Czas wojny ebook

Ta książka jest pierwszą z cy­klu

CZAS BO­HA­TERÓW

Jest to fik­cyj­na opo­wieść,jed­nak niektóre za­war­te w niej imio­na, ob­ra­zy, isto­tyi wy­da­rze­nia za­czerp­nięto z życia au­ten­tycz­nych po­sta­ci.

Tytuł ory­gi­nału:

Day of War

Przekład:

Alek­san­dra Czwoj­drak

Re­dak­cja:

Be­ata Kacz­mar­czyk

Re­dak­cja tech­nicz­na:

Paweł Le­wan­dow­ski

Ko­rek­ta:

Jo­an­na Racz­kow­ska

Pro­jekt okładki:

Ra­dosław Kraw­czyk

Zdjęcia na okładce:

shut­ter­stock.com

Trans­la­tion co­py­ri­ght © by Cliff Gra­ham

Pu­bli­shed by per­mis­sion of Zon­de­rvan, Grand Ra­pids, Mi­chi­gan

Co­py­ri­ght © 2011 by Ofi­cy­na Wy­daw­ni­cza „Vo­ca­tio”.

All ri­ghts re­se­rved.

Wszel­kie pra­wa do wy­da­nia za­strzeżone.

Książka, ani żadna jej część, nie może być prze­dru­ko­wy­wa­na ani w ja­ki­kol­wiek inny sposób re­pro­du­ko­wa­na czy po­wie­la­na me­cha­nicz­nie, fo­to­op­tycz­nie, za­pi­sy­wa­na elek­tro­nicz­nie lub ma­gne­tycz­nie, ani od­czy­ty­wa­na w środ­kach pu­blicz­ne­go prze­ka­zu bez pi­sem­nej zgo­dy wy­daw­cy.

W spra­wie ze­zwo­leń należy zwra­cać się do:

Ofi­cy­na Wy­daw­ni­cza „Vo­ca­tio”

02-798 War­sza­wa, ul. Po­lnej Róży 1

e-mail:vo­ca­tio@vo­ca­tio.com.pl

Re­dak­cja: fax (22) 648 63 82, tel. (22) 648 54 50

Dział han­dlo­wy: fax (22) 648 03 79, tel. (22) 648 03 78

e-mail:han­dlo­wy@vo­ca­tio.com.pl

Księgar­nia Wysyłkowa

02-798 War­sza­wa 78, skr. poczt. 54

tel. (603) 861 952

e-mail:ksie­gar­nia@vo­ca­tio.com.pl

www.vo­ca­tio.com.pl

ISBN 978-83-7829-090-2

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Cas­san­drze, L.Y.H.B.,

moim sy­nom Jo­shui i Le­vie­mu, abyście po­zna­li wo­jen­ne ścieżki,

oraz mo­je­mu ta­cie, temu, który pierw­szy mi je po­ka­zał.

Po­dzięko­wa­nia

PRZED­SIĘWZIĘCIE tego ro­dza­ju nig­dy nie jest dziełem in­dy­wi­du­alym. Wszel­kie war­tościo­we rze­czy, ja­kie można zna­leźć na stro­ni­cach tej książki, są zasługą wy­mie­nio­nych niżej osób.

Pragnę po­dziękować ka­drze na­uko­wej Bap­ty­stycz­ne­go Se­mi­na­rium Teo­lo­gicz­ne­go Li­ber­ty za wska­za­nie mi źródeł po­moc­nych w za­cho­wa­niu wier­ności hi­sto­rycz­nej i kul­tu­ro­wej, Tod­do­wi Hil­lar­do­wi, mo­je­mu mi­strzo­wi w pi­sar­skim fa­chu, Nic­ko­wi Ewin­go­wi, Mike’owi Alt­stie­lo­wi i Jes­se­mu Ewin­go­wi za przy­czy­nie­nie się w ogrom­nej mie­rze do po­wsta­nia tej idei, Bry­ano­wi Yoscie z Yost De­sign Gro­up, ge­niu­szo­wi twórcze­mu, który two­rzy naszą stronę in­ter­ne­tową, Joh­no­wi Cob­bo­wi za wspa­niałe ilu­stra­cje, Da­vi­do­wi Wal­ke­ro­wi, Jer­ry’emu Smi­tho­wi i człon­kom wspólno­ty Ala­mo City Chri­stian Fel­low­ship, którzy są wy­ra­zi­stym przykładem serc na wzór króla Da­wi­da, pułkow­ni­ko­wi (w sta­nie spo­czyn­ku) Ja­me­so­wi O’Ne­alo­wi za nie­zwy­kle przej­mujące wta­jem­ni­cze­nie mnie w to, co dzie­je się w umyśle żołnie­rza w ogniu wal­ki, moim ro­dzi­com i sio­strom za oka­zaną mi pełnię wia­ry i ufności bez żad­nych po­wodów, tak jak to tyl­ko naj­bliżsi po­tra­fią uczy­nić, Ire­ne Gra­ham za im­po­nujący przykład tego, co to zna­czy być sługą, Jane Wal­ker za nie­ustanną go­to­wość do poświęca­nia długich go­dzin na oma­wia­nie oso­by króla Da­wi­da, Ju­lie Mec­ca, której próby do­strzeżenia w tej opo­wieści cze­goś war­tościo­we­go trud­no do­praw­dy prze­ce­nić, Ji­mo­wi Mil­le­ro­wi, mo­je­mu re­dak­to­ro­wi w wy­daw­nic­twie Tate Pu­bli­shing, który „do­znał” wi­zji tego przed­sięwzięcia i który odtąd nie szczędził ani kon­struk­tyw­nej kry­ty­ki, ani en­tu­zja­stycz­nych słów zachęty.

Oraz mo­jej żonie Cas­san­drze za jej niezłomną wiarę i na­iw­ny opty­mizm, dzięki którym nie pod­da­wałem się na­wet w trud­nych chwi­lach.

Słowo do Czy­tel­ni­ka

PRÓBOM pi­sa­nia be­le­try­sty­ki opar­tej na Bi­blii za­wsze po­win­na to­wa­rzy­szyć pew­na oba­wa. Szcze­rze po­wie­dziaw­szy, gdy po raz pierw­szy przy­szedł mi do głowy taki po­mysł, za­marłem ze stra­chu. Pi­sarz tworzący po­wieść żyje w nie­ustan­nej pa­ra­noi, żeby się nie po­my­lić, nie prze­ina­czyć faktów, a jeśli jesz­cze na do­da­tek pla­nu­je ułożyć opo­wieść osa­dzoną w re­aliach Księgi, która w jego prze­ko­na­niu za­wie­ra odpo­wiedzi na wszyst­kie naj­ważniej­sze py­ta­nia życio­we, cze­ka go za­iste kar­kołomne za­da­nie.

Dwu­dzie­sty trze­ci roz­dział Dru­giej Księgi Sa­mu­ela to za­ska­kujący ustęp Pi­sma Świętego. Nie tchnie on być może po­krze­piającym ciepłem niektórych listów Pawłowych, nie po­da­je też zgrab­nie ujętych reguł chrześcijańskie­go życia cieszących się ta­kim wzięciem w dzi­siej­szych księgar­niach. A mimo to za­wie­ra ma­te­riał za­ska­kująco ożyw­czy w ze­sta­wie­niu z ugrzecz­nioną, za­me­ry­ka­ni­zo­waną po­sta­cią wia­ry chrześcijańskiej.

Roz­dział ten opo­wia­da o Bo­ha­te­rach z wojsk króla Da­wi­da, z których większość wy­mie­nio­no tyl­ko w tym jed­nym miej­scu Bi­blii. Lecz ich czy­ny były tak he­ro­icz­ne i oszałamiające, a słabości ich dowódcy tak ja­skra­we, że na­wet te gołe fak­ty po­bu­dzają wy­obraźnię. Wraz z gro­nem naj­bliższych przy­ja­ciół ma­rzy­liśmy kie­dyś o tym, żeby ktoś nakręcił film albo na­pi­sał książkę o tych lu­dziach – co przeżywa­li, na ile zna­li Boga, jak wyglądało ich obo­zo­we życie pod wodzą za­pra­wio­ne­go w bo­jach przywódcy, ja­kim był król Da­wid. Ta książka jest wy­ni­kiem tych ma­rzeń.

Z bie­giem lat uświa­do­miłem so­bie, że pragnąłbym po­dzie­lić się z in­ny­mi swoją fa­scy­nacją tymi praw­dzi­wy­mi opo­wieścia­mi o od­wa­dze i męstwie. Czułem też po­trzebę, aby po­ka­zać – zwłasz­cza mężczy­znom – że Bi­blia to nie­ko­niecz­nie wy­ide­ali­zo­wa­ny ob­raz Je­zu­sa głaszczącego ja­gnięta. Bi­blia jest su­ro­wa, uczci­wa i bez­kom­pro­mi­so­wa. Trak­tu­je samą sie­bie bar­dzo poważnie. Wy­nie­sio­ne ze szkółki nie­dziel­nej czy z lek­cji re­li­gii wy­obrażenia Da­wi­da jako chłopca o słod­kiej twa­rzycz­ce, który strze­la z pro­cy do bro­da­te­go wo­jow­ni­ka, sta­no­wią je­dy­nie część całego ob­razu. Za mo­ich czasów rzad­ko kie­dy wspo­mi­nało się o tym, że chwilę później Da­wid odciął Go­lia­to­wi głowę. Pi­smo Święte nig­dy nie glo­ry­fi­ku­je woj­ny, ale też nie uda­je, że ona nie ist­nie­je. Uczci­we spoj­rze­nie na Bi­blię skłania do wnio­sku, że Bóg nie za­mie­rzał kryć przed nami boleśnie okrut­nych czynów, do ja­kich zdol­ni są lu­dzie. Słusznie postąpimy, jeśli nie będzie­my przy­kra­wać Słowa Bożego do na­szych wy­obrażeń na Jego te­mat, lecz będzie­my Je ana­li­zo­wać włącznie ze wszyst­ki­mi po­nu­ry­mi szczegółami, które po­ma­gają ogarnąć skalę upad­ku człowie­ka i jego roz­pacz­liwą po­trzebę od­ku­pie­nia. Wo­jow­ni­cy Da­wi­da chętnie go­dzi­li się wy­ko­ny­wać tę „czarną ro­botę”, którą dzi­siej­si lu­dzie tak często za­nie­dbują: sta­wa­nie w obro­nie tego, co słuszne, ujarz­mia­nie własnej skłonności do gwałtu i lo­jal­ność do końca, na­wet za cenę życia. Być może ci bo­ha­te­ro­wie nie byli ta­ki­mi du­cho­wy­mi gi­gan­ta­mi, jak Mojżesz czy apo­stoł Paweł, lecz prze­cież Bi­blia nie szczędzi po­chwał dla ich od­wa­gi i chwa­leb­nych czynów.

Życie Da­wi­da było nie­ustanną walką w ta­kiej czy in­nej for­mie. Choć jego wi­ze­ru­nek jako grającego na cy­trze i pil­nującego owiec moc­no tkwi w na­szej świa­do­mości i zo­stał uwzględnio­ny również w tej książce, to jed­nak w moim prze­ko­na­niu jego praw­dzi­wy cha­rak­ter ujaw­nił się właśnie pod­czas tych wo­jen­nych lat. Po­zna­je­my wówczas zarówno jego do­bre stro­ny (de­spe­rac­kie trwa­nie wo­bec miażdżącej prze­wa­gi wro­ga w na­dziei na Boży ra­tu­nek), jak i złe (wysłanie na śmierć swe­go naj­lep­sze­go żołnie­rza w celu za­tu­szo­wa­nia cu­dzołóstwa z jego żoną).

Ta po­wieść to plon wie­lo­go­dzin­nych badań, kon­sul­ta­cji z eks­per­ta­mi oraz owoc pra­gnie­nia za­cho­wa­nia jak naj­większej zgod­ności z rze­czy­wi­stością. Do­sto­so­wałem sposób mówie­nia po­szczególnych po­sta­ci do ucha dzi­siej­sze­go czy­tel­ni­ka. Długie opi­sy, zwłasz­cza he­braj­skich tra­dy­cji i zwy­czajów, skra­całem bądź w ogóle po­mi­jałem, nie z bra­ku sza­cun­ku dla he­braj­skie­go dzie­dzic­twa kul­tu­ro­we­go, lecz aby za­cho­wać wart­ki tok ak­cji. Według mo­jej naj­lep­szej wie­dzy żaden ele­ment tej po­wieści nie jest sprzecz­ny z Bi­blią, po­nie­waż jed­nak nie je­stem eks­per­tem w dzie­dzi­nie sta­rożyt­nej an­tro­po­lo­gii he­braj­skiej, muszę pro­sić spo­strze­gaw­czych czy­tel­ników o wy­ba­cze­nie ewen­tu­al­nych błędów.

Ter­mi­no­lo­gia woj­sko­wa za­brzmi zna­jo­mo w uszach wie­lu dzi­siej­szych żołnie­rzy. Po­nie­waż na­sza wie­dza o sta­rożyt­nych od­po­wied­ni­kach ta­kich określeń jak „od­dział sztur­mo­wy” czy „pułk” jest skąpa, a jed­no­cześnie wie­my, że określe­nia­mi o ta­kim zna­cze­niu się posługi­wa­no, za­sto­so­wałem ter­mi­ny współcze­sne, które są zro­zu­miałe.

