Echa miłości ebook

Echa mi­ło­ści

Han­nah Fiel­ding

Wy­da­nie pierw­sze, 2023Lon­don Wall Pu­bli­shing Sp. z o.o.

Wszel­kie prawa za­strze­żone. Żadna część ni­niej­szej pu­bli­ka­cji nie może być po­wie­lana, prze­cho­wy­wana w ba­zie da­nych lub sys­te­mie wy­szu­ki­wa­nia, lub prze­ka­zy­wana, w ja­kiej­kol­wiek for­mie bądź w ja­ki­kol­wiek spo­sób, bez uprzed­niej pi­sem­nej zgody wy­dawcy, ani w inny spo­sób roz­po­wszech­niana w ja­kiej­kol­wiek opra­wie lub okładce in­nej niż ta, w któ­rej zo­stała opu­bli­ko­wana, bez po­dob­nego wa­runku, w tym ni­niej­szego wa­runku, na­ło­żo­nego na ko­lej­nego na­bywcę.

Co­py­ri­ght © Han­nah Fiel­ding 2023

Po­wo­łano się na mo­ralne prawo au­tora.

Wszyst­kie po­sta­cie i wy­da­rze­nia w tej pu­bli­ka­cji, poza tymi, które wy­raź­nie znaj­dują się w do­me­nie pu­blicz­nej, są fik­cyjne, a wszel­kie po­do­bień­stwo do ja­kiej­kol­wiek praw­dzi­wej osoby, ży­ją­cej lub zmar­łej, jest czy­sto przy­pad­kowe i nie­za­mie­rzone przez au­tora.

Do­ło­żono wszel­kich sta­rań, aby uzy­skać nie­zbędne ze­zwo­le­nia w od­nie­sie­niu do ma­te­ria­łów ob­ję­tych pra­wem au­tor­skim. Prze­pra­szamy za wszel­kie po­mi­nię­cia w tym wzglę­dzie i z przy­jem­no­ścią za­mie­ścimy sto­sowne po­dzię­ko­wa­nia w ko­lej­nych wy­da­niach.

Tłu­ma­cze­nie: Anna Es­den-Temp­skaRe­dak­cja: El­wira Wy­szyń­skaWer­sja elek­tro­niczna: Pra­cow­nia DTP Aneta Osi­piak-Wy­piórKo­rekta: Anna Su­li­gow­ska-Pa­we­łek

ISBN 978-83-66798-30-4

Lon­don Wall Pu­bli­shing Sp. z o.o.Hru­bie­szow­ska 2, 01-209 War­szawawww.lon­don­wal­l­pu­bli­shing.comwww.han­nah­fiel­ding.netpl.han­nah­fiel­ding.net

Dla mo­jej córki Ale­xan­dry, któ­rej zna­jo­mość sztuki wło­skiej za­in­spi­ro­wała tę po­wieść i któ­rej czułe wspar­cie jest dla mnie stałą mo­ty­wa­cją

„W pa­mięci dźwię­czą kroki,

na ścieżce, którą nie po­szli­śmy”.

T.S. Eliot, Burnt Nor­ton, Cztery kwar­tety

„Echo stą­pa­nia dudni nam w pa­mięci

Przej­ściem, w któ­re­śmy sami nie wcho­dzili ni­gdy”.

T.S. Eliot, Burnt Nor­ton, Cztery kwar­tety

Tłum. Cze­sław Mi­łosz

„Liczne echa obu­dziły się i wy­brzmiały w od­dali (…)

A kiedy umil­kły, ci­sza była jak ostry ból”.

Henry Wad­sworth Long­fel­low, Evan­ge­line: A Tale of Aca­die

Rozdział 1

Kar­na­wał w We­ne­cji, rok 2000

Zegar wła­śnie wy­bi­jał pół­noc, kiedy Ve­ne­tia prze­cho­dziła obok wiel­kiego osiem­na­sto­wiecz­nego lu­stra wi­szą­cego nad ko­min­kiem w holu. In­stynk­tow­nie spoj­rzała na nie i serce jej za­marło. W świe­tle pło­mieni do­strze­gła, że on znów się po­ja­wił, ni­czym duch. Oparty o ścianę po prze­ciw­le­głej stro­nie mrocz­nego wnę­trza, nie spusz­czał z niej wzroku, przy­pa­tru­jąc się jej zza czar­nej ma­ski. Na­prawdę był jak duch, bo kiedy się obej­rzała, znik­nął.

Prze­biegł ją dreszcz. Miała wra­że­nie, że sły­szy głos niani Hor­ren. Przy­po­mniały się jej dziwne cel­tyc­kie prze­sądy, o któ­rych opo­wia­dała jej ta po­cho­dząca ze Szko­cji gu­wer­nantka. Szcze­gól­nie je­den: „Wy­łącz świa­tło i po­patrz w lu­stro w świe­tle ognia w ko­minku o pół­nocy w przed­dzień środy po­piel­co­wej – szep­tała stara ko­bieta wraż­li­wej dziew­czynce o buj­nej wy­obraźni, Ve­ne­tii. – Je­śli za wła­snym od­bi­ciem do­strze­żesz inną twarz, to bę­dzie na­le­żała ona do mi­ło­ści two­jego ży­cia, do męż­czy­zny, któ­rego pew­nego dnia po­ślu­bisz”.

Czy wła­śnie to przy­da­rzyło się te­raz Ve­ne­tii? Czy ten obcy to mi­łość jej ży­cia?

Bzdury – zga­niła się w du­chu i ro­ze­śmiała do swo­jego od­bi­cia. – Czyś ty zwa­rio­wała? Czy tamta na­uczka ci nie wy­star­czy? Kilka lat temu dała się zwieść ta­kim baj­kom i tylko zro­biła so­bie krzywdę. Te­raz nie była już taka głu­pia. A jed­nak nie ode­szła. Na­chy­liła się do lu­stra, w któ­rym od­bi­jała się jej blada, za­sko­czona twarz oświe­tlona mo­go­tli­wymi pło­mie­niami i na­gle za­lały ją cie­płe fale wspo­mnień o daw­nej mi­ło­ści. Przez chwilę stra­ciła po­czu­cie, gdzie jest. Miała wra­że­nie, jakby zna­la­zła się w cen­trum wszech­świata i ob­ser­wo­wała, jak koło czasu cofa się o dzie­sięć lat.

Ga­reth Jor­dan Car­ter. Judd. To było zdrob­nie­nie od Jor­dan, wy­brane przez Ve­ne­tię, która nie zno­siła imie­nia Ga­reth, a Jor­dan też nie za bar­dzo się jej po­do­bało. Judd był jej pierw­szą mi­ło­ścią i zda­niem Ve­ne­tii ostat­nią. Była wtedy młoda i nie­winna. Miała za­le­d­wie osiem­na­ście lat. Dziś, jako dwu­dzie­sto­ośmio­latka, uwa­żała się za ko­bietę wy­eman­cy­po­waną, która nie da się oma­mić nie­bez­piecz­nym mrzon­kom o wiel­kiej na­mięt­no­ści, choćby wy­da­wały się nie wiem jak ku­szące. Za­pła­ciła wy­soką cenę za na­iw­ność i spon­ta­niczny po­ryw serca.

Pró­bo­wała otrzą­snąć się z drę­czą­cych ją ro­jeń. Jej my­śli po­wę­dro­wały znów ku za­ma­sko­wa­nemu nie­zna­jo­memu – a, ści­ślej mó­wiąc, nie­mal nie­zna­jo­memu męż­czyź­nie.

Ich krót­kie spo­tka­nie na­stą­piło w pierw­szy wie­czór il Car­ne­vale di Ve­ne­zia, dzie­sięć dni wcze­śniej.

***

Do­cho­dziła siódma trzy­dzie­ści i sklepy za­czy­nano już za­my­kać. Wiatr, który wiał przez cały dzień, ze­lżał. Drzewa to­nęły w de­li­kat­nej mgiełce, jakby wszystko nieco bar­dziej od­da­lone znaj­do­wało się za mu­śli­no­wym we­lo­nem. Wil­gotne po­wie­trze za­sty­gło w ci­szy.

Ve­ne­tia za­wią­zała moc­niej pa­sek palta na szczu­płej ta­lii i pod­nio­sła fu­trzany koł­nierz, żeby osło­nić szyję. Po­spiesz­nie ru­szyła w kie­runku mo­stu Rialto z placu Świę­tego Marka. Dźwięk jej kro­ków na bruku niósł się gło­śnym echem na opu­sto­sza­łej ulicy. Chciała wsiąść do va­po­retto do­cie­ra­ją­cego ka­na­łami do Pa­lazzo Men­di­coli, gdzie miesz­kała. Po dru­giej stro­nie, na chod­niku, prze­my­kali nie­liczni sku­leni prze­chod­nie. Na gra­na­to­wych wo­dach sze­ro­kiego Ca­nale Grande nie było wiel­kiego ru­chu.

Na­gle do­strze­gła dwie po­sta­cie wy­pa­da­jące na nią z mroku. Miały na so­bie kar­na­wa­łowe pe­le­ryny. Nie wi­działa twa­rzy, w ich miej­scu ziała zło­wiesz­cza pustka. Spod opoń­czy jed­nej z upior­nych po­staci wy­ło­niła się na­gle dłoń, która chwy­ciła to­rebkę Ve­ne­tii. Zdrę­twiała z prze­ra­że­nia dziew­czyna pró­bo­wała krzy­czeć, ale głos uwiązł jej w gar­dle. Z ca­łych sił trzy­mała to­rebkę wi­szącą na skó­rza­nym pa­sku na ra­mie­niu, a jed­no­cze­śnie pró­bo­wała unieść ko­lano, żeby kop­nąć na­past­nika w kro­cze, jed­nak zło­dzieje byli do­brze przy­go­to­wani. Je­den z nich przy­trzy­mał ją od tyłu ręką za szyję, drugi wy­cią­gnął nóż.

Kiedy już miał prze­ciąć pa­sek to­rebki, jak spod ziemi po­ja­wiła się trze­cia po­stać. Ktoś po­tężny, wy­soki bły­ska­wicz­nie ude­rzył pię­ścią na­past­nika. Ten stra­cił rów­no­wagę i z ję­kiem bólu za­to­czył się do tyłu, po­ty­ka­jąc się o swo­jego wspól­nika, który za­klął, po czym obaj ru­nęli na zie­mię. Kiedy tylko ze­rwali się na nogi, po­gnali co tchu przed sie­bie i roz­pły­nęli się w sza­rej mgle.

– Va tutto bene, wszystko w po­rządku? –Do oszo­ło­mio­nej Ve­ne­tii do­tarło za­dane mięk­kim ba­ry­to­nem py­ta­nie. Męż­czy­zna pa­trzył z nie­po­ko­jem w jej wiel­kie bursz­ty­nowe oczy.

– Tak, tak, tak są­dzę – szep­nęła, od­ru­chowo się­ga­jąc dłońmi do szyi.

– Coś się pani stało?

– Nie, nie, je­stem tylko tro­chę roz­trzę­siona, dzię­kuję.

– Pani drży. To musi być szok. Po­winna się pani na­pić cze­goś cie­płego. O, tam jest ca­fe­te­ria, gdzie można do­stać naj­lep­szą go­rącą cze­ko­ladę w We­ne­cji. To tylko parę kro­ków stąd. Do­brze pani zrobi.

I nie cze­ka­jąc na jej od­po­wiedź, wziął ją pod ra­mię i po­pro­wa­dził wą­ską ulicą.

Ve­ne­tia miała nogi jak z waty. Zęby jej szczę­kały.

– Dzię­kuję – szep­nęła, na­dal nie mo­gąc zła­pać tchu. Serce jej wa­liło. Po­słusz­nie ru­szyła z wy­so­kim, bar­czy­stym wy­bawcą, który naj­wy­raź­niej wziął sprawy w swoje ręce.

W ten spo­sób do­pada nas prze­zna­cze­nie, ude­rza ni­czym grom z ja­snego nieba, pa­ra­li­żu­jąc zmy­sły, a my pod­da­jemy się mu nie­świa­domi bu­rzy, jaką wy­woła jego nisz­czy­ciel­ska moc.

Za­jęli miej­sca przy sto­liku w rogu za­tło­czo­nej ka­wiarni. Mil­czeli. Pa­no­wał zbyt wielki gwar, by roz­ma­wiać, a Ve­ne­tia była wy­czer­pana, więc tylko przy­glą­dała się męż­czyź­nie sie­dzą­cemu na­prze­ciw niej i słu­chała mu­zyki – z gło­śni­ków pły­nęła wła­śnie no­stal­giczna pio­senka Miny z 1960 roku Il Cielo in una Stanza, nie­sa­mo­wi­cie ro­man­tyczny hit, ty­powo wło­ski, grany jako kla­syk w ca­łym kraju.

Anioł stróż Ve­ne­tii przy­po­mi­nał bar­dziej Lu­cy­fera niż ze­słańca nie­bios, z tymi ogni­stymi nie­bie­skimi oczami, które wy­da­wały się szo­ku­jąco ja­sne na tle jego cie­płej opa­le­ni­zny i zmru­żone lekko pod gę­stymi, ciem­nymi brwiami, kiedy się uśmie­chał. Wpa­try­wały się te­raz w nią uważ­nie. Nie po­tra­fiła roz­szy­fro­wać ich wy­razu. Zmie­szana nie była w sta­nie ode­rwać od nich wzroku. Miała wra­że­nie, że spo­gląda w toń wody skrzą­cej się w bla­sku słońca.

Sma­głą twarz cha­rak­te­ry­zo­wały mocne, mę­skie rysy. Gę­ste, kru­czo­czarne błysz­czące włosy były scze­sane do tyłu z sze­ro­kiego czoła. Nie był kla­sycz­nie przy­stojny, miał zbyt po­bruż­dżoną twarz, ale ro­bił wra­że­nie, ema­nu­jąc kon­tro­lo­waną siłą, jak ktoś, kto przy­wykł sam o wszyst­kim de­cy­do­wać i nie da się ła­two prze­ko­nać ani zwieść sen­ty­men­tom. Twardy czło­wiek. Jed­nak jego su­ro­wość ła­go­dziło lek­kie unie­sie­nie ką­ci­ków peł­nych ust, jakby za­raz miał się ro­ze­śmiać. To, a także do­łek w bro­dzie, nada­wało jego twa­rzy ło­bu­zer­ski wy­raz, który wy­dał się Ve­ne­tii atrak­cyjny.

