Mężczyzna w masce ebook

Sarah Mallory

Mężczyzna w masce

Tłumaczenie: Wojciech Usakiewicz

PROLOG

Czerwiec 1794 roku

Charity zamknęła oczy i wystawiła twarz do słońca. Żar lał się z bezchmurnego błękitnego nieba, a wysoko nad ziemią wesoło trylował skowronek. Lekki wiatr igrał z jej rozpuszczonymi włosami.

Zupełnie jak w raju, pomyślała, ale gdy uniosła powieki, zobaczyła tylko okoliczne pola, a w oddali, na drugim brzegu rzeki, jeszcze przed pasem kopiastych wzgórz na wschodzie, wieś Saltby. Surowa czworoboczna wieża kościoła górowała nad kilkoma zagrodami.

Stanowczo byłoby lepiej, gdyby nie musiała tam wrócić.

Potrząsnęła głową i wyzywająco wysunęła do przodu podbródek. Poczuła ciężar długich włosów, które opadły jej na plecy. Należało je związać i schować pod czepkiem, zanim dotrą z Jenny do wsi, tymczasem jednak miło było je rozpuścić. Dawały cudowne poczucie swobody.

Usłyszała chichot.

– Boże, Charity, są takie gęste, że na pewno nie zdążą wyschnąć, nim dojdziemy do Saltby – zauważyła przyjaciółka i odsunęła jej kilka jasnych pukli z szyi.

– Mimo wszystko było warto. – Charity wzięła Jenny pod ramię. – Chodźmy. Trzeba wracać do domu.

Ruszyły głęboką doliną, rozmawiając i beztrosko kołysząc czepkami trzymanymi za tasiemki. Dopiero gdy pokonały następny zakręt, zobaczyły, że przed nimi coś się dzieje.

– Niebiosa, nie wiedziałam, że dzisiaj ktoś tu będzie – powiedziała Jenny.

Na płaskim terenie przy strumyku odbywało się strzyżenie owiec. Okolona kamiennymi murkami zagroda była ich pełna. Pasterze pędzili grupę zwierząt do wody, by zmyć im tłuszcz z runa. Pośrodku całego tego zamieszania, na głazie, stała czarno ubrana znajoma postać. Mężczyzna uniósł ręce ku niebu, a w dłoni trzymał książkę. Charity wiedziała, że to Biblia. Mężczyzna recytował ustępy z Ewangelii, ale strzygący nie zwracali na niego większej uwagi, pochłonięci pracą, którą chcieli skończyć przed zmrokiem.

– Niebiosa, to twój ojciec – syknęła Jenny.

– Tak – przyznała kwaśno Charity. – Phineas ma się za nowe wcielenie Wesleya i naucza bezbożników. Zawróćmy, zanim nas zauważy. Pójdziemy dłuższą drogą, przez wzgórze.

– Za późno.

Czarno ubrany mężczyzna zeskoczył z zaimprowizowanej ambony i coś krzycząc, zbliżał się do nich wielkimi krokami. Nie było rady. Dziewczęta przystanęły i na niego poczekały.

– A dokąd to się wybieracie?! – zapytał ostro.

Odpowiedziała mu Jenny.

– Wracamy do domu, panie Weston. Byłyśmy w odwiedzinach u starej pani Crawshaw, zaniosłyśmy jej koszyk z jedzeniem. Jej syn służy teraz w wojsku i nie ma kto się nią zaopiekować, więc pani Weston uznała…

Phineas jej nie słuchał. Spoglądał gniewnie na dziewczęta, twarz pokryły mu czerwone plamy.

– Chodzicie po wsi bez chust na ramionach i z rozpuszczonymi włosami niczym…! – Urwał oburzony.

– Było tak gorąco, że w powrotnej drodze przystanęłyśmy w ustronnym miejscu, żeby się wykąpać – oznajmiła Charity, spoglądając wyzywająco na ojca. – Robiłyśmy to wiele razy.

– Tak, ale już nie jesteście dziećmi. Macie po czternaście lat i powinnyście wiedzieć, że Pan krzywym okiem patrzy na kobiety obnażające się w tak bezwstydny sposób.

– Nie zamierzałyśmy nikomu się pokazywać – odparła. – Zanim dojdziemy do Saltby, włosy nam wyschną, a nawet jeśli nie, to schowamy je pod czepkami. – Czuła na sobie przeszywający wzrok ojca i widziała ślinę na jego wargach, gdy cedził słowa.

– Chcesz narzucać się tym wszystkim mężczyznom jak zwykła dziewka!

– Nie, zamierzałyśmy iść inną drogą… – Urwała, bo Phineas szybko ją dopadł i chwycił za nadgarstek.

– Puść mnie! – zawołała.

– Bóg mi świadkiem, że próbowałem cię nauczyć skromności, ale nic z tego nie wyszło. „Po uczynkach można poznać dziecię, czy jego charakter jest czysty i prawy”. Twój charakter też można poznać.

– Przecież nie zrobiłyśmy niczego złego.

– Już ja was nauczę unosić się pychą.

Próbował schwytać Jenny, ale Charity uczepiła się rękawa ojca i go odciągnęła.

– Uciekaj do domu! – zawołała do przyjaciółki, a widząc jej wahanie, krzyknęła jeszcze: – Dla mnie nic nie możesz zrobić, ratuj siebie!

– A sobie uciekaj! – wrzasnął Phineas za biegnącą dziewczyną. – Nie ukryjesz się przed gniewem Pana, Jennifer Howe. Ogłoszę to wszem wobec z ambony w najbliższą niedzielę!

– Tego nie zrobisz, ojcze! – zaprotestowała Charity, usiłując się uwolnić. – Pójdziesz do pani Howe, ona da ci trzy gwinee na fundusz parafialny i na tym sprawa się skończy.

– Ośmielasz się krytykować moją służbę Panu?!

Wydęła wargi.

– Zbyt wiele razy widziałam, jak kilka sztuk srebra może złagodzić twoje święte oburzenie.

Zmarszczył czoło.

– Wyrodna córka!

– To my swoją pracą służyłyśmy Panu – odpaliła. – Wspomagałyśmy ubogich, z czego pożytek jest większy niż z twoich nauk, które do nich kierujesz.

Phineas wskazał wolną ręką ludzi krzątających się nad strumieniem.

– Wykorzystałaś to jako pretekst, aby przyjść tutaj i narzucać się tym mężczyznom. Znam waszą przewrotność i zepsucie, dziewczęta. – Wsunął jej rękę we włosy, a gdy zacisnął pięść, Charity krzyknęła. – Wiesz, że mieszasz mężczyznom w głowach tym… tym bogactwem złota, prawda? To próżność, dziewczyno, słyszysz mnie? Próżność! „Obrzydłe dla Pana są serca przewrotne”.

– Puść mnie!

– Najpierw musisz się przekonać, kim stają się ci, którzy szydzą z Pana i jego sług.

Nie zwracając uwagi na krzyki córki, zaczął ją ciągnąć za sobą w stronę pasterzy strzygących owce. Mężczyźni popatrzyli ku niemu nieufnie, niektórzy mrucząc gniewnie pod nosem, ale nikt nie odważył się głośno zaprotestować. Phineas dowlókł Charity do głazu, z którego wcześniej przemawiał, i zmusił ją, by usiadła.

