Echa ebook

MICHAŁ CHOLEWA

Echa

© 2017 WARBOOK Sp. z o.o.

© 2017 Michał Cholewa

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja: Karina Stempel-Gancarczyk

Korekta: Agnieszka Zub

Projekt graficzny, skład, eBook:Ilona i Dominik Trzebińscy Du Châteaux, [email protected]

Ilustracja na okładce: Jan Jasiński

ISBN 978-83-64523-82-3

Ustroń 2017

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.

ul. Bładnicka 65

43-450 Ustroń, www.warbook.pl

Samotne światło

Pierw­szy raz chciał uciec do in­ne­go świa­ta, kie­dy był z wi­zy­tą u ciot­ki.

Pa­mię­tał ją jako zrzę­dli­wą sta­rą ko­bie­tę, miesz­ka­ją­cą w gi­gan­tycz­nym apar­ta­men­cie w Red Hills. Kie­dy był jesz­cze ma­łym chłop­cem, czę­sto od­wie­dzał ją z ro­dzi­ca­mi. Prze­stron­ne po­ko­je w jej domu mia­ły pod­ło­gi kry­te sta­ro­mod­ny­mi wy­kła­dzi­na­mi i całe ścia­ny po­ro­śnię­te pną­cy­mi li­lia­mi Hig­gin­sa, o bia­łych płat­kach wy­bu­cha­ją­cych sre­brzy­stym pył­kiem, kie­dy pstryk­nę­ło się pa­znok­ciem w zło­te prę­ci­ki. Znaj­do­wa­ły się tam tak­że ho­lo­gra­my ro­dzin­ne się­ga­ją­ce chy­ba pię­ciu po­ko­leń wstecz. Ich przod­ko­wie byli pierw­szy­mi ko­lo­ni­sta­mi na New Mem­phis, o czym ko­bie­ta bar­dzo lu­bi­ła wspo­mi­nać.

Mia­ła wiel­ki księ­go­zbiór, uło­żo­ny pe­dan­tycz­nie na pach­ną­cych an­ty­sta­ty­kiem, imi­tu­ją­cych drew­no pół­kach. Ma­łe­mu Ber­nar­do­wi ni­g­dy nie wol­no ich było do­ty­kać, ale chło­piec nie przej­mo­wał się tym zbyt­nio. Wo­lał oglą­dać vidy albo grać na przy­wie­zio­nym z domu vir­tu­alu. Cza­sem też lu­bił pa­trzeć na ko­pal­nię, po­ło­żo­ną rap­tem kil­ka­set me­trów od domu ciot­ki. Ce­lu­ją­ce w ciem­no­sza­re nie­bo smu­kłe wie­że od­pro­wa­dza­nia ga­zów mi­go­ta­ły czer­wo­ny­mi świa­tła­mi, a wiel­kie to­wa­ro­we win­dy jeź­dzi­ły tam i z po­wro­tem, po­że­ra­jąc lub wy­plu­wa­jąc małe w po­rów­na­niu z nimi dwu­stu­to­no­we cię­ża­rów­ki czy też całe sta­da ludz­kich mró­wek.

Szcze­gól­nie atrak­cyj­nie za­kład wy­glą­dał w nocy. Red Hills ni­g­dy nie za­sy­pia­ło całe, dzień za­wsze trzy­mał przy­czół­ki przy kom­plek­sie ko­pal­nia­nym i dro­gach do ma­ga­zy­nów. Wy­glą­da­ło to tak, jak­by kil­ka kro­ków mo­gło prze­nieść przed­się­bior­cze­go dzie­się­cio­lat­ka z póź­nej nocy w sam śro­dek ro­bo­cze­go po­po­łu­dnia. Wszę­dzie prze­my­ka­li odzia­ni w ko­lo­ro­we kom­bi­ne­zo­ny ro­bot­ni­cy, po dro­gach su­nę­ły wy­peł­nio­ne rudą mer­sen­nu cię­ża­rów­ki, a cza­sem wi­dać było przy­la­tu­ją­ce vte­el­ki, mru­ga­ją­ce czer­wo­ny­mi i zie­lo­ny­mi świa­tła­mi po­zy­cyj­ny­mi. W ciem­nym miesz­ka­niu ciot­ki Cla­ry mały Ber­nard miał wra­że­nie, że pod­glą­da zu­peł­nie inną cy­wi­li­za­cję, stwo­rzo­ną wo­kół me­ta­lo­wych pro­wad­nic i wią­zek ka­bli za­si­la­ją­cych, roz­bu­do­wa­ną we­dług nie­po­ję­tych sche­ma­tów ko­lo­ro­wych kur­tek i ozna­czeń umiesz­czo­nych wzdłuż ni­tek ko­mu­ni­ka­cyj­nych.

Ostat­ni raz był w Red Hills na po­grze­bie ciot­ki. Wte­dy też po raz ostat­ni pa­trzył na obcą cy­wi­li­za­cję za oknem. Wy­da­wa­ła się… zwy­czaj­na. Być może wy­ni­ka­ło to z fak­tu, że zna­lazł się tam w cią­gu dnia. Być może dla­te­go, że otwo­rzy­li okna, a dźwię­ki spra­wia­ły, iż wszyst­ko sta­wa­ło się bar­dziej ludz­kie. Bar­dziej przy­ziem­ne.

A może po pro­stu wte­dy jego umysł nie po­trze­bo­wał już bu­do­wać wła­sne­go, ta­jem­ni­cze­go świa­ta? W koń­cu – po co do­ro­sły ma ucie­kać do ta­kich miejsc?

***

Ber­nard obu­dził się zmę­czo­ny. Nie naj­lep­szy znak na nad­cho­dzą­cy dzień. Od po­nad mie­sią­ca mę­czy­ło go pra­wie wszyst­ko. Iry­to­wał udu­cho­wio­ny Po­ny­riow ze swo­ją roz­kwi­ta­ją­cą twór­czo­ścią nie­odmien­nie trak­tu­ją­cą o sa­mot­no­ści w pu­st­ce, de­ner­wo­wa­li wiecz­nie we­soł­ko­wa­ci Pau­ley i Brown. Wat­son i jego nie­ustan­ne ana­li­zy sta­nu Sta­cji były zwy­czaj­nie przy­gnę­bia­ją­ce, na­to­miast Clau­de Frol­lo, niby wiecz­nie sku­pio­ny na mo­dli­twie, cały czas zer­kał po­żą­dli­wie na Es.

Sama dziew­czy­na rów­nież była ostat­nio bez prze­rwy zi­ry­to­wa­na. Na­wet kie­dy przy­cho­dzi­ła do jego ka­bi­ny, zda­rza­ło się, że po pro­stu przez kil­ka go­dzin sie­dzie­li w mil­cze­niu, pa­trząc na sie­bie.

Zresz­tą ner­wo­wi byli wszy­scy i na Sta­cji kłót­nie wy­bu­cha­ły o byle co, sta­no­wi­ły po pro­stu do­da­tek do co­dzien­nej ru­ty­ny spraw­dza­nia an­ten, kon­tro­li re­ak­to­ra i cią­głe­go wy­cze­ki­wa­nia na ja­ki­kol­wiek sy­gnał.

Od ko­go­kol­wiek.

Był­by to pierw­szy nowy głos, jaki Ber­nard usły­szał­by od sied­miu lat.

***

Na­zy­wa­li ją po pro­stu Sta­cją i sta­no­wi­ła dla nich po­ło­wę świa­ta. Po­ło­wę skła­da­ją­cą się z ka­bin sy­pial­nych, po­miesz­cze­nia dzien­ne­go, cen­tra­li prze­kaź­ni­ka i po­zio­mu tech­nicz­ne­go. Była też ślu­za, mała klit­ka obok szaf­ki ze ska­fan­drem. Drzwi do dru­giej po­ło­wy świa­ta, jaki mie­li.

W cią­gu ostat­nich lat, jako głów­ny in­ży­nier, Ber­nard miał mnó­stwo oka­zji, żeby wy­cho­dzić na ze­wnątrz. Ru­ty­no­we kon­tro­le, drob­ne na­pra­wy, ręcz­ne do­stra­ja­nie an­te­ny.

Lu­bił to i ro­bił o wie­le czę­ściej, niż mu­siał. W koń­cu jak dłu­go moż­na prze­by­wać w ma­łej sta­lo­wej pusz­ce z piąt­ką lu­dzi i Wat­so­nem?

Z dru­giej stro­ny, to w koń­cu mo­gli być ostat­ni lu­dzie na świe­cie. Nikt nie wie­dział, co wy­da­rzy­ło się pod ko­niec roku 2204 – rów­nie do­brze wszyst­ko mo­gło znik­nąć. Ani­hi­lo­wać.

Mógł też przyjść Dzień Sądu Osta­tecz­ne­go, a oni zwy­czaj­nie się nie za­ła­pa­li, bo byli da­le­ko. Czy moż­na opu­ścić Dzień Sądu? Czy Bóg, lub kto­kol­wiek tam był, mógł o nich po pro­stu za­po­mnieć? A może nie opu­ści­li i wy­lą­do­wa­li w pie­kle? Albo w czyść­cu? Ber­nard kie­dyś roz­ma­wiał o tym z Frol­lo, za­nim zo­rien­to­wał się w uczu­ciach tam­te­go do Es. Chu­dy jak szcza­pa męż­czy­zna po­wie­dział wte­dy, że Bóg przyj­dzie do każ­de­go i kie­dy za­pad­nie wy­rok, na pew­no będą o tym wie­dzie­li.

Ale z dru­giej stro­ny, co taki Frol­lo mógł wie­dzieć? Nie prze­żył prze­cież jesz­cze ni­g­dy koń­ca świa­ta, praw­da?

***

Zno­wu za­spał na śnia­da­nie – i oczy­wi­ście nikt go nie obu­dził. Kie­dyś wszyst­kie po­sił­ki za­ło­ga Sta­cji zja­da­ła ra­zem, oprócz jed­nej oso­by, któ­ra sie­dzia­ła w ste­row­ni. Nud­ne za­da­nie wy­cze­ki­wa­nia na sy­gna­ły moż­na było, co praw­da, zle­cić SI, ale za­wsze le­piej mieć ludz­kie­go ope­ra­to­ra. W ostat­nich la­tach nikt tego nie pil­no­wał, więc każ­dy za­czął do­sto­so­wy­wać ży­cie do wła­sne­go pla­nu. I każ­dy jadł, kie­dy aku­rat przy­szła mu na to ocho­ta. W koń­cu i tak bez prze­rwy na sie­bie wpa­da­li, nie było więc po­wo­du, żeby ja­koś spe­cjal­nie się sta­rać o wspól­ne ak­tyw­no­ści. Zwłasz­cza że w kuch­ni, w wy­ni­ku tra­dy­cyj­nej opty­ma­li­za­cji kosz­tów ro­bio­nej przez ja­kie­goś ano­ni­mo­we­go urzęd­ni­ka, i tak były tyl­ko dwa krze­sła, a miej­sca przy sto­le nie­wie­le wię­cej.

Tym ra­zem cze­ka­ją­ca na nie­go, wraz z ko­lo­ro­wym ze­sta­wem pi­gu­łek, pacz­ka za­wie­ra­ła – je­śli wie­rzyć na­dru­ko­wi – ryż z owo­ca­mi. Szczę­śli­wy traf. We­dług Wat­so­na nie­wie­le go zo­sta­ło. Szczę­ście, że Sta­cja była na­bi­ta za­pa­sa­mi po same wła­zy, kie­dy urwał się kon­takt – SI twier­dzi­ła, że mie­li jesz­cze mnó­stwo cza­su, za­nim trze­ba bę­dzie za­cząć ra­cjo­no­wać po­sił­ki.

Es po­de­szła do nie­go, kie­dy cze­kał przy pod­grze­wa­czu. Es, z de­li­kat­ny­mi ry­sa­mi, zmę­czo­nym, jak­by roz­my­tym uśmie­chem i za­pa­chem tra­wy. Ber­nard le­d­wie pa­mię­tał ten rze­czy­wi­sty. Ale za­pach dziew­czy­ny wła­śnie z tym mu się ko­ja­rzył. Z tra­wą i łąką, z kwia­ta­mi i wia­trem od stro­ny lasu. Cza­sem zda­wa­ło się, że cały jego opty­mizm i pa­mięć o domu tkwi­ły w nie­bie­sko­okiej ko­bie­cie.

– Zje­dli bez cie­bie. – Po­ca­ło­wa­ła go w ucho. – Ale po­sta­no­wi­łam po­cze­kać, aż przyj­dziesz.

– Zro­bi­łaś to tyl­ko dla­te­go, że nie masz nic do ro­bo­ty. – Przy­tu­lił ją i skrzy­wił się te­atral­nie. – Gdy­by tyl­ko w roz­kła­dzie dnia było ja­kie­kol­wiek za­ję­cie dla cie­bie, za­raz po­rzu­ci­ła­byś mnie dla nie­go.

– Cho­le­ra, skąd wie­dzia­łeś? – Po­ka­za­ła mu ję­zyk. – Do­rwa­łeś mój pa­mięt­nik?

– Tak. Wła­ma­nia do cu­dzych ka­jut to moje ży­cie.

Za­wsze przy­gry­za­ła mu lek­ko war­gę pod­czas po­ca­łun­ku. Uwiel­biał to.

– Spraw­dzi­łaś może w swej ma­chia­vel­licz­no­ści wy­kaz za­jęć na dziś? Nie chciał­bym wejść na od­cisk Wat­so­no­wi. – Zgrab­nie wy­do­był po­jem­nik z pod­grze­wa­cza i ze­rwał wiecz­ko. Za­pach­nia­ło pod­grza­ną pap­ką owo­co­wą. – Hmm, mu­sia­łem być do­brym czło­wie­kiem. Sztucz­ne ma­li­ny.

– Twój? – Się­gnę­ła po pla­sti­ko­wy wi­de­lec i szyb­ko na­bra­ła por­cję po­sił­ku, nim zdą­żył umknąć z tac­ką. – Taa. Spra­wy tech­nicz­ne, masz dziś wyj­ście w prze­strzeń, kon­ser­wa­cja Trój­ki.

Ber­nard zmarsz­czył brwi. O ile uwiel­biał spa­ce­ry, to aku­rat pra­ce przy an­te­nie od­bior­czej nu­mer trzy z ja­kie­goś po­wo­du bu­dzi­ły w nim je­dy­nie nie­chęć. Może to kwe­stia przej­ścia przez mar­twą stre­fę ko­mu­ni­ka­cyj­ną, gdzie był po­zba­wio­ny łącz­no­ści z Cen­trum, lub wy­so­ka za­wod­ność czuj­ni­ków aku­rat w tam­tym re­jo­nie, przez co bez prze­rwy trze­ba było je prze­ka­li­bro­wy­wać – dość, że choć tech­nik do­sko­na­le zda­wał so­bie spra­wę z ir­ra­cjo­nal­no­ści swo­ich od­czuć, nie po­tra­fił ich zmie­nić.

– Za­wsze ja… – mruk­nął z iry­ta­cją. – Jak­by nie mógł wy­słać Frol­lo.

– Tyl­ko ty je­steś wy­kwa­li­fi­ko­wa­nym tech­ni­kiem, chérie. – Zmierz­wi­ła mu wło­sy i opar­ła bro­dę na jego ra­mie­niu. – Po­ra­dzisz so­bie. Frol­lo nie zna się na ni­czym. A Wat­son do­sko­na­le o tym wie. Przy­kro mi, nad­miar kwa­li­fi­ka­cji tak dzia­ła.

– Kie­dy?

– Dzi­siaj. To wszyst­ko, co jest na­pi­sa­ne. Po­wiedz, kie­dy bę­dziesz szedł. Za­ła­twię so­bie dy­żur na ra­dio. – Sta­ła tuż za nim, mó­wiąc mu pra­wie do­kład­nie w ucho. Jej od­dech śmiesz­nie ła­sko­tał go w szy­ję.

– Wspa­nia­le, tyl­ko ty, ja i Wat­son…

Par­sk­nę­ła śmie­chem i ob­ró­ci­ła go twa­rzą do sie­bie. Po­ca­ło­wał ją lek­ko. Nie wie­dział, jak to robi, ale sma­ko­wa­ła tru­skaw­ka­mi. Na­wet te­raz.

Za­raz po po­sił­ku udał się do ste­row­ni. Sam. Do ste­row­ni za­wsze cho­dzi­ło się po­je­dyn­czo. Cza­sem żar­to­wa­li, że te­raz, kie­dy Sta­cja jest sa­mot­ną wy­spą, po pro­stu każ­de­mu po­trze­ba miej­sca, gdzie może pie­lę­gno­wać na­dzie­ję. Cza­sem, aby po pro­stu wsłu­chi­wać się go­dzi­na­mi w sy­gna­ły od­bie­ra­ne po­przez an­te­ny Sta­cji, cza­sem, żeby sza­leń­czo ana­li­zo­wać ich struk­tu­rę w po­szu­ki­wa­niu naj­mniej­szych śla­dów ludz­kiej obec­no­ści.

Cza­sem, żeby dla roz­ryw­ki po­szpe­rać w gi­gan­tycz­nych ban­kach da­nych udo­stęp­nia­nych przez SI.

Cza­sem, żeby wy­pa­lić pa­pie­ro­sa wy­grze­ba­ne­go z tych nędz­nych resz­tek, któ­re jesz­cze po­zo­sta­ły.

Cza­sem, żeby po­ga­pić się w mo­ni­to­ry.

