Historia Adeli ebook

I. Luty

1. Warkocz

Warkocz uderzał w moje plecy jak bat, czułam jego ciężar. Tego dnia nie włożyłam czapki, choć lutowy poranek powitał mnie mrozem i śniegiem, który przykrył zamarznięte kałuże. Pośliznęłam się zaraz po przekroczeniu progu hotelu, wystarczyło kilka kroków, zbyt pewnych i szybkich, jak się okazało. Wyrżnęłam o bruk, aż huknęło. Siedziałam tak przez chwilę i właściwie czułam się całkiem dobrze. Śmiać mi się chciało na widok dwóch taksówkarzy, którzy wyskoczyli z aut i rzucili się w moją stronę. Mieli naprawdę zabawne miny. Tacy przejęci, jednocześnie wystraszeni i zatroskani. Wydawało mi się, że oglądam ich w zwolnionym tempie, jak w kluczowej scenie filmu sensacyjnego. Poczułam szarpnięcie i zanim się zorientowałam, odzyskałam pion. Pod moimi stopami nadal była zamarznięta kałuża, więc złapanie równowagi trwało dłuższą chwilę. Taksówkarze przyglądali mi się bacznie i na pewno pomyśleli, że jestem pijana. O dziewiątej, w środę. Ostatecznie – dlaczego nie? Każdy ma prawo do tego, by żyć po swojemu. Zastanawiałam się właśnie, czy warto zadać sobie trud i chuchnąć, kiedy jeden z nich klepnął mnie w ramię. Nie cierpię tego. Nie wiem, z jakiego powodu, ale czuję się wtedy jak krowa, chociaż krowę poklepuje się przecież w bok. Chyba. Może dlatego, że nie ma ramion.

– Wszystko okej? – zapytał taksówkarz, ten od klepnięcia.

Przyglądałam mu się przez moment. Nie miał pojęcia, jak trudne pytanie mi zadał. Jedno z tych, na które nie potrafiłam odpowiedzieć tak po prostu. Dotykało zbyt wielu spraw z mojego życia, zahaczało o kwestie, których nie rozumiałam. Mogłabym nawet powiedzieć, że zabolało mnie to pytanie. Mimo wszystko zdobyłam się na odpowiedź.

– Tak.

Nie postarałam się, wiem. Taksówkarz również nie był przekonany.

– Jest pani cała? Nie trzeba karetki?

Karetki? We Wrocławiu wzywa się karetkę do każdego przygłupa, który stłukł sobie tyłek na zamarzniętej kałuży? Naprawdę długo mnie tu nie było.

– Nie trzeba – zapewniłam i uśmiechnęłam się szeroko, co na pewno wypadło dziwacznie, o ile nie upiornie. Zmusić się do uśmiechu potrafiłam jak dotąd tylko dla jednej osoby.

Otrzepałam spodnie ze śniegu i uznałam, że jednak odrobinę boli mnie kość ogonowa, ale przecież nie będę o tym trąbić całemu światu. Ostrożnie zeszłam z zamarzniętej kałuży. Grunt to wyeliminować przyczynę nieszczęścia. Uniosłam do góry kciuk w rękawiczce ze sztucznej skóry. Jeden z taksówkarzy zniknął w aucie, drugi podreptał jeszcze chwilę w miejscu i również się ode mnie odwrócił.

– Niezły warkocz – mruknął jeszcze.

Nie mogłam zaprzeczyć. Warkocz rzeczywiście miałam niezły i uznałam, że to właśnie od niego należy rozpocząć wprowadzanie zmian. A zatem nie włożyłam czapki, marzłam i wkrótce rozbolała mnie głowa. Chciałam dać warkoczowi ostatni dzień wolności. Pozwolić mu swobodnie uderzać w moje plecy, wchłaniać wilgoć z powietrza, pokrywać się drobinkami śniegu, który właśnie zaczął padać. Szłam przez wrocławski Rynek i usiłowałam trzymać wysoko głowę, wystawiać twarz do zimowego słońca, oddychać głęboko i z nadzieją czekać na to, że kiedy wyjdę z salonu fryzjerskiego, poczuję się jeszcze lepiej – lżej, wspanialej, pełniej. Bardzo tęskniłam za tym uczuciem. Od dawna już miałam wrażenie, że mój oddech jest płytki i jakiś ciężar nie chce zejść z klatki piersiowej, z ramion i głowy, że obręcz, która ściska mnie za gardło, nie może się rozpiąć. Że moje nogi są z waty, niezdolne do stawiania pewnych kroków. To wrażenie często towarzyszy ludziom w snach, ale mnie nie opuszczało od kilku lat na jawie. Jakbym żyła obok siebie.

Kiedy przekroczyłam próg salonu i podeszłam do kontuaru, by wyrecytować formułkę, że byłam umówiona na strzyżenie, fryzjerka spojrzała na mnie z dezaprobatą i wzięła się pod boki. Coś musiało pójść bardzo nie tak. Coś zrobiłam źle. Co?

– Tniemy dla fundacji? – wymamrotała, zerkając na ekran komputera.

Potwierdziłam. Mamrotanie fryzjerki przybrało na sile. Wskazała mi wieszak, a ja posłusznie wyśliznęłam się z kurtki. Kobieta zbliżyła się i chwyciła w dłoń mój warkocz. Przez chwilę myślałam, że naprawdę ma ochotę szarpnąć nim tak, bym zatrzymała się twarzą na ścianie, więc na wszelki wypadek uniosłam dłonie. Nic takiego się jednak nie stało.

Fryzjerka westchnęła ciężko i wypuściła warkocz.

– Mówiłam pani przez telefon, że włosy mają być suche – oświadczyła z rezygnacją.

Nie byłam najpewniej pierwszą tępą klientką, która nie słuchała, co się do niej mówi. Pomyślałam o swoich głębokich, filozoficzno-egzystencjalnych refleksjach na temat wolności warkocza i jego swobodnego wchłaniania wilgoci z powietrza. Oczywiście efekt był do przewidzenia. Ideały szlag trafił. Warkocz zamókł, i tyle. Mogłam sobie dumać nad jego wolnością, ostatnim spacerem skazańca przed ścięciem…

– Przepraszam – powiedziałam. Nie umiałam zapanować nad głosem, więc zabrzmiało to raczej jak pytanie niż wyrażenie skruchy.

Fryzjerka uniosła brwi. Zaprowadziła mnie na fotel – całe szczęście, nie ciągnąc jednocześnie za warkocz, czego się podświadomie spodziewałam – i chwyciła suszarkę, po czym cmoknęła, odłożyła ją i zaczęła rozplatać moje włosy. Naprawdę nie była tym wszystkim zachwycona. Cóż mogę powiedzieć? Postąpiłam głupio.

– Włosy muszą być suche i w ogóle bez sensu pani się trudziła z zaplataniem warkocza, bo ja i tak rozplotę, zaplotę od nowa kilka cieńszych i zmierzę linijką. Tak to ma wyglądać. Jest napisane na stronie. Zapoznała się pani?

Zapoznałam się, ale nie czytałam uważnie. Oczywiście nie powiedziałam tego głośno, tylko rzuciłam jej przepraszający uśmiech – lustro pomagało mi kontrolować mimikę.

– Dokumenty proszę wypełnić, a ja będę suszyć, to może nie spędzimy tu całego dnia.

Skwapliwie przejęłam od niej papier i długopis. Czułam, jak pęcznieje we mnie nieokreślony lęk, kiedy wpisywałam swoje dane w wyznaczone pola i składałam zamaszyste podpisy. Dłoń mi nie zadrżała, ale w środku cała się trzęsłam. Rozplecione włosy utworzyły na moich plecach pelerynę. Gorące powietrze z suszarki wybrzuszało ją i spłaszczało, aż wreszcie kasztanowy płaszcz przeistoczył się w lwią grzywę. Położyłam dokumenty na kolanach i wzięłam głęboki wdech. Miałam wrażenie, że w przełyku utkwiło mi ciało obce, a powieki spuchły. Wzdrygnęłam się, kiedy fryzjerka ponownie cmoknęła.

