Niegasnący żar ebook

Niegasnący żar

Hannah Fielding

Wydanie pierwsze, 2023London Wall Publishing Sp. z o.o.

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może być powielana, przechowywana w bazie danych lub systemie wyszukiwania, lub przekazywana, w jakiejkolwiek formie bądź w jakikolwiek sposób, bez uprzedniej pisemnej zgody wydawcy, ani w inny sposób rozpowszechniana w jakiejkolwiek oprawie lub okładce innej niż ta, w której została opublikowana, bez podobnego warunku, w tym niniejszego warunku, nałożonego na kolejnego nabywcę.

Copyright © Hannah Fielding 2023

Powołano się na moralne prawo autora.

Wszystkie postacie i wydarzenia w tej publikacji, poza tymi, które wyraźnie znajdują się w domenie publicznej, są fikcyjne, a wszelkie podobieństwo do jakiejkolwiek prawdziwej osoby, żyjącej lub zmarłej, jest czysto przypadkowe i niezamierzone przez autora.

Dołożono wszelkich starań, aby uzyskać niezbędne zezwolenia w odniesieniu do materiałów objętych prawem autorskim. Przepraszamy za wszelkie pominięcia w tym względzie i z przyjemnością zamieścimy stosowne podziękowania w kolejnych wydaniach.

Tłumaczenie: Anna Esden-TempskaRedakcja i korekta: Anna Suligowska-PawełekWersja elektroniczna: Pracownia DTP Aneta Osipiak-Wypiór

ISBN 978-83-66798-45-8

London Wall Publishing Sp. z o.o.Hrubieszowska 2, 01-209 Warszawawww.londonwallpublishing.comwww.hannahfielding.netpl.hannahfielding.net

Dla mojego męża Nicholasa, bez którego moje książki pozostałyby arkuszami papieru zalegającymi w komodzie.

Niegasnący żar migoce

Spotykają się oczy

Iskra, wybuch płomieni

Zakazanej rozkoszy.

Autor nieznany

Roz­dział 1

Rok 1970 – na oce­anie

To miała być jej noc po­ślubna. Tym­cza­sem dwu­dzie­sto­pię­cio­let­nia Co­ral Sinc­lair pa­trzyła, jak księ­życ w pełni rzuca srebrne pro­mie­nie na Ocean In­dyj­ski, kiedy uśpiony sta­tek uno­sił ją w ciemną dal. Nad wo­dami wi­siała lekka mgiełka, po­wie­trze było świeże, ła­godny wiatr roz­wie­wał jej ja­sne włosy. Tylko ona znaj­do­wała się na po­kła­dzie. Wy­pro­sto­wana, nie­ru­choma syl­wetka ry­so­wała się wy­raź­nie przez biel wie­czo­ro­wej je­dwab­nej sukni bez ra­mią­czek. Szczu­płe palce za­ci­skały się na po­rę­czy. Cienki szal z wo­alu po­wie­wał za dziew­czyną.

Co­ral nie mo­gła za­snąć. Pa­trzyła w mrok, czuła się bez­radna, sa­motna i zdru­zgo­tana. Ani jedna gwiazda nie świe­ciła na nie­bie, na­wet naj­mniej­sza, nie było żad­nego prze­bły­sku na­dziei. Je­dy­nym dźwię­kiem był szum sil­ni­ków i ryt­miczne, nie­usta­jące ude­rze­nia fal o ka­dłub.

Po ko­la­cji Co­ral cho­dziła ner­wowo po swo­jej dusz­nej ka­bi­nie, pró­bo­wała czy­tać książkę, w roz­tar­gnie­niu prze­rzu­cała ja­kiś ma­ga­zyn. Nie mo­gła się na ni­czym sku­pić, wy­szła więc za­czerp­nąć świe­żego po­wie­trza. Na po­kła­dzie było pu­sto, na le­ża­kach usta­wio­nych w dwóch rzę­dach nikt nie sie­dział. Ich upiorne cie­nie w bla­dym świe­tle księ­życa two­rzyły po­nurą at­mos­ferę od­bi­ja­jącą jej na­strój.

− To cu­downy rejs − mó­wiła so­bie ze smut­kiem, raz jesz­cze sta­ra­jąc się wy­rwać z de­pre­sji. Nie ko­rzy­stała w pełni z tej po­dróży i wie­działa, że pew­nego dnia bę­dzie tego ża­ło­wać. Prze­cież o ta­kiej przy­go­dzie ma­rzyła od lat. Ści­snęło ją w gar­dle.

− No nie, nie cał­kiem ta­kiej… − szep­nęła sama do sie­bie.

Oko­licz­no­ści, które skło­niły ją do wy­bra­nia się w tę długą po­dróż, były bo­le­sne. Miała prze­jąć swój spa­dek.

Tym stat­kiem wra­cała do domu – w każ­dym ra­zie do tego, który znała jako dziew­czynka miesz­ka­jąca w Ke­nii. Mpingo… Już na sam dźwięk tego słowa ro­biło się jej cie­plej na sercu, jakby grzało je po­ranne afry­kań­skie słońce. W ję­zyku su­ahili to zna­czyło „drzewo mu­zyczne”. Tak na­zy­wano he­ban afry­kań­ski, po­szu­ki­wane ciemne drewno, z któ­rego wy­twa­rzano in­stru­menty dęte. Jak wielu człon­ków bia­łej spo­łecz­no­ści Ke­nii – eklek­tycz­nej zbie­ra­niny po­zba­wio­nej ziemi ary­sto­kra­cji, my­śli­wych po­lu­ją­cych na wielką zwie­rzynę, by­łych woj­sko­wych – ro­dzina Co­ral na­le­żała do ży­ją­cych na emi­gra­cji osad­ni­ków. Od­ludne, nie­za­drze­wione kra­jo­brazy po­kryte py­łem i spie­czone słoń­cem, które mo­głyby bu­dzić lęk, mała Co­ral od­bie­rała cał­kiem ina­czej. Dla dziew­czynki o buj­nej wy­obraźni każdy dzień otwie­rał sce­ne­rię pełną bru­nat­nych i szma­rag­do­wych barw, gdzie można było swo­bod­nie bu­szo­wać w zło­tym świe­tle afry­kań­skiego słońca. My­ślała, że bę­dzie tu miesz­kać za­wsze i nie była na to przy­go­to­wana, że na­gle sy­tu­acja może się zmie­nić.

Pró­bo­wała przy­wo­łać w my­śli ob­raz tam­tego po­god­nego ranka na po­czątku kwiet­nia szes­na­ście lat temu, kiedy że­gnała się ze świa­tem, który ko­chała – słoń­cem, Afryką i swoim oj­cem. Miała dzie­więć lat i, choć wiele z tego okresu się za­tarło w jej pa­mięci, nie­które wspo­mnie­nia po­zo­stały wy­raźne.

Stałe kłót­nie ro­dzi­ców kła­dły się cie­niem na spo­koj­nym poza tym dzie­ciń­stwie Co­ral. Nie­które re­mi­ni­scen­cje drę­czyły ją w snach, za­wsze do­mi­no­wała w nich wy­soka po­stać ojca Wal­tera Sinc­la­ira, męż­czy­zny, który przez swoją ele­gan­cję, urok oso­bi­sty i opi­nię po­szu­ki­wa­cza przy­gód (nie wspo­mi­na­jąc o za­mi­ło­wa­niu do uwo­dze­nia cu­dzych żon) zy­skał so­bie wśród miej­sco­wych sym­pa­tyczne prze­zwi­sko: Biały Pi­rat. Co­ral ko­chała i po­dzi­wiała swo­jego peł­nego fan­ta­zji ojca i przez długi czas strasz­nie za nim tę­sk­niła.

Pa­mię­tała, jak wio­sną 1956 roku wró­ciła z matką An­gelą do An­glii, po­tem ro­dzice się roz­wie­dli i zo­stała wy­słana do szkoły z in­ter­na­tem. To był dla niej naj­trud­niej­szy okres. Dla dziecka przy­zwy­cza­jo­nego do sma­ga­nych wia­trem wiel­kich prze­strzeni bu­szu i ka­lej­do­skopu tro­pi­kal­nej sce­ne­rii na­głe za­mknię­cie w an­giel­skiej szkole z in­ter­na­tem było jak osa­dze­nie w wię­zie­niu i ni­gdy się do tego nie przy­zwy­cza­iła. Dla­tego w cza­sie tych zda­ją­cych się cią­gnąć w nie­skoń­czo­ność lat do­ra­sta­nia ucie­kała w cu­downy świat no­stal­gicz­nych ma­rzeń, po­ta­jem­nie obie­cu­jąc so­bie, że pew­nego dnia wróci do swo­jego praw­dzi­wego domu.

A póź­niej, kiedy Co­ral skoń­czyła szes­na­ście lat, jej matka wy­szła za sir Edwarda Ran­le­igha, owdo­wia­łego praw­nika cie­szą­cego się wielką re­nomą. Za­rę­czyny były dla dziew­czynki szo­kiem, choć czło­wiek ten czę­sto u nich by­wał, kiedy miesz­kały w Lon­dy­nie. Z po­czątku go nie zno­siła i od­mó­wiła po­ja­wie­nia się na ślu­bie. Nie po­tra­fiła so­bie wy­obra­zić, by ktoś mógł za­jąć miej­sce ojca w sercu matki – albo jej łóżku.

Wu­jek Edward, jak go na­zy­wała, był we­so­łym i to­wa­rzy­skim męż­czy­zną, bon vi­van­tem, bez­pre­ten­sjo­nal­nym, z ge­stem. Po­dob­nie jak jej oj­ciec po­dró­żo­wał po świe­cie, nie tyle po to, by po­mna­żać ma­ją­tek, ale głów­nie dla przy­jem­no­ści. Prze­nio­sły się do jego luk­su­so­wego miesz­ka­nia z wi­do­kiem na St. Ja­mes’s Park w Lon­dy­nie, a więk­szość wa­ka­cji spę­dzali w jego wiej­skiej po­sia­dło­ści Ran­le­igh Hall w Der­by­shire. Z cza­sem spo­kojny i cier­pliwy Edward za­skar­bił so­bie sym­pa­tię dziew­czynki. Na­uczył ją jazdy kon­nej, że­glo­wa­nia i roz­bu­dzał jej wy­obraź­nię, opo­wia­da­jąc o swo­ich przy­go­dach w da­le­kich kra­jach. Co­ral stop­niowo przy­wy­kła do jego obec­no­ści i prze­stała go trak­to­wać tak su­rowo. Po kilku mie­sią­cach stali się przy­ja­ciółmi.

Rok póź­niej jej świat znów prze­wró­cił się do góry no­gami – świeżo po­ślu­bio­nej pa­rze uro­dziły się bliź­niaki, La­vi­nia i Tho­mas, jej przy­rod­nie ro­dzeń­stwo. Co­ral źle się czuła z po­wodu tej na­głej, dra­ma­tycz­nej zmiany w jej ży­ciu. Sta­ran­nie ukry­wała swoje uczu­cia. Chęt­nie wró­ci­łaby do Ke­nii, ale dano jej ja­sno do zro­zu­mie­nia, że to nie wcho­dzi w ra­chubę. Znowu się pod­dała, a z cza­sem, dzięki cier­pli­wemu wspar­ciu ze strony wujka Edwarda, który trak­to­wał ją jak ro­dzoną córkę, po­lu­biła te dzieci, a na­wet na­uczyła się nimi opie­ko­wać. Na osiem­na­ste uro­dziny Co­ral wu­jek wy­dał bal na jej cześć i za­ło­żył dla niej fun­dusz po­wier­ni­czy, na który wpła­cił dużą sumę pie­nię­dzy. W tym cza­sie była już po­go­dzona z nową sy­tu­acją ży­ciową, która zo­stała jej na­rzu­cona. Ko­chała bliź­niaki i prze­pa­dała za wuj­kiem Edwar­dem, ale ni­gdy nie za­stą­pił on w jej sercu ojca i na­dal tę­sk­niła za Ke­nią, kra­jem swo­jego szczę­śli­wego dzie­ciń­stwa.

Za­my­ślona wspięła się na palce i na­chy­liła nad po­rę­czą, by ob­ser­wo­wać białe grzywy piany zo­sta­wiane na wo­dzie przez sta­tek. Po­dmu­chy sło­na­wego mor­skiego po­wie­trza roz­wie­wały jej włosy. Od­gar­nęła kos­myki z sze­ro­kiego czoła, by po­zwo­lić roz­py­lo­nym w po­wie­trzu kro­pel­kom chło­dzić swoją twarz. Ni­gdy nie przy­szło jej do głowy, że do domu spro­wa­dzą ją ta­kie oko­licz­no­ści. Wró­ciła my­ślami do tego, gdzie miała być dziś wie­czo­rem, do swo­jej nocy po­ślub­nej.

