Forta ebook

MICHAŁ CHOLEWA

FORTA

© 2014 Michał Cholewa

© 2014 WARBOOK Sp. z o.o.

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja i korekta językowa: Karina Stempel-Gancarczyk

Projekt graficzny, eBook mastering:

Ilona i Dominik TrzebińscyDu Châteaux,[email protected]

Ilustracja na okładce: Joanna Wolska

ISBN 978-83-64523-13-7

Ustroń 2014

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.

ul. Bładnicka 65

Prolog

EUS „Oslo”, wysoka orbita Atropos, system Gamma I Stratos,8.11.2212 ESD, 04:56

Sen­so­ry znów zła­pa­ły kon­takt, szó­sty raz w cią­gu ostat­nich kil­ku go­dzin. Iry­tu­ją­cy pisk sys­te­mu zbiegł się ze znik­nię­ciem sfe­ry przy­pusz­czal­nej po­zy­cji, po raz ko­lej­ny za­stą­pio­nej punk­tem po­zy­cji do­kład­nej. Po raz ko­lej­ny bli­żej „Oslo” niż po­przed­nio.

– Ło­buz zmie­nił kurs na dwa­dzie­ścia – dwa­dzie­ścia – za­mel­do­wał ope­ra­tor sen­so­rów. – Czas do kon­tak­tu bo­jo­we­go dzie­sięć go­dzin, osiem­na­ście mi­nut.

An­to­inet­te Ser­ra nie­znacz­nie kiw­nę­ła gło­wą. Nie­przy­ja­ciel był co praw­da jesz­cze da­le­ko, ale nie po­tra­fi­ła so­bie wy­obra­zić, by na­gle zmie­nił kurs na in­ny niż ku Atro­pos.

– Na­wi­ga­cja, wy­znacz­cie naj­bar­dziej praw­do­po­dob­ny kurs Ło­bu­za dla sce­na­riu­szy ata­ku na „Oslo”, ata­ku na Nij­me­gen i de­san­tu. Łącz­ność, kie­dy tyl­ko te da­ne bę­dą go­to­we, prze­ślij­cie je do wy­rzut­ni na­ziem­nych.

– Tak jest. – Sze­ro­ki jak do­wol­nych dwóch in­nych ofi­ce­rów pod­po­rucz­nik Hol­ta uru­cho­mił po­łą­cze­nie z wy­rzut­nia­mi na po­wierzch­ni pla­ne­ty. Ekran je­go kon­so­le­ty roz­ja­rzył się iko­na­mi prze­sy­łu da­nych.

Na sza­ro-czar­nej po­wierzch­ni Atro­pos ode­bra­li je lu­dzie ma­jo­ra Cre­pe’ego ob­sta­wia­ją­cy czte­ry pla­ców­ki de­fen­syw­ne Nij­me­gen. Je­że­li wszyst­ko pój­dzie do­brze, bę­dą w sta­nie prak­tycz­nie po­dwo­ić moż­li­wo­ści bo­jo­we „Oslo”, o ile ewen­tu­al­na wal­ka roz­strzy­gnie się tuż przy pla­ne­cie.

– Po­twier­dze­nie roz­po­zna­nia?

– Nie – za­prze­czył ofi­cer. – Le­d­wo uda­ło się wy­ła­pać emi­sję, mu­si uru­cha­miać tyl­ko mi­ni­mal­ny ciąg.

– Dzię­ku­ję.

Dłoń ko­man­dor wy­bi­ła nie­rów­ny rytm na opar­ciu fo­te­la. Jak do­tąd, od mo­men­tu kie­dy wy­chwy­ci­li de­ce­le­ra­cję Ło­bu­za po­nad do­bę te­mu, okręt nie zdra­dził się żad­nym zbyt otwar­tym ma­new­rem. Wte­dy Sek­cja Tak­tycz­na skla­sy­fi­ko­wa­ła go ja­ko nisz­czy­ciel, co dla „Oslo” by­ło ra­czej złą wia­do­mo­ścią. Ale pó­ki co mie­li tyl­ko ten je­den od­czyt.

– Niech Nij­me­gen wy­śle do nas kil­ka wia­do­mo­ści sze­ro­ko­pa­smo­wo, ko­niecz­nie z na­szym iden­ty­fi­ka­to­rem.

– Tak jest – po­twier­dził Hol­ta. – Ale je­że­li chce­my prze­ka­zać, kim je­ste­śmy, mo­że po pro­stu nada­wać bez­po­śred­nio do nich?

– Na ra­zie wo­lę, by nie wie­dzie­li, że ich wi­dzi­my. – Ofi­cer od­gar­nę­ła za ucho nie­sfor­ny ko­smyk wło­sów. – A tak mo­że prze­chwy­cą wia­do­mo­ści i sa­mi się do nas ode­zwą.

An­to­inet­te przy­gry­zła war­gi. Sy­tu­acja nie wy­glą­da­ła tra­gicz­nie. Fakt, że nie­przy­ja­ciel ca­ły czas ro­bił, co mógł, aby po­zo­stać nie­wy­kry­tym, rów­nież prze­ma­wiał na jej ko­rzyść – ozna­cza­ło to, że nie wie, iż jest ob­ser­wo­wa­ny. A to za­wsze by­ła prze­wa­ga.

Ło­buz ja­ko nisz­czy­ciel nie mie­ścił się w kla­sie jed­no­stek, któ­re chcia­ła spo­tkać, bę­dąc na po­kła­dzie „Oslo”. Ale prze­cież – je­śli już przyj­dzie im wal­czyć – by­ła go­to­wa.

– Co z pro­ma­mi? – za­py­ta­ła.

– Pierw­sza gru­pa koń­czy ka­li­bra­cję sie­ci. Je­że­li ma­ją iść na ni­skiej emi­sji, bę­dą z po­wro­tem w cią­gu dwóch go­dzin. – Hol­ta na­wet nie spoj­rzał na kon­so­le­tę, na­dal za­ję­ty ko­mu­ni­ka­cją z pla­ne­tą. – Dru­gi ze­spół do­pie­ro do­cie­ra na wy­zna­czo­ną po­zy­cję.

Ko­man­dor po­tar­ła dło­nią pod­bró­dek, ob­ser­wu­jąc ja­sno­nie­bie­skie znacz­ni­ki dwóch wa­ha­dłow­ców, uwi­ja­ją­cych się po­mię­dzy „Oslo” a Ło­bu­zem, i dru­giej pa­ry, głę­biej w prze­strze­ni. Zwy­kle nie prze­pa­da­ła za po­la­mi mi­no­wy­mi, po­nie­waż by­ły dość nie­ela­stycz­ne i ich efek­tyw­ne uży­cie z re­gu­ły oka­zy­wa­ło się nie­moż­li­we. Na­wet dwie­ście ra­kiet bez wspar­cia po­tęż­nych blo­ków WE okrę­tu za­zwy­czaj sta­no­wi­ło ła­twy łup dla sys­te­mów de­fen­syw­nych. Te­raz jed­nak, kie­dy dość do­kład­nie zna­ła przy­pusz­czal­ną po­zy­cję do­mnie­ma­ne­go nie­przy­ja­cie­la i mia­ła czas na przy­go­to­wa­nia, sy­tu­acja mo­gła być in­na. Je­że­li uda im się za­sko­czyć wro­ga z krót­kie­go dy­stan­su, mo­że zwy­czaj­nie nie zdą­żyć za­kłó­cić ich wszyst­kich. A prze­cież nie po­trze­bo­wa­ła zbyt wie­lu tra­fień. Je­że­li prze­ciw­nik zde­cy­du­je się ich za­ata­ko­wać, praw­do­po­dob­nie bę­dzie to krót­ka i nie­przy­jem­na wal­ka.

– Dzie­sięć go­dzin, pa­nie i pa­no­wie – po­wie­dzia­ła do swo­ich lu­dzi. – Za czte­ry go­dzi­ny bę­dzie­my wie­dzieć wszyst­ko.

Opar­ła się wy­god­niej w fo­te­lu do­wód­cy i na krót­ką chwi­lę przy­mknę­ła oczy. Je­że­li prze­ciw­nik nie zmie­ni kur­su, wkrót­ce spra­wa się za­koń­czy. To po­zwo­li od­ha­czyć przy­naj­mniej jed­no z dłu­giej li­sty jej zmar­twień.

***

Sy­gnał był le­d­wo od­czy­ty­wal­ny przez za­kłó­ce­nia i mo­men­ta­mi An­to­inet­te wy­da­wa­ło się, że to je­dy­nie duch w ma­szy­nie, efekt prze­mę­cze­nia lub stre­su. Prze­two­rzo­ny przez fil­try sta­no­wi­ska łącz­no­ścio­we­go, sta­wał się aż nad­to wy­raź­ny.

– Sze­ścio­se­kun­do­wy za­pę­tlo­ny prze­kaz – po­wie­dział Hol­ta, zwra­ca­jąc się do ofi­cer. – Po­wta­rza się w kół­ko, od­kąd go wy­chwy­ci­li­śmy.

– Ło­buz?

– Teo­re­tycz­nie moż­li­we. – Nor­weg po­krę­cił gło­wą, jed­no­znacz­nie da­jąc do zro­zu­mie­nia, że aku­rat ta teo­ria nie jest we­dług nie­go prze­sad­nie wia­ry­god­na. – Ale ob­sta­wiał­bym ja­kąś in­ną jed­nost­kę, moż­li­we, że uszko­dzo­ną. Stąd praw­do­po­dob­nie za­szu­mie­nie, choć mo­że to być też kwe­stia dy­stan­su.

– Dy­stan­su?

– Nie wy­klu­czam po­cho­dze­nia po­za­sys­te­mo­we­go.

An­to­inet­te w mil­cze­niu prze­su­nę­ła dło­nią po ciem­nych wło­sach. Sy­gnał mógł ozna­czać bar­dzo złe wie­ści, choć z dru­giej stro­ny, je­że­li fak­tycz­nie po­cho­dził spo­za sys­te­mu, praw­do­po­dob­nie był echem ja­kieś daw­nej tra­ge­dii sprzed lat.

– Po­tra­fisz to od­szy­fro­wać?

– Zde­cy­do­wa­nie nie – po­wie­dział łącz­no­ścio­wiec, pa­trząc po­nu­rym wzro­kiem na su­ną­ce przez ekran je­go sta­no­wi­ska da­ne. – A już na pew­no nie szyb­ko.

An­to­inet­te wes­tchnę­ła. War­to by­ło spró­bo­wać, choć w za­sa­dzie nie li­czy­ła na żad­ną in­ną od­po­wiedź.

– Za­pisz, zo­ba­czy­my, co na to po­wie­dzą spe­ce w do­mu.

– Tak jest.

Raz jesz­cze spoj­rza­ła na ekran, gdzie ana­li­za­tor wy­plu­wał z sie­bie ko­lej­ne cy­klicz­ne wy­kre­sy ilu­stru­ją­ce prze­bieg prze­chwy­co­ne­go sy­gna­łu, opa­trzo­ne do­dat­ko­wo ko­men­ta­rza­mi pro­gra­mu de­szy­fru­ją­ce­go. Stru­mień da­nych do­cie­rał do koń­ca, po czym zni­kał na uła­mek se­kun­dy, by na­tych­miast roz­po­cząć się znów. I znów.

Je­że­li Hol­ta miał ra­cję, praw­do­po­dob­nie wi­dzie­li echo czy­jejś łącz­no­ści sprzed wie­lu lat. Ko­goś, kto za­pew­ne już nie żył, i je­dy­ne, co po nim po­zo­sta­ło, to ta wia­do­mość.

Al­bo też Ło­buz miał gdzieś przy­ja­ciół.

***

– Pa­ni ko­man­dor, łącz­ność – za­mel­do­wał Hol­ta.

Z ja­kie­goś jed­nak po­wo­du czu­ła nie­po­kój. Nie by­ła pew­na, czy udzie­la­ła się jej po­nu­ra at­mos­fe­ra Atro­pos, czy pod­świa­do­mie ocze­ki­wa­ła za­sadz­ki. A mo­że po pro­stu by­ła to kwe­stia te­go, że od sa­me­go po­cząt­ku mi­sji „Oslo” nic, ale to nic nie szło do­brze.

– Cre­pe? – Od­ru­cho­wo spoj­rza­ła na ekran tak­tycz­ny, lecz wszyst­kie czte­ry sta­no­wi­ska ra­kie­to­we Nij­me­gen na­dal wy­świe­tla­ły się na nim ja­ko ak­tyw­ne.

– Nie, puł­kow­nik Bris­ba­ne.

– Oczy­wi­ście. – Za­nim An­to­inet­te zdą­ży­ła za­re­ago­wać, jej dłoń od­ru­cho­wo za­ci­snę­ła się w pięść.

Wil­liam Bris­ba­ne. Kie­dy otrzy­ma­ła roz­ka­zy wzię­cia na po­kład ze­spo­łu Do­wódz­twa Ope­ra­cji Spe­cjal­nych pod je­go ko­men­dą, pod­skór­nie wy­czu­ła nad­cią­ga­ją­ce pro­ble­my. Ope­ra­cje Spe­cjal­ne na mi­sji ra­tun­ko­wej – to nie brzmia­ło zbyt do­brze, zwłasz­cza przy złej sła­wie, ja­ka ota­cza­ła tę for­ma­cję.

Ale po­cząt­ko­wo sy­tu­acja nie by­ła zła. Bris­ba­ne – cał­kiem przy­stoj­ny, nie da­ło się ukryć, ciem­no­wło­sy czter­dzie­sto­la­tek o mi­ni­mal­nie kan­cia­stej twa­rzy i prze­ni­kli­wym spoj­rze­niu sza­rych oczu – wy­da­wał się po­dob­nie jak ona świa­dom nie­zręcz­no­ści sy­tu­acji. On i je­go od­dział trzy­ma­li się przede wszyst­kim przy­dzie­lo­nych im kwa­ter i nie wcho­dzi­li w dro­gę za­ło­dze „Oslo”. Zmy­lił ją.

– Tu Bris­ba­ne, do do­wód­cy „Oslo”. – Na mo­ni­to­rze po­ja­wi­ła się le­d­wie wi­docz­na twarz puł­kow­ni­ka. Ob­raz rwał się od za­kłó­ceń, a głos Au­stra­lij­czy­ka zda­wał się lek­ko fa­lo­wać, przez co je­go ton stra­cił nie­co ze zwy­kłej iry­tu­ją­cej nu­ty.

– Tu do­wód­ca „Oslo”. – Praw­do­po­dob­nie ja­kość po­łą­cze­nia spra­wi­ła, że zmar­no­wa­ła na­praw­dę do­bre wy­nio­słe spoj­rze­nie. – Słu­cham.

– Zmia­na prio­ry­te­tów mi­sji – po­wie­dział Bris­ba­ne. – Pro­szę prze­ka­zać do wszyst­kich na­szych jed­no­stek na po­wierzch­ni pla­ne­ty roz­kaz wy­co­fa­nia się i przy­go­to­wać okręt do opusz­cze­nia or­bi­ty.

Do za­cho­wa­nia spo­ko­ju Ser­ra wy­ko­rzy­sta­ła nie­mal ca­łą swo­ją zdol­ność sa­mo­kon­tro­li. Zmia­na prio­ry­te­tu mi­sji. Ko­lej­na zmia­na prio­ry­te­tu.

– Słu­cham? – za­py­ta­ła odro­bi­nę pod­nie­sio­nym gło­sem, ale tam­ten pew­nie nie wy­ła­pał te­go przez za­kłó­ce­nia. – To nie­moż­li­we, je­ste­śmy w trak­cie przy­go­to­wań do bi­twy, na po­wierzch­ni pla­ne­ty ma­my po­nad ty­siąc cy­wi­li…

– To roz­kaz, ko­man­do­rze. Nie py­ta­nie o re­ko­men­da­cję.

Roz­kaz do­wód­cy mi­sji ra­tun­ko­wej. Gdy­by nie by­ło to tak tra­gicz­ne, by­ło­by śmiesz­ne.

Zmia­na do­wo­dze­nia na­stą­pi­ła pod ko­niec trze­cie­go ty­go­dnia rej­su „Oslo”, kie­dy prze­szu­ki­wa­li kom­pleks ko­pal­nia­ny, wy­mar­ły od co naj­mniej kil­ku lat, wraz z przy­cu­mo­wa­nym wra­kiem woj­sko­we­go trans­por­tow­ca z mar­twą za­ło­gą i czter­dzie­sto­ma sied­mio­ma cia­ła­mi w nie­czyn­nych hi­ber­na­to­rach. Dość nor­mal­ny ob­raz w prze­strze­ni, któ­rą za­ło­gi cho­dzą­ce w po­dob­ne rej­sy na­zy­wa­ły „zie­mia­mi od­zy­ska­ny­mi”. Sta­re ko­lo­nie i gro­by – w tej lub in­nej for­mie.

Bris­ba­ne przy­szedł do niej czwar­te­go dnia ba­da­nia kom­plek­su i po­ka­zał jej no­we roz­ka­zy. Oczy­wi­ście z tym sa­mym, jak­by lek­ko prze­pra­sza­ją­cym uśmiesz­kiem, któ­ry pre­zen­to­wał, gdy wcho­dził na po­kład. Ukradł jej okręt. I, przy oka­zji, „Her­me­sa”, przy­dzie­lo­ną jej jed­nost­kę ku­rier­ską. Roz­kaz od­da­nia do­wo­dze­nia nad ope­ra­cją wy­da­wał się cał­kiem nie­do­rzecz­ny, ale wszyst­kie ko­dy au­to­ry­za­cyj­ne się zga­dza­ły – spraw­dzi­ła trzy ra­zy gdzieś po­mię­dzy prze­kleń­stwa­mi a roz­wa­ża­niem opcji wsz­czę­cia otwar­te­go bun­tu. Z go­dzi­ny na go­dzi­nę ca­ły rejs stał się ak­cją Do­wódz­twa Ope­ra­cji Spe­cjal­nych.

