Dowód na życie po życiu. 7 powodów, by wierzyć w życie po śmierci ebook

Tytuł oryginału

PROOF OF LIFE AFTER LIFE:

7 Reasons to Believe There Is an Afterlife

Copyright © 2023 by Raymond A. Moody and Paul Perry

All rights reserved, including the right to reproduce this book or portions thereof in any form whatsoever without prior written permission. For information address Atria Books/Beyond Words Subsidiary Rights Department, 1230 Avenue of the Americas, New York, NY 10020.

First published by Atria Books,

a Division of Simon & Schuster, Inc.

Niektóre imiona postaci i szczegóły zdarzeń zostały zmienione, by chronić prywatność osób opisanych w publikacji. Książka zawiera opinie autorów, a jej celem jest dostarczenie pomocnych informacji dotyczących jej tematu.

Projekt okładki

Marcin Słociński

Redaktor inicjujący

Adrian Markowski

Redakcja

Joanna Serocka

Korekta

Jolanta Rososińska

Bożena Hulewicz

ISBN 978-83-8352-486-3

Warszawa 2024

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

ul. Rzymowskiego 28, 02-697 Warszawa

www.proszynski.pl

Mojej żonie Cheryl

oraz dzieciom obecnym w naszym życiu:

Carterowi, Carol, Avery’emu,

Samuelowi i Rayowi Juniorowi.

Z miłością.

RAYMOND A. MOODY

*

Mojej żonie Darlene

oraz dzieciom i wnukom,

które są dla nas całym światem.

PAUL PERRY

Słowo wstępne

W 1975 roku ludzkość otrzymała niezwykły dar. To wtedy bowiem doktor Raymond Moody opublikował swoją przełomową książkę Życie po życiu. Moody, profesor filozofii i miłośnik kultury starożytnych Greków, z fascynacją wczytywał się w dzieła wielkich umysłów takich jak Platon. Szczególną uwagę zwracał na te anegdoty, które sugerowały istnienie życia po śmierci.

Profesor Moody zebrał niesamowite relacje od ponad stu pacjentów, którzy prawie umarli, i w końcu zdecydował się zaprezentować światu swoje wnioski. Przedstawił z perspektywy współczesnych badań koncepcję życia po śmierci, którego istnienie sugerowali wcześni greccy filozofowie. Zdawał sobie jednak sprawę, że opierał się na relacjach pochodzących od ludzi, którzy stanęli u progu śmierci – a tymczasem racjonalny świat niewątpliwie będzie oczekiwał, że postulowane tezy znajdą potwierdzenie w postaci bardziej wymiernych i obiektywnych dowodów.

W kolejnych dziesięcioleciach profesor Moody napisał jeszcze kilka książek, które bezpośrednio poruszają zagadnienie życia po życiu, ale dopiero niniejsze dzieło stanowi próbę skonsolidowania licznych linii argumentacji i wyrażenia obiektywnych argumentów potwierdzających słuszność koncepcji o istnieniu pewnej rzeczywistości po śmierci.

Miliony ludzi znają doktora Moody’ego jako twórcę tej dziedziny rozważań, a przede wszystkim jako autora pojęcia NDE (ang. near-death experience, czyli doświadczenie z pogranicza śmierci), które pojawiło się w 1975 roku. Prawdopodobnie znacznie mniej osób zna jego niesamowitą książkę Glimpses of Eternity, która ukazała się w 2010 roku. Była to praca w całości poświęcona współdoświadczeniom śmierci, na które składa się wiele tych samych nadzwyczajnych elementów co na NDE, ale które stają się udziałem normalnych i zdrowych osób bądź to znajdujących się przy łóżku umierającego, bądź w pewnej odległości od niego.

Doktor Moody rozwija tutaj ten temat i przywołuje go w licznych kontekstach jako obiektywny dowód na funkcjonowanie świadomości poza ramami ciała i mózgu. W ten sposób potwierdza słuszność naszych założeń o tym, że istnieje dusza, a więzi oparte na miłości mogą trwać nawet po fizycznej śmierci ciała.