„Ba­jeczne we­sele” za­po­wia­dały jed­no­gło­śnie plot­kar­skie ga­zety. Dale’a Hal­lo­waya, mło­dego ame­ry­kań­skiego mi­liar­dera, po­znała na otwar­ciu wy­stawy Hal­lo­way Afri­can Exhi­bi­tion w No­wym Jorku. To było jej pierw­sze za­gra­niczne zle­ce­nie dzien­ni­kar­skie. Miała do­star­czyć ma­te­riał na te­mat tej eks­po­zy­cji i zro­bić zdję­cia wspa­nia­łych rzeźb i ob­ra­zów afry­kań­skich. To była wielka szansa, żeby wy­ro­bić so­bie po­zy­cję w za­wo­dzie, ta­kie oka­zje nie tra­fiały się czę­sto mło­dym fo­to­gra­fom, a zwłasz­cza ko­bie­tom. Choć sy­tu­acja szybko się zmie­niała i rok 1970 za­po­wia­dał eks­cy­tu­jącą nową de­kadę, na­dal bar­dzo trudno było prze­bić się w tym zdo­mi­no­wa­nym przez męż­czyzn świe­cie. Co­ral chciała być fo­to­gra­fem od za­wsze i choć wszyst­kie jej przy­ja­ciółki do­ro­sły i po­dą­ża­jąc prze­wi­dy­walną ścieżką, po­wy­cho­dziły za mąż, Co­ral pró­bo­wała się zre­ali­zo­wać w wy­ma­rzo­nej pracy.

Kiedy po­znała Dale’a na tam­tej wy­sta­wie, była to mi­łość od pierw­szego wej­rze­nia. Wy­glą­dał jak ame­ry­kań­ski bo­ha­ter, miał w so­bie coś ze stylu Wiel­kiego Gatsby’ego. Za­wsze w gar­ni­tu­rze od Hal­stona lub Ral­pha Lau­rena był uoso­bie­niem wpły­wo­wego, od­no­szą­cego suk­cesy ame­ry­kań­skiego po­ten­tata. To, że on i jego ro­dzina mieli związki z Afryką, spra­wiało, że wy­da­wał się jesz­cze bar­dziej po­cią­ga­jący. Po­dróże Dale’a po kon­ty­nen­cie afry­kań­skim czę­sto pro­wa­dziły do Ke­nii, a to, co opo­wia­dał, za­spo­ka­jało jej głód in­for­ma­cji o ży­ciu w kraju, za któ­rym tak bar­dzo tę­sk­niła.

Przez wiele mie­sięcy byli nie­roz­łączni, jed­nak choć lata doj­rze­wa­nia Co­ral przy­pa­dły na czas re­wo­lu­cji sek­su­al­nej, ona przy­się­gła so­bie, że za­chowa dzie­wic­two do nocy po­ślub­nej, więc ich zwią­zek po­zo­sta­wał nie­winny. Dale był tak samo za­uro­czony Co­ral, jak ona nim, choć na pewno wy­ka­zy­wał mniej­szy en­tu­zjazm wo­bec jej tra­dy­cyj­nego po­dej­ścia do kwe­stii seksu przed­mał­żeń­skiego. Mimo to za­pew­nił ją, że po­czeka, aż bę­dzie go­towa, a po­nie­waż miesz­kali po prze­ciw­nych stro­nach Atlan­tyku i pro­wa­dzili osobne ży­cie, czas mi­jał szybko. Pół­tora roku póź­niej ogło­sili za­rę­czyny. Ślub miał się od­być za trzy mie­siące w No­wym Jorku, a na mie­siąc mio­dowy za­mie­rzali się wy­brać do Ke­nii.

W świą­teczny week­end Co­ral po­le­ciała do No­wego Jorku. Bez za­po­wie­dzi. Chciała zro­bić na­rze­czo­nemu nie­spo­dziankę. Tym­cza­sem to ją samą cze­kało przy­kre za­sko­cze­nie, bo Dale nie prze­jął się zbyt­nio, kiedy po­ja­wiła się w jego biu­rze i przy­ła­pała go na go­rą­cym uczynku, jak ca­ło­wał się ze swoją se­kre­tarką. „Co za ba­nał”, po­my­ślała. Ze zła­ma­nym ser­cem ucie­kła z ga­bi­netu Dale’a i jesz­cze tego sa­mego wie­czoru wró­ciła do An­glii.

Mie­siąc póź­niej do­stała list od praw­nika, który po­wia­da­miał ją o śmierci ojca i o tym, że stała się dzie­dziczką spo­rego ma­jątku w Ke­nii. List przy­szedł opóź­niony – na afry­kań­skiej po­czcie nie można było za bar­dzo po­le­gać – dla­tego Co­ral nie zdą­żyła po­je­chać na po­grzeb. W prze­ciągu paru mie­sięcy jej ży­cie, do­tąd tak spo­kojne i upo­rząd­ko­wane, roz­sy­pało się i za­pa­no­wały w nim chaos i nie­pew­ność.

Po­pa­dła w apa­tię. Przez ja­kiś czas po­zwo­liła so­bie na ży­cie w otę­pie­niu, z dnia na dzień, nie­zdolna my­śleć ja­sno czy po­dej­mo­wać ja­kich­kol­wiek de­cy­zji. A po­tem, jak grom z ja­snego nieba, po­ja­wiła się pro­po­zy­cja po­dróży. W no­wym roku przy­ja­ciele matki, dok­tor Tho­mas At­kin­son, czło­nek WHO, i jego żona wy­bie­rali się do So­ma­lii. Mo­gli za­ła­twić miej­sca pa­sa­żer­skie na statku han­dlo­wym z Lon­dynu do Ki­lin­dini, no­wego portu w Mom­ba­sie. Co­ral po­winna po­je­chać do Ke­nii, by prze­jąć spa­dek i upo­rząd­ko­wać sprawy ojca, i ta sprzy­ja­jąca oka­zja spra­wiła, że oprzy­tom­niała.

− To da ci czas, żeby po­zbie­rać się po tam­tym bo­le­snym do­świad­cze­niu – stwier­dziła matka. – Bę­dziesz mo­gła po­zwie­dzać po dro­dze różne afry­kań­skie porty. Taka szansa może się już nie po­wtó­rzyć. Poza tym w Ke­nii wiele się zmie­niło po za­bój­stwie Mboi. Po­wia­dają, że za tym mógł stać sam pre­zy­dent Ke­ny­atta, ale kto wie. Po­li­tyka ple­mienna wy­myka się spod kon­troli. Pew­nego dnia może nie bę­dziesz już mo­gła wró­cić do Afryki, ko­cha­nie. – Jak zwy­kle, matka nie owi­jała w ba­wełnę.

Co­ral wes­tchnęła. Choć bar­dzo pra­gnęła zna­leźć się w kraju swo­jego dzie­ciń­stwa, Mpingo bez jej ojca nie bę­dzie już ta­kie jak daw­niej. Prze­biegł ją dreszcz.

− Zimno ci? – Z ciem­no­ści za nią ode­zwał się ła­godny, ni­ski głos i nie­spo­dzie­wa­nie wy­rwał ją z za­dumy.

Za­sko­czona drgnęła i ob­ró­ciła się.

− Pro­szę, w tym bę­dzie ci cie­plej – po­wie­dział nie­zna­jomy. Zdjął ma­ry­narkę i okrył nią jej na­gie ra­miona.

Pa­trzyła na męż­czy­znę sto­ją­cego przed nią w mroku. Pró­bo­wała przyj­rzeć się jego ry­som i wresz­cie sko­ja­rzyła, kto to – roz­po­znała w nim no­wego pa­sa­żera, który wsiadł na po­kład w por­cie w Mo­ga­di­szu. Stała przy ba­rierce i ma­chała na po­że­gna­nie dok­to­rowi Tho­ma­sowi i jego żo­nie, któ­rzy wła­śnie opu­ścili sta­tek, gdy za­uwa­żyła tego czło­wieka idą­cego tra­pem. Wie­czo­rem mi­gnął jej prze­lot­nie pod­czas ko­la­cji. Sie­dział przy stole ka­pi­tana.

Wy­soki, szczu­pły bru­net. W świe­tle księ­życa oczy, któ­rymi ją po­woli z upodo­ba­niem lu­stro­wał, wy­da­wały się czarne, ale do­myś­lała się, że w dzień mo­gły mieć inny ko­lor. Twarz nie wy­da­wała się spe­cjal­nie przy­stojna. Była w niej ja­kaś siła, coś wię­cej niż kon­wen­cjo­nalna uroda – zu­chwała zmy­sło­wość, cha­ry­zma­tyczny ma­gne­tyzm, który przy­cią­gał jej uwagę, choć wo­la­łaby go igno­ro­wać.

− Te tro­pi­kalne noce są zdra­dliwe – po­wie­dział. – Nie­ocze­ki­wa­nie może zro­bić się bar­dzo chłodno.

Nie­zna­jomy miał fran­cu­ski ak­cent, któ­rego brzmie­nie nie było cał­kiem nie­przy­jemne.

Co­ral ski­nęła głową na te słowa i uśmiech­nęła się skrom­nie, co spra­wiło, że w ką­ciku ust zro­bił się jej do­łe­czek.

− Nie­długo do­pły­wamy.

− Która go­dzina? – spy­tała.

− Czwarta. Za kilka mi­nut za­cznie świ­tać nad ho­ry­zon­tem. O tam.

Czuła się dziw­nie, kiedy stał tak bli­sko, a rę­kaw jego ko­szuli mu­snął jej po­li­czek, gdy wska­zał na ja­kiś nie­wi­doczny punkt.

− Wschód słońca nad Oce­anem In­dyj­skim to wi­dok za­pie­ra­jący dech w pier­siach, zwłasz­cza kiedy ob­ser­wuje się go z po­kładu statku – mó­wił cie­pło, jego ni­ski głos lekko drżał.

„Po­czą­tek ko­lej­nego dnia”. Ogar­nął ją smu­tek. Kto wie, ile jesz­cze żalu i sa­mot­no­ści ją czeka? Ob­raz przed jej oczami się za­ma­zał, na­pły­nęły do nich go­rące łzy. Lada chwila try­sną wbrew woli, a ostat­nie, czego chciała, to zro­bić z sie­bie wi­do­wi­sko przed tym ob­cym czło­wie­kiem. Za­ci­snęła zęby i sta­rała się opa­no­wać.

− Mogę w ja­kiś spo­sób po­móc?

Co­ral po­krę­ciła głową. Zwy­kle uzna­łaby ta­kie wtrą­ca­nie się za im­per­ty­nen­cję, ale w ja­kiś oso­bliwy spo­sób tro­ska nie­zna­jo­mego dzia­łała na nią ko­jąco.

Ob­ró­ciła się twa­rzą do niego. Cof­nął się tro­chę i ob­ser­wo­wał ją z rę­kami za­ło­żo­nymi na piersi. Zmru­żył oczy w lek­kim uśmie­chu. Czego on chce? Szuka przy­gód? „Na pewno nie”, po­my­ślała. Nie przy­po­mi­nał męż­czyzn, któ­rych spo­ty­kała w swo­ich krę­gach to­wa­rzy­skich. Zresztą nie był taki młody. Po pro­stu mę­ski, ser­deczny, współ­czu­jący i tak­towny.

Od­prę­żyła się.

− Wy­da­jesz się znać te strony – po­wie­działa, pa­trząc w ciemny ocean w dole.

− Uro­dzi­łem się w Afryce.

− W Ke­nii?

− Nie, w Gwi­nei Fran­cu­skiej. Do Ke­nii przy­je­cha­łem do­piero osiem lat temu, ale tro­chę po­dró­żo­wa­łem po ca­łym kon­ty­nen­cie.

Na chwilę umilkł.

– Nie­okieł­znana Afryka… − szep­nął ci­cho, jakby sam do sie­bie.

Coś w tym, jak wy­po­wie­dział te słowa, ka­zało jej unieść głowę. Przy­po­mniała so­bie, co mó­wiła matka: „W Ke­nii wiele się zmie­niło…” . Kiedy spoj­rzała na nie­zna­jo­mego, na­po­tkała jego wzrok sku­piony na niej. Wpa­try­wał się in­ten­syw­nie w jej nie­bie­skie oczy i uśmie­chał się w pół­mroku. Na­gle po­czuła, że chce się zwie­rzyć temu spo­koj­nemu, do­da­ją­cemu otu­chy czło­wie­kowi.