Kel­ner przy­niósł fi­li­żankę go­rą­cej cze­ko­lady, po­dwójne espresso i ta­lerz bi­scotti, które – jak za­zna­czył – były con i com­pli­menti della casa. Wy­bawca Ve­ne­tii naj­wy­raź­niej był tu sta­łym klien­tem.

Wy­piła kilka ma­lut­kich łycz­ków gę­stego, go­rą­cego na­poju. Czu­jąc jego cie­pło w gar­dle, a po­tem w żo­łądku, od­zy­skała tro­chę sił i na­brała ko­lo­rów.

Nie­zna­jomy uśmiech­nął się do niej.

– Le­piej?

Ski­nęła głową.

– Dzię­kuję, bar­dzo pan uprzejmy.

Uśmiech­nął się sze­rzej.

– Miło mi, si­gno­rina. To wielka przy­jem­ność po­móc pięk­nej da­mie. Je­stem Pa­olo Ba­rone, do usług.

Ve­ne­tia pra­co­wała we Wło­szech od trzech lat jako ar­chi­tekt wnętrz w fir­mie swo­jej matki chrzest­nej i przy­wy­kła już do szar­manc­kich ma­nier i uroku tu­tej­szych męż­czyzn. Ich kom­ple­menty wy­da­wały się jej sym­pa­tyczne, a cza­sem za­bawne, ale ni­gdy nie brała ich zbyt po­waż­nie. Z Pa­olem Ba­ro­nem było ina­czej. Może przez szok i po­czu­cie za­gro­że­nia od razu po­czuła do niego sym­pa­tię. Nie był już taki młody, ale na­dal w kwie­cie wieku, pew­nie pod czter­dziestkę. Jed­nak Ve­ne­tia nie na­wy­kła przyj­mo­wać za­pro­szeń od ob­cych. Więc po­mimo nie­zwy­kłych oko­licz­no­ści z roz­my­słem nie na­wią­zy­wała roz­mowy i, ku jej za­sko­cze­niu, on też nie pró­bo­wał tego ro­bić.

Unio­sła obiema dłońmi do ust fi­li­żankę, ma­jąc świa­do­mość, że męż­czy­zna przy­gląda się jej z nie­skry­wa­nym za­in­te­re­so­wa­niem. Za­sta­na­wiała się, czy pró­buje ją roz­szy­fro­wać. Po­my­ślała, że na szczę­ście go­rący na­pój do­daje ru­mieńca jej po­licz­kom i to ma­skuje jej zmie­sza­nie. Łyk­nęła tro­chę za szybko i ostu­dziła wargę ko­niusz­kiem ję­zyka. Zda­jąc so­bie z tego sprawę, znów zer­k­nęła na niego. W jego spoj­rze­niu po­ja­wiło się coś no­wego, co ka­zało jej na­tych­miast spu­ścić oczy.

Kiedy do­piła cze­ko­ladę, Pa­olo uśmiech­nął się do niej.

– An­diamo? Idziemy? – za­py­tał, prze­krzy­wia­jąc głowę i przy­pa­tru­jąc się Ve­ne­tii.

Błysz­czące orze­chowe oczy ze zło­tymi plam­kami od­po­wie­działy mu uśmie­chem spod dłu­gich rzęs, które były za­ska­ku­jąco ciemne przy kasz­ta­no­wych wło­sach.

– Tak. Dzię­kuję za cze­ko­ladę. Rze­czy­wi­ście to naj­lep­sza cze­ko­lada, jaką pi­łam w We­ne­cji.

Po­mógł jej wło­żyć płaszcz, uno­sząc jej cu­downe dłu­gie loki nad fu­trzany koł­nierz. Ma­jąc metr sie­dem­dzie­siąt, Ve­ne­tia nie była ni­ska, ale kiedy sta­nął przed nią i za­czął za­pi­nać jej gu­ziki, za­uwa­żyła znowu, jak bar­dzo gó­ruje nad nią wzro­stem. Miał silne, mę­skie dło­nie. Ogar­nęło ją dziwne wra­że­nie, że ta sy­tu­acja to dla niej nic no­wego, jakby po­ma­gał się jej ubie­rać już nie­raz przed­tem. To uczu­cie było nieco że­nu­jące. Jego opie­kuń­czość miała w so­bie coś in­tym­nego, nie pa­so­wała do ob­cego czło­wieka. Ve­ne­tia cof­nęła się i za­śmiała ner­wowo.

– Dzię­kuję, to nie było ko­nieczne.

Po­pa­trzył na nią, jakby za­sko­czyły go jej słowa, a ona spuś­ciła wzrok, z ja­kie­goś po­wodu nie­zdolna wy­trzy­mać pa­lą­cego spoj­rze­nia jego oczu, te­raz ciem­nych jak nocne niebo. Po chwili uśmiech­nął się i otwo­rzył jej drzwi.

– A przy oka­zji… Nie wiem, jak się pani na­zywa – po­wie­dział, kiedy wy­szli w nocną mgłę i ru­szyli w stronę Ca­nale Grande.

– Ve­ne­tia. Ve­ne­tia Aston-Mon­tagu.

Uniósł czarną brew.

– Bar­dzo ro­man­tyczne imię. Ve­ne­tia… jak na­sze piękne mia­sto. Ale nie jest pani Włoszką? Choć mówi pani po wło­sku ide­al­nie.

Ro­ze­śmiała się.

– Dzię­kuję za kom­ple­ment! Nie, tak na­prawdę je­stem An­gielką, ale imię wy­brała mi matka chrzestna, która jest we­ne­cjanką. Była naj­lep­szą przy­ja­ciółką mo­jej matki i na­le­gała, że­bym uczyła się wło­skiego.

– Jest więc tu pani na wa­ka­cjach?

– Nie. Miesz­kam w We­ne­cji.

– Nie­da­leko stąd?

– Nie. W dziel­nicy Dor­so­duro. Mu­szę zła­pać va­po­retto, bo wej­ście do bu­dynku, w któ­rym, miesz­kam jest przy Ca­nale Grande.

– Mam łódź przy­cu­mo­waną ulicę da­lej. Dor­so­duro jest po dro­dze. Z przy­jem­no­ścią pa­nią pod­rzucę.

– Nie, dzię­kuję. Już za­dał pan so­bie dość trudu.

– Jest późno, a na wie­czór za­po­wia­dano śnieg. Va­po­retto bę­dzie pew­nie nie­mal pu­ste. Nie chciał­bym, żeby stała się pani ja­kaś krzywda, si­gno­rina. Pod­wiozę pa­nią.

Mó­wił ci­cho, wład­czym to­nem. Chciał wziąć ją za ło­kieć, ale cof­nęła się gwał­tow­nie.

Pro­po­zy­cja była ku­sząca, jed­nak Ve­ne­tia nie mo­gła so­bie na coś ta­kiego po­zwo­lić. Ten nie­zna­jomy ro­bił się tro­chę zbyt na­tar­czywy. Była wdzięczna, że za­pro­sił ją na cze­ko­ladę, żeby po­móc jej się uspo­koić. Ale pa­mię­tała wra­że­nie, ja­kie od­nio­sła, kiedy za­pi­nał jej płaszcz. Nie miała zwy­czaju da­wać się pod­ry­wać.

– Nie, na­prawdę, dzię­kuję bar­dzo. Czę­sto ko­rzy­stam z va­po­retto. To cał­kiem bez­pieczne.

Pa­olo nie na­le­gał i przez resztę drogi szli wą­skimi, krę­tymi ulicz­kami w mil­cze­niu. Ve­ne­tia każ­dym ner­wem czuła bli­skość tego męż­czy­zny.

Pa­no­wał przej­mu­jący chłód. Świsz­czał wiatr, a nad We­ne­cją wi­siała groźna war­stwa bia­łych chmur. Kiedy do­tarli na przy­sta­nek ko­mu­ni­ka­cji wod­nej, za­częły opa­dać pierw­sze płatki śniegu. Po de­li­kat­nie fa­lu­ją­cej wo­dzie prze­mknęło kilka gon­doli. Sta­lowe za­koń­cze­nia ich dzio­bów ry­so­wały się groź­nie wśród gę­stej mgły.

– Na pewno nie zmieni pani zda­nia? Za­nosi się na śnie­życę i va­po­retto może się spóź­nić.

Po­pa­trzył na nią z uprzej­mym, ale ostroż­nym uśmie­chem, a ona po­czuła ukłu­cie żalu, że za­mie­rza go tak zde­cy­do­wa­nie od­pra­wić.

Pa­olo uchro­nił się przed ko­lejną od­mową, bo wła­śnie usły­szeli lekki ter­kot sil­nika zbli­ża­ją­cego się va­po­retto.

– Jest mój śro­dek lo­ko­mo­cji – oświad­czyła we­soło Ve­ne­tia. – Za­raz będę w domu.

Łódź była już wi­doczna i po chwili ze stu­ko­tem przy­biła do na­brzeża.

– Dzię­kuję raz jesz­cze za pana po­moc, si­gnore – do­dała Ve­ne­tia, wy­cią­ga­jąc swoją drobną, za­dbaną dłoń na po­że­gna­nie. Pa­olo ujął ją w swoją, która była duża i cie­pła, i przy­trzy­mał odro­binę dłu­żej niż trzeba. Ve­ne­tia stała, czu­jąc ogar­nia­jące ją fale go­rąca. Od jego do­tyku jej zmy­sły na­gle się wy­ostrzyły. Gwał­tow­nie cof­nęła dłoń.

Nie­bie­skie dra­pieżne oczy wpa­try­wały się w nią z góry, in­ten­syw­nie, choć trudno by­łoby z nich wy­dczy­tać, co Pa­olo my­śli. Za­wa­hał się.

– Zja­dłaby pani ju­tro ze mną ko­la­cję? – wy­szep­tał ni­skim gło­sem.

By­łoby eks­cy­tu­jące spo­tkać się z nim, po­my­ślała, ale za­raz we­wnętrzny głos upo­mniał ją su­rowo: mu­sisz przed nim ucie­kać, ten męż­czy­zna może cię skrzyw­dzić.

– Przy­kro mi bar­dzo – od­parła su­cho. – Nie­stety, je­stem za­jęta.

– Wielka szkoda.

Zda­wało się, że mówi szcze­rze, ale już nie na­le­gał, co ją dziw­nie roz­cza­ro­wało. W mil­cze­niu raz jesz­cze wy­cią­gnął do niej dłoń, a ona wzięła ją, rów­nież bez słowa. W jego ge­ście nie było nic nie­pew­nego. Jak wiele osób, Ve­ne­tia szybko oce­niała lu­dzi po uścis­ku dłoni i znała sporo z po­zoru ener­gicz­nych męż­czyzn, któ­rych palce przy­po­mi­nały śnięte ryby. Te­raz znów po­czuła, że duże, wraż­liwe dło­nie Pa­ola mają w so­bie siłę i wi­tal­ność, które mocno ją po­ru­szyły.

Szybko wsia­dła do va­po­retto, w od­ru­chu ucieczki, ale kiedy od­bi­jali od na­brzeża, ze ści­śnię­tym ser­cem pa­trzyła, jak męż­czy­zna idzie po scho­dach i znika wśród śnież­nej nocy. Za­sta­na­wiała się, czy jesz­cze kie­dyś go zo­ba­czy.

***

Oka­zało się, że w naj­bliż­szych ty­go­dniach na­ty­kali się na sie­bie na­wet dość czę­sto we Fri­telli, ka­wiarni na placu Świę­tego Marka, gdzie Ve­ne­tia za­trzy­my­wała się co­dzien­nie w dro­dze do pracy na cap­puc­cino i bi­scotti i gdzie uma­wiała się z przy­ja­ciółmi na po­po­łu­dniową her­batkę w week­endy. Zwy­kle Pa­olo po­ja­wiał się, kiedy ona już wy­cho­dziła. Uśmie­chał się uprzej­mie na jej wi­dok, ale ni­gdy nie przy­sta­nął, żeby za­mie­nić kilka słów.

A tego wie­czoru – w Mar­tedì Grasso – na wiel­kim balu wy­da­nym przez il conte Umberta Pa­ler­miego di Orel­lana z oka­zji in­au­gu­ra­cji jego no­wego domu nie­da­leko placu Świę­tego Marka i pierw­szego kar­na­wału we­nec­kiego w XXI wieku – Pa­olo zna­lazł się wśród za­pro­szo­nych.

Ja­skrawy strój ar­le­kina, w róż­no­ko­lo­rowe romby, z krótką marsz­czoną kryzą przy szyi, przy­le­gał do jego mu­sku­lar­nego ciała jak druga skóra. Pa­olo miał na gło­wie biały fil­cowy be­ret z an­tenką. Wcho­dząca do sali ba­lo­wej Ve­ne­tia sta­nęła jak wryta. Od razu go roz­po­znała pod dia­bo­liczną, czarną skó­rzaną ma­ską prze­sła­nia­jącą pół twa­rzy. Nie tylko gó­ro­wał wzro­stem nad więk­szo­ścią go­ści, ale też zwra­cał uwagę przez swo­bodny, wład­czy spo­sób po­ru­sza­nia się. Poza tym był jesz­cze ten głę­boki do­łek w bro­dzie, który za­wsze by go zdra­dził.

Przez cały wie­czór Ve­ne­tia miała świa­do­mość, że prze­ni­kliwe nie­bie­skie oczy śle­dzą każdy jej ruch, a kiedy od czasu do czasu ich spoj­rze­nia się spo­ty­kały, trudno jej było ode­rwać od niego wzrok. Żadne z nich nie wy­ko­nało ru­chu, by po­dejść. Krą­żyli do­koła, czu­jąc na­wza­jem swoją obec­ność i na­pię­cie, które gro­ma­dziło się po­mię­dzy nimi w po­wie­trzu bez względu na to, jak gę­sty dzie­lił ich tłum. A te­raz, kiedy stała przed lu­strem, on znów wy­ło­nił się z cie­nia. Od­bi­cie jego mu­sku­lar­nej syl­wetki po­ja­wiło się w szkla­nej ta­fli wy­do­byte z mroku bla­skiem pło­mieni. Spo­glą­dał na nią za­czep­nie zza czar­nej ma­seczki.

