Na ciebie czekałam ebook

Tara Pammi

Na ciebie czekałam

Tłumaczenie: Izabela Siwek

HarperCollins Polska sp. z o.o. Warszawa 2021

Tytuł oryginału: A Deal to Carry the Italian’s Heir

Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2019

Redaktor serii: Marzena Cieśla

Opracowanie redakcyjne: Marzena Cieśla

© 2019 by Tara Pammi

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2021

Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin i Harlequin Światowe Życie są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji.

HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone.

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-672 Warszawa, ul. Domaniewska 34A

www.harpercollins.pl

ISBN 978-83-276-7460-9

Konwersja do formatu EPUB, MOBI: Katarzyna Rek / Woblink

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Czy naprawdę mamy myśleć, że on porzucił swój pokrętny plan zemsty?

Leonardo Brunetti, dyrektor naczelny Brunetti Finances Incorporated, spółki akcyjnej, zadał to pytanie młodszemu bratu, Massimowi, na temat człowieka, który w ostatnich miesiącach poczynił spore szkody zarówno BFI, jak i Brunetti Cyber Securities BCS, firmy pomysłu Massima.

Kontrakty przepadały w ostatniej chwili, o korupcji i malwersacjach ich ojca, Silvia Brunettiego – wszystkim tym, z czym Leonardo zrobił porządek w ostatniej dekadzie, odkąd przejął prowadzenie BFI – znowu zaczęto wspominać w wiadomościach. A co gorsza, Vincenzo Cavalli zatrudnił całą grupę hakerów z dark netu, żeby zaatakować wielowymiarowy projekt zabezpieczeń opracowany przez Massima i Natalie, która została jego żoną, dla wartego miliardy kontraktu dla BCS.

Omal nie stracili tego zlecenia. Geniusz Natalie uratował go w ostatniej chwili. A teraz Vincenzo znikł. Obaj bracia dobrze wiedzieli, że to jeszcze nie koniec, skoro ten człowiek za wszelką cenę próbuje zniszczyć wszystko, co należy do Brunettich.

– Co się stało z tą ścieżką finansową, którą podała nam Nat?

– Detektyw znalazł jedynie ślady informacji. To konto ma powiązania z Mariem Fenellim.

Wspomniany mężczyzna był jednym z najstarszych członków zarządu BFI. Należał do starej gwardii jeszcze z czasów, kiedy stanowisko prezesa zajmował ich ojciec, Silvio, i był najbardziej zatwardziałym przeciwnikiem Leonarda.

Kiedy Leo, z pomocą babki Grety i Massima, wykluczył z zarządu Silvia i oczyścił firmę z zarzutów o korupcję, członkami założycielami BFI byli ludzie pochodzący z wyższych sfer Mediolanu. Władza i pieniądze znajdowały się w ich rękach od pokoleń i nie mieli ochoty z nich zrezygnować w imię reform finansowych i zasad etycznych, jakie wprowadzał do firmy Leo.

Działania Vincenza już miały daleko idące konsekwencje. Kontrakty nie dochodziły do skutku, hakerzy zaatakowali bazę danych z informacjami na temat finansów klientów BFI, osłabiając bezpieczeństwo w sieci zarówno tej spółki, jak i BCS. Mario oskarżał Leonarda o pójście w ślady Silvia i tworzenie atmosfery zwątpienia i dezorientacji wśród kontrahentów, co doprowadziło do pogłosek, że Leo jest tak samo skorumpowany jak jego ojciec.

Było to też spowodowane bezprecedensowym wzrostem dochodów firmy, jakie nastąpiły pod jego kierownictwem, oraz faktem, że rodzina Brunettich – Leo, Massimo oraz ich ojciec, Silvio, a także babka Greta – wciąż posiadali większość akcji BFI, z której Leo nie zrezygnował mimo nacisków. Z finansowych powiązań Maria z Vincenzem jasno wynikało, że Mario został przekupiony.

– Mario Fenelli to chciwy drań – powiedział Massimo z przekąsem.

