Impuls ebook

1919WSPOMNIENIA

Te kilka eksperymentów z inżynierem Stefanem Ossowieckim można uznać za czynione z początku dla zabawy. Zapewne chciałem przekonać sam siebie, czy zdolności, które posiadłem, są prawdziwe czy też śni mi się wszystko na jawie, a widzenia stały się projekcją dotkniętego chorobą umysłu. Z czasem jednak sens owych prób diametralnie się zmienił.

Potrzebnych mi było kilku świadków, takich jak generał Sosnkowski czy Wieniawa-Długoszowski, ale i tych sceptycznych, a może zwłaszcza ich, którzy pasją uczynili demaskowanie hochsztaplerów podobnych Stanisławie Popielskiej i Janowi Guzikowi.

Podjąłem ryzyko po raz kolejny, ale wiedziałem, o jaką stawkę gram i jak wiele zależy ode mnie.

Dzisiejszy eksperyment zaskoczył mnie samego. Umówiłem się z inżynierem, że równo o północy, każdy w swoim domu, skoncentrujemy się, a następnie wypowiemy w myślach zdanie – najpierw Ossowiecki, a po dziesięciu minutach ja. Rzeczywiście, równo o północy usłyszałem wyraźne słowa wypowiedziane przez pana Stefana i jednego z jego domowników. Była to żona Ossowieckiego, której, niech mi będzie wolno zacytować: „Liche warunki mieszkaniowe spędzają sen z powiek”.

Przyznam, wciąż nie mogę powstrzymać śmiechu, gdy przypomnę sobie, jak mieszkanie inżyniera porównała do wilgotnej jamy i jak narzekała na marnowanie przez męża elektryczności. Z szacunku dla Ossowieckiego nie wspomnę, że dokładnie rozróżniłem wszystkie słowa i pojąłem ich sens. Nie chcę go zawstydzić, sam wie na pewno, jak zrzędliwą ma małżonkę.

Jutro wyślę Wieniawę do pana Stefana i poproszę, żeby ten spotkał się ze mną u ministra Ignacego Paderewskiego. Jeśli potwierdzę, że słowa, które usłyszałem, wypowiedziane były przez inżyniera, będzie to kolejny dowód, iż moje wizje są rzeczywiste.

Obym potrafił wyciągać z nich korzyści dla ojczyzny w obecnej wojnie.

1919WARSZAWA, SASKA KĘPA, DOM DOKTORA ANDRZEJA WINNICKIEGO

Marek zacisnął pięści i przymknął powieki. Serce waliło mu jak oszalałe. Odliczył do dziesięciu, ale to niewiele pomogło. Czekał na ten moment od dawna, planował go z najdrobniejszymi szczegółami. Niecierpliwił się, próbował ukryć zdenerwowanie, ale emocje przejmowały nad nim kontrolę. W końcu wyszedł ze swojego pokoju i znalazł się na korytarzu.

Patrzył, jak ojciec wkłada płaszcz podany mu przez Olafa. Jak obaj wymieniają kilka szybkich, urywanych zdań. Rytuał, który powtarzał się co rano od kilku miesięcy. Ojciec znów jechał do szpitala, do matki, spędzał przy niej każdą wolną chwilę. Marek rozumiał, że z mamą jest źle. Czytał w zmęczonej, zrezygnowanej twarzy ojca jak w otwartej księdze. Choć wszyscy domownicy ukrywali przed nim i rodzeństwem prawdę, jego serce i umysł powoli ogarniała ciemność. Wiedział, że mama wkrótce odejdzie. Myśli miał otępiałe, a postać wysokiej, chorobliwie chudej kobiety coraz częściej stawała się nieuchwytna, gdy próbował przywołać ją w pamięci.

– Marku, słuchaj Marty i pilnuj rodzeństwa. Marianna i Staszek powinni położyć się spać zaraz po kolacji. – Doktor Andrzej Winnicki nawet nie spojrzał na syna. Wydał kolejne polecenia, jakich wydawał tysiące w swoim życiu. Dzieci i żonę traktował tak samo jak asystentów w gmachu elektrotechniki.

– Dobrze, papo – odpowiedział chłopak. Chciał jeszcze coś dodać, ale jego słowa uleciały w stronę zamkniętych drzwi.

Ojciec i Olaf wyszli z kamienicy, a Marek poczuł na ramieniu szorstką dłoń kucharki.

– Pójdem obiad robić, a ty do rodzeństwa leć, niech sami nie siedzom.

Chłopak skinął głową. Marta była prostą kobietą i dyskusje z nią nie miały sensu. Wiedział, że najpewniej za chwilę zaśnie nad garnkami. Mógł się założyć, że znów coś przypali, a potem zmusi domowników do przełknięcia mięsa twardego jak podeszwa.

– Niech Marta idzie – odparł krótko. – Słyszałem, co ojciec powiedział.

Kobieta zawahała się, ale w końcu skinęła głową i podreptała do kuchni.

Młody Winnicki jeszcze przez chwilę nasłuchiwał. Staszek z Marianną bawili się na górze w niemal kompletnej ciszy. Ojciec nie lubił, gdy ktoś rozpraszał go przy pracy. Kłótnie, piski i krzyki tłumione były w kilku ostrych słowach. Młodsze rodzeństwo Marka na szczęście miało ze sobą bardzo dobry kontakt. On z kolei pozostawał na uboczu. Raczej z własnego wyboru. Wolał obserwować zabawy młodszych, sam nigdy nie brał w nich udziału. Marianna i Staszek już dawno zrezygnowali z zapraszania go do swojego pokoju. Wiedzieli, że w tej materii nic nie wskórają.

– Już czas… – wyszeptał Marek.

Odetchnął głęboko i wyciągnął z kieszeni klucz, który podebrał ojcu.

Jeszcze wczoraj się wahał. Uznał, że to, co robi, jest szalone, spodziewał się, że oberwie w skórę za swoją lekkomyślność. W nocy nie mógł zasnąć, wiercił się niespokojnie i z każdą upływającą chwilą coraz wyraźniej zdawał sobie sprawę, że po prostu musi zebrać się na odwagę. To był test jego męstwa. Nawet jeśli potem nie usiądzie na obolałych pośladkach przez kolejny miesiąc, już się nie wycofa.

Serce biło mu coraz mocniej.

Podszedł do drzwi prowadzących z korytarza do piwnicy. Wsunął klucz w dziurkę i po chwili przekręcił. Zamek szczęknął i drzwi stanęły otworem. Ot, i już. Liche zabezpieczenie jak na skarby, które kryły się w środku. Marek wiedział, że ojciec był pewny, iż wystarczy jego słowo, a nikt nie śmie przekroczyć bramy magicznego sezamu. Jednak staruszek się przeliczył.

Chłopak przekroczył próg, zamknął za sobą drzwi i wolno ruszył w dół.

W wąskim przejściu panował półmrok. W powietrzu unosił się dziwny zapach ni to smarów, ni formaliny. Nagle Marek stracił cały rezon, ugięły się pod nim kolana. Z miejsca, w którym się zatrzymał, dostrzegł wielki metalowy stół i wybrzuszenie pod śnieżnobiałym prześcieradłem.

Zdusił w sobie okrzyk strachu.

W pierwszej chwili wydało mu się, że pod przykryciem znajduje się trup, ale jego umysł szybko odrzucił to przypuszczenie. Ojciec wciąż prowadził praktykę medyczną, ale nie trzymałby w domu, w piwnicy, nieboszczyka. Poza tym gdyby rzeczywiście pod prześcieradłem znajdował się człowiek, musiałby być ponad dwuipółmetrowym olbrzymem. Płótno okrywało bowiem bryłę mniej więcej takich rozmiarów.

– Spokojnie…

Jeśli chłopak łudził się, że jego własny drżący głos pomoże mu się uspokoić, to na próżno. Poczuł parcie na pęcherz. Wiedział, że tę nagłą chęć wyjścia za potrzebą spowodował strach. Gdyby teraz pod pretekstem skorzystania z wychodka opuścił warsztat ojca, już by tu nie wrócił. Znalazłby tysiące wymówek, by po raz kolejny nie przekraczać progu piwnicy.