Z sali ba­lo­wej wy­szły dwie damy w kar­na­wa­ło­wych suk­niach. Na gło­wach miały we­lony z czar­nej ko­ronki. Ich wi­dok wy­rwał Ve­ne­tię z jej ro­jeń. Po­pa­trzyła na ze­gar. Cie­płe świa­tło z ko­minka pa­dało na cy­fer­blat. Dla niej czas się za­trzy­mał. Ze zdu­mie­niem zo­rien­to­wała się, jak długo tu stoi, wspo­mi­na­jąc prze­szłe ży­cie, wsłu­chu­jąc się w echa utra­co­nej mi­ło­ści. Po­winna wra­cać do to­wa­rzy­stwa.

Zdjęła ma­seczkę Ko­lom­biny. Na­dal w po­ło­wie żyła prze­szło­ścią. Za­trzy­mała się na chwilę z ręką na klamce, wsłu­chana w głosy i śmiech go­ści, za­nim ją na­ci­snęła i we­szła do po­miesz­cze­nia.

Długa sala, za­lana zło­ta­wym świa­tłem ogrom­nych ży­ran­doli ze szkła z Mu­rano, była pełna. Więk­szość obec­nych no­siła kar­na­wa­łowe ma­ski. Prze­bra­nia były bo­gate i ko­lo­rowe, mie­niły się dia­men­tami, ru­bi­nami, sza­fi­rami i szma­rag­dami. Syl­wetki ko­biet przy­po­mi­nały góry ko­ro­nek Bu­rano w po­włó­czy­stych spód­ni­cach ze sta­rego bro­katu. Przed za­sło­nię­tymi ob­li­czami trze­po­tały wa­chla­rze. Głowy dam zdo­biły ele­ganc­kie trój­gra­nia­ste ka­pe­lu­siki z ko­kar­dami. Męż­czyźni rów­nież no­sili ma­seczki, ale z no­sami ster­czą­cymi ni­czym dzioby – słynne, ty­powo we­nec­kie bauta. Wiele ko­stiu­mów skła­dało się z za­ma­szy­stych czar­nych pe­le­ryn, za­wią­za­nych wy­soko pod szyją. Nogi w bia­łych poń­czo­chach spra­wiały, że prze­bie­rańcy przy­po­mi­nali wrony i sroki. Na gło­wach mieli duże trój­gra­nia­ste ka­pe­lu­sze o brze­gach wy­koń­czo­nych lśnią­cymi bia­łymi piór­kami. Nie­które stroje były in­spi­ro­wane tym, co daw­niej no­szono na dwo­rach, inne mo­ty­wami z mi­tów i ba­śni.

Sur­re­ali­styczny ma­je­stat tej sceny przy­wo­dził Ve­ne­tii na myśl mroczny osiem­na­sto­wieczny ob­raz Il Ri­dotto we­nec­kiego ma­la­rza Pie­tra Lon­ghiego, któ­rego wi­zja za­wsze wy­da­wała się jej nieco upiorna przez te ta­jem­ni­cze zło­wro­gie po­sta­cie skry­wa­jące twa­rze za ma­skami.

Cięż­kie drzwi za­mknęły się ci­cho za nią, a ona stała tak nie­zau­wa­żona, przy­pa­tru­jąc się go­ściom w ich wspa­nia­łych stro­jach. Nie­któ­rzy mieli ma­ski, inni nie. Roz­ma­wiali, śmiali się. Czuła się tu tro­chę nie na miej­scu w swo­jej pro­stej, fal­ba­nia­stej su­kience z po­zszy­wa­nych czer­wo­nych, zie­lo­nych i nie­bie­skich rom­bów, na któ­rej miała za­wią­zany duży biały far­tuch, a na gło­wie cze­pek zdo­biony ko­ron­kami. Re­pre­zen­to­wała ko­bietę z ludu, Ko­lom­binę, zu­chwałą słu­żącą z ko­me­dii dell’arte, part­nerkę Ar­le­kina, cza­sem przed­sta­wianą jako jego żonę. Ten ko­stium po­da­ro­wała jej na bal ma­skowy w Lon­dy­nie matka chrzestna i Ve­ne­tia zdo­była za niego pierw­sze miej­sce. Tak na­prawdę było to na balu prze­bie­rań­ców, na któ­rym po­znała Judda. Ale tyle lat mi­nęło od tam­tej pory… tyle się wy­da­rzyło… nie po­winna te­raz o tym my­śleć. Otrzą­snęła się z po­nu­rej za­dumy i ru­szyła w tłum roz­ba­wio­nych go­ści.

Nie­świa­do­mie wy­pa­tru­jąc go wśród mo­rza ma­sek, nie do­strze­gła go od razu. Gdy w końcu za­uwa­żyła Pa­ola, miał od­sło­niętą twarz i stał po prze­ciw­le­głej stro­nie sali. W jed­nej ręce trzy­mał kie­li­szek szam­pana, drugą opie­rał się o ko­ryncką ko­lumnę. Spra­wiał wra­że­nie ko­goś w świet­nej for­mie, pew­nego sie­bie. W po­rów­na­niu z nim wszy­scy po­zo­stali męż­czyźni wy­da­wali się Ve­ne­tii mdli, nie­cie­kawi. On, choć szczu­pły, ema­no­wał taką siłą, ener­gią wi­talną, że było w tym coś nie­mal prze­ra­ża­ją­cego, nad­ludz­kiego. Ve­ne­tia mu­siała przy­znać, że Pa­olo, ciem­no­włosy, o sma­głej twa­rzy, w któ­rej pło­nęły te fa­scy­nu­jące ko­bal­towe oczy, był męż­czy­zną o naj­bar­dziej in­try­gu­ją­cej uro­dzie, ja­kiego w ży­ciu wi­działa – przy­po­mi­nał upa­dłego anioła.

Ota­czały go inne po­staci z ko­me­dii dell’arte. Był il Dot­tore w dłu­giej czar­nej tu­nice z płasz­czem do ko­stek, w czar­nych bu­tach, mycce i oso­bli­wej ma­seczce, która za­kry­wała tylko nos i czoło. Il Ca­pi­tano miał strój w pa­ski, zło­cone gu­ziki, czapkę z pió­rami i długi miecz. A Pul­ci­nella luźną białą bluzę z lnu, ścią­gniętą nad szczu­płymi udami sznu­rem, i ogromny wy­dęty brzuch, ka­pe­lusz i za­kry­wa­jącą po­łowę twa­rzy ma­skę z ha­czy­ko­wa­tym no­sem, przez co przy­po­mi­nał ptaka.

Pa­olo ob­ser­wo­wał Ve­ne­tię, nie­spe­cjal­nie wsłu­chu­jąc się w to, co mó­wiła do niego ener­giczna blond cor­ti­giana w cu­dow­nej zło­ci­stej sukni z pro­wo­ku­jąco głę­bo­kim de­kol­tem i w wy­so­kim stoż­ko­wa­tym ka­pe­lu­szu. Głowa Pa­ola od­ci­nała się wy­raź­nie na tle ru­da­wej ściany. Jego sma­gła twarz roz­pro­mie­niła się na wi­dok zbli­ża­ją­cego się do niego go­spo­da­rza balu. Roz­ma­wiali kilka mi­nut, nim ru­szyli, prze­dzie­ra­jąc się przez tłum, w kie­runku Ve­ne­tii.

Il conte Umberto Pa­lermi di Orel­lana – wy­soki przy­stojny męż­czy­zna po trzy­dzie­stce, o ary­to­kra­tycz­nej apa­ry­cji, sły­nął jako bon vi­vant i ko­bie­ciarz. Tego dnia był Le­liem, ele­ganc­kim in­na­mo­rato, ko­chan­kiem z ko­me­dii dell’arte. Miał na so­bie pyszny ko­stium dwor­ski z XVIII wieku. Jak to było w zwy­czaju w przy­padku tej po­staci, nie no­sił ma­ski. Po­znał matkę chrzestną Ve­ne­tii, Gio­vannę, na ja­kimś kok­tajlu. Kilka ty­go­dni póź­niej zwró­cił się do jej firmy Bian­chi e Lom­bardi: Ar­chi­tetti, by za­jęła się re­no­wa­cją Pa­lazzo Pa­lermi, który wła­śnie odzie­dzi­czył po ojcu i który wy­ma­gał ge­ne­ral­nego re­montu.

Od­nowa i urzą­dza­nie sta­rych hi­sto­rycz­nych bu­dyn­ków to była spe­cjal­ność Ve­ne­tii. Pa­lazzo Pa­lermi sta­no­wił jej pierw­szy wielki pro­jekt, od kiedy pod­jęła pracę w fir­mie matki chrzest­nej. Po stu­diach w Cam­bridge zro­biła ma­gi­ste­rium z hi­sto­rii sztuki w Co­ur­tauld In­si­tute of Art w Lon­dy­nie i spę­dziła tro­chę czasu w Isti­tuto per l’Arte e il Re­stauro „Pa­lazzo Spi­nelli” we Flo­ren­cji. I choć za­po­wia­dała się bar­dzo obie­cu­jąco jako ar­chi­tekt, nie czuła, że to jej po­wo­ła­nie. Dla­tego Gio­vanna po­wie­rzyła jej Marmi Sto­rici e Pie­tra, dział re­stau­ro­wa­nia obiek­tów hi­sto­rycz­nych, w któ­rym mo­gła roz­wi­jać ta­lent do od­na­wia­nia mo­zaik i mu­rali. Od razu oka­zała się świetna w tej dzie­dzi­nie i za­częła wy­ra­biać so­bie markę w We­ne­cji.

Jed­nak pierw­sze po­ważne zle­ce­nie kosz­to­wało ją nie­mal rok pracy, a w tym cza­sie Umberto pró­bo­wał wszyst­kich zna­nych so­bie spo­so­bów, by uwieść młodą ko­bietę. Na próżno. Nie dzia­łała na nią jego uroda Ado­nisa ani wdzięk. W efek­cie Ve­ne­tii udało się nie tylko wy­peł­nić za­da­nie i nie wpaść w si­dła no­to­rycz­nego ko­bie­cia­rza, ale też zy­skać po­dziw i sza­cu­nek hra­biego. Do tego stop­nia, że za­pro­po­no­wał jej mał­żeń­stwo. Sta­rała się od­rzu­cić oświad­czyny de­li­kat­nie. Umberto przy­jął od­mowę z wdzię­kiem, ale za­po­wie­dział, że nie traci na­dziei i że na pewno po­nowi ­prośbę.

– Ve­ne­tio, cara, wy­glą­dasz cu­dow­nie. – Umberto Pa­lermi ujął jej dłoń i uniósł do ust, pa­trząc na nią po­żą­dli­wie. – Przez cały wie­czór cię za­nie­dby­wa­łem. Mu­sisz mi wy­ba­czyć. – I, nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, do­dał: – Czy po­zna­łaś już mo­jego naj­lep­szego przy­ja­ciela il si­gnora Pa­ola Ba­ro­nego?

A zwra­ca­jąc się do Ar­le­kina, przed­sta­wił Ve­ne­tię.

– La si­gno­rina Aston-Mon­tagu, która po­ma­chała tu swoją cza­ro­dziej­ską różdżką i wy­cza­ro­wała z ruin ma­gni­fico pa­lazzo.

W oczach Pa­ola po­ja­wił się błysk.

– Nie, nie są­dzę, że­bym miał już przy­jem­ność spo­tkać si­gno­rinę – oświad­czył sek­sow­nym głę­bo­kim ba­ry­to­nem.

Ve­ne­tia zdała so­bie sprawę, że się czer­wieni. To było upo­ka­rza­jące tak nie pa­no­wać nad ko­lo­rem swo­jej twa­rzy. Pod­nio­sła wzrok na Pa­ola pewna, że on wie, ja­kie robi na niej wra­że­nie. Na szczę­ście mógł też uznać, że to bli­skość Umberta tak na nią działa. Mę­skie spoj­rze­nie Pa­ola prze­su­nęło się po jej syl­wetce. Ve­ne­tia po­czuła, jak ogar­nia ją fala go­rąca. Przy­po­mi­na­jąc so­bie o za­sa­dach grzecz­no­ści, wy­cią­gnęła rękę.

– Miło mi po­znać.

Na­gle, za­nim ich dło­nie zdo­łały się ze­tknąć, roz­le­gły się gło­śne huki.

– O, za­częły się fa­jer­werki – za­wo­łał hra­bia, bio­rąc Ve­ne­tię pod ra­mię. – Chodźmy na ze­wnątrz.

Cięż­kie bro­ka­towe za­słony zo­stały od­cią­gnięte przez mło­dych gierm­ków w osiem­na­sto­wiecz­nych stro­jach. Otwarto wy­so­kie prze­szklone drzwi, za­pra­sza­jąc go­ści na we­randę. Ve­ne­tia z ulgą sko­rzy­stała z oka­zji, by uciec przed prze­ni­kli­wym wzro­kiem mil­czą­cego Pa­ola. Od czasu tam­tych od­le­głych dni, lata temu, ża­den męż­czy­zna nie zro­bił na niej ta­kiego wra­że­nia jak on już od pierw­szej chwili tam­tego dziw­nego, dra­ma­tycz­nego wie­czoru. I gdy Umberto pro­wa­dził ją na ta­ras, choć nie mo­gła tego wi­dzieć, na­dal czuła, że Pa­olo na nią pa­trzy z tym spe­cy­ficz­nym wy­ra­zem twa­rzy, który za­czy­nała już roz­po­zna­wać i który tak ją in­try­go­wał.