– Jacobie, podejdź tu i ją przytrzymaj.

– Nie, wielebny, nie…

Phineas odwrócił się ku niemu z twarzą pełną pogardy.

– Ośmielasz się sprzeciwiać słudze bożemu?

Jacob podszedł i ujął Charity za ramiona.

– Przepraszam, panienko.

Nie wiadomo, czy usłyszała to jego bąknięcie, bo głośno szlochała. Phineas prawie wyrywał jej włosy razem z cebulkami. Usłyszała jego grzmiący głos:

– Eliasie, przynieś mi nożyce.

– Nieeee!

Krzyczała, płakała, błagała, ale bez skutku. Raz po raz słyszała chrzęst nożyc, a przy każdej garści obciętych włosów Phineas recytował werset z Biblii.

Nie trwało to długo, więcej czasu zajęłoby pasterzowi ostrzyżenie owcy. Charity poczuła, jak lekka stała się nagle jej głowa, a skóra na szczycie zaczęła ją palić od słońca. Jacob ją puścił, ale się nie ruszyła. Siedziała na skale, już nie płakała, a jedynie tępo wpatrywała się w ziemię.

Phineas się cofnął.

– A Bóg powiedział: „Karcenia dziecku nie żałuj, gdy rózgą uderzysz – nie umrze”.

Jego słowa padły w próżnię. Mężczyźni przestępowali z nogi na nogę i nie bardzo wiedzieli, co ze sobą począć. Skowronek odleciał i nawet owce przestały beczeć.

Charity wolno podniosła się na nogi. Rozejrzała się dookoła. Niebo wciąż tworzyło nad jej głową błękitne sklepienie, wzgórza wyglądały tak samo jak przedtem, a jednak wszystko się zmieniło, jakby jej świat się oddalił, a ona patrzyła na tę scenę z dystansu, jak beznamiętny obserwator. Zerknęła na ojca. Na gniewnej twarzy nadal miał czerwone plamy i ciężko oddychał. Stał z ramionami opuszczonymi wzdłuż ciała, a w dłoni wciąż trzymał nożyce.

– Przecież nie jestem dzieckiem – powiedziała wolno. – Już nie. Ostatni raz pozwoliłam ci tknąć się palcem.

Z tymi słowami odwróciła się i odeszła, zostawiając u jego stóp swoje włosy – długie, jedwabiste i gęste pasma, które wyglądały niczym złociste runo.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Styczeń 1807 roku

Nieśmiało zaczynało śnieżyć, silny wiatr przylepiał płatki do okna powozu. Charity Weston pomyślała z pewną ulgą, że tym razem nie ma pasażerów na dachu pocztowego dyliżansu, zmierzającego ze Scarborough do Yorku. Nisko sunące czarne chmury skracały i tak krótki zimowy dzień, toteż wkrótce dobrze jej znany krajobraz miał zniknąć w gęstym mroku, podobnym do tego, który spowijał wnętrze pojazdu. To było coś zupełnie innego niż blask świateł rampy, w którym spędzała większość swoich dni, a właściwie wieczorów.

Zastanawiała się, co pomyśleliby jej współpasażerowie, gdyby wiedzieli, że jest aktorką. Farmer i jego żona pewnie nie uśmiechaliby się do niej tak życzliwie, gdy zajmowała miejsce. Tymczasem widzieli jedynie modnie ubraną kobietę, której towarzyszyła służąca. Charity wróciła do cichego starannego sposobu wysławiania się damy i zrezygnowała z nosowej, dość monotonnej mowy, której nauczyła się, gdy pod przybranym nazwiskiem występowała w Londynie. Nie należało się więc dziwić, że towarzysze podróży mogli ją wziąć za damę. Jeśli jednak ktoś z nich mieszkał w Allingford lub okolicach, należało się liczyć z tym, że w najbliższych miesiącach zrozumie swoją pomyłkę, Charity bowiem przyjęła propozycję przyłączenia się do trupy teatralnej, którą założył i kierował jej oddany przyjaciel.

Nowe miasto i role, odmienna publiczność. Kiedyś myśl o tym budziła u niej podniecenie, jednak tym razem Charity nie mogła wykrzesać z siebie ani odrobiny entuzjazmu.

Czyżbym się starzała? – zastanawiała się. Mam dwadzieścia siedem lat i pragnę jedynie mieć własne miejsce na ziemi, a nie te moje pensjonaty w Londynie.

Gdy dyliżans z turkotem przetaczał się przez wieś, zwróciła uwagę na skromny domek, nieco odsunięty od drogi. Z parterowego okna wylewało się złociste światło, a drzwi wejściowe były otwarte. Na progu stała kobieta z szeroko rozłożonymi ramionami, a ścieżką biegło ku niej dwoje małych dzieci. Charity przyglądała się, jak kobieta obejmuje maluchy i spogląda na mężczyznę, zbliżającego się ich śladem. Nawet w gasnącym świetle zmierzchu widać było szczęście malujące się na jej twarzy. Charity ścisnęło się serce.

Tego właśnie chciała dla siebie: domu i kochającej rodziny.

Obróciła się na siedzeniu i przycisnęła twarz do szyby. Patrzyła na domek, póki nie znikł z pola widzenia. To była scena szczęścia, ale trwała tylko ulotną chwilę, a Charity dobrze wiedziała, jak złudne bywają takie wyobrażenia. Gdy tylko ci ludzie znajdą się w czterech ścianach domu, ukryci przed wzrokiem obcych, może się zdarzyć, że dzieci schowają się za matczynymi spódnicami, widząc zbliżającego się ojca z Biblią w jednej ręce i jeździecką szpicrutą w drugiej. Ojciec zażąda całkowitej uległości, a każde nieposłuszeństwo będzie karać biciem. Charity zadrżała, skuliła się w kącie i zamknęła oczy, usiłując pozbyć się wspomnień. Może popełniłam błąd, wracając do Allingford, tak blisko miejsca, gdzie się urodziłam, pomyślała.

Dyliżans nagle utracił pęd, a na zewnątrz rozległy się podniesione głosy. Żona farmera przeraźliwie krzyknęła. Charity usłyszała głos Betty, swojej służącej i zarazem garderobianej, która siedziała obok.

– Jejku, co się stało?

– Najprawdopodobniej krowa na drodze – odparła spokojnie Charity. Opuściła szybę i wychyliła głowę. – Nie – stwierdziła z nie mniejszym spokojem. – To nie żadne zwierzę, w każdym razie nie czworonożne. To rozbójnik.

Betty głośno nabrała powietrza, a żona farmera zaczęła histerycznie bełkotać, ściskając w dłoni medalion, zdobiący jej obfity biust. Charity poczuła tylko lekkie podniecenie, gdy przyglądała się jeźdźcowi, który stał obok dyliżansu i wymachiwał pistoletem w stronę woźnicy i strażnika. W zalegającym półmroku wydawał się groźny. Kapelusz miał zsunięty nisko na czoło, więc twarzy nie można było dojrzeć. Wszystko u tego człowieka było czarne, od trójgraniastego kapelusza po podkowy jego wielkiego wierzchowca. Szorstkim tonem nakazał strażnikowi rzucić na ziemię broń i podać worek z przesyłkami.

Charity poczuła dotknięcie na ramieniu.

