Czarny Jedwab ebook

Czarny Je­dwab

Co­py­ri­ght © Jo­anna Na­łęcz, 2023

Ko­rekta: Mag­da­lena Gonta-Bier­nat / To Się Wyda

Skład i ła­ma­nie: To­masz Bier­nat / To Się Wyda

Pro­jekt okładki: Jo­anna Na­łęcz

Wy­da­nie I

War­szawa, 2023

ISBN 978-83-969976-0-9

Wydawnictwo Dzikie Historie

Książka jest ob­jęta ochroną prawa au­tor­skiego. Wszel­kie udo­stęp­nia­nie oso­bom trze­cim, upo­wszech­nia­nie i upu­blicz­nia­nie, ko­pio­wa­nie oraz prze­twa­rza­nie jest nie­le­galne i pod­lega wła­ści­wym sank­cjom. 

Dziew­czy­nom z PZPN

Za sze­roko otwar­tym oknem ta­ra­sowe pola po­woli zstę­pują w do­linę i prze­cho­dzą miękko w po­ro­śnięte la­sami wzgó­rza – co­raz bled­sze i bar­dziej przej­rzy­ste – aż wresz­cie ich zie­leń roz­ta­pia się zu­peł­nie w przy­dy­mio­nym błę­ki­cie ho­ry­zontu. Wśród wzgórz ła­god­nymi za­ko­lami pły­nie rzeka. Ja­rzy się w po­po­łu­dnio­wym słońcu jak mi­tyczny złoty wąż, a po­tem i ona do­gasa w za­mglo­nym po­wie­trzu. Nad tym wszyst­kim roz­po­ściera się roz­le­gła, pul­su­jąca świa­tłem prze­strzeń nieba. Bez­kres, ci­sza, sub­tel­ność barw nie­po­strze­że­nie prze­cho­dzą­cych jedne w dru­gie… Ob­raz czy­stego piękna, który po­wi­nien już na za­wsze wy­peł­nić mój umysł spo­ko­jem. Po to tu przy­je­cha­łam.

Ale ja w ogóle nie pa­trzę w okno. Sie­dzę pod nim przy sto­liku i pa­trzę na rękę – moją prawą rękę, która leży nie­ru­chomo na ciem­nym la­kie­ro­wa­nym bla­cie. Wy­gląda nie­mal jak mar­twy przed­miot, jak dłoń ma­ne­kina. Od­le­gła, obca, wroga. Jest moja, ale wiem, że wcale do mnie nie na­leży.

Na­zy­wam się Czarny Je­dwab, a to jest moja hi­sto­ria.

✳

Na­zy­wam się Czarny Je­dwab, ale nie za­wsze się tak na­zy­wa­łam. To jest moja hi­sto­ria – ale tylko jedna z wielu. I wcale nie ulu­biona, także dla­tego, że kiep­sko się za­częła i cią­gle jesz­cze nie wiem, jak się skoń­czy. Po­czą­tek pa­mię­tam zresztą słabo, jak więk­szość lu­dzi, i z tego aku­rat je­stem za­do­wo­lona. Cia­sna, na­pie­ra­jąca ze wszyst­kich stron ciem­ność; krew i krzyk, gdy bru­tal­nie roz­dzie­ramy cu­dze ciało, by chwy­cić pierw­szy od­dech; że­nu­jąca bez­rad­ność nie­mow­lęc­twa – to wszystko na szczę­ście szybko od­pływa w nie­pa­mięć. Po­czą­tek za­wsze jest bo­le­sny, ba­nalny i brzydki. Tym ra­zem był po pro­stu brzyd­szy niż zwy­kle. Świat, na który przy­szłam, to­czyła dziwna, szara cho­roba. Brud bru­kał wszystko: krzywe ulice, domy z czer­wo­nej ce­gły, ludz­kie twa­rze. Męż­czyźni mieli go za­wsze za pa­znok­ciami i wo­kół oczu. Dzieci roz­ma­zy­wały po po­licz­kach, ko­biety pra­co­wi­cie ście­rały z okien­nych szyb. Na próżno. Chyba dla­tego za­wsze tak cze­ka­łam na zimę – zwłasz­cza na te dni, kiedy szarą brzy­dotę po­kry­wała war­stwa świe­żego śniegu i świe­ciło słońce. Całe ży­cie na­bie­rało wtedy wła­ści­wej ostro­ści. Nie trwało to jed­nak długo, na ulice wy­jeż­dżały za­raz cię­ża­rówki, z któ­rych lu­dzie w bez­kształt­nych ku­fa­jach bry­zgali żuż­lem i solą. Śnieg sza­rzał i top­niał, a nocą, kiedy ści­snął mróz, zmie­niał się w twarde, wy­bo­iste grudy.

