Kolory życia. Opowieści niosące nadzieję ebook

Ka­żda z nas po­trze­bu­je w ży­ciu prze­bu­dze­nia. Przy­cho­dzi taki mo­ment, kie­dy py­ta­my same sie­bie, ile je­ste­śmy w sta­nie jesz­cze znie­ść i jak dłu­go będzie nam źle? Od­no­si­my wra­że­nie, że wpa­dły­śmy w la­wi­nę nie­po­wo­dzeń, że nie po­tra­fi­my się już z ni­cze­go cie­szyć, że to, co czu­je­my, to wy­łącz­nie smu­tek i znie­chęce­nie. Uśmie­cha­my się tro­chę sztucz­nie, z wy­si­łkiem roz­ci­ąga­jąc usta, ży­cie wy­da­je nam się ilu­zją, czy­mś, co nie do ko­ńca jest praw­dzi­we. I na­gle przy­cho­dzi dzień, w któ­rym chce­my się obu­dzić. Otwo­rzyć sze­ro­ko oczy. Za­cząć od po­cząt­ku, stwo­rzyć sie­bie na nowo, zno­wu być czy­stą kart­ką, na któ­rej po­wsta­nie zu­pe­łnie inna hi­sto­ria. Kto wie, może tym ra­zem z hap­py en­dem?

Ka­żda zmia­na za­czy­na się za­rów­no w ser­cu, jak i gło­wie. Ale żeby za­cząć od nowa, trze­ba za­ak­cep­to­wać prze­szło­ść, po­go­dzić się z nią na­wet wte­dy, je­śli nie była dla nas naj­lep­sza. Nie da się uciec na ko­niec świa­ta, uda­jąc, że to, co zo­sta­wia­my, nie ma dla nas żad­ne­go zna­cze­nia. Nie wol­no wy­pie­rać tego, co się sta­ło, pró­bo­wać za­ko­pać w naj­głęb­szej dziu­rze, spa­lić ra­zem ze sta­ry­mi ga­ze­ta­mi. Je­dy­nym wy­jściem jest pod­nie­sie­nie gło­wy i spoj­rze­nie pro­sto w twarz prze­szło­ści. Je­że­li uda nam się za­ak­cep­to­wać wła­sne lęki i sła­bo­ści, mo­że­my ru­szyć da­lej, już bez ob­ci­ążeń i obaw, że zno­wu nam się nie uda.

Nasz świat jest wy­pe­łnio­ny fe­erią barw. Cza­sem do­mi­nu­ją te ciem­niej­sze, by po chwi­li zno­wu zro­bi­ło się ja­śniej. Ko­lor na­dziei nie za­wsze jest zie­lo­ny, tak na­praw­dę może być ja­ki­kol­wiek – wszyst­ko za­le­ży od nas.

Ten zbiór opo­wia­dań za­wie­ra osiem hi­sto­rii da­jących na­dzie­ję. Udo­wad­nia­jących, że ni­g­dy nie jest za pó­źno, by zmie­nić swo­je ży­cie na lep­sze. By za­cząć zno­wu się uśmie­chać. Bo­ha­te­ro­wie, a przede wszyst­kim bo­ha­ter­ki opo­wie­ści mie­rzą się z ró­żny­mi pro­ble­ma­mi – śmier­cią, stra­chem przed sta­ro­ścią, nie­do­po­wie­dze­nia­mi mi­ędzy ro­dze­ństwem, cho­ro­bą, tok­sycz­nym ukła­dem z mat­ką, wy­pad­kiem, po któ­rym wszyst­ko się zmie­nia, wy­pa­le­niem, nie­szczęśli­wą mi­ło­ścią. Wy­da­je im się, że już ni­g­dy nie będzie do­brze, że utknęli w ja­ki­mś ma­gicz­nym punk­cie, z któ­re­go nie mogą ru­szyć da­lej. A jed­nak idą na­przód...

Shang Yang – sta­ro­żyt­ny chi­ński po­li­tyk i fi­lo­zof – po­wie­dział kie­dyś, że „na­tu­ra ludz­ka każe głod­nym wal­czyć o po­ży­wie­nie, zmęczo­nym dążyć do od­po­czyn­ku, znu­żo­nym pra­cą szu­kać wy­tchnie­nia, a po­ni­żo­nym za­bie­gać o za­szczy­ty”.

Bo czło­wiek tak na­praw­dę ni­g­dy się nie pod­da­je.