Puł­kow­nik na­ka­zał obu okrę­tom wziąć kurs na Gam­ma I Stra­tos, sys­tem znaj­du­ją­cy się da­le­ko po­za pla­no­wa­ną tra­są rej­su. Tam tra­fi­li na Atro­pos i nie­gdyś pię­cio­ty­sięcz­ną Nij­me­gen. Ty­siąc osób po­wi­ta­ło ich z nie­do­wie­rza­niem i w ci­szy, ale jed­nak z na­dzie­ją. Co zna­czy­ło je­dy­nie, że w kwe­stii oce­ny ofi­ce­ra oesów nie by­li mą­drzej­si od niej.

– Puł­kow­ni­ku, z ca­łym na­leż­nym sza­cun­kiem. – An­to­inet­te od­kry­ła, że po­tra­fi co­raz le­piej kon­tro­lo­wać głos. Jesz­cze dwa, trzy zda­nia i za­pew­ne uda się jej sy­mu­lo­wać cał­ko­wi­ty spo­kój. – Do pla­ne­ty idzie nie­przy­ja­ciel­ski okręt i ma­my po­wo­dy przy­pusz­czać, że bę­dzie chciał za­szko­dzić cy­wil­nej po­pu­la­cji.

– To je­dy­nie przy­pusz­cze­nia – od­parł Bris­ba­ne. – Zresz­tą, ko­lo­nia za­cho­wa swo­je zwy­kłe środ­ki obro­ny przed ata­kiem or­bi­tal­nym.

– Nie są­dzę, że­by­śmy mu­sie­li się mar­twić aku­rat bom­bar­do­wa­niem.

Ko­lo­ni­ści opo­wie­dzie­li im wie­le hi­sto­rii, któ­rych An­to­inet­te ba­ła się słu­chać. O la­tach po­wol­nej śmier­ci i wal­ki z bez­li­to­sną Atro­pos, z bu­rza­mi py­ło­wy­mi, uszko­dze­nia­mi, cho­ro­ba­mi. Gło­dem. O ata­kach nie­zna­nych sił. Gra­bież­ców, tak ich na­zy­wa­li. Cre­pe są­dził, że stoi za tym ja­kiś nie­za­leż­ny ka­cyk, któ­ry po­sta­no­wił wy­kro­ić swo­je do­mi­nium. Sa­ma An­to­inet­te ob­sta­wia­ła ra­czej si­ły we­wnętrz­ne, ko­goś, kto w ten spo­sób pró­bo­wał za­ła­twiać wła­sne po­ra­chun­ki. Bris­ba­ne po­wstrzy­mał się od ko­men­ta­rza. Jak za­wsze zresz­tą. Dość, że miesz­kań­cy Nij­me­gen ba­li się Gra­bież­ców jak sa­me­go dia­bła, przez co jesz­cze bar­dziej en­tu­zja­stycz­nie wi­ta­li unij­ny per­so­nel. W każ­dym ra­zie na po­cząt­ku.

– W chwi­li obec­nej to nie­istot­ne, praw­da? – Twarz Bris­ba­ne’a na ekra­nie łącz­no­ści nie zmie­ni­ła wy­ra­zu.

– Mo­im za­da­niem…

– Pa­ni za­da­niem jest wy­ko­ny­wa­nie roz­ka­zów do­wód­cy. Zda­ję so­bie spra­wę, że od­bie­ga­ją one od te­go, po co mia­ła pa­ni tu przy­być. Ale te­raz in­ne aspek­ty na­szej mi­sji ma­ją pierw­szeń­stwo.

Au­stra­lij­czyk dość szyb­ko dał do zro­zu­mie­nia za­rów­no ko­lo­ni­stom, jak i ka­drze ofi­cer­skiej „Oslo”, że nie po­ja­wił się tu­taj z za­mia­rem po­ma­ga­nia ko­mu­kol­wiek. W za­sa­dzie An­to­inet­te po­win­na by­ła te­go ocze­ki­wać, w koń­cu wie­le sły­sza­ła o oesach. Po pro­stu chcia­ła wie­rzyć, że tym ra­zem bę­dzie ina­czej. Idiot­ka.

Ze­zwo­lił na zej­ście na pla­ne­tę wy­łącz­nie czę­ści jed­no­stek de­san­to­wych. Żad­nych me­dy­ków, in­ży­nie­rów, żad­nych za­pa­sów po­za na­praw­dę sym­bo­licz­ny­mi. Miesz­kań­cy Nij­me­gen po la­tach sa­mot­no­ści spo­dzie­wa­li się po­mo­cy, a do­sta­li ba­zę woj­sko­wą. Mil­czą­ce pa­tro­le opan­ce­rzo­nych żoł­nie­rzy, uzbro­jo­ny per­so­nel we wszyst­kich klu­czo­wych dla ko­lo­nii in­sta­la­cjach i za­pew­nie­nie, że „chwi­lo­wo wspar­cie w więk­szym wy­mia­rze jest nie­moż­li­we”. Tyl­ko że by­ło – ca­łe cho­ler­ne wspar­cie, ja­kie­go pla­ne­ta mo­gła po­trze­bo­wać, wi­sia­ło po­nad nią na or­bi­cie. Z roz­ka­zem ocze­ki­wa­nia na dal­sze po­le­ce­nia.

Wszel­kie dzia­ła­nia Bris­ba­ne’a i wście­kłe­go nań, lecz obo­wiąz­ko­we­go ma­jo­ra Cre­pe’ego wy­sy­ła­ły ja­sny prze­kaz – przy­by­sze ocze­ku­ją ko­ope­ra­cji miesz­kań­ców ko­lo­nii, ale ra­czej nie na­le­ży na nich li­czyć. An­to­inet­te na­wet nie mu­sia­ła so­bie wy­obra­żać, co mo­gli czuć ko­lo­ni­ści. Wi­dzia­ła to. W na­gra­niach, do oglą­da­nia któ­rych zmu­sza­ła się każ­de­go dnia. W ich spoj­rze­niach śle­dzą­cych unij­nych żoł­nie­rzy. W kil­ku­na­stu proś­bach o za­opa­trze­nie, któ­re od­rzu­ca­ła na roz­kaz Au­stra­lij­czy­ka.

Mo­ra­le za­ło­gi by­ło nie lep­sze. Puł­kow­nik pod­szedł do mi­sji nie­mal jak do zdo­by­wa­nia wro­gie­go te­ry­to­rium. Ka­zał uru­cho­mić wszyst­kie pro­ce­du­ry alar­mo­we, peł­ną sieć sen­so­rycz­ną wo­kół pla­ne­ty, po­go­to­wie na sys­te­mach uzbro­je­nia, cią­gły trze­ci sto­pień go­to­wo­ści, ak­ty­wa­cję wszyst­kich pro­to­ko­łów prze­ciw­ko in­fil­tra­cji. Za­ło­ga cho­dzi­ła w opo­rzą­dze­niu bo­jo­wym, przez co sys­tem bez­pie­czeń­stwa włą­czał się śred­nio kil­ka ra­zy na go­dzi­nę. Po trzech do­bach cią­głych alar­mów An­to­inet­te dez­ak­ty­wo­wa­ła go na wła­sną od­po­wie­dzial­ność, ale wte­dy „Oslo” by­ło już po sie­dem­dzie­się­ciu dwóch go­dzi­nach bez snu. Lu­dzie po­peł­nia­li błę­dy. Do­rzu­ca­jąc do te­go per­so­nel, któ­ry po­wi­nien być na pla­ne­cie, a zo­stał zmu­szo­ny do po­zo­sta­nia na „Oslo”… okręt sta­no­wił wrzą­cy sa­gan. A puł­kow­nik wła­śnie pod­krę­cał ogień.

– Puł­kow­ni­ku – spró­bo­wa­ła ina­czej. W koń­cu na­wet je­że­li Bris­ba­ne miał gdzieś oca­le­nie Nij­me­gen, nie bę­dzie chciał utra­cić okrę­tu. – Je­że­li opu­ści­my or­bi­tę, nie je­stem w sta­nie za­gwa­ran­to­wać prze­trwa­nia „Oslo”.

– Bę­dzie pa­ni mu­sia­ła spró­bo­wać.

– Je­że­li nie­przy­ja­ciel nie zmie­ni kur­su, wy­star­czy nam kil­ka go­dzin…

– Czy zro­zu­mia­ła pa­ni roz­kaz? – Za­kłó­ce­nia po­zba­wia­ły głos Au­stra­lij­czy­ka wszyst­kich emo­cji, ale do­wód­ca „Oslo” by­ła w sta­nie do­sko­na­le wy­obra­zić so­bie je­go pe­łen na­ci­sku ton. Za­ci­snę­ła zę­by.

– Tak, zro­zu­mia­łam – wy­ce­dzi­ła. – Prze­ka­żę ma­jo­ro­wi Cre­pe’emu pa­na su­ge­stię, by wy­co­fał swo­ich lu­dzi. „Oslo” bę­dzie go­to­we do wy­mar­szu w cią­gu go­dzi­ny.

– Dzię­ku­ję. Bez od­bio­ru.

Au­stra­lij­czyk prze­rwał po­łą­cze­nie, po­zo­sta­wia­jąc An­to­inet­te wście­kle wcze­pio­ną w po­rę­cze do­wód­cze­go fo­te­la.

Po­le­ce­nie puł­kow­ni­ka nie mia­ło, z punk­tu wi­dze­nia Ser­ry, żad­ne­go sen­su. „Oslo” znaj­do­wa­ło się na jed­nej z nie­wie­lu po­zy­cji w sys­te­mie, na któ­rej mo­gło to­czyć wal­kę z nisz­czy­cie­lem i za­cho­wać spo­re szan­se na wy­gra­ną – i Bris­ba­ne za­mie­rzał ich z niej za­brać. Za­mie­rzał też wy­co­fać wszyst­kich żoł­nie­rzy z Nij­me­gen. Nie tyl­ko pa­tro­le i żan­dar­mów ob­sta­wia­ją­cych sta­no­wi­ska kon­tro­l­ne, ale też za­ło­gi wy­rzut­ni de­fen­syw­nych. A ona ja­koś nie mo­gła uwie­rzyć, że­by puł­kow­nik chciał za­wie­rzyć ostrzał ko­lo­ni­stom.

Coś zna­lazł? Być mo­że, ale co to by­ło, że nie mo­gło po­cze­kać za­le­d­wie kil­ku go­dzin? Dla­cze­go mu­siał ucie­kać już te­raz? Wście­kła An­to­inet­te wbi­ła wzrok w ekran tak­tycz­ny, usi­łu­jąc od­gad­nąć zna­cze­nie zdaw­ko­wych po­le­ceń puł­kow­ni­ka. Bris­ba­ne z pew­no­ścią wie­dział, że „Oslo” naj­więk­sze szan­se ma tu­taj, na or­bi­cie. Po­za nią woj­sko­wy trans­por­ter w wal­ce z nisz­czy­cie­lem mu­siał li­czyć na szczę­ście, i to nie­ma­łe. Za­pew­ne więc ist­niał ja­kiś in­ny po­wód wy­da­nia ta­kie­go, a nie in­ne­go roz­ka­zu. Coś, co spra­wi­ło, że Au­stra­lij­czyk uznał po­byt w cie­niu sys­te­mów obron­nych Nij­me­gen za bar­dziej nie­bez­piecz­ny niż pró­bę odej­ścia od pla­ne­ty.

Przyj­rza­ła się kry­tycz­nie od­czy­tom. Mo­że puł­kow­nik nie ufał wy­rzut­niom Nij­me­gen, za­sta­no­wi­ła się. Nie, na­tych­miast od­rzu­ci­ła tę myśl. Gdy­by Bris­ba­ne oba­wiał się ata­ku ze stro­ny ko­lo­nii, ra­czej zo­sta­wił­by tam ob­sa­dę al­bo po pro­stu znisz­czył­by tam­tej­sze po­ste­run­ki. An­to­inet­te nie wąt­pi­ła, że oes nie miał­by żad­ne­go pro­ble­mu z wy­da­niem po­dob­ne­go roz­ka­zu. Mo­że wie­dział więc coś o na­past­ni­ku? Gdy­by Ło­buz był na przy­kład tyl­ko czę­ścią sił nie­przy­ja­cie­la, wy­co­fa­nie się do punk­tu sko­ku mia­ło­by sens, o ile oca­li­ło­by ich przed kon­fron­ta­cją z więk­szą licz­bą okrę­tów. Z ko­lei wie­dza o sta­nie tech­nicz­nym Ło­bu­za mo­gła cał­ko­wi­cie zmie­nić szan­se zwy­cię­stwa w ewen­tu­al­nej wal­ce – je­że­li nie­zna­ny okręt fak­tycz­nie na­le­żał do Gra­bież­ców, ozna­cza­ło to praw­do­po­dob­nie, że nie miał do­stę­pu do do­ku na­praw­cze­go przez co naj­mniej kil­ka lat.

Punk­ty na ob­ra­zie ho­lo­gra­ficz­nym mil­cza­ły jed­nak upar­cie, za­zdro­śnie strze­gąc swo­ich ta­jem­nic. No nic, po­my­śla­ła An­to­inet­te. Naj­wy­raź­niej czas na uzy­ski­wa­nie in­for­ma­cji miał do­pie­ro na­dejść.

***

Dwa wa­ha­dłow­ce z czter­dzie­sto­trzy­oso­bo­wą gru­pą na­ziem­ną „Oslo” za­do­ko­wa­ły się na po­kła­dzie trans­por­tow­ca dwie go­dzi­ny póź­niej. Przy­wio­zły wście­kłe­go ma­jo­ra Cre­pe’ego i je­go lu­dzi, a tak­że czte­ry dru­ży­ny żan­dar­me­rii, pra­cu­ją­ce do­tych­czas przy po­ste­run­kach kon­tro­l­nych na lą­do­wi­sku Nij­me­gen. An­to­inet­te mu­sia­ła przy­znać, że choć na­głe roz­ka­zy Bris­ba­ne’a nie­mal ją roz­ju­szy­ły, mi­ło jed­nak by­ło zo­ba­czyć woj­sko­wych na po­kła­dzie. Wkrót­ce też do­łą­czył do nich po­obi­ja­ny, cy­wil­ny wa­ha­dło­wiec wio­zą­cy ze­spół puł­kow­ni­ka oesów.

An­to­inet­te cze­ka­ła na Au­stra­lij­czy­ka w ską­pa­nym w świe­tle han­ga­rze, po­mię­dzy uwi­ja­ją­cy­mi się jak w ukro­pie tech­ni­ka­mi. Pod­świa­do­mie za­kła­da­ła, że puł­kow­nik przy­wie­zie… wła­ści­wie co­kol­wiek. Coś, po co po­le­ciał na Atro­pos, co uspra­wie­dli­wi zmia­nę tra­sy lo­tu „Oslo” i wpa­ko­wa­nie się tu­taj bez osło­ny. Nic ta­kie­go jed­nak nie na­stą­pi­ło. Ze sta­tecz­ku wy­siadł je­dy­nie sam ofi­cer i je­den z je­go czte­rech lu­dzi, a chwi­lę póź­niej ram­pa wa­ha­dłow­ca za­mknę­ła się na po­wrót. Męż­czy­zna ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu, a na­stęp­nie ski­nął na dru­gie­go żoł­nie­rza i obaj skie­ro­wa­li się wprost ku za­sko­czo­nej An­to­inet­te.

– Nie­ty­po­wy trans­port. – Ko­man­dor przyj­rza­ła się Bris­ba­ne’owi kry­tycz­nie. Dni spę­dzo­ne na po­szu­ki­wa­niach po­za Nij­me­gen od­ci­snę­ły wy­raź­ne pięt­no na obu żoł­nier­zach. Ciem­ne mun­du­ry puł­kow­ni­ka i je­go pod­wład­ne­go po­kry­wał brud­no­sza­ry pył Atro­pos, po­dob­nie zresz­tą jak prze­su­nię­te na hełm go­gle sys­te­mu wi­zyj­ne­go. Wy­da­wa­li się lek­ko przy­gar­bie­ni, a zwy­kle skrzy­wio­na iro­nicz­nie twarz Bris­ba­ne’a tym ra­zem by­ła po pro­stu ma­ską zmę­cze­nia. – Ko­lo­ni­ści nie ma­ją z tym pro­ble­mu?

– Po­trze­by dzia­łań wo­jen­nych. – Męż­czy­zna po­tarł grzbie­tem rę­ka­wi­cy brud­ny po­li­czek i przez chwi­lę An­to­inet­te po­waż­nie roz­wa­ża­ła mord.

– Gdzie resz­ta pań­skie­go ze­spo­łu?

– Pil­nu­ją ła­dun­ku – po­wie­dział Bris­ba­ne, na­wet się nie od­wra­ca­jąc. – Na ra­zie po­zo­sta­ną na po­kła­dzie. Pro­sił­bym, aby ob­słu­ga tech­nicz­na nie zbli­ża­ła się do pro­mu.

– Mo­gę za­tem wie­dzieć, co jest ła­dun­kiem? – Od­ru­cho­wo zer­k­nę­ła na cy­wil­ną ma­szy­nę.

– Nie. – Zmę­cze­nie spra­wi­ło, że za­pew­ne za­pla­no­wa­ny ja­ko zło­śli­wie-uprzej­my uśmie­szek wy­szedł po pro­stu krzy­wo.

An­to­inet­te par­sk­nę­ła zi­ry­to­wa­na.

– Puł­kow­ni­ku…

– Wi­dzę, że źle się wy­ra­zi­łem. – Au­stra­lij­czyk nie pod­niósł gło­su. Ukry­te pod ciem­ny­mi brwia­mi oczy przy­glą­da­ły się nie­ru­cho­mo An­to­inet­te. – Kie­dy po­wie­dzia­łem „pro­sił­bym”, to nie by­ła tak na­praw­dę proś­ba.