Cza­sem, żeby się mo­dlić, a cza­sem, żeby prze­kli­nać Boga.

Wszyst­ko w obec­no­ści za­wsze czu­wa­ją­ce­go Wat­so­na.

SI, co praw­da, sta­ra­ła się za­cho­wy­wać nie­zwy­kle dys­kret­nie, ale wszy­scy byli świa­do­mi jej cią­głej obec­no­ści. Każ­dy czuj­nik, każ­da ka­me­ra, każ­dy gło­śnik, wszyst­ko spi­na­ła sieć kon­tro­lo­wa­na przez Wat­so­na. Ma­szy­na wie­dzia­ła o wszyst­kim, co dzie­je się na Sta­cji. Do­zo­wa­ła je­dze­nie, leki, ad­mi­ni­stro­wa­ła ty­sią­ca­mi dro­bia­zgów, zbyt mało waż­ny­mi dla czło­wie­ka. Nie spa­ła ni­g­dy, cały czas za­to­pio­na w swo­ich sy­mu­la­cjach i ana­li­zach. A może jesz­cze w czymś in­nym? Kto wie, co kry­je się we­wnątrz umy­słu kom­pu­te­ra?

***

– Dzień do­bry, Ber­nar­dzie, w czym mogę ci po­móc? – Wat­son ode­zwał się, kie­dy tyl­ko męż­czy­zna usiadł przed kon­so­le­tą. Spo­koj­ny, uprzej­my głos SI był za­pew­ne opra­co­wy­wa­ny przez całe szta­by psy­cho­lo­gów, aby bu­dzić wy­łącz­nie sym­pa­tię. Na­le­ża­ło przy­znać, że ich pra­ca nie po­szła na mar­ne. Spo­śród wszyst­kich obec­nych na Sta­cji Wat­son był zde­cy­do­wa­nie w czo­łów­ce ulu­bień­ców Ber­nar­da.

– Cześć, Wat­so­nie. Po­dob­no mam dzi­siaj spa­cer. Wiesz coś może o tym? – Po­ma­chał umiesz­czo­nej obok ho­lo­wy­świe­tla­cza ka­me­rze.

– Tak, wspo­mi­na­łem ci o tym kil­ka dni temu. Wi­dzę, że do­bre wie­ści roz­cho­dzą się szyb­ko. Kto cię po­in­for­mo­wał?

– Głu­pie py­ta­nie. Czy kto­kol­wiek poza Es spraw­dza mój roz­kład dnia? – Prze­cią­gnął się w fo­te­lu.

– Istot­nie, mo­głem się spo­dzie­wać, że wła­śnie ją wska­żesz – zgo­dzi­ła się SI. – W każ­dym ra­zie – trze­ba wy­re­gu­lo­wać an­te­nę nu­mer trzy, nie daje czy­ste­go sy­gna­łu. Z du­żym praw­do­po­do­bień­stwem nor­mal­na ka­li­bra­cja, ale oczy­wi­ście bę­dzie­my w kon­tak­cie, gdy­by mia­ło się wy­da­rzyć coś nie­spo­dzie­wa­ne­go.

– Oczy­wi­ście, jak zwy­kle. Es bę­dzie chcia­ła być przy łącz­no­ści, do­pu­ścisz ją?

– Nie wi­dzę pro­ble­mu. Je­śli tyl­ko bę­dziesz chciał, bę­dzie z tobą.

– Skąd pew­ność? – za­śmiał się tech­nik. – Może mnie nie chcieć.

– Wiem z do­świad­cze­nia – po­wie­dzia­ła ma­szy­na. Z gło­śni­ka do­bie­gło też coś bar­dzo przy­po­mi­na­ją­ce­go wes­tchnie­nie, jak­by Wat­son wy­ra­żał nie­chęć czy też ra­czej po­bła­ża­nie.

***

Z ze­wnątrz Sta­cja ro­bi­ła wra­że­nie ol­brzy­miej. Wzdłuż pan­cer­nej kon­struk­cji, od koń­ca wy­się­gni­ka na­daj­ni­ka krót­kie­go za­się­gu nu­mer dwa do wierz­choł­ka wie­ży ol­brzy­miej Je­dyn­ki, było nie­mal trzy­sta me­trów.

Więk­szość urzą­dzeń od daw­na nie dzia­ła­ła – po co zu­ży­wać moc na coś, cze­go Sta­cja nie po­trze­bo­wa­ła? Tak na­praw­dę sta­le utrzy­my­wa­li je­dy­nie od­bior­ni­ki i ra­dio­la­tar­nię. Ra­dar, na­daj­ni­ki da­le­kie­go za­się­gu, łą­cze sys­te­mów woj­sko­wych – z cza­sem jed­no po dru­gim odłą­cza­no, aby zmniej­szyć ob­cią­że­nie re­ak­to­ra i za­pew­nić so­bie źró­dło czę­ści za­mien­nych. Po­zba­wio­ne swo­jej funk­cjo­nal­no­ści ol­brzy­mie kon­struk­cje sta­wa­ły się po pro­stu ele­men­ta­mi ar­chi­tek­to­nicz­ny­mi, po­mni­ka­mi cy­wi­li­za­cji – wy­mar­łej może sie­dem lat temu, może ty­siąc. Kie­dy in­ży­nier miał złe dni, za­sta­na­wiał się, kie­dy cała Sta­cja sta­nie się ta­kim mo­nu­men­tem. Or­bi­tu­ją­cą wo­kół Sig­my II Li­bra pa­miąt­ką po ra­sie, któ­ra znik­nę­ła.

Ber­nard ni­g­dy nie mógł się po­wstrzy­mać od spa­ce­rów i każ­de jego wyj­ście trwa­ło dłu­żej, niż po­win­no. Ale prze­cież i tak do­ni­kąd im się nie spie­szy­ło. W cią­gu ostat­nich lat zdą­żył do­kład­nie zmie­rzyć kro­ka­mi prak­tycz­nie całą po­wierzch­nię ze­wnętrz­ne­go pan­ce­rza. Miał swo­je ulu­bio­ne miej­sca, ta­kie, z któ­rych moż­na było nie­kie­dy zo­ba­czyć Sval­bard, a cza­sem na­wet i Wy­spę Niedź­wie­dzią, or­bi­tu­ją­ce wo­kół Nord­kapp.

Zda­rza­ło się, że po pro­stu sie­dział na kom­po­zy­to­wych pły­tach i pa­trzył w gwiaz­dy. Czy ktoś tam jesz­cze w ogó­le o nich pa­mię­ta? Czy ktoś tam jest? Po­tra­fił wska­zać sek­tor No­we­go Wa­szyng­to­nu, Mem­phis, a na­wet kie­ru­nek, gdzie na­le­ża­ło szu­kać ma­lut­kiej, bla­dej Sol. Kie­dy moc­no się sku­pił, po­tra­fił so­bie przy­po­mnieć mia­sta, w któ­rych trze­ba było prze­py­chać się przez tłum, cały dzień spo­ty­kać lu­dzi i nie zo­ba­czyć dru­gi raz tej sa­mej twa­rzy.

Czy na­praw­dę tak było? Czy może wszyst­ko mu się tyl­ko śni­ło, a od za­wsze prze­by­wał na Sta­cji? Pa­mię­tał ro­dzi­ców i młod­sze­go bra­ta, któ­ry po­szedł do Ma­ry­nar­ki Wo­jen­nej. A może tyl­ko mu się zda­wa­ło?

***

Ta­blet­ki ogłu­pia­ły. Miał wra­że­nie, że zbyt dłu­go po nich sy­piał, że jego umysł był jak­by otu­lo­ny watą. Wi­dział, że tam­ten sta­wał się sil­niej­szy z każ­dym dniem.

Tyl­ko głu­piec nie po­łą­czył­by tego z jego wła­snym słab­ną­cym zdro­wiem.

Nie był pe­wien, kie­dy upiór pod­szył się pod do­wód­cę. Po­cząt­ko­wo na­wet nie za­uwa­żył zmia­ny, ale z cza­sem wi­dać ją było co­raz wy­raź­niej. Nie­po­ko­ją­cy błysk w oczach. Od­su­nię­cie go od jego włas­nych obo­wiąz­ków. Kon­tro­lo­wa­nie prze­pły­wu in­for­ma­cji.

Być może wia­do­mo­ści na­de­szły już daw­no temu. Może cały czas ich szu­ka­no, a stwór nie wzy­wał po­mo­cy, bo chciał się nim bez­piecz­nie po­ży­wić? Pew­nie dla­te­go wy­cho­dził sam – oba­wiał się, że ofia­ra mo­gła­by wpiąć się bez­po­śred­nio do re­je­strów an­ten…

Dzi­siaj nie wziął ta­ble­tek. I do­brze zro­bił. Kie­dy może go­dzi­nę po obie­dzie wy­śli­znął się z po­ko­ju, tam­te­go nie było.

– Gdzie po­szedł? – spy­tał kom­pu­te­ra. – Gdzie on po­lazł?

– Na­sta­wiać an­te­nę nu­mer trzy. Nie po­wi­nie­neś od­po­czy­wać? Je­steś prze­mę­czo­ny, wiesz o tym. – Ma­szy­na mó­wi­ła spo­koj­nym, uprzej­mym gło­sem. Do­kład­nie tak, jak zwra­ca­ła­by się do wa­ria­ta.

– Co się z nią sta­ło? Zno­wu?

– Pro­ble­my z ka­li­bra­cją, dro­biazg, ale nie da się tego na­pra­wić od środ­ka.

No ja­sne… Miał ra­cję. Cały czas miał ra­cję.

Te­raz wi­dział to wy­raź­niej niż kie­dy­kol­wiek przed­tem.

***

Krok za kro­kiem, wy­ćwi­czo­ny­mi do­świad­cze­niem ru­cha­mi, wspiął się ku ta­le­rzo­wi Trój­ki. Kra­tow­ni­ca wie­ży an­te­ny wy­sta­wa­ła spo­ro poza głów­ną bry­łę Sta­cji i po­mi­mo bra­ku cią­że­nia wy­pra­wa da­wa­ła sil­ne wra­że­nie za­wie­sze­nia nad ot­chła­nią. Wpiął linę w ko­lej­ny z sze­re­gu za­cze­pów bez­pie­czeń­stwa i prze­mie­ścił się o na­stęp­ny metr.

– Ber­nar­dzie, de­ner­wu­jesz się? – usły­szał głos Wat­so­na w słu­chaw­ce.

– Nie, wszyst­ko w po­rząd­ku. – Ko­lej­ny krok po ażu­ro­wej kon­struk­cji. Gwiaz­dy pod sto­pa­mi ukła­da­ły się w zna­ne wzo­ry. Ta­kie­go nie­ba nie dało się zo­ba­czyć w Sol. Na­zwy, któ­re zdą­ży­li im nadać na Sta­cji, były po la­tach le­piej zna­ne niż gwiaz­do­zbio­ry ziem­skie­go nie­ba. Za­sło­nię­ty przez but ska­fan­dra Sza­le­niec to­czył wal­kę z Astro­nau­tą. Kie­dy spoj­rza­ło się wzdłuż kra­tow­ni­cy, moż­na było do­strzec Upio­ra, błysz­czą­ce­go czer­wo­nym bla­skiem The­ta III Dra­co­nis, pod któ­rym ja­sno świe­ci­ły gwiaz­dy Es. Ber­nard uśmiech­nął się do sie­bie. Es mia­ła na po­cząt­ku na­zy­wać się Dama, ale prze­cież obie­cał dziew­czy­nie wła­sny gwiaz­do­zbiór.

– Sko­czy­ło ci tęt­no. Pew­nie nic po­waż­ne­go. Zbli­żasz się do mart­wego sek­to­ra, ocze­kuj za­kłó­ceń łącz­no­ści.

– Tę­sk­nię za chwi­lą sa­mot­no­ści, więc wła­ści­wie do­brze się skła­da. – Po­sta­rał się za­brzmieć we­so­ło. Od­ru­cho­wo spoj­rzał na uchwyt dra­bi­ny ser­wi­so­wej – to zwy­kle koło niej łącz­ność z Cen­trum ury­wa­ła się, aby po­wró­cić do­pie­ro przy sa­mym ta­le­rzu an­te­ny.

– Nie­ład­nie, czu­ję się tro­chę zlek­ce­wa­żo­na. – Ra­dio nie zdo­ła­ło po­zba­wić gło­su Es jego zwy­kłej mięk­ko­ści. – Jak na spa­ce­rze, do­brze się ba­wisz?

– Wręcz ide­al­nie. Nie pada, nie wie­je, a nie­bo jest pięk­ne jak ni­g­dy. Przy­nieść ci coś?

– Pięk­ny kwia­tek i ja­kąś za­baw­kę – za­śmia­ła się dziew­czy­na. – Albo ład­ne zdję­cie.

– Zo­ba­czę, co się da zro­bić. – Jesz­cze dwa kro­ki. Je­den. – A te­raz daj mi mo­men­cik…

– Chciał­bym po raz ko­lej­ny za­su­ge­ro­wać… – Głos Wat­so­na umilkł w pół zda­nia, kie­dy tech­nik mi­nął gra­ni­cę stre­fy. Miej­sce, poza ci­szą w ete­rze, nie róż­ni­ło się ni­czym od resz­ty Sta­cji. Sza­ra kra­tow­ni­ca pro­wa­dzą­ca aż do Trój­ki, prze­ty­ka­na opan­ce­rzo­ny­mi ru­ra­mi na prze­wo­dy i ele­men­ta­mi sil­ni­ko­wy­mi sys­te­mu sa­mej an­te­ny.

I lina.

Lina nie sta­no­wi­ła ele­men­tu kon­struk­cyj­ne­go – była świa­dec­twem awa­ryj­ne­go od­strze­le­nia sys­te­mu za­si­la­ją­ce­go Trój­kę i uru­cho­mie­nia na­tych­miast po­tem ukła­du ko­twi­czą­ce­go czę­ści do ka­dłu­ba Sta­cji. Au­to­ma­tycz­na pro­ce­du­ra, wy­wo­ła­na ry­zy­kiem eks­plo­zji ogni­wa i uszko­dze­nia an­te­ny, mia­ła miej­sce parę lat temu i od tego cza­su Wat­son za każ­dym ra­zem, kie­dy Ber­nard wy­cho­dził w prze­strzeń, su­ge­ro­wał zwol­nie­nie za­cze­pu. SI twier­dzi­ła, że praw­do­po­dob­nie pro­mie­nio­wa­nie uszko­dzo­ne­go ogni­wa jest od­po­wie­dzial­ne za za­kłó­ce­nia łącz­no­ści, z prag­ma­ty­zmem do­da­jąc, że za­bra­nie urzą­dze­nia do wnę­trza Sta­cji jest zbyt ry­zy­kow­ne, a na eki­pę tech­nicz­ną i tak na ra­zie nie moż­na li­czyć. Jej cał­ko­wi­cie ra­cjo­nal­ne ar­gu­men­ty nie po­tra­fi­ły jed­nak być prze­ko­nu­ją­ce na ze­wnętrz­nej po­wło­ce Sta­cji. Ber­nard nie mógł zdo­być się na od­rzu­ce­nie po­ten­cjal­nie uży­tecz­nych czę­ści. Tak przy­naj­mniej tłu­ma­czył się Wat­so­no­wi, choć… kie­dy się nad tym za­sta­no­wił, miał wra­że­nie, że cho­dzi­ło ra­czej o to, iż lina jest czę­ścią hi­sto­rii Sta­cji, frag­men­tem, któ­rych było co­raz mniej. Cza­sem miał wra­że­nie, że prze­szłość zwy­czaj­nie umy­ka i zni­ka za nie­wi­dzial­nym ho­ry­zon­tem, że sam nie pa­mię­ta już wszyst­kie­go i z każ­dym dniem coś tra­ci w ru­ty­nie ży­cia na pla­ców­ce.

Sta­rał się, co praw­da, pro­wa­dzić dzien­nik, ale kie­dy go prze­glą­dał, znaj­do­wał całe ty­go­dnie bez wpi­sów. Może kie­dyś za po­mo­cą rze­czy ta­kich jak lina bę­dzie mógł ja­koś od­zy­skać za­gi­nio­ne dni. Może. Tak więc lina po­zo­sta­wa­ła na swo­im miej­scu. Sa­me­mu Wat­so­no­wi naj­wy­raź­niej też nie za­le­ża­ło na zmia­nie sy­tu­acji, po­nie­waż nie na­ci­skał na Ber­nar­da ani nie wy­słał ni­ko­go in­ne­go. Być może uznał, że mar­twa stre­fa nie jest naj­gor­szym roz­wią­za­niem na Sta­cji, gdzie nie dało się ni­g­dy być tak na­praw­dę sa­me­mu. Może ro­zu­miał tłu­ma­cze­nia Ber­nar­da. Albo praw­dzi­we po­wo­dy jego po­stę­po­wa­nia.

Ja­sna, pro­wa­dzą­ca gdzieś w prze­strzeń kre­ska zo­sta­ła za­cze­pio­na o kra­tow­ni­cę sys­te­mem elek­tro­ma­gne­tycz­nych kotw, ja­kich zwy­kle uży­wa się przy cza­so­wym mon­ta­żu ele­men­tów w prze­strze­ni albo w ze­sta­wach ra­tun­ko­wych ska­fan­drów. Kie­dy Ber­nard spo­glą­dał wzdłuż niej, zda­wa­ło mu się, że na jej od­le­głym koń­cu, w chmur­ce za­mar­z­nię­te­go gazu, wi­dzi bia­ły kształt ze­sta­wu za­si­la­ją­ce­go. Rów­nie czę­sto jed­nak za­wie­szo­ny na dru­gim koń­cu liny obiekt ja­wił mu się jako sta­tek ko­smicz­ny albo wi­ru­ją­cy w ska­fan­drze próż­nio­wym czło­wiek.