– Dużo tych włosów. I takie kręcone! – oznajmiła, przyglądając im się niemal z niedowierzaniem.

Uznałam, że nie ma sensu komentować spraw oczywistych. Mogłabym powiedzieć jedynie: „No dużo” i „Kręcone, to fakt”, ale z trudem poruszałam zesztywniałą szczęką, więc sobie odpuściłam. Fryzjerka odebrała ode mnie dokumenty i długopis. Kątem oka zauważyłam jeszcze zamaszysty podpis, pochyłe pismo, duże „A” i „H”. Adela Henert. Adela H., jak tytułowa bohaterka filmu François Truffauta. Decyzja zapadła, ale wciąż miałam możliwość odwrotu. Poczułam na głowie dłoń, która ześliznęła się w dół, place pochwyciły kosmyk i przypięły go nad czołem. Przełknęłam ślinę. Kosmyk zmienił się w warkocz. Po chwili pojawiło się ich więcej. Palce fryzjerki były sprawne, wszystko szło szybko, za szybko. Nie upłynął nawet kwadrans, a moją głowę w całości pokryły warkocze. Zbliżał się moment, po którym nie będzie już odwrotu.

– Tyle tego wyszło – mruknęła fryzjerka. – Czegoś takiego jeszcze nie widziałam.

Sięgnęła po linijkę i zmierzyła długość warkoczy. Chwyciła nożyczki. Musiałam ją powstrzymać. Nie byłam zadowolona. Ona szła mi na rękę, pewnie chciała dobrze.

– Proszę zapleść jeszcze raz – wychrypiałam.

– Ale potrzebujemy dwadzieścia pięć centymetrów, takie są przepisy. Z krótszych nie zrobi się peruki. Pani ma długie włosy, i bardzo gęste. Jeśli zetniemy dwadzieścia pięć, to i tak zostanie do łopatek. Uważam, że tyle…

– Proszę zapleść wyżej – sprecyzowałam, a mój głos brzmiał teraz piskliwie. – Tak, by wyszło kolejne dwadzieścia pięć. Razem pięćdziesiąt centymetrów.

– Pani żartuje? Wtedy włosy będą krótkie. Bardzo krótkie. Widziała pani Interstellar? Ten film o podróżach w kosmosie? Tam była taka aktorka…

– Wiem, wiem. Właśnie o to mi chodzi.

Miała na myśli Anne Hathaway w roli doktor Brand. Krótko ścięte włosy, gładkie, bez wyrafinowanego cieniowania. Moje oczywiście zaczną się kręcić, ale jeszcze nigdy nie nosiłam takiej fryzury. Ciało obce w moim gardle urosło. Przecież tu nie chodziło o fryzurę, o włosy, ich długość, w ogóle o urodę. Tylko o coś zupełnie innego. A przynajmniej tak to sobie tłumaczyłam. Dziś, siedemnastego lutego, w środę, zaczynałam nowe życie. Wiem, że wszyscy podejmują takie decyzje wraz z końcem roku. Robią postanowienia noworoczne, których lista wydłuża się z upływem lat, aż wreszcie zdają sobie sprawę, że przybywa im jedynie zapisów w kalendarzu, a poza tym nie polepsza się nic. W moim życiu niemal od dekady każdy kolejny rok przynosił coś nowego. Jednak tym razem wszystko zmieniło się ósmego grudnia. Nastąpił koniec, a teraz przyszła pora na początek. Siedemnastego lutego, w środę. Dzisiaj.

Fryzjerka zamieniła się w słup soli – jak żona Lota. Ściskała w dłoni nożyczki i patrzyła na mnie z nadzieją. Chciała, bym pozwoliła jej ciąć już teraz. Nie pozwoliłam.

– Proszę zapleść wyżej – powtórzyłam. Wyszło to jakoś żałośnie, biednie.

Fryzjerka odłożyła nożyczki i rozpoczęła od nowa zaplatanie włosów. Nieładnie z nią postąpiłam. Powinnam była powiedzieć od razu, o co mi chodzi, a nie pozwolić jej założyć, że ścinamy dwadzieścia pięć centymetrów, czyli wymagane minimum. Przeze mnie miała więcej pracy. W tej chwili jednak nie sprawiała wrażenia zagniewanej. Musiała coś wyczuć. Nie odzywała się słowem, tylko robiła swoje. Kiedy skończyła, delikatnie poruszyłam głową, a ciasno zaplecione warkocze zafalowały. Uśmiechnęłam się i widziałam w lustrze, że wyszło to niepewnie. Fryzjerka ponownie chwyciła nożyczki.

– To co?

– Jedziemy – powiedziałam szybko, ale głos i tak mi zadrżał.

Na podłogę spadł pierwszy warkocz. Nie miałam jak wytrzeć łez, bo moje dłonie spoczywały na kolanach, pod ochronną fryzjerską peleryną. Nie chciałam się z nią szamotać, zwracać na siebie uwagi. Kolejne warkocze odpadały od mojej głowy, która rzeczywiście stawała się lżejsza, nawet jeśli zdjęłam z niej tylko ciężar fizyczny.

Spojrzałam na siebie w lustrze. Moja twarz była odsłonięta, a ja poczułam się bezbronna.

– Zapraszam do umywalki – odezwała się głucho fryzjerka, którą chyba też wiele kosztowała ta operacja. Nawet jeśli wcześniej przeprowadzała już podobne. – Zrobimy coś z tego.

Pozwoliłam jej „zrobić coś z tego”. A później patrzyłam, jak pakuje moje warkocze w papier i kładzie na nich deklarację, którą podpisałam. Poczułam chłód na karku.

•••

Nowe życie wymaga nowej oprawy. Z pieniędzy, które dla siebie zachowałam po sprzedaży małego domku, została niewielka suma. W całości wydałam ją na nowe ubrania, proste, ascetyczne, w stonowanych kolorach. Chciałam, by pasowały do włosów. Wróciłam do hotelu, pod którym rano pośliznęłam się na kałuży, przebrałam się w granatowy wełniany golf i ciemne dżinsy, a stare ciuchy, uprasowane i schludnie ułożone, zamknęłam w walizce. Nie pozwalając sobie na przerwę i chwilę niebezpiecznej zadumy, zjechałam windą na parking i władowałam bagaż do auta. Śpiewając po drodze Hard Rain’s a-Gonna Fall Boba Dylana, zawiozłam swoją dawną garderobę do domu dziecka. Przed budynkiem, przytupując w miejscu, by się ogrzać, czekała już kobieta, z którą umówiłam się przez telefon. Zaprowadziła mnie do małego gabinetu i poczęstowała herbatą. Dopiero wtedy poczułam, jak bardzo miałam wyschnięte gardło i jak bardzo mój organizm domagał się ciepłego napoju. Cała byłam skurczona z zimna, nerwów i strachu, którego źródła nie potrafiłam określić. Kobieta zatrudniona w domu dziecka na jakimś stanowisku – nie zadałam sobie trudu, by dokładnie sprawdzić jakim – otworzyła przy mnie walizkę i zaczęła przeglądać ubrania. Elementy mojego dawnego życia kłuły mnie w oczy, ale postanowiłam znieść to dzielnie. Po spektaklu z warkoczem było mi nieco łatwiej, choć nie tak, jak się spodziewałam. Ze względnym spokojem popatrywałam na bluzki w żywych kolorach, rozkloszowane spódnice, dopasowane dżinsy i luźne przewiewne spodnie, które lubiłam wkładać na plażę.

– Nie wiem, czy możemy to przyjąć. Ubrania są bardzo… efektowne.

– Ale nie nieprzyzwoite – zauważyłam uprzejmie.

– No nie. Ale…

– Pani podopieczne nie mogą nosić efektowych ubrań?

– Właśnie nie wiem. A powinny? Nie na każdą będą pasować, więc nie obdaruję ich sprawiedliwie. Zaczną się jakieś sceny zazdrości albo… pojęcia nie mam, co jeszcze.

– Może dołączy to pani do jakichś paczek świątecznych? Okolicznościowych? Urodzinowych? Wydaje mi się, że coś pani wymyśli. Na pewno coś sensowniejszego niż ja.

