Głęboki wdech #2 ebook

Co­py­ri­ght © Erin Go­vise

Co­py­ri­ght © Wy­daw­nic­two Re­Wi­zja

Wy­da­nie I

Wilk­szyn 2022

ISBN 978-83-67520-05-8

Wszel­kie prawa za­strze­żone. Roz­po­wszech­nia­nie i ko­pio­wa­nie ca­ło­ści lub czę­ści pu­bli­ka­cji w ja­kiej­kol­wiek po­staci za­bro­nione bez wcze­śniej­szej pi­sem­nej zgody au­tora oraz wy­dawcy. Do­ty­czy to także fo­to­ko­pii i mi­kro­fil­mów oraz roz­po­wszech­nia­nia za po­mocą no­śni­ków elek­tro­nicz­nych.

Pro­jekt okładki: Ka­ta­rzyna Mor­dal

Zdję­cie na okładce: stock.chroma.pl / ELY­MAS

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wy­daw­nic­two Re­Wi­zja

Rozdział 9

Do­piero kiedy wsia­dam do auta, je­stem w sta­nie wy­pu­ścić do końca po­wie­trze. Czuję, jak roz­pa­dam się na mi­lion ka­wa­łecz­ków. Do­pada mnie strach. Wiem, że za­gra­łam va ba­nque, ale opła­ciło się, przy­naj­mniej na ra­zie. Mam na­dzieję, że Na­varro nie do­wie się o tym, że wy­cie­ram so­bie ich na­zwi­skiem usta. Nie po­win­nam tego ro­bić, ale nie było in­nego wyj­ścia.

Nie wy­czuli we mnie sła­bo­ści i to jest w tej chwili naj­waż­niej­sze. Wy­jeż­dżam z te­renu po­se­sji, kur­czowo trzy­ma­jąc się kie­row­nicy. Wszyst­kie mię­śnie w rę­kach mam na­pięte i do­piero kiedy prze­kra­czamy bramę, za­czyna mnie pusz­czać. Naj­pierw trzęsę się w środku, aż w końcu moje ciało za­czyna drgać ra­zem z du­szą.

Za­trzy­muję się kilka prze­cznic da­lej. Samu pa­trzy na mnie, pró­buje mnie do­tknąć, ale wzdry­gam się, kiedy jego dłoń lą­duje na moim ra­mie­niu.

– Już do­brze – mówi do mnie spo­koj­nie.

Nie od­po­wia­dam. Nie po­trze­buję jego po­mocy. Sama mu­szę się po­zbie­rać. Nikt nie jest w sta­nie opa­no­wać mo­ich emo­cji, poza mną samą. Za­my­kam oczy i biorę głę­boki wdech. Wszystko wo­kół mnie znika. Je­stem tylko ja i ci­sza w mo­jej gło­wie. Po­zby­wam się z niej my­śli i wszyst­kich zmar­twień. Nie boję się już. Otwie­ram oczy i wy­pusz­czam gło­śno po­wie­trze.

Uśmie­cham się do Samu, da­jąc mu znać, że już wszystko jest okej. Ru­szamy w dal­szą po­dróż. Dla mo­jego przy­ja­ciela koń­czy się ona po po­ko­na­niu kilku ko­lej­nych prze­cznic. Wy­siada z auta, ale nie za­myka od razu drzwi.

– O nic się nie martw – mówi, za­nim od­cho­dzi.

Za­wsze się mar­twi i na pewno ni­gdy nie prze­sta­nie. Ufam mu, ale wiem, ile rze­czy może pójść nie tak. Przy­go­to­wa­nie miej­sca prze­ka­za­nia w ciągu doby nie na­leży do naj­ła­twiej­szych. Samu nie bę­dzie ro­bił tego po raz pierw­szy, ale to nie zmie­nia faktu ry­zyka, które i on i ja po­no­simy. Do tego jesz­cze Mark i Je­sus są na mo­jej gło­wie. O tyle o ile w przy­padku Je­susa je­stem chwi­lowo spo­kojna, to Mark jest dla mnie nie­wia­domą, którą nie­zwłocz­nie mu­szę się za­jąć.

Po po­wro­cie do domu pierw­sze, co ro­bię, to szu­kam ser­wetki z nu­me­rem Marka. Trzy­mam przy­ja­ciół bli­sko, a wro­gów jesz­cze bli­żej. Znaj­duję ją wresz­cie w to­rebce, którą mia­łam ze sobą wczo­raj. Wy­bie­ram jego nu­mer i…

Nie mogę na­ci­snąć zie­lo­nej słu­chawki, jakby mój kciuk za­blo­ko­wał się w jed­nej po­zy­cji. Nie kon­tro­luję się. Idę z te­le­fo­nem w ręku do sa­lonu. Sia­dam na fo­telu, od­gar­niam włosy i prze­cie­ram twarz.

– Skup się! – mó­wię do sie­bie.

Nie wiem na­wet, czy od­bie­rze, więc nie mam się czym przej­mo­wać. W końcu wy­bie­ram po­łą­cze­nie, je­den sy­gnał, drugi.

– Uff. – Wzdy­cham. – Nie od­bie­rze.

– Co mó­wi­łaś? – Sły­szę w słu­chawce.

Pod­ska­kuję na fo­telu, a serce za­czyna mi bić jak osza­lałe. Ła­pię się za klatkę pier­siową.

– O kurwa! – krzy­czę, jak­bym była nie­świa­doma, że je­stem na li­nii z Mar­kiem.

– Ma­rina? – par­ska śmie­chem. – Wszystko w po­rządku?