− Ja też uro­dzi­łam się w Afryce – szep­nęła. – Ale dawno temu stąd wy­je­cha­łam, tyle rze­czy się zmie­niło od tam­tej pory, że aż się boję, co mnie czeka.

Stali bli­sko sie­bie, nie­mal się do­ty­kali. Wy­cią­gnął rękę i z nie­skoń­czoną czu­ło­ścią po­ło­żył dłoń na jej szczu­płych pal­cach ści­ska­ją­cych re­ling. Ogar­nęło ją przy­jemne cie­pło. Bała się drgnąć, by nie po­psuć tego de­li­kat­nego, a jed­nak wy­wie­ra­ją­cego na niej ogromne wra­że­nie kon­taktu. Przez ulotną chwilę, w tym bla­dym świe­tle, czuła, że jej zra­nione serce wy­rywa się ku temu prze­ma­wia­ją­cemu ła­god­nym, ko­ją­cym gło­sem nie­zna­jo­memu.

Niebo po­mału prze­ja­śniło się na ho­ry­zon­cie. Ciemna za­słona nocy za­czy­nała się uno­sić, le­ni­wie ustę­pu­jąc miej­sca bled­szym od­cie­niom, od in­dygo po sta­lo­wo­nie­bie­ski. Pierw­sze pro­mie­nie afry­kań­skiego słońca prze­bi­jały się w od­dali, zna­cząc ho­ry­zont smużką ko­loru. Co­ral czuła na so­bie wzrok nie­zna­jo­mego i na­gle za­częły ją pa­lić po­liczki.

Ich oczy się spo­tkały. Za­drżała i szczel­niej okryła się jego ma­ry­narką. Gdy opu­ścił wzrok na jej mięk­kie, pełne wargi, za­ru­mie­nił się pod swoją ciemną opa­le­ni­zną, po czym szybko się opa­no­wał i od­wró­cił. Co­ral stała w mil­cze­niu, serce biło jej mocno, w gło­wie wi­ro­wało, gdy uno­sząc ku męż­czyź­nie twarz, wpa­try­wała się w niego z mie­sza­niną cie­ka­wo­ści i zdzi­wie­nia. To, czego do­zna­wała, było dla niej cał­kiem nowe. Miała wra­że­nie, że na­wią­zują ja­kieś nie­wy­ma­ga­jące słów po­ro­zu­mie­nie i w jed­nej chwili ten obcy stał się jej w pe­wien spo­sób bli­ski.

Na nie­bie ma­lo­wały się różne od­cie­nie różu, pró­bu­jąc się prze­bić przez sym­fo­nię błę­ki­tów. Chwilę póź­niej słońce się przedarło, osza­ła­mia­jące w swo­jej wie­lo­barw­nej au­re­oli, i ciemny ląd ry­su­jący się co­raz wy­raź­niej na ho­ry­zon­cie przy­brał naj­pierw ko­lor ciem­no­zie­lo­nej, sza­rej i ru­da­wej dżun­gli, nim uka­zał się busz cią­gnący się na wzgó­rza, da­leko w głąb lądu. Wkrótce zo­ba­czyli też port Ki­lin­dini, po­ło­żony za­cisz­nie w głębi uj­ścia rzeki, po­śród buj­nej ro­ślin­no­ści. Co­ral wi­działa, jak prze­świ­tuje zza sze­re­gów palm ko­ko­so­wych i wiot­kich ga­łęzi ka­zu­aryn, gdy jego stara la­tar­nia mor­ska mru­gała spo­koj­nie w pół­mroku. Po ja­kimś cza­sie ob­raz uzu­peł­niła li­nia wy­brzeża, piasz­czy­ste, ukła­da­jące się w pa­górki wy­dmy, two­rzące tu i ów­dzie dzie­wi­cze białe plaże.

Choć miała stąd tyle wspo­mnień z dzie­ciń­stwa, przez lata przy­wy­kła do bar­dziej sto­no­wa­nego kra­jo­brazu An­glii i te­raz trudno jej było przy­zwy­czaić się do tej ob­fi­to­ści barw, ogrom­nej prze­strzeni, bo­gac­twa ży­cia. Roz­pa­lone niebo zda­wało się zbyt błę­kitne, ży­zna zie­mia zbyt czer­wona, a wy­bu­jała ro­ślin­ność zbyt zie­lona.

Ogar­nęło ją wzru­sze­nie, gdy przy­po­mniała so­bie, kiedy ostatni raz wi­działa to wszystko. Po­my­ślała o ojcu, który tego dnia nie bę­dzie na nią cze­kał. Jakże pu­sty bę­dzie bez niego jej ro­dzinny dom. Ści­snęło ją w gar­dle, przy­gry­zła dolną wargę, sta­ra­jąc się po­wstrzy­mać łzy, które zbie­rały się przy rzę­sach. Nie udało się jej to – łzy po­pły­nęły wresz­cie po jej po­licz­kach. W smutku cał­kiem za­po­mniała o obec­no­ści swo­jego to­wa­rzy­sza i lekko drgnęła na dźwięk jego głosu.

− Pro­szę nie pła­kać… − szep­nął ła­god­nie.

Nie od­po­wie­działa. Nie ru­szała się z miej­sca. Po pro­stu stała, słaba i wy­czer­pana, a łzy na­dal za­cie­rały jej śliczne rysy. Otarł le­ciutko jej brodę czub­kiem palca wska­zu­ją­cego i de­li­kat­nie uniósł jej twarz ku so­bie. Białą chustką, którą wy­jął z kie­szeni, ostroż­nie otarł łzy.

− Przy­sło­wie afry­kań­skie mówi, że smu­tek jest jak ryż w spi­żarni. Co­dzien­nie go ubywa. – Jego głos brzmiał po­waż­nie, ale pa­trzące na Co­ral oczy się śmiały. W po­ran­nym świe­tle stały się zło­ci­sto­brą­zowe, choć na­dal nie­mal rów­nie hip­no­ty­zu­jące jak w bla­sku księ­życa.

− Pro­szę wy­ba­czyć – po­wie­działa ci­cho, uśmie­cha­jąc się przez łzy. – Nie chcia­łam ro­bić z sie­bie wi­do­wi­ska. Pew­nie za­cho­wuję się tro­chę dzie­cin­nie.

Zro­bił nie­okre­ślony ruch głową i mru­gnął do niej.

− Na­wet duzi chłopcy cza­sami pła­czą, prawda?

Po­wie­dział to tro­chę za­czep­nie i znów przy­ła­pała się na tym, że po­ciąga ją ten lekko schryp­nięty ni­ski głos.

Tym­cza­sem w świe­tle pięk­nego no­wego dnia sta­tek wpły­wał do portu Ki­lin­dini. Pa­no­wała ci­sza. Mo­rze było spo­kojne, lśniące, woda tak przej­rzy­sta, że Co­ral wi­działa tę­czowe rybki drze­miące le­ni­wie po­mię­dzy fa­lu­ją­cymi ga­łąz­kami ko­rali.

− Nie bę­dziemy scho­dzić na ląd przed po­łu­dniem. Masz tro­chę czasu, żeby od­po­cząć – po­wie­dział nie­zna­jomy. – Chodźmy, od­pro­wa­dzę cię do two­jej ka­juty.

Nie był apo­dyk­tyczny, je­dy­nie prze­jął ini­cja­tywę, jak pewny sie­bie męż­czy­zną, który ma w zwy­czaju po­dej­mo­wać de­cy­zje i nie przy­wykł do na­po­ty­ka­nia oporu.

Co­ral nie chciała się z nim spie­rać. Od­dała mu ma­ry­narkę.

− Moja ka­juta jest na dole – po­wie­działa.

Wziął ją za ło­kieć, a ona sta­rała się igno­ro­wać dreszcz, jaki ją prze­biegł, gdy po­czuła jego do­tyk. Opa­no­wała się i dała się po­pro­wa­dzić na niż­szy po­ziom.

− To tu­taj – szep­nęła, kiedy zna­leźli się przed wła­ści­wymi drzwiami.

Unio­sła na niego wzrok i zo­ba­czyła smutne ciemne oczy wpa­tru­jące się w nią w za­my­śle­niu. Po­ło­żył swoje duże dło­nie na jej ra­mio­nach. Co­ral była drob­niutka i nie­zna­jomy zde­cy­do­wa­nie gó­ro­wał nad jej kru­chą po­sta­cią. Uświa­do­miła so­bie, jak nie­bez­piecz­nie bli­sko stoi twar­dego, mu­sku­lar­nego ciała tego męż­czy­zny. Na­chy­lał się do niej, spo­glą­da­jąc na jej roz­chy­lone usta. Przez mo­ment miała wra­że­nie, że za­raz przy­cią­gnie ją do sie­bie i po­ca­łuje. Serce jej wa­liło, wstrzy­mała od­dech, ale on za­raz ze­sztyw­niał, na­chmu­rzył się, a jego palce na mo­ment za­ci­snęły się nieco moc­niej na jej na­gich ra­mio­nach.

− A te­raz, młoda damo, mu­sisz tro­chę się prze­spać – po­wie­dział jakby ni­gdy nic, ale w jego gło­sie kryło się coś wię­cej. – Od razu po­czu­jesz się le­piej.

Roz­luź­nił palce, jed­nak po­zwo­lił swoim dło­niom po­zo­stać chwilę dłu­żej na jej skó­rze, a po­tem opu­ścił ręce wzdłuż bo­ków.

– No tak… śpij do­brze – po­wie­dział, po czym ob­ró­cił się na pię­cie i pew­nym kro­kiem ru­szył przed sie­bie.

Co­ral miała mę­tlik w gło­wie. Czy była roz­cza­ro­wana, czy ulżyło jej, że męż­czy­zna ją zo­sta­wił w ten spo­sób? Nie umia­łaby po­wie­dzieć, była tylko świa­doma sza­lo­nego bi­cia serca i go­ni­twy cha­otycz­nych my­śli. Ni­gdy do­tąd nie zda­rzyło się jej tak od razu po­czuć po­ciągu do ja­kie­goś męż­czy­zny. A kiedy drzwi ka­juty się za nią za­mknęły, uzmy­sło­wiła so­bie, że nie zna na­wet imie­nia tego do­brego Sa­ma­ry­ta­nina.

Po­ło­żyła się na koi i za­mknęła oczy w na­dziei, że prze­sta­nie o nim my­śleć, ale na próżno – wdarł się do jej wy­obraźni. Wbrew woli na­su­wały się jej ob­razy – te jego mocne, opa­lone dło­nie na jej ciele, silne przy­gar­nia­jące ją ręce, pełne usta ca­łu­jące ją zmy­słowo. Czy ona osza­lała? Nic nie wie­działa o tym męż­czyź­nie, nie znała na­wet jego na­zwi­ska ani po­cho­dze­nia. A jed­nak na wspo­mnie­nie tego, jak do­ty­kał jej przez chwilę i jak po­czuła cie­pło jego dłoni na swo­jej skó­rze, prze­bie­gały jej po ple­cach cu­downe dresz­cze. Ko­bieca in­tu­icja mó­wiła, że to ko­cha­nek, któ­rego piesz­czot ni­gdy się nie za­po­mina. In­stynkt na­ka­zy­wał ucie­kać gdzie pieprz ro­śnie, jed­nak ro­zum mó­wił, że nie po­winna pa­ni­ko­wać jak głu­pia na­sto­latka. Pew­nie ten czło­wiek był żo­naty i miał z sze­ścioro dzieci, a ich drogi ni­gdy wię­cej się nie prze­tną.

***

Co­ral obu­dziła się gwał­tow­nie. Ktoś pu­kał do drzwi, ener­gicz­nie, raz za ra­zem. Mu­siała przy­snąć, uzmy­sło­wiła so­bie, ru­sza­jąc chwiej­nym kro­kiem, by otwo­rzyć.

Za pro­giem stał ja­kiś młody czło­wiek, który z pro­mien­nym uśmie­chem pa­trzył w jej za­spane oczy.

− Panna Co­ral Sinc­lair?

− Tak, to ja – od­parła za­sko­czona.

− Wspa­niale! Ro­bin Da­nvers, do usług. Je­stem za­rządcą Mpingo, przy­je­cha­łem pa­nią po­wi­tać i za­wieźć do domu.

− Która go­dzina? – Co­ral prze­cze­sała pal­cami po­tar­gane włosy.

Uśmiech­nął się.

− Je­de­na­sta.

− Mu­sia­łam za­spać – wy­mam­ro­tała. – Pro­szę wy­ba­czyć. Nie je­stem jesz­cze cał­kiem go­towa.

− Nie ma po­śpie­chu. Gdyby ze­chciała mi pani dać swój pasz­port… Za­ła­twię sprawę ba­gaży.

Praw­nik zaj­mu­jący się po­sia­dło­ścią ojca uprze­dził ją w li­ście, że Ro­bin Da­nvers, za­rządca Mpingo, przyj­dzie po nią na po­kład. Ale z ja­kie­goś po­wodu wy­obra­żała so­bie, że to bę­dzie ktoś star­szy. Tym­cza­sem męż­czy­zna w bia­łej ko­szuli typu sa­fari, z krót­kimi rę­ka­wami, i w ciem­nych spodniach wy­glą­dał ele­gancko i cał­kiem atrak­cyj­nie.

− Pro­szę. – Wy­jęła pasz­port z torby i po­dała mło­demu czło­wie­kowi. – Będę go­towa, kiedy pan wróci.

− To pani ba­gaż?

Wska­zał na dwa pę­kate ku­fry.

Uśmiech­nęła się, lekko za­że­no­wana.

− Nie­stety dość duży.

− Nie ma pro­blemu. Przy­pro­wa­dzi­łem na po­kład cel­nika, który do­kona od­prawy. Po­tem za­biorę ku­fry na ląd i za­ła­twię wszyst­kie nie­zbędne for­mal­no­ści. Pro­szę się nie spie­szyć. W Afryce ży­jemy w wol­niej­szym tem­pie – do­dał we­soło. – Co­dzienne wy­zwa­nia na­uczyły Ke­nij­czy­ków cie­szyć się każ­dym dniem i żyć chwilą. Szybko pani do tego przy­wyk­nie. To bar­dzo mą­dra i udzie­la­jąca się fi­lo­zo­fia. Mó­wimy, że wszystko idzie pole-pole, po­woli, po­woli.

Da­nvers od­szedł, a Co­ral miała chwilę na za­sta­no­wie­nie się. Po po­że­gna­niu ze swoim błęd­nym ry­ce­rzem po­ło­żyła się, za­mknęła oczy i po­zwo­liła my­ślom bu­jać swo­bod­nie. Ostat­nie, co so­bie przy­po­mi­nała, to to, że pró­bo­wała wy­obra­zić so­bie inny bieg wy­pad­ków – co by było, gdyby nie­zna­jomy ją po­ca­ło­wał, za­miast zo­sta­wić tak na­gle na progu ka­juty. Praw­do­po­dob­nie w tam­tym mo­men­cie za­pa­dła w głę­boki sen. Nic się jej nie śniło. Rze­czy­wi­ście po­czuła się dzięki temu le­piej – wy­po­częta z więk­szym opty­mi­zmem pa­trzyła w przy­szłość. Do­kład­nie tak, jak mó­wił, i ta myśl wy­wo­łała na jej twa­rzy uśmiech. Za­sta­na­wiała się, czy zo­ba­czy jesz­cze nie­zna­jo­mego. Po­sta­no­wiła go po­szu­kać. Oczy­wi­ście je­dy­nie po to, by po­dzię­ko­wać za to, że się nią tak uprzej­mie za­opie­ko­wał.

Za­do­wo­lona, że jej świeży wy­gląd nie wy­ma­gał sztucz­nego po­pra­wia­nia ma­ki­ja­żem, na­ło­żyła je­dy­nie odro­binę przej­rzy­stego błysz­czyku na usta i le­ciutko uró­żo­wała po­liczki. W swoim od­bi­ciu w lu­strze wi­działa, jak błysz­czą jej sza­fi­rowe oczy. Na po­dróż le­piej było ubrać się prak­tycz­nie. Wło­żyła więc ob­ci­słe na bio­drach, roz­klo­szo­wane u dołu białe ba­weł­niane spodnie, pod­kre­śla­jące dłu­gość jej zgrab­nych nóg. Mę­ska w kroju ko­szula w biało-nie­bie­skie pa­ski, z koń­cami za­wią­za­nymi w su­peł w ta­lii, kon­tra­sto­wała ład­nie ze zło­tawą opa­le­ni­zną, jaką zy­skała, ko­rzy­sta­jąc ze słońca na po­kła­dzie, i eks­po­no­wała szczu­płą syl­wetkę. Kiedy Co­ral koń­czyła za­pla­ta­nie wło­sów we fran­cu­ski war­kocz, wró­cił po nią Ro­bin Da­nvers.

Sta­nęła na po­kła­dzie przed tra­pem ośle­piona ja­skra­wym świat­łem. Pro­mie­nie póź­nego po­ranka two­rzyły ogni­sty wa­chlarz od­bla­sków na mo­rzu. Po­wi­tał ją zna­jomy upał, jak w go­rą­cym piecu. Nie było to przy­kre. Tu i ów­dzie z wody wy­ska­ki­wały la­ta­jące ryby, po­sy­ła­jąc w górę fon­tanny iskrzą­cych się w słońcu kro­pe­lek. Po­wie­trze było prze­sy­cone za­pa­chami bu­dzą­cymi wspo­mnie­nia. Ta mie­sza­nina woni smoły, mo­rza, lin, zbu­twia­łego drewna, przy­praw i su­szo­nych ryb – ty­powa dla każ­dego portu − za­wsze ko­ja­rzyła się Co­ral z Ke­nią i dzie­ciń­stwem.

Po ci­szy w ka­bi­nie ude­rzył ją ha­łas pa­nu­jący przy na­brzeżu. Gło­śne sy­gnały ło­dzi z eg­zo­tycz­nymi to­wa­rami wtó­ro­wały przej­mu­ją­cym gwiz­dom ho­low­ni­ków cią­gną­cych z mo­zo­łem cięż­kie drew­niane tra­twy. Od czasu do czasu te dźwięki za­głu­szał ło­skot ude­rzeń ka­dłu­bów o miej­sca do cu­mo­wa­nia. Ale naj­bar­dziej agre­sywny dla jej wy­sta­wio­nych na próbę zmy­słów był nie­ustanny zgrzyt gru­bych łań­cu­chów przy żu­ra­wiach.

Nieco da­lej na lą­dzie kłę­bił się wie­lo­barwny tłum miej­sco­wych i cu­dzo­ziem­ców. Lu­dzie, zwie­rzęta, sa­mo­chody two­rzyły cha­otyczny ru­chomy ob­raz. Ke­nij­czycy roz­ma­wiali, krzy­czeli, śmiali się, i prze­py­chali je­den przed dru­giego. Część z nich ła­do­wała worki i skrzynki na cię­ża­rówki, które miały je­chać do Mom­basy i sto­licy Ke­nii, Na­irobi. Inni gro­ma­dzili się przy stra­ga­nach z je­dze­niem, do­bi­ja­jąc gło­śno tar­gów ze sprze­daw­cami. W ciż­bie, mię­dzy no­gami do­ro­słych, prze­ci­skały się bie­ga­jące dzieci. Klak­sony trą­biły, kozy be­czały, a kury pod­fru­wały w różne strony.

Za dużo lat mi­nęło od czasu, kiedy Co­ral by­wała w ta­kich miej­scach, i te­raz, po spo­koj­nej po­dróży stat­kiem, to wszystko ją przy­tło­czyło. Za­wa­hała się przez chwilę i obej­rzała na Ro­bina Da­nversa w na­dziei, że doda jej od­wagi, by mo­gła zmie­rzyć się z tym onie­śmie­la­ją­cym zgieł­kiem, ale młody za­rządca gdzieś prze­padł. Ogar­nęła ją pa­nika. Co­ral już była go­towa wra­cać do bez­piecz­nej przy­stani ka­juty, gdy po­czuła, jak czy­jaś pewna dłoń ła­pie ją za rękę.

− Twój to­wa­rzysz jest nie­da­leko, z tyłu – po­wie­dział ni­ski, do­da­jący otu­chy głos, który roz­po­znała na­tych­miast. – Coś go za­trzy­mało. Nie blo­kujmy przej­ścia. Chodźmy ra­zem. Tam­ten pan bez wąt­pie­nia na na­brzeżu do cie­bie do­łą­czy.

To nie była su­ge­stia, ale roz­kaz. Trzy­mał ją tak mocno, że nie miała wy­boru. Ru­szyła chwiej­nym tra­pem, a po­tem za­częła się prze­bi­jać przez tłum w kie­runku zna­jomo wy­glą­da­ją­cego ciem­no­zie­lo­nego bu­icka za­par­ko­wa­nego ja­kieś dwa­dzie­ścia me­trów da­lej.

Nie­mal byli na miej­scu, gdy do­go­nił ich zdy­szany Ro­bin Da­nvers.

− Pro­szę wy­ba­czyć, panno Sinc­lair, że mu­siała pani cze­kać – wy­sa­pał. – Za­trzy­mał mnie ja­kiś cel­nik.

− Nic nie szko­dzi, Ro­bin – od­parła w roz­tar­gnie­niu, na­dal nieco oszo­ło­miona. – Ten dżen­tel­men mi po­mógł. A przy oka­zji… − po­wie­działa, od­wra­ca­jąc się do swo­jego zbawcy. – Nie wiem na­wet…

Ale on już znikł wśród kłę­bią­cej się wo­kół ciżby.

− Przed chwilą tu był – rzu­ciła, nie­zdolna ukryć iry­ta­cji.

− Pro­szę się nie mar­twić – stwier­dził młody za­rządca. – Za­pewne spie­szył się, by po­szu­kać swo­jej ro­dziny.

Co­ral wzru­szyła ra­mio­nami, jakby to jej nie ob­cho­dziło, choć na­dal była skon­ster­no­wana. Czuła się dziw­nie. Skąd ten obcy wie­dział, do­kąd ją pod­pro­wa­dzić? Do­szli do sa­mo­chodu, a ke­nij­ski szo­fer na­tych­miast po­ja­wił się obok, by zręcz­nie otwo­rzyć jej drzwi.

− Ka­ribu. Wi­tam, panno Co­ral – po­wie­dział z uśmie­chem.

Jego za­cie­ka­wione, przy­ja­zne spoj­rze­nie przy­po­mniało jej jacy ser­deczni z na­tury są Ke­nij­czycy, jak bar­dzo lu­bią oka­zy­wać go­ścin­ność.

− Mo­ses jest jed­nym z kie­row­ców za­trud­nio­nych w Mpingo – przed­sta­wił szo­fera Ro­bin. – Można na nim po­le­gać, pra­cuje u nas od ośmiu lat. W do­datku do­brze mówi po an­giel­sku.

− Wi­taj, Mo­ses – Co­ral od­wza­jem­niła pro­mienny uśmiech szo­fera.

− Nie­stety mu­szę pa­nią po­pro­sić jesz­cze o dzie­sięć mi­nut cier­pli­wo­ści – tłu­ma­czył się za­rządca. – Trzeba do­peł­nić kilku for­mal­no­ści. Tu­tej­sza biu­ro­kra­cja jest na­prawdę mę­cząca. Mam na­dzieję, że w au­cie bę­dzie pani wy­god­nie. Ra­dzę za­su­nąć za­słony. Zrobi się nieco chłod­niej i nie bę­dzie pani na­ra­żona na cie­kaw­skie spoj­rze­nia. Pan Sinc­lair nie za­wra­cał so­bie głowy, by za­mon­to­wać w sa­mo­cho­dzie kli­ma­ty­za­cję. Nie za­le­żało mu na tym.

− Nie ma pro­blemu. Uro­dzi­łam się tu­taj. Upał mi nie prze­szka­dza – za­pew­niła. – Poza tym chęt­nie po­pa­trzę so­bie na tłum. Jes­tem rów­nie cie­kawa ich, jak oni mnie.

Ro­ze­śmiał się.

− Świet­nie, ale gdyby chciała mieć pani tro­chę pry­wat­no­ści, pro­szę bez wa­ha­nia zwró­cić się do Mo­sesa o po­moc. On ze wszyst­kim da so­bie radę.

Ob­ró­cił się do szo­fera i po­wie­dział coś do niego w ki­swa­hili. Brzmiało to dla Co­ral zna­jomo, choć nie ro­zu­miała słowa. Dawno temu mó­wiła w tym ję­zyku. Te­raz, kiedy być może bę­dzie mu­siała zo­stać w Ke­nii na dłu­żej, miała na­dzieję, że z cza­sem tro­chę go so­bie przy­po­mni.

Usia­dła na tyl­nej ka­na­pie bu­icka i pa­trzyła, jak za­rządca zmie­rza do sza­rych za­bu­do­wań na od­le­głym krańcu na­brzeża, przy dłu­gich ma­ga­zy­nach peł­nych wor­ków i bali. Przy wej­ściu wy­so­kie, szczu­płe Afry­kanki plo­tły liny.

Co­ral zwró­ciła te­raz uwagę na krę­cące się w gó­rze ogromne żu­ra­wie. Przy­po­mi­nały jej zę­bate smoki roz­glą­da­jące się za ko­lejną ofiarą, gdy pod­no­siły i opusz­czały różne dziwne ła­dunki przy­tran­spor­to­wane z da­leka. Wi­dać było, że ży­cie w por­cie kwit­nie. Co­ral śle­dziła wie­ści z Ke­nii i wie­działa, że choć pre­zy­dent Jomo Ken­yatta jest kry­ty­ko­wany przez nie­któ­rych z po­wodu co­raz bar­dziej au­to­kra­tycz­nych rzą­dów, kraj ko­rzy­stał ze zwięk­szo­nego eks­portu i po­mocy Za­chodu. Wi­zja no­wej Ke­nii zda­wała się two­rzyć na jej oczach. A z pra­wej strony, gdzie zie­lone wzgó­rze opa­dało ła­god­nie do oce­anu, do­strze­gła scenę jak z daw­nych cza­sów. Wspa­niali, pół­na­dzy atleci cho­dzili w tę i z po­wro­tem, no­sząc na ra­mio­nach lub na gło­wach cięż­kie ła­dunki przy­tran­spor­to­wane przez ło­dzie wio­słowe z więk­szych jed­no­stek sto­ją­cych na ko­twicy da­lej od portu.

Znów po­wę­dro­wała wzro­kiem do tłumu kłę­bią­cego się na na­brzeżu. Przy­glą­dała się tej bez­ład­nej mie­sza­ni­nie kształ­tów i ko­lo­rów, wy­pa­tru­jąc swo­jego nie­zna­jo­mego.

Na­gle go do­strze­gła. Szedł pew­nym kro­kiem do luk­su­so­wego, czar­nego Ca­dil­laca Fle­etwo­oda, który wła­śnie wje­chał do portu. Po raz pierw­szy przyj­rzała się do­brze temu męż­czyź­nie z da­leka. Wy­da­wał się ol­brzy­mem, wy­soki i ele­gancki w ide­al­nie skro­jo­nym gar­ni­tu­rze od Yves’a Sa­int Lau­renta i ciem­nych oku­la­rach.

Jego nie­za­prze­czalny ma­gne­tyzm dzia­łał na nią na­wet z tej od­leg­ło­ści. Po­czuła dziwne sen­sa­cje w brzu­chu. Ca­dil­lac za­trzy­mał się. Tylne drzwi się otwo­rzyły, za­nim ubrany w li­be­rię szo­fer miał szansę wy­siąść. Za­in­try­go­wana Co­ral wy­si­lała wzrok, żeby nie umknął jej ża­den szcze­gół, ale efekt był mi­zerny. Przez chwilę mi­gnęła jej ozdo­biona bi­żu­te­rią dam­ska ręka. Wy­su­nęła się w kie­runku męż­czy­zny, by wcią­gnąć go do środka tego pa­łacu na ko­łach, który szybko za­wró­cił, by znik­nąć wśród gę­stego ru­chu.

Ro­bin Da­nvers nie spie­szył się, a jej znu­dziło się roz­glą­da­nie. Od­chy­liła głową na opar­cie, za­mknęła oczy i sku­piła na swo­ich my­ślach. Jed­nak żeby nie wiem jak się sta­rała, wciąż wra­cały do tego ta­jem­ni­czego nie­zna­jo­mego. Kim on był? Jego za­cho­wa­nie, wład­czy ton, wszystko świad­czyło o tym, że to czło­wiek pewny sie­bie, wpły­wowy, od­no­szący suk­cesy.

− No już. Na­resz­cie skoń­czy­łem – oświad­czył za­rządca, wy­ry­wa­jąc Co­ral z za­dumy. – Mam na­dzieję, że nie znu­żyło pani zbyt­nio cze­ka­nie.

− O, tak na­prawdę wręcz prze­ciw­nie – od­parła. – Bar­dzo cie­ka­wie było po­pa­trzeć na ruch w por­cie. Wy­daje się, że tyle się tu dzieje.

− Port Ki­lin­dini stał się naj­więk­szym i naj­no­wo­cze­śniej­szym por­tem w Afryce Wschod­niej – wy­ja­śnił Da­nvers. – Ob­słu­guje całą Ke­nię i są­sia­du­jące z nią kraje. Ale naj­bar­dziej fa­scy­nu­jąca część Mom­basy to stara przy­stań i arab­ska sta­rówka po dru­giej stro­nie mia­sta, nie­da­leko Klubu Strze­lec­kiego Mom­basy. Mo­gli­by­śmy tam zjeść. W so­boty ofe­rują spe­cjalne lun­che dla pań, któ­rym zwy­kle wstęp do klubu jest wzbro­niony. Po lun­chu, je­śli nie jest pani zbyt zmę­czona, mo­głaby pani po­oglą­dać sklepy, nim ru­szymy do Mpingo.

Co­ral en­tu­zja­stycz­nie przy­jęła tę pro­po­zy­cję. Opu­ściła śnia­da­nie, a po­przed­niego wie­czoru le­d­wie cze­go­kol­wiek tknęła na ko­la­cję. Od upału i wil­goci w po­wie­trzu ro­biło się jej tro­chę słabo. Lunch w cy­wi­li­zo­wa­nych wa­run­kach wy­da­wał się bar­dzo roz­sąd­nym po­my­słem.

Je­chali przez mia­sto, mi­ja­jąc bo­gate dziel­nice, gdzie miesz­kali biali, mzun­gus. Tu przy dro­dze stały wille w stylu ko­lo­nial­nym. Ich kryte da­chówką da­chy gi­nęły wśród ka­skad szkar­łat­nych bu­gen­willi, fio­le­to­wej wi­ste­rii i żół­tej mi­mozy. To barwne oto­cze­nie od czasu do czasu prze­ry­wały szare be­to­nowe biu­rowce i sklepy dla tu­ry­stów. Zda­rzały się też sku­pi­ska do­mów w stylu arab­skim − po­zo­sta­ło­ści po daw­nych ha­re­mach. Wkrótce uka­zały się po­nure za­bu­do­wa­nia Fort Je­sus, strze­gą­cego sta­rego portu. Je­chali wzdłuż ró­żo­wych mu­rów, nim przy­byli do niego przez wy­soką bramę. Te­raz słońce pa­liło już na ca­łego. Ja­kaś setka dau – zgrab­nych ża­gló­wek zbu­do­wa­nych we­dle sta­ro­daw­nych wzo­rów – drze­mała, le­żąc bo­kiem na pia­sku.

Mo­ses za­par­ko­wał sa­mo­chód na placu obok sta­rego urzędu cel­nego. Wy­sia­da­jąc z auta, Co­ral od­nio­sła wra­że­nie, że wcho­dzi do in­nego świata. Wo­kół pa­no­wała ma­giczna wschod­nia at­mos­fera, in­try­gu­jąca, ko­rzenna.

Po­szli la­bi­ryn­tem krę­tych, wą­skich, nie­bru­ko­wa­nych uli­czek. Po obu ich stro­nach stały cia­sno domki, po­zle­piane ze sobą ni­czym w pla­strze miodu. Z ciem­nych skle­pi­ków są­czył się ostry za­pach ka­dzi­deł.

− To tu­taj od­bywa się więk­szość han­dlu. Wy­ma­rzone miej­sce na za­kupy – tłu­ma­czył Ro­bin, kiedy mi­jali sprze­daw­ców eg­zo­tycz­nych per­fum, uży­wa­nych dy­wa­nów per­skich i han­dla­rzy ofe­ru­ją­cych zan­zi­bar­skie skrzy­nie po oka­zyj­nych ce­nach.

Za­rządca pro­wa­dził, ostroż­nie la­wi­ru­jąc w tłu­mie po­dej­rza­nych prze­kup­niów, szmu­gle­rów, sko­rum­po­wa­nych po­li­cjan­tów i pro­wo­ku­ją­cych dzi­wek, które też tu urzę­do­wały.

− Pro­szę trzy­mać mocno to­rebkę – po­le­cił Co­ral, bio­rąc ją pod ra­mię. – Ta oko­lica to raj dla kie­szon­kow­ców.

Wzru­szyła lek­ce­wa­żąco ra­mio­nami.

− To część tu­tej­szego ko­lo­rytu.

Uwiel­biała ten nie­spieszny spo­sób, w jaki lu­dzie się tu po­ru­szali, po­godni, bez­tro­sko ospali. Chęt­nie przy­sta­wali, żeby po­roz­ma­wiać, po­tar­go­wać się albo po pro­stu po­oglą­dać wy­sta­wione roz­ma­ite to­wary.

− Mo­gła­bym ca­łymi dniami wa­łę­sać się po tych ja­ski­niach Ali­baby. Kto wie, może tra­fi­ła­bym na ja­kiś an­tyczny skarb.

− Mam na­dzieję, że nie za­mie­rza się pani tu sa­mot­nie za­pusz­czać – po­wie­dział zde­cy­do­wa­nym to­nem Ro­bin. – W tej dziel­nicy rzą­dzą nie­bez­pieczne gangi. Od czasu do czasu sły­szy się o na­pa­dach na Eu­ro­pejki. Nie­które ko­biety znik­nęły bez wie­ści i ni­gdy już ich nie od­na­le­ziono.

Jego re­ak­cja i em­faza w gło­sie roz­draż­niły Co­ral.

− Ja­koś nie wi­dzę tu nie­bez­piecz­nych zło­czyń­ców.

− I tu się pani myli. Wie pani, han­del ludźmi nie zo­stał cał­ko­wi­cie wy­ple­niony na środ­ko­wym wscho­dzie Afryki.

− We­zmę to pod uwagę, kiedy się tu znów wy­biorę – od­parła.

Wy­raź­nie prze­sa­dzał, ale po­sta­no­wiła się nie spie­rać i zmie­nić te­mat. Słu­chała jed­nym uchem wy­kładu Ro­bina o ży­ciu w Ke­nii. Nu­dził ją, a jego pro­tek­cjo­nalny ton uznała za nie na miej­scu. Przy­kre, bo był taki przy­stojny. Jaka szkoda! Pod­świa­do­mie po­rów­ny­wała go ze swoim ta­jem­ni­czym nie­zna­jo­mym, sir Lan­ce­lo­tem, jak go na­zy­wała w my­ślach. Ża­ło­wała, że to nie z nim bę­dzie ja­dła lunch.

Skon­cen­tro­wała się na eg­zo­tycz­nym oto­cze­niu. Wśród gwaru sły­szała mo­no­tonne po­stu­ki­wa­nie młotka ja­kie­goś rze­mieśl­nika. Od czasu do czasu przez ten roz­gar­diasz prze­bi­jały się gło­śne na­wo­ły­wa­nie han­dla­rza, za­wo­dzące prośby że­bra­ków, prze­ni­kliwy dźwięk dzwonka ro­weru, a z rzadka roz­pacz­liwy klak­son za­błą­ka­nego sa­mo­chodu.

Skrę­cili w ciemną uliczkę, przy któ­rej stały małe czer­wo­nawe domki. Było tak wą­sko, że gdzie­nie­gdzie bal­kony na pię­trze sty­kały się z tymi z na­prze­ciwka. Czy­tała gdzieś, że nie­które z ta­kich prze­smy­ków bu­do­wano naj­cia­śniej jak się da, byle tylko mógł nimi przejść wiel­błąd, a mury oso­bliwy ko­lor za­wdzię­czały ma­te­ria­łowi, z któ­rego zo­stały zbu­do­wane. Ce­gły wy­ci­nano z mięk­kiego ko­ra­lowca, su­szo­nego po­tem, by stward­niał. Po­my­ślała, że pew­nie nie­wiele się tu zmie­niło od po­czątku szes­na­stego wieku.

− Je­ste­śmy na miej­scu – oświad­czył Ro­bin, kiedy uka­zał się Klub Strze­lecki.