Ko­man­dor za­ci­snę­ła war­gi. Przez chwi­lę mil­cza­ła, wal­cząc z prze­moż­nym pra­gnie­niem ro­ze­rwa­nia Bris­ba­ne’a go­ły­mi rę­ka­mi.

– Dys­po­nu­je­my bez­piecz­ny­mi prze­dzia­ła­mi. Han­gar nie jest jed­nym z nich – po­wie­dzia­ła wresz­cie.

Bris­ba­ne spoj­rzał na nią, jak­by cze­kał na dal­szy ciąg.

– Cie­szę się – od­parł kon­wer­sa­cyj­nym to­nem. – Nie ro­zu­miem jed­nak, ja­kie to ma zna­cze­nie.

Ko­bie­ta już otwie­ra­ła usta do od­po­wie­dzi, ale zre­zy­gno­wa­ła. Sły­sza­ła oczy­wi­ście, że Do­wódz­two Ope­ra­cji Spe­cjal­nych by­wa lek­ko pa­ra­no­icz­ne, je­śli cho­dzi o je­go se­kre­ty, ale za­cho­wa­nie Au­stra­lij­czy­ka nada­wa­ło sło­wu „lek­ko” zu­peł­nie no­we zna­cze­nie.

An­to­inet­te przez chwi­lę jesz­cze przy­glą­da­ła się sto­ją­cej na lą­do­wi­sku kan­cia­stej, nie­zgrab­nej w po­rów­na­niu z clan­sma­na­mi syl­wet­ce cy­wil­ne­go wa­ha­dłow­ca. Cze­go mo­gła pil­no­wać po­zo­sta­ła trój­ka lu­dzi Do­wódz­twa Ope­ra­cji Spe­cjal­nych, co by­ło tak cen­ne, że Bris­ba­ne nie zde­cy­do­wał się na­wet wy­pa­ko­wać te­go z pro­mu? Co by­ło war­te kon­flik­tu z nią, a wkrót­ce za­pew­ne i z Cre­pe’em? Sta­ra­ła się prze­bić wzro­kiem pan­cer­ny ka­dłub po­jaz­du, spoj­rzeć przez ściem­nio­ne osło­ny ka­bi­ny, ale te nie chcia­ły na­gle stać się prze­źro­czy­ste. Wresz­cie wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i przy­wo­ła­ła bos­ma­na Koh­le­ra, od­po­wie­dzial­ne­go za wy­ła­du­nek.

– Niech nikt nie zbli­ża się do te­go wra­ku na trój­ce. – Wska­za­ła ru­chem gło­wy cy­wil­ny prom.

– Tak jest. – Szczu­pły męż­czy­zna, wy­glą­da­ją­cy bar­dziej jak ba­let­mistrz niż bos­man, za­sa­lu­to­wał ener­gicz­nie.

– Kie­dy skoń­czy­cie, chcę mieć szóst­kę war­tow­ni­ków w han­ga­rze – do­da­ła. – Ca­ły czas.

– Tak jest. – Bły­ska­wicz­ne zer­k­nię­cie na lą­do­wi­sko nu­mer trzy by­ło nie­mal nie­zau­wa­żal­ne.

– Dzię­ku­ję, od­ma­sze­ro­wać. – Nie cze­ka­jąc na ko­lej­ne po­twier­dze­nie, An­to­inet­te ob­ró­ci­ła się i ode­szła, z tru­dem opie­ra­jąc się wra­że­niu, że trój­ka żoł­nie­rzy Bris­ba­ne’a pa­trzy na nią z wnę­trza nie­ru­cho­me­go wa­ha­dłow­ca.

***

Zja­wił się na po­kła­dzie do­wo­dze­nia, kie­dy koń­czy­ła wy­da­wać roz­ka­zy. Oczy­wi­ście, opan­ce­rzo­ny jak na woj­nę – do­brze, że cho­ciaż nie za­brał ka­ra­bi­nu. Kil­ka osób unio­sło gło­wy znad sta­no­wisk, ale za­raz wró­ci­ło do pra­cy.

– Puł­kow­nik Bris­ba­ne – za­mel­do­wał ofi­cer wach­to­wy. – Pa­ni ko­man­dor?

Nie bez wi­docz­nej sa­tys­fak­cji na twa­rzy ofi­cer wy­ce­lo­wał w przy­by­sza ka­ra­bi­nek. Przez chwi­lę An­to­inet­te wal­czy­ła z chę­cią wy­rzu­ce­nia Au­stra­lij­czy­ka, a po­tem tłu­ma­cze­nia te­go bra­kiem prze­pi­so­we­go ska­fan­dra. Po­wstrzy­ma­ła się jed­nak.

– Wpu­ścić – roz­ka­za­ła, ma­sku­jąc żal w gło­sie. Mi­ło by­ło­by choć raz móc za­cho­wać się jak ma­łost­ko­wa su­ka. Ale nie te­raz. Zbyt du­żo mia­ła na gło­wie.

Ofi­cer opu­ścił broń, a Bris­ba­ne śmia­ło wkro­czył na po­most i zmie­rzył go bez­na­mięt­nym spoj­rze­niem spod unie­sio­nych na hełm go­gli.

– Czy je­ste­śmy go­to­wi do opusz­cze­nia or­bi­ty? – za­py­tał pół­gło­sem, ob­ser­wu­jąc ekran tak­tycz­ny.

Był zmę­czo­ny, to da­ło się od ra­zu za­uwa­żyć. Ca­ły wy­da­wał się jak­by zma­to­wia­ły, a w je­go gło­sie nie po­ja­wi­ła się ta nu­ta zło­śli­wo­ści, któ­ra do­pro­wa­dza­ła ją za­wsze do bia­łej go­rącz­ki.

– W cią­gu kwa­dran­sa mo­że­my roz­po­cząć ma­new­ry – od­par­ła. Nie by­ła to do koń­ca praw­da, jej okręt mógł od­pa­lić na­pęd głów­ny choć­by i te­raz, ale li­czy­ła, że puł­kow­nik da się zmy­lić. Po­trze­bo­wa­ła jesz­cze tro­chę cza­su, że­by ewen­tu­al­na wal­ka z nie­przy­ja­ciel­skim nisz­czy­cie­lem to­czy­ła się w nie­co do­god­niej­szej dla niej lo­ka­li­za­cji.

– Ro­zu­miem. – Bris­ba­ne pod­szedł do ekra­nu tak­tycz­ne­go i przez chwi­lę ob­ser­wo­wał ozna­czo­ne na nim punk­ty. – To jest ten wro­gi okręt?

– Tak. – Ski­nę­ła gło­wą, choć od­wró­co­ny ty­łem Bris­ba­ne nie mógł te­go za­uwa­żyć. – Pod­cho­dzi do Atro­pos na mi­ni­mal­nym cią­gu od po­nad do­by. Są­dząc z je­go za­cho­wa­nia, usi­łu­je ukryć się przed na­mi, ale co ja­kiś czas ła­pie­my go na ko­rek­tach kur­su. Praw­do­po­dob­nie nie ma za­sob­ni­ków mi­kro­ma­new­ro­wych i mu­si uży­wać cią­gu.

Au­stra­lij­czyk ob­ró­cił się w jej stro­nę, prze­krzy­wia­jąc lek­ko gło­wę.

– To na­sze bo­je?

– Po­la mi­no­we – po­pra­wi­ła. Naj­pierw od­nio­sła wra­że­nie, że Bris­ba­ne nie prze­czy­tał żad­ne­go z jej ra­por­tów. Po­tem po­ja­wi­ła się myśl, że jest to ko­lej­na z gier puł­kow­ni­ka. Sa­ma nie wie­dzia­ła, co by­ło te­raz gor­sze. – Dla­te­go chcia­łam przy­jąć wal­kę na or­bi­cie, kie­dy mo­że­my je w peł­ni wy­ko­rzy­stać. Mia­łam na­dzie­ję, że zgo­dzi się pan po­cze­kać z opusz­cze­niem or­bi­ty…

– Nie. – Te­raz Bris­ba­ne ob­ser­wo­wał w sku­pie­niu wy­świe­tla­ne iko­ny.

– Nie. – Po­wtó­rzy­ła, do­kła­da­jąc sta­rań, by iry­ta­cja za­brzmia­ła choć tro­chę jak za­cie­ka­wie­nie. Za­pew­ne zresz­tą bez efek­tu. – Mo­gę wie­dzieć dla­cze­go?

– Po­nie­waż wy­da­łem ta­ki roz­kaz – wy­ja­śnił Bris­ba­ne, cał­ko­wi­cie igno­ru­jąc nie­bez­piecz­ne nu­ty w jej gło­sie. – Je­stem do­wód­cą ope­ra­cji. Je­ste­śmy w woj­sku.

An­to­inet­te za­ci­snę­ła zę­by. Sło­wa Bris­ba­ne’a mu­sia­ły być ob­li­czo­ne na spro­wo­ko­wa­nie jej. I do­sko­na­le speł­nia­ły swo­je za­da­nie.

– Czy na­praw­dę ta­kie jest pań­skie sta­no­wi­sko, puł­kow­ni­ku? – za­py­ta­ła tyl­ko. Kil­ku ofi­ce­rów od­wró­ci­ło się, by spoj­rzeć na kon­fron­ta­cję. Nie trze­ba by­ło szcze­gól­nych umie­jęt­no­ści, by wie­dzieć, że naj­praw­do­po­dob­niej do niej doj­dzie. An­to­inet­te zbli­ża­ła się do gra­ni­cy, za któ­rą by­ła go­to­wa po­go­dzić się z ewen­tu­al­ny­mi kon­se­kwen­cja­mi sta­nię­cia w opo­zy­cji do Au­stra­lij­czy­ka i je­go spe­cjal­nych upraw­nień. Bris­ba­ne rów­nież to do­strzegł.

– Wi­dzę, że wy­ra­zi­łem się nie­wła­ści­wie – po­wie­dział, ob­ra­ca­jąc się w jej stro­nę i uno­sząc po­jed­naw­czo dło­nie. – Je­stem po pro­stu zmę­czo­ny. Prze­pra­szam.

An­to­inet­te z tru­dem ukry­ła za­sko­cze­nie. Od wyj­ścia z ba­zy Ma­ry­nar­ki Wo­jen­nej Sin­ga­pur roz­ma­wia­ła z puł­kow­ni­kiem kil­ka ra­zy i pierw­szy raz sły­sza­ła, jak za coś prze­pra­sza lub choć­by się wy­co­fu­je. Te­raz to ro­bił, w do­dat­ku bez iro­nicz­ne­go gry­ma­su twa­rzy, któ­ry zwy­kle cał­ko­wi­cie wy­pa­czał zna­cze­nie je­go słów. Choć – mu­sia­ła też przy­znać – brzmia­ło to ra­czej jak wy­uczo­na for­muł­ka niż szcze­re prze­pro­si­ny. Pew­nie Au­stra­lij­czyk nie uspra­wie­dli­wiał się zbyt czę­sto w swo­im ży­ciu.

– W peł­ni ro­zu­miem. – Zde­cy­do­wa­ła się przy­jąć ho­no­ro­wą ka­pi­tu­la­cję. To, że do puł­kow­ni­ka da­ło się ja­koś do­trzeć, by­ło do­brym zna­kiem. Psu­cie so­bie po­zy­tyw­ne­go kie­run­ku roz­mo­wy zbyt­nią za­ja­dło­ścią nie mia­ło sen­su. – Za­tem, je­śli pan po­zwo­li, wy­ja­śnię pa­nu, co za­mie­rzam zro­bić…

– Źle mnie pa­ni zro­zu­mia­ła – prze­rwał jej Bris­ba­ne. – Na­dal sprze­ci­wiam się pa­ni po­my­sło­wi. Po pro­stu przy­zna­ję ra­cję, że nie po­wi­nie­nem po­zo­sta­wić mo­je­go sta­no­wi­ska bez ar­gu­men­tów.

– Mo­że jed­nak po­zwo­li pan przed­sta­wić za­mysł…

– Nie ma po­wo­du. – Ciem­ne pod ocie­nia­ją­cym twarz heł­mem oczy puł­kow­ni­ka na chwi­lę za­trzy­ma­ły na niej nie­ru­cho­me spoj­rze­nie. – Do­sko­na­le wiem, ja­ki jest pa­ni za­mysł. Po­zo­sta­je jed­nak cał­ko­wi­cie nie­prak­tycz­ny. Na­szym ce­lem nie jest znisz­cze­nie wro­gie­go okrę­tu, a po­wrót do ba­zy.

– Od­kąd uzna­li­śmy Nij­me­gen za na­szą ko­lo­nię, na­szym za­da­niem jest jej obro­na.

Spo­dzie­wa­ła się iro­nicz­ne­go uśmie­chu, ale i tym ra­zem ją za­sko­czył, bo je­go twarz po­zo­sta­wa­ła cał­ko­wi­cie bez wy­ra­zu.

– Pa­ni ko­man­dor – po­wie­dział. – Uzna­ję za ma­ło praw­do­po­dob­ne, by nasz prze­ciw­nik chciał ude­rzyć na Nij­me­gen. Gdy­by tak by­ło, za­pew­ne nie wy­brał­by so­bie na atak mo­men­tu, kie­dy na or­bi­cie jest nasz okręt. To ra­czej my je­ste­śmy je­go ce­lem. A „Oslo” prze­cież po­tra­fi się bro­nić.

– Jest pan te­go pe­wien?

– Al­bo jest w sta­nie ude­rzyć na Nij­me­gen z or­bi­ty, al­bo nie. Je­że­li nie jest, a przy­znam, że tak uwa­żam – wes­prze­my ko­lo­nię po po­wro­cie, do te­go cza­su prze­trwa. Je­śli jest, praw­do­po­dob­nie jest też okrę­tem, z któ­rym so­bie nie po­ra­dzi­my.

– Nie zgo­dzę się. – An­to­inet­te po­wstrzy­ma­ła na­ra­sta­ją­cą wro­gość wo­bec Au­stra­lij­czy­ka. – Mo­gą zwy­czaj­nie wy­ko­nać de­sant i wejść do ko­lo­nii z woj­skiem.

– Wąt­pli­we, by cho­dzi­ło im o eks­ter­mi­na­cję lud­no­ści cy­wil­nej. Naj­pew­niej o za­so­by lub oku­pa­cję, a w obu przy­pad­kach nasz po­wrót za­ła­twi spra­wę.

– Nie bez ofiar – za­pro­te­sto­wa­ła.

– Po­je­dyn­cze ofia­ry nie ma­ją zna­cze­nia w świe­tle prze­trwa­nia ca­ło­ści. – Twarz Bris­ba­ne’a po­zo­sta­wa­ła nie­ludz­ko spo­koj­na. – Po­za tym oku­pa­cja da­je nam je­den, bar­dzo istot­ny plus.

– Mo­gę wie­dzieć, ja­ki? – Ser­ra po­czu­ła, jak jej dłoń za­ci­snę­ła się w pięść.

– Kie­dy tu wró­ci­my, wróg bę­dzie na or­bi­cie i nie mu­si­my już go szu­kać. Od­bi­je­my ko­lo­nię, znisz­czy­my lub przej­mie­my wro­gi nisz­czy­ciel i od­zy­ska­my więk­szość po­pu­la­cji. Bez ry­zy­ka.

Ko­man­dor przy­gry­zła war­gi. To, co mó­wił Au­stra­lij­czyk – neu­tral­nym, bez­oso­bo­wym gło­sem, pra­wie bez zmia­ny wy­ra­zu twa­rzy – by­ło okrut­ne. By­ło nie­mo­ral­ne. I by­ło – o czym An­to­inet­te do­sko­na­le wie­dzia­ła – ab­so­lut­nie ak­cep­to­wal­ne dla Szta­bu. Śmierć wszyst­kich ko­lo­ni­stów w za­sa­dzie nie wcho­dzi­ła w grę, znisz­cze­nie in­fra­struk­tu­ry – pew­nie też nie, w koń­cu cze­mu na­past­ni­cy mie­li­by to ro­bić? To ozna­cza­ło, że Unia, kie­dy wró­ci na Atro­pos po nie­ca­łym mie­sią­cu, znaj­dzie więk­szość te­go, o co jej cho­dzi­ło. Po co więc ry­zy­ko­wać spe­cja­li­stów i sprzęt, sko­ro w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku nic się nie zmie­nia?

An­to­inet­te wes­tchnę­ła. Nie by­ła w sta­nie prze­ko­nać Au­stra­lij­czy­ka do słusz­nej de­cy­zji, wie­dzia­ła rów­nież, że nikt w do­wódz­twie nie po­tę­pi go na­wet za je­go plan. Mo­gła tyl­ko oka­zać roz­są­dek. Al­bo też zro­bić coś strasz­nie głu­pie­go.

Ro­zej­rza­ła się po po­mo­ście bo­jo­wym. Więk­szość ofi­ce­rów zaj­mo­wa­ła się swo­imi obo­wiąz­ka­mi, ale kil­ku na­dal przy­glą­da­ło się kon­fron­ta­cji do­wód­cy z puł­kow­ni­kiem oesów. Te­raz spo­glą­da­li na nią wy­cze­ku­ją­co. Wie­dzia­ła, że wy­ko­na­ją jej roz­ka­zy.

Ni­g­dy nie pla­no­wa­ła zbyt spek­ta­ku­lar­nej ka­rie­ry.

– Ro­zu­miem pań­ski punkt wi­dze­nia – po­wie­dzia­ła wresz­cie. – Ale ja­ko do­wód­ca Ma­ry­nar­ki Wo­jen­nej nie mo­gę się na nie­go zgo­dzić.