– Bardzo panią proszę, aby skryła się pani w głębi pojazdu i nie rzucała w oczy – szepnął nagląco farmer. – Może ten rozbójnik zadowoli się pocztą i nie będzie nas niepokoił.

Natychmiast cofnęła się na swoje miejsce, ale nie spróbowała podnieść szyby, aby hałasem nie przyciągnąć uwagi napastnika.

– Nie mam dobrego zdania o naszym strażniku – powiedziała cicho. – Nawet nie próbował stawić oporu.

– Musi być cała banda – szepnęła Betty.

– Nie wydaje mi się. – Charity znów przysunęła się bliżej do okna. – Widzę tylko jednego człowieka.

Jeździec zsiadł z konia i wziął worek pocztowy, który następnie przerzucił przez siodło wierzchowca. Charity zwróciła się do farmera.

– Razem z tymi dwoma mężczyznami siedzącymi na koźle z pewnością mógłby pan go obezwładnić, czyż nie?

Farmer natychmiast wcisnął się głębiej w kąt.

– Nie, jeśli jest uzbrojony – oświadczył spłoszonym tonem.

– Idzie tutaj – syknęła Betty. – Ojejku! – Ścisnęła rękaw Charity.

W tym momencie gwałtownie otworzyły się drzwi i obcy powiedział jowialnie:

– No, no, zobaczmy, kogo tu mamy. Panowie i panie, proszę wysiąść.

Gdy zakołysała się przed nimi lampa zawieszona na lufie pistoletu, żona farmera jęknęła i skulona przytuliła się do męża. Charity cicho cmoknęła i szybko wykonała polecenie, po czym napomniała Betty, by się nie ociągała. Farmer i jego żona wzięli z nich przykład i wkrótce całą czwórką stali na drodze, chłostani zimowym wiatrem. Charity zerknęła ku dyliżansowi. Woźnica i strażnik siedzieli na koźle z rękami założonymi na karki.

– To już wszyscy?

– Chyba że ktoś jeszcze chowa się pod siedzeniem – odparła Charity, rozcierając zmarznięte dłonie. – Jeśli zamierza nas pan obrabować, to proszę się pospieszyć, bo chcemy jechać dalej.

Charity wyczuła, że napastnik zatrzymał na niej spojrzenie. Teraz, gdy znalazła się w jego pobliżu, widziała czarną maskę, zasłaniającą górną część twarzy. Nawet bez cichego syknięcia Betty wiedziała, że zwrócenie na siebie uwagi nie było najmądrzejsze.

– A kim pani jest, że stawia żądania?

– Nie pańska sprawa.

– Och, przepraszam panią bardzo, ale nie mogę się z panią zgodzić.

Machnął pistoletem. Mówił wciąż spokojnie, ale niewątpliwie również stanowczo, co potwierdzały gesty. Charity sztywno się wyprostowała.

– Jestem pani Weston.

– Naprawdę? – Zbliżył się i Charity odniosła wrażenie, że została poddana drobiazgowym oględzinom. – To znaczy, że jedzie pani do Beringham, czy tak?

– Nie mam czego szukać w Beringham.

– Nie?

– Nie. Jadę do Allingford. – Zawahała się, po czym dodała: – Do teatru, jestem aktorką. – Wyciągnęła przed siebie torebkę. – Proszę, niech pan weźmie, jeśli chce nas obrabować.

Mężczyzna uśmiechnął się, ukazując białe zęby.

– Nie skorzystam. Jestem w litościwym nastroju.

– Nie chce więc nas pan obrabować? – spytał farmer, wytrzeszczając oczy.

– Nie. Uznałem, że nie zabiorę ani pańskiego portfela, ani tej błyskotki, która wisi na pańskiej żonie. Wsiadajcie z powrotem do dyliżansu… wszyscy z wyjątkiem tej damy.

Charity poczuła, że serce podchodzi jej do gardła. Za nic nie pokazałaby, że się boi, więc powiedziała z udawaną pewnością siebie:

– Nic dla pana nie mam.

– Ależ ma pani.

Betty wystąpiła naprzód:

– Nie tknie pan mojej pani! – krzyknęła.

Pistolet złowieszczo się zakołysał.

– Proszę odesłać służącą do dyliżansu razem z resztą pasażerów, pani Weston.

– Rób, co każe, Betty – poleciła słudze Charity, patrząc jej w oczy, i dyskretnie dotknęła palcem główki szpilki, która przytrzymywała jej kapelusz. – Ja się tym zajmę.

W oczach Betty dostrzegła zrozumienie. Skinęła głową i zostawiła Charity ze zbójcą.

– Zmieniłem zdanie – powiedział nagle. – Wezmę tę wymyślną broszkę, którą przypięła pani do narzutki.

Była to nieduża kamea bez szczególnej wartości. Charity powzięła przypuszczenie, że rozbójnik chce podarować ją swojej lubej, i ta myśl jej się nie spodobała. Gdy sięgnął do jej piersi, by odpiąć broszkę, z trudem zachowała spokój. Mężczyzna przez chwilę mozolił się z zapięciem, aż w końcu rozdrażniona odepchnęła jego ręce.

– Sama to zrobię. – Odpięła kameę i mu ją podała. – Niech pan bierze. Mogę już iść?

– Jeszcze nie, proszę pani.

Przysunął się do niej i nagle znalazła się w jego cieniu. Była wysoka, ale napastnik nad nią górował, a w obszernym płaszczu z pelerynką wydawał się mieć niewiarygodnie szerokie ramiona. Przebiegł ją dreszcz, powiedziała sobie jednak w duchu, że to mężczyzna jak każdy inny, a w swojej profesji nieraz musiała wybrnąć z takiej sytuacji.

– Z pewnością nie rzuci się pan na mnie w tym miejscu, mając tylu świadków – zauważyła.

Roześmiał się i znów zobaczyła błysk białych zębów.

– Rzucić się? Moja droga, to by wskazywało, że nie jest pani chętna.

– Czyżby? Żądam…

Nie pozwolił jej dokończyć, z całej siły bowiem przyciągnął ją do siebie i przytrzymał mocnym ramieniem. Chciała zaprotestować, spojrzała na niego, ale właśnie w tej chwili pochylił głowę i ją pocałował.

Nie wiadomo, czy miał szczęście, czy wykorzystał doświadczenie, ale odnalazł jej usta natychmiast i już pierwsze zetknięcie ich warg sprawiło, że Charity zakręciło się w głowie. Nie była w stanie się ruszyć, a nieznajomy wciąż ją całował. Wsunął jej język do ust i budził w jej ciele takie bogactwo doznań, że nie sposób było mu się oprzeć. Nawet nie zwróciła uwagi na to, że drapie ją jego świeży zarost.

Oszołomiona, była jednak w stanie zarejestrować, że od mężczyzny nie bił zapach konia ani odór brudu. Najpierw poczuła zmieszaną woń skóry i wełnianego sukna, z którego uszyto płaszcz mężczyzny, a gdy zamknął ją w uścisku, owionął ją aromat mydła, cytryny, korzeni i czystej bielizny. Te wrażenia były dla niej nowe i dość onieśmielające. Mimo to zapragnęła przywrzeć do nieznajomego jeszcze mocniej, aby wyraźnie czuć przy sobie jego ciało.