Na­ta­sza So­cha

Nie ko­cham mo­jej mamy.

Wiem, nie wol­no o tym mó­wić gło­śno, pu­blicz­nie, bo to grzech. Są pew­ne rze­czy, któ­re wy­da­ją się oczy­wi­sto­ścią – i do nich na­le­ży mi­ło­ść do ro­dzi­ców. A jed­nak kie­dy po raz pierw­szy po­wie­dzia­łam to na głos, coś we mnie pękło. A moje ży­cie zmie­ni­ło się o sto osiem­dzie­si­ąt stop­ni.

Chce­cie po­słu­chać?

Je­stem małą dziew­czyn­ką i mam na so­bie bar­dzo ład­ną nie­bie­ską su­kien­kę. Do­sta­łam ją od bab­ci, któ­ra za­wsze uwa­ża­ła, że dziew­czyn­ki wca­le nie mu­szą ubie­rać się na ró­żo­wo i w ogó­le mogą ro­bić to, co chcą.

– Czy mogę jeść dżdżow­ni­ce? – spy­ta­łam ją kie­dyś na­praw­dę po­wa­żnie.

Bab­cia ski­nęła gło­wą i po­wie­dzia­ła, że je­śli ktoś lubi dżdżow­ni­ce i mu sma­ku­ją, to ona nie wi­dzi żad­nych prze­ciw­wska­zań.

Oczy­wi­ście, nie zja­dłam żad­nej, bo było mi ich żal. Ale cie­szy­ła mnie od­po­wie­dź bab­ci, że mi wol­no. Mama mó­wi­ła zu­pe­łnie coś in­ne­go. Tak na­praw­dę to ci­ągle cze­goś mi za­bra­nia­ła. Czu­łam się tak, jak­by wkła­da­ła mnie do wiel­kie­go sło­ja z gru­be­go szkła, po­ka­zy­wa­ła świat, a jed­no­cze­śnie gro­zi­ła pal­cem i mó­wi­ła, że mogę tyl­ko pa­trzeć. A kie­dy pró­bo­wa­łam wy­do­stać się na ze­wnątrz, śmia­ła się ze mnie i jesz­cze szczel­niej za­kręca­ła wiecz­ko.

Nie mo­żesz roz­ma­wiać z lal­ka­mi, bo to głu­pie.

Nie mo­żesz zje­ść naj­pierw ogór­ka, a po­tem chleb, bo tak się nie robi.

Nie mo­żesz za­ło­żyć tej bluz­ki, bo na pew­no po­bru­dzisz.

Oczy­wi­ście, że ubru­dzi­łam tę nie­bie­ską su­kien­kę. Prze­wró­ci­łam się na po­dwór­ku i ja­koś tak głu­pio upa­dłam pro­sto na piach. Po­środ­ku zro­bi­ła się ciem­na pla­ma, więc pró­bo­wa­łam ją zmyć śli­ną. Ale zro­bi­ło się jesz­cze go­rzej, bo piach i śli­na wy­mie­sza­ły się, no i...

Kie­dy mama to zo­ba­czy­ła, za­częła strasz­nie krzy­czeć. Że je­stem głu­pia, że je­stem ofer­mą, że pro­si­ła ty­si­ąc razy, żeby nie za­kła­dać ład­nych rze­czy, kie­dy wy­cho­dzi się na po­dwór­ko, że ona tego nie będzie pra­ła i że już ni­g­dy ni­cze­go mi nie kupi. A to prze­cież nie ona ku­pi­ła, tyl­ko bab­cia. Bab­ci też się obe­rwa­ło za to, że pró­bo­wa­ła mnie obro­nić.

– A ty się za­mknij – po­wie­dzia­ła do niej mama i wte­dy to już na­praw­dę chcia­ło mi się pła­kać.

– Wy­pio­rę sama – po­wie­dzia­łam jesz­cze.

Ale mama do­słow­nie zda­rła ze mnie tę su­kien­kę i wy­rzu­ci­ła do ko­sza. Bab­cia ją po­tem wy­jęła i po­wie­dzia­ła, że­bym się nie mar­twi­ła i że ona to wy­czy­ści. Ale nie mo­głam tej nocy za­snąć. Bo­lał mnie brzuch i było mi nie­do­brze. I na­wet miś nie po­mó­gł, cho­ciaż tu­li­łam go do sie­bie z ca­łej siły.