Po ta­kich gru­dach po­drep­ta­łam pew­nego zi­mo­wego dnia do przed­szkola. Oj­ciec pił co­raz wię­cej, matka wzięła pracę w szwalni. Brat już od dwóch lat cho­dził do szkoły, te­raz przy­szła pora na mnie. Mia­łam cztery lata – pra­wie pięć. Na­wet nie wiem, co wtedy czu­łam. Nie pa­mię­tam. Zresztą, czy to miało ja­kie­kol­wiek zna­cze­nie? Nikt mnie nie py­tał o zda­nie. Moż­liwe jed­nak, że nie chcia­łam iść. Było zimno i ciemno, na przy­stan­kach lu­dzie tło­czyli się przy ko­szach z pło­ną­cym wę­glem. Moż­liwe, że by­łam zła, bo nikt mi wcze­śniej nie po­wie­dział, że od­tąd każ­dego dnia będę się zry­wała o wpół do szó­stej i sie­działa do wie­czora z kupą bla­dych, brzyd­kich dzieci, z któ­rymi wcale nie chcia­łam „gryf­nie faj­ro­wać”. By­łam wpraw­dzie rów­nie blada i brzydka, ale nic poza tym mnie z nimi nie łą­czyło. Nie po­dzie­la­łam ich krzy­kli­wego za­pału do bie­ga­nia i piłki. La­tem ba­wi­łam się cza­sem z dziećmi na po­dwórku, ale szybko mnie to mę­czyło. Wo­la­łam sie­dzieć w domu na pa­ra­pe­cie, pa­trzeć na ro­snącą za oknem śliwę o dzi­wacz­nie po­wy­gi­na­nych ga­łę­ziach i ma­rzyć, że kie­dyś będę dość duża, by się na nią wspiąć i ukryć w jej li­ściach. Zimą prze­sia­dy­wa­łam naj­czę­ściej koło pieca w po­koju, było tam cie­pło, a po bla­sza­nej pły­cie, przy­krę­co­nej do pod­łogi tuż pod po­piel­ni­kiem, wa­lały się ka­wałki wę­gla. Ry­so­wa­łam nimi na kart­kach pod­kra­da­nych bratu albo roz­cie­ra­łam z wodą i kre­śli­łam wzory wprost na pod­ło­dze. Ojca do­pro­wa­dzało to do szew­skiej pa­sji. Pew­nego dnia wró­cił z ko­palni i na wi­dok pod­łogi uma­za­nej wę­glem pró­bo­wał mnie trza­snąć w ucho – jak wtedy, kiedy ksiądz na ko­lę­dzie spy­tał, kim jest ta­tuś, a ja po­wie­dzia­łam, że tę­pym ry­lem, bo tak na­zwał go kie­dyś są­siad spod dwu­nastki. Tym ra­zem oj­ciec był na szczę­ście zbyt pi­jany, by tra­fić. Ru­nął na fo­tel, który usłuż­nie pod­su­nęła mu matka, i za­snął. Nie­mal na­tych­miast za­czął ryt­micz­nie chra­pać, od czasu do czasu mla­ska­jąc z sa­tys­fak­cją, jakby cią­gle wspo­mi­nał smak wódy. Matka po­sta­wiła mu obok dwa piwa i wró­ciła do szy­cia. Zrywny ter­kot ma­szyny po­łą­czony z chra­pa­niem wpro­wa­dzał mnie w ro­dzaj transu, zda­rzało się, że w ta­kich chwi­lach za­sy­pia­łam koło pieca, ści­ska­jąc w ręce ka­wa­łek wę­gla. In­nego ży­cia nie zna­łam. Nie wie­rzy­łam, żeby w przed­szkolu cze­kało na mnie coś lep­szego.