Wziął głęboki oddech i ruszył wolno przed siebie, do stołu.

Niespokojnie rozejrzał się wokół. Ściany zastawione były regałami z książkami, oprócz tego w kilku miejscach drogę tarasowały kolejne stoły z mnóstwem piętrzących się na blatach metalowych blach i rur. Marek dostrzegł spawarkę i inne urządzenia, których przeznaczenia nie był w stanie się domyślić.

Zatrzymał się przy stole. Zbierał się dłuższą chwilę na odwagę, a potem dotknął palcami prześcieradła i pociągnął w swoją stronę. Coś się zahaczyło, okrycie nie chciało zejść. Marek zapomniał o strachu, pociągnął mocniej. Płachta zafalowała i w końcu zsunęła się na podłogę.

Chłopcu zabrakło tchu w płucach. Był pewny, że uległ przywidzeniu, a może, w tym dziwnym stanie umysłu, w którym się znalazł, tak naprawdę śnił. Po wielu godzinach niecierpliwego przewracania się w łóżku i planowania włamania do warsztatu ojca zasnął i wciąż się nie obudził.

Wytrzeszczył oczy w bezgranicznym zdumieniu.

Przed nim leżał metalowy stwór. Ogromny, cały lśniący, z masywnymi odnóżami i diaboliczną głową. Marek wpatrywał się oniemiały w wąskie kreski oczu na srebrzystej powierzchni imitującej twarz.

– Do jasnej Anielki… – wydusił w końcu.

Stracił równowagę. Wystawił w bok rękę i oparł się o wajchę przymocowaną do boku stołu. Pod naporem jego ciała metalowy drążek szczęknął, zadrżał i opadł.

Młody Winnicki odskoczył jak oparzony. Coś zgrzytnęło. Wydało mu się, że przez swoją nieostrożność obudził metalowego potwora. Klapnął na podłogę, mocno obijając kość ogonową. Zastygł, wstrzymał nawet oddech.

Stół drgnął ponownie. Ku rosnącemu przerażeniu chłopaka tylna część blatu zaczęła się unosić. Wyglądało to tak, jakby leżący dotąd nieruchomo metalowy goliat ożywał, powstawał z martwych. W końcu ruch ustał.

Markowi pociemniało przed oczami, w skroniach pulsowała krew. Przed nim w pełnej okazałości stał stalowy rycerz. Choć przytrzymywany był w pionie szerokimi obręczami, wydawało się, że zaraz ruszy przed siebie i całym ciężarem metalowego cielska przygniecie intruza zakłócającego mu spokój.

Dopiero po dłuższej chwili chłopak odważył się podnieść z podłogi. Wciąż czuł, że kolana ma jak z waty, ale zwalczył słabość.

Zaczął nawet nerwowo chichotać, ale natychmiast przestał, gdy zobaczył, że rycerz znów zaczyna się poruszać.

Płyty pancerza i przyłbica rozsunęły się z groźnym sykiem. Ułamek sekundy później podobnie stało się z warstwą chroniącą odnóża. Potem i ten ruch ustał, a metalowy potwór zamarł.

Marek zdawał sobie sprawę, że przekroczył linię, zza której nie ma już odwrotu. Przypomniał mu się Cezar przekraczający Rubikon. Przeklęte staranne wykształcenie, o które dbał ojciec. Nieproszone porównania i metafory, które wciąż przychodziły mu do głowy. Doznał teraz mieszanki intensywnych uczuć, jakie pewnie nieobce były legendarnemu wodzowi. Podekscytowanie walczyło w nim ze strachem. Teraz pozostało mu jedno – wykonać kolejny krok. Przemógł się i wreszcie nabrał odwagi.

Nachylił się do metalowego potwora i przyjrzał mu się uważniej. Wnętrze maszyny zostało obite miękkim materiałem, przypominało futerał na drogocenny instrument. Były też podpórki na ręce i nogi.

Chłopak szybko skojarzył fakty. Przypomniał sobie urywki rozmów taty prowadzone późnymi wieczorami z jego przyjacielem Tadeuszem Sieniawą i profesorem Zygmuntem Syboniem, a także z asystentami, z którymi pracował na Politechnice. Rozprawiali o problemach z nowym projektem. O operatorze potrzebnym do sterowania tajemniczym „Golemem”, o problemach z kontrolowaniem ruchu, o nowych rozwiązaniach przy montażu części skrętnych. Dopiero teraz wszystkie te z pozoru niezrozumiałe informacje nabrały nowego znaczenia i ułożyły się w całość.

Marek zaczął działać jak w transie. Wyciągnął dłoń do pancerza, dotknął go. Zdziwił się, że metal jest ciepły. Podszedł bliżej i nie do końca zdając sobie sprawę, co właściwie robi, uniósł nogę i postawił stopę na metalowej podpórce. Chwilę później złapał się uchwytów i podciągnął. A potem… wystarczyło się obrócić, by wejść do środka.

Podpórki pod stopami drgnęły i uniosły się, dostosowując do długości kończyn Marka. Podobnie zaczepy przy ramionach zostały nieznacznie skrócone. Pokrywy drgnęły. Chłopak zawahał się dopiero teraz, ale było już za późno na zmianę decyzji. Metalowe płyty pancerza zasunęły się, a pokrywa hełmu z sykiem przylgnęła do prowadnic.

Marek miał wrażenie, że został zamknięty w stalowej trumnie.

Wystraszył się, zaczęło mu brakować powietrza. Wcześniej nie przypuszczał, że może znaleźć się w pułapce, nie wiedział, jak się z niej uwolnić. W skroniach łomotała krew.

Zamknął oczy i spróbował uspokoić oddech. Nie był w stanie zapanować nad rosnącym przerażeniem. Po chwili znów gwałtownie uniósł powieki. Odchylił głowę do tyłu i uderzył potylicą o miękką powierzchnię. To wywołało kolejny ruch maszyny. Z góry na włosy chłopaka zsunęło się coś kleistego. Marek zaczął krzyczeć. Miał wrażenie, że głowę oplatają mu oślizgłe węże. Przylgnęły do skroni, wczepiły się w tył głowy, objęły całą czaszkę.

Chłopak wydarł się teraz na całe gardło. Próbował kopać w metalowe pokrywy, próbował uwolnić unieruchomione ręce. Mechaniczny rycerz ani drgnął.

– Tato… – wyszeptał Marek. Przed oczami zawirowały ciemne plamy.

I wtedy przyszło najgorsze.

Ciałem chłopaka wstrząsnęły dreszcze, zemdliło go, gdy gdzieś głęboko we wnętrzu czaszki poczuł świdrujący ból, doświadczenie na granicy męki fizycznej i psychicznej. Wydało mu się, że w jego umysł wdarł się ktoś obcy, zimny i odpychający. Odczuwał to tak, jakby coś wciskało się w jego mózg, przenikało go, a co gorsza, myśli zaczynała wypełniać inna świadomość.

– Nieeee!

Kolejny zawrót głowy. Stal, zimna i ciepła zarazem. Drętwienie rąk i nóg, zalewający je ołów. Klatka piersiowa chłopca przestała się unosić, wypełniła ją stal, zamiast serca pojawiła się żelazna bryła. Zmysły wyostrzyły się, zmieniło się postrzeganie świata. Dłonie, nogi… rozrosły się, przekształciły w silne, niezniszczalne kolumny. Kruche ciało, które służyło Markowi do tej pory, było jedynie miękkim pojemnikiem na umysł. Teraz zostało odrzucone jako ułomne, zastąpiła je forma doskonalsza.

Zimno wdarło się w umysł chłopaka jeszcze głębiej, zalewało go i przenikało. Marek dostrzegł w tym sens, przestał walczyć. Zacisnął metalowe palce, które były teraz jego palcami. Poruszył metalową głową, która była jego głową. Oto stał się metalowym rycerzem – a właściwie był nim zawsze, a teraz odnalazł zagubioną cząstkę siebie samego.

– To ja… – wyszeptał.

Nie usłyszał jednak swojego głosu. Głos nie był mu potrzebny. Wystarczyło działanie. Oswajał się z metalowym ciałem, a jego umysł szukał dalej, rozrastał się, był w stanie objąć coraz więcej, pragnął więcej. Ta metalowa forma była jedynie początkiem, przeistoczenie nie miało ograniczeń.