Pociągnęłam łyk herbaty. Kobieta złożyła ubrania i opuściła wieko walizki. Przyglądała mi się przez chwilę, a ja zastanawiałam się, czy dostanę jeszcze herbaty. Bezwiednie zajrzałam do pustego kubka.

– Może jeszcze herbaty? – zapytała.

A mówi się, że ludzie są niedomyślni. Skinęłam głową. Kosmyk krótkich włosów opadł mi na czoło. Kobieta włączyła czajnik i zakrzątnęła się przy komodzie, na której trzymała kawę i herbatę. Kiedy postawiła przede mną kubek z przyjemnie parującą zawartością, widziałam, że chce mi zadać jakieś pytanie. Domyślałam się nawet jakie.

– Dlaczego pozbywa się pani tych ubrań? Są piękne. Ale zauważyłam, że głównie letnie i wiosenne. Zamierza pani w kolejnym sezonie wymienić garderobę?

Pewnie wzięła mnie za jakąś bogatą, znudzoną damulkę, która co lato musi mieć nową tunikę i spodnie haremki. Nawet jeśli przyjechałam starym fiatem sieną. Siorbnęłam głośno herbaty, żeby nieco zepsuć sobie wizerunek.

– Mieszkałam we Włoszech, na południu – powiedziałam wreszcie, bo nie chciałam dłużej jej dręczyć. – Przez dziesięć lat. Wprawdzie nie panował tam klimat tropikalny, ale jednak było o wiele cieplej niż tutaj. I lato trwało dłużej. Ale teraz przeprowadziłam się do Wrocławia, więc przydadzą mi się zmiany.

Ostatnie zdanie wyszło bardzo symboliczne, ale ona przecież nie mogła tego wiedzieć.

– Byłam raz na południu Włoch. Bardzo mi się tam podobało. W jakim mieście pani mieszkała? Jeśli oczywiście mogę spytać…

– Żadna tajemnica. Mieszkałam w Sperlondze nad Morzem Tyrreńskim. Prowadziłam tam niewielką księgarnię z kawiarnią. A właściwie kawiarnię z księgarnią.

Dodałam ostatnie zdanie, ponieważ wiedziałam, że pewnie i tak o to zapyta. Kobieta pokiwała głową i przez kilka sekund oglądała swoje paznokcie. Zastanawiałam się, czy starczy jej odwagi, by drążyć ten temat.

– Pewnie szkoda było stamtąd wyjeżdżać – powiedziała.

Wystarczyło, ale nie na tyle, żeby pytać o szczegóły. Poczułam do niej ogromną wdzięczność. Wiedziałam, że kiedyś wreszcie będę musiała opowiedzieć komuś o tym, co się stało, co czułam i nadal czuję. Ale jeszcze nie teraz. I nie jej.

– Oczywiście, że było szkoda, ale nie miałam wyjścia. Tak bywa – odpowiedziałam więc i miałam nadzieję, że to zamknie temat.

Uśmiechnęłam się nawet. Dopiłam herbatę, podziękowałam i zebrałam się do wyjścia. Kiedy wkładałam kurtkę, kobieta zaskoczyła mnie kolejnym pytaniem.

– Może chciałaby pani kiedyś do nas przyjść i opowiedzieć o swojej pracy? To musiało być fascynujące…

– Parzyć kawę i sprzedawać książki? – dokończyłam.

– Przepraszam, nie chciałam być nieuprzejma, tylko wydawało mi się…

– Oczywiście, że to było fascynujące – zapewniłam pospiesznie.

Nie powiedziałam jej, jak wyglądała moja księgarnio-kawiarnia. Nie wspomniałam o tym, że z okna widziałam morze, a pod budynkiem spadała aż do plaży skała, na której rosły kaktusy. O tym, że mogłam stamtąd dostrzec port i białe żagle, czułam zapach słonej wody i słyszałam szum fal. O tym, że prawie zawsze w szyby świeciło słońce, a ja nie zamykałam okiennic.

– Przyjdę, bardzo chętnie – skłamałam. – I opowiem o swojej pracy.

Kobieta uśmiechnęła się i uścisnęła mi dłoń na pożegnanie. Cieszyłam się, że nie muszę już nic więcej jej tłumaczyć. Naciągnęłam na głowę kaptur i wyszłam w szarość zimowego popołudnia. Dzień jeszcze się dla mnie nie skończył.

Moje włosy pojechały do fundacji Rak’n’Roll, z przeznaczeniem na peruki dla kobiet po chemioterapii. Stąd właśnie podpisywanie deklaracji, zaplatanie warkoczy, mierzenie linijką i zawijanie w papier. Stąd te dwadzieścia pięć centymetrów. Ja oddałam pięćdziesiąt, więc mam nadzieję, że perukarz będzie miał z nich konkretny pożytek. Ubrania przekazałam nastolatkom z domu dziecka. Kiedy siedziałam za kierownicą i jechałam w stronę Rynku, myślałam o tym, że powinnam poczuć się lepiej. Już. Teraz. Zrobiłam dwie dobre rzeczy, a z początku moje założenia były skromniejsze. Cate Blanchett w filmie Charlotte Grey wypowiada zdanie: „Muszę coś zrobić. Jedną dobrą rzecz”. Oglądałam ten film dwunastego grudnia, cztery dni po tym, jak wszystko się dla mnie zmieniło. Nie wiem dotąd, dlaczego wybrałam akurat Charlotte Grey. Nie jest to ani najlepszy film z Blanchett, ani najlepszy film o wojnie. Byłam jednak zadowolona z wyboru. Poczułam się zainspirowana zachowaniem Charlotte i jej „jedną dobrą rzeczą”. Powiedziała to, bo czuła, że w pewnej sprawie nie zrobiła wszystkiego, co mogła. Że popełniła błąd. Zupełnie jak ja…

Dokładnie tak czułam się ósmego grudnia – podjęłam decyzję, której nie mogłam i nie mogę cofnąć, i która prawdopodobnie będzie mnie prześladować do końca życia. Od tego czasu, choć minęły tylko dwa miesiące, przeszłam długą drogę. Wiele się mówi o żałobie i ja też sporo o niej czytałam. Moja sytuacja była jednak inna. Nie tylko kogoś straciłam, lecz także… no właśnie – popełniłam błąd. Pomyliłam się. Nie zdążyłam w pełni przemyśleć swojego zachowania. Powinnam wiedzieć, co się może wydarzyć. Sytuacja dojrzewała przecież od ośmiu lat i każdy dzień zbliżał nas do finału, który dla mnie okazał się niespodzianką, ale tak naprawdę był gruntowanie zaplanowany. Nigdy nie zostałam poproszona o pomoc. Nie było takiej potrzeby. On bardzo dobrze wiedział, że się nie zgodzę, umiał przewidzieć moją odpowiedź. Nauczyłam się w nim czytać, wszystko, co robił, każdy gest, spojrzenie, nawet westchnienie, potrafiłam właściwie zinterpretować. A jednak… zdołał mnie zaskoczyć. Ten jeden raz. Ostatni.

Mój mąż, Paweł Henert, odszedł ósmego grudnia. Dwunastego, pod wpływem Charlotte Grey o twarzy Cate Blanchett, postanowiłam zrobić – a raczej robić – jedną dobrą rzecz. Wtedy, kiedy się da, i to, co się da. Człowiek lubi sobie powtarzać, że jednostkowy akt niczego nie zmieni. Jeden uczynek, jedna decyzja, jeden głos, jedno słowo – nie mają znaczenia wobec morza innych uczynków, decyzji, głosów i słów. To bzdura. Wszystko zaczyna się od jednego człowieka i jednego gestu. Od jednej rzeczy – dobrej lub złej. Ja postawiłam na dobrą. I miałam nadzieję, że odnajdę w tym wszystkim sens i cel, nawet jeśli nie zwalczę wyrzutów sumienia. Bo przecież wyrzutów sumienia nie da się zwalczyć – można je jedynie uśpić. Zrobiłam dwie dobre rzeczy, ale jeszcze nie poczułam się lepiej. Wtedy pomyślałam, że może wcale nie o moje samopoczucie tutaj chodzi.

