Listy i szepty ebook

ROZDZIAŁ 1

Tamta jesień była brzydka, zimniejsza niż zwykle, mokra i wietrzna. Mieczysławę Botulę wciąż pobolewała głowa, raz i drugi zasłabła podczas usuwania zeschłych liści z rabat kwiatowych. Z dnia na dzień czuła się coraz gorzej, ale nie skarżyła się, choćby z tego powodu, że nie miała komu opowiedzieć o swoim samopoczuciu.

Wreszcie pewnego dnia wszelkie dźwięki zniknęły, a Mieczysława poczuła się wiotka jak kwiat, któremu ktoś zapomniał dolać wody do wazonu. Dokładnie tak. Nie była w stanie poruszyć żadną częścią ciała, wydać z siebie głosu ani zareagować w jakikolwiek sposób na czyjeś słowa.

Cisza, która otoczyła ją niczym miękki kokon, nie była jednak prawdziwą ciszą, lecz czymś w rodzaju szumu pulsującego w tempie bicia serca. Niekiedy ten rytm przyspieszał gwałtownie, ale bywało też, że zwalniał w nienaturalny sposób. Minęło sporo czasu – Miecia nie umiałaby określić, czy były to dni, tygodnie, miesiące, czy może lata – zanim w owym szumie i w wewnętrznych szelestach własnego ciała nauczyła się drążyć swego rodzaju tunel, przez który jej świadomość wydostała się na zewnętrz, ku światu.

Najpierw pojawił się mężczyzna. Wiedziała, że go zna, ale nie potrafiła nadać mu imienia. Sama w sobie jego obecność nie była ani przykra, ani przyjemna. Jedynie błękitne oczy przybysza budziły w niej niejasny niepokój. Wyselekcjonowała to oblicze z kilku innych, tworzących jasne plamy – tamte twarze nic nie znaczyły, a ta jedna miała wielką wagę. Lecz Mieczysława nie wiedziała, dlaczego.

Ten właśnie niebieskooki mężczyzna zabrał ją z miejsca, w którym wszystko było obce, do dobrze znanego wnętrza. Nie była pewna, skąd je zna – czy to jej dom, czy raczej tego mężczyzny – ale czuła się w nim bezpiecznie. Zresztą pragnęła tylko spokoju. Chciała spać… Najlepiej byłoby już nigdy się nie obudzić. Sen wyciszał wszystkie te nagłe drgnienia pamięci, które usiłowały wyrwać się z zakamarków mózgu.

Wiotkość ciała ustąpiła jedynie po lewej stronie – po prawej pozostała nadal, przeszkadzała, męczyła, wręcz bolała. Ludzie o twarzach pozbawionych znaczenia kazali jej podnosić szklankę do ust, używać sztućców i stawiać niezdarne kroki. Młody człowiek patrzący spod brązowych loków masował, oklepywał i szczypał, a wówczas Mieczysława jęczała z bólu. Chciała mu powiedzieć, żeby przestał, lecz nie potrafiła ułożyć odpowiednich słów. Nie mogła sobie nawet przypomnieć, co się robi z językiem, żeby mówić.

Na koniec pojawiła się dziewczyna. Błękitnooki mężczyzna zniknął, ale dziewczyna miała jego spojrzenie, tak samo niebieskie i równie niepokojące. Mieczysławę z niewiadomych przyczyn irytowała ta barwa tęczówek. Złościła ją także sama obecność tej energicznej istoty, nie mówiąc o jej nieustannym trajkotaniu, które przebijało się przez szumy i trzaski w głowie.

Miała na imię Lena. Tak powiedziała. Ta dziewczyna.

Pamięć wciąż pozostawała mętna niczym woda na mokradłach, ale zdarzały się dni, kiedy Mieczysławie na chwilę robiło się w głowie klarowniej. Na przykład wtedy, gdy Lena wspomniała o poddaszu i roślinach. Wówczas na moment w umyśle chorej pojawiła się twarz bruneta o przenikliwym, szarym spojrzeniu. Mówił coś, ale słów Mieczysława nie potrafiła sobie przypomnieć. Wiedziała jednak, że i twarz, i słowa były dobre.

Pogubiły się gdzieś zdarzenia niedawne, za to z czeluści zapomnienia zaczęły wyzierać te, które musiały mieć miejsce dziesiątki lat temu. Obrazy miały inną perspektywę, jak zdjęcia robione z dołu, z pozycji dziecka. Początkowo były równie nieostre, co odbicie w tamtej mętnej wodzie, którą Miecia gdzieś widziała i tylko nie była pewna, gdzie – ale później stały się boleśnie wyraźne.

Któregoś dnia Lena pokazała Mieczysławie zabawkę – wydzierganego na szydełku białego niedźwiadka, otulonego czerwonym szalikiem. Tego popołudnia po raz pierwszy Mieczysława obudziła się z poobiedniej drzemki w całkiem innym miejscu. Zupełnie jakby ktoś przewinął w jej głowie szpulę z filmem i seans rozpoczął się od początku.