Po­sta­ci są fik­cyj­ne, jed­nak stwo­rzo­ne z za­cho­wa­niem sza­cun­ku dla kon­tek­stu. In­ter­pre­ta­cji ich myśli i mo­tywów działania do­ko­nałem sa­mo­dziel­nie. Pi­smo Święte sta­no­wiło filtr, przez który prze­pusz­czałem każdą próbę snu­cia opo­wieści. Jeśli co­kol­wiek kłóci się ze Słowem, nie było to prze­ze mnie za­mie­rzo­ne, i jeśli występują ja­kieś roz­bieżności, jest to wyłącznie moja wina.

Inną kwe­stią wy­ma­gającą wyjaśnie­nia jest chro­no­lo­gia. W tekście bi­blij­nym brak jest wyraźnych sta­rań o za­cho­wa­nie ścisłego porządku i następstwa w cza­sie. Pierw­szorzędne zna­cze­nie ma za­zwy­czaj teo­lo­gicz­ny sens wy­da­rzeń opi­sy­wa­nych przez au­to­ra księgi. Próby usta­le­nia cza­su roz­gry­wa­nia po­szczególnych bi­tew wy­ma­gały ode mnie mo­zol­nej pra­cy i muszę wy­znać, że nie­jed­no­krot­nie tra­ciłem cier­pli­wość, kie­dy co rusz tra­fiałem na sprzecz­ne opi­nie zna­ko­mi­tych ba­da­czy. Osta­tecz­nie, w kwe­stii chro­no­lo­gii obrałem sta­no­wi­sko większościo­we, a następnie prze­pro­wa­dziłem „do­mysły stra­te­gicz­ne”, czy­li do­mysły opar­te na próbie sy­mu­la­cji myśle­nia dowódcy woj­sko­we­go, ja­kim był Da­wid. W przy­pad­ku do­strzeżenia ewi­dent­nych różnic między mo­imi wnio­ska­mi a Bi­blią bar­dzo proszę trzy­mać się Bi­blii. Wie­le za­wdzięczam też pra­cy ba­daw­czej Cha­ima He­rzo­ga i Mor­de­cha­ja Gi­cho­na na te­mat sta­rożyt­nej he­braj­skiej tak­ty­ki bi­tewnej.

Za­le­caną li­te­ra­turę uzu­pełniającą dla osób za­in­te­re­so­wa­nych zgłębia­niem usta­leń na­uko­wych, na których opie­ra się ta po­wieść, za­warłem w Anek­sie.

Na ko­niec jed­na uwa­ga: w książce nie bra­ku­je scen prze­mo­cy. Sta­rałem się nią nie epa­to­wać, chciałem jed­nak wier­nie oddać rze­czy­wi­stość sta­rożyt­nej woj­ny. Po­wieść nie jest jed­nak krwaw­sza niż sama Bi­blia, bar­dziej na­to­miast krwa­wa niż większość książek opar­tych na Bi­blii. Po­ru­sza ona również wątki wy­bit­nie dla do­rosłych – o po­ku­sie sek­su­al­nej i pożądli­wości, za­pre­zen­to­wa­ne w sposób po­ka­zujący nisz­czy­ciel­ski po­ten­cjał ta­kich skłonności, co wy­ma­ga od czy­tel­ni­ka od­po­wied­niej doj­rzałości, po­zwa­lającej zro­zu­mieć sens wy­da­rzeń. Pro­siłbym o sta­ran­ne prze­myśle­nie tej kwe­stii przed za­le­ce­niem książki młod­sze­mu czy­tel­ni­ko­wi. Na­szym pra­gnie­niem w Men of War Mi­ni­stries jest, aby czy­tel­ni­kami Cza­su woj­ny byli przede wszyst­kim oj­co­wie i sy­no­wie, lecz w przy­pad­ku młod­szych „wo­jow­ników” po­win­no to nastąpić do­pie­ro w od­po­wied­nim cza­sie.

Jest to pierw­sza z se­rii książek o do­ko­na­niach mi­li­tar­nych króla Da­wi­da za­pre­zen­to­wa­nych z per­spek­ty­wy jego wo­jow­ników. Dziękuję, że po nią sięgnęliście. Mam na­dzieję, że pierw­szym od­ru­chem czy­tel­ni­ka po zakończe­niu jej lek­tu­ry będzie otwo­rze­nie sta­re­go, wysłużone­go eg­zem­pla­rza Bi­blii i spoj­rze­nie na nią świeżym okiem i z no­wym za­chwy­tem.

Bo każdy but pie­sze­go żołnie­rza,

każdy płaszcz zbro­czo­ny krwią

pójdą na spa­le­nie, na pastwę ognia.

Księga Iza­ja­sza 9,4 (BT)

Pro­log

MŁODY człowiek pa­trzył w ko­ry­to stru­mie­nia, w zamyśle­niu ob­ser­wując pro­mie­nie słońca mie­niące się w stru­gach lo­do­wa­tej wody. Było na tyle płytko, że wi­dział, jak nurt de­li­kat­nie opływa kamie­nie, mknąc z wio­sen­nych roz­topów na północy i spłukując z do­li­ny reszt­ki zimy.

Je­den z ka­mie­ni był okrągły i nie­duży, i wyglądał ide­al­nie. Wyciągnął go z po­to­ku i wy­tarł do su­cha o kraj tu­ni­ki. Ka­mień był gładki, bez gru­dek i bez uszko­dzeń, do­sko­nałego kształtu, jak­by od za­wsze cze­kał właśnie na nie­go. Te­raz będzie ich już pięć.

Szemrząca woda koiła sto­py po całodzien­nym mar­szu. Kręgosłup ze­sztyw­niał od tobołka, który młodzie­niec dźwigał na ple­cach, a san­dały uwie­rały bar­dziej, niż to zwy­kle bywało po ta­kiej podróży. Po­zwo­lił sto­pom roz­ko­szo­wać się zimną wodą i za­mknął oczy, nasłuchując.

Spa­dek te­re­nu po­zwo­lił mu zna­leźć to ustron­ne miej­sce w sa­mym środ­ku do­li­ny, osłonięte przed czuj­nym wzro­kiem tych za nim i tych przed nim. Będą cze­kać, wie­dział o tym, miał nie­wie­le cza­su. Otwo­rzył oczy i spoj­rzał na skarpę po dru­giej stro­nie stru­mie­nia. Już niedługo – pomyślał. Cze­ka­li. On też.

Muł na dnie stru­mie­nia za­pa­dał się pod jego sto­pa­mi. Prze­szedł na dru­gi brzeg i za­trzy­mał się przed piasz­czystą skarpą. Jesz­cze kil­ka kroków i znaj­dzie się na górze, wi­docz­ny jak na dłoni dla całego mro­wia mężczyzn na wzgórzach oka­lających do­linę. Wypełnia­li jego umysł swą obec­nością, w ich sze­re­gach wy­czu­wał strach i żądzę śmier­ci. Od­dy­chał płytko, jesz­cze raz ćwicząc w myślach ko­or­dy­nację ruchów. Roz­mach, cel. Roz­mach, cel. Tak trzy razy z rzędu i prze­rwać.

W dali do­strzegł swo­ich pięciu bra­ci: jed­ne­go na przed­po­lu, a czte­rech w sze­re­gach woj­ska. Wszy­scy ogrom­ni, ale nie tak jak ten przed nim. Żaden z jego bra­ci nie wy­szedł ra­zem nim, by sta­wić czoła temu ogrom­ne­mu har­cow­ni­ko­wi. Mają ro­dzi­ny, muszą ob­ra­biać pola… A on był dla nich za­wsze jak piąte koło u wozu. Za­wsze przy owcach. Nie poważali go, nie za­uważali w nim nic god­ne­go sza­cun­ku. Był dla nich za­wsze tyl­ko sy­nem ich ojca. Nie przyszłoby im na­wet do głowy, żeby go tu­taj wes­przeć. Zresztą prze­cież nie zna­li Tar­czy.

Dziś zo­baczą.

Trzy­mając kij na ra­mie­niu, zaczął wspi­nać się na piasz­czystą skarpę nad po­to­kiem. Słońce stało dokład­nie nad jego głową, cie­nia pra­wie nie było. Wdra­pując się, mówił coś ci­cho, jak­by roz­ma­wiał z kimś, kto wspi­na się obok. Często mówił na głos w chwi­lach za­grożenia, choć ni­ko­go nie było w po­bliżu, a nie­wie­lu wie­działo o tym, że prze­ma­wia tak od świtu do nocy, bez względu na trud­ności, ja­kie ma aku­rat do po­ko­na­nia. Kto go znał, wie­dział, że mo­dli się do swe­go Boga.

Do­tarł na szczyt skar­py i przed nim znów roz­po­starł się ob­raz pola bi­twy. Błyszczące sze­re­gi zbroi i chorągwi oka­lały gar­dziel do­li­ny. Były ich nie­zli­czo­ne tysiące, odgłosy wrzasków i urągań, przed­tem tłumio­ne przez skarpę nad po­to­kiem, te­raz do­tarły do nie­go z całą siłą.

Ci­sza spra­wiała mu przy­jem­ność – ale nad­szedł już czas. Sku­pił umysł na krzy­kach lu­dzi, którymi gar­dził. Kawałek da­lej, na nie­wiel­kim występie skal­nym, na tle na­gie­go zbo­cza wiodącego do jego woj­ska, stał ów ogrom­ny wo­jow­nik.

Był naj­potężniej­szym człowie­kiem, ja­kie­go który­kol­wiek z nich wi­dział, wyższym na­wet, niż gdy­by dwaj jego po­bra­tym­cy stanęli je­den dru­gie­mu na ra­mio­nach. Miał oszczep tak ogrom­ny, że przy­po­mi­nał ra­czej oścień na woły, a z tyłu swej ciężkiej zbroi przy­pa­sał bułat. Zbroję nosił taką, jak cały jego ród: na­go­le­ni­ce osłaniające nogi, me­ta­lo­wy pan­cerz na pier­si i gru­by hełm z brązu ozdo­bio­ny końskim włosiem na czub­ku. Tors okry­wała kol­czu­ga przy­po­mi­nająca ry­bie łuski, lśniąca w południo­wym słońcu, błyszcząca tak ja­sno, że trze­ba było od­wra­cać wzrok.

Za­snu­te lekką mgłą pole dud­niło od jego szy­derstw mio­ta­nych pod ad­re­sem Boga He­braj­czyków. W spie­ko­cie upal­ne­go dnia syl­wet­ka ol­brzy­ma zda­wała się prze­mie­niać w ja­kie­goś złego du­cha. U jego boku stał gier­mek, również im­po­nującej po­stu­ry, choć nie aż tak mon­stru­al­nych roz­miarów, jak jego pan. Młody człowiek wie­dział, że trze­ba będzie zmie­rzyć się z nimi dwo­ma i z całym ich pogańskim ro­dem. Będzie mu­siał sta­wić czoła im wszyst­kim.

Pogróżki ol­brzy­ma nie prze­sta­wały dud­nić mu w uszach, więc od­wza­jem­nił się własny­mi, choć wie­dział, że będą jak gro­chem o ścianę. Tam­ci nig­dy nie słucha­li. Nie po­zo­stało mu nic in­ne­go, jak zro­bić to, co miał do zro­bienia.

Ol­brzym szcze­rzył zęby w uśmie­chu, przez otwór w przyłbicy wy­le­wała się kędzie­rza­wa bro­da. Po­now­nie, jesz­cze głośniej, wy­krzy­czał swe posępne pogróżki i pod­niósł ramię, by pod­sy­cić en­tu­zjazm w swych sze­re­gach.

Młodzie­niec uśmiechnął się, patrząc na har­cow­ni­ka, który wciąż nie wie­dział, co go cze­ka.

Nie­ba­wem się do­wie.

Młody człowiek rzu­cił na zie­mię swą laskę pa­sterską i wyciągnął procę. Była wy­ko­na­na z dwóch li­nek skręco­nych z ko­ziej sierści, przy­mo­co­wa­nych do skórza­ne­go rze­mie­nia. Gdy bębny wo­jen­ne ar­mii ze­bra­nej po dru­giej stro­nie do­li­ny zaczęły wy­bi­jać za­po­wiedź po­je­dyn­ku, sięgnął do kie­sze­ni ukry­tej na wy­so­kości pasa. Wal­czyć mie­li wo­jow­ni­cy oby­dwu ar­mii, ale obaj królo­wie chcie­li, żeby ich lu­dzie byli go­to­wi do ata­ku w chwi­li, gdy prze­gra wo­jow­nik nie­przy­ja­cie­la. Star­cie dwóch żołnie­rzy miało roz­strzygnąć wy­nik bi­twy, jed­nak w oby­dwu ar­miach ki­piała zbyt wiel­ka wza­jem­na nie­na­wiść. Krew miała polać się stru­mie­nia­mi, nie­za­leżnie od wy­niku po­je­dyn­ku.

Wyciągnął je­den z ka­mie­ni, które zna­lazł w ko­ry­cie po­to­ku, i umieścił go w skórza­nym pa­sku u na­sa­dy pro­cy. Pa­lec wska­zujący jego dłoni po­kry­wały od­ci­ski, których na­ba­wił się, ćwicząc do upadłego, by osiągnąć jak naj­większą biegłość w posługi­wa­niu się tą bro­nią. Nig­dy dotąd go nie za­wiodła. Nie za­wie­dzie i te­raz.