Naj­bar­dziej było mi smut­no z tego po­wo­du, że nie zdąży­łam po­wie­dzieć ma­mie, że do­sta­łam głów­ną rolę w szkol­nym przed­sta­wie­niu. Będzie­my grać Pi­ęk­ną i Be­stię i ja mia­łam być Bel­lą. Ta nie­bie­ska su­kien­ka ide­al­nie by się nada­wa­ła, ale te­raz mia­ła pla­mę. Może jed­nak uda się coś z tym zro­bić, bab­cia za­zwy­czaj mia­ła do­bre po­my­sły. Kie­dy zimą pisz­cza­łam, że szczy­pie mnie skó­ra, sma­ro­wa­ła mi twarz oli­wą albo gli­ce­ry­ną. To też szczy­pa­ło, ale tyl­ko przez chwi­lę, a po­tem było już do­brze. A kie­dy mia­łam go­rącz­kę, to ro­bi­ła mi okła­dy z ręcz­ni­ków za­nu­rzo­nych w zim­nej wo­dzie. W ogó­le przy bab­ci czu­łam się bar­dzo bez­piecz­nie.

– Będę gra­ła Bel­lę – po­wie­dzia­łam jej przy śnia­da­niu.

Mama też była przy tej roz­mo­wie. Cie­szy­łam się, że to po­wie­dzia­łam, bo te­raz prze­cież będzie mu­sia­ła za­py­tać o szcze­gó­ły.

– Cu­dow­nie! – za­chwy­ci­ła się bab­cia. – Anka, sły­sza­łaś? Na­sza mała będzie gra­ła Bel­lę. Znasz Pi­ęk­ną i Be­stię?

– Znam. Ro­zu­miem, że Bel­la to Be­stia? – za­śmia­ła się mama, a mnie zro­bi­ło się okrop­nie smut­no.

– Nie... wła­śnie nie... – pró­bo­wa­łam jej wy­ja­śnić.

– To cie­ka­we, cze­mu cie­bie wy­bra­li. – Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i ka­za­ła mi się po­spie­szyć.

Nie mo­głam już prze­łk­nąć śnia­da­nia, cho­ciaż bab­cia na­ło­ży­ła mi po­dwój­ną por­cję dże­mu na ka­nap­kę.

– To był tyl­ko żart. – Pu­ści­ła do mnie oko.

– Na­praw­dę? – ucze­pi­łam się tej my­śli.

Bab­cia mo­gła mieć ra­cję! Mama często so­bie tak dziw­nie żar­to­wa­ła.

– Oczy­wi­ście, że tak. Poza tym do­brze wiesz, że Be­stia rów­nież nie była brzyd­ka.

Po­ki­wa­łam gło­wą. No tak! Mama pew­nie do­kład­nie to mia­ła na my­śli!

Bab­cia ura­to­wa­ła moją su­kien­kę. Na­szy­ła w miej­scu pla­my nie­bie­ską różę i zro­bi­ła mi prze­pa­skę na wło­sy z wiel­ką różą z ma­te­ria­łu. Mama nie przy­szła na przed­sta­wie­nie. Po­dob­no mia­ła dużo pra­cy.

Nie ko­cham mo­jej mamy.

Już sły­szę chó­ry lu­dzi grzmi­ących jak na za­wo­ła­nie – „Na pew­no cho­ciaż tro­chę ją ko­chasz! Mu­sisz!”. No wła­śnie nie. Nie ko­cham jej. I nie czu­ję się z tym źle, bo to ona pierw­sza mnie nie ko­cha­ła.

Kie­dyś usły­sza­łam, jak ktoś wła­śnie tak po­wie­dział. Pew­nie inne ska­żo­ne bra­kiem mi­ło­ści dziec­ko. I po­my­śla­łam, że to praw­da. To nasi ro­dzi­ce za­częli ten pro­ces. Spędza­li­śmy dzie­ci­ństwo, ko­cha­jąc ich i ma­jąc na­dzie­ję, że oni od­wza­jem­nia­ją na­szą mi­ło­ść. Po­tem to eska­lu­je i na­wet będąc do­ro­sły­mi, sta­ra­my się zdo­być sym­pa­tię na­szych ro­dzi­ców. Ale wresz­cie przy­cho­dzi taki dzień, kie­dy nie mo­żna dłu­żej wy­trzy­mać, i wte­dy zda­je­my so­bie spra­wę, że nic nie da się już zro­bić. Do­cie­ra do nas, że nie mo­żna ich ko­chać. Nie mo­żna ko­chać ojca ani mat­ki, bo oni ni­g­dy nam na to nie po­zwo­li­li. A ta mi­ło­ść, któ­rą no­si­li­śmy w so­bie, była wy­obra­że­niem. Ko­cha­li­śmy ideę na­sze­go ro­dzi­ca. Ko­cha­li­śmy jego po­ten­cjał by­cia do­brym, na­wet je­śli był on wy­ima­gi­no­wa­ny.