Rzeka pachniała tak, jak miała nie pachnieć potem żadna inna… Miecia stała na brzegu i po prostu wdychała ten zapach – aromat jesieni, nieznanej przyszłości i chłodnej wilgoci. Był listopad, zbliżała się zima. Lada dzień nurt miał się skryć pod lodową skorupą.

Po drodze do Leplówki mijała kapliczkę. Jak zawsze zatrzymała się na kilka minut, przyklękła i odmówiła modlitwę za rodziców. Za nieżyjącą już mamę i za ojca, który może nadal błąkał się po świecie, nie mogąc wrócić do domu.

Powołali go do wojska jeszcze w trzydziestym dziewiątym i od tamtej pory nikt o nim nie słyszał. Mama została sama z trojgiem dzieci: Halinką, Mietką i Stasiem. Chłopiec był tylko o rok młodszy od Mietki, ale zginął zaraz na początku wojny, kiedy zaczęły się naloty. Głuptas jeden, myślał, że skoro szybko biega, ucieknie przed każdą bombą. Nie zdołał. Nawet nie było czego do trumny włożyć. Zakrwawione szmatki, i tyle.

Mamie było ciężko samej z dwiema córkami. Pobliskie Domaczewo zostało zajęte przez wojska radzieckie. Miecia pamiętała, jak matka zakopywała żywność w ogrodzie, tak bardzo się bała, że Rosjanie odbiorą im nawet te nędzne zapasy. Potem, w czterdziestym pierwszym, przyszli Niemcy. W poszukiwaniu partyzantów zaglądali w każdy kąt. Miecia długo jeszcze śniła taki sen: żołnierz w brzydkim niemieckim mundurze otwiera kufer z ubraniami, a tam trup, na poły już nadgniłe ciało jej ojca – i tylko twarz nienaruszona. Chociaż na jawie dziewczynka nie pamiętała nawet, jak tata wyglądał.

Miała dziesięć lat, kiedy skończyła się wojna. Wystarczająco dużo, by rozumieć, że świat nie zmieni się teraz jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, ale na tyle mało, aby naiwnie wierzyć, że wszystko, co najgorsze, jest już za nimi. Myliła się.

Po pierwsze, nie mieszkały już w Polsce. Ich dom znalazł się w granicach Związku Radzieckiego. Po drugie, nadal panował głód. Ziemię i większość zwierząt gospodarskich zabrano do kołchozu. Do Botulów przylgnęło pogardliwe i niebezpieczne określenie „kułaczki”. Mama rozchorowała się i całymi dniami leżała z opuchniętymi nogami, które podobne były raczej do kłód niż do ludzkich kończyn. Starsza siostra, Halinka, podjęła pracę w sierocińcu, a Miecia zajmowała się Paszką, dwuletnim synkiem lokalnego felczera, rodowitego Rosjanina. W zamian za opiekę nad dzieckiem mama Paszki karmiła Miecię, czasem dawała jej podniszczone, niepotrzebne już ubrania, a raz nawet podarowała dziewczynce buty. Ale Mieczysława oddała je siostrze, bo na nią i tak były za duże – a zresztą Halinka była już panienką, jej pantofle były bardziej potrzebne…

W czterdziestym siódmym wydawało się, że ich los poprawi się trochę, bo w Halince zakochał się Edward Knus z Domaczewa. Chłopak pochodził z rodziny olędrów, jak mówiono na potomków dawnych kolonistów niemieckich.

– Mowy nie ma – oświadczyła matka, gdy usłyszała, że Halinka chce iść za mąż za Edwarda. – On Niemiec, a Niemce ci ojca zabrali. I pewnie nawet nie katolik.

– Mamo, jaki znowu Niemiec? Olęder. Z dziada pradziada mieszkają w Domaczewie, po polsku przecież gadają. A że nie katolik, to co złego? Ewangelicy też pobożni ludzie.

– Musi być szpieg jaki, enkawudzista. Inaczej już by go dawno wywieźli, przecie w czasie wojny olędrów stąd wywozili.

Edward rzeczywiście uniknął wywózki do Wielkopolski i dalej pod Drezno, a to dlatego, że kiedy w czterdziestym czwartym ludność pochodzenia niemieckiego i holenderskiego wywożono z Domaczewa, przebywał akurat u dalekich kuzynów na Żuławach. Gdy wrócił, zastał puste chałupy, które zresztą wkrótce – z rozkazu władzy radzieckiej – spalono. Nastolatka przygarnęli sąsiedzi Białorusini, bo chłopak, choć zupełnie obcy i taki smarkaty, jak nikt znał się na rolnictwie i robieniu serów, a u nich chłopów w gospodarstwie brakowało, wszyscy na wojnie zginęli.

