobrego króla. Potrzebujesz odpowiedniego mężczyzny... Co...

Conan skoczył na kapitana, gdyż ten się odwrócił i sięgnął po miecz. Jedną dłonią wykręcił zbrojną w miecz rękę gwardzisty, a drugą zacisnął na jego gardle. Byle nie zdążył krzyknąć, zanim dostanie nożem między żebra! Próbując zaprzeć się nogami o posadzkę, starli się piersią o pierś. Przeciwnik wolną ręką uderzył Conana w kark. Barbarzyńca puścił gardło Zamorianina i objął go ramieniem. Zwolniwszy przegub wroga, wsunął mu rękę pod prawe ramię i przez prawy bark usiłował złapać go za zarośniętą szczękę. Jego bicepsy wydawały się trzeszczeć z wysiłku, gdy powoli wykręcał głowę kapitana do tyłu. Rosły gwardzista nie próbował już odzyskać miecza. Nagle chwycił Conana oburącz za głowę i starał się ją obrócić.

Oddech świszczał młodzieńcowi w gardle, puls łomotał w uszach, a oczy zalewał pot — jego i kapitana. Stęknął ciężko i jeszcze trochę przekręcił głowę niefortunnego zalotnika. Rozległ się trzask... i gwardzista opadł na jego piersi.

Conan sapnął i rzucił ciało z nienaturalnie przekrzywioną głową na ziemię.

— Zabiłeś go! — szepnęła z przerażeniem Velita. — Teraz... Ja go znam. To jest Mariates, kapitan Gwardii. Jak go tu znajdą...

— Nie znajdą — przerwał jej Conan.

Zawlókł trupa na balkon i wyjął z torby czarną linę. Sięgała gdzieś do połowy wysokości muru. Przymocował kotwicę do kamiennego parapetu i spuścił linę.

— Jak gwizdnę, odczep linę, Velito.

Związał przeguby rąk gwardzisty jego własnym pasem i w tak powstały uchwyt wsunął głowę i prawe ramię. Gdy wstał, trup zwisał mu na plecach jak torba. Lekka ta torba nie była, ale szedł z nią po dziesięć tysięcy sztuk złota.

— Co chcesz zrobić? — zapytała dziewczyna. — I jak się nazywasz? Nie znam nawet twojego imienia.

— Sama mówiłaś, że lepiej, by nie znaleziono tu trupa. — Przeszedł przez parapet i upewnił się, czy kotwica mocno tkwi w murze. Velita, na której piersi połyskiwał medalion, spojrzała na niego z troską. — Jestem Conan z Cymmerii — powiedział dumnie i zaczął się opuszczać po linie.

Bagaż na plecach ciążył mu, jakby trup dawał do zrozumienia: „Chodź ze mną!” Conan był silny, ale i zabity Zamorianin nie był piórkiem. Związane ręce uciskały gardło Cymmeryjczyka, lecz balansując wraz z ładunkiem nad pięćdziesięciostopową przepaścią, nie mógł go sobie poprawić.

Wprawnym okiem górala oszacował odległość i kąt. Zatrzymał się na pozbawionym balkonów odcinku murów. Silnymi nogami odepchnął się od ściany i zrobił dwa kroki w bok. Zawisł na linie, przeleciał na drugą stronę. Jeszcze dwa kroki po ścianie... i znowu wahnięcie, z odpowiednio większym wychyleniem. Trup mu trochę przeszkadzał, choć jednocześnie dodatkowy ciężar pozwalał na większy rozpęd. Cel, do którego zmierzał — balkon piętro niżej na prawo od pierwszego — był coraz bliższy.

Zostało mu jeszcze dziesięć kroków do wystającego gzymsu. Pięć. Trzy. Nagle pojął, że nie zdoła w ten sposób osiągnąć celu. Nie ma też mowy o wspinaniu się po linie z duszącym go trupem na plecach. Co robić? Bardziej się nie rozbuja!

Trzymając się kurczowo liny, próbował biec po pionowej ścianie w kierunku balkonu. To była ostatnia szansa. Jeżeli ta próba się nie powiedzie, dłużej nie wytrzyma i spadnie. Dziesięć kroków, pięć, trzy, dwa. Za daleko! Zrozpaczony chwycił się jakiegoś występu ściennej płaskorzeźby. Dysząc ciężko, drugą rękę wbił w szczelinę tuż obok i sięgnął ku balkonowi. Jakimś cudem zdołał rozciągnąć się na tyle, że złapał palcami balustradę. Tkwił nad przepaścią, rozpłaszczony na ścianie między liną a balkonem. Zwisające na plecach zwłoki tamowały mu oddech, ręce zdawały się wychodzić ze stawów. Nadludzkim wysiłkiem rozciągnął się jeszcze bardziej i wepchnął stopę między pręty balustrady. Ciągnąc za sobą linę, przerzucił się przez barierę i — dysząc ciężko — padł na marmurową posadzkę balkonu.

Bezpiecznie to tu nie było. Zrzucił gwardzistę z pleców, przechylił się przez balustradę i gwizdnął. Cichy brzęk obijającej się o ścianę kotwicy oznajmił mu, że Velita była na tyle przytomna, by o tym pamiętać. Nad wyraz go to uradowało. Schował linę do torby.

Teraz musiał jeszcze pozbyć się Mariatesa. Z powrotem przypiął mu miecz. Z czerwonymi śladami na przegubach rąk nic się nie da zrobić — trudno, nie można mieć wszystkiego naraz. Zrzucił trupa po przeciwnej stronie niż balkon Velity. Rozległ się trzask łamanych gałęzi.

Conan uśmiechnął się i po marmurowym reliefie ruszył na dół.

Kapitan leżał z rozkrzyżowanymi rękami i nogami na jakimś zgniecionym krzaku. Połamane gałęzie wyraźnie wskazywały, że gwardzista wypadł z okna czy balkonu. A co najważniejsze — skoro spadł tutaj, to na pewno nie wyleciał z pokoju Velity.

Conan bezszelestnie przemknął przez krzaki i przywarował pod murem. Znowu liczył kroki strażników i znowu udało się mu niepostrzeżenie sforsować mur. Już w bezpiecznej odległości, w osłoniętym miejscu na placu, usłyszał z muru czy może z ogrodu jakiś krzyk. A może tylko mu się zdawało? Nie miał zamiaru wracać i sprawdzać. Po chwili, już ubrany normalnie, w butach i z mieczem u pasa, szedł przez ulice uśpionego miasta.

W tej dzielnicy ulice były szersze i nie cuchnęły jak w Sheddomie. Conan z ulgą pomyślał, że oto ostatni raz wraca do tego śmietnika. Kiedy dostanie zapłatę za swoje trudy, znajdzie sobie coś odpowiedniego...

W ciemności niósł się nad miastem dźwięk pałacowego dzwonu.

5

O dziwo, po nocnej wycieczce Conan obudził się bardzo wcześnie. Bar był jeszcze pusty. W kącie Abuletes liczył swoje dochody, w drugim dwaj chudzi staruszkowie grali w kości. Tłusty oberżysta spojrzał na barbarzyńcę nieufnie i szybko zakrył dłonią leżące na stole monety.

— Wina — rzucił Conan i dobył z sakiewki garść miedziaków.

Pomimo wczorajszej hulanki miał jeszcze przy sobie sześć sztuk złota.

— Przyjaciół nie okradam — dodał, widząc, że Abuletes pospiesznie zgarnia rozrzucone pieniądze.

— Przyjaciół?! — prychnął Abuletes. — W Sheddomie nie ma przyjaciół. — Napełnił gliniany dzban winem z beczki i postawił go przed Cymmeryjczykiem. — Pewnie sądzisz, że przyjaciół można kupić złotem, którym tak szastałeś zeszłej nocy? A swoją drogą, coś nagle taki bogaty? Może miałeś coś wspólnego z tym, co się stało w pałacu? Nie, to nie to. Już przedtem wydawałeś pieniądze z gestem godnym Yildiza. Na wszelki jednak wypadek bądź ostrożniejszy i nie afiszuj się tak z pieniędzmi. W każdym razie nie w Sheddomie.

Oberżysta dogadywałby mu jeszcze, ale Conan przerwał potok jego słów.

— Co się stało w pałacu? — spytał niby mimochodem i pociągnął łyk wina.

— Zabili radcę królewskiego, paru dworzan i kilkunastu gwardzistów.

— Kilkunastu?! Kto?

— Licho wie. Pełno zabitych strażników i ani śladu prezentów od Yildiza. Żadnych wiadomości o sprawcach. Nikt nic nie widział. — Abuletes potarł dłonią tłusty podbródek. — Tyle że dwaj strażnicy widzieli, jak z pałacu uciekał wysoki mężczyzna. Mniej więcej twojego wzrostu...

— Jasne, że to ja! — parsknął Conan. — Przefrunąłem przez mur, wymordowałem połowę Gwardii, a potem wyniosłem na plecach pół skarbca, zgwałciwszy na pożegnanie kilka królewskich hurys! No i nikt mnie nie zauważył, bo mam czapkę-niewidkę! — Opróżnił dzban i postawił go przed grubasem. — Jeszcze raz to samo. Żarty na bok. Co konkretnie zginęło?

— Wszystko. Pięć cennych klejnotów, pięć tancerek i złota kasetka. — Podał Conanowi pełny dzban. — Podobno było tego więcej, tyle że wszystko zginęło. Wiem, że to nie ty, ale co cię to właściwie obchodzi?

— Jestem złodziejem. Ktoś wykonał za mnie kawał roboty i wyniósł ten towar z pałacu. Łatwiej mi będzie okraść złodzieja niż dobrze strzeżoną królewską rezydencję.

Okraść, ale kogo? Ankar by na pewno nikogo innego nie wynajął, to było pewne. Pozostawali tylko strażnicy, którzy nie oparli się pokusie i ulotnili ze skarbem i tancerkami, likwidując po drodze kilku bardziej obowiązkowych kolegów. Ewentualnie gwardziści, którzy po kryjomu wpuścili do pałacu złodzieja i których zamiast nagrody spotkała śmierć.

Abuletes chrząknął, splunął przez lewe ramię i wytarł kontuar rękawem.

— Na twoim miejscu trzymałbym się od tego z daleka. Złodzieje na pewno nie byli z Sheddomu. Mówię ci, nie wchodź w drogę komuś, kto okrada królów. Na mój nos to nie byli zwyczajni ludzie. Ludzie nie zrobiliby niepostrzeżenie takiej jatki.

Jasne, że to mógł być tylko czarownik, pomyślał Conan. Ale jaki czarownik — człowiek zresztą też — decydowałby się na takie ryzyko, żeby wykraść z pałacu pięć tancerek? Bez sensu. Zresztą, tu czarowników nie było, tyle to i Abuletes wiedział.

— Za lekko wydajesz pieniądze — skonstatował sucho grubas. — To wszystko. Nic innego się za tym nie kryje. Zresztą, bez względu na to, o co tu chodzi, trzymajmy się jak najdalej od tej sprawy! Nieważne, kto w tym maczał palce. Za młody jesteś, żeby się w to pakować. Będzie tylko o jednego wisielca więcej, a ja będę miał o jednego klienta mniej.

— Może i tak. Na Bela! Muszę się przejść. Brzuch mnie boli od gadania o cudzych zarobkach.

Gospodarz zamruczał coś do siebie. Conan wyszedł na ulicę.

Wszystko można było znaleźć w Sheddomie, ale na pewno nie świeże powietrze. Smród wszelkiej zgnilizny mieszał się z wonią ludzkich wymiotów i ekskrementów. Dziurawy bruk pokrywała gruba warstwa błota i gnoju. W wąskim zaułku, w którym z trudem mogło się wyminąć dwóch ludzi, ktoś jęczał — może ofiara napadu, może przynęta dla bandyty, nie sposób zgadnąć. Jedno i drugie było równie prawdopodobne.

Conan pewnym krokiem szedł przez ulice złodziejskiej dzielnicy, choć w gruncie rzeczy nie był pewien, dokąd powinien się udać.

Stary paser ze srebrnym, czy raczej posrebrzanym, łańcuszkiem na kamizelce, pozdrowił go w przelocie. Pod lukiem nad starą bramą uśmiechnęła się do niego prawie naga ladacznica z mosiężnym dzwoneczkiem przy uchu. Na widok barczystego chłopaka nagle przestała odczuwać zmęczenie. Conan nie zwrócił na nią uwagi, podobnie jak na „ślepego” żebraka, macającego sękatym kijem bruk ulicy. Odziany w czarne łachmany dziad dojrzał zacięty wyraz twarzy barbarzyńcy i głębiej schował sztylet pod brudnym kaftanem. Conan nie zwrócił też uwagi na trzech osobników w ciemnych szalach zasłaniających część twarzy, z muskularnymi rękami konwulsyjnie zaciśniętymi na solidnych pałkach wyraźnie rysujących się pod fałdzistymi pelerynami. Wiedział, że nie musi się niczego bać. Przyjrzawszy się posturze barbarzyńcy i jego potężnemu mieczowi, dziwna trójka poszła inną drogą.

Conan próbował wmówić sobie, że nie ma już szansy na zdobycie medalionów. Miał tylko jeden trop, najpewniej błędny. Domyślał się, kto ukradł klejnoty, ale nie miał bladego pojęcia, gdzie ten ktoś mógł się teraz znajdować. Wszelako dziesięć tysięcy sztuk złota nie chodzi piechotą.

A poza tym była Velita. Co prawda dziewczyna byłaby szczęśliwa u każdego pana, który by ją dobrze traktował, ale to nie miało znaczenia. Musi ją uwolnić, obiecał, mało: przysiągł na Bela i Croma. Przysiągł, że to uczyni. A więc w grę wchodziły i przysięga, i dziesięć tysięcy.

Dopiero teraz zauważył, że opuścił Sheddom i że znajduje się niedaleko gospody „Pod Tańczącym Bykiem” na ulicy Złotej. Środkiem szerokiej, bogato wyglądającej ulicy biegł wysadzany drzewami trawnik. Lektyk widziało się niewiele, mniej niż pieszych, a żebraków nie było wcale. Nie było to już Sheddom, ale Conan miał tu przyjaciół, a raczej znajomych.

Szyld oberży, przedstawiający szczupłego młodzieńca ze skórzanym pasem wyczyniającego „magiczne” sztuki pomiędzy rogami silnego byka, kołysał się na wietrze. Conan wszedł do środka.

Na pierwszy rzut oka lokal ten niewiele się różnił od szynków Sheddomu. Knajpa zawsze będzie knajpą, gdziekolwiek by stała, pomyślał Conan. Zamiast jednak kieszonkowców i włamywaczy, tu przy stołach siedzieli kupcy. Jeden diabeł, tylko innych metod używają dla przywłaszczenia cudzych pieniędzy — przemknęło barbarzyńcy przez głowę. Nie było tutaj fałszerza pieniędzy z oberży Abuletesa, był za to szczupły osobnik z wypomadowanymi wąsami, znany z pokątnych interesów z królewskimi urzędnikami. Stręczyciele ubierali się jak wielcy arystokraci — w szkarłatne szaty i szmaragdowe kolczyki. Wielu z nich było istotnie wysokiego rodu, ale przez to nie stawali się ani odrobinę mniej stręczycielami. Dziwki zamiast mosiężnych ozdób z kryształu górskiego nosiły oprawne w złoto rubiny, lecz były tak samo nagie, wcale nie ładniejsze i jednakowo rade każdemu, kto zapłaci żądaną — odpowiednio wyższą — cenę.

Przy stole pod ścianą Conan odnalazł mężczyznę, którego poszukiwał. Kupiec Ampartes mało przejmował się pochodzeniem towaru, który nabywał. Dzięki temu wiedział na bieżąco o wszystkim, co się działo w Shadizar.

Młodzieniec padł na krzesło naprzeciwko korpulentnego handlarza. Pod jego ciężarem krzesło jęknęło. Podobnie jęknął i Ampartes. Zbladł na tyle, na ile to było możliwe przy jego oliwkowej cerze. Rozejrzał się, czy przybycie barbarzyńcy nie zwróciło niczyjej uwagi. Upierścienionymi palcami skubnął spiczastą brodę.

— Conan?! Co tu robisz?! — syknął i zbladł jeszcze bardziej na myśl, że ktoś niepowołany może usłyszeć imię gościa. — Nie potrzebuję twojego... twojego nietypowego towaru!

— Za to ja potrzebuję twojego. Powiedz, co zaszło tej nocy w mieście.

Głos Ampartesa przeszedł w falset.

— W pałacu?! O to...

— Nie — odparł Conan, z tłumionym rozbawieniem dostrzegając ulgę na twarzy tamtego.

Sięgnął po cynowy pucharek stojący na tacy obsługującej ich dziewczyny, której za całą odzież służyła wąska jedwabna przepaska na biodrach, i nalał sobie wina z błękitnej karafki Ampartesa. Dziewka spojrzała na niego, gotowa do dalszych usług. Gość jednak nie zwrócił na nią uwagi.

— Chcę usłyszeć całą resztę! — zażądał Cymmeryjczyk.

Słysząc, że Conan nie zamierza wplątywać go w sprawę rabunku w pałacu, kupiec odprężył się i zaczął mówić. Trwało to bite dwie godziny.

Conan dowiedział się więc, że minionej nocy hurtownik wina udusił swoją kochankę, przyłapawszy ją in flagranti ze swoim synem. Że bogatego jubilera z niewiadomych przyczyn zarżnęła nożem własna żona. Że ktoś porwał siostrzenicę bogatego arystokraty, ale osoby dobrze poinformowane twierdzą, że okup wypłacony ze spadku po nim pójdzie na spłatę jego długów. Że były włamania do pięciu kupców i dwóch arystokratów. Że na ulicy Luzatyńskiej napastnicy zabrali pewnemu możnowładcy lektykę i zdarli cenną odzież z grzbietu. Że znanego handlarza niewolnikami ktoś zadźgał pod bramą jego domu handlowego — jedni mówią, że chodziło o zdobycie kluczy do jego kasy, inni — że nie zwracał należytej uwagi na pochodzenie towaru i sprzedał do Koth porwaną młodą damę. Że kupiec z Akifu, który prowadził popularny dom uciech...

— Dosyć! — Conan huknął pięścią w stół. Ampartes zastygł z otwartymi ustami i patrzył na niego z przerażeniem. — Opowiadasz mi jakieś bzdury. To wszystko mogło się zdarzyć w Shadizar każdej nocy, i zresztą ciągle się zdarza. A ja chcę wiedzieć, co tu zaszło niezwykłego! Nie muszą być trupy, może nie być złota, byle było niezwykle... i prawdziwie!

— Nie wiem, czego ode mnie chcesz — jęknął kupiec. — Owszem, jest historia z pielgrzymami, ale na tym nic się nie zarobi. Po diabła ja tracę czas na takie rozmowy?

— Pielgrzymi? — spytał ostro Conan. — Co w tej historii jest nietypowego?