To było nie­mal jak wpa­try­wa­nie się w chmu­ry. O ile do­brze je pa­mię­tał. Bra­ko­wa­ło mu chmur.

Po­trzą­snął gło­wą we­wnątrz heł­mu i ru­szył da­lej po kra­tow­ni­cy. „Za­czy­nam za­cho­wy­wać się jak Po­ny­riow”, skar­cił się w my­ślach.

Kil­ka kro­ków da­lej po­wró­ci­ła łącz­ność.

Wy­słu­żo­na apa­ra­tu­ra wtło­czy­ła po­wie­trze do cia­snej ślu­zy. Ber­nard zdjął hełm i otarł grzbie­tem rę­ka­wi­cy spo­co­ne czo­ło. Nie był na­wet zmę­czo­ny, ale pew­nie w ska­fan­drze zno­wu szwan­ko­wa­ło ogrze­wa­nie. Jed­ną po dru­giej od­piął cięż­kie ro­bo­cze rę­ka­wi­ce i przy­piął je do pasa obok pu­stej ka­bu­ry. Sta­cja była obiek­tem woj­sko­wym, ale dwa pi­sto­le­ty – ca­łość zgro­ma­dzo­nej tu bro­ni – znaj­do­wa­ły się w za­mknię­tej na czte­ry spu­sty szaf­ce obok cen­trum ko­mu­ni­ka­cyj­ne­go. Ber­nard nie pa­mię­tał ani jed­nej sy­tu­acji, kie­dy strze­la­no by z nich do żoł­nie­rzy wro­ga, zresz­tą – nie po­tra­fił wy­obra­zić so­bie, że kto­kol­wiek za­pla­no­wał­by ude­rze­nie na Sta­cję i dał się ode­przeć dwo­ma pi­sto­le­ta­mi. Ale re­gu­la­min był re­gu­la­mi­nem.

Odło­żył hełm na wła­ści­wą pół­kę, obok dru­giej, opi­sa­nej na­zwi­skiem „McMil­lan”. Uśmiech­nął się do sie­bie.

Na­zwi­sko było jed­ną z po­my­łek sys­te­mu, mo­men­tów, w któ­rym wy­ćwi­czo­ne re­gu­la­mi­ny za­wo­dzą i ob­ja­wia się zwy­kła, ludz­ka na­tu­ra, opar­ta na błę­dach. Kim­kol­wiek był McMil­lan, mu­siał zo­stać kie­dyś przy­dzie­lo­ny na Sta­cję. Może zmie­nio­no mu przy­dział lub wy­da­lo­no go ze służ­by czy prze­su­nię­to trans­fer… Co­kol­wiek się wy­da­rzy­ło, ni­g­dy tu nie do­tarł. Ale miej­sce na sprzęt opi­sa­no, zgod­nie z dy­rek­ty­wa­mi wy­da­ny­mi za ja­kimś biur­kiem za­opa­trze­niow­ców. I tak od­le­gły za­pew­ne o set­ki lat świetl­nych McMil­lan, przy wspar­ciu bez­ro­zum­nych pro­ce­dur, na za­wsze po­zo­sta­wił ślad w Sta­cji.

Ber­nard czę­sto za­sta­na­wiał się, kim był McMil­lan. Miał ro­dzi­nę? Przy­ja­ciół? Jak by się do­ga­dy­wa­li, gdy­by jed­nak tu tra­fił? Oczy­wi­ście, zda­wał so­bie spra­wę, że ni­g­dy się tego nie do­wie.

Był po pro­stu jesz­cze jed­ną po­zo­sta­ło­ścią po świe­cie sprzed Sta­cji.

Tym­cza­sem dło­nie Ber­nar­da wy­ko­ny­wa­ły ko­lej­ne punk­ty ry­tu­ału ślu­zy bez udzia­łu za­ję­tej my­śla­mi świa­do­mo­ści. Kon­tro­la za­sob­ni­ka tle­no­we­go, odłą­cze­nie ele­men­tów sys­te­mu cyr­ku­la­cji po­wie­trza, roz­pię­cie pa­sów mo­cu­ją­cych, zdję­cie za­sob­ni­ka tle­no­we­go – czyn­no­ści pro­ce­du­ry po­wro­tu przez ślu­zę były tak moc­no za­pi­sa­ne w umy­śle Ber­nar­da, że wy­ko­ny­wał je nie­mal na za­sa­dzie od­ru­chów.

O wie­lu rze­czach na Sta­cji prak­tycz­nie się już nie my­śla­ło. Po­wtó­rzo­ne set­ki razy pro­ce­du­ry sta­ły się rów­nie na­tu­ral­ne jak od­dy­cha­nie czy je­dze­nie. Czło­wiek w isto­cie był or­ga­ni­zmem ide­al­nie do­sto­so­wa­nym. Z cza­sem tryb ży­cia Ber­nar­da do­grał się do sys­te­mów Sta­cji, a on sam przy­wykł do bra­ku wia­tru i wą­skich ko­ry­ta­rzy oraz cią­gle tych sa­mych roz­ry­wek z tymi sa­my­mi ludź­mi. Nie­kie­dy tech­nik my­ślał o tym jako o ewo­lu­cji. Spe­cy­ficz­nym kie­run­ku roz­wo­ju umy­słu, któ­ry umoż­li­wiał prze­trwa­nie w ma­łej gru­pie tak dłu­gie­go cza­su w cał­ko­wi­tym od­osob­nie­niu.

Cza­sem – jak o obłę­dzie.

***

Za­mach­nął się i rzu­cił na­rzę­dziem, ale wróg usko­czył i po chwi­li już wdra­py­wał się na kra­tow­ni­cę. Cięż­ki klucz do otwie­ra­nia pan­cer­nych pa­ne­li, wi­ru­jąc, od­le­ciał w prze­strzeń. W ska­fan­drze upiór wy­glą­dał nie­mal jak czło­wiek, choć po­ru­szał się nie­na­tu­ral­nie zwin­nie. Gdzieś na krań­cu umy­słu po­ja­wi­ła się in­stynk­tow­na myśl – ucie­kać. Ale wie­dział, że to pro­sta dro­ga do śmier­ci. Z pod­nó­ża Trój­ki do naj­bliż­szej ślu­zy było jed­nak nie­mal pięć­dzie­siąt me­trów. Nie da rady. Zdą­ży zro­bić naj­wy­żej dzie­sięć–pięt­na­ście, kie­dy upiór sko­czy mu na ple­cy, ro­ze­drze de­li­kat­ny ska­fan­der próż­nio­wy, wpu­ści zim­no i pust­kę… Po­pa­trzył na po­stać, za­mar­łą w bez­ru­chu kil­ka­na­ście me­trów od nie­go, za­pló­tł­szy ra­mio­na wo­kół kra­tow­ni­cy. Spoj­rze­nie pło­ną­cych, czer­wo­nych oczu upio­ra błysz­cza­ło pod fil­trem heł­mu i zda­wa­ło się prze­wier­cać go na wy­lot, po­wo­li wy­peł­niać całą prze­strzeń. Nie wi­dział już gwiazd ani świa­teł po­zy­cyj­nych Sta­cji, jak za­cza­ro­wa­ny wpa­tru­jąc się w be­stię. Szu­my w słu­chaw­kach ra­dia za­czę­ły ukła­dać się w dziw­ną, hip­no­tycz­ną me­lo­dię. Ostat­kiem sił się­gnął po broń i wte­dy tam­ten sko­czył.

***

Po­czuł chwi­lę nie­waż­ko­ści, po czym cią­że­nie wró­ci­ło i ude­rzył o pod­ło­gę ka­bi­ny. Elek­try­zu­ją­cy ból łok­cia obu­dził go mo­men­tal­nie.

– A żeby to cho­le­ra… – Prze­to­czył się na ple­cy i otwo­rzył oczy. Je­dy­nym wi­docz­nym punk­tem w cał­ko­wi­tej ciem­no­ści ka­ju­ty był wy­świe­tlacz ze­ga­ra. Trze­cia dwa­dzie­ścia osiem, gło­si­ły błysz­czą­ce zie­le­nią cy­fry. – Wat­so­nie, świa­tło.

Za­wsze usłuż­na SI za­re­ago­wa­ła na­tych­miast. Ber­nard osło­nił przed­ra­mie­niem przy­mru­żo­ne oczy. Wzrok po­trze­bo­wał kil­ku se­kund, żeby prze­sta­wić się z cał­ko­wi­tej ciem­no­ści na po­wódź bia­łe­go świa­tła. Es sie­dzia­ła na łóż­ku, jej dłu­gie ciem­ne wło­sy opa­da­ły na twarz, a zie­lo­na ko­szul­ka przy­jem­nie ukła­da­ła się na pier­siach.

– Zno­wu kosz­ma­ry? – W do­bie­ga­ją­cym z łóż­ka gło­sie Es za­spa­nie mie­sza­ło się z tro­ską.

– Nie, po­mi­ja­jąc ośle­pie­nie, wszyst­ko w po­rząd­ku – rzu­cił uspo­ka­ja­ją­co. – Prze­to­czy­łem się w złym kie­run­ku. Za­mie­rza­łem zmiaż­dżyć cię o ścia­nę, a za­miast tego spa­dłem. Uczci­wa po­mył­ka. Śpij.

Po­zbie­rał się z pod­ło­gi i pod­szedł do sto­li­ka, na któ­rym prze­zor­nie zo­sta­wił ku­bek z wodą. Upił kil­ka ły­ków. Es wpa­try­wa­ła się w nie­go ba­daw­czo.

– Krzy­cza­łeś. – Od­gar­nę­ła wło­sy i opu­ści­ła smu­kłe nogi na pod­ło­gę. – Może po­wi­nie­neś po­ga­dać o tym z Wat­so­nem? Coś ci po­le­ci.

– Co? Pro­chy? Te­ra­pię? – Wzru­szył ra­mio­na­mi i od­sta­wił ku­bek. – Nie ma sen­su. Za­wsze mogę so­bie po­roz­ma­wiać z ży­wy­mi ludź­mi. No i je­steś ty. Nie po­trze­bu­ję ni­cze­go in­ne­go, kie­dy je­steś obok.

Es uśmiech­nę­ła się. Ślicz­nie się uśmie­cha­ła.

– Jak­kol­wiek uwa­żam, że jest to tyl­ko sztucz­ka ma­ją­ca za­gwa­ran­to­wać ci seks, miło mi to sły­szeć. Na­dal jed­nak są­dzę, że fa­cho­wa po­moc przy­da­je się, je­śli pro­blem się po­wta­rza. A ten się po­wta­rza.

– Ra­dzę so­bie. – Usiadł obok ko­bie­ty i ob­jął ją ra­mie­niem, ale od­su­nę­ła się. Pa­trzy­ła na nie­go po­waż­nie.

– Nie mo­żesz ba­ga­te­li­zo­wać wszyst­kie­go. W ostat­nich ty­go­dniach wy­da­jesz się cią­gle zmę­czo­ny. Je­steś ner­wo­wy, mie­wasz kosz­ma­ry. Wszy­scy to za­uwa­ża­ją, a ty uda­jesz, że je­śli bę­dziesz za­prze­czał od­po­wied­nio dłu­go, to na­gle sy­tu­acja ma­gicz­nie się po­pra­wi.

– Ra­dzę so­bie – po­wtó­rzył, uśmie­cha­jąc się uspo­ka­ja­ją­co. – To tyl­ko złe sny.

– Roz­ma­wia­li­śmy już o tym i obie­cy­wa­łeś, że po­mó­wisz z Wat­so­nem…

– Obie­cy­wa­łem, że po­mó­wię, kie­dy sta­nie się to pro­ble­mem. Na ra­zie to po pro­stu zmę­cze­nie. Zda­rza się. – Ber­nard wy­wró­cił oczy­ma.

– Tak, ale nie mo­że­my igno­ro­wać ta­kich rze­czy, zwłasz­cza że nikt nie może tu­taj po pro­stu wy­je­chać na dwa ty­go­dnie. Zrób to, choć­by dla­te­go, że cię o to pro­szę. – Pod­cią­gnę­ła ko­la­na pod bro­dę i ob­ję­ła je ra­mio­na­mi. Nie­bie­skie oczy ko­bie­ty zda­wa­ły się po­chła­niać ko­lo­ry z ca­łe­go po­miesz­cze­nia. – Mar­twię się o cie­bie.

– Nie masz po­wo­du. – Prze­su­nął dło­nią po jej dłu­gich, mięk­kich wło­sach. – To pew­nie prze­mę­cze­nie.

– Nie­wie­le mamy tu do ro­bo­ty, Ber­nar­dzie. – Prze­chy­li­ła gło­wę i spoj­rza­ła na nie­go z lek­ką iry­ta­cją. Ostat­nio ła­twiej się de­ner­wo­wa­ła. – Wiesz, o co mi cho­dzi.

– Cza­sem po pro­stu mie­wam gor­sze dni.

– Nie czte­ry razy na ty­dzień! – Pod­nio­sła głos. Pierw­szy i na ogół ostat­ni sy­gnał ostrze­gaw­czy, nie­mniej zmę­czo­ny męż­czy­zna po pro­stu go zi­gno­ro­wał. – Bu­dzisz się albo z krzy­kiem, albo na pod­ło­dze. I jak so­bie ra­dzisz? Za­my­kasz się w ka­ju­cie z tymi two­imi an­ty­ka­mi… – Wska­za­ła ręką na pół­kę z książ­ka­mi. – I wy­cho­dzisz po trzech dniach, za­kła­da­jąc, że wszy­scy za­po­mni­my, że coś jest nie tak. Że ty sam za­po­mnisz.

– Dzia­ła do­sko­na­le i na­praw­dę nie po­trze­bu­ję niań­ki. – Żach­nął się, jed­nak już kie­dy wy­po­wia­dał te sło­wa, wie­dział, że po­peł­nił błąd.

– Ja­sne. – Za­trzy­ma­ła się w pół kro­ku i po­sła­ła mu wście­kłe spoj­rze­nie. – Po­trze­bu­jesz tyl­ko ko­goś do pie­prze­nia.

Wy­szła za­ma­szy­stym kro­kiem, nie za­da­jąc so­bie tru­du, żeby za­brać le­żą­ce na pod­ło­dze spodnie. Ber­nard pod­niósł się i ru­szył za nią, ale dziew­czy­na była już u sie­bie w ka­ju­cie, za sza­ry­mi drzwia­mi z za­le­pio­ną ta­śmą pla­kiet­ką z na­zwi­skiem. Wes­tchnął cięż­ko. Nie było sen­su się do­bi­jać. Te­raz nie ze­chce roz­ma­wiać, po­tem przez ja­kiś czas bę­dzie go uni­kać. Pew­nie do wie­czo­ra, kie­dy da się prze­pro­sić. W tym mo­men­cie tyl­ko by po­gor­szył sy­tu­ację. Wy­trzy­ma­łość ner­wo­wa wszyst­kich szwan­ko­wa­ła, na nie­szczę­ście z re­gu­ły w tym sa­mym cza­sie.

Mu­siał ist­nieć ja­kiś me­cha­nizm psy­cho­lo­gicz­ny zwią­za­ny z po­zo­sta­wa­niem cały czas w tym sa­mym to­wa­rzy­stwie. Ber­nard nie był psy­cho­lo­giem, ale pew­nie zna­la­zła­by się ja­kaś opi­su­ją­ca to teo­ria. Kie­dy on był ner­wo­wy, naj­czę­ściej aku­rat złe sa­mo­po­czu­cie do­ty­ka­ło rów­nież in­nych. Zu­peł­nie jak­by za­ło­ga Sta­cji wy­ro­bi­ła so­bie wspól­ny rytm. Może z bie­giem lat po­wsta­ła po­mię­dzy nimi ja­kaś prze­dziw­na więź, któ­ra spra­wia­ła, że do­sko­na­le wy­czu­wa­li swo­je wza­jem­ne na­stro­je, przez co wpły­wa­li na sie­bie na­wza­jem? Fak­tem było, że po­mi­mo cia­sno­ty Sta­cji rzad­ko kie­dy zda­rza­ło mu się spo­tkać oso­bę, któ­rej na­praw­dę nie chciał spo­tkać. Może trze­ba bę­dzie za­py­tać, czy inni za­uwa­ży­li to samo. Oczy­wi­ście nie te­raz. Na roz­mo­wę z Es nie miał chwi­lo­wo szans, a z ni­kim in­nym ja­koś nie chciał ga­dać.

Wes­tchnął cięż­ko i się­gnął do szaf­ki, na chy­bił tra­fił wy­cią­ga­jąc stam­tąd książ­kę. „Ka­te­dra Naj­święt­szej Ma­rii Pan­ny w Pa­ry­żu” – wie­dział to w chwi­li, kie­dy do­tknął okład­ki. Cóż. Niech bę­dzie.