– W długiej historii jego życia z pewnością znajdzie się coś, co moglibyśmy wykorzystać przeciwko niemu – odparł Leo. – A jeśli uda nam się dzięki niemu znaleźć Vincenza, to położymy wreszcie kres temu wszystkiemu.

– Przyszła pani Fernandez – oznajmiła sekretarka przez interkom.

– Neha chce się z tobą wiedzieć? – Massimo uniósł brwi. Neha Fernandez, wieloletnia przyjaciółka Lea, była pasierbicą Maria. – Chyba nie zamierzasz wmieszać jej w tę sprawę?

Leo nie poczuł się urażony zarzutem brata. Gdyby zamienił się w takiego człowieka, jakiego chciał z niego zrobić ojciec, z pewnością nie zawahałby się wykorzystać Nehy. Ale zawarł pakt z Massimem, że będą zarządzać firmą zgodnie z zasadami etycznymi, zupełnie inaczej niż Silvio.

Na brata miała wpływ matka, która z całych sił starała się unieszkodliwić złe wpływy wywierane przez ojca na słabowitego syna. Robiła wszystko, by go nauczyć, co dobre, a co złe. Znosiła okrutnego męża, wiedząc, że odchodząc od niego, musiałaby porzucić chorowite dziecko. Słabe zdrowie Massima było przyczyną złośliwych tyrad Silvia, ale też trzymało ojca z daleka.

Z kolei Leo czcił ojca do momentu, aż się przekonał, do czego Silvio jest zdolny. Miał też dużo żalu do kobiety, która zostawiła dziecko w środku nocy z powodu furii Silvia.

– Nie, nie zamierzam – odparł Leo po chwili, przypominając sobie pytanie brata.

Neha była jedyną kobietą, z którą Leo przyjaźnił się od lat. Szanował ją i podziwiał. Zawsze bardzo go pociągała, ale nie próbował jej uwodzić, ponieważ nie zależało mu na bliskich związkach. Ich przyjaźń rozpoczęła się pierwszego dnia wycieczki do Mediolanu, kiedy to Mario, nowy członek zarządu, wziął ze sobą pasierbicę, Nehę, a Silvio zabrał w podróż Lea.

Jej matka i ojczym chełpili się bogactwem i koneksjami, natomiast Neha, ładna, cicha i rezolutna, przyciągnęła uwagę Lea. Już wtedy prowadziła samodzielnie piekarnię po zmarłym ojcu i miała mnóstwo pomysłów na nowe przedsięwzięcia. Tymczasem Leo kipiał z gniewu i oburzenia. Właśnie wtedy odkrył, że BFI jest w ruinie, a Silvio przez lata znęcał się psychicznie nad Massimem. Człowiek, którego wielbił przez całe życie, okazał się bezdusznym tyranem.

Neha wysłuchała wówczas jego pełnych złości zarzutów wobec ojca, uścisnęła go nieśmiało za rękę i poradziła:

– Musisz tylko powiedzieć bratu, że ci przykro, troszczysz się o niego i… go kochasz.

Przyrzekł, że to zrobi, kiedy wróci z Silviem do domu. A tymczasem zmienił temat, podsuwając dziewczynie nowe pomysły na rozkręcenie biznesu.

Wygrywając w wieku szesnastu lat miejscowy konkurs na wypieki cukiernicze w pewnej angielskiej wiosce, Neha stała się sławna, co pozwoliło jej przekształcić firmę piekarniczą, którą stworzyła, w sieć wartą wiele milionów. Przychodziła do Lea po rady i pomagał jej najlepiej, jak potrafił.

Mario odkrył w młodej pasierbicy wyjątkowy talent i szybko na tym zarobił. W ciągu kilku lat od wygrania przez nią konkursu wypromował ją jako utalentowaną nastolatkę, która stworzyła niezwykła serię wyrobów cukierniczych. Sprawił, że jej marka So Sweet stała się znana na całym świecie.

– W takim razie, po co ona tu przyszła? – dopytywał Massimo, wyrywając Lea ze wspomnień.

– Poprosiła o spotkanie. Tak szybko, jak to możliwe.

– Czy tu naprawdę chodzi tylko o interesy? Zawsze mi się wydawało, że łączy was coś więcej.