Doktor Moody powołuje się w swoich rozważaniach na dorobek wielu nowych dziedzin zajmujących się badaniami nad życiem po życiu, głównie współczesnych materiałów dotyczących doświadczenia przebywania poza ciałem oraz proroczych doświadczeń o charakterze spirytystycznym (przytacza między innymi osobiste doświadczenia oraz rodziny i znajomych). Porusza również kwestię terminalnej (czy też paradoksalnej) jasności umysłu, czyli wcale nie tak rzadkich przypadków krótkotrwałego pozornego powrotu do życia – odzyskania ogółu zdolności poznawczych, zdolności do przeżywania emocji i zdolności komunikacyjnych – u ludzi z nieodwracalnymi uszkodzeniami mózgu, teoretycznie wykluczającymi funkcjonowanie na takim poziomie.

Omawia specyficzne historie transformacyjnego oddziaływania światła, a także niedających się logicznie wytłumaczyć regresji choroby czy historii uzyskania nowych zdolności po NDE. Fascynujące są przytoczone przez autora opisy zastosowania psychomanteum, czyli starożytnej greckiej techniki wpatrywania się w lustro, która pozwoliła mu zdumiewająco skutecznie nawiązywać komunikację z nieżyjącymi bliskimi.

To bogate kompendium przypadków i kompleksowa analiza zgromadzonego materiału. To zwieńczenie wieloletnich wysiłków mających na celu zrealizowanie obietnicy złożonej w 1975 roku w książce Życie po życiu. Ta książka to mocny dowód na istnienie życia po życiu.

Gorąco polecam!

Eben Alexander,

amerykański neurochirurg i autor książek:

Dowód. Prawdziwa historia neurochirurga,

który przekroczył granicę śmierci i odkrył Niebo,

Mapa nieba. Nauka, religia i zwykli ludzie udowadniają,

że zaświaty naprawdę istnieją oraz

Serce świadomości. Podróż neurochirurga

w świat zjawisk niewyjaśnionych

Przedmowa. Materiał dowodowy

W 1987 roku mój agent literacki Nat Sobel zaproponował, żebym napisał książkę wspólnie z doktorem Raymondem Moodym. Zaskoczył mnie, o żadnym bowiem doktorze Raymondzie Moodym nie słyszałem, choć pracowałem wtedy jako redaktor prowadzący w magazynie „American Health”, popularnym piśmie zajmującym się szeroko pojętym zdrowiem. Koncepcja doświadczenia z pogranicza śmierci też była mi obca.

Mojemu agentowi nie mieściło się to w głowie. „Naprawdę nie słyszałeś o Życiu po życiu”? – zapytał. „To tak, jakbyś nie oglądał Oprah”.

Siedzieliśmy właśnie przy lunchu, a po mojej deklaracji w sprawie doktora Moody’ego na dłuższą chwilę zapad­ła cisza. Poczułem się w tym momencie jak skończony ignorant.

Potem Nat zmienił temat, więc uznałem, że sprawa książki doktora Moody’ego na tym się zakończy. Tak się jednak nie stało. Nat dojadł burgera, a potem wyjął z kieszeni karteczkę i położył ją przede mną na stoliku.

„Tu masz numer telefonu do Moody’ego. Zadzwoń do niego”, polecił. „Musisz koniecznie poznać tego gościa i posłuchać o tym, czym się zajmuje. Dowiesz się czegoś nowego”.

Zadzwoniłem jeszcze tego samego wieczoru. Spodziewałem się sztywnego lekarza, a zamiast tego powitał mnie odprężony i życzliwy człowiek. Mój rozmówca poprosił, żebym zwracał się do niego po imieniu. Bardzo pozytywnie zareagował na informację, że nigdy dotąd o nim nie słyszałem i nie mam pojęcia, czym jest doświadczenie z pogranicza śmierci. „Zaczniemy zatem z czystą kartą”, oznajmił. Już w następnym tygodniu poleciałem do niego do Georgii, a on odebrał mnie z lotniska. Mieszkał mniej więcej godzinę drogi od portu lotniczego, więc już po drodze mieliśmy okazję poruszyć sporo ciekawych tematów – począwszy od ukrytych skarbów, przez zachowania przestępcze (Raymond przecież jest psychiatrą) i politykę, a skończywszy, a jakże, na doświadczeniach z pogranicza śmierci. Gotowość do współpracy przy książce – jak się okazało pierwszej z wielu – wyraziłem, jeszcze zanim dotarliśmy do niego do domu. Zaproponował mi nowy dla mnie i interesujący temat. Podczas pracy nad książką zyskałem podstawową wiedzę na temat NDE. Dowiedziałem się, że znaczna część ludzi stających oko w oko ze śmiercią w tym nadzwyczajnym momencie niejako opuszcza ciało i często widzi wtedy nieżyjących bliskich. Większość ich wspomina także o świetle, z którego bije życzliwość i mądrość. Temat wciągnął mnie bez reszty. Już wtedy postanowiłem zająć się tworzeniem zbioru wiedzy na temat Raymonda i jego odkryć w dziedzinie NDE.