Książ­ki. Kie­dy przy­la­ty­wał na Sta­cję, an­tycz­ne, bar­dzo dro­gie i moc­no nie­prak­tycz­ne – te same utwo­ry moż­na było spo­koj­nie mieć na czyt­ni­ku – sta­no­wi­ły ka­prys, ra­czej ozdo­bę niż fak­tycz­ną lek­tu­rę. Ber­nard odzie­dzi­czył całą ko­lek­cję – je­de­na­ście sztuk kla­sy­ki, na uszla­chet­nia­nych praw­dzi­wym pa­pie­rem stro­nach – po Cla­rze De­mo­ines, sio­strze mat­ki. Lu­bił ich za­pach, utwar­dza­ne okład­ki i szorst­kość pa­pie­ru. Uspo­ka­ja­ły go. W cią­gu ostat­nich lat sta­ły się czymś jesz­cze – kie­szon­ko­wy­mi świa­ta­mi, miej­sca­mi, w któ­rych Ber­nard mógł się schro­nić. Znał wszyst­kie swo­je książ­ki nie­mal na wy­ryw­ki i czę­sto w ogó­le ich nie otwie­rał. Nie mu­siał. Prze­su­wał pal­ca­mi po okład­ce „Wład­cy Pier­ście­ni” i czuł za­pach zie­la faj­ko­we­go oraz wiatr znad Ri­ven­dell. Kro­czył uli­ca­mi Chi­ba City, su­nąc wzdłuż li­ni­jek „Neu­ro­man­ce­ra”, po­dzi­wiał Lon­dyn oczy­ma cie­kaw­skie­go niedź­wiad­ka z Peru. Sły­szał śmiech Be­he­mo­ta, kie­dy kart­ko­wał „Mi­strza i Mał­go­rza­tę”, i wi­dział tro­skę na pyszcz­ku Kró­li­ka, gdy jego wzrok pa­dał na ciem­no­czer­wo­ny grzbiet „Ali­cji w Kra­inie Cza­rów”.

Po­tra­fił sie­dzieć go­dzi­na­mi, tyl­ko prze­su­wa­jąc pal­cem wzdłuż ko­lej­nych li­ni­jek. Cza­sem my­ślał o cza­sach, kie­dy an­tycz­ne tomy po­wsta­wa­ły. Je­śli wie­rzyć dru­ko­wi na przed­ostat­niej stro­nie, ko­lek­cja ciot­ki pa­mię­ta­ła cza­sy, kie­dy uru­cha­mia­no pro­ce­sy ter­ra­for­min­gu na No­wym Ede­nie i Jed­no­ści. Przed pierw­szą woj­ną ko­lo­nial­ną. Przed na­stęp­ny­mi. Kie­dy ko­smos był miej­scem, w któ­rym lu­dzie chcie­li zbu­do­wać nowy dom, lep­szy niż ten na Zie­mi. Nie miej­scem, któ­re pa­mię­tał Ber­nard.

Do­kład­nie ta­kim sa­mym jak Zie­mia.

W my­ślach spa­ce­ro­wał uli­ca­mi dwu­dzie­sto­wiecz­nej Mo­skwy, po­dró­żo­wał po An­glii, wy­kłó­cał się z tu­byl­czy­mi prze­wod­ni­ka­mi pod Ki­li­man­dża­ro. Nie ro­zu­miał wie­lu rze­czy, two­rzył teo­rie i sche­ma­ty, we­dług któ­rych za­cho­wa­nia i re­ak­cje lu­dzi sprzed wie­ków mia­ły sens. Kon­stru­ował wzor­ce, do któ­rych pró­bo­wał do­pa­so­wy­wać bo­ha­te­rów. Po­tra­fił spę­dzić całe go­dzi­ny w ste­row­ni, wy­cią­ga­jąc z po­mo­cą Wat­so­na strzęp­ki in­for­ma­cji z hi­sto­rycz­nych baz da­nych.

Po­zna­wał obcą cy­wi­li­za­cję, któ­rą kie­dyś byli lu­dzie.

Naj­wy­raź­niej zno­wu po­trze­bo­wał uciecz­ki.

***

Jo­na­than Brown przy­szedł do nie­go na­stęp­ne­go dnia. Ber­nard lu­bił młod­sze­go z szy­fran­tów. O ile hu­mor Pau­leya był zło­śli­wy i sar­ka­stycz­ny, Jo­na­than oka­zał się po pro­stu opty­mi­stą – chy­ba je­dy­nym na Sta­cji. W ostat­nich la­tach była to ce­cha, na któ­rą pa­no­wał wy­so­ki po­pyt.

– Tak jak­by nie wy­cho­dzisz z ka­bi­ny, Ber­nar­dzie. Mogę wejść? – Nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, wpa­ko­wał się do środ­ka. – Tro­chę się mar­twi­my, wiesz. Co czy­tasz? Po­wi­nie­neś chy­ba do­ga­dać się z Es.

Ber­nard nie mógł po­wstrzy­mać uśmie­chu. Utrzy­ma­nie wąt­ku było trud­ną sztu­ką dla młod­sze­go z szy­fran­tów.

– „Dra­cu­la”. Bram Sto­ker. Kla­sy­ka. Nie orien­tu­jesz się. – Po­stu­kał pa­znok­ciem w grzbiet le­żą­cej na sto­li­ku książ­ki. – Dla­te­go mało mnie wi­du­je­cie. Sie­dzę tu­taj i czy­tam.

– To jed­na książ­ka, oszu­ście, zna­czy sze­fie. – Jo­na­than uniósł brew, przy­glą­da­jąc się po­wie­ści okiem znaw­cy. – Nie zaj­mie ci wię­cej niż parę go­dzin. Resz­ta to ani chy­bi chęć sie­dze­nia tu­taj. Oczy­wi­ście ro­zu­miem, ale wiesz – pora wy­ła­zić.

– Coś się sta­ło? – Ber­nard wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Nic się nie sta­ło. Ale po co masz tak sie­dzieć? Ży­cie prze­ga­pisz. – Brown już był przy jego pół­ce, nie­mal przy­sta­wia­jąc nos do grzbie­tów ksią­żek. – „Wład­ca Pier­ście­ni”. Mat­ma?

– Nie, li­te­ra­tu­ra. Tol­kien. – In­ży­nier wy­wró­cił oczy­ma. – Co ta­kie­go jest do prze­ga­pia­nia na ze­wnątrz? Nie­zna­ny ga­tu­nek ra­cji żyw­no­ścio­wych?

– Nie, przy­naj­mniej jak do­tąd nie, ale to nie zna­czy, że nic się nie wy­da­rzy za go­dzi­nę. Albo ju­tro. – Brown roz­szył ręce i za­krę­cił się w koło. – Kto wie?

– Co z Es? – Ber­nard sta­rał się za­dać to py­ta­nie w spo­sób moż­li­wie non­sza­lanc­ki, ale oczy­wi­ście roz­mów­ca za­re­ago­wał na­tych­miast. Oczy szy­fran­ta roz­bły­sły ra­do­śnie.

– Es jest na­bur­mu­szo­na. Wiesz, ko­bie­ta. Po­wi­nie­neś z nią po­ga­dać. Tak, tak. Te­raz. Już.

– Ni­g­dy nie tra­cisz wia­ry? – Ber­nard na­cią­gnął blu­zę na pod­ko­szu­lek. Może Jo­na­than miał ra­cję. Tę­sk­nił za Es, na­wet je­śli sta­rał się do tego nie przy­zna­wać, żeby nie dać dziew­czy­nie no­wej amu­ni­cji.

– Sczeź­li­by­ście beze mnie, ban­do po­nu­ra­ków. Idziesz? – Brown był już przy drzwiach.

– Taaa, chodź­my. I tak mia­łem spraw­dzić, czy nie zde­mo­lo­wa­li­ście Sta­cji.

***

Zna­lazł ją oczy­wi­ście w ich miej­scu, w doku star­to­wym kap­su­ły ra­tun­ko­wej. Sie­dzia­ła na pod­ło­dze, opie­ra­jąc się ple­ca­mi o ścia­nę i wpa­tru­jąc w mar­twe ekra­ny wy­łą­czo­ne­go sys­te­mu kon­tro­li star­tu. Coś ci­cho nu­ci­ła, chy­ba „Ilu­zję”. Do­bry ka­wa­łek.

Cza­sa­mi żar­to­wa­li, że kie­dy będą mie­li już do­syć po­zo­sta­łych, wsią­dą do dwu­oso­bo­we­go sta­tecz­ku i zda­dzą się na los. Gdy miał złe dni, są­dził, że to na­praw­dę do­bry po­mysł, mimo iż szan­se prze­chwy­ce­nia kap­su­ły przez ko­go­kol­wiek były ka­ta­stro­fal­nie wręcz nie­wiel­kie.

Nie ode­zwa­ła się ani sło­wem, kie­dy wszedł, na­wet na nie­go nie spoj­rza­ła.

Usiadł koło niej na pod­ło­dze, wsłu­chu­jąc się w me­lo­dię. Pio­sen­ka mie­sza­ła się z ci­chym szu­mem urzą­dzeń.

Kie­dy umil­kła, opar­ła mu gło­wę na ra­mie­niu. Na­dal nic nie mó­wi­ła, ale prze­cież nie mu­sia­ła. Sie­dzie­li tak w ci­szy może chwi­lę, a może go­dzi­nę… Ber­nard ni­g­dy nie li­czył cza­su w ta­kich mo­men­tach.

Bo i po co?

***

Za­wsze, kie­dy Ber­nard prze­kra­czał gródź pro­wa­dzą­cą do ste­row­ni, miał na­dzie­ję do­wie­dzieć się, że otrzy­ma­li ja­ką­kol­wiek wia­do­mość. Pa­mię­tał pierw­sze mie­sią­ce służ­by, gdy przy­naj­mniej raz w ty­go­dniu przez punkt sko­ko­wy coś prze­cho­dzi­ło: cza­sem frach­to­wiec, in­nym ra­zem okręt pa­tro­lo­wy, jesz­cze kie­dy in­dziej smu­kły i zło­żo­ny nie­mal wy­łącz­nie z po­tęż­ne­go sil­ni­ka ku­rier.

Te­raz, nie li­cząc oczy­wi­ście okien te­stów dia­gno­stycz­nych i ra­por­tów o sta­nie Sta­cji, więk­szość ekra­nów wy­peł­nia­ły mo­no­ton­ne cią­gi wyj­ścia al­go­ryt­mów ana­li­zy szu­mu. Szan­se na wy­ło­wie­nie ja­kie­go­kol­wiek śla­du in­for­ma­cji z przy­pad­ko­wych fal wy­ła­pa­nych przez an­te­ny były po­ni­żej wszel­kich wskaź­ni­ków – ale prze­cież za­wsze więk­sze od zera. I za­wsze była na­dzie­ja. Na­dzie­ja jest po­tęż­ną bro­nią, zwłasz­cza kie­dy nie ma się ni­cze­go in­ne­go. Co­dzien­nie in­ży­nier wcho­dził do świą­ty­ni Wat­so­na i każ­de­go dnia li­czył na to, że po­śród zwy­kłych „Od­rzu­co­ne” po­ja­wi się choć jed­no „Prze­kie­ro­wa­ne do ana­li­zy dru­gie­go stop­nia”.

Że cho­ciaż raz Wat­son nie po­wi­ta go uprzej­mym: „Przy­kro mi, Ber­nar­dzie”.

Jak do­tąd bez suk­ce­su. Ale dzi­siaj nie ob­cho­dzi­ło go to wca­le.

Wła­śnie wkra­czał do po­miesz­cze­nia, kie­dy głów­ny ekran ko­mu­ni­ka­cyj­ny za­bły­snął, wy­świe­tla­jąc ko­mu­ni­kat, któ­re­go nie wy­świe­tlał od lat.

„Ślad wyj­ścia ze sko­ku me­trycz­ne­go”.

Ślad wyj­ścia! Ktoś do nich przy­le­ciał! Wresz­cie! Ber­nard o mało się nie wy­wró­cił, bie­gnąc w stro­nę sta­no­wi­ska.

– Es! Chodź tu­taj! Chodź­cie tu­taj wszy­scy, mamy kon­takt ra­da­ro­wy! Ktoś przy­le­ciał! Wali pro­sto na nas! Pau­ley, Brown! Po­ny­riow! Wszy­scy! – wrzesz­czał bez opa­mię­ta­nia, nie­sio­ny nie­praw­do­po­dob­ną, pi­ja­ną ra­do­ścią. – Wat­son!

– Słu­cham, Ber­nar­dzie.

– Na­daj iden­ty­fi­ka­tor, niech usły­szą, że tu je­ste­śmy – roz­ka­zał. – Wie­my, co to za jed­ni?

– Ode­bra­łem ko­mu­ni­kat – po­wie­dzia­ła SI. W gło­sie ma­szy­ny za­brzmiał jak­by na­mysł. – Jed­nost­ka zgła­sza się jako frach­to­wiec EUCS „Con­rad”. Ale…

– Ale?

– Nie re­je­stru­ję żad­nej in­nej ak­tyw­no­ści ze stro­ny kon­tak­tu. – Ber­nard pra­wie wy­obra­ził so­bie, jak Wat­son ścią­ga brwi. – Nie ma ani od­czy­tu ak­tyw­nych sen­so­rów, ani cią­gu. Wy­da­je się, że „Con­rad” nie pod­jął po sko­ku żad­nej ak­cji poza trans­mi­sją.

Ber­nard zmarsz­czył brwi. Skok me­trycz­ny ozna­czał dość skom­pli­ko­wa­ną pro­ce­du­rę sam w so­bie i moż­na było ocze­ki­wać po „Con­ra­dzie” ja­kiejś ak­tyw­no­ści. Do­dat­ko­wo pra­wo na­ka­zy­wa­ło jed­nost­kom cy­wil­nym jak naj­szyb­ciej opu­ścić stre­fę sko­ku – co w szcze­gól­no­ści wy­ma­ga­ło zwięk­sze­nia pręd­ko­ści, uru­cho­mie­nia sen­so­rów, rza­dziej wy­strze­le­nia boi. Tym­cza­sem „Con­rad” nie ro­bił żad­nej z tych rze­czy. Po pro­stu bez­wład­nie dry­fo­wał w ich stro­nę.

– Może chce naj­pierw na­wią­zać łącz­ność?

– Być może – zgo­dził się Wat­son.

– Co na­da­je?

– Tu EUCS „Con­rad”, re­je­stro­wa­ny na Fal­con Mi­ning Inc., na­vstamp Sol, stre­fa sko­ko­wa Plu­ton. Wia­do­mość nada­na dru­gie­go stycz­nia 2205.

– Co to ma zna­czyć?

– No jak to? – Jo­na­than uprze­dził od­po­wiedź SI. – To sta­ra wia­do­mość. Duch w an­te­nie, może de­sta­bi­li­za­cja sys­te­mu po sko­ku.

– Praw­do­po­dob­nie uszko­dze­nie sys­te­mu łącz­no­ści. Być może „Con­rad” do­znał cięż­kich uszko­dzeń w trak­cie wy­ko­ny­wa­nia sko­ku i au­to­mat nadał wia­do­mość do­pie­ro te­raz – Wat­son po­twier­dził sło­wa Brow­na.

– Po sied­miu la­tach? – zdzi­wił się Pau­ley.

Es nic nie mó­wi­ła, po­chy­li­ła się tyl­ko nad ra­mie­niem Ber­nar­da i za­plo­tła mu ra­mio­na wo­kół szyi. Na uchu czuł jej przy­spie­szo­ny od­dech. Sy­tu­acja fak­tycz­nie wy­glą­da­ła nie­zbyt opty­mi­stycz­nie. Wia­do­mość sprzed sied­miu lat ozna­cza­ła w opty­mi­stycz­nej wer­sji, że „Con­rad” nie prze­cho­dził żad­nej dia­gno­sty­ki przez cały ten czas – co tłu­ma­czy­ło­by, choć na­dal nie­prze­ko­nu­ją­co, po­zo­sta­nie ko­mu­ni­ka­tu w bu­fo­rze an­te­ny. W pe­sy­mi­stycz­nej – że sta­tek tak ze­psuł skok i przej­ście przez me­trycz­ną za­ję­ło mu aż tyle cza­su.

– Szy­fro­wa­na? – Spoj­rzał na wy­świe­tlo­ne na ekra­nie pa­ra­me­try, jesz­cze za­nim usły­szał od­po­wiedź SI.

– Nie. Cała wia­do­mość zo­sta­ła nada­na otwar­tym tek­stem.

Ber­nard po­ki­wał gło­wą, bar­dziej dla sie­bie niż ko­go­kol­wiek in­ne­go. Na szczę­ście nadaw­cy nie za­le­ża­ło na taj­no­ści. Za­bez­pie­czo­ne prze­ka­zy mia­ły jaw­ną tyl­ko część na­głów­ko­wą, a wszyst­kie klu­cze, któ­ry­mi dys­po­no­wa­li, po­cho­dzi­ły sprzed po­nad sied­miu lat.

– Wat­so­nie – po­wie­dział po­wo­li, sta­ra­jąc się nadać gło­so­wi uro­czy­ste brzmie­nie. – Otwórz wia­do­mość.

Po­zo­sta­li mil­cze­li w na­pię­ciu. Mu­sie­li dojść do tych sa­mych wnio­sków, co on. W za­kłó­ca­nej je­dy­nie od­de­cha­mi ci­szy na ekra­nie po­ja­wi­ła się treść ko­mu­ni­ka­tu.

Wie­ża kon­tro­l­na Sao Pe­ne­lo­pe, EUCS „Con­rad” zgła­sza sy­tu­ację awa­ryj­ną.