Bębny grały co­raz głośniej. Żołnie­rze prze­ciw­ni­ka śmia­li się, skry­ci za żela­znym orężem. Mie­li wyraźną prze­wagę w lu­dziach i uzbro­je­niu. Młodzie­niec słuchał i ob­ser­wo­wał, jak wrzeszczą i ude­rzają w tar­cze, ziejąc nie­na­wiścią do zgrai słabo wy­ekwi­po­wa­nych He­braj­czyków, kulących się ze stra­chu w do­li­nie. Obcy byli bar­ba­rzyńcami. Wy­czu­wa­li rzeź ni­czym sta­do hien. Pa­trzył na nich gniew­nie, słysząc, jak urągają jego Bogu. W jego ser­cu wzbie­rała wściekłość.

I wte­dy po­czuł ogień.

Naj­pierw zapłonął w pier­siach. W oka­mgnie­niu objął ra­mio­na. W pal­cach wzbie­rała mu ener­gia i zda­wało się, że mięśnie za chwilę wyrwą się z ciała, jeśli nie da jej ujścia. Za­cisnął po­wie­ki, słuchając dud­nie­nia bębnów. Prze­ni­kało ono skórę i czuł, że na­ra­stający w środ­ku żar za chwilę go roz­sa­dzi.

Odgłos ognia ryczącego w uszach przytłumił resztę zmysłów i od tej chwi­li młody człowiek nie czuł już nic, tyl­ko ten żar, który ogar­niał go sil­niej niż kie­dy­kol­wiek dotąd. Pro­ca drżała w jego dłoniach. Bębny hu­czały, żołnie­rze zaczęli ude­rzać mie­cza­mi zgod­nie z ich ryt­mem, pod­niósł się krzyk.

Otwo­rzył oczy i po­przez piekący ból do­strzegł, że ol­brzym sa­dzi ku nie­mu potężnymi su­sa­mi, za każdym z nich po­ko­nując ja­kieś trzy­dzieści łokci, a gier­mek bie­gnie tuż za nim. Młodzie­niec krzyknął, chcąc dać ujście napięciu, lecz ogień w jego cie­le roz­go­rzał tym moc­niej. Na­wet nie wie­dział, kie­dy sam też puścił się bie­giem, skacząc z głazu na głaz i naprężając procę. Ka­mień ide­al­nie wpa­so­wał się w rze­mień. Zakręcił nim młynka.

Roz­mach.

Zwol­nił nie­co.

Cel.

Biegł da­lej i da­lej kręcił procą. Wie­dział, że nie­rozsądnie jest strze­lać w bie­gu, ale nie mógł dłużej tłumić wewnętrzne­go ognia.

Roz­mach…

Kręcił co­raz szyb­ciej.

Cel.

Ol­brzym już nad­bie­gał, nie było cza­su do stra­ce­nia.

Roz­mach – szyb­ciej – cel!

Krzyknął – pe­wien, że ogień za chwilę go stra­wi. Lecz nie – pchał go naprzód po­przez ka­mie­nie i tu­ma­ny pyłu.

Za ostat­nim za­ma­chem puścił lin­ki i ka­mień ze świ­stem prze­szył po­wie­trze. Gdy mknął ku czar­nej syl­wet­ce wo­jow­ni­ka, młody człowiek wy­szep­tał w du­chu: Daj mi swą Tarczę w dniu bi­twy.

Część pierw­sza

1

BE­NA­JA, syn Je­ho­ja­dy, nig­dy jesz­cze nie wi­dział za­mie­ci śnieżnej, ale wie­dział już, że nie przy­pad­nie mu ona do gu­stu. Na południu, skąd po­cho­dził, nig­dy nie padał śnieg. Mężczy­zna uznał, że tak po­win­no być wszędzie.

Jako chłopiec słuchał bajań o za­mar­z­niętym desz­czu. Opo­wia­da­li o nim wędrow­cy ze wscho­du, kie­dy za­trzy­my­wa­li się w jego wsi, żeby na­poić wielbłądy i uzu­pełnić za­pa­sy na drogę. Snu­li opo­wieści o ogrom­nych połaciach bie­li, jaka okry­wa zie­mię i za­bi­ja bydło. W tam­tych cza­sach, w za­pa­le młode­go ser­ca spra­gnio­ne­go przygód, pragnął uj­rzeć to na własne oczy. Lecz tak jak wie­le in­nych ta­jem­nic tego życia, również i ta szyb­ko stra­ciła na atrak­cyj­ności, gdy tyl­ko uświa­do­mił so­bie, jak bar­dzo utrud­ni mu ona za­da­nie.

Zim­ny po­wiew znów ude­rzył go w twarz. Be­na­ja przy­stanął i przysłonił oczy dłonią, cze­kając, aż wiatr nie­co przy­cich­nie. Ścieżkę za­sy­pał śnieg, mu­siał więc uważnie szu­kać dro­gi między ob­lo­dzo­ny­mi ka­mie­nia­mi. Wie­dział, że jest zbyt zim­no jak na tę porę roku, wiosną górska kra­ina zwy­kle roz­kwi­tała, pławiąc się w pro­mie­niach słońca. Lecz te­raz biel wieńcząca wy­so­kie urwi­ska i po­nu­re sza­re nie­bo za­po­wia­dały, że może być jesz­cze go­rzej.

Przy­kucnąwszy za ja­kimś ogrom­nym głazem, moc­niej uchwy­cił oszczep i nasłuchi­wał. Wiatr wył tak, że można by wyłowić inne dźwięki naj­wyżej w pro­mie­niu kil­ku­na­stu kroków. Za licz­ny­mi na sto­ku głaza­mi kryły się gro­ty i nyże.

Wie­dział, że potwór mógł za­czaić się w którejś z nich, i sta­ran­nie badał wzro­kiem każde zagłębie­nie w ska­le, wy­pa­trując złoci­stej sierści. Zmarsz­czyw­szy brwi, zaczął po­su­wać się da­lej wzdłuż ścieżki. Mówili, że jest ogrom­ny, wiel­kości trzech mężów, długości ze dwu­dzie­stu łokci. Bzdu­ra, ja­kie stwo­rze­nie mogłoby li­czyć so­bie dwa­dzieścia łokci! Star­szy wio­sko­wy po­wie­dział, że be­stia przy­by­wa późną nocą, i Be­na­ja zaczął po­dej­rze­wać, że ta­kie sza­cun­ki roz­miarów zwierzęcia zro­dziły się być może pod wpływem al­ko­ho­lu.

Ale po­nie­waż całe życie po­lo­wał na lwy, do­sko­na­le zda­wał so­bie sprawę z tego, że zwierzętom tym wy­star­czy, by raz zabiły, a już będą sądziły, że człowiek to łatwy łup. Lu­dzie z wio­ski nie będą bez­piecz­ni, dopóki be­stia żyje. Naj­le­piej było po­lo­wać na lwy w trzy­oso­bo­wych gru­pach, lecz po­nie­waż resz­ta wo­jow­ników z jego pułku ma­sze­ro­wała właśnie da­le­ko na północ, zwer­bo­wał do po­mo­cy czte­rech miej­sco­wych. Wy­da­li mu się dziel­ni, jed­nak trzej byli już dość moc­no po­su­nięci w la­tach, a czwar­ty za­le­d­wie prze­stał być dziec­kiem. Wszy­scy mężczyźni zdol­ni do wal­ki na otwar­tym polu szy­ko­wa­li się do woj­ny na północy, gro­madząc ekwi­pu­nek i ćwicząc się w wo­jen­nym rze­miośle w ob­li­czu spo­dzie­wa­ne­go na­jaz­du Fi­li­stynów. Król powołał pod broń i rol­ników, i pa­ste­rzy, tak iż we wsiach nie­wie­lu po­zo­stało mężczyzn zdol­nych do cięższe­go wysiłku.

Ta osa­da była tak nie­duża, że Be­na­ja o mały włos prze­oczyłby ją, gdy wresz­cie wcze­snym ran­kiem wy­nu­rzył się z lasu. Za­uważył, że jej miesz­kańcy przy­wiązują dużą wagę do wyglądu swo­ich do­mostw, z przy­jem­nością pa­trzył na sta­ran­nie po­sta­wio­ne ka­mien­ne mury i da­chy kry­te gli­nia­ny­mi dachówka­mi. Osad­ni­cy pomyśleli na­wet o urządze­niu kil­ku zakątków wspólnych, ze swo­bod­nym wstępem dla każdego miesz­kańca wio­ski.

Wi­dział za­bu­do­wa­nia, gdzie rol­ni­cy zwo­zi­li ziar­no, by je wymłócić na kle­pi­sku. Słomę wiązano w sno­py i rzu­ca­no pod ścia­ny spi­chle­rza z równiut­ko cio­sa­nych ka­mie­ni. Pod­czas żniw żeńcy od­ci­na­li krze­mien­ny­mi ostrza­mi wierz­chołki tych snopów, żeby ogra­ni­czyć ilość słomy roz­rzu­co­nej po kle­pi­sku.

Za­raz koło spi­chlerzów po­sta­wio­no tłocznię oli­wy i choć nie czas był jesz­cze na zbio­ry, niektórzy już krzątali się dokoła, przy­go­to­wując ją na zbliżające się oliw­ne żniwa. Pra­sa dźwi­gnio­wa mieściła kil­ka koszów oli­wek wsta­wia­nych do zbior­ni­ka, nad którym znaj­do­wał się ka­mień. Z ka­miennej ścia­ny tuż powyżej ster­czała bel­ka z row­ka­mi do za­wie­sza­nia obciążników – tak po­wsta­wał ucisk na prasę, która wytłaczała z owoców ob­fi­tość oli­wy spływającej do na­czy­nia umiesz­czo­ne­go pod ko­sza­mi.

Lecz Be­na­ja zo­rien­to­wał się, że jest to społecz­ność głównie pa­ster­ska. Owce do­pie­ro co uro­dziły, w całym re­gio­nie set­ki zwierząt wy­ma­gało strzyżenia. Wcześniej zapędza­no je do sa­dzaw­ki, gdzie pa­ste­rze szo­ro­wa­li wełnę do czy­sta, po czym wy­pusz­cza­li owce, które becząc, wy­bie­gały na brzeg, su­szyć się w słońcu. Tyle że tego dnia słońce za­miast su­szyć wełnę wca­le się nie po­ka­zało. Be­na­ja wi­dział iry­tację pa­ste­rzy mi­ja­nych po dro­dze.

Przy­stanął na chwilę, by po­pa­trzeć na jed­ne­go, mo­cującego się z jakąś nie­sforną owcą. Zwierzę be­czało jak opętane, wresz­cie mężczy­zna ude­rzył je w pysk. Na próżno. Ude­rzył więc moc­niej, aż po­ciekła krew. Ten dru­gi cios oka­zał się wy­star­czająco sil­ny, by owca ze­chciała w końcu po­go­dzić się ze swo­im lo­sem i uspo­koić się nie­co. Pa­sterz, widać wpra­wio­ny w ści­ga­niu nie­sfornych zwierząt po górach, ścisnął ją między ko­la­na­mi, a pod­winąwszy suk­nię, za­tknął jej kraj za pas i prze­cze­sał pal­ca­mi za­chla­paną wełnę, by wy­grze­bać z niej błoto i mar­twe owa­dy.

Gdy skończył, puścił zwierzę, a ono rzu­ciło się na oślep przez wodę w po­szu­ki­wa­niu resz­ty sta­da, roztrzęsio­ne, ale już czy­ste, z cienką strużką krwi wy­cie­kającą jesz­cze z noz­drzy. Mężczy­zna otarł czoło i za­uważył przyglądającego mu się Be­naję. Spo­strzegł jego woj­sko­wy ubiór i oręż, i skinął głową za­nie­po­ko­jo­ny. Żołnierz od­wza­jem­nił po­zdro­wie­nie i po­szedł da­lej.

Niektórzy ro­bot­ni­cy cio­sający ka­mie­nie i przy­go­to­wujący sprzęt do żniw co jakiś czas prze­ry­wa­li pracę, żeby po­si­lić się owsianką ze zsiadłego ko­zie­go mle­ka, zwaną le­ben. Twar­de chle­by ma­cza­no w oc­cie i po­da­wa­no je­den dru­gie­mu. Niektórzy wsy­py­wa­li do ust garść prażone­go ziar­na i żuli pod­czas pra­cy.

Gdy zbliżał się do wio­ski, po dro­dze mijały go ka­ra­wa­ny rol­ników i pa­ste­rzy z górskiej kra­iny: muły ugi­nały się pod ciężarem juków, wozy zaprzężone w woły z tru­dem to­czyły się po ka­mie­niach, zwierzęta cza­sem nie chciały zakręcać i ich właści­cie­le bili je cien­ki­mi trzci­na­mi, do­tkli­wie na­wet dla gru­bej skóry.

Be­na­ja był mężczyzną oka­załej po­stu­ry, o sze­ro­kim tor­sie i potężnych ra­mio­nach. Gdy szedł przez wioskę, odzia­ny w ciem­ny płaszcz podróżny, dzie­ci wo­dziły za nim sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi; mu­siał wydać im się ja­kimś wid­mem, które wy­nu­rzyło się z po­ran­nej mgły.