Pa­lazzo Umberta, za­le­d­wie kilka ulic od placu Świę­tego Marka, miał go­dzien po­zaz­drosz­cze­nia wi­dok na miej­sce, gdzie Ca­nale Grande zbiega się z szer­szym za­le­wem przed słyn­nym pla­cem mia­sta. Po ciem­nych wo­dach ka­nału su­nęły ni­czym świe­tliki liczne ło­dzie i barki. Każda jed­nostka była przy­stro­jona łu­kami z li­ści, pa­pro­ciami przy­po­mi­na­ją­cymi wiel­kie pióra i gir­lan­dami z waw­rzynu, oświe­tlona pa­pie­ro­wymi lam­pio­nami. Prze­bi­jały się wolno mię­dzy masą ko­ły­szą­cych się na ka­nale gon­doli.

Po prze­ciw­nej stro­nie, w od­dali, wśród do­ków i stoczni ciem­no­ści roz­bły­sły na­gle fe­erią barw, gdy ta­jem­ni­cze niebo roz­gwieź­dziło się sztucz­nymi ogniami.

Fa­jer­werki wzbi­jały się wy­soko w po­wie­trze, by roz­paść się na mi­liony ja­rzą­cych się ja­skrawo dia­men­tów, które po­woli ga­sły, opa­da­jąc. Po chwili z róż­nych stron po­ja­wiały się ko­lejne roz­błys­ki, a za nimi ję­zyki ognia, wy­bu­cha­jąc ku­lami mie­nią­cymi się sre­brzy­ście błę­ki­tem, zie­le­nią i sza­fi­rem. Jedna po dru­giej ra­kiety star­to­wały ze świ­stem i wy­soko nad wodą eks­plo­do­wały zło­tym desz­czem, który przez chwilę za­wi­sał w po­wie­trzu, jakby nie mógł się zde­cy­do­wać, nim ka­ska­dami spły­wał na zie­mię.

Pod drze­wami na piazza kłę­bił się per­łowy dym, na­bie­ra­jąc barw szkar­łatu, żółci opa­li­zu­ją­cych zie­le­nią. W tej mgle wszystko – tłumy lu­dzi, ar­chi­tek­tura – zmie­niało się w ba­jeczną, sur­re­ali­styczną sce­ne­rię, jak na ską­pa­nym w zło­cie ob­ra­zie.

I na­gle, ni z tego, ni z owego, z nieba wy­try­snął kry­sta­liczny wo­do­spad i po­pły­nął falą w ciem­no­ściach – bia­łym, bez­sze­lest­nym, mie­nią­cym się sre­brem stru­mie­niem, da­lej i da­lej, aż wresz­cie zgasł na ho­ry­zon­cie, a tłumy ob­ser­wu­jące po­kaz z ło­dzi i lądu aż jęk­nęły z za­chwytu.

Umberta wła­śnie gdzieś od­wo­łano. Ve­ne­tia po­czuła się swo­bod­niej, bo krę­po­wało ją, kiedy tak jaw­nie ją ad­o­ro­wał. Ale Pa­olo zo­stał. Czuła, że na nią pa­trzy, jest bli­sko i prze­biegł ją lekki dreszcz, choć nie od­ry­wała wzroku od cu­dow­nej sceny, jaka roz­gry­wała się nad nią. Ob­ser­wo­wała za­fa­scy­no­wana, jak ogromne zło­ci­ste pió­ro­pu­sze wy­bu­chają na nie­bie ni­czym ka­skady ognia, jak zie­lone iskierki wi­rują, nim zga­sną, i roz­pry­skują się w pło­nące strzały i kwiaty.

Na­stą­piła chwila prze­rwy przed za­pie­ra­ją­cym dech w pier­siach fi­na­łem, po czym wy­soko w noc wzle­ciały de­li­katne ko­lo­rowe gwiazdy, roz­kwi­ta­jąc po­woli, jedna po dru­giej, eg­zo­tycz­nymi bu­kie­tami pier­wiosn­ków, ko­ra­lo­wych, li­lio­wych, które mi­go­cąc, pły­nęły, by po chwili opaść, jakby nie­zdolne dłu­żej unieść tego nad­miaru piękna, i to­nęły w atra­men­to­wej wo­dzie przyj­mu­ją­cej je w swoje czułe ob­ję­cia z po­ca­łun­kiem.

Ve­ne­tia po raz pierw­szy oglą­dała z bli­ska po­kaz sztucz­nych ogni na tak wielką skalę. Ogar­nęło ją dziwne unie­sie­nie, cu­downe jak ko­lory wy­bu­cha­jące na ciem­nym nie­bie nad jej głową.

– Ma­rze­nie zro­dzone w noc­nym po­wie­trzu – szep­nęła sama do sie­bie, kiedy skoń­czyły się ba­jeczne roz­bły­ski.

– Ten mo­ment obłęd­nego piękna, za­nim spalą się i zginą – od­po­wie­dział jej głos Pa­ola z ciem­no­ści.

Obec­ność tego męż­czy­zny bli­sko za nią wpra­wiła ją w jesz­cze więk­sze zmie­sza­nie. Ni­ski głos Pa­ola zda­wał się ją pie­ścić, pro­wo­ko­wał. Nie była pewna, czy pra­gnie jego to­wa­rzy­stwa, czy wo­la­łaby przed nim uciec.

Po chwili znów go usły­szała.

– Każ­demu po­winno być dane prze­żyć to choć raz – szep­nął.

– I cza­sami tak wła­śnie jest – po­wie­działa bar­dzo ci­cho, nie oglą­da­jąc się za sie­bie.

Wie­czór na­brał ba­śnio­wej ma­gii, nie chciała tego ze­psuć. Nie mu­siała nic mó­wić. Wie­działa, że on też to czuje. To mil­czące po­ro­zu­mie­nie po­mię­dzy nimi, które nie wy­ma­gało słów, in­try­go­wało ją i prze­ra­żało za­ra­zem.

Go­ście tłum­nie wra­cali do sali ba­lo­wej. Pa­olo w mil­cze­niu wziął ją za rękę i wy­pro­wa­dził ze ści­sku, w kie­runku ba­lu­strady. Z tego miej­sca roz­ta­czał się wi­dok na ka­nał. Pa­olo oparł się ple­cami o ka­mienne ob­ra­mo­wa­nie we­randy, wy­jął z kie­szeni paczkę pa­pie­ro­sów i wy­cią­gnął ją w kie­runku Ve­ne­tii. Od­mó­wiła.

– A ja mogę?

– Oczy­wi­ście, pro­szę.

Za­pa­lił pa­pie­rosa, za­cią­gnął się głę­boko i po­krę­cił głową.

– Im­po­nu­jące wi­do­wi­sko, prawda? Ostat­nie chwile ra­do­ści przed nie­unik­nioną po­kutą w Wielki Post.

Za­śmiał się gar­dłowo, nie mo­gła się oprzeć po­ku­sie, też się ro­ze­śmiała.

– Rze­czy­wi­ście cu­downy po­kaz. Jesz­cze ni­gdy nie wi­dzia­łam cze­goś ta­kiego!

– Tylko we­ne­cja­nie po­tra­fią świę­to­wać w tak eks­tra­wa­gancki spo­sób, a świt no­wego ty­siąc­le­cia to wy­jąt­kowa oka­zja. Hu­lanki na­leżą do wie­lo­wie­ko­wej tra­dy­cji tego de­ka­denc­kiego mia­sta, w któ­rym ksią­żęta i pod­dani, bo­gaci i biedni ba­wili się ra­zem i mo­gli sza­leć swo­bod­nie, pewni, że ich toż­sa­mość po­zo­sta­nie ta­jem­nicą. Kar­na­wał speł­nia głę­boko za­ko­rze­nioną w czło­wieku po­trzebę łaj­da­cze­nia się, nie są­dzi pani?

Po­pa­trzył na nią znowu z tym nie­prze­nik­nio­nym wy­ra­zem twa­rzy.

Spoj­rzała na niego z ukosa.

– Przy­pusz­czam, że to oka­zja, by skryć się za ma­ską i ode­grać rolę inną niż w ży­ciu co­dzien­nym.

Po­mimo chłodu zo­stali jesz­cze ja­kiś czas na ze­wnątrz, żeby w mil­cze­niu na­sy­cić się wi­do­kiem We­ne­cji w bla­sku księ­życa. Świa­tła wiel­kiego mia­sta od­bi­jały się i mie­niły nie­zli­czo­nymi ogni­kami ni­czym dia­men­towy pył na fa­lach Ca­nale Grande. Nad da­chami w od­dali skrzył się gwiaz­dami ak­sa­mit nieba.

Pa­olo od­wró­cił się i za­pa­trzył na osza­ła­mia­jąco piękną pa­no­ramę roz­po­ście­ra­jącą się przed ich oczami.

– Żadne dzieło sztuki nie może się rów­nać z wi­do­kiem We­ne­cji nad Ca­nale Grande przy księ­życu – szep­nął, jakby sam do sie­bie, spo­glą­da­jąc na sze­reg pa­lazzi, wid­mową biel ich mar­mu­ro­wych fron­to­nów od­mło­dzo­nych przez noc. – Na kilka go­dzin księ­życ ukrywa wszystko, co brzyd­kie i zruj­no­wane, pod przej­rzy­stą sre­brzy­stą ma­ską, na­da­jąc mia­stu ba­śnio­wego cha­rak­teru, cze­goś w ro­dzaju nie­win­no­ści. Pa­trząc na nie te­raz, nikt nie od­gadłby ze­psu­cia, które trawi je od środka.

Po czym, ob­ra­ca­jąc się znów do niej, do­dał:

– Dla ni­czego nie­spo­dzie­wa­ją­cego się tu­ry­sty prze­bu­dze­nie w dzień bywa bru­talne, zgo­dzi się pani ze mną?

Mó­wił z pa­sją i odro­biną me­lan­cho­lii. Ja­kaś głę­boka nuta w jego gło­sie przy­cią­gała ją do niego w dziwny spo­sób, któ­rego nie po­tra­fiła zro­zu­mieć.

Jego słowa były od­bi­ciem jej my­śli, choć nie do końca. Od­kąd pa­mię­tała, We­ne­cja w bla­sku księ­życa wy­wie­rała na niej oso­bli­wie ma­giczne wra­że­nie. Ve­ne­tia nie wi­działa ze­psu­cia, czuła je­dy­nie za­chwyt. Biel koł­nie­rza Pa­ola od­ci­nała się ostro od jego opa­le­ni­zny. Ve­ne­tia mil­czała świa­doma bli­sko­ści tego męż­czy­zny jak ni­gdy do­tąd. Spoj­rzała w jego oczy, za­mglone, nie­bie­skie, i za­fa­scy­no­wało ją, jak bar­dzo zmienny jest ich od­cień. Nie­po­koił ją ich smu­tek i go­rycz w jego gło­sie. Nie spusz­czali z sie­bie wzroku, a w niej bu­dziło się dziwne uczu­cie przy­po­mi­na­jące wi­bro­wa­nie strun skrzy­piec po wy­brzmie­niu me­lo­dii. Trwało to za­le­d­wie chwilę, ale Ve­ne­tii wy­da­wało się, że o wiele dłu­żej, i wpra­wiło ją w za­kło­po­ta­nie.

Spoj­rzała na ze­ga­rek.

– Na­prawdę mu­szę już iść.

– O tej po­rze va­po­retti nie kur­sują – za­uwa­żył Pa­olo, na­dal przy­pa­tru­jąc się jej twa­rzy – a je­śli na­wet ja­kieś się trafi, nie bę­dzie bez­piecz­nie. Po mie­ście snuje się te­raz za dużo pi­ja­nych szu­ka­ją­cych oka­zji do za­bawy. Pro­szę po­zwo­lić się od­wieźć. Moja łódź jest nie­da­leko.

– Na pewno bez trudu zła­pię tak­sówkę wodną.

Na­gle jego oczy po­ciem­niały.

– Co taka piękna ko­bieta jak pani robi sama w taką noc na mie­ście? Nie mogę uwie­rzyć, że nie ma pani fi­dan­zato, Ve­ne­tio. Czy on do­kądś wy­je­chał? Nie ma pani ojca? Matki? Brata, który by się pa­nią opie­ko­wał? – wy­buch­nął nie­mal ze zło­ścią, rzu­ca­jąc pa­pie­rosa i roz­dep­tu­jąc go ener­gicz­nie ob­ca­sem.

Ve­ne­tia aż się zje­żyła, choć jed­no­cze­śnie to było eks­cy­tu­jące po raz pierw­szy usły­szeć z jego ust swoje imię. Jed­nak jego py­ta­nia wy­dały się jej zbyt po­ufałe i po­sta­no­wiła sku­pić się na uczu­ciu obu­rze­nia. To, że ura­to­wał ją przed na­pa­ścią zło­dziei, nie da­wało mu prawa wtrą­cać się w jej ży­cie pry­watne. W do­datku prze­sa­dził z tą zło­ścią jak na jej gust. Ve­ne­tia nie­na­wi­dziła po­stawy ma­cho. Prze­cież to wła­śnie dla­tego po śmierci matki po­sta­no­wiła prze­pro­wa­dzić się do We­ne­cji. Nie była w sta­nie zno­sić dłu­żej ku­ra­teli apo­dyk­tycz­nego ojca.

Zmu­siła się do uprzej­mego uśmie­chu.

– Na­prawdę dam so­bie radę. Dzię­kuję za tro­skę.

Pa­olo wes­tchnął.

– Jak so­bie pani ży­czy, si­gno­rina, ale niech pani przy­naj­mniej po­zwoli, że ją od­pro­wa­dzę i po­cze­kam, aż znaj­dzie pani tak­sówkę. Nie są­dzę, by zda­wała so­bie pani sprawę, jak tu jest w kar­na­wa­łową noc. I niech pani nie za­po­mina, że to pierw­szy kar­na­wał no­wego ty­siąc­le­cia. Ośmielę się twier­dzić, że wszy­scy w We­ne­cji będą świę­to­wać jesz­cze hucz­niej niż w po­przed­nich la­tach. Na­wet trudno so­bie wy­obra­zić, co się wy­pra­wia na placu Świę­tego Marka, który musi pani przejść. So­doma i go­mora.

Ve­ne­tia za­wa­hała się. Pew­nie miał ra­cję. Już w dro­dze na bal za­uwa­żyła, że jest tro­chę nie­bez­piecz­nie. A jed­nak nie była pewna, co ro­bić. Chwi­lami bała się wra­że­nia, ja­kie na niej wy­wie­rał. Jego wład­czy ton ją de­ner­wo­wał, choć Pa­olo wy­da­wał się au­ten­tycz­nie o nią mar­twić, i do­sko­nale wie­działa, że jego uwagi są cał­kiem na miej­scu.