Spoj­rzał na nią z czymś na kształt za­in­te­re­so­wa­nia w sza­rych oczach, ale nie po­wie­dział nic. Mo­że to i le­piej.

– Dla­te­go je­stem zmu­szo­na pro­sić pa­na o opusz­cze­nie po­mo­stu bo­jo­we­go. „Oslo” szy­ku­je się do bi­twy i to nie jest miej­sce dla pa­na.

Nie zmie­nił wy­ra­zu twa­rzy i chy­ba to by­ło w nim naj­bar­dziej prze­ra­ża­ją­ce. An­to­inet­te bo­le­śnie zda­ła so­bie spra­wę, że puł­kow­nik ma broń, w prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści jej lu­dzi. Za­pew­ne też, bę­dąc oesem, czę­sto jej uży­wa. Spoj­rza­ła na ofi­ce­ra wach­to­we­go, ale ten już pod­no­sił ka­ra­bi­nek.

– Cras­ster? Pro­szę wy­pro­wa­dzić puł­kow­ni­ka Bris­ba­ne’a. Hol­ta, prze­ka­zać pierw­szy sto­pień go­to­wo­ści na okręt.

– Przy­ją­łem, prze­ka­zu­ję go­to­wość je­den na sieć we­wnętrz­ną. – Po­rucz­nik za­ło­żył hełm. Je­go pal­ce prze­su­nę­ły się po kla­wia­tu­rze.

– To na­praw­dę zła de­cy­zja – po­wie­dział Bris­ba­ne obo­jęt­nym to­nem, zu­peł­nie igno­ru­jąc pod­cho­dzą­ce­go Cras­ste­ra.

– Nie wy­klu­czam…

– Ko­man­do­rze, mam pro­blem z Ło­bu­zem. – Ha­dji lek­ko prze­cią­gnął ostat­nią sy­la­bę, gwał­tow­nie prze­su­wa­jąc ukry­tą w rę­ka­wi­cy dło­nią przed so­bą. Ekran ho­lo­gra­ficz­ny po­więk­szył się nie­znacz­nie, po­słusz­ny ge­stom po­rucz­ni­ka.

– Mel­duj. – Ton pod­wład­ne­go spra­wił, że na­tych­miast prze­rwa­ła roz­mo­wę z Bris­ba­ne’em. – Co ro­bi?

– W tym wła­śnie rzecz. – Ofi­cer ob­ró­cił się w sta­no­wi­sku i spoj­rzał na An­to­inet­te zza fil­tra za­ło­żo­ne­go już heł­mu. Na sma­głej twa­rzy ma­lo­wa­ła się dez­orien­ta­cja. – To nie Ło­buz.

– Co masz na my­śli? – Za­sko­czo­na An­to­inet­te po­de­szła do po­rucz­ni­ka i spoj­rza­ła na je­go ekran.

– Wy­kry­li­śmy ko­lej­ny roz­błysk ma­new­ró­wek i z te­go dy­stan­su by­łem w sta­nie le­piej się im przyj­rzeć. – Sło­wa Ha­dje­go do­cie­ra­ły do An­to­inet­te rów­no­le­gle z na­wa­łą jej wła­snych my­śli i świa­do­mo­ścią, że wła­śnie wpa­dła w pu­łap­kę. – To dwa od­dziel­ne echa sil­ni­ków ma­łych jed­no­stek, naj­praw­do­po­dob­niej wa­ha­dłow­ców…

– O Bo­że… – Na pra­wie trzy se­kun­dy ko­man­dor za­mar­ła. Ty­siąc my­śli prze­bie­gło jej przez gło­wę jed­no­cze­śnie. Wróg wy­pro­wa­dził ich w po­le, chciał, aby śle­dzi­li dwa wa­bi­ki, chciał, aby uzna­li, że pod­cho­dzi z te­go kie­run­ku… – Ster, zwrot dzie­więć­dzie­siąt – ze­ro, peł­ny ciąg, scho­dzi­my z or­bi­ty.

– Jest, dzie­więć­dzie­siąt – ze­ro. – Je­że­li na­wet ster­nik był za­sko­czo­ny, ko­mu­ni­ka­to­ro­wi uda­ło się za­ma­sko­wać wszel­kie nu­ty nie­po­ko­ju w je­go gło­sie.

An­to­inet­te po­czu­ła pod no­ga­mi de­li­kat­ną wi­bra­cję ka­dłu­ba „Oslo”, kie­dy trans­por­to­wiec wy­ko­ny­wał zwrot.

– Ha­dji, gdzieś w po­bli­żu jest Ło­buz, znajdź mi go jak naj­szyb­ciej. Nie przej­muj się dys­kre­cją, włą­czaj wszyst­ko, co ma­my.

– Tak jest. – Po­rucz­nik ski­nął gło­wą we­wnątrz heł­mu i sku­pił się na wy­świe­tla­czu.

– Bris­ba­ne…

– Kon­takt, po­praw­ka dzie­więć kon­tak­tów! – krzyk­nął pra­wie na­tych­miast Ha­dji. – Trzy­dzie­ści – osiem­na­ście – sto trzy­dzie­ści pięć! Osiem skra­ca dy­stans, czas do ude­rze­nia osiem­dzie­siąt!

Ekran tak­tycz­ny roz­bły­snął czer­wie­nią, kie­dy na­gle zma­te­ria­li­zo­wa­ła się na nim iko­na nie­przy­ja­ciel­skie­go okrę­tu i osiem szyb­ko zbli­ża­ją­cych się po­ci­sków. Nad bły­ska­wicz­nie po­ko­nu­ją­cy­mi dy­stans punk­ta­mi nie­przy­ja­ciel­skiej sal­wy po­ja­wił się ze­gar od­li­cza­ją­cy czas w dół. Osiem­dzie­siąt se­kund. Bli­sko, jak po­twor­nie bli­sko…

– Alarm bo­jo­wy!

– Jest alarm bo­jo­wy.

We­wnątrz „Oslo” za­wy­ły sy­re­ny, uru­cho­mi­ły się alar­mo­we sy­gna­ły świetl­ne, a sys­tem za­rzą­dza­nia we­zwał ca­łą za­ło­gę na sta­no­wi­ska.

– Obro­na punk­to­wa, go­to­wość za sie­dem, sześć…

Sieć de­fen­syw­na „Oslo” prze­ka­li­bro­wy­wa­ła się na ostrzał z no­we­go kie­run­ku. Zdą­ży, to by­ło pew­ne. Py­ta­nie, czy to co­kol­wiek da.

– Roz­po­czy­nam ro­ta­cję.

Okręt był go­to­wy do bi­twy już wcze­śniej, te­raz po­zo­sta­wa­ło tyl­ko uru­cha­mia­nie pro­ce­dur. Moż­li­we, że cał­ko­wi­cie nie­wy­star­cza­ją­ce – wróg do­padł ich na zbyt bli­skim dy­stan­sie, z ofen­syw­ny­mi exo­ce­ta­mi w wy­rzut­niach. An­to­inet­te źle wi­dzia­ła nad­cho­dzą­ce kil­ka mi­nut i na­wet nie by­ła pew­na, czy mo­że się­gać wy­obraź­nią aż tak da­le­ko w przy­szłość.

– Od­pa­lić ze wszyst­kich wy­rzut­ni, prze­ła­do­wać na sti­let­to – roz­ka­za­ła pół­gło­sem, spraw­dza­jąc szczel­ność kom­bi­ne­zo­nu. Od­pa­le­nie w tej sy­tu­acji by­ło zde­cy­do­wa­nie lep­sze niż roz­ła­do­wa­nie exo­ce­tów. Ozna­cza­ło szyb­szą re­ak­cję. – Cras­ster, pro­szę wy­pro­wa­dzić stąd puł­kow­ni­ka Bris­ba­ne’a i skie­ro­wać go do ska­fan­drów awa­ryj­nych. Pierw­szy sto­pień go­to­wo­ści na okrę­cie.

– Tak jest. – Po­twier­dze­nie ze sta­no­wi­ska uzbro­je­nia na­de­szło do­kład­nie w mo­men­cie, kie­dy czte­ry exo­ce­ty „Oslo” opu­ści­ły wy­rzut­nie i za­bły­sły na ekra­nie tak­tycz­nym na­prze­ciw­ko ośmiu emek wro­ga. Na­stęp­ne mia­ły być już de­fen­syw­ne sti­let­to, choć ist­nia­ła cał­kiem spo­ra szan­sa, że brak­nie na nie cza­su.

– Blo­ki WE?

An­to­inet­te Ser­ra spoj­rza­ła z na­my­słem na ekran tak­tycz­ny. Po­win­na od­pu­ścić. Na­pro­wa­dze­nie exo­ce­tów prze­ciw­ko nisz­czy­cie­lo­wi nie mia­ło zbyt wiel­kie­go sen­su, a z wol­ny­mi blo­ka­mi WE zy­ska nie­co więk­sze szan­se na obro­nę wła­sne­go okrę­tu. Każ­dy roz­sąd­ny do­wód­ca by to zro­bił.

Ale też praw­do­po­dob­nie do­kład­nie to prze­wi­dział ich prze­ciw­nik.

– Trzy na na­pro­wa­dza­nie na­szych po­ci­sków, je­den pod obro­nę – roz­ka­za­ła.

Wóz al­bo prze­wóz.

Na ekra­nach po­ja­wi­ło się ostrze­że­nie o pierw­szym stop­niu go­to­wo­ści. Prze­cią­gła, za­wo­dzą­ca pieśń alar­mu na­dal brzmia­ła w ko­ry­ta­rzach i wnę­kach sta­no­wisk „Oslo”, na­wo­łu­jąc do po­śpie­chu, po­spo­łu z uprzej­mym mę­skim gło­sem sys­te­mu pod­trzy­ma­nia ży­cia.

– – Uwa­ga – mó­wił spo­koj­nie, z pod­ręcz­ni­ko­wym ak­cen­tem. – Ze­ro­wa­nie ci­śnie­nia na­stą­pi za czter­dzie­ści dwie se­kun­dy.

Na po­kła­dzie „Oslo” za­ło­ga uszczel­nia­ła ska­fan­dry lub ukry­wa­ła się w nie­licz­nych stre­fach bez­pie­czeń­stwa, gdzie sys­tem na­dal miał utrzy­mać at­mos­fe­rę.

Do ude­rze­nia wro­gich po­ci­sków po­zo­sta­ło sie­dem­dzie­siąt se­kund.

– Kurs w kie­run­ku pla­ne­ty, na­daj­cie no­we na­mia­ry do Nij­me­gen, po­trze­bu­je­my wspar­cia ognio­we­go.

An­to­inet­te spoj­rza­ła na to, co do nie­daw­na bra­ła za wro­gi okręt. Dwa wa­ha­dłow­ce. Tam­ci zde­cy­do­wa­nie wie­dzie­li, co ro­bić – naj­pierw da­li się wy­kryć i zi­den­ty­fi­ko­wać, po­tem znik­nę­li, na swo­je miej­sce zo­sta­wi­li wa­bi­ki, a kie­dy „Oslo” ob­ser­wo­wa­ło cel, sa­mi po­de­szli pra­wie po sam nos trans­por­tow­ca. Spryt­ne, ale wca­le nie do unik­nię­cia. Po­win­na by­ła to uwzględ­nić. By­ła na sie­bie wście­kła – w ten spo­sób przy­naj­mniej sła­biej czu­ła strach.

– Pa­ni ko­man­dor. – Głos Bris­ba­ne’a w słu­chaw­ce ko­mu­ni­ka­to­ra był cał­ko­wi­cie po­zba­wio­ny emo­cji.

– Je­stem tro­chę za­ję­ta – od­par­ła, uru­cha­mia­jąc ru­chem dło­ni ko­lej­ny wy­świe­tlacz. Tuż przed nią zma­te­ria­li­zo­wa­ły się da­ne ze sta­no­wi­ska uzbro­je­nia. Nie w peł­ni ro­zu­mia­ła wszyst­kie de­ta­le wy­świe­tla­ne na ra­por­cie sys­te­mów wal­ki elek­tro­nicz­nej, ale mo­gła przy­naj­mniej oce­nić ogól­ny ob­raz. Ku jej za­sko­cze­niu nie wy­glą­dał tra­gicz­nie – nisz­czy­ciel co praw­da gó­ro­wał nad „Oslo” licz­bą blo­ków WE, ale by­ły one słab­sze. Ko­lej­ny do­wód na to, że nie wal­czą z re­gu­lar­ną flo­tą.

– Po­trze­bu­ję ze­zwo­le­nia na start dla mo­je­go wa­ha­dłow­ca.

– Już pan ucie­ka? – Po­zwo­li­ła so­bie na zło­śli­wy uśmie­szek, któ­re­go zresz­tą Au­stra­lij­czyk nie mógł zo­ba­czyć.

– Wy­co­fu­ję mo­ich lu­dzi, tak. – Puł­kow­nik wy­raź­nie nie wy­czuł iro­nii w jej gło­sie. Al­bo ją zi­gno­ro­wał. – Nie przy­da­dzą się pa­ni.

Miał ra­cję – je­że­li „Oslo” prze­trwa, cy­wil­ny wa­ha­dło­wiec oesów naj­wy­żej po­wró­ci. Je­że­li nie, mo­że od­dział Bris­ba­ne’a zdo­ła ukryć się na pla­ne­cie. I tak to je­dy­ny prom go­to­wy do star­tu, szko­da by by­ło te­go nie wy­ko­rzy­stać.

– Są wol­ni, pro­szę się nie krę­po­wać.

– Dzię­ku­ję. – Puł­kow­nik roz­łą­czył się na­tych­miast.

An­to­inet­te spoj­rza­ła na ze­gar. Czter­dzie­ści se­kund. Za dwa­dzie­ścia sie­dem wy­rzut­nie prze­ła­du­ją po­ci­ski.

– Co z Nij­me­gen?

– Bę­dzie­my w ich stre­fie obron­nej za sześć mi­nut.

Sześć mi­nut… Je­że­li na­dal bę­dą wte­dy żyć, Nij­me­gen oka­że się przy­dat­ne. Ale ta per­spek­ty­wa nie by­ła wca­le ta­ka pew­na. Spoj­rza­ła na ekran tak­tycz­ny. Do ude­rze­nia nie­przy­ja­ciel­skich po­ci­sków po­zo­sta­ło trzy­dzie­ści pięć se­kund. Je­że­li nie­przy­ja­ciel po­tra­fił prze­ła­do­wy­wać tak szyb­ko jak oni – za pół mi­nu­ty Ło­buz od­pa­li ko­lej­ną sal­wę. A po­tem ko­lej­ną.

Li­cze­nie na po­moc z Nij­me­gen wy­da­wa­ło się co­raz bar­dziej uto­pij­ne. An­to­inet­te wes­tchnę­ła.

– Pa­ni ko­man­dor, M-1 do M-8 prze­cho­dzą, doj­dą za dwa­dzie­ścia pięć... dwa­dzie­ścia. – Wy­raź­nie zde­ner­wo­wa­ny Ha­dji mó­wił nie­co pi­skli­wie.

– Ze­ro­wa­nie ci­śnie­nia za­koń­czo­ne – ob­wie­ścił spo­koj­ny głos w ko­mu­ni­ka­to­rze. Do­wód­ca „Oslo” uśmiech­nę­ła się krzy­wo. Przy­naj­mniej nie gro­zi im po­żar.

– Obro­na punk­to­wa? – za­py­ta­ła.

– Go­to­wa.

An­to­inet­te wbi­ła wzrok w ekran tak­tycz­ny. Osiem po­ci­sków prze­ciw­ko krót­ko­za­się­go­wym la­se­rom IR. Je­że­li im się uda za­trzy­mać atak, bę­dą mo­gli mó­wić o szczę­ściu. Ale in­ne­go wyj­ścia nie by­ło.

– Ko­lej­na sal­wa? – za­py­ta­ła.

– Jak do­tąd nic.

Ko­man­dor zmarsz­czy­ła brwi. Być mo­że opóź­nie­nie ozna­cza­ło, że nie­przy­ja­ciel ma ja­kieś pro­ble­my tech­nicz­ne. To z pew­no­ścią zwięk­szy­ło­by ich szan­se.

– Co z na­szy­mi wy­rzut­nia­mi?

– Sti­let­to go­to­we za T mi­nus dzie­sięć.

– Ro­zu­miem.

Ja­sne punk­ty po­ci­sków „Oslo” na­dal mknę­ły ku Ło­bu­zo­wi. Na ekra­nie tak­tycz­nym już nie­mal po­kry­ły się z ce­lem, ale w tej chwi­li An­to­inet­te o wie­le bar­dziej mar­twi­ła się ra­kie­ta­mi wro­ga.

– Ude­rze­nie za pięć, czte­ry, trzy… – zgło­sił Ha­dji wy­so­kim gło­sem.

Ko­man­dor mia­ła jesz­cze mo­ment na za­sta­no­wie­nie się, jak bli­sko wa­ha­dłow­ca do­tarł Bris­ba­ne.

Gdzieś po drżą­cym „je­den” po­ci­ski wpa­dły w stre­fę obro­ny punk­to­wej „Oslo”, do­kład­nie pod ogień wzmoc­nio­nych ba­te­rii la­se­rów pod­czer­wo­nych. Te spraw­dzi­ły się ide­al­nie, w cią­gu da­ne­go im ułam­ka se­kun­dy za­li­cza­jąc czte­ry tra­fie­nia.

Po­zo­sta­łe czte­ry ra­kie­ty eks­plo­do­wa­ły w za­się­gu ata­ku. An­to­inet­te za­ci­snę­ła dło­nie na opar­ciach fo­te­la.

„Oslo” za­dy­go­ta­ło, na mo­ment przy­ga­sły świa­tła na po­mo­ście bo­jo­wym, a w słu­chaw­ce roz­le­gły się pi­ski alar­mów… Ale na­dal ży­li. Ko­man­dor Ser­ra roz­luź­ni­ła na­pię­te mię­śnie.