Ból… Ogień. Sprzężenie.

Gdy już wydawało mu się, że sięgnie gwiazd, skulił się w sobie. Połączenie zostało przerwane, umysł wyrzucił obcą świadomość. Marek znów stał się wystraszonym, słabym chłopcem uwięzionym w stalowej trumnie.

Krzyczał.

Jego ramię objęły płomienie, wżerały się w ciało, paliły ubranie. Skóra pękała pod wpływem temperatury.

Czyjeś wołanie dobiegło go z daleka, z ciemności. Ktoś płakał, ktoś uderzał w metalowy korpus.

Marek nie miał siły wydobyć głosu z opuchniętego gardła, ogień wędrował już w stronę głowy.

Zgrzyt. Ciałem metalowego rycerza wstrząsnął dreszcz. Palący płomień dotknął szyi i policzka, serce chłopaka zacisnęło się mocno, a potem pod wpływem wstrząsu przestało bić.

Był w pełni świadom tego, co się z nim działo. O dziwo nie ogarnęła go ciemność, której się spodziewał. Otoczyło go za to oślepiające światło. Chciał się poruszyć, jednak utknął w czymś na kształt kleistej, nieprzeniknionej mazi. Trwało to zaledwie chwilę.

Nagle uniósł się nad ziemię, na wysokość głowy metalowego rycerza. To było zadziwiające uczucie. Znów widział, choć to, co działo się z jego ciałem, obserwował jakby zza grubej, przydymionej szyby. Stalowe płyty Golema rozsunęły się. Marek zobaczył, jak drobny dwunastolatek osuwa się i pada bezwładnie na podłogę. Widział, jak ktoś obraca go na plecy. Dostrzegł trupioblade twarze Marty, Staszka i Marianny. Kucharka zarzuciła prześcieradło na jego twarz i pierś, próbowała zdusić ogień. Na schodach rozległ się tupot.

W polu widzenia pojawili się ojciec i Olaf. A potem Marek poczuł, że jego umysł znów wypełnia się ciężką, płynną substancją. Pozwolił, by to uczucie przejęło nad nim kontrolę.

1932PRZEDMIEŚCIA WARSZAWY, OKOLICE ZIELONKI

Doktor Andrzej Winnicki walczył z szumem narastającym w głowie. Kierowca paromobilu mknął bezdrożami z oszałamiającą prędkością. Śmieszna sprawa – większość woźniców już dawno przesiadła się na te maszyny, a w Warszawie wciąż żywe były sprośne żarty o zamianie jednego żywego konia na kilka mechanicznych. Zresztą paromobile wyparły też automobile, dla których zabrakło paliwa. Zamknięcie granic nie pozwalało na jego sprowadzanie, a rodzimy przemysł wydobywczy nie sprostał wymaganiom.

Fiakier – tak kazali się nazywać kierowcy – próbował przekrzyczeć maszynę. Jego słowa eksplodowały w uszach niczym petardy, doktor nie miał jednak siły na reprymendę. Chętnie kazałby temu człowiekowi stulić pysk, ale wydobycie głosu z obolałego gardła było ponad jego siły.

Mgła gęstniała. Już w mieście spowił ich gęsty, duszny smog, teraz wydawało się, że wjeżdżali w kleistą substancję, która pochłaniała ich niczym morskie odmęty. W tym szaleńczym obrazie brakowało jedynie syren wodzących nieostrożnych awanturników na pokuszenie. Fiakier radził sobie jednak doskonale – omijał dziury i gałęzie rzucone na drogę przez nocną wichurę, jakby obdarzono go nadludzkim instynktem. Wysłany po Winnickiego automobil, będący w posiadaniu Prezydium Policji, szybko przemieszczał się ku przedmieściom.

Doktor nie został poinformowany, co jest przyczyną pośpiechu ani dlaczego w środku nocy został wyciągnięty z łóżka, zaledwie po kilku godzinach snu. Nie miał kogo zapytać, fiakier wiele wiedzieć nie mógł, a poza tym było jasne, że za kilkadziesiąt minut, po przybyciu na miejsce, dowie się wszystkiego.

Zastanawiał się, czy w ogóle zależy mu na tych informacjach, skoro niewiedza była najczęściej błogosławieństwem. W tym wypadku miał przeczucie, że to mądre powiedzenie doskonale pasuje do sytuacji.

– Z Piłsudskim źle, słyszał pan doktor? Mówią, że nie dotrzyma zimy.

Fiakier mówił głośno, by przebić się przez otaczający ich huk, mimo to Winnicki ledwie rozróżniał słowa. Odpowiadać nie miał zamiaru. W gardle czuł pustynię, ledwo przełykał ślinę. Wspomnienie o Marszałku poruszyło jednak jakąś strunę.

Było to kilkanaście lat temu. Doktor wrócił pamięcią do tamtego wieczoru. Został zaproszony do Belwederu, gdzie otrzymał z rąk Naczelnika odznaczenie, którego przyjęcia nie mógł odmówić. Przekazanie medalu zostało poprzedzone odczytem Winnickiego. Marszałek był żywotnie zainteresowany tą gałęzią nauki, którą doktor starał się rozwijać. Choć Andrzej podejrzewał, że podczas gdy on sam traktował rzecz naukowo, Piłsudski doszukiwał się w eksperymentach czegoś na pograniczu metafizyki.

Doktor pamiętał jednak, że podczas tamtego odczytu miał w Marszałku uważnego słuchacza. To chyba imponowało mu bardziej niż kolejny z medali zdobiących klapę znoszonego surduta, zwłaszcza że odczyt przerodził się w końcu w jałową dyskusję. Co na salonach warszawskich nie było niczym zaskakującym i Winnicki zdążył się już do tego przyzwyczaić, niczym do kataru w pierwszych dniach wiosny.

Przymknął oczy, walcząc z bólem rozsadzającym czaszkę. Nawet dziś pamiętał zadane tamtego wieczoru pytania i swoje odpowiedzi.

– Szanowny doktorze, czy badany przez pana mózg gryzonia przejawiał jakąkolwiek aktywność w momencie śmierci albo… po?

– Cóż. Przeprowadziliśmy doświadczenia, podczas których badano aktywność mózgów szczurów w momencie, o którym pan wspomniał. Po kilkudziesięciu sekundach od zatrzymania pracy serca na odczytach z elektroencefalogramu pojawiał się bardzo silny impuls elektryczny. Ów impuls, drodzy państwo, był ośmiokrotnie silniejszy niż w przypadku przytomnego mózgu. Największa aktywność dotyczyła obszaru odpowiedzialnego za jeden ze zmysłów: widzenie. Oznaczać to może, że silne impulsy elektryczne sprowadzają niezwykle wyraźne wizje w momencie śmierci…

– Doktorze, abstrahując od gryzoni. Wielu pacjentów wróciło z tamtej strony. Nieraz słyszeliśmy, jak opowiadają o niezwykłych doświadczeniach związanych nie tylko ze zjawiskiem eksterioryzacji, ale i czymś bardziej mistycznym…

– Widzeniem Boga i świetlnych tuneli?

Na sali zabrzmiało kilka przytłumionych śmiechów, większość osób zachowywała jednak powagę.

– Tak, można to tak ująć… – pytający nie wydawał się zbity z tropu. – Jak doktor się na to zapatruje?

– Uważam, że owe impulsy są zwykłym mechanizmem obronnym. Podczas zatrzymania krążenia następuje nagłe obniżenie się poziomu cukrów i tlenu w mózgu. To może stymulować jego aktywność.

– I to stąd, pana zdaniem, biorą się doświadczenia pacjentów z… pogranicza śmierci?

– Tak. Uważam, że opisywane wrażenia mają charakter czysto biologiczny, nie metafizyczny. Zresztą dowodzą tego przekazywane przez pacjentów doznania – wszystkie są projekcją tego, co już znamy, co zakorzenione jest w naszej świadomości kulturowej.

– A czy pan wierzy w życie po śmierci, panie doktorze?