2. Barbara i Becky Sharp

Docierało do mnie z wolna, że Wrocław, z którego wyjechałam dziesięć lat temu tuż po studiach, bardzo się zmienił. Teraz nie miałam zbyt wiele czasu na zwiedzanie, ale kiedy zmierzałam w stronę ulicy Włodkowica, w tle mignęła mi imponująca bryła Narodowego Forum Muzyki. Przypomniałam sobie stary budynek filharmonii, szary, przybrudzony od ulicznych spalin prostokąt z przeszklonym frontem. Zrobiło mi się go trochę żal. Nie miałam jednak czasu, by zadumać się nad losem budowli pamiętających dawny ustrój, bo musiałam się skupić na rzeczach bardziej przyziemnych. Na przykład na załatwieniu sobie jakiejś pracy.

Szczerze mówiąc, moja sytuacja finansowa nie przedstawiała się najlepiej w tym pierwszym – pierwszym właściwym – dniu nowego życia. W Sperlondze nie powodziło nam się z Pawłem źle. Mieliśmy mały, trzypokojowy, wygodny domek, a księgarnio-kawiarnia przynosiła przyzwoite dochody. Trudno nas było nazwać bogaczami, ale mogliśmy sobie pozwolić na godne życie, opłacenie wizyt w prywatnym gabinecie lekarskim i regularną rehabilitację, a także na leki dla Pawła. Do tego niezbędny sprzęt, jedzenie i… właściwie tyle. Nie pamiętam, bym przez kilka ostatnich lat wydawała pieniądze na cokolwiek innego, nie zgromadziłam też żadnych oszczędności. Ale potrzeby Pawła były najważniejsze i nad czymś tak oczywistym nawet nie miałam zamiaru się zastanawiać. Później sprzedałam nasz wtulony w skałę dom. Dla siebie zachowałam niewielką kwotę, by móc przyjechać do Wrocławia, spędzić kilka dni w hotelu i kupić nowe ubrania. I tak po prostu przeżyć przez chwilę, zanim znajdę pracę. Resztę pieniędzy ofiarowałam rodzicom Pawła. Czułam, że to marna forma zadośćuczynienia, ale nie mogłam inaczej postąpić. Nie zorganizowałam pogrzebu, wypełniłam ostatnią wolę mojego męża i pozwoliłam mu pozostać w miejscu, które kochał. A oni wciąż mieli o to do mnie pretensje. I nie lubili mnie, choć właściwie nie wiedzieli, co się naprawdę stało.

Musiałam porzucić rozmyślania o przeszłości, przynajmniej na trochę. Nie chodziło o to, żebym umarła z głodu i skończyła pod mostem. Spod mostu naprawdę trudno robić jedną dobrą rzecz… Minęłam synagogę, postanawiając sobie w duchu, że przyjdę popatrzeć na nią później, i trafiłam na ulicę Świętego Antoniego. Znalazłam wreszcie miejsce, którego szukałam. Stanęłam przed księgarnio-kawiarnią o wdzięcznej nazwie Becky Sharp. Wiedziałam, że nie mógł jej wymyślić byle kto. Byłam nią zaskoczona i zachwycona jednocześnie. Serce zabiło mi szybciej, kiedy pchnęłam drzwi i nad moją głową zabrzęczał staroświecki dzwonek.

Becky Sharp, wbrew temu, czego się spodziewałam, nie świeciła pustkami. Rozejrzałam się po lokalu i dostrzegłam tylko jeden wolny stolik. Oprócz krzeseł goście mieli do dyspozycji także miękkie sofy i fotele, a nawet ekologiczne pufy. Na jednym z nich rozpłaszczał się właśnie jakiś wystylizowany okularnik z nosem w książce. To naprawdę krzepiące, że ludzie czytają.

– Pani Henert?

Ocknęłam się z zadumy i oderwałam wzrok od okularnika na pufie. Przede mną stała kobieta, której wygląd przywodził na myśl Sybillę Trelawney z Harry’ego Pottera. Z tą różnicą, że ta tutaj miała nieco mniejsze okulary i włosy w ładnym brązowym odcieniu, trochę przypominające siano. Swoją hipisowską tunikę zestawiła z normalnymi dżinsami, czyli takimi, które można by kupić w zwykłym sieciowym sklepie, niekoniecznie w okolicy Hogwartu. Cała reszta się zgadzała. Kobieta miała pewnie około pięćdziesięciu lat i musiała być Barbarą Konopką, właścicielką Becky Sharp. Wiedziałam, że powinnam coś powiedzieć, ale po prostu mnie zatkało.

– Tak – przemogłam się. – Tak, to ja. Adela Henert.

Uścisnęłyśmy sobie dłonie i Barbara powiodła mnie do jedynego wolnego w lokalu stolika. Nagle poczułam się niepewnie. Nie pasowałam do tego miejsca, trochę awangardowego, a zarazem modnego i wprost stworzonego dla nowoczesnych młodych ludzi. Nie tych zagubionych i nieporadnych, ale tych biorących się za bary z rzeczywistością, zatrudnionych w dobrze prosperujących firmach i potrafiących bez wyrzutów sumienia korzystać z życia. Poruszać się po świecie jak po swoim własnym salonie, gdzie cała przestrzeń wydaje się bezpieczna i oswojona. Ponownie rozejrzałam się po Becky. Staroświecki był tu jedynie dzwoneczek nad wejściem. Ludzie, którzy przyszli wypić kawę, zjeść ciasto i poczytać książki, wydawali się zupełnie rozluźnieni. Spędzali po prostu popołudnie – tak jak mieli ochotę. Czuli się dobrze – nie tylko w tym miejscu, ale i w rolach, które odgrywali.

Przypomniałam sobie swoją własną księgarnio-kawiarnię. Nosiła nazwę Giro Tondo, co po włosku znaczy „kółko graniaste”. Przeważnie przychodziły tam te same osoby, z gazetą, z laptopem, z własną książką lub po to, by wybrać sobie coś do poczytania z naszych zbiorów. Sprzedawaliśmy nowości, ale także egzemplarze antykwaryczne, był również regał „biblioteczny”. Chętnie uzupełniali go miejscowi. Latem widziałam tam więcej obcych twarzy, ale poza sezonem, jeśli chodzi o klientów, niewiele się zmieniało. W Sperlondze, małym miasteczku położonym na skale, nie ma światowych korporacji i świetnie prosperujących dużych firm. Nie ma więc również modnych młodych ludzi, ubranych w dizajnerskie biurowe ciuchy. W ogóle wszystkich mieszkańców nie ma tam zbyt wielu – niewiele ponad trzy tysiące. Co to jest – trzy tysiące? A jednak Włosi, także w słabo zaludnionej Sperlondze, nie lubią siedzieć w domu. Kawa bardziej im smakuje na zewnątrz, niezależnie, czy jest to latte, macchiato czy espresso. Kawiarnia we Włoszech ma zawsze rację bytu. Szybko się o tym przekonałam. Okiennice i drzwi pomalowaliśmy z Pawłem na niebiesko, a raczej – na turkusowo. Wyglądało to pięknie na tle białej fasady.

– Pani Adelo?

Sybilla, to jest Barbara, przyglądała mi się z nikłym uśmiechem. Wyprostowałam się na krześle.

– Tak, przepraszam. Przez tę zmianę klimatu jestem nieco rozkojarzona – wydukałam i skinęłam głową, kiedy młoda dziewczyna postawiła przede mną kawę.

No właśnie – młoda dziewczyna. To był mój główny problem. Ja już nie byłam taka młoda, skończyłam trzydzieści cztery lata i nie łudziłam się, że wyglądam na studentkę. A przecież w takich miejscach pracują głównie studenci. Prawda? Barbara zamieszała swoją kawę zaraz po tym, jak wsypała do niej tonę cukru. Podobało mi się, że z taką nonszalancją podchodzi do współczesnych trendów w zakresie żywienia.