Ale tam­tego dnia – kiedy już udało mi się prze­trwać kosz­mar dur­nych pio­se­nek, le­ża­ko­wa­nia i zbio­ro­wego si­ka­nia na ko­mendę – na stoły wje­chały duże kartki, znacz­nie więk­sze niż te z bloku Jurka, i małe ko­lo­rowe sło­iczki. Mój brat też miał farby, ale mnie nie wolno było ich do­ty­kać, zresztą cho­wał je przede mną na sza­fie. Tu jed­nak do­sta­łam kilka sztyw­nych bia­łych kar­tek i ze­staw farb we wszyst­kich ko­lo­rach tę­czy. Nie wie­rzy­łam we wła­sne szczę­ście. Od razu chwy­ci­łam czarną.

– A czymu tyn dach je taki krziwy? – spy­tał chło­pak z ja­snymi, ru­da­wymi wło­sami i na­laną twa­rzą. – Un je cha­cha­rzony czi jak?

Nie ode­zwa­łam się. Ju­rek też mi cza­sem do­ku­czał, ale je­śli nie zwra­ca­łam na niego uwagi, zwy­kle szybko da­wał spo­kój.

– Co ma­chy cie­piesz? Dej po­zór, po­każa ci jak tyn dach wy­ma­lo­wać…

Prze­su­nę­łam się, żeby za­sło­nić ob­ra­zek. Chło­pak też się prze­su­nął.

– A co to za ma­rasy? – Wy­ba­łu­szył oczy, wska­zu­jąc brud­nym pal­cem znaki, które po­sta­wi­łam koło domu.

Mil­cza­łam.

– Go­doć nie umisz? Mosz nie­równo pod be­re­tem czi jak? – Ko­lega wy­raź­nie stra­cił do mnie cier­pli­wość, bo trą­cił sło­iczek i na kartkę chlap­nęła gę­sta, czarna farba.

Od­wró­ci­łam się.

– Idź furt.

– Pa­dosz? Bo co? – Chło­piec zmie­rzył mnie z góry na dół wzro­kiem peł­nym po­gardy. Był znacz­nie więk­szy ode mnie. On też mu­siał to za­uwa­żyć, bo uśmiech­nął się i z ca­łej siły pchnął mnie w ra­mię.

Póź­niej wszystko po­to­czyło się tak szybko, że do dziś nie wiem ani co tak wła­ści­wie zro­bi­łam, ani jak. Ob­ró­ci­łam się wo­kół wła­snej osi. Moja ręka wy­strze­liła w górę. Dłoń ze­sztyw­niała. Jej kant tra­fił ru­dego tłu­ścio­cha w szyję. Rudy padł na wznak i za­czął się du­sić. Salę wy­peł­nił pisk dzieci i hi­ste­ryczny krzyk przed­szko­la­nek. Ktoś zła­pał mnie za ra­mię i szarp­nął w tył. Nic wię­cej nie pa­mię­tam.

✳

– Ty­żeś go mo­gła za­bić, ro­zu­misz? Ała mosz czi jak? – Oj­ciec ko­ły­sał się nade mną, jakby był pi­jany. Bo oczy­wi­ście był. Za­mach­nął się, ale cię­żar brzu­cha po­cią­gnął go do przodu, na ścianę. Wie­dzia­łam, że w ta­kich chwi­lach le­piej szybko zejść mu z oczu, ale tym ra­zem na­wet nie drgnę­łam, sie­dzia­łam bez ru­chu i pa­trzy­łam na niego. On też pa­trzył na mnie jesz­cze przez chwilę. W po­koju sły­chać było tylko jego rzę­żący od­dech. – I jak jo jesz­cze raz zo­ba­cza jak mi tu ma­ra­sisz… jesz­cze ino raz… ty pie­ruń­ski pod­cie­pie… – wy­mru­czał w końcu i wró­cił do kuchni.

W su­mie i tak mi się upie­kło. Mój nie­mal za­bój­czo sku­teczny cios zo­stał uznany za nie­for­tunny wy­pa­dek. Ja mia­łam, oczy­wi­ście, pewne wąt­pli­wo­ści. Bo wie­dzia­łam, co się ze mną działo tuż przed tym, jak moja ręka po­de­rwała się w górę – w krót­kim, trwa­ją­cym za­le­d­wie uła­mek se­kundy bły­sku mój umysł wy­świe­tlił na­gle całą se­kwen­cję ru­chów. Nie, nie za­mie­rza­łam zro­bić tego, co zro­bi­łam… Ale wie­dzia­łam, że to zro­bię.

Skoń­czyło się na tym, że matka prze­nio­sła mnie do in­nego przed­szkola. Tro­chę się ba­łam, że znowu zro­bię tam coś… coś dziw­nego, więc na­wet nie do­ty­ka­łam farb. Do­piero po po­wro­cie do domu, na pły­cie pod po­piel­ni­kiem, ry­so­wa­łam wszystko, na co mia­łam ochotę. Do­cie­rało do mnie po­woli, że mam ja­kąś dziwną zdol­ność, któ­rej nie ro­zu­miem. I że nikt nie po­wi­nien o niej wie­dzieć, bo ina­czej będę miała kło­poty. Pil­no­wa­łam się, choć oczy­wi­ście zda­rzały się wpadki. Kie­dyś na­ma­lo­wa­łam je­den wielki znak na lu­strze w ła­zience, czarną pa­stą do bu­tów. Zu­ży­łam całą tubkę. Matka sprała mnie ścierką, ale na szczę­ście udało się jej umyć lu­stro przed po­wro­tem ojca.

Po­tem po­szłam do szkoły. Było cał­kiem nie­źle, parę razy na­ry­so­wa­łam coś na ta­blicy – już wie­dzia­łam, że kiedy na­cho­dzi mnie ta ochota, czy ra­czej przy­mus, nie po­tra­fię się po­wstrzy­mać – ale za­raz szybko ją wy­cie­ra­łam; na bo­isku ry­so­wa­łam pal­cem w pia­sku, wy­star­czył je­den ruch nogą, je­śli ktoś po­ja­wiał się na ho­ry­zon­cie. Nic się działo, więc prze­sta­łam o tym my­śleć. Stra­ci­łam czuj­ność. W dru­giej kla­sie zmie­niła się wy­cho­waw­czyni.

– Nie masz far­bek, ko­cha­nie? Za­po­mnia­łaś? – Nowa pani po­chy­liła się nad sto­li­kiem, jej oczy pa­trzyły na mnie ła­god­nie przez oku­lary w nie­bie­skich opraw­kach. – To może po­ży­czysz od ko­goś?

Spło­szy­łam się.

– Nyi… to zna­czi ja, mom farby.

– To dla­czego ma­lu­jesz na czarno? – Oczy no­wej pani z tro­ską prze­su­wały się po moim ry­sunku.

– Eee… bo lu­bia. Ale moga tyż na ko­lo­rowo… po­tra­fia, ino że… – za­czę­łam go­rącz­kowo, za­po­mi­na­jąc z ner­wów, że w szkole nie wolno mó­wić gwarą. Ale pani nie zwró­ciła na to uwagi. Znie­ru­cho­miała na­gle, zmru­żyła oczy, a po­tem wzięła ry­su­nek do ręki.

– Bar­dzo cie­kawe… Co to za znaki? Wy­glą­dają tro­chę jak… – zmarsz­czyła brwi.

Sku­li­łam się w so­bie.

– Nyi wim… jo ino… tak se ry­suja…

Pani pa­trzyła jesz­cze chwilę na ry­su­nek, a po­tem odło­żyła go na sto­lik.

– No do­brze, to te­raz weź ko­lo­rowe farbki i na­ma­luj bu­kiet wio­sen­nych kwia­tów jak wszy­scy.

Wy­ję­łam z tor­ni­stra farby i otwo­rzy­łam nie­bie­ską jak oku­lary tej mi­łej no­wej pani. Chcia­łam na­ma­lo­wać naj­pięk­niej­szy, naj­bar­dziej ko­lo­rowy bu­kiet kwia­tów, jaki kie­dy­kol­wiek wi­działa – bu­kiet, który na za­wsze za­trze w jej pa­mięci moje czarne bo­ho­mazy… ale nie mo­głam tra­fić pędz­lem do po­jem­niczka z farbą. Już mia­łam za­nu­rzyć wło­sie w nie­bie­skiej mazi, kiedy cały pę­dzel prze­su­wał się na­gle gdzieś w bok i raz za ra­zem ude­rzał w stół. Spró­bo­wa­łam prze­ło­żyć pę­dzel do le­wej ręki – prawa nie chciała go pu­ścić…

Zmar­twia­łam. Przez chwilę sie­dzia­łam tak, ści­ska­jąc obu­rącz pę­dze­lek pio­nowo przed sobą, jak­bym chciała wbić go w blat sto­lika. Na szczę­ście na­uczy­cielka roz­ma­wiała te­raz z ja­kimś dziec­kiem po dru­giej stro­nie sali. Mo­głam zro­bić tylko jedno.

– Psze pani, jo mu­sza siku! – krzyk­nę­łam i od razu rzu­ci­łam się do drzwi.

Otwo­rzy­łam je lewą ręką, która – choć nie­chęt­nie – ode­rwała się od pędzla. W to­a­le­cie trza­snę­łam w za­suwkę i opa­dłam na klapę se­desu. By­łam zlana po­tem, w oczach mia­łam łzy, w gło­wie pustkę. Nie wie­dzia­łam, co się ze mną dzieje, ale już od ja­kie­goś czasu czu­łam, że co­kol­wiek to jest, ma zwią­zek z rę­kami. Zwłasz­cza tą prawą. Jakby… nie­zu­peł­nie na­le­żała do mnie. Te­raz na­bra­łam pew­no­ści. Spoj­rza­łam na rękę. By­łam prze­ra­żona i zdez­o­rien­to­wana, ale wi­dok wła­snych, zbie­la­łych knykci obu­dził we mnie wście­kłość.

– Pusz­czej – wy­sy­cza­łam ta­kim to­nem, ja­kim moja matka mó­wiła do ojca, kiedy pró­bo­wał ją wie­czo­rem zajść od tyłu.

Po­my­śla­łam, że je­śli nie bę­dzie in­nego wyj­ścia, za­cznę tą za­ci­śniętą ręką wa­lić w ścianę i będę ro­biła to tak długo, aż… Palce roz­warły się na­gle, pę­dzel spadł na brudną, spę­kaną pod­łogę. Wy­gra­łam. Pierw­szy raz to ręka zro­biła to, czego chcia­łam ja, a nie od­wrot­nie. Ozna­czało to, że – choć tylko w pew­nym stop­niu – na­leży do mnie. A przy­naj­mniej, że na­le­żymy do sie­bie na­wza­jem.

✳

Ale kiedy w szkole raz zwró­cisz na sie­bie uwagę, już nic się nie da zro­bić. Tak działa ten sys­tem. Na­stęp­nego dnia pani Ka­sia, która uczyła star­sze klasy pla­styki, chciała obej­rzeć wszyst­kie moje ry­sunki. Była bar­dzo miła, za­da­wała mnó­stwo py­tań i dużo się uśmie­chała. Po­tem moja matka wró­ciła z wy­wia­dówki i też od razu ka­zała mi po­ka­zać wszyst­kie ze­szyty i blok ry­sun­kowy. Pa­trzyła na ry­sunki, od­su­wała je od sie­bie i mru­żyła oczy, po­pa­try­wała na mnie spod oka, nie­uf­nie, po­dejrz­li­wie, krę­ciła głową. Oj­ciec też w końcu pod­szedł. Przez chwilę stał ze wzro­kiem wbi­tym w moje czarno-białe ob­razki, po­tem za­klął pod no­sem i zmiótł je ze stołu jed­nym ru­chem ręki.

A po­tem pani Ka­sia przy­pro­wa­dziła do nas tego szczu­płego pana z teczką. Naj­pierw oboje roz­ma­wiali z mo­imi ro­dzi­cami w kuchni. Sły­sza­łam tylko, jak matka po­wta­rzała cią­gle: „Nyi, skond” i „Nyi mom po­jen­cia”, a oj­ciec chrzą­kał i sa­pał jak za­wsze, kiedy już bar­dzo mu­siał się na­pić, a nie mógł. Szczu­pły pan po­wta­rzał, że to „zdu­mie­wa­jące” i że trzeba coś „spraw­dzić”. Po­tem usiadł obok mnie przy stole w du­żym po­koju, za­nu­rzył pę­dzel w atra­men­cie i szyb­kim ru­chem na­kre­ślił zło­żony z kilku li­nii znak. Spoj­rzał na mnie i uniósł brwi. Wzru­szy­łam ra­mio­nami.

– No? Wiesz, co to zna­czy?

Nie wie­dzia­łam. Ale czu­łam, że wiem, co po­winno być da­lej. Wy­ję­łam pę­dze­lek z jego dłoni i bez wa­ha­nia po­sta­wi­łam kilka ko­lej­nych zna­ków. Skoń­czy­łam i pod­nio­słam wzrok. Szczu­pły pan pa­trzył na mnie w osłu­pie­niu.

– Ktoś cię tego na­uczył? Kto?

Po­krę­ci­łam głową.

– Umiesz to prze­czy­tać?

Od­wró­ci­łam oczy.

– Wiesz, co na­pi­sa­łaś?

Mil­cza­łam.

– To wiersz… Na­pi­sał go po­eta, który żył w Chi­nach w szó­stym wieku. Nic z tego nie ro­zu­miem…

Ja też nie ro­zu­mia­łam. Skąd ja, córka tę­pego ryla z ko­palni Biel­szo­wice, mo­głam znać wiersz na­pi­sany setki lat temu w da­le­kim kraju, o któ­rym ni­gdy na­wet nie sły­sza­łam? To wszystko było sprawką mo­jej pra­wej ręki.

Nie do­wie­dzieli się wtedy ode mnie ni­czego. W mię­dzy­cza­sie za to ja do­wie­dzia­łam się wielu rze­czy od nich: że umiem pi­sać po chiń­sku na różne spo­soby i znam całe mnó­stwo róż­nych wier­szy i in­nych dzieł. I że moje ry­sunki do­mów z krzywo za­gię­tymi do góry da­chami i wy­so­kich, jakby nie­do­koń­czo­nych gór bar­dzo przy­po­mi­nają kla­syczne chiń­skie ma­lar­stwo. Pan z teczką, o któ­rym pani Ka­sia mó­wiła „dok­tor”, co wtedy bar­dzo mnie dzi­wiło, bo prze­cież nie miał bia­łego far­tu­cha, przy­szedł jesz­cze kilka razy. Ry­so­wał na kart­kach różne znaki, a ja do­pi­sy­wa­łam resztę. Tak, to wresz­cie był ro­dzaj za­bawy, który bar­dzo mi od­po­wia­dał. W tych krót­kich chwi­lach mo­głam być kimś in­nym – nie Izką Pyr­tok z klasy 2b, tylko… no po pro­stu kimś in­nym. Pew­nego dnia pan dok­tor przy­szedł z dużą torbą i wy­jął z niej prze­no­śny ma­gne­to­fon, pra­wie taki sam, jaki do­sta­li­śmy z Jur­kiem na ko­mu­nię – tylko że ten cią­gle dzia­łał. Dok­tor wło­żył do środka ka­setę i na­ci­snął je­den z gu­zi­ków.