– Wierzę w naukę i myślę, że państwo także powinniście w niej pokładać zaufanie.

– To skąd się bierze tak szczegółowy opis owych tuneli? Pacjenci mówią o intensywnym świetle, promieniach, a nawet postaciach bliskich zmarłych.

– Już tłumaczę. Niedokrwienie siatkówki powoduje zawężenie pola widzenia i stąd poczucie przebywania w tunelu. Z kolei związki chemiczne uwalniane podczas zatrzymania krążenia mogą powodować stan euforyczny, a także doznania halucynogenne. Zakłócenia w różnych ośrodkach mózgu dają odczucie opuszczenia ciała…

Piłsudski, który do tej pory bez komentarza przysłuchiwał się wymianie zdań, zabrał nagle głos, wybawiając Winnickiego od brnięcia w jałową dysputę.

– Powiedzmy więcej o elektromaszynie czy też maszynie impulsowej, jak pan ją nazwał. Czym, doktorze, jest to urządzenie przez pana zaprojektowane i zbudowane, jakie jest jego zastosowanie?

Winnicki pamiętał, że ukłonił się wtedy przesadnie, czego później żałował.

– Podczas konstrukcji urządzenia oparłem się na badaniach Hansa Bergera, Richarda Catona, ale przede wszystkim profesora Adolfa Becka, który już w 1890 roku w swojej pracy doktorskiej, Oznaczenie lokalizacyi w mózgu i rdzeniu za pomocą zjawisk elektrycznych, poruszał najważniejsze dla mnie zagadnienia. Dorobek owych naukowców to między innymi opisanie rodzajów fal i rytmów obecnych w prawidłowo działającym mózgu.Krótko mówiąc, obecnie jestem w stanie nie tyko zapisać pracę mózgu w postaci fal mózgowych oznaczonych dzięki Catonowi za pomocą liter alfabetu greckiego, ale także przełożyć ją na język zrozumiały dla nas. Maszyna impulsowa rejestruje i rozpoznaje impulsy elektryczne, a potem tworzy z nich zapis, zamienia odczytywane impulsy na litery i słowa…

– Te zapisy, czy za każdym razem przetwarza pan impulsy z pełnym sukcesem?

– U każdego człowieka praca mózgu wygląda inaczej, elektromaszyna uczy się indywidualnie każdego mózgu. Niezmiernie ważna jest kalibracja. Moje urządzenie można porównać do urządzeń deszyfrujących. W tym przypadku wystarczy jednak zaledwie kilka impulsów, by maszyna nauczyła się języka danego mózgu. Następnie jest w stanie odtworzyć skomplikowane słowa powiązane z wyobrażeniami konkretnych rzeczy i postaci, a także pojęć abstrakcyjnych. Założyłem, że niektóre słowa u wszystkich ludzi pobudzają te same części mózgu…

– Poda pan przykład takiego słowa?

– Wojna! – Winnicki potoczył wzrokiem po zebranych. Był zadowolony z reakcji. – W dzisiejszych czasach słowo to jak żadne inne pobudza ciało migdałowate, odpowiadające za poczucie lęku i instynkt walki o życie… Gdybym podłączył wszystkich państwa do elektromaszyny, okazałoby się, że w tej chwili uaktywniła się u was właśnie ta część mózgu.

Po chwili ciszy ktoś zadał pytanie, które musiało paść:

– Odczytuje pan myśli?

– Tak można powiedzieć. Staram się tworzyć słownik ludzkich myśli.

– A jakie korzyści będziemy mieć z tego urządzenia, doktorze?

– Moim głównym celem była pomoc osobom niepełnosprawnym. Doświadczenia z ostatniej wojny utwierdziły mnie w przekonaniu, że powinniśmy skupić się na pomocy tym, którzy zostali przez tę wojnę poszkodowani. Dziesiątki tysięcy kalek w całej Europie wciąż oczekują na pomoc od państwa, dla którego przelewali krew.

– Jak pan chce zmienić ich los?

– Maszyna impulsowa to pierwszy krok w mojej pracy. Chcę stworzyć nowego typu protezy. Prowadzimy już badania. Czujniki umieszczone na czaszkach ochotników przesyłają sygnał z kory ruchowo-sensorycznej do odpowiednika maszyny impulsowej umieszczonej w specjalnej protezie. W przyszłości dzięki temu rozwiązaniu niepełnosprawną rękę czy nogę będziemy mogli zastąpić kończyną mechaniczną, która będzie kontrolowana myślami…

Tamten wykład wystarczył, by Winnicki otrzymał własną placówkę badawczą i budżet pozwalający rozwijać ambicje. Projekt został objęty klauzulą tajności i nietrudno było się domyślić, że po kilku miesiącach priorytety ulegną zmianie. Piłsudski i jego zaufani generałowie zainteresowali się pracami Winnickiego, widząc w nim szansę na stworzenie narzędzia, które pozwoliłoby uzyskać przewagę na polu walki. Doktor nie widział problemu w tych dążeniach, był w stanie się nagiąć, byle otrzymać to, na czym mu zależało. Cele wojskowych nie wykluczały przecież jego własnych, wręcz przeciwnie. Wierzył, że projekt „Golem” zakończy się sukcesem.

Cóż, od tamtych dni minął szmat czasu, blisko czternaście lat. Z pierwotnego projektu nie pozostało niemal nic. Niespełnione ambicje i elektromaszyna, którą teraz Winnicki przytrzymywał kurczowo obok siebie na niewygodnym fotelu paromobilu.

Ta podróż stawała się ponad jego siły. Świt, jeden z tych, jakich doktor szczerze nienawidził. Kłęby pary, stukot kół na wyboistej drodze i chrzęst parowego silnika. Tortury ducha i ciała, systematyczne, stałe, w tej samej tonacji i wibracji. Czuł się dużo gorzej niż kilka godzin wcześniej, gdy zatonął w ramionach niedzielnej kurtyzany. Tak nazywał kobiety, które były świadkami jego skrytych słabości. Czy na pewno skrytych?

Fiakier wiedział, gdzie szukać Winnickiego. Chłopcy z IV Wydziału Policji Państwowej nie próżnowali. Zresztą trudno byłoby powiedzieć, że doktor kryje się ze swoimi słabostkami. Nie miały one wpływu na jego pracę i umiejętności. A to, że posłano po niego, świadczyło o tym, że i reputacja mogła mieć dwa oblicza. Ta profesjonalisty nigdy nie została narażona na szwank.

– Daleko jeszcze?! – krzyknął i zaraz pożałował nierozważnego nadwerężania strun głosowych.

– Już blisko! – odwrzasnął fiakier. Obrócił się nawet do doktora, a ten nie mógł oprzeć się wrażeniu, że mężczyzna w goglach opinających wąską twarz wygląda niczym mechaniczna ważka. – Za chwilę będziemy na miejscu. Nadkomisarz będzie na doktora czekał…

 – Sieniawa? – Winnicki tym razem słowa wychrypiał. I tak nie doszły do uszu fiakra. Zresztą nie on był ich adresatem.

Doktor przyciągnął do siebie walizkę. Nagle zrobiło mu się zimniej, jakby lepka mgła dostała się w głąb ciała, do płuc, a stamtąd z tlenem do krwi.

„Melancholia się z ciebie wylewa”. Przypomniał sobie słowa Anastazji. Jeszcze wczoraj pochylała się nad nim, muskając sutkami jego usta. Patrzyła mu w oczy i mówiła o melancholii. O tym, że tacy mężczyźni wzbudzają w niej matczyne odruchy. Wtedy jej uwaga wzbudziła w nim sprzeciw, ale teraz czuł, że miała rację. Melancholia wypełniła go po brzegi, sączyła się porami, przelewała przez burtę pojazdu i wypełniała przestrzeń. Ta mgła była melancholią, tworem chorego serca i umysłu, zmęczonego życiem i nieumiejętnością życia.

– Mgła poszła w pieruny!

Winnicki uniósł brwi w zdziwieniu. Rzeczywiście. Mgła rozpłynęła się, jakby paromobil wyjechał z jednego świata w drugi. Wstające nad drzewami słońce przebiło się przez bladą zawiesinę, odznaczając mleczny krąg na horyzoncie, a potem nad ich głowami pojawiło się niebo. Zupełnie jakby ktoś rozciągnął nad nimi błękitną płachtę.