Czas się zatrzymał. Była więźniem napastnika, ale zamiast się wyrywać, broniła się przed własnym pragnieniem, by odwzajemnić pocałunek. Gdy wreszcie mężczyzna podniósł głowę, poczuła rozczarowanie. Pozostała w jego ramionach, bo nie miała siły się ruszyć, i patrzyła mu w oczy. Trochę już się przyzwyczaiła do ciemności i tam, gdzie nie sięgały cień kapelusza i maska, nieco wyraźniej widziała uśmiechnięte usta, zdecydowanie zarysowaną szczękę i dołek w podbródku, a także orli nos. Najbardziej jednak przykuły jej uwagę bardzo ciemne oczy, spoglądające przez otwory w masce.

– Uch… – westchnął. – Bosko.

Charity zapomniała, gdzie się znajduje. Nie czuła lodowatego wiatru, obsypującego ich zmrożonymi płatkami śniegu. Nie przeszkadzało jej, że to obcy mężczyzna. Wyleciało jej z głowy nawet to, że jest zbójcą. Wróciła do rzeczywistości dopiero wtedy, gdy rzucił do woźnicy i strażnika:

– Ręce trzymać za głową, przyjaciele.

Odepchnęła go, a właściwie jedynie się cofnęła, bo on pozostał na miejscu. Zaczęła energicznie wygładzać spódnice, żeby ukryć drżenie rąk. Spojrzenie za siebie przekonało ją, że dyliżans wciąż stoi na drodze, nieruchomi woźnica i strażnik tkwią na koźle, a w oknach widać zarysy twarzy trojga pasażerów. Minęła pewnie minuta, może mniej, a mimo to Charity miała poczucie, że zdarzyło się coś doniosłego. Skarciła się w myślach. Wielkie nieba. To był tylko pocałunek, a przecież mężczyźni już ją całowali. Tak, ale nie było to niezwykłym przeżyciem. To skutek emocji, powiedziała sobie surowo.

Tymczasem napastnik wyciągnął do niej rękę.

– Dostałem już od pani okup, jest więc pani wolna i może iść swoją drogą.

W milczeniu uścisnęła mu dłoń i pozwoliła, by pomógł jej wsiąść do dyliżansu. Zamknął za nią drzwi, ale zobaczyła jeszcze przez okno błysk rozbawienia w jego oczach, gdy w kpiącym pozdrowieniu lufą pistoletu dotknął ronda kapelusza. Odsunął się na bok i spojrzał ku woźnicy i strażnikowi.

– Posłuchajcie, chłopcy. Będę wam wdzięczny, jeśli posiedzicie nieruchomo jeszcze przez chwilę.

Gwizdnął i natychmiast podbiegł do niego czarny koń. Charity zauważyła, jak sprawnie mężczyzna wskoczył na siodło i odjechał galopem. W dyliżansie zapanowała konsternacja.

Gdy tętent kopyt ucichł, czar prysł. Farmer zaczął wyrzekać na zuchwałość takich łotrów, natomiast jego żona wachlowała się jak szalona, twierdząc, że lada chwila może dostać paroksyzmu. Betty mamrotała modlitwę dziękczynną, aż wreszcie strażnik zszedł z kozła, by podnieść strzelbę z ziemi i spytać, czy podróżnym nic się nie stało.

– Jak to nic? Oczywiście, że się stało! – zawołał oburzony farmer. – Po co tu jesteście, człowieku, skoro pozwoliliście drabowi z byle pukawką przerazić wszystkich pasażerów? Popatrzcie! Popatrzcie na moją żonę! Ledwie żyje ze strachu. To hańba! Jeden bandzior na drodze, a wy od razu rzucacie broń.

– Owszem, rzuciłem – przyznał urażony strażnik. – On przecież groził, że mi odstrzeli głowę.

– I dlatego pozwoliliście mu na rozbój w biały dzień?

– O ile sobie przypominam, nie zabrał niczego, co do pana należało – odparł strażnik.

– Ukradł pocztę – sprzeciwiła się żona farmera.

– I narzucał się mojej pani – dodała Betty.

– Dlatego właśnie pytam, czy nic jej się nie stało. – Strażnik skupił uwagę na Charity. – Jak to jest, proszę pani? Jest pani ranna?

Tymczasem Charity jeszcze raz przeżywała chwile spędzone w silnych ramionach nieznajomego. Wargi wciąż paliły ją od pocałunku, ale do tego nie przyznałaby się przed nikim.

– N-n-nie. Jestem nieco wstrząśnięta, ale nie ranna.

– Ten łotr skradł pani broszkę.

– Siedź cicho, Betty. – Charity skarciła służącą. – To było zwykłe świecidełko – dodała i zwróciła się do strażnika: – Nic poważnego się nie stało. Jedźmy dalej.

Wydawał się zadowolony z jej odpowiedzi. Skinął głową.

– Wobec tego ruszamy. Zatrzymamy się w Beringham, aby zmienić konie. Wtedy zgłosimy napad.

Zatrzasnął drzwi. Pojazd się zakołysał, gdy strażnik znów zajmował miejsce na koźle obok woźnicy.

– Tak, tak, ja też zgłoszę to w firmie pocztowej – zapowiedział farmer, gdy potoczył się dyliżans. – Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. Strażnik i woźnica nie umieli sobie poradzić z samotnym zbójem! Nawiasem mówiąc, we trzech mogliśmy go przecież ująć!

– Właśnie to proponowała moja…

Charity mocno kuksnęła Betty i uśmiechnęła się promiennie.

– Cieszy mnie, że wykręciliśmy się sianem, i modlę się, żeby przed dojazdem do celu nie spotkały nas żadne atrakcje.

Jej modlitwa została wysłuchana. Podczas krótkiej jazdy do Beringham nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło. Pasażerów zaproszono do gospody i wezwano tam konstabla.

Po dojmującym chłodzie w dyliżansie chętnie powitali ogień buzujący w sali jadalnej gospody. Gdy właściciel poczęstował wszystkich filiżanką gorącej kawy, nawet farmerowi poprawił się nastrój. Miejscowy konstabl nazwiskiem Rigg okazał się flegmatycznym mężczyzną, który z wyraźnym wysiłkiem spisywał zeznania, tłumacząc, że sędzia będzie domagał się najdrobniejszych szczegółów. Gdy strażnik i woźnica przedstawili swoją wersję wydarzeń, przyszła kolej na pasażerów. Charity zerknęła na zegar. O tej porze powinni znajdować się już w Allingford, ale spóźnieniu nie sposób było zapobiec, zwalczyła więc narastające zniecierpliwienie i skupiła się na zeznaniach.

– Zbójca zsiadł z konia i kazał wam wszystkim wysiąść z dyliżansu, tak? – Konstabl zajrzał do notatek. – Mieliście więc okazję przyjrzeć się temu człowiekowi, prawda?

Farmer przecząco pokręcił głową.

– Nie, było za ciemno, by cokolwiek zauważyć.

– To prawda – potwierdziła Betty. – Poza tym zaraz kazał wszystkim z wyjątkiem pani Weston wsiąść z powrotem do dyliżansu.

– Weston? – Konstabl podniósł głowę, wyraźnie zainteresowany. – Pani Weston, tak? Czy pani jest…?