Stefania Botula psioczyła, że gorzej już córka trafić nie mogła, chłopak przecież sierota i obcy, nie nasz, że wstyd za mąż iść za Niemca, prawie jak za Ruskiego. Ale kiedy Halinka rozpłakała się i jęknęła, że w takim razie mniejszy wstyd będzie pannie z brzuchem chodzić, matka ustąpiła i na ślub zgodę dała.

Miecia nie bardzo rozumiała, co ma tu brzuch do rzeczy, ale wkrótce pojęła, bo w rodzinie pojawiła się śliczna dziewczynka, której dały na imię Antonina. Edward okazał się pracowitym, spokojnym mężem, a kiedy Stefania Botula umarła zaraz po narodzinach wnuczki, stał się prawdziwą podporą dla obu otępiałych ze smutku sióstr. Gdyby nie on, pomarłyby pewnie z głodu. Jak umiał, zajmował się Tosią, przynosił ją pogrążonej w apatii młodej matce do karmienia, a nawet zupę co dzień gotował, żeby Halinka nie straciła pokarmu.

Smutek po śmierci mamy minął w końcu, jak mija zawsze, po każdej stracie. Edek pracował w kołchozie i zajmował się maleńkim gospodarstwem, Miecia pilnowała małego Paszki, a Halinka dbała o dom i pielęgnowała Tosieńkę. Jakoś im się żyło, a choć głodno i w biedzie, to przecież wciąż mieli nadzieję, że skoro wojna minęła, z każdym rokiem musi być lepiej.

ROZDZIAŁ 2

Lena była ostatnio bardzo zmęczona. Kiedy tydzień po Nowym Roku Mieczysławę Botulę wypisano ze szpitala, lekarz nie miał dla jej wnuczki dobrych wieści.

– Wie pani, mogły się nałożyć dwie sprawy. – Potarł czoło z zakłopotaniem. – Problem w tym, że skoro pacjentka mieszkała wcześniej sama, zmiany mogły zachodzić niezauważenie.

– Jakie zmiany ma pan na myśli?

– Demencję – wyjaśnił. – Być może ona już wcześniej nie kojarzyła, zapominała, kim jest i gdzie się znajduje. Wylew mógł się zdarzyć zupełnie niezależnie od tego i teraz trudno nam ocenić, na ile stan babci jest wynikiem świeżych uszkodzeń mózgu, a na ile stanowi efekt procesów postępujących stopniowo, już od jakiegoś czasu.

– Panie doktorze, proszę tylko powiedzieć, czy możemy liczyć, że stan babci się poprawi – poprosiła Lena.

– Nie robiłbym sobie wielkich nadziei.

– Rozumiem.

Tak więc wielkich nadziei dziewczyna nie miała. Właściwie liczyła już tylko na to, że babcia wróci do stanu z października, kiedy to Helena przyjechała z rodzinnego Karbowa do Lubska, żeby zająć się staruszką. Zamieszkała w kamienicy z figurami aniołów na mansardowym poddaszu, zaprzyjaźniła się z pozostałymi mieszkańcami – i opiekowała się babcią Mieczysławą w nadziei na rychłą poprawę stanu jej zdrowia. Niestety, zamiast tego przyszło pogorszenie.

Wtedy, jesienią, wzrok staruszki wyrażał przynajmniej jakieś emocje. Wprawdzie nie mówiła, ale fukała, pojękiwała, reagowała na słowa wnuczki, a nawet zdarzało jej się krzyczeć podczas zabiegów. Teraz, po wyjściu ze szpitala, babcia zaczęła co prawda mówić, jednak Lena czasem myślała, że nawet tamte jęki były lepsze niż absurdalne słowa i zupełnie pozbawione sensu zdania wypowiadane bez związku z tym, co się wokół babci działo.

Opieka nad staruszką była teraz trudniejsza również dlatego, że Mieczysława stała się zupełnie bierna. Wcześniej sama jadła posiłki, a jeśli szło jej to bardzo powoli i szybko się męczyła, Lenka pomagała jej trochę; lecz przynajmniej babcia chętnie otwierała usta i generalnie wyglądało na to, że chce współpracować. Teraz zajmowanie się nią przypominało pielęgnację gumowej lalki. Chora jadła bardzo niewiele, a żeby ją w ogóle zacząć karmić, trzeba było kilka razy dotknąć łyżką jej warg. Przeżuwała posiłki powoli, zapominała o przełykaniu, zamykała oczy. Lenka obawiała się, że babcia w każdej chwili może się zadławić.

Tylko nieco lepiej wyglądała sprawa korzystania z toalety – na szczęście staruszka pozwalała się zaprowadzić do ubikacji, w ślimaczym tempie stawiała krok za krokiem. Niestety, pewnego dnia stało się też to, czego od początku dziewczyna się obawiała – i trzeba było zacząć korzystać z pieluchomajtek. Na szczęście pierwsza wpadka z nietrzymaniem moczu zdarzyła się nie w łóżku, lecz na krześle, podczas jedzenia kolacji.