Na­dal brak po­twier­dze­nia po­przed­niej wia­do­mo­ści, brak łącz­no­ści z na­daj­ni­ka­mi Sol-1 do Sol-221. Brak ru­chu ra­dio­we­go na Zie­mi, brak kon­tak­tu z Na­vSa­tem. Pró­by od 07:02 do 11:56 cza­su po­kła­do­we­go. Czuj­ni­ki śred­nie­go i da­le­kie­go za­się­gu iden­ty­fi­ku­ją 271 woj­sko­wych i 406 cy­wil­nych boi ra­tun­ko­wych.

O 12:06 cza­su po­kła­do­we­go wy­kry­to obiekt na kur­sie zbli­że­nio­wym vec 204-16, ko­ry­tarz 33-91. Brak sy­gna­tu­ry na­pę­du i ra­dio­la­tar­ni po­zy­cyj­nej, po­dej­rze­wa­my jed­nost­kę woj­sko­wą. O 12:08 nada­no za­py­ta­nie o iden­ty­fi­ka­cję, brak po­twier­dze­nia.

Prze­wi­dy­wa­ny kon­takt 13:45 cza­su po­kła­do­we­go, bę­dzie­my po­wta­rzać wia­do­mość do 13:20, w ra­zie nie­po­wo­dze­nia wy­ko­nu­je­my awa­ryj­ny skok ze stre­fy Plu­ton. Kon­tro­la lo­tów Plu­ton, Sol-106, je­śli nas sły­szy­cie, pro­si­my o oczysz­cze­nie stre­fy.

– Plik te­le­me­trii jest urwa­ny w po­ło­wie. Albo pa­kiet zo­stał uszko­dzo­ny, albo nie dali rady wy­słać go ca­łe­go – prze­rwał dłu­gie mil­cze­nie Wat­son. – Spró­bu­ję od­zy­skać z nie­go, co się da.

– Tak. – Ber­nard nie­mal wy­szep­tał po­le­ce­nie. – Tak wła­śnie zrób.

Wbił wzrok w „Sol-1 do Sol-221”. Wszyst­kie wie­że kon­tro­li lo­tów w ukła­dzie. I żad­na nie od­po­wia­da­ła. In­ży­nier nie­mal sły­szał, jak z hu­kiem upa­da w nim na­dzie­ja.

***

Spę­dził dzień w ka­ju­cie. Nie chciał roz­ma­wiać z ni­kim i choć ni­ko­mu tego nie mó­wił, wszy­scy zda­wa­li się wy­czu­wać jego po­trze­bę sa­mot­no­ści, bo nikt, na­wet Es, nie za­kłó­cał mu spo­ko­ju. Ber­nard krzy­czał, pła­kał, ci­skał o ścia­ny książ­ka­mi i zmię­ty­mi w kule ubra­nia­mi. Pa­trzył tępo w ścia­nę i na ob­raz z ze­wnętrz­nych ka­mer, na ciem­ną, pu­stą prze­strzeń do­oko­ła Sta­cji. Kie­dy usły­szał głos Wat­so­na, był już ko­lej­ny po­ra­nek.

– Ber­nar­dzie. – SI wy­da­wa­ła się szcze­rze za­tro­ska­na.

– Nie chce mi się z ni­kim ga­dać.

– To waż­ne – na­le­ga­ła ma­szy­na. – Spra­wa do­ty­czy bez­pie­czeń­stwa Sta­cji.

Ber­nard spoj­rzał w stro­nę ka­me­ry.

– Ja­kie­go bez­pie­czeń­stwa Sta­cji?

– Gro­zi nam znisz­cze­nie. – Ton Wat­so­na nie wzbo­ga­cił się o na­wet cień na­ci­sku, na­dal był współ­czu­ją­co-po­jed­naw­czy jak u cho­ler­ne­go psy­chia­try. – Po­trze­bu­ję two­jej obec­no­ści w ste­row­ni.

Ber­nard za­marł. Sło­wa ma­szy­ny wy­bi­ły go z roz­pa­czy, kie­ru­jąc w stro­nę cze­goś w ro­dza­ju po­nu­re­go za­in­te­re­so­wa­nia.

– Już idę – po­wie­dział, szyb­ko wcią­ga­jąc spodnie.

***

Wbiegł do pu­stej ste­row­ni i za­siadł w jed­nym z dwóch znaj­du­ją­cych się tam fo­te­li dla ob­słu­gi. Na trzech z czte­rech uru­cho­mio­nych ho­lo­wy­świe­tla­czy su­nę­ły nor­mal­ne ko­lum­ny ru­ty­no­wych ra­por­tów o sta­nie Sta­cji i da­nych z łącz­no­ści. Ostat­ni – ob­raz sen­so­rów – sy­gna­li­zo­wał żół­ty alarm.

– Co się dzie­je? – spy­tał, po­spiesz­nie prze­glą­da­jąc logi.

– EUCS „Con­rad” na­dal nie wy­ka­zu­je żad­nej ak­tyw­no­ści – po­wie­dział Wat­son. Na ekra­nie sen­so­rów po­ja­wi­ły się ko­lej­ne ra­por­ty do­ty­czą­ce za­cho­wa­nia frach­tow­ca w cią­gu ostat­nich go­dzin. – W szcze­gól­no­ści nie wy­ko­nał żad­ne­go ma­new­ru, co ozna­cza, że na­dal znaj­du­je się na kur­sie ko­li­zyj­nym ze Sta­cją.

– Ko­li­zyj­nym? Po­waż­nie? – Ber­nard po­dra­pał się w gło­wę. – Zna­czy ude­rzy w nas?

– Je­że­li nic nie zro­bi­my, na po­nad dzie­więć­dzie­siąt sie­dem pro­cent tak – po­twier­dził Wat­son. Jed­no­cze­śnie holo sen­so­rów po­ka­za­ło es­ty­mo­wa­ny kurs „Con­ra­da” wraz z moż­li­wy­mi od­chy­le­nia­mi na tak znacz­nym dy­stan­sie. – To duży sta­tek, a my mamy jego przy­bli­żo­ną po­zy­cję i może w isto­cie wy­mi­nąć nas, ale bę­dzie to w naj­lep­szym wy­pad­ku kwe­stia ki­lo­me­tra. W naj­gor­szym ude­rzy w nas całą masą, co do­pro­wa­dzi do znisz­cze­nia obu jed­no­stek.

Ber­nard spoj­rzał na wy­świe­tlacz, na­dal nie do­wie­rza­jąc. Ko­li­zja w prze­strze­ni była pra­wie cał­ko­wi­cie nie­praw­do­po­dob­na, nie przy dy­stan­sach, na któ­rych się zwy­kle ope­ro­wa­ło. Może w por­tach, gdzie z ko­niecz­no­ści jed­nost­ki prze­by­wa­ły bli­sko sie­bie, albo pod­czas do­ko­wań, ale tak po pro­stu…? Two­rzo­ne przez Wat­so­na sy­mu­la­cje nie po­zo­sta­wia­ły jed­nak wąt­pli­wo­ści.

– Co mo­że­my zro­bić?

Wat­son mil­czał przez mo­ment, jak­by się za­sta­na­wiał – choć Ber­nard do­sko­na­le wie­dział, że ma­szy­na za­pew­ne zna już wszyst­kie do­stęp­ne opcje.

– Sta­cja wy­po­sa­żo­na jest w wy­rzut­nię po­ci­sków de­fen­syw­nych – po­wie­dzia­ła SI spo­koj­nym gło­sem. – Prze­pro­wa­dzi­łem jej dia­gno­sty­kę i test go­to­wo­ści. Jest w peł­ni spraw­na. Su­ge­ru­ję użyć jej do znisz­cze­nia „Con­ra­da”. Za­nim bę­dzie w sta­nie po­waż­nie nam za­gro­zić.

Męż­czy­zna pra­wie cof­nął się w głąb fo­te­la.

– Chcesz znisz­czyć cy­wil­ny frach­to­wiec?

– Nie – spro­sto­wał Wat­son. – Uwa­żam, że mu­si­my go znisz­czyć, by za­gwa­ran­to­wać bez­pie­czeń­stwo Sta­cji. Do tego oczy­wi­ście jest po­trzeb­na two­ja zgo­da, jako peł­nią­ce­go obo­wiąz­ki do­wód­cy.

– Za­raz, za­raz. – Ber­nard za ple­ca­mi usły­szał głos Jo­na­tha­na Brow­na i od­wró­cił się gwał­tow­nie. Za­ję­ty urzą­dze­nia­mi w ogó­le nie zda­wał so­bie spra­wy, że ktoś przy­szedł, a tym­cza­sem sta­li za nim za­rów­no obaj szy­fran­ci, jak i Es. – Wat­son chce roz­wa­lić ten sta­tek?

Ber­nard bez­rad­nie wska­zał na od­czy­ty sen­so­rów.

– Może być, że to albo oni, albo my.

– Ab­so­lut­nie nie „oni”. – Wat­son wy­raź­nie od­czy­tał zda­nie jako skie­ro­wa­ne do sie­bie. – Jak do­tąd nie mamy żad­ne­go do­wo­du, że na po­kła­dzie są żywi lu­dzie. „Con­rad” nie dał zna­ku ży­cia od cza­su wy­sła­nia wia­do­mo­ści, któ­rą, przy­po­mi­nam, scha­rak­te­ry­zo­wa­li­śmy jako awa­rię.

– Nie dał też do­wo­du na to, że ni­ko­go na nim nie ma – za­uwa­żył McCoy Pau­ley, pa­trząc ko­sym okiem w ka­me­rę Wat­so­na i wśli­zgu­jąc się na fo­tel obok Ber­nar­da. – Mogą być za­hi­ber­no­wa­ni i zwy­czaj­nie w wy­ni­ku ja­kiejś in­nej awa­rii na­dal się nie wy­bu­dzać.

– Czy on ma ra­cję? – za­py­tał Ber­nard nie­pew­nie.

– W ja­kiej spra­wie?

– Że tam mogą być żywi lu­dzie?! – Zi­ry­to­wa­ny Ber­nard pod­niósł głos. Ma­szy­na wy­raź­nie chcia­ła uni­kać od­po­wie­dzi na trud­ne py­ta­nia, ale nie za­mie­rzał jej na to po­zwo­lić. – A w ja­kiej może jesz­cze mieć?

– To praw­da – po­wie­dzia­ła SI spo­koj­nym pół­gło­sem. – Nie je­ste­śmy w sta­nie stwier­dzić na pew­no, że na po­kła­dzie „Con­ra­da” nie ma ja­kichś oca­la­łych. Tym nie­mniej to nie­istot­ne. Je­że­li frach­to­wiec w nas ude­rzy, ci po­ten­cjal­nie żywi lu­dzie i tak zgi­ną. Ale i Sta­cja nie prze­trwa ude­rze­nia.

– A co, je­śli się obu­dzą? – spy­ta­ła Es. – Daj­my na to za go­dzi­nę, kie­dy po­cisk bę­dzie już wy­strze­lo­ny?

– Wła­śnie. – Ber­nard wska­zał ręką dziew­czy­nę jak­by dla pod­kreś­le­nia wagi jej słów. – Co wte­dy? Po­cisk leci w koń­cu ja­kiś czas, a je­śli tam są lu­dzie, w każ­dej chwi­li mogą się wy­bu­dzić. Nie po­trze­ba wie­le, żeby zmie­nić kurs frach­tow­ca. Przy­naj­mniej nie na tyle, żeby mi­nął Sta­cję.

– Może ich też tam nie być. Lub mogą się nie wy­bu­dzić, tak jak nie wy­bu­dzi­li się do­tych­czas – skon­tro­wał Wat­son. – Lub mogą obu­dzić się i nie móc nic zro­bić. Nie zna­my sy­tu­acji na „Con­ra­dzie”. Zna­my na­to­miast sy­tu­ację tu­taj.

– Czy­li my albo być może oni, a być może nikt – po­wie­dział Brown z po­nu­rym uśmie­chem na ustach. – Nie za­zdrosz­czę ci de­cy­zji, sze­fie.

Ber­nard po­pa­trzył na nie­go, marsz­cząc brwi, a Es trzep­nę­ła szy­fran­ta w tył gło­wy. Na ekra­nie sen­so­rów EUCS „Con­rad” zbli­żał się do Sta­cji po­wo­li, acz nie­uchron­nie.

– Oba­wiam się, że mu­szę na­le­gać na wy­da­nie roz­ka­zu, Ber­nar­dzie. – Wat­son na­dal mó­wił spo­koj­nym gło­sem. Tym ra­zem, jak ni­g­dy, nie przy­po­mi­nał czło­wie­ka.

Ber­nard spoj­rzał na Es, po­tem na Brow­na. Wresz­cie prze­niósł wzrok na ekran sen­so­rów, gdzie ja­śniał po­je­dyn­czy punkt zna­czą­cy po­zy­cję „Con­ra­da” – być może stat­ku je­dy­nych, poza nimi, lu­dzi na świe­cie.

– Nie – po­wie­dział wresz­cie. – Pró­buj ich wy­wo­łać co dzie­sięć mi­nut od te­raz. Mel­duj, je­że­li coś się wy­da­rzy. I spró­buj wy­my­ślić ja­kiś spo­sób, żeby się do nich do­stać.

Brown po­kle­pał go po ra­mie­niu, a Es uśmiech­nę­ła się z ulgą. Nikt nie chciał choć­by po­ten­cjal­nie mor­do­wać lu­dzi. Zresz­tą był jesz­cze czas.

– Ber­nar­dzie, to na­praw­dę nic nie da. – Wat­son mó­wił na­dal ci­chym, rów­nym gło­sem. Te­raz tech­nik prak­tycz­nie wy­czu­wał cał­ko­wi­ty brak jego czło­wie­czeń­stwa. Jak­by SI re­la­cjo­no­wa­ła ze­strze­le­nie pu­ste­go kon­te­ne­ra. – Ry­zy­ku­je­my ko­li­zję z „Con­ra­dem”, co może być ka­ta­stro­fal­ne dla Sta­cji.

– Na ra­zie jesz­cze nie. Nie za­mie­rzam żyć z my­ślą, że na­wet nie spró­bo­wa­łem.

Ob­ró­cił się na pię­cie i wy­ma­sze­ro­wał z po­miesz­cze­nia. Es i Brown po­szli za nim, co przy­jął z ulgą. Do­brze ich było mieć przy so­bie.

***

Spę­dził cały dzień, pra­cu­jąc nad wy­my­śle­niem spo­so­bu do­sta­nia się na „Con­ra­da” lub choć­by spro­wo­ko­wa­nia go do zmia­ny kur­su. Nikt mu nie prze­szka­dzał, je­dy­ną oso­bą, któ­ra po­ja­wi­ła się w mi­kro­sko­pij­nej me­sie w cią­gu ca­łe­go dnia, był Po­ny­riow, ale jego idio­tycz­ne uwa­gi o nie­szczę­ściu i prze­zna­cze­niu szyb­ko spra­wi­ły, że Ber­nard dość do­sad­nie po­wie­dział mu, co o nim my­śli. Od tego mo­men­tu miał mesę dla sie­bie. Na sto­le roz­ło­żył wy­świe­tlacz po­ka­zu­ją­cy sche­ma­ty tech­nicz­ne Sta­cji, na dru­gim z dwóch fo­te­li – stos pa­pie­rów do no­ta­tek.

Nie­ste­ty, ża­den po­mysł nie po­ja­wił się ani od razu, ani kil­ka­na­ście go­dzin póź­niej. Po­zba­wio­na ja­kich­kol­wiek stat­ków – nie li­cząc kap­su­ły ra­tun­ko­wej – Sta­cja nie ofe­ro­wa­ła zbyt wie­lu opcji. Je­dy­nym spo­so­bem na fi­zycz­ne po­dej­ście do frach­tow­ca były po­ci­ski de­fen­syw­ne, ale z oczy­wi­stych po­wo­dów nie dało się ich za­sto­so­wać. De­to­na­cja prę­dzej znisz­czy­ła­by jed­nost­kę, niż zmie­ni­ła jej kurs, a sys­tem nie po­zwa­lał na zbyt skom­pli­ko­wa­ne ma­new­ry po­ci­sku, na­wet po­zba­wio­ne­go gło­wi­cy. Po­wol­ne ze­pchnię­cie „Con­ra­da” z kur­su nie wcho­dzi­ło więc w grę. Przez ja­kiś czas roz­wa­żał de­spe­rac­ką wy­pra­wę samą kap­su­łą, ale szyb­ko zre­zy­gno­wał. Ozna­cza­ło to cał­ko­wi­te zda­nie się na nie­zna­ny stan stat­ku, bo, jak usłuż­nie wy­li­czył Wat­son, samo osią­gnię­cie po­zy­cji frach­tow­ca i za­do­ko­wa­nie w za­sa­dzie po­że­ra­ło więk­szość za­so­bów na­pę­du. In­ży­nier na­ka­zał Wat­so­no­wi cią­głe pró­by po­łą­cze­nia się, je­śli na­wet nie z za­ło­gą, to może choć z SI na­wi­ga­cyj­ną jed­nost­ki – bez suk­ce­su. Za­snął po pra­wie dwu­dzie­stu go­dzi­nach, przy wy­sty­głej ka­wie, wpa­tru­jąc się w in­for­ma­cje o sil­ni­kach po­zy­cyj­nych Sta­cji.