Zmarsz­czył brwi i za­ci­snął nieco usta.

– Czego się pani boi? Ry­zy­kuje pani wię­cej, idąc sama przez mia­sto, niż je­śli po­pły­nie pani ze mną ło­dzią. Rę­czę, że je­stem cał­ko­wi­cie nie­groźny – do­dał ła­god­niej.

Ro­ze­śmieli się oboje. Miał cał­ko­witą ra­cję.

– No do­brze, rze­czy­wi­ście prze­bi­ja­nie się przez tłum w taką noc może być ry­zy­kowne – przy­znała skru­szona. – Jed­nak umówmy się, że tylko od­pro­wa­dzi mnie pan do tak­sówki, po­tem się roz­sta­niemy.

– Świet­nie, niech i tak bę­dzie. – Wzru­szył ra­mio­nami, choć wy­raź­nie na­dal był roz­ba­wiony. – Ależ z pani uparta ko­bieta.

Wzięli swoje płasz­cze i po­szli szu­kać go­spo­da­rza, by się po­że­gnać i po­dzię­ko­wać za go­ścinę. Ve­ne­tia wy­czuła, że Umberto był tro­chę zi­ry­to­wany, wi­dząc, że wy­cho­dzą ra­zem. Po­pa­trzył na nich kwa­śno, ale po­wstrzy­mał się od ko­men­ta­rzy.

Przej­mu­jąco chłodny po­wiew z nutką soli był orzeź­wia­jący po prze­sy­co­nej dy­mem at­mos­fe­rze Pa­lazzo Pa­lermi. Tego wie­czoru We­ne­cja ki­piała ra­do­ścią. Mimo póź­nej pory kar­na­wa­łowa za­bawa trwała w naj­lep­sze. Tłumy for­so­wały ba­rierki usta­wione dla bez­pie­czeń­stwa i ście­rały się w uda­wa­nych bi­twach, rzu­cano w sie­bie na­wza­jem kwia­tami, tań­czono na uli­cach. Po­li­ziotti do­bro­tli­wie sta­rali się ha­mo­wać eks­cesy, ale ich sta­ra­nia były z góry ska­zane na po­rażkę, bo wszę­dzie kłę­bili się lu­dzie.

Cu­downe mia­sto, kró­lowa Ad­ria­tyku – zwana Se­re­nis­simą – zda­wało się mie­nić ni­czym bry­lant. Na nie­bie lśniły gwiazdy i wszystko wo­kół po­ły­ski­wało. Ar­kady na placu Świę­tego Marka ja­rzyły się świa­tłem. Sklepy i sze­reg pod­cieni przy­po­mi­nały krysz­ta­łowe groty. Świec­kie i ko­ścielne bu­dowle w pro­mie­niach re­flek­to­rów wy­glą­dały jesz­cze pięk­niej niż zwy­kle. Ale to wszystko sta­no­wiło je­dy­nie sce­ne­rię dla ru­cho­mego ob­razu. Po­staci zda­wały się ka­ry­ka­tu­ralne, nie­rze­czy­wi­ste, nie­które za­bawne, inne groźne, nie­po­ko­jące. Wszę­dzie roz­brzmie­wała gło­śna mu­zyka, a na jej tle z każ­dego rogu sły­chać było huki i wy­strzały. Z wiel­kich gło­śni­ków pły­nął Vi­valdi. Sza­le­jący przed Wiel­kim Po­stem tłum tań­czył na za­la­nych świa­tłem pla­cach. Twa­rze były ukryte za po­zba­wio­nymi wy­razu ma­skami o wą­skich otwo­rach na oczy.

Pa­olo miał ra­cję. Gdzie Ve­ne­tia nie spoj­rzała, wszę­dzie wi­działa za­ma­sko­wa­nych lu­dzi, któ­rzy śpie­wali i ob­ła­piali się bez że­nady, ni­czym na sce­nie wiel­kiego te­atru. Ukryci za ma­secz­kami naj­wy­raź­niej czuli, że mogą ro­bić wszystko, na co przyj­dzie im ochota, nie li­cząc się z żad­nymi za­sa­dami czy przy­zwo­ito­ścią. Cie­szyła się, że sko­rzy­stała z pro­po­zy­cji Pa­ola i ma go przy so­bie przy­naj­mniej do czasu, kiedy znaj­dzie tak­sówkę. Chmary ba­lu­ją­cych stały, ry­cząc z ucie­chy, na na­brzeżu Punta della Do­gana i Punta della Sa­lute. A na ma­sie ude­ko­ro­wa­nych bo­gato ło­dzi jesz­cze wię­cej wi­dzów cze­kało na dam­skie re­gaty na Ca­nale Grande – dość oso­bliwą roz­rywkę naj­wy­raź­niej sza­le­nie atrak­cyjną dla wielu we­nec­kich męż­czyzn, któ­rzy wy­chy­lali się i z en­tu­zja­zmem do­pin­go­wali pa­nie.

Pa­olo szedł szybko, trzy­ma­jąc Ve­ne­tię pod rękę – opie­kuń­czo, choć i tro­chę za­bor­czo. Osła­niał ją swoim sil­nym cia­łem, żeby nie zde­rzył się z nią przy­pad­kiem ktoś z tłumu prze­le­wa­ją­cego się przez place i mo­sty. Na chwilę za­po­mniała o swo­ich opo­rach. Pa­olo wy­da­wał się tak zrów­no­wa­żony, pewny sie­bie, tak bar­dzo inny od męż­czyzn, z któ­rymi się spo­ty­kała pod­czas tych ostat­nich dzie­się­ciu lat. Sta­no­wił in­try­gu­jącą mie­szankę oby­cia to­wa­rzy­skiego i mę­sko­ści w stylu ma­cho. Ogrom­nie ją po­cią­gał.

Prze­bi­jali się przez tłum już pra­wie pół go­dziny. Ve­ne­tia mu­siała przy­jąć do wia­do­mo­ści, że tak­só­wek nie było. Wszy­scy świę­to­wali.

– Al­lora, si­gno­rina, co pani na to? Czy te­raz ze­chce pani sko­rzy­stać z mo­jej ło­dzi, czy woli pani, że­by­śmy spę­dzili resztę nocy, wa­łę­sa­jąc się bez celu po We­ne­cji?

Do­tarli do na­brzeża, gdzie cu­mo­wało wiele luk­su­so­wych jed­no­stek. Kiedy na niego spoj­rzała, uśmiech­nął się do niej ni­czym pi­rat, a jego twarz wy­dała się jej nie­mal chło­pięca. Zni­kły gdzieś bruzdy smutku, które do­strze­gła wcze­śniej, kiedy stali na we­ran­dzie.

– Prawdę mó­wiąc, czuję, że za­cho­wa­łam się tro­chę nie­od­po­wie­dzial­nie.

Za­wsty­dzona spu­ściła głowę.

Po­ło­żył dłoń na jej ra­mie­niu i lekko je ści­snął.

– Non ti pre­oc­cu­pare, pro­szę się nie mar­twić, nic się nie stało. Oto moja łódź.

Wska­zał na ele­gancką łódź z pięk­nie po­le­ro­wa­nego ma­ho­niu. Na­zy­wała się La Se­re­nis­sima, co było wy­pi­sane na bur­cie ciem­no­czer­wo­nymi li­te­rami.

– To dla mnie ża­den kło­pot pod­rzu­cić pa­nią do Dor­so­duro. Jak już mó­wi­łem, to po dro­dze.

– Dzię­kuję, na­prawdę nie wiem, co bym bez pana zro­biła.

– Jak to ma­wiamy po wło­sku: La ne­ces­sità è la ma­dre dell’in­ven­zione, po­trzeba jest matką wy­na­lazku.

– I jak to się mówi w An­glii: Da­ro­wa­nemu ko­niowi nie za­gląda się w zęby! – Ve­ne­tia ro­ze­śmiała się ner­wowo.

Wy­cią­gnął rękę, by po­móc jej wsiąść na po­kład. Pu­ściła po­ma­lo­wany w czarno-białe pa­ski słu­pek na­brzeża i zro­biła krok na­przód. Łódź za­ko­ły­sała się i Ve­ne­tia stra­ciła rów­no­wagę. Gdyby nie Pa­olo, wy­lą­do­wa­łaby w męt­nej ciem­nej wo­dzie. Z nie­zwy­kłą zręcz­no­ścią zła­pał ją i przy­cią­gnął do piersi tak mocno, że trudno jej było od­dy­chać.

Dło­nie trzy­ma­jące ją za ra­miona były jak ze stali, jego ciało tak bli­sko. Nie po­tra­fiła opa­no­wać fi­zycz­nej re­ak­cji i znów serce za­biło jej szyb­ciej. Pa­olo mruk­nął coś w jej włosy, czego nie zro­zu­miała. Pod­nio­sła wzrok, wy­da­wał się tak bar­dzo gó­ro­wać nad nią wzro­stem. Spoj­rzała w nie­bie­skie tę­czówki – ja­sne, mie­niące się ni­czym sza­firy. Miała pustkę w gło­wie.

Przez dłuż­szą chwilę pa­trzyli na sie­bie, za­po­mi­na­jąc o ca­łym bo­żym świe­cie. Pa­olo przy­gar­nął Ve­ne­tię jesz­cze bli­żej, a jej dłoń prze­su­nęła się na jego pierś. Wy­czuła mia­rowy rytm jego serca pod pal­cami i cie­pło skóry ema­nu­jące przez ma­te­riał ubra­nia. Jego mu­sku­larne ciało było szczu­płe i twarde, a ko­rzenny za­pach wody po go­le­niu zmie­szany z nutką ty­to­niu ude­rzył jej do głowy. Jego twarz była te­raz tak bli­sko, że mo­gła do­strzec głę­bo­kie zmarszczki w ką­ci­kach oczu, przy ustach i inne drobne rysy wi­doczne na ogo­rza­łej skó­rze. Z tej od­le­gło­ści wy­da­wał się star­szy. W gę­stych czar­nych wło­sach za­uwa­żyła kilka si­wych pasm. Po­mimo ha­łasu i ota­cza­ją­cej ich wrzawy stali tak ob­jęci, jakby tylko oni ist­nieli na świe­cie, a poza nimi nie było już nic.

Ogar­nął ją żar i na­gle za­pra­gnęła roz­pacz­li­wie zna­leźć się jesz­cze bli­żej niego, chciała, by tu­lił ją w ra­mio­nach, by na­chy­lił ku niej usta i… Za­mknęła oczy, kiedy ta po­trzeba przy­bie­rała na sile. Ogar­nęła ją nie­mal bo­le­sna tę­sk­nota za jego piesz­czo­tami… Chyba kom­plet­nie stra­ciła ro­zum, a w do­datku to było bar­dzo nie­bez­pieczne. Ale od dawna nie czuła cze­goś po­dob­nego, pod­nie­ce­nia cie­płem mę­skiego ciała, emo­cji tak gwał­tow­nych i sil­nych. Wie­działa, co to jest, i nie­na­wi­dziła tego, ale nie po­tra­fiła się temu oprzeć.

– Jest pani zmę­czona. Le­d­wie się pani trzyma na no­gach. Pro­szę wejść do środka i usiąść, cała pani drży. – Głos Pa­ola prze­bił się do niej jak przez mgłę, kiedy pro­wa­dził ją do jed­nego z mięk­kich skó­rza­nych fo­teli w ka­bi­nie. Po­sa­dził ją, przy­niósł kie­li­szek grappy i za­jął miej­sce obok, kiedy na­lał i so­bie. – Pro­szę się na­pić, to pa­nią roz­grzeje.

– Gra­zie. An­cora una volta sei ve­nuto in mio soc­corso, znowu pan mnie ra­tuje – po­wie­działa w unie­sie­niu, bio­rąc z jego dłoni kie­li­szek i sta­ra­jąc się uspo­koić. Cie­szyła się, że Pa­olo nie jest świa­dom sza­leń­stwa, ja­kie ją przed chwilą ogar­nęło, i miała na­dzieję, że nie za­uwa­żył, jak się za­ru­mie­niła.

Ka­bina była prze­stronna, z sie­dze­niami obi­tymi napa, miękką wło­ską skórą. Przy roz­miesz­czo­nych do­okoła oknach wi­siały za­słony przy­trzy­my­wane sznu­rami. Oku­cia były z chro­mo­wa­nego zło­co­nego mo­sią­dzu. Ve­ne­tia wi­działa, że jest luk­su­sowo, ale ele­gancko, bez osten­ta­cji ty­po­wej dla wielu in­nych ło­dzi. Ja­koś jej to nie dzi­wiło. Pa­olo nie wy­da­wał się kimś, kto lubi się po­pi­sy­wać.

– Ta grappa jest inna niż te, któ­rymi mnie do­tąd czę­sto­wano – po­wie­działa, kiedy upiła mały łyk bursz­ty­no­wego, cie­płego płynu. – Czy nie po­winna być cał­kiem przej­rzy­sta o tym cha­rak­te­ry­stycz­nym zio­ło­wym aro­ma­cie? Ta jest zło­tawa i ma po­smak…

Za­wa­hała się i spró­bo­wała wię­cej.

– Wy­czuwa się w niej lu­kre­cję i wa­ni­lię. Mam ra­cję?

Pa­olo gwizd­nął z uzna­niem.

– Ma pani bar­dzo wraż­liwe pod­nie­bie­nie, si­gno­rina. To Re­se­rve Grappa z win­nicy nie­da­leko mo­jego domu w To­ska­nii. Pro­du­kują tylko ty­siąc bu­te­lek rocz­nie, do oso­bi­stego użytku ro­dziny i na po­trzeby lo­kalne. Sma­kuje pani?

– Ma cie­kawy smak. Przy­znam, że można się od niego uza­leż­nić, ale oba­wiam się, że jest moc­niej­sza niż ta, do któ­rej przy­wy­kłam.

Pa­olo bły­snął uro­czym uśmie­chem.