– Jestem aktorką. – Uśmiechnęła się, by złagodzić wrażenie wywołane tym, że mu przerwała. – Weston to mój sceniczny pseudonim.

Żona farmera parsknęła, a miejsce jej wcześniejszego uśmiechu zajęło wyniosłe spojrzenie.

– Och, rozumiem. – Konstabl wydawał się jeszcze bardziej zainteresowany. – To znaczy, że jedzie pani do Allingford. W Beringham nie mamy teatru – dodał z westchnieniem.

– Ani żadnej innej rozrywki – włączył się zrzędliwym tonem farmer. – Nawet gospody nie są już takie jak kiedyś.

– W każdym razie ona widziała go z bliska – wtrąciła nieproszona żona farmera, nie zwracając uwagi na męża. – Była w jego ramionach, a on pozwolił sobie na wiele…

– Za przeproszeniem, nic takiego nie miało miejsca – oświadczyła wojowniczo Betty, stając w obronie swojej pani. – On się rzucił na panią Charity, całkiem wbrew jej woli.

Charity spłonęła rumieńcem i pokręciła głową, widząc minę konstabla.

– Ukradł mi tanią broszkę, to wszystko.

– I jeszcze ją całował! – krzyknęła żona farmera z nieukrywanym oburzeniem.

– To raczej zrozumiałe, szanowna pani – powiedział sługa prawa i zaczerwienił się po koniuszki uszu.

– Znaczy to, że ona widziała go lepiej niż reszta z nas – stwierdził farmer. – To był wysoki chłop.

– Co pani na to? – zwrócił się konstabl do Charity, która wzruszyła ramionami.

– Nie nazwałabym go wysokim. Moim zdaniem, raczej średniego wzrostu.

– Bez wątpienia wyższy – przekonywała żona farmera. – Dużo większy od pani!

Charity pamiętała to aż za dobrze, ale pokręciła głową.

– Chyba się trochę skuliłam.

To było kłamstwo. Podczas spotkania z rozbójnikiem nie odczuwała strachu. Gniew, owszem, i podniecenie, ale nie strach. Tymczasem żona farmera ciągnęła:

– Wielki mężczyzna, cały w czerni, na ogromnym karym koniu. Bardzo szeroki w ramionach.

Charity przypomniała sobie, jak się do niej zbliżył, i co czuła, gdy ją objął.

– Miał bardzo obszerny płaszcz – powiedziała. – Z pelerynką okrywającą ramiona, więc musiał wydawać się barczysty.

– Czy widziała pani jego twarz albo włosy? Może nosił perukę?

– Ani na chwilę nie zdjął kapelusza. Poza tym na twarzy miał maskę.

Tym razem nie minęła się z prawdą.

– Koń powinien być łatwy do znalezienia. – Woźnica postukał fajką o gzyms kominka i zaczął ją nabijać. – Ogromny ogier, czarny jak smoła.

– On na pewno nie był stąd – dodał strażnik. – Powiedziałbym, że Irlandczyk.

– Prawda – potwierdził farmer. – Stanowczo Irlandczyk, taki akcent mają tylko oni.

Charity milczała. Spędziła wiele lat wśród aktorów i mimów, dlatego podejrzewała, że irlandzki akcent nieznajomego był tak samo udawany, jak jej sposób mówienia, którym zaczęła się posługiwać w Londynie, aby wszyscy sądzili, że urodziła się na południe od Tamizy. Karczmarz, który od dłuższego czasu przy nich stał, skinął głową.

– Mroczny Jeździec. Mówią, że pochodzi z Dublina.

– Boże wielki! – zawołała żona farmera, osuwając się na oparcie krzesła, ale nikt nie zwrócił na nią uwagi.

– Mnie się wydaje, że z Shannon – powiedział woźnica – ale tylko zgaduję. Nigdy wcześniej nie widziałem tego człowieka.

– Mroczny Jeździec? – powtórzyła zaniepokojona Betty.

– Tak. – Karczmarz skinął głową. – Grasuje na drogach wokół Beringham już od roku. Przed Bożym Narodzeniem obrabował Absaloma Keldy’ego i jego żonę.

Farmer parsknął.

– Huttonowi może zabrać, co mu się podoba. To stary łajdak, który myśli tylko o sobie.

– Zgadza się – przyznał karczmarz. – Mroczny Jeździec jest kapryśny. Nigdy nie wiadomo, co zabierze. Czasem zadowala się pocałunkiem pięknej kobiety, innym razem woli portfel.

– Zawsze zabiera pocztę – wyjaśnił konstabl. – Potem, kiedy już przejrzy przesyłki, rzuca je przy drodze. Przypuszczam, że szuka pieniędzy, chociaż nie wiem, kto byłby taki głupi, żeby wsadzić pieniądze do listu.

Karczmarz puścił oko do Charity.

– Tutejsze kobiety są wpatrzone w niego jak w tęczę. Wszystkie chciałyby go poznać. Wiele z nich uważa, że to dżentelmen w przebraniu, który robi to dla zabawy.

– Dżentelmen czy nie, zadynda na stryczku, kiedy go złapią – orzekł konstabl. – Chyba wiem już wszystko, czego mi potrzeba, więc mogą państwo kontynuować podróż. – Bez pośpiechu przesunął wzrokiem po pasażerach. – Powiedzcie mi jednak, dokąd jedziecie, żebym mógł z wami w razie potrzeby jeszcze raz porozmawiać albo pokazać sprawcę do identyfikacji.

– Nas można znaleźć na farmie Broad Ings. – Obficie obdarzona kobiecymi wdziękami żona farmera wstała i otrząsnęła spódnice. – A zapłaciliśmy za przejazd do następnego skrzyżowania, więc im szybciej ruszymy w drogę, tym lepiej.

– A pani Weston?

Charity rozłożyła ręce.

– Nie mam pojęcia, gdzie zamieszkam w Allingford, ale zawsze można mnie zastać w teatrze.

Zaprowadzono ich z powrotem do dyliżansu. Woźnicy spieszyło się, żeby nadrobić stracony czas, więc z wielkim klekotem dotarli do następnego rozdroża, gdzie farmer z żoną wysiedli i zostawili całe wnętrze pojazdu dla Charity i jej służącej.

– Ale zamęt, proszę pani! Powinnyśmy być w Allingford trzy godziny temu.

– Wiem, Betty. Mam nadzieję, że Hywel zostawi dla nas obiad. Po tylu wrażeniach mam wilczy apetyt.

Betty wydała z siebie niezadowolone parsknięcie.

– Nie wiem, jak pani może myśleć o jedzeniu po napaści tego łajdaka. Widocznie jednak nie było tak źle, skoro nie musiała pani zrobić użytku ze szpilki do kapelusza, a doskonale wiem, że nieraz już się przydała, gdy wielbiciel zbyt się spoufalił.

Charity nie odpowiedziała, tylko wcisnęła się w kąt i zamknęła oczy. Prawdę mówiąc, nawet przez chwilę nie przyszło jej do głowy posłużyć się szpilką. Gdy zbójca przyciągnął ją do siebie, przestała myśleć o czymkolwiek. Znała damy, które mdlały na widowni, kiedy na scenie stawał wyjątkowo przystojny aktor, ale uważała je za afektowane istoty. Teraz mogła zrozumieć je nieco lepiej, bo poczuła do tego łajdaka tak niesamowity pociąg, że zakręciło jej się w głowie i sama o mały włos nie padła jak długa.