Myślę, że udało mi się to dzieło doprowadzić do końca. Napisaliśmy wspólnie z Raymondem sześć książek, stworzyliśmy też dwa filmy i zgromadziliśmy nagrania z kilkuset wywiadów. Te ostatnie cechuje coś naprawdę wyjątkowego, bo można usłyszeć szmer potoku płynącego w pobliżu wiejskiej posiadłości Raymonda w Alabamie i rytmiczne szuranie płóz fotela bujanego, za którego sprawą jego improwizowane wykłady zyskują niemal hipnotyczny wymiar. Za każdym razem, kiedy odtwarzam jedno z tych nagrań, przenoszę się myślami do dnia, gdy powstało, a wtedy przepełnia mnie wdzięczność, że dane mi było to przeżyć.

Najmocniej jednak zadziwia mnie to, jak bardzo zmieniło się przez lata wyobrażenie samego Raymonda o tym, co dzieje się po śmierci. Gdy się poznaliśmy, raczej niechętnie odnosił się do pomysłu, aby rozpatrywać doświadczenia z pogranicza śmierci jako dowód na istnienie życia po życiu. Stała za tym dość jasna logika: NDE to subiektywne doświadczenie, będące udziałem tylko jednej osoby. Aby zaś lansować śmiałą tezę o tym, że świadomość może trwać po śmierci fizycznego ciała, należałoby przytoczyć inne relacje, co najmniej jednego świadka. Nie wystarczyłoby jednak, żeby ktoś po prostu obserwował śmierć drugiego człowieka. Ten ktoś musiałby w obiektywny sposób dołączyć do niego, kiedy ten doświadczał śmierci. Ten rodzaj świadectwa określamy mianem współdoświadczenia śmierci (ang. shared death experience, SDE). Jak wyjaśnimy na kartach tej książki, chodzi o sytuacje, gdy żyjący człowiek w jakiś sposób uczestniczy w tym, co stanowi doświadczenie umierającego.

SDE może przyjmować różne postaci. Niektórzy widzą mgłę, która opuszcza ciało umierającego. Inni na odległość nawiązują parapsychologiczną łączność z umierającą osobą. I tak dalej, i tak dalej.

Poważnie zbieraniem danych dotyczących SDE zajęliśmy się z Raymondem około 2005 roku. Wcześniej przez ponad dziesięć lat zetknęliśmy się z tym zjawiskiem w różnych okolicznościach, natrafialiśmy na nie w relacjach sprzed setek lat, a także w opowieściach osób nam współczesnych. Wspominaliśmy o nim już w naszej pierwszej książce, przytaczając między innymi kilka barwnych przykładów, które uwzględniliśmy również i w tym opracowaniu. Aż w końcu pewnego dnia, gdy spokojnie kołysaliśmy się w bujanych fotelach, nagle doznaliśmy olśnienia: przecież SDE to dowód na istnienie życia po życiu. Pod wpływem tej myśli zmieniliśmy podejście i zaczęliśmy gromadzić, analizować i porządkować relacje dotyczące współdoświadczenia śmierci.

Naszym zdaniem materiały przytoczone w książce stanowią dowód na to, że świadomość trwa pomimo śmierci ciała. Raymond gotów jest pójść nawet o krok dalej i powiedzieć, że ogrom obiektywnych danych w postaci SDE w zasadzie eliminuje potrzebę dalszego dowodzenia istnienia życia po życiu. Jego zdaniem swoich racji odtąd powinni dowodzić ci, którzy nie wierzą w istnienie życia po życiu.

„Racjonalnie myślący człowiek może spodziewać się życia po śmierci”, mówi Raymond. „Nie wiem, jak inaczej można interpretować to, co wynika ze zgromadzonych materiałów. Próbowałem to jakoś obejść, ale mi się nie udało. Dlatego twierdzę, że owszem, przekonanie o istnieniu życia po śmierci jest racjonalne”.

Przedstawiliśmy tutaj materiał dowodowy, na którego podstawie została zbudowana ta racjonalna argumentacja.

Paul Perry,

współautor książki Co cię czeka po śmierci?

Naukowe dowody na istnienie życia po życiu

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI