Głęboki wdech #1 ebook

Prolog

Tylko je­den krok dzieli mnie od zmiany swo­jego do­tych­cza­so­wego ży­cia. Nie wiem, czy ro­bię do­brze, czy może jed­nak po­peł­niam błąd, ale czy to istotne? Cel uświęca środki, a mój jest kla­rowny i do­brze prze­my­ślany.

Nie mam za­miaru dłu­żej mę­czyć się w klatce. Zresztą i tak nie mam nic do stra­ce­nia. Całe ży­cie je­stem sama, nikt mi nic nie dał. By­cie ko­wa­lem wła­snego losu bywa mę­czące, ale też na­uczyło mnie cie­szyć się z ma­łych suk­ce­sów. Oby dzi­siaj ta­kie małe zwy­cię­stwo się przy­tra­fiło.

Biorę głę­boki wdech i ru­szam przed sie­bie. Tak nie­wiele dzieli mnie od celu, tylko czy mi się uda? Roz­glą­dam się na boki i czuję na so­bie spoj­rze­nia wszyst­kich, tak jakby wie­dzieli, co tu­taj ro­bię. W du­chu śmieję się sama do sie­bie, prze­cież to nie­moż­liwe.

Nie je­stem ama­torką i to nie był mój pierw­szy raz. Uśmie­cham się i wy­ko­nuję kilka kro­ków w przód. Wi­do­wi­skowo za­rzu­cam na plecy to­rebkę nie­sioną w dłoni . Spe­cjal­nie kręcę moc­niej tył­kiem, żeby to na niego kie­ro­wali wzrok. Za­czy­nam wi­docz­nie rzuć gumę w ustach.

Rzu­cam torbę na ta­śmę i prze­cho­dzę przez bramkę. Męż­czy­zna za­trzy­muje mnie wy­su­niętą przed twarz dło­nią, czyżby jed­nak coś po­szło nie tak? To nie­moż­liwe, więc nie wpa­dam w pa­nikę, wy­czułby to od razu.

– Z tym nie można – mówi, pa­trząc mi na usta.

Wy­suwa dłoń, żeby po­ka­zać mi śmiet­nik. ale ja, nie­wiele my­śląc, wy­plu­łam mu gumę na dłoń. Wi­dzę za­że­no­wa­nie w jego oczach, ale ru­szam przed sie­bie. Wiem o tym, że nie mogę na niego spoj­rzeć po raz drugi, więc tego nie ro­bię.

– Ma­rina Pe­rez, ostat­nie we­zwa­nie na po­kład lotu czte­ry­sta dwa­dzie­ścia trzy do Miami – sły­szę wo­ła­nie z gło­śni­ków i uświa­da­miam so­bie, że pra­wie się spóź­ni­łam.

Jest to duże nie­do­po­wie­dze­nie z mo­jej strony, bo moje dzia­ła­nie jest ce­lowe. Idę pew­nym kro­kiem do sta­no­wi­ska przy któ­rym pro­wa­dzona jest od­prawa bi­le­towa, ostat­nia przed od­lo­tem. Po­daję bi­let i z uśmie­chem na ustach wcho­dzę do rę­kawa pro­wa­dzą­cego do sa­mo­lotu.

Te­raz już mogę, więc gło­śno wy­pusz­czam po­wie­trze. Po chwili zer­kam za sie­bie i ostatni raz pa­trzę na Ko­lum­bię. Choć tak na­prawdę wi­dzę tylko gma­chu lot­ni­ska, a i tak za każ­dym ra­zem to ro­bię. Za­wsze mu­szę się po­że­gnać z tym miej­scem, bo za­kła­dam, że ina­czej przy­nie­sie mi to pe­cha.

Na­zy­wam się Ma­rina Pe­rez i je­stem ku­rie­rem.

Naj­lep­sza w swoim fa­chu, ale nie za­wsze tak było.

Po­czątki ni­gdy nie są pro­ste, za­czy­na­łam jako po­ły­kacz i nie mam tu na my­śli mie­czy. Trans­por­to­wa­łam w żo­łądku różne przed­mioty, naj­czę­ściej nar­ko­tyki, ale tra­fiały się też ka­mie­nie szla­chetne i bi­żu­te­ria.

Po­ły­ka­łam wy­pchane dra­gami pre­zer­wa­tywy albo spe­cjalne worki, które nie pod­da­wały się pro­ce­som tra­wien­nym, przy­naj­mniej przez pe­wien czas . Sporo ry­zy­ko­wa­łam, a zysk był nie­pro­por­cjo­nalny. By­łam jedną z wielu osób, które to ro­biły, więc gdy­bym wpa­dła, nikt by się tym nie prze­jął. Można było mnie za­stą­pić, do czasu.

Cały czas my­ślę w ten spo­sób, oszu­ku­jąc samą sie­bie. W tym świe­cie nie ist­nieją lu­dzie nie­za­stą­pieni. Są tylko ci, któ­rych trudno wy­mie­nić i chyba do nich wła­śnie na­leżę.

Kar­tel nie ma po­ję­cia w jaki spo­sób prze­wożę ta­kie ilo­ści nar­ko­ty­ków i nie daję się zła­pać. To mój as w rę­ka­wie i wiem, że nie mogę im tego zdra­dzić, bo tra­fię na li­stę lu­dzi, któ­rych na­leży się po­zbyć.

Nie dzia­łam jed­nak sama. Mam grupę lu­dzi, któ­rzy ze mną współ­pra­cują, choć nie do końca wie­dzą, w jak wiel­kie gówno wdep­nęli. Za każ­dym ra­zem mam tylko na­dzieję, że nasz lot nie prze­dłuży się na tyle, że bę­dziemy mu­sieli sko­rzy­stać z ostat­niego zbior­nika pa­liwa, bo nie­stety nie ma w nim ani grama ke­ro­zyny. W do­datku jest odłą­czony od układu pa­li­wo­wego pod­czas każ­dego mo­jego lotu.

Rozdział 1

Spo­glą­dam za okno i wiem, że je­ste­śmy już nad Flo­rydą. Za­my­kam oczy i li­czę do dzie­się­ciu. Każdy ko­lejny wdech nie jest dla mnie na­tu­ralny, wy­mu­szam je, żeby były jak naj­bar­dziej pełne. Chcę się uspo­koić, bo po­mimo upływu lat na­dal od­czu­wam stres, do­kład­nie taki sam jak za pierw­szym ra­zem. Na szczę­ście dzieje się to tylko we­wnątrz mnie.

Sa­mo­lot za­czyna lą­do­wa­nie. Spod po­kładu wy­su­wają się koła, a my je­ste­śmy co­raz bli­żej pasa. Czuję, jak sty­kamy się z zie­mią. Wy­pusz­czam wresz­cie po­wie­trze, czu­jąc ulgę. Przez okno wi­dzę gmach ter­mi­nala, więc przy­go­to­wuję się po­woli do wyj­ścia. Za­bie­ram pod­ręczny ba­gaż i udaję się w kie­runku dziobu.

I znowu ja wraz z pa­sa­że­rami i za­łogą za chwilę sta­niemy na tej ziemi. W miej­scu, w któ­rym uko­je­nie zna­leźli pod­sta­rzali mod­ni­sie szu­ka­jący wra­żeń na eme­ry­tu­rze. W kra­inie, w któ­rej ko­ka­ina jest na wagę złota, a im lep­szy to­war tym więk­sza za­płata. Tu­taj nikt nie kręci no­sem, sły­sząc wy­gó­ro­waną ofertę, li­czy się tylko ja­kość.

Moja rola nie koń­czy się na prze­my­cie, mu­szę jesz­cze od­zy­skać to­war z płynu i prze­ka­zać go od­bior­com. Kar­tel wła­ści­wie poza do­star­cza­niem nar­ko­ty­ków nie robi nic. W sy­tu­acjach awa­ryj­nych są w sta­nie mnie chro­nić i po­móc z prze­szko­dami na swój spo­sób. To ja do­bie­ram lu­dzi, z któ­rym pra­cuję, któ­rym sprze­daję to­war i któ­rych wi­dzę na co dzień.

Sta­wiam pierw­szy krok na scho­dach. Cie­płe po­wie­trze ude­rza mi w twarz, a pro­mie­nie sło­neczne nie­mal przy­pa­lają skórę, jed­no­cze­śnie mnie ośle­pia­jąc. Nie wi­dzę i nie sły­szę zu­peł­nie nic, jakby wszystko na chwilę zga­sło.

Ob­raz po­woli staje się kla­rowny, a wszystko wy­gląda tak jak po­winno, nor­mal­nie. Udało mi się. W gło­wie od­pra­wiam ta­niec zwy­cię­stwa i pew­nie wie­czo­rem przy drinku go po­wtó­rzę. Nie wiem, ile stopni mają schody pod­sta­wiane do sa­mo­lotu, ale za każ­dym ra­zem czuję, jakby zej­ście po nich zaj­mo­wało wiecz­ność.

Wresz­cie je­stem na ziemi. Ostatni krok za­wsze jest ciężki. Wy­daje się wtedy, jakby moja nóżka na­gle za­częła wa­żyć co naj­mniej tonę, a tak prze­cież nie jest. Każdy ko­lejny robi się co­raz lżej­szy i lżej­szy.

Do­cho­dzę do au­to­busu sama, ale wy­daje mi się, jakby fa­cet który sie­dział za mną w sa­mo­lo­cie, cią­gle mi się przy­glą­dał. Je­stem piękną ko­bietą, znam swoją war­tość, ale to już prze­sada. Spraw­dzam do­kład­nie ubra­nie, ale nie ma na nim żad­nej plamy ani roz­dar­cia, więc to nie o to cho­dzi.

Spo­glą­dam w kie­runku sa­mo­lotu. Za­czy­nają go tan­ko­wać i nic nie jest inne niż zwy­kle. Mogę ode­tchnąć z ulgą, choć i tak je­stem pewna nad­cho­dzą­cych kło­po­tów. Wyj­ścia są co naj­mniej dwa, albo kon­ku­ren­cja albo po­li­cja. Żadne z nich nie­stety nie jest dla mnie ko­rzystne.

Staję na sa­mym końcu po­jazdu i chwy­tam pew­nie za po­ręcz nad głową. Wi­dzę, jak męż­czy­zna zbliża się do mnie. Z każ­dym ko­lej­nym kro­kiem staje się co­raz cie­kaw­szy. Do­strze­gam go w peł­nej oka­za­ło­ści i już wiem, że na pewno nie po­cho­dzi z mo­jej oj­czy­zny.

Ktoś taki ozna­cza kło­poty. Już kie­dyś wi­dzia­łam ten spo­sób po­ru­sza­nia się – jed­nostki spe­cjalne. Nie jest do­brze. Sta­jemy nie­mal twa­rzą w twarz. Rzuca mi mro­żące krew w ży­łach spoj­rze­nie i po pro­stu staje obok mnie i chwyta się po­rę­czy nad głową.

Chyba po­pa­dam w pa­ra­noję i naj­wy­raź­niej on też to do­strzega. Ką­tem oka za­uwa­żam, że le­d­wie za­uwa­żal­nie uśmie­cha się pod no­sem, z trud­no­ścią się po­wstrzy­mu­jąc.