– Wi­dzę, że czuje się już pani le­piej. Wró­ciły pani ko­lory. To był długi spa­cer jak na ta­kie zimno. – Wy­pił grappę jed­nym hau­stem. – Chcia­łaby pani jesz­cze tro­chę?

Ve­ne­tia miała wra­że­nie, że te­raz, kiedy w końcu przy­jęła jego za­pro­sze­nie na łódź, zda­wał się dziw­nie za­kło­po­tany. Czy spe­szyło go to ich zde­rze­nie przy wsia­da­niu? Czy od­czy­tała w jego uprzej­mo­ści zbyt wiele?

– Nie, dzię­kuję. Chyba mo­żemy już ru­szać – od­parła, ma­jąc się znów na bacz­no­ści. – Już za­ję­łam panu dość wiele czasu.

– Non dirlo ne­an­che per sche­rzo, nie ma o czym mó­wić. – Do­lał so­bie grappy, którą ku zdu­mie­niu Ve­ne­tii wy­chy­lił rów­nie szybko. – Woli pani siąść na ze­wnątrz, czy zo­stać w cie­ple?

– Bar­dzo lu­bię świeże po­wie­trze, więc chyba siądę al­fre­sco.

– Po­przed­nio mó­wiła pani, że mieszka gdzieś przy ka­nale w Dor­so­duro. Znam do­brze tę oko­licę. Nie ma tam wiele do­mów z wej­ściem od wody.

– Mam miesz­ka­nie w Pa­lazzo Men­di­coli, parę ulic od ko­ścioła San Ni­colò Dei Men­di­coli.

– Sì, sì, so bene dov’è il pa­lazzo Men­di­coli é, wiem do­brze, gdzie to jest. Spę­dzi­łem wiele czasu w Dor­so­duro. Miesz­kają tam ar­ty­ści, pro­jek­tanci i pi­sa­rze, to jedno z naj­pięk­niej­szych i uro­czych se­steri We­ne­cji – po­wie­dział ci­cho, sto­jąc przy niej i przy­pa­tru­jąc się jej znów uważ­nie. Ski­nął, żeby ru­szyła przed nim na po­kład. Z ja­kie­goś po­wodu za­czer­wie­niła się. Po­spiesz­nie wspięła się na stop­nie, żeby ochło­dzić po­liczki.

Wró­cili na ze­wnątrz, a Ve­ne­tia usia­dła na pół­ko­li­stej ła­wie, obi­tej biało-nie­bie­skim płót­nem w ste­rówce. W mil­cze­niu ob­ser­wo­wała silną syl­wetkę Pa­ola, gdy krzą­tał się, by od­cu­mo­wać i wy­pły­nąć z przy­stani. Jej wzrok prze­śli­zgnął się po jego wą­skich bio­drach, kiedy sta­nął przy ste­rze – wy­soki, zre­lak­so­wany, o wy­raź­nie wy­rzeź­bio­nej syl­wetce. Ob­ci­sły ko­stium Ar­le­kina eks­po­no­wał mię­ś­nie ud. Znowu ude­rzyło ją, że jest tak szczu­pły, a jed­no­cze­śnie mocny. I te jego ra­miona – im­po­nu­jące, choć nie prze­sad­nie cięż­kie. Jak za­uwa­żyła, miał bar­dzo po­dobną bu­dowę do Judda, i na­gle zo­rien­to­wała się, że my­śli o tym, jakby to było ko­chać się z nim.

Na wo­dzie na­dal roz­brzmie­wały śmie­chy prze­bie­rań­ców w prze­my­ka­ją­cych to w tę, to w tamtą stronę gon­do­lach. Ich wio­sła wzbi­jały fale, na któ­rych tań­czyły od­bla­ski świa­tła. Mimo du­żego ru­chu Pa­olo z wielką wprawą prze­bi­jał się przez wą­ski ka­nał. Kiedy wy­pły­nął na Ca­nale Grande, na­gle przy­spie­szył. Miało się wra­że­nie, że piękna łódź ożyła. Unio­sła dziób nad wodę i z ry­kiem sil­nika po­gnała na­przód.

Świa­tło księ­życa za­le­wało la­gunę ota­cza­jącą mia­sto ja­rzące się na tle ak­sa­mit­nego gra­na­to­wego nieba. Z każ­dej strony do­bie­gały dźwięki mu­zyki. Serce We­ne­cji na­dal roz­pie­rała ra­dość. Za­bawa na pewno bę­dzie trwać do świtu, do któ­rego zo­stało jesz­cze tro­chę czasu.

Tej nocy w po­wie­trzu unosi się ja­kaś szcze­gólna ma­gia – po­my­ślała Ve­ne­tia, pa­trząc na sze­reg ma­je­sta­tycz­nych mar­mu­ro­wych pa­ła­ców prze­su­wa­ją­cych się jej przed oczami. Ich ko­ja­rzące się ze sty­lem mau­re­tań­skim fa­sady były ską­pane w sre­brzy­stej po­świa­cie. Jesz­cze ni­gdy ta sce­ne­ria nie wy­dała się jej tak cza­ru­jąca jak w tej chwili, choć Ve­ne­tia prze­pły­wała tą drogą dwa razy dzien­nie przez ostat­nie trzy lata. Jej wzrok padł znów na męż­czy­znę za ste­rem. Jego dło­nie pew­nie kon­tro­lo­wały ma­sywną kie­row­nicę z drewna te­ko­wego i ma­ho­niu. Stał na lekko roz­sta­wio­nych no­gach, by utrzy­mać rów­no­wagę, kiedy pę­dzili, zo­sta­wia­jąc za sobą białe smugi spie­nio­nej wody po obu stro­nach ko­ły­szą­cej się mo­to­rówki. Pa­olo zdjął czapkę. Jego czarne, lekko prze­ty­kane si­wi­zną włosy oka­zały się dłuż­sze, niż są­dziła. Te­raz tar­gał je wiatr. Usta o su­rowo za­ry­so­wa­nym pro­filu były za­cięte i zde­cy­do­wane. Spra­wiał wra­że­nie ab­so­lut­nie nie­za­leż­nego, a jed­no­cze­śnie ema­no­wała od niego in­try­gu­jąca Ve­ne­tię aura sa­mot­no­ści. Była w nim za­gad­kowa mie­szanka sprzecz­nych cech i na­gle uświa­do­miła so­bie, że ten obcy, który ją tak dziw­nie po­cią­gał, po­dob­nie jak to wy­jąt­kowe mia­sto, może być kimś zu­peł­nie in­nym niż jej się zdaje. Za­drżała.

Z obawy, że je­śli na­dal bę­dzie na niego pa­trzeć, on obej­rzy się i uzna, że chcia­łaby na­wią­zać roz­mowę, skon­cen­tro­wała się na oto­cze­niu. Łódź na­brała pręd­ko­ści i mknęła po fa­lach z gło­śnym świ­stem. Ve­ne­tia czuła na twa­rzy drobne kro­pelki nie­sione lek­kim, chłod­nym wia­trem, któ­rego de­li­katne palce chwy­tały jej włosy i roz­wie­wały ich ko­smyki nad czo­łem.

Wkrótce w polu wi­dze­nia po­ja­wiła się bi­zan­tyj­ska dzwon­nica, cam­pa­nile, i ele­gancki, pięt­na­sto­wieczny ga­nek ko­ścioła San Ni­colò dei Men­di­coli. Ve­ne­tia wstała i po­de­szła do Pa­ola.

– To tu­taj – po­wie­działa, wska­zu­jąc prze­piękną bu­dowlę.

Zwol­nili i łódź pod­pły­nęła gładko do ba­ro­ko­wego wej­ścia do Pa­lazzo Men­di­coli. Mar­mu­rową, bo­gato zdo­bioną fa­sadę oświe­tlały z obu stron ele­ganc­kie elek­tryczne la­tar­nie. Mo­to­rówka za­trzy­mała się parę cen­ty­me­trów od wy­so­kich drew­nia­nych słu­pów wy­nu­rza­ją­cych się z wody obok scho­dów pa­łacu ni­czym pałki wodne. Pa­olo wy­łą­czył sil­nik.

– Mam na­dzieje, że pani nie zmo­kła – po­wie­dział z ło­bu­zer­skim uśmie­chem. – Za kie­row­nicą czę­sto się za­po­mi­nam. Mó­wią, że pro­wa­dzę ry­zy­kow­nie.

– Ależ nie. To była dla mnie bar­dzo miła prze­jażdżka, po­dob­nie jak cały wie­czór. Dzię­kuję, je­stem panu bar­dzo wdzięczna.

W nie­bie­skich tę­czów­kach Pa­ola za­bły­sły ogniki roz­ba­wie­nia. Jakby ni­gdy nic się­gnął ręką, zła­pał ją za nad­gar­stek i de­li­kat­nie przy­cią­gnął do sie­bie.

– W ta­kim ra­zie zje pani dziś ze mną ko­la­cję – oświad­czył, jakby sprawa była za­ła­twiona, jed­nak pod lek­kim to­nem kryły się tak in­ten­sywne emo­cje, że ją to ude­rzyło.

Znowu po­czuła to dziwne zmy­słowe przy­cią­ga­nie, które po­ra­ziło ją wcze­śniej tego wie­czoru, kiedy zde­rzyła się z Pa­olem, fi­zyczny ma­gne­tyzm, na który, jak my­ślała, była od­porna. In­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy – po­dob­nie jak iry­ta­cja jego śmia­ło­ścią – spra­wił, że ze­sztyw­niała.

– Zwy­kle o ta­kie rze­czy się pyta, nie roz­ka­zuje. Zresztą tak czy ina­czej je­stem za­jęta.

Bły­snął zę­bami w prze­wrot­nym uśmie­chu.

– Po­mo­głoby tro­chę, gdy­bym padł na ko­lana?

Czuła się dziw­nie po­de­ner­wo­wana.

– Nie – ucięła chłodno, od­su­wa­jąc się od niego.

Ką­cik jego ust drgnął z le­d­wie skry­wa­nym roz­ba­wie­niem.

– W ta­kim ra­zie ju­tro.

Na­ci­skał, a ona tego nie zno­siła.

– Nie, ani dziś, ani ju­tro, ani po­ju­trze – od­pa­ro­wała, nie kry­jąc, że jest ura­żona.

– Ach, więc jest pani za­jęta, ma ja­kie­goś chło­paka, a może to już fi­dan­zato… – rzu­cił iro­nicz­nie.

No te­raz to na­prawdę prze­sa­dził. Jak on śmie tak się spo­ufa­lać? Do tej pory wy­da­wał się taki opa­no­wany, z dy­stan­sem. Co się stało? Pew­nie jest pi­jany. Jak się za­sta­no­wiła, to przez cały wie­czór wi­działa go z kie­lisz­kiem w dłoni, a po­tem jesz­cze strze­lił so­bie te dwie grappy, jakby to była woda mi­ne­ralna. Co bę­dzie, je­śli na­gle przyj­dzie mu do głowy od­pły­nąć z nią w nie­wia­do­mym kie­runku? Choć nic nie świad­czyło o tym, żeby roz­wa­żał coś ta­kiego, Ve­ne­tia się wy­stra­szyła. Czuła, że dzieje się z nią coś, nad czym nie ma kon­troli, i prze­biegł ją dreszcz.

W jej oczach za­bły­sła złość.

– To na­prawdę nie pań­ska sprawa.

Wi­dział, że ją ob­ra­ził, i to go otrzeź­wiło. Spięty, przy­gryzł ner­wowo dolną wargę.

– Prze­pra­szam, si­gno­rina, je­śli wy­da­łem się zbyt bez­po­średni. Mu­sia­łem dać się po­nieść at­mos­fe­rze kar­na­wału. Niech mi pani wy­ba­czy.

Wy­cią­gnęła rękę i zmu­siła się do uśmie­chu.

– Ad­dio, si­gnore i dzię­kuję za pana uprzej­mość.

Rysy jego twa­rzy stę­żały, wy­raź­nie znów przy­wdzie­wał swoją co­dzienną ma­skę, po­dob­nie jak Ve­ne­tia. Jego głos brzmiał szorstko.

– A więc to bę­dzie dla nas ra­czej ad­dio niż ar­ri­ve­der­chi.

– Oba­wiam się, że tak – szep­nęła, po czym od­wró­ciła się, żeby wy­siąść.

Łódź się za­ko­ły­sała. Pa­olo od razu zna­lazł się przy Ve­ne­tii. W jego oczach było nieme py­ta­nie, jakby sta­rał się od­gad­nąć jej my­śli, po­ma­ga­jąc jej zła­pać rów­no­wagę i sta­nąć bez­piecz­nie na na­brzeżu.

O dziwo, te­raz już nie było jej tak spieszno odejść, ale spa­liła za sobą mo­sty i pew­nie wyj­dzie jej to tylko na do­bre. Kiedy ru­szyła do pa­lazzo, nie oglą­da­jąc się za sie­bie, usły­szała włą­czany sil­nik. Nie mo­gła się oprzeć po­ku­sie – zer­k­nęła przez ra­mię. Po­czuła ukłu­cie żalu, wi­dząc, jak La Se­re­nis­sima i jej ka­pi­tan od­pły­wają wśród roz­bry­zgów bia­łej piany. Do­piero po chwili się opa­mię­tała. Mi­łość już raz zro­biła z niej ża­ło­sną idiotkę. Nie mam za­miaru znowu przez to prze­cho­dzić – po­wta­rzała so­bie w my­śli, gdy wsia­dała do windy, by wje­chać na trze­cie pię­tro.

***

Pa­lazzo Men­di­coli stał po za­chod­niej stro­nie se­stiere Dor­so­duro, na po­łu­dnio­wym pół­wy­spie We­ne­cji na za­krę­cie ma­łego ka­nału. Był to szes­na­sto­wieczny, trzy­pię­trowy pa­łac o mar­mu­ro­wej fa­sa­dzie. Od­no­wiono go na po­czątku lat dzie­więć­dzie­sią­tych dwu­dzie­stego wieku i prze­ro­biono na apar­ta­menty. Ve­ne­tia zaj­mo­wała naj­wyż­sze pię­tro. Dor­so­duro le­żało wy­żej niż reszta We­ne­cji, więc z jed­nej strony miało się stąd wi­dok na la­gunę na po­łu­dniu, druga wy­cho­dziła na pół­nocny-wschód z pa­no­ramą reszty mia­sta w kie­runku Ca­nale Grande. Więk­szość ar­chi­tek­tury we­wnętrz­nej, ob­razy i fre­ski za­cho­wały się nie­na­ru­szone. Je­dy­nie kra­niec bu­dynku, znisz­czony po­ża­rem w dzie­więt­na­stym wieku, zo­stał cał­ko­wi­cie prze­bu­do­wany. Za­mon­to­wano tam ele­gancką, sta­ro­modną windę.