Andrzej spojrzał przed siebie, wyjeżdżali z lasu. Złote i miedziane liście wirowały w powietrzu, pędzone podmuchami mechanicznej bestii. Stukot maszyny stał się żywszy, pewnie wcześniej tłumiła go kleista trucizna. Teraz i Winnicki poczuł, że puściły pęta, które ciągnęły go w dół, do ziemi.

Dojeżdżali na miejsce. Kordon policyjny nie zatrzymał ich, jeden z aspirantów machnął tylko ręką, by jechali dalej. Wokół zgromadziło się sporo gapiów z pobliskich wsi. Odczuwało się jakąś nabożną ekscytację. Winnicki czuł na sobie spojrzenia odprowadzające paromobil.

Droga była tu rozjechana, przemieszczało się nią wcześniej więcej ciężkich pojazdów. W nozdrza uderzał zapach spalenizny, który nie wróżył najlepiej. Winnicki uodpornił się na makabryczne obrazy, może dlatego, że szybko potrafił zepchnąć je w niepamięć. Ale ten dym stawał się katalizatorem, wyostrzał zmysły i przynosił wspomnienia.

Drugi kordon. Tego akurat Winnicki się nie spodziewał. Tym razem obok policjantów pojawili się wojskowi. Byli tam chłopcy z Samodzielnego Referatu Wojskowego. Robiło się ciekawie. Doktor postanowił odłożyć na bok spekulacje i domysły. Chłonął jednak wzrokiem wszystko, co go otaczało. Trybiki w mózgu Andrzeja drgnęły, jakby zaciekawione dochodzącymi informacjami. Musiało stać się coś poważnego. To tłumaczyło pośpiech, z jakim po niego posłano.

Zwiastowało też, że stało się najgorsze.

– Jedźcie… jedźcie, żwawo!

Policjanci musieli być uprzedzeni o przejeździe paromobilu. Kordon rozstąpił się. Szlaban, który pojawił się tu nie wiadomo skąd, został błyskawicznie uniesiony. Winnicki znów wyczuł na sobie spojrzenia, tym razem wojskowych, którzy zabezpieczali teren. W ich oczach zobaczył coś zupełnie innego niż w ciekawskim wzroku gapiów. Tylko przez chwilę zastanawiał się, co to było. Znał przecież takie spojrzenia.

Fiakier od dłuższego czasu milczał. Teraz akurat zaczęło to Winnickiemu przeszkadzać.

– Co wiesz?! – wykrzyczał do ucha mężczyzny, pochylając się w jego stronę.

Ten wzruszył ramionami.

– Spójrz pan w niebo – powiedział.

Winnicki opadł bezsilnie na siedzenie przy kolejnym wyboju. Patrzył już przecież w niebo chwilę wcześniej. Pozbawione mgły, było gładkie, lazurowe, bezchmurne. Złota polska jesień.

– Spójrz pan w niebo – wymamrotał ponownie fiakier, międląc każde słowo niczym suchy kawał mięsa.

Winnicki uniósł głowę i wtedy zrozumiał. Transporty. Transporty zostały wstrzymane. W czasie, w którym pokonali kilkanaście kilometrów, powinny pojawić się przynajmniej dwa pociski kontynentalne. A tu nic.

– Patrz pan!

Winnicki spojrzał w stronę, którą wskazywał fiakier. Dym unosił się nad młodnikiem. Z daleka widać było ogrom katastrofy. Wypalony pas lasu, sterczące kikuty połamanych i nadpalonych drzew. Ludzie, którzy niczym mrówki pokonywali trasę od początku tej krwawiącej rany w ziemi aż do szczątków rozerwanej metalicznej kapsuły. Czego szukali, pochyleni, wpatrujący się w nadpaloną ściółkę? Ciał, fragmentów, szczątków. Wszystkiego, co trzeba oznaczyć i przekazać w raportach komisji wypadkowej.

– Pospiesz się pan! – ryknął Winnicki, uderzając fiakra w plecy.

– Robię, co mogę, pary już mało w tłokach…

Doktor przyspieszał kierowcę nie dlatego, że miał nadzieję pomóc ocalałym cudem z katastrofy. Nie miał złudzeń, że ktoś może przeżyć tak potężny wybuch. Zresztą nie tego od niego oczekiwano. Winnicki wiedział, że nie wszystko, a właściwie nie wszystkich strawił ogień. I tu było zadanie dla niego i dla jego wynalazku.

Kurczowo zacisnął palce na skórzanym pasku. Torba powędrowała w górę, a Winnicki wyskoczył z paromobilu, gdy tylko fiakier zatrzymał się przy namiotach rozbitych kilkaset metrów od miejsca katastrofy.

1932FRONT ZACHODNI, OKOLICE RAWICZA

Szeregowy Sylwester Biegus pokręcił głową z niedowierzaniem. Zdał sobie sprawę, że wciąż ma otwarte usta. Nie mógł się pozbyć tego odruchu, za który w szkole często mu się obrywało. Na tablicę z wzorami z fizyki gapił się wówczas równie intensywnie, jak teraz na swojego dowódcę.

– Jeszcze raz…

Biegus patrzył, jak młody porucznik, którego wszyscy nazywali Blizną, wyciąga przed siebie dłoń. Metal zalśnił w porannym słońcu. Coś kliknęło, powtarzający się szczęk przekładni. W lesie rozległ się stłumiony odgłos wystrzałów. Puszki po konserwach, ustawione kilkadziesiąt metrów od ich stanowiska, podskoczyły, jakby oderwane magiczną siłą.

– Co za diabelstwo ma tam pan porucznik? – wydusił w końcu Biegus. Nie mógł oderwać wzroku od Blizny.

Ten opuścił dłoń, z której jeszcze przez chwilę się dymiło. Poruszył nią, jakby chciał poprawić krążenie, choć przecież – Biegus nie miał wątpliwości – całe ramię było metalowe.

– Diabelstwo? – Blizna zaśmiał się. – Dobrze powiedziane, szeregowy.

Sylwester skinął głową. Dowódca prosił go o asystę już kilka razy. Wczoraj dostał paczkę, niby nic nadzwyczajnego na froncie, ale zamiast domowego żarcia i rodzinnych pamiątek, którymi wypełnione były przesyłki innych żołnierzy, dostał kupę złomu. Przynajmniej tak się Biegusowi wydawało, gdy zobaczył zawartość pudła. Po minie Blizny widział jednak, że ten jest wniebowzięty. Teraz poznał przyczynę tego zadowolenia.

– Celny, cholera…

– Kilka ulepszeń od staruszka, Biegus.

– A Zawiślak przekazał porucznikowi list? To chyba też od ojca.

– Przekazał – potwierdził młodzian. – Poczeka na lepsze czasy. Wolę teraz sprawdzić ten nowy magazynek, widzisz?

Szeregowy podszedł do dowódcy i spojrzał na odsłonięte metalowe ramię. Walczył z odruchem, by go nie dotknąć.

– Stary magazynek ślimakowy nie spełniał założenia, był zawodny, chociaż cholernie pojemny. Ten jest czterorzędowy i jak słyszysz, daje radę.

– Ma łeb, że tak powiem, ojciec pana dowódcy.

– Zmiany oparł na rozwiązaniach Schmeissera. Jak by nie patrzeć, to Szwaby mają głowę do broni.

– Mają – powtórzył Biegus. Zdał sobie sprawę, że znów wgapia się w ramię Blizny jak sroka w gnat.

Dowódca był do tego przyzwyczajony. Zanim Sylwester dobrze go poznał, sam nazywał młodego porucznika dziwolągiem. Ciemna, rozległa blizna pokrywająca prawą stronę szyi i prawy policzek sprawiała upiorne wrażenie. Ten młody i przystojny mężczyzna został trwale oszpecony i nikt w oddziale do dziś nie dowiedział się, jak to się stało. Wersji było tyle, ilu ludzi w pułku, a każda z nich bardziej fantastyczna.