Był wy­so­ki w porówna­niu z resztą swo­je­go ple­mie­nia. Idąc, nie prze­sta­wał rozglądać się na wszyst­kie stro­ny swy­mi głęboko osa­dzo­ny­mi brązo­wy­mi ocza­mi, tak jak to mają w zwy­cza­ju wszy­scy doświad­cze­ni wo­jow­ni­cy. Czar­ne włosy i brodę przy­strzyżone miał krótko, przed­wiośnie było porą bi­tewną, w cza­sie której królo­wie wie­dli swe ar­mie na wojnę. Wy­ru­szając, Be­na­ja spo­dzie­wał się cie­plej­szej po­go­dy, chcąc nie chcąc mu­siał więc od­by­wać drogę w gru­bym i utrud­niającym swo­bod­ne po­ru­sza­nie się wełnia­nym płasz­czu. Pod nim miał tyl­ko krótką tu­nikę sięgającą ud, prze­ty­kaną na krawędziach błękitną nicią, zgod­nie z pra­wem i oby­cza­ja­mi jego ludu i jego Boga. Nad­miar ma­te­riału stwa­rzałby za­grożenie.

Wo­jow­nik miał ze sobą dwa różne oszcze­py, łuk i kołczan ze strzałami, miecz, a przy pa­sie szty­let, wszyst­ko z żela­za, co przy­ku­wało w tej chwi­li wzrok oto­cze­nia. Żela­zo wi­dy­wało się rzad­ko, zwłasz­cza w for­mie oręża.

Star­si po­wi­ta­li go, gdy już zdołał ich od­szu­kać, a on pokrótce wyjaśnił, kto go przysłał i po co. Spy­ta­li, cze­mu przy­szedł sam, ale wyjaśnił, że resz­ta ciągnie na północ jak wszy­scy żołnie­rze w kra­ju, tak że tyl­ko on mógł przy­być.

Czte­rech mężczyzn zgłosiło się, żeby mu to­wa­rzy­szyć, ale gdy Be­na­ja do­ko­nał przeglądu ich uzbro­je­nia, od razu spo­strzegł, że po­dob­nie jak w in­nych zna­nych mu górskich osie­dlach nikt w za­sa­dzie nie po­sia­dał bro­ni z praw­dzi­we­go zda­rze­nia. Mie­li rdze­wiejące le­mie­sze i inne narzędzia go­spo­dar­skie. Jak się oka­zało, najmłod­szy po­tra­fił strze­lać z pro­cy, dał mu więc sakwę pełną po­cisków i po­le­cił strzec jej jak oka w głowie. Po­zo­stałym kazał zo­sta­wić pry­mi­tyw­ne narzędzia wal­ki i roz­dzie­lił między nich swo­je własne uzbro­je­nie. Miecz dał Ja­ira­so­wi, jed­ne­mu z wiej­skiej star­szy­zny, który uparł się z nimi iść. Gdy za­py­ta­li go, skąd ma żela­zo, nie od­po­wie­dział.

Zwierzę zabiło już kil­ka osób, w tym małego chłopca, który powędro­wał sam do lasu roz­go­ry­czo­ny do­cin­ka­mi star­sze­go ro­dzeństwa. Jego pogrążeni w żalu bli­scy jako jed­ni z pierw­szych przy­szli z błaga­niem. Mat­ka płakała, jak to ko­bie­ta, ale to roz­pacz w oczach ojca była tym, co utwier­dziło Be­naję w za­mia­rze wy­tro­pie­nia dra­pieżnika. Ten wy­raz twa­rzy był mu aż zbyt do­brze zna­jo­my.

Te­raz wspi­na­li się w górę, idąc tro­pem zwierzęcia. Szli już kil­ka go­dzin. Słońce od cza­su do cza­su wy­zie­rało zza si­ne­go nie­ba, by po chwi­li znów zniknąć za zasłoną śnie­go­wych chmur. Be­na­ja popędzał lu­dzi, nie dając cza­su na od­po­czy­nek, z oba­wy, żeby w chwi­lach wy­tchnie­nia nie stop­niała ich de­ter­mi­na­cja. Nie szli szyb­ko, mimo to pod ubra­niem zaczął już zbie­rać się pot, co gro­ziło za­mar­z­nięciem. Mroźna oko­li­ca dawała się we zna­ki zwłasz­cza star­szym uczest­ni­kom wy­pra­wy, którzy le­d­wo za nim nadążali.

Od cza­su do cza­su sta­rał się wlać nie­co otu­chy w ich ser­ca, twierdząc, że do południa po­win­ni zna­leźć dra­pieżnika, po­nie­waż lwy jako zwierzęta te­ry­to­rial­ne niechętnie opusz­czają ob­szar swych łowów. Nie dbał o to, żeby po­su­wać się ci­cho, bo i tak wcześniej zo­stały wy­pusz­czo­ne psy myśliw­skie, których uja­da­nie roz­le­gało się od cza­su do cza­su między wzgórza­mi.

Było już późne popołudnie. Im wyżej wcho­dzi­li, tym zim­niej się robiło. Be­na­ja wi­dział, jak czte­rech lu­dzi z wio­ski wy­pusz­cza usta­mi kłębki pary, i za­sta­na­wiał się, ile jesz­cze wy­trzy­mają, zwłasz­cza w ob­li­czu tego, co cze­kało ich wśród górskich skał. Od cza­su do cza­su spraw­dzał trop. Lew podążał mniej więcej ścieżką, którą lu­dzie wy­ku­li przez przełęcz. Be­na­ja przy­pusz­czał, że to właśnie dzięki niej zwierzę zapuściło się tak da­le­ko, idąc za za­pa­chem ludz­kie­go ciała, a nie mogąc po­rwać żad­nej owcy, po­nie­waż wszyst­kie sta­da spro­wa­dzo­ne w dół na czas strzyżenia znaj­do­wały się te­raz w oko­li­cach wio­ski. Lwy po­lują nocą, chłopiec mu­siał być łatwym łupem.

Ścieżka wiodła ku po­kry­tym śnie­giem ska­li­stym występom na zbo­czu. Po­wo­li za­czy­nało się zmierz­chać i Be­na­ja za­sta­na­wiał się w du­chu, czy nie za­rzu­cić pościgu i nie wrócić na­za­jutrz. Wytężał słuch, sta­rając się złowić uchem po­przez wiatr jakiś odgłos ptaków albo ostrze­gaw­czy pisk góralków. Co kil­ka chwil kopał w ścieżkę, by tu­man ku­rzu i lek­kie­go jak proch śnie­gu po­ka­zał kie­ru­nek wia­tru.

Spoj­rzał na po­zo­stałych. Wyglądali na zmęczo­nych, ale skon­cen­tro­wa­nych. Mie­li jesz­cze siły na kil­ka go­dzin. Więc pójdą da­lej. Po­czuł, że pal­ce stóp za­czy­nają mu cierpnąć, jak zwy­kle pod­czas długiej wspi­nacz­ki, kie­dy krew nie do­cie­ra do nich należycie.

W tej sa­mej chwi­li za zakrętem ścieżki na przo­dzie zaczęły uja­dać psy. Otwo­rzył sze­ro­ko oczy i wytężył wszyst­kie zmysły. Zaczął biec i słyszał, że inni biegną za nim. Ob­lo­dzo­ne ka­mie­nie iry­tująco spo­wal­niały tem­po, ale nie można było po­su­wać się szyb­ciej. Złama­na noga nie ułatwiłaby za­da­nia.

Gdy okrążyli je­den ze ska­li­stych występów, roz­to­czył się przed nimi wi­dok na przełęcz między górami, a Be­na­ja mógł na­resz­cie oce­nić sy­tu­ację. Za nie­wielką roz­pa­dliną, przy ska­le, pod którą uja­dały psy, czaił się osa­czo­ny ogrom­ny sa­miec.

Sierść miał w ko­lo­rze wypłowiałej żółci, po­pla­mioną po­soką którejś z ostat­nich ofiar. Kępy czar­ne­go fu­tra układały się w grzywę, oka­lając łeb i okry­wając bar­ki. Mięśnie prężyły się i pul­so­wały ni­czym tłoki wio­sko­wej pra­sy oliw­nej, a sta­wy i ścięgna drgały ze skry­waną siłą na każde szczek­nięcie psa. Ryk nie milkł, tak głośny, że cały stok zda­wał się drżeć od echa. Ten star­szy nie prze­sa­dził co do roz­miarów – tak wiel­kie­go lwa Be­na­ja jesz­cze nie wi­dział.

Któryś z młodych psów spo­strzegł, że nad­chodzą, i na chwilę za­po­mniał o czuj­ności. Lew mruknął i machnął łapą, po­zba­wiając go czu­cia. Po­zo­stałe psy zawyły i jęły kąsać go od tyłu, a choć nie miały większych szans, wal­czyły dziel­nie.

Be­na­ja przy­stanął rap­tow­nie i chwy­cił za ramię młodzieńca z procą.

– Ty! Bie­gnij w pra­wo! Ja zajdę od le­wej i będę szył strzałami. Za­bi­je­my go ta­kim ogniem krzyżowym!

Chłopiec skinął głową. Na młodej twa­rzy Be­na­ja do­strzegł strach, lecz chłopak po­biegł co sił w no­gach. Po­zo­stałym wo­jow­nik na­ka­zał iść za sobą. Po­le­cił, aby szli w pew­nych od­ległościach na wy­pa­dek ata­ku, i zmu­sił swo­je nogi do for­so­wa­nia sto­ku po le­wej stro­nie lwa. Wciąż ześli­zgi­wał się po śnie­gu i lo­dzie, każdy ko­lej­ny krok był nie lada wysiłkiem.

Po­de­szli na od­ległość dzie­sięciu długości. Pies po­wa­lo­ny przez lwa leżał w kałuży krwi, sko­wycząc, jego to­wa­rzy­sze nie ustępo­wa­li. Lecz za­cie­kle ude­rzając łapą, dra­pieżnik dosięgnął w końcu ostat­nich dwóch psów i zabił je na miej­scu. Gdy ryknął, z jego pasz­czy uszła para. Wo­jow­nik za­uważył, że młodzie­niec z procą z prze­rażenia stanął jak wry­ty.

– Strze­laj! Już! – krzyknął.

Dy­goczącymi dłońmi chłopiec próbował włożyć po­cisk do pro­cy, lew tym­cza­sem zniżył łeb i położył po so­bie uszy, szy­kując się do ata­ku. Znów ryknął.

Be­na­ja był już wy­star­czająco bli­sko, a łuk, który nosił na ple­cach, w jed­nej chwi­li zna­lazł się w jego dłoniach. Chwy­cił go moc­no i osa­dził strzałę na cięci­wie. Ru­chy miał tak wyćwi­czo­ne, że lew w ułamku se­kun­dy zna­lazł się na ce­low­ni­ku.

Zwierzę z przy­sia­du wy­strze­liło w górę i popłynęło w po­wie­trzu wprost na prze­rażone­go chłopca. Be­na­ja znów krzyknął, żeby wypuścił po­cisk. Za­nim be­stia na nim wylądowała, młodzie­niec zdążył wy­rzu­cić ka­mień, który ja­kimś cu­dem ude­rzył rozwście­czo­ne zwierzę w noz­drza. W tej sa­mej se­kun­dzie wo­jow­nik wypuścił strzałę. Jesz­cze jed­no mruk­nięcie i lew już był na chłopcu, lecz Be­na­ja spo­strzegł, że jego strzała tkwi w boku zwierzęcia.

– Wsadź ramię do pasz­czy! – krzyknął do chłopa­ka.

Był co­raz bliżej, klnąc pod no­sem na śnieg i lód. Rzu­cił swój łuk jed­ne­mu z mężczyzn i schwy­cił w lo­cie rzu­co­ny mu oszczep. Chłopiec krzy­czał prze­raźli­wie, gdy lew wy­dzie­rał mu z tułowia ja­sno­czer­wo­ne kawałki mięsa. Be­na­ja z tru­dem po­wstrzy­mał się przed po­chop­nym rzu­tem. Biegł co sił w no­gach. Gdy wresz­cie zna­lazł się na miej­scu wal­ki, cisnął oszczep między żebra zwierzęcia. Nie miał cza­su, żeby spraw­dzić, czy dzie­li go bez­piecz­na od­ległość od chłopca, i z prze­rażeniem pa­trzył, jak grot bro­ni prze­szy­wa zwierzę na wy­lot i ude­rza nie­do­rost­ka w czu­bek głowy.

Krzyknął i moc­no przy­trzy­mał drzew­ce. Lew znów za­ry­czał. Ści­skając kur­czo­wo włócznię, Be­na­ja krzyknął do resz­ty, żeby się po­spie­szy­li. Wi­dział za­laną krwią twarz młoko­sa, wytężającego siły i od­su­wającego się jak naj­da­lej od kłapiących szczęk. Znów krzyknął i za­kasłał chra­pli­wie, nie wy­pusz­czając z rąk oszcze­pu.