Wielkie nieba, co też jej się roiło?

Starzejesz się, moja droga, powiedziała sobie w duchu. Starzejesz się i jesteś samotna, jeśli omal nie mdlejesz w odpowiedzi na zaloty obcego mężczyzny.

Światła Allingford wyrwały ją z zadumy. Ucieszyła się, że może przerwać niepokojące rozmyślania. Czekał na nie służący, by zaprowadzić je z miejscowej gospody do niedalekiego skromnego domu, w którym bardzo wyniosły kamerdyner oznajmił, że pan Jenkin oczekuje na panią Weston w salonie. Gdy służący otworzył drzwi, Charity ujrzała stojącego przy rozpalonym kominku wytwornego wysokiego mężczyznę z siwymi włosami. Natychmiast podszedł, by ją powitać.

– Już zaczynałem podejrzewać, że zmieniłaś zdanie i jednak nie przyjedziesz, żeby u mnie wystąpić.

Ze śmiechem podała mu ręce i przyciągnęła go do siebie, by pocałować w policzek.

– Skądże znowu, Hywel. I dobry wieczór, mój drogi. Miałyśmy opóźnienie w podróży. Z nie byle powodu, bo napadł nas zbójca! – Odwróciła się, by zdjąć okrycie. Nie chciała, żeby Hywel widział jej twarz. Za dobrze ją znał i natychmiast zauważyłby, że nie powiedziała o tym zdarzeniu całej prawdy. – Zdaje się, że w tej okolicy wszyscy o nim słyszeli. Mówią o nim Mroczny Jeździec. Moim zdaniem, bardzo marny okaz w swoim gatunku.

– Doszły mnie słuchy o nim.

Podeszła do ognia, a Hywel podał jej kieliszek wina i spytał:

– Co ci zabrał?

– Tylko zwykłą błyskotkę, broszkę.

– I zażądał pocałunku od dam?

Zaczerwieniła się.

– Tak.

– A ty byłaś zdecydowanie najpiękniejsza.

– Jasne kręcone włosy i niebieskie oczy! – Skrzywiła się z niechęcią. – Wiesz, że nie cenię takiej nijakiej urody.

– Jesteś świetną aktorką, moja droga, ale uroda… ta nijaka uroda, jak to nazywasz, niemało przyczyniła się do twoich sukcesów. – Wskazał jej miejsce przy kominku, a sam usiadł na krześle naprzeciwko. – Jak ci się podobało w Scarborough?

– Bardzo. – Spojrzała na niego rozmarzona. – Bardzo korzystnie porównywano mnie z panią Siddons.

– Teraz szturmem weźmiesz Allingford. Jestem ci bardzo wdzięczny, że zaszczycasz mój teatr swoją obecnością.

– Co za androny!Wiesz, że zawdzięczam ci właściwie wszystko. Jak mogłabym ci odmówić pomocy, kiedy napisałeś, że straciłeś gwiazdę? Dobrze pamiętam, że przed laty wziąłeś mnie pod swoje skrzydła i troskliwie się mną zaopiekowałeś.

– Zostałem za to nagrodzony. Jesteś urodzoną aktorką, a twoje sukcesy bardzo dobrze wpłynęły na moją wędrowną trupę. Tak dobrze, że namówiłem inwestorów na postawienie nam budynku teatralnego.

– Sam mnie zachęcałeś, żebym spróbowała szczęścia w Londynie.

– Twój talent zasługuje na większą publiczność. – Z uśmiechem na twarzy Hywel usiadł. – Śledziłem twoje losy w gazetach. Agnes Bennet, ulubienica Drury Lane Theater! Jak dawno to było? Pięć lat temu?

– Mniej więcej.

– Wyjechałaś z Londynu właśnie wtedy, gdy zaczęłaś wyrabiać sobie nazwisko. Czemu to zrobiłaś, moja droga?

Charity ujęła w dłonie czaszę kieliszka.

– Wpadłam w złe towarzystwo. Kiedy zdałam sobie sprawę z tego, jak bardzo brzydzę się i sobą, i tymi ludźmi, postanowiłam porzucić to życie i Agnes Bennet. – Uśmiechnęła się z ironią. – To cud, że uciekłam, nie tracąc cnoty.

– Czyli znów jesteś Charity Weston.

– Tak, a ostatnie lata spędziłam, jeżdżąc po kraju i budując karierę od nowa.

– Bardzo dobrze ci to wychodzi, jeśli wierzyć doniesieniom. – Hywel wstał, wziął do ręki karafkę i ponownie napełnił kieliszki. – Dlaczego więc przyjechałaś do Allingford, moja droga?

– Jak to, dlaczego? Bo mnie o to poprosiłeś. Twoja gwiazda dostała zapalenia płuc i pojechała się kurować do Worthing razem z mężem.

– Jeśli mam być szczery, to się nie spodziewałem, że przyjmiesz propozycję.

Rozłożyła ręce.

– Chciałam wrócić na północ. – Oczy jej zabłysły. – Możliwość grania w prawdziwym teatrze, a nie w zajeździe albo stodole jest bardzo zachęcająca. Skoro mi wyjawiłeś, że jesteś właścicielem i dyrektorem w jednej osobie, nie umiałam się oprzeć pokusie.

– Precz z pochlebstwami, dzierlatko. Nie zrozum mnie źle, moja droga, jestem szczerze zachwycony tym, że wróciłaś do mnie. Wielu twoich dawnych przyjaciół wciąż ze mną pracuje. Mimo wszystko jednak jesteśmy bardzo blisko twojego rodzinnego domu i ojca.

Wzruszyła ramionami.

– Saltby znajduje się sporo mil stąd. Wątpię, czy Phineas przyjeżdża do Allingford, a jeszcze bardziej nieprawdopodobne wydaje mi się, by przyszedł do teatru.

– On już nie mieszka w Saltby, moja droga, tylko w Beringham.

Charity wyprostowała się na krześle.

– Tak blisko? – Przygryzła wargę, marszcząc czoło, a potem powiedziała powoli: – To nie ma znaczenia. Już się go nie boję. Poza tym jestem zmęczona ciągłym życiem w drodze, Hywel. Zamierzam się ustabilizować, a gdzie znajdę lepsze miejsce niż w Allingford? Tu mogę pracować w teatrze.

– Czy jednak posługiwanie się prawdziwym nazwiskiem nie jest trochę ryzykowne? Weston na pewno będzie miał ci to za złe, kiedy dowie się o twojej obecności.

– Za długo ukrywałam się pod scenicznym pseudonimem. Przedstawiam się jako „pani” Weston, ale dalej się nie posunę. Chcę być teraz sobą. – Upiła łyk wina. – Nie mam pojęcia, co dzieje się z Phineasem, odkąd wyjechałam. – Hywel zrobił zdziwioną minę, a Charity ciągnęła: – Lata minęły, odkąd przestałam nazywać go ojcem. Nie zasługiwał na to miano. Czy moja macocha jeszcze żyje?

– Nie. Umarła kilka lat temu, przed jego przeprowadzką do Beringham. Obecnie jest właścicielem nieruchomości. Wygląda na to, że żona zostawiła mu okrągłą sumkę.