– Pani Adelo, proszę mi powiedzieć, ale tak szczerze, dlaczego wysłała pani do mnie swoje CV.

– Szukam pracy – odpowiedziałam po prostu.

Barbara uniosła znacząco brwi i już wiedziałam, że nie ma sensu jej oszukiwać.

– Rozumiem. Ale ma pani bogate doświadczenie, prowadziła sama podobny interes we Włoszech, zna języki obce…

– Tylko dwa – sprostowałam. – Angielski i włoski. No, może trochę niemiecki, ale musiałabym sobie przypomnieć…

– A zatem pasuje tutaj słowo „języki”. Nie uważa pani?

Zachichotałam. Barbara także miała chyba dobry humor.

– Kontynuujmy. Zna pani języki, ma doświadczenie w branży. Nawet jeśli nie w Polsce, to nie szkodzi. Tutaj można się natknąć na tyle absurdów, że i tak nikt nic nie rozumie, łącznie z ludźmi, którzy nigdy stąd nie wyjeżdżali.

– We Włoszech z papierologią jest jeszcze gorzej, zapewniam. Do tego dochodzą jakieś mafie, lokalni gangsterzy, którzy chcą się „zaopiekować” biznesem, miejscowa, zasiedziała od lat konkurencja i inne takie…

– Ale pani jakoś się udało – przerwała mi.

Zastanowiłam się nad odpowiedzią, popijając powoli kawę.

– Tak wyszło. Trafiliśmy z mężem na miłą starszą panią, która najpierw wynajęła nam mieszkanie na poddaszu, a potem odstąpiła parter, byśmy mogli otworzyć kawiarnię. Później doszły do tego książki. Jeszcze później kupiliśmy sobie w Sperlondze mały domek, ale interes został tam, gdzie go założyliśmy. Właścicielka nie podnosiła czynszu i częstowała nas codziennie figami. Wychodziliśmy na swoje.

Barbara przez chwilę mierzyła mnie wzrokiem.

– Z mężem? – odezwała się wreszcie, z dużą ostrożnością.

No tak, słowo padło. Mogłam bardziej się pilnować. Dopiłam kawę i zapatrzyłam się w dno filiżanki. Nie lubiłam takich rozmów, bo zawsze kończyły się na: „Bardzo współczuję”, „To przykre” i tym podobnych uwagach, które nie miały żadnego znaczenia. Coś jednak musiałam jej powiedzieć.

– Nie żyje. Długo chorował – oznajmiłam tylko, tonem, który miał wskazywać, że temat został wyczerpany i należy go zamknąć.

– Rozumiem.

„Rozumiem” zamiast „przykro mi”. Barbara była bardzo konkretna. Nie powiedziałam jej, że kiedy otwieraliśmy kawiarnię w Sperlondze, mieliśmy trochę oszczędności, które udało nam się zgromadzić dzięki dwuletniej ciężkiej harówce w pubach, restauracjach i barach Rzymu, Neapolu i Mediolanu. I o tym, że gdy sprowadziliśmy się do miasteczka na skale, Paweł zaczął już chodzić o kulach, więc – mimowolnie – budził współczucie i stał się w niezamierzony sposób postacią wyrazistą. Wkrótce prawie wszyscy miejscowi wiedzieli, co mu dolega. Nie mam pojęcia, czy to dlatego przychodzili do nas na kawę i po książkę, ale lubię myśleć, że jednak nie.

– Miłe wspomnienia? To jest powód, dla którego chce się pani zatrudnić w pierwszej lepszej kawiarni? We wrocławskich korporacjach ciągle szukają ludzi ze znajomością języków obcych, na pewno coś by pani znalazła.

– Uważa pani Becky za pierwszą lepszą kawiarnię? – zdziwiłam się.

– Becky… – powtórzyła Barbara z bladym uśmiechem.

– To jedna z moich ulubionych książek. Targowisko próżności. I postać Becky Sharp też uwielbiam, choć podczas lektury miałam ochotę ją zamordować.

Barbara ponownie rzuciła mi swoje przenikliwe, ale jednocześnie łagodne spojrzenie.

– Adela Henert. Adela H. Oglądała pani ten film? Kto go nakręcił, zaraz…

– Miłość Adeli H.? François Truffaut. Oczywiście, oglądałam – zapewniłam natychmiast, bo naprawdę oglądałam ten film, wielokrotnie. Myślałam o nim przecież, siedząc na fotelu fryzjerskim.

– Byłaby pani w stanie pogodzić obowiązki… powiedzmy kogoś w rodzaju menedżera i jednocześnie obsługiwać klientów? Oczywiście nie pracowałaby pani sama, tylko z Zosią. Ale studenci to studenci, wiadomo. Przychodzą i odchodzą. A mnie potrzebny jest ktoś solidny i na stałe. Sama już nie daję rady prowadzić tego interesu i, jak pewnie pani zauważyła, konkurencja jest duża. Kawiarnie we Wrocławiu są zupełnie jak studenci. Przychodzą i odchodzą. Pojawiają się i znikają.

Pokiwałam głową. Oczywiście, że byłam gotowa, a przynamniej tak mi się w tej chwili wydawało. Opanowało mnie dziwne uczucie. Miałam wrażenie, że dostanę tę pracę dzięki znajomości powieści Thackeraya i filmu Truffauta. Zresztą – czy to ważne?

– Nie chce pani najpierw zobaczyć, czy się nadaję? – Nie wytrzymałam.

– Widziałam tu już mnóstwo takich, którzy się nie nadawali, a później sobie radzili. Przyniosę umowę.

Barbara zniknęła na zapleczu, a ja utkwiłam wzrok w ścianie. Wisiał na niej plakat reklamujący serial Targowisko próżności z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku, z Natashą Little w roli głównej. Zawsze wolałam tę ekranizację od kolorowej, nieco kiczowatej i momentami bardzo niezgodnej z literą wersji Miry Nair. Przez chwilę ja i Natasha Little patrzyłyśmy sobie w oczy. To było dziwne miejsce i dziwne spotkanie, podczas którego przypomniałam sobie jedną z moich ulubionych książek i jeden z moich ulubionych filmów. I jednocześnie nie musiałam tłumaczyć rozmówcy, o co chodzi. Rzadki luksus.

Obok mnie jakaś para właśnie poprosiła o rachunek. Ona kończyła latte, on rozgniatał widelcem na talerzyku okruchy ciastka. Chłopak na pufie obrócił się na plecy, położył sobie książkę na klatce piersiowej i zapatrzył się w sufit. Zauważyłam, że czytał biografię Williama Blake’a. Z głośników sączyło się nastrojowe If I Ever Lose My Faith in You Stinga. Poczułam się prawie dobrze. Usiadłam wygodniej, zeszło ze mnie napięcie. Zaczęłam się zastanawiać nad tym, czy takich ludzi jak Barbara Konopka, z tapirem Sybilli Trelawney na głowie, spotyka się w życiu przypadkiem, ale nie zdążyłam dojść do konkluzji. Na stoliku wylądowała umowa.

Godzinę później wyszłam z Becky Sharp. Miałam pracę. Musiałam jeszcze załatwić sobie jakieś mieszkanie.

3. Pan Raczyński i zepsuty piec

Gdyby ktoś zadał mi pytanie, dlaczego zdecydowałam się odpowiedzieć akurat na ogłoszenie Daniela Raczyńskiego, nie potrafiłabym udzielić sensownie brzmiącej odpowiedzi. Chyba nie do końca to miałam na myśli, kiedy szukałam w internecie kawalerki do wynajęcia, ewentualnie dwóch pokoi, nie za dużych i nie za drogich. Daniel Raczyński mógł wprawdzie zaoferować dwa pokoje, które wyglądały całkiem przyzwoicie, a i cena nie ścięła mnie z nóg, ale… No cóż, nie było to w ścisłym znaczeniu tego słowa „mieszkanie”. Ogłoszenie dotyczyło piętra poniemieckiego domu, w którym mieszkał właściciel. Dwa pokoje i łazienka. I wszystko zdawałoby się w porządku, gdyby nie kuchnia. Otóż kuchnia w domu była tylko jedna i lokator musiałby ją dzielić z gospodarzem. Sytuacja krępująca i ogólnie niekomfortowa. Pomyślałam o moich piżamach, ściętych na krótko włosach, które o poranku na pewno będą przypominać krzak po przejściu tornada, o nieładnym nawyku parzenia kawy z zamkniętymi oczami, tendencji do bałaganienia i żałosnych popisach kulinarnych, które teraz, siłą rzeczy, zyskałyby nową widownię. Coś jednak kazało mi chwycić za telefon i wybrać numer. Chyba byłam po prostu ciekawa, dlaczego Daniel Raczyński chciał wynająć piętro swojego domu. I miałam nadzieję, że tym razem ciekawość nie okaże się pierwszym stopniem do piekła.