Bu­dy­nek wy­glą­dał tak, jak go so­bie Co­ral wy­obra­żała. Ni­czym ka­wa­łek An­glii prze­nie­siony do Afryki. Wspięli się po mar­mu­ro­wych scho­dach i zna­leźli się w roz­le­głym holu o pod­ło­dze z po­le­ro­wa­nego te­ko­wego drewna. Nad ko­min­kiem na ho­no­ro­wym miej­scu wi­siał por­tret kró­lo­wej, do­mi­nu­jąc nad wnę­trzem. Me­ble były eu­ro­pej­skie, po­dob­nie jak ob­razy i dy­wany. W po­wie­trzu czuło się za­pach wo­sku psz­cze­lego, co przy­po­mi­nało Co­ral dom ro­dzinny, a z re­stau­ra­cji sły­chać było roz­mowy po an­giel­sku.

Usie­dli przy sto­liku obok okna wy­cho­dzą­cego na za­lany słoń­cem ogród i po­ły­sku­jący w od­dali ocean.

− Oba­wiam się, że po­dają tu je­dy­nie zwy­czajne an­giel­skie da­nia – po­wie­dział Ro­bin. – Żeby zjeść coś bar­dziej wy­myśl­nego po­winna pani wy­brać się do ja­kiejś lo­kal­nej re­stau­ra­cji.

– Je­dyne co za­pa­mię­ta­łam z ke­nij­skiej kuchni to ugali – od­parła ze śmie­chem. – To była ważna część mo­jego dzie­ciń­stwa. Aluna, moja yaha, upie­rała się, że co rano mu­szę zjeść mi­seczkę tej ma­ma­łygi. Tak na­prawdę na­wet to lu­bi­łam. Przy­po­mina owsiankę. A przy oka­zji, jak się ma stara Aluna? Jak przy­pusz­czam, na­dal mieszka w Mpingo? Od mo­jego wy­jazdu z mamą, nie od­zy­wała się do mnie, choć czę­sto do niej pi­sa­łam, szcze­gól­nie na po­czątku.

− Aluna na­dal tu jest – po­wie­dział ci­cho. Umilkł na chwilę, po czym do­dał ostroż­nie – Bar­dzo do­tknęła ją śmierć pana Sinc­la­ira i…

− I? – po­na­gliła go Co­ral, czu­jąc, że młody czło­wiek waha się, czy wy­ja­wić wię­cej.

Po­ru­szył się na krze­śle, wy­raź­nie skrę­po­wany. Za­pa­no­wała nie­zręczna ci­sza. Zda­wało się, że Ro­bin za­sta­na­wia się nad do­bo­rem wła­ści­wych słów.

− Od śmierci pani ojca biedna Aluna nie jest już taka jak daw­niej – po­wie­dział wresz­cie. – Kiedy od­szedł, przez dwa ty­go­dnie nie od­zy­wała się i nie ja­dła. Jed­nak wia­do­mość o pani przy­jeź­dzie wy­raź­nie pod­nio­sła ją na du­chu. Tak jakby po­czuła, że znów ma po co żyć. Mimo to naj­czę­ściej w ogóle się nie od­zywa, a kiedy już coś po­wie, to są to różne nie­stwo­rzone hi­sto­rie.

− Nie dziwi mnie, że Aluna tak ciężko prze­żyła śmierć ojca. Była z na­szą ro­dziną od naj­młod­szych lat. Za­częła pra­co­wać w Mpingo tuż po dwu­dzie­stce. Wi­działa, jak bu­do­wano nowy dom. Tata na­uczył ją an­giel­skiego.

Co­ral uśmiech­nęła się smutno. Kiedy pa­trzyła wstecz, na­cho­dziły ją mie­szane uczu­cia. Jak so­bie przy­po­mi­nała, Wal­ter Sin­clair ucząc Alunę ję­zyka Szek­spira, prze­sia­dy­wał z nią go­dzi­nami w swoim ga­bi­ne­cie, znaj­du­ją­cym się w domku na końcu ogrodu. Pa­mię­tała, że matka miała o to żal, i Co­ral te­raz le­piej wszystko ro­zu­miała. Aluna była ładna, w kwie­cie wieku w owych cza­sach, a Wal­ter lu­bił ko­biety. Od­krył w Alu­nie in­te­li­gentną uczen­nicę. Pod­su­wał jej do czy­ta­nia kla­sykę i na­wet za­brał ją do opery, a ona wzięła to bar­dzo po­waż­nie i na­wet opo­wia­dała bez końca o ariach z Tra­viaty, kiedy zaj­mo­wała się do­mem. Oj­ciec po­wta­rzał, że gdyby uro­dziła się w in­nym śro­do­wi­sku, da­leko by za­szła. „Ma umysł na­ukowca. Szkoda, że na­dal w gło­wie jej te za­bo­bony… dziwna mie­szanka”, stwier­dził kie­dyś. Co­ral za­sta­na­wiała się te­raz, czy jej ojca łą­czyły z Aluną ja­kieś nie­sto­sowne re­la­cje. To by wy­ja­śniało, dla­czego An­gela Sinc­lair tak na­gle po­sta­no­wiła opu­ścić Afrykę na do­bre i za­brała ze sobą córkę.

Je­dli w mil­cze­niu.

− Jak umarł mój oj­ciec? – spy­tała po ja­kimś cza­sie.

− Pew­nego dnia jego serce po pro­stu się za­trzy­mało – od­po­wie­dział po­woli Ro­bin.

− Wy­da­wał się oka­zem zdro­wia.

− W chwili śmierci miał sie­dem­dzie­siąt lat. Nie był już młody, a ostat­nich kilka lat bar­dzo nad­we­rę­żyło go fi­zycz­nie i psy­chicz­nie.

− Za­wsze był pe­łen ener­gii, w do­brej for­mie – pod­kre­śliła raz jesz­cze Co­ral. − Ni­gdy nie wy­glą­dał na swój wiek. Po­zna­łam ko­goś kilka lat temu, kto się z nim wi­dział i był zdu­miony, że tata jest po sześć­dzie­siątce. – Urwała na chwilę. – Oj­ciec ko­chał Afrykę i swoje ży­cie. Ja­kie mógł mieć stresy? Nie wie­dzia­łam, że cho­ruje. Czy po­sia­dłość nie przy­no­siła do­brych zy­sków?

Ro­bin wy­raź­nie się zmie­szał, ale za­raz się opa­no­wał.

− Pan Sinc­lair miał po­ważny pro­blem z al­ko­ho­lem. Gdyby nie pod­dało się serce, za­pewne parę mie­sięcy póź­niej za­bi­łaby go mar­skość wą­troby. Strasz­nie przy­kro mi to mó­wić, panno Sinc­lair, ale wie­czo­rem zwy­kle Aluna i Juma, szef służby, mu­sieli go za­no­sić nie­przy­tom­nego do jego po­koju na gó­rze.

Co­ral zmarsz­czyła brwi.

− Dla­czego tak dużo pił? Miał ja­kieś kło­poty? Źle się działo w go­spo­dar­stwie? Nie wie­dzia­łam, że bo­ryka się z pro­ble­mami fi­nan­so­wymi.

Ro­bin zro­bił ura­żoną minę.

− Po­sia­dłość funk­cjo­nuje do­sko­nale, za­pew­niam pa­nią. Sam nią za­rzą­dzam. Je­śli pani chce, może pani obej­rzeć księgi ra­chun­kowe dziś po po­łu­dniu i się prze­ko­nać. Wszystko jest w naj­lep­szym po­rządku.

Co­ral po­ha­mo­wała gest znie­cier­pli­wie­nia. Nie cho­dziło o za­rządcę ma­jątku, ale o ojca.

− Oczy­wi­ście, po po­łu­dniu mi pa­suje – rzu­ciła szorstko. Na­stą­piła dłuż­sza prze­rwa w roz­mo­wie, nim znów się ode­zwała. – Czy tata prze­wró­cił się może pod­czas jed­nej z ta­kich al­ko­ho­lo­wych se­sji? Tak umarł?

− Nie. Pan Sinc­lair zmarł w łóżku, we śnie. Pani Sinc­lair zna­la­zła go rano. We­zwała le­ka­rza ro­dzin­nego, który po do­kład­nym zba­da­niu stwier­dził zgon z przy­czyn na­tu­ral­nych. Pani oj­ciec za­snął i już się nie obu­dził.

− Po­wie­dział pan: pani Sinc­lair? – spy­tała zdu­miona. – Nie wie­dzia­łam, że oj­ciec po­now­nie się oże­nił!

Ro­bin Da­nvers od­kaszl­nął, by po­ko­nać chrypkę. Naj­wy­raź­niej ta roz­mowa była dla niego trudna.

− Pani oj­ciec kilka lat temu po­ślu­bił obecną pa­nią Sinc­lair, pa­nią Cy­bil Sinc­lair.

− Nic nie wie­dzie­li­śmy o no­wym mał­żeń­stwie. Chyba oj­ciec na­pi­sałby nam coś o tym w li­ście? Czemu miałby trzy­mać to przed nami w ta­jem­nicy? Na­wet po roz­wo­dzie matka i oj­ciec po­zo­sta­wali w przy­jaźni – cią­gnęła zszo­ko­wana. – Prawda, rzadko pi­sał, ale cho­dzi mi o to, że roz­wie­dli się po­lu­bow­nie.

Na­chmu­rzyła się.

− Na pewno od­da­lił się od nas po ślu­bie matki z wuj­kiem Edwar­dem. Jakby stra­cił nas na za­wsze. Co roku na Boże Na­ro­dze­nie wy­sy­ła­łam mu swoją naj­now­szą fo­to­gra­fię i pi­sa­łam o tym, co waż­nego się w moim ży­ciu wy­da­rzyło. Ni­gdy tego nie ko­men­to­wał, ale przy­sy­łał mi kartkę świą­teczną.

Przez chwilę za­sta­na­wiała się głę­boko.

− W li­ście od praw­nika nie było nic o żo­nie. Czy to ozna­cza, że nie je­stem je­dyną spad­ko­bier­czy­nią ma­jątku ojca?

Miała przy­krą świa­do­mość, że to brzmi tak, jakby była za­chłanna i bez­duszna. Jed­nak czuła, że coś jest nie tak, i chciała do­ciec, w czym rzecz.

− Tim Loc­klear, praw­nik, który zaj­mo­wał się spra­wami pani ojca, jest o wiele bar­dziej od­po­wied­nią osobą, by wy­ja­śnić te za­wi­ło­ści, niż ja. Na pewno od­po­wie na wszyst­kie pani py­ta­nia.

Było ja­sne, że za­rządcy jest nie­zręcz­nie dys­ku­to­wać z nią o spra­wach ro­dziny. Choć Co­ral nie przej­mo­wała się spe­cjal­nie tym, co on so­bie po­my­śli, była osobą de­li­katną, nie lu­biła ura­żać uczuć in­nych lu­dzi.

− Ma pan ra­cję – przy­znała. – Ro­zu­miem pana opory. Pro­szę wy­ba­czyć. Mo­głam się wy­dać straszną ma­te­ria­listką, ale na­prawdę kom­plet­nie mnie pan za­sko­czył. Po­słu­cham rady i po­roz­ma­wiam o tym wszyst­kim z pa­nem Loc­kle­arem.

Prze­szli na inne te­maty, ale Co­ral przez resztę lun­chu nie mo­gła otrzą­snąć się z szoku i nie­przy­jem­nego wra­że­nia. Obie­cała so­bie, że jak naj­szyb­ciej przej­rzy ra­chunki i od­wie­dzi pana Loc­kle­ara.

Kiedy po­dano kawę, Ro­bin od­chrząk­nął.

− Panno Sinc­lair, nie wiem, czy to moja rola na­świe­tlać te sprawy, ale skoro wró­ciła pani do Ke­nii, po­winna pani orien­to­wać się ogól­nie w obec­nej sy­tu­acji po­li­tycz­nej.

Co­ral wy­pro­sto­wała się na krze­śle. Wie­działa o tar­ciach po­li­tycz­nych w Ke­nii po uzy­ska­niu przez ten kraj nie­pod­le­gło­ści w roku 1963 i zda­wała so­bie sprawę, że bę­dzie mu­siała od­na­leźć się ja­koś w no­wych wa­run­kach, ale nie są­dziła, że ten te­mat wy­pły­nie tak szybko po jej przy­jeź­dzie.

− Ke­nia wkro­czyła na nową drogę. Bry­tyj­czycy już nie są u ste­rów i mu­simy brać pod uwagę, że na­stał nowy rząd, a miejmy na­dzieję, że rów­nież nowa démo­cra­tie. Je­stem młody, wi­dzę, że w tym może być na­sza przy­szłość. – Ro­bin wzru­szył ra­mio­nami. – Na pewno nie ma sensu bun­to­wać się.

Co­ral w za­my­śle­niu mie­szała kawę.

