Misterium ebook

Tym, któ­rzy na­uczyli mnie opo­wia­dać

A On po­niósł grze­chy wielu...

(Księga Iza­ja­sza 53,12)

Ot, sie­dzimy tu i roz­ma­wiamy, ale jed­no­cze­śnie je­ste­śmy tym czło­wie­kiem sprzed ty­sięcy lat, i ko­chamy, i śpimy, i na po­lo­wa­nia cho­dzimy, i wier­sze ukła­damy ra­zem z nim, za niego, bo je­ste­śmy, i on, i my, jedno.

Zyta Ory­szyn, Najada

1

Miała na so­bie naj­lep­sze ubra­nie: ża­kiet w pe­pitkę, grubą weł­nianą spód­nicę za ko­lano i ciemne czó­łenka na ni­skim ob­ca­sie, lekko już prze­tarte na czub­kach.

– Idziemy! – po­wie­dział To­masz i wziąw­szy od matki wa­lizkę, pchnął ją lekko na ru­chome schody. Wa­hała się chwilę, którą nogę po­sta­wić naj­pierw. Oszo­ło­miona gwa­rem, nie mó­wiła nic. To­masz prze­czu­wał jed­nak, że za­raz za­cznie, a on nic na to nie po­ra­dzi.

– Na­ro­bi­łam se ka­na­pek, ale ni mia­łam smaku – za­częła, gdy prze­szli do cen­trum han­dlo­wego i zrów­nali się ze sobą.

To­masz kiw­nął głową, ale się nie ode­zwał.

– Te­roz bym co zja­dła.

To­masz mruk­nął i przy­spie­szył kroku, żeby wy­su­nąć się przed nią.

– Wzie­nam placka. My­śla­łam, że za­ka­lec, bo głupi la­tał góra, dół, na pole, do dom i na­pu­ścił zimna, ale nie. – Wy­cią­gnęła z torby za­tłusz­czone za­wi­niątko, urwała ka­wa­łek i mu po­dała. – Ne – za­chę­cała. – Ne – po­wtó­rzyła, bo To­masz się bro­nił. Wziął wresz­cie, ale za­czer­wie­nił się i zgar­bił. Za­raz wło­żył płaszcz, po­sta­wił wy­soko płaty koł­nie­rza i scho­wał pla­cek do kie­szeni. – Nie zjesz? Cheba to da­leko?

To­masz po­krę­cił głową i jesz­cze przy­spie­szył.

– Chodź, chodź – po­pę­dzał, a matka go­niła za nim, roz­glą­da­jąc się po skle­pach.

Na­gle przy­pa­dła do To­ma­sza i szturch­nęła go w bok.

– Czorne – po­wie­działa, wska­zu­jąc dwóch ciem­no­skó­rych męż­czyzn, któ­rzy szli w stronę dworca, to­cząc wa­lizki.

– Co to dziw­nego? – syk­nął To­masz i po­pa­trzył po lu­dziach wy­stra­szony, że ktoś ją usły­szał.

Matka za­mil­kła i po­smut­niała. Szli w ci­szy do końca. To­masz tylko po­ka­zy­wał drogę i cza­sem zer­kał na matkę nie­pew­nie. Do­piero kiedy prze­pu­ścił ją w drzwiach, ode­tchnął z ulgą.

fot. ar­chi­wum au­tora

Mar­cin Oskar Czar­nik, (ur. 1993 w Czudcu k. Rze­szowa), dzien­ni­karz i pro­mo­tor li­te­ra­tury. Ukoń­czył edy­tor­stwo na Uni­wer­sy­te­cie Ja­giel­loń­skim. De­biu­to­wał w „Twór­czo­ści” opo­wia­da­niem Agre­sty. Pu­bli­ko­wał także w „Fa­bu­la­riach”, „Kon­ten­cie”, „Fra­zie” i „Mie­sięcz­niku ZNAK”. Mieszka w Kra­ko­wie. Mi­ste­rium to jego de­biut książ­kowy.