Leo zachował powściągliwą minę. Neha była dla niego zakazana i tak miało pozostać.

– To żałosne, że zachowujesz się jak swat tylko dlatego, że jesteś szczęśliwie zakochany. – Podszedł do drzwi i je otworzył. – A teraz wracaj do Nat i zostaw mnie z moimi sprawami.

Massimo podszedł do czekającej Nehy i się z nią przywitał. Przez otwarte drzwi Leo widział z daleka jej profil, długą szyję, brązowe włosy splecione w warkocz, podkreślający wydatne kości policzkowe. Miała na sobie elegancką białą sukienkę, opinającą zgrabną sylwetkę, sznur pereł i żółte czółenka. Tak prezentowała się publicznie. Usta umalowane czerwoną szminką wyglądały tak apetycznie jak pyszne słodkości, które wypiekała. Dołeczek w jednym policzku i radość w oczach dodawały jej uroku.

Całą swoją kreatywność i pasję kryła za opanowaniem i spokojem, jakie okazywała na zewnątrz. Podobnie jak zmysłowość, którą Leo zawsze w niej wyczuwał. Zaczęło się to tuż przed jej dwudziestą pierwszą rocznicą urodzin.

Z dnia na dzień Neha przeobraziła się z ładnej nastolatki w zachwycająco piękną i atrakcyjną kobietę. Pociągała go od tamtej chwili, a teraz to uczucie było tak samo świeże i silne jak dawniej. Dla człowieka takiego jak Leonardo, zawsze osiągającego swoje cele, była osobą, której musiał się wyrzec. Ich kontakty pozostawały w granicach ustalonych milcząco przez nich oboje. Mimo nieufności, jaką odczuwał do płci przeciwnej, stała się jego jedyną prawdziwą przyjaciółką. Nie chciał tego zepsuć.

Massimo spytał Nehę, jak długo zostanie w Mediolanie, ponieważ planował przedstawić ją Natalie. Zerknęła w kierunku Lea. Dostrzegł w jej oczach coś niewytłumaczalnego, co przyciągnęło jego uwagę. Po chwili znowu odwróciła się do Massima, udzielając niejasnej odpowiedzi, a potem pożegnała się z nim z pełnym wdzięku uśmiechem.

Zaciekawienie Lea wzrosło, gdy stanęła w drzwiach. Przyglądał jej się łakomie, wiedząc, że nigdy nie uda mu się ugasić pragnienia, jakie w nim wzbudzała. Popołudniowe światło słoneczne, wpadające przez wysokie okna, otaczało ją złocistą poświatą. Widział ją już w wielu wariantach stroju i makijażu w podobnym stylu. Tym razem, w białej sukience sięgającej kilka centymetrów nad kolano i mocno wciętej w talii, zauroczyła go tak, że dopiero po dłuższej chwili zauważył wahanie w jej oczach.

– Neho… Czy zamierzasz stać tam bez końca?

Weszła do gabinetu bez słowa, zamykając za sobą drzwi. Zbliżyła się do stolika przy sofie i nalała sobie wody z karafki. Zawsze byli uprzejmi wobec siebie i się przyjaźnili, nie przekraczając zbyt osobistych granic. Był przy niej, kiedy przed ośmioma laty odwołała swój ślub, spokojna i opanowana, ale wyraźnie załamana. Nigdy nie pytał o powód. Okazał jedynie wsparcie, kiedy prosiła go o pomoc w powstrzymaniu najazdu dziennikarzy, próbujących nadawać sensacji wydarzeniom z jej życia.

Nigdy nie wyjawił, że jest jedyną kobietą, jakiej pragnie od lat, podczas gdy jego romanse zwykle nie trwały dłużej niż sześć miesięcy. Z wiekiem stawała się coraz piękniejsza, bardziej powabna, elegancka i opanowana. Chciał zobaczyć, co kryje się pod tą doskonałością. Miał ochotę ujrzeć ją nagą, rozebrać własnymi rękami.

– Dziękuję, że zgodziłeś się tak szybko ze mną zobaczyć. Wiem, jaki jesteś zajęty – powiedziała w końcu, odwracając się do niego.