− Wy­gląda na to, że od cza­sów mo­jego dzie­ciń­stwa wiele się tu zmie­niło.

− I tak, i nie. Ke­ny­atta przy­szedł ze slo­ga­nem Ha­ram­bee, „Pra­cujmy ra­zem”. W tym du­chu rząd pró­bo­wał zjed­no­czyć lu­dzi. Ale trzeba też pa­mię­tać stare przy­sło­wie w su­ahili: „Gdzie prze­py­chają się dwa sło­nie, tam cierpi trawa”! Ze zmianą po­ja­wia się kon­flikt. W spo­łecz­no­ściach ode­zwały się za­targi ple­mienne. W do­datku wielu star­szych bia­łych osad­ni­ków boi się no­wego po­rządku, a za­bój­stwo mi­ni­stra Toma Mboi w czerwcu na pewno wzmog­ło w nich po­czu­cie za­gro­że­nia. Do­cho­dzi do ata­ków na mniej­sze przed­się­bior­stwa, któ­rych wła­ści­cie­lami są Hin­dusi, przez co ci ucie­kają do Wiel­kiej Bry­ta­nii lub w głąb kon­ty­nentu. – Ro­bin urwał, naj­wy­raź­niej sta­ra­jąc się od­po­wied­nio to sfor­mu­ło­wać. − Niech mi wolno bę­dzie po­wie­dzieć, panno Sinc­lair… wie­rzę w przy­szłość tego kraju, ale to jest przy­szłość dla lu­dzi młod­szych, ela­stycz­nych, go­to­wych przy­sto­so­wać się do zmian. Dawne zwy­czaje się skoń­czyły, trzeba ina­czej trak­to­wać lu­dzi i nie ma po­wodu, by Mpingo nie mo­gło na­dal pro­spe­ro­wać… ale trzeba dzia­łać ostroż­nie.

Co­ral za­sta­no­wiła się nad zna­cze­niem jego słów i ski­nęła głową.

− Ro­zu­miem. A więc ra­dzi mi pan sprze­dać Mpingo? Mu­szę po­wie­dzieć, że nie po to tu przy­je­cha­łam. Prze­ciw­nie. Chcę, żeby znowu tu­taj był mój dom.

Ro­bin uśmiech­nął się z ulgą.

− Tak się cie­szę. Wy­pijmy więc za to – Uniósł kie­li­szek, po czym do­koń­czyli lunch i za­pła­cili.

Kiedy zna­leźli się znów na słońcu i do­cho­dzili już do auta, Co­ral zde­rzyła się z męż­czy­zną, który na­gle wy­szedł ze sklepu z dy­wa­nami. Po­ja­wił się przed nią tak nie­ocze­ki­wa­nie, że nie mo­gła go omi­nąć. Dziwne do­zna­nia, które ogar­nęły jej ciało, po­wo­du­jąc drże­nie rąk i nóg, po­winny były ją ostrzec. Unio­sła wzrok i dech jej za­parło, a serce za­częło wa­lić jak sza­lone. Mi­mo­wol­nie tego ranka cały czas wra­cała do niego my­ślami, a te­raz on stał przed nią. Co za dziwny zbieg oko­licz­no­ści – a może było im pi­sane spo­tkać się znowu? Uchy­liła usta, by coś po­wie­dzieć, jed­nak nie­zna­jomy prze­szedł obok, nie zwra­ca­jąc na nią uwagi. W gło­wie jej wi­ro­wało. Stała kilka se­kund jak ska­mie­niała, od­pro­wa­dza­jąc wzro­kiem szczu­płą, do­mi­nu­jącą syl­wetkę, gó­ru­jącą nad tłu­mem, która szybko się od­da­lała i wresz­cie zni­kła wśród kłę­bią­cej się masy prze­chod­niów.

Roz­dział 2

Zie­lony bu­ick skrę­cił na te­ren po­sia­dło­ści przez wielką bramę z ku­tego że­laza. Je­chali po­woli drogą po­mię­dzy kwit­ną­cymi drze­wami ja­ka­randy. Pro­mie­nie słońca póź­nego po­po­łu­dnia, prze­bi­ja­jące się przez ga­łę­zie, two­rzyły tań­czącą mo­zaikę świa­tła i fio­le­to­wo­nie­bie­skich cieni. A w końcu skle­pie­nia alei ja­rzyło się ja­sno Mpingo, dom jej dzie­ciń­stwa, wśród buj­nych, ko­lo­ro­wych za­ro­śli. Wy­glą­dał tak ro­man­tycz­nie, ba­śniowo dzie­wi­czy, ni­czym sce­ne­ria poza cza­sem i re­alną prze­strze­nią.

Po raz drugi tego dnia Co­ral mu­siała wal­czyć z przy­pły­wem emo­cji. Ileż razy przez te lata wy­obra­żała so­bie po­wrót do domu? A ten wi­dok oka­zał się jesz­cze pięk­niej­szy niż tam­ten za­cho­wany w naj­czul­szych wspo­mnie­niach.

Wpa­tru­jąc się w Mpingo, po­ło­żyła szczu­płą dłoń na ra­mie­niu Mo­sesa.

− Za­trzy­maj się, pro­szę – po­wie­działa ze ści­śnię­tym gar­dłem. – Po­dejdę do domu pie­szo.

Otwo­rzyła drzwi auta. Po­wi­tał ją zna­jomy po­dmuch go­rą­cego po­wie­trza, na­sy­cony aro­ma­tem doj­rza­łych owo­ców i słodko pach­ną­cych kwia­tów. Wy­sia­dła i stała przez chwilę, na­pa­wa­jąc się osza­ła­mia­ją­cym wi­do­kiem. Przy­pły­nęła do niej masa ob­ra­zów, do­znań i sprzecz­nych emo­cji. Z wa­ha­niem, a po­tem co­raz szyb­ciej, ru­szyła ocie­nioną aleją w kie­runku Mpingo – ma­lutka po­stać wśród oce­anu kwit­nie­nia.

Mpingo! Czy to była re­zy­den­cja czy bu­dy­nek, wy­zwa­nie, ka­prys czy ma­rze­nie – ma­te­ria­li­za­cja wi­zji Wal­tera Sinc­la­ira? Uwa­żany za czarną owcę w ro­dzi­nie, od­rzu­cony przez bli­skich, bo nie chciał pod­po­rząd­ko­wać się su­ro­wym wy­mo­gom dy­na­stii ban­kie­rów, Wal­ter Sinc­lair po­sta­no­wił pójść śla­dem wielu eu­ro­pej­skich osad­ni­ków z lat trzy­dzie­stych. Dużo po­dró­żo­wał po świe­cie i zbił spory ma­ją­tek na han­dlu wy­po­sa­że­niem rol­ni­czym i nad­wyż­kami pro­duk­cji dla woj­ska, po czym po­sta­no­wił osie­dlić się na od­le­głym krańcu świata.

Po­sia­dłość, która wów­czas na­zy­wała się Nad­mor­ski Sad, na­le­żała do sta­rego an­giel­skiego osad­nika. Zbli­żał się on do sie­dem­dzie­siątki, nie miał spad­ko­bier­ców ani ro­dziny. Cie­szył się, że ktoś chce tchnąć w jego dzieło nowe ży­cie, z chę­cią sprze­dał go­spo­dar­stwo Bia­łemu Pi­ra­towi i wró­cił do An­glii.

Stary dom był skromny i funk­cjo­nalny. Miał osiem po­koi i ar­chi­tek­to­nicz­nie ni­czym się nie wy­róż­niał. Wal­ter za­in­te­re­so­wał się tą po­sia­dło­ścią, bo miała dwa­dzie­ścia ki­lo­me­trów dzie­wi­czej plaży, a poza tym dwie­ście hek­ta­rów sadu, z czego czter­dzie­ści było ob­sa­dzo­nych dal­ber­gią czar­no­drze­wem, rzad­kimi drze­wami mpingo, któ­rych w Afryce było co­raz mniej.

Po prze­pro­wa­dze­niu za­pla­no­wa­nej od­nowy i prac pod nad­zo­rem nie­zna­nego ar­chi­tekta nowe Mpingo Wal­tera Sinc­la­ira stało się szczy­tem am­bi­cji pio­niera na tym kon­ty­nen­cie. Nie ma­jący jesz­cze trzy­dziestki młody ry­zy­kant chciał stwo­rzyć trwałe pod­wa­liny pod sie­dzibę, która po­zwa­la­łaby za­pu­ścić tu ko­rze­nie i sta­łaby się dzie­dzic­twem dla no­wych po­ko­leń. Przez osiem lat po­wsta­nia Mau Mau, w nie­pew­nych trud­nych cza­sach po­prze­dza­ją­cych uzys­ka­nie przez Ke­nię nie­pod­le­gło­ści w roku 1963, Wal­ter od­waż­nie, z de­ter­mi­na­cją bro­nił po­sia­dło­ści dla no­wej dy­na­stii Sinc­la­irów. Na­prawdę by­wało ciężko – zwłasz­cza że miał żonę, która nie­na­wi­dziła Afryki, i małe dziecko.

Zbu­do­wana z roz­ma­chem fa­sada domu była te­raz z ka­mie­nia – o cie­płym, na­sy­co­nym ko­lo­rze przy­po­mi­na­ją­cym rafy ko­ra­lowe Oce­anu In­dyj­skiego, który był wi­doczny ze wszyst­kich pa­no­ra­micz­nych fran­cu­skich okien na pół­noc­nej ele­wa­cji domu, co na­peł­niało po­koje nie­bie­ska­wym, na­stro­jo­wym świat­łem. Każde okno miało brą­zowe okien­nice, które można było szczel­nie za­mknąć pod­czas mie­sięcy mon­su­nów. Wspa­niałe po­dwójne za­okrą­glone schody, bo­aze­ria na ścia­nach, ogromne belki na su­fi­tach i pod­łogi zo­stały mi­ster­nie wy­ko­nane na miej­scu ze spro­wa­dzo­nego ce­dru. Przy po­ko­jach na pię­trze wo­kół domu bie­gła we­randa, z któ­rej wi­dać było roz­le­głe za­bu­do­wa­nia go­spo­dar­cze. Co­ral pa­mię­tała, jak jako trzy­let­nie dziecko przez ba­lu­stradę pod­glą­dała przy pracy ogrod­ni­ków, a po­tem spę­dzała le­niwe po­po­łu­dnia, po­pi­ja­jąc na we­ran­dzie zimną le­mo­niadę z matką, słu­cha­jąc śpiewu pta­ków, któ­remu akom­pa­nio­wał szum palm i mor­skich fal. Wró­ciły miłe wspo­mnie­nia za­baw w cho­wa­nego z ko­le­żan­kami. Uśmiech­nęła się z no­stal­gią. Ni­gdy nie mo­gły jej zna­leźć. Ulu­bioną kry­jówką Co­ral była ko­mórka w ogro­dzie.

Kiedy wy­nu­rzyła się z cie­nia pod­jazdu, po­my­ślała, że Mpingo to nie­zwy­kła mie­sza­nina ma­rze­nia i rze­czy­wi­sto­ści. A przy tym zo­stało zbu­do­wane bar­dzo prak­tycz­nie w tych wy­ma­ga­ją­cych wa­run­kach. Jed­nak gdy pa­trzyła na ten dom oczami do­ro­słej osoby, zdała so­bie sprawę, że przez próż­ność ojca zna­la­zły się w nim i ele­menty pre­ten­sjo­nalne.

Kiedy szła da­lej w kie­runku po­dwój­nych drzwi fron­to­wych, otwo­rzyły się sze­roko i w progu po­ja­wiła się po­stać. Choć była nie­ru­choma i da­leko, Co­ral miała wra­że­nie, że ją roz­po­znaje. Przy­spie­szyła kroku, przy­pa­tru­jąc się ze zdu­mie­niem. Aluna! To była ona! Co­ral za­częła biec.

Kiedy dzie­liło je już tylko parę stopni, yaha uśmiech­nęła się i wy­cią­gnęła ręce do swo­jej by­łej pod­opiecz­nej. Ich dło­nie po­łą­czyły się bez słów. Przez chwilę nia­nia trzy­mała Co­ral na od­le­głość ra­mion, jakby chciała się jej le­piej przyj­rzeć. A po­tem przy­cią­gnęła ją do sie­bie i ob­jęła mocno, wstrzą­sana szlo­chem.

− Och, pa­nienko Co­ral, ko­chana pa­nienko Co­ral – wy­szep­tała, łka­jąc. – Aluna my­ślała już, że umrze i nie zo­ba­czy wię­cej swo­jej ma­łej ma­la­iki. Niech ci się przyj­rzę.