Mam dzie­si­ęć lat i zro­bi­łam coś strasz­ne­go.

Bar­dzo się tego wsty­dzę, ale na­praw­dę nie mo­głam ina­czej. Mam ko­le­żan­kę w kla­sie, Izę. Iza do­sta­ła pod cho­in­kę dwa cho­mi­ki, któ­re były tak cu­dow­ne, że za ka­żdym ra­zem py­ta­łam, czy mogę ją od­wie­dzić i tro­chę się z nimi po­ba­wić. I pew­ne­go dnia Iza po­wie­dzia­ła mi, że jej cho­micz­ki zo­sta­ły ro­dzi­ca­mi. I że wszy­scy bar­dzo się zdzi­wi­li, bo to mia­ły być dwie sa­micz­ki.

Ser­ce od razu za­bi­ło mi szyb­ciej, ale za­nim zdąży­łam za­py­tać, Iza była pierw­sza.

– Chcesz jed­ne­go?

My­śla­łam, że umrę ze szczęścia.

Po­bie­głam do domu i po­wie­dzia­łam o wszyst­kim bab­ci. Nie uśmiech­nęła się, jak to mia­ła w zwy­cza­ju, tyl­ko zmarsz­czy­ła czo­ło.

– Nie lu­bisz cho­mi­ków? – spy­ta­łam za­smu­co­na.

– Lu­bię, tyl­ko...

No tak. Mama. Ma­mie na pew­no nie spodo­ba się ten po­my­sł.

Osta­tecz­nie wy­my­śli­ły­śmy z bab­cią, że cho­mik za­miesz­ka w jej po­ko­ju. Ale i tak nie oby­ło się bez awan­tu­ry.

– Ty chy­ba po­stra­da­łaś zmy­sły na sta­re lata! Nie dość, że tu i tak ci­ągle pa­nu­je za­duch, to jesz­cze te­raz będzie śmier­dzieć tym gów­nem.

Sły­sza­łam ka­żde sło­wo i okrop­nie się trzęsłam. Nie chcia­łam, żeby mama wy­rzu­ci­ła cho­mi­ka, ale nie chcia­łam też, żeby bab­cia za mnie ob­ry­wa­ła. W my­ślach na­zwa­łam go Bo­bek i już wy­obra­ża­łam so­bie, jak ra­zem się ba­wi­my i jak kar­mię go mar­chew­ką.

Bo­bek u nas zo­stał. Ale to nie było do­bre dla ni­ko­go. Mama krzy­cza­ła nie­mal co­dzien­nie, że w domu śmier­dzi, że cho­mik ha­ła­su­je i że to nie jest zoo. I kie­dy mi­nęły czte­ry ty­go­dnie jej zło­ści i awan­tur, pod­jęłam de­cy­zję. Wy­jęłam Bob­ka z klat­ki i za­nio­słam na łąkę. Strasz­nie chcia­ło mi się pła­kać, ale nie mo­głam po­stąpić ina­czej. Wy­pu­ści­łam go na wol­no­ść, cho­ciaż bar­dzo ba­łam się, że do­pad­nie go ja­kiś duży ptak. Ale wo­la­łam o tym nie my­śleć. Kie­dy wró­ci­łam do domu, bab­cia była okrop­nie zde­ner­wo­wa­na.

– Bo­bek ucie­kł. Nie wiem jak, ale ni­g­dzie go nie ma.

Przy­tu­li­łam się do niej i za­częłam okrop­nie pła­kać. Bab­cia gła­ska­ła mnie po gło­wie, aż w ko­ńcu tro­chę się uspo­ko­iłam.

– Po­szu­ka­my go ra­zem – po­wie­dzia­ła, ale ja tyl­ko prze­cząco po­kręci­łam gło­wą.

I wte­dy bab­cia wszyst­kie­go się do­my­śli­ła.

– Wiesz, do­brze zro­bi­łaś. Cho­mi­ki mają na po­lach swo­je ro­dzi­ny i szyb­ko się od­naj­du­ją, a po­tem żyją ra­zem i są bar­dzo za­do­wo­lo­ne.

– Na­praw­dę? – Spoj­rza­łam na nią z na­dzie­ją.

Szyb­ko po­ki­wa­ła gło­wą.

– Tak. I są na­wet bar­dziej szczęśli­we niż w ta­kich ma­łych klat­kach. Kto wie, może wła­śnie za­pew­ni­łaś mu cu­dow­ne ży­cie.

Bar­dzo chcia­łam w to wie­rzyć. Bar­dzo.

Mama nic nie po­wie­dzia­ła na wi­dok pu­stej i umy­tej klat­ki. Nie wiem, czy ona w ogó­le wie­dzia­ła, jak mój cho­mik miał na imię.

Bo­bek. Mam na­dzie­ję, że te­raz sie­dzi gdzieś ze swo­ją ro­dzi­ną w nor­ce i opo­wia­da jej o mnie i o mo­jej bab­ci.

Na­dal mam dzie­si­ęć lat.

Wczo­raj po­szłam na pole, żeby po­szu­kać Bob­ka. Tak na­praw­dę to chcia­łam mu się rów­nież wy­pła­kać. Jesz­cze do wczo­raj mia­łam dłu­gie wło­sy. Bab­cia za­pla­ta­ła mi je w war­ko­cze albo ro­bi­ła coś w ro­dza­ju ko­ro­ny na gło­wie. Ale dzi­siaj le­pi­li­śmy w szko­le lu­dzi­ki z pla­ste­li­ny i dwie ko­le­żan­ki wpląta­ły mi tę pla­ste­li­nę we wło­sy. Pró­bo­wa­łam ją sama wy­ci­ągnąć, ale się nie uda­ło. Okrop­nie mnie to zde­ner­wo­wa­ło, tym bar­dziej że bab­cia była aku­rat w szpi­ta­lu i wie­dzia­łam, że nie będzie mo­gła mi po­móc.

Mama na wi­dok mo­ich wło­sów okrop­nie się skrzy­wi­ła.

– Coś ty zro­bi­ła?

– To nie ja... to ko­le­żan­ka...

– Tak, ja­sne, za­wsze ktoś inny jest win­ny, tyl­ko nie ty.

A po­tem po pro­stu wzi­ęła no­życz­ki i ob­ci­ęła mi wło­sy nie­mal przy sa­mej gło­wie. Okrop­nie te­raz wy­glądam. Jak chło­pak. Nie wiem, ile cza­su mi­nie, za­nim zno­wu uda mi się za­ple­ść war­ko­cze. Chy­ba całe ży­cie. Pró­bo­wa­łam nie pła­kać przy ma­mie, ale nie było mi ła­two.

– No, przy­naj­mniej masz te­raz po­rządek na gło­wie.

Nie od­po­wie­dzia­łam, zja­dłam na­wet obiad, cho­ciaż wca­le mi nie sma­ko­wał, a po­tem po­bie­głam na to pole.

– Bo­bek?

Usia­dłam na zie­mi i w ko­ńcu się roz­pła­ka­łam. Te­raz to na­praw­dę je­stem brzyd­ka. Na­stęp­ne­go dnia w szko­le tyl­ko się w tym utwier­dzi­łam. A wła­ści­wie zro­bi­ły to inne dzie­ci, któ­re po pro­stu mnie wy­śmia­ły.

Kie­dy bab­cia wró­ci­ła ze szpi­ta­la, po­wie­dzia­ła, że wy­glądam jak Dzwo­ne­czek.

– Ten z fil­mu Hook, wiesz któ­ry. Za­dzior­na, we­so­ła, z krót­ki­mi wło­sa­mi.

No tak. Coś w tym było. Jak do­brze, że bab­cia zno­wu była z nami!

Nie ko­cham mo­jej mat­ki.