Niektóre wykonywane wcześniej przez Jakuba zabiegi rehabilitacyjne straciły sens, bo pacjentka przestała reagować na polecenia, a jednak chłopak przychodził nadal, ponieważ masaże, oklepywanie czy oszczypywanie były wskazane również w przypadku osoby zupełnie biernej. Lena doskonale wiedziała, że Jakub nalega na kontynuowanie zabiegów również dlatego, że w takie wieczory zostawał u Leny na noc. Początkowo miała wyrzuty sumienia, bo w końcu to nie było jej mieszkanie i nie powinna przyjmować w nim mężczyzny, jednak Kuba skutecznie wybił jej podobne myśli z głowy.

– Nie robimy nic złego. Nie chcesz chyba zamienić się w zakonnicę, prawda? Przecież zachowujemy się dyskretnie – przekonywał. – Nie chodzę po mieszkaniu, siedzę cichutko w twoim pokoju i tyle. A że się trochę poprzytulamy, podarujemy sobie odrobinę miłości…? Co w tym złego? Każdy powinien dostać swoją porcję pieszczot.

– Ale niekoniecznie tutaj – oponowała Helena.

– W takim razie zabierz mnie do magicznej mansardy – droczył się.

– O nie! Nawet o tym nie myśl. Chodzę tam tylko po to, żeby podlać kwiatki.

– Właśnie. A poza tym nie chodzisz nigdzie, nie dajesz się nawet wyciągnąć na piwo z moimi przyjaciółmi. Raz w tygodniu babski wieczór z koleżankami, dwie noce w tygodniu ze mną i tyle masz ze swojego życia. Przecież nie możesz dać się tu zamurować żywcem! Gdyby nie moje pocałunki, już byś się dawno zamieniła w lód.

Niewątpliwie miał sporo racji. Helena sama niekiedy łapała się na tym, że więcej czasu i uwagi poświęca cudzym sprawom niż własnym. Zamiast szukać sposobów na rozładowanie napięcia coraz częściej towarzyszącego opiece nad babcią, zamiast sprawiać sobie drobne przyjemności i zadbać o własne szczęście, dziewczyna żyła problemami innych. Znacznie bardziej niż sobą interesowała się życiem pani Klary z pierwszego piętra, której nosiła smakołyki i z którą wychylała czasem kieliszeczek nalewki, żeby starsza pani nie czuła się samotna; godzinami dyskutowała z Francescą o jej pomysłach na asortyment sklepu o nazwie „Cudeńka”, przeżywała uczuciowe wzloty i upadki Beaty Markiewicz – wiarołomnej żony, która próbowała posklejać swoje małżeństwo, a wreszcie usiłowała pomóc osiemnastoletniej Marcelinie – dziewczynie tak kolczastej i zamkniętej w sobie, że wszystkim wydało się cudem, gdy pewnego dnia zaczęła normalnie odzywać się do rodziców.

Gdyby ktoś zapytał Helenę Botulę, czy jest szczęśliwa, bez wahania odpowiedziałaby twierdząco. Z natury pogodna, nigdy nie narzekała, a ilekroć natrafiała na przeszkodę, pokonywała ją z uśmiechem i optymizmem. Tym swoim pozytywnym podejściem do życia zarażała innych, zjednując sobie ich serca, zdobywając szczerą przyjaźń i wdzięczność. Nie zauważała tylko, że w jej własnym życiu uczuciowym coś nie gra, jakaś nuta brzmi fałszywie.

Ilekroć Jakub obdarzał ją czułością, kuliła się w sobie, jakby chciała cofnąć się o krok, zostawić trochę przestrzeni, stworzyć strefę, do której nikt nie będzie miał wstępu. Zastanawiała się, czy tak powinno być w miłości, i za każdym razem dochodziła do wniosku, że nie, nie powinno. Miłość to bliskość, mówiła sobie w duchu, a bliskość oznacza, że granice między jego ciałem a moim powinny się zacierać. Gdybym naprawdę kochała Kubę, odczuwałabym dotyk jego dłoni jak mojej własnej, jego skóra stapiałaby się z moją w cudowną jedność.

Za każdym razem, gdy dopadały ją podobne myśli, usiłowała tłumaczyć to sobie racjonalnie, jak dziecku, które niewiele jeszcze rozumie: masz problem z otwarciem się na drugiego człowieka, ponieważ cię zraniono. Trochę potrwa, zanim znowu bezgranicznie zaufasz mężczyźnie.

Argument był słuszny. Lena dobrze wiedziała, że na pewne sprawy potrzeba czasu – a jednak bywało, że kiedy Jakub wychodził od niej rano, całując ją na pożegnanie i szepcząc czułe słówka, chciało jej się płakać – i wcale nie z powodu rozstania. Miała wrażenie, że jest jej smutno dlatego, że spędziła z nim noc.

ROZDZIAŁ 3

Marcelina schowała komórkę do kieszeni, kątem oka łowiąc spojrzenie Huberta Ksyka, który siedział w sąsiednim rzędzie ławek. Zerknęła na niego i mrugnęła porozumiewawczo. Nie odmrugnął, nie uśmiechnął się. Co za sztywniak! Pewnie chce jej okazać swoje święte oburzenie faktem, że na matematyce ośmieliła się pomyśleć o czymś innym niż równania z trzema niewiadomymi.

Kiedy Patrycja napisała w wiadomości: Czaderska ta nowa fryzura, ale kolczyków trochę żal. Idziesz do Gośki na imprezę?, Marcelina odwróciła się i zrobiła do siedzącej w ostatniej ławce koleżanki minę, która miała wyrażać: „Jeszcze nie wiem”. Nie odpisała, bo nie była pewna, czy ma ochotę na powtórkę z rozrywki. Po ostatnim wyjściu wylądowała pijana na wycieraczce sąsiadki z parteru, w kurtce pokrytej wymiocinami i z okropnym uczuciem, że robi z siebie szmatę.

– Marcelina? – powiedziała nauczycielka zachęcająco.

Dziewczyna spojrzała na nią nic nierozumiejącym wzrokiem. Po chwili skierowała spojrzenie na tablicę. Widniał tam układ równań, który zapewne należało rozwiązać. Marcelina wstała i ruszyła po kredę.

– A ty dokąd się wybierasz? – zapytała matematyczka.

Klasa gruchnęła śmiechem. No tak, widocznie nie chodziło o rozwiązanie, pewnie pytała o coś zupełnie innego.

– Przepraszam, zamyśliłam się – bąknęła dziewczyna, czerwona jak burak.

– Gdybyś jeszcze zamyślała się na inny temat niż kolor paznokci albo nowe dżinsy, byłoby świetnie – skwitowała zgryźliwie nauczycielka. – Ale skoro już tu jesteś, proszę, rozwiąż to równanie.

Oczywiście Marcelina nie umiała. To znaczy właściwie umiała, radziła sobie z takimi zadaniami w domu – ale teraz, pod obstrzałem kpiących spojrzeń i złośliwych uśmieszków, nie była w stanie myśleć.

– Kto pomoże? – Padło kolejne pytanie. – Hubert? Chodź do tablicy.

Biorąc kredę z palców Marceliny, spojrzał jej głęboko w oczy. Była ciekawa, czy dostrzegł tam cały bezmiar upokorzenia, które w tej chwili odczuwała.

Dlaczego niektórzy nauczyciele są tacy wredni, pomyślała, kiedy już usiadła i zaczęła przepisywać z tablicy obliczenia, wciąż z czerwonymi ze wstydu policzkami. Dlaczego nie umieją rozmawiać z nami tak, żebyśmy nie czuli się poniżeni? Jak na przykład pani Lena. Poszłam do niej cała zarzygana i przyznałam się, że omal nie dałam się przelecieć w parku obcemu chłopakowi – a ona potrafiła mnie wysłuchać i nie moralizować; zamiast tego pokierowała rozmową jakoś tak, że sama powiedziałam sobie: nigdy więcej.

Nigdy więcej – odpisała Patrycji, kiedy tylko Hubert wrócił na miejsce, a nauczycielka odwróciła się do tablicy, by zapisać kolejne działanie. Marcelina była ciekawa, czy chłopak znów spojrzy na nią z wyrzutem, ale unikał jej wzroku.

Kiedy wychodzili na przerwę, poczuła na ramieniu dotknięcie czyjejś dłoni. Odwróciła się, przekonana, że to Patrycja.

– Potrzebujesz pomocy? Wytłumaczyć ci te równania? – zapytał cicho Hubert.

– Skądże! – prychnęła. – Przecież ja to rozumiem. Tylko akurat się zamyśliłam i kompletnie nie wiedziałam, o co jej chodzi. – Ściszyła głos, oglądając się, czy nauczycielka nie wyszła za nimi. – Czego właściwie ta baba ode mnie chciała?

– Pytała, czy potrzebujemy jeszcze jednej lekcji powtórkowej na równania, czy już przechodzimy do ciągów.

– A dlaczego akurat mnie? – sapnęła ze złością Marcelina. – Co to ja jestem, jakiś półgłówek?

– Zagadnęła o to kilka osób – wyjaśnił Hubert.

Pod pracownią chemiczną czekały na nią Patrycja i Aurelia, więc chłopak ulotnił się czym prędzej; podszedł do grupy kolegów stojących przy wejściu do sali gimnastycznej.

– O czym z nim gadałaś? – zapytała Aurelia z irytującą wyższością w głosie.

Marcelina zapomniała, że miała się do niej nie odzywać.

– Akurat z Hubertem jest o czym pogadać – odparła lekko. – Czego nie da się powiedzieć o niektórych twoich kumplach.

– Kogo masz na myśli? – obruszyła się koleżanka. – A, już rozumiem. Żal dupę ściska, że idę na studniówkę z Kamilem, tak? Mogłaś go sama zaprosić.

Patrycja roześmiała się sztucznie. Zapewne też jest zazdrosna, pomyślała Marcelina, a głośno powiedziała:

– Oczywiście, że mogłam. Różnica polega na tym, że nie chciałam, bo wolę iść z kimś, kto oprócz mięśni ma też mózg.

– O kim mówisz? – Spojrzenie koleżanek powędrowało za wzrokiem Marceliny w stronę Huberta Ksyka. – Żartujesz! – parsknęła Aurelia. – Mózg, owszem. Ale mięśnie? Gdzie ty widzisz mięśnie? Przecież to jest patyczak!

Cóż, nie można jej było odmówić racji… Hubert rzeczywiście był okropnie chudy. Albo może wydawał się taki z powodu swojego wzrostu? Był chyba najwyższy w całej szkole. Ale jest też najinteligentniejszy, powiedziała sobie w duchu Marcelina. Przynajmniej nie umrę z nudów.

– A wracając do imprezy u Gośki – odezwała się Patrycja, którą najwyraźniej irytował temat studniówki (może dlatego, że sama nie miała jeszcze partnera). – Dlaczego napisałaś, że nigdy więcej?

– Bo nie bawi mnie już upijanie się po kątach i obserwowanie, jak ktoś kogoś obmacuje. Wiecie co? Chyba wyrosłam z takich gówniarskich rozrywek.

– Teraz wolisz matmę? – rzuciła ironicznie Aurelia. – Zamiast podrywać porządne ciacho, wolisz obliczać trzy niewiadome z Ksykiem?

Marcelina spojrzała na nią z namysłem. Po raz pierwszy usłyszała, jak to naprawdę brzmi: „podrywać ciacho”. Żenada.

– Z Ksykiem albo bez Ksyka – odparowała. – Ale tak, wolę rozwiązywać zadania z matmy, niż „podrywać ciacha”.

– Zmieniłaś się. – Aurelia zmrużyła oczy.

– Dopiero teraz to zauważyłaś?

– Nie mam na myśli fryzury czy ciuchów.

Obie, Patrycja i Aurelia, patrzyły na nią uważnie: pierwsza z ciekawością, druga zaś z jakimś dziwnym wyrzutem.

– Ty też się zmieniłaś – odparła Marcelina. – Kiedy zakochałam się w Kamilu, robiłaś wszystko, żeby mi pomóc. Doradzałaś, jak mogłabym go poznać, w jaki sposób mam zagadać. A teraz wbijasz mi szpilę, zapraszasz go na studniówkę i jeszcze się dziwisz, że mam do ciebie żal? Tak, żebyś wiedziała, że mam żal! Jestem na ciebie wkurwiona i chyba nieprędko mi przejdzie.

– Ale nie musisz prowadzać się z chudymi szachistami, żeby… – Ripostę Aurelii przerwał dzwonek na lekcję. – Żeby zrobić mi na złość.

– Pochlebiasz sobie – zdążyła jeszcze odpowiedzieć Marcelina. – Wbrew temu, co ci się wydaje, nie poświęcam ci każdej mojej myśli. Powiem więcej: tak naprawdę mam cię w dupie.

Kiedy weszła do pracowni chemicznej i zajęła miejsce obok Karoliny, klasowej grubaski, z którą jakiś czas temu posadziła ją nauczycielka, pomyślała, że w rzeczywistości nigdy nie znała swoich przyjaciółek. Wymieniały się zdjęciami i lajkami na Facebooku, pisały do siebie bzdurne wiadomości, chichotały i plotkowały, rozmawiały o nowych ciuchach i makijażu – ale w gruncie rzeczy nie mówiły sobie niczego ważnego.

Więc czy to wielka strata, że właśnie wszystko zepsuła? Że na przerwie nie będzie miała do kogo ust otworzyć, bo Aurelia z pewnością obrazi się na śmierć i życie, a Patrycja, jako ta niemająca własnego zdania, na wszelki wypadek także przestanie się do Marceliny odzywać?

Nie, to niewielka strata, odpowiedziała sobie w duchu. Właściwie żadna. Za to sporą stratą byłoby, gdyby tamten chłopak przeleciał mnie wtedy w parku. I wielką stratą byłoby, gdybym teraz po raz kolejny miała wrócić z imprezy zarzygana i pijana, a w konsekwencji zepsuć to, co w cudowny sposób ponaprawiało się w domu.

Sąsiadka z ławki spojrzała na nią niepewnie i chrząknęła cichutko.

– O co chodzi? – zapytała szeptem Marcelina.

– Dlaczego nie robisz zadań?

– Jakich?

– Drugie i trzecie ze strony siedemdziesiątej, na ocenę. Zamiast kartkówki.

Chemiczka często stosowała taką formę sprawdzania umiejętności. Marcelina rozejrzała się w popłochu po klasie. Prawie wszyscy pochylili już głowy nad kartkami, niektórzy nerwowo przeglądali zeszyty.

– Można korzystać z notatek? – upewniła się.

Karolina pokiwała głową.

Marcelina zdążyła jeszcze uchwycić pełne troski spojrzenie Huberta. Niech lepiej pilnuje własnego nosa, pomyślała z irytacją, a potem szybko zabrała się do pracy. Na ten dzień wykorzystała już limit wpadek i upokorzeń.

ROZDZIAŁ 4

Pani Klara przestępowała z nogi na nogę. Była osobą energiczną i nie lubiła czekać.

– Szybciej, kochana sąsiadko, bo nam wszystko z bagażnika ukradną – żartowała, choć doskonale wiedziała, że nic takiego się nie zdarzy. – Nad czym się tu zastanawiać? Czego nie miała pani na sobie przez ostatnie dwa lata, to do oddania. Tak czy nie?

Francesca pokiwała głową, ale wciąż stała niezdecydowana przy otwartej szafie.

– Może ten płaszcz – mruknęła wreszcie. – I jeszcze brązowy kardigan. Jest ciepły i ładny, ale okropnie mniepogrubia.

– Pogrubia! – Roześmiała się tubalnie sąsiadka z góry. – Jakby taką chudzinę cokolwiek mogło pogrubić! Ja to co innego, kształt doskonały, idealna kula. A ta kurtka męska? – zapytała nagle, wskazując coś po prawej stronie. – Ta granatowa, taka wielka. Potrzebna pani?

Francesca błyskawicznie zatrzasnęła drzwiczki szafy.

– Potrzebna – ucięła. – Pomogę pani zanieść tamte rzeczy do samochodu.

Pani Klara spojrzała na nią uważnie, ale nie skomentowała tego dziwnego zachowania. Zapakowały płaszcz i kardigan w worek foliowy, po czym zaniosły do bagażnika starego volkswagena.

– Mariola z pralni zgodziła się to wszystko odświeżyć za darmo – oznajmiła z dumą starsza pani. – Ma się te znajomości.

Bardzo lubiła czuć się doceniana.

– Wspaniale, pani Klaro – odparła Francesca. – Gdyby nie pani pomysły, nic by z tego nie wyszło. Załatwiła pani zamykaną szafkę, teraz ta pralnia, po prostu rewelacja. Czy pani wie, że o akcji „Wspólna Szafa” pisali nawet w gazecie regionalnej?

– A myśli pani, że kto zadzwonił do redakcji? – Sąsiadka mrugnęła wymownie. – Trzeba być sprytnym. Nie można całe życie hołdować zasadzie: „Siedź w kącie, a znajdą cię”.

Francesca doskonale wyczuła, co kobieta próbuje przemycić między wierszami.

– Jedźmy – zakończyła rozmowę. – Bo muszę wracać do pracy.

Zawiozła panią Klarę do wspomnianej Marioli, pomogła wyładować odzież przeznaczoną do czyszczenia, a następnie odstawiła sąsiadkę z powrotem do kamienicy pod aniołami i wróciła do „Cudeniek” akurat wtedy, gdy Lena sięgała po telefon, żeby ją ponaglić.

– Jesteś nareszcie! – Dziewczyna westchnęła z ulgą. – Bo już się martwię o babcię.

– Dużo miałaś klientów?

– Niewielu, ale sprzedałam zegar z szufladką.

– Z lawendą czy z wrzosami?

– Z wrzosami. I jeszcze przyszła jedna starsza pani… Pytała o szpatułki z zajączkami. Twierdziła, że będziesz wiedziała, o co chodzi. Dwa razy się upewniałam, czy nie chodzi jej o szkatułki, ale nie, twierdziła uparcie, że szpatułki.

– A, tak. Takie ozdoby wielkanocne do doniczek. Całkiem zapomniałam, to co roku na wiosnę świetnie schodzi. Zrobi się, zrobi.

– No dobrze, to ja już biegnę do babci. Dlaczego jesteś taka smutna? – Lena zatrzymała się w drzwiach, zapinając kurtkę. – Stało się coś?

– Nie, skądże. Zawiozłyśmy z panią Klarą odzież do czyszczenia. Wszystko dobrze.

– Okej, to do wieczora. Dzisiaj u Beaty – przypomniała dziewczyna i pobiegła na parking.

– Dzisiaj u Beaty… Jasne… – mruknęła pod nosem Włoszka, sama przed sobą udając irytację. – A może ja właśnie mam dzisiaj ochotę leżeć i płakać w spokoju? Człowiek nawet nie może złapać porządnego doła przez te przyjaciółki.

Pewnie tak by to właśnie wyglądało: po powrocie z pracy nalałaby sobie lampkę wina, ponieważ była sobota, a w soboty był czas na wino. Potem otworzyłaby szafę, żeby wtulić twarz w starą kurtkę Szczepana i moczyć ją łzami, aż materiał stałby się szorstki i nieprzyjemny. Wtedy można by się położyć na kanapie i, szlochając, dopić resztę wina. Rano męczyłby ją ból głowy i miałaby okropnie zapuchnięte oczy.