Charity nie kryła zaskoczenia.

– Naprawdę? Wiedziałam, że ożenił się z nią dla posagu, ale sądziłam, że wydał wszystkie te pieniądze.

– Najwidoczniej nie, bo do Beringham przyjechał jako człowiek dysponujący sporymi środkami. Ożenił się jeszcze raz, a kolejna żona wniosła do tego małżeństwa małą fortunę. On jest teraz również sędzią.

– Naprawdę? – Skrzywiła się. – Biedne Beringham.

– Oj, prawda. Na szczęście dzieli nas od Beringham granica hrabstwa. Rządzi tam żelazną ręką i nie pozwala na występy teatralne ani inne rozrywki. – Hywel uśmiechnął się szeroko. – Mnie to nie przeszkadza, bo ci, którzy chcą obejrzeć przedstawienie, muszą przyjechać do Allingford.

– Świadomość, że tutaj ludzie mogą cieszyć się życiem, musi go ogromnie drażnić. Ciekawa jestem, czy wie, że teatr w Scarborough wybudował duchowny. Z tym na pewno nie umiałby się pogodzić. Phineas wierzy, że do zbawienia można dojść jedynie poprzez cierpienie.

– Pod warunkiem, że nie on cierpi.

Roześmiała się i dodała ponuro:

– To oczywiste. Zawsze umiał znaleźć uzasadnienie dla swojego dostatku.

– Obecnie żyje na bardzo wysokiej stopie. Podobno ma w Beringham dom pełen dzieł sztuki, niektóre dość wątpliwej jakości, ale wszystkie bardzo kosztowne. Wybudował też własną stajnię i trzyma w niej wytworny powóz, żeby móc jeździć z żoną po okolicy.

Charity wbiła wzrok w ogień, zastanawiając się, czy trzecia żona Phineasa jest szczęśliwsza od dwóch poprzednich. Nigdy nie zapomniała naznaczonej troskami twarzy matki ani tego, jak matka nerwowo podskakiwała z byle powodu, bojąc się wywołać gniew męża. Po jej śmierci Phineas natychmiast znalazł sobie nową żonę, poczciwą kobietę, którą wkrótce złamał swym okrucieństwem. Odtąd miał w domu potulną milczącą istotę. Charity zadrżała.

– Dzięki Bogu, że nie jestem już częścią tej rodziny.

– Mimo wszystko na pewno zostaniesz z nią skojarzona – zauważył Hywel. – Są ludzie w Beringham, którzy będą pamiętać, że Phineas miał córkę.

– Minęło trzynaście lat, Hywel. Co do mnie nigdy nie przyznam się do tego pokrewieństwa, wątpię zresztą, czy Phineas będzie chciał, by było powszechnie znane. Przeszłość jest dla mnie martwa.

Hywel wydawał się nieprzekonany.

– Wciąż dręczą cię koszmary we śnie?

Wzruszyła ramionami.

– Rzadko. Chociaż jadąc tutaj, zastanawiałam się…

Położył jej rękę na ramieniu.

– Tu jesteś raczej bezpieczna, Charity. Weston nie ma Allingford w swojej jurysdykcji, a możesz być też pewna, że będę cię chronił.

Uścisnęła mu dłoń.

– Wiem, Hywel. Zawsze byłeś dla mnie prawdziwym przyjacielem. Dość jednak rozmów o niczym. Powiedz mi, jak ci tutaj idzie i jaką masz dla mnie pierwszą rolę!

– Teatr radzi sobie doskonale, zespół jest dobry i godzien zaufania. Myślę, że powinnaś zagrać na początek sentymentalną bohaterkę Sheridana, Lydię Languish.

– A ty będziesz kapitanem Absolute?

Śmiejąc się, pokręcił głową.

– Za stary już jestem na role amantów. Teraz odgrywa je Will Stamp.

– Młody Will? Pamiętam, że kiedy odchodziłam, właśnie był nowy w zespole.

– Okazał się zdolnym aktorem – powiedział Hywel. – Ja zagram jego ojca, sir Anthony’ego.

– Masz dla mnie egzemplarz? Sporo czasu minęło, odkąd ostatnio grałam Lydię.

– Oczywiście. Dam ci jutro, kiedy zabiorę cię do teatru, żebyś poznała zespół.

– Poza tym muszę znaleźć miejsce do mieszkania.

– Możesz zostać u mnie tak długo, jak tylko ci się podoba.

– Dziękuję, Hywel, ale myślałam raczej o wynajęciu niedużego domu.

– Będziesz potrzebować kamerdynera. Znam takiego jednego…

– Nie, a przynajmniej jeszcze nie teraz. Betty, moja służąca i garderobiana, całkowicie mi wystarczy. Jest u mnie od kilku lat, a w tej chwili właśnie rozpakowuje na górze moje rzeczy. Przyzwyczaiłyśmy się już, że radzimy sobie we dwie, i to mnie całkiem zadowala. – Figlarnie się zaśmiała. – Nie będę też prosiła, Hywel, abyś mnie utrzymywał. Korzystnie zainwestowałam pieniądze i mam teraz całkiem wysokie dochody.

– W takim razie znajdę w okolicy najodpowiedniejsze domy dla zamożnej kobiety. Bezwstydnie rozgłoszę wieści o twojej sławie, więc właściciele ziemscy z Allingford będą wychodzić z siebie, żeby zapewnić ci dom. Mamy trzy tygodnie do początku następnego sezonu, więc zostaje ci mnóstwo czasu na aklimatyzację w nowym miejscu. Dość jednak tego gadania. Zostawiłem dla ciebie obiad, na pewno jesteś głodna.

– Nawet wygłodzona, mój drogi. Mam iść na górę i sprawdzić, czy Betty już wypakowała coś, w co mogłabym się ubrać, czy pozwolisz mi zasiąść do stołu w tych brudach z podróży?

Roześmiał się.

– Stanowczo jemy od razu! Trochę kurzu na twoich spódnicach w niczym nie przeszkadza.

Resztę wieczoru spędzili na przyjacielskiej pogawędce i nadrabianiu wieloletnich zaległości. Gdy wreszcie Charity położyła się do łóżka, we śnie nie dręczyły jej koszmary, mimo że wiadomość o obecności ojca w sąsiednim miasteczku wywołała u niej niepokój. Śniła o zamaskowanym mężczyźnie na karym koniu.

Niedługo potem Charity znalazła odpowiednie lokum w Allingford. Po niecałym tygodniu przeprowadziła się do przytulnego niedużego domu przy North Street. Urządzała się tam przez kilka następnych dni, a pewnego wieczoru znalazła wreszcie czas, by przestudiować swój egzemplarz Rywali. Próby miały się zacząć następnego dnia.

– Przyniosłam węgiel, żeby dołożyć do kominka, panno Charity.

– Dziękuję, Betty. Nie musisz czekać, aż będę się kładła spać. Sama się rozbiorę.

Służąca postawiła wiaderko z węglem przy kominku i przesłała chlebodawczyni ciepłe, lecz zarazem karcące spojrzenie.

– Proszę nie siedzieć za długo, żeby nie zmęczyć oczu.

– Obiecuję, że nie będę – odparła z uśmiechem Charity. – Dobranoc, moja droga.