– Coll­lins, ra­port uszko­dzeń! – po­wie­dzia­ła, na­da­jąc swo­je­mu gło­so­wi sta­now­cze brzmie­nie. Za­ło­ga nie mu­sia­ła wie­dzieć, jak du­żą ulgę przy­no­sił jej każ­dy ko­lej­ny od­dech. – Ha­dji, co z Ło­bu­zem?

– Znio­sło nam obie an­te­ny, ma­my też de­her­me­ty­za­cję han­ga­ru B. Prze­cią­że­nie w ge­ne­ra­to­rach je­den i trzy, uszko­dze­nie po­wło­ki re­flek­syj­nej na ko­mór­kach…

Sło­wa do­cie­ra­ły do An­to­inet­te jed­no­cze­śnie z ob­ra­zem ogól­nych in­for­ma­cji o okrę­cie na jej ekra­nie. Sy­tu­acja wy­da­wa­ła się jak ze snu. „Oslo” nie miał „po pro­stu” szczę­ścia, to by­ło coś w ro­dza­ju cu­du. Czte­ry po­ci­ski w ce­lu i żad­ne­go na­praw­dę po­waż­ne­go uszko­dze­nia.

– Mie­li­śmy przy­naj­mniej dwa tra­fie­nia – mel­do­wał tym­cza­sem Ha­dji. – Za­re­je­stro­wa­łem eks­plo­zje na śród­o­krę­ciu ce­lu, jest też de­wia­cja kur­su.

– Strze­la­ją?

– Na­dal nie. – Ha­dji po­krę­cił gło­wą.

Do­brze, po­my­śla­ła An­to­inet­te. Za­gryw­ka opła­ci­ła się z na­wiąz­ką. Pierw­sza wy­mia­na salw po­szła świet­nie – jej wła­sny okręt był nie­mal nie­tknię­ty, prze­ciw­nik z ko­lei zda­wał się co naj­mniej uszko­dzo­ny. I nie strze­lał już osiem­dzie­siąt se­kund. Czy by­ła to kwe­stia uszko­dzeń, czy też zwy­czaj­nie słab­sze­go sys­te­mu prze­ła­do­wa­nia wy­rzut­ni, nie mia­ła po­ję­cia.

– Ster, czas do wej­ścia w stre­fę obro­ny Nij­me­gen?

– Pięć mi­nut, dwie se­kun­dy – pa­dła na­tych­mia­sto­wa od­po­wiedź.

Ser­ra spoj­rza­ła na ekran tak­tycz­ny. Naj­prost­szym roz­wią­za­niem zda­wa­ła się uciecz­ka pod osło­nę Nij­me­gen i prze­my­śle­nie ko­lej­nych dzia­łań stam­tąd. Z dru­giej stro­ny, te­raz Ło­buz był uszko­dzo­ny. Mo­że na­wet stał się ła­twym łu­pem, ale kto wie, kie­dy się z te­go po­zbie­ra.

An­to­inet­te wie­dzia­ła, że nie mo­że li­czyć na to, iż na­stęp­nym ra­zem bę­dzie mia­ła ty­le sa­mo szczę­ścia co przed chwi­lą. Mo­gła na­to­miast być nie­mal pew­na, że Bris­ba­ne nie cof­nie roz­ka­zu. Je­dy­ną moż­li­wo­ścią zmia­ny sy­tu­acji by­ło pod­ję­cie ry­zy­ka.

– Ster, zwrot na wro­ga – za­ko­men­de­ro­wa­ła.

– Jest zwrot na wro­ga – po­twier­dził ster­nik. Na ekra­nie tak­tycz­nym po­ja­wił się ocze­ki­wa­ny łuk zwro­tu „Oslo”.

– Uzbro­je­nie, daj­cie mi exo­ce­ty na je­dyn­ce i dwój­ce.

– Pa­ni ko­man­dor? – Ofi­cer uzbro­je­nia spoj­rzał na nią z nie­do­wie­rza­niem zza fil­tra heł­mu.

– Rób, co mó­wię.

– Tak jest, exo­ce­ty na je­dyn­ce i dwój­ce. – Męż­czy­zna po­chy­lił się nad kon­so­le­tą.

Je­że­li fak­tycz­nie uszko­dzi­li prze­ciw­ni­ka, dwa po­win­ny wy­star­czyć, a jed­no­cze­śnie dwa po­zo­sta­łe sti­let­to po­mo­gą, gdy­by tam­ci mo­gli co­kol­wiek od­pa­lić. Je­śli do­brze to ro­ze­gra, po­zbę­dą się za­gro­że­nia cał­ko­wi­cie, za jed­nym za­ma­chem za­bez­pie­cza­jąc so­bie dro­gę do do­mu i moc­no uprasz­cza­jąc ży­cie miesz­kań­com ko­lo­nii.

– Sta­tus Ło­bu­za? – za­py­ta­ła.

– Gu­bi gaz z pra­wej bur­ty – za­mel­do­wał Ha­dji. – Praw­do­po­dob­nie tlen.

„Oslo” wy­ko­nał już trzy czwar­te zwro­tu, wy­krę­ca­jąc się dzio­bem do prze­ciw­ni­ka. Dwie mi­nu­ty, po­my­śla­ła, i jej pro­ble­my znik­ną. A przy­naj­mniej – pro­ble­my z Ło­bu­zem. Po­zo­sta­nie Bris­ba­ne i je­go po­dej­ście do ko­lo­nii.

– Osiem kon­tak­tów, ozna­czam M-13 do 20 – za­mel­do­wał na­gle Ha­dji.

Krew jak­by za­sty­gła An­to­inet­te w ży­łach.

– Od­pa­lić sti­let­to, obro­na punk­to­wa, brać na­miar.

– Tak jest.

Ko­man­dor spoj­rza­ła na wy­świe­tlacz tak­tycz­ny. Dwie an­ty­ra­kie­ty opu­ści­ły wy­rzut­nie jej okrę­tu. Tyl­ko dwie. Wy­rzut­nia je­den i dwa cią­gle ła­do­wa­ły nie­po­trzeb­ne te­raz exo­ce­ty. Zwrot i zmia­na uzbro­je­nia by­ły błę­dem, po­my­śla­ła zroz­pa­czo­na, fa­tal­nym błę­dem. Te­raz znaj­do­wa­li się zbyt bli­sko, jak pod­po­wia­dał jej in­stynkt, by roz­pacz­li­we sta­ra­nia „Oslo” mo­gły coś dać. In­ni też mu­sie­li to wie­dzieć, bo­wiem w do­cho­dzą­cych do niej przez ko­mu­ni­ka­tor mel­dun­kach brzmia­ły po­je­dyn­cze to­ny stra­chu. Jej ka­dra mia­ła świa­do­mość, że pa­trzy śmier­ci w oczy. An­to­inet­te chcia­ła prze­łknąć śli­nę, ale jej gar­dło by­ło dziw­nie su­che.

– Za­rzą­dzam ewa­ku­ację okrę­tu – po­wie­dzia­ła pół­gło­sem.

– Jest ewa­ku­acja okrę­tu – zgło­sił Hol­ta, na­tych­miast prze­ka­zu­jąc wieść da­lej, do za­ło­gi, któ­ra po pro­stu nie mia­ła pra­wa zdą­żyć w tak krót­kim cza­sie.

– In­ży­nie­ryj­ne, jak wy­glą­da start wa­ha­dłow­ca oesów?

– Roz­po­czy­na­my pro­ce­du­rę star­to­wą – padł na­tych­mia­sto­wy mel­du­nek bla­dej jak ścia­na Col­lins.

An­to­inet­te ski­nę­ła spo­koj­nie gło­wą. Na ekra­nie tak­tycz­nym po­ci­ski Ło­bu­za zbli­ża­ły się szyb­ko, szyb­ciej niż na ćwi­cze­niach. Po­nad ho­lo­gra­mem sy­tu­acyj­nym ze­gar od­li­czał czas do ude­rze­nia. Kie­dy spoj­rza­ła na nie­go, wska­zy­wał pięć­dzie­siąt sześć se­kund.

Na po­mo­ście bo­jo­wym wszyst­ko z ko­lei zda­wa­ło się to­czyć o wie­le wol­niej niż zwy­kle, jak­by lu­dzie sta­ra­li się w peł­ni wy­ko­rzy­stać każ­dą z upły­wa­ją­cych chwil. Ha­dji pra­co­wał ca­ły czas, usi­łu­jąc ude­rze­nia­mi im­pul­sów ak­tyw­nych sen­so­rów choć mi­ni­mal­nie zmie­nić prze­bieg eg­ze­ku­cji. Je­go pal­ce po­ru­sza­ły się nad świetl­ną kla­wia­tu­rą sta­no­wi­ska, jak gdy­by ofi­cer był pia­ni­stą wy­ko­nu­ją­cym ja­kiś szcze­gól­nie skom­pli­ko­wa­ny utwór. Cras­ster zło­żył dło­nie jak do mo­dli­twy i po­chy­lił się do przo­du, mam­ro­cząc coś pod fil­trem heł­mu. An­to­inet­te wi­dzia­ła, że Col­lins coś mó­wi, ale mu­sia­ła włą­czyć pry­wat­ny ka­nał, bo jej słów nie da­ło się wy­ło­wić na ogól­nym. Nie spraw­dza­ła na­wet, do ko­go.

Uszy An­to­inet­te wy­peł­niał tyl­ko zbior­czy po­mruk skła­da­ją­cy się z ner­wo­wych ko­mu­ni­ka­tów lu­dzi na ostat­niej pro­stej ży­cia i pul­su­ją­ce­go szu­mu tło­czo­nej przez roz­sza­la­łe ser­ce krwi.

Dwa sti­let­to wy­strze­lo­ne z trans­por­tow­ca eks­plo­do­wa­ły, mi­ja­jąc nie­przy­ja­ciel­skie po­ci­ski, oba cel­nie. Ha­dji uniósł za­ci­śnię­tą pięść w try­um­fu­ją­cym ge­ście. Ale to nie mia­ło już zna­cze­nia – je­że­li sześć ra­kiet Ło­bu­za tra­fi le­piej niż po­przed­nio, bę­dą sta­no­wić si­łę zde­cy­do­wa­nie wy­star­cza­ją­cą do uni­ce­stwie­nia unij­ne­go okrę­tu.

– Ak­ty­wa­cja sys­te­mów kap­suł dwa i czte­ry. – Mel­du­nek jak­by wy­nu­rzył się z szu­mu wy­peł­nia­ją­ce­go uszy do­wód­cy „Oslo”.

– Dzię­ku­ję – od­po­wie­dzia­ła, usil­nie pró­bu­jąc za­cho­wać spo­kój. Do­wód­ca okrę­tu nie mógł oka­zy­wać stra­chu, nie w ta­kiej sy­tu­acji.

– Wro­ta han­ga­ru otwar­te, awa­ryj­ny start wa­ha­dłow­ca oesów za T mi­nus dwa­na­ście.

– Ro­zu­miem – od­po­wie­dzia­ła ci­cho, wpa­trzo­na w ekran tak­tycz­ny. „Oslo” po­zo­sta­ło dwa­dzie­ścia je­den se­kund. Prom miał mar­ne szan­se ujść śmier­ci, choć i tak więk­sze niż kap­su­ły ra­tun­ko­we – pro­ce­du­ry mó­wi­ły o przy­naj­mniej mi­nu­cie, któ­rą na­le­ża­ło im dać na od­da­le­nie się od jed­nost­ki ma­cie­rzy­stej. Cóż, trze­ba bę­dzie trzy­mać kciu­ki. – Życz­cie im po­wo­dze­nia.

Je­de­na­ście se­kund do ude­rze­nia, po­tem dzie­sięć. Po­wie­trze tło­czo­ne przez sys­te­my ska­fan­dra An­to­inet­te zda­wa­ło się zbyt su­che, dra­pa­ło w gar­dle i draż­ni­ło oczy.

Po­zo­sta­ło sześć se­kund do wej­ścia po­ci­sków w stre­fę obro­ny bez­po­śred­niej, kie­dy kap­su­ły od­pa­li­ły jed­no­cze­śnie. Po­tęż­ne sil­ni­ki star­to­we pra­co­wa­ły peł­ną mo­cą, pró­bu­jąc unieść mi­nia­tu­ro­we sta­tecz­ki ku bez­pie­czeń­stwu i da­jąc wy­raź­ne od­czy­ty na sen­so­rach. Za wol­no, oce­ni­ła An­to­inet­te. Je­że­li po­ci­ski do­się­gną trans­por­to­wiec, kap­su­ły nie od­sko­czą na bez­piecz­ny dy­stans – ani one, ani wa­ha­dło­wiec, któ­ry po­ru­szał się du­żo wol­niej, jak­by ospa­le opusz­cza­jąc dok.

Czte­ry se­kun­dy. Trzy. Dwie. Jed­na. An­to­inet­te spoj­rza­ła na ekran tak­tycz­ny, gdzie ja­śnie­ją­ce punk­ty emek nie­przy­ja­cie­la wpa­da­ły wła­śnie w stre­fę obro­ny punk­to­wej „Oslo”.

Tym ra­zem nie mie­li szczę­ścia. ■

1 Przydział

Baza EU Churchill, Cartagena, system Murcia, 14.11.2212 ESD, 23:34

Gwiaz­dy nad gło­wą Mar­ci­na Wierz­bow­skie­go drgnę­ły i ru­nę­ły w dół, zmie­nia­jąc się w błę­kit­na­we smu­gi ga­zów wy­lo­to­wych. Pro­my de­san­to­we opa­dły ku ba­zie Chur­chill ni­czym rój szer­sze­ni, pro­sto do ce­lu, w ogłu­sza­ją­cym ha­ła­sie pra­cu­ją­cych peł­ną mo­cą sil­ni­ków. Po­śród mo­rza ko­mu­ni­ka­tów ko­rekt kur­su i wy­zna­cza­nia stref lą­do­wa­nia ich za­ło­gi od­li­cza­ły ostat­nie se­kun­dy, cze­ka­jąc na mo­ment, kie­dy pod­wo­zia ma­szyn do­tkną grun­tu i opad­ną wro­ta de­san­to­we. Gar­ni­zon Chur­chill był do­sko­na­le przy­go­to­wa­ny. Od zej­ścia z or­bi­ty zbli­ża­ją­ce się pro­my by­ły bacz­nie ob­ser­wo­wa­ne przez ope­ra­to­rów sie­ci sen­so­rycz­nej pla­ców­ki. Ka­dra ofi­cer­ska wy­mie­nia­ła ostat­nie uwa­gi przed lą­do­wa­niem, a zgro­ma­dze­ni na sta­no­wi­skach na­ziem­nych spe­cja­li­ści cze­ka­li w na­pię­ciu na stwo­rzo­ne przez czło­wie­ka spa­da­ją­ce gwiaz­dy. Jesz­cze pięć mi­nut. Jesz­cze trzy. Jesz­cze jed­na. Żoł­nie­rze – za­rów­no ci na pro­mach, jak ci ocze­ku­ją­cy na po­wierzch­ni pla­ne­ty – od­li­cza­li czas pra­wie rów­no­cze­śnie.

Dzie­sięć se­kund przed przy­zie­mie­niem ma­szy­na wy­ko­na­ła ostat­ni zwrot. Tyl­ko na uła­mek se­kun­dy za­mar­ła kil­ka me­trów nad lą­do­wi­skiem, po czym pi­lo­ci, nie cze­ka­jąc na peł­ny za­wis, zre­du­ko­wa­li ciąg. Clan­sman, bę­dą­cy w grun­cie rze­czy la­ta­ją­cą ce­głą, trzy­ma­ną w po­wie­trzu tyl­ko przez elek­tro­ni­kę oraz dy­sze kie­run­ko­we, opadł ku zie­mi w ide­al­nie wy­li­czo­nej de­ce­le­ra­cji. Ła­py pod­wo­zia nie­mal mięk­ko do­tknę­ły sza­rej na­wierzch­ni.

– Me­dy­cy do no­szy, resz­ta wcho­dzi po nich i bie­rze się za hi­ber­na­to­ry – ko­men­de­ro­wa­ła Car­tw­ri­ght. – Ki­cia i Car­re­ra, w ra­zie po­trze­by bierz­cie do po­mo­cy in­nych.

Od­po­wie­dzia­ło jej chó­ral­ne „tak jest”, a po­tem cięż­kie drzwi de­san­to­we opa­dły z hu­kiem na pły­tę lą­do­wi­ska. Ze­spół Car­tw­ri­ght ru­szył w tej sa­mej se­kun­dzie, wprost w cha­os wy­ła­dun­ku. Ki­cia pierw­sza do­pa­dła dwój­ki żoł­nie­rzy dźwi­ga­ją­cych no­sze.

– Na wóz! – Mach­nę­ła rę­ką w stro­nę sto­ją­ce­go kil­ka me­trów da­lej po­jaz­du tech­nicz­ne­go. Wszyst­kie am­bu­lan­se Chur­chill nie star­czy­ły na­wet na więk­szą część przy­wo­żo­nych ran­nych. – Szyb­ko, szyb­ko!

Przy­su­nę­ła med­ska­ner naj­pierw do kar­ty in­for­ma­cyj­nej przy no­szach, a po­tem do ra­mie­nia unie­ru­cho­mio­ne­go na nich żoł­nie­rza o po­kry­tej opa­trun­ka­mi twa­rzy. Dwój­ka dźwi­ga­ją­cych ran­ne­go ko­le­gę po­truch­ta­ła we wska­za­nym kie­run­ku, więc dziew­czy­na ru­szy­ła za ni­mi, w bie­gu wy­do­by­wa­jąc błę­kit­nie ozna­czo­ny po­jem­nik ze środ­kiem prze­ciw­bó­lo­wym.

Kil­ka me­trów da­lej Car­re­ra do­ko­ny­wał po­dob­nych oglę­dzin ran­ne­go – nie­przy­tom­nej dziew­czy­ny, do twa­rzy któ­rej przy­lgnę­ły nad­to­pio­ne frag­men­ty ska­fan­dra bo­jo­we­go. Tuż obok We­iss ba­dał trze­cią ofia­rę. Na są­sied­nich lą­do­wi­skach sia­da­ły ko­lej­ne clan­sma­ny i ko­lej­ne ze­spo­ły wkra­cza­ły do ak­cji. Nie­usta­bi­li­zo­wa­ni ran­ni przy­wie­zie­ni na no­szach wę­dro­wa­li na po­jaz­dy i do am­bu­la­to­rium. Hi­ber­na­to­ra­mi me­dycz­ny­mi moż­na by­ło zaj­mo­wać się w dru­giej ko­lej­no­ści – po­wie­rze­ni im lu­dzie zo­sta­li przy­naj­mniej tym­cza­so­wo za­bez­pie­cze­ni. Wierz­ba tyl­ko raz spoj­rzał na przy­dzie­lo­ne­go mu ran­ne­go. Nie od ra­zu zo­rien­to­wał się, że ma do czy­nie­nia z isto­tą ludz­ką. Sze­re­go­wiec – al­bo sze­re­go­wa, Po­lak nie był pe­wien – wy­glą­dał, jak­by prze­żył wy­jąt­ko­wo bli­skie spo­tka­nie z mio­ta­czem ognia. To, że jesz­cze uzna­wa­no go za ży­we­go, gra­ni­czy­ło z cu­dem. A prze­cież w hi­ber­na­to­rach prze­wo­żo­no wy­łącz­nie tych za­kwa­li­fi­ko­wa­nych ja­ko sta­bil­nych. Tyl­ko lep­sze przy­pad­ki.

Z nie­ba wciąż spa­da­ły gwiaz­dy, wy­ją­ce sil­ni­ka­mi, nio­są­ce dzie­siąt­ki i set­ki ran­nych, bez prze­rwy zaj­mu­ją­ce miej­sca na licz­nych lą­do­wi­skach ol­brzy­miej ba­zy. Pią­ta Dy­wi­zja De­san­to­wa, du­ma Unii, wra­ca­ła do do­mu. Na Chur­chill za­po­wia­da­ła się cięż­ka noc.

***

Sza­ry, po­chmur­ny po­ra­nek nad­szedł dłu­gie sie­dem go­dzin póź­niej. Wierz­bę i więk­szość plu­to­nu zlu­zo­wa­no ko­ło trze­ciej, kie­dy prze­sta­li być po­trzeb­ni. For­mal­nie da­wa­ło to pra­wie trzy go­dzi­ny wy­po­czyn­ku, ale Mar­cin nie mógł za­snąć. Czte­ry noc­ne go­dzi­ny za­pew­ni­ły mu wy­star­cza­ją­co wie­le wra­żeń, by bał się za­my­kać oczy. A prze­cież i tak nie wi­dział wie­le, był za­le­d­wie tre­pem, przy­dat­nym głów­nie do ro­bo­ty fi­zycz­nej. Ki­cia, Car­re­ra i wszy­scy in­ni w ba­zie, któ­rzy mie­li choć pod­sta­wo­we prze­szko­le­nie me­dycz­ne, mu­sie­li o wie­le do­kład­niej obej­rzeć so­bie bo­ha­te­rów osła­wio­nej Pią­tej.

Nie wie­dzie­li zbyt du­żo ani na te­mat punk­tu sta­cjo­no­wa­nia fe­ral­nej dy­wi­zji, ani jej za­dań. Noc­ne wy­da­rze­nia mo­gły być symp­to­mem róż­nych pro­ble­mów – nie­uda­nej ofen­sy­wy Unii, na­głe­go ata­ku Jan­ke­sów, po­wro­tu z igły, jak wte­dy, kie­dy lą­do­wa­li na New Qu­ebec. Je­dy­nym, co moż­na by­ło po­wie­dzieć ze względ­nie du­żą pew­no­ścią, by­ło to, że ka­ta­stro­fa Pią­tej sta­no­wi­ła zły znak.

Mar­cin nie są­dził, że­by cał­ko­wi­ta ta­jem­ni­ca mia­ła zo­stać utrzy­ma­na dłu­go – już na­stęp­ne­go ran­ka po­ja­wią się plot­ki, mniej wię­cej w po­ło­wie bzdur­ne, ale wszyst­kie dra­ma­tycz­ne. W cią­gu kil­ku go­dzin in­for­ma­cje sta­ną się bar­dziej wia­ry­god­nie i naj­praw­do­po­dob­niej do wie­czo­ra, naj­da­lej ko­lej­ne­go dnia, żoł­nie­rze Czter­na­stej Dy­wi­zji bę­dą wie­dzieć, co w tra­wie pisz­czy. Przy tak wiel­kiej licz­bie po­ten­cjal­nych źró­deł in­for­ma­cji by­ło to nie­unik­nio­ne.

Na ra­zie mo­gli się je­dy­nie do­my­ślać, a to żoł­nie­rze za­wsze ro­bią naj­le­piej. Bio­rąc pod uwa­gę wy­da­wa­ne przez po­rucz­nik Car­tw­ri­ght roz­ka­zy, ich wy­obraź­nia mia­ła do­sko­na­łą po­żyw­kę.

Poligon Sierra Madre, Cartagena, system Murcia, 15.11.2212 ESD, 19:09

Nie­bo nad wzgó­rza­mi Sier­ra Ma­dre po­kry­te by­ło sza­ra­wą za­sło­ną chmur, wy­sy­sa­ją­cą ko­lo­ry ze zwy­kle że­la­zi­ście czer­wo­ne­go kra­jo­bra­zu. Drob­ne kro­ple mżaw­ki opa­da­ły z le­d­wo sły­szal­nym szu­mem na po­wierzch­nie pan­ce­rzy i heł­mów, po­ły­ski­wa­ły na osło­nach bro­ni i ska­łach pod no­ga­mi, utrud­nia­ły marsz po wą­skich, ska­li­stych ścież­kach. Wkrót­ce mia­ło się ściem­niać, sza­re nie­bo już czer­nia­ło od wscho­du, na za­cho­dzie uka­zu­jąc za to le­d­wie wi­docz­ny po­ma­rań­czo­wy po­blask.

– We­iss, zaj­mij za­chod­nią grań – roz­ka­zał Wierz­ba, wy­glą­da­jąc zza kra­wę­dzi ko­tlin­ki. Skal­ne za­głę­bie­nie mia­ło śred­ni­cę oko­ło stu osiem­dzie­się­ciu me­trów, do­kład­nie tak, jak zo­sta­ło im prze­ka­za­ne na od­pra­wie. Ota­czał je pier­ścień ru­dych skał Sier­ra Ma­dre, z nie­rów­ny­mi, stro­my­mi ścież­ka­mi pro­wa­dzą­cy­mi na ka­mie­ni­ste dno. W sa­mym cen­trum niec­ki znaj­do­wał się cel ćwi­czeń – uszko­dzo­na an­te­na woj­sko­we­go prze­kaź­ni­ka i tuż obok roz­bi­ta trans­por­to­wa man­gu­sta. We­dług in­for­ma­cji otrzy­ma­nych od Car­tw­ri­ght po­win­na by­ła ona przy­wieźć ze­spół tech­nicz­ny, ma­ją­cy przy­wró­cić na­daj­nik do sta­nu uży­wal­no­ści. Tech­ni­ków jed­nak ni­g­dzie nie wi­dział. Nie do­strzegł też ani prze­ciw­ni­ków, ani chro­nią­cych prze­kaź­nik au­to­ma­tycz­nych dzia­łek. – Spró­buj­cie po­łą­czyć się z pe­ry­me­trem – do­dał.

– Zro­zu­mia­łem – od­po­wie­dział Nie­miec. Po pra­wej stro­nie Mar­ci­na pro­wa­dze­ni przez nie­go Sza­fa i Bu­el­ler wbie­ga­li na stro­me zbo­cze, oto­cze­ni mgieł­ką gęst­nie­ją­cej mżaw­ki. Mi­ni­mal­nie wol­niej niż ro­bi­li­by to na po­cząt­ku dnia, odro­bi­nę mniej rów­no. Na­wet na ta­kich ma­szy­nach jak Wun­der­waf­fe We­iss czter­na­ście go­dzin mar­szu po wzgó­rzach od­ci­snę­ło ja­kieś pięt­no.

– Ru­sza­my, jak tyl­ko bę­dzie­my mie­li ob­sta­wę – zwró­cił się Mar­cin do swo­je­go ze­spo­łu. – Ja i Szcze­niak przo­dem, Isaks­son i Ma­ły, utrzy­maj­cie po­zy­cje.

– Ocze­ku­je­my pro­ble­mów? – za­py­ta­ła Isaks­son z nie­mal dzie­cię­cym pod­nie­ce­niem. Szwed­ka pod pew­ny­mi wzglę­da­mi by­ła nie­po­praw­na.

– Sa­mi się nie po­za­bi­ja­li.

– Two­ja eks­per­ty­za po­zo­sta­je nie­oce­nio­na, mon­si­gno­re – burk­nął Szcze­niak po­nu­ro. – To zna­czy, że my nad­sta­wia­my tył­ki, a Wun­der­waf­fe i Thor­ne obi­ja­ją się na ska­łach.

– Wszy­scy chce­my zo­ba­czyć, jak gi­niesz, Van Reu­ters – za­chi­cho­ta­ła Isaks­son.

– Mo­że naj­pierw spraw­dzi­my ca­ły ob­wód? – za­su­ge­ro­wał We­iss.

– Nie. – Mar­cin spraw­dził ze­gar mi­sji z po­nu­rą re­zy­gna­cją. Sce­na­riusz był jak zwy­kle ide­al­nie wy­li­czo­ny tak, że­by nie mo­gli za­ła­twić spra­wy jak na­le­ży i mu­sie­li ści­nać każ­dy za­kręt. – Je­ste­śmy za bli­sko li­mi­tu cza­su.

– Ja­sne.

Na we­wnętrz­nej po­wierzch­ni fil­tru go­gli Po­la­ka pod­świe­tlo­ne syl­wet­ki trzy­oso­bo­wej gru­py Thor­ne’a zbli­ża­ły się do wy­zna­czo­nych im po­zy­cji na le­wo od tra­sy Mar­ci­na, na­prze­ciw gru­py We­is­sa. Oba ze­spo­ły mia­ły ase­ku­ro­wać pod­cho­dzą­ce­go bez­po­śred­nio do ce­lu Wierz­bow­skie­go – choć je­śli mie­li do czy­nie­nia z za­sadz­ką, praw­do­po­dob­nie ozna­cza­ło to co naj­wy­żej szan­sę na od­wet na je­go za­bój­cach. Mar­cin ru­szył po stro­mym zbo­czu, nie ba­cząc na ból zmę­czo­nych mię­śni. Ma­ska nie­co przy­tłu­mia­ła od­dech, do­dat­ko­wo utrud­nia­jąc szyb­ki marsz.

– Tu We­iss – usły­szał w kom­lin­ku. – Je­ste­śmy na po­zy­cji, żad­nych kon­tak­tów, pe­ry­metr sta­no­wi­ska się nie zgła­sza.

– Zro­zu­mia­łem – od­po­wie­dział na­tych­miast. – Thor­ne?

– U nas też ci­sza – od­parł do­wo­dzą­cy trze­cią gru­pą sze­re­go­wiec. Pro­wa­dzo­na przez nie­go straż przed­nia zdą­ży­ła już za­jąć po­zy­cje na prze­ciw­le­głej do po­zy­cji We­is­sa kra­wę­dzi niec­ki. – Pew­nie ktoś, kto za­ła­twił Echo-6, po­zbył się też sys­te­mów obron­nych prze­kaź­ni­ka.

– Cze­mu więc nie roz­wa­lił go na mo­le­ku­ły? – za­py­ta­ła Bu­el­ler.

Py­ta­nie mia­ło sens. Je­że­li prze­ciw­nik kon­tro­lo­wał te­ren na ty­le, że­by wy­koń­czyć po­przed­ni od­dział aż tak efek­tyw­nie, mógł też po­ra­dzić so­bie z sa­mym prze­kaź­ni­kiem. Z ja­kie­goś po­wo­du jed­nak ca­ły sys­tem stał nie­tknię­ty nie­opo­dal wra­ku.

– Spraw­dzi­my, czy nie ma żad­nych nie­spo­dzia­nek przy ce­lu. – Mar­cin ru­szył w dół ko­tlin­ki, ostroż­nie sta­wia­jąc kro­ki na mo­krych ska­łach. – Isaks­son, cze­kaj­cie, resz­ta, mel­duj­cie kon­tak­ty.

Każ­dy krok wy­wo­ły­wał mi­nia­tu­ro­wą la­wi­nę ma­łych ka­mie­ni, ale na szczę­ście nie by­ło aż tak śli­sko, jak się te­go oba­wiał. Prze­su­wał ce­low­ni­kiem ka­ra­bi­nu po kra­wę­dziach niec­ki, ale nie do­strzegł ni­cze­go nie­po­ko­ją­ce­go. Dzie­sięć, pięt­na­ście, dwa­dzie­ścia kro­ków i nic się nie wy­da­rzy­ło. Ko­lej­ne dzie­sięć do­pro­wa­dzi­ło go na nie­co bar­dziej pła­ski te­ren.

– Szcze­niak?

– Ani śla­du wro­ga, mon ca­pi­tan. – Po­mi­mo we­so­łych nut ton Ho­len­dra wy­ra­żał pra­wie wy­łącz­nie na­pię­cie.

Mar­cin pod­świa­do­mie spo­dzie­wał się ata­ku. Sce­na­riu­sze tre­nin­go­we Car­tw­ri­ght pra­wie za­wsze za­wie­ra­ły w so­bie na­głe zmia­ny sy­tu­acji, na któ­re po­rucz­nik ocze­ki­wa­ła na­tych­mia­sto­wej i pra­wi­dło­wej re­ak­cji. Pod­kra­da­ją­cy się do ce­lu Po­lak nie­mal czuł na so­bie jej wzrok. Car­tw­ri­ght, przyj­mu­jąc na czas ćwi­czeń sta­no­wi­sko sze­re­gow­ca w ze­spo­le Thor­ne’a, nie mu­sia­ła po­dej­mo­wać żad­nej de­cy­zji, jed­no­cze­śnie bę­dąc na ty­le bli­sko, aby kon­tro­lo­wać roz­wój wy­pad­ków. Wierz­ba pra­wie wi­dział, jak ko­bie­ta ro­bi no­tat­ki. Na­dal jed­nak nikt nie strze­lał. Nie roz­le­gły się alar­mu­ją­ce mel­dun­ki o kon­tak­tach. Je­że­li istot­nie po­rucz­nik za­sta­wi­ła tu na nich pu­łap­kę, na jej za­trza­śnię­cie trze­ba by­ło jesz­cze po­cze­kać.

Prze­kaź­nik miał mniej niż pięć me­trów wy­so­ko­ści. Na je­go szczy­cie umiej­sco­wio­no trzy emi­te­ry pod­sta­wo­we­go sys­te­mu kie­run­ko­we­go łącz­no­ści la­se­ro­wej, po­mię­dzy któ­ry­mi da­ło się do­strzec koń­ców­kę kon­wen­cjo­nal­nej an­te­ny ra­dio­wej. Przy sze­ro­kiej pod­sta­wie umiesz­czo­no za­mknię­ty kil­ku­me­tro­wy kon­te­ner ge­ne­ra­to­ra i dru­gi, we­dług od­pra­wy prze­zna­czo­ny dla ob­słu­gi. Z tej od­le­gło­ści in­sta­la­cja wy­glą­da­ła na cał­ko­wi­cie spraw­ną, cze­go nie moż­na by­ło po­wie­dzieć o znisz­czo­nej man­gu­ście. W ogo­nie ma­szy­ny zia­ła wy­rwa tak wiel­ka, że fakt, iż ca­łość w ogó­le jesz­cze nie od­pa­dła od ka­dłu­ba, był czymś w ro­dza­ju cu­du. Jed­na z dwóch gon­dol sil­ni­ko­wych zo­sta­ła prak­tycz­nie od­strze­lo­na, a ca­ły prze­dział de­san­to­wy no­sił wy­raź­ne śla­dy po­ża­ru. Ni­g­dzie w oko­li­cy nie by­ło wi­dać ciał, czy też ra­czej fan­to­mów je sym­bo­li­zu­ją­cych.

– Je­stem przy ce­lu, żad­nych kon­tak­tów – rzu­cił ci­cho do mi­kro­fo­nu. – Spraw­dzam man­gu­stę. Szcze­niak, ase­ku­ruj.

– Mo­głem to ro­bić z gó­ry – mruk­nął Ho­len­der, zaj­mu­jąc po­zy­cję strze­lec­ką za jed­ną z ni­skich ska­łek kil­ka­na­ście me­trów od Wierz­bow­skie­go.

Mar­cin zbli­żył się do znisz­czo­nej ma­szy­ny po­wo­li, ostroż­nie sta­wia­jąc sto­py na roz­mię­kłej zie­mi i ka­mie­niach. Obej­rzał urwa­ną gon­do­lę sil­ni­ka, a po­tem zer­k­nął w czar­ną ja­mę prze­dzia­łu de­san­to­we­go.

– Zna­la­złem Echo-6 – po­wie­dział. Na miej­scach dla pa­sa­że­rów tkwi­ło sześć iden­tycz­nych ma­ne­ki­nów w unij­nych mun­du­rach. Ktoś po­su­nął się na­wet do te­go, że­by przy­czer­nić im twa­rze, dzię­ki cze­mu wy­glą­da­ły na osma­lo­ne. – We­wnątrz prze­dzia­łu. Wy­da­je się, że wszy­scy.