Teraz i rozległa oparzelina, i metalowe ramię wszystkim spowszedniało. Chociaż z tego, co Sylwester słyszał, w dowództwie było kilku zatwardziałych skurwieli, którzy wciąż traktowali chłopaka jak wybryk natury. Uważali, że stanowi zagrożenie dla siebie i innych, jednak żaden z dowodzących ze sztabu nie odważył się jawnie wystąpić przeciw porucznikowi. Pewnie przez wzgląd na sławę ojca, doktora Andrzeja Winnickiego, nazywanego czasem Wielkim Konstruktorem. Staruszek dowódcy miał poważanie w Warszawie wśród najwyższych szczebli państwowych. Swego czasu pijał herbatkę z Naczelnikiem, potem z premierem i prezydentem. Biegus słyszał, że ojciec porucznika miał łeb tęższy od stu Schmeisserów razem wziętych.

Blizna nigdy nie mówił o ojcu. Dzisiaj zrobił wyjątek, chyba ze względu na ten prezent, który otrzymał, i którym cieszył się jak dziecko. Jak nową zabawką, pomyślał Biegus. Dowódca nie wywyższał się, nie był jak inni wyżsi rangą żołnierze, wskazujący palcem podkomendnym, co mają robić; sam potrafił zakasać rękawy i podnieść tą swoją metalową ręką belę, której nie dało rady kilku chłopa. Szybko zyskał szacunek w oddziale, bo nie był w gorącej wodzie kąpany i szanował ludzi. A to, że nie wyglądał jak inni? Z głową miał przecież wszystko w porządku, w przeciwieństwie do niektórych tam, wyższych stopniem.

– Każdemu z nas przydałoby się takie… ramię. – Biegus nie zdążył ugryźć się w język. Jak zwykle szybciej powiedział, niż pomyślał. Popatrzył stropiony na dowódcę.

Ten jednak w odpowiedzi zaśmiał się rubasznie.

– Nic w tym przyjemnego, Biegus. Są plusy, ale nie wiem, czy minusów nie ma więcej.

Dowódca rzadko zdobywał się na taką szczerość. Sylwester spojrzał na niego trochę inaczej. Zapadnięte policzki, podkrążone oczy… Oficer był blady jak śmierć, tylko ta blizna kładła się cieniem na prawej stronie twarzy, jakby wciąż próbowała się rozrosnąć i pokryć resztę ciała. Wcześniej Biegusowi nie przyszło do głowy, że metalowe ramię musi być przecież jakoś wszczepione w ciało, może w kości. Na pewno sprawiało ból, poza tym musiało sporo ważyć. Biegus poczuł dreszcz na plecach. Nie, na pewno nie oddałby swojego zdrowego ramienia za to żelastwo.

– Zbieramy się.

Blizna opuścił rękaw płaszcza i założył skórzane rękawiczki.

– Tak jest! – odpowiedział Sylwester, a potem ruszyli w stronę okopów.

1932WOŁOMIN POD WARSZAWĄ

– Aspirant Wojtas. – Starszy mężczyzna z sumiastym wąsem zasalutował doktorowi Winnickiemu. Stuknął też obcasami, wzbijając brunatny pył. – Nadkomisarz Sieniawa kazał mi towarzyszyć panu aż do jego przyjazdu.

– Prowadź pan. – Andrzej uniósł ciężką torbę. Włożył ją pod pachę, otaczając troskliwie ramieniem, i ruszył do wraku. Nie czekał na aspiranta.

Ten dołączył do Winnickiego w kilku krokach. Miał niesłychanie długie nogi.

– Mówcie, macie kogoś?

– Tak, doktorze. Brzozowski z kryminalnej powiedział, że jeden z denatów najprawdopodobniej uniknął ognia. Nie wiem, czy jest cały, ale…

– Głowa! Człowieku, mów, czy ocalała głowa!

– Brzozowski mówi, że tak…

– Dobrze. – Winnicki przeskoczył bruzdę w ziemi. Swąd stawał się coraz bardziej nieznośny, ogień udało się jednak opanować; kilku strażaków wciąż dogaszało ściółkę. Doktor dostrzegł wóz strażacki i tank wodny z warszawskiej jednostki rezerwy. Nawet to tutaj przytargali, armatkę wodną, chlubę Zakładów Mechanicznych „Ursus”.

– Lepiej bokiem. – Wojtas długim ramieniem odgrodził Winnickiego od zwęglonych szczątków, wskazując ścieżkę wydeptaną w ostatnich godzinach przez służby ratunkowe.

Doktor z irytacją wypuścił powietrze. Przecież był lekarzem, takie widoki nie powodowały u niego torsji jak u pierwszych lepszych praktykantów. Spieszył się jednak, więc darował sobie reprymendę.

Minęli kilku ludzi przypominających Winnickiemu bociany. Zupełnie bowiem jak te majestatyczne ptaki kroczyli ostrożnie, szeroko rozstawiając nogi i wlepiając w ziemię uważne spojrzenia. W dłoniach trzymali plastykowe worki, do których zbierali rzeczy osobiste albo szczątki tych nieszczęśników, którzy oddali ducha w katastrofie.

– Doktorze!

Andrzej rozpoznał majora Żygadłę. Spotkał go kilka razy. Zostali sobie przedstawieni na Służewcu, na jednym z wyścigów o puchar Prezydenta Warszawy. Pasja do koni Żygadły była znana, a on sam jako fachowiec ogromnie ceniony. Major odznaczał się nienagannymi manierami. Patrzył rozmówcy prosto w oczy i mówił z taką samą pasją o koniach, jak i o wojnie, z którą młode państwo zmagało się już od trzynastu lat. Swego czasu był jednym z zaufanych oficerów Marszałka; być może połączyła ich wspólna pasja do koni. Podczas bitwy warszawskiej został ciężko ranny, przez co do dzisiaj utykał na prawą nogę. Nie przeszedł jednak w stan spoczynku, deklarując, że zasłuży na odpoczynek, dopiero gdy nastanie pokój, a bolszewicy dostaną to, na co zasłużyli. Winnicki przeczuwał, że na szybką emeryturę Żygadły się nie zanosi. Oprócz bolszewików za przeciwników mieli teraz Niemców. Impas na froncie mógł trwać jeszcze długo.

– Okoliczności niezbyt, niezbyt, mój drogi doktorze, doprawdy! – Major wyciągnął prawicę. Jego uścisk był pewny, żylasta dłoń zaciskała się niczym imadło. – Jednak zawsze miło widzieć drogiego kolegę.

– Ile godzin? – Winnicki nie baczył na obcesowość pytania. Zauważył uniesione krzaczaste brwi Żygadły, zdziwionego złamaniem etykiety. Major nawet w ogniu walki, pod ostrzałem moździerzy, stałby wyprostowany jak struna, witając się z szacunkiem i oczekując od towarzysza takiego samego zachowania. Ale doktorowi zależało na czasie. Informacja od Żygadły była istotniejsza niż dbanie o opinię nienagannie wychowanego.

– Dwie… z minutami. – Major spojrzał na srebrną cebulę, którą wyciągnął z kieszeni wojskowej kurtki. Dopiero wówczas się zmitygował, jakby przyszło na niego olśnienie w związku z zadziwiającym zachowaniem człowieka, o którym miał jak najlepszą opinię. – Drogi kolego, czy to nie za długo?

– Mamy jeszcze czas. Jednak z każdą chwilą ślady po impulsach elektrycznych w mózgu denata zanikają. Majorze, niech mnie pan do niego zaprowadzi.

– Oczywiście! – Żygadło skinął na towarzyszących mu aspirantów. – Idziemy natychmiast.

Winnicki obserwował ogrom zniszczeń. Pocisk transportowy musiał uderzyć w ziemię pod ostrym kątem. Przeorał ziemię, a pod koniec najprawdopodobniej wykonał ewolucję, którą doktor mógł opisać jedynie jako salto mortale. Doktor wiedział, że przy lądowaniu, a także awaryjnym spadaniu, powinny się otworzyć spadochrony. Nigdzie ich jednak nie dostrzegł, na pobliskich brzózkach brakowało choćby strzępu białej czaszy. Choć w tym wypadku można się było pokusić o domysł, że uległy one spaleniu pod wpływem ogromnej temperatury.