Ta­kie sło­wa nie prze­cho­dzą ła­two przez gar­dło, nie w na­szej kul­tu­rze. Mat­ka jest ide­al­na już z sa­mej z de­fi­ni­cji. Strasz­nie ją mi­to­lo­gi­zu­je­my. Glo­ry­fi­ku­je­my do po­tęgi. A im wi­ęcej tych za­chwy­tów, tym wi­ęk­sze roz­cza­ro­wa­nia, łzy, fru­stra­cje. I strach przed wy­po­wie­dze­niem praw­dy. No bo jak? W na­szej nar­ra­cji mat­ka to ta, co ko­cha i się po­świ­ęca. Mat­ka Dzie­wi­ca. Mat­ka Po­lka. Ide­al­ny mo­del za­kła­da, że ko­bie­ta w ci­ąży jest doj­rza­ła we­wnętrz­nie, go­to­wa na ma­cie­rzy­ństwo i wie, że przyj­mie dziec­ko z mi­ło­ścią bez­wa­run­ko­wą. A co z tymi, któ­re nie były go­to­we? Uro­dzi­ły i do­szły do wnio­sku, że to jed­nak nie dla nich?

Dłu­go ją uspra­wie­dli­wia­łam. Czy sko­ro ro­bi­ła mi ka­nap­ki do szko­ły, to zna­czy, że była do­brą mat­ką? Albo może za­py­tam ina­czej. Czy ona mia­ła obo­wi­ązek mnie ko­chać? I czy ja rów­nież mu­szę ją ko­chać?

Mam trzy­na­ście lat i wła­śnie do­sta­łam pierw­szej mie­si­ącz­ki.

Tro­chę spa­ni­ko­wa­łam, bo nie by­łam przy­go­to­wa­na na ten dzień. Nie wie­dzia­łam, czy mogę wzi­ąć pod­pa­ski mamy i jak się ich uży­wa. Po­szłam więc do niej, a ona tyl­ko prych­nęła i po­kręci­ła z nie­sma­kiem gło­wą.

– Tyl­ko tego mi te­raz bra­ko­wa­ło.

Nie zro­zu­mia­łam, o co jej cho­dzi­ło, więc raz jesz­cze za­py­ta­łam o te pod­pa­ski. W ko­ńcu mi je dała i ka­za­ła się często myć. I po­wie­dzia­ła jesz­cze, że jak kie­dyś przyj­dę do domu z brzu­chem, to mogę się od razu pa­ko­wać. I że­bym nie chwa­li­ła się tym na pra­wo i lewo, bo okres to nic faj­ne­go. Za­pu­ka­łam do po­ko­ju bab­ci, żeby jej o tym po­wie­dzieć. Bab­cia wte­dy co­raz częściej cho­ro­wa­ła, ale do­bry hu­mor jej nie opusz­czał. Po­wie­dzia­ła, że mi gra­tu­lu­je, że te­raz ofi­cjal­nie sta­łam się ko­bie­tą i to ab­so­lut­nie cu­dow­ną. I że­bym ni­g­dy w to nie wąt­pi­ła. I że mo­że­my na­pić się szam­pa­na bez­al­ko­ho­lo­we­go, je­śli tyl­ko mam ocho­tę. Pew­nie, że mia­łam! Sie­dzia­ły­śmy w kuch­ni i po­pi­ja­ły­śmy na­pój z bąbel­ka­mi o sma­ku czar­ne­go bzu, a bab­cia opo­wia­da­ła mi o daw­nych cza­sach, kie­dy to ko­bie­ty mia­ły mie­si­ącz­kę i mu­sia­ły so­bie zu­pe­łnie ina­czej ra­dzić niż dzi­siaj.

– Wte­dy się o tym nie mó­wi­ło. Że coś tam się dzie­je „na dole” na­sze­go cia­ła. I wstyd było po­bru­dzić majt­ki. Więc za­pie­ra­ło się je sza­rym my­dłem, żeby nikt nie wi­dział. O pod­pa­skach to na­wet nie śni­ły­śmy. Watę przy­cze­pia­ło się agraf­ka­mi do maj­tek albo pod­kła­da­ło pod spód fo­lio­we wo­recz­ki. I trze­ba było tak cho­dzić, żeby się to nie prze­su­wa­ło. Raz zna­la­złam swo­ją do­mo­wej ro­bo­ty pod­pa­skę na ple­cach – za­chi­cho­ta­ła bab­cia. – Te­raz jest dużo ła­twiej. Wkła­dasz w majt­ki, przy­kle­jasz i z gło­wy. A jak­by cię brzuch bo­lał, to przyj­dź do mnie. Za­pa­rzę ci ja­kieś zió­łka.

Mat­ka nie wró­ci­ła wi­ęcej do tego te­ma­tu, cho­ciaż ci­ągle mia­łam mnó­stwo py­tań. Ale ona nie lu­bi­ła ze mną roz­ma­wiać. Ani o tym, co dzia­ło się w szko­le, ani o mo­jej bu­dzącej się ko­bie­co­ści, ani o tym, czy mam przy­ja­ció­łkę lub chło­pa­ka. Od­no­si­łam wra­że­nie, że im star­sza je­stem, tym mniej mnie lubi. Zu­pe­łnie jak­by mój wiek w czy­mś jej prze­szka­dzał. Bab­cia po­wie­dzia­ła mi kie­dyś, że mat­ka pa­nicz­nie boi się sta­ro­ści. A ja jej o tym przy­po­mi­nam. Za­częła też eks­pe­ry­men­to­wać z twa­rzą. Ci­ągle cho­dzi­ła na ja­kieś ma­sa­że, za­bie­gi, kok­taj­le wi­ta­mi­no­we i bez prze­rwy pa­trzy­ła w lu­stro.

Taty nie mam. To zna­czy wiem, że jest i cza­sem przy­sy­ła mi kart­ki z pod­ró­ży, ale tak na­praw­dę ma już inną ro­dzi­nę i inną cór­kę. Mat­ka po­wie­dzia­ła mi kie­dyś, że nas po pro­stu wy­mie­nił. Tak jak aku­mu­la­tor w sta­rej pan­dzie. Oj­ciec od­sze­dł od nas, kie­dy by­łam mała, nie pa­mi­ętam tego zbyt do­brze, ale po­dob­no to wła­śnie wte­dy wszyst­ko się zmie­ni­ło.

To zna­czy moja mat­ka.

Za­mknęła się w so­bie i prze­sta­ła mnie przy­tu­lać. Co praw­da nie pa­mi­ętam, czy ro­bi­ła to wcze­śniej, ale taką mam na­dzie­ję. Prze­cież mu­sia­ła mnie ko­chać. To tata wszyst­ko ze­psuł i to na nie­go po­win­nam być zła. Ze­psuł na­szą ro­dzi­nę, ze­psuł mamę i nie­ja­ko mnie rów­nież uszko­dził.

Gdy do­wie­dzia­łam się, że mama nie lubi, kie­dy ro­snę, sta­ra­łam się to opó­źnić. No­si­łam pod­ko­la­nów­ki, cho­ciaż wy­da­wa­ły mi się okrop­nie dzie­cin­ne, i wło­sy za­wi­ąza­ne w dwa ku­cy­ki. W szko­le zmie­nia­łam fry­zu­rę, bo czu­łam się w niej idio­tycz­nie, ale kie­dy wra­ca­łam do domu, zno­wu mia­łam ku­cy­ki. Mó­wi­łam też dzie­cin­nym to­nem i do­ma­ga­łam się ki­sie­lu. Nie prze­pa­da­łam za nim, ale po­dob­no lu­bi­łam go jako małe dziec­ko. Więc chcia­łam, żeby tak zo­sta­ło. Żeby mama nie mu­sia­ła się mar­twić, że do­ra­stam i spra­wiam jej tym przy­kro­ść. Szko­da, że tak wcze­śnie do­sta­łam tej mie­si­ącz­ki.

Ostat­nio za­sta­na­wia­łam się, co po­da­ro­wać jej na Dzień Mat­ki. Za­wsze przy­no­si­łam jej kwia­ty, a kie­dy by­łam mniej­sza, ro­bi­łam laur­ki. Ale to chy­ba nie były ide­al­ne pre­zen­ty, bo ni­g­dy się z nich ja­koś nie cie­szy­ła. Tym ra­zem uzbie­ra­łam tro­chę pie­ni­ędzy i ku­pi­łam jej krem prze­ciw­zmarszcz­ko­wy. Nie był tani, ale pani w skle­pie za­pew­nia­ła mnie, że czy­ni cuda.

– Ale to chy­ba nie dla cie­bie? – za­śmia­ła się.

– Dla mamy – wy­ja­śni­łam po­wa­żnie.

– To będzie za­chwy­co­na.

Nie była. Po­pa­trzy­ła na mnie ja­koś tak zim­no, a po­tem spy­ta­ła, co to ma zna­czyć.

– To dla cie­bie, sprze­daw­czy­ni po­wie­dzia­ła, że ten krem jest su­per.

– Two­im zda­niem je­stem aż tak sta­ra, że go po­trze­bu­ję?

Za­czer­wie­ni­łam się. W ogó­le o tym nie po­my­śla­łam.