Obu­dził się zmę­czo­ny i wy­mię­ty. Miał watę w gło­wie, a ko­ści bo­la­ły go, jak­by spał w szaf­ce na ska­fan­der. Prze­tarł oczy, do­pił kawę i udał się do ste­row­ni. Po­trze­bo­wał chwi­li w spo­koj­nym sank­tu­arium, by ze­brać my­śli. Po­tem wró­ci na śnia­da­nie i za­bie­rze się za dal­szą pra­cę.

Za­uwa­żył to, kie­dy tyl­ko prze­kro­czył próg po­miesz­cze­nia. Ekran sen­so­rów był pu­sty.

– Wat­so­nie?

– Wi­taj, Ber­nar­dzie – od­po­wie­dzia­ła ma­szy­na po­god­nym gło­sem.

– Co się sta­ło z „Con­ra­dem”? – Wska­zał oskar­ży­ciel­sko na ekran. – Cze­mu go nie wi­dać?

Od­po­wie­dzia­ła mu ci­sza. Wat­son mil­czał, ob­ser­wu­jąc go prze­źro­czy­sty­mi oczy­ma ka­mer.

– Co się sta­ło?! – nie­mal krzyk­nął.

Tym ra­zem z gło­śni­ków roz­le­gło się coś bar­dzo przy­po­mi­na­ją­ce­go wes­tchnie­nie.

– Ob­li­czy­łem, że EUCS „Con­rad”, kon­ty­nu­ując marsz swo­im kur­sem, za­gra­ża tej Sta­cji i, w kon­se­kwen­cji, to­bie. Dla­te­go o go­dzi­nie czwar­tej sześć cza­su po­kła­do­we­go wy­strze­li­łem po­je­dyn­czy po­cisk kla­sy Ja­skół­ka, któ­ry o czwar­tej osiem­na­ście znisz­czył jed­nost­kę.

Ber­nard po­czuł, że bra­ku­je mu od­de­chu. Opadł cięż­ko na fo­tel, wbi­ja­jąc wzrok w pu­sty ekran sen­so­rów. Wat­son zi­gno­ro­wał jego po­le­ce­nie i za­bił za­ło­gę „Con­ra­da” – te­raz był nie­mal pe­wien, że za­ło­ga mo­gła żyć, po pro­stu z ja­kie­goś po­wo­du nie uda­ło się na­wią­zać łącz­no­ści. Za­bił ich.

– Zwa­rio­wa­łeś? – Chciał to wy­krzy­czeć, lecz z gar­dła wy­do­był je­dy­nie zdu­szo­ny char­kot. – Kto ci... ze­zwo­lił?

– Jed­nym z mo­ich pod­sta­wo­wych za­dań jest chro­nić Sta­cję i utrzy­mać przy ży­ciu jej za­ło­gę – od­par­ła SI. – Zwle­ka­łem tak dłu­go, jak to było moż­li­we, Ber­nar­dzie, a na­wet jesz­cze dłu­żej. Ale nie mo­głem do­pu­ścić do ko­li­zji. Pod­ją­łem więc kro­ki.

– Je­stem do­wód­cą i wy­da­łem ci bez­po­śred­nie po­le­ce­nie! – Pod­niósł się i sta­nął do­kład­nie przed ka­me­rą Wat­so­na, wpa­tru­jąc się w oko obiek­ty­wu.

– Je­steś za­stęp­cą do­wód­cy peł­nią­cym jego obo­wiąz­ki. – Głos ma­szy­ny był nie­ludz­ko spo­koj­ny. – Po­nad­to by­łeś prze­mę­czo­ny i w wy­so­kim stre­sie. Z ca­łym sza­cun­kiem, jaki do cie­bie ży­wię, uzna­łem, że w tym kon­kret­nym mo­men­cie by­łem w sta­nie pod­jąć lep­szą de­cy­zję.

Ber­nard ukrył twarz w dło­niach, czu­jąc, jak na­gle pły­ną­ce łzy ście­ka­ją mu po po­licz­kach. Naj­pierw wia­do­mość o Zie­mi. Te­raz znisz­cze­nie „Con­ra­da”, pierw­sze­go stat­ku od sied­miu lat – i być może ostat­nie­go, jaki kie­dy­kol­wiek się tu zja­wił. Zo­sta­li sami. Zo­sta­li cał­kiem sami.

– Po­wi­nie­neś wziąć leki, Ber­nar­dzie – mó­wił Wat­son swo­im naj­bar­dziej iry­tu­ją­cym, te­ra­peu­tycz­no-współ­czu­ją­cym gło­sem. Tym ra­zem jed­nak SI nie brzmia­ła ani tro­chę ludz­ko. – Przy­go­to­wa­łem je w do­zow­ni­ku.

***

Dwa dni przed świę­tem zmar­łych znik­nął Jo­na­than Brown. Na Sta­cji oczy­wi­ście nie trak­to­wa­no za­gi­nię­cia po­waż­nie, nie pod czuj­nym okiem Wat­so­na. Kie­dy więc Pau­ley zwo­łał wszyst­kich do ja­dal­ni, nikt nie był na­wet za­nie­po­ko­jo­ny. Gdy­by chcia­no przy­po­rząd­ko­wać każ­de­mu na Sta­cji ja­kąś ce­chę cha­rak­te­ry­stycz­ną, szy­fran­tów moż­na by­ło­by opi­sać jako nie­spo­koj­ne du­chy. Z bra­ku za­jęć zwią­za­nych ze swo­im sta­no­wi­skiem byli od lat zu­peł­nie bez­ro­bot­ni. Spę­dza­li więc masę cza­su albo na wir­tu­alach, albo wy­my­śla­jąc gry i roz­ryw­ki, w któ­re – chcąc nie chcąc – była wcią­ga­na cała za­ło­ga. Oczy­wi­ście, ostat­nio to się zmie­ni­ło.

– Może po pro­stu chce być sam? – Frol­lo po­gła­dził kan­cia­sty pod­bró­dek dłu­gi­mi pal­ca­mi. Bla­do­nie­bie­skie, jak­by roz­wod­nio­ne oczy męż­czy­zny spo­glą­da­ły na McCoya Pau­leya z po­błaż­li­wo­ścią. – Każ­dy tu od cza­su do cza­su szu­ka sa­mot­no­ści. Zwłasz­cza te­raz, w go­dzi­nie pró­by.

– My­ślisz, że nie przy­szło mi to do gło­wy? – Pau­ley ner­wo­wo wy­bi­jał pa­znok­cia­mi nie­rów­ny rytm na pla­sti­ko­wym bla­cie. Mó­wił szyb­ko, jak­by wy­rzu­ca­jąc z sie­bie sło­wa w kil­ku­wy­ra­zo­wych pa­kie­tach. – Pierw­sze, co po­my­śla­łem. Aha. Dla­te­go naj­pierw pu­ści­łem na ko­mu­ni­ka­cję, żeby wy­ła­ził, bo się nie­po­ko­imy, a po­tem spy­ta­łem Wat­so­na, gdzie jest. I on nic nie wie. Nic.

Jak­by dla do­da­nia wagi swo­im sło­wom, męż­czy­zna po­ki­wał kil­ka­krot­nie gło­wą.

– Może źle sfor­mu­ło­wa­łeś py­ta­nie…

– Jak moż­na źle sfor­mu­ło­wać py­ta­nie „Gdzie jest Brown?”, Frol­lo, zli­tuj się. Wat­son to nie twój Wszech­mo­gą­cy, od­po­wia­da na py­ta­nia. – Pau­ley wy­wró­cił oczy­ma.

– Może jak pyta go głu­pek…

– Nie ma moż­li­wo­ści, żeby nie wie­dział – prze­rwa­ła im Es, wi­dząc, że Pau­ley pod­no­si się z miej­sca. Ko­bie­ta unio­sła dło­nie w po­jed­naw­czym ge­ście. – I nie ma co się kłó­cić. Wszy­scy nie je­ste­śmy w for­mie. Po pro­stu za­py­ta­my go jesz­cze raz. Wat­so­nie, gdzie jest Jo­na­than Brown?

SI nie za­re­ago­wa­ła. Es i po­zo­sta­li wy­mie­ni­li za­sko­czo­ne spoj­rze­nia.

– Wat­so­nie? – Ber­nard po­ma­chał wi­szą­cej w rogu po­miesz­cze­nia ka­me­rze.

– Słu­cham – roz­legł się uprzej­my głos. Na zim­nej krwi – o ile moż­na było to tak na­zwać – SI moż­na było po­le­gać.

– Pew­nie za­uwa­ży­łeś, że mamy pro­blem z Jo­na­tha­nem. Mo­żesz po­wie­dzieć, gdzie on jest?

– Przy­kro mi, Ber­nar­dzie. Oba­wiam się, że nie mogę tego zro­bić. – Ton gło­su ma­szy­ny nie zmie­nił się ani tro­chę.

– Jak to nie mo­żesz? – Bar­dziej za­sko­czo­ny niż zi­ry­to­wa­ny męż­czy­zna po­trzą­snął gło­wą. Ta roz­mo­wa była zde­cy­do­wa­nie dziw­na. Es za­mru­ga­ła szyb­ko kil­ka razy, a Po­ny­riow po­ło­żył eg­zal­to­wa­nym ru­chem dłoń na pier­si.

– Jak to nie mo­żesz? Jak to, do ja­snej cho­le­ry, nie mo­żesz? – Pau­ley po­de­rwał się z krze­sła i ru­szył szyb­ko do ho­lo­ekra­nu kon­tro­l­ne­go SI. Zie­lo­ne oczy męż­czy­zny ci­ska­ły nie­bez­piecz­ne bły­ski i przez mo­ment Ber­nar­da ogar­nę­ło nie­od­par­te wra­że­nie, że ko­le­ga chce ude­rzyć urzą­dze­nie.

– Spo­koj­nie, spo­koj­nie! – Pod­szedł do za­ci­ska­ją­ce­go pię­ści szy­fran­ta. – Na pew­no ist­nie­je ja­kiś po­wód. Praw­da? – Spoj­rzał py­ta­ją­co na ka­me­rę.

– Oczy­wi­ście, Ber­nar­dzie. – Ma­szy­na zda­wa­ła się nie zwra­cać uwa­gi na wście­kłe­go męż­czy­znę. – Nie mogę po­dać ci lo­ka­li­za­cji Jo­na­tha­na Brow­na, po­nie­waż nie znaj­du­je się on w za­się­gu żad­ne­go z mo­ich sen­so­rów.

Wście­kły Pau­ley za­mru­gał z nie­do­wie­rza­niem i cof­nął się o pół kro­ku.

– Jak to? Mo­ni­to­ru­jesz prze­cież całą Sta­cję, to nie­moż­li­we, żeby… – Prze­rwał, kie­dy Es po­ło­ży­ła mu uspo­ka­ja­ją­co dłoń na ra­mie­niu. Na­brał po­wie­trza, jak­by chciał kon­ty­nu­ować, jed­nak zre­zy­gno­wał. Roz­ło­żył tyl­ko bez­rad­nie ręce.

– Wat­so­nie, czy sys­tem bez­pie­czeń­stwa jest w peł­ni spraw­ny? – do­koń­czył za nie­go myśl Ber­nard. Prze­cież Brown mu­siał gdzieś być i na­wet je­śli te­raz gdzieś się scho­wał, to mu­siał naj­pierw tam do­trzeć. Wy­da­wa­ło się nie­praw­do­po­dob­ne, że wszech­wie­dzą­cy kom­pu­ter nie wie, gdzie znaj­du­je się je­den z człon­ków za­ło­gi Sta­cji.

– Po­twier­dzam. – Na ho­lo­gra­mie wy­świe­tlił się trój­wy­mia­ro­wy plan Sta­cji z za­zna­czo­ny­mi stre­fa­mi ob­ser­wa­cji. Bia­łe pola wi­dze­nia ka­mer obej­mo­wa­ły wszyst­kie ko­ry­ta­rze i po­miesz­cze­nia. Zie­lo­ne stre­fy czuj­ni­ków te­le­me­trii śro­do­wi­sko­wej wy­peł­nia­ły duk­ty tech­nicz­ne i naj­bliż­sze są­siedz­two urzą­dzeń, wresz­cie błę­kit­ne li­nie gun-sca­nu prze­ci­na­ły ko­ry­ta­rze na wy­so­ko­ści każ­dych drzwi i gro­dzi. – Wszyst­kie ele­men­ty sys­te­mu mo­ni­to­rin­gu są spraw­ne i spraw­dzo­ne dzi­siej­szym te­stem dia­gno­stycz­nym. Cała za­ło­ga pla­ców­ki znaj­du­je się tam, gdzie po­win­na być, jed­nak nie wy­kry­wam obec­no­ści Jo­na­tha­na Brow­na.

– Nie mógł prze­cież tak po pro­stu znik­nąć. – Frol­lo nie krył za­sko­cze­nia.

– Być może po­czuł zew pust­ki? – Po­ny­riow wpa­try­wał się w ścia­nę z na­tchnio­nym wy­ra­zem twa­rzy. – Miał do­syć za­mknię­cia w pan­cer­nym wię­zie­niu z nami i wy­brał uciecz­kę?

Pau­ley zmie­rzył go wście­kłym spoj­rze­niem.

– Niech on się za­mknie, bo nie rę­czę za sie­bie – wark­nął.

– Nic nie zmie­nisz – par­sk­nął tam­ten. – Może po pro­stu zro­zu­miał, że je­ste­śmy sami! Sami! – Za­śmiał się bez­gło­śnie, kry­jąc twarz w dło­niach. Głos za­ła­mał mu się lek­ko. – Nikt tu po nas nie przyj­dzie. Je­ste­śmy na­praw­dę ostat­ni. Może po­sta­no­wił sam pod­jąć de­cy­zję?

– Za­mknij się!

– Po­nie­waż jak będę ci­cho, to na­gle do­oko­ła zma­te­ria­li­zu­ją się lu­dzie? I na­gle nie bę­dzie­my gi­ną­cą rasą? – Po­ny­riow uniósł wzrok i spoj­rzał pro­sto na Pau­leya. Pła­kał otwar­cie, wiel­kie łzy spły­wa­ły po za­czer­wie­nio­nych po­licz­kach na sta­ro­świec­kie bo­ko­bro­dy, z któ­rych ma­ga­zy­nier był tak dum­ny. – Bo bę­dzie le­piej?

– Za­mknij się, kur­wa mać! – Szy­frant kop­nął sto­ją­ce mu na dro­dze krze­sło i już sta­wiał pierw­szy krok w stro­nę Po­ny­rio­wa, kie­dy na­gle roz­my­ślił się i z ca­łej siły ude­rzył pię­ścią w stół. – Nie­waż­ne – burk­nął już spo­ro ci­szej. – Po pro­stu niech się trzy­ma ze swo­imi fra­ze­sa­mi z da­le­ka.

– Ja­sne, McCoy. – Es, za ple­ca­mi szy­fran­ta, po­sła­ła Po­ny­rio­wo­wi mor­der­cze spoj­rze­nie. Wpa­trzo­ny w pod­ło­gę męż­czy­zna chy­ba na­wet tego nie za­uwa­żył. – Już nie bę­dzie ga­dał. Ale te­raz są­dzę, że mamy do roz­strzy­gnię­cia waż­niej­szy pro­blem. Praw­da? – Spoj­rza­ła zna­czą­co na Ber­nar­da.

– Słusz­nie – pod­jął in­ży­nier. – Za­raz się do­wie­my, co się dzie­je. Wat­so­nie, kie­dy ostat­ni raz od­no­to­wa­łeś lo­ka­li­za­cję Jo­na­tha­na Brow­na?

SI od­po­wie­dzia­ła do­pie­ro po kil­ku­na­stu se­kun­dach ci­szy i jak­by z wa­ha­niem.

– Jo­na­than Brown nie po­ja­wia się w za­się­gu żad­ne­go czuj­ni­ka w dia­gno­sty­ce z go­dzi­ny ósmej.

– Czy­li od sze­ściu go­dzin? I nic nam nie mó­wisz? – Pau­ley roz­ło­żył dło­nie i spoj­rzał na po­zo­sta­łych z nie­do­wie­rza­niem wy­ma­lo­wa­nym na twa­rzy. – Ktoś o tym wie­dział?

Po­ny­riow burk­nął ci­che „nie”, nie od­ry­wa­jąc spoj­rze­nia od wy­kła­dzi­ny. Es i Frol­lo po­krę­ci­li jed­no­cze­śnie gło­wa­mi.

– Nie mia­łem po­ję­cia. – Ber­nard był za­sko­czo­ny. Znik­nię­cie człon­ka za­ło­gi na sześć go­dzin to coś, co za­słu­gi­wa­ło na po­da­nie do wia­do­mo­ści. In­ży­nier peł­nią­cy funk­cję do­wód­cy pla­ców­ki po­wi­nien wie­dzieć o ta­kich rze­czach. – Wat­so­nie, dla­cze­go o tym nie za­mel­do­wa­łeś?

– Zaj­mo­wa­łem się ana­li­zą pa­kie­tów z EUCS „Con­rad”. – Głos Wat­so­na był iry­tu­ją­co wręcz spo­koj­ny. – Uzna­łem, że sko­ro nie było sy­gna­łów otwar­cia ślu­zy ani alar­mów na żad­nym urzą­dze­niu, nie dzie­je się nic po­waż­ne­go. Naj­wy­raź­niej błęd­nie.

– No pew­nie, że błęd­nie! – wszedł mu w sło­wo Pau­ley.

– Bar­dzo prze­pra­szam. – SI wy­da­wa­ła się szcze­rze za­tro­ska­na. – Przy­kro mi.