– Tak, tak – po­wta­rzam, pró­bu­jąc się opa­no­wać. – Słu­chaj, Mark – za­czy­nam z po­wagą w gło­sie. – Wczo­raj ucie­kłam w po­ło­wie spo­tka­nia, może umó­wimy się dzi­siaj na ko­la­cję? – py­tam.

Przez chwilę nie od­po­wiada. Czyżby jed­nak nie był mną za­in­te­re­so­wany? Wła­ści­wie to jak on śmie. W jed­nej chwili stres prze­ra­dza się w złość. Za­ci­skam pię­ści i już mam na niego krzyk­nąć i przy­wo­łać go do po­rządku kiedy…

– Ja­sne, o któ­rej po cie­bie przy­je­chać? – pyta, a ja czuję en­tu­zjazm w jego gło­sie.

– O siód­mej, ale spo­tkamy się na miej­scu – koń­czę i już mam się roz­łą­czać.

– Ja­kim miej­scu? – pyta, a ja wy­bu­cham śmie­chem.

– No tak, przy molo w So­uth Be­ach – od­po­wia­dam i roz­łą­czam się.

Ci­skam te­le­fo­nem na sofę obok sie­bie i aż mam ochotę wy­ko­nać zwy­cię­ski ta­niec, ale tego nie ro­bię. Mu­szę po­zbyć się chęci prze­by­wa­nia z tym ty­pem. W końcu jest on dla mnie prze­szkodą, któ­rej mu­szę się po­zbyć. Przy­wią­za­nie emo­cjo­nalne na pewno nie po­może mi w wy­ko­na­niu za­da­nia. Tylko co zro­bić, jak z każ­dym jego ko­lej­nym sło­wem co­raz bar­dziej go pra­gnę?

Na­wet nie wiem, dla­czego przed tym spo­tka­niem urzą­dzam so­bie do­mowe SPA. Leżę w wan­nie i do­pro­wa­dzam moje ciało do gład­ko­ści, tak jak­bym pod­świa­do­mie li­czyła na to, że ta ko­la­cja po­cią­gnie za sobą dal­szy ciąg zda­rzeń. Tłu­ma­czę to so­bie tym, że ko­bieta za­wsze musi być opa­ko­wana w swoje naj­lep­sze wy­da­nie. Wszy­scy jed­nak wiemy, jaka jest prawda…

Dla­czego to wła­śnie mi przy­da­rzają się ta­kie rze­czy? Jak nie przy­stojny po­li­cjant, to syn szefa kar­telu. No i do tego wszyst­kiego jesz­cze za­ko­chany we mnie po uszy Samu, któ­rego ni­gdy w ży­ciu nie chcia­ła­bym skrzyw­dzić. Chyba naj­lep­szym wyj­ściem by­łoby znik­nię­cie.

Wy­cho­dzę w końcu z wanny i owi­jam się ręcz­ni­kiem. Two­rzę tur­ban na gło­wie i tak idę ze szczo­teczką w ustach do sa­lonu. Sia­dam na fo­telu i za­sty­gam. Cho­lera, ja chcę tam iść, a nie po­win­nam tego pra­gnąć. W głębi du­szy li­czę, że moje po­dej­rze­nia okażą się nie­praw­dziwe. Na­sza re­la­cja i tak nie ma szansy na roz­wój, ale przy­naj­mniej wtedy Mark za­chowa ży­cie. Nie będę mu­siała ujaw­niać przed nim swo­jej gor­szej strony.

Wy­bie­ra­jąc wie­czo­rową kre­ację, na­sta­wiam się na to, żeby go za­bo­lało, ale żeby nie wie­dział, z któ­rej strony. Mu­szę błysz­czeć, a jego oczy mają być skie­ro­wane wy­łącz­nie w moim kie­runku. Ma to być przy­kry­cie dla kłamstw, które będę mu po­woli do­zo­wać. Nie może się w tym po­ła­pać, je­śli jesz­cze nie wie. Po­dwójna gra za­czyna się w mo­men­cie, kiedy wci­skam moje cztery li­tery w cho­ler­nie ob­ci­słą czer­woną su­kienkę, z roz­cię­ciem mię­dzy no­gami. Mark jest wy­soki, więc mogę so­bie po­zwo­lić na nie­by­wale wy­so­kie szpilki, wy­sa­dzane ma­lut­kimi krysz­tał­kami.

Idąc do sa­mo­chodu, za­czy­nam za­tra­cać się w my­ślach. Biorę głę­boki wdech, a w mo­jej gło­wie po­ka­zuje się przy­szłość, nie­re­alna, a za­ra­zem piękna. Nie cho­dzi tu­taj o Marka, tylko o mnie. Ja i mę­ski osob­nik u mo­jego boku. Czuję na dłoni silny uścisk męż­czy­zny. Je­stem spo­kojna, po­zba­wiona ja­kie­go­kol­wiek stresu. Przez chwilę czuję się ina­czej niż zwy­kle. Wy­pusz­czam po­wie­trze.

Nie, jed­nak sa­mo­chód nie bę­dzie do­brym wy­bo­rem na ten wie­czór. Naj­lep­szym spo­so­bem, żeby roz­wią­zać mu ję­zyk, bę­dzie upi­cie go do stanu, w któ­rym nie bę­dzie kon­tro­lo­wał, co mówi. Wyj­muję z to­rebki te­le­fon i dzwo­nię po tak­sówkę. Ocze­ku­jąc na trans­port, od­pa­lam pa­pie­rosa. Za­cią­gam się dwa, może trzy razy, aż w od­dali za­uwa­żam zbli­ża­jące się świa­tła. Na­wet pa­pie­rosa mi nie da do­koń­czyć, a zwy­kle tyle czasu każą na sie­bie cze­kać.