— Na Mitrę, co cię... — Lodowato błękitne oczy Conana zdawały się przewiercać grubasa na wylot, dając do zrozumienia, że lepiej nie zadawać głupich pytań. — Jak sobie życzysz. No więc przyjechali z Argos, to daleko na zachodzie. Wybierają się z pielgrzymką do jakiegoś sanktuarium w Wendii, nieco na wschód stąd.

— Nie prosiłem o lekcję geografii! — warknął Conan. — Wiem, gdzie leży Argos, i o Wendii też słyszałem. Co oni zrobili nadzwyczajnego?

— Wyjechali z miasta dwie godziny przed pierwszym pianiem kogutów, trochę dziwne, nie? Podobno przed wyruszeniem z Argos złożyli przysięgę, że każdy świt zastanie ich w drodze. Tak zrozumiałem. Co ci to daje?

— Nie twoja rzecz. Gadaj dalej, chyba pytałem o coś. Co to za ludzie, ci pielgrzymi?

Ampartes spojrzał na niego dziwnie i pokręcił głową.

— Człowieku, na dzwony Zandrusa, co cię napadło?! Chcesz, żebym o jakiejś grupie pielgrzymów wiedział coś nad to, że przeszła przez Shadizar?

— Chcę — odparł Conan sucho — żebyś o każdej porze dnia i nocy wiedział, który książę przegrał w kości, kto spał z czyją żoną i ile razy król w nocy kichnął... Rusz głową, Ampartesie! Co z tymi pielgrzymami?

— Kiedy nic więcej nie wiem... — Gruby kupiec skulił się, gdy Conan położył na stole lewą rękę.

Futerał na sztylet był pusty. Prawa ręka barbarzyńcy znikła pod stołem.

— Pielgrzymi jak pielgrzymi — bąknął grubas. — Co jeszcze mam ci powiedzieć? Byli szczelnie spowici w peleryny z grubo tkanej wełny, z kapturami. Wieźli na wielbłądach zwłoki pięciu towarzyszy, którzy zmarli po drodze. W beczułkach od wina, chyba zabalsamowane. Podobno ślubowali na początku drogi, że każdy, kto wyruszy na pielgrzymkę, dotrze do celu — żywy czy martwy. Jechali wierzchem tak sobie, nie lepiej ani nie gorzej niż przeciętni pielgrzymi. Na Mitrę, Conanie, jak długo można rozmawiać o kilku pielgrzymach?

Pięć beczek!

— Byli z nimi jacyś żołnierze czy ktoś inny z bronią? Ampartes pokręcił głową.

— Z tego, co wiem, nie mieli przy sobie nawet głupiego noża. Strażnikowi przy Bramie Płatnerzy powiedzieli, że czuwa nad nimi duch ich boga. A wtedy on rzucił, iż bóg bogiem, a miecz mieczem i nie wystarczy nosić wojskowych butów.

— Co za buty?

— Bogowie! Jeszcze mu o butach opowiadaj! — Kupiec wzniósł ręce ku niebu. — Niech będzie. Otóż podobno jeden z nich miał wojskowe buty jeździeckie. Peleryna zaczepiła mu się o strzemię, dlatego było je widać. Chcesz jeszcze coś wiedzieć o pelerynach? — spytał zgryźliwie. — Czerwone, z wężowatym ornamentem. Trochę dziwne, ale tak było. I to jest wszystko, co wiem o tych zasranych pielgrzymach! Wystarczy? Zaspokoiłem twoją ciekawość? Na wszystkich bogów świata, czego ktoś taki jak ty może chcieć od pielgrzymów?

— Może się nawróciłem — odparł Conan — a może się teraz zajmę religioznawstwem. — Schował sztylet do pochwy.

Kupiec ryknął śmiechem. Conan wstał i wyszedł, a Ampartes śmiał się dalej, aż łzy spływały mu strumieniami po tłustych policzkach.

Barbarzyńca pędził ku stajni, w której pozostawił konia. Wiedział, że się nie mylił. Pięć „trupów” w beczkach to nie jedyny dowód.