– Przy­kro ci?! – Głos szy­fran­ta wzniósł się o okta­wę. – Przy­kro? Zgu­bi­łeś Jo­na­tha­na! Bóg je­den wie, gdzie on te­raz może być, ile się mo­gło stać przez tyle cza­su...

– Uspo­kój się, McCoy. – Frol­lo nie krzyk­nął, ale jego ostry ton na­tych­miast uciął zda­nie Pau­leya. – To tyl­ko ma­szy­na. Głu­pia ma­szy­na, ułom­ny twór czło­wie­ka. Nic dziw­ne­go, że jest omyl­na, w koń­cu czło­wiek też jest.

– Zmie­rzasz do­kądś? – Es skrzy­wi­ła się iro­nicz­nie. Szy­frant po pro­stu pa­trzył na nie­go po­nu­ro.

– Ow­szem. – Clau­de Frol­lo wzru­szył ra­mio­na­mi. – Zaj­mij­my się pro­ble­mem. Pro­po­nu­ję po­dzie­lić się na gru­py i prze­szu­kać Sta­cję. Brown musi gdzieś być. On albo, je­śli taka wola Pana, jego cia­ło. Ale ży­je­my w ogra­ni­czo­nej prze­strze­ni. Prę­dzej czy póź­niej znaj­dzie­my jed­no lub dru­gie.

– Ma ra­cję. – Po­ny­riow na­gle uniósł gło­wę. Na­dal miał lek­ko za­czer­wie­nio­ne oczy. – Nie mo­że­my po­zwo­lić, żeby ot­chłań ode­pchnę­ła nas od sie­bie na­wza­jem. Nie po­zwo­li­my Jo­na­tha­no­wi za­gi­nąć w ciem­no­ści.

Es wy­chwy­ci­ła wzro­kiem spoj­rze­nie Ber­nar­da i jak na ko­men­dę wy­wró­ci­li oczy­ma. Po­ny­riow każ­de zda­nie po­tra­fił sfor­mu­ło­wać tak, że dzia­ła­ło na ner­wy wszyst­kim po­zo­sta­łym. Choć trze­ba było przy­znać, że obaj męż­czyź­ni mie­li ra­cję. Było oczy­wi­ste, że nie do­wie­dzą się, gdzie jest Brown, od Wat­so­na. Po­zo­sta­ło po­szu­kać go oso­bi­ście.

***

Nie­licz­ne dzia­ła­ją­ce lam­py two­rzy­ły za­le­d­wie brud­no­żół­ty pół­mrok i in­ży­nier po­le­gał głów­nie na drżą­cym świe­tle la­tar­ki. Inna rzecz, że je­że­li za­gi­nio­ny był gdzieś tu­taj, nie dało się go prze­oczyć – po­ru­sza­ją­cy się w kuc­ki Ber­nard wy­peł­niał sobą nie­mal cały prze­krój duk­tu. Ale co on miał­by tu ro­bić? Co w ogó­le mo­gło się stać? Przez krót­ką chwi­lę miał na­dzie­ję, że coś rze­czy­wi­ście po­waż­ne­go, że nie prze­trzą­sa­ją ca­łej Sta­cji dla ja­kie­goś głu­pie­go żar­tu. Ale szyb­ko zwal­czył tę myśl – nie przy­cho­dzi­ło mu do gło­wy nic po­waż­ne­go, co nie skoń­czy­ło­by się przy­naj­mniej cięż­ki­mi ob­ra­że­nia­mi. A w ta­kim wy­pad­ku mo­gli po­le­gać tyl­ko na Wat­so­nie i za­pa­sach am­bu­la­to­rium – wśród za­ło­gi nie było le­ka­rza.

– Do­tar­łem do osiem­na­ście-trzy­dzie­ści sześć, prze­miesz­czam się w stro­nę ma­ga­zy­nów. – Po­stu­kał kil­ka razy pa­znok­ciem w mi­kro­fon ze­sta­wu ko­mu­ni­ka­cyj­ne­go. – Je­ste­ście?

– Słab… szę. …wi­łeś osiem­na­ście, czy sied… …biór? – Z tru­dem wy­ło­wił po­przez za­kłó­ce­nia głos Pau­leya. Ekra­no­wa­ny tu­nel był jed­nym z kil­ku­na­stu miejsc, gdzie czuj­ni­ki Wat­so­na nie dzia­ła­ły tak do­brze i gdzie mógł ukry­wać się młod­szy z szy­fran­tów. Nie­ste­ty, łącz­ność mia­ła tam po­rów­ny­wal­ne pro­ble­my.

– Osiem­na­ście. O-siem-na-ście! Szlag! – za­klął, kie­dy wy­pro­sto­wał się za bar­dzo i ude­rzył gło­wą w spi­na­ją­cą prze­wo­dy ener­ge­tycz­ne klam­rę. Cie­nie wy­peł­nia­ją­ce dukt za­drża­ły, kie­dy po­tarł czu­bek gło­wy ręką z la­tar­ką. – Idę w stro­nę ma­ga­zy­nów! Tam się skon­tak­tu­ję! Bez od­bio­ru!

Otarł pot z czo­ła i skie­ro­wał ja­sny snop świa­tła la­tar­ki w stro­nę, w któ­rą miał iść. Nic, poza skrzyn­ką wy­peł­nio­ną wy­świe­tla­cza­mi dia­gno­stycz­ny­mi i kil­ko­ma gru­by­mi wiąz­ka­mi ozna­czo­nych róż­no­ko­lo­ro­wo prze­wo­dów. Ja­kieś dwa­dzie­ścia kro­ków da­lej skrzy­żo­wa­nie. Miał szcze­rą na­dzie­ję, że do­brze pa­mię­ta, gdzie ma za­krę­cić. Sła­bo ob­cią­żo­ne in­sta­la­cje Sta­cji pra­wie nie wy­ma­ga­ły kon­ser­wa­cji, więc wy­ciecz­ki w wą­skie tu­ne­le tech­nicz­ne na­le­ża­ły do rzad­kich – Ber­nard nie pa­mię­tał każ­de­go z plą­ta­ni­ny wą­skich i ciem­nych ko­ry­ta­rzy­ków. Sy­tu­acji nie po­pra­wiał fakt, że kie­dy nie pa­trzy­ło się na ozna­ko­wa­nia, duk­ty wy­glą­da­ły wła­ści­wie iden­tycz­nie.

Ru­szył na­przód, sta­ra­jąc się igno­ro­wać ból zgię­tych nóg. Kil­ka nie­zdar­nych kro­ków da­lej oświe­tle­nie duk­tu za­mi­go­ta­ło i zga­sło, po­zo­sta­wia­jąc go w roz­świe­tla­nej tyl­ko la­tar­ką ciem­no­ści. Za­klął ci­cho i ude­rzył w naj­bliż­szą lamp­kę. Bez re­zul­ta­tu.

– Wat­so­nie? – rzu­cił do ko­mu­ni­ka­to­ra, ale od­po­wie­dzia­ła mu tyl­ko ci­sza. – McCoy? Es?

Od­cze­kał kil­ka se­kund, ale nikt się nie ode­zwał. Łącz­ność mu­sia­ła paść cał­ko­wi­cie. Nie­mal wy­wrzesz­czał prze­kleń­stwo, ude­rza­jąc pię­ścią w ścia­nę. W po­wra­ca­ją­cym z ciem­no­ści znie­kształ­co­nym echu le­d­wie roz­po­znał swój głos.

– Spo­koj­nie – mruk­nął do sie­bie. Ode­tchnął głę­bo­ko kil­ka razy. – Spo­koj­nie.

Oświe­tlił ko­ry­tarz w obu kie­run­kach. Rzu­ca­ne na ścia­ny tu­ne­lu cie­nie wy­ostrzy­ły się. Przez krót­ki mo­ment in­ży­nie­ro­wi wy­da­wa­ło się, że do­strzegł po­ru­sze­nie gdzieś na gra­ni­cy wi­docz­no­ści. Zmru­żył oczy i zro­bił krok w tam­tym kie­run­ku.

– Jo­na­than? Je­steś tam? – Za­baw­ne, do­pie­ro co sły­szał echo, a te­raz brzmie­nie wła­sne­go gło­su wy­da­ło mu się zu­peł­nie głu­che. – To ty ze­psu­łeś świa­tło?

Żad­nej od­po­wie­dzi. Tyl­ko wy­peł­nio­na le­d­wie sły­szal­nym szu­mem urzą­dzeń qu­asi-ci­sza Sta­cji. Wy­cią­gnął la­tar­kę na peł­ną dłu­gość ra­mie­nia do przo­du, ale jej świa­tło wy­ła­wia­ło tyl­ko ko­lej­ny ka­wa­łek pu­ste­go tu­ne­lu, któ­rym nie­daw­no szedł. Zda­wa­ło się, że awa­ria była bar­dziej roz­le­gła, bo nie po­tra­fił do­strzec ni­g­dzie brud­nej po­świa­ty oświe­tle­nia tech­nicz­ne­go.

– Ta­jem­ni­cze ru­chy w ciem­no­ści, któ­re oka­zu­ją się pa­ra­no­ją, za­li­czo­ne – mruk­nął ci­cho i za­śmiał się, tro­chę gło­śniej i bar­dziej pi­skli­wie, niż­by chciał. Ner­wy, do­praw­dy, do­sko­na­ły mo­ment na ner­wy.

***

Miej­sca­mi po­wierzch­nia New Mem­phis przy­po­mi­na­ła pu­meks, prze­ty­ka­ny ol­brzy­mi­mi bą­bla­mi pu­stej prze­strze­ni po­mię­dzy warst­wami skał. Gi­gan­tycz­ne ja­ski­nie sta­no­wi­ły ide­al­ne śro­do­wi­sko do do­pra­wio­nej ad­re­na­li­ną roz­ryw­ki i na­tych­miast zna­la­zły wie­lu ama­to­rów. Ber­nard po­łknął bak­cy­la w wie­ku szes­na­stu lat. De­ep­gli­ding. Naj­pierw z in­struk­to­rem na do­sko­na­le oświe­tlo­nych i mo­ni­to­ro­wa­nych to­rach, po­tem w gro­nie zna­jo­mych w Col­lap­sar i in­nych wiel­kich kom­plek­sach re­kre­acyj­nych, wzdłuż wy­ty­cza­nych przez ra­dio­na­mier­ni­ki ko­ry­ta­rzy spor­to­wych. Wresz­cie sa­mot­nie, lub z nie­licz­ny­mi przy­ja­ciół­mi, rzu­ca­jąc wy­zwa­nie mało uczęsz­cza­nym i dzi­kim ja­ski­niom, tyl­ko z ple­ca­kiem, pa­ra­lot­nią i ra­diem.

Roz­bił się pod­czas jed­nej z ta­kich wy­praw w Sie­ci Kar­r­de’a. Skom­pli­ko­wa­ny kom­pleks sze­ro­kich ja­skiń za­czy­nał się na głę­bo­ko­ści kil­ku­set me­trów, a koń­czył nie­mal pięć ki­lo­me­trów pod zie­mią. Całą in­fra­struk­tu­rę sta­no­wi­ła sta­cja ra­tun­ko­wa kil­ka mil na pół­noc od zej­ścia oraz ogro­dze­nie z ta­bli­cą ostrze­ga­ją­cą przed wcho­dze­niem do Sie­ci bez prze­wod­ni­ków.

Nic, co mo­gło­by za­trzy­mać na­sto­lat­ków.

Sieć Kar­r­de’a nie była oświe­tlo­na, więc szy­bu­jąc wzdłuż krę­tych tu­ne­li, kie­ro­wa­li się tyl­ko ska­ne­rem krót­kie­go za­się­gu i świa­tłem za­mon­to­wa­nych na ka­skach re­flek­to­rów. Lot był wy­ma­ga­ją­cy, zmien­ne prą­dy po­wie­trza szar­pa­ły pa­ra­lot­nią, a czę­ste roz­ga­łę­zie­nia i za­krę­ty utrud­nia­ły orien­ta­cję. To tyl­ko pod­no­si­ło atrak­cyj­ność i in­ten­sy­fi­ko­wa­ło wra­że­nia.

Oczy­wi­ście, w koń­cu się zgu­bił. Pe­cho­we lą­do­wa­nie uszko­dzi­ło tur­bi­nę uciecz­ko­wą, a ra­dio zre­du­ko­wa­ło do wła­ści­wie sa­me­go na­mier­ni­ka. Zła­mał rękę. Na po­moc cze­kał trzy dni, bo sy­gna­ły na­mia­ro­we w Sie­ci Kar­r­de’a błą­dzi­ły do­kład­nie tak samo jak lu­dzie, od­bi­ja­jąc się od nie­jed­no­li­tych złóż, to nik­nąc, to zwie­lo­krot­nia­jąc się w set­kach zbyt wą­skich, by w nie wle­cieć, tu­ne­li i dzie­siąt­kach roz­ga­łę­zień.

Miał je­dze­nie i pod­sta­wo­wą ap­tecz­kę – na­wet na­sto­lat­ki po­sia­da­ją dozę in­stynk­tu sa­mo­za­cho­waw­cze­go – ale nie wie­dział, ile bę­dzie mu­siał wy­trwać. Uszko­dzo­ne ra­dio cza­sem błysz­cza­ło kon­tro­l­ką ode­bra­nia sy­gna­łu, ale nie było w sta­nie go od­two­rzyć.

Trzy dni w ciem­no­ści, nie li­cząc re­flek­to­ra.

Ale naj­go­rzej ra­dził so­bie z sa­mot­no­ścią. Naj­pierw ga­dał do ra­dia, po­tem do sie­bie. Póź­niej mó­wił w po­wie­trze, żeby tyl­ko wy­peł­nić czymś ci­szę. Był swo­im wła­snym nar­ra­to­rem i obo­ma bo­ha­te­ra­mi dia­lo­gów, któ­re to­czył. Wy­my­ślał baj­ki i opo­wia­dał je sam so­bie.

Kie­dy ra­tow­ni­cy za­bie­ra­li go z dna Sie­ci Kar­r­de’a, miał nie­sa­mo­wi­te wra­że­nie, że ko­goś tam zo­sta­wił.

***

Zła­pał łącz­ność z Pau­ley­em, kie­dy tyl­ko wy­gra­mo­lił się z duk­tu tech­nicz­ne­go. Szy­frant za­koń­czył wła­śnie swo­ją część ob­cho­du. Mó­wił ma­to­wym, wy­pra­nym z emo­cji gło­sem oso­by, któ­ra po­wo­li tra­ci na­dzie­ję. Do tego cza­su zgło­si­ła się już Es i Frol­lo, zaś Po­ny­riow wła­śnie prze­mie­rzał ostat­nie me­try prze­strze­ni po­mię­dzy pan­ce­rzem Sta­cji a zbior­ni­ka­mi wody.

Żad­nych wie­ści.

***

Chwi­lę za­ję­ła mu zmia­na orien­ta­cji, ale w koń­cu nie był to jego pierw­szy raz. Spoj­rzał na za­my­ka­ją­cą mu się pod no­ga­mi ślu­zę.

– Za­czy­nam – rzu­cił do mi­kro­fo­nu. – Żad­nych wi­docz­nych śla­dów obec­no­ści, ślu­za w nor­mie.

Spraw­dze­nie ze­wnę­trza Sta­cji było do­syć de­spe­rac­kim ru­chem, zwłasz­cza że nie znik­nął ża­den ze ska­fan­drów. Jo­na­than nie mógł wyjść, przy­naj­mniej – nie w ska­fan­drze. Ber­nard miał więc na­dzie­ję, że... ni­cze­go tu nie znaj­dzie.

– Sys­tem żad­nej ze śluz nie ra­por­to­wał otwie­ra­nia – za­brzmiał w słu­chaw­kach iry­tu­ją­co spo­koj­ny głos Wat­so­na. – Nikt poza tobą nie opu­ścił Sta­cji.

– Coś mo­gło się po­sy­pać, w koń­cu Jo­na­tha­no­wi uda­ło się znik­nąć. Może na­wa­li­ły też ślu­zy? Włącz świa­tła. – Ber­nard ru­szył po pan­ce­rzu, kie­dy wo­kół roz­bły­sły ostre świa­tła re­flek­to­rów ser­wi­so­wych. Filtr za­sko­czył z mi­ni­mal­nym opóź­nie­niem i ośle­pio­ny in­ży­nier przez mo­ment mru­gał bez­rad­nie w na­gle ską­pa­nej w ostrym świe­tle prze­strze­ni. Od­ru­cho­wo za­trzy­mał się i się­gnął ręką do twa­rzy, ale dłoń za­trzy­ma­ła się na heł­mie. – Cho­le­ra…

Ber­nard nie pa­mię­tał, jak daw­no temu włą­czy­li jed­no­cze­śnie wszyst­kie świa­tła na ciem­nej stro­nie Sta­cji. Ja­sno­sza­ry pan­cerz spra­wiał wra­że­nie nie­mal bia­łe­go, a ża­den wspor­nik, ża­den od­pro­mien­nik i żad­na z an­ten, oświe­tlo­nych z wie­lu stron, prak­tycz­nie nie rzu­ca­ły cie­nia. In­ży­nier miał wra­że­nie, jak­by stał na sce­nie te­atru, ma­łej wy­spie ab­so­lut­nej ja­sno­ści wśród po­grą­żo­nej w cie­niu wi­dow­ni.

Ro­zej­rzał się. W każ­dą stro­nę roz­cią­ga­ła się z rzad­ka uroz­mai­cona bry­ła­mi sys­te­mów ze­wnętrz­nych po­wierzch­nia pan­ce­rza z rów­nym ho­ry­zon­tem kra­wę­dzi Sta­cji.