Po­zo­sta­li trzej do­tar­li wresz­cie i zdołali wbić swój oręż w ciel­sko be­stii. Lew puścił chłopca, który sto­czył się na bok, za­la­ny krwią i po­szar­pa­ny. Klat­ka pier­sio­wa była roz­ora­na, prześwi­ty­wały przez nią na­gie kości. W mroźnym po­wie­trzu brze­gi ran za­czy­nały czer­nieć. Chłopak jęczał w szo­ku, przy­ci­skając dłonie do krwa­wiącej pier­si. Oszczep Be­nai zdarł tkan­ki z czub­ka jego głowy. Ma­to­wa biel obnażonej czasz­ki szyb­ko po­kryła się czer­wie­nią.

Na szczęście be­stia już do­go­ry­wała. Żołnierz po­le­cił swo­im po­moc­ni­kom trzy­mać broń w po­go­to­wiu, dopóki nie ustaną ostat­nie drgaw­ki. Wie­lu mężów zginęło od cio­su pa­zurów zwierzęcia, które uzna­li za mar­twe.

Lew, już osłabio­ny, za­machnął się zno­wu, wy­dając głuchy po­mruk. Wy­kasz­lał po­sokę z płuc, a odór gnijącego ciała i krwi nada­wał jej woń mie­dzi. Be­na­ja czuł go­tującą się w dra­pieżniku nie­na­wiść, aż ostat­ni raz ude­rzył łapą, gryząc ka­mie­nie i zie­mię, by w końcu znie­ru­cho­mieć.

Wo­jow­nik wyjął oszczep z ciel­ska i z wściekłością od­rzu­cił na skały opo­dal. Roz­pacz­li­wie próbował złapać od­dech, aż płuca ze­sztyw­niały mu na mo­ment od mroźnego po­wie­trza. Czoło miał zro­szo­ne po­tem, który spływał, szczy­piąc go w oczy. Resz­ta cofała się nie­pew­nie, je­den z mężczyzn pośli­zgnął się na lo­dzie i runął jak długi. Dwaj po­zo­sta­li sięgnęli po bukłaki z wodą i mo­co­wa­li się z nimi, żeby roz­wiązać otwo­ry, nie umiejąc strząsnąć resz­tek gorączko­wej ener­gii pul­sującej wciąż w dłoniach i ciałach. Od­de­chy z ich ust zda­wały się za­ma­rzać w po­wie­trzu.

Trze­ba się było na­tych­miast zająć oka­le­czo­nym chłopcem. Be­na­ja zaczął opa­try­wać jego rany wełnia­ny­mi ban­dażami, nasączając je oliwą, którą miał przy so­bie. Same rany za­sy­pał solą, żeby nie dopuścić do zakażenia, i do­cisnął skórę tam, gdzie zo­stała ode­rwa­na. Młodzie­niec był w szo­ku, Wo­jow­nik ude­rzył go w twarz i kazał pa­trzeć so­bie pro­sto w oczy. Po­le­cił jed­ne­mu z mężczyzn przy­trzy­mać chłopa­ka i za­cisnął węzeł, żeby za­ta­mo­wać krew, która spo­koj­nie spływała na śnieg, tworząc szkarłatną kałużę. Zdzi­wił się, widząc w tym oso­bli­we piękno. Chłód pa­ra­liżował mu myśli. Do­pie­ro po chwi­li usłyszał wołające go głosy. Pod­niósł wzrok, otrząsnął się i przy­po­mniał so­bie, co ma robić.

Po­pa­trzył na mężczyznę w śred­nim wie­ku w wy­blakłej sza­rej sza­cie i z no­sem znie­kształco­nym od ja­kie­goś sta­re­go złama­nia.

– Bie­gnij do wio­ski i uprzedź wa­sze­go me­dy­ka. Tyl­ko się nie pośliźnij. Jak złamiesz nogę, na nic się nie przy­dasz – po­wie­dział.

Mężczy­zna skinął głową i ru­szył w drogę. Be­na­ja jesz­cze raz obej­rzał za­ban­dażowa­ne rany chłopca i dał znak po­zo­stałym dwóm, żeby po­mo­gli go pod­nieść.

– To jak ci na imię? – za­py­tał.

Plując krwią, chłopak od­parł:

– Ha­ra­ta, syn Ele­ba.

Wzrok miał nie­przy­tom­ny, a wsku­tek upływu krwi jego skóra przy­po­mi­nała barwą śnieg.

– Ha­ra­to, synu Ele­ba, do­brześ dziś wal­czył. Wrócisz do swo­jej ko­bie­ty, tyl­ko nie wol­no ci zasnąć.

Ha­ra­ta odwrócił wzrok zażeno­wa­ny, krzy­wiąc się od urazów na żebrach.

– Ja… nie mam ko­bie­ty. Ale się sta­ram.

Be­na­ja uśmiechnął się i klepnął go lek­ko w zdro­wy bark. Dał znać po­zo­stałym dwóm, żeby ułożyli chłopca na jego płasz­czu, który leżał już roz­ciągnięty na zie­mi, go­to­wy służyć jako no­sze.

W od­da­li do­strzegł człowie­ka, którego odesłał do wio­ski. Biegł za szyb­ko po ośnieżonej ścieżce. Jesz­cze niżej widać było ko­lej­ny wał chmur śnieżnych nad­ciągający po­wo­li w ich stronę. Skrzy­wił się i prze­cze­sał pal­ca­mi brodę, a po­tem w ner­wo­wym od­ru­chu, którego jakoś nie po­tra­fił się po­zbyć, chwy­cił kołnierz tu­ni­ki i odciągnął go od kar­ku. Jeśli się nie po­spieszą, zabłądzą.

Od­li­czyw­szy, równo­cześnie złapa­li chłopca i ułożyli go na tka­ni­nie. Trzy­mając płaszcz za rogi, zaczęli równo­mier­nym kro­kiem i możli­wie jak naj­ostrożniej scho­dzić z przełęczy w kie­run­ku wio­ski. Śnieg padał już ob­fi­cie, wypełniając te gołe połacie zie­mi, które ostały się pod­czas po­przed­niej za­mie­ci.

W śnieżycy Be­na­ja stra­cił orien­tację i za­py­tał jed­ne­go z mężczyzn, jak da­le­ko jest do wio­ski. Tam­ten oce­nił, że jego zda­niem dro­ga może zająć ład­nych parę go­dzin. Do­tar­li­by więc na miej­sce już po zmro­ku, jed­nak jesz­cze za­nim dra­pieżniki wy­ruszą na łów. W oko­li­cy gra­so­wały nie tyl­ko lwy, ale i wil­ki, i hie­ny. Woń krwi przy­ciągnęłaby je na­wet z da­le­ka.

Po kil­ku mi­nu­tach kuśty­ka­nia osiągnęli wresz­cie sta­bil­ny rytm, obaj niosący dokład­nie zsyn­chro­ni­zo­wa­li kro­ki. Ran­ny chłopiec ko­le­bał się nie­co między nimi, ale przy­najm­niej po­su­wa­li się spraw­nie naprzód. Be­na­ja na­brał na­dziei, że zdołają zejść z przełęczy przed ko­lejną śnieżycą. Zaczął już od­dy­chać spo­koj­niej.

Wte­dy za­ata­ko­wał ich dru­gi lew.

Zwierzę czaiło się tuż przy występie skal­nym, który mi­ja­li wcześniej. Wy­czuło jed­nak zbliżające się psy i uciekło, lecz nie mogło oprzeć się woni śmier­ci i krążyło wokół całej gru­py, wy­cze­kując na sto­sowną chwilę. Po­czu­li go, za­nim jesz­cze doj­rze­li. Le­d­wo Be­na­ja się obej­rzał, a już w twarz zionął mu gorący ryk, głowa zaś otrzy­mała cios od potężnych łap. Wzniósł ramię tuż przed paszczą, wy­dając za­chrypły krzyk i czując, jak ugi­nają się pod nim nogi. Siła be­stii była nie­wy­obrażalna, wi­dział je­dy­nie złotą sierść i czuł miażdżący uścisk. Słyszał po­mru­ki i krzy­ki, lecz nie mógł nic zro­bić, bo ra­mio­na miał całko­wi­cie unie­ru­cho­mio­ne. Za­nim zdążył obmyślić jakąś obronę, lew ścisnął go tyl­ny­mi łapa­mi i zaczął szar­pać bok tułowia, na szczęście ochro­niła go skórza­na żołnie­rska tu­ni­ka. Od razu uświa­do­mił so­bie, że to też sa­miec. Jesz­cze większy niż tam­ten.

– Za­bierz­cie… stąd… chłopa­ka! – wy­krztu­sił ostat­kiem sił, przy­gnie­cio­ny przez lwa.

Spo­wi­jało go gorąco i para bu­chające z lwiej pasz­czy. Ryk tuż nad uchem przy­pra­wiał o zawrót głowy. Próbował wal­czyć, ale zdołał tyl­ko prze­to­czyć się na bok, byle da­lej od po­zo­stałych dwóch i od ran­ne­go chłopca. Robiło mu się słabo od ohyd­ne­go zjełczałego odo­ru gnijącej pa­dli­ny.

Sta­czał się ra­zem z lwem po sto­ku, jego ręka nadal tkwiła w pasz­czy be­stii, pa­ni­ka przy­pra­wiała o obłęd. Po­zo­sta­li pa­trzy­li tyl­ko, onie­mia­li z za­sko­cze­nia. Szczęki kłapały i za­ci­skały się na ra­mie­niu Be­nai chro­nio­nym przez skórza­ny na­ra­mien­nik. Po chwi­li zo­rien­to­wał się, że walczą na krawędzi ja­kie­goś urwi­ska, nad prze­paścią albo nad roz­pa­dliną. Wtem po­czuł przypływ siły i zrzu­cił z sie­bie zwierzę z całą mocą, na jaką mógł się zdo­być, jed­no­cześnie wpy­chając mu kciuk w oko. Dra­pieżnik ryknął i puścił jego rękę. Wo­jow­nik spo­strzegł, że lew ześli­zgu­je się po gołobo­rzu i sta­cza w głąb ja­kie­goś jaru.

Otarł z czoła krew z ran za­da­nych pa­zu­ra­mi i chwiej­nym kro­kiem ru­szył w górę. Musi szyb­ko zna­leźć so­bie broń. Lew lada mo­ment wy­grze­bie się z jaru i wzno­wi atak. Po­zo­sta­li dwaj wciąż pa­trzy­li.

– Mówiłem! Bierz­cie go stąd!

Pluł krwią. Ślady po pa­zu­rach paliły jak rozżarzo­ne węgle, wie­dział, że tra­ci krew. Dwaj mężczyźni podjęli w końcu mo­zolną wędrówkę, dźwi­gając chłopca między sobą. Be­na­ja chwy­cił oszczep. Wszyst­ko go bolało. Skórza­na tu­ni­ka z boku była w strzępach, jed­no ramię otrzy­mało cios pa­zu­ra­mi, poza tym jed­nak wciąż mógł się ru­szać.

Zo­rien­to­wał się, że parów, do którego wpadł dra­pieżnik, to pułapka wy­ko­pa­na przed laty na lwy. Za­zwy­czaj ta­kie doły przy­kry­wa­no gałęzia­mi i kon­stru­owa­no spe­cjal­ne dojścia, tak aby gru­pa myśli­wych mogła zwa­bić swą ofiarę w określone miej­sce, gdzie gałęzie za­pa­dały się i zwierzę tra­fiało do pułapki. Be­na­ja cie­szył się, że taki sta­ry dół tra­fił mu się aku­rat te­raz po dro­dze. Widząc, że mężczyźni znów się za­trzy­ma­li, krzyknął:

– Muszę się z nim po­ra­cho­wać! Który ma mój łuk?

Ja­iras, je­den ze star­szy­zny, podał mu łuk. Be­na­ja przyj­rzał mu się, oce­nił stan i uznał, że wciąż na­da­je się do użytku. Po­pro­sił o strzały.

– Wszyst­kie były w tym kołcza­nie – od­rzekł Ja­iras. Be­na­ja podążył wzro­kiem za ręką mężczy­zny i spo­strzegł, że strzały są złama­ne, równo na pół. Pękły w chwi­li, gdy sko­czył na nie­go lew. Od­rzu­cił łuk za­wie­dzio­ny. Głupo­ta trzy­mać je wszyst­kie w jed­nym kołcza­nie. Doświad­cze­ni wo­jow­ni­cy o tym wiedzą. Ci lu­dzie ta­ki­mi nie są, ale on? Co się z nim dzie­je? Pokręcił głową. Będzie mu­siał ra­dzić so­bie tyl­ko z oszcze­pem.

Próbo­wa­li ułożyć Ha­ratę z po­wro­tem na płasz­czu, ale chłopak dy­go­tał jak w fe­brze, aż dzwo­niły mu zęby. Be­na­ja wie­dział, że nie tyl­ko mróz jest tego przy­czyną. Lwy miały coś pod pa­zu­ra­mi, cho­robę, która prze­cho­dziła na człowie­ka i za­bi­jała go, jeśli nie zmie­niał opa­trunków wy­star­czająco często. Na­wet mroźne po­wie­trze nie zdołało temu za­po­biec. Ban­daże były w porządku i związane wpraw­ny­mi rękoma, na­wykłymi do opa­try­wa­nia ran bi­tew­nych, lecz chłopiec po­trze­bo­wał le­ka­rza.