Naj­pierw z ma­gne­to­fonu po­pły­nęły dźwięki dziw­nej, brzą­ka­ją­cej mu­zyki, a po­tem ja­kaś ko­bieta za­częła śpie­wać, co bar­dzo przy­po­mi­nało miau­cze­nie ko­tów, które zbie­rały się nocą na śmiet­niku pod na­szym fa­mi­lo­kiem. Ści­snęło mnie w gar­dle, do oczu na­pły­nęły pie­kące łzy. Sie­dzia­łam nie­ru­chomo z po­chy­loną głową i czu­łam, jak coś miota się w mo­jej piersi, wali w że­bra, trze­po­cze… i nie było to serce. Nie, to było coś in­nego, coś we mnie, co nie było mną, a tylko za­miesz­ki­wało moje ciało, i te­raz chciało się z niego wy­rwać na wol­ność. Prawa ręka za­ci­snęła się pod sto­łem na moim ko­la­nie tak mocno, że jęk­nę­łam z bólu. A po­tem…

– You xiang you bai ren ren kua… – Słowa z tru­dem wy­cho­dziły z mo­ich ust. – Rang wo lai jiang ni zhai xia… Song gei bie­ren jia… – Brzmiały obco, a jed­nak to ja je wy­po­wie­dzia­łam, moje zdrew­niałe na­gle wargi, mój sztywny, jakby od dawna nie­uży­wany ję­zyk. On sam zresztą nie miał tu nic do ga­da­nia, że się tak wy­rażę, wie­dzia­łam, że w tej chwili nie­po­dziel­nie rzą­dzi nim ręka.

Szczu­pły pan dok­tor, zwy­kle blady i opa­no­wany, te­raz wpa­try­wał się we mnie roz­ja­śnio­nym wzro­kiem. Na twarz wy­stą­piły mu ru­mieńce, oczy za szkłami oku­la­rów były wiel­kie jak spodki. A to był do­piero po­czą­tek.

– Tyle kwia­tów wszę­dzie… – za­czę­łam i urwa­łam. Prze­łknę­łam ślinę, bo znowu w gar­dle ro­sła mi gula. Czu­łam, jak pa­znok­cie pra­wej dłoni co­raz głę­biej wbi­jają się w udo. Pan dok­tor ski­nął głową i pa­trzył na mnie tak wy­cze­ku­jąco, że opa­no­wa­łam się szybko i od­chrząk­nę­łam: – Wy­bierz je­den biały… czy­sty… i daj temu, kogo ko­chasz…

Póź­niej sie­dzia­łam przy stole w kuchni i ry­so­wa­łam – dok­tor dał mi tego dnia w pre­zen­cie cu­downy, miękki pa­pier, czarny tusz i kilka pę­dzel­ków róż­nych roz­mia­rów. Miały na końcu małe pę­telki i wi­siały na spe­cjal­nym, fi­ku­śnym sto­jaczku. Po­zwo­li­łam ręce ro­bić, na co miała ochotę, a sama sta­ra­łam się usły­szeć jak naj­wię­cej z roz­mowy, która to­czyła się te­raz w du­żym po­koju. Przez uchy­lone drzwi do­cie­rały do mnie tylko po­je­dyn­cze słowa. „Nie­zwy­kłe… rzadki ta­lent… uczy się bły­ska­wicz­nie… umoż­li­wić…”. Mó­wił głów­nie dok­tor, pani Ka­sia od czasu do czasu wtrą­cała coś w ro­dzaju „no wła­śnie” albo „ra­cja”. Moi ro­dzice mil­czeli.