Apar­ta­ment Ve­ne­tii był duży, o wy­so­kich stro­pach z gip­so­wymi ob­ra­mo­wa­niami. Sztu­ka­te­rie przy su­fi­cie przed­sta­wiały fry­wolne che­ru­binki ści­ga­jące dziwne skrzy­dlate zwie­rzęta. To było miesz­ka­nie matki chrzest­nej Ve­ne­tii, Gio­vanny, od czasu, jak owdo­wiała. Jed­nak po pię­ciu la­tach po­ślu­biła Uga Lom­bar­diego i wy­pro­wa­dziła się do jego pen­tho­use’u na szczy­cie bu­dynku Bella Vi­sta w cen­trum We­ne­cji. Stał tam daw­niej stary, zruj­no­wany pa­łac. Lom­bardi ku­pił go, a po­tem wy­bu­do­wał na jego miej­scu bar­dzo no­wo­cze­sny wie­żo­wiec z luk­su­so­wymi apar­ta­men­tami, gdzie miesz­kał ra­zem z matką chrzestną Ve­ne­tii w ty­go­dniu. W week­endy ucie­kali na Lido z długą piasz­czy­stą plażą na po­łu­dnie od mia­sta. Ugo Lom­bardi ku­pił nowo po­ślu­bio­nej mał­żonce je­den z tam­tej­szych pa­ła­ców – cu­downy stary bu­dy­nek z wi­do­kiem na la­gunę, aż po śre­dnio­wieczne wieże i rude da­chy mia­sta.

Ściany miesz­ka­nia Ve­ne­tii były po­kryte pa­ste­lo­wymi je­dwa­biami. Cięż­kie bro­ka­towe za­słony wi­szące przy oknach – ciem­niej­sze, choć w pa­su­ją­cych od­cie­niach – były przy­trzy­my­wane gru­bymi sznu­rami w tym sa­mym ko­lo­rze. W każ­dym po­koju znaj­do­wał się mar­mu­rowy ko­mi­nek ele­gancko zdo­biony mo­ty­wami z mi­to­lo­gicz­nej flory i fauny. Ma­sywne me­ble były w stylu ba­ro­ko­wym i ro­koko – wy­godne, o mięk­kich za­krzy­wio­nych li­niach i zdo­bione ta­kimi ele­men­tami, jak muszle, kwiaty i gwiazdy.

Ve­ne­tia po­ło­żyła się na swo­jej chmu­rze z po­du­szek, w wiel­kim łożu z bal­da­chi­mem, i pa­trzyła na ta­niec świa­teł z ka­nału od­bi­ja­ją­cych się na bia­łym, zdo­bio­nym stiu­kami su­fi­cie. Po­środku na gru­bym łań­cu­chu z pę­ka­tych przej­rzy­stych ku­lek wi­siał ży­ran­dol z Mu­rano. Zza de­li­kat­nych zie­lo­nych li­ści na szczy­cie ży­ran­dola wy­glą­dały li­lie i sto­krotki. Ich cie­niut­kie płatki zo­stały stwo­rzone z dmu­cha­nego nie­przej­rzy­stego szkła w od­cie­niach miodu. Fryzy przed­sta­wia­jące barwne ptaki i mo­tyle zdo­biły rogi po­koju, oży­wia­jąc pa­ste­lowe ściany.

Przy bal­da­chi­mie wi­siały kre­mowe bro­ka­towe za­słony pa­su­jące do na­rzuty. U stóp łoża stała wspa­niała ca­se­tone – mi­ster­nie zło­cona, ma­lo­wana skrzy­nia z szes­na­stego wieku, która od za­wsze na­le­żała do ro­dziny Gio­vanny, a na któ­rej amorki jeź­dziły ry­dwa­nami cią­gnię­tymi przez mi­tyczne zwie­rzęta sym­bo­li­zu­jace ro­mań­skich bo­gów. W daw­nych cza­sach ta­kie ozdobne skrzy­nie sta­wiano w sy­pialni no­wo­żeń­ców jako tro­feum wło­skich ary­sto­kra­tów. Spo­mię­dzy dwóch wą­skich okien na po­kój wy­cho­dził ko­mi­nek z car­ra­ryj­skich mar­mu­rów, nad któ­rym znaj­do­wało się olśnie­wa­jące ro­ko­kowe lu­stro w zło­co­nej ra­mie. Na­prze­ciwko wi­siał ob­raz Fran­ce­sca Zuc­ca­rel­lego – kra­jo­braz z rzeką i wę­drow­cami, a pod nim stała sofa i dwa fo­tele w kształ­cie gon­doli, tak zwane ber­gèry, obite zło­tym je­dwa­biem z wzo­rami w li­ście lau­rowe i psz­czoły. Na­prze­ciw łóżka piękne pa­nele, ude­ko­ro­wane gir­lan­dami w de­li­kat­nych od­cie­niach, two­rzyły całą ścianę wbu­do­wa­nych szaf z se­kret­nymi drzwiami do ła­zienki, co do­da­wało nieco no­wo­cze­sno­ści peł­nemu prze­py­chu po­ko­jowi.

Ve­ne­tia nie była w sta­nie za­snąć. Po raz pierw­szy od przy­jazdu do We­ne­cji do­skwie­rała jej sa­mot­ność i pa­nu­jąca w jej po­koju ci­sza. Do­pa­dły ją du­chy prze­szło­ści. Wra­cały wspo­mnie­nia, które, jak są­dziła, udało się jej już wy­rzu­cić ze swo­ich my­śli, wy­ma­zać z nich raz na za­wsze. Sta­nęła jej przed oczami przy­stojna twarz Judda… Te jego har­mo­nijne rysy… Judd Car­ter, męż­czy­zna, który po­rzu­cił ją, kiedy był jej naj­bar­dziej po­trzebny.

Miała za­le­d­wie osiem­na­ście lat, gdy po­ja­wił się w jej ży­ciu. Po­znali się na bo­żo­na­ro­dze­nio­wym balu w Lon­dy­nie po­nad dzie­sięć lat temu. Ve­ne­tia do­piero za­czy­nała stu­dia na wy­dziale ar­chi­tek­tury w Cam­bridge. Judd miał dwa­dzie­ścia osiem lat i, choć po­cho­dził ze skrom­nej ro­dziny, udało mu się zdo­być sty­pen­dium Kró­lew­skiej Aka­de­mii Woj­sko­wej w San­dhurst. Zo­stał ofi­ce­rem eli­tar­nej jed­nostki, pułku spa­do­chro­no­wego. To była mi­łość od pierw­szego wej­rze­nia i rok póź­niej Judd się jej oświad­czył.

Sir Wil­liam Aston-Mon­tagu, oj­ciec Ve­ne­tii, zde­cy­do­wa­nie od­mó­wił zgody na ta­kie mał­żeń­stwo. Za­bro­nił córce wi­dy­wać się z wy­bran­kiem. Choć sam nie­gdyś był w woj­sku, jako apo­dyk­tyczny tra­dy­cjo­na­li­sta ocze­ki­wał, że córka po­ślubi ko­goś ze swo­jej sfery, „jed­nego z nas”, jak lu­bił ma­wiać, co do­pro­wa­dzało Ve­ne­tię do fu­rii. Lorna, jej matka, choć słodka i do­bra, była zdo­mi­no­wana przez ojca i nie śmiała sprze­ci­wić się mę­żowi. Mimo wszystko mło­dzi na­dal po­ta­jem­nie się spo­ty­kali, co nie uda­wało się im czę­sto, bo przez więk­szość czasu Judd peł­nił służbę w Ir­lan­dii Pół­noc­nej, ale re­gu­lar­nie ze sobą ko­re­spon­do­wali.

I tak pew­nego dnia, kiedy Judd był na ma­new­rach w Ir­lan­dii, Ve­ne­tia od­kryła, że jest w ciąży. Po­szła do ro­dzi­ców i po­wie­działa, że czy się zgo­dzą, czy nie, wyj­dzie za Judda Car­tera, bo jest on oj­cem dziecka, które nosi w ło­nie. Mimo usil­nych próśb żony sir Wil­liam nie ustą­pił, za­gro­ził, że wy­dzie­dzi­czy córkę, je­śli ona na­tych­miast nie prze­rwie ciąży. Do tej pory w uszach Ve­ne­tii dźwię­czał jego pe­łen zło­ści głos:

– Ten młody czło­wiek to ka­rie­ro­wicz, łowca po­sagu. Może udało mu się wkrę­cić do San­dhurst i two­jego łóżka, ale na pewno nie sta­nie się człon­kiem tej ro­dziny! Nie po­zwolę ci zhań­bić na­zwi­ska Aston-Mon­tagu, młoda damo. Po­zbę­dziesz się kło­potu albo nie bę­dziesz już moją córką i nie zo­ba­czysz zła­ma­nego pensa po mo­jej śmierci.

Ve­ne­tia na­pi­sała wtedy do Judda, ale nie od­pi­sał na jej wia­do­mość. Li­sty, które od tam­tej pory wy­słała, bła­ga­jąc, żeby się z nią skon­tak­to­wał, po­zo­stały bez od­po­wie­dzi. Gdyby zgi­nął w ak­cji, szybko by się do­wie­działa, więc nie mo­gła tłu­ma­czyć so­bie jego mil­cze­nia na­wet tak ma­ka­brycz­nym zbie­giem oko­licz­no­ści. Była zdru­zgo­tana. Ku prze­ra­że­niu ro­dzi­ców wy­pro­wa­dziła się z domu i za­miesz­kała z naj­lep­szą przy­ja­ciółką, Emmą. Nie miała jesz­cze dwu­dzie­stu lat, ale mimo wszystko po­sta­no­wiła za­trzy­mać dziecko, uczu­cia były zbyt silne, nie po­tra­fiła słu­chać głosu roz­sądku. Trzy mie­siące póź­niej spa­dła głową w dół ze scho­dów w cen­trum han­dlo­wym. Ob­ra­że­nia krę­go­słupa spo­wo­do­wały po­ro­nie­nie. Sir Wil­liam i Lorna przy­szli od­wie­dzić ją w szpi­talu i po­go­dzili się z córką. Ve­ne­tia wró­ciła do domu.

Kilka mie­sięcy spę­dziła w sta­nie za­wie­sze­nia – zbyt wy­czer­pana, by my­śleć lo­gicz­nie, wstrzą­śnięta tym, co się jej przy­da­rzyło. Nie była jed­nak kimś, kto się ła­two pod­daje, więc, z po­mocą matki i przy­ja­ciół, ze­brała siły, wró­ciła do ży­cia i pod­jęła prze­rwane stu­dia. Judd ni­gdy już się do niej nie ode­zwał.

Te­raz, dzie­sięć lat póź­niej, rana się za­go­iła. Ve­ne­tia prze­ba­czyła ojcu i Jud­dowi, ale bli­zny emo­cjo­nalne po­zo­stały. Była roz­cza­ro­wana mi­ło­ścią i ro­man­sami. Od czasu Judda wy­strze­gała się związ­ków i ni­gdy już nie wpu­ściła żad­nego męż­czy­zny do łóżka, co wśród zna­jo­mych męż­czyzn wy­ro­biło jej opi­nię ozię­błej.

Tej nocy po­zwo­liła so­bie my­śleć o Pa­olu. Miała wy­rzuty su­mie­nia. Może nie­po­trzeb­nie po­trak­to­wała go tak szorstko? „Nie, ani dziś, ani ju­tro, ani po­ju­trze…” . O iro­nio, te­raz ża­ło­wała tych słów, ich osta­tecz­nej wy­mowy. Zda­wała so­bie sprawę, że za­re­ago­wała tak prze­sad­nie, bo nie chciała się an­ga­żo­wać w re­la­cję z tym czło­wie­kiem.

Za­sta­na­wiała się, jak to jest. Do tej pory w to­wa­rzy­stwie płci prze­ciw­nej za­wsze czuła, że pa­nuje nad sy­tu­acją, choć po­zna­wała wielu przy­stoj­nych, od­no­szą­cych suk­cesy męż­czyzn, któ­rzy wy­da­liby się wy­ma­rzo­nym ma­te­ria­łem na męża każ­dej dziew­czy­nie, tylko nie jej. Wy­bu­do­wała mur wo­kół swo­jego serca, czer­piąc gorzką sa­tys­fak­cję z tego, że ni­komu nie po­zwala prze­bić się przez ten pan­cerz. Cie­szyła się swoją nie­za­leż­no­ścią, wy­ży­wała się w pracy, by za­głu­szyć sa­mot­ność.

A tu na­gle, przy ob­cym męż­czyź­nie, stra­ciła całą pew­ność sie­bie. Sprzeczne emo­cje, ja­kie w niej wy­wo­ły­wał, były eks­cy­tu­jące i nie­po­ko­jące za­ra­zem. Jego szar­manc­kie za­cho­wa­nie wo­bec niej wy­ni­kało z wło­skich zwy­cza­jów. Jed­nak to po­wta­rza­jące się za­pro­sze­nie na ko­la­cję wy­da­wało się szczere. Na­prawdę wy­czuła smu­tek w jego oczach i gło­sie, kiedy tak sta­now­czo od­mó­wiła kon­ty­nu­owa­nia ich zna­jo­mo­ści. I nie cho­dziło tu wła­ści­wie o Pa­ola, ale o nią samą i to dziwne wra­że­nie, ja­kie miała, kiedy nie­chcący wy­lą­do­wała na­gle w jego ra­mio­nach na ło­dzi. Na samo wspo­mnie­nie prze­biegł ją słodki dreszcz, serce za­biło jej szyb­ciej i zdała so­bie sprawę, że w głębi du­szy pra­gnie, by ich ścieżki znowu się prze­cięły. To było cał­kiem inne uczu­cie niż obrzy­dze­nie i strach, które zwy­kle ogar­niały ją na myśl o do­tyku ja­kie­goś męż­czy­zny. Bu­dziło się w niej coś ulot­nego, czego nie umia­łaby okre­ślić. Nie ro­zu­miała, co to jest.