Nad­szedł czas na de­cyzję. Jeśli każe im na sie­bie cze­kać, wrócą wszy­scy ra­zem naj­wcześniej późną nocą. Po wzgórzach włóczyły się ban­dy rozbójników, prze­by­wa­nie poza do­mem po zmro­ku i pod­czas ta­kiej po­go­dy nie wcho­dziło w ra­chubę. Jeśli odejdą bez nie­go, a na wal­ce z lwem upłynie jesz­cze z go­dzi­na, będzie zda­ny tyl­ko na sie­bie. To było oczy­wi­ste, po­dob­nie jak wyraźna utra­ta krwi.

Stra­ta wo­jow­ni­ka w po­tycz­ce z lwem jesz­cze bar­dziej osłabi szczupłe siły Da­wi­da. W nad­chodzących dniach każdy z nich był na wagę złota. Lecz nie­omal wbrew jego woli w myślach Be­nai stanęły jak żywe twa­rze ro­dziców za­bi­te­go mal­ca. Do­brze mu zna­ne miej­sce gdzieś w żołądku nie dawało spo­ko­ju i już wie­dział, że nie spo­cznie, póki nie uśmier­ci be­stii. Gdy­by uciekła, powróciłaby, by znów ter­ro­ry­zo­wać wioskę. Lwy, gdy raz po­sma­kują człowie­ka, nig­dy nie dają za wy­graną.

Zaklął pod no­sem i wyciągnął rękę do Ja­ira­sa.

– Daj oszczep. Zejdę w dół i roz­pra­wię się z nim. Wy dwaj bierz­cie Ha­ratę do wsi.

Ja­iras pokręcił głową.

– Sam? Czyś osza­lał?

– Dzięki za troskę, przy­ja­cie­lu, ale mu­si­cie go znieść. To jesz­cze chłopiec. Jego oj­ciec go po­trze­bu­je – od­parł Be­na­ja. Ręce mu drżały, gdy odciągał kołnierz z kar­ku. Tak było za­wsze od tam­te­go dnia przed laty, nie po­tra­fił nad tym za­pa­no­wać. Zim­no – pomyślał. Za­wsze można było zna­leźć jakąś przy­czynę.

– Może zdech­nie sam tam w dole – ode­zwał się Ja­iras. – Nie wy­cho­dzi. Może ugrzązł na do­bre?

– A jeśli uciek­nie? Po­sma­ko­wał już ludz­kie­go mięsa, jak tam­ten pierw­szy. Nie odpuści – od­rzekł Be­na­ja. – Za­bierz­cie chłopa­ka do wsi. O mnie się nie mar­tw­cie. To mój fach.

Ha­ra­ta, Ja­iras i ten trze­ci pa­trzy­li na nie­go w mil­cze­niu. Wresz­cie Ja­iras objął go i uścisnął, po­dob­nie jego to­wa­rzysz, którego imie­nia Be­na­ja jakoś nie za­pa­miętał. Chwy­ci­li płaszcz i znów zaczęli z mozołem scho­dzić za­sy­paną śnie­giem ścieżką.

Pa­trzył za nimi przez chwilę i na­gle po­czuł, że musi coś jesz­cze po­wie­dzieć. Nie wie­dział co. Krzyknął w ich stronę, a wiatr poniósł słowa.

– Mam ko­bietę… po­wiedz­cie jej…

Ale nie usłysze­li go wśród wy­cia wi­chru i śnieżycy. Dał za wy­graną.

Zaczął przeglądać, co ma do dys­po­zy­cji: dwa oszcze­py, małą drew­nianą tarczę, którą przy­niósł któryś z mężczyzn, szty­let, łuk, bukłak z wodą. Ja­iras zo­sta­wił mu swo­je okry­cie, po­nie­waż płaszcz Be­nai służył jako no­sze dla Ha­ra­ty. Tar­cza na nic by się nie zdała, zo­sta­wił ją na ścieżce. Po­pra­wił szty­let za pa­sem, chwy­cił po oszcze­pie w każdą z dłoni, po czym nie­mra­wo ru­szył w stronę dołu.

Pro­mie­nie słońca prze­ni­kające zza chmur zaczęły blednąć, oko­li­ca sza­rzała. Słyszał, że be­stia ry­czy równie głośno, jak przy pierw­szej po­tycz­ce. Te­raz, patrząc w głąb jaru i widząc, jak cho­dzi tam i z po­wro­tem, wzdrygnął się na sam odgłos po­mru­ku. Ten lew, po­dob­nie jak ów już za­bi­ty, również był mon­stru­al­nych roz­miarów – sa­miec o czar­nej spłowiałej grzy­wie i skórze po­zna­czo­nej po­szar­pa­ny­mi bli­zna­mi z licz­nych bi­tew. W mro­ku le­d­wie było go widać, lecz on do­strzegł wo­jow­ni­ka stojącego na krawędzi dołu, ryknął i próbował wdra­pać się do nie­go po ka­mie­ni­stym zbo­czu, świ­drując go swym bursz­ty­no­wym wzro­kiem.

Żołnierz Da­wi­da osza­co­wał głębokość dołu na dwie wy­so­kości człowie­ka. Nie dość głęboki, by po­wstrzy­mać lwa, gdy już znaj­dzie od­po­wied­nią drogę wyjścia. Nie ma rady. Po­ki­wał głową. Po­nie­waż dra­pieżnik nie stał spo­koj­nie w miej­scu, mężczy­zna uznał rzut oszcze­pem za zbyt ry­zy­kow­ny. Mu­siał zejść na dół. Spoj­rzał na sine nie­bo, po­czuł na twa­rzy palące szczy­pa­nie płatków śnie­gu i wresz­cie dopuścił do sie­bie myśl, że może mu się nie po­wieść.

Więc przy­najm­niej, jeśli lew go za­bi­je, uwol­ni ją od sie­bie.

Potrząsnął gwałtow­nie głową, od­rzu­cając te myśli. Próbował sku­pić się na lwie i na stra­te­gii wal­ki. Jak się po­ru­szać tam w dole, ja­kie ma­new­ry po­zwolą mu ujść z życiem. Lecz nie po­tra­fił oprzeć się wspo­mnie­niom. Pa­trzył na ryczącego lwa, na te strasz­li­we bursz­ty­no­we oczy nie­przy­tom­ne z nie­na­wiści. Stał jak za­cza­ro­wa­ny, a tam­ten dzień znów stanął mu w pamięci. Dzień, kie­dy wszyst­ko prze­padło. I choć próbował się opie­rać, nie po­tra­fił już dłużej…

*

…W izbie jest zim­no i ciem­no. Zbyt ciem­no, żeby choć trochę słońca. Trze­ba stąd wyjść. Czuć za­pach śmier­ci. Żeby choć trochę słońca… muszę stąd wyjść. Gdzie ona jest? Tam – ze swoją matką sie­dzi w kącie. Płacze. Też po­trze­buję łez. Cze­mu nie płaczę? Czuję ból w pier­siach, ból i odrętwie­nie. Po­dejdę do niej. Do­tknę. Wyciągam rękę – od­su­wa się. Co zro­biłem? Ze­wsząd te odgłosy prze­rażenia, cier­pie­nie ro­dzin. Oj­co­wie krzyczą, wołają do Jah­we. Jak mógł do tego dopuścić? W izbie jest za ciem­no. Trze­ba wyjść na słońce.

*

Za­mru­gał ocza­mi. Wil­goć na skra­ju po­wiek za­szczy­pała go w mroźnym po­wie­trzu, otarł ją drżącym pal­cem. Przed nim ział ciem­ny dół. Czuł to. Czuł obec­ność po­two­ra, który cze­kał na nie­go tam głęboko, wśród śnie­gu i ciem­ności. Ścisnął moc­niej drzew­ce oszcze­pu i po­czuł, że znów trzęsą mu się ręce. Wol­nym kciu­kiem ma­chi­nal­nie pod­ciągnął kołnierz. Było coś ta­kie­go, o czym za­wsze mówił wódz. Przed­tem po­ma­gało. Kto wie, czy i te­raz nie pomoże?

Daj mi swą Tarczę w dniu bi­twy.

Nie po­czuł nic. Po­ki­wał głową. Czyż nie tego się spo­dzie­wał? Tar­cza opuściła go już daw­no temu.

Oparł oby­dwa oszcze­py na krawędzi wy­ko­pu, wy­pa­trzył w dole miej­sce, które wydało mu się miękką zie­mią, i cisnął je z całej siły. Opadły na zie­mię z brzękiem, a lew za­ry­czał. Po chwi­li be­stia umilkła, zno­wu próbując wypełznąć z dołu. Wresz­cie przy­czaiła się w jed­nym z rogów, jak gdy­by wie­działa, na co się za­no­si, i szy­ko­wała się do obro­ny.

Wo­jow­nik wziął kil­ka głębo­kich wdechów, upa­jając się spo­ko­jem śnieżnego kra­jo­bra­zu i sza­rością za­mie­ci, która spadła na przełęcz. I sko­czył w dół.

2

GDY tyl­ko Be­na­ja zna­lazł się w wy­ko­pie, dra­pieżnik runął na nie­go z ciem­ności. Gorący od­dech nie­omal po­zba­wił mężczyznę tchu. Nim zdążył chwy­cić oszczep, uj­rzał błysk złota – lew był już na nim. Wyciągnął szty­let i próbował za­to­pić w boku zwierzęcia, lecz na próżno – ostrze zje­chało po żebrze. Pasz­cza co rusz za­mie­rzała się na jego głowę. Be­na­ja siłą wcisnął pięść w otwar­te szczęki i włożył ją głęboko w gardło, nie chcąc dopuścić, by kły za­to­piły się w jego czasz­ce. Be­stia ryknęła jesz­cze głośniej, orząc pa­zu­ra­mi i nie­omal miażdżąc go swym ciężarem.

Wo­jow­nik wie­dział, że ze­sko­czył w po­bliże oszczepów, a jeśli chciał mieć ja­kieś szan­se na wy­graną, mu­siał do nich do­trzeć. Wbił szty­let aż po rękojeść, lecz znów na­tra­fił na żebro, tym jed­nak ra­zem lew się za­wa­hał. Łapa przy­trzy­mująca pra­we ramię puściła na chwilę i Be­na­ja szyb­ko wbił ostrze w bok mor­dy lwa. Roz­legł się ryk i zwierzę w końcu gwałtow­nie od nie­go od­sko­czyło.

Opadł na ko­la­na, chwy­cił oszczep i oparł się o ścianę dołu. Lew do­ty­kał łapą noża tkwiącego w py­sku. Rana nie była poważna, jed­nak szczęka zwi­sała bezwład­nie.

Widać prze­ciąłem jakiś mięsień…

Be­na­ja sko­czył do przo­du, wiedząc, że zwierzę po­ko­na go, jeśli nie zada mu za­raz śmier­tel­ne­go cio­su. Biegnąc, krzyknął głośno – i na­gle do­strzegł pewną możliwość. Jego oszczep zna­lazł swój cel, wsu­wając się gładko przez twardą skórę w miękkie par­tie ciała. Lew zwinął się w skur­czu, wy­ry­wając włócznię z jego dłoni i chla­piąc mu krwią w oczy. Wo­jow­nik po­spiesz­nie otarł czoło i sięgnął po drzew­ce, żeby nie złamało się w wal­ce. W końcu zdołał schwy­cić je z po­wro­tem, choć śli­zgało mu się w dłoniach, wil­got­ne od po­so­ki. Próbował złapać je moc­niej, lecz krew chlu­stała już po­to­kiem. W twarz buchnął mu odór zgni­li­zny, aż po­czuł mdłości i mu­siał odwrócić głowę. Oszczep nie trzy­mał się rąk. Wtem zo­ba­czył odsłonięte oko i ude­rzył w nie pięścią. Nic. Ude­rzył zno­wu i jesz­cze raz. Zno­wu nic. Oszczep ześliznął się gro­tem w dół, Be­na­ja po­czuł, że od­zy­skał nad nim władzę.

Przekręcił ostrze. Piekł go ze­rwa­ny z czasz­ki strzęp skóry, który za­krył mu oko. Wszędzie była krew. Nie wie­dział, czy­ja.

Ogłuszył go ryk tuż przy uchu. Cuchnący od­dech znów buchnął mu w twarz, lecz tym ra­zem z rosnącą na­dzieją Be­na­ja spo­strzegł, że lew jest nie­co słab­szy. Tuż przed sobą uj­rzał paszczę, szczęki kłapnęły moc­no, gniotąc mu żebra, ale nie prze­ci­nając skóry. Uszko­dzo­ne szty­le­tem mięśnie nie po­zwa­lały lwu za­gryźć na śmierć. Be­na­ja czuł ból nie do wy­trzy­ma­nia, mimo to nie wy­pusz­czał z rąk ugrzęzłego głęboko oszcze­pu, swej je­dy­nej na­dziei.

Zaczął wy­czu­wać, że ciel­sko drży, mimo że ryk nie słabł. Pa­zu­ry wciąż orały mu tu­nikę. Po­cze­kał na mo­ment, gdy be­stia brała od­dech, i le­piej uchwy­cił drzew­ce. Krew nie prze­sta­wała płynąć, przez co trud­no było złapać je moc­niej.