Zapadł już zmierzch, kiedy ponownie tego dnia wsiadłam do auta. Czytałam na jakimś forum internetowym, że we Wrocławiu łatwo utknąć w skandalicznych korkach, że kierowcy nie potrafią jeździć, są bezczelni, przekraczają prędkość i wymuszą pierwszeństwo. No cóż… Muszę przyznać, że po wrocławskich drogach nie jeździło mi się może wybornie, ale głównie ze względu na śliską nawierzchnię, śnieg z deszczem rozpaćkany na przedniej szybie, z którym nie końca radziły sobie wycieraczki mojej starej sieny, i wzmożony ruch, od którego odzwyczaiłam się w Sperlondze. Ale poza tym… ci wszyscy mądrzy ludzie z forum internetowego powinni dla wprawy przejechać się kiedyś po jakimś dużym włoskim mieście. Wtedy zrozumieliby, co tak naprawdę oznacza wymuszanie, bezczelność, przekraczanie prędkości i w ogóle totalna samowolka na jezdni. Wiele razy odniosłam wrażenie, że we Włoszech znaki drogowe stawia się tylko pro forma i w gruncie rzeczy pełnią funkcję dekoracyjną. A ponieważ jestem całkiem niezła w czytaniu z ruchu warg, wiedziałam dobrze, jak niektórzy kierowcy komentowali moją jazdę. Ja też znałam kilka siarczystych włoskich przekleństw i z czasem nauczyłam się ich z powodzeniem używać. Oczywiście moi znajomi z pięknej Italii uważali, że przesadzam, przecież wszyscy jeżdżą normalnie i w ogóle o co mi chodzi. Byłam stranierą i to wyjaśniało sprawę. Straniera nigdy nie zrozumie tak złożonego procesu, jak poruszanie się po włoskich drogach. Nie do końca mieli rację.

Na czerwonych światłach postanowiłam wykorzystać wolne sekundy i wyszukać jakąś sensowną stację radiową. Liczyłam na jazz i muzykę alternatywną. Przerzuciłam kilka popowych ballad, parę komercyjnych dyskotekowych szlagierów i tyle samo kiepskich żartów prowadzącego, którego nazwisko nic mi nie mówiło. I wreszcie znalazłam się w domu, czyli trafiłam na radio RAM. Zawarłam bardzo przyjemną znajomość z redaktor Anią Fluder, która doskonale wiedziała, czego mi trzeba, i zapowiedziała Dream a Little Dream of Me w interpretacji Elli Fitzgerald i Louisa Armstronga. Ucieszyłam się tak bardzo, że z chęcią przybiłabym piątkę tej dziewczynie o ciepłym głosie, a może nawet ją uściskała. Zrobiła dla mnie jedną dobrą rzecz.

Ella i Louis towarzyszyli mi, kiedy parkowałam na Kasprowicza, przed ładnym, ale dość zaniedbanym domem. Mimo kojących rytmów spokój, który na chwilę odzyskałam w Becky Sharp, teraz powoli się ulatniał. Dłoń lekko mi drżała, gdy uniosłam ją, by wcisnąć dzwonek. Daniel Raczyński nie spieszył się z powitaniem. Musiałam zadzwonić ponownie, zanim wreszcie się zjawił. Otworzył drzwi i przytrzymał je kolanem, żebym mogła wejść. W dłoniach trzymał stos gazet. Czegoś takiego raczej się nie spodziewałam.

– Dobry wieczór. Tak, tak, tędy – mamrotał, jak gdyby przed chwilą wrócił do domu na Kasprowicza z zupełnie innego świata. – Tędy, tędy. Proszę nie ściągać butów. Kurtki najlepiej też nie – dodał nieśmiało.

Zerknęłam na niego podejrzliwie.

– Dlaczego?

Raczyński odłożył na podłogę gazety i poprawił nerwowo okulary.

– Coś z piecem. Ale jutro ma przyjechać fachowiec.

Jutro? Wypuściłam z płuc powietrze i patrzyłam, jak mój oddech zamienia się w parę. Naprawdę – jutro? A dzisiaj zamierzał rozpalić ognisko? Rozejrzałam się po salonie, do którego mnie wprowadził. Poza starymi i dość stylowymi meblami zobaczyłam głównie kartony. Coś mi tu nie pasowało.

– Kupiłem nowy, proszę się nie martwić. Mam na myśli piec – odezwał się znowu Raczyński. Chyba zdał sobie sprawę, że to wszystko nie wyglądało zachęcająco dla potencjalnego lokatora. – Po prostu zgubiłem gdzieś instrukcję i teraz nie wiem, który guzik wcisnąć. Wolę nie ryzykować. Raczej nie chciałbym przypadkiem wysadzić się w powietrze.

Ponownie poprawił okulary i naciągnął rękawy swetra na dłonie. Miał zakurzone włosy, a pod okiem rozmazało mu się coś czarnego.

– Gdzie jest ten piec? – zapytałam.

– No… w piwnicy, ale…

– Chodźmy tam.

Raczyński nie był w stu procentach przekonany co do mojego pomysłu, ale po chwili wskazał mi wąski korytarz, na końcu którego znajdowały się schody. Zeszliśmy do piwnicy. Starałam się zignorować pajęczyny i zapach stęchlizny. Mój dom w Sperlondze też był stary i pełen nie zawsze przyjemnych niespodzianek. Z piecem również miałam do czynienia, choć grzaliśmy głównie wodę do kąpieli, bo zimy nas oszczędzały. Zdarzały się oczywiście chłodniejsze, a nawet mroźne tygodnie, ale z pewnością rzadziej niż tutaj. Jeśli coś nam się psuło, to zanim wzywaliśmy fachowca, próbowałam majsterkować sama. Paweł nie był już w stanie.

– Oto i on.

Raczyński wskazał piec. W pełni już przygotowana na podobne atrakcje, odgarnęłam pajęczyny, które przylepiły mi się do rękawa kurtki, i wpatrzyłam się w to skomplikowane urządzenie. Rzeczywiście – model był nowszy niż mój ze Sperlongi, ale przecież musiał funkcjonować w miarę podobnie. Wcisnęłam jeden z guzików i zastygłam w bezruchu. Raczyński również, choć kątem oka dostrzegłam gest świadczący o tym, że miał ochotę się skulić. Bo nie chciał wylecieć w powietrze, jak już wcześniej powiedział. Musiał traktować życie o wiele poważniej niż ja, więc powinnam to respektować.

Urządzenie zapiszczało i zaświeciły się na nim jakieś lampki. Na moim piecu w Sperlondze nie było lampek, więc przez chwilę kontemplowałam grę świateł. Piszczenie ustało. Wkrótce również lampki przestały migać. Usłyszałam szum i jakby buczenie. Te odgłosy także wreszcie ucichły. Spojrzeliśmy na siebie w milczeniu. Wszystko wskazywało na to, że piec działał.

– Daniel. – Raczyński wyciągnął do mnie rękę. Była cała pokryta czymś sadzopodobnym, ale moje rękawy, a zapewne i twarz, oblepiały pajęczyny, więc nie powinnam zanadto wybrzydzać. Uścisnęłam jego dłoń.

– Adela.

– Ładne imię.

– Skoro tak twierdzisz.