Świ­tało, a Ve­ne­tia le­żała na gra­nicy jawy i snu, pół­przy­tomna. Za cięż­kimi po­wie­kami prze­su­wały się jej na prze­mian twa­rze Judda i Pa­ola. Po­czuła dziwne wy­rzuty su­mie­nia. Jakby w pe­wien spo­sób zdra­dzała Judda. Jed­nak Judd ją opu­ścił i zo­sta­wił samą, chorą z mi­ło­ści. Dla­czego nie po­tra­fiła o nim za­po­mnieć? Miała oso­bliwe wra­że­nie, że coś jej umyka, coś waż­nego, czego nie umia­łaby od razu okre­ślić… choć miała to na końcu ję­zyka. Wresz­cie zmę­cze­nie wzięło górę i za­pa­dła w głę­boki, nie­spo­kojny sen. Śniło się jej, że ciemna po­stać w płasz­czu i ma­sce ściga ją uli­cami We­ne­cji, wo­ła­jąc szep­tem jej imię. Ale za każ­dym ra­zem kiedy Ve­ne­tia się oglą­dała, ten czło­wiek zni­kał.

Rozdział 2

Słońce wcze­snego po­ranka świe­cące przez bal­kon wpa­dało do po­koju fran­cu­skimi oknami, two­rząc ja­sną smugę na łóżku. Ve­ne­tia spała, le­żąc na ple­cach. Jedna ręka spo­czy­wała na po­duszce nad głową, druga na bro­ka­to­wej koł­drze. Zło­ci­ste pro­mie­nie pod­kra­dały się co­raz wy­żej, się­gnęły jej piersi, ala­ba­stro­wej szyi, a wresz­cie de­li­kat­nych, od­prę­żo­nych ry­sów. Fale kasz­ta­no­wych wło­sów le­żały roz­sy­pane na po­duszce i opa­dały ka­ska­dami na ra­miona Ve­ne­tii, ob­ra­mo­wy­wały twarz w kształ­cie ser­duszka, o wy­dat­nych ko­ściach po­licz­ko­wych. To była nie­zwy­kła uroda, wy­ra­zi­sta, in­spi­ru­jąca dla rzeź­bia­rzy i ma­la­rzy i młoda An­gielka nie mo­gła na­rze­kać na brak pro­po­zy­cji, od czasu kiedy za­miesz­kała w tym naj­bar­dziej ar­ty­stycz­nym, osza­la­łym na punk­cie piękna wło­skim mie­ście.

Ve­ne­tia po­ru­szyła się. Za­trze­po­tały gę­ste ciemne rzęsy, gdy otwo­rzyła sze­roko oczy, któ­rych tę­czówki mie­niły się plam­kami złota. Le­ni­wie unio­sła głowę i spoj­rzała na mały ze­gar sto­jący na szafce noc­nej, gdy wła­śnie za­czy­nały bić ko­ścielne dzwony, a ich me­lo­dyjne dźwięki roz­nio­sły się echem po ca­łej We­ne­cji. Była dzie­wiąta. Dzień ofi­cjal­nie się za­czął.

Ve­ne­tia prze­spała za­le­d­wie dwie go­dziny – ale tego dnia nie miała za­jęć, poza umó­wio­nym po po­łu­dniu spo­tka­niem z Fran­ce­scą. Mo­gła po­zwo­lić so­bie na to, żeby po­le­żeć dłu­żej. Wie­działa, że w tym ty­go­dniu za wiele nie od­pocz­nie, bo przy­go­to­wy­wała wielką wy­stawę w bar­dzo pre­sti­żo­wym miej­scu – pa­łacu Ca’Da­rio. Roz­sąd­nie by­łoby jesz­cze tro­chę po­spać, ale pe­łen po­wie­trza po­kój wy­peł­niło świa­tło. Ve­ne­tia, bez względu na po­godę, zo­sta­wiała okna sy­pialni na noc otwarte na oścież. Ta­kiego zwy­czaju na­brała od czasu po­bytu w szkole z in­ter­na­tem w An­glii. Mosz­cząc się wy­god­niej na po­dusz­kach, pod­cią­gnęła wy­żej na ra­miona ciężką na­rzutę i zwi­nęła się w kłę­bek.

Opa­tu­lona koł­drą le­żała nie­ru­chomo kilka mi­nut, wsłu­chu­jąc się w zna­jome od­głosy mia­sta. Chlu­pot wody o na­brzeże, lekki świst prze­pły­wa­ją­cych gon­doli, prze­ni­kliwy zgrzyt va­po­retti, od­le­głe po­hu­ki­wa­nie pro­mów przy­wo­żą­cych tu­ry­stów z róż­nych stron świata, gru­cha­nie go­łębi, które przy­sia­dały na bal­ko­nie za jej oknem, żeby od­po­cząć, i trze­pot ich skrzy­deł, kiedy od­la­ty­wały. Uwiel­biała tę dziel­nicę, Dor­so­duro. Ci­cha – bar­dziej przy­po­mi­na­jaca wy­spę niż gwarne, pełne tu­ry­stów cen­trum We­ne­cji – oko­lica przy­cią­gała ar­ty­stów, stu­den­tów, któ­rzy prze­sia­dy­wali w tak lu­bia­nych przez bo­hemę ca­fe­te­riach i ba­rach, gdzie roz­ma­wiali, czy­tali, dys­ku­to­wali o ży­ciu i sztuce przy ka­wie albo kie­liszku wina. Ve­ne­tia po­zwo­liła so­bie znów od­pły­nąć w sen, na­pa­wa­jąc się spo­ko­jem chwili.

Wresz­cie wstała i pod­bie­gła do okna, które wy­cho­dziło na la­gunę. Po­nie­waż jej miesz­ka­nie znaj­do­wało się na trze­cim pię­trze, miała wi­dok na wiele ki­lo­me­trów wy­brzeża. Mie­niąca się w pro­mie­niach słońca woda zda­wała się bar­dzo nie­bie­ska pod bez­chmur­nym nie­bem, a w kry­sta­licz­nym po­wie­trzu wszystko ry­so­wało się wy­raź­nie, jed­nak na­dal było bar­dzo zimno. Bo­ski po­ra­nek, zbyt piękny, by sie­dzieć w domu!

Po­szła do są­sia­du­ją­cej z sy­pial­nią ła­zienki i przy­go­to­wała so­bie ką­piel. Uwiel­biała te ró­żowe ściany z mo­zaiki i to, że wanna jest usta­wiona pod oknem na co­kole z kre­mo­wego ka­mie­nia, a wcho­dzi się do niej po kilku ni­skich wy­po­le­ro­wa­nych stop­niach, więc mo­gła, le­żąc w cie­płej wo­dzie z pianką, cie­szyć się wi­do­kiem We­ne­cji. Nad umy­walką było wspa­niałe ba­ro­kowe lu­stro w zło­co­nej ra­mie, a po bo­kach kin­kiety ze szkła z Mu­rano, w kształ­cie muszli, z któ­rych są­czyło się w górę ła­godne świa­tło. Z pół­ko­li­stego skle­pie­nia su­fitu zwi­sał de­li­katny ró­żowy ży­ran­dol, uzu­peł­nia­jący pięk­nie cie­płe złote wy­koń­cze­nia ele­ganc­kiego po­miesz­cze­nia, w któ­rym wszystko zo­stało za­pla­no­wane tak, by stwa­rzać atmo­sferę wy­gody i prze­py­chu.

Kiedy od­prę­żyła się w ma­sie pach­ną­cych bą­bel­ków, wró­ciły na­trętne my­śli o Pa­olu. Sta­rała się je ode­gnać. Prawda, miała na­dzieję, że ich ścieżki znowu się prze­tną, ale nie za­mie­rzała go szu­kać. Mimo wszystko nie czuła się jesz­cze go­towa na nowy zwią­zek, a z jej do­świad­cze­nia wy­ni­kało, że męż­czyźni rzadko szu­kali przy­jaźni – zwy­kle chcieli o wiele wię­cej. Więc roz­glą­da­nie się za nim by­łoby bez sensu. Le­piej po­my­śleć o po­ranku, jaki miała przed sobą. Może po­winna wy­ko­rzy­stać ten czas, żeby wy­brać się na Tor­cello. Ni­gdy nie znu­dzi się tą wy­lud­nioną wy­sepką na pół­noc­nym krańcu la­guny we­nec­kiej, sły­nącą z mo­zaik, ale może jak na ten dzień to plan zbyt am­bitny. O tej po­rze roku ka­te­dra może być za­mknięta, a tram­waje wodne pew­nie kur­sują rzadko. Wy­szła z wanny, owi­nęła się ręcz­ni­kiem i wró­ciła do po­koju.

Uwiel­biała ele­ganc­kie stroje. Czuła się więc jak ryba w wo­dzie we Wło­szech, gdzie pa­no­wała tra­dy­cja la bella fi­gura, a w We­ne­cji chyba bar­dziej niż gdzie­kol­wiek in­dziej obo­wią­zy­wało ta­kie trzy­ma­nie fa­sonu. Ve­ne­tia dbała o to, by ubie­rać się zgod­nie z naj­now­szą modą, która zresztą świet­nie pa­so­wała do jej szczu­płej wiot­kiej syl­wetki. Matka chrzestna czę­sto mó­wiła, że gdyby znu­dziła ją ar­chi­tek­tura, mo­głaby zo­stać mo­delką. Więk­szość jej gar­de­roby sta­no­wiły mi­ni­spód­niczki, do­pa­so­wane dżinsy, swe­try i je­dwabne bluzki, poza kil­koma szy­kow­nymi ko­stiu­mami do pracy, kil­koma pro­stymi dzien­nymi su­kien­kami i kil­koma krót­kimi i dłu­gimi kre­acjami na wie­czór.

Swo­bodna, choć ele­gancka, w ob­ci­słych czar­nych dżin­sach, bia­łym kasz­mi­ro­wym swe­trze i krót­kiej, błysz­czą­cej kurtce z so­boli, Ve­ne­tia wy­ru­szyła na mia­sto ku­pić ga­zetę i przejść się wą­skimi ulicz­kami mia­sta. Od Bo­żego Na­ro­dze­nia miała mnó­stwo pracy w biu­rze, przy przy­go­to­wy­wa­niu wy­stawy fo­to­gra­ficz­nej pre­zen­tu­ją­cej wszyst­kie od­no­wione pa­lazzi, któ­rymi zaj­mo­wał się jej dział, Marmi Sto­rici e Pie­tra, w ostat­nich dwu­na­stu la­tach. Ze­bra­nie i zgro­ma­dze­nie ry­sun­ków, pro­jek­tów, pla­nów i zdjęć, pró­bek ma­te­riału, bu­do­wa­nie mo­deli pa­lazzi po re­no­wa­cji było nie lada wy­zwa­niem, a zaj­mo­wała się tym nie­mal wy­łącz­nie sama, tylko od czasu do czasu po­ma­gała jej Fran­ce­sca – je­dyna poza nią spe­cja­listka od re­stau­ra­cji za­byt­ko­wych bu­dyn­ków za­trud­niona w fir­mie.

Mo­dele wy­ko­nał Fa­bri­zio, uzdol­niony młody we­ne­cja­nin, który współ­pra­co­wał z nimi od sze­ściu lat. Stu­dio­wał sie­dem lat ar­chi­tek­turę, po czym uznał, że je­dyne, co lubi, to bu­do­wać mo­dele. Tę pa­sję roz­wi­jał od czasu, kiedy miał pięć lat. Jed­nak nie była to je­dyna na­mięt­ność Fa­bri­zia. Pe­łen fan­ta­zji Włoch ko­chał się w Ve­ne­tii i ad­o­ro­wał ją od pierw­szego dnia, kiedy tylko do­łą­czył do ich ze­społu. Jed­nak, tak jak i inni męż­czyźni, nie zdo­łał jej wzru­szyć.

– Cara, co­dzien­nie ła­miesz mi serce, ale wy­ba­czam ci, bo jes­teś taka śliczna – ła­jał ją ła­god­nie w ten nie­po­wta­rzalny, uro­czy wło­ski spo­sób.

Ve­ne­tia spę­dziła ra­nek na oglą­da­niu wy­staw, spa­ce­ro­wała bez celu, wta­pia­jąc się w tłum tu­ry­stów. Nie­wiel­kie mia­sto było ide­alne, żeby prze­cha­dzać się bocz­nymi uli­cami i oglą­dać w skle­pach oso­bliwe roz­ma­ito­ści, po­czy­na­jąc od eg­zo­tycz­nych ma­te­ria­łów, dzieł sztuki i an­ty­ków, po tu­tej­sze przy­smaki, uni­ka­towe książki, wy­pu­kłe lu­stra „cza­row­nic” – spe­cjal­ność tego mia­sta. Ve­ne­tia nie ja­dła śnia­da­nia, więc przed pierw­szą usia­dła w ład­nej trat­to­rii na placu Świę­tego Marka, która zo­stała otwarta za­le­d­wie kilka ty­go­dni wcze­śniej z oka­zji kar­na­wału. Przy­jem­nie zmę­czona wy­brała so­bie miej­sce na ze­wnątrz w pro­mie­niach zi­mo­wego słońca, pod czer­woną mar­kizą obok ob­ra­mo­wa­nia z do­nic z pa­pro­ciami, i po­pi­jała z kie­liszka białe wino. Po­dobno Na­po­leon ma­wiał, że naj­słyn­niej­szy plac tego mia­sta to „sa­lon Eu­ropy”. Ve­ne­tia ob­ser­wo­wała za­bawne scenki na piazza, jakby znaj­do­wała się w wiel­kiej sali ba­lo­wej. My­ślała o wie­kach hi­sto­rii za­klę­tej w tu­tej­szej ar­chi­tek­tu­rze i dzie­łach sztuki i na­pa­wała się wi­do­kami, ja­kie miała przed oczami.