– Za­czy­nam, naj­pierw po­zo­sta­łe ślu­zy. – Mała ludz­ka syl­wet­ka wzno­wi­ła mo­zol­ny marsz w kie­run­ku gó­ru­ją­cej po­nad Sta­cją wie­ży an­te­ny łącz­no­ści głów­nej nu­mer je­den.

Na nie­bie wła­śnie wscho­dził Sza­le­niec.

***

Es cze­ka­ła na nie­go w ko­ry­ta­rzu, za­raz za we­wnętrz­ny­mi wro­ta­mi ślu­zy. Uśmie­cha­ła się, ale w jej oczach cza­iło się na­pię­cie.

– Co się…? – Nie zdą­żył skoń­czyć, bo dziew­czy­na na­gle przy­lgnę­ła do nie­go, w na­mięt­nym, sma­ku­ją­cym ma­li­na­mi po­ca­łun­ku. Przy­mknął oczy i od­dał piesz­czo­tę, wpla­ta­jąc dłoń w jej wło­sy, kie­dy moc­no przy­gry­zła mu war­gę.

– Au, dra­pież­na z cie­bie be­stia – mruk­nął, uśmie­cha­jąc się lek­ko, ale kie­dy tyl­ko na nią spoj­rzał, nie­mal się prze­stra­szył. Es wpa­try­wa­ła się w nie­go z po­wa­gą i nie­pew­no­ścią, może na­wet ze stra­chem. – Hej, nie martw się, znaj­dzie­my go…

Tyle zdą­żył po­wie­dzieć, za­nim war­gi dziew­czy­ny prze­su­nę­ły się wzdłuż jego po­licz­ka, aż wresz­cie do­tar­ły do ucha. Smu­kły pa­lec wy­łą­czył słu­chaw­kę ko­mu­ni­ka­to­ra.

– Dukt koło ma­ga­zy­nu. – Jej szept za­brzmiał nie­na­tu­ral­nie głoś­no. – Mu­si­my po­roz­ma­wiać. Nie mów ni­ko­mu.

Ode­rwa­ła się od nie­go, na po­zór uśmiech­nię­ta fi­glar­nie, ale prze­cież na­dal z ry­sa­mi ścią­gnię­ty­mi na­pię­ciem.

– Ciąg dal­szy po prysz­ni­cu? – Po­wo­li ob­li­za­ła war­gi, pa­trząc mu w oczy. – W ja­kimś ustron­nym miej­scu?

– Małe, cia­sne ko­ry­ta­rzy­ki, gdzie nikt nas nie znaj­dzie? – Prze­su­nął pal­ca­mi wzdłuż ko­smy­ka jej wło­sów. – Może te ciem­ne za­ka­mar­ki, po któ­rych krę­ci­łem się ostat­nio? W sam raz dla dwoj­ga.

– Dzie­sięć mi­nut? – Unio­sła brew, prze­chy­la­jąc lek­ko gło­wę. Mu­siał przy­znać, że za­brzmia­ło to nie­mal na­tu­ral­nie. – Nie spóź­nisz się?

– Za nic w świe­cie.

Nie­mal biegł do swo­jej kwa­te­ry. Cze­go mo­gła chcieć Es? Może coś się wy­da­rzy­ło, kie­dy on był poza Sta­cją, a Wat­son jesz­cze mu o tym nie za­mel­do­wał?

Za­ło­ga mu­sia­ła być na­dal za­ję­ta po­szu­ki­wa­nia­mi, bo nie spo­tkał po dro­dze ni­ko­go. Mgli­ście przy­po­mi­nał so­bie, że Pau­ley chciał wy­brać się zno­wu do sek­cji re­ak­to­ra. Szy­frant pew­nie nie po­zwo­li ni­ko­mu spo­cząć, do­pó­ki nie znaj­dą Brow­na lub choć­by ja­kiej­kol­wiek wska­zów­ki, co się z nim sta­ło – dzię­ki temu nikt go nie za­trzy­my­wał i bez pro­ble­mu do­tarł do sek­cji ma­ga­zy­no­wej. Sze­ro­kie, prze­zna­czo­ne do prze­jaz­du wóz­ków za­ła­dun­ko­wych ko­ry­ta­rze na ogół świe­ci­ły pust­ka­mi – z wy­jąt­kiem co­raz bar­dziej spo­ra­dycz­nych kon­tro­li nie było sen­su się tu za­pusz­czać. Dziew­czy­na sta­ła za­raz obok otwar­te­go wej­ścia do duk­tu tech­nicz­ne­go obok D-4 – z tego, co pa­mię­tał Ber­nard, ma­ga­zy­nu żyw­no­ści. Kie­dy tyl­ko go zo­ba­czy­ła, ski­nę­ła nań po­na­gla­ją­co i, za­nim zdą­żył o co­kol­wiek za­py­tać, znik­nę­ła we­wnątrz tu­ne­lu.

In­ży­nier ro­zej­rzał się nie­pew­nie, pod­świa­do­mie ocze­ku­jąc zło­śli­wych uśmie­chów resz­ty za­ło­gi pa­trzą­cej, jak daje się wkrę­cić w ja­kiś nie­zna­ny mu żart, ale – poza lamp­ką sy­gna­li­za­cyj­ną ka­me­ry Wat­so­na – nie było tu ni­ko­go.

Wes­tchnął i wgra­mo­lił się do wnę­trza duk­tu. „Przy­naj­mniej świa­tło dzia­ła”, prze­bie­gła mu przez gło­wę myśl.

– Chodź. – Es cze­ka­ła kil­ka­na­ście me­trów da­lej, przy skrzy­żo­wa­niu. Była drob­na i w wą­skim tu­ne­lu po­ru­sza­ła się nie­mal bez prze­szkód. – Jesz­cze tyl­ko kil­ka kro­ków.

– Co się…? – Za­nim do­koń­czył, dziew­czy­na po­ło­ży­ła pa­lec na ustach. Kiw­nął z re­zy­gna­cją gło­wą, w kuc­ki po­ko­nu­jąc dzie­lą­cą ich od­le­głość. – Mo­żesz mi w koń­cu wy­tłu­ma­czyć, co się sta­ło?

Przez chwi­lę jak­by za­sta­na­wia­ła się, wresz­cie wy­szep­ta­ła, szyb­ko, jak­by chcia­ła zmie­ścić całe zda­nie w jed­nym sło­wie.

– My­ślę, że to Wat­son za­bił Jo­na­tha­na.

– Co? – Ber­nard po­krę­cił z nie­do­wie­rza­niem gło­wą. – Dla­cze­go miał­by to zro­bić?

– Tego nie wiem. – Ro­zej­rza­ła się szyb­ko. – Ale za­sta­nów się. To, co nam mówi, nie ma sen­su. Nie mógł go zgu­bić. To nie­moż­li­we, nie dla nie­go. On wi­dzi wszyst­ko, pra­wie wszę­dzie, a Jo­na­than nie pa­ko­wał­by się w tu­ne­le, nie mó­wiąc nam tego. To bez sen­su.

– Hej, spo­koj­nie. – Po­ło­żył jej dłoń na ra­mie­niu. Przez cien­ki ma­te­riał blu­zy ro­bo­czej wy­czu­wał, że dziew­czy­na lek­ko drża­ła. – Wat­son prze­cież nie ma po­wo­du, żeby nas za­bić. A jak­by miał, mógł­by to zro­bić bez tru­du, a nie ba­wić się w li­kwi­do­wa­nie nas po ko­lei.

– Nie ro­zu­miesz. – Szept Es stał się bar­dziej do­no­śny. Dziew­czy­na co chwi­la lę­kli­wie pa­trzy­ła po­nad jego ra­mie­niem, w stro­nę od­le­głe­go o spo­ry ka­wa­łek wyj­ścia z tu­ne­lu. – Może on nie chce nas za­bić, tyl­ko zro­bić coś in­ne­go, nie wiem co, a Jo­na­than mu prze­szko­dził?

– Ale co miał­by chcieć zro­bić Wat­son? To SI. Ma nas chro­nić.

– Ale nie pierw­szy raz pod­jął de­cy­zję o za­bi­ja­niu, praw­da? – Spoj­rza­ła na nie­go wy­zy­wa­ją­co. – Co ci wte­dy po­wie­dział, pa­mię­tasz? Bo ja tak. Ma za wszel­ką cenę chro­nić Sta­cję. A co, je­śli uznał, że Brown robi coś, co mu za­gro­zi?

– Es, spo­koj­nie. Spo­koj­nie. – Wziął ją za ręce i lek­ko uści­snął, choć wca­le nie czuł się pew­nie.

Żach­nę­ła się i wy­rwa­ła mu dło­nie.

– Nie trak­tuj mnie jak dziec­ko, tyl­ko po­słu­chaj, co mó­wię. Mu­si­my coś zro­bić! – Pod­nio­sła głos i na­tych­miast za­mil­kła, za­sła­nia­jąc rę­ka­mi usta.

– Do­bra, po­wiedz­my, że Wat­son za­ła­twił Jo­na­tha­na. Co zro­bił z cia­łem? – Miał na­dzie­ję, że może, je­śli wska­że lukę w jej ro­zu­mo­wa­niu, Es choć tro­chę prze­sta­nie się de­ner­wo­wać. – Brown po­wi­nien le­żeć tam, gdzie umarł, a my szu­ka­li­śmy już wszę­dzie.

Es spoj­rza­ła na nie­go iro­nicz­nie.

– Kot­ku, szu­ka­li­śmy tyl­ko tam, gdzie on nie ma sen­so­rów, praw­da? – Jej szept był pod­szy­ty iry­ta­cją, jak­by tłu­ma­czy­ła coś po raz set­ny. – Poza tym mógł wy­rzu­cić go przez ślu­zę, a po­tem za­fał­szo­wać od­czyt, zresz­tą, hej – kto pa­trzy na od­czy­ty, sko­ro Wat­son za­wsze wy­god­nie pod­su­wa wnio­ski? Ro­bi­my de fac­to do­kład­nie to, co on nam za­su­ge­ru­je.

Nie bar­dzo wie­dział, co od­po­wie­dzieć. Wła­ści­wie Wat­son na Sta­cji ro­bił wszyst­ko. Ufa­li mu bez­gra­nicz­nie. Je­śli miał­by nad­użyć tego za­ufa­nia, nie było nic ła­twiej­sze­go. Ani nic trud­niej­sze­go do wy­kry­cia. Po pro­stu tak przy­wy­kli do jego kom­pe­ten­cji, że dane po­cho­dzą­ce od nie­go trak­to­wa­li nie­mal jak su­ro­we, jego ob­rób­ka sta­ła się dla nich cał­kiem prze­źro­czy­sta.

Z dru­giej stro­ny, ochro­na ludz­kie­go ży­cia była naj­wyż­szym prio­ry­te­tem każ­dej sztucz­nej in­te­li­gen­cji i Wat­son nie był wy­jąt­kiem. Z trze­ciej, SI już raz zi­gno­ro­wa­ła bez­po­śred­ni roz­kaz i za­bi­ła za­ło­gę „Con­ra­da”. A w każ­dym ra­zie była go­to­wa to zro­bić. Ber­nard zra­zu uznał to za zwy­kły prio­ry­tet pro­to­ko­łów – ochro­na Sta­cji po­nad roz­ka­zem per­so­ne­lu – lecz te­raz, pod wpły­wem po­dej­rzeń dziew­czy­ny, nie był tego taki pe­wien.

– Je­śli uwzględ­niasz mor­der­stwo, to mógł je po­peł­nić każ­dy. SI nie może tak po pro­stu za­bić czło­wie­ka. – „Chy­ba”, do­dał w my­ślach. – Jest więk­sza szan­sa, że zro­bił to kto­kol­wiek inny niż ona.

Opu­ści­ła gło­wę i przez chwi­lę my­ślał, że tra­fił. My­lił się, jak zwy­kle w od­nie­sie­niu do Es. Spoj­rza­ła na nie­go spod ko­smy­ków wło­sów.

– Chy­ba że uznał, że chro­ni całą resz­tę, praw­da? – Coś w jej gło­sie spra­wi­ło, że po­czuł na­głe zim­no. – Wte­dy pro­to­ko­ły bez­pie­czeń­stwa nie dzia­ła­ją już tak ide­al­nie. I kto inny wie­dział do­kład­nie, kie­dy bę­dzie dia­gno­sty­ka, ten je­dy­ny mo­ment na do­ko­na­nie mor­der­stwa, żeby dane po pro­stu znik­nę­ły? Ty tego nie wiesz, ja też nie. Nor­mal­nie na­wet nie py­ta­my, to jego spra­wy. Dia­gno­sty­ka trwa osiem­dzie­siąt se­kund, a kto poza SI po­tra­fi wy­ko­rzy­stać tak wą­skie okno cza­so­we? Tyl­ko Wat­son wie­dział do­kład­nie, kie­dy moż­na to zro­bić i gdzie. – Unio­sła gło­wę. Jej cera zda­wa­ła się bla­da w nie­zdro­wym oświe­tle­niu tu­ne­lu, wło­sy jak­by wy­bla­kłe. Je­dy­nie oczy, zwy­kle sza­ro­nie­bie­skie, te­raz lśni­ły tur­ku­so­wym bla­skiem. – Tyl­ko on.

Kiw­nął bar­dzo po­wo­li gło­wą, po­tem jesz­cze raz. W sło­wach Es cza­iła się nie­po­ko­ją­ca lo­gi­ka, któ­ra, kie­dy raz już do­tar­ła do Ber­nar­da, nie dała się igno­ro­wać. SI mo­gła ła­two do­ko­nać mor­der­stwa, ot, na przy­kład otwie­ra­jąc ślu­zę, kie­dy Jo­na­than był w są­sied­nim ko­ry­ta­rzu. Ma­jąc pod kon­tro­lą wszyst­kie sys­te­my Sta­cji, nie by­ło­by pro­ble­mem po pro­stu nie uru­cho­mić alar­mu de­kom­pre­syj­ne­go – i po­zo­sta­li ni­g­dy by się o tym nie do­wie­dzie­li. In­ży­nie­ro­wi nie przy­cho­dził, co praw­da, do gło­wy ża­den mo­tyw ta­kie­go mor­der­stwa, jed­nak SI to prze­cież nie isto­ty ludz­kie. Ich mo­ty­wy opie­ra­ły się czę­sto na zu­peł­nie nie­wi­docz­nych dla czło­wie­ka po­wią­za­niach przy­czy­no­wo-skut­ko­wych i Ber­nard nie był pe­wien, czy Wat­son nie zna­lazł ja­kiejś za­wi­łej ścież­ki ro­zu­mo­wa­nia, w myśl któ­rej za­bój­stwo szy­fran­ta było naj­lep­szym dla za­ło­gi wyj­ściem.

– Es, są­dzę, że naj­pierw po­win­ni­śmy spraw­dzić, czy mamy ra­cję, wiesz, za­nim po­dej­mie­my ja­kieś dzia­ła­nia – po­wie­dział w koń­cu ostroż­nie. – W ta­kiej spra­wie le­piej się nie po­my­lić.

– I jak za­mie­rzasz to spraw­dzić? – Nie zmie­ni­ła po­zy­cji, wło­sy na­dal opa­da­ły jej na twarz, a oczy lśni­ły nie­mal hip­no­tycz­nym bla­skiem. – Wat­son kon­tro­lu­je dane.

– Te w głów­nym ter­mi­na­lu tak, ale na przy­kład ślu­zy mają włas­ne logi. Obej­rzę je, może to coś da.

– Tyl­ko go ostrze­żesz. Je­śli się zo­rien­tu­je, bę­dzie dzie­sięć razy trud­niej. – Nie­mal szep­ta­ła, choć te­raz mó­wi­ła po­wo­li, me­lo­dyj­nie, nie­mal uwo­dzi­ciel­sko. Ber­nard za­mru­gał za­sko­czo­ny.

– Es?

– Tak? – Po­de­rwa­ła gło­wę i spoj­rza­ła na nie­go py­ta­ją­co. W ułam­ku se­kun­dy znik­nę­ła bla­da cera i nie­na­tu­ral­ny blask oczu, a głos zmie­nił się w nie­rów­ny, pe­łen nie­po­ko­ju szept.

– Nic. – Po­trzą­snął gło­wą. Cho­ler­ne ner­wy, jesz­cze bra­ko­wa­ło mu zwi­dów. – Nic. Zro­bi­my tak: przej­dę się wzdłuż śluz i spraw­dzę ich logi sprzę­to­we. Wat­son nie mógł ich zmie­nić. Ty sta­raj się za­cho­wy­wać nor­mal­nie. Nie ma po­wo­dów, że­byś ry­zy­ko­wa­ła.

Es po­ki­wa­ła gło­wą. Szyb­ko, ner­wo­wo.

– Do­brze. Ale bądź ostroż­ny. Wat­son jest in­te­li­gent­ny. Dasz mu ja­ką­kol­wiek wska­zów­kę, a do­my­śli się.

In­ży­nier uśmiech­nął się uspo­ka­ja­ją­co i po­gła­skał dziew­czy­nę po po­licz­ku. Wtu­li­ła twarz w jego dłoń, od­po­wia­da­jąc sła­bym gry­ma­sem.

– Po­ra­dzi­my so­bie. – Miał na­dzie­ję, że uspo­ko­ił tym cho­ciaż ją.

– Pew­nie. Idź już.