Nie chciało mi się opowiadać o tym, jak w dzieciństwie rówieśnicy prześcigali się w tworzeniu wyszukanych ksywek na podstawie owej „ładnej” Adeli, wśród których najpopularniejsza okazała się ostatecznie mało oryginalna „Delka”. Mimo moich wysiłków „Ada” nigdy się nie przyjęła.

– Może wrócimy na górę?

Ponownie uznałam, że nie ma powodu, by komentować rzeczy tak oczywiste. Śmierdząca stęchlizną piwnica, w której mieściło się centrum dowodzenia piecem, nie była najprzyjemniejszym miejscem do prowadzenia rozmowy i zawierania znajomości. Dopiero kiedy szłam za Danielem po schodach, uświadomiłam sobie, że mądrze to ja się jednak nie zachowałam. Bo czy mądry i rozsądny człowiek – albo ściślej mądra i rozsądna kobieta – idzie z obcym mężczyzną do ciemnej piwnicy? Nie, nie idzie. Ta uwaga o piecu mogła być wabikiem. Z drugiej strony – nie, jednak nie. Musiałam się wycofać z tej teorii. Daniel nie mógł przewidzieć, że zechcę spróbować naprawić piec. Bo czy jakaś inna „normalna” kobieta, z tych mądrych i rozsądnych, w podobnej sytuacji chciałaby to zrobić? Nie, nie chciałaby.

Znaleźliśmy się z powrotem w salonie, gdzie nadal panował przejmujący chłód. Wiedziałam, że stare mury nie tak łatwo będzie ogrzać. Daniel strzepnął kurz z fotela i przyjrzał mu się z zakłopotaniem.

– Może jednak chodźmy do kuchni?

Wzruszyłam ramionami. To on był tu gospodarzem, a przynajmniej tak mi się z początku wydawało. Teraz jednak zaczęłam się wahać. Szłam za nim do kuchni i usiłowałam poukładać sobie to wszystko w sensowną całość. Pajęczyny, kurz, kartony i stare gazety, przeraźliwe zimno i nowy piec, którego nie potrafił obsłużyć. Coś się w tym wszystkim nie zgadzało.

– Proszę, usiądź. Tutaj będzie znacznie przyjemniej. I cieplej. Herbaty?

– Chętnie.

Przysiadłam na brzegu krzesła. Rzeczywiście, tutaj było dużo przyjemniej. Daniel musiał coś wcześniej gotować, bo w powietrzu unosił się zapach papryki i duszonej cebulki, a także kawy. Na stole stał do połowy opróżniony dzbanek. Oparłam łokcie na blacie i obrzuciłam pomieszczenie krytycznym okiem. Podobało mi się tutaj. To była taka staroświecka, urokliwa kuchnia, z drewnianymi blatami, białymi meblami, metalowymi wieszakami na ściereczki, rękawicą przyczepioną nad kuchenką, wiklinowym koszem na owoce i pojemnikiem, na którego dnie leżało kilka apetycznie wyglądających ciastek. Na parapecie stały w równym rzędzie cztery donice z ziołami. Ucieszył mnie widok bazylii, bo sama hodowałam ją w Sperlondze. Zaburczało mi w brzuchu. Na tyle głośno, że Daniel obrócił się w moją stronę.

– Herbata zaraz będzie. Mam też ciastka i… Jesteś głodna? – zapytał wreszcie bez ogródek.

I co miałam mu odpowiedzieć? Skłamać, że nie? Musiałabym się zastanowić nad tym, czy skromne śniadanie w postaci tosta z dżemem zjadłam dziś rano, czy raczej w innym życiu. Jakoś nie znalazłam czasu na kolejny posiłek. A teraz dochodziła dwudziesta. Pewnie, że byłam głodna. Prześliznęłam się nad własnym zażenowaniem i skinęłam głową.

– Trochę – przyznałam. – Miałam ciężki dzień.

Daniel wlał wrzątek do imbryka i sięgnął do szafki po dwa kubki. Postawił na stole cukiernicę i talerzyk z pokrojoną w plasterki cytryną. Uświadomiłam sobie, że we Włoszech w ogóle nie piłam herbaty z cytryną.

– Kucharzem jestem marnym i nie zrobiłem zakupów. Ale mogę zaproponować jajecznicę.

– Świetnie.

– Z papryką?

– Tak, poproszę.

– Z cebulą?

– Jeśli to nie kłopot.

Czyli to było właśnie owo wyrafinowane danie, które Daniel wcześniej tu sobie przyrządził. Papryka. Cebula. Czułam się naprawdę dziwnie. Obcy człowiek, któremu „naprawiłam” piec, smażył dla mnie jajecznicę i chciał mi wynająć piętro domu, w którym ewidentnie dotąd nie mieszkał. Mogłabym oczywiście wstać i wyjść, tak na wszelki wypadek, by zabezpieczyć się przed kolejnymi absurdami, ale… szczerze mówiąc, byłam okropnie zmęczona. Chciałam przez chwilę posiedzieć w spokoju.

Kiedy na stole wylądował talerz z jajecznicą, poczułam skurcz w żołądku. Daniel podał mi sól i pieprz, po czym usiadł naprzeciwko i nalał sobie herbaty. Bez skrępowania skupiłam się na jedzeniu. Dopiero po kilku kęsach spojrzałam na niego ostrożnie. On, niestety, również mi się przyglądał.

– Przepraszam – powiedział. – Nie sądziłem, że ktoś tak szybko odpowie na ogłoszenie. Powinienem trochę posprzątać, zanim cię zaprosiłem. Chyba działałem pod wpływem szoku.

Na przemian zaplatał i rozplatał palce wokół kubka z herbatą. Usiłowałam przyjrzeć mu się jak najdyskretniej. Z początku myślałam – pewnie przez kurz na włosach, czarną smugę na policzku i rozciągnięty sweter – że jest młodszy, ale teraz wyraźnie widziałam drobne zmarszczki wokół oczu i pojedyncze srebrne pasma włosów na skroniach. Daniel musiał już przekroczyć czterdziestkę. Przyjemnie patrzyło się na jego twarz, choć nie był oszałamiająco przystojny, raczej… interesujący i wyrazisty. Teraz nie sprawiał już wrażenia zakłopotanego. Emanował spokojem i nie miałam wątpliwości, że – przynajmniej w pewnych sferach życia – to człowiek cierpliwy i opanowany. Po prostu nie stąpał w tej chwili po pewnym gruncie. Ten dom z jakiegoś powodu sprawiał mu kłopot.

Dokończyłam jajecznicę i wytarłam usta serwetką.

– Działanie pod wpływem szoku nie jest mi tak do końca obce – odezwałam się. Była to najszczersza prawda. – Dopiero się tutaj wprowadziłeś, prawda?

– Dwa tygodnie temu. I ciągle nie jestem w stanie wypakować rzeczy z kartonów. W tym domu jak ruszysz jedną rzecz, to druga się wali. Ciotka zapisała mi go w testamencie.

– Bardzo filmowo – zauważyłam uprzejmie. Jak często w prawdziwym życiu zdarza się, że ktoś otrzymuje w spadku poniemiecką kamienicę?

– Nie, wcale nie – zaprzeczył. – Ciotka mnie wychowała. Moi rodzice od dawna nie żyją, to ona ich zastąpiła. Mieszkaliśmy właśnie w tym domu. Spędziłem tu całe dzieciństwo i wczesną młodość. Wyprowadziłem się dopiero po studiach, ale oczywiście ciotkę odwiedzałem regularnie. Nie odpuściłaby mi niedzielnego obiadu.

– Więc to powrót na stare śmieci? – zapytałam. Temat bardzo mnie zaciekawił.

– Właściwie tak. Ciotka nie miała zbyt wielkich oszczędności, emeryturę dostawała wprawdzie nie najniższą, ale ten dom to zawsze była studnia bez dna. Ciągle się coś naprawiało, a i tak jego stan pozostawia wiele do życzenia.

– Dlaczego go nie sprzedała? Pewnie było jej trudno mieszkać samej na takiej powierzchni?

Daniel machnął ręką i poprawił okulary.