Po­cze­kał na ko­lejną przerwę w cio­sach pa­zurów, pchnął przed sie­bie z całych sił i wto­czył się na zwierzę. Nie zniósłby już ko­lejnego kłapnięcia tych szczęk, mimo że osłabio­nych, oszczep cały czas ucie­kał mu z rąk. Nie za­sta­na­wiając się, wcisnął rękę aż po pachę do gorącej gar­dzie­li. Jakiś kieł wbił mu się w ramię, ale nie przejął się tym, ciesząc się, że kły nie roz­ry­wają mu gardła. Jeśli trze­ba, stra­ci rękę. Lep­sze to, niż stra­cić życie.

Za­pusz­czając ramię do gar­dzie­li lwa, roz­nie­cił w nim na nowo in­stynkt życia. Znów roz­legł się po­mruk, pa­zu­ry zaczęły szar­pać. Be­na­ja ukrył twarz w cuchnącym fu­trze i sku­pił całą siłę na tym, aby wpy­chać oszczep głębiej i nie wyciągać ra­mie­nia. Oczy za­le­wała mu krew, bry­zgając na wszyst­kie stro­ny.

Wie­dział, że to długo nie po­trwa. Albo be­stia od­gry­zie mu rękę, albo oszczep wy­mknie mu się z dłoni. Na krótką chwilę pa­zu­ry prze­stały szar­pać mu boki i moc­niej uchwy­cił drzew­ce.

Pod­nosząc głowę, ze­brał wszyst­kie siły i wy­ko­nał sal­to po­nad głową zwierzęcia, w jed­nej se­kun­dzie wy­su­wając ramię z pasz­czy i wyciągając oszczep. Prze­to­czył się po zie­mi i próbował pod­nieść, po­tknął się jed­nak o jakiś ka­mień i runął jak długi.

Lecz atak nie nastąpił.

Otarł czoło kra­jem tu­ni­ki i za­ta­czając się, pod­szedł do miej­sca, gdzie po­zo­sta­wił leżącą be­stię. Mio­tała się w kółko i roz­ry­wała pa­zu­ra­mi ranę w boku, z której wciąż bu­chała krew. Wyglądała nie­omal tak, jak­by całkiem za­po­mniała o jego obec­ności, szar­piąc usil­nie roz­cięcie we własnym tułowiu.

Uniósł ramię i z mozołem usta­wił drzew­ce oszcze­pu w od­po­wied­niej po­zy­cji, a po­tem cisnął nim z całej siły w złoci­sto-czarną syl­wetkę. Grot szczęknął o kość w przed­niej łapie i oszczep za­wisł luźno na sa­mej skórze. Nie był to śmier­tel­ny cios.

Zla­ny po­tem, bez mała pa­dając z wy­czer­pa­nia, mężczy­zna przy­kucnął za nie­wiel­kim głazem i rozglądał się za czymś twar­dym, cze­go mógłby użyć. Zie­mię po­kryła już cien­ka war­stwa śnie­gu, przy­sy­pując całe dno jamy, które wyglądało te­raz jak okry­te ja­skra­wo­białym wełnia­nym ple­dem.

Dał nura tam, gdzie do­strzegł błysk dru­gie­go oszcze­pu, i stęknął, czując na klat­ce pier­sio­wej ostre ka­mie­nie. Be­stia tym­cza­sem zaczęła szar­pać pa­zu­ra­mi drzew­ce zwi­sające z łapy. Be­na­ja dobył z sie­bie chra­pli­wy okrzyk wo­jen­ny i sko­czył w przód, dzierżąc drugą włócznię, tę, która wcześniej mu się za­po­działa. Runął z nią na grzbiet zwierzęcia, które od chwi­li, gdy wy­rwał się z jego uści­sku, na­wet na nie­go nie spoj­rzało.

Grot zagłębił się w cie­le lwa. Dra­pieżnik zawył, roz­sier­dzo­ny i za­sko­czo­ny, i wciąż zbyt szyb­ki – ude­rzył go w bok twa­rzy, zdzie­rając skórę z czoła. Be­na­ja zo­ba­czył białe gwiaz­dy.

Czuł, że pada na ple­cy, ma­chając ra­mio­na­mi jak dziec­ko.

Znów roz­legł się ryk i znów po­ja­wiła się krew, wszędzie, za­le­wając mu twarz. Sięgnął ręką po garść zie­mi i śnie­gu i wtarł ją w ranę na czo­le, by za­ha­mo­wać krwo­tok. W uszach dud­niło mu od ryku i char­cze­nia. Drzew­ce oszcze­pu waliło głucho po ka­mie­niach, gdy zwierzę zaczęło z tru­dem zmie­rzać w jego stronę. Ciężko po­ra­nio­ne, nie mogło pod­nieść się na czte­ry łapy, więc pełzło, ziejąc nie­na­wiścią.

Be­na­ja, oszołomio­ny, prze­to­czył się da­lej. Nie mógł już wy­krze­sać z sie­bie choćby odro­bi­ny sił. Musi od­su­wać się tak aż do skut­ku, aż be­stia wy­krwa­wi się na śmierć. Czuł się jak ryba mio­tająca się w sie­ci. Kończy­ny nie re­ago­wały na po­le­ce­nia, czołgał się więc w kółko po dnie dołu. Nie mógł zna­leźć ani szty­le­tu, ani pierw­sze­go oszcze­pu i gorączko­wo macał na­około w po­szu­ki­wa­niu ka­mie­ni, kijów, cze­go­kol­wiek, czym można by rzu­cić w lwa, żeby go po­wstrzy­mać.

Po ja­kimś cza­sie, kie­dy już wy­da­wało mu się, że pułapka wypełni się krwią po wręby, ryk zaczął słabnąć, a odgłosy mio­ta­nia się po zie­mi przy­cichły. Mo­zol­nie od­su­wając się jak naj­da­lej od mon­strum, Be­na­ja do­strzegł jesz­cze jedną szansę.

Ostat­kiem sił pod­niósł się i stojąc tak na drżących no­gach, chwy­cił drzew­ce oszcze­pu. Wyśliznęło się z dłoni, ale złapał je moc­niej i po raz ostat­ni we­pchnął jak najgłębiej, aku­rat w chwi­li, gdy lew znów rzu­cił się na nie­go.

Oszczep wszedł w gar­dziel be­stii i pra­wie cały zniknął w środ­ku. Be­na­ja czuł, jak prze­ni­ka do wnętrzności zwierzęcia i wy­cho­dzi z dru­giej stro­ny żeber. Sil­nie przekręcił drzew­ce i puścił je, po czym znów od­sunął się jak naj­da­lej. Lew wal­czył jesz­cze kil­ka chwil, lecz w końcu wy­char­czał obłoczek różowej pary i wydał ostat­nie tchnie­nie.

Głowa Be­nai opadła na skra­wek lodu tuż obok ciel­ska zwierzęcia. Leżał nie­ru­cho­mo, słuchając mroźnego wi­chru, który świ­stał w dole, i cze­kając na przypływ sił. Na pół przy­tom­nie za­sta­na­wiał się, ile stra­cił krwi. Przy­po­mniał so­bie o ra­nach na głowie i na ra­mie­niu i znów wtarł w nie mie­sza­ninę zie­mi i śnie­gu. Ciel­sko lwa pa­ro­wało, czuł jego ciepło.

Leż, nie ru­szaj się…

Od mroźnego po­wie­trza i gorąca ema­nującego z tru­pa po­czuł dziwną sen­ność. Przy­po­mniał so­bie, że to nor­mal­ne uczu­cie, lecz nie mógł so­bie po­zwo­lić na sen. Żołnie­rze za­wsze muszą być w ru­chu, muszą bez prze­rwy czymś się zaj­mo­wać, tak żeby utra­ta krwi nie skłoniła ich do snu. Sen ozna­czałby ko­niec, na­wet jeśli bar­dzo się go pra­gnie.

Usiadł i próbował sku­pić uwagę na zie­mi wokół sie­bie. Z lwa wciąż wypływał różowo­czer­wo­ny płyn, roz­le­wając się po grun­cie. Je­den oszczep tkwił w ciel­sku koło kręgosłupa, dru­gi wy­sta­wał z oko­lic zadu, szty­let ster­czał w pasz­czy. Be­na­ja pomyślał mgliście, że po­wi­nien za­raz coś zjeść, a jeśli ma jeść su­ro­we mięso zwierzęcia, zgod­nie z pra­wem musi wpierw usunąć z nie­go krew. Ale prze­cież od tam­te­go dnia i tak nie kie­ro­wał się pra­wem. Wes­tchnął wy­cieńczo­ny i do­szedł do wnio­sku, że to wy­ma­gałoby zbyt wie­le za­cho­du.

Gdy po­czuł się dość sil­ny na ko­lej­ny ruch, pod­czołgał się do mar­twe­go lwa i uklęknąwszy na jego głowie, zaczął wyciągnąć swoją broń. Szty­let wy­szedł łatwo, lecz nad jed­nym z oszczepów trze­ba było trochę po­pra­co­wać. Po kil­ku próbach wyciągnięcia go uznał, że w jego obec­nym sta­nie le­piej dać za wy­graną i nie trwo­nić ener­gii. Zro­bił nacięcie w skórze lwa na kar­ku i wy­kroił kawałek mięsa. We­pchnąwszy je do ust, przeżuł i połknął. Gdzieś z tyłu głowy po­czuł coś na kształt żalu, ale go zi­gno­ro­wał. Nie czas mar­twić się o pra­wo. Wpierw trze­ba wy­do­stać się z wy­ko­pu.

Spoj­rzał w górę. Na wy­so­kości dwu­dzie­stu łokci, które piętrzyły mu się nad głową, wi­dział wi­rujące płatki śnie­gu. Skacząc za lwem, zna­lazł się głębiej, niż początko­wo sądził. Prze­su­wał wzrok od krawędzi dołu po ścieżce, którą będzie mu­siał się wdra­pać, po­kry­tej te­raz lo­dem i skal­nym ru­mo­wi­skiem. Myśliwi, którzy przed laty przy­go­to­wa­li tę pułapkę, do­brze wywiązali się z za­da­nia, niełatwo było wy­pa­trzeć drogę na po­wierzch­nię. Na nie­wiel­kich występach, których mógłby się uchwy­cić, zbie­rał się już śnieg, robiło się też co­raz zim­niej, a słońce pra­wie zaszło.

Za­schnięta krew w ustach miała mie­dzia­ny po­smak. Splunął. Pod­szedł pod ścianę jaru i zaczął piąć się w górę kawałek po kawałku, co rusz ześli­zgując się i spa­dając. Wspi­nacz­ka szła mo­zol­nie, a mi­nu­ty dłużyły się nie do wy­trzy­ma­nia. W końcu jed­nak wy­gra­mo­lił się na krawędź dołu i padł na ple­cy.

Było już ciem­no, a księżyc scho­wał się za chmu­ra­mi. Śnieg prze­stał padać, lecz wzma­gał się wiatr, dmąc w stronę do­li­ny ko­lejną śnieżycę. Kawałki lodu szczy­pały po­ra­nioną twarz i za­krwa­wio­ne dłonie. Nie był w sta­nie myśleć trzeźwo, wie­dział tyl­ko, że musi się spie­szyć. Nie może tra­cić więcej cza­su.

Za­raz spo­strzegł ścieżkę i zaczął scho­dzić w dół, stąpając uważnie wśród ka­mie­ni. W dole urwi­ska było su­che ko­ry­to rze­ki, pomyślał, że do­pro­wa­dzi go do wsi. Wokół sie­bie wi­dział tyl­ko mo­rze białego pu­chu i czar­ne ob­lo­dzo­ne skały. Czuł, że cierpną mu pal­ce. Po­ty­kał się co kil­ka kroków, jęcząc w głos, gdy ka­le­czyły go ukry­te pod śnie­giem gałęzie i ostre ka­mie­nie.

Wresz­cie uj­rzał przed sobą las, skręcił więc i po­szedł w stronę ko­ry­ta rze­ki. Zważał na każdy krok, po­mi­mo bólu i chłodu z całych sił próbując za­cho­wać trzeźwość myśli. Wie­dział, że w za­mie­ci nie­trud­no zabłądzić pośród drzew.

3

SCHO­DZE­NIE z przełęczy zajęło mu długie go­dzi­ny. Wąwóz roz­wi­dlał się kil­ka­krot­nie i Be­na­ja bił się z myślami, którą obrać drogę, od­cze­ki­wał więc, aż śnieżyca uspo­koi się choć na chwilę, by do­strzec, że oby­dwie pro­wadzą w to samo miej­sce. Sta­rał się nie od­da­lać zbyt­nio ani od ko­ry­ta rze­ki, ani od li­nii drzew.

Miał wrażenie, że mu­siała już minąć cała noc, gdy śnieżyca ustała tak na­gle, jak się zaczęła. Chmu­ry rozstąpiły się ni­czym zasłona i od­kryły księżyc w pełni, rozświe­tlający górzystą oko­licę. Be­na­ja pa­trzył, jak wał chmur cofa się w tyle za nim, i na­gle pojął, że śnieżyca wca­le się nie skończyła, tyl­ko on zszedł już tak ni­sko, że zo­sta­wił ją za sobą. Stąpał po ka­mie­niach wciąż ob­lo­dzo­nych i oprószo­nych śnie­giem, lecz już nie tak podstępnych jak te, po których scho­dził wcześniej.