Ileż to wieczorów spędziła w taki sposób, ile nocy… Nie miała pomysłu, jak wyrwać się z kręgu beznadziei; nie była nawet pewna, czy chce się z niego wydostać. Choć dla znajomych miała zawsze uśmiech na twarzy, w głębi duszy z namaszczeniem pielęgnowała własny dramat – może dlatego, że był tak bardzo filmowy, romantyczny i ckliwy. A Francesca nade wszystko bała się, że jej życie stanie się puste i wyzute z uczuć jak życie mamy i ciotecznej babki Roberty.

Jej matka miała na imię Maria i była córką polskiego żołnierza, którego oddział podczas wojny walczył na wzgórzach nieopodal Piedimonte. Franciszek, ciężko ranny i uznany za zaginionego w akcji, został odnaleziony przez urwisów z miasteczka, którzy igrali ze śmiercią, bawiąc się na skałkach i szukając pustych łusek po nabojach, na których doskonale się gwizdało. Tamtego dnia natrafili na czołgającego się mężczyznę z krwawą miazgą zamiast twarzy. Tak oto dziadek – choć wtedy nikt nie przypuszczał jeszcze, że ten strzępek człowieka może kiedykolwiek stać się choćby czyimś mężem, a co dopiero ojcem i dziadkiem – trafił do rodziny Bianchi, która do końca wojny ukrywała go w murowanej piwniczce na wino. Nigdy nie dowiedział się, że o tym, czy go dobić, czy ocalić, zadecydowała dziecięca wyliczanka. Włosi w owym czasie nie byli pewni, kto jest ich sojusznikiem, a kto wrogiem. Ponieważ jednak wypadło na salvare, pozwolono, by sprawy potoczyły się swoim torem. Zdjęto z wojaka mundur i spalono natychmiast wraz z dokumentami i czapką z orzełkiem, bo przecież gdyby Niemcy znaleźli rannego, zaczęłyby się kłopoty. A potem Bianchi odziali Franciszka w byle jakie chłopskie ubranie i postanowili udawać, że taki właśnie do nich trafił – milczący, pokiereszowany, zupełnie nieszkodliwy. Nikt go szczególnie nie pielęgnował, ale opatrzono mu rany, dostawał jeść i pić, było mu ciepło. Jak się okazało, to wystarczyło, by przeżył.

Dość długo nie pamiętał, kim jest, a ponieważ po wojnie wielu mężczyzn nie wróciło już do domów, został we włoskim miasteczku, gdzie każde męskie ręce były na wagę złota. Zresztą kiedy już przypomniał sobie, że nazywa się Franciszek i pochodzi z Kielc, odnalazł także smutną część swoich wspomnień: rodzice nie żyją, a jedyny brat zginął, zanim Franek został ranny, jeszcze przed szturmem na Monte Cassino. Nie było już po co wracać do Polski.

Jego ojczysty język brzmiał niewyobrażalnie twardo i szeleszcząco, ale wkrótce nauczył się mówić jako tako po włosku. Rodzina użyczyła mu nazwiska Bianchi, bo swojego nie pamiętał. Raz wydawało mu się, że zwie się Rzeczuski, innym razem – Rzecki. Ponieważ początkowo zachowywał się dziwnie: przerywał znienacka rozmowę, zastygał w bezruchu i pogrążał się w rozmyślaniach, przez jakiś czas traktowano go trochę jak słabego na rozumie i zlecano wyłącznie prace fizyczne, wymagające sporej krzepy, bo tej mu nie brakowało. Jednak dość szybko okazało się, że Polak ma dryg do interesów. Założył hotelik z niewielką restauracją, zatrudnił w nim całą swoją nową rodzinę i w ten oto sposób rodzina Bianchi z drobnych sklepikarzy przekształciła się w ród hotelarski.

Franciszek ożenił się ze słodką Rosą z sąsiedztwa, na którą po swojemu mówił Róża. Żona, po dwóch poronieniach, dała mu w końcu dziecko – córeczkę Marię. Niestety, kiedy dziewczynka miała zaledwie dwa lata, jej matka zmarła z powodu powikłań po kolejnej ciąży – tym razem pozamacicznej. Tak oto Maria została sama z ojcem Polakiem o pokiereszowanej twarzy i dziurawej pamięci. Z ojcem, który mówił dziwaczną mieszaniną polskiego i włoskiego, ale za to wyprowadził rodzinę z powojennej biedy na bezpieczne wyżyny dobrobytu.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Agnieszka Olejnik, 2017

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2018

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie II, Poznań 2024

Projekt okładki: Michał Grosicki

Redakcja: SEITON, www.seiton.pl

Korekta: „DARKHART”

Skład i łamanie: „DARKHART”

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8357-404-2

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.