Kapsuła rozbiła się najwyraźniej dopiero po uderzeniu, części wraku rozsypane były na przestrzeni kilkuset metrów. Znajdą się pewnie tacy, którzy będą się dopatrywać teorii spiskowych, będą mówić o obecności ładunków wybuchowych na pokładzie transportera, ale Winnicki wiedział, że przyczyny tego typu katastrof bywały w większości wypadków te same: błąd ludzki lub wada sprzętu.

Dostrzegł dwa ciała przykryte workami, znacznie oddalone od siebie. Najprawdopodobniej nieszczęśnicy ci wypadli w trakcie uderzenia kapsuły w ziemię.

– Majorze? Ich nie można poddać badaniu?

– Obawiam się, że niewiele z tych biednych chłopaków zostało. Wciąż kompletujemy szczątki.

Winnicki skinął głową ze zrozumieniem. Domyślił się, że reszta denatów powinna się znajdować w zdemolowanej komorze transportowca. Tam właśnie się skierowali.

– Ilu było na pokładzie?

– Trzydziestu. – Żygadło zazgrzytał zębami – w tym trzech oficerów. Dwa parotanki zajmowały większą część ładowni. Na szczęście w tym rzucie nie było amunicji, bo zupełnie nie mielibyśmy co zbierać.

Winnicki skinął głową. Zobaczył błyskające światła. To magnezja rozświetlała mroczne wnętrze kapsuły transportowej. Technicy policyjni i wojskowi skrupulatnie uzupełniali dokumentację. Doktor wiedział, że nie pominą żadnego szczegółu – z większością z nich współpracował od lat.

Wejście do kapsuły przyprawiło go o dreszcz. Na zewnętrznym korpusie dostrzegł numer seryjny transportera powietrznego i wizerunek ogromnego morskiego potwora. Przez chwilę zastanawiał się, skąd na pocisku transkontynentalnym to oznaczenie, ale ostatecznie zajęły go inne sprawy. Poczuł spaleniznę i zapach zatęchłej wody, która wymieszała się z toksycznymi oparami. Czuł też swąd spalonego mięsa. Ludzkiego mięsa.

Metalowe ściany ociekały lepką cieczą, jeszcze rozprężały się pod wpływem różnicy temperatur. Woda zmoczyła doktorowi buty, kapała mu też na kapelusz.

Błyski magnezji nadawały obrazom widok podobny do nocnych koszmarów. Winnicki zorientował się, że jeden z parotanków przebił metalowy boks, w którym został umocowany, i zmiażdżył pomieszczenie kontrolne z systemami podtrzymywania życia. Kilka kroków dalej doktor ujrzał przedział osobowy. A właściwie to, co z niego zostało.

Żołnierze w większości wciąż tkwili na siedzeniach. Część z nich wisiała na pasach, jakby szykowali się do skoku. Zwęglone szczątki i błyszczące w światłach guziki z orzełkiem w koronie… Kilkanaście ciał. Powykrzywiane członki, kilku skulonych w pozycji embrionalnej, kilku z rozpostartymi ramionami, jakby szykowali się na kolejny lot. Winnicki zdał sobie sprawę, że niektórzy z nich mogli przeżyć uderzenie. Spłonęli żywcem, nie mając możliwości wydostania się ze swoich siedzeń.

– Zginęli, służąc ojczyźnie… Pokój ich duszom, cześć ich pamięci! – zagrzmiał Żygadło.

– Cześć ich pamięci! – zawtórowali mu towarzyszący aspiranci.

– Gdzie jest ciało? – zapytał krótko doktor.

– Tam, tuż obok. Musiał wypaść z siedzenia…

Żygadło wskazał kolejny boks, zapewne z rzeczami osobistymi zmarłych. Winnicki dostrzegł jednego z wojskowych stojącego przy zwłokach. Postąpił w tamtą stronę i przykucnął.

Ciało było całkowicie zwęglone od pasa w dół, korpus i głowa pozostały jednak niemal nietknięte. Jedynie policzek młodego mężczyzny szpeciła głęboka szrama, a na szyi widniało owalne poparzenie.

– Wypadł z pasów, wleciał do boksu – potwierdził relację Żygadły aspirant, którego Winnicki nie znał. – Przywaliła go ognioodporna półka. I częściowo ocaliła od płomieni.

– Potrzebuję światła – zakomenderował doktor. – I odsuńcie się, na litość boską!

Za plecami Winnickiego pojawił się reflektor. Doktor postawił swoją ogromną torbę w suchym miejscu i ją otworzył. Delikatnie sięgnął do środka. Wyjął kilka futerałów i metalową obręcz, którą jako pierwszą miał nasadzić na czubek głowy denata.

Za swoimi plecami wyczuł poruszenie, ale je zignorował. Wciąż budziło sensację użycie nawet prostego elektroencefalogramu, a co dopiero tego urządzenia – lekkiego i przenośnego, ale kojarzącego się bardziej z wynalazkami z tanich futurystycznych powieści Tadeusza Peipera.

Doktor rozsunął obręcz i skinął na jednego z aspirantów, by ten uniósł głowę denata. Potem nasadził stelaż i przekręcił śrubki na tyle mocno, by nie zsunął się w czasie badań. Teraz przyszła kolej na elektrody.

Według metody Winnickiego wystarczyło ich kilkanaście, rozmieszczonych we właściwych miejscach: najwięcej nad korą płatów czołowych i ciemieniowych. Doktor nie rezygnował jednak także z elektrod referencyjnych przymocowanych do płatka ucha. Całość została spięta razem, a okablowanie podłączone do urządzenia, wynalazku Winnickiego.

– Odsuńcie się – zakomenderował. Obejrzał się za siebie, marszcząc brwi. – Jeszcze dalej!

Dopiero gdy zgromadzeni wykonali polecenie, wyraźnie uspokojony włożył kartę perforowaną do urządzenia i je włączył. Lampki i elektrody zamigotały niespokojnie. Za plecami usłyszał szmer ściszonych rozmów. Wiedział, że wszyscy patrzą w jego stronę.

Maszyna zabuczała. Mechanizm szczęknął. Przez chwilę jakby się zawahał, a potem wypluł pierwszy impuls, tłocząc go na karcie.

– Matko! – Bezosobowy, metaliczny głos urządzenia wywołał poruszenie. Winnicki nic sobie z tego nie robił. W takich chwilach czuł się jak magik: lubił zadziwiać, wprawiać w osłupienie, a jego urządzenie nadawało się do tego doskonale.

– Mamo – rozbrzmiało w głośnikach.

– To on? – wysapał cicho nad uchem Andrzeja major Żygadło.

– Tak, jego przetworzony głos. A te słowa to fusy… zaraz dobierzemy się do głównego impulsu.

– Fusy? – Żygadło aż się wzdrygnął, jakby doktor powiedział jakieś obrzydliwe słowo.

– Zakłócenia, impuls przenikający fale mózgowe. Najczęściej związany ze stanem emocjonalnym. Matka była najdroższa denatowi. O niej pomyślał tuż przed śmiercią.

Winnicki napisał o tym rozprawę do „Scientific American Magazine” – o ostatnich słowach wypowiadanych tuż przed śmiercią. Żygadło zdziwiłby się, gdyby usłyszał, że w większości wypadków ludzie świadomi zbliżającej się katastrofy nie przywołują na pomoc swojej matki ani nawet Boga, a najczęściej dosadnie żegnają się z tym padołem. Stare znajome „kurwa” pojawiało się przytłaczającą liczbę razy.

Maszyna impulsowa przetwarzała częstotliwości fal mózgowych, odczytywała je i rozpoznawała. Najważniejsza w tym wypadku była kalibracja urządzenia. U każdego człowieka praca mózgu wygląda nieco inaczej i ta sama częstotliwość mogła oznaczać co innego. Podstawowe bodźce były jednak wspólne. Maszyna w trakcie kalibracji skupiała się na falach beta i theta. Wyłapywała, rozpoznawała i analizowała ostatnie impulsy elektryczne. Na ich podstawie można było z dużą dokładnością zamienić impuls – myśl denata – na słowa, a nawet zdania, które ten „wyrzucił” z siebie w chwili śmierci.