– Uparła się. Tutaj mieszkała jej matka, a moja babka, tutaj spędziła szczęśliwe dzieciństwo, młodość, tutaj były wspomnienia, historia całej rodziny i takie tam. Sentymenty. Nie dało się jej do niczego przekonać.

– I ty z tego samego powodu szukasz lokatora, zamiast agenta nieruchomości, który przyprowadziłby ci potencjalnych nabywców?

– Jeszcze nie wiem – przyznał po krótkim wahaniu. – Z początku myślałem, że dom trzeba wyremontować, bo w takim stanie wstyd sprzedawać. I wycena też pewnie by mnie nie zadowoliła. Ale teraz nie wiem. Chyba muszę się zastanowić. Nie mam złudzeń, że sam tę ruderę utrzymam, dlatego postanowiłem wynająć piętro.

– Czym się zajmujesz?

Nawet jeśli pytanie było wścibskie, wcale się tym nie przejął. Ani ja.

– Pracuję na uniwersytecie. Filologia polska.

– Która działka?

– Dziewiętnasty wiek.

Spojrzałam na niego z nieukrywanym uznaniem. Chyba dopiero w tej chwili naprawdę zechciałam tutaj zamieszkać. Dzielić kuchnię z doktorem nauk humanistycznych, który najwidoczniej nie usiłował udawać kogoś, kim nie jest… Ostatecznie można było trafić gorzej.

– Ja studiowałam anglistykę – pochwaliłam się.

Co prawda o studiach doktoranckich nawet nie myślałam, ale nie zaszkodziło zaznaczyć, że jestem osobą wykształconą. Takie rzeczy nie zawsze widać na pierwszy rzut oka. Poza tym musiałam mu o sobie trochę opowiedzieć, bo przecież w pewnym sensie brałam właśnie udział w castingu na współlokatorkę.

– We Wrocławiu?

– Tak. Zaraz po studiach wyjechałam za granicę. W czerwcu minie dziesięć lat.

– Do Londynu, jak wszyscy wtedy?

– Do Włoch, na początek do Neapolu. Tak jakoś wyszło. Chcieliśmy… Chciałam trochę zarobić…

Zająknęłam się i zerknęłam na swoją lewą dłoń. Niestety Daniel podążył za moim wzrokiem. Na serdecznym palcu nosiłam wciąż obrączkę z białego złota i drugą taką samą na kciuku. Wydawało mi się, że moja ręka zrosła się z blatem stołu i napełniła ołowiem. Nie mogłam jej unieść, nawet nią poruszyć. Milczeliśmy przez chwilę.

– Jesteś z Wrocławia? Czy tylko tu studiowałaś? – zapytał, zręcznie unikając trudnego dla mnie tematu. Nie miał pojęcia, że moje „wrocławskie” pochodzenie również było drażliwą kwestią.

Nalałam sobie herbaty i w nozdrza uderzył mnie intensywny aromat. Nie chciałam profanować tego doskonałego napoju cytryną i cukrem. Z lubością upiłam łyk. Daniel się uśmiechnął.

– To herbata jeszcze po ciotce. Pewnych rzeczy nie mogło u niej zabraknąć. Dobrej herbaty i kawy, cukru, ciasta lub kruchych ciastek, chleba i mleka.

– Chyba polubiłabym twoją ciotkę – mruknęłam.

– Chyba tak…

Daniel zmarszczył brwi i zaczął się bawić łyżeczką. Chciałam zapytać, kiedy ciotka umarła, ale z tego zrezygnowałam.

– Jestem… Tak, jestem z Wrocławia. Kiedyś mieszkałam na Reja. Z rodzicami.

– Czy oni…

– Nadal tam mieszkają. Chyba – powiedziałam z ociąganiem. Byłam naprawdę fatalną aktorką, ale próbowałam się uśmiechnąć.

– Chyba?

Nie podjęłam tematu. Daniel skrócił krępującą pauzę.

– Czyli ty też wróciłaś na stare śmieci. W pewnym sensie.

– W pewnym sensie – przyznałam. – Sporo się tu zmieniło – dodałam szybko. – Tak się zdziwiłam na widok ronda na Grunwaldzkim, że prawie pojechałam pod prąd.

– O, gratulacje. Ja już robiłem na tym rondzie różne dziwne rzeczy, ale pod prąd nie udało mi się pojechać. Wszystko przede mną.

Napiliśmy się jeszcze herbaty i opowiedziałam mu pokrótce, czym się zajmowałam w Sperlondze, skrupulatnie pomijając temat Pawła. Póki nie pytał, nie musiałam nic mówić. Skoro byłam tutaj sama i nosiłam dwie identyczne obrączki, z czego jedną większych rozmiarów, to wniosek nasuwał się sam. Dochodziła dwudziesta druga, kiedy Daniel przeszedł wreszcie do meritum.

– Może pójdziemy obejrzeć pokoje na piętrze?

To była… mądra propozycja. Mało brakowało, a wyszłabym stąd, nie obejrzawszy swojego przyszłego mieszkania. Kiedy wspinaliśmy się na piętro, z rozbawieniem wsłuchałam się w melodię, którą wygrywały schody. Lubiłam to. Nie potrafiłam wyjaśnić, dlaczego taką przyjemność sprawiało mi skrzypienie starych drewnianych stopni.

– Tu jest łazienka. Niewielka, ale wymieniliśmy niedawno z ciotką prysznic i toaletę, więc wszystko działa bez zarzutu. Tutaj mniejszy pokój. Nada się na sypialnię. A tutaj większy. Nie wiem na co – na salonik? Gabinet? Biblioteczkę? Sama zdecyduj.

Rozejrzałam się po pokojach. Daniel z pewnością starał się zaprowadzić w nich względny ład, ale pewnych rzeczy nie dało się zamaskować. Zacieków na suficie, na przykład. Porysowanego parkietu. I jeszcze te dziwne meble, osobliwa mieszanina stylów i trendów. Również tutaj podłoga skrzypiała.

– Możesz przywieźć swoje meble. Te się wyniesie – powiedział Daniel.

Minę musiałam mieć nietęgą.

– Nie mam swoich mebli.

– Aha… A co będziesz potrzebowała przewieźć? Zrobiłbym miejsce.

– Nic. Mam tylko dwie walizki.

– A… Aha.

Tak, musiało to zabrzmieć żałośnie. Całe moje trzydziestoczteroletnie życie spakowane do dwóch walizek.

– W takim razie – Daniel usiłował pokryć zakłopotanie paplaniną – znajdę to, co ci będzie na razie potrzebne. Na pewno jest czysta pościel i koce, na korytarzu postawię małą lodówkę, żebyś mogła trzymać sobie coś na górze i nie musiała po byle jogurt lecieć na dół, sztućce też się da załatwić. Kubki i talerze… Hm… Suszarka do włosów?

– Mam.

– Świetnie! Czyli…

– Czyli w porządku. Mogę zapłacić za dwa miesiące z góry, a później będziemy się rozliczać na bieżąco. Plus zaliczka, czytałam w ogłoszeniu. Jestem przygotowana.

Ponownie tego wieczoru uścisnęliśmy sobie dłonie. Kiedy wychodziłam z domu na Kasprowicza, po raz pierwszy od dawna miałam wrażenie, że mój oddech staje się głębszy. I uśmiechnęłam się. Sama do siebie.

Historia Adeli

Wydanie pierwsze, ISBN: 978-83-8083-743-0

© Magdalena Knedler i Wydawnictwo Novae Res 2017

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczytjakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazuwymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res.

REDAKCJA: Wioletta Cyrulik

KOREKTA: Bartłomiej Kuczkowski, Małgorzata Szymańska

OKŁADKA: Seweryn Swacha

KONWERSJA DO EPUB/MOBI:InkPad.pl

NOVAE RES – WYDAWNICTWO INNOWACYJNE

al. Zwycięstwa 96/98, 81-451 Gdynia

tel.: 58 698 21 61, e-mail: [email protected], http://novaeres.pl

Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl.

Wydawnictwo Novae Res jest partnerem

Pomorskiego Parku Naukowo-Technologicznego w Gdyni.