Prze­łknął śli­nę, prze­kli­na­jąc sztucz­ki Car­tw­ri­ght. Fan­to­my by­ły tyl­ko lal­ka­mi, ale po ostat­niej no­cy nie­przy­jem­nie przy­po­mi­na­ły mu ran­nych żoł­nie­rzy Pią­tej. Jesz­cze te­go bra­ko­wa­ło, po­my­ślał, że­by de­ner­wo­wać się na wi­dok fan­to­ma. Mu­siał być bar­dziej zmę­czo­ny, niż przy­pusz­czał.

– Te­ren wy­da­je się czy­sty. Isaks­son, chodź­cie tu­taj – nadał. For­mal­nie po­wi­nien się upew­nić, czy nikt z od­na­le­zio­ne­go ze­spo­łu nie po­trze­bu­je po­mo­cy me­dycz­nej, ale już pierw­szy rzut oka na prze­dział trans­por­to­wy stru­mie­niow­ca nie po­zo­sta­wiał cie­nia wąt­pli­wo­ści. – Spraw­dzam prze­kaź­nik.

Pod­szedł do pod­sta­wy wie­ży. Obej­rzał z każ­dej stro­ny głów­ny kon­te­ner, miesz­czą­cy za­si­la­nie i kon­so­le ste­ru­ją­ce, a po­tem dla pew­no­ści skon­tro­lo­wał jesz­cze grunt do­oko­ła.

– Je­ste­śmy w dro­dze – za­mel­do­wa­ła Isaks­son. Nad kra­wę­dzią ko­tli­ny po­ja­wi­ły się syl­wet­ki jej i Ma­łe­go, le­d­wo wi­docz­ne po­przez ak­tyw­ny CSS, po­chy­lo­ne w szyb­kim mar­szu. – Oby wszyst­ko wy­glą­da­ło tak do­brze, jak mó­wisz.

Mar­cin nie od­po­wie­dział. Spoj­rzał naj­pierw na za­chmu­rzo­ne, ciem­nie­ją­ce nie­bo, po­tem na wrak man­gu­sty i ota­cza­ją­ce ca­łą ko­tli­nę ska­ły. Układ re­kwi­zy­tów nie­po­ko­ił go. Oczy­wi­ście mógł za­ło­żyć, że gru­pa tech­nicz­na się spie­szy­ła i nie chcia­ło jej się roz­kła­dać tru­pów na ze­wnątrz. Miał jed­nak dziw­ne prze­czu­cie, że fakt, iż ca­łe Echo-6 le­ża­ło spo­koj­nie we­wnątrz swo­je­go stru­mie­niow­ca, mu­siał ozna­czać jed­no – nie by­li świa­do­mi obec­no­ści nie­przy­ja­cie­la lub też wręcz mie­li pew­ność, że ni­g­dzie go nie ma.

Zu­peł­nie tak, jak od­dział Wierz­by w tej chwi­li.

Poligon Sierra Madre, Cartagena, system Murcia, 15.11.2212 ESD, 19:41

Ca­mil­la Isaks­son ode­rwa­ła się na chwi­lę od pra­cy i spoj­rza­ła w te­raz już nie­mal cał­ko­wi­cie ciem­ne nie­bo. Kro­pel­ki drob­ne­go desz­czu roz­bi­ja­ły jej się na go­glach, kie­dy Szwed­ka osten­ta­cyj­nie po­gro­zi­ła chmu­rom pal­cem.

– Nie mo­gło­by choć odro­bi­nę prze­stać?

– We­dług pro­gnoz wie­czor­ne desz­cze w re­jo­nie Sier­ra Ma­dre to nor­ma – ode­zwał się Ma­ły, na­dal po­chy­lo­ny nad otwar­ty­mi pa­ne­la­mi kon­so­li. – Zresz­tą chy­ba na­wet za­po­wia­da­no…

– Ma­ły, kie­dy za­da­łam to py­ta­nie, nie ocze­ki­wa­łam tak na­praw­dę od­po­wie­dzi – żach­nę­ła się dziew­czy­na.

– Ale za­py­ta­łaś…

– Ma­ły, je­steś… – Zdję­ła na chwi­lę hełm i prze­tar­ła czo­ło rę­ka­wem. Ob­ró­ci­ła się w je­go stro­nę, za­pew­ne po­sy­ła­jąc mu jed­no ze swo­ich wy­jąt­ko­wo zgryź­li­wych spoj­rzeń. Osta­tecz­nie jed­nak zde­cy­do­wa­ła się na mniej kon­flik­to­wą wer­sję te­go, co chcia­ła po­wie­dzieć. – …Zmę­czo­ny. Wszy­scy je­ste­śmy zmę­cze­ni. Masz ra­cję, oczy­wi­ście. Daj mi trzy­dzie­ści se­kund i wła­żę z po­wro­tem.

– Isaks­son, Ma­ły, co u was?

– Dro­bia­zgi za­ła­twio­ne, do zro­bie­nia po­zo­stał uszko­dzo­ny dła­wik – od­par­ła ra­dio­ope­ra­tor­ka, pu­ka­jąc w obu­do­wę prze­kaź­ni­ka. – Nie ma­my, rzecz ja­sna, wła­sne­go na wy­mia­nę, ale Ma­ły twier­dzi, że uda mu się wy­cią­gnąć go z wra­ku. Prze­mon­tu­je­my i po­win­no cho­dzić. Nie dłu­żej jak go­dzi­na.

Wierz­bow­ski ob­szedł roz­bi­ty stru­mie­nio­wiec. Z wnę­trza zruj­no­wa­ne­go kok­pi­tu raz po raz po­ły­ski­wa­ło sła­be świa­tło la­tar­ki, przy któ­rym pra­co­wał Tra­sic.

– Wszyst­ko spło­nę­ło, a prze­trwał dła­wik? – zdzi­wił się Szcze­niak, zaj­mu­ją­cy po­zy­cję osło­no­wą za jed­ną z po­bli­skich skał. Choć Mar­cin do­sko­na­le wie­dział, gdzie ukry­wa się pod­wład­ny, w po­wo­do­wa­nym czę­ścio­wo po­go­dą, a czę­ścio­wo zbli­ża­ją­cą się no­cą pół­mro­ku za­ma­sko­wa­ny CSS-em żoł­nierz był zu­peł­nie nie­wi­docz­ny.

– Dła­wi­ki są twar­de, na­praw­dę trud­no je znisz­czyć. Pa­da­ją z re­gu­ły ostat­nie – ode­zwa­ła się we­so­ło Szwed­ka. – Jak my­ślisz, cze­mu w ogó­le go tam szu­ka­li­śmy?

– Więc cze­mu ten tu­taj siadł?

– Praw­do­po­dob­nie zu­ży­cie ma­te­ria­łu… – Głos Tra­si­ca w słu­chaw­kach za­brzmiał nie­pew­nie. Z wnę­trza kok­pi­tu wra­ku bły­snę­ło świa­tło, kie­dy Ma­ły wyj­rzał w stro­nę, gdzie ukry­wał się Szcze­niak. – Ist­nie­je też teo­ria na te­mat…

– Pew­nie dla­te­go, że ta­kie by­ły za­ło­że­nia ćwi­czeń. – Ton Ca­mil­li Isaks­son su­ge­ro­wał, że nie ma żad­nych wąt­pli­wo­ści co do ge­ne­zy uster­ki. – Zmu­sić nas do ko­lej­nej go­dzi­ny na desz­czu.

– A nie mo­że­my po pro­stu go olać i od­pa­lić bez dła­wi­ka? – za­py­tał Ho­len­der po chwi­li. – Wie­cie, nie jest ko­niecz­ny do dzia­ła­nia.

– Ale tak nie wol­no… – obu­rzył się Ma­ły.

– Do­wódz­two urwie nam wte­dy no­gi przy sa­mych tył­kach – za­śmia­ła się Isaks­son. – „Dła­wik jest ab­so­lut­nie nie­zbęd­nym ele­men­tem bez­pie­czeń­stwa sys­te­mów prze­sy­łu in­for­ma­cji”. Wiem, że przez ca­łe szko­le­nie usil­nie sta­ra­łeś się nad­ro­bić stra­ty do nor­mal­nie roz­wi­nię­tych lu­dzi, ale to wbi­ja­ją do gło­wy na każ­dym kro­ku.

– Re­gu­la­min – prych­nął po­gar­dli­wie Szcze­niak. – To za­bez­pie­cze­nie przed prze­ka­zem SI, nic wię­cej. Jak wie­le SI bę­dzie pró­bo­wa­ło prze­sy­łać się tę­dy przez naj­bliż­szą go­dzi­nę? A na­wet je­śli, prze­cież to jest cho­ler­ny prze­kaź­nik. Prze­sy­ła da­ne do na­stęp­nych sta­cji i one też ma­ją dła­wi­ki, bo te­raz na­wet pie­przo­ne ze­gar­ki je ma­ją. Co­kol­wiek przej­dzie tę­dy, umrze so­bie spo­koj­nie gdzie in­dziej.

– Oba­wiam się, że my umrze­my wcze­śniej – od­po­wie­dzia­ła mu dziew­czy­na zgryź­li­wie. – Gwa­ran­tu­ję ci, że sko­ro prze­kaź­nik ma uszko­dzo­ny dła­wik, ktoś tyl­ko cze­ka, aż uru­cho­mi­my sys­tem bez nie­go. Mi­nu­ta osiem do­wie­my się, że wła­śnie dwie­ście wro­gich SI za­ata­ko­wa­ło ba­zę przez na­szą nie­udol­ność.

– Te ćwi­cze­nia nie ma­ją sen­su.

– Cze­ka­łeś na oka­zję, by to po­wie­dzieć, co?

Mar­cin przy­słu­chi­wał się roz­mo­wie pod­wład­nych, na­dal roz­glą­da­jąc się po kra­wę­dziach niec­ki. Ra­dio­ope­ra­tor­ka mia­ła ra­cję – do­wódz­two nie prze­pu­ści­ło­by im uru­cho­mie­nia sys­te­mu bez dła­wi­ka trans­mi­sji. W za­sa­dzie trud­no na­wet by­ło się im dzi­wić – sko­ro już zja­wi­sko fe­no­me­nu La­so­ty spra­wia­ło, że SI nie po­tra­fi­ły się sa­mo­re­pli­ko­wać, a je­dy­nie trans­fe­ro­wać, dła­wi­ki sta­ły się klu­czo­wym ele­men­tem każ­de­go sys­te­mu ko­mu­ni­ka­cyj­ne­go ja­ko blo­ka­da wła­śnie ta­kich prze­sy­łów. Po ośmiu la­tach od Dnia, kie­dy to SI zwró­ci­ły się prze­ciw lu­dziom i wy­tę­pi­ły miaż­dżą­cy od­se­tek ludz­ko­ści… pa­ra­no­ja do­wódz­twa by­ła na­wet uza­sad­nio­na.

In­na rzecz, że Po­lak nie przy­pusz­czał, aby po­rucz­nik Car­tw­ri­ght li­czy­ła na to, iż po­peł­nią oczy­wi­sty błąd i uru­cho­mią prze­kaź­nik bez dła­wi­ka. W sce­na­riu­szu mu­sia­ło cho­dzić o coś in­ne­go.

Pod­szedł do Isaks­son, sku­lo­nej przy pa­ne­lu do­stę­po­wym u pod­sta­wy prze­kaź­ni­ka. Dziew­czy­na pra­co­wa­ła ze zdję­ty­mi go­gla­mi, przy­świe­ca­jąc so­bie la­tar­ką. Tuż obok niej, od­dzie­lo­ny skrzyn­ką na­rzę­dzio­wą od kra­wę­dzi niec­ki, wi­siał błę­kit­ny ho­lo­gram uka­zu­ją­cy kil­ka nic nie­mó­wią­cych Wierz­bie sche­ma­tów tech­nicz­nych. Kro­ple desz­czu drą­ży­ły tu­ne­le przez pro­jek­cję, na ułam­ki se­kund roz­ja­rza­jąc się na nie­bie­sko.

– Jak my­śli­cie, co się sta­ło z Pią­tą? – za­py­tał na­gle Szcze­niak. – Chło­pa­ki wy­glą­da­li… no. Śred­nio ra­czej.

Mar­cin skrzy­wił się lek­ko na wspo­mnie­nie ostat­niej no­cy. Był już na fron­cie, wi­dy­wał ofia­ry bi­tew, ale nie spo­dzie­wał się ca­łej dy­wi­zji zwa­la­ją­cej się do Chur­chill. A spę­dzo­ne na lą­do­wi­skach go­dzi­ny by­ły po­dob­no je­dy­nie dro­bia­zgiem, praw­dzi­we hor­ro­ry za­czy­na­ły się w szpi­ta­lu – i to nie tyl­ko ze wzglę­du na ilość pa­cjen­tów. Pią­ta, jak gło­si­ła plot­ka, wy­co­fy­wa­ła się w cha­osie, w do­dat­ku mia­ła ja­kieś pro­ble­my już po­za or­bi­tą i w re­zul­ta­cie po­ło­wa do­ku­men­tów me­dycz­nych się nie zga­dza­ła, by­ła nie­kom­plet­na, a czę­ści żoł­nie­rzy przy­pi­sa­no pa­pie­ry in­nych lu­dzi. Strach by­ło po­my­śleć, co w ogó­le mo­gło spo­wo­do­wać aż ta­ką ka­ta­stro­fę.

– Wiem ty­le co ty – mruk­nął, pró­bu­jąc brzmieć non­sza­lanc­ko. Szcze­niak nie sły­nął z wy­so­kie­go mo­ra­le.

– Li­czy­łem, że mo­że Ki­cia coś wie, a masz do niej do­stęp dla uprzy­wi­le­jo­wa­nych.

– Szcze­niak, je­steś obrzy­dli­wy – prych­nę­ła Isaks­son. – Nie mo­żesz mó­wić jak czło­wiek?

– No ale co? Ma prze­cież.

– Ki­cię ostat­ni raz wi­dzia­łem wte­dy, kie­dy ty, jak po­szła z Car­re­rą po alar­mie me­dycz­nym – uciął Po­lak. – Ale jak tyl­ko mi coś po­wie, na­tych­miast przy­bie­gnę do cie­bie.

– Ja­koś wąt­pię.

– Słusz­nie.

– Ka­pra­lu, mel­du­ję, że mo­duł dła­wi­ka wy­mon­to­wa­ny i spraw­dzo­ny. – Iriam Tra­sic ura­to­wał ich przed ko­lej­nym po­dej­ściem Van Reu­ter­sa do za­gad­nie­nia bły­sko­tli­wej ri­po­sty. Po­mi­mo czter­na­stu go­dzin wy­sił­ku Ma­ły ja­koś dał ra­dę wy­krze­sać z sie­bie en­tu­zjazm. – Mo­że­my pod­łą­czać.

– Do­bra, bierz go i za­su­waj do Isaks­son.

Mar­cin ro­zej­rzał się ner­wo­wo. Je­że­li coś mia­ło się wy­da­rzyć, za­pew­ne te­raz by­ła na to po­ra – tyl­ko co? Dla­cze­go nie­przy­ja­ciel wy­eli­mi­no­wał Echo-6, ale nie za­mi­no­wał na­daj­ni­ka czy choć­by wra­ku? Cze­mu po pro­stu nie we­szli w stre­fę ata­ku moź­dzie­rzo­we­go? A je­że­li kie­ro­wa­ni sce­na­riu­szem Car­tw­ri­ght prze­ciw­ni­cy cze­goś od nich ocze­ki­wa­li, to dla­cze­go te­go sa­me­go nie mo­gli ocze­ki­wać po po­przed­nim od­dzia­le? Prze­cież tech­ni­cy z Echo-6 by­li ła­twiej­szym ce­lem i z pew­no­ścią ze­spół Wierz­by spra­wi więk­szy kło­pot pod­czas ewen­tu­al­nej po­tycz­ki. Ze wszech miar bar­dziej opła­ca­ło się uże­rać z tam­ty­mi.

Ro­zej­rzał się po oko­licz­nych ska­łach. Nie wi­dział ani ze­spo­łu We­is­sa, ani Thor­ne’a, ale wie­dział, że gdzieś tam są. Obie gru­py osło­no­we mia­ły na­praw­dę du­żo cza­su, że­by zna­leźć naj­lep­sze moż­li­we po­zy­cje, i gdy­by Mar­cin mógł doj­rzeć ko­go­kol­wiek, ozna­cza­ło­by to po­waż­ny pro­blem, je­śli cho­dzi o ich umie­jęt­no­ści.

– Wierz­ba, roz­bra­jać sys­tem?

– Tak.

Kil­ka me­trów da­lej Szwed­ka wy­do­by­ła wą­ską kar­tę ko­do­wą, uru­cho­mi­ła ją i wsu­nę­ła do gniaz­da w pa­ne­lu kon­tro­l­nym an­te­ny. Urzą­dze­nie przez chwi­lę nie re­ago­wa­ło, wresz­cie za­bły­sło zie­lo­nym świa­tłem.

Mar­cin mi­mo­wol­nie prze­łknął śli­nę – je­że­li prze­ciw­nik chciał ich za­ata­ko­wać, to był do­bry mo­ment. Sys­tem an­te­ny zo­stał roz­bro­jo­ny i przez naj­bliż­sze dwie mi­nu­ty opro­gra­mo­wa­nie de­fen­syw­ne mu­si się de­ak­ty­wo­wać, aby umoż­li­wić mon­taż no­we­go sprzę­tu. Mo­że o to im cho­dzi­ło, choć prze­cież naj­mniej­sza ozna­ka ata­ku spo­wo­do­wa­ła­by na­tych­mia­sto­we wy­rwa­nie kar­ty ze slo­tu. Czy Car­tw­ri­ght li­czy­ła na szczę­ście i szyb­ką eli­mi­na­cję ca­łe­go od­dzia­łu? Po­now­nie zlu­stro­wał wszyst­ki­mi sys­te­ma­mi oko­licz­ne ska­ły, ale nie wy­ła­pał na­wet jed­ne­go kon­tak­tu. Choć, oczy­wi­ście, to nic nie zna­czy­ło – wszak nie wi­dział też resz­ty wła­sne­go plu­to­nu.