Sta­rał się utrzy­my­wać stałe tem­po. Czuł wielką po­kusę, by puścić się bie­giem, jed­nak wie­dział, że jeśli ubra­nie nasiąknie po­tem, mroźne po­wie­trze może go uśmier­cić. W którymś mo­men­cie ześliznął się do po­to­ku, przez co zmo­czył swe gru­be zi­mo­we san­dały. Mu­siał się za­trzy­mać i zdjąć je, by wyżąć jak naj­dokład­niej, za­nim ru­szył da­lej.

Wresz­cie w gęstwi­nie drzew do­strzegł błyski ognisk. Wieś była już nie­da­le­ko. Miał na­dzieję, że po­zo­sta­li do­tar­li do niej za dnia w krótszym cza­sie i nie nakładając dro­gi jak on. Podążanie za za­ko­la­mi ko­ry­ta rze­ki trwało dłużej, niż się spo­dzie­wał.

Rana na głowie tak pul­so­wała bólem, że po­sta­no­wił prze­rwać na chwilę marsz i opadł na zie­mię w po­bliżu po­to­ku, a po­tem za­nu­rzył twarz w jego nur­cie. Zim­na woda przytępiła ból. Krwa­wie­nie ustało na tyle, że mógł już obmyć rany, więc od razu się tym zajął.

Leżał w nie­wy­god­nej po­zy­cji, z nie­na­tu­ral­nie wykręco­ny­mi no­ga­mi i opie­rając się o ran­ne ramię, lecz ulga, jaką spra­wiała mu lo­do­wa­ta woda, była tego war­ta. Tak jak się oba­wiał, noc­ne po­wie­trze już prze­ni­kało przez pot, do­cie­rając do skóry. Dy­go­tał, dzwo­niąc zębami.

Po ja­kimś cza­sie wyciągnął twarz ze stru­mie­nia i położył się płasko na su­chej po­wierzch­ni ko­ry­ta. Było mu zim­no, ale przy­najm­niej nie czuł ran. Bark lek­ko pul­so­wał, na szczęście roz­dzie­rający ból stępiał. Pod­niósł rękę i po­ma­cał roz­cięcie w na głowie. Wy­czuł kość. Wie­dział, że musi jak naj­szyb­ciej do­trzeć do wsi.

Za­mru­gał po­wie­ka­mi i usiadł, strze­pując kro­ple wody, a po­tem zaczął po­pra­wiać ułożenie ekwi­pun­ku tak, aby wy­trzy­mało do końca wędrówki. Rzu­cił okiem przed sie­bie i oce­nił, że cze­ka go jesz­cze go­dzi­na dro­gi przez las. Właśnie kończył mo­co­wać pas, gdy kątem oka spo­strzegł tę po­stać wśród drzew.

Po­czuł, jak włosy jeżą mu się na kar­ku. Szyb­ko rzu­cił okiem w stronę wsi i ogarnął wzro­kiem linię drzew. Moc­no za­cisnął po­wie­ki, żeby wy­ostrzyć wi­dze­nie, i po­pa­trzył jesz­cze raz, wiodąc wzro­kiem od naj­dal­sze­go le­we­go skra­ju wid­nokręgu w prawą stronę. Czy tam coś w ogóle było? Może jakiś ptak?

Choć wytężał wzrok, te­raz nie do­strze­gał już nic. Księżyc upo­rał się w końcu z chmu­ra­mi i oświe­tlił całą oko­licę. Be­na­ja nie doj­rzał żad­ne­go ob­ce­go kształtu. Skraj­nie wy­czer­pa­ny, nie­omal zi­gno­ro­wał to pierw­sze uczu­cie, lecz na­by­ta dys­cy­pli­na nie dawała za wy­graną, przy­po­mi­nając, że nig­dy nie po­wi­nien wątpić w in­stynkt. In­stynkt re­je­stro­wał za­grożenie dużo wcześniej niż umysł.

Sys­te­ma­tycz­nie ob­ser­wo­wał więc linię lasu. Drze­wa o po­wy­gi­na­nych ko­na­rach i głazy o nie­ty­po­wych kształtach ma­ja­czyły wszędzie, w każdej chwi­li coś mogło się wy­nu­rzyć albo ukryć, za­nim by to za­uważył. Prze­czu­cie nie­bez­pie­czeństwa go nie opusz­czało. Jesz­cze raz prze­tarł oczy i znów roz­począł ob­ser­wację lasu. Wte­dy zo­ba­czył.

Ja­kieś sto kroków od nie­go wid­niała syl­wet­ka człowie­ka opar­te­go o drze­wo. Początko­wo nie zwrócił na nią uwa­gi, bo wyglądała jak odrośl z pnia. Lecz gdy wpa­trzył się w nią, wyraźnie wi­dział kształt. Po­czuł pul­sujący ucisk w pier­si – ser­ce załomo­tało nierówno i za­marło. Ten człowiek nie ru­szał się, po pro­stu stał. Be­na­ja do­strze­gał tyl­ko za­rys nóg i tor­su. Po kil­ku chwi­lach zaczął się za­sta­na­wiać, czy rze­czy­wiście nie jest to pień z jakąś odroślą. Wte­dy syl­wet­ka się po­ru­szyła.

Po­stać opuściła ręce i skręciła w jego kie­run­ku, idąc, lecz tak płyn­nie, jak­by pod sto­pa­mi miała płaską po­wierzch­nię je­zio­ra, a nie usłany ka­mie­nia­mi grunt. Nie za­chwiała się ani razu ani nie po­tknęła, choć zie­mię po­kry­wał lód. Be­na­ja po­wi­nien ze­rwać się, gotów do wal­ki, lecz w spo­so­bie, w jaki czar­na syl­wet­ka przy­bliżała się do nie­go, było coś, co go obezwład­niało. Próbował zmu­sić ramię do ja­kie­goś ru­chu, chwy­cić rękojeść szty­le­tu u boku, przy­szy­ko­wać się do obro­ny. Lecz ramię na­wet nie drgnęło, a gdy po­stać przy­bliżała się, Be­na­ja czuł, jak­by jego ciało ogarnął pa­ra­liż.

Choć księżyc zalał poświatą całą po­lanę, zbliżającą się syl­wetkę spo­wi­jał mrok. Odgłos jej kroków roz­brzmie­wał echem, w które wkra­dał się ci­chy brzęk. Be­na­ja pomyślał, że widać ko­niu­szek mie­cza ocie­ra się o zie­mię. Po­wie­trze wokół dziw­nej fi­gu­ry drgało, jak­by jej płaszcz bu­rzył się na wie­trze. Wtem równie nie­spo­dzie­wa­nie jak wy­ru­szyła, po­stać na­gle stanęła, nie­ru­cho­miejąc dzie­sięć kroków od nie­go.

Wo­jow­nik wi­dział swój własny od­dech wy­bi­jający sza­leńczy rytm i próbował się opa­no­wać. Po­stać się nie ru­szała. Usiłował za­cho­wać trzeźwość umysłu, lęk mie­szał mu w głowie. Nie, tyl­ko nie strach.

Roz­pacz. Smu­tek. Gniew. Od­czu­wał w tej chwi­li taki natłok emo­cji, iż był pe­wien, że już nig­dy nie uśmiech­nie się ani nie roześmie­je. Przez jego myśli prze­ma­sze­ro­wały wszyst­kie porażki i słabości, przeżywał każdą z nich na nowo. Wi­dział twa­rze swo­ich dzie­ci, wi­dział krew, czuł gryzący odór pa­lo­nych wsi.

Żaden lew, żaden znie­na­wi­dzo­ny Ama­le­ki­ta czy Fi­li­styn, nic nie mogło być gor­sze­go niż to coś. Wciąż nie mógł doj­rzeć twa­rzy po­sta­ci, nie do­strze­gał też obłoczków pary zdra­dzających od­dech. Żad­nej ozna­ki życia.

Pomyślał właśnie, że za chwilę ser­ce prze­sta­nie mu bić, gdy w tyle za nim roz­legł się jakiś dźwięk, a syl­wet­ka przed nim ze­sztyw­niała. Po­chy­liła się lek­ko, jak­by szy­kując się do ata­ku, po czym zaczęła się cofać, co­raz da­lej i da­lej. Be­na­ja nie wie­dział, co to był za dźwięk, nie zwrócił na nie­go uwa­gi, spa­ra­liżowa­ny i tak zmęczo­ny, że mógł je­dy­nie pa­trzeć.

Po­stać odwróciła się i wiel­ki­mi kro­ka­mi odeszła w stronę lasu. Wkrótce zniknęła w ciem­ności.

Mężczy­zna za­czerpnął kil­ka haustów po­wie­trza i za­uważył, że cały się trzęsie. Nie miał cza­su dłużej się nad tym za­sta­na­wiać, bo właśnie spo­strzegł człowie­ka, który klęczał tuż obok nie­go.

Było to tak nie­ocze­ki­wa­ne, że aż roześmiał się półgębkiem. Człowiek ów trzy­mał dłoń na rękojeści mie­cza, którego klin­ga lśniła w księżyco­wej poświa­cie. Widać pod­szedł do nie­go ci­cho, kie­dy tam­ta po­stać od­cho­dziła.

– Nie bój się.

Be­na­ja był wciąż tak za­sko­czo­ny, że tyl­ko pa­trzył z nie­do­wie­rza­niem.

– Nie byłeś na to go­to­wy – dodał ów człowiek, wciąż patrząc na las, gdzie zniknął cień.

Żołnierz Da­wi­da zdołał wresz­cie wymyślić i wy­krztu­sić słowa:

– Co to było?

– Jesz­cze się z nim spo­tkasz.

Po­znając po la­ko­nicz­nych od­po­wie­dziach, że nie­zna­jo­my będzie od­zy­wał się tyl­ko wte­dy, gdy sam ze­chce, Be­na­ja ostrożnie skinął głową, z za­do­wo­le­niem od­czu­wając dziw­ne ciepło w obec­ności tego człowie­ka. Zwrócił uwagę na oso­bliwą zmianę at­mos­fe­ry dokoła, jak­by gdzieś w po­bliżu roz­go­rzało pa­le­ni­sko w kuźni albo rozżarzo­ne węgle. Za­uważył, że nie­zna­jo­my nie pa­trzy na nie­go, tyl­ko ciągle spogląda w stronę lasu, gdzie zniknęła po­stać.

W końcu na­chy­lił się i położył dłoń na głowie Be­nai, do­ty­kając rany. Zdjął rękę i wstał, a Be­na­ja po­czuł wokół sie­bie ja­kieś ciśnie­nie, siłę, jak gdy­by mroźne noc­ne po­wie­trze rozżarzył pio­run. Do­tknął głowy i zo­rien­to­wał się, że nie krwa­wi. Ramię nie było już ta­kie sztyw­ne.

Żołnierz po­zwo­lił nie­zna­jo­me­mu po­sta­wić się na nogi i próbował przyglądać się jego twa­rzy, jed­no­cześnie po­pra­wiając ekwi­pu­nek. W ry­sach mężczy­zny nie było ni­cze­go nad­zwy­czaj­ne­go, wyglądały naj­zu­pełniej nor­mal­nie. Ciem­ne włosy, ciem­ne oczy, krótka bro­da, przy­strzyżona po­dob­nie jak u wszyst­kich żołnie­rzy. Mógłby zasiąść przy każdym obo­zo­wym ogni­sku w ich ar­mii. Be­na­ja był zły sam na sie­bie, że nie za­da­je więcej pytań, nie sta­ra się usta­lić, co to za je­den i ja­kim cu­dem zja­wił się tak na­gle, lecz rany i chłód wiązały mu język.

Wiatr zno­wu się wzmógł, unosząc w spi­ra­le kawałki lodu i obaj przysłoni­li twa­rze płasz­cza­mi. Be­na­ja wzdra­gał się na myśl o okry­wa­niu zra­nio­ne­go ra­mie­nia grubą wełną, bo rana była wciąż otwar­ta i sączyła się, lecz po­czuł, że nie­zna­jo­my zachęca go do tego wzro­kiem. Wstrzy­mując od­dech, owinął ramię, skrzy­wił się, po czym chwy­cił drzew­ce oszcze­pu. Ręka wciąż bolała, ale stwier­dził, że wy­trzy­ma przez noc. Do­tyk ta­jem­ni­cze­go mężczy­zny widać pomógł.

Wo­jow­nik wska­zał w stronę wio­ski i cze­kał na Be­naję. Wy­ru­szy­li, po­su­wając się nie­spiesz­nie po ob­lo­dzo­nej po­wierzch­ni. Po­wie­trze było przej­mująco zim­ne, aż trud­no się od­dy­chało. Be­naja za­sta­na­wiał się, czy w trak­cie wal­ki z lwem nie uszko­dził cza­sem płuca. Nie po­tra­fił oce­nić, czy przy­czyną płytkości od­de­chu jest mroźne po­wie­trze, czy ja­kieś uszko­dze­nie w klat­ce pier­sio­wej. Słyszał, że mężczy­zna obok po­ru­sza się bez tru­du, a im dłużej szedł obok nie­go, tym bar­dziej przy­by­wało mu sił, jak­by to­wa­rzysz wędrówki do­da­wał jego ru­chom większej sta­now­czości.