Betty wyszła i wkrótce rozległy się jej kroki na drewnianych schodach. Charity znów pochyliła się nad egzemplarzem sztuki, ale nie mogła się skupić. Wieczorem w nieznanym domu rozpraszały ją różne odgłosy: skrzypnięcia i szelesty. W pewnej chwili usłyszała cichy, miękki stuk, wzięła więc świecę i poszła do sąsiedniego pokoju, aby sprawdzić, czy drzwi od podwórza są dobrze zamknięte. Gdy płomień zatańczył, rozejrzała się dookoła trochę zaniepokojona.

Wszystko było obce i nowe, pocieszyła się jednak myślą, że szybko pozna każdy zakamarek i każdą skrzypiącą klepkę. Wróciła do saloniku, ale ogień tymczasem zgasł, uznała więc, że nie będzie dokładała do kominka.

– Położę się do łóżka – powiedziała do ciemnych kątów. – Rywale muszą poczekać do jutra.

Weszła na górę, a gdy mijała pierwsze drzwi, usłyszała rytmiczne pochrapywanie swojej służącej. Były jeszcze dwa pokoiki na poddaszu, ale Charity nalegała, żeby Betty zajęła jedną z sypialni na piętrze. Z uśmiechem na twarzy poszła do drugiej. Pokój znajdował się w głębi domu, wybrała go dla siebie, bo uznała, że będzie znacznie cichszy niż ten od ulicy. Gdy znalazła się w środku, płomień świecy zadrżał. Zauważyła, że okno jest uchylone. Postawiła świecę na toaletce i podeszła do okna, by je zamknąć. Pociągnęła za ciężką ramę i właśnie mozoliła się z zapadką, gdy usłyszała za plecami cichy śmiech.

– Dalibóg, moja miła, już zapomniałem, jaka pani jest piękna!

Odwróciła się gwałtownie, okrzyk przerażenia uwiązł jej w gardle. Za drzwiami ujrzała mężczyznę w stroju do konnej jazdy i trójgraniastym kapeluszu nasuniętym na twarz.

– Mroczny Jeździec!

– We własnej osobie, szanowna pani.

– Niech się pan wynosi. – Cofnęła się do okna. – Natychmiast, zanim zawołam służącą.

– Jestem przekonany, że gdyby zamierzała pani narobić krzyku, wszyscy już by panią słyszeli.

Charity zaczęła się zastanawiać, dlaczego tego nie zrobiła.

– Czy to znaczy, że jest pan również zwykłym włamywaczem? Czy wiedział pan, że to mój dom? – spytała.

– Och, pani Weston, wiedziałem. Wieści o przyjeździe sławnej aktorki do małego miasteczka rozchodzą się błyskawicznie. Nie spyta mnie pani, po co przyszedłem?

Kropelki potu pociekły jej wzdłuż kręgosłupa, gdy w myśli sama odpowiedziała na to pytanie. Na wszelki wypadek pilnowała się, by nie spoglądać w stronę łóżka, gdy przesuwała się ku toaletce.

– Chcę raczej wiedzieć, jak pan tu wszedł.

Skinął głową ku oknu.

– Przez dach.

Położyła dłoń na aksamitnym kapeluszu, zdobionym jedwabiem, wiszącym przy lustrze.

– Może pan wyjść tą samą drogą.

– Zrobię to w swoim czasie.

Wyciągnęła szpilkę z kapelusza. Stalowe ostrze miało jakieś dwadzieścia centymetrów długości i groźnie połyskiwało w półmroku.

– Proszę nie myśleć, że zawaham się tego użyć w obronie własnej – powiedziała, gdy nieproszony gość nadal stał w miejscu. – Nie będzie to pierwszy raz i może mi pan wierzyć, że posługuję się tą bronią bardzo sprawnie.

– W to nie wątpię – rzekł rozbawiony i zbliżył się do okna. – Pani jednak źle mnie zrozumiała. – Wsunął dłoń do kieszeni. – Przyszedłem to zwrócić. – Wyciągnął przed siebie broszkę. – Proszę wziąć, moja droga, zanim zmienię zdanie.

Nieufnie zdjęła ozdobę z jego otwartej dłoni.

– Sądziłam, że obecnie cieszy się nią jakaś urodziwa służąca – powiedziała. – Dlaczego pan mi ją zwraca?

– Wyrzuty sumienia. – Odrobinę się przysunął. – I nadzieja na nagrodę.

Nagle odebrało jej dech. Wpatrywała się w jego zamaskowaną twarz i zobaczyła błysk świecy, odbijającej mu się w oczach. Byli od siebie nie dalej niż na długość szpilki do kapelusza. Nie stawiała jednak oporu, gdy ujął ją za nadgarstek i odsunął ostrze tak, by nie mierzyło prosto w niego.

Co ona wyrabia? Spłoszona upuściła broszkę i położyła wolną rękę na jego klatce piersiowej, ale gdy otworzyła usta do krzyku, obezwładnił ją tak szalonym pocałunkiem, że jej ciało omal nie stopniało. Chwilę potem było po wszystkim. Wciąż zbierała się do stawienia oporu, gdy on ją puścił.

– Tak – powiedział nieco zdyszany. – Nie myliłem się.

– W czym?

Wpatrywała się w jego usta. Fascynował ją kształt tych warg i drobne zmarszczki w kącikach ust, które pogłębiły się, gdy nieznajomy się uśmiechnął.

– Całuje pani jak anioł.

Błyskawicznym ruchem odwrócił się od niej, otworzył okno i znikł w mroku.

Charity podbiegła do okna, ale nie zobaczyła nikogo. Dobiegł ją jednak cichy tętent, słabnący w oddali.

Hywel klasnął w dłonie.

– A więc dobrze, zaczniemy od przeczytania pierwszego aktu. Charity, jesteś gotowa?

Charity drgnęła.

– Przepraszam. Oczywiście, jestem gotowa do próby.

Przyjrzał jej się z uwagą.

– Nie spałaś dobrze ostatniej nocy?

– Prawdę mówiąc, nie. – Urwała i dodała obojętnym tonem. – Wspominałeś o człowieku, którego możesz zarekomendować na kamerdynera. O kimś godnym zaufania.

– Tak. To niejaki Thomas, który w tej chwili wykonuje różne moje zlecenia, ale wiem, że wolałby mieć stałą pracę.

– Od kiedy może zacząć?

– Od dzisiaj, jeśli sobie życzysz. Mam go przysłać, kiedy skończymy próbować?

Charity skinęła głową.

– Jeśli będziesz tak miły, Hywel. – Dotknęła niedużej kamei, przypiętej do sukni. – Wolałabym mieć w domu jeszcze jednego służącego.

Tytuł oryginału

At Highwayman’s Pleasure

Pierwsze wydanie

Harlequin Mills & Boon Ltd, 2014

Redaktor serii

Dominik Osuch

Opracowanie redakcyjne

Barbara Syczewska-Olszewska

Korekta

Lilianna Mieszczańska

© 2014 by Sarah Mallory

© for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 2016

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Books S.A.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy wydawnictwa Harlequin i znak serii Harlequin Romans Historyczny są zastrzeżone.

Wyłącznym właścicielem nazwy i znaku firmowego wydawnictwa Harlequin jest Harlequin Enterprises Limited. Nazwa i znak firmowy nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B, lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-276-1849-8

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.