– Okej, mam chwy­ty, pod­łą­czam.

Nie, plan nie mógł po­le­gać na ata­ku, skon­sta­to­wał Mar­cin. Za ma­ło zy­sku, za du­żo ry­zy­ka. Rzu­cił okiem w stro­nę sku­lo­nych przy pod­sta­wie an­te­ny tech­ni­kach. I na­gle za­marł.

– Mil­la, stop.

– Co? – Ra­dio­ope­ra­tor­ka ob­ró­ci­ła się w je­go stro­nę. Z go­gla­mi prze­su­nię­ty­mi do gó­ry jej hełm wy­glą­dał na gro­te­sko­wo du­ży przy oświe­tlo­nej bla­skiem wy­świe­tla­cza drob­nej twa­rzy.

– Odłącz dła­wik i cze­kaj na dal­sze roz­ka­zy.

Prze­krzy­wi­ła gło­wę i wbi­ła w nie­go peł­ne za­sko­cze­nia spoj­rze­nie, jak­by chcia­ła o coś za­py­tać, ale osta­tecz­nie się po­wstrzy­ma­ła.

– Ja­sne.

Wun­der­waf­fe nie miał na­to­miast żad­nych opo­rów.

– Wierz­ba, wszyst­ko w po­rząd­ku? – za­py­tał.

– Słu­chaj, przy­szło mi do gło­wy, że nie ma­my żad­nej pew­no­ści co do be­be­chów dła­wi­ka – od­parł Mar­cin. Czuł, jak ad­re­na­li­no­we go­rą­co peł­znie mu wzdłuż żył, jak mu­si kon­tro­lo­wać ru­chy, by nie sta­ły się rwa­ne i gwał­tow­ne. – Nie uwa­żam, że­by je­go in­sta­la­cja by­ła bez­piecz­na. Co o tym są­dzisz?

Nie­miec mil­czał dwie, trzy, czte­ry se­kun­dy. Po­lak, prze­cho­dząc ko­lej­no przez try­by wi­zyj­ne i usi­łu­jąc wy­ła­pać po­ten­cjal­ną za­sadz­kę, w na­pię­ciu cze­kał na od­po­wiedź. Czy je­go oba­wy mia­ły sens, czy prze­kra­cza­ły już gra­ni­cę zdro­wej woj­sko­wej pa­ra­noi?

– Mo­żesz mieć ra­cję.

– Dzię­ki. – Nie­mal ode­tchnął z ulgą. Fakt, że Nie­miec ro­zu­miał je­go po­dej­rze­nia, da­wał mi­ły kom­fort psy­chicz­ny. Wpro­wa­dze­nie le­we­go sprzę­tu do roz­bro­jo­nej an­te­ny ozna­cza­ło de fac­to za­mon­to­wa­nie w niej furt­ki dla prze­ciw­ni­ka. Nie chciał na­wet my­śleć, jak wpły­nę­ło­by to na ich wy­ni­ki ćwi­czeń. – Do­bra, za­ła­twi­my to kul­tu­ral­nie. Isaks­son, weź dła­wik i wy­co­faj­cie się z Ma­łym z tej cho­ler­nej strzel­ni­cy. Szcze­niak i ja osła­nia­my, do­łą­czy­my do was, jak wyj­dzie­cie. Szcze­niak, stre­fy bez zmian.

– Ja­sne – od­po­wie­dział po­nu­ro Ho­len­der, któ­ry pew­nie wy­obra­żał już so­bie po­wrót do do­mu. – Mam na­dzie­ję, że wła­śnie nie spie­przy­łeś nam ćwi­czeń, bo te­go cho­ler­ne­go spa­ce­ru to ci nie wy­ba­czę.

Mar­cin kil­ko­ma sko­ka­mi od­da­lił się od an­te­ny i wra­ku i przy­cup­nął za się­ga­ją­cym mu do po­ło­wy uda gła­zem. Po­tem po­wo­li po­ło­żył się na mo­krym grun­cie, omia­ta­jąc ce­low­ni­kiem moż­li­we po­dej­ścia po dru­giej stro­nie niec­ki.

Na­dal nie wi­dział ni­ko­go.

– Je­że­li mam ra­cję, tam­ci już wie­dzą, że się nie na­bra­li­śmy. – Bez­sku­tecz­nie usi­ło­wał ukryć na­pię­cie w gło­sie. – Przy­go­to­wać się. We­iss, mel­do­wać kon­tak­ty, nie strze­lać bez roz­ka­zu.

– Zro­zu­mia­łem, mel­do­wać kon­tak­ty, nie strze­lać bez roz­ka­zu.

– Mil­la, da­cie ra­dę przyj­rzeć się te­mu dła­wi­ko­wi, je­śli za­pew­ni­my wam tro­chę spo­ko­ju?

– Ja­sne, pew­nie ze­żre to ja­kąś…

Głos Szwed­ki uto­nął na­gle w zwie­lo­krot­nio­nym hu­ku. Kil­ka­na­ście czer­wo­no-zło­tych ho­lo­gra­ficz­nych eks­plo­zji za­bły­sło jed­no­cze­śnie na kra­wę­dziach niec­ki.

– Ostrzał! – krzyk­nął Mar­cin, przy­pa­da­jąc do zie­mi. Ro­zej­rzał się szyb­ko, ale na­dal nie wi­dział strzel­ców. – Moź­dzie­rze, chy­ba! Na­daj­nik nie­tknię­ty, kon­ty­nu­uje­my wy­co­fy­wa­nie się! Ra­por­to­wać!

– Gru­pa We­is­sa nie­zdol­na do wal­ki! – usły­szał głos Sza­fy. – Roz­ka­zy?

– Brak ce­lów! – Szcze­niak pra­wie wrzesz­czał do słu­chaw­ki. – Wa­lą zni­kąd!

Mar­cin ro­zej­rzał się za ko­lej­ną osło­ną. Naj­bliż­szy wart tej na­zwy ka­mień był do­bre kil­ka­na­ście me­trów da­lej. – Thor­ne? Car­tw­ri­ght, Ne­ve, je­ste­ście tam?

Od­po­wie­dzia­ła mu ci­sza. Trzy, czte­ry, pięć se­kund. Mar­cin za­klął bez­gło­śnie.

– Sza­fa, prze­mieść się na­tych­miast, gru­pa Thor­ne’a, mel­duj­cie się! Szcze­niak, mel­duj kon­tak­ty!

– Nie ma żad­nych pie­przo­nych kon­tak­tów!

– Przy­ją­łem, prze­mie­ścić się. – War­do­wi na­wet nie drgnął głos.

– Thor­ne, Ne­ve, Car­tw­ri­ght, co z wa­mi? – Mar­cin zmie­nił kil­ka ra­zy tryb wi­zyj­ny, ale na­dal nie wi­dział ni­cze­go po­za słu­pa­mi cie­pła emi­to­wa­ny­mi przez gra­na­ty tre­nin­go­we. Wróg mu­siał tam jed­nak być, a on sam znaj­do­wał się na nie naj­lep­szej po­zy­cji. Szlag.

Ode­tchnął głę­biej i rzu­cił się bie­giem do osło­ny. Pięć, sie­dem kro­ków. Przy ósmym ab­so­lut­nie od­por­ne na po­śli­zgi bu­ty omal go nie za­bi­ły, kie­dy na­stą­pił na mo­kry ka­mień. Za­ba­lan­so­wał cia­łem i przy­kuc­nął, tyl­ko po to, że­by na­tych­miast po­biec da­lej.

Dzie­więć, dzie­sięć, wresz­cie!

Słu­chaw­ki wy­peł­nił na­gły, rwa­ny char­kot uszko­dzo­nej łącz­no­ści, a po­tem dru­gi i trze­ci raz.

– Kto mó­wi? Thor­ne, gru­pa Car­tw­ri­ght, prze­miesz­czaj­cie się na­ty…

Na­stą­pi­ło ko­lej­ne kil­ka­na­ście eks­plo­zji, prak­tycz­nie do­kład­nie w tych sa­mych miej­scach. Filtr go­gli za­sko­czył, ale uła­mek se­kun­dy za póź­no i ośle­pio­ny bły­skiem Mar­cin przy­mknął oczy. Ja­skra­we po­wi­do­ki prze­ma­sze­ro­wa­ły pod po­wie­ka­mi.

– Sza­fa, Isaks­son, sta­tus? Szcze­niak, wi­dzisz coś? – Za­mru­gał roz­pacz­li­wie, ale na szczę­ście wi­dze­nie wra­ca­ło, w sam raz by zo­ba­czyć opa­da­ją­ce ho­lo­gra­ficz­ne pło­mie­nie.

– Sza­fa, ran­ny, no­ga i kor­pus, bio­rę che­mię.

Zmełł w ustach ci­che prze­kleń­stwo. Tra­fio­no prak­tycz­nie do­kład­nie w te sa­me miej­sca, co za pierw­szym ra­zem. Je­że­li pierw­szy strzał po­ha­ra­tał po­rucz­nik i jej lu­dzi, dru­gi mu­siał ich do­bić.

– Je­ste­śmy na kra­wę­dzi ko­tli­ny, obo­je spraw­ni – mel­do­wa­ła Isaks­son, wy­rzu­ca­jąc z sie­bie sło­wa tak szyb­ko, że nie­mal zle­wa­ły się w jed­no. – Nie wi­dzę ni­ko… nie, za­raz!

– Kon­takt, dru­ga! – krzyk­nął jed­no­cze­śnie Szcze­niak. – Mam go na in­fra, dwie­ście pięć­dzie­siąt me­trów!

– Mam, po­twier­dzam – pi­snę­ła ra­do­śnie Isaks­son.

– Do­bra, cze­kaj­cie, aż się od­sło­ni i…

– Pod ogniem! – wrza­snął Van Reu­ters, wy­jąt­ko­wo bar­dziej wście­kły niż prze­stra­szo­ny. – Przy­szpi­lo­ny! Kurr­r­wa, jak te skurr…

No­we kon­tak­ty po­ja­wi­ły się na­gle, ale za­nim Wierz­ba wy­mie­rzył w ich stro­nę, bli­ska eks­plo­zja zmu­si­ła go do ukry­cia się. Sys­tem pan­ce­rza zgło­sił prze­bi­cie, usztyw­nia­jąc część me­dycz­nej po­wło­ki pod spodem. Mar­cin po­czuł na skó­rze chłód że­lu an­ty­sep­tycz­ne­go.

– Isaks­son, strze­laj tyl­ko na pew­nia­ka, Szcze­niak, je­steś ca­ły? – spy­tał szyb­ko.

– Tak jest! – Van Reu­ters wy­strze­lił dym, a po­tem dru­gi. Oba gra­na­ty po­mknę­ły w stro­nę wro­ga, by roz­bić się na ska­łach kil­ka­na­ście me­trów po­ni­żej. Kłę­by sza­rej, go­rą­cej za­sło­ny na­tych­miast prze­sło­ni­ły do­tych­cza­so­we kon­tak­ty.

Se­ria po­ci­sków prze­le­cia­ła gdzieś bar­dzo bli­sko – je­śli wie­rzyć sprzę­żo­ne­mu z kom­pu­te­rem ćwi­czeń sys­te­mo­wi wi­zyj­ne­mu. Przy­naj­mniej ta chy­bi­ła. Le­d­wo czuł za­pra­wio­ny an­ty­sep­ty­ka­mi bok.

Tam­ci mie­li ich jak na wi­del­cu, jak­by od ra­zu do­kład­nie wie­dzie­li, gdzie ma­ją strze­lać. Już miał wściec się na oszu­kań­czo za­pro­jek­to­wa­ny sce­na­riusz, kie­dy je­go wzrok padł na an­te­nę prze­kaź­ni­ka.

Przy­mknął oczy, bez­gło­śnie prze­kli­na­jąc wła­sną głu­po­tę.

Oczy­wi­ście, że tam­ci wie­dzie­li, gdzie są Wierz­ba i Szcze­niak.

– Ma­my ja­kiś plan spier­da­la­nia? – za­py­tał prag­ma­tycz­nie Ho­len­der, od­pa­la­jąc kil­ka se­rii w za­sło­nę. Ogień prze­ciw­ni­ka tym ra­zem chy­bił, ale nie na ty­le, by umoż­li­wić Van Reu­ter­so­wi swo­bod­ne wyj­ście zza osło­ny.

Wierz­ba przy­gryzł war­gi. Tam­ci mo­gli ich roz­wa­lić w każ­dej chwi­li, choć­by za­sy­pać po­ci­ska­mi z moź­dzie­rza. Je­że­li te­go nie ro­bi­li, to zna­czy, że ist­niał po­wód. Nie trze­ba by­ło dłu­go my­śleć, ja­ki. Po­za stre­fą śmier­ci na­dal by­ły trzy oso­by.

– Isaks­son – po­wie­dział naj­spo­koj­niej, jak umiał. – Na­tych­miast wy­co­faj się ze swo­jej po­zy­cji, pod­bierz Sza­fę i zmy­kaj­cie. Szcze­niak, na mój sy­gnał ru­szasz, spró­bu­ję cię osło­nić.

– Żar­tu­jesz? – prych­nę­ła Szwed­ka w kom­lin­ku.

– Nie, spie­przaj­cie – od­parł, tym ra­zem gło­śniej. – Już. Szcze­niak, go­to­wy?

– Pew­nie. – Van Reu­ters za­ła­do­wał re­zer­wo­wy pa­kiet do gra­nat­ni­ka i na­tych­miast wy­strze­lił ko­lej­ny dym. Przy­naj­mniej on nie dys­ku­to­wał. – Kie­dy tyl­ko po­wiesz.

Mar­cin od­piął od uprzę­ży oba gra­na­ty dym­ne. Pra­wy bok był ka­wał­kiem mar­twe­go mię­sa. Ra­na mu­sia­ła być roz­le­glej­sza, niż my­ślał. Za­mach­nął się le­wą rę­ką i ci­snął je je­den po dru­gim tuż pod wie­żę prze­kaź­ni­ka.

– Ru­szaj! – krzyk­nął do mi­kro­fo­nu, jed­no­cze­śnie po­sy­ła­jąc kil­ka se­rii w kie­run­ku bliż­szych kon­tak­tów. Z tru­dem pod­niósł się z zie­mi i nie­zgrab­nie ru­szył na­przód. Prze­ło­żył ka­ra­bin na le­we bio­dro, usztyw­nił chwyt i wy­strze­lił zno­wu. Przy odro­bi­nie szczę­ścia uzna­ją, że idzie po­móc.

Nie na­bra­li się, na­tu­ral­nie.

Wrzask Ho­len­dra zlał się z hu­kiem sy­mu­lo­wa­ne­go wy­bu­chu. Tam­ci mu­sie­li stwier­dzić, że nie wy­ła­pią ich wszyst­kich. Mar­cin rzu­cił się na zie­mię, ale po­ci­ski i tak go do­pa­dły. Sys­tem naj­pierw za­mel­do­wał kil­ka­na­ście tra­fień, a po­tem zgasł.

Tre­nin­go­wa śmierć gry­zła skó­rę gę­stym, go­rą­cym dy­mem za­sło­ny i śmier­dzia­ła prze­fil­tro­wa­nym przez ma­skę tle­no­wą po­wie­trzem.

Poligon Sierra Madre, Cartagena, system Murcia, 15.11.2212 ESD, 20:51

Stru­mie­nio­wiec su­nął po­nad ska­li­stym kra­jo­bra­zem wzgórz, le­d­wo wi­docz­nym pod za­chmu­rzo­nym, noc­nym nie­bem. Nie­opo­dal da­ło się doj­rzeć blask świa­teł po­zy­cyj­nych dru­giej man­gu­sty wio­zą­cej resz­tę ze­spo­łu. Przez otwar­te drzwi de­san­to­we do wnę­trza prze­dzia­łu do­sta­wa­ły się po­je­dyn­cze kro­ple te­raz już ulew­ne­go desz­czu, ale nikt nie zwra­cał na to uwa­gi. Szcze­niak przy­sy­piał, opar­ty o po­kła­do­wą ap­tecz­kę, Sza­fa pró­bo­wał choć tro­chę prze­trzeć uba­bra­ny fio­le­to­wym że­lem med­pow­ło­ki pan­cerz. Isaks­son uru­cho­mi­ła kon­so­le­tę, wpa­tru­jąc się z fa­scy­na­cją w wy­świe­tla­ne przez nią ko­lum­ny da­nych. Po­rucz­nik Car­tw­ri­ght przy­glą­da­ła się Wierz­bow­skie­mu nie­ru­cho­mym wzro­kiem. W tej chwi­li ko­ja­rzy­ła się mu z wę­żem, przy­go­to­wu­ją­cym się do ata­ku.

– Pa­ni po­rucz­nik nas oszu­ka­ła – po­wie­dzia­ła na­gle Isaks­son bez cie­nia ża­lu. – Prze­glą­dam od­czy­ty z dia­gno­sty­ki, dła­wik wy­da­je się czy­sty jak łza.

– Nie dia­gno­sty­ką to się spraw­dza – od­po­wie­dzia­ła Car­tw­ri­ght, nie spusz­cza­jąc oczu z Po­la­ka. – Ale aku­rat tę jed­ną rzecz zro­bi­li­ście po­rząd­nie.