– Nie... ale... – nie wie­dzia­łam, jak to wy­tłu­ma­czyć.

Mama nie ode­zwa­ła się do mnie przez resz­tę dnia, a po­tem zo­ba­czy­łam, jak wcie­ra so­bie ten krem w sto­py.

– Głu­pio zro­bi­łam – zwie­rzy­łam się bab­ci.

– Nie. Po pro­stu two­ja mama nie lubi, kie­dy ktoś jej przy­po­mi­na, ile ma lat. Nie do­cie­ra do niej, że ka­żdy się sta­rze­je i że jest to na­tu­ral­na ko­lej rze­czy.

Rok pó­źniej po­da­ro­wa­łam jej kwia­ty. Tak było bez­piecz­niej.

Mam czter­na­ście lat i zo­sta­łam za­kwa­li­fi­ko­wa­na do olim­pia­dy po­lo­ni­stycz­nej. Po­dob­no pi­szę ład­ne wy­pra­co­wa­nia i ład­nie mó­wię o ksi­ążkach. Mama na­wet mi po­gra­tu­lo­wa­ła. Po­wie­dzia­ła:

– No i bar­dzo do­brze. Co praw­da ksi­ążki to fik­cja, ale cza­sem fik­cja jest lep­sza niż to cho­ler­ne ży­cie.

Od bab­ci do­sta­łam kie­szon­ko­we, więc ku­pi­łam so­bie pierw­szy sta­nik. Naj­chęt­niej zro­bi­ła­bym to z mamą, ale nie chcia­łam mó­wić jej, że uro­sły mi pier­si. Ba­łam się, że nie będzie tym fak­tem za­chwy­co­na. W przy­mie­rzal­ni sta­łam przed lu­strem i pa­trzy­łam na swo­je na­gie cia­ło. By­łam dość szczu­pła, cho­ciaż mo­gła­bym mieć mniej­szą pupę. Mia­łam pła­ski brzuch i dłu­gie nogi. Moje pier­si były okrągłe, chy­ba ład­ne. Pani ze skle­pu po­wie­dzia­ła, że po­win­nam spró­bo­wać z mi­secz­ką B. Wy­bra­ła dla mnie kil­ka mo­de­li i mu­szę przy­znać, że nie­któ­re były na­praw­dę prze­ślicz­ne. Osta­tecz­nie sku­si­łam się na nie­bie­ski sta­nik z ko­ron­ki. Le­żał ide­al­nie, a moje pier­si wy­gląda­ły w nim na­praw­dę do­brze. Dwa dni pó­źniej mama przy­nio­sła go z ła­zien­ki, a na jej twa­rzy ma­lo­wa­ła się zło­ść.

– Co to jest?

– Moja bie­li­zna – od­po­wie­dzia­łam, pa­trząc na nią z prze­stra­chem.

– Ko­ro­nek ci się za­chcia­ło? I na co ty to za­kła­dasz? Na te dwie mi­ra­bel­ki?

Nie mia­łam mi­ra­be­lek. Mia­łam ład­ne pier­si w roz­mia­rze ja­błka. Tyl­ko że mama tego nie za­uwa­ży­ła, bo ni­g­dy na mnie nie pa­trzy­ła. Inna spra­wa, że no­si­łam sze­ro­kie blu­zy albo ku­li­łam ra­mio­na, żeby nie zo­ba­czy­ła, że doj­rze­wam.

– Tan­de­ta i tyle. Sama to wy­pierz. – Rzu­ci­ła mi sta­nik w twarz i wy­szła z po­ko­ju.

Nie wiem dla­cze­go, ale po­czu­łam się upo­ko­rzo­na. Przez dłu­gie lata wsty­dzi­łam się swo­jej ko­bie­co­ści. Nie no­si­łam su­kie­nek, uni­ka­łam ma­ki­ja­żu. Nie chcia­łam zło­ścić mat­ki tym, że je­stem młod­szą ko­pią jej sa­mej. Nie chcia­łam, żeby czu­ła się gor­sza, sta­ra, nie­po­trzeb­na.

Tak na­praw­dę to przez całe moje ży­cie ro­bi­łam wszyst­ko, żeby jej nie ura­zić. Stąpa­łam jak po szkle, jak po pęka­jącej krze na wo­dzie, po­ru­sza­jąc się ni­czym mo­tyl. Ci­cho, ci­chut­ko, bez zwra­ca­nia na sie­bie uwa­gi.