Współpraca Winnickiego z Referatem Spraw Kryminalnych często przynosiła sukcesy. Choć nie tak często, jak doktor by sobie życzył. Wiele razy denat w ostatniej chwili rozpoznawał swojego oprawcę. Maszyna określała słowo: mąż, sąsiad, brat, przyjaciel. Czasem opis: wysoki blondyn, kobieta. Innym razem skojarzenia: listonosz. Rzadko imiona. Te ostatnie były najtrudniejsze do uzyskania – wiązało się to ze żmudną pracą, z porównywaniem fal mózgowych niosących w sobie kod danego nazwiska lub imienia.

Zdarzały się też jednak fusy. One były najgorsze. Zanieczyszczenia, które pojawiały się wraz z osłabieniem fal mózgowych, i te późniejsze, których natury Winnicki do końca nie zgłębił.

– I jak? – Żygadło chyba sam zapomniał o etykiecie, której był orędownikiem.

– Cierpliwości.

Winnicki odczytał zakres fal. Impuls elektryczny był wciąż mocny. Najprawdopodobniej przyczynił się do tego fakt, że młody mężczyzna nie zginął od razu – przeżył upadek i przygnieciony cierpiał męki, kiedy ogień trawił jego ciało. Doktor podkręcił skalę odczytu.

– Ogień… parotank… zaczepy… zaczepy… zaczepy… Za…

Winnicki przerwał odtwarzanie nagrania z karty.

– Potwierdzają się nasze wstępne ustalenia. – Żygadło powiedział to głośno, tak żeby wszyscy go usłyszeli. – Obawialiśmy się aktu sabotażu, ale najwyraźniej to błąd ludzki. Parotank został źle przymocowany.

Winnicki nie skomentował oświadczenia majora. Sam nie wiedział, czego się spodziewał. Zwykły błąd człowieka, nic, czego nie można by ustalić bez jego urządzenia. Wchodząc do kapsuły transportowej, zdążył zauważyć pomieszczenie kontrolne zmiażdżone przez potężną machinę wojenną. I chociaż nie pochwalał wyciągania wniosków na gorąco, bez analizy wszystkich dostępnych danych, sprawa od początku była dla niego jasna.

Wyłączył głośniki. Pozwolił, by urządzenie zapisało na karcie całość impulsów i zakres fal. Potem odłączył elektrody i zdjął stelaż z głowy denata. Spakował wszystko do futerałów, a te włożył do torby.

– To tyle, jeśli chodzi o mnie. Przynajmniej na razie.

– Dobra robota. – Żygadło pomógł doktorowi wstać, po czym uścisnął jego prawicę. – Nadkomisarz Sieniawa właśnie zajechał. Zaoferował, że odwiezie pana do domu.

– A co z moim fiakrem? – Winnicki nawet nie starał się ukryć niezadowolenia.

– Odesłaliśmy go z najnowszą dokumentacją na Komendę Główną, ale naprawdę, nadkomisarz Sieniawa będzie niezwykle rad z użyczenia swojego paromobilu.

– W porządku. – Doktor zgodził się niechętnie. I tak nie miał wyboru, nie uśmiechało mu się bowiem łapanie wozu z sianem i próba dostania się do Warszawy na własną rękę. Do tego rozbolało go kontuzjowane kolano. Przeklęte jesienne zmiany pogody.

– Proszę za mną. – Major znów strzelił obcasami. Uśmiechał się szeroko, jakby przed chwilą był świadkiem wygranej w obstawianej gonitwie, a nie katastrofy, o której będzie mówiła cała Polska.

1919WSPOMNIENIA

Nie opisywałem wcześniej doświadczenia, które przeprowadzone zostało w 1915 roku. Zrobił to Wieniawa z charakterystycznym dla siebie polotem.

Byliśmy wtedy na froncie, walczyliśmy z Moskalami. Nastały wieczory ciężkie, ale też i takie, w które więcej czasu mieliśmy na rozmowy i zwykłą nudę. Chyba Adam Dobrodzicki jako pierwszy poruszył temat duchów. Większość kadry sceptycznie nastawiona była do wirujących stolików, upiorów i ektoplazmy. Ktoś z zebranych zaproponował eksperyment, a ja się zgodziłem. Miałem przeczucie, które mówiło mi, że wydarzy się coś ważnego.

Oficerowie ustawili stół, na arkuszu wypisali alfabet, a na porcelanowym spodku oznaczyli wskazówkę.

Już wcześniej wyczuwałem w pomieszczeniu czyjąś obecność. Ktoś chciał się ze mną porozumieć, ale nie potrafił znaleźć na to sposobu. W tym momencie wszystko uległo zmianie.

W kilka chwil po ustawieniu na blacie talerzyk zaczął się obracać.

Wieniawa i Dobrodzicki zapisywali litery, które wskazywała strzałka. Nie znali rosyjskiego, więc najlepiej się nadawali do przekonania sceptyków, iż eksperyment nie jest oszustwem.

Pozostaje mi potwierdzić dalszą relację Wieniawy. Nawiązaliśmy kontakt z duchem generała Liniewicza. Liniewicz był mi wcześniej znany jako jeden z dowódców wojny japońsko-rosyjskiej. Nie mogłem oprzeć się pokusie, by nie wykorzystać nadarzającej się okazji. Zapytałem go, czy będziemy mieli spokojne święta. Generał zaprzeczył, ostrzegł nas, że szykuje się atak. Pierwej jednak pozorowany, bo ten właściwy pójdzie bardziej na południe.

Ostrzeżenie okazało się trafne. Na relacje z owych wydarzeń można natrafić w prasie. Nikt nie wie jednak, co wydarzyło się kilka godzin później.

Gdy znalazłem się sam w swoim pokoju, znów wyczułem czyjąś obecność. Zdecydowałem się na ponowienie eksperymentu. Tym razem jednak nie rozmawiałem z Liniewiczem. Duch, zjawa czy jakakolwiek inna forma energii nie przedstawiła się, choć miałem wrażenie, że znam ją bardzo dobrze.

Zapamiętałem każde słowo wypowiedziane tamtej nocy, każde ostrzeżenie. Zjawa nawiązywała do zdarzeń, które miały dopiero nadejść, a które zmrozić mogły krew w żyłach.

W ciągu kolejnych lat miałem się przekonać, iż każda wypowiedziana tamtej nocy przepowiednia miała się ziścić. I ta o odzyskaniu niepodległości, i ta o walce o jej utrzymanie.

Jedno z opisywanych przez zjawę wydarzeń zapadło mi w pamięci szczególnie. Cud nad Wisłą – tak nazwała bitwę, która miała odmienić losy naszego kraju i powstrzymać czerwień zalewającą nas od wschodu. Były też jednak złe wieści.

Nasi odwieczni wrogowie w zdradzieckim przymierzu, my w kleszczach zaciskających się niczym imadło. Polska ziemia pochłaniana przez tych spod sztandaru połamanego krzyża i tych spod sztandaru sierpa i młota.

Cóż, ta przyszłość w świetle ostatnich wydarzeń wydaje się nieunikniona. Od moich wyborów zależy, czy dokonamy wystarczających zmian i przetrwamy.

Rok 1920 się zbliża. Niezależnie od tego, co ostatecznie przyniesie, wiem, że będzie szczególny. Mój własny naród znienawidzi mnie za decyzje, których podjęcia jestem tak bliski. Ale myśl o ich zaniechaniu wcale nie przynosi ukojenia. Czy warto wycierpieć teraz, by więcej nikt nie odważył się podnieść na nas ręki? Nie mówię o swoim poświęceniu; na nie jestem gotowy. Dekada wysiłku… A po niej pokój!

Impuls

Copyright © by Tomasz Duszyński 2017

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2017

Redakcja – Joanna Mika

Korekta – Aneta Wieczorek

Projekt typograficzny i skład – Bogna Stanaszek, Joanna Pelc

Okładka – Paweł Szczepanik / BookOne.pl

Grafika na okładce – Dominik Broniek

All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Wydanie I, Kraków 2017

ISBN EPUB: 978-83-8129-047-0ISBN MOBI: 978-83-8129-048-7