Cof­nęła się i spoj­rzała na młodą ko­bietę. W jej oczach ma­lo­wało się nie­do­wie­rza­nie.

− Wy­je­cha­łaś jako dziecko, a wró­ci­łaś jako piękna młoda dama – stwier­dziła z bez­gra­niczną czu­ło­ścią i dumą.

Co­ral ro­ze­śmiała się.

− Cu­dow­nie być tu z po­wro­tem. Przed chwilą, kiedy szłam pod­jaz­dem, mia­łam wra­że­nie, jakby czas się za­trzy­mał. Wszystko jest jak daw­niej. – Kiedy tylko wy­po­wie­działa te słowa, oczy się jej za­szkliły i ści­snęło ją w gar­dle. – Ale też wszystko jest ina­czej, bo nie ma już taty – zdo­łała wy­krztu­sić ła­mią­cym się gło­sem i znów przy­tu­liła się do Aluny.

− Nie płacz, ma­lutka. Je­steś tu i to naj­waż­niej­sze.

Co­ral opa­no­wała się. Aluna miała ra­cję: była znów w Mpingo i te­raz je­dy­nie to się li­czyło. We­szła do holu, a jej ob­casy za­stu­kały gło­śno na wy­po­le­ro­wa­nej na błysk po­sadzce, od­bi­ja­jąc się nie­rów­nym echem po wiel­kim wnę­trzu. Co­ral spoj­rzała w górę i jej wzrok padł na ogromny krysz­ta­łowy ży­ran­dol, ko­lejną z eks­cen­trycz­nych eks­tra­wa­gan­cji Wal­tera. Prze­mknął jej przez myśl kosz­mar z cza­sów dzie­ciń­stwa – wi­zja, jak szkli­sty po­twór spada, roz­trza­sku­jąc się z ta­kim hu­kiem, że za­wsze bu­dziła się prze­ra­żona. Te­raz szklane pa­ciorki po­ru­szały się le­ciutko na wie­trze wpa­da­ją­cym przez otwarte drzwi i po­brzę­ki­wały, jakby śmiały się tro­chę z jej obaw.

Ro­zej­rzała się do­koła. Z pra­wej strony drzwi do bi­blio­teki stały otwo­rem. We­szła do środka i zna­la­zła się w kom­plet­nie ob­cym miej­scu. Ele­ganc­kie brą­zowe re­gały, cięż­kie, kryte skórą ka­napy w stylu Che­ster­field, dzie­dzic­two przy­tran­spor­to­wane do Ke­nii z An­glii, stare dy­wany per­skie, lek­kie za­słony, które chro­niły przed słoń­cem w go­rące po­po­łu­dnia – wszystko to, co two­rzyło at­mos­ferę ga­bi­netu ojca – zni­kło. Ja­kaś wy­raź­nie dam­ska ręka po­słu­żyła się cza­ro­dziej­ską różdżką i kom­plet­nie od­mie­niła to wnę­trze. No­wo­cze­sne dy­wany, pa­ste­lowy ko­lor ścian, za­słony w ła­god­nych od­cie­niach i lek­kie na­rzuty na me­blach – całe to urzą­dze­nie świad­czyło o wy­ra­fi­no­wa­nym ko­bie­cym gu­ście. Co­ral uznała to za ohydne.

− Twój oj­ciec był wspa­nia­łym czło­wie­kiem – po­wie­działa Aluna – ale jak każdy, miał swoje sła­bo­ści. A jego słabą stroną była Ewa, ku­si­cielka, która zgu­biła Adama. Z bwaną Wal­te­rem za­wsze tak było. Wśród mo­jego ludu jest ta­kie po­wie­dze­nie, że lin­kami uple­cio­nymi z ko­bie­cych wło­sów można ła­two zwią­zać sło­nia. Żona musi trzy­mać męża przy so­bie uśmie­chami, mi­ło­ścią i do­brym je­dze­niem. W prze­ciw­nym wy­padku za­czyna on cho­dzić wła­snymi dro­gami. Twoja matka była no­wo­cze­sną ko­bietą, nie po­tra­fiła utrzy­mać ta­kiego męż­czy­zny jak on. Ni­gdy nie umiał oprzeć się ko­bie­tom, a przez ostat­nią o mało nie ska­zał na wieczne po­tę­pie­nie swo­jej du­szy.

− Co masz na my­śli, Aluno? – spy­tała Co­ral, za­nie­po­ko­jona tym po­nu­rym stwier­dze­niem.

Twarz star­szej ko­biety przy­brała nie­prze­nik­niony wy­raz, ni­czym ule­piona z gliny rzeźba. Tylko jej oczy pa­trzące spod cięż­kich po­wiek błysz­czały żywo.

− No… To długa hi­sto­ria – wy­mam­ro­tała. – Opo­wiem ci kie­dyś, ale na ra­zie o tym nie myśl. Mu­sisz od­po­cząć.

Wró­ciły do wiel­kiego holu, gdzie wła­śnie wszedł Ro­bin, a za nim Mo­ses i dwaj inni słu­żący w dłu­gich sza­tach, któ­rzy dźwi­gali ba­gaże Co­ral.

− Za­nie­ście to na górę – roz­ka­zał za­rządca. A po­tem zwró­cił się sta­now­czo do niani, uśmie­cha­jąc się przy tym roz­bra­ja­jąco. – Aluno, czy za­pro­wa­dzi­ła­byś ich do apar­ta­men­tów swo­jej pani? Mu­szę za­mie­nić z nią słówko.

− Moja pa­nienka jest zmę­czona po dłu­giej po­dróży – od­parła na­dą­sana słu­żąca. – To, co za­mie­rza jej pan po­wie­dzieć, na pewno może po­cze­kać.

Ro­bin Da­nvers nie prze­jął się gniewną uwagą Aluny. Ser­decz­nie, ale pro­tek­cjo­nal­nie po­kle­pał ją po ple­cach.

− Nie wąt­pię, że chcia­ła­byś jak naj­szyb­ciej zna­leźć się z twoją pa­nienką sama, ale oba­wiam się, że są pewne sprawy nie­cier­piące zwłoki. Obie­cuję, że nie za­trzy­mam jej zbyt długo – do­dał po­woli z na­ci­skiem, jakby miał do czy­nie­nia z roz­ka­pry­szo­nym dziec­kiem.

Obej­rzał się na Co­ral i ski­nął, by po­szła za nim do po­koju, który daw­niej słu­żył jej matce jako pra­cow­nia do ro­bó­tek ręcz­nych. Po­dob­nie jak inne po­miesz­cze­nia był te­raz urzą­dzony cał­kiem ina­czej, nie do po­zna­nia. Przy­tulne in­tymne wnę­trze zo­stało prze­mie­nione w miej­sce funk­cjo­nalne, zimne i bez­oso­bowe – ze sta­lo­wymi szaf­kami i tego typu współ­cze­snym wy­po­sa­że­niem biu­ro­wym.

Ro­bin wy­su­nął dla Co­ral krze­sło. Sam usiadł na­prze­ciwko, za im­po­nu­ją­cym ma­ho­nio­wym biur­kiem, które nie­gdyś na­le­żało do Bia­łego Pi­rata, a te­raz dziw­nie kon­tra­sto­wało z resztą oto­cze­nia. Co­ral aż się wzdry­gnęła, co nie umknęło uwagi Da­nversa. Uśmiech­nął się prze­pra­sza­jąco.

− Po śmierci pani ojca pani Sinc­lair uznała, że ła­twiej bę­dzie za­rzą­dzać ma­jąt­kiem, je­śli będę miał do­stęp do ca­łej do­ku­men­ta­cji i prze­kształ­ci­li­śmy cza­sowo ten po­kój na biuro. Spra­wami fi­nan­so­wymi i pla­no­wa­niem zaj­mo­wa­li­śmy się ra­zem z pani oj­cem, do­glą­da­nie wszyst­kiego od strony prak­tycz­nej na­le­żało do mnie. Te­raz od pani za­leży, czy na­dal mam zaj­mo­wać się ma­jąt­kiem.

Co­ral lekko ski­nęła głową. Pro­wa­dze­nie księ­go­wo­ści, fi­nanse, za­rzą­dza­nie – nie miała w tym żad­nego do­świad­cze­nia. Na­gle po­czuła się skraj­nie wy­czer­pana. Chciała tylko jed­nego – zo­stać sama i spró­bo­wać oswoić się tro­chę z tym po­wro­tem do prze­szło­ści w no­wych wa­run­kach, w któ­rych, być może, miała bu­do­wać swoją przy­szłość.

− Czy te sprawy nie mogą po­cze­kać do ju­tra? – spy­tała. – To był ciężki dzień, je­stem zmę­czona. Wo­la­ła­bym odło­żyć ta­kie roz­mowy do rana, je­śli nie ma pan nic prze­ciwko temu.

− Prze­pra­szam, że pa­nią mę­czę, ale wcze­śniej dała mi pani do zro­zu­mie­nia, że chce jak naj­szyb­ciej zo­rien­to­wać się w sy­tu­acji. Ju­tro o świ­cie wy­jeż­dżam do Na­irobi i wrócę do­piero w przy­szłym ty­go­dniu.

− Ro­zu­miem. – Co­ral na­gle za­sta­no­wiła się, co ozna­cza dla po­sia­dło­ści ist­nie­nie no­wej pani Sinc­lair. – Czy jest coś, czym ko­niecz­nie na­le­ża­łoby się za­jąć lub o czym po­win­nam do­wie­dzieć przed pana po­wro­tem?

− Ra­czej nie. Każdy tu­taj zna swoje obo­wiązki. Jak mó­wi­łem pani pod­czas lun­chu, czu­wam nad Mpingo i w po­sia­dło­ści wszystko funk­cjo­nuje jak w ze­garku.

− Świet­nie. My­ślę, że mo­żemy w ta­kim ra­zie wró­cić do tej roz­mowy po pana po­wro­cie. – Uśmiech­nęła się.

− Za­nim pani pój­dzie, po­wi­nie­nem wrę­czyć to pani oso­bi­ście – po­wie­dział i pod­szedł do du­żego, sta­ro­mod­nego drew­nia­nego sejfu.

Otwo­rzył szafkę i wy­jął klu­cze.

− To klu­cze do po­miesz­czeń w piw­nicy. Nie mam po­ję­cia, dla­czego oj­ciec tak się upie­rał, żeby je pani prze­ka­zać. Wiem tylko, że w przed­dzień śmierci przy­szedł zo­ba­czyć się ze mną w pa­wi­lo­nie w głębi ogrodu, gdzie daw­niej mie­ściło się moje biuro i gdzie tego wie­czoru pra­co­wa­łem do późna. Źle wy­glą­dał, jakby był chory, ale wtedy po­my­śla­łem, że pew­nie już się na­pił. „Weź te klu­cze. Są do piw­nicy − po­wie­dział. − Trzy­maj je do­brze scho­wane do przy­jazdu mo­jej córki Co­ral”. Kiedy wy­cho­dził, nie przy­pusz­cza­łem, że wi­dzę go po raz ostatni ży­wego. Tej nocy zmarł we śnie… za­wał.

Przez chwilę mil­czeli. Co­ral przyj­rzała się klu­czom. Trzy były mniej wię­cej tej sa­mej wiel­ko­ści, a je­den wy­raź­nie więk­szy. Zo­stały wpięte w bre­lo­czek wy­sa­dzany ma­łymi tur­ku­si­kami.

− Do czego są te klu­cze? – spy­tała wresz­cie, wsu­wa­jąc je do kie­szeni.

− Poza piw­niczką z wi­nami na dole są ja­kieś mało ważne po­miesz­cze­nia, do któ­rych pani Sinc­lair ka­zała po­zno­sić sta­ro­cie. Nic in­nego nie przy­cho­dzi mi do głowy.

− Za­py­tam Alunę. Pra­cuje tu od po­czątku i zna wszyst­kie za­ka­marki w tym domu.

− Może woli pani po­cze­kać na mnie, za­nim za­cznie spraw­dzać piw­nice. Z przy­jem­no­ścią będę pani to­wa­rzy­szył.

Co­ral stłu­miła wes­tchnie­nie znie­cier­pli­wie­nia. Na­rzu­ca­jący się spo­sób by­cia za­rządcy za­czy­nał ją na­prawdę draż­nić. Wstała i wy­cią­gnęła do niego dłoń po­lu­bow­nie, po­sta­na­wia­jąc jed­nak go udo­bru­chać.

− Dzię­kuję. Może zgło­szę się do pana póź­niej.