– Czemu jesteś taka oficjalna? Czy wszystko w porządku?

– Tak – odparła, unosząc wzrok. Przyglądała mu się z pewną desperacją, jakby chciała przejrzeć go na wskroś. Wprawiało go to w lekki niepokój, ale było też… całkiem miłe.

– Przepraszam, jestem trochę… zdenerwowana – dodała. – Nie wiem, od czego zacząć.

– Nie spiesz się.

Ostawiła pustą szklankę.

– Przyszłam, żeby cię o coś poprosić. O coś bardzo ważnego.

– Bene.

– Ogromnie ważnego. Tylko nie śmiej się ze mnie, dobrze? Chociaż właściwie możesz się śmiać, ale nie odrzucaj mojej propozycji od razu. Proszę cię, Leo. Próbowałam już wielu innych sposobów i w końcu po głębokim namyśle postanowiłam zwrócić się do ciebie. Proszę, obiecaj, że przynajmniej rozważysz moją propozycję.

– Neho…

– Znasz mnie już długo. Szesnaście… nie, siedemnaście lat! Nigdy nie zrobiłam niczego pod wpływem impulsu, bez zastanowienia. Przykładałam się do pracy tak mocno jak ty. A może nawet bardziej, bo życie nie jest łatwe dla kobiet prowadzących interesy. Nigdy nie… – Widząc w jej oczach lęk, ujął ją za ręce.

– Uspokój się, bella – powiedział łagodnie.

Była najbardziej zrównoważoną kobietą, jaką znał. Ta nerwowość wydała mu się dziwna. Czyżby Neha wpadła w kłopoty? Z pewnością nie finansowe, bo słyszałby o tym. Miał spore udziały w spółce So Sweet. A może chodziło o… jakiegoś mężczyznę? Ta myśl mocno go zaniepokoiła.

– Czy możesz najpierw mi coś obiecać? – spytała z przejęciem, zupełnie dla niej nietypowym.

– Nie mogę składać żadnych obietnic, nie wiedząc, o co mnie prosisz – odparł, pełen powściągliwości z powodu własnych podejrzeń. Zawsze go dziwiło, że po zerwaniu zaręczyn Neha nigdy nie związała się już z żadnym mężczyzną. A przynajmniej o tym nie słyszał.

– Proszę cię tylko, żebyś najpierw rozważył moją prośbę. Wykorzystałam już wszystkie inne opcje. Przyszłam do ciebie, bo uważam, że to trafny wybór. Tego właśnie chcę.

– Dobrze, bella. Obiecuję zastanowić się nad twoją prośbą. A teraz ją wyraź, bo zaraz rozboli mnie głowa z niepewności.

– Bez względu na to, co odpowiesz, nie mów o tym Mariowi, dobrze? To sprawa osobista i dotyczy mojej przyszłości.

Leo skinął głową z pewnym niesmakiem. A więc chyba rzeczywiście chodzi o mężczyznę. Pewnie dlatego nie chciała, żeby dowiedział się o tym ojczym. Czyżby wybrała nieodpowiedniego człowieka? A może już ją oszukał? Jej majątek mógł przyciągać łowców posagów.

Usiadła ciężko na sofie.

– Starannie to przemyślałam i doszłam do wniosku, że to dobry wybór. – Zwilżyła usta językiem, po czym spojrzała na Lea, prowokująco przechylając podbródek. – Zamierzam urodzić dziecko.

Tego zupełnie się nie spodziewał. Przez kilka sekund się w nią wpatrywał, próbując zrozumieć, o co chodzi. Czyżby była w ciąży? A może ten facet ją porzucił?

– W takim razie czego chciałabyś ode mnie? – spytał.

Zagryzła wargę i zatknęła za ucho luźny kosmyk włosów, który wysunął się z warkocza. Każdy jej gest wydawał się niezwykle kobiecy i pełen wdzięku, ale była wyraźnie zakłopotana.

– No, powiedz to w końcu, Neho – zachęcił.

Wstała i spojrzała mu prosto w oczy.

– Chciałabym, żebyś został ojcem mojego dziecka.

ROZDZIAŁ DRUGI

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

Spis treści: